CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

AELIUS [12] Gordianus, inter Alexandri Severi Imperatoris Consiliarios censetur Ael. Lamprid. c. 68. Et ut scias, qui viri in eius consilio fuerint, Fabius Sabinus --- Domitius Ulpianus --- Aelius Gordianus Imperatoris pater, et ipse revera vir insignis, Iulius Paulus etc. Ubi cum locus maxime inquinatus, sit, censet Salmas. olim apud Auctorem fuisse scriptum, Ano. Gordianus Gordiani Imp. fil. et ipse Imp. vir insignis; adeo que de alio aliquo Gordiano somniare, qui ista [orig: istâ] tempestate vixerit et in consiliis fuerit Aelxandri Severi, praeter hunc Gordianum Imperatorem et Imperatrois filium, ineptum esse iudicat, atque de filio magis quam de Patre haec capit; cum enim Pater etiam sub Alexandro fuerit et apud illum plurimum valuerit, et Proconsul in Africam missus sit, ratio est, quod hunc Gordianum inter ICtos medium collocat, quasi qui et ipse ICtus fuerit. Quod de Gordiano filo verum, quem et Praeturam Urbanam Alexandro [orig: Alexandrô] auctore tenuisse, refert in eius Vita Capitolin. idemque ipsum de iure quoque respondisse, addit. Aelius autem, pro Antoninus, temere irrepsit; ita enim eius illud nomen scriptum in vetere nummo argenteo Salmasii: IMP. M. ANT. GORDIANUS. AFR. AUG. P. M. TR. COSS. PP. Salmas. ad Lamprid. loc. cit.

AELIUS [13] Gracilis, tempore Neronis, Belgicae legatus. Tacit. l. 13. Annal. c. 53. Ubi tamen Lipsius e libris Aelius Gracchus, Muretus autem A. Gracchus.

AELIUS [14] Grammaticus, cognomine duplici fuit; nam et Praeconius, quod Pater eius praeconium faceret, vocabatur: et Stylo, quod orationes nobilissimo cuique scribere solebat, tanto [orig: tantô] optimatum favore, ut Metellum Numidicum comitatus sit in exilium. Sueton. de Illustr. Gram. c. 3. Plin. l. 9. c. 35. testimonium eius citat adversus Fenestellam.

AELIUS [15] Junius Cordus, apud Scriptores Historiae Aug. passim reprehenditur, tamquam leptolu/gos2 et Scriptor minutiarum, ut in Clodio Albino a Iulio Capitolino: et in Gordianis, itemque Maximo et Balbino, quae vitae ab eodem Auctore scriptae sunt. De eo sic idem in Opilio Macrino, c. 1. Eius, qui vitas aliorum scribere orditur, officium est digna cognitione perscribere. Et Iunio quidem Cordo studium fuit, eorum Imperatorum vitas edere, quos obscuriores videbat: qui non multum profecit. Nam et pauca reperit et indigna memoratu, asserens se minima quaeque persecuturum: quasi ucl de Traiano avo Pio aut Marco sciendum sit, quoties processerit; quando cibos variaverit et quando ucstem mutaverit et quos quando promoverit; quae ille omnia exsequendo, libros mythistoriis replevit etc. Vide in voce Cordus Aelius.

AELIUS [16] Lamia, Suriae praepositus: sed ob metum a Tiberio Romae retentus: ac tandem urbi praepositus, obiit senex Serv. Galba [orig: Galbâ], L. Sulla [orig: Sullâ] Consulib. extromo [orig: extromô] anni: cuius mors funere censorio [orig: censoriô] celebrata. Tacit. 1. 6. Annal. c. 27. Vide et Lucius.

AELIUS [17] Lampridius, Historius, quispripsit de vita Didii Iuliani, Commodi, Heliogabali, et Severi. Vide Lampridius.

AELIUS [20] Mantia, Formianus, libertini fil. ultimae senectutis, L. Libonem apud Censores accusabat: in quo certamine cum Pompeius M. humilitatem ei, aetatemque exprobrans, ab inferis illum ad accusandum remissum dixisset, Non mentiris (inquit) Pompei, venio enim ab inferis L. Libonem accusaturus; sed dum illic moror, vidi cruentum Cn. Domitium Aenobarbum flentem, quod summo genere natus, integerrimae vitae, amantissimus patriae, in ipso iuventuis flore, tuo [orig: tuô] iussus esset occisus: vidi pari claritate conspicuum Brutum, ferro [orig: ferrô] laceratum, querentem id sibi prius perfidia [orig: perfidiâ], deinde etiam crudelitate tua [orig: tuâ] accidisse: Vidi Cn. Carbonem acerrimum pueritiae tuae, bonorumque patris tui defensorem, in tertio consulatu catenis, quas tu ei iniuci iusleras, vinctum, obtestantem te, adversus omne fas et nefas, cum in summo esset imperio, a te equite Romano trucidatum: vidi eodem [orig: eôdem] habitu et quiritatu praetorium virum Perpennam, saevitiam tuam exsecrantem: omnesque eos una [orig: unâ] voce indigantes, quod indemnati sub te adolescentulo catinfice occidissent. Val. Max. l. 6. c. 2. Alii Helvius legunt.

AELIUS [21] Martianus, ICtus quem Didius Iulianus Imperator iusserat occidi, sed elapsus discrimini, postea in consilio Alexandri fuit: multa in Iure scripsit. Vide Martianus.

AELIUS [22] Maurus, Phlegontis Tralliani Libertus, memoratur Ael. Spartiano in Severo Imper. c. 20. legisse me apud Aelium Maurum, Phlegontis Tralliani libertum, memini, Septimyum Severum immoderatissime, quum morerctur, laetatum, quod duos Antoninos pari imperio [orig: imperiô] Rei pub. relinqucret. Ubi in Palatino est, Phlegontis Adriani libertum. Et quidem Phlegon hic Adriani Imperatoris fuit libertus: qui ut videtur, Adrianus etiam vocatus est, ex Patroni nomine; proin forte scriptum, apud Aelium Maurum Phlegontis Hadriani liberti libertum. Salmas. ad loc. cit. vide et Maurus.

AELIUS [23] Melissus, nostra [orig: nostrâ] memoria [orig: memoriâ] fuit, (inquit Gellius l. 18. c. 6.) Romae summi quidem loci inter Grammaticos, sed maiore erat literis iactantia [orig: iactantiâ], et sofistei/a, quam opera [orig: operâ]. Is praeter alia, quae scripsit compluria, librum edidit de loquendi proprietate, ubi matronam eam esse dicit, quae semel peterit, quae saepius matremfamilias [orig: matremfamiliâs], sicuti sus quae semel peterit, porcctra dicitur, quae saepius scropha.

AELIUS [24] Neronis libertus, rei familiari Principis in Asia impositus. Tacit. l. 13. Annal. c. 1. Vide ELIUS. nam sic rectius scribitur.

AELIUS [25] Paetus, fil. Sexti, vel Publii, sine praenomine vir Romanus, cui ius dicenti cum in capite picus consedisset, aruspexque affirmasset [orig: affirmâsset], conservato [orig: conservatô] eo [orig: eô], fore domus [orig: domûs] ipsius straum felicissimum, Reip. miserriumum; occiso [orig: occisô] autem, in contrarium utrumque cessurum, et vestigio picum morsu suo in conspectu senatus necuit: decem et septem militum familiam, eximiae fortitudinis viros,

Cannensi praelio amisit. Res publica vero procedente tempore ad summum imperii fastigium excessit. Val. Max. l. 5. c. 6. Hunc autem aliqui non Aelium, sed Laelium fuisse; et Laelios, non Aelios periisse volunt. Caelius etiam nonnullis dicitur. Vide et Paetus, et Quintus et Sextus, it. Caius.

AELIUS [26] Pertinax, Ligur, patre Successo libertino [orig: libertinô], mercatore lignario [orig: lignariô] natus, literis et calculo dedit operam puer, in Graecis imprimis eruditus: Sulpitium Apollinarem audivit. post quem Grammaticam publice professus est: a patre Pertinacis nomen accepit, cum P. Aelius solum vocaretur, eo quod lignariae negotiationi pertinaciter intenderet: a Mar. Antonino Senator factus provincias consulares quatuor rexit: mox a Commodo, cum Perenne legato, ad exercitum in Britanniam missus, seditiones niultas compressit: postremo Proconsul Africae factus, exstincto [orig: exstinctô] Commodo [orig: Commodô], ab exercitu, consentiente senatu, Imperator delectus, sexagenario [orig: sexagenariô] maior, invitus ad imperium, cuius nomen ut invidiae plenum aversabatur, accessit: Imperatoriis possessronibus nomen suum inscribi prohibuit, dictitans non esse illas proprias imperantium, sed communes Romanorum, et publicas esse: cum Senatus cum hortaretur, ut uxorem suam Augustam, filium Caesarem nominaret; satis dixit esse, quod ipse invitus imperet: tandem a praefecto praetorii Laeto, conscio [orig: consciô] Didio [orig: Didiô] Iuliano [orig: Iulianô], sexto [orig: sextô] Imperii mense, in palatio suo interfectus est. Capitolin. in Eius vita.

AELIUS [27] Saturninus, Poeta Satyricus, qui quod in Tiberium versus composuerat, ab eo in senatum ductus, e Capitolii rupe praecipitatus est. Dion Nicaeus in Tiberio.

AELIUS [28] Sejanus, Consul Romanus, apud Tiberium tanta [orig: tantâ] fuit auctoritate, ut ei pro collega in imperio haberetur, sed elatus coepit Tiberium prae se nihili facere, Praetorianos, aliosque omnes sibi conciliare; Tiberius re cognita [orig: cognitâ], caute ac pedetentim depressit homindem. Dion. l. 58. Vide Seianus.

AELIUS [29] Serenianus ICtus inter Papiniani discipulos et eos, qui Alexandro Severo Imperatori a consiliis fuere [orig: fuêre], recensetur Lampridio in Alexandro seu. c. ult. --- -- Catilius Severus, cognatus eius, vir omnium doctissimus, Aelius Senerianus omnium vir sanctissimus, Quintilius Marcellus etc. Indemque Caesari Baronio, cum Cappadociae Praeside, cuius meminit Firmilianus Episcopus Caesareae in Cappadocia Ep. ad Cyprianum: Casavon. ad Lamprid. loc. cit.

AELIUS [30] Sextus Catus, hic; teste Cicerone l. 1. de Oratore, prudentia [orig: prudentiâ] et Iuris Givilis scientia praeditus hoc [orig: hôc] carmine celebratur ab Ennio;

Censuram cum M. Cethego egit, in qua [orig: quâ] in spectaculis senatuni secrevit a populo, cum antea in promiscuo spectabant. Liv. l. 4. dec. 4. Hic, cum legati Aetolorum in consulatu, prandentem in fictilibus, adissent, missa ab his vasa argentea non accepit, neque aliud habuit argenti ad supremum vitae diem, quam duo pocula, quae Lucius Paulus socer ei ob virtutem, devicto [orig: devictô] Perseo [orig: Perseô] rege, donasset [orig: donâsset]. Plin. l. 33. c. 11.

AELIUS [31] Spartianus, Historicus scripsit de vita Hadriani, Antonini Pii, et Marci Aurelii: claruit A. C. 240.

AELIUS [33] Successus, mercator, cum lignariae negotiationi pertinaciter inhaereret, Pertinax, dictus est, eiusque fil. P. Aelius Pertinax postae Imperator, exstincto [orig: exstinctô] Commodo [orig: Commodô], creatus fuit. Capitolin. in Pertinace c. 1.

AELIUS [34] Tubero, L. Pauli nepos, nullo in oratorum numero, sed vita [orig: vitâ] severus, et congruens cum ea disciplina, quam colebat, paulo etiam durior: Itaque honoribus maiourum respondere non potuit. Fuit autem constans civis et fortis, ac inprimis Graccho molestus. Vide plura de eo apud Ciceron. Orat. pro Muraena, et voce Quintus.

AELIUS [35] Tuberonis nepos, Ligarium apud Caesarem accusavit, quem Cicero luculenta [orig: luculentâ] oratione defendit.

AELIUS Pons hodie Ponte di S. Angelo, teste Marliano [orig: Marlianô], pons urbis Romae, quo [orig: quô] in Vaticanum, ex urbe itur, apud molem Hadriani.

AELIUS [36] Verus Caesar, post adoptionem ab Adriano Imperatore dictus est, qui antea L. Ceionius Commodus Verus dicebatur, gener fuit Nigrini, Adriano forma [orig: formâ] commendatus. Ob huius adoptionem Imperator ludos Circenses dedit et donativum populo ac militibus expendit: ipsum Praetura [orig: Praeturâ] honoravit ac statim Pannoniis imposuit, decreto [orig: decretô] Consulatu cum sumptibus, cundem secundum mox Consulem designavit. Quem cum minus sanum videret, saepissime dictavit, In caducum parietem nos inclinavimus et perdidimus quater millies H. S. quod populo et militibus pro adoptione Commodi dedimus. Quod paulo post eventus docuit: accepto [orig: acceptô] enim largius antidoto [orig: antidotô] (acriore cathartico [orig: catharticô] ) ingravescente valetudine, per somnum periit, ipsis Kal. Ian. quare ab Adriano votorum causa [orig: causâ] lugeri est vetitus, ne auspicatissimi diei religio luctu vitiaretur. Post obitum eius, Imperator valetudine tristiore ingruente, adoptavit Arrium Antoninum, qui postea Pius dictus est, vide Aelium Spartianum in Adriano. c. 23. Vitam eius idem Auctor scripsit, ubi inter alia, c. 2. Nihil habet in vita sua memorabile, inquit, nisi quod tantum Caesar est appellatus: non testamento [orig: testamentô], ut ante solebat, neque eo [orig: eô] modo [orig: modô], quo [orig: quô] Traianus adoptatus est; sed eo [orig: eô] prope genere; quo nostris temporibus -- Maximianus atque Constantius Caesares dicti sunt: quasi quidam Principum flii viri et designati augustae Maiestatis heredes, etc. Postea tamen, c. 3. Provinciae, cui praepositus fuerat, non defuit. Nam bene gestis rebus vel potius feliciter -- mediii Ducis famam obtinuit. Et in seqq. c. 5. Memor familiae suae, comptus, decorus, pulchritudinis regiae, oris venerandi, eloquentiae celsioris, versu facilis, in Rep. etiam non inutilis. Leviora sunt quae addit, ut quod tetrapharmacum invenerit, quod lectum eminentibus quatuor anacliteriis primus fecerit, quod cursoribus suis exemplo cupidinum alas apposuerit eosque ventorum nomiribus vocitaverit etc.

Pater fuit Antonini Veri, qui adoptatus est a Marco. Statuae ei, iussu Adriani, per totum orbem colosseae positae, templaque in nonnullis Urbibus facta sunt. Idem Ibid.

AELIUS [37] Xifidius, praefectus Aerarii, sub Valeriano Augusto, cuius ad illum de Consulatu Aureliani epistolam, historiae suae inseruit. Flav. Vopisc. in Vita Aureliani Imp. c. 12. Sic meminit Aelii Cesetiani Praefecti Urbis sub Tacito Imp. idem auctor in Tacito: c. 7. Aelii Sabini Historici, Iul. Capitolin. in Maximino Iun. c. 6. Aelii Scorpinai Consulis, idem Vopisc. in Probo c. 11. Aelii Varronis in Firmo c. 4. etc.

AELLO trium syllabarum, genitiv. Aellus, nomen unius Harpyiarum, ita dicta, quafi e(lou=sa a)/llo, h. e. alienum tollens. Nihil dici potuit absurdius. Alii itaque malunt a turbine et procella sic appellatam, quae Graecis a)/ella dicitur. Quod satis innuit Val. Flacc. l. 4. v. 450.

--- --- Harpyiae semper mea pabula servant;
Fallere quas nusquam misero locus, ilicet omnes
Deveniant, niger intorto ceu turbine nimbus.

Fuit etiam nomen unius ex canibus Actaeonis; apud cundem Ovid. Met. l. 3. Fab. 2.

AELUAEONES Ptolemaeo, Helvecones Tacito, in Germ. c. 43. populi Germaniae quorum urbs Elbing. a Gedano 9. leuc. in Borenam putatur. Sed haec in Prussia [orig: Prussiâ], non in Germania est. At sub Germania olim Prussia censebatur.

AELURI ai)/louroi, apud Suidam populi sunt, inter quos et Gallos Alpes sunt: additque apud hos Aeluros accidisse, ut crebra castella essent, Gothosque ab antiquo ibi excubias egisse, in dictione Alpes. Horum memitit quoque Zonaras tom. 3. Aeluropolim Aegypti civitatem sic dictam a felibus, habet Leonclavius ex Elia Cretensi, in Nazianzenum. Vide paulo infra.

AELURUS [2] sive Felis, ab Aegyptiis cutus, teste Herodoto [orig: Herodotô] Euterpe: qui addit, mortuum domi, solitum saliri atque ita Bubastim deferri, ut sacra in urbe sepeliretur. De cultura quoque testis Cicer. de Legg. l. 1. et de Nat. Deor. l. I. ac Tusc. Quaest. 15. Diodor, Sicul. l. 1. Iuvenal. Sat. 15. et Plut. Sympos. l. 4. Quaest. 5. Equibus Iuvenal. venerantur, inquit, v. 7.

Sic enim ibi legendum: non caruleos, ut est in vulgatis, optime monuit Brodaeus Miscellan. l. 7. c. 2. Etiam cultum hunc inter alios, memorat Clemens Rom. vel alius vetus, sed supposititius, Scriptor, Recoginit. l. 5. Alii Aegyptiorum bovem, qui Apis dicitur, colendum tradidere [orig: tradidêre], alii Hircum, alii Gattas, nonnulli Ibim, quidam Serpentem, Piscem quoque et Caepas et Cloacas, crepitus ventris pro Numinibus habendos esse docuere [orig: docuêre], etc. Ubi per Gattas plane Aeluri seu feles intelligendi: quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] posterioribus saeculis loquuti sunt. Imo et Graecis similiter sed mixo-barbaris ga/tos2 et ka/tta felis ut ex Callimachi Scholiaste patet; atque idem liquet ex Evagrio l. 6. c. 24. ubi ait: *ai)/louron ka/ttan h( sunh/sqeia le/gei, consuetudo pro fele Cattam dicit. Vide Gerh. Ioh. Vossium de Idol. l. 3. c. 74. Hinc ne fando quidem quditum, inquit Cicer. Tuscul. l. 5. crocodilum aut ibim aut felem violatum ab Aegyptio. Et in obitu animalis, supercilia, luctus [orig: luctûs] testandi ergo, radere foliti sunt, uti Herodotus Euterpe docet. Causam cultus Diodorus suggerit dicto [orig: dictô] loco [orig: locô] quod felis contra aspidum aliorumque serpentium morsus utilis esset: *aki/ to\n men ai)/louron pro/s2 te ta\s2 a)spi/das2 sqana/sima dasknou/sqi e)/nqeton u(pa/rxein ktl. Ceterum, quae animalibus huiusmodi Aegyptii templa constituebant, ea superba erant et sublimibus elata fastigiis, ut ait Arnob. l. 1. Unde Celsus, Christianorum fidem Aegyptiorum superstitioni comparans, apud Aegyptios ampla spelendidaque templa cultusque religiosos admodum, et mysteriorum religione augustos, magnum aliquid portendere videns in interiora autem progressis feles ibi conspici, aut simias aut corcodilos, aut hircos, aut canes etc. refert apud Origenem l. 3.

AEMARII nomen illustris olim in Gallia Familiae, de qua hic [orig: hîc] infra aliquid; ut et voce Montilium.

AEMARORUM Mons, oppid. Galliae Narbonensis Strab. vulgo Montlimar, in Delphinatu ad Rhodanum fluv. in Provinciae confinio inter Valentiam 8, et Avenionem in meridiem 13. leuc. Allis Montilium Audomari, seu, Mons Ademari.

AEMILIA [2] Clara, mater Didii Iuliani Imperatoris ex Petronio Didio Severo, Ael. Spartian. in Didio. c. 1.

AEMILIA [3] Lex, cuius auctor M. Aemilius Dictator. 2. an. Urb. Cond. 309. fuit, Ne censura, quae usque eo quinquennalis fuerat, plus quam annua ac comestris esst. Livinus l. 9. c. 33. Alia a Cn. Genutio Aventinensi, L. Aemilio Mamertino Consulib. an. Urb. Cond. 309. lata, voluit: ut qui Praetor maximus esset, Idibus Sept. clavum pangeret, Liv. l. 7. c. 3. Alia, mortuo [orig: mortuô] Sulla [orig: Sullâ], a M. Aemilio Lepido Consulib. lata, ciborum genus et modum praescripsit, A. Gell. l. 2. c. 24.

S. AEMILIANI vulgo S. Emilien. alias S. Melion, castellum Galliae, dominantibus in Aquitania Anglis, una erat ex siliabus, ut vocabantur, civitatis Burdigalae: cuius Maior et

Iurati, urgente bello [orig: bellô], quosdam e suis hisce oppidis et castellis praeficere solebant, Hadr. Vales. Notit. Gall. Vide quoque Aemilianus.

AEMILIANUS [1] Asiae Proconsul, sub Imperatore Severo, cum Nigro, qui Byzantium tenebat, ab Imperatore hostis appellatus; dehinc victus in Hellesponte a Severi ducibus, Cyzicum primum confugit atque inde in aliam civitatem, in qua eorum iussu occisus est. Ael. Spartian. in Severo c. 9.

AEMILIANUS [2] Hieronymus, vide Hieronymus. Sed et quaere vocem Aemylianus.

AEMILIUS [1] Junctus Consul cum attilio Severo, principatu Commodi, in exilium actus est, Lamprid. in Comm. c. 4. Iuncus vocatur Ulpiano l. 28. Dig. de fideicomm. libe tat. Factum est Senatusconsultum, Aemilio [orig: Aemiliô] Iunco [orig: Iuncô] et Iulio [orig: Iuliô] Severo [orig: Severô] Consulib. Alibi Consulum horum nulla mentio; quare utra lectio sit verior, pronuntiare non licet. Casaubon. ad Lamprid. cit. loc.

AEMILIUS [2] Laetus, praefectus Praetorio, sub Commodo, deterruit hunc, ne urbem incendio deleret, apud Lamprid. ibid. c. 15.

AEMILIUS [3] Parthenianus, memoratur Volc. Gallicano in Avidio Cassio, c. 5. ubi affectatores tyrannidis, iam inde a veteribus historiae tradidisse dicitur.

AEMIMONTUM vox Graecorum recentiorum *(aimimo/nton, originis mere Larinae, facta est ex Aemo monte, qua [orig: quâ] Thraciae provincia monte huic subiecta indigitatur: Cui proin illi hanc appellationem ab Aemimonto quodam, qui primus in illis locis regnaverit, frustra aiunt inditam, Salmas. ad Solin. p. 1331.

AEMINIUM Lusitaniaeoppid. Mediter. Piol. quod, ut Vasaeus putat, hodie Agueda dicitur. Varrerius autem Conimbra esse docet. Vide Minium.

AEMINIUS fluv. Hispan. ab Minio 200. mill. pass. uti ex Varrone tradit Plin. l. 4. c. 22. Vide Limaea.

AEMNESTUS Ennensium Tyrannus, a Dionysio maiore subornatus, ut eius rebus studerer. Postquam vero, neglecto [orig: neglectô] Dionysio [orig: Dionysiô], sibi dominatum vindicavit, a Dionysio subversus est. Diodor. Sic. l. 14.

Hic cum Rhodopen filiam turpiter amaret, in montem obduruit una cum ea, Diis talem infamiam vindicantibus Domit. Calacrinus. Egnatius vero ex Euripide scribit, hunc fuisse Creontis filium natum minorem, Menaeci, qui se pro patria devovit, fratrem cui Antigone Oedipi filia desponsata fuerat. Illa [orig: Illâ] vero patrem in exilium secuta [orig: secutâ], Aemon a Sphinge dilaniatus est. Aemon, ut alii tradunt, tanto [orig: tantô] amore dilexit Antigonem, ut ad mortuae tumulum sese interfecerit. Propert. l. 2. eleg. 8.

Quid? non Antigones tumulo Boeotius Aemom
Corruit ipse suo [orig: suô] saucius ense latus?
Et sua cum miserae permiscuit ossa puellae,
Qua [orig: Quâ] sine Thebanam noluit ire domum.

Item, fil. Deucalionis, vide Aemonia. Item viri nomen, apud Statium, l. 8. Theb. v. 498.

AEMONIA regio Graeciae ab Aemo monte, cui propinqua est, vel ab Aemone Deucalionis filio dicta, alio [orig: aliô] nomine olim Pyrrha, a Deucalionis uxore, dein Straboni, l. 9. Thessalia. Horat. l. 1. Od. 37.

Hector erat tunc cum bello [orig: bellô] certabat, et idem
Tractus ab Aemonio noverat Hector equo.

Fertur et abducta [orig: abductâ] Lyrnesside tristis Achilles
Aemonia [orig: Aemoniâ] curas attenuasse [orig: attenuâsse] Lyra.

AEMONIAM Histriae maritimam urbem, ac hodie Citta Nova vocatam scribit Leander. longitud. 36. 20. latitud. 45. 20. Ego vero, quis veterum huius urbis in Histriae regione ad mate sitae meminerit, plane ignoro. Aemoniam Pannoniae urbem habet Plin. l. 3. c. 25. et Aemoniam quoque in Noricis l. 3. c. 24. Quam Iul. Capitolin. Haemoniam vocat. Ptol. Emoniam urbem statuit inter Italiam et Noricum, quam eandem esse puto cum Aemonia Pilinii. loc. cit. Hanc Moletius Clemona dicit vocari, at cum Simlero potius credam, carniolae caput, vulgo Igg teste Lazio [orig: Laziô], quod hodie etiam Leubach dicitur, et vulgus Latinum Lubianum nominat. In ea enim urbe exstat vetus Romana Inscriptio, in qua AEMONIAE fit mentio. Paret Venetis ab A. C. 1270. rarosque habet incolas, ob aeris gravitatem. Nic. Lloydius.

Ubi Servius, Hoc nomen licet possit esse patronymicum, quia in des exit, ut dicamnus Aemonis filius; tamen melius est, ut id proprium esse dicamus, quia numquam aliud nomen eius aut praemissum est, aut secutum. Ergo simle est patronymico, ut sit Aemonides sicut Thucydides.

AEMUNDUS Historicus, qui scripsit de Ducibus Burgundiae, Flandriae, Brabantiae, Hollandiae, a bello Troiano usque ad Carolum V. Imperatorem: Claruit A. C. 1520.

AEMUS [1] sive Haemus, Rex fuit Thraciae potentissimus, qui Rhodopen Strymonis fluv. filaim duxit uxorem. Hi in tantam arrogantiam elati sunt, ut Aemus se esse Iovem, Rhodope Iunonem se esse praedicarent, seseque tamquam Deos adorari

iuberent. Qua [orig: Quâ] insolentia [orig: insolentiâ] Iuppiter iratus eos in montes commutavit. Ovid. Met. l. 6. Fab. 4.

Threiciam Rhodopen habet angulus unus et Aemum,
Nunc gelidos montes, mortalia corpora quondam,
Nomina Summorum sibi qui tribuere [orig: tribuêre] Deorum.

AEMYLIA GENS Romae imprimis illustris, a Mamerco Pythagorae Philosophi filio dicta, cui propter unicam humanitatem, quam Graeci ai(muli/an vocant, cognomen fuit Aemylos, vel Aemilius. Scribitur vero Aemilius in veteribus libris, et lapidibus. Ex hac familia fuit Paulus Aemilius, qui Consulatu suo Persen Macedonum regem bello [orig: bellô] vicit, captumque in triumpho duxit. Item et Aemylius Lepidus, quem Plin. l. 7. c. 53. refert, cum cubiculo egredi pararet, nihil mali sentiens, offenso [orig: offensô] ad limen pollice, reptente obiisse. Item Aemilius Scaurus, homo factiosus et subdolus, de quo multa Salust. in Iugurth. Vide etiam Macer, Sura, etc.

AEMYLIA [1] virgo Vestalis, ex nobilissima Aemyliorum familia, de qua Val. Max. l. 1. c. 1. et Dionys. Halicarn. l. 2.

AEMYLIA [2] uxor mavoris Africani. Suidas. Vide etiam Val. Max. l. 6. c. 7.

AEMYLIA [3] nomen Italicae feminae, quae duodecimo [orig: duodecimô] coniugii anno [orig: annô], in virum transiit, et uxorem duxit. Continuat. Vignerii.

AEMYLIA LEPIDA Iuveni Droso nupta, crebris criminibus maritum insecuta, quamquam intestabilis, tamen impunita egit, dum superfuit Pater Lepidus. Post a delatoribus corripitur, ob servum adulterum: nec dubitabatur de flagitio. Ergo omissa [orig: omissâ] defensione finem vitae posuit. Tacit. l. 6. Annal. c. 40.

AEMYLIA [4] Musa, liberta locuples, cuius intestatae bona in fiscum petita, Tiberius Caesar Aemylio Lepido, cuius e domo videbatur, traditit. Tacit. l. 2. Annal. c. 48.

AEMYLIA [5] regio Italiae, quae et Flaminia, et Romandiola etiam dicitur, in qua sunt urbes Ariminum Graeca Colonia, Caesena, Sassina, Faventia, Ravenna, Forum Livii, Boninia, Ferraria, et Imola; pritis etiam dicebatur Doria, ut Sempronius habet. Lombardia di qua del Po, i. e. Lombardia cis Padum, dicutit Leandro. Marshamo VIII. est Italiae regio, iuxta divisionem Augusti, a via dicta, de qua infra, et a Flaminia, utpote regione VI. distincta, Canone Chron. Sec. XVIII. Eius memint Martial. l. 6. Epigr. 85.

Funde tuo lacrimas, orbata Bononia, rufo:
Et resonet tota [orig: totâ] planctus in Aemylia [orig: Aemyliâ].

Subest eius pars magna Pontifici, alia Ducibus Pamensi, Mutinensi, Mantuano et Mirandulano.

Episcopatus Fori Polilii Petram Honorii, seu Britinorium translatus est a multis annis, et Forum Popilii deficit in dies.

AEMYLIA Monumenta sic dicta Basilica et Porticus ab Aemiliis exstructa. Aemilius Paullus postea cum C. Marcello consul duas Basilicas, veterem refecit, novam locavit. Novam inter ventu bellorum civilium non perfecit ipse. Appianus eam exstructam vult e pecunia 1500. talentorum, quam a Caesare acceperat, ne ei adversaretur. Perfecit sub Augusto Paullus Aemilius, qui Consul anno DCCXX. Urb. Cond. et postea censor. Eam mcendio [orig: mcendiô] consumptam refecit XX. annis post alius Aemilius. Dein post annos XXXV. iterum collapsam firmavit ornavit que Manius Lepidus.

AEMYLIA Via ab Aemylio consule dicta, quae a Placentia Ariminum usque perducta est. Martial. l. 3. epigr. 4.

Ferrarius sic habet. Aemylia Via ab Arimino Placentiam usque, imo usque Drtonam, atque ab Arimino usque Aquileiam, et a Pisis per Hetruriam Dertonam usque urbem Liguriae perducebatur. Ex quo tres esse vias Aemilias intelligis ab Aemilo Consule stratas.

AEMYLIANA Oretanorum in Hispania oppid. Ptolem. Item, Locus Romae, extra portam Frumentariam, vel ut alii, Flumentanam, in urbis tamen continentibus, sive suburbiis: appellatus ab Aemiliorum familia, sicut ab eadem dictus Vicus Aemylianus, qui fuit in regione urbis septima [orig: septimâ] viae latae.

AEMYLIANUS [1] Africanus minor primus appellatus fuit, Pauli Aemilii fil. eo quod ex Aemilia [orig: Aemiliâ] gente in Scipionum familiam, fuerit insertus, post quem et alii plerique eiusdem familiae viri clarissimi, et triumphales eodem [orig: eôdem] cognomine dicti fuere [orig: fuêre]. Iuvenal. Sat. 8. v. 2. 3.

AEMYLIANUS [2] Aegypto a Galieno Imperatore praefectus, Imperator voluit appellari. Sed capto [orig: captô] a Theodoro, Galieni duce, fauces in carcere elisae sunt. Trebell. in Galienis c. 4. et 5. Alius Dux militum, sub Severo.