CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

ACITANI gens Hispana apud quam Martis simulacrum radiis ornatum, maxima [orig: maximâ] religione colitur; quod Neton vocant. Macrob. l. 1. Sat. c. 19. Aliis Accitani.

ACITHIUS Siciliae fluv. apud Ptolemaeum; quem Fazellus Birgi, Leander Acilino nomen habere ait. Acithus Cluverio. Vide Acis.

ACIUS Zaicis teste Zosia [orig: Zosiâ] Simlero [orig: Simlerô], locus Siciliae apud Catinam urbem.

ACLEA locus Dioeceseos Dunelmensis in Anglia, ubi alias Concilium Anglicanum sub Hadriano primo. Est iuxta fluvium Skern, 9. milliar. Anglicis a Dunelmo in meridiem.

ACLEREMATI vide [note of the transcriber: in the print: the lemma Eucleremati is missing; cf. Zedler: Universallexicon, sub voce ACLEREMATI: "Ein Volck, so Agatorchis [sic; scil. Agatarchis] in Arabien setzt, wie Ortelius berichtet." ] Eucleremati.

ACMA sive Fulgurita, villa est apud Antoninum, sive locus in Africa propria. Vetustior codex legit Acina, Ortel. in thes. Geogr.

ACME [1] Iudaea, ancilla Iulii Caesaris uxoris, corrupta muneribus ab Antipatro, Herodis filio, falsis consictis literis Salomen, Herodis sororem, de insidiis accusavit: sed re detecta [orig: detectâ], Acme a Caesare occisa est. Ioseph. Iud. Antiq. l. 17. c. 8.

ACMENAE nymphae Veneris, quarum ara extabat in Olympia. Pausan. l. 1. Eliac.

ACMODAE [1] vel ACMODES insulae Silurum Solino, vulgo Silley; septem insulae maris Brittannici, Britanniae minori adiacentes, a [orig: â] Leona urbe 8. leuc. distantes, quae ab aliis Sorlings appellantur; sed hae Albioni adiacent, a 7. insulis diversae, inter illas et promontosium Albionis extremum ad occidentem; sitae; inde ad 8. leuc recedentes. Quamobrem insulae Silurum (qui sunt populi Albionis) ab Acmodis diversae esse videntur. Vide infra.

ACMODAE [2] seu AEMODAE insulae, teste Cluverio [orig: Cluveriô] et Sansone, hodie Iles de Schetland, in mari Caledonio, suntque sub dominio Regis Daniae. Earum praecipua Mainland dicta, extenditur ad 60. mill. pass. vide Schetlandia.

ACMONIA [1] urbs Phrygiae magnae, Episcopalis sub Archiepiscop. Laodiceno, Eumeniae finitima, ab Acmone, Manei filio condita Steph. populi Acmonenses. longitud. 59. 50. latitud. 39. 20.

ACMONIA [2] Ptolemaeo Daciae urbs est, ad Danubium, apud pontem Traiani, a Severo Imperat. condita, et Serverinum dicta. Severino Mario dicitur.

ACMONIDES Cyclops ab a)/kmonos2, h. e. incude, sic dictus. Quaeri video inter eruditos, utrum Saturnus, an Caelum sir intelligendus apud Theocrit. vel potius Simiam Rhodium, in Alis, cum ait, *leu=sse/ me th=s2 ga=s2 te baquste/rnou a)/nakt' *)akmoni/dan. Sane Scholiastes ad haec verba sit annotavit: *)akmoni/dan le/gei to\n *ou)rano/n. Non displicet, si potius intelligamus Caeli filium. Quippe Patronymicum est ex *)/akmwn, quo [orig: quô] non incus modo notatur, sed etiam Caelum: quod sic dicitur, quasi a)ka/mwn, sive a)/kmhtos2 h. e. indefessus. Nec enim Caelum seu sidera unquam circuitu perpetuo [orig: perpetuô] fatigantur. Nisi malis, ipsum Caeli patrem sic dictum, depue natura [orig: naturâ] eius colligiex natura [orig: naturâ] Caeli; quia parentes ac liberi eiusdem esse soleant participes naturae: utrique sententiae favet Hesychius; sic enim ille, *)akmoni/dhs2, o( *xa/rwn, kai\ o( *ou)rano/s2. *)/akmonos2 ta\r pai=s2. Ac continuo subditur, *)akmw\n, a)paqh\s2, *kro/nos2, *ou)rano\s2 h)= si)dhron, ef' w(=| o( *xalkeu\s2 xalkeu\ei. Vide Eustath. in Il. *s. et Etymologum in *)/akmhnos2 Nic. Lloydius.

ACO Catulinus Philonianus Cons. et praefectus urbis sub Constantiis principibus, Limenii collega.

ACOEMETI Graecis *)akoi/mhtoi dicti sunt Monachi, apud Byzantinos, quod in eorum monasteriis divinum officium noctu, diuque, nullo interposito [orig: interpositô] cessationis intervallo [orig: intervallô], celebraretur et cantaretur, divisa [orig: divisâ] hunc in finem in tres coetus Monachorum sodalitate, ita ut peracto [orig: peractô], a primo, in Ecclesia officio [orig: officiô], secundus et mox tertius succederet: sicque nulla [orig: nullâ] hora [orig: horâ] Ecclesia a laudibus et canticis vacaret. Auctor instituti, secundum Nicephorum Callistum l. 13. c. 23. Marcellus fuit Apamiensis, cuius festum agunt Graeci 29. Decembris fecundum Synaxar. et auctorem Vitae Marcelli, Alexander Abbas, cui ille in ea dignitate successit, *kai\ to/te men o( qei=os2 *)ale/candros2 pro\s2 tw=| i)erw=| oi)/kw| tou= mega/lou e)n *ma/rtusi *mhna= th\n a)/skhsin e)pedei/knuto u(/steron de\ kai\ pro\s2 au)tw=| tou= po/ntou sto/mati semno\n i(dru/etai frontosth/rion, tou= de\ kai\ no/mon ei)sa/gei, kaino\n men, a)lla\ ta\ a(pantaxou= ka/lliston, mhde/pote tw=n ei)s2 *qeo\n u(/mnwn to\ smuexe\s2 diako/ptesqai, a)lla\ th=| katadiaxh=| tw=n leitourgoui/twn u( pallagh=| th\n a)si/ghton kai\ a)/pauston tw=| *lespo/th| peripoiei=sqai docologi/an, Et tum quidem sanctus Alexander iuxta aedem sacram incliti Martyris Menae asceticam exercebat. Postea vero ad ipsas Ponti fauces insione exstruxit phrontisterium: ubi morem instituit, novum illum quidem, sed undiquaque pulcherrimum, ne unquam hymni in Dei laudes decantandi desicerent, sed continua ministrantium successione silentii quietisque expers Domini glorisicatio perageretur. Florebat vero Alexander hic A. C. 420. de quo etiam videri potest Anonymus in Vita illius c. 5. apud Bolandum 15. Zanuar. Monasterii autem tw=n *)akoimh/twn, seu Non dormientium, Constantinopoli meminerunt passim Scriptores, Theodorus Lector l. 1. Evagrius l. 3. c. 18. 21. Theophanes, Cedrenus in Leone,

Alii. a Graecis dein continuos eiusmodi et incessantes in Ecclesia cantus ac Officii celebrandi mos, ad Monachos Occidentales transut, viguitque iam antiquitus in Ecclesia Romana maxime in Monasterio Agaunensi, a Sigismundo Burgundiae Rege crecto ac fundato. Ita enim in Charta dotationis, seu potuis in Synodo Agaunensi, Victorius Episcop. Gratianopol. Recte enim, ait, mihi videtur, ut secundum pienissimam devotinem Domini Regis et psallendi institutionibus, siant novem Normae, i. e. Granensis, Isiana, Iurensis, et Melvensis, et coeterae, ut succedentes sibi in officiis Canonicis, i. e. Nocturnis, Matutinis, Prima, Tertia, Sexta, Nona et Vesvertina, in hac die, noctuque indesinenter Domino famulentur. Sed et ipse Dagobertus, in Monasterio S. Dionysii a se constructo et fundato, ordinem Psallentium, instar Monasterie Agaunensium, et S. Martini Turonensis, ut ibidem laus Dei perenniter haberetur, instituit, ut scripsit Andr. Silvius in Chron. Marcianensi. Idem de Monasterio S. Benigni, a Guntranno Rege itidem ad Agaunensis Monasterii imitationem, constructo [orig: constructô] formatoque [orig: formatôque] tradit Chronicon Divionense M. S. ut et de Monasterio Luxoviensi, cuius S. Columbanus auctor fuit, Bernhardus in Vita S. Malachiae, vide quoque Chartam Pipini Regis pro Monasterio S. Dionysii, apud Doubletum p. 703. et Praeceptum Regis Chlodovael pro eodem. S. Althelmus de laude Virgin. c. 26.

In quibus [orig: quêis] nempe decem Monachorum milia florent,
Cantibus assiduis et Psalms, carmine crebro [orig: crebrô]. etc.

Te veteres ponit structore, novosqueresumit
Haec aedesmores, in qua noctuque diuque,
A Monachis laudes divinae vociferantur, etc.

Sic itaque eiusmodi Monachi Graecis *)akoi/mhtoi dicti sunt, quod diu noctuque psallerent in Ecclesia, nullaque hora [orig: horâ] vacarent a laudibus divinis, quos ex eo laudis perennis nomine agnoscunt Scriptores Latini. *)/alhktos2 u(mnologi/a dicitur, Ignatio Diac. in Vita Nicephori Patriarchae Constantinop. a)/paustos2 leitourgi/a, Iohanni Euchaitae p. 32. 33. quam ille in Ecclesia Sophiana a Constantino Monomacho institutam ait: indeficiens psalmodia, in Vita S. Agilbeti Abbatis Centulensis c. 2. num 16: sic ad mensam, sic ad lectos, sic ad omnia omni tempore exibant (Monachi Centulenses) ut indeficiens psalmodia in Ecclesia Salvatoris omni tempore permaneret. Ita et lucernas a)koimh/tous2 appellarunt [orig: appellârunt] Graeci, quae in templis perpetuo arderent, ut est apud Ignatium Diac in Vita S. Nicephori Patriarchae num. 7. Pachymerem l. 2. c. 21. Anonymum de locis Hierosolym. Alios. Hinc perperam vir doctus de Monachis primitivae Ecclesiae l. 1. c. 9. censuir, dictos Acoemetas, quod insomnes et numquam conniventes oculis perpetuis se vigiliis exercerent. Sed et Macer cum Studitis male hosce Acoemetos consundit, uti inferius pluribus videbitur. Vide hanc in rem omnino Car. du Fresne Glossar. et supra, in Acemeti ac Achimitenses,

ACOETES vir pauper, et ut indicat etymon vocabuli, carens cubili, cuius tenuitatem eleganter exprimit Ovid. Met. l. 3. Fab. 8.

Ille metu vacuus, nomen mihi (dixit) Acoetes,
Patria Maeonia est, humili de plebe parentes.
Non mihi, qua duri colerent pater arva iuvenci,
Lanigerosve greges, non ulla armenta reliquit.
Pauper et ipse fuit, linoque solebat et hamis
Decipere, et calamo salientes ducete pisces.
Ars illi sua census erat. Cum traderet artem,
Accipe quas habco studii successor, et haeres
Dixit, opers: moriensque mihi nihil ille reliquit,
Praeter aquas: unum hoc possum appellare paternum.

ACOLITANUM oppid. liberum in Africa propria, ab ea parte, qua [orig: quâ] Cyrenaicam spectar. Plin. l. 5. c. 4.

ACOLUTHUS vide mox dicenda. At *)akolouqi/a, in Liturgicis Graecorum libris, Gerasimo Ulacho Thesauro quadrilingui, Officium est. *teleth\. *)/orgia. *mustagwgi/a. *(umnw|di/a. *(/umnos2. *kanw/n.Typicum Sabae c. 12. *)anasta/simos2 a)kolouqi/a ou) *ya/lletai, Hymnus resurrectioni destinatus non canitur: troparium nempe diei Dominicae proprium. Cuiusmodi *)akolouqi/as2 in Euchologio viginti octo recenseri notat Meursius in Gloss. Sic a)kolouqi/a tou= a(gi/ou bapti/smatos2, Ceremonia Baptismi est: ibi enim ordine describuntur ritus, qui a Graecis circa Baptismum observantur. *)akolouqi/a ginome\nh e)pi\ mnh/strois2, h)/goun tou= *)ar)r(abw=nos2, Officium arrhabonis futurarum nuptiarum: ubi recensentur omnes ritus circa tw=n neoga/mwn copulationem observari soliti. *)akolouqi/a e)pi\ au)xmw=| a)nomori/as2, Officium in siccitate et pluviarum penuria: ubi quibus ritibus ac verbis pcenam hanc deprecari conveniat, enarratur. Reliquias ex ipso Euchologio pete. Vide quoque Ioann. Meursium Glossar. et I. C. Suicerum Thes. Eccl. nec non infra voce Sequentia, e Graeco expressa [orig: expressâ].

ACOLYTI dicti olim Stoici, eo quod pertinaces suae inhaererent sententiae; postmodum ordo aliquis Clericotum sic dici coepit. Godeau, de Ordin. sacris.

ACOLYTUS proximus in Ecclesia Romana Hypodiaconatui gradus, unus ex quatuor Ordinibus mineribus, ut pater ex Synodo Romana Silvestri can. 7. ubi Episcope parere iubetur Presbyter, Diaconus Presbytero, Diacono Hypodiaconus, huic Acolytus, Acolyro Exorcilta, cui Lector. Dictus a Graeco kwln/w, prohibeo, quasi Non prohibitus, secundum Dominic. Macrum Hierolex. seu potius a)kolouqe/w, sequor, ut vult eius Frater; sunt enim hi velut famuli Ecclesiastici, vilioribus Ecclesiae ministeriis deputati, ut cereis deferendis etc. Sed ita Acoluthi scribendum. Gloss. Graeco-Lot. *)ako/louqos2, sequutor, pedissequus consequens, Hesych. *)ako/louqos2 o( new/teros, pai=s2, Acoluthus iunior, puer. Certe Acoluti nominantur Gregorio l. 7. Indict. 2. Ep. 7. etc. Sustinebat antiquitus Acoluthus patenam inyolutam, sicut modo Subdiaconus facir; a quo eam

Archidiaconus accipit, et osculatam dat uni ex Diaconis tenendam, ad consractionem in ea faciendam, Microl. de Eccles. observ. c. 18. Similitet et fistulam in manu habebat, per quam hauriebat tunc populus vinum in Eucharistia. Hodie officium eius est, cum Missa celebratur, cereos ferre accensos, et cum cereo itidem ardente Diaconum, ad canendum Euangelium accedentem, sequi etc. Quae omnia Ordo Romanus et Liber Sacrament. S. Gregorii his verbis complectirur: Acolyti, cum ordinantur, primum quidem ab Episcopo doceantur, qualiter in officio suo agere debeant; sed ab Archidiaconc accipiant ceroferarium cum cereo, ut sciant se ad accendenda Ecclesiae luminaria mancipari: aceipiant et urceolum vacuum (ad effundendum vinum in Eucharistia; ita Codex MS. Senonensis Eccl.) dicente sihi Episcopo: Arcipite urceolum ad suggerendum vinum et aquam in Eucharistiam sanvutnis Christi. Vide hanc in rem Auctores citatos. Car. du Fresne Glossar. et infra Corbicularius. Eorum mansio seu exedra iuxta Temptum, aut secretarium eius, Acolyti quoque vocatur; Anastasius Biblioth. in Gregorio IV. Fecit enim suxta Acolyti pro quiete Pontisscis hospittium parvum etc. Romae tria genera Acolyterum reperirt, Palatinos scil. qui Pontifici inserviant; Stationarios, qui adsistant in Templis, ubi stationes celebrantur, et Reoionarios, qui administrent cum Diaconis, in urbis regionibus, habes apud Macros Hierolexic. Et quidem de primis ita Gerememate Rom. l. 3. apud Car. du Fresne Glossar. Acoluthi Sedis Apostolicae ordinarii, qui cum Pontifex apud lectum paramenti et similiter in Ecclesia est celebraturus et induitur sacris vestibus, circumstant geufiexi, et ornamema subministrant Dicaconis Cardinalibus etc. Inter ofsicia aulica Constanrinop. Acoluthos fuisse, discimus ex Codino, qui Praefectum Barangium, i. e. militum Byzantinae cohortis Imperialis, appellatum sic fuisse tradit. Vide quoque in vocibus Amho, Anagnosta, Archiacotuthus, Ceroserarius, Corbicularius et Patena.

ACOMA locus in monte, ex praecipuis novi regni Mexicani in America Septentrionali.

ACOMATES Baiazethis II. Turcarum Imperat fil. a Selymo fratre praelio [orig: praeliô] victus. et laqueo [orig: laqueô] sublatus cst. Circa A. C. 1513. Iovius:

ACON [1] seu PTOLEMAIS, Acre, urbs Episcopalis Syriae, sub Archiepiscopo Tyrensi. Vide Ptolemais. Celebris est fortitudine Equitum S. Iohannis Hieroslymit. qui illam per totannos fortiter propugnarunt [orig: propugnârunt].

ACONAE Graece *)ako/nai, apud Theophrastum Hist. Plantar. l. 9. c. 18. vicus Mariandynorum; Selivo Acone, portus Heracleae nempe vel portus Heracleae, vel non longe ab Heraclea fuit, in regione Mariandynorum, in quibus etiam Heraclea Pontica fita erat. Unde aconito nomen volutn nonnulli. Et certe in Aconois cautibus nasci tradit Nicander,

- - - - *)en d' *)akonai/ois2
*th=le li/hn a)ko/nitoniton a)nebla/sthsen o)ro/lkois2.

Ubi *)akonai=oi o)/rogkoi sunt Heracleotici agri, ab Aconis loco dicti: in quarum cautium summitate ac vertice plurimum ac praestantissmum aconitum provenit. Sed aliud etymon suggerit Ovid. l. 7. Metam. Fab. 22.

Quae quia nascuntur dura [orig: durâ] vivacia caute,
Mortales aconita vocant. etc.

ACONE portus Heracleae, Bithyniae civitatis, Lyco fluv. oppositus, proventu etiam noxiarum herbarum celberis. Naxio nunc Moletio, et aliis. Aconis fluvii hic [orig: hîc] meminit Ferrarius, ex Val. Flacc. l. 4. v. 600.

Atqui Ancon illic legendum monent interpretes. Meminit etiam Aconis herbae, ex qua aconitum venenum conficitur, teste Dioscoride l. 4. Addit denique, sunt qui Aconen Lagula nunc dici scirbant. Vide Acona, apud Stephanum, qui et insulam hoc [orig: hôc] nomine facere videtur, e [orig: ê] regrone Eudaemonis civitatis Chalcedonis, propter cotes plurimas illic nascentes dictam. Nic. Lloydius.

ACONITUS Collis circa Heracleam Ponticam, ut refert Natal. ex Nicandro, ab Aconite herba ibi crescente forte dicta. Ortelius in thes. Geogr.

ACONTEUS venator egregius, a iaculando, ut videtur, sic dictus. Stat. 1. 7. Thebaid. v. 590.

--- --- donec flammatus Aconteus
Strage virum [orig: virûm], cui scuta seras prosternere virtus,
(Arcas erat) --- --- ---

Et cuius numquam fugisse hastilia cervi
Praerapida [orig: Praerapidâ] potuere [orig: potuêre] fuga [orig: fugâ], venator Aconteus.

ACONTIMACARIA Arcadiae oppid. Pausavas divisim mavult legere. Sylburgius Acontium et Macaria.

ACONTISMA Macedoniae aditus angustissimus, Amminan. l. 26. Antonino locus cst, inconfinibus Thraciae et Macedoniae, inter Neapolim et Topinium. Vide Lazium. de R. P. R. l. 12. c. 1.

ACONTIUM oppid. Arcadiae, ab Acontio Lycaonis fil. Est et aliud Euboeae. Steph.

ACONTIUS [1] iuvenis ex Caesa [orig: Caesâ] insula [orig: insulâ] in Delum ad Dianae sacra profectus, amore Cydippes nobilis puellae exarsit: sed cum eadem [orig: eâdem] potiri non posset, novam fraudem commentus, in pomo hos versus scriptitavit:

Iuro tibi iancta per mystica sacra Dianae,
Me tibi vemuram comitem sponsamque futuram.

Hoc pomum Acontius iecit in sinum Cydippes, quae versns legens iuravit imprudens, et illi nubere etiam morbo [orig: morbô] coacta est. Unde illud:

Quale fuit malum, quodlitera pinxit Aconti,
Qua lecta, cupido pacta puella viro est.

ACONTOBULUS Asiae minoris locus, apud Appollon. l. 2. sub Hippolyiae Amazonum reginae imperio, in Leucosyria.

ACORUM legitimus Antiquorum calamus aromaticus, de quo vide Salmas. ad Solin. p. 1049.

ACOSTA vel Zacosta, M. Magister Melirensis, Castellanus gente, octavam nationem, Castellanam et Lusitanam reliquis adiecit: turrem S. Nicolai, in ingressu portus, in Insul. Rhodo, ubi prius Colossu stabar, exstruxit. Pacem cum Turcis inire recusavit, obiitque A. C. 1467. Histor. Melitae.

ACRA [1] seu Iapygia, Plin. l. 3. c. 11. alias Iapygium, et Salentinum, M. Graeciae oppid. mediterran. Salentine Ptolemaeo. Capo di Leuca, et Capo di S. Maria hodie dicitur. Leand. Steph. vero [orig: verô] Acra Iapygiae urbs est, aliquibus Hydrusa dicta, uripse subdit. Vide Amphipous et Iapygium. Promontor. Acra, alia Steph. in Italia est: in Euboea: in Scythia: in Cypro: ultra Tigrim: supra Antiochiam: apud Daphnen lucum: item in Acarnania (cuius etiam apud Polyb. mentio est) circa Brundusium: in Sicilia, a Syracusanis condita, haec forrc est Acraea Ptolem. Est et Acra, apud Hannonem, Africae Urbs, ad Oceanum Atlanticum: Item vicus Tauricae Chersonesi, ad os Bophori, Plinio et Straboni: Sarmatiae quoque Europeae, apud Ptolem, Acra etiam dicebatur, mons in inferiore civitate Hieruialem olim eminens, et undique declivis.

ACRA [3] Lepte, Drepani sinus [orig: sinûs] prominentia; in sinu Arabico, in parte Troglodytarum, apud Plinium l. 6. c. 29. Significat autem Graeca vox *)/akra, summitatem, eminentiam, sed et portum ut plurimum, naturaleni, sub littorum prominentiis postitum. Unde katarh+i\s2 a)/kro. apud Dionysium,

*tlio\ de\ met' a)ntolih/n de\ xelidoni/ai gega/ati
*trei=s2 nh=soi mega/lhs2 pataoh+i/dos2 e)/ndoqen a)/krhs2.

Certe promontorii Patarei ex Vereribus nemo meminit, sed portum Patarensem intelligit Dionysius. Scylax, pa/taro po/lis2 kai\ l)mhn. Similiter potum Telmisiensium, Strabo vocat a)/kron telmissi/da: Idem Scylax, telmisso\s2 po/lis2 kai\ limh\n. Nempe portubus ut et promontoriis sinus finiuntur. Sie Mela, l. 1. c. 15. Sidoeporta et Tauri promontorio [orig: promontoriô] soium Pamphyliae grandem claudit. Sinus Lyciae alter Crago promontorio et Telmissi portu includebatur. Strabo a)/kron telmissi/da appelat, sub qua portus. Ita et Patara prominentiam aliquam editi litoris habuisse videtur, quae portum efficiebar. Hinc a)/kron patarh+i/da vocat Dionysius, intra quam Chelidonais ait esse siras. Idem alibi canit, Issici sinus ad Occidentalem terminum esse a)/kron patadh+i/da,

Ergo inter illum terminum ad Orientem sitae Chelidoniae, in sinu, qui disterminatur Patarensi portu, ab una parte, ab altera Tauri promontorio quo [orig: quô] modo [orig: modô] ibi lictus xer\ronhsi/zei, ubi sita sunt Patara; in cuius peninsulae extremo Portus Patarorum a)/kra Dionysio dictus: Quia peninsularum eiusmodi vel littorum xer\rongsizo/ntwn partes extremas in mare exeuntes, etiamsi nullos habeant impositos montes, a)/kras2 quoque Graeci vocarunt [orig: vocârunt]. Vide Salmas. ad Solin. p 784. et 785. De Acra terroe, mareae argenti ab Agrimensoribus assimilata, infra voce Libra.

ACRABATA Urbs una ex undecim Iudaeae Toparchiis, sortetertia, a qua Acrabathena, vel Acrabitena regio et toparchia nomen habet. Hieron. et Iosephus.

ACRABATANUS Aethiopiae lacus, prope Estamenam aut Astaboram fluv. cuius accolas pepulit skorpi/n plh=qos2 a)/maxon, Scorpionum multitudo inexpugnabilis; ubi perperam *)/ar)ratan, pro *)akrobatan(, ab Aeliano vocaril Hist. l. 17. c. 40. censet Bochart. Acrabatan enim a scorpionibus dictum contendit, cum acrab, pro scorpione, non solum ab Hebraeis et Syris sed et a Chaldaeis, Arabibus et Aethiopibus usurpetur. Sed et Graeci Asiae partem ac scorpionum copia, nominarunt [orig: nominârunt] *skorpiofo/ron xw/ron, ut ex Ptolemaeo constat: Nec desune, qui Scorpianos populos indidem dici coniectent, apud Stephanum, tamquam ex Herodoto, quod tamen non probatur eidem Bocharto Hieroz. Part. poster. l. 4. c. 29.

ACRABIM vel ACRABIS quod D. Hieronym. ascensum scorpionis vertit, mons a scorpiis dictus, qui in eo loco abundant, urbe superaedificata [orig: superaedificatâ]: est in limite tribus Iudae meridonali, arque adeo totius terrae promissae, proximus mari mortuo, in montibus Seir. Weissemb.

ACRACANUS fluv. ab Euphrate ortus, quem a Nabuchodonosore, una cum Aracale fluv. obstructum scribit, ex Abadino, Euseb. Praep Evang. l. 9.

ACRACARNES Aliis Anacyndaraxes, Res Assyriorum, Pater Sardanapali. Euseb Chron.