CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

ADONAI nomen Dei apud Hebraeos, Dominus Latine; quod creaturae cunctae dominetur. Hoc nomen enuntiant Hebraei, quoties in nomen Dei retragrammatum, quod ineffabile dicunt, incidunr. Peridem iurant, quoties sanctissimo Sacramento se volunt adstringere. Hinc in Gemara Babylonia tit. Shebuoth. fol. 35. a. lcguntur ista: Adiuro vos ego (si quis nempe sive in Foro, sive alibi deferret alicui generatim iuramentum) iubeo vos, interdico vobis falsum dicere (dum adiuramini) hinc illi sic adiiurnti obligabantur (assentiendo nimirum, etenim de iuramento per Numen ipsum sic verba capiebantur) sed si adiurarentur, per Caelum et Terram, liberi erant, nec iuvamento eiusmodi obligati Per Aleph Daleth (Adonai) per Iod He (Tetragrammaton seu Iah ) per Sadai, per Zabaoth, per Gratiosum, per Misericordem, per Tardum ad iram, Beneficentissimum seu per omnia cognomina, obstringebantur. Ioh. Seldenus de Synedriis Veter. Hebraeorum l. 2. c. 11.

ADONIA orum, festa Adonidi dicata. Amm. Marcellin. l. 22. c. 9. Evenerat iisdem diebus, annuo [orig: annuô] cursu completo [orig: completô], Adonia celebrari, ritu veteri, Amasio [orig: Amasiô] Veneris (ut fabulae fingunt) apri dente serali deleto [orig: deletô]. Cum planctu autem celebrabantur ad luctum Veneris repraesentandum. Cuiustnodi Adomia, celebrata olim a Babyloniis, Syris ac Aegyptiis; in quibus Venus Salambo appellata est, ut quod epitheton erat proprium Veneris, ademptum Adonium plangentis. Hinc Salambonem exhibere, qua [orig: quâ] phrasi de Heliogabalo utitur Ael. Lamprid. in Vita eius, c. 7. Salambonem etiam omni planctu et iactatione Syriaci cultus exhibuit; est Venerem imitari, dum Adonidem luget ac plangit. Quod, addit Lampridius, omen fuit imminentis ei exitii. Quemadmodum et de Iuliani adventu Antiochiam Amm. Matcellin. ait loc. cit. Evenerat iisdem diebus, annuo [orig: annuô] cursu complcto [orig: complctô], Adonia ritu veteri cclebrari, amato Veneris, ut fabulae fingunt, apri dente ferali deleto, quod in adulto flore sectarum est indicum frugum. ET visum est triste, quod amplam urbem Principum domicilium introcunte Imperatore tum primum, ululabiles undique planctus et lugebres sonitus audiebantur. Videinfra in Salambo.

ADONIAH sive Adonias, quartus filiorum David ex Agguith. 1 Patal. c. 3. v. 2. Videns patrem exacta [orig: exactâ] aetate, summo [orig: summô] senio [orig: seniô] confectum, et viribus deficientibus infirmum, consilia de regno adipiscendo cum Ioab polematcho, et Abiathare, sacerdote summo, miscerecoepit, quorum opera [orig: operâ] coronam sibi ipsi, contra voluntatem et decretum patris, quo [orig: quô] Salomon rex declaratus fuit, imposuit: tandem iussu Salomonis regis a Benaia occiditur, A. M. 3020. propter expetitam Abisag in uxorem. 1 Reg. c. 1. et 2. Vide Ioseph. Torniel. Salian.

ADONIBEZEK Chananaeorum rex, cui Israelitae manuum ac pedum pollices absciderunt, qui tune dixit, Merito isthaec patior. Septuaginta reges, amputatis manuum ac pedum pollicibus, colligebant sub mensa [orig: mensâ] ciborum reliquias: sicut feci, ita mihi reddida Dominus. Iudic. c. 1. v. 5. Ioseph. Iud, Antiq. l. 5. c. 2 Salianus A. M. 2601.

ADONIRAM fil. Abda, qui erat super tributa Salomovis, quique triginta milibus hominum praefectus fuit, qui materiam cedrinam et prineam in Libano monte caederent, ad Templi aedificationem. 1 Reg. c. 4. et 5.

ADONIS [1] idis, fil. Cynarae, Cypriorum regis, et Myrrhae eius filiae, quem Venus in deliciis habuit. Hic dum in Idalio nemore venabatur, primo [orig: primô] aetatis flore, apri dente sub inguine perenssus periit, atque a Vevere post multas lacrimas in florem Adonium, qui est sanguinei coloris, transformatus est. Alii dicunt, eum in fluvium cecidisse, dum pulchritudinem suam nimium conctemplaretur. Hund Ausonius cum Plauto Aidoneum vocat, Fulgentio autem Adon dicitur. Et quia Myrrha suavis est, Adonem genuisse fingitur, Ideo autem Venerem eum amasse [orig: amâsse] dicunt, quod hoc genus pigmenti sit valde fervidum: Hieronym. eundem esse cum Thammuzo Hebraeorum putat, unde in Ezechiele c. 8. v. 14. legitur, Ecce ibi mulieres sedebant plangentes Adonida. Ubi intelligi vult, fuisse Idololatriam celebratam in honorem Adonidis, in qua plangitur quasi mortuus, et postea reviviscens canitur, et laudatur. Quamquam nonnulli fortasse rectius exponant de planctu, qui fiebat propter mortem Osiridis ab Aegyptiis, quorum ritus imitabantur Iudaei Macrobius l. 1. Saturn. c. 21. accipit Adonidem pro Sole, et Moschopulus, pro more Grammaticorum, ab a)/dw deducit, i. e. cano. De eo festivissime Theocritus Idyl. 30. et Bion. Idyl. 1. qui eum *)assu/rion po/sin Veneris vocat, aliqui enim Assyriorum regem fuisse dicunt. Quin et Orpheus in Hymnis Solem esse censet, cum illum rebus omnibus praebere nutrimentum, et esse germinandi auctorem dixerit in his.

*eu)/boule, polu/morfe, trofn\ pa/ntwn a)ei/dhle,
*kou/rh, kai\ ko/re su pa=si, qa/los2 ai)e\n *)/adwni,
*sbennu me/nh la/mpwn te kalai=s2 e)n kukla/sin w(/rais.

Conse Deus, Volturne, alimentum nobile rerum,
Pusa, per cunctis viridescens semper Adonis,
Occase et Redivive statis vertentibus annis.

Finxerunt autem antiqui, qui Adonim Solem esse putarunt [orig: putârunt], illum ab apro, hirsuta [orig: hirsutâ] et aspera [orig: asperâ] ictum, quia aspera sit hiems, et hitsuta; sub qua Solis vites paulatim deficiunt. Et res omnino Veneri est inimica, quoniam per aeris temperiem viret illa, cum frigus, utinimicum, naturae opus non ingrediatur. Cum Sol igitur in sex Australibus siguis exstiterit, per Signiferum incedens, tum dicitur Adoms apud inferos morati. Cum vero signa Borcalia longiores dies fecerint, tunc est apud Venerem, per quam omnis venustas arvis resti vitur, eaque [orig: eâque] de causa [orig: causâ] illum ait Orpheus modo esse apud superos, modo apud inferos. Alii, inter quos Theocriti Scholiastes, Adonim semen tritici esse statuunt, quod sex menses degit sub terra [orig: terrâ], sex menses illum habet Venus, h. e. aeris temperies. Verba eius haec sunt: *dokei= o( *)/adwnis2 mhn=as2 e(/c para\ *persefo/nh| poiei=n, w(s2 kai\ par'

*)afrodi/th|, a)/neu tou= sugkkqeu/dein kai\ prosterni/zesqai. *le/gous\i de\ peri\ tou= *)adw/nidos, o(/ti kai\ a)posqanw\n, e(\c mhn=nas2 e)poi/hsen en tai=s2 a)gka/lais2 th=s *)afrodiths2, w(/sphr kai\ en tai=s2 a)gka/lais2 th=s *persefo/nhs2. *tou=to de\ ro\ lego/menon toiou=to/n e)stin a)lhsw=s2, o(/ti o( *)/adwnis2, h)/goun o( si=tos o( speiro/menos, e(/c mhn=as en th=| gh=| poiei= u(po/ th=s spora=s2, kai\ e(\c mhn=as e)/xei au)to\n h( *)afrodi/th, toute/stin h( eu)krasi/a tou= a)e/ros, kai\ e)/ktote lamba/nousin an)to\n oi( anqrwpoi. Templum habuit in Byblo Phoemiciae urbe. Virgil. in Gallo.

Unde Theocrito dicitur w(rai=os2, pulcher; teifi/ltatos2, h. e. multum amabilis; r(odo/paxus2, roseos habens lacertos; kalo\s2, formosus, terpno\s2 iucundus. Et a Nonno xaei/eis2, gratiosus, et i(mero/eis2, desiderabilis vocatur. Propertius l. 2. Eleg. 13.

De hoc late Ovid. Met. l. 10.Notandum autem, inquit Bochart. adan, salicem, et adon, dominum, unde dictus Adonis, easdem habere radicales. Indeque factum, ut Adonis Graece diceretur *)itai=os2 h. e. salignus, tamquam ab i)te/a, i. e. salice facto [orig: factô] nomine. Hesych. *itai=os2 o( *)/adwnis2. Sed et *ku/ris2 pro *ku/rios2 ex vera [orig: verâ] signi ficatione. Idem Hesych. *ku/ris2 o( *)/adwnis2, quod idem est ac Adon, i. e. dominus. Quod hesychium ipsum non latuit. *)/adwnis2, inquit, despo/ths2 u(po/ foini/kawn. Sed et id ipsum *kiri\s2 Lacedaemoniis. Hesych. *kiri\s, *)/adwnis2, *la/kwnes2. Et Gingram, aliud Adonidis Phoenicium nomen idem significare infra docebimus in Gingras. Adonidis horti, pro instructissimis, ceterum de rebus ad voluptatem tantum, nullam autem utilitatem comparatis. Sic dici etiam peri\ tw=n a)ka/rpwn kai\ w)kumo/rwn annotat Eustathius. Vide Athen. p. 89. Philostratum l. 7. c. 14. Zenobium p. 17 Diogen. 177. Eustath. in Od. l. Plut. in Sympos. l. 5. q. 5. Alex. Rossaei Mystagog. Poet. Nic. Iloyd. Eius simulacrum asservatur, in musaeo Kircheriano Romae. Vide Collegii Romani Societ. Iesu Musaeum, editum Amstelodami A. C. 1678. Plura infra in Tamuz.

ADONIS [2] fluv. Phoeniciae, Adonius. Ptolemaeo et Luciano, qui scribit eum oriri ex Libano, et circa Byblim in mare effundi, quotannisque cruore infici, ipsumque mare magna [orig: magnâ] parte purpureum efficere. Canis et Narracebelle incolis, teste Guil. Tyrio et Postello [orig: Postellô].

ADONIZEDECK Rex Ierusalem, vide eius historiam, Ios. c. 10. v. 1. 2. 3. Latine dominus iustitiae.

ADOPTIANI nomen Haereticorum, Christum secundum humanam naturam non nisi adoptione et gratia [orig: gratiâ] esse Dei Filium, asserentium, auctoribus Felice et Elipando [orig: Elipandô] in Hispania Epicopis. Unde et Feliciana haec haeresis dicta est et ex Nestorianismo orrum traxit, sed damnata Synodo [orig: Synodô] Francofurtana [orig: Francofurtanâ], a Carolo M. convocata [orig: convocatâ] A. C. 594. qua [orig: quâ] decretum: Christum verum esse Deum, verum in eadem persona hominem: in Divinitate Dei Patris Filium: in humanitate hominis matris filium: verum in utraque substantia Dei Filium verum, non adoptive, sed proprie, unum verum Deum, unum Filium, non duos Filios, licet aliud propter Deum, aliud propter hominem, non tamen alium et alium. Vide Georg. Hornium Histor. Eccl. ex edit Leydeckeri. p. 260.

ADOPTIVA foemina in Concilio Bracarensi 1. c. 15. et in Collect. Canonum Martini Braccar. c. 32. adscititia, s2unei/saktos2 est. Car. du Fresne Glossar. Vide infra in voce Agapetae Sorores, item Sorores devotae.

ADOPTIVI Filii, vel saltem Filioli, dicti olim, qui baptizabantur; ut Patrinus Patris spiritualis et adoptivi appellatione insigniebatur; namque adoptari per Baptismum, dicebatur is, qui ad Baptismum ab aliquo offerebatur, pro quo ille spondebat apud Ministrum baptizantem. Hinc idem Patrinus in signum velut adoptionis legitimae, munus aliquod eidem filiolo, tamquam successionis suae portiunculam, conferebat, quod filiolatum vocabant. Hesych. u(oqesi/a, o(/tan tis2 qeton ui(o\n lamba/nei kai\ (alii emendant kata' a(/gion ba/ptisma. Monachus Sangall. l. 2. c. 29. de baptiz. Normannis: Qui a primoribus Palatii quasi in adoptionem filiorum suscepti etc. Sic de Heroldo Danorum Rege Rembertus in Vita Anscgarii Archiepiscopi Hamburgensis. Ipse (Ludovicus Prus) de sacro fonte susccpit, sibique, in filium adoptavit. Dudo de Actis Normannorum l. 3. p. 101.

Quin et adcptivam prolem susceptus ab alma,
Extollensque salutiferi bapitmatis unda [orig: undâ], etc.

Vide quae hanc in rem congessit Car. du Fresne in Dissertat. 22. ad Ioinvillam p. 274. et infra passim: aliquid etiam supra, voce Abelonii, it. Adobatus ac infra Pallium. Coeterum ex usitata Adoptlionum apud veteres Romanos formula, nomen adoptati in anus desinebat. Unde pomponius Atticus a Q. Caecilio adoptatus Q. Caecilius Q. fil. Pomponiaruis Atticus cicitur Ciceroni l. 2. ad Attic Ep. 20. ipse autem adoptantis nomen ferre iubebatur, l. sed et si et l. facta, §. si sub non D. ad Sctum Trebellian. Hinc apud Ovidium Iuppiter ad Venerem, de Caesaris a)poqew/sei l. 15. Met.

Vide Angelum Politian. Miscellan. c. 31. Anton. Augustinum Emendat. iuris l. 3. c. 8. Alios.

ADORAM fil. Iectan. Gen. c. 10. v. 25. Item Officiatius Davidis, qui praeerat tributo, 1 Paral. c. 18. v. 10. Idem, vel alius a populo lapidatus sub Rehaboamo. 1 Reg. c. 12. v. 18.

ADORANDI ritus, is erat apud Veteres qui describitut Minucio Felici in Octav. Caecilius simulacro [orig: simulacrô] Serapidis denotato [orig: denotatô], ut vulgus superstitiosus solet, manum ori admovens, osculum labris impressit. Hinc Plin. l. 28. c. 2 in adorando, dextram ad osculum referimus; et Apuleius in Apolog. Nulli Deo ad hoc aevi supplicavit; nullum templum frequentavit: si fanum aliquod praetereat, nefas habet ador andi gr atia [orig: atiâ] manum labris admovere. Unde labratum osculum eius, qui sic in ador ando

manum labris admovebat et osculabatur, Vidc infra in voce Iacere. it. Labratum osculum. Atque ita Numina sua olim, Deorumque simulacra venerabantur. Inde ritus ad Imperatores translatus est, Principesque. De Petsis Trebellius Pollio in Triginta Tyrannis, c. 30. ubi Zenobiae mentione facta [orig: factâ], Adorata, inquit est more Persarum: quod tamen Heliogabalum coepisse, vetuisse autem Severum Lamprid. refert. Mos vero adorandi apud Persas auctre Cyro [orig: Cyrô], apud Arrianum l. 4. talis erat: Genu flexo [orig: flexô], proni procumbentes in terram, fronte humum feriebant, ac tetram osculabantur, Curtius l. 6. c. 6. et l. 8. c. 5. Val. Max. l. 7. c. 3. Ioseph. Iud. Antiq. l. 20. c. 3. Martial. l. 10. Epigr. 73. Alii. Quem ritum proskunei=n dixisse Graecos C. Nepos Conone c. 3. docet, ab hoc Artaxerxi negatum, uti Alexandro M. a Callisthene, ab Ismenia Thebanorum legato callide inter versum potius, quam exhiitum, ab hodierno Indorum Rege denuo in usum vocatum, ut videre est apud Frid. Hildebrandum ad Nepotem d. l. plura apud Barn. Brissonium de Regno Persarum l. 1. Lucianus, reductis post terga manibus Persas adorasse Reges suos addit, in Navigio, vide quoque Petr. Pithoeum Adv. subces. l. 1. Io. Frid. Gronovium Notis ad Livium l. 9. c. 18. ubi de Adulandi voce, Schottum aliosque ad C. Nepotem cit. loc. Sed et Imperatores Romanos adoratos esse, certum, quamvis non eodem [orig: eôdem], quo [orig: quô] Persae, modo [orig: modô]. Unde ador andae sacrae purpurae tam frequens in libris mentio; et sacros vultus adorare, saepius legitur apud Auctores, etc. Salmas. ad Trebellii loc. cit. Quam in rem purima congessit Iacobus Gotofredus ad leg. un. Cod. Theodosiani de Praepositis sacricubiculi. Vide quoque infra, ubi de phrasi purpuram adorare et Salutandi ritu. Addam hic [orig: hîc] saltem, quae Calvin. Lexic. Iurid. fuggerit: Adorare, inquit, Principem eiesque Purpuram, est venerari, salutare, ad Principis genua accidere, genua flectere i. e. manu labris admota [orig: admotâ], et tacia [orig: taciâ] dein Principis purpura [orig: purpurâ], vel genu complexo [orig: complexô] etc. 1. unic de Comit. et Tribun. Schol. l. 12. C. Sic adorare Principis aeternitatem, legimus l. 2. de sabric. l. 11. C. Priscus venerationis istiusmodi apud Israelitas gestus erat, in faciem procidere, Persico similis sed eo simplicior in Sacris literis frequens apud Europaeos; Iam Principibus Regibusque genua flectuntur caputque submittitur etc. Adorare Imbres Seneca dixit, missilia Principum, quae, Ludis ferventibus, in populum venerabundum spargebantur, de quibus suo [orig: suô] loco [orig: locô]: vide quoque hic [orig: hîc] infra.

ADORARE est ex origine vocis ari admovere, seu osculari; Unde Hiobus c. 31. v. 26. et 27. Si vidi Solem, cum sulgeret, et osculatus sum manum meam ori meo etc. i. e. si Solem adoravi. Nempe in osculo praecipuus semper adorandi ritus collocatus est. Vide Everh. Elmenhorstium et Des. Heraldum ad Arnobium, ubi is aliter Paulo: ut et infra Alloqui. Plenior autem gestus adorantium talis erat, ut, velato [orig: velatô] capite, dextra [orig: dextrâ] manu labris admora [orig: admorâ], priore digito [orig: digitô] in erectum pollicem residente, corpus dextrovorsum circumagerent, ut ex Luctetio l. 5. Macrobio Saturnal. l. 1. c. 8. Plutarcho Quaest Rom. 10. Apuleio Asini l. 4. Minucio Felice, aliisque liquet. Imo et proskunei=n soliti, et verrere sese ad Orientem et coronam simulacro imponere et assidere ad orandum; Sueron. Vitellio c. 7. Plut. Apologia et l. de Orat. Vide de adorantium gestu habitu, motu, flexuque corpotis Barn. Brissonium Formular l. 1. Petr. Pithoeum Adversar. l. 1. c. 3. Iac. Ouzelium aliosque ad Minucium Fel. etc. Qui salutandi mos a Diis ad Caesares postea transferri coepit, ut visum; et Vitellius quidem, miri in adulando ingenii, Primus C. Caesarem ador ari ut Deum institut. Cum rever sus ex Syria non aliter adire ausus esset, quam capite velato [orig: velatô], circumvertensque deinde procumbens. Diocletianus dein sibi non tantum eutn honorem deferri voluti, quod et sub insecutis Principibus ex parte mansit, verum etiam, gemmarum ornamenta suis calceamentis addidit, ut sibi, tamquam Deo, divini honores per pedum oscula deferrentur: ritu a Pontifi cibus Romanis sequentibus saeculis recepto [orig: receptô], et ad hanc nostram aetatem observato [orig: observatô]. Qua de re sic Balduinus de Calceo c. 27. Cum Pontifues primum agnoscerent, unrversos passim Christanas ad suorum pedum oscula proruerc, crucem calceis suis adtexi curaverunt. Quo factum, ut Christiani homines, eum honorem, quem Pontifici per pedum eius oscula lubentes ibant delatum, cruce in ipsius sandaliis perspecta [orig: perspectâ], in Christum praesertim referrent, aetque adeo ipsum ore contingere imperessisque labiis suaviari viderentur. Quod autem dictum de velato capite, confirm atur ex Plauto Amphitr. Actu 5. Sc. 1. ubi, ab Alcmaena [orig: Alcmaenâ] parturiente, Dii operto [orig: opertô] capite in vocantur: Curculione item Act. 3. Sc. 1. ubi quidam operto [orig: opertô] capite Aesculapium salutat. Sic Alopsus vates, apud Val. Flaccum l. 2. v. 253. Manes venerando, caput obnubit: et respexit eo Lucretius l. 3. v. 1197.

Nec pietas ulla est, velatum saepe videri,
Vertier ad lapidem atque omnes accedere ad aras:
Nec procumbere humi prostratum, et pandere palmas
Ante Deum [orig: Deûm] delubra. --- --- --

Idem apud Hebraeos quoque olim ac Romanos obtinuit: quorum hi omnibus Numinibus sacra faciebant capite tecto [orig: tectô], Praeterquam Saturno, Herculi et Honori, cuius rei Causas investigat Plut. Quaest. Rom. 11. et 13. et quia hic erat mos patrius Romanorum, ritum illum Saturno sacrificandi institutum per egrinum, Saturnal. l. 1. c. 10. ac ritum Graecanium. l. 2. c. 6. vocat Macrob. Contrario [orig: Contrariô] plane more Christiani adorant, capitenudo [orig: capitenudô], vide Solerium de Pileo sect. 2. etc. De situ adorantium Orientem versus, aliisque huc pertinentibus, dicemus alibi, imprimis ubi de Invocatione et Precandi ritu. Addam saltem, in ador aticne Saturni, Veneris et Solis, Orientales gentes olim manum non ad os sed ad pectus admovisse adnotari Seldeno, ut infra videbimus voce Pectus. Sed et, quoties locum sacrum praetergrederentur Gentilium religiosiores, modo [orig: modô] praefato [orig: praefatô] soliti erant adorare, ac secum tacitas preces concipere. Ovidius Met. l. 6. Fab. 5.

Ipse ducem dederat, cum quo dum pascua lustro.
Ecce lacus [orig: lacûs] medio [orig: mediô] sacrarum nigra favilla [orig: favillâ]
Ara vetus stabat, tremulis circumdata cannis
Restitit; et pavido [orig: pavidô] Faveas mihi, murmure, dixit
Dux meus; et simili, Faveas, mihi murmure, dixi.