CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

AUSTROGOTHI memorati Trebellio in Claudio, c. 6. Denique Scitharum diversi populi, Peucini, Trutungi, Austrogothi, Virtingui, Sigipedes, Celtae etiam et Heruli, praedae cupiditate in Romanum solum et Rem publ. venerunt, atque illic pleraque vastarunt [orig: vastârunt]: sunt qui aliis Ostrogothi dicuntur; passim enim au et o. confundi notum, ex vocibus Aurichalcum, Plautus, etc. Vide Casaubon. ad loc.

ad AUSTRUM praecandi adorandique ritus, velut praescriptus a Prophetis, memoratur in Libro S. Athanasii dicto, Quaestionum nempe ad Antiochum Principem, Quaest. 37. Tom. 2. p. 344. Parisiis 1627. Quod verum quidem, si quis in Regione aliqua Hierosolymis Boreali aut quae Boream in plagis Mundi participaret, oraverat: talis enim Austrum versus consistere necesse habuit. At non nomine Austri sic precabatur: sed quia in Austro eiusmodi homini oranti collocabantur Hierosolyma. In libro vero illo pro indubitato sumitur, quod quemadmodum Christiani kai\ *)anatolh\n, versus Orientem, ita Iudaei kata\ *noton, versus Austrum, adorare soliti sint. Rationem inter alia hauc reddit Auctor, *dia\ to\n e)n *no/tou th=s2 *(ierousalh\m h(/goun e)n *beqlee\m me/llouta ti/ktesqai *ku/rion. *dio\ kai\ e)/legeu o( profh/ths2, o( *qeo\s2 u)po\ *qaima=n h(/cei, toute/sti e)n *no/tou. Quod ex Austro, quoad Ierusalem, scilicet ex Bethleem (milliaribus sex versus Austrum ab Hierosolymis distante) nasciturus erat Dominus. Unde dixit Propheta (Habacuc c. 3. v. 3.) Deus a Thaeman veniet, i. e. ab Austro. Sed locus hic de Legis datione in Sinai, quae Iudaeis Australis est, a plerisque capitur, ad Deuteron. c. 33. v. 2. Prophetam respicere dicentibus. Et Chaldaeus certe, In Legis datione, inquit, Deus revelatus est ab Austro, etc. Quam in rem vide plura, apud Ioh. Seldenum de Synedriis l. 3. p. 429. ut et infra lemmate ad Occidentem, de Orantium ritibus ad Orientem etc.

AUSUGANI populi inter Feltriam et Tridentum ab Ausugo oppid. quod nunc Val Sugana dicitur, in qua magna lanarum copia.

AUTANDER filiam habuit Tagiram. Stephan. in Tauchira, ubi pro *tagei/ras2 malim *tauxei/ras2.

AUTARIATAE quibusdam AUTARTATAE, gens Thesprotica. Stephan. quorum Urbes Sicum, Salona, Tragurium, et Illyrica, Strabo. Arrian. Diodor. Vide Ardiei.

AUTARICUS Gallus, tertius ex auctoribus, qui Mercenarios Africae milites ad seditionem et bellum periculosissimum, contra Carthaginem, concitarunt [orig: concitârunt], finito [orig: finitô] primo [orig: primô] Punico [orig: Punicô] Bello [orig: Bellô].

AUTEPSA Graece o( *au)qe/yhs2, occurrit apud Ael. Lamprid. in Hiliogabalo, c. 19. Primus deinde autepsas argenteas habuit: primus etiam cacabos, sartaginemque aut aliud genus coquinarii vasis et ad focum apti designat, ut et pansqe/yhs2, quae sartago exponitur in veter. optimo Glossario. Fallitur autem Lampridius, nisi de Heliogabalo privato loquatur; imo nec ita quidem ei fides constabit. Nam cum lectos, plane argenteos atque aureos, apud veteres Graecos Latinosque etiam in Pandectis, inveniamus, probabile neutiquam est, inventum hoc esse Alagabli, mensas aut cacabos ex argento conficere. De mensis sane argenteis apud Romanos, Plinium vide l. 33. c. 11. qui et vasa coquinaria iam inde a Calvo Oratore fieri ex argento coepisse, ibidem observat: autepsae autem et cacabi inter ista, etc. Casaubon. et Salmas. ad Lamprid. Vide quoque infra in voce Cacabus.

AUTERI populi Hiberniae ubi nunc Comitatus Clarensis, Letrimensis et Gallivensis, in Connachia provinc.

AUTESION Thebanus, cuius fil. Theras, Lacedaemonios et Minyas, quos Pelasgus e Lemno eiecit, duxit in Insulam quae ab eo nunc Thera, antea Calliste vocabatur, Pausan. l. 7.

AUTHE Alcyonis gigantis, qui Herculis telis confoslus est, filia. Is enim filias habuit 7. quae ob patris mortem in mare se praecipitantes, ab Amphitrite in Alcyones aves mutatae sunt. Harum nomina, Phosonia, Authe, Methone, Alcippe, Pallene, Asterie, et Deimo. Ianus Parrhasius in Claudian. ex Hegesandro.

AUTHENTICA vulgus Interpretum et Pragmaticorum vocat, quae ta\s2 *neara\s2 et Novellas Constitutiones, et ipse Iustinianus eiusque Interpres Iulianus Patritius et Interpretes Graeci veteres appellant; Cur vero Authentici nomine, Constitutionum hoc volumen citetur, cum tamen nusquam appareat, hunc titulum ab ipso Legislatore praefixum esse, declarare conatur Alciatus Parergon [orig: Parergôn] l. 2. c. 46. Haloander, acris iudicii vir, Authenticas, h. e. ut ait, breves illas sententias, ex Novellis Iustiniani constitutionibus exceptas, in recognoscendo Codice loco [orig: locô] movit. Idem Alciatus Authentici nomine rem certae fidei denotari, non solum apud Iulianum, Paulumque ICtos sed etiam apud Ciceronem ad Attic. Ep. l. 9. et 10. contendit: quod negat Gaza l. de Mensibus, Ioh. Calvin. Lexic. Iurid. Carolo du Fresne Authenticae appellari coeptae sunt Novellae Constitutiones Iustiniani, ex quo, reiecta [orig: reiectâ] Iuliani Antecessoris versione seu editione, carundem barbara Bulgari tempore facta translatio, quod uberior videretur, ab Accursio recepta est, qui Authenticam eam dixit, quoniam ex ipso Graeco originali ad literam esset traducta. Apud Hesychium enim, *ku/eion, i)/dion, au)sqentiko\n gramma/(lion. Vide eum in Glossar. Alia vocis notio est, apud Dominic. Macrum in Hierolex. cum ait, in Hebdomade Maiore dici quoque Authenticam, consuevisse.

AUTHENTICI Graece *au)qentikoi\, Dionysio Uticensi Venti dicuntur, qui Cardinales Latinis: *)apo\ tw=n tessa/rwn klima/twn te/ssares2 au)qentikoi\ pne/ousin a)/nemoi, A quatuor climatibus quatuor Authentici spirant venti. Prima enim et antiquissima divisio, quae tantum quatuor ventos cognoverat, e quatuor eos caeli plagis educebat, quas kli/mata hic [orig: hîc] Dionysius, vocat; caeli partes, Plinius l. 2. c. 19.

limites et regiones caeli, Favorinus apud A. Gellium l. 2. c. 22. inferior Latinitas, Cardines: unde Cardinales Venti iisdem, quos *au)qentikou\s2 appellat Dionysius. Vegetius principales l. 4. c. 38. Ita ut, ventis principalibus declaratis, eos, qui ipsis dextra [orig: dextrâ] laevaque [orig: laevâque] iuncti sunt, indicemus etc. Vide Salmal. ad Solin. p. 1239. et infra, in voce Cardinales Venti.

AUTHETANI Hispaniae Tarraconensis populi. Ptol. Habitabant in ea parte Catalauniae, ubinunc, Gerunda, Ausa, et Aquae calidae urbes, inter Rubicatum fluv. et Palemum. Baudrand.

AUTISIODORUM seu AUTESSIODORUM, primum Ammiano Marcellino Memoratum, urbs provinciae Lugdunensis Senoniae tertia, in Veterib. Notit. provinc. et civitat. Galliae. Antepenultima vero ponitur, et non modo Autrico Carnutum, sed etiam Parisiis, Aurelianis et Niverno, postponitur, a Gervasio Tisleberiensi, l, de Otiis Imper. Florentibus Burgundionum Regibus, Clodoveo Francorum Regi paruit: attribuitur tamen regno Butgundiae a Fredegario, Chron. l. ultim. c. 58. quia praeter coeteras urbes Guntchramno cessie, cum toto regno Burgundiae, Francicis armis subactae: quidquid autem Guntchramno sorte obtigerat, a maiori parte Gallis Historicis dictum est Burgundia; ut et successores eius Merovingi, quaecumque ipse obtinuerat, fub communi nomine Burgundiae possederunt. Gallis Auxerre. Abaqua nomen haber, quae Dur Gallis et Britonibus insularibus, quos eadem [orig: eâdem] lingua [orig: linguâ] usos esse Buchananus, Cluverius, Camdenus docent. Alii ab ostio, quod Gallis veter. Dorum, derivant, ut et German. Thor et Thur et Isan, seu isen, ferrum, quasi Isarnodorum, seu ferreum ostium. Post Agendicum, caput alterum Senonum est, soli fertilitate, bonitate et copia [orig: copiâ] vini, ac Icauna [orig: Icaunâ] flumine suo [orig: suô] navigbili, nobilitate Comitum, etc. multis claris et magnis Galliae urbibus iure conferenda. Iam ante 800. annos, vina pagi Antissiodurensis, laudantur Errico l. 2. hodieque in summa sunt gloria, ut non sine causa Servius et Isidorus Senones, avasi *se/nones2 dictos voluerint. Ager Antissiodurensis, olim totam dioecesim Antissiodurensem amplexus, nunc inter Augustobonam et Antissiodorum, seu inter pagos Tricassinum et Antissiodorensem Teinodorum Lingonum occurrit. Episcopalis est urbs, primoque [orig: primôque] inter Episcop. loco [orig: locô] S. Amator ponitur. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

AUTITES apud Plin. l. 37. c. 7. ubi de Carbunculo: Satyrus Indicos non esse claros dicit. Sed plerumque sordidos, ac semper fulgoris horridi: Aethiopicos pingues, lucemque non emittentes --- sed convoluto [orig: convolutô] igne fiagrantes. Optimos vero, amethystizontas, h. e. quorum extremus igniculus in amethysti violam exeat: proximos illis, quos vocant Autritas, innato fulgore radiantes; uti Salmas. legit. Graece au)ti/ths2, est qui ex se ipso, seu, ut ait Plinius, innato [orig: innatô] fulgoreradiat, non arcessito [orig: arcessitô]. Quemadmodum au)ti/ths2 oi)=nos2, qui per se fivit. Hisidem opponit ex alio lucidos et magis in Sole flagrantes. Nempe ex alio lucent, qui, noninnato [orig: noninnatô] fulgore radiant, sed in Sole positi magis flagrant, adeo que mutuato [orig: mutuatô] a Sole fulgore nitent, non ex sese dato [orig: datô]. Item qui inclinatione, h. e. th=| pro\s2 to\ fw=s2 e)gkli/sei, excitantur. Idem paulo post, Archelaus Carchedonios nigrioris aspectus esse, sed igne vel sole, inclinatione acrius quam coeteros, excitari, etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 380.

AUTOCEPHALI Graecis *au)toke/faloi, dicti his sunt Episcopi seu Archiepiscopi, qui, a Patrinrchis non dependentes, ratione iurisdictionis, eodem [orig: eôdem] ac illi au)tokefali/as2 iure gaudebant, nulli alii subiecti: Cuiusmodi Cypri Archiepiscopus est, ex Concilii Ephesini decreto, Metropoli eius ab Antiochenae Ecclesiae iurisdictione exempta [orig: exemptâ]. Sic in Sexta Synodo can. 39. qui etiam refertur a Constantino Porphyrogenito l. de Admir. Imp. c. 48. Nova Iustinianopolis to\ di/kaion e)/xein th=s2 *kwnstantinoupo/lews2, ius Constantinopoleos habere, dicitur. Idem iuris in Ecclesia Orientali habuere [orig: habuêre] praeterea Archiepiscopus Bulgariae et alii nonnulli Metropolitani, a)po\ filotimi/as2 basilixh=s2, ut ait Balsamon de Privilegiis Patriarcharum. Enadem praerogativam in Latina Ecclesia sibi arrogasse [orig: arrogâsse] Archiepiscopos Ravennates, auctor est Anastasius in Dono P. Huius temporibus Ecclesia Ravennatum, que se ab Ecclesia Romana segregaverai, causa [orig: causâ] Autocephaliae, denuo se pristinae Sedi Apostolicae subiugavit. Idem in Leone II. Sed et typum Autocephaliae, quem sibi elicuerant (Archiepiscopi Ravennenses) ad amputanda scandala Sedi Apostolicae restituerunt. Unde colligit Car. du Fresne, id privilegii archiepiscopos illos fuisse consecutos, vel a Romanis Pontificibus, vel ab Imperatorib. Constantinopolit. vel denique per usurpationem, maxime cum Roma [orig: Româ] ab eorum Imperio avulsa [orig: avulsâ], solus fere in Italia Graecis Augustis remanserit Ravennensis Exarchatus: ita ut nec Patriarchis Constantinopolit. Parerent; nec Pontificibus Romanis, qui ab Imperatoribus Orientis defecerant. Donec pulsis tota [orig: totâ] Italia [orig: Italiâ] Graecis, hanc Ravennatis Ecclesiae autocephaliam abrogavere [orig: abrogavêre] Romani Praesules, et statuere [orig: statuêre], ut Ecclesia Ravennas sub ordinatione sedis Apostolicae esset, et ut iuxta antiquam consuetudinent in civit atem Romanam veniret Archiepiscopus ordinandus, ut ibidem Anasta sius narrat. Vide praefatum Car. du fresne in Glossar.

AUTOCHEANI Haeretici, Christum esse Deum per se, non a Patre, procedentem dicentes, Car. Macro in Hierolexico.

AUTOCHIRES Graece *au)to/xeires2, aliter *au)tofo/roi, i. e. Suicide, qui ipsi sibi mortem consciscunt, apud Hebraeos, soli sepulturae honore caruerunt, uti Iosephus docet de Bell. Iud. l. 3. c. 25. Nec id mirum, cum in hos aliud supplicium constitui non possit, qui mortem prosupplicio non habent. Sic Milesiae Virgines a voluntaria

morte absterritae, apud A. Gell. l. 15. c. 10. et plebs olim Romana, apud Servium ad Aen. l. 12. quamquam improbante Pliniol [orig: Pliniôl]. 36. Sic et Cleomenis corpus, qui se interfecerat, Ptolemaeus suspendi iussit. Etpassim receptum, ait Aristoteles Nicom. l. 5. c. 5. ut ignominia [orig: ignominiâ] aliqua [orig: aliquâ] afficiantur, qui sibi mortem intulere [orig: intulêre]: ubi Andronicus Rhodius id exponens ait, sepultura [orig: sepulturâ] eorum corpora prohiberi, quod inter alia Demonassae Cypri Reginae scita laudat Dion Chrysostomus. Neque huic mori obstat, quod Homerus, Aeschylus, Sophocles, alii monent, nihil sentire mortuos: quare nec damno [orig: damnô] nec pudore affici. Satis enim est id, quod mortuis accidit, a vivis metui, ut hoc [orig: hôc] pacto [orig: pactô] a peccato retrahantur. Optime enim Platonici contra Stoicos, et si qui alii servitutis et morbi fugam, imo et spem gloriae, pro iusta causa mortis voluntariae, admittebant, sentiunt, retinendum animum in custodia corporis, nec iniussu eius, a quo ille nobis est datus, ex hac vita migrandum: quam in rem multa videre est apud Photium, Olympiodorum et Macrob. ad Somnium Scipionis. Hanc senrentiam fecutus olim Brutus, Catonis factum, quod postea imitatus est, damnaverat; et Megasthenes notabat, ab Indorum sapientibus reprehensum Calani factum, neque enim eorum placitis probari talem exitum hominum vitae impatientium, Sttabo l. 15. Nec aliena persarum, ut videtur, sententia, quorum Rex Darius apud Cutrium l. 3. c. 6. alieno [orig: alienô] scelere, quam suo [orig: suô], mori maluit. Ideo Hebraeis mori dictum a)polu/esqai, i. e. dimitti; quod genus lovendi et Graecis fuissle usitatum, discimus ex Themistio de Anima et Plutarcho in Consol. Nonnulli tamen et Hebraeotum, de Lege se non intersiciendi, unam causam excipiunt, tamquam eulogon e)cagwgh\n, si quis videat se deinceps victurum in probrum ipsius Dei. Quo reterunt exemplum Sampsonis, Saulis, in libris Iudicum et Samuelis; nec non Razis Senatoris Hierosolym. in Historia Maccabaica. Sed et in Christiana Historia exempla legimus similia eorum, qui mottem sibi intulerunt, ne tormentis adacti Christi religionem eiurarent, et Virginum, quae, ne qudicitiam amitterent, in flumen se iecerunt, quas et in Martyrum censum Ecclesia retulit. De quibus quid Augustinus sentiat, de Civ. Dei l. 1. c. 26. Ep. 61. ad Dutc. et l. 2. c. 23. contra secund. Gaud. epist. videre operae pretium est. Cui addere placeat Chrysostomum Galat. c. 1. v. 4. Concilium Carthagm. I. et Aurelian. II. Capitulum item Francicum l. 6. c. 70. et l. 7. c. 443. Aeschinis tempore eius, qui se interfecisset, manum seorsim a corpore sepeliri consuevisse, tradit idem in Ctesiphontem. Cleomedis praefati au)tokto/nou corpus krema/sai katamurw/santa Ptolemaeum, h. e. non suspendisse modo, sed et unguentatum cruci affixisse, refert Plut. ut infra videbimus, ubi de Ungendi ritu. Scribit quoque Artemidorus, memoriam cius, qui laqueo [orig: laqueô] finisset [orig: finîslet] vitam sibi, ita damnatam tantaque [orig: tantâque] ignominia [orig: ignominiâ] aftectam este, ut nec in parentationibus, inter coeteros propinquos, nomen illius cieretur, Oneirocrit. l. 1. c. 5. a)narth/sas2 eau/to\n e)teleu/thse to\n bi/on, w(s2 mhd' a)poqanw\n e)/xein o)/noma tou/tous2 ga\r mo/nous2 e)n vekrw=n dei/pnois2 ou) kalou=sin oi( prosh/kontes2, qua de re infra aliquid, ubi de Ferali cena. Vide quoque Hegesippum l. 3. c. 17. et plur a hanc in rem apud Hug. Grotium de Iure Belli et Pacis 1. 2. c. 19. §. 5. nec non Tob. Pfatmerum System. Theol. Gentil. pur, cap. de Lege. Iis, qui Intestati decesserunt, similes habitos, inferiori aevo [orig: aevô], dicemus infra in hac voce. Vide quoque Scrobiculus

AUTOCHTHONES populi, qui non alio referunt originem suam; verum ex ipso solo nati videri volunt. Latini Indigenas vocant. Ita quidem Scaliger, qui *au)to/xqona et *ghgenh= eundem vult esse. Unde Marcianum Heracleotem de Ephoro, Cretem au)to/xqona vocantem, in versibus his,

--- --- - ei)+nai fhsi/ te
*)epw/numon to\n nh=son a)po\ *krhto\s2 tino\s2
*tou= dh\ genome/nou basile/ws2 au' to/xqonos2.

Esse dicit
Cognominatam insulam a Crete quodam,
Qui fuerat Rex autochthon:

reprehendit; quodex Iove et Ida is natus ellet, adeo que non ex terra prodiisset. Sed aliud au)to/xqwn, aliud ghgenh\s2. Certe au)to/kqonas2 se esse Athenienses olim iactabant, indigenas nempe, non aliunde advenas; qui tamen ghgenei=s2 non erant. Indigenam ergo Regem illum fuisse, vult Marcianus, qui Cretae nomen dedit, non extraneum, sed ipsa in insula natum: quod significat au)to/xqwn. Poeta Comicus,

h. e. Indigenum olus et ex ipso solo natum, non aliunde petitum. Sic au)to/xqona li/qon, describit Auctor de limitibus, Eo quod non invenimus lapides peregrinos, quos poneremus, ex ipso metallo saxum a serro assignavimus. Cuiusmodi lapides enchores dicuntur Frontino de Coloniis, quasi e)gxw/rioi.

AUTOCLES [1] Atheniensis, a civibus suis Dux sive Praetor constitutus trig inta navium et mille militum, Alexandro Pheraeo missorum auxilio. Diodor. Sic. l. 15.

AUTOCLES [2] Tolmaei filius, ex parte Atheniensium cum Nicia, Nicerati filio, componendae discordiae inter se et Lacedaemonios ann1o belli Peloponnesiaci octavo [orig: octavô] adhibitus. Vide Scholia in Equites Aristoph. 336. G.

AUTOCRATES Historicus, cuius *)axai+ka/ citat Athenaeus l. 9. et II. Item Atheniensis. Suidas.

AUTOLALA civitas Aethiopiae, et insula *au)to/lala Ptolemaeo. Unde populi Autoloses, Solino c. 24. ubi de Libya, Hortis Hesperidum et monte Atlante, Sala oppidum imminet Salae fiumini. Abhoc per Autololum gentem iter est in Atlantica solitudines. Atlas mons e me dia arenarum consurgit vastitate, etc Sed de his vide suo [orig: suô] loco [orig: locô]. Hinc to\n *au)tololi/an, Atlantem montem Dioscorides vocat, minorem

Dixerat Autolemus ftammas consultus Aruspex
Die cavendas postero.
Credidit, et rerum dubius de mane sub amnis
Delituit Etrusci vadis:
Sed neque sic Fatum effugit, nam dum innatat Arno,
Ictus crematur fulmine.

AUTOLEON Crotoniatarum Dux, Crotoniatibus adversus Locros bellum gerentibus, quum Locri, propterea quod Aiax Locrensis fuerat, quotiescumque bello [orig: bellô] certabant, locum illi in acie quasi praesenti semper assignarent, in locum illum, quem vacuum videbat, irrumpens ab Aiacis spectro in pectore vulneratus est, vulnere quottidic ingravescente, donec oraculo [orig: oraculô] monitus, Achilleam, Ponti Euxini insulam, delatus atque ibi Heroum, ac praesertim Aiacis Locrensis manibus placatis perfecte sanatus est. Photius, ex Conone. Pausan. l. 3. hunc Leonymum vocat. Nic. Lloydius.

AUTOLICUS seu ANTOLICUS vixit 110. Olymp. Praeceptor Arcesilai, Diog. Laert. in huius vita. Scripsit de Sphaera opus, aliaque, a Ios. Auria Neapolitano Latine versa. Voss. de Scient. Mathemat. c. 33. §. 14.

AUTOLOLAE seu potius AUTOLOLES, populi Mauritaniae Tingitanae a Gaetulis oriundi finitimos omnes cursus [orig: cursûs] celeritate superant. Lucan. l. 4. v. 677.

Autololes, Numidaeque vagi, semperque paratus
Inculto Gaetuius equo. --- --- -

Nec non Autololes levibus gens ignea plantis,
Cui sonipes cursu, cui cesserit incitus amnis,
Tanta fuga est. --- --- -

AUTOLYCUS [1] Mercurii filius, qui proxima Parnassi loca furtis infestavit. Ovid. Mer. l. 11. v. 313.

Sunt qui Iasonis comitem fuisse, et Sinopen condidisse volunt. Alius Autolycus fuit pancratiastes nobilis, cuius starvam in atheniensium Prytaneo fuisse auctor est Pausan, in Atticis et Boeoticis. Plin. l. 34. c. 8. Item alius, areopagita, de quo Suidas, in *au)to/lukos2.

AUTOLYCUS [2] avus Ulyssis, furandi peritia [orig: peritiâ] apud Poetas celebris. Eum divinis honoribus affecisse Sinopenses ad Pontum Euxinum, in Paphlagonia, legimus apud Strabonem l. 12. *kai\ to\n me\n a)/llon ko/smon th=s2 po/lews2 diefula/cen o( *lou/koullos, th\n de\ tou= *billa/rou sfai/ran h)=|re kai\ to\n *au)to/lukon *sqe/nidos2 e)/rgon, o(\n enei=noi oi)kisth\n eno/mizon kai\ e)ti/mwn w(s2 qeo\n. hn)+ de\ kai\ mantei=on au)tou=. *dokei= de\ tw=n tw=| *)ia/toni sumpleusa/ntwn ei)=nai kai\ katasxei=n au)to\n to\n to/pon. Lucullus conservatis reliquis Sinopes ornamentis, Billari tamen Sphaeram abstulie et Sthenidos opus, Autolyci statuam, quem illi, urbis conditorem existimantes, divini colebant honoribus. Fuit etiam oraculum eius. Videtur is unus eorum fuisse, vi cum Iasone navigarunt [orig: navigârunt] et locum istum occupasse [orig: occupâsse]. Ubi quod ambigit Strabo, num is unus Argonautarum Fuerit, id inde forre est, quod in itinere dem um iis accesserit. Vide Apollon. Rhodium l. 2. Val. Flaccum Argonaut. l. 5. et Vossium de Idolol. l. 1. c. 21.

AUTOLYCUS [3] puer pancratio [orig: pancratiô] victor, propter quem Xenophon Symposium scripsit, inter Leocratis opera, memoratur Plinio l. 34. c. 8.

AUTOMALAX urbs Cyrenes. Ptol Automala straboni. Altudia hodie, teste Marmolio [orig: Marmoliô]. Stephano urbs Libyae dicitur.

AUTOMATE insul. una Cycladum; Hiera etiam dicta. Plin. l. 2. c. 87. Est autem inter Theram ac Diam in meridiem vergentem, Cretam versus.

AUTOMATON quibusdam idem cum pegmate, de quo suo [orig: suô] loco [orig: locô]: Sueton. tamen in Claudio c. 34. distinguit: Si aut au)to/maton, aut pegma, vel tale quid aliud parum cessisset: de Automato in Physicis, vide infra, ubi de Perpetuo motu; ubi de *au)tomatopoihtikh=|, seu *qaumatourgikh=|, in voce Mechanice. At *au)tomati/a, Deae nomen, apud C. Nepotem Timoleonte c. 4. Nihil rerum humanarum sine Deorum Numine agi putabat. Itaque suae domi Sacellum A YTOMATI'AC constituerat, idque sanctissime colebat. Hanc cum Casum reddant nonnulli, Casum fortuitum Lambin. Xylander melius Fortem Fortunam interpretatur. Quod numen haud dubie cum Siculis coluit Timoleon, et ad illius auspicia, quidquid habuit successuum, retulit, eadem [orig: eâdem] ratione, qua [orig: quâ] Fortuna omnium actionum laborumque humanorum domina et moderatrix credita est; ut sit illa ipsa *)agaqh\ *tu/xh, cui multa Graeci Romanique monumenta consecrarunt [orig: consecrârunt], cuiusque cultum ex veteri Astrologia deducit. Io. Seldenus de Diis Syris Syntagm. 1. c. 3. Vide quoque Lil. Gyraldum Histor. Deorum Syntagm. 16.

AUTOMEDON Diorae fil. Achillis auriga, et Pyrrhi armiger. Virg. Aen. l. 2. v. 477.

Cicero pro Amerino: Non adest ille Tullius Roscius? non suis manibus in curru collocat Automedontem illum sui sceleris acerbissuni, nefariaque victoriae nuntium? Iuvenal. Sat. 1. v. 61.

AUTOMENES [1] fil. Telestis, XII ex Heraclidis Rex Corinthiorum. Quo [orig: Quô], anno [orig: annô] post, mortuo [orig: mortuô] vel deposito [orig: depositô], A M. 3275. 3. annis ante Olymp. I. annuus magistratus corinthi institutus, Prytanes. Qui durarunt [orig: durârunt] per annos 90. usque ad Cypselum, filiumque eius Periandrum, qui urbem hanc tyrannide diuturna [orig: diuturnâ] tenuerunt. Pausan. l. 2. Eusebius Automenem Prytanem ponit Olympiade quae praecessit Coroebi victoriam. Chron n. 1238. Marlhamus Can. Chron.

AUTOMENES [2] habuit tres silios Arignotum citharoedum, Ariphradem impurum ac ligurem; tertium histrionem, cuius nomen non exstat. Vide Aristoph. Crabron. 522.

AUTOMOLI gens Aethiopica. Steph. Memorantur Herodoto l. 2. ubi a Meroe duodecim dierum navigatione in regionem Automolorum Aethiopum perveniri scribit. Rationem nominis pandit Mcla, l. 3. c. 9. Aethiopes ultra. Sed et Meroen habent eam, quam Nilus, primo [orig: primô] amhitu amplexus, Insulam facit. Pars, quia vitae spatium dimidio [orig: dimidiô] fere, quam nos, longius agunt, Macrobii: Pars, quia ex Aegypto advenere [orig: advenêre] dicti Automolae. Idem eos iustittam colere, aequitatem amare, addit: quod de Macrobiis srefert Solin. c. 30. ad quem vide Salmas. p. 385. et 386.

AUTOMOLUS viri proprium, ut putavit Casaubon. apud Polyd l. 4. sed scribendum *au)to/molos2, et vertendum transfuga. Athoc viri maximi mnhmoniko\n sfa/lma a multis aliis notatum, et nimis acerbe exagitatum est. Palmerius.

AUTON vulgo Volcano d'Auton Hispanis, mons ignivomus Americae Meridionalis, in regno Chiles et provinc. Chucuito, intta Andes montes, et prope fontes Biobii fluv.

AUTONAE Cadmi Thebarum Regis filia, ex Harmonia coniuge, et Aristaeo coniux, ex quo peperit Acaeonem. Hesiod. in Theog. v. 977. Unde venator ille Autonaeius heros Ovidio dictus, Mit. l. 3. v. 198. Theocritus in Lenis, sive Bacchis.

*)inw\ k' *au)tono/a k a( malopa/rh|os2 *)agau/a.
*trei=s2 qia/sws2 e)s2 o)/ros2 trei=s2 a)/gagon au)tai\ e)oi=sai

AUTOPHORI Graece au)to/fwroi, l. 3. de furt. Institut. de obl. guae ex delicto nase. §. Furtorum. 3. non solum sunt fures manifesti, sed etiam omnes, qui in quocumque alio crimine deprehenduntur: non a)po\ tw=n fw/rwn, ut nonnulli censent, sed a verbo fwrw\, deprehendo. ut Phavorinus et Budaeus notant: quod etiam Caelio Rhodiginol. 10. c. 6. videtur. Hinc Thucydides l. 7. etiam eos, qui ad Tyrannidem aspirare deprehenderentur, *au)tofw/rous2 vocat. Vide Ferrandum Adducnsem Explrcationum l. 1. c. 43. laudatum Ioh. Calvino in Lexic. Iurid.

AUTRICUM urbs Carnutum. Ptol. Vulgw Chartres. Urbs perelegans et ampla, Caputque Belsiae provinc. ad Eburam fluv. Ducatus titulo [orig: titulô] clara. Urbs est Episcopalis sub Archiepiscopo Parisino. Aliis Carnutum, quod vide.

AUTRIGONES Hispaniae populi Mela l. 3. c. 1. Ab Oceano ad Iberum fluv. protensi, inter Cantabros et Caristos incolebant. ubi nunc Biscaiae pars maxima. Primaria Flaviobriga erat.

per AUTUMNOS numerandi Annos ratio Baiuvariis olim in usu fuit (ut Anglo-Saxones per Hiemes numerabant, in LL. Canuti Regis c. 19 et Dani apud Wormium in Fastis Danicis c. 7.) L. Baiuvar. tit. 7. c. 19. §. 4. Per singulos annos, i. e. Autumnos singulos. Olim autem quid Autumnus esset, Germani non notant [orig: nôtant], teste Tacito [orig: Tacitô] de Mor. Germanor. c. 26. Annum quoque ipsum non in totidem digerunt species. Hienis et Ver, et Aestas intellectum ac vocabula habent. Autumni perinde nomen ac bana ignorantur. Quando vero Autumnus, ut et coetetae anni tem pestates, initium sumant, docent versus hi apud Lindvvodum:

Dat Clemens Hiemem, dat Petrus Ver Cathedratus,
Aestuat Urbanus, Autumnat Bartholomaeus.

vide Car. du Fresne Glossar. Erat autem Autumni Symbolum, calathus fructuum plenus, ut dicem us infra voce Fructuarius. Vide quoque Felicia tempora.

AUTURA vel AUDURA, fluv. Carnutinus, vulgo Eurre. Oritur in Pertico, et alluit municipium Curvam villam Novigetitum, ad Auturam, Autricum Carnutum, cui forte nomen dedit; Novigentum Regis, Vilemeldim, Anetum, Ibream, Paciacum, Luparias, ac demum in Sequanam effluit. Eum augent Blesia, qui Durocaslas attingit, Arva, qui Vernoilum Derticensium, Tegularias, Nonancurtim et Stratam monasterio [orig: monasteriô] insignem alluit, et paulo supra Anetum effluit; Vegeria, qui Hosdenium praeterlapsus, apud Ibreium Autura [orig: Auturâ] recipitur: Itto tandem, qui Britolium, Condate ubi ponte Lapideo [orig: Lapideô] iungitur, et Ebroicas attingit. Etiam Adur a in tabulis priscis. Hadr. vales. Notit. Gall.

AVULNIUS Saturninus, memoratur flav. Vopisco in Divo Aureliano; c. 13. Quum consedisset Valerianus Augustus in Thermis apud Byzantium --- assidentibus a parte laeva, Avulnio [orig: Avulniô] Saturnino [orig: Saturninô] Scythici limitis Duce, Murentio [orig: Murentiô] ad Aegyptum destinato [orig: destinatô], Iulio Tryphone, etc. Regius Amilio: vulgata lectio vestigia servat vocis Anulino, inquit Casaubon. ad loc.

Steph. Item fluv. Hispaniae Tarraconensis. Ptol. qui nunc in Portugall. et Rio d'Aves. In Oceanum Occidental. se exonerat, inter ostia Celanid et Durii, prope Abobricam. Baudrand.

AVUS [2] vulgo AUVE, aliis Loch Auv, lacus Scotiae Australis, in Lorna provinc. Eum praeterfluit fluv. Avvon, qui postea cadit in mare Deucaledonium, e regione Mulae insul. Estque a meridie in Seprentrionem extensus, sed non aeque latus.

AUXACIUM Nomen montis in Serica apud Ammianum l. 23. Appellantur autem iidem montes aria et Auxacium et Asmira et Emodus et Ottoracora; uti lectionem restituit Salmas. cum vulgo legatur, Nazavicium *au)ca/kia certe o)/rh, Auxacia montes, memorat Ptol. Vide Salmas. ad Solin. p. 989.

AUXANIUS Archiepiscopus Arelatensis, post Caesarium, A. C. 543. Vicarius Vigilii, in provinciis Wisigothorum potestati subiectis, Obiit A. C. 546. Godeau Annal.

AUXENTIUS [1] Cappadox. Acer Arianismi defensor, ope Constantii Imperatoris pulso [orig: pulsô] Dionysio [orig: Dionysiô], Mediolanensis Episcopus maximam partem Illyrici Episcoporum fraudibus suis eo perduxit, ut reciperent Arianorum confessiones Niceae et arimini concinnatas. A Damaso binis vicibus excommunicatus, nihilominus in sede, favore Valentiniani subnixus, perstitit. Obiit A. C. 374. Ambrosio [orig: Ambrosiô] succestore.

AUXENTIUS [2] Scytha, a Iustina Imperatr. Ambrosio oppositus, cum nomen suum invisum esse omnibus sciret, sub Mercurini nomine imponere voluit, frustra. Ambrosium ad disputationem provocavit, qui propterea non paruit, quia alter Ethnicos, et Valentinianum Imperator. adhuc catechumenum iudices nominavit. Ruffin. l. 2. c. 5. Paulin. in Ambrosio. Ambrosius, contra Auxentium.

AUXESIA et DAMIA, Puellae Cretenses, quae, cum in seditione obrutae lapidibus fuissent apud Troezenem civitatem, in earum gratiam et memoriam festum sollenne institutum fuit, quod Lithobolia vocitabatur. Herodot. l. 5.

AUXILIA tum sociorum, tum alienigenarum gentium fere sem per in exercitu Romana adhibuit Res publ. et primis quidem temporibus, priusquam Italia subacta esset, aut in provinciam saltem redacta, Legiones ex civibus Roman. conscribebantur Auxilia vero ex Italicis sociis petebantur: haecque numerum Legionum semper aut aequabant, aut certe superabant. Post Italiam civitare donatam, Legiones tam ex Italicis, quam ex Romanis, utrique enim iam cives: conscribi coeptae sunt: auxilia vero petita ex aliis gentibus, partim foederatis, partim etiam mercede conductis. At postquam totus Orbis Roman. civitate donatus est, quod Antonini Piilege factum, delectus passim habitus ex omnibus Orbis Romani provinciis, ad Legiones scribendas de novo, aut veteres supplendas, Auxilia vero ex barbaris sumpta, ut Germanis, Batavis, Mauris, Armeniis, Osroenis, Palmyrenis, getis, Dacis, aliisque exteris gentibus, quae extra Romanos limites submovebantur et Imperii iugum nondum subierant. Hinc miles provincialis, apud Hyginum, pro legionario; provinciae enim omnes Romanae tirones ad supplementa legionum praebebant: auxiliares milites barbaris subministrantibus. Atque hic mos ante Probum Imperatorem semper in exercitu Romano, tenuit: primus vero hic cum diceret, Sentiendum esse non videndum, quoties auxiliaribus barbaris Romanus iuvatur, apud Vopiscum, c. 14. sedecim tirovum milia ex barbaris accepta, per diversas Romani Imperii provincias spatsit et Legionibus immiscuit militibusque limitaneis. Quo [orig: Quô] facto [orig: factô] et instituto [orig: institutô] uttiusque militiae sacramenta confudit, legionariae et auxiliaris, quae ante id tem pus erant distincta ac diversa, et illi fortasse confusioni fenestram aperuit, quae post Constantinum invasit, qua [orig: quâ] passim et sine ullo discrimine barbaris ad Romanam militiam ingressus datus est, ipsique non ad militares tantum dignitates, sed etiam ad civiles admissi. Qua dere graviter conquestus est Synesius pulcherrima [orig: pulcherrimâ] illa [orig: illâ] de Regno ad Arcadium oratione. Tenta namque erat ilis temporibus quod ad militiam attinet, confusio, ut non solum barbari legionariae militiae nomen darent passim, sed etiam vice versa [orig: versâ] Romani in Auxiliis, quae barbarorum olim tantum fuerant, sacramenta dicerent, quod in his minor esset labor et maiora maturioraque praemia. Vegetius l. 2. c. 3. Est et alia causa, cur attenuatae sint legiones. Magnus in illis labor est militandi, graviora arma, plura munia, severior disciplina. Quod vitantes plerique in Auxiliis festinant militiae sacramenta percipere, ubi et minor sudor et maturiora sunt pr aemia, etc. Fuerunt autem Auxilia in cohortes divisa, cohortes in vexilla; unde cohortes semper de auxilits et vexilla decohortibus. Sic Vexilla sunt auxilia, apud Liviuml. 39. Vexillares cohortes. Tacito Hist. l. 2. c. 24. qui Vexillarios e cohortibus vocat l. 3. c. 6. ut eos a Vexillariis Legionum distinguat. Hinc Dux Vexillorum in antiqua Inscript. est, qui alio [orig: aliô] lapide Praefectus auxiliorum dicitur: LEG. AUGG. PROPR. PANNON. SUPER. DUCI VEXILL. etc. Vide Salmas. ad Capitolin in Pertinace c. 2. et Vopisc. in Probo, c. 14. ut et in fra, ubi de Vexillis ac Vexillationibus.

AUXILIORUM Praefectus, alias Dux Vexillorum, vide hic [orig: hîc] supra.

AUXILIUM apud Recentiores, vox in Foro frequens, Gall. Ayde, droit d'ayde. Sic autem appellatur quaedam tributi et vectigalis species, quam tenens seu vassallus domino capitali, pro ingruente aliqua necessitate, praestat, et ob sumptuum necessa rior umonera. Suidas, *au)ci/lia, oi( *pwmai=oi ta\ toiau=ta te/lh prosagoreu/ousi, Auxilia Romani istiusmodi tributa vocant. Duplicis vero generis Auxilium occurrit, videl. Legitmum, quod a Lege vel Consuetudine introductum est, cuiusm odi sunt tria illa, quae in omnibus pene Consuetudinibus municipalibus Domino Feudi asseruntur cum scil. primogenitum filium Militem facit; cum Filiam primogentiam primum nuptui collocat; ac tertio, si ipse e captivitate vendimendus sit. Quae etiam, quod a consuetudine manare videantur, Auxilia consuetudinaria Gall. Aydes Coustumieres: item Auxiha CapItalia, Rationabilia item vocitantur; non quod ipsa ratio dictet, ea praestanda

a vasallo, sed quod moderatius sint esigenda et secundum vassallorum facultates, ne nimio [orig: nimiô] onere praegaventur. Alterius generis fuere [orig: fuêre] Auxilia, quae libcra et gratiosa vocabant, quod dominis pro ingruente aliqua necessitate impraevisa, a vassallis et subditis pensitarentur gratuito et ex mero illorum arbitrio, cum nulla Lex exsisteret aut Statutum municipale, quo [orig: quô] ad id exsolvendum adigerentur. Gall. Aydes gracieuses, Germ. Freyvvillige Steuren. Sic exstat apud Car. du Fresne in Regesto Memorabilium Camerae Conputorum Parisiensi notato C. fol. 64. Diploma Philippi Regis Frane. 7. Febr. 1349. quo [orig: quô] certum tributum, urbis Parisiensis incolis ad annum impositum, ex mera eorum gratia [orig: gratiâ] concessum agnoscit, Gall. qu'il les tient a subside gratieux. Cuiusmodi tenoris ibidem exstant Chartae Iohannis Regis A. C. 1350. Sed et Rex idem, in alio Diplomate, subsidia a Nobilibus, Clero et Plebeiis Comitatuum Andegavensis et Cenomanensis, propter ingruentia bella sibi concessa, Aides gratieuses vocat. Verum, quod e mera gratia et libero subditorum ac Vaslallorum arbitrio Dominis aut Principibus primum pensitabatur, id postea in Legem et necessitatem transiit, cuiusmodi sunt e. g. in Gallia, tributa varia et vectigalia, quae nomine Auxilii vel Subsidit exiguntur. Vide Car. du Fresne in Glossar. et hicinfra [orig: hîcinfra]. De Auxiliis vero, in Imperio exigi solitis, Politicarum rerum Scriptores consulendi: Limnaeus inprimis de Iure Publ. et Wendelinus in Polit. uti de Auxilio Deo infra ubi de Diis.

AUXILIUM pro Militia primogeniti filii, quod primum vulgo ponitur inter Auxilia Legalia, Gall. Leaux Aydes, occurrit in Regesto praefato, ubi Philippus Pulcher A. C. 1313. senescallo Santonensi praecipit, ut exigat a subditis suis, l'ayde accoutumee deve pou la Chevallerie de son sils aisne, etc. Cum vero statim, ac natus estet Domino filius, a Vassallis eiulmodi Auxilium deposci primitus mos esset, ab Eduardo I. Rege. Angl. Statuto [orig: Statutô] Westmonast. c. 35. can. 3. cautum est, in beneficium Vassalli, ut Auxilium non peteretur, ad filium Militem faciendum ante aetatem 15. annorum. Aliter in Scotia, Statuto [orig: Statutô] Roberti I. c. 18. sancitum. Vide quoque Constitutiones Sic. l. 3. tit. 18.

AUXILIUM pro primogenita filia semel maritanda, alterum e tribus Auxiliis, a Lege et Consuetudine introductis, iam inde a Guiscardi temporibus, i. e. circa A. C. 1080 obtinuit: qui Mathilde secundogenita [orig: secundogenitâ] Raimundo Berengarii Comiti Barcinonensi nuptum data [orig: datâ], Auxilium a Vaslallis suis exegisse legitur; cum in Helenae prim ogenitae cum Constantino Duca nuptiis nihil eiusmodi petiisset, apud Guil. Apuliensem Reum Normannic. l. 3. Vide de Rege Henrico Angliae, seldenum de Titulis Honorar. Part. 2. c. 5. §. 17. de aliis Petrum de Vineis l. 5. Ep. 16. et Chopinum Monastici l. 2. tit. 2. §. 15. ubi ne Clerum quidem Normannicum ab istinsmodi tributo immunem fuisse legimus. Sed hic [orig: hîc] iternm Statuto [orig: Statutô] Eduardi I. Westmonasteriensi c. 35. cautum fuit, in beneficium vassalli, ut Auilium ad maritandam filiam non peteretur, antequam septimum illa aetatis annum attigisset, etc. Cum autem idem subsidium, pro Beatricis, ex Carolo Martello Hungariae Rege, filio suo primogenito, iam mortuo, neptis nuptiis a Provinciae Comitatus incolis, extorquere decrevisset Carolus II. Siciliae Rex, Aptenses contra, tamquam rem novam tentaret, intercesserunt. Vide Michaelem del Molino in Reperterio Foror. Aragon. in voce Dos.

AUXILIUM, pro Redemptione corporis Domini, si ab hostibus capi contingat, tertium e legitimis Auxiliis omnium indubie iustissimum. Sic pro redemptione Richardi Angliae Regis auxilium ab Anglis exactum, et de unoquoque feodo Militis 20. solidos exsolutos, tradit Rogerus Hovedenus. Quod etiam extentum videtur, ad liberationem nem uxoris domini aut primogeniti filii, apud Walsinghamum in Eduardo II. etc. Reliqua Auxiliorum genera sequuntur, iuxta seriem literarum Alphabeti.

AUXILIUM, pro Aedificatione, aut munitiove Castri, saepe occurrit, in Charta Gaufredi Comitis Andegavens. in Libertatibus concessis villae Montisbrusonis, a Guigone Comite Forensi A. C. 1223. in Tabulario Vindocinensi Ch. 109. alibique passim, in Chartis Anglicis praelertim: a quo exactionis genere ne Monachi quidem ipsi liberi fuere [orig: fuêre], ut est in Epist. Bonifacii Moguntini ad Cuthbertum Archiepiscop. Cantii sub sin. Sed et ad kastroktisi/an operas suas contulisse Principum subditos, colligitur ex Leone in Tacticis c. 20. §. 71. quo Novella quoque Theodosii et Valentiniani de Postulando, pertinere videtur.

AUXILIA Bugi, memorantur in Chronologica Augustinensi Cantuariens. A. C. 1104.

AUXILIUM Consuetudinarium Vasallorum et aliorum hominum tenentium de dominico et de feodis, in Regesto, Philippi Aug.

AUXILIUM pro Defensione Terrae, in Statutis Honorii IV. Pontific. Roman. pro Regno Neapol. 1285.

AUXILIUM pro Emptione terrae in vita Domini, semel facienda, occurrit in Pacto, inito inter Carolum Vadensium et Andium Conitem et Barones Andegavenles Cenomanenses, A. C. 1310. in Regesto Andegavens. Camerae Comput. Paris. fol. 56. alibique passim.

AUXILIUM Episcopi, sic appellabant pecuniaset procurationes, quas Episcopi a [orig: â] personis Ecclesiarum subinde exigebant, quasque etiam consuetudines, Episcopales, quandoque Synodales, quandoque denarios Paschales vocabant, ut est apud Alexandrum III. in Appendice ad Concilium Later an. 3. Part. 2. c. 9. Ita Auxilium pro consecratione sua exigendi ab

hominibus suis Episcopo concessit Gnilielmus Siciliae Rex in Constitut. Siculis l. 3. tit. 18. Vide supra in voce Adventus. Idem auxilium a subditis suis exigendi potestatem, cum a Papa ad Concilium evocantur, Episcopis concessit. Ibid. Vide quoque ioftridum in Hist. Eptscoporunt Niciensium p. 182. et Iac. Petitum post Poenitentiale Theodori p. 666. 717. Etiam, cum ab Rege ad exercitus sui servitium evocantur, iisdem idem iuris indulsit Rex praefatus, ubi supra. Sed et Auxilium a Presbuteris sui Atchidiaconatus ex Episcopi licentia interdum Archidiaconos exegisse, docet Cat. du Fresne ex Charta descripta Petito lib. cit. p. 482. De secundis Auxiliis, ab Episcopo Archidiaconis impositis, vide Ioh. Salisberiensem Ep. 49. Plura vero, de eiusmodi Auxiliis ab Episcopis exactis, ab Ecclesiasticis suae dioeceseos, in casibus supradictis, apud Bartholom. Bellencinum. Tract. de Charitativis Subsidiis et Augustin. Barbosam de Officio et Potest. Episcopi Part. 3. allegat. 87. etc.

AUXILIUM, pro Eundo ad Imperatorem, in Charta Caroli II. Siciliae Regis A. C. 1290. aliaque descripta, apud Ioffridum Hist. Niciens.

AUXILIUM, pro filia postgenita maritanda in Scotia locum habuit et in Sicilia: ut patet ex Statutis II. Roberti I. Regis c. 18. §. 4. et ex Constitutionibus Neapolit. l. 3. tit. 19.

AUXILIUM pro filio primogenito Maritando, apud Cognatum Histor. Tornac. l. 4. c. 15.

AUXILIUM ad Guerram Domini manutenendam, quod pro expeditione vocant veter. Angliae Regum Diplomata. In Imper. Rom an Contra Turcas Cxigitur, et Turckensteur dicitur.

AUXILIUM pro Militia Domini, in Charta Thomae Comitis Perticensis A. C. 1214. in Tabulario Maioris Monast.

AUXILIUM pro Militia Fratris, occurrit in Constitutionibus Friderici Imperatoris l. 3. Const. Sicul. tit. 19.

AUXILIUM pro Militia Nobilis viri cujuslibet, in Consuetudinibus Andegavensib. et Cenomanensibus.

AUXILIUM Pallii, quod Archiepiscopo a Presbyteris dioecesis pensitabatur, pro eundo Romam, ad Pallium Archiepiscopale sumendum: in Charta Scheffero descripta ad Chron. Upsalense. Vide quoque hic in Lexico ubi de Pallio.

AUXILIUM pro Racheto seu Relevia, ut legitimum agnoscit Reg. Maiest. l. 2. c. 73. §. 1. et Vetus Consuetudo Normanniae c. 34.

AUXILIUM pro Sorore maritanda, in regno Siciliae obtinuit, ut colligitur ex Const. Sic. l. 2. tit. 18. et ex Charta A. C. 1211. apud Ughellum Tom. l. p. 784. In Angliae etiam Regno, uti docet Matthaeus Paris. in Henrico III. A. C. 1235. ut et in gallia, vide Chartam permutationis Vicecomitatus de Lautrico, aliamque Hugonis Vicecom. Castriduni, apud Car. du Fresne, in Glossar.

AUXILIUM pro Subsidio Terrae Sanctae, introductum videtur a Ludovico VII. Franciae Rege cui cum a Papa Eugenio sacris esset interdictum quod Petrum archiepiscopum Bituricens. sede sua [orig: suâ] deiectum numquam deinceps se admissurum iurasset [orig: iurâsset], tandem S. Bernardo [orig: Bernardô] persuadente ad hoc est cor Regis inclinatum, ut Archiepiscopum susciperet et pro transgressione periurii, Hierosolymam se promitteret profecturum. Tunc enim per totam Galliam facta est exactio generalis, nec sexus, vel ordo, vel dignitas quempiam cxcusavit, quin Auxilium Regi conferret. Unde Factum est, ut eius peregrinatio mulitis exsecrationibus persequeretur, Matth. Paris. ad A. C. 1146. Exemplo [orig: Exemplô] igitur Ludovici, Ricardus I. Rex Angliae idem fecit in suo Regno, cum ad iter Hietosolymitan. se accinxit A. C. 1190. ut testatur Hovedenus p. 665. Regem quoque imitati coeteri Franciae Proceres, eandem legem suis indixere [orig: indixêre] vassallis ac subditis, ut, quoties in Terram S. iretur contra hostes Fidei Christianae, in partem sumptuum certum vectigal, Auxilii nomine sibi pensitarent, etc.

AUXILIUM Triennarium seu Comitis, in Normanniae Ducatu: apud eundem Car. du Fresne.

AUXILIUM contra Turcas, ab Imperatore indicitur, quoties belli gravioris periculum imminet.

AUXILIUM Vicecomitum, quod Vicecomitibus seu Ballivis praestabatur, in Anglia praesertim. Vide Ingulfum p. 875. etc.

AUXIMUM Piceni urbs in Italia, a qua Auximates populi dicti, vulgo Osmum. Belli Civilis tempore in ptestatem Caesaris venit. Apud Liv. l. 41. et 42. vitiose legitur Oximum, et in tabula Ausimum. Procopio, Gothicor. l. 2. more eius saeculi formatur *au)/cimos2. Apud Strab. l. 5.nescio an satis recte *au)/coumon. Siquidem omnes alii Graeci auctores *au)/cimon, et Latini Auximum habent. Lucan. l. 2. v. 466. Metri causa [orig: causâ]:

Coloniam factam Romanorum auctor est Velleius, l. 1. c. 15. Ausimum, inquit, in Picenum missicoloni, etc. pasw=n megi/sthn tw=n enei= po/lewn Procopius loco [orig: locô] praedicio [orig: praediciô] vocat. Vide Cluver. Ital. Antiq. p. 737. et Bochart. Geogr. p. 111. longitud 37. 35. latitud. 43. 30. Videinfra.

AUXO et Thallo, inter Atheniensium Deos, ab incremento frugum et flore dicti.

AUXUENNA Aethico oppid. forte S. Manechildis, S. Manehou, positum ad Albae vel Albiae (Auve ) atque Axonae confluentem, Durocortoro Verodunum tendentibus obvium, quod a capite Axonae non procul abest. Hadr. Vales. in Notit. Gall.

AUXUME regia civitas Aethiopiae. Ptolem. Auxomite Arriano, *au)coumi/ths2 Steph. Chazumo forte hodie. longitud. 65. 30. latitud. 11.00. Alias versus Troglodyticam, nunc in regno Tigre, ex praecipuis Abassyniae. Versus Marabum fluv. 80. circiter leucis ab insul. Meroe in Ortum. Baudrand.