December 2004 Ruediger Niehl markup
typed text - structural tagging complete - no semantic tagging - no spell check - orthographical standardization performed
06/2005 Peter Stroebel markup
semi-automatic lemma-correction
05/2006; 06/2008; 06/2010; 12/2010; 02/2011 Antonio Javier Ortiz Cano; Reinhard Gruhl markup
largely revised


image: as0005

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.



image: as0006

[gap: praeliminaria]

image: s0194b

ANAGLYPHA Graece *)ana/glufa, vasa caelata, sculpta quod sculpturae genus Italis basso rilievo dicitur. Eucherius l. 3. Regum c. 17. Anaglypha Graece, Latine Caelaturae: caelata autem sunt vasa aurea vel argentea signis eminenitoribus, extra intusque expressa. Haec alio [orig: aliô] nomine sculpta vocantur. Anaglypha vasa. Vetus Interpres Iuvenalis Sat. 14. v. 62. Hic loeve argentum. Anaglyfa sigillu. Virg. l. 5. Aen. v. 267.

--- --- - et aspera signis.

Quod expressit Metellus in Quirinalibus,

Qui bibitur scypho vivis signis anaglypho, etc.

Sic calicis argentei anaglyphi meminit, in Silvestro, Anastasius Bibliothecarius: Vitreorum quorundam vasculorum anaglypha fusilitate caelatorum, Auctor Vitae Odilonis Abbatis Cluniacensis c. 23. Capsae opere anaglypho decoratoe, Vita Urbani Episcopi Lingon. c. 1. Crucis --- anaglyphis ex auro et gemmis mirificatoe, Ratbertus de Casibus S. Galli, c. 1. etc. Quae anaglypta in asperitatem excisa, dixit Plinius l. 33. c. 11. Anaglyphicum metallum Sidonius Apollinaris l. 9. Ep. 13.

Geruli caput plicantes
Anaglyptico metallo,
Epulas superbiores,
Humeris ferant onustis.

Ubi Macer Anaglyphitico male et contra metri genium legit, in suo Hierolex. Vide quoque Car. du Fresne in Glossario. Salmasio Anaglypta et Anaglypha, a [orig: â] vasis prostypis et ectypis distincta erant. Toreuticae enim Artis cum duo modi methodique fuisse videantur, una quae argentum in ipso corpore scyphi excideret et sigillis eminentibus exsculperer; altera quae sigilla seorsim facta argento vel auro includerer atque illigaret, per illam Artem, quam *empaistikh\n vocarunt [orig: vocârunt]: Illa Anaglypha vocabantur, Plinius ubi supra: Nunc Anaglypta, in asperitatemque excisa circa linearum picturas quaerimus. Vas nempe ipsum argenteum in asperitatem excisum et sigillatum caelabatur, figuris exstantibus, unde anaglypbon vel anaglypton dicebatur. Eodem [orig: Eôdem] modo [orig: modô] vasa lignea exsculpebantur. De quo modo caelandi capienda eiusdem haec verba, Acragantis in templo Liberi Patris, in ipsa Rhodo, Bacchae Centaurique caelati in scyphis. Item, Post hos celebratus est Calamis et Antipater, quique Satyrum in phiala gravatum somnio collocasse verius, quam caelasse, dictus est, Stratonicus. Eodem referendae patinae corymbiatae et hederaciae et filicatae, a genere caelaturae sic dictae, quae corymbos et hederas et filicem herbam in scypho exprimeret exsculptis figuris, etc. ista vero Emblemata et Crustae dicebantur: quae quod illgarentur et immitterentur vasis et scyphis, eximi iterum poterant ac revelli; cum Anaglypha detrahi nequirent. Sed et Anaglypha a Cataglyphis distinguenda; quorum illa eminentibus sigillis expressa, haec depressis sulcis et imaginum cavatis lacunis sculpta: At utraque glupta\ sunt, Latinis quoque sculpta et sculptilia, etc. Vide Salmas. laudatum, ad Solin. p. 1045. et infra ubi de Caelatura.

ANAGNIA civitas Hernicorum in Latio, ubi Antonius sorore Augusti contempta [orig: contemptâ], et Cleopatra [orig: Cleopatrâ] in uxorem ducta [orig: ductâ], monetam feriri iussit. Virg. Aen. l. 7. v. 683.

--- Qui roscida rivis
Hernica saxa colunt, quos dives Anagnia pacit.

Sil. Ital. l. 8. v. 392.

Hernicaque impresso [orig: impressô] raduntur vomere saxa,
Queis putri pinguis sulcaris Anagnia gleba [orig: glebâ].

Idem postea, l. 12 v. 532.

Surgit suspensa tumenti
Dorso frugiferis Cerealis Anagnia glebis.

Strabo l. 5. po/lin a)cio/logon vocat. urbs hodie Episcopalis est, Alexandri IV. Bonifacii VIII. Gregorii IX. et Innocentii III. natalibus clara. Populi Anagnini Livio l. 9. c. 41. et Plinio l. 3. c. 5. Diodor. Sic. autem l. 20. *)anagni\tai. Longitud. 37. 02. latitud. 41. 40. Vide Anagnium.

ANAGNIUM seu Anagnia in Hernicis, vide ibi. Urbs alias Latii, nunc Campaniae Romanae Episcopalis sub Pontifice. Semidiruta iacet, a paucis habitata, inter Signiam ad Occasum et Ferentium ad Ortum.

ANAGNIUS Iohannes, vide Iohannes.

ANAGNOSTES [1] nomen servi literati apud Romanos; memoratur Vatinio apud Cicer. Famil. l. 5. Ep. 9. Dicitur mihi tnus servus Anagnostes fugitivus cum Vardaeis esse. Plinio Lector vocatur, l. 8. Ep. 1. Encolpus quidem Lector, ille seria nostra, ille delitiae, erasperatus faucibus pulvere, sangumem reiecit. Officium eius erat, cenante Domino [orig: Dominô], serii quiddam praelegere, et fuisse is omnino videtur e Studiosorum illorum cohorte, de quibus subinde mentio fit. Certe in Domo Caesarum Liberti a Studiis in pretio fuere [orig: fuêre]. Sueton. in Claudio c. 28. Ac super hos Polybium a studiis, qui saepe unter duos Consules ambulabat. Etiam Lemnus nescio quis, apud eundem Imperatorem, eodem munere functus est, ut patet ex veteri hac Inscr. TI. CLAUDIUS LEMNUS DIVI CLAUDII AUGUSTI LIB. A STUDIIS. Sed et in privatorum familiis huiusmodi servos fuisse, certum. Pignorius de Serv. Vide quoque Alex. ab Alexandro, Meursium Auctar. Philolog. c. 3. Auctores Notar, ad C. Nepotem in Attico c. 13. In Ecclesia Romana Anagnosta, seu Lector, unus est ex quatuor minoribus Ordinibus, Communionis Romanae cuius solius in Euchologio Graecorum mentio est; unde, an Ostiarii, Exorcistae ac Acoluthi, apud Graecos fuerint, nonnullis dubitatum. Vide infra in voce Lector. Hinc Anagnosticum, *)anagnwstiko\n, iisdem id omne est, quod legitur, aut recitatur. Unde pro Epistola, aut quovis scripto, vocem usurpat Ennodius l. 1. Ep. 4. et l. 8. Ep. 5. Gregorius Magnus l. 7. Indict. 2. Ep. 12 8. Anagnostico ante longum tempus dulcissima mihi vestra excellentia,


image: s0195a

Neapolitiano quodam [orig: quôdam] Iuvene veniente, mandare curaverat, ut pessimo Imperatori scriberem, etc. Car. du Fresne Glossar. Vide quoque infra in voce Lector, it. Pericopa.

ANAGNOSTES [2] Theodorus, vide Theodorus.

ANAGNUTES populi Galliae, in Aquitania, ubi nunc Pays d'Aunis, regio in ora Oceani, inter Pictaviensem et Santonensem provincias. Vide Alniensis tractus.

ANAGOGITIS Gemma, a)po\m tou= a)na/lein, ab evocandis Deorum Manium imaginibus, ad quem usum olim adhibebatur. Plin. l. 37. c. 11. Anagogitide in Necromantia dicunt evocari imagines Deorum inferorum: Synochitide umbras evocatas teneri. Ubi Ananchitide legit Turnebus, et anancitins, h. e. a)nagki=tin censebat dictam a)po\ th=s2 a)ga/gkhs2, quae Deos cogeret atque invitos evocaret, etc. Cicero v. 1 Tusc. c. 16. Inde ea, quae meus amicus Appius Necyomantia faciebat: Inde in vicinia nostra Averni lacus:

Unde animae excitantur, obscura umbra, aperto ostio,
Alto Acherunte, salso sanguine, imagines mortuum.

*ei)/dwla kamo/ntwn, excitantur, a)na/gontai, ex imo citantur: Inde omnino a)nagi=tis2 li/sqos2, vel a)nagwgi=tis2. Unde Auctores Chemiae herbam anagallida dictam ibidem arbitrantur, a)po\ tou= a)nagagei=n ta\s2 yuxa\s2, ab excitandis animabus. Proprium quidem Magorum, Deos elicere et evocare, sed in alio genere, quam Necyomantia etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 1091.

ANAGRATAE castrum antiquum Galliae, iam olim dirutum, in eremo saltuque Vosago, proximum Fontanis Fontaines, ubi duae cellae Monachorum proximae Luxovio, in dioecesi Vesontiensi, quales nunc a Monachis Prioratus appellantur. Hic Columbanus resedisse memoratur, apud Ionam in vita eius. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

ANAGYRUS pars tribus [orig: tribûs] Erechtheidis, ubi plurima anagyris nascitur (unde nomen loco est) Steph. Et quia frutex iste teterrime olet, cum tractatur, adagio locum praebuit, Anagyrim sive Anagyrum commoves: de co, qui sibi malum procurat. Alii Anagyrum Genium quendam fuisse dicunt, qui, propter sacellum suum violatum, omnes incolas vicinos evertit; et inde adagium ortum, ut apud Aristophanem in Lysistrata legitur, referente Suida [orig: Suidâ]; qui ait, Genium illum, senem quendam, qui lucum suum incicerat, sic ultum fuisse, immisso [orig: immissô] amore insano [orig: insanô] in concubinam senis erga filium eiusdem; qui, cum non assentiretur mulieri, ab ea delatus ad patrem, quod se voluisset stuprare, a patre praeceps e recto datus est, moxque pater facti paenitens, laqueo [orig: laqueô] se suspendit, et mulier demum se in puteum praecipitavit. Hic [orig: Hîc] templum erat Cybeles celebre, locus autem ipse inter Phalerum et Sunium, Lampra [orig: Lamprâ] non procul. Inde *)anagurasios2, Anagyro oriundus; in lapide veteri Athenis, *e*p*e*x*q*e*i*s *a*n*d*p*w*n *e*n*i*k*a *e*n*e*t*e*l*h*s *m*e*n*i*t*o*s *a*n*a*g*u *p*a*s*i*o*s *e*x*o*p*h*g*e*i *a*p*a*t*o*s *h*u*l*e*i *n*i*k*o*m*a*x*o*s *h*p*x*e*n. Uti supplet Iac. Sponius, ERECHTEIS TRIBUS VICIT ENETELES FIL. MENITIS ANA GYRASII EDIDIT ARATUS CANTICUM COMPOSUIT NICOMACHO ARCHONTE. Vide apud Eund. duas alias Inscriptiones Itiner. Graeciae Part. 3.

ANAHARATH Latine ariditas, aut incensio, vel ira, sive hinnitus, aut raucedo: vel Syriace suffocatio: civitas in tribu Issaschar. Iosuae c. 19. v. 19.

ANAITICA Regio Armeniae, apud Plin l. 5. c. 24. ubi de Euphrate, fluit Xerxenen primum, mox Anaiticam, Armeniae regiones a Cappadocia excludens; Graece *)anaitikh\, a cultu Anaitidos, quam impense colebant Armenii, nomen accepit. Sed quaenam illa sit, incertum: De hac enim regione apud alios nihil. An Acilisene hoc [orig: hôc] nomine intelligenda? Ita videtur ex Strab. l. 11. Sed haec magis ad Meridiem vergit, cum illa sit septentrionalior. *)anai/a etiam Cariae Regio, cuius gentile *)anai/ths2: Sed nec de illa hic [orig: hîc] accipi potest. Salmas. ad Solin. p. 624. et 625. Vide Anaitis.

ANAITIS Dea, quam Armenii imprimis colunt, ita more recepto [orig: receptô], ut vel nobilitate praestantes, eius ministerio dedicent filias, quae inibi corporis pudicitia [orig: pudicitiâ] in vulgus data [orig: datâ], velut inde augustiores factae, mox traduntur viris, nemine non coniugia id genus alacriter admittente. Huius Deae Numini dicata sunt Sacarum festa; Dies quoque illi dicatus sacer, Saca vocatur. In his sacris turba virorum, et mulierum vino sese ingurgitabat, vel usque ad stuporem. Celebritatis ratio ex historia est. Cyrus, cum expeditionem in Sacas fecisler, praelio [orig: praeliô] victus fugit, et castris eo [orig: ] loco [orig: locô] positis, ubi impedimenta reliquerat, paululum quiete refecto [orig: refectô] exercitu, tabernacula omnium rerum copia [orig: copiâ], ac maxime vino [orig: vinô] plena relinquens, fugam simulat. Sacae insequentes, cum castra hostium vacua, cibo [orig: cibô], potuque plena reperissent, sese plus aequo [orig: aequô] ingurgitarunt [orig: ingurgitârunt]. Cyrus reversus omnes leto dedit, ac diem illum Deae consecravit. Strab. l. 11. Ubicumque autem fanum eius Deae est, ibidem statutum est celebrari Sacaea, festum Bacchicum, per diem, ac noctem, Scythico [orig: Scythicô] habitu, porantibus viris, ac mulieribus, atquein vino invicem per ioca, et lasciviam concertantibus. Vide Bochart. Geogr. Sacr. l. 4. c. 19. Pausan. l. 3. a Lydis Dianam hoc [orig: hôc] nomine cultam ait. Plin. l. 33. c. 4. primam omnium statuam auream huic Deae sacratam fuisie, Antonii contra Parthos bello [orig: bellô] fractam, refert. Nic. Lloydius.

ANALECTA i. e. Liber Collectaneorum, Lexicon Graeco-Latin. Budaei, Tusani et Constant. excusum a Iohanne Crispino A. C. 1562. apud Macrum Hierolex.

ANALECTAE apud Romanos, dicebantur servi, qui cenae reliquias, aut ea, quae ceciderant de mensa, colligete solebant.


page 195, image: s0195b

Erat quidem in plurimis tricliniis, in pariete, foramen proluendi pavimenti causa [orig: causâ] excavatum, l. 28. ff. de Servit. praed. urb. per quod Analecta et vina profusa in pavimentum exportabantur, cui profusioni qua [orig: quâ] ratione occurrerint, exponit Vitruvius l. 7. c. 4. bibulo nimirum pavimento, ex carbonibus, sabulo, calce et favilla mixtis: Verum non exstante foramine, aderant servi, qui sputa detergerent, et reliquias subditi colligerent temulentorum. Horat. l. 2. Sat. 8. v. 10.

His ubi sublatis puer, alte cinctus, acernam
Gausape purpureo mensam pertersit, et alter
Sublegit, quodcumque Iaceret inutile, quodque
Posset cenantes offendere.

Ad quae et similia scobe utebantur, teste Iul. Basso [orig: Bassô], apud Senecam l. 4. Controv. 25. Vide ququeinfra, in voce Scobs, it. Praesepe.

ANALEMMA Graece *)ana/lemma, apud Vitruvium l. 9. c. 4. est ratio conquisita Solis cursu, et umbrae crescentis, a Brumae observatione inventa, e qua per rationes Architectonicas circinique descriptiones, est inventus effectus in Mundo. Nempe umbra crescit a Bruma, a Solstitio decrescit; brevissima itaque umbra Brumae die, ut Solstitii longissima. Cuiusmodi umbrae ctescentis decrescentisque observatione, non Solis tantum cursum deprehenderunt veteres Mathematici, sed etiam Mundi magnitudinem, quanta Mundo esset terra, aliaque infinita, etiam multo ante Horologiorum inventionem et horarum observationem; imo ex hac ipsa ratione gnomonica et umbrarum vicibus, Horologia quoque postea prodita sunt et horae observari coeptae. Solis enim Analemmatis veteres Astronomi, qui Aequinoctiorum ac Solstitiorum veram rationem ope gnomonicorum et sciothericorum organorum indagarunt [orig: indagârunt], tum usi sunt; Sic Anaximander Lacedaemone Heliottopium constituit, in quo per guomonem Solstitia et Aequinoctia designabantur, quod utique Analemma fuit, non Horologium, ut quidam volunt. Nam licer ex umbrae magnitudinibus, ut erant in Analemmatis notatae, rationes sumerentur, horarum Brumalium, Aestivarum, Aequinoctialium, ut et Menstruarum, auqe in Horologiis describebantur; ex Horologiis tamen numquam horae per umbrae mensuram collectae sunt et observatae etc. Ex illis porro Analemmatis desumpta methodus illa, cuius veteres Comici passim meminerunt, umbrae pedibus admetiendae, ad indicandum diei tempus. Gnomonis certe sive styli stata semper magnitudo fuisse videtur, quae iustam hominis staturam non excederet. Hinc illae locutiones de variis diei temporibus, e(ca/pous2, deka/pous2 skia\, sex, decem pedum umbra etc. Cuiusmodi machinae sciothericae, a rotunda poli forma, cuius medio gnomon infigebatur, po/loi alias dictae sunt. Quae eadem Analemmata appellata, quod in suggestibus lapideis et columnis deformarentur. Saxeas pilas vocat Curtius l. 5. c. 1. Strab. l. 16. kuboeidei=s2 pettou\s2, h. e. pilas quadratas. Nec obstat definitio Vitruvii allata; Cum enim locus ipse, in quo istiusmodi ratio Solis cursum observandi, proprie Analemma diceretur, per Metonymiam alterum pro altero usurpavit. Quemadmodum idem Parapegma dixit, pro canone ortus etc. occasus siderum, cum tabula, in qua descriptus erat, potius sic diceretur etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 739. es seqq. ut et infra, in voce Polographia.

ANALITAE Arabiae Felicis populi. Plin. l. 6. c. 28.

ANALIUS seu ARALIUS, vel ARATIUS, quintus Asiyriorum Rex post Patrem Ariem regnavit annos 40. usque ad A. M. 2198. qui erat 160. Abrahami. African. Euseb. in Chron.

ANALOGIUM Graece a)nalogei=on, Balbo in Catholico, ideni quod Ambo. Unde Alcuinus de Divin. offic. et Remig. Autissiodorens. l. de Celebr. Missae, Defertur Euangelium ad Analogium, praecedentibus cereis. Vide supra in voce Ambo. Interdum vero, Analogium, vocatur pluteus portatilis, aut inferior, ubi Euangelium et Epistolarum liber ponuntur legunturque: Pulpitum hinc manuale dictum, in veterib. Glossis, quod ad manum sit et manu, quo opus est, feratur. Suid. *)analoges=on, e)n w(=| ti/qentai ta\ *bibli/a. Analogium, in quo reponuntur Biblia: Curopalates de Nativ. Christi, e)/mp rosqen de tou/tou a)nalo/gion e)f' ou(= e)pi/kei tai a(/gion *eu)agge/lion, Coram ipso Analogium, in quo situm est S. Euangelium. Coram ipso, h. e. Imperarore. Item alibi tou= staurd= e)pi\ tou= a)nalogi/ou teqe/ntos2 a)spa/ze tai tou=ton o* *basileu\s2, Cruce Analogio imposita [orig: impositâ], osculatur eam Imperator. etc. Ex pretioso metallo fieri solitum, docet Chron. Francicum Histor. Franc. Tomo IV. p. 96. Analogium Hispanico [orig: Hispanicô] metallo [orig: metallô] fieri fecit fusoria [orig: fusoriâ] arte compactum, cui praeeminet deaurata Aquila sparsis alis. Item festivis diebus in Ecclesia Romana velo [orig: velô] obumbrari consuevisse docet Monachus Pegaviensis A. C. 1109. Velamen optimum, quod Analogio summis in festis superponitur, in quo Euangelium recitari solet: quibus iisdem linteum subter. Euangelium poni, Acta Murensis Monasterii p. 29. Ostiarium illud ante Diaconum portare, narrat Udalricus Consuetud. Cluniac. l. 1. c. 12. Intrat Diaconus alba [orig: albâ] et stola [orig: stolâ] indutus, et textum Enangelii portans, quem praecedunt, unus Ostiarius Ecclesiae cum Analogio, in quo legatur etc. Hinc Analogium Nocturnale, in quo nocturni apud eosdem leguntur, apud Ekkehardum Iun. de Casibus S. Gall. c. 1. laudatum Car. du Fresne Glossar. Sed et Martyrologium seu Necrologium quoque hac [orig: hâc] voce denotari videtur, apud laudatum Udalricum l. 3. c. 10. quod est de Praecentore: Ipse supervenientes breves Fratrum defunctorum accipit et in Analogio notat. Forte, quod Martyrologium semper in Analogio esse soleat, ex quo promuntur, quae ad diei anniversaria seu obitus peragenda, Idem Gloss. Auctor. Vide quoque Spelmanum in Glossario.

ANALPHABETUS Graece *)analfa/bhtos2. i e. Illiteratus, epithetum Iustiniano Imperatori attributum, quasi lireras ignorasset [orig: ignorâsset]. Ex Suida Baronius ad A. C. 526. num. 2. apud Macrum.

ANAM et Save Sirei, Rabbini saecul. 8. Sadduceisini instauratores. Genebr. in notis, in Chron. 8. saeculi. p. 102.

ANAMAEON adolescens quidam, a quo Maeones populi dicti.

ANAMANI populi Galliae Cispandanae. Aliter Ananes etc.


page 196, image: s0196a

Anamares, in Italia. Ubi nunc Ducatus Placentinus et Status Bausteti, in Longobardia sub Duce Parmensi.

ANAMASCIA Pannoniae inferioris urbs, Antonin. Almaz dicitur Simlero. Anamatia Lazio; quod tamen aliis putatur esie Amantia.

ANAMASIS Aegypti Rex, qui et Amasis dicitur. Vide supra.

ANAMELECH latine rsponsio, aut canticum Regis, sive afflictio, vel paupertas Regis, Deus Sepharvaim. 2 Reg. c. 17. v. 31. Melius Anammelech.

ANAMIM Latine fons, sive oculus aquarum, fil. Misraim. Gen. c. 10. v. 13. Vide Bochart. Geogr. Sacr. l. 4. c. 30.

ANAMIS fluv. Carmanorum, in Persia. Cadir in Sinum Persicum. Forte Tsindo hodie.

ANAN Latine nubes, sive augurium, aut divinatio, Nomen viri. Nehem. c. 10. v. 26.

ANANCAEUM Graece a)nagkai=on, locus carceris, to\ desmwth/rion, in quo rei vincti detinentur. *)ana/gkh enim Graecis, quidquid animum luae spontis esse non patitur. Unde affectus omnes a)na/gkai et ananc sum poculum apud Plaut. et a)nagkoficgi/ai Pugilum, qui hanc ipsi sibi necessitatem imposuerunt, et moi/ras2 a)na/gkh, Fati necessuas, Horatio etc. In amatoriis etiam rebus vox usitata est, de his qui philtro per vim in amorem inducuntur: imo et ipsa philtra a)na/gkai et katana/gkai dictae. Inde herba, qua [orig: quâ] Thestalas mulieres ad amorum veneficia uti Dioscorides ait, quod amandi necessitatem faceret, Catanance dicta: quo [orig: quô] nomine Leontopodium nonnulli indigitari volunt. Porro lymphationes et vani metus, qui mentibus immitti ab irato aliquo Numine credebantur, similiter a)na/gkai appellatae. Unde vanos metus, a Corybantibus immittisolitos, phkto\n a)na/gkhn, vocat Orpheus, in Thymiamate Corybantum.

*klu=qi ma/kar fwnw=n xaleph\n d' a)pope/mpeo mhn=in.
*pa/nwn fantati/as2 fuxra=s2 e)n phktou= a)na/gkhs2.

Qua de re vide infra in voce Corybantiasmus. Est autem vocabulum phcis2 et phkto/s2 Magicae vanitatis, ut videre est infra in voce Defixio. A cuiusmodi necessitatum vinculis, vanis terroribus, lymphationibus et aliis Magicis defixionibus, qui solvere credebatur, adamas, a)nagki/ths2 itidem dictus est, at docet Salmas. ad Solin. p. 108 5, et seqq. Vide quoque supra in voce Anagogitis, ut et in Ambitio.

ANANCITIS Gemma, vide hic [orig: hîc] Anancaeum.

ANANDIA seu VALLIS ANANDI, vulgo ANANDAL, provinc. Scotiae meridionalis. Cuius caput Ananum, ibi alias Selgoviae populi. Sita est inter provincias Nitthiam, ad Occasum, et Eskiam, ad Ortum.

ANANDUS vulgo ANAN, fluv. Scotiae meridionalis in Anandia provincia Ananum alluens, et in sinum Solway frith se exonerans, versus mare Hibernicum. Oritur in montibus, prope fontes Cludae fluvii.

ANANELUS infimo [orig: infimô] loco [orig: locô], Babylone natus, summus Iudaeorum Sacerdos, ab Herode constitutus, ab eodemque mox sacerdotio [orig: sacerdotiô] privatus, ut Aristobulus, Mariammes frater, quem Alexandra mater, Cleopatra [orig: Cleopatrâ] intercedente, ad Pontificatum omni studio [orig: studiô] promotum ibat, illo [orig: illô] potiretur. Ioseph. Iud. Ant. l. 15. c. 2.

ANANI Latine nubes sive auguratio, aut divinatio, filius Elioenai filii Naariae. 1. Paral. c. 3. v. 24.

ANANIA [1] vel ANANIAS, Latine nubes Domini, aut divinatio Domini, nomen unius ducis Regis Oziae. s. Paral. c. 26. v. 11. Item, Socii Misaelis et Asariae, Dan. c. 1. v. 6. 7. Nomen etiam civitatis, in qua filii Beniamin habitarunt [orig: habitârunt] post Babylonicam captivitatem Nehem. c. 11. v. 32. Nomen item viri cuiusdam, cuius cor dicitur ingressus Satan, Actor. c. 5. v. 1. De quo vide Cael. Rhodig. l. 2. c. 13.

ANANIA [2] Laurentius, Calaber Geographus e civitate Taberna, scripsit de Fabrica Mundi, Italice: Qui liber Venetiis A. C. 1582. prodiit.

ANANIAS Damasci divinitus mandatum accepit, ut Paulo recens converso, manus imponeret. Quo [orig: Quô] facto [orig: factô] ille visum recepit et baptizatus est. Actor. c. 9. v. 10. et c. 22. v. 12. Item Sacerdos quidam, Albino, Iudaeae Praesidi tam acceptus, ut 10. praedonum libertate filium eius redimeret, Ioseph. Iud. Antiq. l. 20. c. 8. Item Poeta Graecus Iamborum auctor, Ananius quibusdam, Voss. de Poet. Graec. p. 89. et Philol. c. 9. §. 6. ANANIENSIS Laurentius vide Laurentius. ANANUM oppid. Scotiae meridionalis in Anandia provinc. in littore et iuxta ostia Anandi fluvii 1 5. milliar. Anglic. distat Carleolo [orig: Carleolô] in Circium.

ANANUS [1] I. seu ANNAS, Sacerdos summus Iudaeorum, ad quam dignitatem omnes 5. filii eius similiter pervenerunt. Ioseph. Iud. Ant. l. 20. c. 8. Socer Caiphae. Eius tempore Iohannes Euangelium praedicare coepit. Ioh. c. 11. v. 49. Primus ex illis fuit, qui Apostolos, post resurrectionem Iesu Christi examinavit, Actor. c. 4. v. 6.

ANANUS [2] II. fil. prioris Sadducaeus, Sacerdos summus homo audax et Iudicum semper severissimus. Iacobum Apostolum sustulit, ab Agrippa Rege sacerdotio [orig: sacerdotiô] motus, postquam 4. solum menses illo [orig: illô] functus fuisset. Ioseph. Iud. Antiq. l. 20. c. 8. Euseb. Hist. l. 2. c. 22.

ANANUS [3] III. Sacerdos summus ob prudentiam et pietatem laudatus, Zelotas pellere studuit, sed ab iis ope Idumaeorum, occisus est. Ioseph. l. 4. Bell. Iud.

ANANUS [4] Alexandriae Episcopus, post Marcum Euangelistam, anno [orig: annô] primo [orig: primô] Neronis. Euseb. l. 2. c. 24.

ANAPAUOMENOS fons de quo Plin. l. 2. c. 103. Sic enim ille: In Dodone Iovis fons cum sit gelidus, et immersas saces exstinguat, si exstinctae admoveantur accendit: idem meridie semper deficit qua [orig: quâ] de causa [orig: causâ], Anapavomenon vocant; mox increscens ad medium noctis exuberat, ab eo rursus sensim deficit.