Carmina.Machine-readable textMencke, Friedrich OttoMencke, Friedrich OttoXML version, markup prototype, December 1999Kim BarkowskimarkupCamenahttp://mateo.uni-mannheim.de/camena/mencke1menckecarmina.htmls001.htmlmenckecarmina.xmlmencke1/jpghtml- Leipzig: Gleditsch, 1737.
Regeln fuer die Texterfassung 03/2001
not necessary
14 March 2004Kim Barkowskimarkuptyped text - structural tagging complete - semantic tagging complete - Morpheus spell-check
LIBER MISCELLANEORUM.
AUSPICATISSIMUS MAGNI PRINCIPIS ADVENTUS, ET SAXONICI IMPERII, IN REGIAE
CELSITUDINIS PRINCIPEM, SERENISSIMUM AC POTENTISSIMUM DOMINUM
FRIDERICUM AUGUSTUM, REGNI POLONIARUM, ET MAGNI DUCATUS LITHUANIAE,
PRINCIPEM, ETC. ETC. INTER VOTA PUBLICA COLLATI, SOLlEMNIA AUSPICIA,
RELIGIOSISSIMIS VOTIS A. MDCC XXXII. CELEBRATA, AB ACTORUM ERUDITORUM, QUAE
LIPSIAE FLORENT, CONDITORIBUS.
Stabat enim, pallensque genas, salsasque soluta In lacrimas, et tota tremens, et tota molestum Intus alens luctum, magnumque per ima dolorem Ossa coquens, et multa timens, et multa medullis Horrorum mala monstra ferens, et cara suorum Pectora, dilectam sobolem, orbatasque sorores, In gemitus planctusque vocans sociasque querelas, Et cladis spectacla suae, tristesque revolvens Semianimis, moritura, vices, et prisca parentum, Non ad venturos umquam reditura nepotes, Otia, et ingentem, qua maior nulla tremendis Venerat a Superis, occulto murmure secum Commemorans stragem, et duri praenuntia saecliIpsa sibi, immotis oculis Philurea labantem Rem patriam, et sacri concussa cacumina Pindi, Et nimium longinqua sui lacrimosaque Regis Funera, spectabat. Mene haec, ait, aspera tandem. Fas fuit, in longi servari tempora luctus, Horrendisque tegi tenebris, caecisque sepultam Noctibus, ignavum sine luce et solibus aevum Ducere? Et in nostrum caput hoc, et in intima matris Viscera, nunc atrox tandem et male sana malorum Turba ruet, tantaeque senex terrore ruinae Opprimar, et totos diffusum vulnus in artus, Sic fuit in fatis, patiar? Nec stabit eodem, Quo steterat, fortuna loco? Nullumne deinde Nomen erit Philyres, magnique erit irrita Regis Gloria? Quaeque meas gestabam pulchra coronas Nuper, et excelsas tuleram sub sidera turres, Illa ego me posthac deformi sordida veste Involvam, squalorque meos edet horridus artus, Foedaque canities fronti, atque ingloria membris Haerebit macies? Nec nos ira vireta colonos Scilicet invenient posthac, nec, ut ante, superbo Vertice se tollent tiliae, amissumque querentur Vestitum, atque suo spoliata putrescet honore Illa meae quondam decus unum frontis, et ipsis, Laurus, amata Diis? Et ego contempta iacebo Finitimis circum populis, nec splendida dicar, Quae fueram quondam, Philyris? Communeque mecum Plissa pater, iam triste suis caput abditus undis, Ludibrium damnumque feret, quaeque ante virebant Sponte sua, AUGUSTIque sacrum et memorabile nomen, Magnaque sponte Dei resonabant facta, nihilne Magnificae reddent vocis, clausoque silebunt Gutture, nec priscum servabunt, littora, cultum? Et nullos adeone mei, nullosne meorum Tanget cura Deos, et, quo me verto, cruentae Signa manus, mortemque nigram, exitiumque nefandum, Infelix ego nempe satis, patriosque vetusta Et placida pulsos spectabo sede penates, Atque repentino in praeceps ruere omnia lapsu? His sua flebilibus repetentem fata querelis, Atque indignantem casus, seque omine falso, Et formidinibus, cruciantem, multaque frustra Dicentem in Superos, Philyrin, forte alma supremis Audiit ex domibus, venturae praescia sortis, Saxonicis quondam Dea custos addita terris, Et tutata suum praesenti numine regnum, IRENE, et, subito dum vidit quassa fragore Moenia, dum lacrimasPhilyres, raptumque sonantes AUGUSTUM voces, et maestam viderat urbem, Desuper ingemuit, sortique iacentis alumnae Indoluit, verbisque piis solata querentem est: Quid, mea nata, times, inquit, quid sordida turpi Tempora praecingis peplo, dictisque lacessis Inconsulta Deos? non haec perfusa cruore Vitta decet frontem, non hic color ater, et umbrae Pallenti similis vultus, non iste genarum Squalor, et insano suspiria mixta tremore, Dilectam Superis Philyrin. Tu, maxima quondam Saxonicas inter, sed posthac clarior, urbes, Tu, toties praelata aliis, totumque per orbem Incluta, tu nitido quondam cultissima vultu, Nec posthac habitura parem, sicne, omnibus una Splendidior, quos fata tibi meditantur, honores Ipsa tuos nescis, nec, quae sunt publica, curas Gaudia, nec festae te tangit gloria pompae? Tolle oculos, pressamque diu tandem erige frontem Laetior, et stantes late circumspice muros, Ut rutilent fulgore novo, magnique tumescant Principis adventu, et patriis data Numina terris Expectent; ut flore novo vestita virescant Pulchrius, et roseos sumant tua prata colores, Non olim sic picta croco, sic picta viretis; Ut faciem visura Dei, et cupidissima Solis, Prosiliat tellure frutex, umbrasque ministret Agricolis; ut Plissa pater iam lenius undas Provolvat, latosque procul spatiatus in agros, Et velut exsultans, sua miserit obvia Regi Aequora. Mutatis etenim nunc omnia formis Candidiora micant, et iam sua gratia lauro, Iamque hederis vernale decus, redit, altaque circum Brachia, et amissum revocat natura nitorem. Et tu sola times? Tu non orientia nempe Sidera, iamque novo nascentia secula cernis Ordine? Et illa tuis tu non innexa capillis Serta vides? Venit ecce procul tibi longa sororum Turba, fremens plausu, medioque sedentis in ostro Admirata decus, magnos gratatur honores, Et fortunatam, quia te sic magna tuentur Numina, prae reliquis iam te vocat omnibus unam. Scilicet AUGUSTUM luges? Maiora nec umquamFunera deflesti, et sorte indignaris eadem Posse Deos hominesque mori? Taedetque molestam Ducere iam vitam, et tanto cum Rege sepultam Spem patriae patriamque vides? Tu posse renasci Maiorem similemve negas? At fallere turpi Omine tu Superos noli, et, quae deinde sequentur, Augurio meliore proba. Non sceptra potenti AUGUSTI cecidere manu, redit alter et idem AUGUSTUS, redit his ingens ex ossibus heros, Magna patris magnis proles, quem regia frontis Grataque maiestas, et avitae gloria stirpis, Et Witichindaeo turgentes sanguine venae, Semideum spondent patriae populisque remotis. Non ita sunt aquilis aquilae, Libycove leoni Est sua consimilis soboles, ut corpore toto, Flammiferisque oculis, atque igne rubente genarum, Herculeisqueumeris, formaeque potentis honore, Exprimit AUGUSTUMAUGUSTUS. Collecta redire Cernis in hoc uno magnorum robora Regum, Heroumque, sacris Venedus quos belliger aris Sauromataeque colunt, aut quorum nomina duro Marmore Saxo legit. Non haec indocta capessit Imperium sceptrumque manus; dudum ultimus orbis Ingenium regale Ducis fortesque labores, Et magnos animos, stupuit, dignumque coronis Hoc caput, hanc frontem, dixit, nec vana canentum(Iam memini,) quondam fuerant praesagia vatum. Ille etenim, patrio cum nondum poneret orbi Iura sua, imperio regere, et sibi subdere, gentem Saxonicam, et dominari animis, laetamque stupenti Spem populo facere, et magno praeludere regno, Sciverat AUGUSTUS. Teneris iam riserat olim In cunis, et pulchra sui dare signa nitoris, Et super aetatem niti, et sacra pectora flammis Urere, et egregio, magni inter vota Parentis, Votaque Saxoniae, visa est adolescere cultu, Nunc matura satis virtus. Hoc auspice tandem, Fatidicae mihi crede Deae, sua sola superbus Rura colet, latitansque suis securus in hortis, Et patriam laudans, totum fastidiet orbem, Attalicas nec poscet opes, nec in ultima votis Auriferi tendet Gangetis littora Saxo, Iam suetus nescire parem. Non horrida rauco Murmure vicinos posthac tuba perstrepet agros, Iam soli mihi nempe sacros, non dira quietem Et placidas aures turbabunt bella, feroces BisaltasMaurosve inter camposve gerenda Per Geticos. Ego, pacis amans, et nescia pugnae, IRENE, fecunda sinu, distentaque melle Ubera profundens, hominesque Deosque perenni Foedere consocians, et miti libera vultu, In partem veniam regnis, et, quas fronte manuque Tuta fero, patriis frondosas finibus umbras Inducent oleae. Fueras tu maxima quondam Cura mea, o Philurea, et eris mea cura deinde Maxima, dumque aliquis superest et dicitur arcem PlissiacamAUGUSTUS regere, et dum longa manebit Posteritas AQUILAE, medio quam Sole sedentem Teutonico, fortem docuit progignere prolem Iuppiter Austriacus, non haec ego florida linquam Limina. Sic iuro, per me tibi pulchrior olim Stabit honos, venientque, tuo sub tegmine dulces Ducere qui cupiant somnos, et sanguine tecum Se iunctos thalamisque velint, festivaque densis Carmina sub tiliis tecum modulentur, et illa Aurea Traiani revocato tempora cursu Ex uruis rediisse canant, nec mollius usquam Hospitium sibi posse dari, meliorave nasci Saecla, putent. In te nil posthac barbara possint Arma, nec horrendi quantumvis improbus hostis Incursus noceat quidquam, nil atra cruentis Atque venenatis in te Discordia telis Audeat, et victrix fera monstra trucemque domabis, Tollentemque minas, et squalida colla tumentem, Invidiam. Pudibunda suis latitabit in antris, Dente fremens, mordensque suas, Fraus dira, catenas, Et scelerum deforme genus, Stygiaeque catervaeFoeda lues. Tanti conspecto Principis ostro, Ipsa redit, meditata fugam, iamque occupat urbem, Sancta Themis, radiansque Fides, et luce coruscans Multiplici Virtus haec splendida tecta sacrosque Ingreditur muros magnos cum Rege triumphans. O te felicem, patriam quae cernis ovantem, Nascentesque vides ex Regum sanguine Reges, Et meliora bonis orientia secula saeclis! O te felicem, rutili quam Solis obumbrat Occiduum numquam iubar, immortaleque fidus, Hospitioque Dii dignantur, verque beabit Perpetuum, Philyrin! Ridentem noscere sortem Incipe, quaeque tibi IRENE, tua mater et altrix, Fata fero, ventura puta, et iam vincere tandem Femineum, o Philyris, spe magna disce timorem. Audiit haec, moriens nuper, nunc gaudia pleno Effundens concepta sinu, Philurea, canentis Verba Deae, sensitque animam, sensitque ruborem Sponte suum rediisse genis, et pristina nervis Robora, et enectis fecundos ossibus ignes. Ac, velut, insolito pressum quem forte sopore, Nocte super media, vastae ludibria formae, Et Furias imitata oculis, imitata minaci Gorgoneos dentes fremitu simulacra, nocensque Murmur, et obiectus male conturbaverat horror, Mox, ubi, dispulsis tenebris, meliore refulget Sol ortu, somnusque oculos tristisque reliquit Monstrorum species, et iam placidissima pleno Succedunt spectacla die, sua laetus aperta Lumina circumfert, caecisque irascitur umbris, Ignavo genitis somno, falsosque tremores Exprobrat ipse sibi, sic se Philurea, futuris Ominibus recreata Deae, et florentia circum Prata videns, rutilasque domos, et fronde recenti Ornatas pictasque vias, iam sordibus atris Proripit insani luctus, faustumque faventis Accipit augurium matris, dumque undique stantis Saxonis effusos plausus, magnumque sonantes, FLOREAT AUGUSTUS, populos, pulsataque late Tympana, et herbosi Plissae iam lene fluentes Audit aquas, haec certa putat iam signa propinqui Numinis, et patrii iam non ignara triumphi, Et veteres gemitus miserasque oblita querelas, Dissimilisque sui, geminas ad sidera palmas Tollit, et, o Superi, non haec ego munera quondam Exspectata fero, sunt haec maiora petitis. Sunt votis maiora, ait, et iam laeta profundis Prosilit ex domibus, redivivaque robora surgene Explicat, et tot visa est revirescere vultu. Nec mora, dispersos passim, errantesque frequenti Agmine per campos, famamque iubarque sequentes Sideris ingentis, confusaque carmina raucis Miscentes citharis, laetantis et otia matris, Et bona venturi narrantes omina regni, Colligit in turbam natos, prolisque tenellae Quicquid habet, cantusque inter mollesque choreas, Egreditur portis, nec nubes densa volantumCurrentem prohibet; rapidis velut aethera pennis Scindit avis, sic illa procul venientis inunctas Sistitur ante rotas currus regalis, in auro Fulgentis medio, et Sidus venerata renidens Luce nova, AUGUSTUM Sidus, quo pulchrius orbis Non coluit, dextramque Dei complexa potentem, Inque oculis haerens, mollemque loquentis amorem Divinae radiis frontis, regale prehendit Iam sceptrum, iuratque fidem, et praesentia priscis Tempora, et amissis melius iam reddita praefert Gaudia, et ex imo duxit sua pectore vota: Hunc prohibete mori, et Superum date vivere'vitam AUGUSTO, bona fata, Deo, ut per longa nepotum Stemmata Sarmatici memoretur gloria sceptri, Et sit Saxonicus magno par orbis Olympo.
GRATULATIO AD FRIDERICUM AUGUSTUM, REGEM CLEMENTISSIMUM, DE REDITU E
POLONIA, IN SOLLEMNI PANEGYRI ANNO MDCCXXV. DICTA.
Ergo, si quis adest generoso sanguine natus, Si cui mens erecta latet, pietasque medullis Insidet, huc properet, venienti munera Regi Offerat; huc rapidis ponat solennia flammis Tura, suisque struat sacrata altaria dextris. Nunc nobis lux nostra redit, nunc tristia tandem Tempora diffugiunt, nubes abiere, caduntque Venti, quaeque suis procul hinc agitata furebant Fluctibus, haud solitas spumant freta dira procellas, In lentos abeunt motus, suavique susurro Exhilarant agros, placidas modulata per undas. Lugebant silvae, foliisque orbata dolebat, Demisitque caput, platanus, nec frondibus ipsa Stirps alimenta dabat, macie peritura ruensque; Rex venit, en subito ramos expandit, et astra Fronte petit, revocatque animam, viresque capessit, Et frondet, foliisque novis induta, decoram Gaudentemque gerit faciem, Regemque salutat, Stridula iamque alacres modulantur carmina rami. Laeta cohors volucrum silvas habitataque linquit Antra, quatit pennas, et dulci murmure Regem Excipit, et soliti redit hinc ad culmina tecti. Agnos ursus amat, pecudi pecudisque magistro Alludit, sequiturque gregem, colit arva, suisque Unguibus exuitur, queis quondam bella leoni, Queisque lupo, intulerat, perque horrida saxa furebat, Nunc custodit oves, balatum imitatur eundem, Pabula sunt eadem, silvas commutat ovili. Aurea Tu rediens Tecum, Rex, saecla tulisti. Hactenus omnis erat densa caligine tellus, Nocteque perpetua, magnoque dolore, sepulta. Nam sidus, Rex alme, Tuum, migraverat altis Egressum domibus, patriumque reliquerat orbem. Iamque vocata redit lux nostra, novisque renidet Solibus, et radiis iam splendidioribus ardet. Hunc venerare igitur, dextrisque amplectere, Regem, Saxoniae Stirps magna, Tuum, perque aethera transi Plausibus, et viridi niteant fac tempora myrta; Nunc et in umbrosis sanctissima munera lucis Ferre decet Superis, quorum stas Numine, Princeps. Quique sua Herculeis inspirant robora nervis. Sive aliquando ferox in Te prosurgat, et ensem In caput augustum procudat et asperet hostis, Teque furens frendensque petat, Tua dextra cruentam Edere tunc stragem didicit, perque agmina rumpit Infaustae turbae; seu Te per inhospita saxa Martis opus rapiat, nimbi nebulaeque malusque Iuppiter exagitent, immota fronte minantes Respicis horrorum turmas, haec monstra timere Nescius. Heroum genus est coeleste, nec ulla Hos mala fata premunt. Ergo, quibus integer aevi Est sanguis, solidaeque suo stant robore vires, Huc agite, o cives, venienti plaudite Regi; Namque redit, sceptrumque capit, civesque tueri, Et regere imperio, et molli coniungere lege, Suscipit, et magnos patriae meditatur honores. Arma tenet, firmat dextram, nostrisque minatur Hostibus exitium; non barbara turba penates Exturbare loco, non, tanto Rege tuente, Audeat horribiles telorum huc mittere nimbos. Ille suis dux est, et erit fortissimus ultor, Saxonibus, secumque feret tibi, Lipsa, salutem. Iam, quaecunque latent ferali monstra barathro, In turmas aciemque ruant, nunc arma capessant Terribiles Furiae, et sparsis huc crinibus adsint, Nunc atrox regat ossa furor, nunc atra minentur Praelia, nunc flammas oculis, nunc ore venenum, Sanguiferamque luem, spargant, pestemque nefandam; Impavidum furor ille petit, non agmina terrent; Victor adest, fugiunt Furiae, Furiisque triumphat. Quo nos cunque igitur fato meliore trahamur, Ibimus, o socii, nil est hostile timendum, Nec desperandum duce tanto, ac auspice tanto. Tecum pax nata est, in Te spes nostra recumbit, Gentis amor, Tu, magne tuae, multisque triumphis Restitues nobis tandem Saturnia Regna, Pacatumque reges patriis virtutibus orbem. Aspice, venturo laetentur ut omnia saeclo! O mihi tam longae maneat pars ultima vitae, Et vivam, ut possim praesens Tua facta tueri, Atque Tuum supplex venerari Numen, et artus Hos Tibi consecrare meos, et ad astra relatum Cernere, festivumque Tibi contexere carmen. Namque Deum dabitur Tibi vita, Diisque videbis Permistos heroas, et ipse videberis illis. Terreat exiles inopum mors atra tabernas, Non Regum turres quatiet, quas moenia cingunt Ferrea, quaeque sua tendunt ad sidera mole. Sunt, FRIDERICE, Tibi maiora habitacula fatis, Est maior decreta domus, mortalibus omnis Quo praeclusa via est, huc Te Tua sata vocarunt, Huc alacris properas, veherisque vocatus ad astra. At nostri miserere tamen, nec ad astra vehare Tam subito, noli terrestres spernere sedes; Hic maneas, donec sit felix reddita tellus, Donec inaratus per se ferat omnia campus; In coelum serus redeas, populoque fideli, Saxonibus, praesis, magnis invicte triumphis, Duxque paterque Tuae dicaris gentis et ultor, Et patriis Musis magnus domineris Apollo.
ODE LUGUBRIS, CONCENTIBUS MUSICIS IN SOLLEMNIBUS PARENTALIBUS ANNIVERSARIIS
AUGUSTISSIMAE POLONIARUM REGINAE, CHRISTIANAE EBERHARDINAE, DIE VIII. SEPT.
AN. MDCC XXVIII. AB ACADEMIA LIPSIENSI CELEBRATIS, DESTINATA.
ANTE ORATIONEM.
Quid Tibi siccae lacrimis et imbre, Quid rosa et laeto nitidae rubore Stant genae? Nullo tibi, Musa, squalentCorda cruore? Flebilis nondum satis est doloris, Non satis sparsi tibi sit capilli, Fulmen et terror superest, sedetque, Respice, tergo. Iam tibi tristes redeant tremores, Musa, per venas trepidatioque, Iam novos luctus, nova, fac, sonare Funera plectrum. Volve rorantes lacrimis ocellos, En adest sacro tibi statque nimbo, Splendidis surgens domibus, nitensque, Umbra, coronis. Ridet ex blandis oculis prioris Suavitas aevi, micat ille priscae Purpurae splendor, rutiloque fulgent Sceptra metallo. I, tuae, tristi revoluta peplo, Pallidas gestans manibus cupressos, Offer Augustae tua casta matri Oscula supplex. Nam redit plenus lacrimarum, et ater Annus, et moesti redit hora busti, Hora lamentis celebranda, luctus Conscia nostri. Ut fugit, aevis sagitata telis, Per nemus densum, tenebrasque silvae, Et sui quaerit requiem doloris, Saucia cerva; Nos ita errantes grave vulnus intus Torquet, ac imis sedet in medullis, Plangimus magnae gemimusque matris Numen ademptum. O tubam rauco resonam metallo, Prima quae nostras cecinit per aures Regium funus, quatiente duro Frigore membra! Pinxit exanguis veneranda pallor, Floribus quondam redimita nostris, Saepe et AUGUSTI madefacta castis, Ora, labellis. Nescit AUGUSTUS placidam cadentumImbre guttarum prohibere frontem Pignus ereptum queritur lacertis, Robora nervis Adstat, et pingues tumulis odores, Myrteas spargit, pia turba, frondes, Saxonum, sentit sua nuda festis Tempora sertis. Pallet et funus comitatur atrum, Et suum plorat columenque spemque Contegi terra, sacra virgo, coeli Sedibus orta.
POST ORATIONEM.
Explica frontem, caput ad supremos Verte, nam surgunt redeuntque, soles, Candidas pressis humeris resume, Patria, vestes. Namque te largis decorata gemmis, Stansque sublimi mage pulchra sede, Mulcet, et risus tibi vult redire, Mater, ovantes. Cernis, ut molles decoret lacertos Purior coccis Tyriis amictus, Cernis, ut firmum gerat et perenne Dextera sceptrum. Despicit tristes procul in misellae Carceres vitae, meliore fulgens Sorte; terrestres pedibus coronas Calcat et aurum. Splendidis fulgent radii capillis, Hactenus nulli Superum negati, Pulveris nulla cinerisve sorde Corpora squalent. Haec sacrae nobis igitur siet umbrae, Stet piis haerens animis imago, Nec Tuum nobis fugitiva sidusAuferat aetas. At Tibi volvant Superi per artus, O decus nostrum, FRIDERICE Princeps, Sponte quod ponit Tua magna Coniux, Robur et annos. Crescat extensis vigeatque nervis Dextra, gemmanti decorata sceptro; Tu diu Phoebus facias CamenisMitior umbram.
IN NUPTIAS VIRI PERILLUSTRIS ATQUE EXCELLENTISSIMI, DYNASTAE IN DAHLEN,
DOMSEN, GOELNITZ, ET GROSTAUSCHWIZ etc. POTENTISSIMI POL. REGIS ET EL. SAX.
SUMMI SENATUS ECCLESIASTICI PRAESIDIS, etc. ET ILLUSTRISSIMAE
GENEROSISSIMAEQUE ERDMUTHAE FRIDERICAE COMITISSAE DE HOYMB, DTB XXIII.
NOV. A. MDCC XXIX. GUDEBORNAE CELEBRATAS.
Tuque adeo, cui rore sacro, cui fontis ApolloCastalii perfudit aquis lavitque capillos Nascenti, summumque dedit decus esse virorum, Formosae iam sponse Deae, quo pulchrior alter Haud Veneris per regna nitet, quoque ardeat omnis NaiadumDryadumve chorus, poscatque maritum, Aggredere o! magnum (non hic TIBI flammeus ima Permeat ossa calor frustra, volitatque per artus,) Quod Venerem delectat, opus, viridesque recenti Gramine, et umbrosos Charitum iuvet ire per hortos, Et thalamis succede novis, magnusque superbi Iam dominus dicare tori, quem plurima circum Gemma micat, Cypriis quondam generata sub undis, Nexilibusque hederis et muro saepsit eburno, Dextra Deae. Roseo TIBI iam formosior igne, Candidiorque suis procul en! TithoniaconiunxAdvehitur bigis, festae praenuntia lucis, Atque TUAE rutilos super alto vertice frontis, Et sponsae super ore TUAE, radiosque facesque Explicat, atque TUOS aeterna lampade custos Sistitur ante lares. Venerum TIBI turba iocantum, Et totus iam servit Amor, TIBI flammea soli Arma gerit, dextraeque satis confisus et arti, Fert iaculis plenum non exitialibus arcum, TEque suis notat unum oculis, TEque haeret in uno, Seque TUA simul ipse manu, simul implicat ulnis; Nunc sedet ad thalamos, nunc TE comitatur euntem, Et moles docet ire vias, myrtisque rosisque Spargit humum, tenerosque ipsis TIBI surgere flores Sub pedibus violasque facit, mediasque per auras, Perque TUAS, quibus ipsa suos mutare CamenaOptet agros Phoebusque, domos coelestia iactat Flamina, et ambrosio nares TIBI mulcet odore, Milleque TE circum risus et amoena iocorum Agmina, mille suis modulantes carmina plectris Convocat, atque TIBI inbet uni plaudere, Nymphas, Et placidum cantare melos; mox corpore toto Vertitur, atue humeris pendentem corripit arcum, Inque TUUM prisco tepidem de vulnere torquet Confestim nova tela iecur, perque ima calentes Pectora labuntur flammae, generosaque longo Corda pererrat amor, seque abdit i ilia, cursu. Iamque TIBI maiore Deo inflammata repente Ossa calent, ustasque agilis fervensque medullas Sanguis habet, plenisque salit TIBI guttula venis, Vimque manumque Dei sentis, neglectaque dudum Gaudia, ferali multum interrupta dolore, Auspiciis iterare novis flammaque recenti Iam properas. Vix illa TIBI spectatur, AmorumEgregium magnumque genus, Cythereia proles, Saxonicas inter longe pulcherrima stellas, Saxonicas dudum celebrata nitensque per oras, HOYMBIA, coelesti similis splendore Dionae, HOYMBIA, magnorum vota et spes una virorum, Purpureas decorata genas, et hymettia castis Mella gerens labiis, oculis Titania iactans Fulmina, et auratis cervicem tecta capillis Lacteolam, vix illa procul TIBI visitur, intus Urit amor, vinctumque tenet, perque ultima currit Viscera, terrestrem iam TE vidisse puellam Ipse negas, vidisse Deam aut rutilantis alumnam Iurares pulchrumve putes TE sidusOlympi. Illa etenim mortale nihil, nec fronde decora Quidquam non Superis placiturum et amabile praefert; Quot numerat proavos atavosque, tot illa sub astris Heroas, nostrisque refert tot splendida terris Nomina, nunc et idem magnos agitare parentes Cernit iter, super hisque suae iam stare columnis Fortunam gentis, totamque recumbere molem. Tantorum suboles ingens et sanguis avorum, Ut magnos aequare patres illustribus ausis Inciperet, patriasque educeret altius arces, BUNAVIOS soles facibus coniungit avitis, Ut geminae crescatque magis surgatque coronae Permixtum sociumque iubar, seque efferat auris Altius aetheriis, procul et sua lumina vibret; HOYMBIACIS exit laribus, tectisque superbis, BUNAVIAS splendet late radiatque per aedes, BUNAVIOS intratque toros, mollemque capessit Iam sponsi castamque manum, gaudensque salutat Ipsa virum, aeternumque sacro TIBI foedere lecti Iungitur, et tanti thalamis sociata mariti, Ipsa magis sibi sponsa placet, magis ipsa suarum Nunc amat exornatque rosas floresque genarum, Mollius ut pascas oculos, sensimque venustae TE capiat mage frontis honor, caleasque videndo. Non TU, quas tenuit ditissimus Attalus olim, Quasve gerit vastis Panchaica terra cavernis, Non Indae telluris opes, ParidisveLacaenam, TU tunc a Superis posces, cum candida collis Colla TUIS, niveasque humeris circumdabit ulnas, Et TE centenis iterumque iterumque beabit. HOYMBIA basiolis, placidas traducere TE cum Molliter aetates, TE cumque optabit in aevum Vivere, et egregios faciet TIBI surgere natos. Cernis, ut ingentem vatum pia turba canentum, Quos aliquis Deus intus agit, vique insita PhoebiDicere vera iubet, mixti glomerentur i orbem, Longinquis ut quisque TIBI peregrinus ab oris, Dum procul ardentes viet alto lumine taedas, Approperet, subitis instructus ut advolet alis, Ut socient iungantque manus, et mutua firment Foedera, TEque suis celebrandum, Sponse TUUMque Sponsa, decus, capiant citharis, ut plectra fidesque Nil nisi molle sonent, ut nil nisi dulce per auras, Per iuga, per ripas Plissae modulentur et Albis. Audis, BUNAVI, strepitantes undique cantu Suavisono Musas, audis TIBI missa canoro Omina de Pindo, non haec TIBI vana putentur Auguria, aut falsae nimis irrita somnia mentis. Ipsa TUAM TIBI namque scias iam Numina sortem, Laetaque succensae venturaque gaudia taedae, Carminibus citharisque sacris praedicere vatum. Ergo age, iam patulis sponsae succede lacertis, Illa suis TE nempe oculis, nutuque loquaci, Iam vocat, et thalamos TE cum conscendere molles, Deque TUA dici iam vult BUNAVIA gente. Ipsa praeit, TU, Sponse, Deam comitare, sub ipsis Undique iucundus candentia lilia lectis Stravit Hymen, plenisque tulit Cytherea canistris; Iam pulchras TIBI serta comas, iam laurea dextram, Exornant, viridansque domos oleaster obumbrat. Nunc et multorum TIBI spes praeclara nepotum Exoritur, iunctaeque dabit sacra pignora flammae HOYMBIA, felicis decus assumptura parentis, Atque aliam ex alia, ceu palmes nobilis uvas, Sufficiens prolem, pulchros educet aletque Filiolos, quibus ipsa suum virtutis amorem Ingeniumque dabit, generosaque gentis inuret Nomina, queisfacie TUA tota notetur imago, Ille TUUS tremulo caleat sub pectore sanguis, Ille TUUS stet fronte decor, stetque illa tenellis Gratia picta genis, et toto purpura vultu, Et generis signatus honor, fluitentque sub ipsis Mella paterna labris, et iam praesaga futurae Omina virtutis mediis volvantur ocellis. Plaudite, PieridesMusae, primamque per altos BUNAVIO colles Pindi decernite sedem, Sceptraque cum vestro communia tradite Phoebo.
IN EASDEM NUPTIAS ODE, NOMINE ALIENO SCRIPTA
Desinas tandem calidos sacrosque Coniugis raptae, sociae Dearum, Desinas atris cineres cupressi Spargere ramis. Nunc et occultos, age, mille luctus Laetus o! ventis dabis hinc protervis Ferre Dictaei procul in remota Aequora ponti. Turgidis labi TIBI nempe nullas Cernimus guttas oculis, BUNAVI, Iamque singultu TIBI rariori Ossa tremiscunt. Callidi TE nunc iterum subactum En suis gaudent placidis AmoresVinculis; prisci redeunt in artus Sponte calores. Iamque nostrarum comes ipsa praesens Atque spectator querimoniarum, Laetior vultu, citharam resumat Musa iocantem. Quaeque Te nuper madidis piisque Vidit undantem lacrimis et imbre, Myrteis Te nunc videat nitentem Dresda coronis. Fulgeat celsis radietque pulchre Additus stellis, domibus beatis, Ille DOERINGI rutilans et altus Splendor honoris. Cuius in vultu decor, et venusta Suavitas sedit Charitum, leporque, Flosque vernantis roseus iuventae Risit et ostrum; Quaeque tunc sortes aditura summas, Mox in amplexus TIBI venit, unde Proximus duxit gradus ad potentumTecta Deorum. Illa, venturis memoranda saeclis, Iam suis pallens labiis genisque, O mei, dixit, similis futuros Carpat amores. Audiit fractos gemitus, sacrisque Annuit votis Venus, et, placentis Quicquid est formae decorisque, Nymphae Addidit uni. Si quid et passim Paphios per hortos Lilii ridet nivei, rosaeque Purpura pictae, ponit per unam Callida frontem. Qualis emissi crocei renidens Aureis Phoebi radiis iaspis, Dividit late sua per patentes Fulgura campos. Atque gemmarum lapidumque solus Dicitur princeps, imitatus ipsos Ignibus Soles, superansque puro Astra nitore; Tale mox pulchris Veneris paratum Surgit et cultis opus ossicinis, Praeferens tota Veneris notatos Fronte colores. Una prae multis face nuptiali, Una prae multis TIBI digna iungi, Una formosae Dea nominari Digna catervae. Ipsa, magnorum calidus parentum Sanguis, AUGUSTO patriaeque natus, HOYMBIIS dudum meritis in omne Nobilis aevum. Ergo, frondosis ubi pinus alta Populusque ingens sociantur umbris, Advolans spreto petet hic sopores Rure colonus. Crescat immensis patulisque celsa Brachiis arbor, spatiisque campos Permeans vastis, querulis ministret Tegmina Musis. I, Dionaeae dominae reclusis, Sponse, succedas placidus viretis, I, favent Nymphae, TIBI floret omnis Hortus Amorum. Iam patens late TIBI gaudiorum. Panditur campus, laterique mollis It comes, castis repetita solvens Oscula labris. Pone iam, sortis columen decusque Maximum nostrae, (sibi namque poscit TE Venus totum,) vigilis molesta Taedia curae. Pone, pro magno patriae Parente Queis fatigaris, cumulos laborum, Spectat AUGUSTUS TUA namque blando Otia vultu. Iamque fervescens operosiusque Laureis cinctae studium Minervae, Teutonum duro monumenta cessent Scripta metallo. Pulchra TU plenis cape laetus horae Dona praesentis manibus, bibasque Melleos sacri cupido liquores Nectaris ore. Exeat celsis Erycina Cypri. Sedis antiquae, domibus paternis, Deserat structae manibus Deorum Marmora Memphis; Huc et, arguti genitrix leporis, Et voluptatum Dea mellearum, Imbuens grato tenues odore Molliter auras, Huc leves adsit Zephyros secuta, Lene spirantes, niveisque cygnis, Aut iugo natis tenero superne Vecta columbis. Adsit, et compto nitidoque suavis Rideat vultu, radiantibusque Semper arsuros bona Diva taedis Nutriat ignes. Hanc et ornatae variis sequantur Gratiae sertis, caput impeditae Suaviter myrto, calathisque fundant Mella repletis. Iungat his tandem tremulo sodalem Musa se gressu, teneram recincta Pampino frontem, geminetque dulci Carmina plectro; Moxque, festivos celebrans honores, Delphica sponsum, Paphicaque sponsam, Nobiles ambo, sua blanda, donet, Numina, lauro.
GRATULATIO AD PERILLUSTREM EXCELLENTISSIMUMQUE DOMINUM CHRISTIANUM DE
LOSS, SACRI CUBICULI REGII COMITEM, AULAE IUSTITIAEQUE CONSILIARIUM, DE
COLLATO IPSI A. MDCCXXX. SUMMO IN SUPREMO CONSISTORIO PRAESIDIO.
Nempe sibi rata nostra tamen Di vota precesque Esse iubent, atque illa suo venit aurea tandem Igne dies, totiensque mihi, totiensqueCamenisOptatum iam tempus adest, quo turpe pudoris Excutiens cervice iugum, somnisque profundis, Et tenebris emersa suis, et libera volvens Lumina, et ingentes alto sub pectore flammas Intus alens, compto Tibi nostra eat obvia vultu, Seque ferat Tibi Musa sacram, sidusque iubarque Contemplata Tuum stupeat, supetisque locatum Sedibus, et tota Tibi dum nitet ignea fronte Purpura, Te pulchro supplex veneretur in ostro, Et sumptis, quae sponte solent Tua reddere facta Pulastae, resonantque Tuum memorabile nomen, Te citharis plectrique canat, laurique recentis Frondibus ipsa Tuas gratum et spirantis odorem Officiosa comas sertis circumdet amomi. Hactenus illa Tuae praeclarae conscia laudis, Quaeque Tibi dudum comes ivit, ovansque laborum Certaque sectatrix aderat, supremaque Tecum Culmina conscendit, nec falso maxima quaeque Augurio patriis ostenderat omina terris, Longinquas Te fama tulit pennata per urbes, Praecipitique tulit Te mille per ora volatu, Teque virum cecinit, quo non praestantior alter, Quo melior maiorque animo et felicibus ausis Non caput extulerit, non gente sit editus ulla, Non sit vicinis, non nostris, visus in agris, Qui magnum, dum surgat, opus meditetur, et almae Saxoniae aeternos olim portendat honores, Et summi, quo posse regi non ultima laus est, Sceptra suis reddat factis mage splendida Regis, Nobilitetque magis, praeque omnibus altior unus Exeat, atque sui sit maxima gloria saecli, Quo patriae crescente salus splendorque decusque Crescat, et artifici nuper super aethera ducti Heroum dextra, nova nec mentita colonis Spes veniat Pindi, viridique Heliconia flore Atque hederis vestita novis, et gramine picta Purpureo, niteant, et cultis rura viretis, Quem Clariis residens domibus, Iovis ipsa propago, Cynthius aeterno iunctum sibi foedere stantis Imperii socium sceptrique adsciscat Apollo, Et patula complexa manu bona turba sororum Pieridum multis e milibus eligat unum, Et cupiat poscatque, ducem, venturaque Tecum Otia praecipiens animo, secumque revolvens, Ipsa sibi putet esse patrem, et mitissima dantem Iura colat, videatque suos animosius hostes, Si quis erit, sortis superantem more leonis. Talia multa, suum quibus omen inesse suumque Prodigium voluere Dii, quaeque illa refulgens Prodidit, effusis pulchro dum germine gemmis Succrevit valido surgens Tibi robore, virtus, De Te fama loquens, maioraque multa vetustis De LOSIAE meritis gentis, quos illa parentes, Quos olim numerarit avos, quantusque sit illis Partus honor, quantumque decus, quas gesserit olim Forti quisque manu palmas, quas fronte coronas, Magnificis memorans dictis, et singula pleno Ore sonans, atque has atque illas garrula circum Exspatiata plagas, omnemque his vocibus implens Saxoniam, nostras non ultima venit ad aures, Et citharas stetit ante meas, subitisque perurit Ignibus atque Tua mihi mulcet imagine pectus, Dumque meae videt esse etiam sua plectra Camenae, Quaeque sciat resonis numeros intendere nervis, Esse manum, et, placido qui se mihi saepe canenti Det socium vultu, et viridi me forte sub umbra Maeonium raucis modulantem carmen avenis Audiat, esse Deum, me protinus ipsa meamque Increpat Euterpen, LOSIUM quod rustica nondum Fistula cantarit nomen, quo sanctius esse Haud aliquod poterat, nec Tu, quem publica plebis Vota canunt, iunctique suis, Tua cura, poetae Carminibus celebrant, Plissaeque loquacis alumni, Atque huic contigni quos littora vasta colonos Albis habent, meritis crines cinxere coronis, Videris ulla Tuis nostra superaddita dextra Tura focis, nec sis mihi rite vocatus Apollo, Quem fore Te, dudum pulchris faustisque notatis Astrorum flammis, exploratoque volantiumAlituum cantu, non unus senserat augur, Et poteram, modo scire aliquid mihi fata dedissent, Forsitan ipse meis etiam praedicere Musis. Ergo, ubi prima Tuas tantarum nuntia rerum Me docuit numerare Dea et cognoscere laudes, Quaeque die memorato hominum vulgataque linguis, Et fuerant cantata diu, mihi (turpe relatu) Nota fuisse parum, vidi, paene hactenus uni; Sollicitus subitusque mihi rubor occupat ora, Atque meis stetit ira genis suffusa, pudorque Ossa mihi tremefacta coquit, torpentque labantis Spiramenta animae, salsusque tepensque per artus Sudor iit, videorque mihi miserandus, et aegre Contineo lacrimas, oculos nec tollere sursum Audebam, tempusque mihi periisse putabam Omne, Tibi non ante sacrum, nunc, astra, querebar, Ut miseri plerumque solent, mihi sola doloris Esse mei causam, sperataque gaudia spemque Destituisse meam, nunc intolerabilis urget Me furor in memet, iamque accusator et hostis Sum meus ipse mihi, nec, quod praetexere culpae Ipse meae possim, quod me Tibi purget, amore Indignum iam paene Tuo, meritasque luentem, Si iubeas, poenas, quidquam scio, ferre paratus Supplicii genus omne statim, modo reddere tandem Te mitem placidumque velis, redeatque sereno Ille mihi posthac Phoebus venerabilis ore, Atque aliqua tandem felix sim parte, nec omnem In tenebris, torpore gerens velut atque sopore Perpetuo plenos oculos, sine Teque Tuoque Sidere, tot rutilo flammis, traducere vitam Cogar ego; ex imo mihi tum per membra repente Pectore prorupit sanguis, tremulusque solutis Aestuat in venis calor, et mihi corda cavernis Exsultant gaudentque suis, gelidusque medullis Iam morbus languorque fugit, laetumque profunda Exsurgit mihi nocte caput, iam plectra sonare Dulcius, et faciles in mollia carmina MusaeEsse mihi incipiunt, iam me puto posse canendo Omnia, et audaces, quot alit mea Lipsia, vates, Conveniant mecum, si stet sententia vinci, Atque suis, iubeo, mecum experiantur avenis, Et numeris citharisque strepant, atque omnia tentent, Insultans ego victor ero, et victoria laudis Non expers tamen omnis erit, cantusque probabis Ipse meos, (quid enim mihi poscam plura?) favensque Spectator nostrae iudexque vocabere pugnax Solus, et, officio ne me certasse priorem Paeniteat, mihi posse Tuis succedere, LOSI, Ipse dabis posthac adytis, nemorisque patebit Umbra Tui, quae sponte mihi secura ministrans Tegmina, me facili pulsantem pollice nervos Protegat, et leni totum permulceat aura. Namque ego, surgentes gravidis super aethera ramis Dum cedros spectabo procul platanosque sequente Vix oculo, densa prostratus valle, levique Conditus arbusto, quem sors mihi blanda clientem Iam facit esse Tuum, et, quicquid mihi roboris intus Atque animae guttaeque calet, Tibi ferre sacratum Fata iubent uni, quas tandem pellar ad oras, Semper ego nomenque sciam cantare decusque Immortale Tuum, et fervens pietate, superbas De meritis audebo Tuis extollere voces.
AD EUNDEM DE EODEM ILLUSTRI MUNERE GRATULATIO, NOMINE ACADEMIAE
LIPSIENSIS COMPOSITA.
Qualis, hibernis ubi stat quietum Et procellosis mare murmurantis Africi nimbis, resonantque nullo Littora fluctu, Iamque sub pulchris micat altus astris Desuper Castor, roseaque TitanPurpura fulget, placidisque NereusPlaudit in undis, Tata pacatum secat et pererrat Aequor inflatis agitata velis, Nilque formidat, sequiturque fausta Sidera navis, Currit, et suavi tremulum sub ipsis Stridet antennis pelagus susurro, Permeant totam Zephyri secundo Flamine puppim, Temperat remis, et amoenioris Rivulos laetus fluvii loquaces Audit, et summis sedet otiosus Navita transtris, Nunc Thetinsumpto canit et marinae Arbitras pacis calamo, venustas Naiadas, nunc et sua subdit alto Tempora somno; Talis, in nostris ubi nuper ingens Fama BUNAVI, Superum merentis Nectar et vitam, nituit stetitque Splendida templis. Sancta nos inter Themis atque VirtusAlma securas tenuere sedes, Ivit exsultans Pietas aperto Libera vultu; Teutonis proles, meliore numquamSe, Fides, dixit positam sacello, Candido semper redimita purae Frontis amictu; Ipsa Musarum pia, blanda, concors, Atque supremo sacra turba Phoebo, Huc tulit sacros, veteri relicto Colle, penates, Mox at, antiquus manibus peritis Rector ut clavum posuit, potentis Visus AUGUSTI propius locari Dignior aris; Horrido pallet trepidatque casta Nuntio Virtus, Pietasque peplo Obtegit vultum, capiuntque moesta Omina Musae. Scilicet fixis oculis in illo Haeserant omnes, velut in parentis Lucidis haerent oculis honestae Lumina prolis. Mitis effusas gemitu frequenti Contremiscentumlacrimas fororum Vidit AUGUSTUS, patriis ministrans Otia terris. Vidit, et sortem miseratus atram, Ut daret fractis animos Camenis, MartiaePindum statuit regendum Tradere dextrae Incluta Heroum supereminentumAstra, ceu clarae rutilante coelo Lampades, celsi radiant per ampla Atria Regis. Ornat augustae sua quemque frontis Pulchra maiestas, sua quemque vulgo Segregat laurus, numeransque summos Stemma parentes. Emicat stellas tamen inter omnes LOSIUMsidus, tenebrosioris Nescium prorsus maculae, suoque Crescit in igne. Clara, Tu, divum soboles avorum, Nobilis quorum Pariis inusta Fama stat saxis, stat imago duris Posta columnis. TU, novum iungens nitidumque priscis Gentis antiquae decus ipse palmis, Quem tulit fausto genuitque mater Maxima partu. Unus AUGUSTI patriaeque dudum, Et diu nostris, oculis notatus, Alta conscendis TIBI destinati Culmina Pindi. Namque TU totum (satis ipsa nescit Musa mirari) geris exprimisque Ore BUNAVUM, veterisque reddis Tempora Phoebi. Roscidi stillat TIBI mellis idem Rivus ex labris, similisque ridet In genis candor, similisque toto Gratia vultu. Surgit et castis nova spes, et omen Iam recens, Musis, AganippidosqueSaepe caelestes bibis HippocrenesFlumine sucos. Nempe, quae plenis sedet in medullis, Et graves urit TIBI flamma venas, Intus erumpens, TIBI sola tantos Imperat ausus. Gloriae longum superare cursum Sueta constanti validoque nisu, Sordidam nescit renuitque virtus Ferre repulsam. Ipsa, ceu laetis humiles racemis Arbores inter generosa vitis, Erigit sese, gravidisque sensim Intumet uvis. Et suis pulchre decorata gemmis, Altius surgit, properansque robur Servat antiquum, propriasque nectit Ipsa coronas. Nil sibi celsum nimis arduumve, Nil nimis durum putat aut molestum, Quicquid est summum, huc animosa plausis Evolat alis. Frangitur numquam, rigidoque constans Subdit ingentes oneri lacertos, Et fatigatis nova semper addit Robora nervis. Splendidos non haec popularis aurae Sumit afflatu titulos honorum; Non vagae sunt haec male distributa Munera fortis. Sponte sudanti madidaeque fronti Nobiles palmae veniunt, virensque Sponte robustam meritamque cingit Laurea dextram. Ut coruscantem superas per auras Aurei Phoebum radii, micansque Splendor, et pictae roseo sequuntur Fulgure stellae; Pulchra sic post se decus et perennem Gloriam virtus trahit, igneamque Purpuram gestat, rutiloque semper Lucet in auro. Currit Heroum coquiturque solus Iste per fortes sacer ignis artus, Nec per ignavae cariosa plebis Aestuat ossa. Ergo TE totus veniente, LOSI, Gaudet, et plaudens Helicon superbo Se super celsos generosus effert Vertice montes. Laetius nunc et TIBI consecrata Germinat laurus; TIBI sub profundis Debitum venis generabit unda Castalis aurum. Quaeque iam Plissae vada sacra circum Turba Musarum TIBI servit uni, Aemulo Phoebi canit imperantis Carmine sceptra.
LESSUS FERALIS IN FUNERE FEMINAE PERILLUSTRIS ET GENEROSISSIMAE DOMINAE
AUGUSTAE HELENAE DE BUNAU, EX GENEROSISSIMA GENTE DOERINGIORVM ORIUNDAE,
PERILLUSTRI ET EXCELLENTISSIMO DOMINO HENRICO DE BUNAU, DYNASTAE IN
DAHLEN, DOMSEN, GOEINITZ, etc. POTENTISSIMI POL. REGIS ET EL. SAX. SACRI CUBICULI
CLAVIGERO, SUMMI SENATUS ECCLESIASTICI PRAESIDI, etc. FELICISSIMO CONIUGIO
NUPTAE, AT IN MEDIO AETATIS FLORE, ANNORUM NONDUM TRIUM ET VIGINTI, DIE IX.
NOV. A. MDCCXXVIII. EX HAC VITA EGRESSAE.
Ergo tuis rigido si non exusta tremore Guttula iam superest venis, animosaque virtus Atque aliquis redit ore vigor, redit acre medullis Invalidis robur, lacrimosaque fistula voces Reddit, Musa, suas, fractaeque ad flebile carmen Sufficiunt citharae, nec frigora dura lacertos, Nec rigidus gelat offa pavor, sucusve calorve Exiit atroci percussis fulmine membris, Pectore nec torpes toto, nec funera summis Visceribus miseranda geris; nunc planctibus adde Te sociam, bona Musa, Tui, quo pristina dante Gaudia captabas, Phoebi, gemitusque loquentes, Et querulum profunde melos, nunc horrida luctu Atria, nunc fletu resonantia tecta recenti, Undantesque domos lacrimis, avulsaque fulcris, Et iam culminibus viduata palatia summis, Et trepidos accede Lares, ubi nulla superstes (Horret enim meminisse animus) splendoris imago Te capiat prisci, non ille refulgeat auri Antiquus rutilantis honor, non ampla coruscis Irradiet gemmis facibusque micantibus aula, Non ostrum decoret postes, surgensve renidat Murice fulgenti paries, nec amoena calentis Leniat intrantem veris nec mulceat aura, Mollibus aut violis, viridive superbiat ingens Flore pavimentum, teneris sed marcida spectes Serta rosis, lauroque putres florente coronas, Demissasque caput casias, et inane papaver, Et sparsas Borea segetes et in arbore frondes, Prolapsasque repente cedros, stantesque cupressos, Ferali informes habitu, densisque tremendas Noctibus, obductosque peplo pendento penates, Ad gelidum stantes tumulum, dominamque rigantes Fletibus amissam, atque Deos atque astra vocantes Conscia tam miserae cladis, fortisque ruentis, Et mixtas querulis totas ploratibus aedes, Et vacuos flammis thalamos, tristesque Hymenaeos, Irriguis madidos oculis; huc, pallida, firmo, Quantum fracta vales, Clio, te proripe gressu, Et luctus hos esse tuos, et rebus ademptumEsse scias decus omne tuis, et mollia plectris Otia raucisonis, fragiles sic triste per artus Vulnus alas, longasque trahas per saucia curas Pectora, quaeque dolor tibi carmina suggerit atrox, Quaeque manu trepidante potes digitisque recurvis, His moestos solare animos, subitumque gravemque Excelsae casum tecum indignare columnae, Et cineres venerare sacros, quos ipsa reponit Delubris Cytherea suis, Charitesque sepulchris Magnificis condunt, generis cen nobile flentes Delicium proprii. Quis enim, quis talia fando Funera, quis tantas memoransque canensque ruinas, Temperet a lacrimis? Nec tanti sidus honoris, Coelesti splendore sacrum, superisque repostum Sedibus, atque procul sua flammen lumina longis Dispergens radiis, maculis deforme nec ullis, Imbriferis densae nebulis se condere noctis Ante diem, tenuesque gemat nunc ire sub umbras? Namque cadit flos ille suae, BUNAVIA, gentis Purpureus, patriis olim suavissimus hortis, Qualis in Hesperidum non pictis nascitur arvis, Non tellus Nabathaen ferat, nec fertilis Indus, Quem non ambrosius narcissus vincere forma, Non violae possint, non ipse hyacinthus odore; Ille cadit marcetque frutex, dum surgeret altis Formosus foliis, staretque decorus opacis Frondibus, et pinguis gemmaret stirpe propago; Illa cadit, si stemma dabit thalamusque coronas, Heroas venerata patrem, venerata maritum, Sit satis hoc, dixisse Deam, nec poscere laudis Plus ausit, quicunque Tuum miretur OlympoIam positum radiare iubar, rutilisque sub astris. Vos, o Saxoniae flantes sublime columnae, Vos, o Vos tantae praeclaris laudibus ipsi Sufficitis Divae, vestroque refulget honore Illa nitetque fatis, sic et bona fata volebant, Nascenti daret ille decus, daret alter adultae. Amborum sic mixtus honor consedit in una, Emicuitque magis, scatebrisque perennia binis Semina virtutis traxit, tantique mariti Iuncta toro, patrios potuit meminisse penates. Scilicet his stimulis, hoc fervens sanguine venis, Haec spectans exempla Patrum generosa, calensque Iam propius virtute Viri, spectansque superbum Nobilitatis opus, didicit praecedere sancta Mox generi probitate suo, cunctisque stupori Esse aliis, meritasque suas sibi nectere palmas. Quam vellem, Aonii liceat mihi dicere PhoebiIam plectris, Pallasque suam mihi commodet artem, Ut tantae mihi digna fluant praeconia famae, Ipsa nec aetheriae me fallat imaginis umbra. Non opus aggrediar tantum, vix vatibus aptum Threiciis, raucis tot munera casta Deorum Haud fas est cantare sonis, namque illa calebat Tota Deo. Stupui quondam, fateorque stuporem Nunc etiam superesse mihi, sed dicere numquam, Quid stupeam, potui, tantus nec splendor agresti Par fuit ingenio. Veneri vix gratia formae Mollior, et maior vix risit in ore venustas. Aureus ut cunctis Phoebus formosior exit Sideribus, summisque micat venerabilis astris, Candidulis sic illa humeris, niveisque lacertis, Sic vultu, sic fronte sacra, sic melle leporis, Illa Deas, quaecunque placent, superaverat una. Non adeo Tibi, nate Diis, decus ipse virorum, AUGUSTI patriaeque favor, generose BUNAVI, Non adeo maiora Tuae tunc munera dextrae, Tunc thalamis, potuere dari; debebat ab illa Stirpe capi, quamcunque sacro Tibi foedere lecti Acciperes sociam, centumque beare per horam Basiolis possis, nec sic fatiere iocando. Sic Soli sociata Venus, sic digna merenti Traditur, et magnam gaudet sibi surgere prolem, In Patris expressam vultu, gentique minantem BUNAVIAE sublime iubar, praestantibus olim Quod proavis atavisque sacrum, nunc evehit ingens Par hominum, magnusque Pater, Natusque stupendus, O Te felicem quondam! Tibi tanta repente Gaudia, tanta Tuae rapitur iam portio vitae! Vis coeptus iam pallet amor, vix tota calescens In cineres rediit thalami Tibi taeda iugalis, Extinctasque faces, disruptaque foedera lecti, Et nudos custode lares, dulcemque sodalem, Illam animae partemque Tuae Tibi plangis ademptam, Ut soler erepta gemebundus coniuge turtur, Nescius auxilii, nunc et desertus amica, Quam teneris foveat pennis, quaeque areat ipso. Sic, Tibi quae dudum stabant redimita sacratis, O Musis insigne Tuis decus, alter Apollo, Tempora laureolis, tenerisque decora MinervaeEt Veneris myrtis, eadem moestisque nigrisque Frontibus infaustae Tibi stant praecincta cupressi; Quaeque Tibi pro Rege Tuo, gentisque coronis Teutonicae, docto sudavit dextra labore, Aurea totque dedit, Musis praeeuntibus ipsis, Stamina, non fragili deducta aut condita fuso, Illa Tibi subito percussa tremore labascit, Atque gelu constricta riget, digitusque laborem Horret, et inceptum nescit contexere pensum. Pallenti nunc ergo dabis Tua basia fronti, Quantumvis Tibi flagret amor, nec mutua posthac Oscula captabis, quorum tot milia paucis, Hoc nosti, sunt rapta Tibi, dum viveret, annis. O quoties teneros Tibi suasit id aestus amorque,) Implicuit collis digitos, labiisque labella Iunxit amans, ulnisque suas circumdedit uluas! O quoties lacrimis (in tantis luctibus unum Hoc etenim meminisse iuvat, sistitque cruorem,) Palluit ipsa Tuis, et Te comitata dolentem est, Atque Tuos eadem risus, eademque molestas Tecum sustinuit curas, partemque poposcit Ipsa sibi, fecitque Tuum tolerabile vulnus! Nunc eat, et tristes post funera tanta triumphos Terribili ducat pompa Libitina, trucesque Efferat illa oculos, nunc exitiabile robur In telis probet atra suis, laudetque nocentis Nunc aciem ferri, cunctisque hanc praeferat unam Cladibus, et, quicquid magnae est virtutis, in una Se iactet rapuisse Dea. Praestantius ista Nil etenim potuit, nil priscis tollere saeclis, Nil etiam nostris; adeo surgebat honore Fama Deae, tenerisque adeo iam creverat annis. Tune igitur, cui fata suum pretiosius auro Diripuere decus, casu gemebundus acerbo, Coniugis exstructo nunc immoriare sepulchro, Et tantis flectare malis, tantisque ruinis? Non ita; sed patriae fas est haec robora vitae Servari non fracta Tuae, soleris et ipsam Tu salvus, stetque illa Tuis animosa columnis. Non erepta suae Coniux, sed reddita, vitae est, Ominibus plausuque bono dignissima, nullis At lacrimis; nam, mixta Deo, fulgentia cernit Sidera sub pedibus, celsoque moratur Olympo, Cumque suis versatur avis, similesque mariti Heroas, tot casta suis simulacra Virorum Gaudet et Augustos oculis occurrere Divos. Erige sic animos, et, si mea vota Deorum Sunt rata consilio, nec fallax dicor aruspex, Maxime BUNAVI, raptos Tu Coningis annos Iunge Tuis, natisque dabis venientibus umbram.
LAUDES LIPSIAE, DULCISSIMAE PATRIAE, ORATIONE SOLLEMNI, HABITA
DIE XXV. AUG. A. MDCCXXIIX. CUM MEMORIA DANIELIS AEGIDII HEINRICI, ICTI
CLARISSIMI, RENOVANDA ESSET, DECANTATAE.
DEDICATIO AD VIRUM ILLUSTREM ATQUE EXCELLENTISSIMUM, DOMINUM MICHAELEM
HENRICUM GRIBNERUM, IURISCONSULTUM CONSUMMATISSIMUM, POTENTISSIMO REGI
POL. ET ELECT. SAX. A CONSILIIS AULAE ET IUSTITIAE, IN CURIA SUPREMA PROVINCIALI,
QUAE LIPSIAE FLORET, ASSESSOREM PRIMOREM, etc.
Plissiacas nuper Philyre consedit ad undas, Effundens pleno gaudia mille sinu; Floribus et variis molles decorata lacertos, Carmine per patulos ludere coepit agros. Altaque magnifico radiantia respicit ostro Moenia, culminibus non ruitura suis. Quaeque videt Pariis, miratur, stare columnis, Et Superum valida furgere, tecta, manu, Pieridumque sacrum Musarum limen, et urbem Per mediam Clario Castra locata Deo. Nunc mihi funestam meditentur fata ruinam, Stans ait, et nostros terreat imber agros, Terreat, et sacras petat atro grandine turres; Stabo, nec antiquo frangar agarve loco. Maior erit fatis Philyre, seque efferet astris, Donec erunt natis robora prisca meis, Donec et in tantis virtus erit ignea fulcris, Et dicar fortes progenerare viros. Iam mihi quaeque domus firmatos robore natos, Urbsque mea heroum milia multa, capit. His scio, si rapidum quatiat mihi moenia fulmen, His scio me ducibus condere posse nova. Quid? Mihi GRIHNERI Famuletur dextra potentis, Una manus magnum sic reparabit opus.
RECTOR ACADEMIAE MAGNIFICE, VIRI CETERI PRAESTANTISSIMI,
Tuque mihi dilecta cohors, dilecta Minervae, Qua per Plissiacos nihil est pretiosius agros.Surgite, quos tacitis generoso pectore flammis Hactenus urget amor patriae, quos commovet ultro Vis agitata Deo, Deus et quos excitat ipse, Vos, quibus arbor inest, pietasque animosa medullas Excoquit, atque sacro quos virtus permeat igne, Surgite nunc roseo, nunc tollite membra, cubili, Fortunata cohors, quam splendida Lipsia blando Demulcet gremio, patulisque amplectitur ulnis, Ferte pedes agiles, agedum, concurrite cives, Tollite mecum animos, socias mihi iungite dextras, Et date, quae vestros sunt optima dona per hortos, Spargite nunc flores, nunc oscula mollia terrae Figite florigerae, et votivum dicite carmen. Non etenim vobis data sunt coelestia frustra Otia, sed magnam fas est celebrare parentem Laudibus, et meritis fas est decorare coronis. Quisque mihi vestrum dux sit, penetremus ad aras, Decite me tumidi per summa cacumina montis, Nam sequar, et precor hoc, erit haec suavissima sedes, Hac sequar, unde tuas mihi detur, Lipsia, turres, Moenia, prata, vias, silvas, hortosque domosque, Atque viros Nymphasque tuas, decus omne superbum, Et quicquid solido tibi splendet et emicat auro. Erranti spectare oculo, placidosque Penates Visere posse procul; sacro tunc igne calescam, Immensas miratus opes, et facta Deorum Atria celsa manu, mihi tune stupefacta resolvet Ora Deus, pascensque animum dulcedine terrae, Effundam placidas imo de pectore voces. Vix etenim quisquam, modo non sit truncus et excors, Aut sit inhumani nutritus Oaxis ad undas, Aut per Caucaseas fera fugerit ubera rupes, Vix erit, aerias procul has cum viderit arces, Qui Superis neget esse sacras, neget auspice summo Stare Iove, et tantum tenuisse cacumen, et isti Se iactet vidisse pares aut praeferat urbes, Nec stupeat tanta confusus imagine rerum, Quas alibi quaeras frustra, tibi, Lipsia, soli Sponte dedit natura parens, nec mollia captet, Queis fruimur cives a longis, otia, saeclis, Nec velit in nostris dici novus incola terris. Non, mihi Larissae si detur campus opimae, Aut Pelusiaci pinguissima rura Canopi, Semideis habitata viris, ubi flumine NilusEffuso fecundat agros, ditatque colonos, Quosve iubet media pendere Semiramis aura, Ut flatu penetret propiore Favonius, horti, Ver ubi purpureum divinos spirat odores, His licet aeternum iubear considere terris, Et stabiles firmare domos, et mollibus omne Ducere deliciis aevum, nullisque carere Divitiis Superum, non his, o Lipsia, tectis Egrediar, nostros aliquis dum spiritus artus Permeat,his numquam rapiat me Iuppiter arvis, Nec pede dimoveat, meliora nec ulla paternis Rura dabit, qua terra patet, qua volvitur aether; Nulla placere magis poterunt, haec sola sub umbris Me recreant placidis, faciuntque capessere somnos; Seu vivam, patriis liceat mihi vivere tectis, Seu moriar, patriis quoque sint mea funera campis. O mea, iam patulis mihi complectenda lacertis, Incluta, et egregios posthac genitura nepotes, O dilecta meis, o terra habitata Camenis, Blanda parens, mortale nihil cui fata dederunt Prospera, quae teneris humilem me semper ab annis Huc molli duxisti oculo, mihi mille parasti Gaudia, mille meis fecisti rebus amicos, Sim licet indignus, nec nunc has deferis aedes, Quas mihi nascenti dederas, sed protegis ultro, Auxilioque foves, et me pinguissima quaeque Munera, si vivam, seros sperare per annos, Te tribuente, iubes, nec spe frustraris inani, O mihi sint imis cuncta haec infixa medullis, Et memori maneant semper mihi mente reposta, Teque colam, multoque mihi sis carior auro! Nunc quoque fac aliquos tibi nostra rependat honores Musa rudis, moveatque alacri sua tympana plectro, In laudes pulsanda tuas; huc blanda canenti Ora feras, nitidis venias ornata lapillis, Et pulchro formosa habitu, gemmisque superba, Qualem saepe solet radiis te Phoebus aentis Pingere, cum mediis rutilo stat lumine caelis, Sic decorata veni, sic te cecinisse iuvabit, Si nihil ex tantis, quae te fecere superbam, Divitiis nostrae modulanti desit avenae, Omnia sed pleno lustrem spectacula campo. Multa placent aliis, placet haec mihi sola voluptas, Dicere de patriis mecum pia verba coronis, Quis Superum quondam tantas evexerit arces, Excelsasque domos, et in haec fastigia turres Quis Deus extulerit, quae sint tua, Lipsia, fata, Qua tuleris virtute caput, qua creveris arte, Quasve peregrinas vigeat tua fama per oras. Novi equidem, non esse meos e flumine natos Castalidum versus, nihil esse leporis et artis, Iucundique nihil, nec dulce et amabile quidquam, Nec placido quondam nascentem lumine vidit Melpomene, calamo sed ludere iussit agresti; Nunc quoque, cum timidum selectus quisque virorum Dicere me iubeat, gracilesque intendere venas, Rauca sonant nimio, fateor, mea plectra timore, Et caderet penitus Musae fiducia nostrae, Abiceretque animos, nisi me temerarius ausus, Et pietas patriae, solitos revocaret in ignes. Scilicet illa tamen nostrae sit gratia Musae, Quod Vestrum natale solum, celebrataque dudum Moenia Saxonibus, sedesque domosque beatas, Quas avus et proavus coluere, colentque nepotes, Tectaque prae magnis caput extollentia tectis, Et faciles experta Deos, largosque Penates, Nunc rudiore licet calamo memoretque canatque, Iamque mihi video sensim mollescere venas, Et bene nutritas tacitis turgescere flammis, Atque agilem gaudere animam, viresque canendo Sumere, et effuso multum sibi plaudere cantu. Tu modo nunc castas inter regina Camenas, Calliope, facunda tuo re proripe Pindo, Monte sacro, et levibus sublata per aethera pennis, Linque domos patrias, et gaudia rumpe sororum, Et lateri te siste meo, nec desere vatem Blanda tuum, (te poscit enim,) citharamque fidesque Affer Threicias, huc affer Apollinis artem, Et iucunda rudem doceas modulamina dextram, Et molles numeros, et verba his digna Virorum Auribus, et vocem fac esse canentis amoenam. Sint BacchoThebae, decori sit RomaGradivo, Extollat Cytherea suae sublimia TroiaeMoenia, sint duro sua curae MaenalaPani, Quasque Iovisconiunx olim sibi condidit arces, Ipsa colat, Spartamque suo de nomine dicat; Nec quoque nostra iacent viridantia rura potenti Desolata Deo, est et nostris Numen in agris, Est auspex, statorque tuos, Philyrea, per hortos, Quo capias moderante decus, praeque omnibus una Emineas aliis, longo celsissima muro. Te Pallas, te Phoebus amat, Charitesque venustae, Castalidesque suo dignantur Numine Musae. Hi tibi quaeque serunt sun largis munera dextris, Altaque Plissiaci defendunt culmina Pindi. Scilicet aetheriis olim cum quisque Deorum Sedibus egressus, terrestres viseret oras, Et turrita suis exquireret oppida sacris, Fas ubi sit plenis venerari Numen acerris, Quae colat atque suis faciat dignissima donis, Auxiliisque iuvet, celsoque extollat Olympo; Quilibet inde suam tenuit sibi protinus urbem, Et cinxit muro, dux et consedit in illa, Ut placuit quaecunque magis, meliusve refulsit, Et cessit Superis mox praestantissima quaeque, Nulla tamen Phoebo, qui, celsis ultimus astris Huc vectus, simili, sed inani, quaesiit ausu Moenia digna Deo, similique nitescere cultu. Huc videt ac illuc, totum circumspicit orbem, Qua rutilus surgit Titan, qua conditur, ora, Terrestres iteratque vias, secumque Penates Fert nube instabiles, cupit et sua ponere sacra Sedibus aeternis, plenas sed conspicit urbes Numine quasque suo, et rutilo fulgore superbas, Non iter erranti, nullumque patescere limen, Conqueritur secum, manet hinc desertus, et haeret Aethere sub medio, nec, quam sibi deligat urbem Ex aliis, statuit, quae dulcia rura frequentet, Mox tamen afflictam subit haec sententia mentem, Fallere nunc Superos, propriis et viribus uti, Artificique manu pulcherrima tecta locare, Turribus alta sacris, queis splendidiora nec ullus Monstraret Superum, nec pristina viderit aetas. Fert animus, celsas sub sidera ducere moles, Et suavi fundare loco, saxisque vetustis, Et templis ornare suis, nec parcere gemmis. Inde suas subito per tympana laeta CamenasConvocat, et facili docet haec molimina vultu, Quidque putent, rogitat, veteremque iuvare sodalem Per sua sceptra inbet, nunc et dare membra labori, Ingenium curis; hinc toto prospicit orbe, Quae loca, quae tellus tantis sit moenibus apta, Otia florigero quo sint suavissima campo. Omnia percurrit late loca dissita terrae, Per DacosArabesque ruit, ditesque per Indos, Perque vias Libycas, Libycis nec considet arvis, Hinc abit ad Thraces, placuit nec Thracia tellus, Inde per Europae cultissima rura potentis Dum versat volvitque oculos, et cernere gestit Has regionis opes, dum prata virentia Rheni, Et volucri cursu Germanas exit in oras, Hic princeps media Phoebus stans eminus aura, Saxoniae miratur agros, hortosque patentes, Aethere sub placido florenti gramine pulchros, Audit et ipse procul stillantis murmura fontis Fluminei, et lento volvi per prata meatu Fontis aquas, Plissam veteres dixere coloni, Audit, et inventis secum gaudebat ApolloRuribus, et levibus subito demittitur alis, Atque suis consistit agris; hic moenia nostris Sunt statuenda sacris, dicit, mollique recumbam Hic thalamo, et superas potero contemnere sedes, Sic opus aggreditur, plauduntque probantque Camenae, Plissiaci circum glomerantur fluminis undas, Ominibusque novos celebrant et carmine muros, Et sua laurigero tradunt munuscula Phoebo. Iamque parant iunctis educere viribus urbem, Invictam celebremque Diis, altasque sub auram Aedificare domos, arcesque locare superbas; Incipiunt alacres, duroque ex marmore celsa Moenia conficiunt, quae sint dignissima Phoebo, Moxque manu properante decus captare laboris, Ad finem perducta vident nova tecta Camenae, Excelsamque vident urbem, nitidumque repente Materiem superavit opus, stant aethere turres Vertice sublimi, nitet ars praeclara Dearum, Cuncta micant auro, fulgent et postibus aera, Aera cavernosis nuper fabricata CyclopumCarceribus pulchre, multoque polita labore; Desuper ipsa suo rutilant quoque tecta metallo, Artificemque Deum produnt, dextramque potentem. Tantae molis erat, patrias educere turres, O cives, sedesque Diis aptare perennes! Ut videt exstructam Deus ac intravit in urbem Cynthius, ac hilari lustravit singula vultu, Obstupuit, mediaque stetit celsissimus aura, Atque suum miratur opus, miratur et ipsas Castalides, sociasque nova sibi iungit in urbe. Nunc agite, o vestris, ait, haec sint praemia dextris, Quae mihi structa patent, pateant quoque moenia vobis, Has habitate domos, erit hic quoque mitis Apollo. Huc citharas artesque sacrae nunc ferte sorores, Non eritis bifidi posthac Heliconis alumnae, Hic Parnassus erit, Philyren nunc dicite Pindum, Sola placet Philyre, Philyre mea sola voluptas, Haec adeunda patent Musae iuga grata canenti, Nostraque Plissiacis resonent pia plectra sub umbris. Annuerant dictis Musae, sedesque relinquunt Antiquas, Phoebumque novam comitantur in urbem. Talibus auspiciis, tanti sub Numinis astro, Immotis quondam stetit inclutaLipsia fulcris; His manibus fundata decus tulit alma perenne, Nec magis a primo, nostis, splendore sequentes Degenerasse dies; non, his dum sedit ApolloMoenibus, haec umquam veniens everterat aetas, Nec cecidere suo celsissima culmine tecta, Sed saeclo properante suis urbs creverat hortis, Creverat urbs domibus, maiori fulsit honore, Emicuitque magis; magis his resplenduit annis, Queis vestra, o Cives, renovat solertia muros, Hic agitare novas, illic reparare labantes, Gaudet dextra domos, gypsoque ornare tenaci, Et sibi vicinos superare nitore Penates. Vos, agedum, Socii, totam mecum ite per urbem, Hac iter ipse via carpam, vos ibitis illa, Et loca, quae nobis, numerate, inculta supersunt, Non ubi stent tectis circumdata tecta propinquis, Contiguisve domus domibus, non arcibus arces, Talia, dispeream, si nos numerabimus ulla. Haec etenim, o Philyre, maneat laus splendida summis, Quos alis alma, viris, haec stabit gloria natis, Quod memores, Laribus quae sit reddenda paternis Gratia, quaeque suas tueantur Numina terras, Te foveant decorentque suis ornentque coronis, Et primus tibi quisque novos persolvat honores, Atque suis faciat tibi surgere moenia dextris. Finge tibi, ad nostras si quis descenderit oras, Longinquis egressus agris, ac paupere terra, Numine deserta, parcoque ubi vivere cultu, Atque humiles habitare casas, ac saepius olim Ducere sub patulo consueverat aethere vitam, Finge tibi, huc veniat, (venit huc saepe Indus et Afer) Structaque marmoreis haec lustret moenia saxis, Artificum firmata manu, celsisque sub astra Aeternum, si fata volunt, educta columnis, Et nullo ruitura ictu, solidoque superbas Aere, et perpetuo valli munimine, portas, Et validos pontes, et propugnacula belli, Magnificumque decus, iucundaque strata viarum, Turrigerasque domos, stantes in nubibus alto Vertice sublimes, quibus auri pondera puri Ac ebur Attalicum renitet, fulgensque lacunar, Divitiaeque omnes, et magna palatia magnis Passim structa viis, ferus haud quae diruat Auster, Fraxineasque trabes, et marmora splendida pictis Strata pavimentis, hominum vix ista putaret Esse parata manu, vix haec mortalibus umquamEsse habitata viris, hic atria sacra Deorum, Hic ipsos putet esse Deos, sedesque beatas Felici fixisse solo, sua templa domosque, Et grave concilium, et Venerum penetrale, sacrumque Quicquid habent Superi, nostram posuisse per urbem. Vos quoque nunc ipsi, quibus hic praesentibus uti Contigit, et placida spectatis fronte canentem, Vos, sua quos dudum Plissenses misit in oras Patria, nec vetuit meliores cernere terras, Vos, patria egressos quos optima fata Deusque Huc docuere vias, huc et duxere volentes, Quos fovet, et tenero Philyre sibi iunxit amore, Vos mihi nunc testes eritis, vestrasque per aures Non ego iam fumos dixisse videbor inanes; Dicite, cum propior nostris accederet arvis, Iamque propinquaret portis impulsa carina, Moenia iamque oculis starent haec obvia vestris, Dicite, (namque licet,) vestros tunc qualis imago Perculerit sensus, qua vos tellure potitos, Quos tetigisse locos, qua consedisse sub ora, Quaeve intrasse vagam, dixistis, littora navem? Talia num quondam conspecta palatia vestris Vos meministis agris? Huc laeto sidere vectos, Tunc vos paenituit, patriasque revisere terras Optastis reduces, aut vertere carbasa retro? Non ita; sed lacto scio vos clamore PenatumHoc subiisse novos venerabile limen alumnos, His ego, (namque tuos quis, Lipsia, spernat honores?) His numquam, dum vita calet, vos cedere tectis, Non ego vos aliis cernam considere campis. Felix, heu nimium felix, quem lenior aura Huc tulit, hic stabiles dederant cui Numina sedes, Otia et ad longos licet haec proferre nepotes! Nunc, age, conspectis celebratae moenibus urbis, Musa, vias medias, ac atria linque domosque; Sit satis, in tantis tibi iam defixa stetisse Lumina culminibus, satis, hoc stupuisse nitore; Non haec sola tuo sunt carmine digna modisque, Verte oculos, nam plura tibi miranda supersunt; Sunt meliora tibi patulis spectanda theatris, Quaeque magis placeant; divini splendor honoris Plissiacos intra muros effulget et extra; Porrige blanda manum, iuvet ultra vadere mecum, Iam pateant portae, portis gradiamur apertis, Quaeque sub extremis Philyres sint finibus arva, Quae loca culta domos, qui cingant moenia campi, Quaeve solum natura colat, quae leniat aura, Lustremus propius, virides spatiemur in hortos, In silvas, et prata suo ridentia flore. O mihi quam variis gemmantes floribus horti, Quantus honor veris, quae cultae gratia Florae, Ridet, et ambrosio spectantem mulcet odore! Si quid habes pulchrum, si quid, Philurea, venustum, Dulcius haud aliquid pictis geris alma viretis. Saepius aequorea veniens Venus optima Cypro, Sprevit opes Cyprias, huc et diverterat hospes; Saepius hic Dryades, neglecto monte, puellae Arbore sub patula socias duxere choreas. Hic homines mixti Superis, Nymphisque venustis, Mutua coniunctis coeunt in foedera dextris. Sim licet Elysiis iussus succedere campis, Vix tamen Elysiis mihi sint haec otia campis. Surgat ab extremis spatiosi sinibus orbis Artificum selecta manus, quae verberat alis Aeriis auram, vastos agitatque Colossos Aethere sublimi, cui sunt impervia nulla Aequora Neptuni, non insuperabile coelum, Nil nimis excelsum est, dextram quae iactat et artem, Surgat, et, ingenii si quid valet impiger ausus, Si quid dextra potest, opera nec ludit inani, Hoc imitetur opus, talis formetur imago, Qualis, Plissiacos Zephyria mulcentibus hortos, Panditur, et nitido radiat pulcherrima cultu. Hic, misero quicquid premit anxia corda dolore, Quicquid et occultis urit sub pectore flammis, Et cruciat, molli licet hic lenire sopore, Diffugiunt curae, duris dolor ossibus exit. Sunt virides umbrae, sunt densi tegmina rami, Solibus in mediis ubi frigus detur opacum, Mollior et veniat Zephyris spirantibus aura. Hinc aqua per pronum trepidat cum murmure rivum, Claro splendidior vitro; puteisque loquaces Desiliunt lymphae, quibus omnis gaudeat herba, Quasque bibant avido violaria roscida potu. Hinc latet umbriferis sinuosum frondibus antrum, Arte laboratum nulla, nisi finxerit artem Ingenio natura suo, multa arbore septum, Solis inaccessum radiis, ubi saepe decorae Conveniunt nostrae et miscent sua gaudia Nymphae. Sen tibi sub patulo placeat considere coelo, Ut possis spectare tui decus omne vireti, Respice, sunt viridi tibi viva sedilia lauro, Pendent intonso latebrosa cubilia saxo, Stat propius Pario ductus de marmore Morpheus, Quem circum volitant mutatis somnia formis, Et mulcet teneris tibi tempora frontibus ulmi; Stat Venus et nudos offert tibi blanda lacertos, Atque suo vult esse sinu tibi gaudia somni, Mollius ut recubes; hinc vultu Flora sereno, Et plenis adstans calathis, viridique corona, Te monet, ut vigiles, oculisque insomnibus amplas Prospicias telluris opes, quas sparserat ipsa. Sive per apricos horti iuvet ire meatus, Et tacitas tecum spatiando volvere curas; Huc iter ac illuc dabitur, patet ampla viarum Semita, quas decies, roseos nisi spernis odores, Ire redire licet, nec sic satiabere visu. Te vertas, quocunque libet, quo tramite dulce Esse putas gradientis iter, risusque iocique, Et Veneres, Charitesque omnes, zephyrique faventes Semper erunt comites, semperque sequentur euntem. Hic lento spatiare gradu, partesque per omnes Pasce oculos; dedit ampla suis Pomona viretis Munera, pande manus, veniet tibi sponte, quod optas. Arbore sunt segetes, sunt poma gravantia ramos, Carpere quae liceat maturis mitia succis, Et signis variis, et vivo picta colore, Poma, nec Italicos tibi conspicienda per hortos. Hinc auro similes in longis vitibus uvae, Purpureae, dulci turgentes fruge Lyaei, Unde vigil messes speraret vinitor amplas, Hinc suaves pendent cerasi, mulcentque palatum, Castaneae pendent molles, ac persica poma, Et pyra, quae pingues, alienis insita ramis, Accipiunt sucos, laetoque sub aere crescunt Laetius. Huc etiam tibi fas est vertere vultum, Falcibus aestivis ubi scissa a corpore matrum Mala vides generare piros, et in arbore rursus Nunc alia prunis lapidosa rubescere corna. Quae tibi sub pedibus tenerae virgulta myricae Serpere cernis humi, furtim tollentia ramos, Ne frustra florere putes, namque altius olim Ista ferent arbusta caput, tollentque sub astra Proceros apices, novus hinc progerminat hortus, Hinc nova progenies frugum, novus exit agellus, Qui recreet, seris faciatque nepotibus umbram. Musa, quid exiguis coelestia dicere rura Aggrederis plectris? Sunt haec maiora canentis Ingenio, et melius, quam possis dicere, splendent. Quo ruis, et campi quo te duxere patentes? Iam tibi torpor iners, viridantis et otia ruris Ossa tenent nimium, dulci te proripe somno, Mollibus et stratis, non his incumbere fas est; Collige, quos nitidis sub gramine ludere flores Cernis imaginibus, violisque rosisque coronas Necte sacras, niteantque tuis haec serta capillis; Sic decorata redi, sic longius ire iuvabit. Horridiora canam, sylvestre decentia Numen, Pan, nemorum custos, calamos inflare palustres Qui potes, atque iugis sylvisque vagaris opacis, Tu quoque, qui teneram gestas, Sylvane, cupressum, Vos SatyriFaunique omnes, Dryadesque loquaces, Vosque alii, silvas quibus est habitare voluptas, Ducite, quae nostris sunt frondosissima terris, In iuga me faciles, adytis succedere vestris Me sinite, et vastos nemorum lustrare recessus, Est nemus antiquum, multa spectabile quercu, Plissiacos circum quod pandit brachia campos, Et late perrumpit agros, pratisque dat umbram. Hic roseos Zephyrus placidissimus halat odores, Inde nemus roseum nostri dixere parentes, Excipit intrantes annoso robore pinus, Una nemus, fixis alte radicibus haerens, Atque sua attollens intonsa cacumina coelo; Huc pecus horrendum, numerosa caterva ferarum, Tempore nocturno, cunctisque silentibus Austris, Decurrit latebris, sociisque cubilibus altos Ducit et immani proflat de pectore somnos, Atque omnes pariterque silent, pariterque quiescunt. Panditur inde viis densum nemus omne profundis. Quo placet ire, sacram discernit semita sylvam, Et tollit tibi quaeque suos celsissima ramos, Dum venis, arbor humo, ne forte morentur euntem; Per iuga sic nemoris facili spatiabere gressu, Et longum superabis iter, frondesque videbis Surgere populeas, et crescere laetius herbas, Hinc terrae infixas radices currere fagi, Ceu tenerae fluitant humano in corpore venae, Hinc ad proceras hederam se tollere quercus, Quantum lenta valet; nemoris mox inter opaca Tegmina gaudebis postis ex ordine pratis, Et procul Elistrae praeterlabentibus undis Murmure iucundo; solet huc aestate calente, Huc Dea venatrix cum multis Cynthia Nymphis, Funera per silvas postquam dedit ampla ferarum, Insidiisque lupos, canibusque fefellerat apros, Huc properare solet venatu fessa cruento, Per nemus umbrosum, saltumque vagata per omnem, His recubat pratis, his tingit corpora lymphis, Caeruleique sedens ad mollia littora rivi, Undique sylvestres ac densas prospicit umbras. His ubi iam patulis fueris digressus ab arvis, En! iterum silvas! iterum nemorosa patescunt Limina, quae solis data dicas esse poetis. Horresces, quatietque tibi timor anxius ossa, Has ubi tu primis tenebras noctesque profundas Prospicies oculis, dices procul atra videri Monstra tibi, furiasque omnes mala quaeque minari, Non tamen hic fugias, propius cum veneris, omnis Horror inanis erit, tenuis te terruit umbra, Aut falsa imbellis delusit imagine truncus. Quid trepidas? Hic molle tibi per lustra ferarum Est iter, et dulces facient tibi Numina somnos. Obvius hinc celeres ducens post terga Molossos, Inque humeris laqueos, et tela, et retia, gestans, Per iuga venator dumosaque saxa vagatus, Quem iamiam decima cum nocte fefellerit ursus, Aut aper immensa membrorum mole cruentus, Dentibus edoctus patulos deludere casses, Suspectosque olim laqueos, foveasque malignas, Et sibi funestis non subdere colla sagittis, Non redit ipse domum, non urgent somnus et uxor, Quo magis ille fugit, magis implacabilis ipse est, Undecima sed nocte ferae vestigia quaerit, Et Iove sub gelido manet indefessus, et alta Illice prospectat silvas, habitacla ferarum, Impavidus, cauteque feras speculatur euntes, Nec prius insidiis canibusve lacessere praedam Desinit, aut pharetris abscondit missile telum, Effuso donec sudantia sanguine crura Viderit, et toto prolabi corpore monstrum, Possit et innuptae sua munera ferre Dianae. Obstrepit hinc tremulo Philomela canora susurro, Demulcetque aures, et opacis abdita ramis, Dulcisono raucae gaudet sibi murmure vocis, Quaque placet, longas habitati personat antri Garrulitate vias, primoque a lumine coeptum Noctibus in mediis modulatur amabile carmen. Hos tibi,non aliis, credis patuisse recessus? Falleris; ecce procul tibi lamentabilis aures Vox hominis penetrat, venit en! quem dixeris umbram Esse hominis, sed homo tamen, atque miserimus ipse. Prodit ab occultis, ubi sat latitaverat, umbris, Demissis in terram oculis, volitante capillo, Suffusus pallore genas, macieque lacertos Fractus, et indomiti flammis exustus amoris, Infelix Corydon, nuper cui virgo precanti Oscula, et amplexus, mollesque negaverat ulnas, Et quicquid sibi poscit amor, tristique supremum Dixerat ore vale; nunc sylvis errat opacis, Nunc latet arbustis, caecisque moratur in antris, Et secum sua fata dolet, secumque cruentum Vulnus alit, queruloque aevum miserabile luctu Transigit, atque, aliis mage quam dilexerat unam, Hanc sibi suspirat, queritur, lacrimatur, ademptam, Nunc furit in Superos, tumidos nunc supprimit aestus, Et, miseram tollant, rogat optima Numina, vitam, Aut reddant sociam; nemorum nunc ipse silentum Poscit opem, poscitque suos miserentur amores, Seque tegant umbris; ullum nunc unde petendum, Nescius, auxilium, precibus quas moestus ad aras Se vertat Superum, sedet arbore tectus opaca, Sollicitumque levi solatur pectus avena. Vos precor, o Superi, si sunt sua fulmina tergo Exspectanda meo, si quid me odistis, et aedes, Quas colo, diripitis, patriaeque penatibus urbis Exul agar, iubearque sinn migrare parentum, His, Superi, miserum si stat sententia civem Excruciare malis, nec sit mihi semper avitas Fas habitare domos; roseis modo detur in antris, In sylvis, stabiles mihi detur figere sedes. Hic, ubi sylvestres tot Phoebus dividit umbras, Tot parit aestates, pluviasque tot arcet et imbres, Hic, ubi non Boreae penetrabile frigus adurit Corpora, nimbosus nec territat Auster euntes, Hic aeterna meae placeant habitacula Musae, Hic mecum ipse loquar, cunctis desertus amicis, Nunc citharas pulsabo meas, nunc carmine somnos Invitabo leves, viridi prostratus in herba, Nec patrios optabo focos, nec ruris et urbis Tunc aliquis mihi surget amor, sed mollibus ipse Inclusus latebris, urbanae taedia vitae Permittam, cuicunque placent, securus ab hoste, Tutus ab insidiis, linguisque intactus acerbis. Hactenus, o Socii, patriam spectavimus urbem, Qua gerit et turres, et cultis cingitur hortis, Sylvarumque iugis; nondum pia desere vatem Turba tuum; nos urbis honor iubet esse loquaces. Nunc iuvet arvorum cultus, nunc sidera, nostras Quae pascunt segetes, Cereris nunc munera largae, Carminibus memorare sacris; his namque reclusus Visceribus terrae latitat nervusque vigorque Excelsae Philyres, hinc venis robur opimis, Atque graves labuntur opes, hinc nascitur aurum, Perque tuas, veneranda parens, diffunditur aedes. Non haec vana loquor; patulis, o Lipsia, campis Haec geris, haec veniens peregrinis hospes ab oris Prima videt, visuque stupens haec prima fatetur Non aliis sibi visa locis, gaudetque superbis, Quas vigil eduxit congestis messor acervis, Turriculis; hinc flava cadunt frumenta, coloni Falce resecta gravi, longas implentia dextras, Et patrio divulsa solo se gramine condunt Florigero, stipulasque tegunt tellure latentes. Haud procul erectis effert se culmus aristis, Et caput ad soles vertit, ventisque petitus Non ruit horrisonis, nec turbine flectitur ullo, Nec ferrum fatale timet, quo tactus in altum Respicit, et toto firmus stat robore contra, Nec nisi perpetuo defessus frangitur ictu. Salve, magna parens frugum, ditissima tellus, Quae natis alimenta tuis, omnique ministras Saxoniae, et larga repletas fruge quadrigas Hinc facis ire procul, cuius se dicit alumnam, Quae iacet Hercyniae confinis Raetiasilvae, Quaeque sub immensis latet abdita terra metallis, Atque aliae multae, quin ipsa Boemia, quondam Fertilis illa satis, nunc nostris pascitur arvis. Dic, ubi per vastos sint pinguia prata Sicambros, Frugiferosque Indos et opimos terra Sabaeos, Cui faveat magis alma Ceres, cui germina florum Splendidiora daret, crescant ubi laetius orni, Plus tepeant hiemes, et gratior imperet aura, Agricolaeve suos renovent felicius agros, Promptius aut gravidis seges ampla legatur aristis. Terra ferax mellis nostra est, fecundaque frugum, Glande nemus, pomis arbor, vitisque racemis Crescit onusta nigris, spectatque cacumine terram. Sponte sua vigili frondent arbusta colono, Hunc ditat Pomona, illi felicius herbae Prosiliunt terra, cunctis iniussa virescunt Germina, nec vanis ullum delusit avenis Exspectata seges, tellus inarata quotannis Dat Cererem, facilesque ferunt sua pabula campi, Atque suis lolium gaudent procul esse viretis. Saepius immensae ruperunt horrea messes, Saepius, impletis ubi defuit area plaustris, Cunctaque triticeis tumuerunt turribus antra, Larga seges medios iacuit dispersa per agros, Quae, domino neglecta suo, tot pascit egenos, Tot satiat patulo volitantes rure columbas. Hinc adeo, quaecunque solent plerumque timeri Agricolis, ac saepe bonos cum frugibus agros Exurunt, luctuque domos, et rura querelis, Implent, hic frustra quaeras, miseranda nec umquamArboribus pomisve lues, nec letifer annus, Nec mala quaeque ferens tempestas venit et Auster. Non sunt, quas nostris inducat Iuppiter arvis, Undantes nebulae, gravidae non imbre procellae, Nec terras quatiens Eurus, male turbidus, unde Turribus exitium est, paupertas certa colono, Invictaeque cadunt magnis cum moenibus urbes, Non torret sitis ulla herbas, non Iuppiter istis Diluviem meditatur agris, non fluctus aquarum Obruit arva ferox, rapida qui fauce volutus, Annosas cum stirpe rapit platanosque cedrosque. Nec tibi, Lipsia, tuas audent evertere messes Illa satis nocitura cohors, avida agmina murum, Aut rapidae volucres, nostros quae saepe labores Frustrantur nimium, seu vis male sana tyranni, Falcesve hostiles, tristisve iniuria belli, Terribile aut si quid magis est ac turpius istis. Quae mollit campos placidi clementia coeli, Et sucos infundit agris, floresque viretis, Nos eadem, patriis qui nunc habitamus in arvis, Demulcet firmatque animis, fortesque lacertis Et validos reddit nervis, totoque vigorem Corpore dispergit, tumefactae ut sanguine venae Exsultent, solidaeque suo stent robore vires. Invadat, quascunque velit, mors atra tabernas, Non nostras quatiet turres, non funera nostris Ulla dabit tectis, fugit hinc, Iove pulse secundo, His muris proscripta fugit, secumque cruenta Agmina morborum, pestesque febresque furentes, Terribilique trahit grassantia monstra veneno. Tu miser, o quisquis procul hinc squalente sub aura Tecta focosque tenes, membris iam fractus et aeger, Et moestis haerens thalamis, fatalia ducis Otia, et invalidus miserabile transigis aevum, Fac, age, praecipitis te faucibus eripe fati, Spes superest vitae, tenebrosas linque cavernas, Plissiacas accede domos, hoc utere coelo, Huc tecum non aegra feres, non languida, membra, Non facie pallor, non lurida corpore tabes, Non aliquis super ossa dolor, motisve minantis Horror, erit, patulam simul ac intraveris urbem, Vita calorque tibi roburque virile medullae, Et vigor, et nervus, fractos remeabit in artus, Et vives, longumque tibi numerabitur aevum, Nec nisi tarda tibi veniet post saecla senectus. Haec Philurea dabit, Philyre, qua nulla per omnes Splendidior fulget terras, nulla altius exit. O mea, carminibus dignissima, Lipsia, Phoebi, Haud nostris, (divina Deos nam dicere fas est,) Accipe promeritos famae surgentis honores, Namque Diis tua tecta placent, superasque nitore Astriferi celsasque domos imitaris Olympi. Perge tuum extremas venerabile nomen ad oras Ducere, teque tuis ad sidera tollere palmis. Hactenus immotis stetit haec tibi fama columnis, Robore firma suo, venit exterus omnis, et almam Terrarum dominam Philyren vocat, atque parentem. Non adeo poterit nobis res mira videri, Aut Philyres maior meritis, quod tanta per urbem Turba hominum mediam spectetur, tanta virorum, Perque forum, patulasque vias, per longa theatra, Plebs gressus numerosa ferat reseratque frequentes, Hac stent parte senes, iuvenes spatientur in illa, Nunc discurrentis resonent vaga murmura vulgi, Nunc veluti nubes, effusis undique turmis, Milia multa virum densum glomerentur in orbem, Haud secus ac lituo miles capit arma sonante, Ut credas rumpi densatis atria tergis, Nunc iterum subito (quantum hoc mirabile dictu!) Effugiant oculos, perque abdita quisque viarum Exeat hinc turba, sed non videatur abire. Sive die medio, caeca seu nocte fenestris Prospicias, aliquis semper strepitusque sonusque Praetereuntis erit, semperque videbere civi. Haud fugiet vestrum quemquam, nisi forsitan omnem Hactenus ignoret Philyren, quot Lipsia passim Templa gerat, vastis quam sint spatiosa sacellis, Ut fere dent urbis speciem formamque minoris; Ista tamen, senis festo redeunte diebus, Singula sunt hominum diffusis cincta coronis, Nec superest spatium tarde venientibus ullum, Aut locus, aut sedes, quam non iam ceperit alter. Saepius hinc olim mecum mirabar, et ipse Haerebam dubius, qui tantae copia gentis, Tot capitum spectata manus, quae creditur amplo Sufficere imperio, socia simul urbe morari Plissiaca possint, coeloque fruantur eodem, Aut qua quisque domo latitet, quibus abditus antris? Nil ego dissimulo, fateor, mihi saepius olim Pro monstro res ista fuit, res plena stuporis, Nunc nihil id miror, postquam huc spatiatus et illuc, Immensas vidi latebras, sociosque penates Saepe viros centum communi claudere tecto. Huc etenim plenis ItalusGallusque quadrigis, Huc et hyperboreis latitans procul hospes in arvis, Quemque suo Philyre fulgenti perculit ostro, Excitus immensi peregrinis finibus orbis, Advehitur, multamque gerit cum coniuge prolem, Atque novam hic generat, longaque propagine crescit, Ingentisque pater stirpis proavusque vocatur. Ipse ego non paucos memini, per inhospita saxa Qui latuere diu, seu longa per aequora iacti, Per freta, per terras omnes, montesque viasque, Ventorumque minas, fluctusque furore tumentes, Atque Iovem experti rapidum, saevasque procellas. Ignari, quae tecta petant, quibus otia campis Certa sibi tandem sperent, ubi coena LaresqueSint stabiles, placidis ubi sit requiescere lectis, Huc puppes vertere vagas, hic posse ruentis Surgere fortunae columen, duxere, suisque Confisi Superis, vectique faventibus astris, Hic tandem profugos laeti posuere penates. Incluta quid memorem, longisque illustria saeclis, Stemmata, multorum iactantia nomen avorum, Non una diffusa domo, radice sed alta, Et patulis ramis, totam dispersa per urbem, Quae licet a tenui quondam sint condita stirpe, Atque humiles venerentur avos, labentibus annis, Innumeris crevere viris, istisque refulgent Moenibus, et, nostrae qua fertur gloria gentis, InclutaPlissiacae dicuntur sidera terrae. Inde per antiquas proles WINCKLERIA palmas, Per propriae virtutis opus, laudesque parentum, Surgit ad aeternae praeconia splendida famae, Fulgentisque capit decus immortale coronae. Hinc claret RIVINA domus, tot maxima patrum Atque suis meritis, tot avitis incluta factis, Quae, calido fervens generosi sanguinis igne, Perpetuumque gerens valido sub pectore robur, Nunc quoque, qua priscis effulsit splendida saeclis, Nobilitate viget, nunc et praestantibus ausis, Qua virtus hortatur, eunt, et fortiter almae, Qua fuerant geniti, meditantur commoda terrae, Aeternumque decus patriae, propriaeque coruscum Splendorem genti, summosque minantur honores. Quem fugit at nostrum, qua stirps OLEARIA prole Latius exierit, cunctasque impleverit oras? Nam, bene si memini, per plurima secula robur Sustinuit gens ista suum, summasque per urbes Digressa, huc pleno consederat agmine, moxque Tot dedit ampla viros, quot surgunt culmina cedro Umbrifera, quot larga solet dare messis aristas, Et viridi pingues baccae carpuntur oliva. Me mea, spectantem Aonii tot sideraPindi, Lumina deficiunt, propius dum lustro, refulgent Carminibus maiora meis; quis dicere magnos Ausis STEGEROS, BOSIOS, celebresque SCHACHEROS, Et, purum aeternis stillantes Fontibus aurum, Magnos BORNIADAS, totum quos fama per orbem Incluta iam loquitur, propiusque locavit olympo? His adeo, centumque aliis, quos dicere tempus Et pudor haud patitur, quamvis sint carmine digni, Quales vix ullis aleret Germania campis, Vix procul ostendat tot clarus civibus orbis, His adeo longis plaudit Philurea nitetque Ordinibus generum, primosque in fronte virorum Constituit, dicitque suis data fulcra lacertis. Nec minus a reliquis, quibus haec habitanda favente Numine contigerat tellus, quos nuper utraque Sponte mann admissos Philurea tuetur, alumnis Accipit alma decus; tenet hanc sibi Lipsia laudem Per Superos propriam, ventura nec auferet aetas, Ingenuam quod semper alat dignamque coronis Magnificis gentem, cui fortia bracchia nervus Cingat es aes triplex, imis et semina recti Visceribus sedeant, ac taedia nulla laboris, Unde et felicis sibi surgat gloria prolis. Ergo, sub eductis quales tibi, Lipsia, muris Sint cives, variam quo iungas foedere plebem, Quo niteant cultu, qua relligione sacrarum, Quas dederas, stabilem legum tueantur honorem, Calliope, mea Musa, canat. Virtutis eodem Quisque calore viget, perque ignea pectora firmum Robur habet stimulante Deo, rapiturque ruitque Aeternae per laudis iter, gaudetque per istas Fortius ire vias, socios et vincere cursu Praecipiti cives, et castis cedere nulli Moribus; hinc nullis concordia rapta querelis, Candida Musarum nutrix, sacrisque refulgens Laureolis, patriis numquam fugit exul ab oris, Sed stabili firmata loco, per mutua gentem, O Philyre formosa, tuam coniungit amoris Vincula, ut optatae sint dulcia gaudia pacis, Unaque sit cunctis facies, amor omnibus unus, Una quies, sociaeque domus, nec mollius umquamFrater amet fratres, tenerasve columba columbas. Per caput hoc iuro, per conscia Numina nostrae, Qua fruimur, vitae, per, si qua putetur et istis Esse fides dictis, non istis moenibus ullum, Dum steterant, latitasse virum, qui struxerit atras Insidias patriae, Stygiis aut percitus hydris, Horribilem nostro foedarit sanguine dextram, Inque iecur Philyres furialia verterit arma Perfidus, aut summas in bella coegerit aedes, Unanimesque suis facibus turbare sodales Audeat, et rapidis patriam male perdere flammis. Haud aliquem furor iste iuvet, nec nostra profecto Id patitur virtus, adeo deforme nec isto, Quem gerimus venis, generetur sanguine monstrum. Ut solet in pleno pecudum grex mitis ovili Se placidis sociare toris, et mollia septo Corpora vicino iungit, propiusque tenellis Oribus ora locat, mansuetaque miscet ovantis Murmura balatus, nec hianti devorat ore Pabula, communi sed dividit omnia pastu; Sic socii dudum quoque nos tenuere Penates, O soboles dilecta Deo, sic mollia nostris Otia mixta iocis sub eadem ducimus umbra, Nec tenero, si fata volunt, divellimur umquamAmplexu, rapiat nec gaudia nostra propinquus Zoilus, aut miseros agitans mala pestis ErinnysEt crucians animos, manibus sed mutua iunctis Foedera firmamus, famamque, et cuncta secundae Munera fortunae, vastos et quicquid acervos Ditat et auget opum, partes partimur in aequas; Quin etiam mortem funusque paciscimur omnes, Si liceat pro cive mori, nec nesciat alter Alterius pro luce suam contemnere vitam. Non haec sola tamen pietas, non ista per urbem Sola nitet virtus, maior meliorque patescit Virtutum campus, nostris splendentior alma De patria meritis; quis enim temerarius ausit Hic ullum deforme scelus narrare patratum, Aut ullum ferale nefas? Quis moribus olim Se quidquam vidisse ferat culpabile nostris? Gaudet enim Philurea, suis mala monstra virorum Esse procul tectis, non hoc ad limen avaros, Non cupidos fraudis doctosve ad furta magistros, Aut socios Bacchi, turpive libidine fractos, Aut nimis enervos turpi venisse veterno, Non sunt, qui laribus noceant, et gutture sicco, Dum premit atra fames, macies dumque ossibus haeret, Qui circumsiliant avidi mensasque dapesque, Et captent rapida pinguissima fercula fauce, Nec renuant domini fluitantia sputa labellis, Et tot complexus, tot sparsa papavere verba, Tot dextras cum fraude datas, pro munere solvant, Subdola quot gliscunt per fauces pocula furtim. Prodeat huc aliquis, nostrae quem conficit urbis Gloria, et exanguis cui rumpit pectora livor, Prodeat ex latebris, et spumans corde venenum Eructet, nunc et, quae possit dicere, nostrum Dicat in opprobrium, stans et sublimis in alto, Quem velit ipse, loco, facundo clamitet ore, Milleque monstra ferat, nostrum quem censeat atri Criminis esse reum, nec tanto limine dignum, Hunc notet ipse manu; vos at spectate loquentem, O cives, hostem, longis et cingite turmis Impavidi, mendacis enim quid fabula linguae Terreat insontes, quid vos commenta furentis Percutiant animis? Insanas spernite voces, Vestraque stet contra virtus infracta, suisque Effulgens palmis, turpissima verba minasque In steriles faciat vanescere protinus auras. Non opus est, validis supremi iudicis armis Terreri tollique nefas, erecta nec istas Dedecorant portas fatalia ligna trabesque, Nec rota, quae tetris hominum stet squalida truncis, Aut stipes funesta, latro qua pendeat atrox, Constrictus laqueis fauces, aut horrida visu, Quae super ascendat lictor tortorve, theatra, Tristius aut si quid magis est, quod saepius ipso Terreat aspectu, tremefactaque frigore membra Concutiat gelido, faciatque rigescere fauces. Sit sua vicinis, Philyre non invidet, oris Gloria, detur iners laus moenibus ista superbis, Si quaedam laus esse potest, quod tristia natis Tot faciant spectacla suis, quot dicitur ingens Annus habere dies, quae vix tibi cernere binis Hic detur lustris, nec ferra cruenta quiescant Caede hominum, coluit quos ingens mater alumnos, Totque gerat miseros, manibus post terga revinctis, Et rapiat laqueis ad tristia funera lictor, His metat ense caput, flammis hos tollat et igne, Semper et horribili resonent vaga moenia luctu. O Superis gens cara Diis, o digna coronis, Non cruce, non ferro, si quae mihi praescia virtus Vatis inest, placidi maneant te praemia fati! Quae decorant Philyren, superest, ut singula paucis Expediam dictis; etenim, quae saepius olim Defixos tenuere oculos, quaeque ipsa nitore Effulgent sat clara suo, cantare disertis Haud opus est verbis. Nostrum vix nesciat ullus, Quam pateant longas commercia nostra per oras, Quasque procul mittamus opes, quas advehat IndusDivitias, Philyren faciatque nitere lapillis Quam nitidis, pelagi spumans quos evomit unda. Navigat impavidus, celeri volitatque carina, Ut bene sit patriae, mediis mercator in undis, Atque sua aequoreis capit otia mollia turbis, Quaeque procul latitant extremis abdita terris, Quaeque gerit pretiosa suis reclusa cavernis Africa, et Eoi quos spargit turis odores Terra ferax Arabum, plenis huc navibus affert, Atque suam Philyren, magnam, ditare, parentem, Gaudet, et immensas late diffundere merces. Scilicet haud ullum per summas eminet urbes Emporium, volucres soleant cui tendere naves Latius, et primas concedat Lipsia palmas. Sit tibi, sit laus ista ingens, at maior habetur Gloria, tot pulchras Philyren generare puellas. AbiceMusa fides, haec rauca dicere voce Est scelus, haec oculis opus est ad carmina blandis, Et Venerum labiis, mollique Cupidinis arte; AbiceMusa fides, numquam tua fistula possit Has cantare Deas; VeneresVenus ipsa loquatur. His ParisIliacus si consedisset in agris, Impavidum iussus divinae dicere formae Iudicium, et magnam Superum componere litem, Quae reliquas vincat specie, quae corpore toto Per caelum et vastam sit formosissima terram, Haec nostra si forte oculis volitantibus urbe Spectasset patriis radiantia sidera muris, Unaque de nostris, niveo quas fronte colore, Et Paphiis cervice rosis, et floribus ore, Mollibus et passim violis, passimque ligustris, Pinxerat alma Venus, processerit obvia virgo, Hanc Paris, hanc manibus gaudens tenuisset utrisque, Hanc lauro decoraret ovans, hanc diceret ipsis Praelatam facile Superis, huic aurea soli Poma daret, formaeque decus, seu regia Iuno, Seu Venus ipsa, petat; media tamen urbe moratus, Cum videat rursus tot pulchro corpore Nymphas, Totaque formosae spectaverit agmina gentis, Ipse suum damnasset opus, dubiusque stupensque, Quae palmis sit digna suis, quamque omnibus unam Praeserat, in tanta vix sciret dicere turba. Haec quoque sic nostrae sint tuta silentia Musae. At pergat tamen illa loqui, patriaeque nitore Gaudeat illa suae, filum nec deserat ingens. Hoc etenim dicatur iners et inutile carmen, Et Philyres de laude nihil cecinisse putabor, (Ut videar cecinisse nimis), nisi splendida Vestris Laudibus, et propriae rapiens praeconia famae, Nunc quoque sit nostro celebrata Academia cantu. Dic, licet, excelsam Philyren sub moenibus altis Laudis habere nihil, nihil esse, quod urbibus olim Non dederit fortuna suis, sit pauper, et omni Nuda nimis lauro, sit turpi sordida cultu, Et nullis dilecta Diis; te, Lipsia, celsae Efferet ad Superos doctrinae splendor et artis. Stat senior meritis, cano et venerabilis aevo, Ter stetit alta suis rediens Academia saeclis, Ter longum perrupit iter, nec firma lacertos Destituit virtus, validos nec robora nervos. Quam semper sit blanda suis, quam mulceat ora Filiolis, tenero quos dignos sentit amore, Quos et Phoebus amat, Vos ipsi dicite, longis Carmina qui stantes captatis nostra coronis, O Philyres insigne decus! Vos dicit alumnos Ipsa suos, Vos docta sacris oracula MusisEt Phoebo cantata docet, castisque MinervaeVos adytis, magnaeque facit succedere matris Vos templis, ut blanda suo Vos Numine Pallas Impleat, atque animos coelestis molliat aura. Mens mihi saepe stupet, mecum dum cogito summos, Quos habuit Philurea, viros, quos ampla nitensque Non patitur doctrina mori; quem nomina docti MEURERICROCIque latent, celebrisque MOSELLAE? Emicuit prisco magnus CAMERARIVS aevo, PISTORIUSque ingens; at proxima tempora nostris Dant RECHENBERGOS altos, OLEASque virentes, Nunc ETTMULLEROS Medicos, RIVOSque fluentes, Quosque tacere nefas, magnum par CARPZOVIORUM. Nec quoque Tu nostris numeris intactus abibis, HEINRICE Illustris, nostris qui nuper in agris Fulsisti stellas velut inter luna minores, Iuraque servasti Themidos, poetatis et alta Stare iubes monumenta Tuae, quo dante redibit Dextra mihi gravis aere domum, quo laeta superbit Munere Calliope, dextraeque dat oscula danti. Heu mihi! quo rapior? Cum nigris miscear umbris? Audaci veniam nostrae concedite Musae, Felices animae, nostri sacra nomina Pindi; Hanc sua tum pietas, Vestrae tum copia laudis, Et numquam mortalis honor, celebrataque virtus, Officii memorem iubet esse, facitque loquacem. Et quis tantorum, quis dicere singula fando Nomina, et innumeras palmas numerare virorum Audeat, aut facili cunctos deducere cantu? Terra tegat, quos prisca tulit, quos foverat, aetas, Nec redeant umbris; sunt his quoque nomina saeclisIncluta, sunt priscam longe superantia famam. Per fora, per doctae penetralia cuncta Minervae, Perque domos, posuit fulgentia siderePhoebus, Seu rapiat nitidis splendens te curia stellis, Seu mage prudentis percellat fama Senatus, Qui patrum consulta tenet, legumque vigorem, Datque procul Gallis, dat candida iura Britannis, Et secat ambiguas, magno TE PRAESIDE, lites, O decus, et famae merito pars maxima nostrae, O GRIBNERE, Heros, quo nil divinius umquam, (Testor enim Superos, non haec me vana profari), Nil maius, dum nostra suas Academia princeps Servabit palmas, istis generabitur oris, Quem spectat nunc omne forum, timet omne tribunal, Quem ColchusDacusque sciet, discetque GelonusUltimus, et rigidi cantabit fistula Thracis. Siste, Camena, gradus, huc et tua lumina volve; Quot cernis blandos haec per subsellia vultus, Tot Phoebos spectare datur, tot cingere frontes Gestit laurigeris Philurea superba coronis. Dum procul hos europa viros exsurgere fama, Et longum iactare videt decus omne per orbem, Indignata, suos non ferre haec robora nervos, Nec nisi mansuetas didicisse creare columbas, Te, Philyre praeclara, timet, non hanc tibi palmam Eripere, aut praeferre suos, umbrasque virorum Audeat innumeris heroum opponere turmis. Hos aluit fovitque sinu bona Lipsia natos, His stetit incolumis, stetit invictissima, fulcris, Perpetuumque decus servavit, et altius altis Urbibus emicuit, propiusque accessit olympo, Nec posthac ruitura magis, nec moenibus umquamCollapsura suis; erit haec tibi maior at olim Gloria, per Superos veniet nec degener aetas, Et, quod turrigerae frustra sua fata rogarunt Saepe urbes, volvenda dies tibi deseret ultro. Stabit enim infractis olim tua fama columnis, Lipsia, nec priscos, rapuit quos funus et aevum, Optabis remeare duces, et adesse gementi, Iam validos firmata viros cum fecerit aetas, Quos sine voce vides primis nunc ludere cunis, Imbelles pueros, mollique ex ubere matrum Nectareos sucos roburque haurire virile, Et iamiam teneras duris assuescere vires Casibus, et secum puerili voce parentes, Factaque, quae pueros stimulant, numerare paterna. Scilicet, immenso quae sunt educta labore, Moenia ne subito concussa fragore vacillent, Quisque sui similem generare per omnia prolem Scit pater egregius, viget et generosus in illa Sanguinis antiqui calor idem, ac impetus idem. Non ita, si parvis liceat componere magna, Sunt canibus catuli similes, aut matribus agnae. Sic faciem, sic ora gerunt, sic lumina vibrant, Sic agiles flectuntque pedes, et corpore toto Sic captant vigilum decus immortale laborum. Robur enim indomitum validae virtutis, et ignes Indolis egregiae, divinaque semina recti, Materno cum lacte bibunt, servantque medullis, Incensique animos famae venientis amore, Luminibus patriis avertunt lumina numquam, His defixi haerent, et, quod laudabile factis Esse vident patriis, primis imitantur ab annis, Et similes ineunt cursus, quaeque horrida nulli Sunt adeunda viro, terrent ubi fulmen et imber, Invidiaeque furit rabies, tristisque minatur Aemulus, audacesque vetat labor arduus ausus, Huc, modo Pieridae spes sit certissima lauri, Praemia nec fallant alacres, nec fama merentes, Huc volucri penetrare gradu, vis ignea mentis, Acris et ingenii iubet ardor, et insita virtus. Sic crescit, roburque capit, surgitque repente, Et medios permista viros, caput erigit altum, Laeta cohors iuvenum, genuit quos Lipsia mater, Ceu solet interdum culto flos pinguis in horto, Pulvere terra suo quem clausum nuper habebat Carceribusque suis arvisque sinnque sepultum, Quemque nives gelidae, pluviusque illuserat Auster, Et rapidae summis delapsae montibus undae, Nunc subito, cum vere novo se vestit agellus, Prosilit ex latebris, hilari nunc fronte supremos Respicit ad soles, niveoque exutus amictu, Laetius ora gerit, viridique decorus honore, Et matutino nutritus rore, suaque Se propria virtute movens, Zephyrique benignis Flatibus, et rosei firmatus munere Solis, It, properat, crescitque magis, foliisque superbit, Despicit inde leves frutices, humilesque myricas, Et supet his alacris mox ambitiosius exit, Extollitque caput, pictusque colore nitensque Purpureo, suavem late diffundit odorem, Nec pluvias horret, medioque in turbine frontem Explicat, immotusque suo se robore servat, Semper et herbosi celebratur gloria prati. Tuque adeo, dudum cui stat fecunda propago, Plaude secuturis, aderunt tibi, Lipsia, saeclis, Huc illuc converte oculos, orientia cerne Sidera, magnanimi surgunt ubicunque nepotes, Excipient natos nati, densusque virum vir, En surgunt, secumque novos tibi, mater, honores, Alma, serunt, mortale nihil gens ista patrabit; Non erit his animus lucis contemptor et ausus, Sed poteris summis socios tibi iungere rebus, Et, tibi si placeat quaevis invadere magna, His poteris ducibus; missa haec tibi munera Phoebo, Sedibus et patriis coelesti nube coactos His haerere locis, et magnam condere gentem, Respice, materno caleat tibi pectus amore. Nunc age, venturos generoso ex sanguine blanda Amplexare manu, rerum dabit esse magistros Iuppiter hos summos, patulos expansa lacertos, Exsultansque animis, vultusque induta serenos, Delectare tuis, caput hinc super alta superbum Astra geras, molles agedum nunc collige flores, Ne desint sua dona viris, roseisque coronis, Et redimita sacra niteant fac tempora lauro. Cogite vela retro nautae. De laudibus almae Sit matris dixisse satis; vis Lipsia nostrae Vix poscat prolixa magis praeconia linguae. Non ego, si centum dederit mihi Iuppiter ora, Et centum citharas, totidemque per ossa furores, Non ego, quod superest, ingens dimetiar aequor, Musa nec omne tuum cantabit, Lipsia, nomen. Iam medium vix carpit iter, iam languida gressu Membra trahit, sentitque suos lassata dolores, Nec manibus pedibusque valet, nec plectra movere Amplius audet iners, gemit, et sua retro retorquet Lumina. Vos, Socii, querulae miserescite Musae, Et sinite ad proprios fessam remeare penates. Ergo, meae quicunque ferox horrenda minetur Funera nunc Philyrae, furiisque lacessat et armis, Quem iuvet, haec rapidis absumpta palatia flammis, O patria, hostili sen diruta cernere ferro, Hunc pestis mala quaeque metat, iubeatque paterna Extorrem fugitare domo, proprioque residat In tergo furiale scelus, crucietque furentem. Si fluat ulla meis mihi perfida guttula venis, O Superi, purum facite hoc mihi sanguine corpus, Aut fuger, et celsis his pellar moenibus exul, Non patria dignus tanta, nec Numine tanto. Vos quoque, quos eadem mecum dulcissima tellus Iungit, et immensis opibus facit esse beatos, Pergite sub patriis haec otia ducere tectis, Vestraque Plissiacis diffundere gaudia campis. At te, quae nostris semper celebranda CamenisIncluta stas celsis et stabis, patria, muris, Te decus aeternum maneat, maiusque rapacis Insidiis aevi; da dulce cubile sub umbris Esse tuis, virides crescant tibi frugibus horti, Laetaque sit cultis semper tibi messis in agris. Surge, age, paciferae teneris tibi, Lipsia, ramis Cinge comas oleae, pacem tibi spondet Apollo, AUGUSTUSque Deus, redeunt tibi saecla quadrigis Aurea purpureis, priscos superantia soles, Et cultu decorata novo; non turbida posthac Non tenebrosa tuas involvent nubila terras, AUGUSTUS dum sceptra geret, dum ferrea, Princeps, Imperii stant fulcra Tui, templisque focisque Dum dabimus sacra tura Tuis, spesque unica gentis Diceris columenque piae, certumque CamenisPalladium nostris; celsum sic laetius alma Extollet Philurea caput, turresque domosque Altius aerias sub sidera ducet et arces, Splendidiusque suis rutilabit picta lapillis, Et gemmis sertisque suis; sic longa nepotum Agmina, mille suo cingit pro Principe natos, Armarique iubet, nullasque timere phalanges, Non pugnas, non tela gravi vibrata per auras Pondere, sed medios irrumpere fortiter hostes, Et validas firmare manus, et pallida circum AUGUSTUM glomerata Patrem propellere tristes Funera sub tenebras, ac fortia sistere contra Pectora. Namque Tuo Philyrae vix mitius umquamImperium dabitur, sceptris se mollius ullis Mulceri pacique negat, nec legibus ullis. Nos Tua dextra tegat, nostrisque refulgeat agris, REX AUGUSTE, Tuum numquam mutabile sidus, Et patrias tueare domos, Philyrenque Tuamque Protege Saxoniam, ne vis aliena quietem Eximat, aut rigidi funesta pericula Martis, Quique solet tristes procudere civibus enses, Et miseras flammis urget furialibus urbes, Nos furor, et subitis rapiat discordia turbis, Aut placidis nos pellat agris, sed fertile lauro Ille Tuus Saxo Te salvo transigat aevum, Et faustis iterata viis, et mollia tanto Auspice non rupta numeremus saecula pace.
IN FUNESTAM HISPANIAE INUNDATIONEM, QUAE CONTIGIT A. MDCCXXIII, CARMEN, IN
SOLLEMNI BACCALAUREORUM PANEGYRI ANNO MDCCXXIV. RECITATUM.
O iustas lacrimas, procul hinc quibus undique tecta Hispanae resonant gentis, quibus oppida turgent! Ipsa, miserta mali, properat, mala funera tristis Fama refert, clademque dolet, queriturque ruina. Heu! clamat, periere duces, flos ipse iuventae Occidit, et firmos tenera cum prole parentes Abripuit tumidis accurrens fluctibus unda, Neptuni qua nulla magis furit unda cavernis. Spumabant fluctus pelagi, surrexerat aequor, Carceribus missum solitis, oramque petebat Littoris; Hispani non contremuere, sed illa Permisere Diis, quorum moderamine venti, Et tempestates, et dira fragore quiescunt Fulmina, sic nigras late saevire procellas Audierant tuti, nam non insueta minarum, Quas spumat pelagus, gens est; hinc nulla timentes Funera, dant epulis operam dapibusque parandis. Conveniunt omnes, quotquot mala fata vocabant, Instructique sedent mensa; nunc vasa LyaeoPlena vident manibusque tenent, laetisque propinant Convivis, dapibusque suis epulisque fruuntur. Hinc etiam ad ludos veniunt, pars magna choreas Inchoat ad citharas, infelicissima carpens Otia. Concordes sua sic ad funera tendunt, Ultima sic veniunt tibi tristi gaudia fato, Gens infortunata, piis deflenda querelis! Iamque ruit velox subitis agitata procellis Unda, nec arboribus frenatur, mole tremenda Oppositis; celsi non ipsa cacumina montis, Non turres, metuit, non horret moenia, et ingens Quicquid erat; fagos evellit, funditus aedes Diruit, excelsoque superba palatia sternit Vertice; sic rabido per clausas flumine portas Rumpit, et invicti praeclusa repagula claustri Disicit accurrens; nihil hinc fatale timentes Occupat Hispanos, raptuque feroce prehendit. Invidus ille Deus, concordia vota sacrari Impatiens Baccho, rupit Neptunus amica Gaudia, sermonesque pios, epulasque, dapesque. Inscia turba mali fugit hinc, sed in aequore mersa, Quo fugiat, nescit, fluctusque morantur euntem. Porta patet nulli, nec spes est ulla salutis, Nec virtus generosa valet, nec ferra tuentur; Ante oculos mors est, et strages certa, nihilque Auxilii. Inde suis convivas sedibus omnes Avulsos, rapido iam gurgite corripit aequor. Omnibus angor erat mortis, tremuloque trahebat Ossa timor cursu, rapiunt sublimia quaeque, Illa tenent, nervi firmantur, robora praebet Hinc timor, et carae mala desperatio vitae. Vana tamen vitae spes est, et vanus in ipsa Morte labor, pauci servantur, plurima nescit Par latebras reperire suae columenque saluti. Ipse Pius, Princeps, antiquo e sanguine natus, Armis ille ferox, ac formosissimus annis, His undis periit, potuit nec sistere contra Virtutem Dux ille suam; sed praeda furenti Obicitur pelago, et socios complexus in ipsis Fluctibus aequoreis, imaque voragine ponti, Demersus moritur, sic magna parte secuti Illustres iuvenes, fato exstinguuntur eodem, Frustra nempe lares patrios et cuncta precati Numina; sic magnam, quam nulla resarciet aetas, Qua maior non ulla suit, gravis ira Deorum Attulit invictae genti fecitque ruinam.
GRATIARUM ACTIO AD ILLUSTREM PHILOSOPHORUM ORDINEM DE ACCEPTIS
BACCALAUREI HONORIBUS, NOMINE ALIENO SCRIPTA, ET PUBLICE ANNO MDCCXXVIII.
RECITATA.
Festivis igitur mecum celebrate MinervamPlausibus, o Socii, dextris sociemur, et altis, Si quid Musa valet, si quid modulatur avena, Carminibus per templa Deae penetremus aperta, Perque sacros Heliconis agros, ubi splendida nuper Nostra senescenti pendebat ab arbore laurus, Unde venustarum castissima turba sororum, Illa suis citharis faciens tot gaudia Phoebo, Tot modulans blandis doctissima carmina plectris, Tot recreans animos, huc molli vecta volatu, Venerat, et largo repletas munere secum Attulerat dextras; has, has adeuntibus arces, O Socii, dabor ipse comes, rapiarque ferarque In nemus Aonium, dabiturque in limine Pindi, Calliope praeeunte, mihi spectandus Apollo, Et dabitur spectanda manus, quae nostra coronis Cinxit, et ad summum se tollere iussit olympumTempora; tunc rapidis fumantes turibus aras, Templaque tunc nostris faciemus surgere dextris, Templa ruinosis non aedificata columnis, Non saxis ruitura suis, durave metalli Mole, sed aerias imitantia pondere turres, Qualia forte suis sibi condita Cynthius olim Ille Deus Delphis habuit. Nam talia PhoebumSacra decent, plenisque adeo venerandus acerris Egreditur Pindo, patriisque suisque relictis Sedibus, hic nostris medius sepectatur in arvis, Atque in gens molitur opus, sociosque catervae Nos iubet esse suae, rapidisque calescere flammis. Ille etenim, nostris qui guttas surgere venis, Laetaque praecipiti volvi per pectora cursu, Et nostro resonare facit Parnassia cantu Culmina, et ambrosiis frontes redolere coronis, Est Deus, est magnis soboles Iovis optima, Phoebus; Phoebus, blandisonis quem vatum mille cicutis Circumstant, manibus qui sustinet arma regitque Non nocitura suis, nostras et suscitat artes, Ut capiant maiore suum decus auspice plectra. Ergo Deus nos Phoebus amat? Tantusne per astra Regnat amor? Tantusne animis coelestibus ardor, Et generis stat cura sui? Quis flammea nostrum, Huc quis laurigeri deduxit sidera Phoebi? Haud virtus id nostra potest, sed mitior ipse Hic stabiles voluit Phoebus sibi figere sedes, Hic voluit lauroque suos titulique ministros Et flammis donare sacris, ne frigora nostram Corripiant ignava manum, quae saepius olim Fecit Apollineis opus haud ignobile templis. O salve, tu noster amor! quem Pindus et omnis Pieridum pia turba colit, dux noster et auspex, O salve, atque tuae dudum exspectate catervae, His bonus exiguis succede penatibus hospes; Nostra tibi nam tecta patent, tantoque refulgent Lumine, iamque focis ardet tibi victima nostris. Cernis, ut assiduo venerabilis iste Sacerdos Te decoret cultu, venientis et instruat aras, Quam fluat arguto deductum carmen ab ore, Inque tuas quam prompta sonet chelys aurea laudes, Quamque sacris nunc ipse tuis operetur, et altum Relligionis opus dextra non curet inerti. Cernis, ut approperans hunc integer Ordo tuorum Adiuvet, et nostrae dispenset splendida turbae Munera, quasque olim dederas tu, Phoebe, coronas, Quam sciat is pulchre super has imponere frontes. His aliquod tu, Phoebe, sui decus esse laboris Fac veniens Pindo, fac nos videamur et ipsi (Nam potes) Aoniis aliquid tribuisse magistris, Et nostris non esse comis data munera frustra. Hos etiam, rapidus quos huc tulit ardor ad aras, Flammiferaque procul rutilantia lampade templa, Illum, Castalidum quem circumfusa sedentem Excipit et placidis fulcit tenerisque lacertis Laeta cohors mulcetque manu, cui nostra laborant Stamina, cumque ipso sacra sunt communia Phoebo, Turaque sunt eadem, quo non sapientior alter Dilectae tollat Philyres super aethera nomen, Non Praeses nostris sit maior duxve Camenis, Hunc quoque, Sidonio vestis cui tingitur ostro, Sceptraque sunt manibus nostri fulgentia Pindi, Et reliquos, placidae quos haec capit aula Minervae, Excelsi quibus ista placent spectacula Phoebi, Quosque Dei sacra casta iuvant, hos ipse CamenisOrnandos des, Phoebe, tuis, tecumque supremi Fac habitent olim frondosa cacumina montis, Splendida tuncque tui dicantur sideraPindi.
IN FUNERE VIRI AMPLISSIMI, PRAENOBILISSIMI, EXCELLENTISSIMI, IOANNIS
CHRISTOPHORI WICHMANNSHAUSII, LINGUARUM ORIENTALIUM IN ACADEMIA
VITEMBERGENSI PROFESSORIS PVBLICI, BIBLIOTHECAE ACADEMICAE PRAEFECTI, ATQUE
ACADEMIAE SENIORIS MERITISSIMI.
Dic, fatum, quae tanta tui tibi causa furoris? Semper et in nostrum quid geris arma caput? Anne agitas nostra regnum stabilire ruina? Praedaque de nostro sanguine semper erit? Nonne tibi satis est, in nostrum saepe quod hasta Iverit haud frustra, missaque tela, iecur? Nec nunc tu poteris Laribusque opibusque beatum, Proleque felicem cernere quemque sua? Tu quid amas quassare domos, natisque parentes, Et socios Sociis, quid rapuisse iuvat? Quid iuvenes, quid turba senum deliquit? Eodem Funera cur iuvenum mixta senumque rogo? Siccine pro meritis merces dignissima mors est? Nec pietas rugis afferet ipsa moram? Non decori est, votis per te quod fallimur omnes, Strageque matura res modo coepta perit. Quid prodest, aliquis nostros quod permeet artus Spiritus, et nervis quod grave robur inest? Quid nulli superanda manus, castusque genarum Quid rubor, et nitidi corporis umbra valet? Non alacres animi, triplici nec cincta metallo Pectora, nec totiens fortiter acta, iuvant? Tu, superas quicumque animo te tollis ad auras, Spemque putas longam fallere posse nihil, Aerias tentasque domos, animoque rotundam, Ut placet, hinc terram dividis, atque regis; Invida fata time, in mediis nox pallida curis Te premet, et vulgi fabula vana manes. Tu, qui divitias avidus sine sine parandi, Icariis tumidum fluctibus aequor aras, Impavidus tua vela trahis, patiensque procellae, Nunc iter in Libyam, nunc Phrygiamve, paras; Crede mihi, haud facile gravidas vanescere nubes, Nec videat vultus, quam petis, ora tuos. Est rigor, est aliquis sato, pietate nec ullus, Nec precibus, supplex mitiget illa suis. Stat pede semper idem, stat inexorabile, fatum, Nec rugas umquam comprimit ore suas. Aggeribus condare tuis, et moenibus; inde Ingeniosa tamen te tua fata ferent. In Regum turres fugias, inopumve tabernas, Nec dives, nec inops, ullibi tutus eris. Sisve etiam socius Musarum, sisve sacerdos, Haec quoque castra putes non penetranda, cave. Haec si tuta forent, longis quis dignior annis, Quam cuius feretro membra reposta vides? Non, Venerande Senex, tibi mors evenerit umquam, Cui Musae prae alliis oscula prima dabant; Non ita, quocunque adspicimus, lamenta sonarent, Non ita de divo moesta querela viro. Procumbit super ossa Patris pia Nata, gemitque, Et tenet amplexu pallida membra pio. Heu! mihi quis dolor est! sic fatur, et haeret in istis, Singultu medios praepediente sonos. Sola suis loquitur lacrimis; istacque dolorem Fortius indomitum, quam pia verba, notant. Quid non sponte daret, quam non mortem ipsa negaret, Robora si detur reddere posse patri! Caetera pars prolis, de se, de patre, quid actum, Nescia, per mediam quaerit ubique domum. Huc redit, atque illuc; frustra est; nec quaerere cessat, Nomen et erepti saepe vocare patris. Dum videt in tumulo pallentem, territa quaerit: numquam abit a patriis pallor an iste genis? Anne mori est, nostrum posthac dare basia nulli? Anne mori est, numquam dicere: Nate veni? Saepius hic olim sua miscuit otia nostris, Saepius et blandas obtulit iste manus. Siccine non pater est miseris nunc? Siccine terra Cum patris exuviis gaudia nostra tegit? Reddite, si valeant aliquid lacrimaeque precesque, Nostras delicias, reddite, fata, patrem. Circumstant reliqui veteres sociique tuique, Cunctaque turba domus officiosa tuae; Et quibus egregius dederas praecepta magister, Et quibus hospitii iura sacrata dabas. Guttarum pars cuique sua est; periisse laborum Hic doctum comitem clamitat, ille ducem. Me quoque iacturae vestrae pars maxima tangit, Anxius et coquitur per mea membra dolor. Deficit ingenium querulo, mea iamque trementi Tristia prostratus carmina duco mann. Cum reputo tenerum, quo me complexus, amorem, Labitur ex oculis nunc quoque gutta meis. Alloquio facili numquam mihi blandior ullus; Viderit hoc si quis, dixerit esse patrem. Ingeniumque meum (modo laus sit vera) probabat, Et iussit studiis fortius ire meis. Saepe olim nostrae dederam praesagia Musae, Hic tibi, non alius, respice, Phoebus erit. Nunc animos vultumque suum demissa, gemensque, Augurio multum me cecidisse, dolet. Viveret ille tamen, poterant si nostra, frequenti Munere quae dederam, flectere tura Deos. Saepius optavi, longa ut sint tempora vitae, Tardius ad coeli sidera tendat iter. Talia non unus fundebam vota; sed idem Orandi Superos omnibus ardor erat. Nec potuere aliter, pretium virtutibus istis, Queis caput extulerat, qui statuere suum. O! mihi Maeonii liceat si dicere lingua Vatis! et ingenio non rudiore canam! Carmine non aliquis me posset vincere vates, Dignior haud aliquis iam Tibi praeco foret. Sive aliquod morum decus est, coliturque placetque Sanctior ingenuae simplicitatis amor; Sive peregrinae laudanda peritia linguae, Quodque fuit raucis os tibi molle sonis; Ingenium mihi posse prius vocemque putarem, Quam celebranda meis posse deesse modis. O talem cur dura virum, cur fata negatis? Cumque isto rapitis spemque decusque viro? Sed frustra est, fatis haec exprobrasse, malignae Sortis in ereptum quae statuere nihil. Transiit ad Superos; pia mens, compesce dolorem. Haec desiderii sit tibi meta tui. Plangis? et invidiae prodis monumenta scelestae? Nec iuvat, a Superis iam meliora dari? Sic adeo, ne gutta tibi cadat, optima proles, Ingenuo patrium quae geris ore decus; Abice fronte peplum, demissos erige vultus, Et sine ferales praeteriisse dies. Dux pater ut desit, patria virtute subinde Sub meliore tamen cresce parente Deo. Hic ubi detonuit, vacuatis fulmine coelis, Mitior in terras, splendidiorque redit. Auguror, ex istis surget lux aurea nimbis, Et veniet placido mollior ira Deo.
IN FUNERE VIRI MAGNIFICI, SUMME REVERENDI, EXCELLENTISSIMIQUE, IOANNIS
FRANCISCI BUDDEI, S. S. THEOLOGIAE DOCTORIS ATQUE PROFESSORIS IN ACADEMIA
IENENSI LONGE CELEBERRIMI, CARMEN NOMINE SOCIETATIS, QUAE COLLIGENDIS
ERUDITORUM ACTIS OCCUPATUR, SCRIPTUM.
Te quis atroci, Pater alme, lucta Eriget fractum gemituque, Sala, Quisve guttarum poterit cadentumSistere cursum? Te nigrae circum tenebrae, pigerque Aequorum lapsus, lacrimabilisqueTorpor undarum, viridique nuda Littora flore. Scilicet praeceps Palinurus alta Procidit puppi, validisque frustra Brachiis remos agitans, iniquis Conditur undis. Cuius in celsis ubi nauta transtris Audiit vocem, tenuitque signa; Visa festinans agilisque sponte Currere navis. Qualis, argutis ubi dulce plectris Incipit carmen, citharisve latos Personat campos, Superum sacerdos Nobilis, Orpheus, Ipse silvestres animare cantu Dicitur quercus; platanique fractis Sentiunt ramis nova marcidisque Robora venis, Clausus aeternis aquilo cavernis Turbidos nescit generare fluctus, Sistitur pontus, cohibetque saevas Mitior iras, Prosilit, duris bene fixa quondam Stirpibus, rupes, sequiturque vatem Laeta cantantem, trepidantque celso Vertice saxa, Parcius curvis minitatur atras Unguibus pugnas leo trux et atrox, Parcius, caedis satur et cruoris, Murmurat ursus, Sponte tunc spumans aper horridorum Dentium morsus hebetat cruentos, Ambulat pardus socialis haedos Inter et agnos; Talis, o! pulchris domibus recepta Umbra BUDDEI, fera mitigastiMelle verborum truculentioris Pectora turbae, Palluit dirum scelus, atque dictis Improbum crimen tremuit severis, Impotens sacris Erebus petitus Horruit armis. Ivit, et vastum subitis per orbem Fama virtutis volitavit alis, Aureum servans decus, et ruentis Nescia sati. Te tulit fausto genuitque diva Sanctitas partu, Pietasque puro Lacte nutrivit, gelidamque Virtus Duxit ad urnam. Fortis, et nullis labefacta quondam Machinis, tali steterat columna, Talibus fulta est humeris potentumCausa Deorum. Heu! quis errantem per inhospitales Colligat montes querulum piorum Iam gregem custos, procul et rapacem Arceant hostem? I, sub occultis, bona turba, densae Frontibus silvae latitans, magistro Ingemas rapto, timeasque nudo Fulmina tergo. Instat, et spumat lupus; hinc cruenta Imminet strages, nisi missa coelo Desuper nubes rutilans inermes Occulat agnos. Tu tamen vives; modo concitatus Ille BUDDEI vigor atque virtus, Illud infractum nova transferatur Robur in ossa. Fallor? an vindex aliquis favillis Surgit ex istis animosus, intus Aestuans flammis, triplicique pectus Aere recinctus? Tu triumphalis decoratus, Heros, Semper o! nostris celebrande plectris, Praemio palmae, superas vehare Victor ad arces. At Tuus posthac erit ipse nobis Obvius vultus; Tua namque pulchris Semper et doctis bene picta chartis Stabit imago. Quique praeclaris aliena fastis Facta mandabat, moritura numquam, Nostra BUDDEUM rigidis inuret Dextram metallis.
IN FUNERE VIRI, DUM VIVERET, AMPLISSIMI CONSULTISSIMIQUE, CHRISTFRIEDI
WAECHTLERI, I. V. D. ET CAUSARUM OLIM INTER DRESDENSES PATRONI VIGILANTISSIMI,
MULTIPLICI DOCTRINA EXCELLENTISSIMI, CARMEN, NOMINE EIUSDEM SOCIETATIS
COMPOSITUM.
Serpit, et flexis sinuata collis, Volvitur, longos iteratque gyros. Iamque, diversos properans per orbes, Sistitur, aetas. Ipsa nos secum trahit, ipsa tergo Infidet nostro gravis, atque multas Nos per aestates hiemesque nostris Admovet umbris. Scilicet iussos sequimur viarum Tramites, vastos agiturque circum Sortis errantis, maris aestuosi, Vita procellas. Corripit quemvis sua sors et error Multiplex, aequis spatiis eosdem Currimus campos, eadem dominus Monstra malorum. Saepe nos atro iove missus imber, Nubibus surgens procul ex nivosis, Turbidus, stridens, lapidosus, undans, Terret euntes. Horret, et gressu refugit labante, Per vias praeceps medias viator, Cernit, extremum capiti minari Fulmina funus. Ipse, quo tutus lattet sub antro, Nescius, nullis Superos querelis Flectit, et secum patitur furentes Ludere ventos. Qualis, exorto pluvias per auras Grandinum denso strepitu nigrantum, Pervolat spissum trepidis columba Aethera pennis, Et gravis guttis sugit huc et illuc, Nunc sub umbrosae soliis cupressi, Nunc in abrupta mage tuta quaerit Tegmina valle; Invium tales sugimus per orbem, Exules semper, stabilesque numquam, Languidam post nos comitem trahentes, Spemque metumque. Namque sub vasto patuloque cuncti Vivimus coelo, miseri coloni, Quicquid ex alto cadit, omne nostro Vertice supra est. Parcius nobis Deus, atque Solis Splendor affulget rutilans amoeni, Parcius stellans polus, et serenus Panditur aether. Ille prae cunctis merito beatus Dicitur solus, vaga quem per arva Castoris ducit praeeuntiumque Dextra Deorum. Non in horrendos et inhospitales Gurgites Syrtis ruet ille praeceps, Non inerrabit Scythiae remotis Devius agris. Mollibus rectus gradietur ille Semitis, sursum caput elevatus, Cernet, aestivos pedibus sub ipsis Surgere flores. Sic, via tandem bene terminata, Carceres laetus subit, unde primum Exiit, pulchrae meritosque vitae Captat honores; Atque longinquis spatiis sequentem Respicit turbam, miseros, anhelos, Omnis expertes ducis, atque nullo Sidere tutos. Cernimus Te iam, venerande longis O Senex annis, iter altum et ingens Candidae vitae memorabilisque Ponere famae. Ipsa Te semper comitata virtus, Ipse Te nutus Superum manusque. Non Tibi maior potuit per orbem Ire sodalis. Nil times tandem, veteresque rides Victor horrores, minitantibusque Imperas curis, nec acerba sentis Frigora mortis. Alta Te circum, ruitura numquam, Sancta, coelesti redimita palma, Nobilis, Divos hominesque iungens, Auren, pax est. Iamque rugosae, rigidae, severae, Dedecus frontis, vitiata lentis Febrium flammis carieque ponis Ossa senili. Atque iam, sanctis domibus Deorum Additus civis, radiantibusque Insidens astris, patrio coruscas, Pulchrior, igne. Vivis aeternum, pedibusque priscae Grandines sortis rapidosque calcas Turbines; non hoc Tibi robur atrox Auferat hostis, Ergo virtutis Tibi digna tandem Solvitur merces, cumulata nec Te tura votivis Superum tulisse Paenitet aris. Vive; nos inter Tua fama numquamPerdet antiquum decus, aureumque Nulla waechtleri memorare nomen Desinet aetas.
IN AUSPICATUM ITER A PRAENOBILISSIMO EXPERIENTISSIMOQUE IOANNE ERNESTO
HEBENSTREIT, MED: DOCT. ACAD. CAES. LEOPOLD. CURIOS. SOCIO, IUBENTE FRIDERICO
AUGUSTO, POL. REGE ET SAX. ELECT. IN AFRICAM ET VICINAS EI REGIONES
SUSCIPIENDUM.
Ultima, qua Tecum vivam, iam labitur hora; Ultima (cum lacrimis haec loquor,) hora ruit. Ultima, quae dederas, cum sint haec oscula, Damon; Ultima iam Pythiae verba querentis habe. Heu! quam, Tu nostri sis gnarus, Amice, doloris, Et fati, vellem, praescius ipse Tui! Nave sedes laetus, sed tristior inde redibis; Si modo, quem sequitur Numinis ira, redit. Quae timeas, Tu multa vides, et digna timore Ipse putas, mirum hoc, nec tamen illa times. Non aliter patrin depulsus Naso, viarum Errores varios exiliumque tulit, Bellaque continuo cum frigore, cumque tremore, Cumque suo fato, gessit acerba miser. I modo, qui patriae fugitivus deserit arva, Quicquid agat, faustos non habet ille Deos. Saepe Tui similes peregrinam quaerere sortem Vidi, et consilii paenituisse sui. Heu! quoties mediis iactatus fluctibus, agri Otia laudabis non reditura Tui! Et miser ad Philyren retro morientia vertes Lumina, et ad pulchris picta vireta rosis! Et, Philyres redeat tandem mihi dulcis imago, Blanda mihi, dices, quam fuit illa parens! Quaeque Tibi nuper fuit hic postrema, vocabis Primam turbarum tristiaeque diem! Illa, puto, veniet, veniatque (hoc comprecor) hora, Iussam qua velles non adiisse viam. Et veniet, qua canna Tibi nascetur et alga, Nec Tibi, qui flores porrigat, hortus erit. Saepe dedit poenas, nimium qui credidit undis; Plurima, quae timeas, aequore monstra latent. Est aliquid, procul esse noti strepitantis ab atris Imbribus, inque sua vivere posse domo; Nobilibusque patrum bustis post fata reponi Corpora, nec rapidis piscibus esse cibum. Non mihi sit tanti, quid Rex Fessanus in aurem Reginae soleat dicere, scire, suae. Non Bilidulgerides numerare iuvaret arenas, Nec Nasamoniacam sustinuisse fantem. Sint Monomotapae sua melle fluentia rura; Illa sed (hoc satis est) non mihi mella placent. Quid, si etiam Libyci supremum culmen AtlantisVideris, et nubes sit Tibi prensa mann? Si, quibus in terris, Tu possis dicere, gens sit Corpora Phoebeis ignibus usta gerens? Quaque, scias, se veste tegat Nigrita, mihique Inde redux mitram sandaliumve feras? Non ideo nummo Tu sis mihi carior uno, Non mage, quam fueras ante, beatus eris. Quae doceas populum, fateor, miracula rerum Non deerunt vitae tempus in omne Tuae. Multaque de celsis Memphitidos arcibus orae, Et gemmis Scythicis, marmoribusque, scies. Et tabulis depicta novis septem ostia Nili, Et turres Pharias, Pyramidasque, dabis. Plenaque Sidonio lectis sub litore conchis, Plenaque barrino scrinia dente feres. Forsan et in tanto, quo Lipsia cingitur, orbe, Qui stupeat dictis, unus et alter erit. Saepe stupet populus, nec scit Tibi dicere causam; Saepe fit, ut populi non stupor esse velim. Visa Tibi reseres, quae nullus viderat umquam; Ut videas, oculos est habuisse satis. Sint mihi nummorum, sint arui milia pondo, Sit mihi, quae possit ducere vela, manus; Curret ad extremos Garamantas navis et Indos, Qua ferus arctophylax aegocerosque micat. Exactisque redux bis senis mensibus, apte, Quae mihi visa procul, nec mihi visa, loquar. Et faciam, indocti solus sun fabula vulgi, Solus et ad Procerum prandia lauta vocer. Non ita sim laudis nimium popularis avarus; Nec mihi sit, famam sic peperisse, decus. Exigui parvique tamen res illa laboris, Et, vero dicam nomine, vana foret. Tu, mihi si porro vis dignus honore videri, Splendida virtutis praemia quaere domi. Dent Superi, Tu nostra aliquid bona verba valere, Atque aliquid nostras Tu patiare preces! Dent Superi, iam nostra magis Tibi Lipsia probetur! Dent quoque, nobiscum vivere, dulce putes! Haec ego sed frustra; nec Te gemitusque precesque, Nostra nec his lacrimis pagina tincta, movent. Verba mihi video non proficientia perdi, Verba, licet decies dicta, valere nihil. Dum loquor, ex nostris iam Te complexibus aufers, Iamque procul medio diceris ire mari. Iamque, Tibi, video, quam sim dilectus, et omnem, Qua me lactabam, spem cecidisse queror; Et, profugum quondam lacrimans ut AtlantisUlyssem, Littore stans oculo Te properante sequor; Et ventos iubeo querulas Tibi reddere voces; Vexabunt aures hi, mihi crede, Tuas, Quis Deus illa Tibi tam ferrea finxerat olim Pectora? Nascenti quae fuit ursa parens? Ira agitor totus, nec Te mea commovet ira; Hoc scio, vix possit durior esse lapis. Sisque adeo, quia nulla sedet Tibi cura Tuorum, Sis, volo spumoso praeda vocata mari. Disce sub insane patriam non spernere ponto, Et, rate iam fracta, disce manere domi. Perque procellosae procul hinc vada caeca CharybdisVolvere, et iratos experiare Deos. Non ita. Quam vellem non haec mihi dicta, supremis Nec mea, quae cecini, sint rata vota Diis! Est quaedam in nostris, est desperatio, verbis; Non fureret noster, sit nisi magnus, amor. Iam redeo ad memet, veniamque erroris atrocis, Ni venia maior forte sit ille, precor. Teque, peregrini subeuntem littoris oras, Iam dignum votis ominibusque puto. Quas petis, optarunt iam multi visere terras; Ante sed has nulli contigit ire vias. Illa reservata est Tibi soli gloria, Regis Illa Tui referas splendida facta Getis; Quaeque sub ignota latitant tellure metalli Pondera Tu patriae divitiasque feras. Nobile prae reliquis iter est ac fertile lauri, Tam placido quod quis Rege iubente facit. Non profugo quondam Paeligni ruris alumno, Nasoni, licuit, qua Tibi, sorte frui. Ad Bessos abiit Naso, quod iusserit ira Hoc iter Augusti; Tu, quod amaris, abis. Ille tulit poenas, Te laus et vota sequuntur, Et reducis posthac gloria maior erit. Ique adeo, Tibi fausta viae Dens ipse micansque Cum socio PolluxCastore signa dabunt. I, quicquid pelago monstri est, nautisque minatur Exitium, puppim Te ineunte, fugit. Et fugit occlusis Boreas latitare cavernis Et bene placatis parcere iussus aquis, Et furit in sese, vinclisque subactus, et imbres Parturiens frustra, murmur inane parat. Iam molli Zephyro spatiosa per aequora soli Imperium Nereus arbitriumque dedit, Extremos placidis ut Te comitetur ad IndosFlatibus, et tutas praeparet ipse vias. Te procul ex summo dum spectat litoreThetys, Pictaque per mediam regia signa ratem; Aspectu gaudetque Tuo, missumque potentis Auspicio peregre Te putat esse Dei; Teque notans oculis, ad publica gaudia blandas Undique NereidasNaiadasque vocat. Ite, meae comites, inquit, quae nobile pressis Navibus auxilium praesidiumque datis, Ite, per incertas quos currere cernitis undas, Caeca docete maris saxa cavere viros; Et facite ignotas salvos accedere terras, Et facite ad patrios posse redire lares, Muneris id vestri est, socias vos iungite navi Sponte, nec officium negligat ulla suum; Antennasque agili remosque prehendite dextra, Regia nec pudeat transtra subire duces; Dicite vos dominas pelagi, non ille, biremem Qui misit, regno est imperiove minor. Qualis in excelsis residens Saturnius astris Iuppiter, aetheriis fert sua iura plagis; Qualis et ipsa meis undas compescere sceptris Dicor, et immenso ponere fraena mari; Talis habet vastum sibi subdita regna per orbem Rex ille, et populis est coliturque Deus; Atque oculis rutilos imitantia fulgura soles, Divini generis flammea signa, vibrat. Cuius in aspectum concurrunt undique gentes, Speque sua felix undique turba venit; Dumque videt regale iubar, negat aurea tanto sidera et errantes igne micare faces; Et regimen sibi posse negat contingere fatis Mitius, in patriae nec redit arva suae; Et regem sibi quisque facit, dignumque, supremis Qui dominus detur Regibus, esse putat. Non posthac ventura ferent, mihi credite, talem Secula, non aetas, quae fuit ante, tulit. Hunc mihi, si qua, Deae, peregrini Numinis umquamNuncia per nostros fama cucurrit agros, Hunc mihi, si qua coli pietas dicatur alumnis Tethyos, atque aliquid iura fidesque valent, Hunc, licet absentem, vestris ornate coronis; Illum, quae Superos, tura focusque decent. Quemque suum Rex ille decus nomenque per orbem, Qua patet, atque virum ferre per ora iubet, Hunc freta cum sociis per aperta, per invia Syrtis Saxa, per undivagae ducite regna Deae. Quaque vocant Zephyri, vos navern pellite; vestro Dignior hospitio nulla venire potest. Vix ea dicta Thetis; Tua iam, circumdata Nymphis, Sponte ratis, remo non agitata, volat. Altaque Te circum pax est, somnoque sepultus, Non sentis decimum praeteriisse diem. Iamque, velut sponsum notat optima sponsa migrantem, Fixa haerent oculis lumina nostra Tuis; Atque vale multumque vale Tibi noster eunti (Quam cuperem Salve dicere!) dicit amor. Vos, rogo, qui iuncta binos vidistis amicos Nobile et aeternum foedus inire manu, Et sanctam iurare fidem, et spondere vicissim, Ingenuus quicquid solvere possit amor, Vos, rogo, quos testes habuit, qui vincula nostrae Primus amicitiae iunxerat illa, locus, Ne mihi, qui mersam referat vasto aequore navim, Nuntius adveniat, vos prohibete Dii; Quaque ego iam careo, vitae mihi reddite partem; Reddite vos animae gaudia spemque meae.
GRATULATIO AD EXCELLENTISSIMUM AMPLISSIMAEQUE FAMAE VIRUM, IOANNEN
ERHARDUM KAPPIUM, ORDINIS PHILOSOPHORUM ASSESSOREM GRAVISSIMUM, COLLEGII
MAIORIS PRINCIPUM COLLEGIATUM, ET ELOQUENTIAE PROFESSOREM NUPER
EXTRAORDINARIUM, DE COLLATO IPSI ORDINARIO DOCENDI ELOQUENTIAM
MUNERE.
Et redit tandem, redeatque felix, Marcidis luctu bona spes Camenis, Et novum surgit, meliore ridens Omine, sidus. Gaudeant tandem, tenebris sepultis, Et bona terras subeunte luce, Gaudeant docti renovanda pulchre Culmina Pindi. Erigit frondes, viridemque sumit Laeta vestitum, patulisque plaudit Brachiis, tempus sibi gratulata Fertile, laurus. Est renascentis nova forma saecli, Aureos Phoebus revocavit annos, Ferreum tristes procul hinc sub umbras Pellitur aevum. Nempe iam prisci rediviva fulget Illa maiestas Latii, micansque Splendor, et victrix meditatur amplos Roma triumphos. Dentibus frendens, inamabilique Horridus vultu, truculentus, asper, Barbarus, duris sua colla vinclis Porrigit hostis. Rustica nuper feritate torpens Lingua mitescit bene, moliorque Rauca dediscit nimium molestae Murmura vocis. Namque nos inter, veluti superbae Incolas Romae, sobolem Quirini, Fulminant, strident, strepitant, tonantumOra Catonum. Stare pro rostris veteris magistros, Tullios, urbis, populique magnos Alta miramur resonare circum Pulpita plausus. Aureis mites colimus sacrisque Gratias templis, Veneresque nostris Annuunt votis, et amica blando Numine Suada. Roscidi stillant finitantque mellis Guttulae dulces labiis disertis, Nobilis venis furit intimisque Ossibus ignis. Scilicet talis fuit illa quondam, Tot Poetarum celebrata plectris, Ne taris suavi saturata succo, Lingua Deorum. Sunt tuo, cernis, similes Olympo, Iuppiter, nostrae cathedrae, tremendum Terret hinc fulmen, venit hinc repente Lenior aura. Saepe, (nam vidi,) velut acer uno Malleus truncum bene mollit ictu, Corneam frontem, lapidosa fregit Pectora Rhetor. O genus salve Superis amicum, Gentibus felix genus, et Deorum Aemulum, salve, nova restitutae Gloria Romae! Atque, Tu, salve, veniensque castis Serta musarum cape nexa dextris, Te vocant illae sua praedicantque Gaudia, KAPPI. Tu, sacris intus calidisque PhoebiAestuans flammis, avibusque faustis Missus in terras, Charitumque cultis Natus in hortis, Tu, senescentis miseratus aevi Flebilem sortem, rigidamque noctem, Sustines ingens opus, et secundis Perficis ausis. Solus atroci fera monstra visu, Et venenosas, velut alter audax Hercules heros, capitumque centum Opprimis hydras. Multa speramus, neque vana da Te Hactenus spes est; Tua iam remotum Nobilis currit, penetrat, volatque, Fama per orbem. Perge, nam laetos Tua prosperosque Facta successus habuere, sanctum Perge consuetis Latium tueri Fortiter armis; Et labascentes, miserabilesque, Debiles, orbas, querulas, suique Exules agri, Tua dextra tandem Erigat artes. Ad suum per Te redeant nepotes Romuli sensum, memoresque tandem Stirpis antiquae, reparent iacentis Moenia Romae. Teque venturi celebrent Tuumque Posteri nomen; veteresque iuxta Rhetoras, duro Tua posta saxo Stabit imago.
IN NUPTIAS VIRI PRAENOBILISSIMI M. HENRICI CHRISTIANI CRELLII, RECTORIS SCHOLAE,
QUAE FRANCOFURTI AD VIADRUM FLORET, MERITISSIMI, ET ORDINIS PHILOSOPHORUM
LIPSIENSIUM ASSESSORIS DIGNISSIMI, ET SUAVISSIMAE SUAE UNGNADIAE, DIE X.
IANUARII A. MDCCXXX, CELEBRATAS.
Qui Tibi, cum Viadrum nuper sequerere vocantem, Ivi tunc citharis ominibusque comes; Qui, frustra tune multa timens, Te prospera ferrent Molliter in placidos astra, precabor, agros; Inque Tuis tunc haesi oculis, lacrimansque gemensque Triste nimis dederam tergeminumque vale; Qui dixi tunc: Noster amor, Te Numina servent, I nunc, atque duces experiare Deos: Ito, bonas Te fata vias docuere, dabuntque Mox stabili patrios ponere sede lares; Iam demum placuisse Diis mea vota precesque, Atque aliquid lacrimas sentio posse meas. Namque vales; sortis nec Te nunc ulla prioris Dicitur et patriae tangere cura Tuae. Non, quisquis Tibi primus erat tunc fusor, ut ista Rura petas, in Te barbarus ille fuit. Carior ille Tibi cunctis erit unus amicis, Carior et geminis fratribus ille Tibi. Nempe Tibi fuit ille pater, fecitque beatum; Rara solet tales gignere terra viros. Egrederis Philyres domibus (quis credat?) avitis, Et fugis, et tellus Te peregrina capit. Tutus ad ignotam venis hospes et accola gentem, Vix ades, atque pias obtulit illa manus; Teque suis tunc ipsa statim complexa lacertis, Mox recipit molli blanda fovetque sinu; Talis et illa fuit, qualis, quae debuit olim Et potuit, civi noluit esse suo. Non cecinit frustra, patrii quae culmine tecti Sederat, et sortis praescia plausu, avis; Non Te fatidico frustra demulsit euntem Carmine, et auspiciis iusserat ire bonis. Scilicet, ut tandem, quae sit Tibi patria, nosses, Tu patriam fugeres, fas erat, ipse Tuam. Et Philyren (mihi crede) pudet iam ducere vitam Te fine, quem genuit, nec coluisse magis. Iam melius, quanto fueris Tu dignus umore, Iam melius sobolem novit amare suam. Tota fluit lacrimis, veteremque reposcit alumnum, Inque Tuum tota est ingeniosa decus. Imaque credi, mea cura, redi, mea gaudia, clamat, Est mihi, quae didicit serta ligare, manus; Est mihi, qui somnos et amoena det otia, campus, Quae placeat summis, est mihi Nympha, Diis; Redde animam vitamque Tuae, bone nate, parenti, O Tua luminibus lumina redde meis! Ne moveare tamen; gemitusque vocantis inanes, Et dicta haec surdis auribus esse iube. Sentiat illa, suo tandem confecta dolore, Esse etiam procul hinc, quos habitemus, agros. Exemplo discatque Tuo, non spernere natos, Discat et in prolem blandior esse suam. Forsitan et grates referent Tibi longa nepotum Tempora; forte suos tunc magis illa colet. Tu, quamvis iam saepe Tuis optatus amicis, Quem Tibi sors dederat, vivere perge loco. Sunt sua, sunt etiam peregrinis Numina terris, Ingrediturque aliquis dissita rura Deus. Fac modo, qui salvum referat Te, missus ab illa Saepe Tua veniat nuntius inde domo. Fac modo, fac, fortuna parens Tibi praebeat olim, Quo viso pereant invida monstra, satis. Atque Tibi dabit illa satis; modo splendida pergat Solvere, qua coepit, munera porro manu. Egregiis si tanta solent virtutibus addi Praemia, iam, virtus sit Tua quanta, patet. Illa Tuae quondam fuerat comes unica vitae, Unica nec posthac desinet esse comes. Illa, puto, quaecunque ruas fugitivus in arva, Tunc sciet innumeris Te cumulare bonis. Hoc quoque crede, suum suspiria moesta parentum, Optima quod flectat Numina, robur habent. Vix abit, hinc superas quae non pia vota per auras Illa Patris secum transferat, ulla dies. Quid valeant, satis ipse vides, non missa profano Pectore, quam celso sint rata, vota, Iovi. Ergo Tibi nunc augur ero: Tibi semper eodem Sors Tua, dum vives, stabit amoena loco. Tuque novis semper decoratus fronte coronis, Persimilisque Tuo conspiciere Patri. Quaeque Tuis nuper suavissima contigit ulnis, Mellifluas in Te congeret uxor opes. Te placidos Venus ipsa docet pulchrosque labores, Inque sua assiduum Te iubet esse Schola.
GRATULATIO AD FRATREM OPTIMUM, CAROLUM OTTONEM MENCKENIUM, DE ACCEPTIS
ANNO MDCCXXVIII. BACCALAUREI PHILOSOPHIAE HONORIBUS.
Quis Deus Aonias, quis Te deduxit in arces, Frater? Apollineos quid facis ante focos? Fallor? An iniussi, tuleras quos Martis ad aras, Palladosiverunt ad sacra forte pedes? Te, rogo, nonne Tui quondam bene conscia sati, Ad lituos genitum dixerat uxor avi? Ergo Tibi rigidi sordent fera praelia Martis? Estque sacrae maior sic Tibi pacis amor? Illa bonae de Te num vox erit irrita matris? Omina sic aviae fallere posse putas? Vera, puto, cecinit; mediis iam miles in armis, Si bene Te novi, conspiciendus ades. Te campus, Te bella iuvant, fremitusque virorum, Atque procul valida tela vibrata manu. Est Tibi, pro Phoebo qui pugnet fortiter, ensis, Iamque per Aonios stas bene cinctus agros. Hostis adest, nunc castra move, nunc obice pectus, Ad titulos hostis Te vocat ipse Tuos. I modo, formosas inter pulcherrima MusasLaurea victori serta Thalia dabit. Est aliquid, Pindi dominis placuisse, Camenis, Est aliquid, Clario posse placere Deo. Auspice (quid trepidas?) dabitur pugnare Minerva, Pallados invictum pectore robur inest. Non habet illa, Tuo quae depugnanda lacerto est, Ullos auxilio barbara turba Deos. Adspice, vix primis dum Te videt excita castris, Iam pallet, capiti iam timet ipsa suo. Tecum etenim totum cernit procedere Pindum, Et Tua Phoebeis surgere castra tubis. Haec videt, ac trepidat; turbatis pellitur alis, Et latebris mavult clausa later esuis. Prodeat illa tamen, victricis robora dextrae Sentiat, et victas det Tibi victa manus. Tu dabis indignae latissima funera turbae, Ut iaceant patulis agmina fusa locis. Exstirpanda Tibi (si possis) barbara gens est, Nam placet haec Superis sanguinolenta sitis. Scilicet hos gelidis Proteus male finxit in antris, Et pestem Aonii iusserat esse chori. Addidit hirsutos immani in pectore crines, Cordaque non ipsis flexiliora Getis. Vix sua, si penes hos steterit, det flammea terris Lumina, vix toto Cynthius orbe micet. Non ita sublimem spectet Tibi vultus olympum, Prona sed in vastam frons Tibi staret humum; Diruta iam Phrygiae iaceant sacra templa Minervae, Et subito mundi machina fracta cadat; Omnia barbaricis ruerent eversa sagittis, Ceu ruit immani turbine quassa domus. Hos Deus invitis homines formaverat ipsis, Nam stupidae mallent nomen habere serae. Utque Deum fallat, longo iam cernitur usu Gens mala naturam dedidicisse suam. Iam caput intumuit, torvus riget horror in ore, Et male compositis aspera lingua sonis. Quod fuit ante, nihil superest, nisi nomen inane, Omnis et in toto corpore sensus abest. Mox, nisi Tu contra steteris, sapientia terris Aerias repetet, venerat unde, domos. Et comites secum seret optima Numina, Musas, Mundus et imperio se reget ipse suo. Hic, ubi laurigeri steterant palatia Phoebi, Obruet inclutus sordida prata frutex. Et lolium steriles inter nascetur avenas, Nec credas ullos hic habitasse Deos. Barbara tunc GeticisScythicisque ferentur ab oris Numina, cultori perniciosa suo. Tunc, cui Musa placet, Musam colat exul ametque, Magnaque dicetur gloria, scire nihil. Arma cape, o querulis dudum exspectateCamenis, Arma cape, o Phoebi miles amorque Tui! Nunc, age, barbariae dabitur Tibi gloria victae, Nunc pede per turmas non titubante ruas. Iam sonuere tubae; Tu, sis modo fortis in hostem, Inter laurigeros, respice, primus eris.
AD ILLUSTRISSIMUM EXCELLENTISSIMUMQUE DOMINUM HENRICUM DE BRUEHL,
DYNASTAM GROCHWIZII, GANGLOFFSOMMERAE, etc. POT. POL. REGIS ET ELECT. SAX.
SECRETIORIS CONSULTATIONUM CONCLAVIS MINISTRUM, CONSILIARIUM INTIMUM,
CAMERAE PRAESIDEM, etc. etc. etc. CUM EI AUTOR PARENTIS SUI IO. BURCH. MENCKENII,
ORATIONES ACADEMICAS A. MDCCXXXIV. DEDICARET.
Ante Tuos supplex, o nostri maxima PindiGloria, Musa pedes Menckeniana venit. Seque Tibi inbet esse sacram, Tibi mancipat uni, Sisque deinde sibi mitis Apollo, rogat. Et, modo Tu raucae non spernas rustica vatis Barbita, Te numen diceret una suum. Ipsa, procul BRUHLIAS cum cernit surgere lauros, Ignibus insolitis ima per ossa calet. Sponte Tuae veniunt tunc longa in carmina laudes, Nec, Tibi si placent, displicet ipsa sibi. Hoc precor, o miserae sub tantae tegmine lauri Aetatem liceat vivere posse suam!
AD ILLUSTRISSIMUM EXCELLENTISSIMUMQUE DOMINUM BERNARDUM L. B. A ZECH,
DYNASTAM IN SCHMORCKE, POT. POL. REG. ET SAX. ELECT. INTIMUM STATUS
MINISTRUM, ET A CONSILIIS SANCTIORIBUS etc. etc. CUM EI AUTOR PARENTIS SUI, IO.
BURCH. MENCKENII, DISSERTATIONES LITTERARIAS A. MDCCXXXIV. DEDICARET.
I nunc, parve liber, quae cernis, fausta capesse Auspicia, et nuda simplicitate place. Nilque time, pudeatque nihil te dicere prolem Menckenii; decoris non habet ille nihil. I nunc, laurigeros mecum ingressure penates, Quam sint Heroum lumina blanda, vide. Praeque aliis unum, praeque omnibus adspice ZECHUM, Delicias Regis, Saxoniaeque decus. Et, modo Menckenii doceas te nomine dictum, Annuet, et facilem porriget ille manum. Hunc habuit Phoebum quondam Musa, hisque sub umbris Pulsavit citharas Menckeniana suas. Et saepe agrestes numeros audiverat ingens ZECHIUS, indoctum saepe probavit opus. I nunc, parve liber, simili nunc utere Phoebo, Atque eadem posthac fata parentis habe.
GRATULATIO AD IOANNEM MICHAELEM FROMHOLDUM, MAGISTERII HONORES
VITEMBERGAEDIE XVII. AUG. A. MDCCXXVIII. IMPETRANTEM, ALIENO NOMINE SCRIPTA.
Sic Tibi cincta nitent frondenti tempora lauro, Sic iuvat aeternae carpere laudis iter! In Te, quem patulis Pallas demulserat ulnis, In Te, quem Pindo fovit Apollo suo, In Te, quem Charites, quem mollia Numina, Musae, Quemque omnis vatum turba diserta colit, In Te, quid valeant pietas, doctique labores, Quae soleat sudor praemia ferre, patet. His opus est studiis, opus hac est carpere dextra Divitias Phoebi, Pieridumque decus. Plaudite nunc vestro (nam fas est plaudere) vici, O Musae, maius nil iuga vestra tenent! Hoc vestrum surgente decus per culmina PindiSurget, et aeterno statque manetque loco. O bene sit Patriae, quae Te gaudebat alumno! O vigeat meritis nobilitata Tuis!
AD DOMINUM ADAMUM BERNARDUM PANTKIUM, LIGNICENS. SILES. MAGISTERII
HONORES LIPSIAEDIE XVI. FEBR. A. MDCCXXX. IMPETRANTEM, NOMINE ALIENO.
I, Phoebo dilecte tuo, dilecte Camenis, I, cape virtutis praemia digna tuae. Viderat assiduo tua currere stamina filo Euterpe, et pulchris plectra sonare modis; Viderat ipsa tuo Parnassia culmina cantu Percita, et Aoniis carmina dicta iugis. Huic, ait, in toto, si qua est nitidissima Pindo, Ornabit doctum laurea nostra caput. Huic etiam, si quid studii est artisque Camenis, Pieridae nectent florida serta manus. Addet opes Phoebus, vatum memor ipse suorum, Teque suo excipiet blanda Minerva sinu.
LITTERAE AD FRATREM, NOMINE ALIENO SCRIPTAE.
Frater! et o nostrae pars iucundissima vitae, Frater! et o si qui dulcius esse potest! Frater! at ingenui cur non mihi testis amoris, Una Tuis manibus littera scripta, venit? Integer est annus, quo non mihi venerat unus, Quam colis heu nimium, nuntius inde domo. Talia num meritis solvuntur praemia nostris? Haecne meus tandem munera captat amor? Arma Tibi num forte gero nocitura? measve Guttula per venas proditor ulla fluit? Si quid habes, profer; si sim reus, ipse fatebor; Sin minus, at memorem Te decet esse mei. Num vitae insidias struxi? Mala toxica quondam Infaustis manibus sunt Tibi mixta meis? Iratus num forsan avus Tibi factus? Et ipse Per me propensus desiit esse pater? Aut, tua quod genitrix in Te se nuper acerbam Gesserit, an culpam me penes esse putas? Haec, fateor, nimium de Te male sensit; at horum Non dux, non autor, non ego suasor eram. Circumstant alii, quos fames torquet et urget, Uno qui nummo crimina mille sciant. Cottidie nova quaeque ferunt mendacia matri, Vixque, ea cum referunt, sufficit una dies. Atque, his cum placeat pasci de pane parentum, Et iuvet, esse suis faucibus ista diu; Se misere semper torquent, ne fabula desit, Desit et ingeniis ad mala verba nihil. Hos homines fugio, timui quoque semper, et inde Optavi a nostris aedibus esse procul. Sed vereor, ne vana mihi sint vota, nec umquamExulet e nostra turba scelesta domo. Iam nimis infixa est; nimio iam robore constat; Latius et, vereor, ne mala pestis eat. Hactenus in nostrum torserunt spicula pectus, Fortius at posthac, et nova tela dabunt. Nec moveare tamen, nec, si Tibi conscius aequi, Nunc flectas aliter, quam stetit ante, pedem. Crede mihi, melius tales vix torseris hostes, Quam Tibi, si, curae, dixeris, esse parum. Sic ego iam dudum feci, nec paenitet artis, Atque scias hostes conticuisse meos. Quae mutare nequis, Tibi provida, collige, fata Ut ferres, humeris imposuisse Tuis. Exspectanda tamen simul est Tibi laetior aetas, Olim, quo possis vincere, tempus erit. Dum vivit mater, nos et dum vivimus ipsi, Semper, qui nobis insidietur, erit. Te Tua mater amat, timet hinc hinc anxia cunctor, Quicquid amoris habet, num mereare, rogat. Est quoque nonnumquam vitium scribentis, et, ira Dum fervet calamus, nil putat ipsa minus. Quo fuerat quondam, nunc est quoque mater amore, Nec nunc, quod dederat, lac Tibi dulce negat. Iam quoque, si placeat dapibus gaudere paratis, Ubera, ne sitias, turgida mater habet. Sit tamen, interdum quod complectatur amore Mater filiolum frigidiore suum; Sit, nihil interdum nummorum mittat et auri, Cumque pater dederit munera, dente fremat; Terribilemque Stygem, dirumque Acheronta, lacessat. Et poscat capiti funera mille Tuo; Nil ego deliqui, nil me culpabis, et illi, Scis bene, consilio non opus esse meo. Crede, mihi meliora parum sunt tempora; saepe Fabula de corio luditur ista meo. Ista tamen patiente mihi sunt mente ferenda, Multaque cum possim dicere, dico nihil. Dumque mea virtute tegor, contemno minarum Fulmina, fortunae non nocitura meae. Ergo quid horrendi patravi criminis umquam? Quaeve Tibi manibus sunt mala structa meis? Nil ego, nil memini, nec Te meminisse putarim, Nec puto, de nostra Te dubitare fide. Hunc etenim infausto finxerunt sidere Parcae, Cui sedet a propria mens aliena domo. Sic igitur quae causa subest? Quae pondera rerum Te prohibent fratris iam meminisse Tui? Scribere non possum, sunt multa negotia, dicis? Una mihi fuerit littera scripta satis. Una, precor, quantum Tibi littera temporis aufert? Ipse, puto, nosti, quod precor, esse parum. Quod scribam, nihil est, dicis? Te nescis at ipsum? Est mihi, num valeas fat bene, scire satis. Si quid adhuc veteris residet Tibi, frater, amoris, Litterulas noli porro negare Tuas. Quam primum venient, animo laetabor, et istis, Saepius ut redeant, oscula mille dabo.