CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

BELLONIUS Paulus, Ictus Ticinensis magni nominis, in Senatum Mediolanens. cooptatus, obiit A. C. 1625. Scripsit varia, quae videre est apud Hier. Ghilinum Theatro Ital. viror. Literatorum.

BELLOQUADRA vulgo BEAUCAIRE, urbec ula Gall. in Occitania inferiori ad Rhodanum, e regione Tarasconis. Nundinis suis clara, 4. leuc. ab Avenione. Urgernum aliis.

BELLOVACI populi Gall, olim belli gloria [orig: gloriâ] eximii, quos Caesar, eorum Duce interfecto [orig: interfectô], in potestatem accepit; eorum oppid. Bellovacum dicitur, ad Tharam amnem, in provinc. Insulae Franciae. Regio circumiacens, quae satis extensa, vulgo le Beauvaisis: Et Episcopus unus est ex 12. Franciae Paribus. Civitas alias Caesaromagus, ampla et probe munita est, Baudrand. in Ferrar. De Bellovacis sic Vales. Plurimum inter Belgas Bellovacos et virtute, et auctoritate, et bominum numero [orig: numerô] valere ait Caesar, l. 2. c. 4. hos posse conficere armata milia centum: eosdem omni tempore in fide atque amicitia civitatis Aeduae fuisse: quos petente Divitiaco [orig: Divitiacô] Aequo [orig: Aequô] in fidem receperit, sexcentis obsidibus armisque omnibus traditis, quod erat civitas magna, et inter Belgas unctoritate ac hominum multitudine praestabat, et in Gallia maximam habebat opinionem virtutis. Iidem defectione Aeduorum cognita [orig: cognitâ], aperte bellum parare coeperunt, propterea quod clientes patronorum suorum auctoritatem atque fortunam sequi consueverant ac debebant. Bellovacit, ad Alesiam obsidione liberaudam, a Principibus Galliae imperata sunt milia armata decem: quos Hirtius scribit, belli gloria [orig: gloriâ] Gallos omnes Belgasque praestare. Strabo Caesarem sequitur, et interGallos Belgas esse fortissimos, inter Belgas Bellovacos tradit, quos *belloa/kous2 Belloacos appellat. Plinio l. 4. c. 17. in Belgica Bellovaci proximi Ambianis memorantur; Ptolemaeo in Belgica dicta *bellou/akoi, i. e. Bellovaci vel Belluaci. Florus in epitome l. 114. Livii Bellovacos rebellantes, a Bruto Legato Caesaris victos esse scribit. Caelius in ep. ad M. T. Ciceronem 1. l. 8. Crebri et non belli de Caesare rumores veniunt, ipsum ad Bellovacos circumsideri, interclusum ab reliquo exercitu. Nullum fere nomen peius acceptum a scriptoribus Latinis reperias. Pro Bellovacis nunc Bellovacin dicuntur, ut in Historiae Miscellae MS. l. 6. alias Bellovagui; nunc Belloaci, ut apud Strabonem, interdum Bellovagi, atque Bellevagi, c litera [orig: literâ] in g ex more converla [orig: converlâ]; saepius Beluaci, ac nonnumquam Beluagi, secunda [orig: secundâ] nominis syllaba [orig: syllabâ] sublata [orig: sublatâ]. Vulgo Beauvaisins Nostri appellitant, quasi Bellovacinos aut Bellovacenses. Bellovacorum ager pagus Bellovacensis vocatur, pagus Belloacensis, in Vita S. Ausberti; Beluacensis, in Capitulis Siivacensibus Caroli Calvi, inter Vilcasinum et Vindoilisum: vulgo le Beauvaisis. Eumenius in Panegyrico Constantio Caesari dicto, Bellovacum solum appellat: quod Isara [orig: Isarâ], Sequana [orig: Sequanâ], Itta [orig: Ittâ] et Arona [orig: Aronâ] fluviis terminatur, multis vallibus, inprimis Bellovacensi et Claromontana [orig: Claromontanâ] insigne, silvisque multis. Coeterum Bellovacorum partem fuisse Silvanectes putat Sanson, quoniam Caesari et Straboni ignoti sunt Silvanectes, et a Plinio liberi cognominantur: ita ut alteri Genti vel civitati, puta Bellovacae subiecti prmum fuisse, deinde ditioni eius exempti, et Gens per se facti esse videantur. Sed has coniecturas alibi refellimus. Servius in illum v. l. 3. Georg. 204.

Belgica esseda, (inquit) Gallicana vehicula: nam Belgae civitas est Galliae, in qua huiuscemodi vehiculi aut carpenti repertus est usus. Henricus Huntindunensis Archidiaconus, in Historiar. l. 1. quas ad A. C. 1154. deduxit, Galliam Belgicam a Belvaci nobilissima quondam urbe Galliae dictam esse ait. Iohannes Parisiensis in suo Memoriali, quod ante annos 360. composuit, Belgica (inquit) est dicta secundum Isidorum a Belgis, quae nunc Belvacum dicitur. Bernardus Guido, Iohannis aequalis, ita etiam videtur sensisse, licet (ut Isidorus ) omisso [orig: omissô] nomine civitatis: cuius hae sunt verba: Belgis civitas est Galliae, a qua Belgica provincia dicta est. Hos secutus Cluverius, Belgium apud Caesarem agrum Bellovacum interpretatur; Belgas proprie dictos, Bellovacos. Sanson Belgium amplius quam Cluverius facit, et Atrebates, Ambianos, Bellovacos, forte etiam Veromanduos ac Silvanectes Belgio [orig: Belgiô] Caesaris contineri ait: contra Guillelmus Britto, in Philippidos l. 9. a Belga castro S. Winnochi Furnis proximo, Bergus S. Vinnoch, Belgarum et Belgicae nomen ridicule deducit, cum a monte Berga vocari debeat, non Belga; et multis saeculis sit Belgarum appellatione recentior. Robertus Monachus in Chronico, quod in A. C. 1210. desinit, Belgicam (cuius pars est Belgium) appellari tradit a civitate Belgis, quae et Treveris dicitur; Gervasius Tisseberiensis a civitate Belgis in confinio Burgundiae sita super fluvium Soanam. i.e. Aratim, vulgo Baugey dicta, Tinurtium inter et Matisconem, sed in adversa ripa. Lucan. l. 1. Belgas proprie dictos, sive soli Bellovaci, sive qui alii sint, designat haud dubis hoc [orig: hôc] versu 426. post Nervios, Suessones, Leucos, Treviros, lingones, Remos, Sequanos, Vangiones, et Batavos Belgicae populos commemoratos:

legitur alias. rostrati. De quo vehiculi genere, a Britannis Belgis monstrati vel traditi Martialis est 24. epigramma, l. 12. v. 1.

Ex quo intelligitur Belgam proprie dictum, apud Lucanum supra, Bellovacum esse posse, Trevirum esse non posse: cum lucanus Belgam illum suum a Treviro ibidem aperte distinguat, v. 441.

Unde recte ait Sanson, Treviros Belii et Belgatum proprie dictorum finibus non contineri. Belgas istos proprie dictos in Britanniam insulam transiisse facile cum Caesare crediderim, atque ibi colonias condidisse, in primis urbem a Condinio 66. milibus passuum distantem, quae ab ipsis Venta Belgarum cognominata est, et Calleva [orig: Callevâ] Atrebatum 22. milia passuum abest. Ceterum Caesar Remos, Morinos, nervios et Eburones a Belgio aperte distinguit in l. 5. c. 24. cum ait, se ex legionibus unam in Morinos ducendam C. Fabio, legato dedisse, alteram in Nervios Quinto Ciceroni, tertiam in Essuos (vel potius Aeduos) L. Roscio; quartam in Remis cum Tito Labieno, in confinio Trevirorum hiemare iussisse; tres in Belgio collcavisse: his M. Crassum Quaestorem, L. Munacium Plancum, et C. Trebonium legatos praefecisse; unain legionem et cohortes 5. in Eburones misisse: et Eburonibus ac Nerviis Q. Ciceronem oppugnantibus, Caesarem statim nuntium in Bellovacos ad M. Crassum Quaest. misisse. Hirtius scribit, Caesarem 4. legiones in Belgio collocasse [orig: collocâsse], cum M. Antonio et C. Trebonio et P. Vatinio et Q. Tullio legatis; duas in Aeduos misisse, et ad legiones in Belgium se recepisse, hibernavisseque Nemetocernae: et cum Antonius in hiberna venisset, civitasque Atrebatum in officio maneret, Commium Atrebatem ex Rege privatum cum suis equitibus commeatus complures, qui comportabantur in hiberna Romanorum, intercepisse. Ex quo intelligitur, Atrebates in Belgio fuisse, apud quos M. Antonius hiemabat: fuisse et Bellovacos haud dubie, cum Caesar M. Crassum Quaestorem, quem uni e tribus legionibus in Belgio ad hiemandum collocatis legatum praefecerat, paulo post eodem in libro indicet in Bellovacis cum sua legione hiberna habuisse. Verba eius sunt: Caesar statim nuntium in Bellovacos ad M. Crassum Quaestorem mittit, cuius hiberna aberant ab eo milia passuum 25. iubet media nocte legionem proficisci celeriterque ad se venire. Exiit cum nuntio Crassus. Cum igitur et Bellovaci, et Atrebates in Belgio vel de Belgio fuerint; procul dubio utrique populi Belgis proprie dictis praeter ceteros adnumerati sunt, sed bellovaci tamen saepius ac magis, quam Atrebates et quilibet alii Belgii populi. Habent Bellovaci ab Oriente, Veromanduos et Suessiones, meridie Parisios, ab Occidente Veliocalses et Caletos, a Septentrione Pontivenses et Ambianos. Urbes eorum, oppida et municipia sunt, Caesaromagus Bellovacorum, caput Gentis; Bellusmons ad Isaram, Comitivae titulo [orig: titulô] illustris; Bubulae Bulles, vicus olim in literis anni 1075. memoratus; Camliacum Chambli, quod pago Camliaccnsi nomen dedit; Clarusmons Comitatu nobilitatus; Credilium ad Isaram Creil; castellum Gerboreddum, alias Gerboredum, Gerberoy; Insula Adami l'Iste Adam; Mellotum Mello aut Merlou; et Pons ad S. Maxentiam. Maiores vici, quos Burgos vocant, sunt prae ceteris, Britolium Bretevil, olim Comitatus; Castanetum, alias Castinacum Castenoy; Flaviacum S. Geremari S. Germer de Flay; Miliacum vel Milleium Milly; Montiacum vel Monceium Monchi le Chastel; Conteium Conty; Coldunum Coudun. Continet pagus Bellovacus 370. Paroecias rusticanas sub Archidiaconatibus 9. Primus Archidiaconatus est pagi Braiensis, du pays de Bray, II. Archidiaconatus Montium, des Montagnes; III. Archidiaconatus Bellimomtis; IV. Archidiaconatus Montiaci vel Monceii; V. Archidiaconatus Clarimontis; VI. Archidiaconatus Pontis ad S. Maxentiam, VII. Culduni; VIII. Resfonis vel rossonti; IX. et ultimus Britoliensis Archidiaconatus. Archidiaconatus Braiensis continet paroecias 45. Montunus 50. Bellomontesis 44. Montiacensis 49. Claromontensis 34. Maxentianus 46. Coldunensis 35. Rossontensis vel Ressonensis 38. Britoliensis 44. ut Oiselius Bellovacus testatur, qui tamen in numero paroeciarum erravit, et a se ipso, recesfit. Sic enim in Bellovacis erunt 385. Paroeciae rusticanae, non (uti supraa dixit) 370.

BELLOVACUM urbs Episcopalis Picardiae, caput tractus Bellovacensis. Caes. l. 2. et 6. Strabo l. 4. Gregor. Turnonensis, Odo Viennensis, etc. Hic [orig: Hîc] concilium, A. C. 845. sub Carolo Calvo, ubi Hincmarus, Eboni Archiepiscopo Remensi, ob iniurias Ludovico Pio illatas, deposito, surrogatus est. Item A. C. 1034. ubi quaesitum, an S. Martialis, Episcopus Lemovicensis, Apostolus sit dicendus? Binnius. Sed Morerius repugnat. A. C. 1114. contra Henricum V. Imperatorem A. C. 1120. 1124. 1161. sub Ludovico Iuniore contra Victorem Antipapam. A. C. 1554. et 1557. sub Odero Castellionaeo Cardinal. purioris religionis postmodum assertore inigni, etc. Vide quoque Bellovaci.

BELLOVESUS Celtarum Rex: quod nomen corrupte dicitur Beavis. Beau autem est bellus. Nuper autem Bogo usurpati coepit pro Beavis. Hic [orig: Hîc] Tarquinio [orig: Tarquiniô] regnante ab avunculo Abigato Celtarum Rege electus est, qi Italiam occuparet, Sogoveso [orig: Sogovesô] in Germaniam misso [orig: missô]. Vide Liv. l. 5. Dupleix memor. Gall. l. 2. c. 26. Camden.

polymita sunt Alexandrina, quae non minus, ac ipsa Babylonica et Phrygionica opera, quae acu plumabantur, varia olim texi variisque coloribus et picturis, belluarum, hominum, avium aliarumque rerum, intexi consuevere [orig: consuevêre]. Vide supra in voce Alexandrina; infra Sigilla.

BELLUM Quadrum vel Belliquadrum, vel Bellicadrum, castrum st vel oppid. Galliae, ad Rhodanum, vulgo Beaucaire, sede Senescalli et nundinis suis illustre: Nomen haud dubie a forma quadrata accepit, ut idem sit Bellum quadrum, ac Bellum quadratum, seu pulcher locus quadratus. Olim Ugernum castrum, vide ibi, ut et in voce Belloquadra.

expeditio Christianorum suscepta in Orientem, ad recuperandam a Saracenis Teraram Sanctam, rogatu Simonis Patriarchae Hierosolymitani, hortatu Petri Ambianensis, iussu et decreto [orig: decretô] Con cilii Claromonte in Gallia A. C. 1095. indicti. Duces eius summi erant Hugo Magnus, Philippi I. Francor. Regis frater et Gothofredus, Eustathii Bononiae Belgicae Comitis fil. Dux Bullionaeus, idemque Dux Lotharingiae: eiusque duo fratres Eustathius et Balduinus: item duo Roberti, alter Normanniae Dux, Guilielmi ex illa gente primi Anglorum Regis fil. et Guilielmi Rufi Regis frater Flandriae Comes. Porro Raymundus Tholosatium et Stephanus Blesensium Carnutumque Comites, Rainbaldus Comes Auraicensis, Hugo Comes de S. Paulo, Bohemundus Princeps tarentinus, et Adematus Episcopus podiensis, Urbani II. Papae ad id bellum Legatus. Reliquos Viros illustres nominant Wilhelmus Tyrius Histor. l. 1. c. 17. Alb. Aquensis Expedit. Hierosolym. l. 2. et Anton. Florentinus Histor. Part. 2. tit. 16. c. 13. Hi transmisso [orig: transmissô] Bosporo [orig: Bosporô], prope Chalcedonem in Alsia recensitis copiis, A. C. 1097. peditum sexcenta, equitum loricatorum centum milia, praeter impedimenta, in quibus Clerici et mulieres, deprehenderunt: cum quibus, Nicaeam urbem (in cuius conspectu alii dinumerationem hanc factam malunt) eodem [orig: eôdem] anno [orig: annô], totamque Ciliciam Solimanno Turcae Cutlumusis filio eripuerunt. Antiochiam sequente anno [orig: annô], post octimestre obsidium, ceperunt; moxque in eadem obsessi a Turcis, e Persia adiutis, Duce Corbagatho [orig: Corbagathô], post gravissimam famem aliasque obsidionis aerumnas, felici eruptione hostes depulerunt, die 28. Iun. 1098. Inde profecti Hierosolymam, eam occuparunt [orig: occupârunt] die 16. Iulii, feria [orig: feriâ] 6. A. C. 1099. Godefrido [orig: Godefridô] Duce qui primus murum superaverat, Rege electo [orig: electô], die 22. Iul. Hic de Saracenis Aegyptiis, quorum Dux Amiras Aegypti, insignem reportavit victoriam die 12. Aug. fer. 6. quo in praelio Robertus Normanniae Dux Ducem hostium occidisse perhibetur. Ditiones dein Ducibus divisae, bohem undo datus Antiochiae Principatus; Balduino Gotofredi fratri Edessa et Samosatum trans Euphratem, Tancredo Comitatus Tiberiadis. Postea Christiani Latini arma circumferentes, etiam maritimam Palaestinae oram, in potestatem redegerunt, maris possessione parta [orig: partâ], multisque regionibus partim e Turcica, partim e Saracenica dominatione ereptis, longe lateque imperare coeperunt, a Mari Mediterraneo trans Euphratem porrecto [orig: porrectô] Imperio [orig: Imperiô]. Sed altera expeditio, ab Hugone. Magno, qui, in galliam reversus, novas copias in Asiam duxit, proditione, ut fertur, Alexii Graecorum Imperatoris infausta fuit, circumventis in Asia minore Christianorum copiis, et elapso [orig: elapsô] aegre Hugone cum copiarum reliquiis. Nec felicior Conradus fuit III. Imperator, qui hortatu Eugenii III. A. C. 1147. et Ludovicus VII. Franc. Rex. qui suasu Bernardi Abbatis Claravallens. eodem [orig: eôdem] anno [orig: annô], cum ingentibus copiis in Assiam traiecerunt: Eorum enim ex occulto, iusto [orig: iustô] tamen iudicio [orig: iudiciô], sprevit famulatum Dominus; nec habuit acceptum munus, quod indignis Fortasse offerebant manibus, verba sunt Wilh. Tyrii l. 3. c. 30. §. 3. Rursus tamen eodem [orig: eôdem] signa movit Fridericus I. Imperator A. C. 1189. Moxque ad eandem sacram militiam magnos exercitus adduxerunt Philippus cognomine Augustus et Richardus Angliae Reges, Post quos iterum A. C. 1227. expeditio ingens exuniversa Europa in Palaestinam suscepta est: Ipseque anno [orig: annô] sequente Fridericus II. Imperator Ptolemaidem venit, et A. C. 1229. Hierosolymam, a Saladino Christianis ademptam A. C. 1189. recupera vit. Ludovicus quoque IX. Francor. Rex in Aegyptum cum copiis appulit A. C 1249. et quinquennium in Oriente exegit. Verum omnia sensim in peius ruere, et Helpis quidem Sultanus Aegyptius Tripolin, A. C. 1288. Melesaites vero successor eius Ptolemaidem A. C. 1291. expugnarunt [orig: expugnârunt], tota [orig: totâ] sic Syria [orig: Syriâ] Christianis erepta [orig: ereptâ]: Qui finis sacri Belli statui potest. Nomen quidem mansit, Ferrum alus bellis strictum, Aemylius de rebus gestis Francor. l. 8. Sexagies centena Christianorum milia, in Palaestinam transiisse, de huius Belli initiis agens, notat Calvisius ad A. C. 1096. Quibus si addas numerosos illos exercitus, qi toto [orig: totô] eo [orig: eô] durante in Aegyptum Asiamque traiecerunt, quantum Christiani sanguinis eo [orig: eô] fusum sit, cogitare in proclivi erit: perpauci enim domum sunt reversi etc. Dum vero his in Oriente cum Turcis Saracenisque res erat, aliud in Eutopa Bellum, Sacrum itidem dictum, in Valdenses et Albigenses iusse Innocentii III. proclamatum est A. C. 1209. incentore Dominico [orig: Dominicô], Ordinis Praedicatorum auctore; Duce Simone Comit. Montfortio [orig: Montfortiô]: de quo alibi dictum. Vide plura hanc in rem apud Ioann. Forbesium Instruct. Historico-Theologic. l. 3. c. 20. nec non in vocibus Cruciata, Palaestina, Terra Sancta etc. item infra phrasi Crucem assumere acvoce Pastorelli.

BELLUS [1] Gentii Regis orator, memoratus Livio l. 44. c. 31. Pulsi enim et fuga [orig: fugâ] conglobati, quum ducenti amplius in ipsis faucibus portae cecidissent, tantum intulerunt terrorem, ut Oratores extemplo ad Praetorem mitteret Gentius Teuticum et Bellum, principes gentis, per quos inducias peteret, ut deliber are de statu rerum suarum posset. Quis autem is Gentius fuerit, vide suo [orig: suô] loco [orig: locô].

BELLUS [2] Iocus, locus memoratus Petro Mauritio, Abbati Cluniacensi in ep. quadam, in dioecesi Matisconensi, in Aeduis, Eidem l. de Mirac. c. 27. caput olim pagi Belloiocensis, Ararim inter et Ligerim: unde Domini Belloiocenses, qui ex Sabaudiae Comitibus orti videntur. Vulgo Beavieu, estque oppidum a Castro suo, quod Chasteau de Beavieu dicitur, aliquantum distans, impositum Arderiae fluv. Ardiere, qui et Bellam villam alluit, ac in Ararim defluit, Matisconem inter atque Lugdunum. Pagus hodie Villamfrancam pro capite habet: estque partim in Segusianis, seu Episcoscopatu Lugdunensi; partim in Aeduis. Hadr. Vales. Notit. Gall.

BELLUS [3] Locus, incolis Belleve, Gallis Beaulieu, locus est Galliae, veteri Monsterio [orig: Monsteriô] illustris, in Arvernis, ad Duranium fluv. Hadr. Vales. in voce Duranius.

BELLUS Mons [1] castrum in Cenomanis, ad ripas Sartae flum. prope Axeium, vulgo Beaumont le Vicomte: hodie com titulo Ducatus.

Alius est Bellus Mons, vulgo Beaumont le Royen: castrum munitissimum Guil. Brittoni Armorico, in rebus 1194. dictum, et a domino quondam suo cognominatum. Alius ad Isaram, in finibus Bellovacorum, Beaumont vulgo inter Credilium et Brivam Isarae positus: sub comitibus olim. Item in Britannia Gallicana pagoque Venetensi, prope Rotonem, Redon. Vide Hadr. Vales. Notit, Gall. et supra in Bellomontium.

BELLUS Mons [2] vulgo Ecmont, Monasterium Virginum Galliae, in agro Lingonensi. Hadr. Vales. Notit. Galliae, in voce Linganes.

BELNA [1] oppid. Galliae Celticae in Burgundiae Ducatu praeclarum, 4. leuc. ab Arari. Gregor. Turonensis. Belni vocatur in Chronico Divionensi: Item Castrum Belnum. Rarius Belna: in dioecesi est Cabillonensi, vino [orig: vinô] suo [orig: suô] nobilissimum, nec multum distans a Vinetiburgo Vinoybourg. Unde vinosa Bealna dicitur l. 1. Philippidos: Caput Pagi Belnensis, vulgo le Beaunois: in quo, inter Tornedrensem et Dulmensem sito, villae: Sentillacum vel Sentennacum, Mammiacum et Cussiniacum ponit Chronicon supra laudatum: item Bovoniscurs, Hadr. Vales. Notit. Gall. Hic [orig: Hîc] nosocomium, a Nic. Rollino, Philippi Boni Burgens. Ducis Cancellario exstructum, inter splendidissima Galliae aedificia. Sedes olim Parlamenti, hodieque iudicialis Basilicae Cancellarii. Moret. Vulgo Beaulne, 5. leuc. a Cabillone, et 8. a Divione.

BELNA [2] villa quondam grandis, in alto et firmo loco sita, in tribu Zabulon.

BELNA [3] villa Galliae, in pago Mauripensi, Monasterio S. Dionysrii subiecta, vulgo Beaune en Gastinois, quasi Belna in Vastinia. Vide in voce Mauripensis.

BELNENSIS Reginaldus, Turonibus natus A. C. 1527. per varios dignitatum Politicarum atque Ecclesiasticarum gradus ad Archiepiscopatum Bituricensem cvectus, eruditione ac eloquentia [orig: eloquentiâ] excelluit. Auctor variorum scriptorum, quae in Elogiis Anton. Teifsier enarrat Vol. 2. Obiit A. C. 1606. Vide quoque Scaevolam Sammarth. Thuanum, Alios, et infra in Renaldus.

BELNAJUS vulgo Beaune, unus ex novem fluviis, quos cis Sequanam in Caletis, seu extrema Normanniae, enumerat Ordericus Vitalis l. 12. Oritur in vico Belnaio, cui nomen dat: dein alluit vicum S. Marci, Lambertivillam Lamberville, Balcam villam Basqueville, Hermannivillam Hermanville, tum Sedana [orig: Sedanâ] recipitur Vicus Belnaius, aliis Beaune aliis Beaunetot nuncupatur. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall. in voce Caleti.

BELO quibusdam Tariff, seu Beger, melius Belona, vicus cum portu in Andalusia, inter Tariffa et Barbata, prope fretum Herculeum. Bandrandus.

BELOCHUS [1] I. vel BELOTHUS IX., Assyriorum Rex, regnavit ann. 35. Euseb. et Africanus ex Manethone Aegyptio. Genebr. l. 1. Chron.

BELOCHUS [2] II. junior, XIX. Assyriorum Rex; regnavit ann. 25. Ab Ebraeis Chusan Reshathaim dictus, a Iosepho Ghusartus. Huius filia Actosa regnavit cum patre annis septem. Euseb. Chron.

BELOCHUS [3] vel BELOSUS Rex Babylonius, quem sectarores Annii Viterbiensis cum Phul confundunt, Torniel. A. M. 323 8. n. 1 et 2.

BELOMANTIA Graece *belomantei/a, divinatio quae sagittis peragebatur, non uno [orig: unô] modo [orig: modô], apud Orientis inprimis populos, Arabes, aliosque ut in Specimine suo Historiae Arabum docet Edu. Pocockius: in quo, ut nihil dicam de Sagittis notaris atque in sacculum coniectis sive undecim, sive pluribus, atque inde denuo extractis, meminit sortium generis, Arabibus Alazlam dicti, cuius hic modus: Cum esset alicui vel susciptendum iter vel ducenda uxor, vel aliud magni momenti negotium peragendum: Sagittas, quas tres vasculo inclusas habebant, solebant consulere. Earum primae inscriptum erat, Iussit me Dominus meus: secundae, Prohibuit me Dominus meus: tertia autem nulla [orig: nullâ] nota [orig: notâ] insignis erat. Harum unam manu extrahenti si accurreret illa, quae iuberet, alacri animo [orig: animô], tamquam iubente Deo [orig: Deô], pergere; sin illa, quae vetaret, desistere; quod si a)gra/mmatos2 illa, reponere, donec prodiret, quae vel iussu praeiret, vel inter dicto occurreret. Cui simile quid de Nebucadnezare habetur Ezech. c. 21. v. 21. ad quem loc. Hieronym. Stabit, inquit, in ispo compito et ritu gentis suae oraculum consulet, ut mittat sagittas, in pharetram et commisceat eas inscriptas sive signatas nominibus singulorum, ut videat cuius iagitta exeat, et quam prius civitatem debeat expugnare. Vide eundem ad Hos. c. 4. ubi, quod hic [orig: hîc] sagittas, vocat virgas. In Exsechiele legimus, quod virgas suas miscuerit contra Ammon et Ierusalem Nabuchodonosor, et exierit virga contra Ierusalem. Ouo [orig: Ouô] pacto [orig: pactô] *(rabdomantei/a potius fulisset. At apud Ezechielem sagittarum diserta mentio quas tamen alii non commiscendo seu commovendo, verum tersas politasque inspiciendo id divinationis genus volunt peractum, ut dicemus infra in Telum. Nempe vocem [gap: Hebrew] , quae alias tersit, polivit, redditur, ab Hieronymo commiscendi notione explicatur: quod ex Arabismo confirmari posse. docet Cl. Pocockius d. l. Vide quoque ubi dicemus de Caetoptromantia.

BELON [1] inter Duces Alexandri Magni manu strenuus, pacis artium et civilis habitus rudis, vetus miles ab humili ordine ad eum gradum, in quo tunc erat, promotus est. Curr. l. 6. c. 11.

BELON [2] urbs et fluv. in Hispania Baetica. Strabo l. 3. *bai/lwn; Ptolemaeo. Sed Strabo scripsit *be/lwn, ut ex Stephano cognoscimus. Nonnulli tamen e Latinis Bello scribunt.

BELSA recentioribus Belsia, inter Ligerim Aurelianosve et Stampas iacens, 15. leucas patere dicitur. Vulgo la Beausse. Eius meminit Fortunatus Presbyter de vita B. Germani c. 51. Regio est arida et squalida, utpote paucissimis fluviis irrigata. Unde Guil.

Tribus autem cognominibus distincta, et alis Belsa Carnutensis, alia Dunensis, pagus enim Dunensis prae ceteris Belsiae attributus, alia Pitiverensis dicta est, a praecipuis locis. Hinc in literis Ludovici Regis A. C. 1120. inter collata Mautiniacensi Ecclesiae receusentur: Eccelesiae veterum Stamparum, Ecclesia Stripiniaci (Estrichi ) Ecclesia de Bonnis (Bonnes ) apud Dordenum, Ecclesia S. Petri, in Belsia Carnotensi villa Mesuns, in Belsia Pitueriensi Betovilla, Verrinae. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall. et infra in voce Belsia.

BELSAN nomen viri. Esdr. c. 2. v. 2. Latine in lingua, aut in detractione, sive vetustas dentis, aut vetus ebur.

BELSIA regio Galliae Celticae, siccitate et aquarum penunia [orig: penuniâ] laborans, nihilominus tamen fertilis et frumenti valde ferax; coluerunt olim, quicquid Belsiae nunc nomine censetur, Carnutes. Aurelianenses, Andegavi, Cenomani et Turones. Triplex est Beelfia, superior, media et inferior. Superior initium capit ab vico, qui vulgo Ablys indigitatur, petens porro Carnutum agros et ulteriora. Mediae tribui solitum est, quicquid est, inde quidem ad utramque Ligeris ripam ab Rotomago, vulgo Romoranti, Vendomium usque, hinc autem in dextra eiusdem Ligeris ripa, quicquid Castelloduno [orig: Castellodunô] porrigitur Blesas et ad Turoventium usque agros. Inferior campestris omnino et plana, frumenti valde ferax, totius Galliae horreum, porrecta inter Episcopatus, Aurelianensem et Carnutensem, ab oppido Stampensi procurnt, versus Orientem quidem Senones usque, versus meridiem ad pontem Aurelianensem. Merula. Nunc angustior est, continetque tantum agrum Carnutensem, cum parte Burelianensis agtis, cis Ligerim, et aliquot aliis regiunculis. Eius praecipuae urbes Carnutum ad Eburam, Aurelianum, Stampae, Cardunum, Balgenciacum, aliae. Eius periere [orig: periêre] limites, Baudrand. vide quoque Belsa.

BELSINUM Celtiberorum urbs in Hispania Tarraconensi Boria Villanovano, Belioco Coquo.

BELTIS vox memorata in Synodo Celichytensi A. C. 816. c. 10. de Episcoporum exsequiis celebrandis, Singult servorum Dei diem ieiunent et 30. diebus canonicis horis expleto Synaxeos et septem beltidum Pater noster, pro eo cantetur et hoc [orig: hôc] expleto [orig: expletô] item die tricesimo [orig: tricesimô] obitus sui etc. Spelmanuo rosarium notat, qui eam a Saxon. belt i. e. cingulum, deducit. Sed an Rosarii usus iam ea [orig: eâ] tempestate exstiterint, iure addubitat Car. du Fresue. Dominico Macro instrumentum fuit ad preces et orariones dominicales salutationesque Angelicas dinumerandas; Sicut, inquit, cum corona seu rosario hodie calculamus: Sed et hoc sine ratione. Carolus itaque ftater eius. septem beltidum totidem vices significare censet, quodque ab Hispanis sette bueltas, Ital. sette volte, a volvendo, dicitur, vide eos in Hicrolex.

BELUI et BELUAE terrestres hyaenae dictae sunt, de quarum natura et captura apud Turcas, habes apud Busbequium in Epistolts Legation. ubi Teses a Turcis hodie vocari hyaenam scribit, quomodo Afris dici tradit Scaliger, Arabibus Dabuh. Salmas. ad Solin. p. 336. Vide quoque infra in voce Hyaenae.

BELUL unum ex quatuor nominibus, quibus Aethiopes Imperatorem suum insigniunt, vide infra Masih. it. Peresbyter Ioannes.

BELUS [1] Assyriorum rex, Nini pater, a Sole ita dictus, qui Assyriorum lingua [orig: linguâ] Bel dicitur. Huic vira [orig: virâ] functo templum erexerunt Babylonii, divinisque eum honoribus prosequuti sunt. Vide infra.

BELUS [2] Iuppiter dictus est, Saturni, h. e. Nimrodi fil. Nic. Lloydius; vel Nimrodus ipse, Moret. regnavit ann. 55. aut potius Cham, fil. Noae, seu Menes, qui idem Hammon, Belus, Osiris, Adonis et ut docet Ioh. Marshamus Canone Chronico Sec. I. e quo reliqua de Belo emenda. Primus Rex, post diluvium, et confusionem linguarum. Regnate autem coepit Babylone, quam condidit in ora Euphratis, A. M. 1932. obiitque A. M. 1996. aetat. 65. Astronomiae inventor fuille dicitur. Eam ob rem ei lapillum dicarunt [orig: dicârunt] pretioium, quem Beli oculum vocant, quemque D. Cyrillus Arbelum nominat. Ex hominibus primus pro Deo habitus fuit. Iste namque Belus, prim um Chaldaeos instituit sacerdotes. Diodor. Sic. l. 3. Fuit pater Nini, quem uxor eius Semiramis, cum Zoroastrem Bactrianorum Regem vicisset, gloria [orig: gloriâ] et superbia [orig: superbiâ] nimis esfera [orig: esferâ] et elata [orig: elatâ], in Deorum numerum referri voluit, ut ait B. Hieronym. in Oseam. Hinc Idololatriae initium, saltem post diluvium, quamvis alii Sarug auctorem faciant. Euseb. in Chron. et l. 9. Praeparat. Euang. c. 4. Augustin. de Civ. Dei. l. 18. c. 2. 17. 21. Beda de 6. aetat. Torniel. et Saliaenus. Hunc autem Sidonii et Phoenices Baal vocarunt [orig: vocârunt]; vel Beel-semen, i. e. caeli dominum. Euseb. Praepar. Euang. l. 1. c. 7. Quare Ninus eius fil. in patris memoriam, statuam erigi iulsit, quam tandem aliquando Babylonii divinis honoribus coluerunt, in eoque idolo Daemon absconditus responsa dabat. Isidor. l. 8. et Theophylactus in Oseam: Sunt qui a Bcto Aegyptio, qui primus ei templum erexit, appellatum velint; in eo templo pulvinar erat, ad quod confugientes tuti erant. Eustath. ad Dionys. Perieg. *bh=los2 h)n basileu\s2 *babulw=nos, h)\ kai\ o( *zeu\s2 au)to/s2. Diodor. Sic. l. 2. *dio\s2, o(\n kalou=sin oi( *babulw/nioi *bh/lon. Hesych. *bh=los, ou)rano\s2 kai\ *zeu\s2 *po seidw=nos2 uio/s2. Vide Ball, et Seldenum de Dus Syris Synt. 2. c. 1. Sacratissimus Assyriorum Deus Plinio l. 37. c. 10. dicitur; quem plerique Iovem esse volunt, unde *dio\s2 *bh/lou i(ero\n xalko/pulon, Iovis Beli templum aereas portas habens, apud Herodotum. Et e)/ti de\

*dio\s2 o)\n kalou=tin oi( *babulw/nioi *bh=lon, Etiam Iovis, quem vocant Babylonii Belum, apud Diodor, Saturnum tamen alii esse aiunt; nonnulli et Martem, uti supra vidimus in voce Baal. Vide Salmas. ad Soim. p. 1235. ut et p. 1227. ubi Belitm Tyrium seu Phoenicium, item Assyrium, et Aegyptium quoque, eundem fuisse docet, Eidem gemma dicata Beli oculus dicta est, quod oculi speciem haberet, utpote quae albicans pupillam cingeret nigram e medio aureo fulgore lucentem; ut ait Plin. loc. cit. Sic aliae occurrunt gemmae, aegophthalmi, lycophthalmi etc. nomine, quod caprinum, lupinum oculum exprimere videantur, scil. vel figura [orig: figurâ] vel luce. Vide infra in voce Oculi: sed de Belo plura et accutatiora omnino, apud Marshamum praefatum d. l.

BELUS [4] Syriae fluv. seu Phoeniciae, ubi primo compertum fuisse vitrum scribit Plin. l. 5. c. 19. Iosephus l. 2. de bello Iudaico, stadiis ait 2. a Ptolemaide distare, iuxta quem sepulchrum Memnonis, et vitrea in rotunda valle arena, quam venti ex circumdatis iugis convehunt, inexhausta [orig: inexhaustâ] saeculis vi, sed ante omnia mirabili natura [orig: naturâ] mutandi alia quoque in vitrum quae attigerit metalla. E palude Cendavia profluit, et Pagidam quoque vocari Plin. tradit. Vide infra. Ad eundem, Chalcidem Seleuciam sitam esie, monet Salmas. ad Solin. p. 619.

BELUS [5] fluv. exiguus sed profundus, quem et Pagidam vocant, duobus a Ptolemaide stadiis distat. Qui e proximis montibus scaturiens, rotundam quandam centum cubitorum praeterlabitur vallem admiratione dignissimam: ubi primo compertum fuisse vitrum Plin. loc. cit. scribit: qui Locus mirabili quadam [orig: quâdam] natura [orig: naturâ] tum ipsam arenam, tum alia quoque, quae susceperit, metalla, in vitrum mutat: mitabilius quoque illud videtur, quod iam conversae arenae in vitrum, quaecumque pars super margines loci ipsius fuerit iacta, in vulgarem arenam denuo convertitur. Est in tribu Aser.

BELZA urbs Poloniae in Russia nigra, tota fere lignea, inter Leopolim et Zamosciam. 5. leuc. Polonic. a Bug. fluv.

BEMA Graece *bh=ma, pulpitum, seu gradus. Item Festum Manichaeorum, dies nempe, quo [orig: quô] Manes occisus est: quem Manichaei quinque gradibus instructo [orig: instructô] tribunali et pretiosis linteis adornato [orig: adornatô] ac in promptu posito [orig: positô] et obiecto adorantibus, magnis honoribus prosequebantur. Augustin. adversus Epistolam Manichaei c. 8. Cum saepe a vobis quaererem illo [orig: illô] tempore, quo [orig: quô] vos audiebam, quae causa esset, quod Pascha Domini plerumque nulla [orig: nullâ] celebritate frequentaretur --- -- cum ucstrum Bema, i. e. diem, quo [orig: quô] Manichaeus occisus est --- -- magnis honoribus prosequamini. Factum id quotannis Mense Martio [orig: Martiô] fuisse, docet. Hegisippus. Vide iterum Augustin. contra Faustum l. 18. c. 4. et Anselmum Episcop. Havelbergens. Dialog. l. 3. c. 12. Eckbertus Schonaviensis contra Catharos serm. 1. idem festum a Catharis sui temporis, Malisola appellatum tradit. Vide Car. du Fresne Glossar. et Macrum Hierolex. IN Ecclesia Graeca quid proprie sit *bh=ma, vide infra in voce Cancelli, alibique passim, inprimis in voce Presbyterium, it. Sacrarium, Tamiaca. Pars nempe Templi sacratior, in qua solis Presbyteris consistendi et Sacra obeundi ius est. Unde illi oi( a)po\ tou= *bh/matos2 dicti Gregorio Nazianzeno, uti observavit Car. du Fresine in Descr. Aedis Sophianae num. 49. in quam etiam sententiam Eustathius Presbyter in Vita Eutychii Patriarchae Constantinopolitani num. 99. o(/soi tou= *bh/matos2 kai\ o(/soi tw=ka/tw, dixit, Presbyterorum et aliorum Clericorum duplicem statuens ordinem, nempe eorum qui in Bemate, et eorum, qui inferius consisterent. In eo duas mensas ad usum sacrum collocari consuevisse, dicemus infra voce Prothesis.

BEMARCHIUS Caesariensis Cappadociae Sophista, scripsit res gestas Constantini Principis libris 10. praeterea declamationes quasdam, et orationes. Suidas. Voss. Hist. Graec. l. 2. c. 17.

BEMARINA provinc. Americae Septentrionalis in Florida regione sub Rege Apalatii, ubi urbs Mclilot regni caput.

BEMBINA vicus Nemeae, Steph. Unde Nemeaeus Leo, a Poetis Bembinites bellua dicebatur. Panyasis *(hraklei/as2 l. 1.

BEMBUS Petrus, Cardinalis, scriptis editis prosa [orig: prosâ] versuque celebris. Venerus nobilis. Obiit A. C. 1547. Genebr. in Chron. et Ioh. de la Casa, in eius vita. Vide quoque les Eloges Antonii Teissier, Vol. 1. et 2.

BEMOLLIS e clavibus, ut vocant, Musicae una: vulgo Bemol, cui Bedurum seu B. quadratum opponitur. Ab hac semper incipere Hibernos, et in eandem redire, tradunt Ioh. Bromptonus in Henrico II. etc. Silvester Giraldus Topogr. Hiberniae dist. 3. c. 11. et Itinerar. Cambriae c. 13. apud Car. du Fresne Glossar.

BEN viri nomen, 1. Paral. c. 15. v. 18. Latine filius aedificans, vel intelligens.

BEN-ABINADAB unua praefectorum annonae Solomonis 1. Reg. c. 4. v. 11. Latine filius patris spontanei, aut filius patris voventis, aut principis.

BEN-SIRA Rabbinus celebris quem cum Siracide male confundit Rabbi David Ganz, uti docet Vorstius ad Chronol. eius p. 254.

BENA [1] regnum Africae cum oppido cognomine in Nigritarum regione prope Guinalam fluv. versus Guineam et regnum Melli. P. du Val. Aliis Beria.

BENA [2] oppid. Pedemontii, alias munitum, prope fluv. Tanarum. 5. milliar. a Clarasco.

BENACUS Plinio, l. 2. c. 103. Baenacus, Ptolemaeo Italiae lacus in Lombardia Transpadana; ab oppid. Garda, ei adiacente in agro

Veronensi, Lago di Garda, Italice, Gardsee Germanice nominatur, uti referunt Leander et Tschudus, quorum prior quoque Benacum urbem (unde lacui nomen) hoc [orig: hôc] tractu olim fuisse refert: cuius hodie vestigia cernuntur in pago Tusculano vulgo dicto, qui vicus est agri Brixiant, in ora occidentali Benaci lacus inter Salodium et Garniacum. Benacensium meminit quaedam antiqua Inscriptio, in Orthographia Aldi. Fuit autem lacus non procul a Brixia Venetotum oppid. aureas arenas volvens, et pisces nutriens, quos indigenae Carpiones vocant, nusquam alibi repertos, Ex hoc Mincius fluv. erentrit in Padum. Situs est autem in agro Veronensi inter arctas montium fauces. Adeo ut inter illos impetu coacti venti lacum more maris exagitent. Virg. Georg. l. 2. v. 159.

Anne lacus tantos, te Lari maxime, teque
Fluctibus et fremitu assurgens Benace marino,

Proxima cui nigri Verona remotior Indis,
Benacumque putat litora Rubra lacum.

Vide Cluver. Ital. Ant. p. 413. Ad 30. milliar. in longum extenditur. Baudrand.

BENADAD I. seu BEN-ADAD Rex Syriae Damascenae III. filius Tabremo, Asam Iudae Regem contra Baesam, Regem Israelis iuvit, cum 32. Regulis vicinis obsedit Samariam, unde, postquam duras nimis conditiones Achabo proposuisset, ab hoc depulsus; anno [orig: annô] post iterum caesus 100000, suorum amissis, veniam petiit. Quam cum Achabus, contra Dei mandatum, indulsisset, ab eodem occisus est in praelio. A. M. 3138. 1. Reg. c. 15. et 29. Larine filius sonitus, aut clamoris, vel dilecti, vel patrui, vel mamillae. Idem Iosepho Ader, Iud. Antiq. l. 9. c. 2. Ruffino Adezer, Iustino Ador seu Adores, l. 36. c. 2. iuxta Hazaelem successorem suum (a quo panni humectati iniectu, suffocatus est) divinis honoribus a Syris post obitum, excultus, ut dicemus infra voce Hazael. Plura apud Ioh. Marshamum Canone Choron. Sec. XIII. ubi de Regibus Damasci, nec non supra vocibus Adad, Adadus, Ader.

BENADADII fil. Hazaelis, qui sub Ioachaso Rege Israelitas exercuit, 2. Reg. c. 13. Salian. et Torniel. in Annal.

BENAJA sub Davide, Dux praetorianae cohortis; Imperator exercitus postea evasit sub Salomone, in locum Ioabi sussectus. Nempe Cerethaeis et Pelethaeis, i. e. Regiis stipatoribus primo praeerat, 2. Sam. c. 8. v. 8. Eius fortitudo commendatur. 2. Sam. c. 23. v. 20. Et Banaia, filius Ioiada --- -- percussit duos Aricl Moab, i. e. de verbo, duos leones Moab, h. e. principes et viros fortes ex hac gente: qua [orig: quâ] notione apud Orientales vocem Ariel sumi et praeclaros principesque viros ea [orig: eâ] indigitari, ex Arabismo docet Bochart. uti supra vidimus. Sequitur, Et ille descendit, et leonens percussit in media fovea die nivis. En aliud eius facinus! Nempe Leo, nive ingruente, in antrum profundius descenderat, cuius umbra [orig: umbrâ] adversus aeris inclementiam se tueretur: qua ipsa de causa in idem antrum aliquanto post ingresssus Benaia, in leonem ex improvise incidit et obluctantem peremit. Ne virum eximium tam fuisie temerarium credamus et vitae suae prodigum, aut tam futilem virium suarum ostentatorem, ut ultro cum leone includi voluerit et aleam pugnae subire, quod Rabbi Levi contendit etc. Cum quo Benaiae facinore conferri queat facinus Alexandri M. qui leonem rarae magnitudinis in se incurrentem non excepit modo, sed et uno [orig: unô] vulnere occidit, apud Curtium l. 8. fere initio [orig: initiô]. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 3. c. 4.

BENAO locus Galliae, in Santonibus, prope Surgerias, vulgo Benon: inter titulos Tremolliae Ducis, qui praeter alia, Vallis Montis Fortis, Cisnarum, Benaonis, Taliaburgi et Ionvellae Comes, dicitur. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall. in voce Turru Talemundi.

BENAVARIUM oppid. Aragoniae, in limite Catalauniae, in Comitatu Ripagoniae, 6. leuc. a Barbastro, in ortum.

BENAVIDII quod nomen illustris in Hispania Familiae est, originem suam referunt ad Ioh. Alfonsum Dn. de Benavides, filium naturalem Alfonsi VII. Regis, Patrem Petri Alfonsi de Benavides: qui cum onere suscipiendi nominis heredem instituit consobrinum Mendum Rodericum de Vicdma, Diasii Sanctii filium, roderici Inici Domini de los Molinares nepotem, familia [orig: familiâ] de Viedma ex Gallaecia in Andaluziam translata [orig: translatâ] satum. Hic pater fuit Diasii Sanctii Benavidii Dn. de Santistevan del Pucrto: cuius duo filii rotidein lineas dedere [orig: dedêre]. Primus enim Mendus Rodriguez, genuit Diasium Sanctium, primum Comitem de Santistevan del Puerto et reliquorum Auctorem, quibus, ob matrimonium Francisci II. cum Isabella de la Cueva Dn. de Solera, titulus de la Cueva, accessit: ut et de las Navas, ex matrimonio Didaci, horum filii, cum Leonora Toletana, filia [orig: filiâ] Petri Davila, Marchion. de las Navas; unde his genitus Franciscus III. his usus est titulis, de Benavides et la Cueva C. Sancti Stephani del Puerto Dn. de las Navas Castellar [orig: Castêllar] et Solera. Alter Manuel Dn. de Iabalquinto, exque hereditate alterius fratris Gomesii. de Flomesta, exstitit: Pater Gomesi I. de Flomesta, Iohannis Dn. de Iabalquino, cuius posteri dignitate Marchionum exornati sunt: et Sancii Dn. de Calmena et Als munnan in provinc. Guadicensi. E quibus Gomesio [orig: Gomesiô] I. natus est Franciscus, pater Gomesii II. qui filium habuit Ludovicum I. a patre et avo Castellae Marescallum: Quo [orig: Quô] genitus Hieronymus, Marchionis de Flomesta axiomate exornatus A. C. 1559. ex Anna Maria de Zuniga et Bazan, suscepit Ludovicum II. patrem, ex Angela Cortesia, Hieronymi M. de Flomesta, Ludovici (uror. Anna filia Ludovici Camillo de Toledo March. de Caracena ) et Mariae Monialis, qui hoc [orig: hôc] saeculo [orig: saeculô] floruerunt. Vide Spenerum Theatr, Nobil. Europ. tom. 2.