CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

BARBANA fluv. Dalmatiae, in mare Adriaticum se ex onerat, prope Dulcinium. Nunc Baiana.

BARBARA [1] filia Hermanni, Ciliae Comitis, Sigismundi Imperatoris uxor, quae stultas vocabat virgines pro Christi nomine passas, quod voluptatum geudia non gustassent [orig: gustâssent]. Dicebat animas cum corporibus interite, nec futuram aliam vitam post hanc quam vivimus. Mortuo [orig: Mortuô] marito [orig: maritô], A. C. 1437. licet iam vetula, Poloniae Regi, qui iuvenis admodum erat, nubere ardenter studuit, incuriosa filiae unicae, Alberti II. Uxoris, Aeneas Sylvius Hist. c. 55. Bonfin. l. 3. decad. 3.

BARBARA [2] filia Ferdinandi I. Imperatoris, uxor dAlfonsi II. Atestini Ferrariae Ducis.

BARBARA [3] Virgo Nicomediensis, Disocori viri nobilis filia, a quo in turrim est coniecta, quod se Christianam profiteretur, ac post omnibus probris nudatum converberatumque corpus, ab eodem ad Praesidem ducta, iugulataque in eadem urbe sub Maximiniano: demum Venetiis (quo tramssata est) condita. Volatcrann.

BARBARI [1] Asiae urbs circa Indi fluv. ostia. Ptol. Bermet Castaldo. Meti Resendio, qui eam insulam non urbem vocat, cum Ptolemaeo sit urbs in insula sita. Nunc a Sansone et aliis creditur Amedebatum, Urbs perampla regni Guzarati, sub Imperio M. Mogolis. Vide Amedebatum.

BARBARI [2] ficto [orig: fictô] nomine, inquit Strabo l. 14. dicti sunt ab initio, qui difficulter, aspere, atque duriter loquebantur, quasi duriloqui et crassilingues, a *barba\r absona [orig: absonâ] voce, in quam peregrini homines Athenas adventantes identidem incidebant. Sic etiam dicuntur illiterati malis moribus, crudeles. Arabice autem Bar desertum significat, inde forsan Barbariae nomen. B. Paulus, 1. Corinth. c. 14. v. 11. Barbarus erit mihi, et ego illi. Ovid. l. 5. Trist. El. 10. v. 37.

Atque hoc [orig: hôc] censu civili, Anagogico [orig: Anagogicô] autem seu Spirituali, bene vetus Glossa in Psalmos: Barbara lingua est, quae Dominum non laudat. Hinc Barbarismus, quem sic definit Suidas. *)/esti de\ *barbarismo\s2 e)n tw=n kakiw=n le/cios2 para\ to\ e)/sqos2 tw=n d)dokimou/ntwn *(ellh/nwn. Veteribus autem omnes Barbati erant, qui non erant Graeci, et Barbarum to\ ou)k *(ellhniko\n. Unde Sophocles,

Unde Plautus, teste Festo [orig: Festô], Naevium Poetam Latinum barbarum dixit. Et in Asinariae prologo, v. 11. Marcus vortit barbare, h. e. Plautus reddidit Lative. In Captivets Actu. 3. sc. 1. v. 32. quoque legas, Barbaricam legem pro Latina lege. Et B. Paulus c. 1. ad Rom. v. 14. *(/ellhsi te kai\ *barba/rois2. Eadem [orig: Eâdem] ratione Latini auctores, non utentes lingua [orig: linguâ] Romana [orig: Romanâ] barbaros dixerunt omnes, sicut et Cicero Afros, Gallos, Hispanos, in Epp. ad Qu. Fratrem. Imo Lacones hospites et peregrinos dixisse barbaros annotatum ab Eustathio, ex Herodoto in 3. Iliad. Cl. Voss. l. 1. de Vitiis sermonis c. 1. ex Chaldaico [gap: Hebrew word(s)] bar, quod extra, vel foras significat deducit. Sic testatur Herodotus in Euterpe, antiquos quoque Aegyptios omnes, qui lingua [orig: linguâ] sua [orig: suâ] non uterentur, Barbaros vocasse [orig: vocâsse]. Similiter Romanis erat in more positum, omnes extra Iurisdictionem suam positas gentes Barbaros vocate. Unde concilium Chalcedonense Can. 28. *)episko/pous2 tou\s2 e)n *barbarikoi=s2 appellat omnes extra terras Imperii Romani degentes. Et Canones Eccl. Afric. Can. 52. Mauritaniam, quae Imperii pars erat, tw=| *barbarikw=| ibidem in Africa opponit. Unde haud dubie Barbariae appellatio, in partem Africae litoralem ad ware maditerraneum, hodienum servats fluxit. Vocem ex Oriente allatam, [gap: Hebrew] enim extr aneum denotate, Scallger ostendit sub initium Exercit. 51. admodumque probabile, fuisse id commune gentibus dicterium. Sic enim de Scythis et Atheniensibus, Anacharsis apud Laertium l. 1. de Aegyptiis, Herodotus l. 2. de Romanis, Herodianus; de Phrygibus Sophocles, Horatius, alii. Quemadmodum antiquissimis Hebroeis Gentes dicebantur, quos posterior aetas *(/ellhnas2, Christiani Paganos, dixere [orig: dixêre]. Keuchenius ad Miltiadem Nepotis c. 2. Vide et Alciatum Adnotat. ad. 3. poster. libros Codicis et Bernegger. Quaest. 91. in Tacit. Sequentibus autem temporibus, cum Romani a Wandalis, Longobardis, Gothis, Francis inprimis, aliisque populis, in Imperium irruentibus essent oppressi, vox Barbarorum in honore esse et Victoribus tribui coepit, Romanorum appellatione, in servitutis confessionem ac notam transeunte, vide in voce Wallenses. Unde Valerius, Cum Germaniae, inquit, populi provincias Imperii Rom. in Occidentis partibus, nimirum Galliam, Hispaniam, Britanniam, Africam ac Italiam aliasque armis occupavissent; provinciales quidem sive veteres earum incolae priscum nomen suum retinuere [orig: retinuêre], ac modo [orig: modô] suae quisque nationis proprio [orig: propriô] Vocabulo [orig: Vocabulô], modo idque saepius in commune, Romani sunt appellatr: novi autem Romant provinciarum possessores ac domni German, honoris causa [orig: causâ] dicuntur Barbari. Unde in Priscis Legibus ac Historis alteros alteris opponi constat. Quod autem illos attinet Barbaros, qui sic dicti sunt, quod omni morum concinnitate careant, illorum in desertis Asiae, Africae et Americae occurrunt plurimi, quos, quoniam meliorum conversatione gentium destituuntur, in illud inhumanitatis ferinae barathrum prolabi necesse fuit. De Silvestribus regni Chinae, in montanis, ad urbem Queicheum, et in monte Changno ad Sumingam, vide Neuhofium descript. huius Imperii c. 13. In Africa, partem incolarum regni Tombuti, adeo non barbaram, sed brutam potius esse, ut vix humanam in iis vocem deptehendas, refer unt Itiner ariorum Auctores: quod ipsum de incolis Promonrorii Bonae Spei, quos vocat Solthanimam, scribit Mandelssovius Ltiner. part. 2. c. 16. In Asia et America, inprimis hoc [orig: hôc] vitio [orig: vitiô] famosi sunt Anthropophagi, quales sunt incolae Insularum de Andremaon, in Oceano Indico et Caribani, de quibus vide Le Blanc. l. 1. c. 14. Ioh. Mocquetum Itiner. l. 2. Benzonem Histor. Novi

Orbis l. 1. c. 23. Imo nec Europae sui Barbari desunt: quales fere sunt Tartari Ceremissi; de quibus Olear. Itiner Pers. et qui in Hibernia adhuc Silvestres vocantur, de quibus Camdenus deser. Hibernae, etc. Vide Auctorem Anonymun Histor. Orbis Terrar. Geogr. et Civil. c. 9. sect. 4. de mor. Gentium.

BARBARI [3] seu BARBARICI equorum genus pernicitate insigne, de quo, vide aliquid supra ubi de Arabicis, et infra voce Onager.

BARBARI [4] seu BARBARINI nunmi dicti sunt a Vicecomitibus Lemovicensibus, cusi, quorum mentionem facit Auctor Chromci S. Martialis Lemovic. A. C. 1211. Hugo li Bruns Comes Marchiae fecit novos Marchiones fieri: eodem [orig: eôdem] anno [orig: annô] Guido Vicecomes Lemovicensis novos Barbarinos fecit apud Axiam. Vide quoque Chron. S. Stephani. Lemovic. A. C. 1263. Literas Eustorgii Episc. Lemovic. A. C. 1127. in Tabular. S. Stephani praefati et Goffridum Abbatem Vindoc. l. 1. Ep. 21. laudatos Carolo du Fresne in Glossar. Nominis rationem quod attinet, Sirmondus et Altaserra Barbarinos hos interpretantur Arabicos et Babaros, ut qui, post stabilitum in Hispania Saracenorum Imperium, rerum potientibus Carolovingis, ex commercio ad Francos defluxerint. Sed hac [orig: hâc] appellatione a Vicecomitibus Lemovic. ut Marchenses a Comitibus Marchiae, eos cusos esse, satis docemur ex Chronicis supra citatis, tametsi nominis ratio adhucdum incompetta sit, Idem ibid.

BARBARIA [1] Africae quam in quatuor partes Neoterici scriptores distinguunt, pars praecipua et prima est. Ab ortu habet Marmaricae (quae hodie Barcha dicitur) deserta, ad montis usque Atlantis partem Meies appellatam, quae pars a Strabone forte sub nomine Aspis describitur. Hunc montem Atlantem habet a meridie, ab occasu autem ipsum mare Atlanticum, Septentrionale vero latus mare mediterraneum lambit. In quatuor regna dividitur, Marocchum, Fezzam, Telesinam, et Tunetem, Nic. Lloydius, Baudrand. sic habet: Barbaria pars Africae, iuxta Mare Mediterraneum extensa et oblonga. Protenditur ab Oceano in Aegyptum usque; et versus Meridiem, dividitur, a regione Biledulgerid monte Atlante. Ibi alias erant Mauritania, Africa propria et Libya exterior; nunc continet regna Marrocanum, Fezzanum, algerianum, Tunetanum et Tripolitanum, cum Barcana regione. Morerius in 6. partes Barbariam dividit, regnum Tunetanum, Tremesinum, Fessanum, marocanum, regionem Dara, et Barca, quae prima dici debuisset, Ex Marmol. l. 1. Cluver. l. 6. Ab hominibus subfusci coloris habitatur. Regionis pars, quae mare mediterraneum spectat, montibus occupata est, a quibus usque ad Atlantem planitie gaudet spatiosa [orig: spatiosâ], quibusdam etiam colliculis. Maxima hic [orig: hîc] fontium copia, rivulisque amoenissimis regio irrigatur. Dactylorum, malorumque Punicorum feracissima, sed frumenti non adeo fertilis, frugum autem, scil. ficuum et olearum ubertate felix. Frigus ibi numquam adeo intenditur, ut quis ignem ob id accendere velit. Autumni finis, tota hiems, bonaque veris pars impetuosis plena ventis, quin et grandinibus, fulguribus ac tonitruis horridis interdum discruciantur. Accuratam Barbariae, ac totius Africae, morumque gentis descriptionem habes apud Ioannem Leonem Africanum, et Tho. Fazellum c. 1. l. 16. Decadis rerum Sicularum. Coeterum nomen hoc haud ita pridem Numidiae, aut, ut nonnullis placet, toti Africae parti, quae Mari Mediterraneo obiacet, ab Aegypto ad Gades usque, Arabes indidisse putantur: cuius appellationis causas reperias apud Scaligerum Exercit 51. Leonem Afric. l. 1. c. 2. et Marmolium Africae l. 1. c. 6. Sed iam Iustiniani aevo [orig: aevô], diu antequam eo se Arabes conferrent, illud obtinuisse, docet Iustiniano aequalis Anastasius Sinaita in Anagogis super 6. dierum opus. *)en toi=s2 plhsioxw/rois2 *ai)gu/ptou toi=s2 e)n *pentapo/lei rh=| *barbarikh= legome/nois2 a)du/tois2: quibus verbis Cyrenaica Pentapolis in Africa Barbaria constituitur. Et Barbaricini vocabantur, qui a Vandalis, circa illa tempora, ex Mauritaniae monte Aurasio in Sardiniam translati sunt, Procopius Vandalic. l. 2. et Gregorius Ep. 25. Sed et aliam in Veter. Scriptis Barbariam reperimus, cuius nomen multo aniquius est; nempe Barbariam Aethiopicam: quae rursus duplex, una est Barbaria proprie dicta, altera Troglodytica, utraque mari praetenta, haec Arabico et Adulico et Avaliti, illa Barbarico sinui. Quarum illam solam Barbariae nomine intelligunt Ptolemaeus et Marianus Heracleota: Sed alii Barbaris etiam Arabici maris accolas ac Troglodytas accensent. Sic Arrianus in Periplo locat Barbaros et Barbariam citca Berenicen et Orinen et Diodori insulam, et Ptolemaida theron et Avalite Emporium, quae loca sunt Troglodyticae. Et Stephanus de Urb. Barbariam scribit esse para\ to\n *)ara/bion ko/lpon, ad Arabicum sinum, ubi Troglodytica. Etiam Geographi recentiores in Avalite sinu, Troglodyticae parte, urbem Barbaram vel Barboram describunt ac eiusdem nominis insulam, urbi proximam, ad quam Zeila [orig: Zeilâ] solventem appulisse se, dicit Vartomanus Navigat. l. 2. c. 16. Atque de eadem multa habet Odoardus Barbosa in India sua c. de Barbora. Unde facilis concilatio Galeni cum Dioscoride, quorum ille Zingiber adferri tradit, a)po\ th=s2 *barbari/as2, ex Barbaria hic ex Troglodytica: nempe eadem utraque Regio est, quod cum nesciret Plinius, perperam accepit, quod legerat, apud Graecos, myrrham Troglodyticam etiam dici Barbaram, ac si eam myrrhae speciem vellent esse aspectu sordidam et barbaram, l. 12. c. 16. Cum contra in Dioscoride legatur esse diaugh\s2, splendens aut pellucida, etc. Neque alia ratio, cur Genes. c. 10. v. 3. Thogarma [gap: Hebrew word(s)] Barbariam reddat Hierosolymitanus Interpres, quam fallax allusio nominum inter Thogarma et *trw/glhn, unde Troglitis vel Troglodytis. E quibus constat, Barbariae nomine contineri totam oram maritimam Orientalis Aethiopiae, ab Aegypti finibus, usque ad Raptam promontor. cui videtur id nominis obtigisse, propter mores incultos. Arrianus, *)atakro/teroi de\ oi( katoikou=ntes2 to\n ro/pon *ba/rbaroi, Rudiores sunt, qui locum incolunt, Barbari. Vel, propter sermonem barbarum et inconditum, si sermo dici quaet, qui verius vespertilionum est stridor. Herodot. Musa [orig: Musâ] 4. *(oi *trwglodu/tai *ai)qi/opes2 glw=ssan ou)demi/h| a)/llh| paromoi/hn nenomi/kasi, a)lla\ tetru/gasi kaqa/per ai( nukteri/des2. Unde Plin. l. 5. c. 8. iis non vocem, sed stridorem,

tribuit, et Marcian. Capella; Stridunt potius, quam loquuntur. Proprie autem rou\s2 dusekfo/rws2 kai\ sklhrw=s2 kai\ traxe/ws2 lalou=ntas2, Barbaros appellari consuevisse, pluribus docet Strabo, in eum Homeri versum Il. b. in quo Cares nominat barbarofw/nous2. Quo [orig: Quô] ipso [orig: ipsô] sensu9 Graeci, Chaldaei, Arabes, Latini Interpretes Psalm. 114. v. 1. populum barbarum eum vocant, quem Hebraei [gap: Hebrew] i. e. lingua [orig: linguâ] aliena [orig: alienâ] eaque absurda [orig: absurdâ] et incondita [orig: inconditâ] loquentem. Neque aliter barbar explicant Arbaum Lexicographi. Unde videmus Barbariae nomen tam Chaldaicum et Arabicum, quam Graecum, adeo que Iudaeis et Syris norissimum fuisse, in quorum libris passim occurrit. Sed cum duplex Barbaria in Africa fuerit, una Occidentalis usque ad Gades; altera Orientalis, ad Arabicum sinum, et Orientalem Oceanum, Rhaptam usque protensa: de hac, non de illa Hebraei egere [orig: egêre]; ut cuius aliquot demum post Christum saeculis mentio fieri coepit etc. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Part. poster. l. 1. c. 19. Salmas. ad Solin p. 798. et 99. ut et infra in voce Barbaricum, item Barburim. In Kavirovvan uno ex quatuor Barbariae hodiernae Regnis, Caliphae olim, sive Pontificis Africani, sedem fuisse, notat Hornius Orb. Polit. p. 538.

BARBARIA [2] etiam insul Gangetis Indiae fluvii Ptol. Item regio iuxta Arabicum sinum, unde mare Barbaricum. Steph. Item Barbaria Phrygia, et Troianum regnum. Horat. l. 1. ep. 2. v. 7.

Sciendum enim kat e)coxh\n et proprie veluti, Barbaros a Latinis vocati Phrygas, unde tibia Barbara pro Phrygia apud Catullum, Carm. 65. v. 264. Aurum Barbaricum, i. e. Phrygium apud Virgilium l. 2. Aen. v. 904. Barbaricae vestes Phrygiae, vel acu pictae apud Lucretium, l. 2. v. 449. Hinc Barbaricarii, L. 1. l. 10. Codic. Phrygiones, vel acupictores. Ovidius quoque Barbariam posuit pro regione Getica, l. 3. Trist El. 10 v. 4.

Apud eundem significat agrestem rusticitatem, sive ruditatem, l. 3. Amor. El. 8. v. 3.

Iugenium quondam fuerat pretiosius auro [orig: aurô].
At nunc Barbaria est grandis habere nibil.

BARBARIANA locus Hispaniae in Andaluzia provinc. qui vulgo Castel de la Lucena, in ora prope Fretum Gaditanum et Carteiam.

BARBARICARII Donato ad l. 7. Aeneid. dicti sunt, qui ex auro coloratis filis exprimebant homium formas, animalium et aliarum specierum imitabantur subtiltate veritatem: seu ut est in l. Cod. Theodos. de Fabricensib. qui cassides et bucculas tegebant argento [orig: argentô] ac deaurabant. Meminit eorum quoque L. eod. Cod. de Excusat. Artif. Novella Theodosii Iunior. de Scholar. et Not. Imper. in qua Praepositi Brambaricariorum, seu potius Barbaricariorum, sub Comite Sacrar. Largit. interdum sub magistro Officiorum, constituuntur. Unde refellit Car. du Fresne Resendium, qui Antiqq. Lusitanic. l. 1. Barbaricarios existimat fuisse vestium purpura [orig: purpurâ], cocco [orig: coccô], aut vermiculo [orig: vermiculô], quae a Barbaris, i. e. peregrinis terris, adlatae erant, infectores, cuiusmodi sunt Barbaricae vestes, apud Lucretium l. 2. v. 449. et in libro Anniversariorum Basilicae Vaticanae apud Iohannem Rubeum in Vita Bonifacii VIII. Sed et eosdem illos cum Phrygionibus Turnebus facit, quos Barbaros prae aliis dici novem non est. Namque et Horat. loc. cit.

i. e. Phrygiae, etc. Vide Hadr. Turnebum Adversar. l. 5. c. 25. et Brovverum in Annalibus Trevirensibus l. 4. p. 251. ult. Edit.

BARABARICI Characteres, in Num mis Byzantinis, primum conspici coeperunt, tempore inclinantis Imperii, quo [orig: quô] ex quadratis et uncialibus literis, quae olim obtinuerant, abolitae aliquot et vicissim novae subrogatae Barbaricae sunt, quas incertum, an a Gothis barbarisque aliis nationibus acceperint cum Graeci, tum Latini: an vero scalptorum et scriptorum vitio [orig: vitiô], collabente pristina [orig: pristinâ] sollertia [orig: sollertiâ], sensim id introductum existimari debeat. Conspici autem characteres huiusmodi in nummis maxime Iustinani Imperatoris incipiunt: sub quo, et Imperatoribus qui eum excepere [orig: excepêre], effusi, undique Barbari Roman. omne Imperium pervaserunt. Tum itaque novi hi characteres in horum Augustorum observantur nummis, barbarica [orig: barbaricâ] quadam [orig: quâdam] efficti forma [orig: formâ] et hactenus minime visa [orig: visâ], quod praesertim intueri licet, in characteribus Latinis B. D. E. M. N. T. V. qui semper nova [orig: novâ] et insolenti figura [orig: figurâ] efformantur, adeo ut non immerito Michael *mequsth\s2 Imperator, Ep. ad Nicolaum I. Pontificem Romanum Linguam Latinam Barbaram et Scythicam appellasse [orig: appellâsse] videri debeat, quam Graeci ipsi, illius fere penitus ignari, perinde ac insignis elegantiae, omnino deturparant [orig: deturpârant]. Neque vero apud Byzantinos duntaxat scribendi haec ratio obtinuit, sed et apud Gothieos in Italia Reges, atque adeo apud Gallos seu Francos, quod ex Regum horum monetis, veteribusque monumentis facile patet. Unde Claudius Buterous ex variis, quos in iis observarat [orig: observârat], characteribus, novum inde alphabetum sibi conficiendum putarit [orig: putârit] etc. Vide Car. du Fresne Dissertat. de inferioris aevi Numismatibus.

BARBARICINI memoati Gregorio M. l. 3. Ep. 14. ad Zabardam, Sirdiniae Duc. scripserunt enim, quod eo [orig: eô] pacto [orig: pactô] cum Barbaricinis facere pacem disponitis, ut eosdem ad Christi servitutem adducatis. *barbariki=noi Procopio de Bello Vandal. l. 2. c. 13. a Sardiniae incolis appellati sunt Mauri quidam, ad Aurasium montem positi, quos Vandali, devicta [orig: devictâ] Africa [orig: Africâ], ne eos paterentur infestos in Sardiniam cum uxoribus et liberis ablegarant [orig: ablegârant], ubi eos clausos aliquandiu tenuere [orig: tenuêre]. Sed progressu temporis elapsi illi vicinos Carali montes occuparunt [orig: occupârunt]; dein, cum ad tria milia excrevissent, latebris renuntiarunt [orig: renuntiârunt] et aperte in locis omnibus grassati sunt. Gregorius praefatus misso [orig: missô] Cyriaco [orig: Cyriacô] Episcopo [orig: Episcopô], ad fidem eos adducere conatus est, ut praeter locum cit. testantur illius Epistolae, 23. 25. 27. 29. 33. eiusd. libr. et Epist. 17.

ac 18. libri 9. ut et Baronius ad A. C. 594. n. 9. Meminit illorum quoque Iustinianus in l. 2. Cod. de Offic. Praetoris Afric. Atque hinc forte Barbariam Sardiniam appellavit Dantes in Purgat. c. 23. Macri Fratres inde etiam Barbarinos volunt dictos, monetam in Sicilia et Sardinia frequentem, cuius meminit Goftridus Vindocin. l. 1. Ep. 30. Antonius Florentiae Archiepiscopus in Vita S. Gregorii M. Tom. II. tit. 12. c. 3. §. 5. et ipse Gregor. Ep. l. 3. passim, ut et l. 9. c. 67. Vide eos in Hierolexico, Car. du Fresne Glossar. et supra, in Barbari.

BARBARICUM Emporium Scythiae Australis, ad Indi fluminis ostia sitae, seu Indoscythiae, nominatissimum. Auctori Peripli *barbariko\n e)mpo/rion, de ostiis Indi loquenti, *kai\ ta\ me\n a)/lla dia/ploun ou)k e)/xei, mo/nan de\ to\ me/son, e)f' ou(= kai\ to\ paraqala/ssion *)empo/rio/n, e)sti *barbariko\n. Ptolemaeo *ba/rbari, *)en nh/sois2 de\ tai=s2 u(po\ tou= potamou= ginome/nais2 po/leis2 ai(/de, *pa/tala, *ba/rbari, In insulis autem quas hic fluvius efficit, urbes hae, Patala, Barbari etc. A quo Emporio multae species Indicae, Barbaricae appellate sunt. Ut apud Iurisconsultum, Folium Barbaricum, quod aliis Indicum, et Rheum Barbaricum, quod Myrepsus vocat *(r/eon *)indiko\n, in Antidoto Tryphera Saracenica: cui poitus ab hoc Emporio, quam a Sinu Barbarico haec appellatio obitgit, Salmas. ad Solin. p. 1150. Sed et Barbaricum, seu Barbaria, apud Historiae Aug. Scriptores, ut et in Codice, alibique dicitur, quidquid erat ultra limitem Romanum quaquaversum; cui apud Graecos Scriptores quosdam opposita est *(rwmani/a, i. e. Romanus Orbis vel Imperium Romanum sive ut Tertullianus loquitur, Romanitas. Epiphanius de Manete, *katalei/yas2 tw=n *persw=n xw/ran th=| *(rwmani/a prase/bale etc. Vide Salmas. ad Ael. Lamprid. in Alexando Seu. c. 59. Atque ita quidem vox Recentioribus sumitur, Ruso Festo in Breviar. Aethico in Cosmogr. A. Gellio l. 19. c. 12. aliis. Canones Eccl. Univers. can. 206. *tou\s2 e)n toi=s2 barbarikoi=s2 *)episko/pous2, Episcopos in Barbarico exsistentes. Chron. Alexandrinum, *tou/tois2 toi=s2 u(patois2, e)teleo/thse *sebh=ros2 ei)s2 to\ barbariko\n, His Coss. obiit Severus in Barbarico. Similiter Theophylactus Simocatta l. 5. c. 13. vocem usurpat, non pro armamentario, uti quidem censent Meursius et Gothofredus, etc. Praeterea, ita dicitur bellum, quod in Barbaros movetur, item expeditio quaecumque, bellum quodvis, in Capitulari Sicatdi Principis Beneventani A. c. 836. §. 16. in Capitul. Radelchisi Princip. Benev. A. C. 851. in Charta Sergii IV. Pontif. pro Monasterio S. vincentii de Vulturno, apud Car. du Fresne Glossar. etc. Imo et sic dicitur opus ex auro pretioso confectum, in Glossis MSS. Reg. et Isidori alibique. Unde Corippus libro [orig: librô] de Laudibus Iustini,

Ipse triumphorum per singula vasa suorum
Barbarico [orig: Barbaricô] Historiam fieri mandaverat auro [orig: aurô] etc.

Forte, quia Barbari hanc arma militaria exornandi attem invenissent. Nam inde Barbaricarii nuncupati sunt, de quibus supra. Festo tandem Barbaricum est clamor exercitus, videlicet quod eo [orig: eô] genere barbari utantur, etc. Vide praeter Car. du Fresne Ioh. Calvin. Lexic. Iurid.

BARBARICUS Sinus pars maris Indici, ad Prasum pro montor. quod hodie Mozambicum, in cuius ora Aethiopes Barbari, sic proprie nominati, quorum regio Barbaria dicta est, habitabant. In eius medio Apocopa fuere [orig: fuêre] quorum Ptolemaeus meminit et Stephanus. Exstatque etiamnum locus Marciani, in eius Peripli fragmentis, ubi de Barbarico Sinu loquitur: *kai\ prw=tos2 men' e)pi\ tw=n e)pish/mwn ko/lpos2 e)sti\n ek a)ntw=| o( kalou/menos2 *)apo/kopa, Et quidem primus celbrium portuum in ipso apocopa sunt; Ad quorum orientem aestivum sicum est Aromatum Emporium. In eodem Menuthias Insul. est, quam vulgo indigenae Madagascar, Lusitani Insulam S. Laurentii, appellant. Marcianus idem ibid. *)en de\ tw=| te/lei tou= ko/lpou kei=tai to\ me/giston a)krwth/roin, i' \ kalei=tai *pra/son a)/kran, aki\ h( *menouqia\s2 nh=sos2 ou) pl/r)r(w tou= a)krwthri/ou tugxa/nousa; In fine autem Sinus situm est maximum promontorium, quod vocatur Prasum promonton. et Menuthias Insul. a promontor, non procul etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 798, 799 et 1243.

BARBARISMUS et Scythismus nonnullis vocatur foedus error eorum, qui taciti cum insipiente dicunt, Non est Deus: et quidem ille putatur iuxta Epiphanium, ante diluvium, hic postea obtinuisse, usque ad Setungum, cuius tempore coeperit Hellenismus. Sed nec Epiphanius dicit, Barbaros illos vel Scythas, nullum agnovisse Numen: nec satis convenienter Scythae memorantur ante Serugum, cum citra dubium Babylonica [orig: Babylonicâ] turrilonge sint posteriores. praeterea et *barbarismou= et *skusismou= nomina, parum huic rei idonea sunt, nee aliunde hausta, quam ex male intellecto Apostoli loco, ad Coloss. c. 3. v. 11. Ubi non est Graecus et Iudaeus, Barbarus et Scythes. Neque enim ibi Apostolus variam de Deo sententiam signat: sed solum ait, in renovatione Christiana, non meliorem aut deteriorem esse conditionem Iudaei, quam Graeci; nec Graeci, quam Barbari, nec vulgaris Barbari, quam Scythae, etsi hic coeteros superare barbarie existimetur, vide Gerh. Ioh. Voss. de Orig. et progr. Idololatriae l. 1. c. 3. Sed et Barbarismus, nomen Libri, in Charta Reg. Cardin. titul. S. Stephani, in Monte Caelio, A. C. 1215. pro Reform. Universitatis Paris. Non leg aut in festivis diebus, nisi Philosophos, et Rhetoricos et Quadrivialia et Barbarismum et Ethicam, si placet, et quartum Rhetoricorum, apud Car. du Fresne Glossar. qui etiam libri Donati, de Barbarismo, et octo partibus orationis meminit.

BARBARITANI memorantur in Charta Ottonis III. Imperatoris A. C. 936. in Bullario Casin. Tom II. p. 57 et Charta Henrici Imperatoris A. C. 1022. Ibid. p. 74. ubi barbaritanorum et Martinensium iuris Regni nostri pertinentium, mentio fit apud Eund.

BARBARUS [1] non gentis, sed vocis nomen est. Steph. Abrahamo Echellensi Histor. Arabum c. 1. vox Syrorum, apud quos, qui Straboni Scenitae dicuntur, Barbroie, i. e. filii deserti, vocentur, iam antiquitus in usu fuit. Ita autem Graeci, et post eos Romani, coeteros omnes populos, praeter se appellarunt [orig: appellârunt], quemadmodum, hodie Germanis, quidquid gentis suae non est, Walonicum, h. e.

Welsch appellant. Inclinato [orig: Inclinatô] Imperio [orig: Imperiô], sic appellati sunt Burgundiae Flandriaeque incolae, qui Gallia [orig: Galliâ] cladibus exhausta [orig: exhaustâ], a Constantio e vicina Germania et Septentrione acciti, et ab ultimis Barbariae littoribus avulsi, arva iacentia, verba sunt Auctoris Panegyrici Diocletiano et Maximiano dicti, et destinatas sibi terras coluere [orig: coluêre]. Quinetiam exinde Burgundiones, postquam in iisdem Gallis sedes sixere [orig: sixêre] Regnumque formavere [orig: formavêre], Barbaros sese appellasse [orig: appellâsse] constat, ex L. Gundobada, in qua paris conditionis habentur tam Barbari quam Romani, ut est in tit. 10. §. 1. § tit. 15. §. 1. imo Barbari Romanis semper praeponuntur, vide quoque tit. 44. §. 1. et tit. 47. §. 1. Unde Trasimundum Regem Vandalorum in Africa, haud invidioso [orig: invidiosô] nomine Barbarum appellat, ad eum scribendo, Fulgentius de Mysterio Mediatoris l. 3. sicut subditos eius, Barbaricam gentem, cui Romanos opponit, veteres nempe Africae incolas. Apud Francos Barbari, quos eosdem cum Burgundionibus retur Car. du Fresne, eadem [orig: eâdem] praerogativa [orig: praerogativâ], qua [orig: quâ] Franci, gaudebant, cum Romani longe inferioris haberentu conditionis, vide Pactum L. Salicae tit. 44. Paris denique conditionis Barbari et Roman censebantur, in Regno Gothorum Italico, ut ex Edicto Regis Theodorici colligitur, in Praef. et c. 32. 34. 44. 145. 154. ubi et Barbari Rei publ. militantes, interdum etiam potentes fuisse dicuntur. Vide quae supra diximus de Auxiliis. Nec omittendum, quemadmodum Graeci veteres to\ ba/rbaron, e)pi\ fwnh=s2, de voce, tantum; non e)pi\e)/qnous2, de gente, usurparunt [orig: usurpârunt]: unde Ovid. Tristium l, 5. Eleg. 10. v. 37.

Atque hinc Barbaros dixere [orig: dixêre], populos omnes, qui Latina [orig: Latinâ] seu Romana [orig: Romanâ] lingua [orig: linguâ] non loquebantur, seu, quorum linguam non noverant. Sic posteriores, Franci praesertim Romani, seu qui Romano [orig: Romanô] idiomate utebantur, Transrhenanas gentes omnes, penes quas Teutonica lingua vigebat, eodem [orig: eôdem] modo [orig: modô] appellarunt [orig: appellârunt]. Walafridus Strabo de Vita S. Galli l. 1. in Prolog. Priori nomine nos appellant circumscriptae gentes, quae Latinum habent sermonem, sequenti usus nos nuncupat Barbarorum. Et c. 6. de B. Gallo: Hanc a Domino gratiam meruit, ut non solum Latinae, sed etiam Barbaricae (h. e. Alemannicae) locutionis cognitionem non parum habuerit. Vide quoque eum c. 25. et de rebus Eccles. c. 33. Baldricum porro Noviom. l. 1. c. 79. Sic Fortunatus l. 4. Poem. 26.

Sangume Nobilium genita, Parisius urbe,
Romana studio [orig: studiô], Barbara prole fuit.

Hinc, cui Barbaries, illinc Romania plaudit,
Diversis linguis laus sonat una viri.

Chilperice potens, si interpres Barbarus Adsit,
Adiutor fortis, hoch quoque nomen habens.

Germanicum enim nomen est, Chilpericus, m quasi Hulff-reich. Similiter Flodoardus l. 14. Carm. 18.

Inde fluenta legens Rheni, loca barbara visit,
Sarmatica [orig: Sarmaticâ] saevos adiens regione Suevos. etc.

Hinc Barbara lingua, apud Eginhardum in Carolo M. Adelmannum Scholasticum Poetam Saxonicum de Gestis Caroli M. l. 1. et 5. Teutonica est: Neque aliud videtur Barbarismus, quam lingua Germanica, apud Sidonium l. 4. Ep. 17. et l. 5. Ep. 5. etc. Addatur et hoc, non deesse, qui dicant, Barbaros etiam appellatos esse, quotquot Religionem Romanam non profiterentur, ex Salviano de Provid. l. 4. Vide quae hanc in rem congessit Chiffletius in Anastasi Childerici, laudatus Carolo du Fresne Glossar. Nec omittendus Magicam artem exercentium mos, quos barbara et horeenda Angelorum ac potestatum nomina proferre, horumque vi ac virtuteres suas parado/cous2 fieri existimare solitos, docet Origenes contra Celsum l. 1. plenius l. 4. Pronuntiabant autem ista sono [orig: sonô] exili, linguaque [orig: linguâque] adeo concitata [orig: concitatâ], ut auditorum aures saepius ferirent tantum, nihil autem iis insinuarent. Lucian. Mortuorum Dial. *(rh=si/n tina makra\n e)pile/gwn, h(=s2 ou) sfo/dra kath/kouon w(/sper ga\r oi\ fau=loi tw=n e)n toi=s2 a)gw=si khru/kwn, e)pi\ troxo/n ti kai\ a)safe\s2 e)fqe/ggeto plh\n a)ll' e)w/|kei ge/ tinas2 e)pikalei=sqai dai/monas2 --- para mignu\s2 a(/ma barbarika/ tina kai\ a)/shma o)no/mata, kai polusu/llaba. Unde scribit Clemens Alex. l. 1. Strom. preces eas efficatiores existimatas, quae barba/rw| fwnh=|, barbaris verbis conciperentur, eo [orig: eô] quod primae et communissimae linguae barbarae fuissent, vocesque haberent natura [orig: naturâ] significantes etc. Vide Des. Heraldum ad Arnob. l. 1

BARBARUS [2] Daniel, Venetae nobilitatis praeclarum lumen, ex eadem familia, quae Hermolaum, verae Philosophiae et literarum meliorum in Italia instauratorem, olim dedit, Patriarcha Aquileiensis designatus, edidit Catenam Gr. Patr. in 50. Ps. pr. Philosophiae praeterea ac Mathematicarum artium exquisita [orig: exquisitâ] scientia [orig: scientiâ] praeditus: Obiit quadragenario [orig: quadragenariô] maior A. C. 1569. Vide et Daniel.

BARBASTRUM Urbs Hispan. Tarraconens. in Aragonia, iuxta fines Catalon. erepta fuit Mauris. A. C. 1102. sita ad Verum fluv. ubi in Cincam se exonerat, aliis Bergidum: quibusdam Belgida.

BARBATA seu BARBADA Insul. Americae Septentrionalis in mari Boreali, una ex Antillis. Paret Anglis, ab A. C. 1627. Eius ambitus est 25. leuc. circiter, valde fertilis ac dives. 25. lcuc. ab Insul. S. Lucae in Orientem.

BARBATI apud Romanos, ioco [orig: iocô] proverbiali dicti sunt, homines priscis ac simplicibus moribus rusticanaeque feritatis: quod illic sero receptum esset, barbam radere, Iuvenal. Sat. 4. v. 103.

In Communione Romana, Religiosi quidam, qui ex instituto barbam nutriunt, eodem [orig: eôdem] epitheto [orig: epithetô] insigniuntur: Auctor Vitae S. Erminoldi, Frater quidam ex his, quos Barbatos dicimus. Sicque

appellatos Monachos Ordinis cuiusdam Monastici, resert Albericus ad A. C. 1113. Scripsit quaedam de ordine Fratrum Templi et Barbatorum. Idem ad A. C. 1240. Ordo Fratrum Barbatorum, qui etiam circa hoc tempus coepit, habebat domos 160. Nempe Sacerdotum et Monachorum alias communis mos est, barbam ponere, idque non sine certis ceremoniis, ut diximus. Sed et Fratres Barbati appellantur utplutimum Fratres Conversi in Monasteriis, quod, contra quam Monachi voto adstricti, barbam itidem alerent, uti etiamnum observare est, apud Carthusienses. Unde, quem apud Auctorem Vitae S. Erminoldi 1. 2. c. 2 Barbatum vidimus appellatum; Editio Canisiana Conversum vocat. Fratres Laici iidem dicuntur, in Chron. Montis-Sereni p. 170. Meminit eorum Exordium Ordinis Cisterc. c. 15. Tuneque definierunt Conversos Laicos Barbatos ex licentia sui Episcopi suscepturos, eosque in vita sua et in morte, excepto [orig: exceptô] Monachatu, ut semet ipsos tractaturos. Vide quoque Caesarium Heisterbac. l. 4. c. 62. et l. 6. c. 20. Mores illorum perstringit Idem loco post. inprimis, ubi eos in habitu et tonsura Religionis terras circumire et plurimos decipere, tradit. Sic Barbatos Grandimontenses exagitat Stephanus Tornacensis Ep. 152. Luctuosum in Ecclesia Dei spectaculum fideli ac flebili compassione prosequimur: Grandimontenses Conversos miser abilem coetum Clericorum barbis prolixis, tamquam cornibus ventilantes etc. Sed accuratius de iis sic Chronicon Lauresham.

Nunc quoque Barbati qui sint, attentius audi.
Sunt ergo Laici Miliensibus (Monachis) Associati.
Quos risus populi dedeit hoc agnomine fungi,
Sunt qui prolixis harbis ad pectora pexis,
Deformes, hirti, revera moribus hirci,
Barbis hircorum similes, larvis tragicorum.
Quos quia vulgaris circumfert aura favoris,
Austera [orig: Austerâ] facie sunt et tonsi caput alte,
Cautius incisis, certoque [orig: certôque] tenore capillis,
Et sunt immensis induti calceamentis,
Amphibalis longis utentes et spatiosis.
Quos quid habere putant, submissa [orig: submissâ] fronte salutant,
Gratia, Pax vobis, Benedicite, Credite nobis,
Mille Pater Noster demandat grex tibi noster:
pervenias centum verrunt barbis parvimentum
Ut Domini servos plebs mobilis aestimet ipsos,
Verum fallaces fore se produnt, et inanes etc.

BARBATIUS [2] vel BARBIUS Philippicusde quo Ulpianus l. 3. ff. de officiis Praetor. Homo comis, et blandis moribus evehitur ad summos magistratus. Antonii III. viri opera [orig: operâ]. Hunc in foro ius dicentemherus, a quo olim aufugerat, agnovit. Ergo tacite aggtessus, et veste a tergo prehensa [orig: prehensâ], Salve, inquit, veteri et servili nomine adiecto [orig: adiectô]. At ille perculsus veteri Domino [orig: Dominô] facile agnito [orig: agnitô], rogavit eum, ut taceret, domumque suam duxit, maximaque [orig: maximâque] pecunia [orig: pecuniâ] numerata [orig: numeratâ] se tandem redemit. Vide Suidam.

BARBATORES memorati Petro Blesensi Ep. 14. Regis Curiam sequuntur assidue histriones, candidatrices, aleatores, dulcorarii, caupones, nebulatores, mimi barbatores, balatrones et hoc genus omne: non tam Barbitonsores esse videntur, ut praeter Ludov. de la Cerda et Gussanvillam, Macro placet; quam mimi scurraeque, qui larvati in Theatris ludunt, quomodo in Bacchanalibus fieri potissimum assolet. In his enim larvae ipsae horridis et impexis barbis squalent, uti docet Historia Turpini c. 18. Habentes larvas barbatas, cornutas, daemonibus consimiles. Et longe prius Tertullianus de Idololatr. c. 14. Quibus nobis sub barba extranea sunt et Neomeniae et feriae aliquando adeo dilectae, etc. Unde etiamnum Barboires vocantur Belgis Francica [orig: Francicâ] lingua [orig: linguâ] utentibus, Barbadovires Gabalitanis, Barbauts Arvernis, Horum itaque ludicra festivitas, Barbatoria dicta est, uti hic infra videbimus.

BARBATORIA vox memorata Gregorio Turonensi. Histor. l. 10. c. 6. ubi accusatam ait Abbatissam Pictavensem, quod vittam de auro exornatam nepti suae superstue dederit, Barbatoriam intus eo (Monasterio) quod celebraverit: Macro videtur velum denotare, Monialibus sub mento ligari solitum, quod vulgo Subiugulum, Belgis Barbetta dicitur. Aliis instrumentum fuit ad radendos pilos, quo [orig: quô] feminae etiam usae. Et certe pwgwnokouri/a in Glossar. Graec. Lat. Barbatoria redditur, i. e. barbaetonsio. Unde Viri docti censuere [orig: censuêre], Abbatissae praefatae obiectum fuisse, quod in suo Monasterio artem tonsoriam passa fuerit exerceri. alii, quod in eo primam lanuginem adolescentes ponerent. Hi enim, cum [orig: cûm] primum radendi essent, a Parentibus et amicis, ad Aedem Sacram adducebantur, et per Sacerdotis vel Episcopi ministerium prima eorum lanugo ponebatur, ac veluti primitiae iuventutis, ut habet Ordo Romanus, Deo offerebatur, recitata [orig: recitatâ] in eum finem oratione, quae exstat in Libro Sacram. Gregorii M. et in Euchologio Graecorum, de quo more multa erudite congessit Car. du Fresne Dissertat. 22. ad Ioinvillam. Verum an Barbatoria in Glossar. eadem sit, quae apud Antistitem Turon. non adeo liquet: imo potius locum huius accuratius perpendenti Barbatorm praedictorum ludus hac [orig: hâc] voce intelligendus videtur, quem Mascarade Galli vocant. Vide quae supra diximus, et plura hanc in rem apud Macrum in Hierolex. et Car. du Fresne Glossar.

BARBATUS [2] Religiosus, qui barbam nutrit, vide supra in voce Barbati. Item miles, Can. si quis 6. quaest. 1. Si quis cum militibus seu privatis barbatis etiam scelestam inierit factionem. Et quidem eques armatus, qua [orig: quâ] notione vocem Coitum et Villanum usurpare, legas apud Macrum in Hierolex. ubi eosdem Barbutos quoque appellatos addit, vide infra in voce Barbuta.