CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

BARIGENA seu BARGINNA in Glossis Latino-Graecis nekrofo/ros, *ba/rbaros, prosfw/nhsis2 barba/rou, Vespillo, barbarus, acclamatio barbari. Quae verba sic accipit cum Cuiacio ad Nov. 43. Iustiniani, Car. du Fresne, ut existimet, Barginas fuisse barbaros funerum elatores, vocemque Bargiuna, esse barbaram, non Latinam quam a Germanic. Baar videtur deducere Bignonius, et in veter. Glossario Saxon. feretrum dici observat: Unde forte, inquit, pro funerum elatore. Coeterum Bargennos, Troglodytidis regionis populos memorat Plin. l. 6. c. 29. Et in Glossis Isidori Bargines sunt fortes in bello. Recentioribus vero Grammaticis Barginus, peregrinus, alienigena est etc. Vide Ugutionem, Iohannem de Ianua, alios, ei laudatos Glossar.

BARIGILDI in Capituis Caroli C. tit. 31. c. 32. Et ipse (Comes) sic mallum suum teneat, ut Barigildi eius et Advocati, qui in aliis Comitatibus rationes habent, ad suum mallum occurrere possint: Sirmondo, Apparitores sunt. Unde hodieque apud Italos hac [orig: hâc] voce principes apparitorum insigniuntur. Academici Cruscani, Bargelle, capitan de birri, Circitor. Originem vocis a vocabulo Barus vel Baro arcessit Innoc. Circonus, aitque, Barigildum liberum esse hominem, qui numquam servilis fuit conditionis. Addit, hinc Advocatos dici Barigildos, quod e nobilioribus et potentioribus assumerentur, in quorum fidem et patrocinium, quasi conspiratione quadam [orig: quâdam] et consensu mutuo [orig: mutuô], Ecclesiae recurrebaut; a gildo seu pretio, Advocatis exsolvi solito: ut sic dicti fuerint, quasi Advocati Stipendiarii, apud Car. du Fresne Glossar.

BARILLARIUS in Ordinatione Hospitii Ludovici IX. Franciae Regis inter Sanctos relati, A. C. 1261. officum fuit in Scancionaria Regia, cui cadorum vinariorum cura incumbebat. A Barili seu Barillo, voce recentioris aevi, Ital. Barile, Gall. Baril, quae vini cadum, vas vinarium e ligno, denotat. Matthaeus Paris. in Vitis Abb. Misit barillos lagidibus et sabulo [orig: sabulô] repletos etc. Inde Barillagium quoque, apud Hemereum in Augusta Viromanduor. A. C 1095. i. e. tributum, quod pro istiusmodi vasis vinariis praestabatur. Vide Car. du Frense Glossar. et Macros Fratres Hierolex.

Ulla si iuris tibi peierati
Poena, Barine, nocuisset unquam:
Dente si nigro [orig: nigrô] fieres, vel uno
--- - Turpior ungue
Crederem, etc.

BARIQUICIMETA provinc. Americae meridionalis in Venezuela regione vulgo Bariguicimeto. Hinc oritur fluv. cognominis qui multis aliis auctus, simul cum Pato fluv. in Orenocum fluv. labitur ex adverso Cayamae Insul.

BARIS [1] e septentrionibus peregrinatus est, in Graeciam, ubi Apollini serviit et oracula conscripsit, quae bari/des2 ab eo vocata. Scholia in Aristoph. Equites.

BARIS [2] urbs Pamphyliae, in Pisidia regione Asiae minoris iuxta fontes fluv. Cataractes, versus Taurum montem 30. milliar. ab Antiochia Pisidiae in Occasum. Episcopalis sub Archiepiscopo Antiocheno.

BARIS [3] castellum Templo Hierosolymitano adiacens, quod postea Antonia cognominatum est. Ioseph. de Bell. Iud. l. 1. Apud Stephanum legimus, *ba/ris2, po/lis2, to\ e)qniko\n *bari/ths2. *le/getai *bkris2 h( oi)ki/a, w(s2 *posi/dippos, kai\ h( sunoiki/a, w(s2 *)/eforos2. Navigii genus ita vocari, testes sunt Hesychius et Suidas. Ionum autem id vocabulum esse, Corinthus auctor est. Videntur vero et illi a barbaris accepisse; ac propterea, puto, Euripides *barba/rous2 ba/ridas2 dixit. Et a quibus potius, quam Aegyptiis? Nam Herodotus in Euterpe, cum locurus esset de genere navigii Aegyptiaci, atque id nominasset [orig: nominâsset] *ba/rin, subicit, *tou=to ga\r dh\ ou)/noma/ e)sti toi=si ploi/oisi tou/toisi. Propertius quoque, qui unus Latinorum usus videtur, sic scribit de Aegypti Regina l. 3. Eleg. 10. v. 39.

Scilicet incesti meretrix Regina Canopi
Una Philippeo [orig: Philippeô] sanguine inusta nota [orig: notâ],
Ausa Iovi nostro latrantem opponere Anubim,
Et Tiberim Nili cogere ferre minas;
Romanamque tubam crepitanti pellere sistro [orig: sistrô].
Baridos et contis rostra Liburna sequi.

BARIS [4] Indiae fluv. in cuius ostiis Barace sita fuit, Emporium nobile, de quo supra. Eidem flumini adpositum est Nelcyndae emporium, unde secundo [orig: secundô] amne lintres descendebant in Baracen, quae piper ex Cottonare vehebant. Salmas. ad Solin. p. 1187. Alias Baris Vitruvio [orig: Vitruviô] teste, idem Graecis, quod fala Latinis: Sunt autem falae turres rotundae, quarum fastigium ovi refert imaginem. Cuiusmodi w)oeidh= dhmiourgh/mata, in Circo erant, ab Agrippa primum exstrui iussa, ad ostendendum Curriculorum numerum. Servis in l. 9. Aen. de Phalarica, Unde et in Circo falae dicuntur divisiones inter Euripum et metas, quod ibi constructis ad tempus, turribus his telis pugna edi solebat. Ad quem eundem usum delphines quoque eodem [orig: eôdem] curante facti. Quae causa est, quod utrosque iungat Iuvenal. Sat. 6. v. 590.

Quae nudis longe ostentat cervicibus aurum,
Consulit ante Falas Delphinorumque columnas.

Sed de his inferius dicendi locus erit. Vide Salmas. ad Solin. p. 911. uti de vavis genere eodem [orig: eôdem] nomine indigitato [orig: indigitatô] infra, voce Navis.

BARISAS e Ducibus auxiliaribus Persae contra Aeeten; qui operam suam omnibus bellis in illis locis mercede centum hominum et

totidem Equorum locare semper solitus est; occisus a Calat. Val. Flacc. l. 6. Argonaut. v. 557.

BARISSES secundum Ctesiam, nobilis Perses ex illis septem, qui contra magum quendam Smerdin, Cyri filium se mentientem, et regnum obtinentem coniurarunt [orig: coniurârunt], eoque [orig: eôque] occiso [orig: occisô] regnum ad Persas transtulerunt.

BARIUM [1] Apuliae oppid. vulgo BARRI. Barensis agri caput, probe munitum, in ora sinus Veneti. 8. milliar. a Bitonto. Festus sic dictum scribit a conditoribus, qui expulsi ex insul. Bara urbem hanc condiderunt. Hic [orig: Hîc] Reges Neapolitani coronari solebant. Frustra tentatum est a Ludov. II. Imperat. A. C. 866. Horat. l. 1. Serm. Sat. 5. v. 95.

BARIUM [2] vulgo BAR, oppid. munitum Poloniae, in provinc. Podoliae. Arcem habet in colle, et tota paludibus vallatur, ad amnem Kow.

BARIUM [3] ad Albulam oppid. lepidum Galliae in Campania provinc. sic dictum, quia ad Albulam fluv. sedet, in regione peramoena. Vino [orig: Vinô] suo [orig: suô] celebratur. 10. leuc. a Trecis in ortum dictat. Bar sur Aube Gall.

BARIUM [4] ad Sequanam urbecul. Gall. in Burgundiae Ducatu et Montanensi agro, prope confinia Campaniae ad Sequanam fluv. 5. leuc. supra Trecas, in Meridiem. Vide Barrum.

BARLAAMUS [1] Monachus, dein Abbas S. Slvatoris Constantinopol. Huius de Papae ptincipatu libellum, primus mundo exhibuit Ioannes Luidus Novi Collegri Socius, et Academiae Oxon. Procurator. Edidit eundem postea Heidelbergae 1608. una cum Nili Archiepiscopi Thessalonicensis eiusdem argumenti libris duobus Claudius Salmasius. Eius quoque *logistikh\n habemus hodie et *)ariqmhtikh/n. Geometriam etiam composuisse, testis est Gesnerus. Item de ratione inveniendi tempus celebrandi Paschae scripsisse, ait Voss. de Scient. Mathem p. 393. Gregor. l. 1. Cantacuzenus, l. 2. Vixit A. C. 1350. ut ex aequali eius Ioanne Boccatio constat, Praefat. operis de Genealogia Deorum, Georgio Palamae, Archiepiscopo Thessalonicensi, lumen in monte Tabotis visum increatum fuisse asserenti, fortiter restitit. Ab Andronico Avenionem missus est, ad Benedictum XII. ob negotium unionis Ecclesiae Orientalis cum Occidentali. Vide quae de eo Pontanus ad Cantacuzenum annotavit, l. 2. c. 39. Nic. Lloydius.

BARLAAMUS [2] Episcopus seculo [orig: seculô] 14., scripsit epistolas ad Graecos, pro unienda illorum cum Latina Ecclesia, et de Processione Spir. S. Ethicam insuper Stoicam, 2. partib. constantem. Bellarm. Script. Eccl. Canisius, antiq. lect. n. 6. et in Biblioth. PP.

BARLAEUS [1] Gaspar, Orator et Poeta Batavus, cuivis antiquorum comparandus. Scripsit Heroica, Elegias, etc. Obiit ante lustra aliquot.

BARMBRACUS Lindenbrogio parvus canis est, in L. Frisonum tit. 4. §. 3. Qui occiderit canem acceptoricium, vel bracconem parvum, quem barmbracum vocant. Bracco enim canis hodieque Germanis est. Mavult tamen Spelmannus vocabulum deductum, a Saxon. Barme, quod gremium significat: ut Barmbraccus sit canis gremialis, quales etiamnum nobiles feminae, voluptatis gratia [orig: gratiâ], gremiis fovent. Vide eum in Glossar. et Car. du Fresne similiter, ut et infra ubi de Catellis et Canibus Melitaeis.

BARNA seu VRANA urbs Bulgariae, nota clade Christianorum, sub Vladissao Hungariae Rege A. C. 1444.

BARNABAS [1] nomen viri. Actor. c. 4. v. 36. Latine filius consolationis. Ecclesiam Mediolanensem, ut et Romanam sub Tiberio fundasse [orig: fundâsse], et in Liguria praedicasse [orig: praedicâsse] creditur. Orig. l. 3. de prec. Clemens. l. 2. et 5. Strom. Hieronym. in Catal. In Cypro, sub Nerone, Martyrio [orig: Martyriô] coronatus.

BARNABAS [2] Brissonius, Advocatus general. primum, dein Praeses Parlamenti. Missus in Angliam ab Henr. III. statuta in unum Codicem compegit, plurimaque ad Ius pertinentia scripsit. Tempore Ligae, Parisiis, a globo seditiosorum suspendio [orig: suspendiô] necatus. A. C. 1591.

BARNABAS [3] Celanus, Vicentinus, scripsit de Viris patriae suae illustribus. Voss. Hist. Lat. l. 3. p. 697.

BARNABITAE Congregatio Clericorum Reguli. S. Pauli, quibus Paulinarum epistolarum assidua lectio incumbit: prima sui ordinis exercitia obierunt, in templo S. Barnabae, Mediolavi. Spond. A. C. 1533. n. 14. vestis illorum nigra est, cum pallio ad talos usque demisso. Richeliet.

BARNACES Hibernis aves sunt aucis silvestribus similes, quae de lignis abietinis, uti hactenus creditum est, praeter naturam productae, religiosis viris, tempore ieiuniorum in escam cedunt, eo quod de carne et commixtione minime nascantur. Vide infra in Bernacles.

BARNAGASSIA regnum peramplum, pars Abyssiniae versus mare Rubrum, a quo usque ad Nilum fluv. extenditur. Ibi urbs primaria Barva et portus Suachemum, et Ercocum.

BARNASTAPULA oppid. Angl. in Comitatu Devoniensi, iuxta fluv. Tavum, eum portu cognomine.

BARNEVELDI Insul, detecta a Batavis A. C. 1616. in mari Austrino, prope Terram Ignium, et Fretum Maereum. Dicta sic est in honorem Iohannis Barneveldii, vel Oldenbarneveldii, qui ab A. C. 1588. post Paulum Busium, Hollandiae fuit Advocatus. Fuit autem hic Principum temporibus vox publicae libertatis, utque tunc periculis, ita mutata [orig: mutatâ] Republ. auctoritate praecipuus in

conventu Ordinum et delegatorum consessu exquirit sententias, praeit suadendo, componit dissidentes. Hanc dignitatem auxit victutibus propriis Barneveldius, quarum insigne documentum dedit, adversus Licestrii minas artesque, ut fidus consilii, ita animi invictus. Ad Henricum IV. Gall. Regem missus, pacem illi cum Hispanis, dissuasit; A. C. 1598. Cum dein magnis animis inter Foederatos de pace cum his ageretur, A. C. 1608. invidiae praecipue obnoxius, muneri suo reuntiavit. Sed primorum rogatu ad id reversus omnem Hollandiam aliasque quinque nationes unius fecit sententiae: Maximis in extremam aetatem negotiis adhibitus. Tandem, velut seditionis, ab Arminianis excitatae, et collusionis cum hoste suspectus, cum Hug. Grotio, ex cuius Hist. Belg. priora hausimus, A. C. 1618, in vincula coniectus et capite plexus est.

BARNIMUS [1] filius Rastizi, nepos Mirossai, pronepos Lubithi, qui tempore Caroli M. Dux in Pomerania Orientali Wilzorum suerit, genuit Visilaum vel Wizlafum, cuius filio Billungo seu Mistevoio, natus est fil. Micissaus, per fil. minorem Grimmum Rugiorum Principum, per Mistaevonem vero maiorem natu Herulorum Regum, conditor.

BARNIMUS [2] I. cognomine Borrus, fil. Bogissai II. Pomeraniae Citerioris Ducis, successit fratri Bogissao III. condidit Garziam et Greiffenhagam, cum aliquot Monasteriis: dem cum Patre Ecclesiae Caminensi concessit Colbergam, tum bellum ob Novam Marchiam cum Iohanne I. Electore Brandeb. gessit; quod compositum est, cum Ducis filia Hedvigis nupta Iohanni Primislaviam cum Marchia Uccaria adferret. Obiit A. C. 1287. Eo [orig: Eô] praeter Ottonem Stettinensis et Bogissaum IV. Wolgastensis rami auctores, natus est.

BARNIMUS [3] II. cui Mestovinus agnatus A. C. 1295. donaverat ditiones in ulteriore Pomerania, sed Poloni a successione Pomeranos prohibuere [orig: prohibuêre]. Idem A. C. 1285. in adulterio a Moccarvitio confossus, filiam tantum reliquit.

BARNIMUS [4] III. cognomine Magnus, fil. Ottonis praefati, successit Patri in regimine et bello, adversus Ludovicum Brandenburgicum Electorem, cuius saepius victor, tandem tamen dicitur, in casum deficientis prolis, Brandeburgicis successionem addixisse. Idem agnato Barnimo, de quo proxime, in defensione Rugiae adversus Megapolitanos adstitit. Obiit A. C. 1368. pater Bogissai VII. Casimiri IV. et Suantibori II.

BARNIMUS [5] IV. fil. Wartissai IV. nepos Bogissai IV. de quo supra, Pomeraniae Occidentalis Dux, Wolgastanam lineam, conditor arcis Wolgastanae, orsus est: sicut Bogissaus V. frater eius, Pomeraniam Orientalem est nactus. Una cum Barnimo III. a Carolo IV. Imperatore Venatorum Imperii dignitatem impetravit. Idem contra Megapolitanos suam defendi Rugiam, quam pater eius, exstincto [orig: exstinctô] avunculo [orig: avunculô] Wizlao [orig: Wizlaô] A. C. 1325. sibi vendicaverat. Obiit A. C. 1365. pater Bogissai V. et Wartissai VI.

BARNIMUS [6] V. fil. Bogissai V. praedicti, frater Casimiri V. Wartissai VII. et Bogissai VIII.

BARNIMUS [7] VI. fil. Wartissai VI. nepos Barnimi IV. temperantiae singularis laude inclaruit. Obiit A. C. 1405. Eo [orig: Eô] ex Veronica Norimbergensi, praeter Wartissaum IX. Academiae Gryphiswaldinae A. C. 1456. auctorem, genitus est.

BARNIMUS [9] VIII. fil. Wartissai, Rugiae, Stralsundae et Barti Domini, nepos Wartissai VI. fratrem habuit Suantiborum III. quorum hic A. C. 1446. ille A. C. 1451. sine liberis defecit.

BARNIMUS [10] IX. cognomine Pius. Stettinensis Princeps, fil. minor natu Bogissai X. frater Georgii, postquam hic e vivis excessit, qui antea toto [orig: totô] triennio [orig: trienniô] Lutherum audiverat, habito [orig: habitô] conventu Treptoae, consentientibus Ordinibus, cum nepote Philippo, quem Georgius ex Aemilia Palatina susceperat, Latinos ritus abolevit, et per Iohannem Bugenhagium, formulam administrationis conscriptam A. C. 1535. publicavit. Monasteriis dein reformatis, Smalcaldico foederi nomen dedit A. C. 1536. Nec tamen biennio [orig: bienniô] post, in recusationem Cameralis iudicii, consentire voluit. A. dein C. 1541. circa Principatus et bonorum Ecclesiasticor. divisionem cum nepote transegit: iussitque Episcopum Caminensem cum Canonicis suo [orig: suô] iure uti, sic tamen ut religionem Euangelicam sequerentur. Locupletata quoque tum Academia Gryphiswaldina et Paedagogium Stettinense fundatum est. Decessit A. C. 1573. tantum filiabus relictis.

BARNIMUS [11] X. fil. secundogenitus Philippi retro memorati. Rugenwaldae habitavit. Obiit A. C. 1603. nulla [orig: nullâ] ex Anna Maria Brandeburgica prole relicta [orig: relictâ]. Eius frater maximus natu Ioh. Fridericus, A. C. 1600. reliqui Casimirus IX. A. C. 1605. uterque itidem sine prole, Bogissaus XIII. A. C. 1606. pater plurium liberorum et Ern. Ludovicus pater Phil. Iulii A. C. 1592. exstincti sunt. Vide Phil. Iac. Spenerum Sylloge Genealogico-Historica, in familia Wandalica.

BARO [1] mulier quaedam Philosophiae dedita, uti scribit Suidas, unde Philosophos, qui stolidiores essent, Barones vocabant, ut quasi mulierculae per contemptum appellarentur. E contra autem posterioribus saeculis baro notavit virum. Unde Glossae Philoxeni, Bara a)nh/r. Vide Voss. l. 2. de Vitiis Serm. c. 3. in Baro, et infra.

BARO [2] idem posteris, qui Heros et ex proceribus unus, antiquis. A *ba)ros2 quibusdam: *baru\s2 autem modo bardum et stupidum; modo elatum, genetosum, fortem notat. Alciatus Barones, quasi Verones vult dictos, a populo Hispaniae, nomen illud a fluvio quodam Celtiberiae deducente. Melius de Anglo-Saxonibus vocis origo arcessitur, quibus Baro idem, quod Latinis Vir. Aliis Var,

et Varon Hispanis, tam pro viro, quam pro Magnate. Francis Antiquis Ber, unde Hautber, pro viro summo, vel maiori domino. Alamannis Bar; hodieque apud Occidentales Anglos, pro domino sumitur. Itaque conveniunt Baro et Vir, in multiplici significatione: utpote, pro homine simpliciter, pro homine praestantiori seu forti, pro marito, etc. Sub Baronis itaque nomine veniunt intelligendi, satellites Imperatorum, a robore et praegrandi corpore: Vassalli seu Clientes feudales in genere: Vassalli Capitales in genere: et Vassalli Capitales maiores, i. e. Duces, Marchiones, Comites, Vicecomites, Magnates: Namque vel maximus horum Principis est Vasallus, eique tenetur Homagii seu Baronagit vinculo. Vide Aimoin. l. 5. c. 49. A. C. 1095. Otto Frisingens. de gest. Frid. I. l. 2. c. 13. A. C. 1154. Pro simplici Magnate Baro, hodie notissimum: sed non pari ubique consideratione. Germani, Galli, Itali, Baronem vocant, qui merum mistumque imperium habet, in aliquo castro, ex concessione Principis: Sic et in Scotia Baro est, qui ius furcarum et fossae habet: sed apud hodiernos Anglos summa [orig: summâ] iustitia [orig: iustitiâ] nemo gaudet, Baroniae titulo [orig: titulô]. Spelmann. in Glossario Archaeol. Olim vero Barones apud illos aestimati sunt, qui in suis dominiis de litibus cognoscebant et latrociniis: an tamen hi omnes maiores Barones? incertum: illud certissimum, maiores Barones habitos esse, qui de Rege tenentes in capite, iudiciis praefueae [orig: praefuêae] Aulae Regiae: nuperius qui in Parlamentariis Comitiis Regi assident et suffragia ferunt, Parlamentarii Barones, Angl. Lords of Parlament nuncupati. Hodierni Anglorum Barones in triplici sunt differentia: Quidam Feodales seu praescriptitii, e priscis Feodalibus Baronibus oriundi: quibus Wilhelmus Conquestor totam Angliam dispertitus est, de se tenendam. Alteri Rescriptitii seu Evocati, qui Brevi Regio [orig: Regiô] evocantur ad Parlamentum; hi caput extulerunt ab aevo Iohannis et Henrici III. Reliqui tandem Diplomatici, qui Regio [orig: Regiô] diplomate id fastigii ascendunt, quorum initium ad tempora Richardi II. refertur: Formulam creandi Barones tales, vide apud Eundem. Et quidem vox Baro vel cum ipsis Nortmannis, vel cum Eduardus Confessor auras moresque illorum inbibisset, in Angliam pervenit. Plura de hac voce vide apud retro laudatum Spelmannum.

BAROCA oppid. Asiae, in India et imperio M. Mogolis, ubi Narvorus fluv. in sinum Cambaiae influit, in regno Guzarati.

BARONES [1] non modo Persii et Isidori aevo [orig: aevô], sed etiam longe postea, ministri appellati sunt: Unde traducta vox ad viros Magnates, qui Principibus obsequia et ministeria sua praestabant, ex officii ratione, seu ex beneficiis ac feudis, quae ad eiusmodi obsequia impendenda iis indidem conferri solebant. Quin etiam iam inde ab ipso Augustini aevo, sic dicti videntur Viri Nobiles, Principum obsequiis et servitio addicti, vel certe viri militares, et qui primas in aulis Regum tenebant. Vide eum Serm. 48 ad Fratres in Eremo, et 68, ad eosd. Quemadmodum autem famulos, Homines vulgo etiam appellabant, ita Franci, ac coeteri Boreales populia, postquam Galliam Italiamque invasere [orig: invasêre], Barones quosvis viros appellarunt [orig: appellârunt], vide LL. Salicam, Ripuariam, Alemann. Longobard. passim: retinentque etiamnum Hispani vocem Varones, quosvis viros hominesque ea [orig: eâ] designantes. Atque inde forsitan vox Baro, pro marito, apud Gallos, quem Homme vulgo vocant, etc. Cum itaque Barones aeque dicerentur et famuli et mariti, quod utrosque Homines olim apellarent: factum inde, ut et vassallos, qui nullo intermedio [orig: intermediô] sibi obnoxii erant, Barones vocarent Reges ipsi ac Principes; Nam et ipsi vassalli Homines perinde passim dicuntur, utpote peculiari Principum obsequio addicti, ex beneficiorum et feudorum ratione, quae ad id ab iis conferebantur, ut servitia sua impenderent, non modo in rebus militaribus, sed etiam civilibus, Placitis nimirum aliisque. Inde igitur Barones dicti vassalli, qui tenent terras suas im mediate de Rege, per servitium Militare et alia feudorum consueta servitia: quo [orig: quô] significatu vocem hanc usurpatam passim constat, vide Statuta Roberti III. Scotiae Regis c. 1. §. 6. Matth. Paris. A. C. 1110. Matth. Westmonasteriensem A. C. 1244. p. 317. Bessium in Comitibus Pictav. Constitutiones Siculas l. 1. tit. 44. Alios, Carolo du Fresne in Glossar. laudatos, ut et infra Leudi. Cum vero Nobiles, qui servitio Regum adscripti sunt, coeteris nobilibus praemineant: hinc Barones porro dici coeperunt Proceres ac Magnates, vide Capitularia Caroli C. tit. 15. et Hincmarum Ep. 1. c. 6. ubi Barones et Primores iidem sunt. Quomodo Farones Burgundiae non uno [orig: unô] loco [orig: locô] Fredegarius appellat, Regni istius Proceres, siquidem iidem cum Baronibus sunt, quod Eruditi censent. Galli Bers vulgo tales vocant; eos vero, qui et vassallorum numero [orig: numerô], et natalium praerogativa, et praediis ac possessionibus, alios praecellebant, Hauts Bers, ut est apud Villharduinum num. 23. 51. i. e. altos et maioris dignitatis Barones. De cuiusmodi supremis Baronibus, sed iis duntaxat, qui nulla [orig: nullâ] Ducis aut Comitis dignitate gaudebant, ita Christina Pisana lib. Gall. cui tit. Thesaurus Civitatis Feminarum Part. 2. c. 9. Primo, inquit, disseremus de dictis Baronissis, quarum sunt in Francia, Britannia alibique complures, quae dignitate et potentia [orig: potentiâ] multum Comites anteeant quamvis Baronis nomen aliquanto inferius sit. Magna namque Baronum nonnullorum potentia est, ob terras et dominia, et stirpis splen dorem: quo [orig: quô] fit, ut uxores earum magni omnino aestimentur. Cuiusmodi Codiciacensis in Gallia Dominus fuit, aliique aliquot Barones maiores, quorum iura et privilegia ferme eadem erant, duae Parium Franciae et Comitum. Vide infra in voce Barones Maiores. Alias acceptiones vocis huius, ut et Baronum iura varia, lubens praetereo, ut de quibus quaedam iam in voce Baro praedicta sunt. Plura qui volet, adeat prae aliis Car. du Fresne Glossar. e quo varias Baronum species hic [orig: hîc] paucis subnectere insuper visum est.

Variae Baronum, apud Scriptores, species.

Semper-Barones dicuntur, ut Barones Limpurgici: qui a nullo horum feudum habent, sed alii ab ipso; adeo que liberi sunt, ut nulli alii fidelitatis iuramento [orig: iuramentô] astringantur, vide Petrum de Andlo de Imp. Germ. l. 2. c. 12.

BARONES Aragoniae iidem sunt, qui Rici homines, qui scil. pluralitate vassallorum decorantur, ut ait Vitalis Episcopus Osc. cum quibus in exercitum pergunt., quoties a Rege evocantur. Exstat Charta Caroli Pulchri Franciae et Navarrae Regis, qua [orig: quâ] Alfonsum de Hispania Baronem et Ricum Hominem Navarrae creat: et ut statum hunc tueri posset. 60. Militias ei in Regno suo Navarrae concedit, more consueto [orig: consuetô] tenendas. Vide Car. du Fresne Diss. IX. ad Ioinvillam p. 190. 191.

BARONES Castellenses qui castella possident, apud Radulfum de Diceto, A. C. 1040.

BARONES Civitatis Londinens primarii istius civitatis incolae dicuntur, Matthaeo Paris, et Matthaeo Westmonast. A. C. 1253. Quorum hoc privilegium erat, ut extra civitatem de nulla re responderent, praeterquam de tenuris et contractibus forinsecis Bracton. Atque inde forte Baroniarum nomen datum domibus, Baronibus hisce inhabitatis, in Placito an. 14. Edw. I. Idem vero privilegium idemque titulus, Eboraci, Cestriae, Warwici, Fevershami, aliarum urbium, in Anglia: quemadmodum et Biturigum ac Aureliani, in Gallia, civibus tributus legitur, apud Car. du Fresne.

BARONES Comitatus apud Anglos, dicuntur maiores Vassalli, in singulis Comitatibus degentes, qui terras suas nude et libere, de Rege tenent, et Comitum iudiciis ac comitiis intersunt cumque iis ius dicunt. Unde non minus ad eos, quam ad Iustitiarios ac Vicecomites, Brevia Regia diriguntur.

BARONES Eleemosynarii apud Stanfordium et in Iure Anglicano dicuntur Archiepiscopi, Episcopi, Abbates et Priores, qui praedia sua Ecclesiae a Rege tenent per Baroniam. Baronias enim suas ex Eleemosyna Regum perhibentur accepisse, licet ipsa praedia aliorum munificentia [orig: munificentiâ] fuerint consequuti.

BARONES Maiores in Francia aliqui dicuntur quorum iura et privilegia ferme eadem, quae Parium Franciae et Comitum: ut Domini de Narbona, de Belloioco et de Coucy; item Barones Soliacensis et Gredonensis, in Statuto Philippi Regis A. C. 1275. et in Charta, quae describitur in Probat. Histor. Guinensis p. 67. Habebant illi in Baroniis suis amortizandi et eleemosynandi facultatem, ita tamen, quod tenutae non emembrentur seu etiam deformentur.

BARONES Parlamentarii in Anglia et Scotia, qui vulgo Lords of Parlement vocantur, ii sunt, qui a Rege proximi et dignitate et vassallorum numero [orig: numerô] reliquos antecedunt, atque hoc [orig: hôc] nomine ad Parlamentum sive Consilium publicum, diplomatibus Regiis evocantur.

BARONES Quinque Portuum seu de Quinque Portubus in Anglia dicuntur, qui degunt in quinque praecipuis Angliae portubus, vicinae Galliae obiectis, Hasting, Dover, Hih, Rummen et Sandvic, villisque aliis ad eosdem pertinentibus; Rve praesertim et Winchelsey. Hi propter antiquam nobilitatem, gloriamque, quam in Regni defensione, praeliis maritimis, reportarunt [orig: reportârunt], non solum (quod hodie nullis praeterea in omni Anglia contingit) Baronum appellatione honestantur, sed amplissima insuper privilegia, a priscis Regibus obtinuere [orig: obtinuêre]. Vide infra in voce Quinque Portus.

BARONES Regis apud Henr. Huntingdonensem Histor. l. 5. Magnates sunt de domo et familia Regis, vel certe maiores Vassalli, qui de Rege praedia sua nude tenent, etc.

BARONES Scaccarii , vel de Scaccario apud Anglos appellantur Magnates, qui in Scacatio Iudicum vice funguntur, quorum praecipuus Capitalis Baro Scacarii dicitur. Mylords vulgo dicuntur, Gall. Messires: suntque e maiori nobilitate. Non vero diutius titulum hunc retinent, quam in officio permanserint. Vide infra in voce Scaccarium.

BARONES qui socham et sacham habent, , in LL. Henrici I. c. 10. i. e. qui habent Curiam de suis hominibus, ut est in LL. Eduardi Confess. c. 35. seu omnimodam iustitiam et iurisdictionem, altam, mediam et inferiorem super vassallis suis. Vide infra, ubi de Curia Baronum.

BARONES Terrarii apud Wilhelmum de Podio Laurentii c. 43. dicuntur omnes ii, qui, terris et praediis divites, complura possident praedia. Terrarum domini in Synod. Colon. A. C. 1300. c. 11. Gallis grands Terriers. Vincentius Belvas. l. 32. c. 89. Rex autem de consilio Baronum suorum et Baronum ac Terrariorum Cypri. Annales Waverleienses A. C. 1086. Rex tenuit Curiam sxam apud Wintoniam, ibique venerunt contra eum omnes Barones sui et omnes Terrarii huius Regni, qui alicuius pretii erant, cuiuscumque feodi fuissent, et omnes homines Regis effecti sunt. Iidem Barones Castellorum appellantur, in veter. Notit. apud Roccum Pirrum in Episcop. Agrigentinis etc. Vide quoque supra.

BARONETTI apud Anglos, Baneretti sunt, de quibus actum, uti observat Spelmann. qui sic dictos vult eos Barones seu Magnates, qui de aliis, quam de Rege, terras suas tenent; quod Car. du Fresne non probat. Certe constat Iacobum M. Britanniae Regem novum Baronettorum ordinem creasse [orig: creâsse], quem inter Barones Regni et Equestres classes medium constituit, Diplomate, quod descripsit Spelmannus in Glossar.

BARONIA ordo Nobilium, Baronum, in Epist. Ludovici VII. Franciae Regis Hist. Franc. Tom. IV. p. 583. *)arxontiko\n Annae Comnenae Alexiad. l. 1. Item praedium a Rege nude pendens, vel maius praedium aut feudum: cuiusmodi Baroniae, a castro, quod intra

illacum fines constructum est, nomen assumunt, ut est in Constitutionibus Sic. l. 3. tit. 14. § 1. Et quidem Baronia integra, apud Anglos dicitur constare 13. feodis et tertia [orig: tertiâ] parte unius feodi Militis, quolibet [orig: quôlibet] feodo [orig: feodô] computato [orig: computatô] ad 20. libratas, quae faciunt in toto 400. marcas, in Modo tenendi Parliam. cap. de. Laicis: uti Comitatus 20. feodis unius Militis etc. Apud Normannos videtur constitisse servitio [orig: servitiô] quinque Militum, ex Regesto Philippi Aug. Herouvalliano fol. 167. Insuper Baromae dictae sunt quatuor Principatus, in quos Regnum Hierosolymitanum, postquam Saracenis ereptum esset, fuit divisum: Regnum videl. Hierusalem, Comitatus Tripolitanus, Principatus Antiochiae et Comitatus Rohes, vide Guil. Tyrium l. 16. c. 29. Iac. de Vitriaco l. 1. c. 30. 30. Alios. Sed et Baroniae vocitantur Regalia seu maiora dominia Episcoporum ac Pralatorum, quae a Regibus in feudum tenentur, apud Matthaeum VVEstmonaster. Matthaeum Paris. in Monastico Anglic. alibi. Ea vero Regalia non unica [orig: unicâ], sed pluribus Baroniis constabant, cum tot Baroniae, quot praedia maiora, essent, Thom. Stubbs in Episcopis Eborac. Atque ratione harum Baroniarum, Episcopi nonnumquam Barones dicuntur. Appendix ad Gregorii Turonens. Historiam, Burgundiae Barones tam Episcopi, quam ceteri Leudes etc. Non enim modo proter Regalia, ut alii Batones, servitiis omnibus feudalibus erant obnoxii, sed etiam in Comitiis publicis seu Parlamentis, sedere iis ius erat, cuius apud Francos innumera exempla prostant, ut Tillius alitque docent: In Anglia vero, Episcopos in Parlamentis, eo [orig: eô] nomine locum sedemque habere, nemini ignotum est etc. Vide Car. du Fresne Glossar. et infra, voce Bothena.

BARONIUS Caesar, Sora [orig: Sorâ] Campaniae Italieae urbe, oriundus, vasti operis Annalium usque ad saeculum 12. conditor, quos Casaubonus in Exercitat. contra Baron. in plurimis correxit utpote quae multo [orig: multô] quidem vilgilata labore Pagina, sed nutu sub dominantis erat. Auctoramentum haud leve purpura fuit, quam a Clemente VIII. A. C. 1596. accepit. Triplicem etiam coronam nacturus, post eum, ni 11. Annalium tomo [orig: tomô] scripsisset, ius, quod Hispaniae Reges in Sicilia sibi vendicant, falsi suspectis testimoniis niti. Thuan. Hist. l. 134. Obiit A. C. 1607. Spond. in eius Elog. Bellarm. Possevin. Galonius et Alby, in Elogiis Cardinal. P. Freherus Theatro Viror. erudit. claror. Alii.

BARRA oppid. Orobiorum in Italia Transpadana, regione undecima. Plin. l. 3. c. 17. Barriano castellum vocat Leander.

BARRAE vox medii aevi, qua [orig: quâ] praesertim repagula ac septa denotantur, quae ad munimenta oppidorum et castrorum vel ad eorum introitus ac portas ponuntur, ne inconsultis custodibus in eas aditus pateat quibusvis. A barra, i. e. fustis, vectis, Gall. Barre, Hispan. Barra, de cuius origine quaedam habet Aegid. Menagius in Origin. Ital. Guil. Britto Philippidos l. 3.

Tunc Comes exclamat: Barras, gaudete Quirites,
Fregimus in manibus barrae sunt denique nostris,
Nulla potest nobis iam barrulat tollere barras, etc.

Has qui servabant, non habebant respondere ulli iustitiae de catallo, nisi coram Maiore et Iuratis, in Charta Philippi Aug. Franciae Regis A. C. 1195. pro Communia S. Quintini apud Hemereum. Inde septum Curiae, cancelli, auditorium, ubi causae coram Iudicibus ab Advocatis perorantur, Gall. Barreaux: quasi Barrelli, imprimis in summis Regni tribunalibus. Vide Salmas. ad Vopisc. in Carino, c. 16. quibus proin id nominis attributum, in Charta A. C. 1391. 26. Ian. apud Car. du Fresne, Etiam sic interdictum dictae Exceptiones rei, vel generatim primae litium instructiones, quae ad Barras Fori simplici ac nuda [orig: nudâ] formula [orig: formulâ] peraguntur, quod exceptionibus, contra Actorem, vice repaguli utatur Reus, apud Phil. de Beaumont MS. cuius Car. du Fresne meminit, passim. Sed et tributa quaevis; praesertim, quae ad urbium barras portasque praestantur, Barrae appellata leguntur, aliter etiam Barragium, Gall. Barrage etc. Vide omnino Car. du Fresne Glossar. ut et infra ubi de Cancelli et Septis. Ab eadem origine Barriere est, repagulum, *bklbis2, quo [orig: quô] nomine quid olim in Stadio Graecorum ac Circo, item Aniphitheatris Romanorum indigitatum fuerit, vide in vocibus Balbis, item Repagula.

BARRATI dicti sunt Religiosi in Communione Romana Carmelitae, quorum coenobium Barratorum Parisiis, Gall. le Comuent des Barrees, aliquandiu vocatum reperitur, nominis occasione hinc orta [orig: ortâ]. Cum Saraceni, occupata [orig: occupatâ] iam Terra [orig: Terrâ] Sancta [orig: Sanctâ], Religiosis hisce cappae candidae (qui color nobilitatis inter illos index habitus est) usu interdixissent: coacti Carmelitae pallia variegata, pro Orientalium more, gestare; postquam in Occidentem cum tali habitu demigrarunt [orig: demigrârunt], Barrati appellati sunt; donec processu temporis indumentum album resumpsetunt, ut auctor est Trithemius de laudibus Carmelit. l. 6. Factum autem id sub Honorio IV. Pontifice, vide Dominicum Macrum Hierolex.

BARRERIUS Ioh. fundator Ordinis Fuliensium, des Fevillans, seu S. Bernardi paenitent. A. C. 1580. Spond. Item Petrus, primo navicularius, dein miles, tandem sicarius futurus Henrici IV. A. C. 1593. ni insidiae fuissent detectae. Hist. Gall.

BARRINI Valdensium sectatores quidam dicti sunt, in Constitut. Friderici Imperatoris, forsan a Barro monte, circa Latium lacum, aut a Barriano in agro Cremensi, Gretserus apud Car. du Fresne in Glossar.

BARRIUM Arvernis Galliae popul. Barri, aedium aliquot et domorum, extra urbem et ad suburbana, congeries. Charta Hispan. aerae 1140. apud Anton. de Yepez, in Chron. Ordinis S. Benedicti Tom. VI. Et damus vobis illum barrium ante illa porta, quae respicit ad illum flumen in parte sinistra, ut populetis illum post parte vestra;

et fiat integrum barrium illum ad domum S. Mariae et vestrum vestrisque successoribus. Alia Philippi Pulchri Regis Franciae pro Panagio villae Sarlatensis A. C. 1299. Omnibus habitatoribus dictae villae et barriorum et ipsius parochiae et aliis extra dictam villam et parochiam commorantibus etc, Unde in urbe Claromontensi Galliae, domorum istiusmodi series, intra S. Alarici suburbicum, les Barri de S. Aliri dicitur. In Provinciae vero Comitatu Barrium vocant eum aedium numerum, qui muris mcluditur. Vide Auctores hanc in rem laudatos, Carolo du Fresne in Glossar. Hinc Barriani, castri incolae, qui in castri vel oppidi barriis mansionem habent, apud Eund.

BARRODUCUM Gall. Barle Duc, urbs Lotharingiae, lepida et culta, Ducatus Barensis praecipua, in clivo, cum castro munito, ad fluv. Ornain. 15. leuc. a Nanceio. In Ducatu hoc 4. Conventus sunt Iuridici, Barrensis, S. Michaelis, Claromontensis et Bassiniacensis.

Barrum, caput Ducatus. Luppeium Louppi. Petra Fixa Pierresite. Solliacum Sovilly, vel Seully.

Calciata la Chaucee. Confluens Coufflen, alias Conflans au Iarvisi. Dunum Dun. Fagum Foug. Longus Vicus Longwy. Mandrae ad 4. turtes Mandres aun quartre taurs. S. Michaelis municipium, S. Michel, vel. S. Michel. Montio. Satanacum Stenay.

Clarus Mons in saltu Argonna, Clermont en Argonne. Varennae Varennes. Vienna castellum Vienne le Chasteau etc.

Brunonis mons Bourmont. Castellio Chastellion. Confluentes in Bassineio, vel Bassiniaco, Conflans au Bassigni. Marchia la Marche. Mota la Motte. Quibus adiunxere [orig: adiunxêre] Principes Barrenses Hattonis castrum Haton Chastel, Marchiam, Iamesium Iamets, Asperum Montem Aspremont, aliaque loca. Vide etiam Barrum.

BARROSA nomen Familiae in Hispania illustris, vulgo Barroso. Ex illa, in Toletana inprimis Urbe florente, oriundus Garsias Barrosus Dn. de Parla, pater fuit Petri Gomesii, qui ab uxore Aldonica de Ribera, nomen et successionem de Malpica et Valdipusa, atque Marescallatum Castellae, suae domui intulit: In posteris, Malpieae Marchionum axiomate quoque accedente. lisnamque genitus Payus, pater Francisci fuit, quo [orig: quô] et Maria [orig: Mariâ] de Figueroa natus Petrus March. de Malpica creatus est: Cuius fil. Franciscus, ex Iohanna Henricia, suscepit Balthasarem Comitem de Navomoraz, Catharinam (uxorem Henrici Davila et Guzman Marchion, de Povar ) Matianam (uxorem Friderici de Roxas et Guzman, Dn. de Layos, Comitis de Mora ) Mariam et Agnetem Moniales, qui hoc [orig: hôc] saeculo [orig: saeculô] floruere [orig: floruêre], Phil. Iac. Spenerus Theatr. Nobil. Eur. Tom. II.

BARROSIUS Iohannes, Olyssipone-Lusitanus, scripsit Historiam Asiae, et Indiarum, cuius quidem pars prima prodiit A. C. 1552. secunda et tertia, A. C. 1563. quarta demum, cura [orig: curâ] Philippi IV. A. C. 1615. Coetenim educatus est in Aula Emanuclis et apud fil. quoque huius Iohannem Regem gratia [orig: gratiâ] floruit. Fuit porro Praefectus S. Georgii de Mina, in ora Africae, et tandem Thesaurarius Indiarum. Alphonsus Ulloa partem Historiae eius ex Portugallica lingua in Hispanicam transtulit. Non desunt tamen, qui illam non magni aestiment. Obiit A. C. 1565. aetat. 70. ferme. Alius eiusdem nominis floruit in eodem regno, sub Iohanne III. Circa A. C. 1540. auctor Descriptionis provinc. inter Durium et Minium. Alius, Barrosius itidem seu Barrius dictus, Hispanus, auctor fuit Historiae Ferdinandi et Isabellae. Vide Anton. Teissier in Elogiis Volum. 1. et 2.

BARRUM nomen Gallicum vetus, quod portum videtur significavisse. Certe locus vulgo Barbehel et Barbeau dictus, ad Sequanam, Monasterio [orig: Monasteriô] insignis, Latine Sacerportus nuncupatur: ut appareat Behel Sacrum, Barrum, vel Bar portum amnicum Gallice appellari consuevisse. Unde autem Barrum pro portu sumptum sit, haud facile dictu est. Nisi forte a barris hanc appellationem accepit, quibus barris ac repagulis portus non maritimi modo, sed etiam amnici claudi consueverunt. Barrae apud Wilhelmum Brittonem sunt repagula: et Auctor Histor. S. Michaelis, ante annos DC. scriptae, de Barro Ducis sic refert: Fridericus, Dux Lotharingorum, propter frequentes Campanensium incursiones, in confinio Lotharingiae et Campaniae castrum exstruxit, quod Barrum, quasi barram nominavit. Barrum autem Ducis dictum est, quod a Duce Lothariensium Friderico exstructum fuerit: Hoc ampliatum et in oppidum redactum, usque hodie Barrum Ducis vocatur, Bruno Herculanus in Chron. Monast. S. Deodati. Huius ager sive Ducatus, qui antea Comitatus fuit, nunc appellatur pagus Barrensis, le Barrois. Aliud est Barrum ad Sequanam, in Lingonibus, non ignobile oppidum, Bar sur le Seine. ita cognominatum, ut distinguatur a Barro ad Albam, Bar sur Aube, et a Barro Ducis, de quo supra. Ex duobus prioribus unum pago Barrensi nomen dedit, qui Barrisus vocatur, in Capitulis Caroli Calvi, apud Silvacum latis, A. C. 853. et inter Pertisum et Camizisum pagos medius collocatur. In divisione Regni Lotharii, A. C. 870. facta Barrense, inter Odornense et Portense. Nithardus l. 1. duos pagos Barrenses facit, quos inter Partensem ac Brionensem ponit. Wiomadus, revertenri in

Galliam Childerico, comitatus Proceribus Francorum, apud castrum Barrum occurrit, et Barrensibus, quod primi Regem receperant, tributi remittendi auctor fuit, ut Fredegarius, ac Aimonius scribunt: quod tam Barro ad Sequanam, quam ad Albam convenire potest: quorum amborum pagi sunt Nithardo utrique Barrenses. Hadr. Vales. Notit. Gall.

BARSA Isse de Bas Gallis, Basepool Anglis, insul. maris Britannici Angliae adiacens, aliis Bardsey dicitur. Aliis est insul. Gall. in ora Britanniae minoris prope Staliocanum portum seu Fanum S. Pauli Leonensis.

BARSABAS nomen viri, Actor. c. 1. v. 23. Latine filius conversionis, aut quietis, aut iuramenti.

BARSALIUM quae et Sergiopolis post dicta, urbs fuit Armeniae tertiae, ad Euphratem fluv. inter Samosatham et Claudiopolim. In Tab. Peutinger. videtar Salmasio urbs ea, quae *karpakeli\s2 Ptolemaeo dicitur, et ab eo in Armenia minore, in Praefectura Lavinianisene, collocatur: *pro\s2 me\n tw=| *eu)fra/th| *ko/rkh, *me/teita, *klaudia\s2, ento\s2 de\ tou/twn *karpakeli\s2. Ad Euphratem quidem Corce, Metita, Claudia, Barsalium seu Barsalis, quod forte corruptum ex *bkrkeli\s2. Certe alterutrum horum mendose conceptum videtur. Tabula praefata, ubi de itinere a Melitene ad Samosata, sic habet: Melitenis Corce XIIII. Metita XII. Claudia XLVI. Barsalium VIII. Heba XXX. Charmondara XII. Samosata. Vide Salmas. ad Solin. p. 627.

BARSANII seu Semidalitae, Haeretici, Gadanaitarum sectatores. Horum sacrificium erat pauxillum pollinis digito [orig: digitô] ori admotum. Ioh. Damascenus, de Haer. A. C. 535.

BARSCALCI et PARSCHALCI in variis Chartis Germanicis, in Metropoli Salisburg. videntur dicti homines mediae conditionis inter liberos et servos; vel etiam Baronum servi: a Bar vel Baro, i. e. homo libet; et Schalck i. e. servus. Sic Mansi Barscalci, videntur esse colonorum liberorum, diversi a mansis servorum, seu qui a servis coluntur. Vide Car. du Fresne d. l.

BARSINE Artabazi, vel iuxta Arrian. Darii filia Alexandri M. uxor, quam cum Hercule filio Cassander occidi iussit, scil. quasi reguum Macedoniae, quod aftectabat, aliter consequi, quam scelere, non posset. Iustin. l. 15. c. 2.

BARSITA quae et BORSIPPA urbs Asiae, in Babylonia regione ad Euphratem ex praecipuis totius tractus. P. a Vico.

BARTASSIUS Gul. Sallustius Poeta Gallus, totum ferme V. T. metro [orig: metrô], reddidit. Carmina eius Latine et Italice postmodum versa. Vide et Gulielmus, ac plura de illo in Elogiis Antonii Teissier Volum. I.

BARTHENORA praenomine Obadias, Rabbinus, auctor Commentarii Misnaioth, floruit A. M. 5269. iuxta Rabbi Ganz.

BARTHENOS uxor Noachi apud Epiphanium. *bkrqe/nos2, inquit, tw=n *nwe)/ ge/gone gunh/.

BARTHIUS Caspar, fil. Caroli ICti et Cancellarii Brandeburg. Custruni natus, post Academias quamplurimas perlustratas, Lipsiae sedem fixit, Philologus magni nominis. Obiit A. C. 1658. aetat. 71. Scriptorum plurimorum auctor, inter quae eminent, Adversaria, Volum. III. Animadversiones in Papin. Statium, Commentarius magnus Superstitionum. De Fide salvifica libb. 2. et de Constantia totidem, Paraphrasis Poet. fabularum Aesopi, Epigrammata etc. Frehero enumerata. Auns Iohannes a Barth miles strenuus ac Nobilis primus familiae e Bavaria in Saxoniam concessit; patruus Christianus Iudicii Cameralis Assessor Ratisbonae in Comitiis obiit A. C 1607. Paul. Freherus Theatro Viror. erudit. clarorum.

BARTHOLINUS [1] Richardus, Perusinus, Poeta [orig: Poëta], Austriadem 12. libr. edidit, de bellis Ducum Bavariae et Princip. Palatinorum. Dedicatum Maximil. I.

BARTHOLINUS [2] Thomas cum filio Medici celeberrimi, editis scriptis, de novis inventionibus Chirurgicis, vemps lacteis, circulatione sanguinis, meatu chyli, etc. incliti. Hafniae floruerunt, his ultimis annis. De Casparo, Erasmo, Ivaro, etc. Vide Freherum Theatro Viror. claror.

BARTHOLOMAEUS [1] Apostolus, cuius nomen solum in Euangelio legitur. Post resurrectionem Christi in India sparsit Euangelii semina, ut scribit Euseb. l. 3. c. 1. et citatur eius dictum huiusmodi, Euangelium esse breve et longum. Etsi enim summa eius brevibus Aphorismis comprehensa tradi potest, tamen sapientia illius mexhausta est, et propugnatio dogmatum longiorem orationem desiderat. In Armeniae urbe Albana fertur, iussu Astyagis Regis, cuius fratrem converterat, excoriatus esse. Nic. Lloydius. In Armenia maiori Lycaonia, Albania, et India citeriore Euangelium eum praedicasse [orig: praedicâsse], habet Morerius. Latine filius --- haurientis --- aquas. Ita Hesychius. *bkrqolomai=os, ui(o\s2 krema/santos2 u(/data. Atqui Vossius scribit Bar ptolemaeus, quasi filius Ptolemaei. Euangelium ei Haeretici tribuerunt. De ipso vide Matth. c. 10. v. 3. Marc. c. 3. v. 18. Luc. c. 6. v. 14. Chrysostom. Homil. de 12. Apostol. Baron. A. C. 31. 44. etc. Eius habitum describens Abdias Babylonicus, colobium ei album tribuit, et pallium, quod per singulos angulos singulas habuerit gemmas. Verba eius haec sunt Histor. Apostolor. l. 8. Vestitus colobio [orig: colobiô] albo [orig: albô], clavato [orig: clavatô] purpura [orig: purpurâ]: induitur pallio [orig: palliô] albo [orig: albô], habente per singulos angulos singulas gemmas. Qui plane *grammate/wn apud Iudaeos fuit habitus, nisi quod ex singulis angulis non gemmae, sed r(oi/+okoi, i. e. globuli Punicorum malorum specie, pendebant. Nam *grammatei=s2 et colobium clavatum et super colobium quadrangulum pallium accipiebant. A quatuor istiusmodi angulis, quos Graeci gwni/as2 item, pte/rugas2, dixere [orig: dixêre], quadrangulus habitus Pallium Tertulliano appellatur, de Pallio, vide Salmas. ibi.

BARTHOLOMAEUS [2] Superintendens Valdensium in Bohemia, Bulgaria, Croatia, Dalmatia, et Germania dispersorum, circa A. C. 1223. Hunc Matthaeus Paris. in Henrico III. vocat Antipapam, quod Episcopos suis dederit, Ecclesiasque ordinaverit. Additque, eum tali usum fuisse subscriptione, Bartholomaeus Iervus servorum

sanctae fidei salutem. Vide quoque Crantz. Metr. l. 8. c. 18. et Sax. l. 8. c. 16.

BARTHOLOMAEUS [3] nomen Campanae magnae, quam, iuxta alias, Turketulus primus Croylandiae Abbas, defunctus A. C. 875. Monasterio a se fundato, donasse [orig: donâsse] legitur apud Ingulfum. Reliquae fuerunt Bega, Berwinus, Betelinus, Pega, Turketulus, et omnium maxima Guthlacus. Vide Campana.

BARTHOLOMAEUS [7] Brenssanus, iuridica et historica plurima scripsit. Gregorio IX. carus, obiit an aetat. 84. libertatem patriae, contra Acciolinum tyronem gloriose defendens.

BARTHOLOMAEUS [8] Brixiensis, Vincentii Castellionei discipulus, circa A. C. 1256. sub Alexandro IV. Positifice, Iohannis Semecae Germani Glossis ad Decretum Gratiani, quaedam adiecit, errores eius notavit, omissa supplevit. Vide eum in Decreti initio. Idem Temporum rationem scripsit, teste Caccialupo [orig: Caccialupô] de Modo stud. Vide quoque Raphaelem Volaterran. Anthrop. l. 21. et Voss. de Histor. Latin. l. 2. c. 57. Quaestiones porro diebus Dominicis et Veneris a se disputatas collegit, easque Dominicales et Veneriales appellavit; imitatus Pileum, qui, quae Sabbati die disputaverat, Sabbatinas vocavit. Ab Alexandro praefato non contemnendis muneribus excultus, Patriarchae Venetorum seu Gradensi quandoque adsedit etc. Vide Ioh. de Turrecremata in c. Episcopus non flagitetur II. qu. I. Pancirollum de claris LL. Interpp. l. 3. c. 3. et 4. Simlerum in Biblioth. et Gerh. von Mastricht Histor. Iuris Eccles. p. 364. 365.

BARTHOLOMAEUS [9] Caranza, Dominicanus, Archiepiscopus Toletanus, tamquam haereseos suspectus, Inquisitioni subicitur: A Martino Azpilcueta, IConsult. celeberrimo, qui an. aetat. 80. Roman, ubi Caranza 11. annos detentus erat, venit, acerrime defensus. Spond. A. C. 1559. num. 29. Scripsit epitomen Conciliorum et Paparum, usque ad Paulum aliaque.

BARTHOLOMAEUS [10] Cavalcantius, Florentin. Henrico II. Galliae Regi aestimatus, auctor Rhetoricae Ital. etc. Vide les Eloges Antonii Teissier Part. 2.

BARTHOLOMAEUS [12] Facius, Genuensis, Arrianum Latine reddidit, scripsit Alphonsi I. Neapolitani Regis Histor. et de Felicitate vitae.

BARTHOLOMAEUS [13] Fontius, a Matthia corvino Bibliothecae augendae adhibitus.

BARTHOLOMAEUS [14] Gaetanus, Sebusianus, egregius miles, et Historicus. Annalium patriae suae scriptor. Obiit A. C. 1404.

BARTHOLOMAEUS [17] Ianovesius, Hispan. scripsit sub Urbano V. de Antichristo, quem A. C. 1360. debuisse venire, et quidem die Pentecostes; ab ipso omnes fideles seductum, contra omnes Iudaeos, Ethznicos et Mahumetanos conversum iri, asseruit. Bzovius A. C. 1359. num. 9.

BARTHOLOMAEUS [18] Keckermannus, Dantiscanus insignis Mathematicus, Philos. et Theologus.

BARTHOLOMAEUS [19] d'Osa Bergomas, sub Ludov. IV. A. C. 1340. Historiam Paparum et Imperator. 16. libris, edidit.

BARTHOLOMAEUS [20] Pisanus, scripsit Summam Casuum conscientiae, cui titulus Pisanella seu Magistruccia. Obiit A. C. 1347.

BARTHOLOMAEUS [21] Pitiscus, Mathematicus saeculo [orig: saeculô] elapso [orig: elapsô]. Theologus item magni nominis Palatinus, obiit Heidelbergae, A. C. 1613. aetat. 52.

BARTHOLOMAEUS [26] Vicentinus, ab Innocentio IV. in Galiam, ad Ludovic. IX. missus.

BARTHOLOMAEUS [27] Zambertus, Mathematicus Venetus. Voss. de Scient. Mathem. c. 16. §. 15. 16.

BARTHOLOMAEUS [28] Zuchatus, Historicus. Possevin. Bibl. Trithem. Catal. Leander, descr. Italiae. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 10.

BARTIETAE Graece *bartih=tai, in Arachosia recensentur Ptolemaeo; quorum regio Bartietis, apud Plin. Amnis Erymandus praefluens Bartietin Arachosiorum, l. 6. c. 23. uti quidem legendum videtur Salmasio, quum vulgo Parabesten praeferant editiones. Dicitur autem urbem vel regionem praefluere amnis, qui eam alluit. Vide eum ad Solin. p. 1175.

BARTOLUS de Saxoferrato ICons. egregiae huius Scientiae Instaurator, natus est A. C. 1309. Puer praeceptorem habuit Petrum de Assisio, virum doctum et eximpie pium, a quo in Grammaticis eruditus fuit. Ad Iuris Civilis disciplinam se contulit, an. aetat. 14. in civitate Perusina, quam tota [orig: totâ] diligentia [orig: diligentiâ] et industria [orig: industriâ] didicit, sub praeceptoribus Cymo Pistoriensi, Iacobo Burrigario, et Reynerio Foroiuliensi, ut postea an. aetat. 20. Bononiae de Iure publice responderit, et anno [orig: annô] sequenti sollennia Doctoratus insignia receperit. Perusii uxore ducta [orig: ductâ], ut vitae portu constituto [orig: constitutô], aetatem ius profitendo transegit, cui nec ingenium, nec memoria defuit, qui Hebraicas literas et mathemata didicit, et plurium disciplinarum quam Iuris Civilis peritiam habuit. Mortuus est A. C. 1355. ibidem an. aetat. 46. Haec Ioh. Pichardus in IC. vitis. Vide

P. Iovium, Volaterran. Lancelotum in eius vita. Turselin. l. 9. Trithem. de script. Eccl. Paul. Freherum Theatro [orig: Theatrô] viror. erudit. claror. etc.

BARTONIA provincia Prussiae, Nattangiae et Varmiae finitima, agris et oppidis frequentibus ornatissima. Metel.

BARUCH Latine benedictus, vel genu flexus. Hesych. *bkrou\x, eu)lognme/nos2. Fil. Neriae, amanuensis Ieremiae, et fugae in Aegyptum comes, Ierem. c. 32. v. 12. Alius videtur ab illo, quicumque tandem fuerit, cuius exstat liber inter apocryphos.

R. BARUCH Germaziensis auctor libri Theruma, anno [orig: annô] 4996. iuxta Rabbi Ganz. Biennio post Rabbi Eliezar Germaziensis itidem, scripsit librum Arokeh. Ibid.

BARULI Haeretici, animas ante hunc mundum conditas, et quidem una [orig: unâ] vice omnes, tumque peccasse [orig: peccâsse], fabulati sunt. Praeterea Servatori nostro corpus, cum hodiernis Anabaptistis, phantasticum tribuerunt. Sander. Haer. 149.

BARULUM vel BAROLUM, BARETUM Straboni hodie Barletta, ut nonnullis videtur; nobile olim, frequens ac opulentum oppid. Apuliae Peucetiae, 4. milliar. ab ostiis Aufidi fluv. a Bario, 30. mill. pass. in occidentem. Sipontum versus totidem, Cannis urbi excisae proximum ad 6. mill. pass. In huius medio foro statua ex aere armati Regis 10. pedum altitud. conspicitur, quam incolae Imperatoris Heraclii esse dicunt. Aliquando a Gallis obsessum tanta [orig: tantâ] fame laboravit, ut milites detractas scutis pelles aquis emollitas absumerent, herbisque (quascumque reperirent) vescerentur. longitud. 40. 35. latitud. 41. 20. Oppid. est agri Bariani, etc. nunc deficit indies. Baudrand.

BARUSSAE 5. insul. in Indico mari Ptol. Mercatori sunt Mindanao, Cailon, et Subut, cum reliquis duabus Circium versus. Baudrando Macassar, Gilolo, et Ceram, cum aliis in viciniis, quae saepe etiam Moluccae dicuntur.

BARVA urbs Africae in Abyssinia et regno Bargnagassi, inter Chaxumum et Ercocum urb. iuxta Marabum fluv. vix, 70. miliar. a mari Rubro.

BARYGASA insigne emporium Gedrosiae. Steph. Item urbs Indiae intra Gangem. Ptol. et Arrian. Bacam vocat Castaldus. Ramusius autem Goa vel Calicut ex ea facere mallet. Nunc Bacaim, in regno Guzarati, permunita, cum portu in ora ad fauces sinus Cambaiae. Sub Lusitanis. Baudrand.

BARZAENTES Satrapes, qui Arachosios ad defectionem impulit; postea vinctus ad Alexandrum adductus. Curt. l. 8. c. 13. Nabatnae et Barxaentis meminit quoque Diodor. Sic. l. 17.

BARZAITH i. e. filius, aut puritas, sive frumentum anguli, Nomen viri. 1. Paral. c. 7. v. 31.

BASA i. e. in factura, Iudaeorum Rex, regnavit an. 24. Homo impius, sed qui omnem familiam Hieroboam et Nadab interfecit. 1. Reg. c. 15. v. 27.

BASALTES nomen lapidis, apud Plin. l. 36. c. 7. Graece *bxsali/ths2, Ptolemaeo, ubi oram Aegypti Arabicam recensens, vafiorum marmorum cautes, et lapicidinas simul enumerat. Salmas. ad Solin. p. 558. De eo sic habet Plinii locus: Invenit eadem Aegyptus in Aethiopia, quem vocant Basalten, ferrei coloris atque duritiae. Unde et nomen ei dedit. Numquam hic maior repertus est, quam in Templo Pacis ab Imperatore Vespasiano augusto dicatus argumento Nili XVI. liberis circa ludentibus, per quos totidem cubiti summi incrementi augentis se amnis intelliguntur. Non absimilis ei narratur in Thebis delubro Serapis, ut putant, Memnonis statuae dicatus: quem, quottidiano [orig: quottidianô] Solis ortu contactum radiis, crepare dicunt. Eundem sic describit Strabo l. 17. Nos Philas ex Syene pluastro venimus, per campum valde planum centum stadiorum. Per totam viam utrimque multis locis visebantur, quasi Hermaea, scopuli alti, rotundi, admodum politi, pene teretes, nigri ac duri lapidis, e quo mortaria fiunt etc. Cuivusmodi lapides, sed minutolos, reperiri prope Caillon, arcem archiepiscop. Rothomagensis in Gallia, foris asperos, tuberosos, veluti oblitos luto [orig: lutô] et candicantes, intus gagate nigriores, refert dalechampius ad Plin. loc. cit. Vide quoque infra in voce Marmor.

BASAN i. e. in dente, sive in ebore, aut in mutatione, vel in somno, aut confusio, vel ignominia. (Hesychius, *basa\n, ai)sxu/nh ) Regia Og Regis, quae pascuis, ac nemoribus abundans cecidit in sortem dimidiae tribus [orig: tribûs] Manassis. Longitudine a torrente Iaboc, usque ad terminos Selcha, Gessuri et Machati; latitudine vero a montibus Galaad, Seir et Hermon, usque ad mare Galilaeae et Iordanem extenditur. Quae et Havoth-iair Deuter. c. 3. v. 14. dicitur, ac terra Rephaim. Graece Iosepho, Ptolemaeo, et Stephano *batanai=a, vel *Batave/a, cuius pascua praeter Mosen ac Davidem veteres scriptores mire celebrant. Hieronymus in Amos c. 4. v. 1 Vaccas pingues de armento se esse noverint, sive quae nutriantur in pascuis Basan, quae sunt loca herbarum fertilissima. Theodoretus ibidem *dama/leis2 de\ au)ta\s2 th=s2 *basani/tidos2 o)noma/zei, w(s2 a)brodiai/tous2, kai\ xlidh=| pantodaph=| kexrhme/nas2. *toiau=tai ga\r kai\ th=s2 *basanitidos2 ai( dama/leis2 dia\ nomh=s2 a)fqoni/an skirtw=sai. Scilicet teste Cyrillo [orig: Cyrillô] in eundem locum, *xw=ra h( *basani=tis2, eu(/boto/s2 te kai\ eu)a/nqhs2 kai\ polu\ li/an e)pithdei/ws2 e)/xousa pro\s2 to\ du/nasqai katapiai/nein a)mfilafw=s2 ta\ e)n a)nth=| bosko/mena. Apud Tzetzen Chil. 10. Hist. 306. legitur,

Magno [orig: Magnô] errore. aliud enim Basan regio, aliud Bethsan oppidum, quod Graece *skuqu/polis2 dicitur, non tamen a Sycthis uti volunt, sed quia

spinae genus [gap: Hebrew word(s)] scitta, ibi crescebat affatim, uti docet Bochart. l. 3. Phaleg. c. 13. Nic. Lloydius.

BASANBURGUM melius Batavorum arx, ad Mosam fluv. 2. leuc. a Noviomago in meridiem Batenburg. Vide Arx Batavorum.

BASCAMA oppid. in tribu Gad, regionis Galaad, in quo Ionathan occisus est a Tyiphone. 1. Machab. c. 13. v. 23. Ioseph. l. 13. Iod. Antiq. c. 9.

BASCATH civitas antiqua in tribu Iuda, Ios. c. 15. v. 39. Latine massa, inflatio, aut in angustia, vel effusione.

BASCATIS Graece *ba/skatis2, unum ex tribus fluminibus, quae in Sogdiana memorantur Ptolemaeo: una cum Dymo: quod alterum eorum est, in tertium scil. Iaxartem influit. Vide Salmas. ubi supra, p. 791.

Barbara de pictis veni Bascauda Britannis,
Sed me iam mavult dicere Roma suam.

BASCLONIA regio cuius caput Baiona. Ita enim Giraldus Cambrensis, qui circa A. C. 1200. floruit et secundam editionem Hiberniae expugnatae A. C. 1199. Regi Anglorum nuncupavit Iohanni, l. de topogr. Hiberniae part. 3. c. 9. Urbs, inquit, Baonensis Guasconiae terminus, et sub eodem dominio continetur: eadem quoque Bascloniae caput est; unde Hibernienses provenerant: i. e. ex qua Basclenses vel Basclones populi in Hiberniam migraverunt. Ait enim, Basclenses de Hispaniarum partibus classe in Hiberniam insul. venisse, ibique habitavisse, et Basclensium Hiberniensium corpora, vestes, armaturam moresque describit. Cum igitur hic Auctor Baonam seu Baionam Vasconiae terminum vocat, et Vasconia [orig: Vasconiâ] Gallica [orig: Gallicâ], Anglicae tum ditionis, contineri asserit, ac nihilominus eandem caput Bascloniae appellat, indigitare videtur, Baionam finem fuisse Vasconiae Gallicae, et initium Bascloniae vel Viscaiae Hispanicae, ex qua Basclenses in Hiberniam migraverunt. Hugo, Chronici Viceliacensis auctor, qui circa A. C. 1160. scripsit, Basclomam quoque vocat et Gasconiae ac Navarrae interponit mediam: ut et Rogerius Hovedenus; ita ut ambo videantur Bascloniam et Basclos suos, non minus quam Navarrenses ac Navarram, Hispaniae adscribere. Guibertus Abbas Novigenti in Hist. Hierosolym. a Gasconia Basconiam distinguit: eadem [orig: eâdem] ratione Gesta Dominorum Ambacensium, circa A. C. 1160. Vascos, Vasconum et Navarrorum medios faciunt, ac a Carolo M. domitos esse produnt. Valesio Bascones, fuere [orig: fuêre] pars Vasconum Pyrenaeo propiorum: Vascones enim lingua [orig: linguâ] sua [orig: suâ] mutati in Bascones, sicut Vasates in Basates, vivere in bibere, Viscaia in Biscayam, Leuva in Leubam et Liubam, Vesontio in Besanson, mutata. Addita [orig: Additâ] dein, litera [orig: literâ] l. vel. potius inserta [orig: insertâ], dixere [orig: dixêre] etiam Basclones, ut indicat nomen Bascloniae; et Basclenses et Basclos, nec non Vascos. Eosdem Vasculos, Vasclos item vel Basclos ante A. C. 1200. dici coepisse ait Oihenartus Vasco, ut in Concilio Lateranensi A. C. 1179. habito. Hispani eos Vascos vocant, Galli Basques et Biscains. Longa est haec Vascorum regio vel Basconia, vulgo le pays des Basques, 50. mill. pass. lata 24. dividiturque tripartito, in pagum Lapurdensem, vel Baionensem, inferiorem Navarram et Subolam vallem: e quibus pagus Lapurdensis Episcopo Baionensi paret; Navarrae inferioris citeriorisve pars cidem, pars Aquensi Antistiti: Subola vero Elloronensi. Vide Hadr. Vales. Notit. Galliae in voce Lapurdum. Coeterum incolae latrociniis infames, apud Robertum de Monte A. C. 1179. Quidam Bascli et Navarrenses et Brebenzones venerunt ad urbem Burdegalensem, et illam vastaverant, et in Chronico S. Stephani Lemovic. A. C. 1204. Iohannes Episc. Lemovicensis --- obsedit Nobiliacum, in quo se incluserant quamplures Balcli et ruptarii, qui populum et terram vastabant. Ubi praedones sic dicti sunt, ex Vasconia, cuius incolae Basques, i. e. Vascones appellati, ut diximus. Basculi apud Turpinum c. 7. Hinc Basclones, qui iidem cum Basclis, in Synodo Avenionensi A. C. 1209. c. 7. perinde, ac Haeretici, cum Aragonibus, Brabanzonibus, coeterisque ruptariis et raptoribus excommunicantur: quod ante etiam statuerat Alexander III. in Concilio Lateranensi c. 27. ut apud Car. du Fresne videre est.

BASEMATH i. e. aromata, vel confusio mortis, aut in desolatione, sive in positione, aut in nominibus; altera uxor Esau, Gen. c. 26. v. 33. Filia item Solomonis. 1. Reg. c. 4. v. 13.

BASENTELLUM oppid. Calabriae, prope quod Otto II. Imperat. Italorum proditione, a Graecis victus, captusque est: unde se persoluto [orig: persolutô] lytro [orig: lytrô] et benefico [orig: beneficô] Graecae linguae liberavit, A. C. 980. Sigon. l. 7.

BASEXT Philosophus Brachmanus, in India, celebris, cuius Apophthegmatum opus, circa errorem illius Sectae generalem, quo [orig: quô] dicunt, Materiam primam et omnia creata esse idem cum Deo, inter alia hodiernae Indorum Philosophiae monumenta MSS. asservatur in Bibliotheca Kircheriana Romae, uti videre est, apud Georgium de Sepibus in Collegii Romani Societatis Iesu Musaeo p. 65.

BASIA [1] iuvenum et puellarum, in Charta Communiae S. Iohannis Angeriac. A. C. 1204. concedimus etiam heredibusque eorum, ut ad libitum suum puellas et viduas suas nuptui tradere, et iuvenes uxorare, et Basia iuvenum et puellarum semper habere sine aliqua contradictione libere liceat, apud Car. du Fresne in Glossar. inter

Sponsalium olim fuere [orig: fuêre] ritus. Unde osculum, donatio propter nuptias, quam solebat Sponsus Sponsae interveniente osculo [orig: osculô] dare, in l. 5. Cod. Theodos. de Sponsal. nam, ut est in Novella Alexii Comneni eid. tit. et apud Matthaeum Monachum Iuris Graeco Rom. l. 8. p. 80. Sponsalia peragi consuevere [orig: consuevêre], mat\ tou= )r)r(abw=nos2 kai\ tou= fili/ou toi=s2 mnhsth=rsi filh/matos2, arrhabone et osculo [orig: osculô]. Vide infra, in voce Osculum.

est populum adorare. Manum enim osculantes, dein eam porrigebant ad eos, quorum honori ac venerationi dabatur illud osculum: sicque protensione manus, quam prius erant osculati, quodammodo osculum ipsum porrigere et iactare ad eos videbantur, quibus id honoris deferebant. Quos Iuvenalis ostendit, cum ait, Sat. 3. v. 106.

Qui namque a facie iactat manus, is utique manu faciem prius tangit, quam eam iactet, h. e. manum ad os refert, deinde eam iactat et porrigit, postquam illam est osculatus. Quod probe notandum contra Lipsium, qui in Electis, ubi fuse de hoc ritu, adorantes manum prius porrigere, deinde statim ad os referre solitos, scribit. Oscula iacere vocat Tacit. Histor. l. 1. c. 36. Nec deerat Otho protendens manus, adorare vulgum, iacere oscula, et omnia serviliter pro dominatione. Idem manu venerari, de Nerone cantante: Postremo genu flexus, et caetum illum manu veneratus est. Histrionem nempe ille verum agebat, cuiusmodi hominum mos erat, ut populum scenam ingressi adorarent. Vetus Epigr.

Sic Aurigae flagello [orig: flagellô] populum venerabantur: cum enim dextram manum in adorando ad os referrent, aurigae, qui dextra [orig: dextrâ] flagellum tenebant, flagellum ipsum osculabantur sicque adorabant, quod proskunei= th=| ma/stigi vocat Dio, ubi de aurigationibus Caracallae Imperatoris etc. Vide infra in voce Labratum, item ubi de Osculo.

BASIANA vulgo Possega, urbs Hungariae, in Sclavonia regione. Caput Comitatus Posegiensis, ad Oriavam fluv. qui 2. leuc infra se in Savum exonerat. Subest Turcis cum toto tractu.

BASIANI Haeretici, de quibus Facundus Hermianensis l. 8. c. 7. ubi vide Sirmondum.

BASILEA [1] vel BASILIA in duabus vitis Caroli M. truncato [orig: truncatô] nomine Basla ; in divisione regni Lotharii Basula, in Annal. Metensibus Basala: in Notitiis veterib. provinciarum et civitat. Gall. Basiliensium civitas, Cluverio Arialbinum, quem Vales. Notit. Galliae, A. C. 1675. edita [orig: editâ], ex Ammiano Marcell. qui Theodosii M. ac tabulae Theodosianae, in qua Arialbini mentio, aequalis, Basiliae prae ceteris meminit, ut et Arialbini haud paulo obscuriore fama [orig: famâ], refellit: inter civitates provinc. Maximae Sequanorum IV. locum obtinuit: Post dirutam dein Augustam Rauracorum, cuius rudera in pago August territorii Basiliensis supersunt, sede Episcopatus inde huc translata [orig: translatâ], circa A. C. 800. secundum Valesium, Rauracorum caput. Vide infra. Hodie Helvetiae urbs est, praeclara et ampla, omnibus modis ita commendabilis, ut parem inveniri facile haud credam, Oswaldus Molitor. Eius primus omnium, aut saltem inter primos, meminit Ammian. Marcellinus praedictus, l. 30. Item Notitiae veteres provinc. et civitat. Galliae, de quibus similiter supra, quae Honorii principatu compositae. Et quidem ille, qui A. C. 360. terras hasce perlustravit, testatur, Valentmianum II. Imperat. post vastatos aliquot Alemanniae pagos, munimentum, nomine Robur, aedificasse [orig: aedificâsse] prope Basiliam. Nomen quidam a Basilina Iuliani Imperat. matre, Cluverius. l. 2. c. 5. a Robore accolis Basil; quercu videlicet annosa [orig: annosâ] Deo Basil ibi consecrata [orig: consecratâ]: Beatus Rhenanus a Rheni transitu, quasi Passilea: Nonnulli a Basilisco ibi reperto: Heroldus a T. Minutio Basillo: Quidam a Graeco *basilei/a, sicut Latinor. Augusta, vide Basileus: Hadr. tandem Vales. ab amne proximo Birsa, quem prius Basilam nuncupatum putat, deducit. In Borco Rauracorum angulo ad Rhenum, ubi fluvios Birsam quidem supra, ex Monte Iura profluentem, et infra Wiesam, e silva Nigra excipit: ponte iuncta eximio [orig: eximiô], Maiore, ut vocant, urbe, in veter. Gallico, Minore, e regione in Alemannico solo posita [orig: positâ], situ sedet iucundo [orig: iucundô], aedificiss magnificis, templis quamplurimis, fontibus dulcissimis, caelo [orig: caelô] saluberrimo [orig: saluberrimô], incolarum virtute, mira [orig: mirâ] omnium rerum exuberantia [orig: exuberantiâ], inclita; Franc. Guillimannus, etc. Ex Augustae Rauricae reliquiis orta creditur, et Cluverius quidem conditorem eius Valentinianum II. circa A. C. 374. facere non dubitat; Antiquiorem tamen esse, quamquam non tanto [orig: tantô] nomine, adeqove crevisse potius ex Augustae ruderibus, probabilius: Cum A. C. 260. Alemannorum in Galliam Italiamque irruptione, sub Valeriano et Gallieno Imperator. pluribus urbibus vastatis, etiam hanc idem fatum subiisse: imo una cum Augusta Raurac. ab Hunnis quoque gravia passam esse, sint qui scribant. Distat Tiguro [orig: Tigurô] 9. Nanceio [orig: Nanceiô] 24. leuc. Eius Historia paucis haec. De origine iam aliquid cictum: Munita a Valentiniano retro laudato: postmodum, post Alemannorum, sub Valentiniano III. in Galliam Celticam irruptionem, qui veteribus Rauracis Helvetiisque exturbatis, eorum sedes occuparunt [orig: occupârunt], denuo excitata, et pristino, imo ampliori splendori reddita creditur. Ab Imperatore Henrico dein I. et II. cui ob fortem fidamque operam, contra Francos, Bohemos, Sclavos et Saracenos, feliciter praestitam, unice dilecta erat, Stumpf. de Germ. l. 2. c. 21. postquam Burgundiae regno [orig: regnô], cui subfuerat prius, destructo [orig: destructô] ad Imperium venisset, novum decus ei accessit. Ampliata, A. C. 1368. et minore quoque urbe, quam a Friderico Blanckenhemio Episcopo Argentorat. et Administratore Episcopat. Basil. iure emptionis acquisivit, A. C. 1392.

auctior reddita, iamque olim a variis Imperatoribus, Friderico III. inrprimis, amplissimis immunitatibus et privilegiis donata, inter liberas Imperii civitates fuit: Henrico [orig: Henricô] hoc I. A. C. 1061. Rodolfo [orig: Rodolfô] I: A. C. 1274. Carolo [orig: Carolô] IV. A. C. 1347. Sigismundo [orig: Sigismundô], tempore Concilii, Friderico [orig: Fridericô] III. Imperatorib. etc. hospitito [orig: hospititô] exceptis: Amicitia [orig: Amicitiâ] interim Helvetiorum, ut vicina ipsis erat, diu, antequam foedere ipsis iungeretur, exsulta [orig: exsultâ], nobilis. Namque et Ludovico [orig: Ludovicô] Bavato [orig: Bavatô] a Pontifice excommunicato [orig: excommunicatô], cum ingentes turbae inde exortae essent, Basilienses, qui ob fidsem Imperatori servatam, a Pontifice similiter excommunicati erant, Pontificium Legatum insolentius agentem Rheno merserunt, mox ut securitati suae consulerent, foedus cum tribus primis Helvetiae pagis, ac Tiguro et Berna, multisque aliis Germaniae urbibus, A. C. 1327. fecerunt. Peculiari dein foedere urbs cum Tigurinis coiit, A. C. 1345. Rursus A. C. 1365. cum Leopoldi Austriaci auspiciis Anglorum exercitus, Alsatia [orig: Alsatiâ] vastata [orig: vastatâ], Argentinam obsideret, Urbi huic quoque minatus, a Tigurinis, Bernensibus, Lucernensibus et Solodurensibus, miso [orig: misô] praesidio [orig: praesidiô], confirmata est: quod iterum factum, A. C. 1409. a Bernensibus et Soloduriis, bello [orig: bellô] contra Catharinam Burgund. Leopoldi uxorem: et tempore Concilii Basil. quod disturbaturus ingentem exercitum in fines Helvetiorum adduxerat Ludovic XI. tum adhuc Delphinus, qui praelio [orig: praeliô] San Iacobaeo [orig: Iacobaeô], in omne aevum memorabili, prope urbem, cum exigua Helvetiorum manu conflixit, A. C. 1444. Postea iunctis cum Helvetiis copiis commune bellum adversus Austrios gessit. Carolo [orig: Carolô] porro Burgundo [orig: Burgundô] imminente, Argentinensibus, Sigismundo Austrio, et Renato Duci atque Helvetiis tandem, novo [orig: novô] foedere ad decennium iuncta est, strenua [orig: strenuâ] fidelique opera [orig: operâ] eo [orig: eô] bello [orig: bellô] saepe navata [orig: navatâ]. Exin bello [orig: bellô] inter Maximilianum Imperatorem et Helvetios, ad Dorneggum victores, fervente, mediam se gessit, quod Nihilitas tam graviter tulit, ut magna eius pars ex urbe in vicinos Sequanos, Alsatas et Brisigavos commigraret, unde iniuriarum contentionumque inexhausta seges, victrice tandem Basilea [orig: Basileâ], quae anno [orig: annô] proximo [orig: proximô], qui finem belli illius consecutus est, et fuit A. c. 1501. perpetuo [orig: perpetuô] foedere sese decem Pagis Helvetiae coniunxit, nono [orig: nonô] inter illos loco [orig: locô] obtento [orig: obtentô]. Fuit olim summa hic [orig: hîc] penes Nobiles auctoritas, cuius societates duae frequentibus dissidiis inter se collisae, turbas non raro dederunt. Postea non tam amoti a gubernaculis sunt, quam sponte ea deseruerunt. Namque et multi, quod se tempore Concilii hostibus iunxissent, exilio [orig: exiliô] multati. Dem, ut retro iam monitum, bello [orig: bellô] contra Catharinam: Praeterea post foedus Helveticum, maxima nobilitatis pars excessit. Quidquid tandem residui fuit, urbe Reformationem amplexa [orig: amplexâ], A. C. 1529. cum illam impediri posse desperaret, inde se in proximas arces recepit. A quo tempore Senatus e populo legitur, usque ad nostram aetatem. Bellis externis, namque et obsessa a Rodolfo Comite Habspurgico fuit, A. C. 1273. qui in ipsa huius urbis obsidione, Imperator electus, ei pacem dedit: intestinis seditionibus A. C. 1308. inprimis, et 1376. Vide Psittaci et Stellifrei, quae partibus tum nomina, occultisque insidis saepe tentata. Pestem multoties sensit: A. C. 1314. inprimis, quo [orig: quô] 14000. mortalium. A. C. 1349. quo [orig: quô] totidem: A. C. 1439. quo [orig: quô] innumeri, A. C. 1502. quo [orig: quô] 5000. A. C. 1543. quo [orig: quô] flos virorum. A. C. 1563. et 1564. quo [orig: quô] 7000. atque inter illos iterum clarissimi viri. A. C. 1610. quo [orig: quô] rursus 4000. A. C. 1629. A. C. 1633. A. C. 1667. quo [orig: quô] 2000. sublata. Incensa est A. C. 917. ab Hungaris. Iterum flammis consumptae aedes 600. A. C. 1294. Minor urbs arsit, A. C. 1327. iterumque A. C. 1354. Rursus ferale incendium urbem funestavit, A. C. 1377. 1414. inprimis autem 3. Non. Iul. A. C. 1417. cuius calamitatis immensae Poggius Florentinus meminit, etc. post quam tamen velut Phoenix, e cineribus splendidior resurrexit. Inundationibus Birsici fluv. et Rheni multa damna passa, A. C. 1378. 1424. 1446. 1480. 1512. 1519. 1529. 1530. etc. Terrae motibus, quibus obnoxia Urbs ripensis, et subtus magna ex parte cavernosa, concussa est saepissime, inprimis 15. Kal. Nov. A. C. 1535. quo [orig: quô] tantum non tota concidit. Quae damna affatim divina benignitas pensavit. Academia [orig: Academiâ] namque; quae mox inter celebriores Europae, institutore Pio [orig: Piô] II. ornata est, A. C. 1459. Post quam erectam, et apertas veluti Musarum ianuas, Chartacea quoque hic [orig: hîc] ars excitata, ab Antonio et Michaele Gallicionibus, A. C. 1470. tot tamque nobilibus chalcographiis occasionem dedit, quibus prae plurimis aliis haec urbs effloruit, primum Typographum Bernardum Richelium nacta, A. C. 1478. In foedus dein Helveticum, ut dictum, recepta est. A. C. 1501. Quibus omnibus divini favoris cumulis, Reformatio, accessit, de qua paulo post. Olim Episcopalis fuit, primusque Episcopus Iustinianus habetur, qui Concilio Coloniensi subscripsit, A. C. 346. Eius successores, cum, per hominum credulitatem, opibus aucti essent, varia cum vicinis bella gesserunt, sensim dein, quicquid in civitatem habebant iuris, huic diversis temporibus vendito [orig: venditô]: donec tandem Reformationis impatientes Bruntrtum, seu Pontem Ragnetrudis, ut in antiquis Ecclesiae Vesontiensis tabulis dicitur, sedem transtulere [orig: transtulêre]. Hanc Reformationem iam ante praedixit, circa A. C. 1400. Iohannes Maulbergius, Dominicanus, qui contionibus in vitia et errores saeculi acerrime invectus, Sigismundi Imperatoris elogium meruit. Ei praelusit Concilium, non tam id, quod A. C. 1061. contra Alexandrum II. ab Henrico II. Imperatore celebratum, quo [orig: quô] Chadelo Episcopus Parmensis, Papa electus et Honorius II. appellatus est, quam quod A. C. 1440. Generale habitum est, cuius libertate (in illo enim praesente Sigismundo [orig: Sigismundô], praesidente autem Iuliano [orig: Iulianô] cardin. liberius, quam unquam in aliis, in auctoritatem et potestatem Pontificis inquisitum, Ioh. Baleo [orig: Baleô] teste, in Eugenio IV. Bulling. l. 2. de Concil. ) offensus Eugenius IV. aliud Ferrariae indixit, verum a Patribus Basiliensibus citatus, accusatus, condemnatus et dsepositus est, suffecto [orig: suffectô] ei Felice V. qui cum uxoratus esset, decretum: Non solum, qui habuit uxorem, sed et qui habeat, assumi posse: Concilium supra Papam esse, etc. Sessionibus 45. ut et fulminis Tarpeii a Sixto IV. ob

Andream Archiepiscopum Strigoniensem vibrati, more Maiorum, vide supra, neglectus, A. C. 1485. Wilhelmus Roblinus, parochus S. Albani ortus est A. C. 1521. Clero [orig: Clerô] annitente mox urbe pulsus: absolvit tandem Iohannes Occolampadius, qui A. C. 1522. Basileam delatus, dein A. C. 1523. in Antonii Zangeri Ecclesiastis Martiniani, emeriti, locum surrogatus, tantum effecit, ut A. C. 1524. S. Baptisma idiomate vernaculo [orig: vernaculô], et Cena Domini sub Utraque Specie, ut vocant, administrari inciperet: quo [orig: quô] anno [orig: annô] Disputatio de Caelibatu publice quoque habita. Post quae A. C. 1526. Psalmi Germanica [orig: Germanicâ] lingua [orig: linguâ], in templo Martiniano, cantari coepti. A. C. 1527. Missa eodem in templo, ut et apud Augustinianos abrogata. A. C. 1528. imagines maxima ex parte sublatae. A. C. 1529. tandem hae omnes, duodecim curruum onus, cum super dividunda in domesticos usus praeda pauperes rixarentur, in novem compositae strues, ante primariam aedem, combustae, totaque [orig: totâque] urbe Euangelium publicatum, et absque graviore tumultu omnia peracta sunt: dexteritate et prudentia [orig: prudentiâ] inprimis Iacobi Meyeri Consulis, insignis negotii tam sacri promotoris. A quo usque ad nostra tempora non exiguum decus Reformatae Ecclesiae urbs fuit. Gallis quibusdam proceribus, interque eos Admiralis Colinii filiis, post Lanienam Parisiensem, ob religionem, huc se A. C. 1572. recipientibus, hospitium locumque sacris Gallica [orig: Gallicâ] lingua [orig: linguâ] privatimperagendis, dedit, unde hodieque non contemnendus ibi ex illa gente fidelium coetus: quibus, crescente indies numero [orig: numerô], A. C. 1616. templum quoque, et publice sacrorum causa [orig: causâ] conveniendi potestas concessa. Ad Synodum Dordracenam, e Theologis suis, misit Sebastianum Beckium et Wolphgangum Meyerum, Theol. Doctores celeberr. A. C. 1619. etc.

Exhibet urbis huius regiae Historiam Stumpf. in Chron. l. 12. c. 22. et seqq. Aeneas Sylvius in descr. Basil. Christian. Urstisius Chron. Basil. Munster. Ramus, in Encomio urbis. Vide et Guillimannum, Simlerum, B. Rhenanum Rer. Germ. Nov-Antiq. l. 3. cum Not. Cl. Ottonis Icti, Ioh.Baptistam Plantin. in Helv. Nov. antiq. Sleidan. Hadrian. Vales. in Notit. Gal. etc. De illa Glareanus in Panegyrico Helv.

Rauriacas arces, augustaque limina Rheni
Helvetiae muros et inexpugnabile vallum,
Quo [orig: Quô] pede dicendi, quo [orig: quô] plectro, quave [orig: quâve] Camena [orig: Camenâ]
Sat digne extollam? Non si mihi Tullia verba
Delius inspiret, Musisque ad transtra vocatis,
Tantillum laudis possem: Salve optima mater
Indigenis Basilea tuis, urbs inclita Fama [orig: Famâ],
Urbs Troia [orig: Troiâ], Thebisque et multis notior astris:
Tota quidem speldes, et te tibi pulchrior ipsa es,
A planta usque caput: tu nostri portus, apexque
Imperii: tu totus honos, non indiga laudis
Fucatae, semper studiorum dulcis alumna,
Massiliam referens, doctasque Academia Athenas.

Vulgo Basel, caput Pagi cognominis. Vide infra, longitud. 28. 15. latitud. 47. 25.

BASILEA [2] Minor, urbs recens, in solo Germanico, e regione urbis maioris. de qua supra, cui egregio [orig: egregiô] ponte iungitur. Villa ante seu vicus, inferior Basilea dictus, supra quem exiguo [orig: exiguô] intervallo [orig: intervallô] magalia quaedam et piscatorum domus stetere [orig: stetêre], quem viculum superiorem Basileam nominatum fuisse, a semoribus audivit Urstisius. Intermedio [orig: Intermediô] sive supremo [orig: supremô] cultioris atque frequentioris pagi loco, communis parochia exstitit, quae hodie Theodori nomen sustinet. Postea in unum locum utrisque commigrantibus, prioribusque appellationibus abolitis, ulterior Basilea dici consuevit, antiquo [orig: antiquô] Germanorum idiomate, Enrun vel dirren Basel. Villa adhuc fuit A. C. 1250. sed annis dehinc 28. fossa [orig: fossâ] murisque in urbis formam redacta: et contra Rudolfum Habspurgicum, nondum tum Caesarem, ab Henrico Neoburgensi Episcopo, munita est: a quo etiam, ob fidam operam, id immunitatis accepit, ut in posterum quotannis non nisi 40. libras tributi loco [orig: locô] pendere teneretur, A. c. 1270. lis siquidem temporbisu plenum illius temporale dominium Episcopus Basil. habebat (spirituali ad Constantiensem Praesulem spectante) a quo praetorem accepit, cui 20. Senatores affuere [orig: affuêre]. Ab Episcopo Ioh. de Vienna postmodum, pignori data est Leopoldo Austrio, A. C. 1375. cui proin contra Helvetios A. C. 1386. militarunt [orig: militârunt], amissis clade Sempachiana [orig: Sempachianâ] viris octo. Sed Successor Iohannes Himerius Ramstenius. A. C. 1389. maiori urbi minoris redimendae copiam fecit: qui cum biennio [orig: bienniô] post Principatu se abdicasset [orig: abdicâsset], Fridericus Blackenhemius Episcopus Argentinensis Basiliensi Administrator datus, ut aliis se expediret debitis, urbem hanc, maioris Collegii adsensu, Civitati Basiliensi pro 22000. floren. summa, fiduciaria [orig: fiduciariâ] venditione assignavit: sequenti vero anno [orig: annô], 28800. florenis super acceptis, perpetuo [orig: perpetuô] venditionis titulo [orig: titulô] omni in eam iure cessit, Bonifacio [orig: Bonifaciô] IX. approbante. A quo tempore utraque urbs in unam Rem publ. coaluit. Occupat planiciem aequabilem, ac bifido [orig: bifidô] rivo [orig: rivô] a Viesa fluvio deducto irrigatur, aquis per omnes plateas, quod non parum commoditatis urbi affert, derivatis: figura tetragonum oblongum refert; Ptolemaeus tractum eum ultra Rhenanum ad lacum usque Acronium Alpesque, tab. 4. Eur. vocat Helvetiorum Eremum, i. e. Hercyniae silvae caput, cum adiacentibus regionibus, Rhenique contra Rauricos tractu: cui Vadomarius, Alemannorum Rex, tempore Constantii et Iuliani imperatorum dominatus est. Vide Urstis. hist. Basil. Epit. c. 18. et supra in voce Basilea.

BASILENSIS [1] vel potius BASILIENSIS PAGUS in divisione regni Lotharii A. C. 870. inter Ludovicum et Carolum fratres, Francorum Reges, facta [orig: factâ], nomine Celtico [orig: Celticô] vocatur Basalchouva, seu Basalgouva: Gouva enim seu Gou, Pagum denotare, ex appellationibus adhuc hodiernis Argouv, Turgouv, etc. patet. Constat hoc [orig: hôc]

tempore, de Rei publ. ditione loquor, Episcopi enim sat amplum territorium est, praeter oppid. Lucisvallum, et Sisgoviam regionem, praefecturis quatuor Cisrhenanis, Monchensteniana [orig: Monchenstenianâ], Farnspurgensi, Wallenburgica [orig: Wallenburgicâ], cui Ramsteynia iuncta est, et Homburgensi: ac una [orig: unâ] trans Rhenana [orig: Rhenanâ], Riehana [orig: Riehanâ]: de quibus alibi.

BASILEI sive BASILII Sarmatae prope Iazygas, quorum pars maxima Nomades sunt; pauci agrorum colendorum studio [orig: studiô] tenentur. Utramque Istri ripam incolunt. Strab. l. 7.

BASILEUS [1] apud Ingulfum, Totius occidui climatis orbis terrae Basileus: Rex est, ex Graeco *bksileu\s2, sicut ex *)antigrafeu\s2, Antigrapheus fecere [orig: fecêre] recentiores Latini, uti supra vidimus. Et quidem veteres inprimis Angliae Reges, sic prae coeteris appellari amavere [orig: amavêre]. Hinc Edgarus, qui in Chartae, quae habetur Monastici Anglic. Tom. I. p. 65. intiio [orig: intiiô] se Magnae Britanniae praesidere ait: eam hisce verbis claudit, Ego Edgar, totius Albionis Basileus --- confirmavi. Sic passim et alii Ibid. ut et apud Florentium Wigorn. Willhelmum Malmesbur. Rogerum Hovedenum, etc. Commeneus Albus in Vita S. Columbae Abb. Hyensis c. 25 totius Britanniae Imperatorem interpretatur. Non enim simpliciter Regem, sed eum, qui coeteris potentia [orig: potentiâ] et dignitare antistaret, voce hac [orig: hâc] intellectum voluere [orig: voluêre]. Quam ob causam Basilei seu *bksile/ws2 titulum sibi soli competere persuasum habuere [orig: habuêre] Imperatores Byzantini, coeteros *(rh=gas2 solum, h. e. Reges appellantes. Gesta Innocentii III. p. 117. de Ioannicio Bulgariae Rege: Ipse praeterea coronam Regni legitime receperat a Pontifice: Sed ipse, qui se appellabat Constantinopolitanum Basilea, coronam Imperii temere usurpaverat a se ipso etc. Hunc tamen Bulgarorum Regi detulere [orig: detulêre], quem *basile/a dicebant, cuius etiam Legatos coeterarum gentium Legatis praeponebant, ut est apud Luithprandum in Legat. ubi meminit Petri Bulgarorum Vasileni, vide Scylitzen p. 623. Sed et Carolo M. eundem tribuerunt Legati Nicephori Imperator. A. C. 812. Annales Franc. More suo laudes illi dixerunt, Imperatorem eum et Basileum appellantes. Postmodum vero appellationem hanc Caroli successoribus iidem Imperatores inviderunt: unde lepidam hac de re expostulationem, quam Ludovicus II. Imperator adverstis Basilium Macedonem instituit, legas in eius Epistola, quam descripsit Baronius A. C. 871. num. 57. Vide quae hanc in rem adnotavit Car. du Fresne in Glossar. Notis ad Alexiadem p. 236. et ad Ioinvillam p. 316. Hinc Basilissa, i. e. Imperatrix, quo [orig: quô] nomine Angliae Reginam compellat Monachus quidam in Epist. praefixa Glossario Aelfrici, ob rationem supra dictam, etc. Quod autem vox Basileus recentioti aevo [orig: aevô] per excellentiam denotaverit Principem coeteris superiorem, inde ortum videtur, quia Persarum olim Rex, qui reliquos omnes sui temporis auctoritate ac potentia [orig: potentiâ] anteibat, non nisi *bksileu\s2, sine alia adiectione, a Comicis et omnibus tum Scriptoribus Graecis, appellari consuevit. Antiphanes,

*newsti\ ga\r to\ spe/rma tou=t' a)figme/non
*ei)s2 ta\s2 *)aqh/nas2 e)sti\ para\ tou= *basile/ws2.
Nuper enim semen hoc advectum
Athenas est, a Rege:

Subintellige Persarum. Unde Basilicae nuces, Persicae dictae, uti mox videbimus etc. Post eversam vero Persarum Monarchiam, Aegypti Regibus idem titulus a Graecis eadem [orig: eâdem] ratione tributus est, unde Aegyptiam spinam, a)/kanqan *basilikh\n, vocat Theophrastus de Causis l. 1. c. 10. uti adnotavit Salmas. ad Solin. p. 1291. quem vide. Atque hinc *basiliko\n; pro magno ac grandi passim etc. Nec omittendum, quod, ex hac significatione vocis *basileu\s2, urbi Basileae nomen, quasi Imperatoriam dixeris, inde datum, quod a Iuliano Imperatore tum in vicinia agente, cum contra Alemannos bellum gereret (quos etiam prope Argentoratum ingenti praelio [orig: praeliô] fudit) condita sit, colligat, Acad. Basiliensis ingens decus, Seb. Feschius, ICtu, Philologus et Antiquarius insignis, in Dissertat. hac de re publice habita, qua [orig: quâ] Inscriptionem Iuliano factam in Hispania, erudite enarravit.

BASILIA insul. Ponti in Oceano Septentrionali. Xenophon Lampsacenus a litore Scitharum tridui navigatione insulam esse immensae magnitudinis Baltiam tradit, quam Pytheas Basiliam nominat. Plin. l. 4. c. 13. Baltia Timaeo dicitur. Plin. ibid. Bannomannam vocat. Scandia, et Scandinavia eidem, ut et Solino c. 23. dicitur. Procopius sub nomine Thule sed falso describit. Iornandes Scanziam etiam perperam vocat. Eius loci incolae Suiones apud Tacitum Germ. c. 44. videntur, sed non esse insulam cognitum fuit, et ea esse creditur, quae duo amplissima regna habet, nempe Norvegiam et Suediam, ubi partes praecipuae sunt Gothia, Suecia propria, Lapponia et Finlandia, comprehendens. Scandiam autem vel Scandinaviam, Sconen, quae huius est pars, facit Zieglerus. Idem pro Bannomanna, Pannonia apud Plinium legere mavult, et Finlandiam huius peininsulae partem pro ea accipit. Suiones Taciti Willichius Sueden interpretatur. Hanc Basiliam peinsulam Mar. Niger Vergion appellatam scribit. Vide Scandinavia.

BASILIAE Graece *basilei=a, libri Regum. Tertullian. adv. marcionem, Habes, inquit, tertium Basiliarum, apud Dominic. Macrum in Hierolex.

BASILICA [1] Graeca vox, sed Latini Graecos sequuti, praetoria et domos ad publicas contiones spatiosas, e magnifico opere, Basilicas itidem dicunt. Vocem Scriptores Ecclesiae a Constantini aevo, ad aedes sacras transferunt, nec solum ad maiorcs, sed et ad minores, ipsasque privatorum capellas et sacella. Spelman. Glossr. Archaeol. Graece *basilikh\, i. e. Regia: qui locus primitus iuri dicendo apud Romanos inserviit. Seneca de Ira l. 3. c. 33. Fremitu iudiciorum Basilicae Resonant. Et Plinius Iunior. l. 6. Ep. 33. Sedebant Iudices centum et octoginta, ingens utrinque Advocatorum et astantium corona, latissimum iudicium multiplici circulo [orig: circulô] ambiebat. Ad hoc stipatum tribunal, atque etiam ex superiore Basilicae parte, qua [orig: quâ] feminae, qua [orig: quâ] virt, et

andiendi, quod erat difficile, et visendi studio [orig: studiô], imminebant. Postea cum a Senatoribus, qui ibi deliberatum veniebant, vel a Iudicibus, qui ibi omnis generis causas cognoscere, vel ab hominibus peritis, qui clientibus inibi de iure respondere solebant, locus vacaret, Mercatores ibidem ac Nummularii sua tractare coeperunt negotia: Hinc Basilicae Argentariorum in 8. urbis regione meminit P. Victor. Cinctae autem erant Basilicae porticibus concameratis ex coaxatis contignationibus, immissis in parastatas columnis aut pilis adiunctis; supra quam contignoationem altera fuit et superior porticus, cuius tectum testudinatum aliis postibus, parastatis et arctariis sustinebatur. Medium spatium et quasi superior porticus, Pluteus vocabatur, qui inter utrumque latus per intercolumnia peristyliorum liberum habebat prospectum. Parastatae vero dupli erant ad latitudinem porticus, sicut et columnae perpetuo scaporum ductu ad Basilicae latitudinem. Vitruvius illas sic aedificari solitas esse memorat, ut in una parte iudicia, in altera negotia exerceri possent. Earum 19. in urbe fuisse, scribit P. Victor l. de urbe Roma: 21. vero, Onuphrius Panvinius. In his ergo Centum virorum quatuor tribunalia erant, quorum Plinius in Epist. saepe meminit. Praecipuae vero olim tres fuere, Pauli, Porcia et Iulia, praeter quas Basilicae Alexandrinae, quam Romae, inter Campum Martium et septa Agrippiana, inchoaverit Alexander Severus Imperat. meminit Lamprid. c. 26. Basilicae Neptuni, ab Hadriano Caes. consecratae Ael. Spartian. c. 19. Basilicae in Plotinae honorem, apud Nemausum, opere mirabili exstructae, ab eodem Imperatore, idem Auctor etc. quam postremam Templum vocat Dio: quemadmodum Basilicam Iliam, Iulia Templa vocat Papinius Statius l. 1. Sylv. 1. v. 29.

At laterum passus hinc Iulia Templa, tuentur,
Illinc belligeri sublimi Regia Pauli.

Uti recte contra Domitium censet Ptolemaeus Flavius Collectaneorum c. 63. apud Barthium Animadversion. ad Statium etc. Vide quoque B. Marlianum Topograph Urbis l. 3. c. 1. Iustum Ryckium de Capitolio c. 7. Alexandrum Alexandrium l. 3. c. 6. Petrum Gillium Topogr. Constantinopolis l. 2. c. 18. Alios. Inde itaque Fana; quae tandem in Templa Christiani converterunt. Isidorus Origin. l. 5. Basilicae prius vocabantur Regum habitacula --- nunc autem ideo Basilicae divina Templa nominantur, quia ibi Regi omnium Deo cultus et sacrificia offeruntur. Ausonius in Gratiar. act. pro Consul. Basilicae olim negotiis plenae, nunc votis pro tua salute susceptis etc. Quod enim nonnulli Basilicae appellari aedes nondum consecratas volunt, alii non admittunt. Romae hodie Basilica Lateranensis seu Salvatoris, celebris est, quae a conditore Constantiniana, praeter excellentem structuram, et ornamenta, Aurea basilica dici consuevit, vide Gregorium M. l. 2. Ep. in Praf. Anastasium in Silvestro, Panvinium, alios. Praeter quam tres aliae sunt in eadem Urbe praecipuae, Vaticana, quae Basilica Maior dicitur; S. Pauli et S. Mariae Maioris. Vide Car. du Fresne in Glossar. et Macrum in Hierolex. etc. Hinc Basilicarius vel Basiliciarius, in Gloss. Lat. Graec. malako\s2, a)gorai=os2, vitilitigator, qui fora frequentat. Vide Casaubon. ad Theophr. Characteres p. 176. Item Clericus, qui in Basilica, seu aede Sacra, Papae, Episcopo, aut Sacerdoti sacra obeunti ministrat, apud Isidorum Hispal. Epist. ad Ludefredum Episc. Cordub. in Ceremoniali Cencii Camer. apud Baronium A. C. 1191. etc. Indidem Subbasilicani, qui ibi versabantur, Plauto Capt. Actu 4. sc. 2. v. 34. Plura de Basilicis Romanis vide apud Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. Sigonium de Iudicits l. 1. c. 28. Alios. De Basilicarum vero apud Veteres Christianos structura, accurate agit Salmas. ad Solin. p. 1212. et seqq. ubi ad Pauli Silentiarii *)/ekfrasin Templi S. Sophiae pluribus commentatus: inter alia, non Sacrarium modo, sed et reliquum Basilicae seu Templi aedificium cameratum sive apsidatum fuisse primitus docet. Hoc [orig: Hôc] tamen discrimine, quod Sacrarii culmen concham haberet, i. e. camera esset conchae formam referens: coetera Basilica camerata et ipsa, sed specie semicylindri, fornice nempe oblonga [orig: oblongâ], quam yali/da pramh/kh Plato vocat de Legg. l. 12. Praeterea, coetera Basilicae camera laqueata erat, i. e. tabulis subtecta. At concha Sacrarii ex lapide structo fiebat. Denique concha Sacrarii sinuosa, utpote tribus sinubus, quasi totidem cameris constans. Camera vero Basilicae recta et oblonga ad instar cylindri dimidiati, vel intemodii arundinis fissae, vel carinae navis, aut lintris monoxyli, quales etiam fiebant ex intemodio uno Indicae harundinis fissae: Unde hodieque Navem Galli appellant eam templi partem, a culminis figura. Postea vero Apsis de Sacrario solo dici coepit, ut supra videre est. ibidem habes de Basilicarum partibus, Narthece, Propylaeo, Templi Nave, Sacrario seu Adyto, Concha, qua [orig: quâ] illud tegebatur, aliisque, ut et de origine Basilicarum ac dedicandi ritu, apud Ioan. Seldenum de Synedriis Veter. Hebraeorum l. 3. c. 15. §. 2. de quibus hic [orig: hîc] etiam passim dicemus.

BASILICA [2] libri sunt, quibus continentur LL. ab Imperatorib. promulgatae, vel compositae, quique hodie exstant Graece scripti, unde Iuri Civili magna lux. De his ita Vigil. Zuichemus Praefat. ad Theoph. Goedd. ad rubr. de verbor. signif. num. 31. Hi libri ad illustrandum et interpretandum valde conducunt: non ad emendandum et interpolandum iura nostra: non ad decidendum, quia auctoritate publica [orig: publicâ], quae sola ius facit, in hoc Occidentali Imperio carent. Vide Ioh. Calvin. Lexic. Iurid. Graece *basilika\, vulgo e(chkonta/biblon, quod eorum sint 60. in sectiones sex divisi. Auctor eorum Leo Philosophus est, ut Harmenopulus scribit et Theodorus Balsamo in versibus Heroie. testatur: qui tamen adiungit Leoni Photium, quod eodem tempore hic Canonibus, ille Legibus digerendis operam impenderet. Occasionem Leoni pater eius Basilius Macedo praebuit, qui cum filiis Constantino et Leone hoc iam ante ediderat *pro/xeiron titulis 60. distinctum. Eum itaque consequutus filius Leo *basilikw=n postea libros 60. promulgavit etc. Vide Cuiacium Observat. l. 6. c. 9.

Theophrastus vocat, Regia dicitur Plinio, cui illa cum Spina Babylonica, de qua supra dictum, eadem est, l. 13. c. 24. Non omittendum est, et quod Babylone seritur in spinis, quoniam non alibi vivit, sicut et viscum in arboribus. Sed illud in Spina tantum, quae Regia vocatur etc. Nempe Plinium movit, quod Attici coeterique olim Graeci *basiliko\n de Regibus tantum Persiae dicerent. Sed cum longe ante Plinii aetatem *basiliko\n et *basilei=s2 de Regibus Aegypti etaiam Graeci proprie [orig: propriê] usurparint [orig: usurpârint], non minus Spina Aegyptia hoc [orig: hôc] nomine venire posset. Certe Theophrastus, qui mentionem Basilicae Spinae facit, de Causis l. 1. c. 10. Spinam Babylonicam ab ea distinguit, uti docet Salmas. ad Solin. p. 1290.

BASILICAE [1] aediculae quaedam, quas Franci veteres Magnatum tumulis imponebant, dictae sunt, quod formam Basilicarum seu Aedium sacrarum, referent. Aliorum enim inferioris conditionis hominum sepulchris aut tumba tantum, aut porticulus superexstruebatur, ut colligit Car. du Fresne ex L. Salic. tit. 58. §. 3. 4. et 5. ubi, qui tumbam, aut porticulum super hominem mortuim expoliaverit --- solidis 15. Si quis vero Basilicam super hominem mortuum expoliaverit, 30. solidis culpabilis iudicatur. Ligneas eas fuisse, adeo que incendio obnoxias, discas, Ibid. tit. 71. ubi agitur de multa illius, qui Basilicam voluntario [orig: voluntariô] ordine aut fortasse per negligentiam incenderit. Car. du Fresne, Glossar.

BASILICAE [2] Martyrum et Angelorum aliquoties memorantur Veteribus. Appellabant autem illi Basilicas Martyrum, Aedes Deo exstructas eiusque cultui unice dicatas, in Martyrum locis, in quibus aut passi sunt, ut aliquod eorum extaret monimentum, ut in illis sacris domibus Deum O. M. religiose colerent et invocarent; eique de Martyrum victoria gratias agerent, ac divinum eiusdem implorarent auxilium, quo et ipsi suffulti ad imitationem talium coronarum atque palmarum corroborarentur, seque invidem ad eam imitationem, ex martyrum memoriae renovatione adhortarentur. Vide Augustin. de Civ. Dei l. 8. c. 29. Angelorum vero Basilicae, solebant exstrui, in locis, in quibus Angeli apparuerunt, aut aliquid egregium gesserunt. Tum enim ibi, in honorem Dei Aedes sacrae exstruebantur, in quibus illi agebantur gratiae, pro tam conspicuo favoris sui signo, isque unice implorabatur, ut porro Angelis suis in ministerium nostri uti dignetur, ad quod eos constitutos esse Apostolus ait Hebr. c. 1. v. ult. Utrisque nomina quandoque Martyrum, Angelorumque propterea indita, uti docet Ioann. Forbesius Instructionum Historico-Theologic. l. 7. c. 2. §. 15. Postea vero in Basilicis huiusmodi alio spectari coepisse, discimus ex Rob. Bellarmino l. de Cultu 55. c. 4. ubi inter Basilicam et Templum distinguens, Templum quidem Deo tribuit, respectu sacrificii; eandem vero aedem, Angelo aut Sancto consecratam, ait, ut Basilicam, in honorem et cultum eorum: in quibus tum Deus, tum ipsi invocentur, iisque vota nuncupentur et preces, laudesque ac hymni ei offerantur. Qua de re vide Forbesium ibid.

BASILICAE [3] Nuces, Graecis *basilika\ ka/rua, et absolute *basilika\, optimae iuglandes Plinio dictae sunt, quas molluscas nuces, a molliori putamine, quoque Veteres appellavere [orig: appellavêre]. Rationem nominis aperit Suevius apud Macrobium l. 3. c. 18. his versibus,

Admisce haccam e Basilicis: haec nunc partim,
Partim Persica: quod nomen sic denique fertur,
Propterea quod qui quondam cum Rege potenti
Nomine Alexandro Magno fera praelia bello
In Persas retulere [orig: retulêre], suo [orig: suô] post inde reventu
Hoc genus arboris in praelatis finibus Graiis
Deseruere [orig: Deseruêre], novos fructus mortalibus dantes.
Mollusca haec nux, ne quis forte inscius erret.

De Hortulano loquitur, faciente Moretum, qui inter alia eo mittit et admiscet baccam, i. e. nucleum e Basilicis nucibus. Nempe quod hae nuces e Perside primitus allatae essent, *basilikw=n nomen habuere [orig: habuêre], quoniam Persarum Reges per excellentiam olim *basilei=s2 dicti, ut supra ostendimus, in voce Basileus. Unde de iisdem Plin. l. 15. c. 22. Et has e Perside Regibus translatas indicio sunt Graeca nomina: optimum quippe genus earum Persicum atque Basilicon vocant, et haec fuere [orig: fuêre] prima nomina. Ubi Persicum et Basilicon synonyma facit. Quemadmodum et Dioscorides, *ka/rua *basilika\ a(\ e)/nioi *persika\ kalou=si, Nuces Basilicae, quas alii Persicas vocant etc. At Graeci Scriptores omnes Persicas nuces a Iuglandibus separant; certe quam Latini iuglandem appellant, Graecis est *dio\s2 ba/lanos2. Dixere [orig: Dixêre] autem *dio\s2 bala/nous2 Graeci, e castanearum genere, quae sativae essent, ut idem Plinius docet l. 15. c. 24. Qua de Latinorum Graecorumque diversitate, vide Salmas. ad Solin. p. 598. et seqq. Adde, quae infra dicemus, in voce Iuglans. Plinii locus de Basilicis porro sic habet. Solum hoc pomum natura compactili operimento [orig: operimentô] clausit. Namque sunt bifidae putanminum carinae, nucleorumque illis quadripartita distinctio, lignea [orig: ligneâ] intercursante membrana [orig: membranâ]. Ita Theophrastus Heracleoticarum seu Ponticarum nucum, h. e. avellanarum solidum ac densum ptamen esse, Causar. l. 3. c. 1. ait, at Basilicarum manw/taton to\ peric kai\ h(/kista sumfue\s2.. Et diafuh\n illas habere, quod nec de minuta nuce, quam leptoka/ruon Graeci vocant, nec de castanea, dici potest, habes apud Pollucem. Quare auctorem Glossarii veter. calvam nucem quae e genere est tw=n leptokaru/wn, interpretantem *ka(ruon *basiliko\n, idem Salmas. refellit d. l. p. 603.

BASILICARIS dicta olim una ex portis Urbis Remensis, in Gallia; hodie la Porte Baze. Auctor Vitae S. Guntberti Martyr. num. 3. Quae (porta) Collectitia antea vocabatur, scilicet a conferendis mercibus; nunc autem Basilicaris dicitur, eo quod circa se basilicis dudum prae coeteris portis abundasse feratur: sive quod euntibus ad Basilicas in vico almi Remigii consistenter pervia fuerit, apud Car. du Fresne d. l.

BASILICATA provinc. Regni Neapolitani, ubi maior et potior pars lucaniae, inter Principatum citeriorem,

Calabriam, Sinum Tarentinum et Terram Barensem. Regio sat sterilis et inculta. Cui primaria urbs Acherontia, versus Apenninum.

BASILICI Graecis *basilikoi\, iidem qui Mandatores, quorum erat Imperatorum mandata perferre. In Concilio VIII. Act. 1. ex versione Anastasii, Ego ille Basilicos --- subscripsi. Ubi Anastasius, sed sine ratione, Basilicos Graece dicitur Imperialis natura aut Exspatharii Imperialis, aut alterius dignitatis. Imperiales homines fuerunt, qui rogati testimonii sui scripto [orig: scriptô] et adstipulatione chirographa [orig: chirographâ] sigillatim roboraverunt. Eosdem enim cum Mandatoribus hos *basilikou\s2 fuisse, discimus ex VII. Syn. Act. 1. ubi unus idemque, modo *basiliko\s2 a)/nqrwpos2, modo *basiliko\s2 *manda/twr, appellatur. In Vita S. Nili Iunioris *basiliko\s2 idem est, qui *krith\s2 seu Iudex, apud eundem Car. du Fresne Glossar.

BASILICUS Iactus, in ludo tesserarum fortunatissimus, idem cum Venere secundum Lipsium Antiqq. Lect. l. 3. c. 1. quod colligit ille, cum Plauto Horatium conferendo; Qui ambo cum vetusti meminerunt moris, quo [orig: quô] per testerarum ludum Modimperator, seu convivii Dictator, eligi solebat; hic quidem l. 2. Carm. Od. 7. v. 25. inquit:

Adde quod Modimperator hoc [orig: hôc] iactu creatus non solum *sumposi/arxos2, verum etiam *basileu\s2 seu Rex convivii Graecis dictus est. Consurgebat autem Basilicus seu Venus, ex talis quatuor iactatis, ubi diversam omnes ostendissent facie, Cael. Rhodig. l. 20. c. 27. seu cum nullus eodem [orig: eôdem] vultu stabat talus, uti loquitur Turnebus Adversar. l. 5. c. 6.

BASILIDAE populi Sarmatiae Europaeae, sub Hamaxobiis, ab Hercule et Echidna originem sumpserunt. Mela l. 2. c. 1. ubi nunc ducatus Moscoviensis et Rezanensis.

BASILIDES [1] familia Erythris, e regio sanguine prodiens, qui Oligarchiam ibidem tenuerunt, de quibus Herodot. l. 8. Aristot. l. 5. Polit. c. 6. Strabo l. 14.

BASILIDES [2] Sacerdos in Carmelo monte Dei cognominis, qui sacrificanti Vespasiano inspectis extis magna per ambages praedixit, A. C. 72. Tacit. Hist. l. 2. c. 87. et Suetonius in Vita huius Imperat. c. 7.

BASILIDES [3] Alexandrinus, Menandri discipulus, cum Saturnino, quorum hic Syriam, ille Aegytum conspurcavit, A. C. 130. Adriani Imperatoris temporibus vixit. Docuit unum esse Deum Patrem, ex hoc natum esse *nou=n, ex hoc *lo/gon, ex hoc *fro/nhsin, ex hoc *sofi/an kai\ *du/namin. Ex his, virtutes Principes et Angelos primum condidisse caelum. Ex hoc alios atque alios, subinde derivatos usque dum 365. caeli fabricarentur. Docuit, Primogenitum Patris *nou=n missum esse, ut credentes sibi in libertatem assereret, nec tamne crucifixum esse, sed eius loco [orig: locô] Simonem Cyrenensem. Docuit animam solum servari, non corpus. Inter cetera, contendit confessionem in persecutione esse a)dia/foron, et negationem fidei non esse peccatum. Refutatus ab Agrippa Castore, viro illius aevi celeberrimo. Euseb. l. 4. c. 8. Iren. l. 2. c. 23. de Haeret. Epiphan. haer. 23. Coeterum obtegendae dogmatum suorum pravitati, mysteriorum arcane habendorum praetextu, ut et alii Haeretici, non incommode abutebatur. Ita enim Epiphanius de illo Haer. 24. Sed et idem Circulator; Nos, inquit, sumus homines, alii vero omnes sue, et canes, et ob id dixit: Ne proiciatis margaritas ante porcos, neque date sanctum canibus. Occultat namque suam iniustitam ab his, qui mente praediti sunt, revelat autem ipsius Schola his, qui ab ipso decepti sunt, etc. Et Epiphanio [orig: Epiphaniô] antiquior Irenaeus l. 1. c. 23. Basilidianos decrevisse refert, Non opportere omnino ipsorum mysteria effari, sed in absconditis continere per silentium. Eosdem non esse alias peccatorum poenas, nisi transcorporationes animorum post mortem, statuisse, auctor est Origenes contra Celsum, item in Matthaeum c. 28.

BASILIDES [4] Episcopus Asturiae, in Hispania qui cum Libellaticus esset, quod nomen iis erat, qui persecutionis tempore Christum abnegantes, literas a Iudicibus impetrabant, ut in pace vivefent, redire in Episcompatum volebat, paenitentia [orig: paenitentiâ] prius non edita [orig: editâ]. Cyprian. ep. 68.

BASILIDES [6] Scythopolitanus, Philosophus, vixit tempore M. Aurelii, Praeceptor L. Veri.

BASILIDIANI Haeretici, a Basilide praefato nomen adepti, Sacro-Sancto [orig: Sanctô] Dei nomine tetragrammato [orig: tetragrammatô] inter alia gravissime abusi, multa in illo mysteria iactabant se reperire, quae tamen clam habebant et involucro [orig: involucrô] septem vocalium Graecarum *a*e*h*i*o*u*w, varie inter se permutatarum et decies repetitarum, tenebant involuta; uti docet ex quinque Inscriptionibus Graecis, quae hodieque Mileti, vulgo Palarcho exstant, Iac. Sponius, Earum omnium, excepto [orig: exceptô] nomine praefato [orig: praefatô], quod quinquies in fronte totidem Inscr. variatum exstat, idem tenor:

*a*g*i*e
*f*u*l*a*s*o*n
*t*h*n *p*o*l*i*n
*m*i*l*h*s*i*w*n
*k*a*i *p*a*n*t*a*s
*t*o*u*s *k*a*t*o*i
*k*o*u*n*t*a*s.

h. e. Iohova sancte conserva urbem Miletum, et omnes incolentes eam. Infra scriptum est,

*a*p*x*a*g*g*e*l*o*i *f*u*l*a*s*s*e*t*a*i
*h *p*o*l*i*s *m*i*l*h*s*iw*n
*k*a*i *p*a*n*t*e*s *o*i*k*a*t.

i. e. o [orig: ô] Archangeli, sit salva urbs Miletum et omnes incolae eius. Quam Talismanis, ut vocant, speciem esse, idem non sine ratione suspicatur, vide in hac voce, ut et infra ubi de Consecratione. Ildem porro Haeretici Deum suum Abraxas vocabant, eumque modo sub Iovis, modo sub Anubis, modo sub monstri, cui gallinacei caput et serpentum pedes, effingebant, addito [orig: additô] nomine *a*b*p*a*s*s, de que vide suo [orig: suô] loco [orig: locô], ut et eruditum Chifletii Tractatum. Sed et insignem amethystum ex Oriente Thuanus attulit, cui ab iisdem insculpta Michaelis Archangeli figura, ad eum fere modum, quo [orig: quô] Mercurium suum Gentiles effigiabant, cum Graecis characteribus quamplurimis; quos erudire exponit, iconemque exhiber, praedictus Sponius Itinerar. Part. 3. p. 152. et seqq. Vide quoque infra ubi de Archangelo Michasse.

BASILINDA Iul. Polluci in Onomastico l. 9. lusus fuit Graecorum, quo [orig: quô] per sorrem Rex et Minister electus, ille huic laboriosi quiddam iniungebat. vide l. fin. Cod. de alea, l. 2. Parerg. in verbo, Lusum aleae. Alciat. Prateius apud Ioh. Calvin. Lexic. Iurid.

BASILIOPOTAMUS i. e. Rex fluviorum, Eurotas olim sic dictus, Strab. l. 6. Sic apud Virg. l. 1. Geogor. v. 482. Fluviorum Rex Eridanus. Et Dionys. Perieg.

BASILIPOLIS vulgo BASILOUGOROD, urbs Tartariae Moscoviticae, in regno Casanensi, ad confluentias Suraefluv. in Volgam. Urbs nova est, a Duce Basilio condita.

BASILIPPUM oppid. Hispaniae Bzeticae ab Hispali urbe 21. mill. pass. ex itiner. Antonin. distans, nisi sit Besippo, cuius tamen distantia ab Hispali longe maior est.

BASILIS [1] Historicus, Indica prodidit, quorum secundum Athenaeus l. 9. citat. A Plinio l. 6. c. 39. inter eos numeratur, qui Aethiopiae mensuram consignarunt [orig: consignârunt]. Agatharchides autem l. de Rubro mavi a(plw=s2 eius meminit inter illos, qui Orientis loca descripserunt. Voss. de Hist. Grac. l. 3. p. 336.

BASILISCUS [1] frater Augustae Verinae, quae uxor erat Leonis senioris, contra Vandalos Dux, a Genserico pecunia [orig: pecuniâ] corruprus, classem, cui praeerat, exuri passus est. Dein Zenonem, in Isauriam, se recipere coegit, throno [orig: thronô] occupato [orig: occupatô]: Eutychianorum fautor, haereticos Episcopos revocavit, contra Concilii Chalcedonensis decisionem; M. Filium Caesarem fecit. Sed rediens e Syria Zeno, iusque suum repetens, cum valido exercitu, Armato, qui Dux erat copiarum Basilisci, in suas partes pertracto [orig: pertractô], Verinae socrui reconciliatus est, in cuius gratiam Basilisco, qui in summum templurn cum Zenonide uxore liberisque confugerat, pepercit; nihilominus eo [orig: eô] una cum filio relegato [orig: relegatô], qui Lemni, alii, in Cappadocia, fame consumpti sunr. A. C. 477. Procop. Vandal. l. 1. c. 5. Evagr. l. 3. c. 4. Niceph. l. 15. c. 27.

BASILISCUS [2] fil. Armati, vel Harmati, de quo supra, a Zenone in societatem Imperii ascitus, sed mox patre, iussu Im peratoris occiso [orig: occisô], in Lectorum Ecclesiae D. mariae in Blachernis, numerum redactus: Dein vero Archiepiscopus Cyzicenus factus est. Iidem.

BASILISCUS [3] Graece *basili/skos2 Latine Regulus, Chaldaeis [gap: Hebrew word(s)] hurman, Hebraeis [gap: Hebrew word(s)] tsepha, vel [gap: Hebrew word(s)] tsiphoni, Proverb. c. 23. v. 32. et Elaiae c. 11. v. 8. ab ipso horrendo sono, sibiloque, quo [orig: quô] reliqua animalia vel fugat vel interficit, serpentis genus est nocentissimi, cui unam spitham am longitudinis Arabes tribuunt. Qui bus consona tradit Nicauder Theriac. v. 398.

*eanqou\s2, e)pi\ tri/a dw=ra fe/rwn mh=ko/s2 te kai\ i)qu/n.
Flavus est, adtres palmos habens longitudinem et impetum:

minores nempe, palmos, qui maiorem unum faciunt, i. e. spiqamh/n; sunt enim 4. digitorum singuli, etc. Sibilo [orig: Sibilô] idem fugare solum, ibid. ut et Plin. l. 8. c. 21. ac Solin. c. 30. sed qui sequ untur etiam necare tradunt, Galenus c. 8. ad Pison. Aetius, Damit, Avicenna, Isidorus. Flatu adurere ei proprium tribuit Horus, Hieroglyph. l. 1. c. 1. et l. 2. c. 57. praeter Aelian. aliosque. In Aegypto, vicinisque Libya et Cyrenaica frequens, teste Ammiano [orig: Ammianô] l. 22. Plinio [orig: Pliniô] l. 8. c. 21. Solino [orig: Solinô], loc. cit. Aeliano [orig: Aelianô] l. 3. c. 21. Aegyptiis *ou)bai=os2 dictus est (ut hodieque o)bio\n serpentem quemvis vocant) qui Deorum capitibus imaginem eius ex auro circumponebant, utpote regium nomen habentis et diademate insignis. Iidem in Symbolis sycophantam per eum disignabant, utpote afflatu perimentem folo [orig: folô]; et aevum, eiusdem serpentis imagine, caudam sub reliquo corpore abscondentis, vide Horum ubi supra et l. 2. c. 57. etc. Cum Basilisco Ezechiam Regem conferri legas Esaiae, c. 14. v. 29. quam in rem apud Ecclesiasticos Scriptores multa. Sed nil novi Regem potentem per serpentem adumbrari, vide Aelian. Hist. l. 6. c. 38. et Horum l. 1. c. 56. Et in omni ser pentum genere, Basiliscus, maxime Regis figura [orig: figurâ] est. Id enim arabico [orig: arabicô] Melecha, Graeco [orig: Graecô] *basili/skou et Latino [orig: Latinô] Reguli nomine significatur. Nempe illum e/rpustw=n basilh=a, reptilium Regem, vocat Nicander, Theriac w= n v. 397. Auctoresque varii ipsum mitratum, cristatum vel diadematum esse scribunt. Adde, quod celsus et erectus in medio incedat, Plin. quasi hoc sit insigne Regni, ut Persarum Regibus th\n tia/ran o)rh\n e)/xein. Sed et eidem, quamliber parvo, cedit omne reptilium genus, ranquam pro Rege eum agnoscens: illa enim sibila fugat, ut diximus, et, iuxta Lucan. l. 9. v. 726.

--- - --- Kate sibi submo vet omne
Vulgus, ac in vacua regnat Basiliscus arena.

quodvis aliud solo [orig: solô] perimit flatu, videtur zwh=s2 kai\ qana/tou kuri eu/ein, habete ius vitae et necis, Deorum proin apud Aegyptios capitibus insertum, uti vidimus, etc. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Part. poster. l. 3. c. 9. et 10. Ad fugandas aves araneasque Veteres usos esse, docet Solin. c. 27. Basilisci reliquias amplo [orig: amplô] Pergameni comparaverunt. Ut aedem Apellis manu insignem, nec ar aneae intexerent, nec alites involarent, cadaver eius, reticulu aureo [orig: aureô] suspensum, ibidem locarum [orig: locârum]. Ubi manum Apellus, pro pictura Apellis, magno [orig: magnô] impendio [orig: impendiô] Pergamenis empta [orig: emptâ], positum esse, notar Salmas. Excrcitat. Puman. ad cum. p. 372. lterum inter Insignia Familiarum illustrium Basiliscus quoque. Et quidem monti viridi insistens, in argento scuti hodierni Episcop. Argentinensis, Abbatiae Malmundaviensis nota est, vulgo Malmedyr, quae in dioecesi Leodensi, in ditione Lucenburgia, a Sigeberto Rege fundata est, A. C. 657. Aureus verp monti tricolli insistens, in nigro scuti Bar. Neidecciorum, in Austria, familiam de Reina exstinctam, cuius illi heredes, designat. Niger autem aureis pedibus et expansis alis, cum pennis prasinis apex est Wurinbergieus in clypeo Baronum Stubenbergiorum in Stiria, quem Caspar assurppsit, cum eius loco Wurmbergiam cassidem pater Ioannes aliter ornaret etc. Vide Cl. Spenerum Artis Herald. Parte 2. passim.

BASILISENE dein Turcomannia, teste Castaldo [orig: Castaldô], regio Armeniae maioris in meridiem vergens. Alii ipsam Armeniam rotam sic vocari putant, cum pars seprentrionalis Georgiana vocetur. Bandrando est pars Turcomaniae, inter Euphrat. fluv. et Moscicos montes. Turcis subest. Vide et Basilissene.

BASILISSA titulus Angliae Reginae olim tributus. Vide supra in voce Basileus.

BASILISSENE Graece *basilissi/nh apud Ptolemaeum, regio Armeniae maioris septentrionalior, incipientibus ab Occidente; eadem forre cum Xerxeve, de qua suoloc [orig: suôloc] ô. Certe situs convenit, nec nomen abludit: Illa a Rege vel Regina. haec a Xerxe. Et quidem Ptolemaeus ad Paryadrem montem Armeniae Maioris collocat regiories Sibaccenen et Sacapenem: deinde sub his, quae maxime Septentrionales, busilissenem, et Bolbenen. Vide Salmas. ad Solin. p. 624. et in voce Basilisene.

BASILIUS [1] I. Imperator Orientalis cognomine Macedo, quia e Macedonia oriundus. Ex Scutario nobilt in consortium imperii a Michaele III. electus, hunc omm ope a turpi vita revocare conatus est; mox cum ab eo sibi insidias strui animadverterer, illum necavit. A. C. 867. Photium Pseudo-Patriarcham Concilio [orig: Conciliô] Oecumenico [orig: Oecumenicô] 9. Constaninopolit. deposuit. Ignatio [orig: Ignatiô] restiuto [orig: restiutô]; mox tamen illum revocavit, eius non repidus defensor. Expeditone in Saracenos duplici felix, et Russorum conversione, per captivos procurata [orig: procuratâ], accedente miraculo [orig: miraculô] non combusti sacri codicis. Aulico, qui illum e cervi cornibus liberarat [orig: liberârat]. quod ferrum strinxisset, cingulum quo [orig: quô] Imperator haerebat dilcissurus, occidi iussit. Obiit A. C. 886. regni post Michaelem 18. praemisso [orig: praemissô] filio [orig: filiô] Constantino [orig: Constantinô], quem Imperatorem fecerat. A. C. 868. Habuit successorem fil. Leonem fraude Theodori Santabareni Monachi, in septennalem carcerem coinpactum, paulo ante mortem, ad intercessionem Magnatum et vocem Psirraci, Heu domine Leo, dimiserat. Curopalates, Nicetas, Cedrenus, Zonar. tom. 3. etc.

BASILIUS [2] II. cognomine Iunior, fil. Rom. Iunioris ex Theophana successit una cum suo fratre Constantino Porphyrogenneta, Iohanni Zimisci, A. C. 975. Per Saracevos conductos Apuliam Calabriamque occupavit, Ortoni Imperatori a Zunisce, loco [orig: locô] dotis filiae Theophaniae, concessam. Bardam Sclerum, qui Imperatorem se dixerat, vieit, ut et Tripolitanos, Damalcenos, Bulgarosque, hinc domitor Bulgarorum nominatus. Obiit A. C. 1025. regni 50. vitae 70. Zonaras, Cedrenus.

BASILIUS [3] M. Moscorum Dux. A. C. 1505. post Iohannem Basilium, Magni nomen mermt. Obiit A. C. 1533. Item alius, a Stephano Poloniae Rege Magna [orig: Magnâ] clade affectus. Thuan. l. 69. 72. 73. Sal. Neugeb. Hist. l. 10. Chyrr. in Sax. l. 25. 26. Basilius Iohannes, etiam vocari voluit Suitkius, qui Demetrio successit, occiso A. C. 1606. etc.

BASILIUS [4] Praeses Ciliciae, sub Anastasio Principe floruit, abstinentia [orig: abstinentiâ], et vitae institutis clarus. Scripsit contra Archelaum quendam Presbyterum. Suidas.

BASILIUS [5] Opiterginorum Dux, qui suppetias Antomio tulit. Lucan. l. 4. v. 416.

Ut prinum adversae socios in litore terrae
Et Basitum videre Ducem: nova furta per aequor
Exquisita fugae. --- ---

BASILIUS [6] Caesariensis, fil. Basilii presbyteri et Eumeliae, frater Petri Episcopi Sebast. et Gregorii Nyssem, Gregor. Nazianzeni et Io. Chrysostomi temporib. floruit. Is Caesareae Cappadocum Praesul factus, missus est a Valente, qui Arianis favebat, in erilium. Cui ille, antequam, inquit, in exilium proficiscar, tu ab incoepto desistes. Itaque una [orig: unâ] nocte Uxore Valentis marimis doloribus correpta [orig: correptâ], et filia [orig: filiâ] insuper parvula [orig: parvulâ] exstincta [orig: exstinctâ], Valens misit ad Basiltum, ut precibus ad Deum fusis ipse saltem servaretut. Ruffinus. Obiit A. C. 378. Episcopatus 8. Opera eius 2. voluminibus im pressa habemus, ubi homiliae tanta [orig: tantâ] ernditione et cloquentia [orig: cloquentiâ] refertae, ut cum optimis Graecorum verer. facile contendi possit. Hieron. in Chron. et Cat. c. 116. Naziauz. ep. 38. et Oratione in Laudem eius. Sozom. l. 6. c. 14. Theodoret. l. 4. c. 19. etc. Ab hoc Basilio, Ordo quidam in Communione Romana nomen habet. Nec omittendum, avod is cognomentum Magni tulit, fuitque natus in Helenoponto, Ponti oppido, e nobilibus parentibus, Basilio videl. qui deinceps electus est Episcopus, et Enmelia [orig: Enmeliâ], quae Graece concinnitatem significat, Possevin. Cappadox aliis. Oculus orbis Camsio: Universi orbis lumen, Damasceno: Os Ecclesiae Nysseno. Ad eum S. Ephrem, Inst ar Petri, inquit, praedicasti, instar Pauli docuisti,

instar Thomae silsum Dei confessus es, instar Matthaei, Marci, Lucae, Iohannis de rebus divints dissermsti. Opera eius, cum notis Frontonis Ducaei et Andreae Schotti prodieront in fol. Colomae A. C. 1617. Latino-Graece in fol. 3. Vol. Parisiis A. C. 1618. 1638. etc.

BASILIUS [7] Ancyranus Praesul, arte Medicus; scripsie contra Matcellum de Verginitate librum, et nonnulla alia. Hic etiam imperante Constantino [orig: Constantinô] Macedonianae religionis cum Eustathio Sebaltiano princeps fuit. Hieronym.

BASILIUS [8] Cilix Presbyter sub Zenone, et Anastasio floruit, ut ex Photio discimus Cod. 107. Historiam divulgavit, cuius et Nicephorus meminit operis sui initio [orig: initiô]. Vide Voss. de Hist Graec. l. 2. c. 22. p. 267.

BASILIUS [9] Selenciae Episcopus interfuit Synodo quartae Oecumenicae, A. C. 448. eique subscripsit. Eius aliquot homiliae exstant. Apud Isanros, Episcopus. A. C. 451. interfuit quoque Concilio General. Chalcedone habito: Eius in mrumque Test. Orationes Graece primo, dein Latine seorsim edicae, sed nunc Graece et Latine cum aliis, seil. Gregotii Thaumaturgi et iohannis Zonarae Monach. operibus, prodiere [orig: prodiêre] in fol. Parisiis A. C. 1621.

BASILIUS [10] Patriarcha Antiochenus successir Maximo A. C. 456. Orthodoxiae acris assertor. Abiit A. C. 458. Item Patriarcha Constantinop. A. C. 970. ob erimina depositus, A. C. 977. Item alius similiter Patriarcha Constantinopol. cognomine Camaterus, A. C. 1183. eriennio [orig: erienniô] post, ab Isacio Angelo pulsus. Baronii Annal. Sozom. Curopal.

BASILIUS [11] Legatus Pontificis, interfuit Concilio Chalcedonensi, a Marciano Imperatore ronvocato. Item praefectus missus ad Alaricum Romam obsidentem, pacis cansa [orig: cansâ]. Item Medicus, qui monachali veste indutus, errores sparsit per 52. ann. Constantinopoli iussu Alexii Comneni. excustus. Vide Bongomili.

Quando lieet flentem Basilo producere matrem?
Quis bene duentem, Basilum fer at? --- ---

BASILIUS [13] Amerbachius, fil. Iohannis, Typographi Basiliensis clarissimi, eruditionem suam trilingdem perlaboriosissimam Hieronymianorum operum, cum fratre Brunone, recognitionem toti orbi commendavit. Saeculo [orig: Saeculô] praeterito [orig: praeteritô]. Item fil. Bonifacii, prioris ex fratre nepos, I Ctus apud Basilienses celebris. Vide Bonifacius et Iohannes Amerbachius.

BASILIUS [14] Zanchius, Bergomas, sub ditione Venerorum, Canonicus Lateranensis. Eius exstant, in utrumque Test. Notationes, una cum Quaestionibus in 4. libros Regum et 2. Paralipom. Romae A. C. 1553. in 410.

BASINA [1] Uxor Basini, Thuringiae Regis Childerico IV. Galliae Regi qui in mariti aulam se receperat, Basino [orig: Basinô] relicto [orig: relictô], adhaesit, mater ex illo Clodovaei I. Aimoin. l. 4. c. 8. Sigeb. et Adon. Chron. Gregot. Buronens. l. 2. c. 12.

BASINA [2] fil. Chilperici ex Audovera, Fredegondes novercae iussu ignominiam prassa, et in monasterium detrusa est. A. C. 589. Gregor. Turonens. l. 9. c. 29. et l. 10. c. 20.

BASINIACUM ponitur in divisione regni Lotharii, A. C. 870. facta, inter Soloccense territorium et Elischonvam: quod aub. Miraeus putat esse Bassiniacum, le Bassigny: quod est unus e pagis Campaniae Gallicae, maiore ex parte inter Matronam et Mosam orieutes positus; et regnum Lotharii tum a Rheno ad Mosam et Scaldim usque pertinebat, sed Miraeo non accedit Hadr. Vales. Notit. Gall. Nomen dedit Bassiniaco in Lingonibus Basseium, vel Vusseium, oppid. eius pagi, vulgo Vassy; vel a situ inferiore nomen accepit. Sic in Ducatu Niverneusi pagus est dictus Bazois, i. e. Bassensis, vel humilis et depressus, proprerca quod est in vallibus Morvinni positus. Idem.

BASOLCAE forte la Basoche, Baronia Gall. in Pertico Goeti [orig: Goêti]. Coniungitur cum Mansione Odonis, quae forte Auton, et Vileriis, ab Orderico Vitali Hist. l. 13.

BASORPEDA regio Medorum Armeniae adiuncta. Strabol. 11. BASRA oppid. Africae, in regno Fezzae, et provinc. Hasbata, iuxta Lucum fluv. 30. milliar. a Sala versus Ortum, et prope confinium Asgariae provinc.

BASSA [1] et BASSI Turcis, teste Leunclavio [orig: Leunclaviô], caput: Bassileri, capita sive Duces: ut a *kefalh\ Graecis sunt dicti *kefala/des2, nostris a capite Capitanei. Alias Bassus, idem quod Vassus. Sic L. Alaman. Tit. 79. §. 3. Dominus eius 12. Bassos intra domum habet. Gloss. autem vet. bassitis, Custos populi. Vassi, fideiussores. Philoxeno etiam Bassus, e)/gguos2. Vide Spelmann. Glossar. Archaeal: in Imperio Turcico Praefecti sunt Regnotum et Provinciarum, opibus et dignitate pollentes, sed quas ad liaeredes non transmittunt; ut quibus, filiis eorum ab utroque exclusis, solus Imperator succedit. Desumuntur illi ex classe selectiore mancipiorum Aulicorum, de quibus vide infra in voce Oda: ipsis enim Turcis ad hunc apicem aspirare neutiquam licet. Neoaltius illorum filii, quam ad navis forte praefecturam, evehuntur. Ipsi vero ad Veziriatus usque culmen, prout merita et favor Principis aspirant, possunt eniti etc. Vide Ioh. Baptistam Tavernier in descript. Gall. Serralii Turcici, et infra Begler-begi.

BASSA [2] locus in corylio monte prope Phigaleam in Arcadia, ubi celebratur Epicurii Apollinis templum, nato [orig: natô] inde cognomine, quod

in pestilenti morbo opem tulisser. Cael. Rhodig. l. 19. c. 1. Vide Pausan. l. 8.

BASSANIA oppid. Macedoniae in Illyrici confinio ad Lissum urbem. Liv. l. 44. c. 30.

BASSANUM oppid. Italiae, inter Covetianam arcem et Paravium, in valle arctissima, sub Venetis, ad Meduacum finv. in Marchia Travisina. Hinc tractus adiacens Bassanese. 12. milliar, a Vicentia in Boream.

BASSAREUS Bacchi cognomen, a vestium specie, quibus ministrae eius utebantur in sacris, quae Bassarides dicebantur. Alii vero Bassareum a *ba/zein vocant, quod clamare significat. Horat. l. 1. Carm. Od. 18. v. 11.

Si decet aurata Bacchum vestigia palla [orig: pallâ]
Verrere. --- --- --- ---

Et a Bassareo Lydiae loco cognominata est, ubi conficiebatur. Hinc Bessaricus. Propert. l. 3. Eleg. 16. v. 29.

Candida laxatis onerato colla corymbis,
Cinget Bassaricas Lydia mitra comas.

BASSARIS est Bassarei, h. e. Bacchi sacrificula. Persins Sat. 1. v. 101.

Et raptum vitulo caput ablatura superbo
Bassaris, et lyncem Maenas fiexura corymbis.

Ubi vetus Schol. Bussarides, Baccht. Quibusdam videtur a genere vestis, qua Liber Pater utebatur, demissa [orig: demissâ] ad talos, quam Thraces Bassarim vocant. Quidam a vulpibus, quarum pellibus Bacchae succingebantur. Quae confirmari possunt e Graecis Grammaticis. Nam Hesychio *bassa/rai sunt xitw=nes2, ou(\s2 e)fo/roun ai( *qra/kiai *ba/kxai. Sed et apud Suidam et Etymologum legas: *ba/ssaros2 a)lw/phc kata *(hro/doton. Porro non Thracum solum modo haec vox, sed et Afrorum. Nam, ut idem Hesych. scribit, *bassa/reia, ta\ a)lwpe/kia oi( *li/bues2 le/gousi. Quamquam Bacchae non vulpinis tantum, sed et hinnulorum pel libus utebantur, quas Stat. 1. 2. Theb. v. 664. itemque l. 1. Achill. v. 609. Nebridas dixit, Graecorum more, qui pelles istas *nebri/das2 vocant, a vebro\s2 hinnulus, sive cervi pullus. Altius vero rem repetit o( pa/nu Bochartus. Sic enim ille, Bassareus, inquit, l. 1., c. 18. recte explicatur per Aeliani l. 3. Var. Hist. c. 41. *protru/ghn, cum [gap: Hebrew word(s)] bassar Ebraeis sit idem. quod Graecis truga=|n vindemiare scilicet, ubi Tsade per SS. effertur, ut fit saepissime. Nic. Lloydius.

BASSI populi fuere [orig: fuêre] Belgii, ubi etiamnum oppid. Flandriae alias munitum, la bassee, in confinio Artesiae, quod Francorum dominio subest, ab A. C. 1668.

BASSIANUS [1] dictus est Marcus Aurelius Antoninus Caracalla, ex avi materni nomine. Vide Caracalla.

BASSIANUS [2] fil. Anastasii Imperatoris, Libyam ctudeliter tractavit. Item, maritus Anastasiae, sororis Constantini M. Irem Episcopus Epliesinus, cui cum Stephano, in locum suum suffecto, ingens contentio fuit, Chalcedonensi Concilio [orig: Conciliô] sopita.

BASSIANUS [3] Syracusanus, Romam studiorum caula [orig: caulâ] missus, ubi cum Christianus factus esset, Ravennam, insectanre Pacre, fugit. Inde Laudensis Prassul electus, ibidem nonagenarius decessit 14. Cal. Febr. Emicuit Ambrofii temporibus, quem aegrotantem adiit et eius morti interfuit. Volaterran.

BASSILLARDUS Gall. Baselarde, Pugio vel sica est, vide Turnebum Adversar. l. 19. c. 32.

BASSINIACUS Ager le Bassigny, regio Galliae in Campaniae provinc. versus fontes Mosae et Matronae fluv. ubi urbes Lingones, Calvornontium, Andelovium, aliae, Limites eius periere [orig: periêre]. Sed magna eius pars sub Lotharingia etiant continetur.

BASSUS [1] Consul, Gentiani collega an. Urb. Cond. 963. Alius Aemiliani collega an. Urb. Cond. 1011. Alius Quintiliani collega an. Urb. Cond. 1041. Alius Ablabii collega an. Urb. Cond. 1083. Alius Philippi collega an. Urb. Urb. Cond. 1161. Alius Antiochi collega an. Urb. Cond. 1184. Denique Bassus martyr sub Decio clavis ferreis confixus. Volaterran. Item Fusci collega, imperante Gallieno [orig: Gallienô], apud Trebell. Pollionem in XXX. Tyrannis, c. 9. Fusco [orig: Fuscô] et Basso [orig: Bassô] Consulib. quum Gallienus vino et popinis vacaret --- Ingenuus, qui Pannonias tunc regebat, a Maesiacis legionibus Imperator dictus est. Sed Tusco legendum esse, moner Salmas. Ita enim et Fasti Siculi, *tou=skon et *ba/sson, habent. Iisdem Consulib. Cyprianum passum elle, in Actis passionis eius scriptum est, quorum initium in vetustissimis membranis sic legitur: Tusco [orig: Tuscô] et Basso [orig: Bassô] Consulibus, Carthagine, Secretario [orig: Secretariô], Paternus Praconsul Cypriano Episcopo dixit, etc. Vide Salmas. ad Histor. Aug.

BASSUS [2] Haereticus, Cerinthi, Ebionis et Valentini discipulus vitam hominum, omniumque rerum perfectionem collocabat in 24. literis et 7. Astris: addens, vetam salutem a Iesu Christo minime exspectandam esse. Philastrius de Haeres.

BASSUS [3] Aufidius, Historicus, Augusti ac Tiberii tempore aequalis M. Senecae Rhetoris, ut, ex eius Suasoria 6. cognoscimus. Ibidem inter Historicos refertur, qui elogiis suis Ciceronem fuere [orig: fuêre] prosecuti. reliquit autem belli Germanici libros, ut docet Quintilian. l. 10. c. 1. Etiam de Bello civili scripsit. Vide Voss. Hist. Lat. l. 1. c. 22.

BASSUS [4] Caesius, Poeta Lyricus, Neronis tempore ad quem Persius scripsit Sat. 6. ubi inter alia, v. 2.

Tetrico, inquit, quia ad Sabinos se recepisset, quorum mons Tetricus. Mox ad eundem ait, v. 4.

Atque marem strepitum fidis intendisse Latinae,
Mox iuvenes agitare iocus et pollice honesto [orig: honestô]

Unde argumentum eorum cognoscimus, quae caneret Caessus. Vidit eum fabrus: ac quanti fecerit, arguit quod dicat l. 10. c. 1. Lyricorum Horatius fere solus legi dignus; si quem adsicere velu, is erit Caesius Bassus, quem unper vidimus.

BASSUS [6] Gabius, e cuius commentariis Historiam, de equo Seiano, refert Gellius l. 3. c. 9. Libros is de origine verborum edidit, e quibus idem Gellius quaedam adsert l. 2. c. 4. l. 5. c. 7. Sed Gavius est apud Macrob. l. 1. Saturnal. c. 9. Floruit tempore Traiani. Vide Voss. Hist. Lat. l. 1. c. 22. Nic. Lloydius.

BASSUS [7] Iulius, Orator Augusti tempore, ex cuius declamationibus plurima excerpta habemus apud M. Senecam, qui et in Praefat. l. 5. Controvers. hominem disertum vocat. Sed addit, Cin demptam velim, quam consectabatur, amaritudinem, et simulationem assionis Oratoriae. Nihil indecemptius, quam ubi Scholasticus forum, quod non novit, imitatur.

BASSUS [8] Iunius, floruit tempore Neronis, aut Vespasiani, homo dicacissimus, unde asinus albus vocabatur, teste Fabio [orig: Fabiô] l. 6. c. 4. de risu. Nempe asinus quidem, ob ineptias, sed albus ob iucunditatem, uti Turnebus interpretatur l. 28. c. 35. Vide Voss. Hist. Lat. l. 1. c. 22.

BASSUS [10] et Sextius Niger, Romani de Medicina Graece scripserunt. Volaterran.

BASSUS [12] Saleius, Vespasiani aevo [orig: aevô] floruit, non semel memoratus Tacito, sive alteri in Dialogo de Causis corruptae eloquentiae, c. 5. ubi inter alia sic audias Aprum loquentem: Quis enim nescet nemeinem mihi coniunctiorem esse, et usu amicitiae, et assiduitate contubernit, quam Saleium Bassum, cum optimum virum, tum absolutissimum Poetam? Et Fabius l. 10. c. 1. Vehemens et Poeticum ingemium Saleio Basso, nec ipsum senectute maturum.

BASTANGAR II. in l. 3. et 11. Cod. Theodos. de Murilegulis, dicti sunt, qui equis aut mulis res Principis aut publica ad dessinata loca deducebant. A voce Bastaga, quae onus vel transvectionem notat, ex Graeeo *basta/zein. Hesych. *bastagh\, ba/ros2. Publicola Ep. 153. inter Augustinianas: In Anzugibus, at audivi, iurantes per damones suos, qui ad deducendas hastagas pactifuerim, etc. Proprie autem, onus transferendi res publicas aut privatas Printripis, in l. 11. Cod. praefati de Cohortal. Et quidem Bastaga privata. h. e. onus transferendi res privatas Principis, erat sub dispositione Comitis retum privatarum: Praepositi vero bastagarum, sub dispositione Comitis sacr. largit. in Notit. Imperii et apud Auctorem Vitae S. Parthenii Episcopi Lampsaceni num. 11. etc. In Consuctud. Aquensi tit. 12. art. 5. 6. 8. bastagh\ seu bastage pensitationem, pro equo clitellato, domino praestari solitam, designat. Namque Basta seu um, Gallis Bast, apud citerioris aevi Scriptores clitellas significat: a Graeco basto\s2, fustis, quo [orig: quô] onera portantur, unde ipsum basta/zein, et hinc bastagh\, deducit Salmas. Vide Car. du Fresne in Glossar. et Calvin. Lexic. Iurid.

BASTARDUS Graecobarb. basta/rdos2 [note of the transcriber: in the print: mpasta/rdos2 ], Spurius, nothus, An a boes art; i. e. degeneris ingenii, ut Cuiacins: an a beste aerd, i. e. optima indoles, per antiphrasin: an a baste, i. e. abiectus, et aerd, natura: An tandem a Graeco bastari\s2, i. e. meretrix? Sed Germanicum omnino videtur, et inde ad omnes Europae gentes delatom, ac bas ubique pene infimum significat, per translationem, spurcom, impurum, abiectum: Start Saxonice ortum vel editum: perinde Bastart, impure editum. Sic Anglis Upstart, homo novus, et subito exortus. Priscos Septentrionales populos etiam spurios in luccessionem admisisie legimus: nec illius tituli gloriosum Angliae subactorem Wilhelmum Normannum pudisse videtur, qui epistolam ad Alanum, Britanniae minor. Comitem, sic orditur: Ego Willielmus, cognomento [orig: cognomentô] hastardus. Vide Spelmann. in Glossar. Archaeol. Sed et Burgundiae Ducum filii naturales olim sibi gloriae ducebant, Bastardos Burgundicos dici, haneque inscriptionem omnibus aliis titulis praeferemes, gentilitiis quoque armorum scutis inseri curabant, rali conditionis illam vocem esse, quae aeque honorem ac qualitatem Amecessorum posset conservare, Io. Christ. Sagittarius Corpusculo Historico-Herald.

BASTARIUS in Aula Pontificis, diccbarur olim, cui candelas fabricandi et ellychnia pro lampadibus praeparandi cura incumbebat, ex antiqq. Ceremonial. MSS. Idem Vastarius quoque dicebatur, teste Torrigio de Cryptis Vatic. edit 2. p. 558. Macri Fratres Hierolex.

BASTARNA BASTERNAE Plin. l. 4. c. 12. 14. Populi Sarmatiae Europaeae in regno Polonico contenti apud oram maris Euxini, Peucinis qui in Podolia, et Alanis, qui in Lithuania censentur, finitimi. Aliter Peucini, Cluverio, aliis, ubi nunc russia nigra, Podolis, Volhinia superior, et Bessarabia. Horum meminit Ovid. l. 2. de Trist. v. 179.

Hactemes Euxini pars est Romana sinistri,
Proxima Basternae Sauromataeque tenent.

--- --- *maiw/tidos2 e)s2 sto/ma li/anhs2
*germanoi\, *sama/tai te, *ge/tai q' e(/ma *basta/rnaite.

Vide Strab. l. 7. et Steph. Claudiano in 4. Consulat. Honor. v. 450. truces dicuntur, et apud eundem, in 1. Consulat. Stilich. l. 1. v. 95.

--- --- --- --- Caede tumemes
Basternas una [orig: unâ] potuit delere ruina [orig: ruinâ].

Baternas pro Basternas Poe [orig: Poë] tica [orig: ticâ] videtur dixisse Val. Flaccus l. 6. v. 95.

Atque, ubi Sidonas inter pedes aequat habenas
Illinc iuratos secum trahit Exa Baternas.

Ita legit Hent. Valesius, Notis ad excerpta ex Ioh. Antiocheno, ubi veteres editiones Aea habent. Nic. Lloydius.

BASTERANI Aegypti populi, quibus permutatio in more est nummorum loco [orig: locô]. Aegyptiorum ritu aegrotos producunt, ut a praetereuntibus, quos eiusmodi quidpiam infestarit [orig: infestârit], aliquid salutaris afferatur.

BASTERNA genus vehiculi, Matronis olim Romanorum in usu. Differcbat a Lectica parum, cui quoque successit, itidem feminis propria. Antiquitus namque sellae lecticaeque in hunc usum adhibebantur, quibus matronae in publico etiam secrete habebantur. Hae cum servorum imponerentur humeris, Basternae postea, quae in earum successere [orig: successêre] locum, ab animalibus baiulabantur, Salmas. ad Tertullian. de Pallio. Casaubon. vero ad Lamprid. Heliogabalo [orig: Heliogabalô], c. 4. secundum pilentum, honestissimum vehiculi genus carpentum esse docens, carpentis matronarum Basternas successisse ait. Hae enim, cum prius carpentario [orig: carpentariô] vehiculo [orig: vehiculô] vectarentur, quod a mulabus iunctis trahebatur, ut ex nummis Agrippinae ac Iuliae Augg. videre est, carpentorum postea ab Augustabus et Magistratibus usu coepto [orig: coeptô], ad Basternas se contulisse leguntur. Hoc certum, Basternas, non ab hominibus, sed a burdonibus, vel mannis, vel mulabus, portari consuevisse, ut hodie in nostris Lecticis videmus, quas basternas esse nemo iverit insicias, qui forinam et usum ipsum et nomen etiam considerabit. Nam Basternae sunt Lecticae ex veterum Grammaticorum interpretatione. Glossae Legales, *lekti/kion, baste/rna, kra/bbaton. Meminit carum Hieronymus ad Eustoch. Praecedit caveas Basternarum ordo semevirorum. Antiquus item Epigrammatographus Collect. Pithoean. I. edit. Lugdun.

Aurea matronas claudit Basterna pudicas,
Quae radians patulum gestat utrumque latus.
Hanc geminus portat duplici sub robore burdo,
Provehit et modico [orig: modicô] pendula septa gradu.

Ubi duplex robur, amites sunt basternarum, ut vocat Palladius, asseres videlicet, seu perticae, aucupalibus similes, quarum Festus et idem modo memoratus Palladius meminerunt. Eadem plane habet et Isidor. Orig. l. 20. c. 12. Nec diversa tradit Servius, ad Virgil. Aen. l. 8. v. 666.

Pilcnta, inquiens, sunt vehicula; sicuti nunc Basternas videmus. Erant autem tunc Veneti coloris, non ut nunc sunt russati, quibus castae Matronae uti non poterant. Earundem mentionem facit Gregor. Turonens. l. 3. c. 24. Deuteria vero, cernens filiam suam adultam valde esse, timens, ne eam concupiscens Rex sibi assumeret, in basternam positam, indomitis bobus coniunctis, eam de ponte praecipitavit. Vocis etymon quod attinet, Basterna ad verbum forei=on est, i. e. gestamen, quo [orig: quô] nomine Graeci tam lecticam, quam sellam, appellant, a ba/zw, seu ba/skw, unde basto\n, quidquid ferendo est. Eaedem porro non minus ac lecticae, matronas, in publico etiam secrete ac domestice habebant: unde Isidor. in Glossis Basternam exponit tectam manalem, tectam absolute, pro tecta lectica, quae Graece kata/stegon forei=on; manalem, quod a mannis duceretur. Et vetus Epigramma de Basterna,

Provisum est caute, ne per loca publica pergens
Fuscetur visis casta marita viris.

In eo ergo solum hoc vehiculi genus a lectica differebat, quod non ab hommibus gestaretur: sed a burdonibus, ut in eodem Epigramm. paulo ante habetur,

Et mentionem facit burdonum, qui hinc Basternarii dicti sunt, Ulpianus l. 48. ff. de Leg. 3. Item iumenta, vel lectica vel sella vel Burdones: quo [orig: quô] nomine vero Pignorius servos intelligens, hoc [orig: hôc] fine adhiberi solitos e Liburnia inprimis servos viribus valentes, quos ad onera et lecticam parari consuevisse legimus, scribit, vide Laurentium Pignorium Comm. de Servis, et Ioh. Laurentium Ictum de Re vehicularia. Isidorus vero in Glossis, mannos dat basternae; sicut burdones hi auctores, Sed Porphyrio mandos et burpos et burichos appellati notat. Idem Isidor. in Originibus a mulabus Basternam portari indicat, cum ait, a duabus animalibus: sed et muli et burdones plerumque confunduntur: Gloss. h(mi)onos2 e)c i(/ppou qhlei/as2 kai\ o)/nou: mulus, burdo etc. Coeterum interna Basternarum undique tecta caveas appellarunt [orig: appellârunt], Acta S. Susannae, Eadem [orig: Eâdem] hora [orig: horâ] Praepedigna ascendit caveam basternae et venit ad domum Gabinii. Et S. Hieronym. Ep. 22. Praecedit caveas basternarum ordo semi virorum. Mollibus instratae erant stramentis, ut auctor idem Isidor. quae lectos videtur appellare Metellus in Quirin. Fcloga [orig: Fclogâ] decima [orig: decimâ],

Basterna [orig: Basternâ] vectus, qua [orig: quâ] stratus erat sibi lectus.

Uti viri docti emendant. Latera specularibus fuere [orig: fuêre] clansa. Iuvenal. Sat. 4. v. 21.

Quae vehitur latis clauso [orig: clausô] specularibus antro [orig: antrô].

vide Iuretum ad Symmachum l. 6. Ep. 15. Car. du Fresne Glossar. Salmas. ad Lamprid. loc. cit. et Rossvveidum ad Vitas Patrum, ubi de Basternis multa.

BASTEUM castrum in Italia munitissimum prope Padum, ubi Iulius II. Pontifex insignem accepit cladem, inopinato irrumpente Alphonso [orig: Alphonsô] Ferrariae Duce. Cael. Rhodig. l. 5. c. 1.

BASTI vulgo BAZA, urbs Hispaniae Tarraconensis in regno Granatensi. Ferrar. alias [orig: aliâs] Bastiranorum caput, prope montem Orospedam. Nunc paucis constat incolis, iuxta fluv. Guadalentin, versus limites Regni Murciae et Castellae novae, 7. leuc. ab Acci, et deficit indies. Baudrand.