CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

BLONDUS [1] seu BLUNDUS color capillorum flavus, Gall. Blond, Graece canqo\s2, luteus, dilutior: a Saxon. blonde, i. e. mixtus, tinctus, fucatus. Rutilum enim colorem arte quadam [orig: quâdam] et specierum mixtione, v. g. lixivio [orig: lixiviô] et sapone, fieri consuevisse, docet pluribus Cluverius Germ. Antiq. l. 1. c. 16. Vide Salmas. ad Solin. p. 1155.

BLONDUS [2] Flavius, Foroiuliensis, Secretarius Eugenii IV. etc. Scripsit Romam Triumphantem, 10. libris. Reparatam 3. Exornatam 8. Porro Historiam Rom. in tres Decades divisam, et tractatum de origine Venetorum. Obiit A. C. 1463. aetat. 75. Gobellin. Comment. de Pio II. l. 11. Merula l. 10. Hist. P. Iovius, Volaterran. Trithemius, etc. Quinque filios, eruditos omnes, reliquir. Leander descr. Ital.

BLONICUM urbs Poloniae inferioris in confinio provinc. Mazoviae, lignea tota, spatiosa tamen. 7. leuc. Polonicis a Warsovia in Occasum, Lanciciam versus.

BLUCIUM Tolistobogiorum castellum, qui Bithynis finitimi sunt, in quo Deiotarus thesauros habebat. Strabo l. 12.

BLUMARITH apud Luxurium in Epigramm. de eo, qui amicos ad prandium clamabat, ut plura exposceret Xenia,

Gaudeo, quod me nimis ac frequenter
Ambitu pascis Blumarit superbo [orig: superbô].
Unde sed pascor, mea sunt per omnes
Sparsa convivas bona, etc.

nomen est proprium Viri Vandalicum vel Gothicum, qualia multa in illis Epigrammatis. Scripsit enim Luxurius ille Carthagine, sub Thrasimundo Vandalorum Rege, Salmas. Notis ad Ael. Spartian. in Hadriano Caes. c. 17.

BOA aquatilis serpens, Graecis u(/dros2, cuius meminit Solin. c. 2. Calabria chelydris frequentissima et Boam gignit, quem anguem ad immensam molem ferunt convalescere. Captat primo greges bubulos et quae plurimo [orig: plurimô] lacte rigua bos est, eius se uberihus innectit, suctuque continuo [orig: continuô] sagmata, longo in saeculo, ita fellebri satretate ultimo extuberatur, ut obsistere magnitudini eius nulla vis queat: et postremo depopulatis animantibus regiones, quas obsederit, cogit ad vastitatem. Deniqie D. Claudio [orig: Claudiô] Principe, ubi Vaticanus ager est, in alvo occisae boae spectatus est solidus infans. Hinc, quod bubuli lactis succo [orig: succô] alatur, nomen ei datum esse, Plinius ait, l. 8. c. 14. Sed omnium serpentium id esse, ut lac avide hauriant; colubrorum inprimis, qui in pastu pedibus vaccarum circumvoluti posterioribus, lac ex uberibus ad sanguinem usque sugunt, notum est. Potius itaque et Graeco du/hs2 vocis origo arcessitur, quod idem est ac du/hs2, pro quo Aeoles Boeotii dicebant bu/hs2, unde Latini suum boa sumpsere [orig: sumpsêre], sicut ex fu/phys2 fecerunt popa. *du/hs2 autem vel du/ths2, kolumbhth\s2 est, natator: quod serpenti huic aquatili apprime convenit. Salmas. ad Solin. p. 87. Istiusmodi Boa caerulea, ternis gyris in palum circumplicata, auroque [orig: aurôque] coronata, erumpente ex faucibus infantulo [orig: infantulô] coccineo [orig: coccineô], in solo argento, Mediolanensis Ducatus dei=gma est, inter Insignia Hispaniae Regis: cuius originem, fabulosam sine dubio, a quodam Ottone, qui Volucem gigantem caeciderit, hoc [orig: hôc] Symbolo [orig: Symbolô] superbientem, ad denotandam, ab Alexandro M. originem, ut ita infans ex ore boae nasci appareat, sunt qui arcessant. Vide Chiffletium Insign. Equit. Aurei Veller. n. 374. Brianvillaeum Ieu d'Armes, Phil. Iac. Spenerum Arte Herald. Parte Spec. p. 196. §. 63. qui idem digma in scuto Duc. de Mortemar, p. 309. §. 6. et Rohaneo, p. 313. §. 11. conspici docet, per affinitates, iis illatum. Quemadmodum Chiffletius eandem tesseram, cum columna scutaria, cui anguis hic circumvolutus, apicem facit clypei Franc. Columnii Palaestinae Principis, d. l. num. 3 16. In Mediolanensi vero apice prasinus alatusque est, auro [orig: aurô] item umbratus et coronatus. Spenerus ubi supra §. 63.

BOACTES Liguriae fluv. Ptol. *makra/lla potamou= e)kbolai\, e)ktroph\ *boa/ktou potamou. Ubi e)ktroph\n Ptolemaeum intelligere id, quod alii auctores, i. e. conftuentem amnium, patet ex Germaniae descriptione, ubi trium amnium in Danubium confluentes memorat, quorum duo sunt, Aenus ab laeva ripa, Marus a sinistra, in Mora- via. Hic itaque Boactes, ex positione eius is est, qui oppidum Brignolo praeterlapsus in dextram Macrae ripam defluit. Cluverius. Nunc Verra, quibusdam etiam Brignole.

BOAE sive BOEA urbs Laconicae, cuius meminit Pausan. l. 3. it. Strabo l. 8. ei)=ta *boi=a po)lis2, ei)=ta *maleai\, Postea Boae urbs, dein Maleae: Item Stephanus, quem vide. Ab ea non longe fuit Epidaurus, h( *li/mura *)epi/dauros2 Straboni praefato dicta, Laconica urbs in Argolico sinu. Vide Ptol. l. 3. c. 16. Plautus Boas Epidauri vocat, Epidic. Acta 5. Sc. 1. v. 29.

E Philippa matre natam, ac te Bois Epidauri satam,
Videon' ego Telestidem te, Periphani filiam?

Forte quia inagro Epidaurensi sitae erant. Vide praeter Auscores laudatos Plin. l. 4. c. 5. et Sam. Petitum Commentar. in LL. Atticas l. 6. tit. 1.

BOALIA seu BUPETIA ludi fuere [orig: fuêre] apud Romanos, iidem cum Tauriis. Vide ibi.

BOANERGES Latine filii tonitru; Sic a Christo cognominati fuerunt Iacobus et Ioannes, filii Zebedaei. Marc. c. 3. v. 17. Banereem scribi debere ait B. Hieronymus.

BOANOSA inter insignia victoriae, apud Monachum Engolismens. in Vita Caroli M. ann. 798. Adefonsus Rex Galliae et Asturiae praedata [orig: praedatâ] Ulyssipone, ultima Hispaniae civitate, insigma victoriae suae,

boanosas, mulos capitvosque Mauros Domino Regi Carolo per legatos suos --- misit. Ubi swsani/as2 vel sousavi/as2 legi vult Meursius. *sousa/nion, autem Moschopulo l. peri\ xedw=n, Latinis idem sonat, quod lorica. *swsa/nion habetur apud Iohannem Diaconum ad Scutum Hesiodi. *sou=son pro vestis specie, occurrit apud Ioh. Tzetzem Chiliad 1. c. 29.

*toiou=ton to\ i(ma/tion u(ph=rxen *)antisq e)nous2,
*)=hn sou=son a(lourge\s2 pentikaidekaphxuai=on,
*)/exon zw=da kai\ qeou\s2 kai\ *persika\ kai\ sqou=sa, etc.
Tale vestimentum fuit Antisthents,
Suson purpureum quindecim cubitorum,
Habens animalia et Deos, et Persica, et Susa, etc.

BOARMIA Pallas a Boeotirs sic dicta est, a boum ad aratrum coaptatione. Cael Rhodig. l. 14. c. 18.

BOATIUM Civitas in veterib. Notitiis provinciarum ac civitatum Galliae, nuncupatur, quae alias Lapurdum dicitur, urbs Galliae, in Tarbellis, maritima [orig: maritimâ] Novempopulorum gente. Hos Boates solis illis Notitiis memorari, neque usquam alibi, reperiri, tamquam eos boae solidae hauserint, miratur Valesius. Quod enim cum Boiis, Galliae populo, quidam eos confundant, multum a veritate abludunt, cum hos Burdigalensis pagi incolas, cum Burdigala, Aquitaniae secundae, non provinciae Novempopulanae attribui constet, et Buchium seu Boii vicus, Boiorum caput, a Baiona seu Lapurdo Boutium capite bidui ampklius itinere absit. Nec assensum impetrat Scaliger, cum per Boates Vocates Caesaris Comment. l. 3. c. 27. intelligit, cum hi potius Vasates esse videantur. Forte Sediboniates, quorum Plin. l. 4. c. 19. meminit, Aquitanis, i. e. Aquensibus proximi, quibus a sede bona seu commodo situ nomen datum, postea truncato [orig: truncatô] nomine Boates sunt dicti. Certe enim Lapurdenses Boatesve aut Baionenses Aquensibus confines sunt, et fortunate siti, commercio exterorum patent. Valensio Boates a Boa videntur nuncupati, et Boa primum dicta esse, quae post Baona, ac demum Baiona. Quod autem per Boatium civitatem Baiona seu Lapurdum intelligendum veniat, hinc patet, quod cum coeterae Novempopulorum civitates notae sint, quae hodieque excepta [orig: exceptâ] Elusa [orig: Elusâ] Episcopali dignitate fulgent, aut Boatium civitat. Baionam esse, aut veterem urbem Novempopulanae et priscam ac nobilem Episcopatus [orig: Episcopatûs] sedem a Notitiis omissam esse oporteat, quod verisimile non est, vide Hadr. Vales. in voce Lapurdum.

BOBA Marcus Antonius Casali orioundus, Episcopus Augustae, a Salbaudiae Duce ad Concilium Tridentinum missus, A. C. 1562. randem eiusdem commendatione purpuram nactus est, triennio [orig: trienniô] post. Scripsit Carmina Latina, inter Carmina illustrium Poetarum Latinorum, a Matth. Tusco edita, et Orationem, quam in Concilio habuit. Defunctus A. C. 1575. Ei Levinus Torrentius dedicavit suum de Bello Turcico poema. Sanderus de clar. Anton. Thuanum, Anton. Teissier Elogior. Volum. 1. et 2.

BOBACUM haud procul a civitate Secusterone in provincia Narbonensi 2. est vicus, vulgo Beuvons, aut Bevons. Alii Bobiacum; quidam Badonum; plures Bodanum; nonnulli Babacum aut Babocum appellant, locum vetustissimo [orig: vetustissimô] sub Gundobado Rege Burgundiae Monasterio [orig: Monasteriô] nobilem. In quibusdam tabulis corruptum est loci eius nomen. Benous enim nuncupatur, pro Bevons, transpositis litteris.

BOBADILLA nomen illustris fuit in Hispania familiae, in qua claruit Diacus Fernand. Dn de Bobadilla, Regis Alfonsi ultimi Camerarius; sed nomen Beatrix Fernandina de Bobadilla, Andreae de Cabrera March. de Moya nupta, huic familiae intulit, unde a March. de Moya et Comit. de Chinchon usurpatur. Fuit autem Beatrix praefata, filia Petri Fernandez de Bobadilla, ex Maria Maldonata; et ex marito mater Fernandi de Cabrera et Bobadilla Comit. de Chinchon, quo [orig: quô] et Tersia [orig: Tersiâ] de la Cueva, natus Petrus Fernandinus, Pater fuit, ex Mencia de la Cerda et Mendoza, Didaci Fernandini de Cabr. et Bob. Com. de Chinchon: qui ex Agnete Pacheca suscepit, Ludovicum Hieronymum Fernandinum de Cabr. et Bob. Comitem de Chinchon (cui uxor obtigit Anna, filia Petri Alvari Osorii Marchionis d' Astorgad A. C. 1621.) Menciam de Cabr. et Bob. (uxorem Francisci Fernandini de Cabrera et Bobadilla Marchion. de Moya) Mariam de Cabrera et Pacheco (nuptam Ioh. Andreae Hurtado de Mendoza Marchioni de Cannete) Luisamque de Cabrera (quam duxit Petrus Velascus Davila Marchio de Loriana ) etc. Vide Phil. Iac. Spenerum Theatr. Nobil. part. 2.

BOBAE Ambianorum, Rigordus in anno 1104. castrum quod Bovas vocant, prope Ambianos commemorat; et Willelmus Britto Armoricus in l. 2. Philippidos, qui Bobas nuncupat, atque ita describit,

Inter quae castrum Bobarum nomen habcbat
Clarius et titulis, et gente, situque; decorum
Turribus, et muris; fossis, valloque [orig: vallôque] superbum.

Nomen hodieque retinent Bobae vel Bovae. Dicuntur enim Boves, olim castrum, nunc vicus ignobilis in Ambianis, ad fluvium, qui apud Samarobrivam in Suminam decurrit. Hadr. Vales. Notit. Gall.

BOBINAE seu BOMBINAE Gallis Bobines, ligna puellis dicuntur, quibus involvunt tramam; a Bombyce seu Bombylio, quo [orig: quô] nomine tum appellatur vermis hic, cum testa [orig: testâ] sua [orig: suâ] sive sepolchro [orig: sepolchrô] textili inclusus est, nec movens ses nec sonans: non quidem a bombo, seu sono, sed a figura. Testa enim illa sive theca, qua [orig: quâ] reconditur, oblonga [orig: oblongâ] et ovata [orig: ovatâ] forma [orig: formâ], fusum refert stamine plenum, qui in medio tumescens sensim tenuiscit et in cumen utrimque desinit; Panum et panuellum et panuculam Latini vocant, Graeci phni/on.

Cuiusmodi modico secus et figura ampullae est, quam Graeci bombu/lhn appellant: nam ventrem extumidum habet, extrema exiliora etc. Vide Salmas. ad Tertullian. de Pallio c. 3.

BOBIUM oppid. ad Apennini iuga situm, ubi nobile coenobium a Theodolinda Regina Longobardorum exstructum: quo in loco reperti sunt Rutilius, Numatianus, et permulti alii libri a Volaterrano enumerati. Geogr. l. 4. fol. 45. In confinio est ditionis Genuensis et Ducatus Placentini, paucorum incolat. Bobbio hodie, 35. milliar. a Dertona in ortum.

BOBURII populi Americae Meridionalis, prope Emeritam, oppidul. Venezuelae regionis et Maracaibum lacum.

BOCALIUM Arcadiae oppid. Megalopoli vicinum, et Parrhasiae. Plin. l. 4. c. 6.

BOCANUM Hemerum, urbs Mauritaniae Tingitanae. Ptal. Haec alias totius Africae urbs amplissima et superbissima, vulgo Marocco. Nunc sensim deficit a multis annis. Iuxta Niffim fluv. 35. leuc. Hispanic. ab ora Maris Atlantici. 70. a Fezza in Austrum a Freto Gaditano 350. mill. pass. Vide Marocum.

BOCCATIUS Florentinus, discipulus Petrarchae Genealogiam Deorum scripsit, item de fluminibus et montibus; praeterea sabulas, et alia plura vernaculo [orig: vernaculô] sermone. Obiit A. C. 1376. aetat. 62. Volaterran. Massaeus in Chron.

BOCCHOR nomen Regis Balearium, apud Solin. c. 23. Bocchoris regnum, Baleares, fuerunt, usque ad eversionem frugum cuniculis animalibus quondam copiosae. Quod cum alibi nuspiam occurrat, Bocchorum oppidum foederatum Romanis, cuius Plin. meminit l. 4. c. 10. cum genitivo Bocchroum Regum confudisse salmasio videtur. Bocchor enim et Bocchus, item Bogus, Mauritanorum Regum nomina fuere [orig: fuêre], quibus in Baleares nullum imperium fuit. Iugurthae temporibus Bochhus Mauris imperabat, de quo diximus. *bi/gou mentio, apud Strabonem locis aliquot, quod nomen a Boccho diversum esse, habes ibi l. 17. Bogud latini vocant, ut infra videbimus. Bocchor vero, ex Graeco *bo/kxos2, apud Iuvenalem, occurrit, Sat. 5. v. 90.

Sed et Bocchoris, Aegyptiorum Regis nomen fuit, etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 281. ut et in vocibus Bocchus, Bocchyris, Bogud.

BOCCHORIS inter partiarios Aegypti Regulos, post Thebanorum Regum collapsam in Asia potentiam, non minus ob prudentiam, quam Necepsos, ob caelestem scientiam, memorandus: Thnephachthos successit patri, Thebanus Plutarcho, Africano Saita. Corpore quidem debilis, sed animo [orig: animô] praestantissimus, legissator erat prudens et sollers, tou=' *sofou= cognomen meritus. Fertur ta\ peri\ tou\s2 *basilei=s2 pa/nta, Constituta de regio munere, kai\ ta\ peri\ tw=n *sumbolai/wn, et de Contractuum modo, praescripsisse: cuiusmodi legum aliquot narrat Diodor. Sic. l. 1. Ceterum Iustitia eius non minus, at Prudentia, tamquam divina honotabatur. Plut. peri\ duswki/as2, Bocchoridi Aegyptio, qui natura [orig: naturâ] asper erat, aspidem ab iside missam ferunt, quae capiti superne circumvoluta obumbvaret, ut iudicarct iuste; Et Aelianus, di/kaio/s2 te e)n tai=s2 kri/sesin e)do/kei kai\ pro\s2 to\ qei=on th\n yoxh\n kekamhmen/os2, existimabatur iustus in iudiciis, et puro [orig: purô] in Deum animo [orig: animô]. Moribus tamen fuisse avarissimum, Diodorus d. l. et Aegyptiis exosum, quod taurum ferum Mnevidi [orig: Mnevîdi] immisisset, quem tamen meveis [orig: meveîs] interemerit, idem Aelianus, tradunt, Ammal. l. 11. c. 11. Ad eundem Manasses refert id, de puerorum racito per capras lactatu, quod de Psammeticho Herodotus l. 2. c. 22. natrat, Histor. p. 187. Gr. Postquam vero optimus hic Rex praefuisset annos 6. iuxta Africanum, a Sabacone Aethiope, qui irruptione in Aegyptum facta [orig: factâ], Nechum Saitam interemit, Anysim in palustria pepulit, coeterosque Aegypti Regulos oppressit, captus et vivus exustus est, ut idem, nec non Eusebius et Syncellus tradunt, meliori fato [orig: fatô] dignissimus. Vide de eo plura apud Ioh. Marschamum Canone Chron. Sec. XVI. nec non hic [orig: hîc] passim.

BOCCHUS [1] Gaetuliae Rex, amicus populi Romani, ligatum Iugurtham L. Syllae tradidit, Sallustius in bello Iugurth. c. 19. 81. etc. Plut. in Mario. Flor. l. 3. c. 1. Vellei. l. 2. c. 12. Huic successit Iuba. Claudian. de 4. Cons. Honor. v. 39.

Nic. Lloydius. Regia eius fuit, quae postmodum Caesariensis coloniae dicta est, deducta a Claudio Imperatore. Salmas. ad Solin. p. 475. Graece *bo/kxos2, quod nomen nonnulli male cum *bo/gos2, confundunt; ut ex Strabone constat l. cit. *mikro\n me\n ou)=n pro\ h)mw=n oi( peri\ *bo/gon basilei=s2 kai\ *bo/kxon katei=xon au)th\n fi/loi *(pwmai/wn o)/ntes2. enlipo/ntwn de\ tou/twn, *)iou/bas2 pare/labe th\n a)rxh\n do/ntos2 tou= *sebastou= *kai/saros, kai\ tau/thn au)tw=| th\n a)rxh\n pro\s2 th=| patrw/|a. Paulo igitur ante nos Bogus Rex et Bocchus, tenuerunt eam, amici Romanorum. Illa autem exstinctis, Iubas Imperium nactus est, dante Augusto [orig: Augustô] Caesare, atque hoc insuper praeter patrium regnum. Aliter Bocchus Latinis Bocchor dictus est, uti vidimus supra. idem nomen flori est, inter coronarios numerato. Virg.

de quo vide Car. Paschalium Coronar. l. 3. c. 16. ubi hunc florem refert inter eos, qui Virgilio eidem dicuntur, Inscripti nomina Regum, etc. Vide et Bogus.

Princeps cribus [orig: cribûs] filiorum Dan. Numer. c. 34. v. 22. Item fil. Abiseu, filii Phinees. 1. Paral. c. 6. v. 5.

BOCHELLUS Laurentius, Decretorum Ecclesiae Gallicanae, ex Conciliis eiusdem Oecumenicis, Statutis Synodalibus, Patriarchicis, Dioecesanis, Regiis constitutionibus, etc. collectorum Libros VIII. Lutetiae evulgavit, anno [orig: annô] huius saeculi 21. Gerh. von Mastricht Histor. Iuris Eccl. num. 417.

BOCCIAU i. e. evacuatio, vel dissipatio Domini, nomen viri. 1. Paral. c. 25. v. 4.

BOCCHYRIS Aegypti Rex, regnavit ann. 44. Aegyptiis leges constituit. Diodor. Sic. l. 2. c. 62. et 95. Huius aetate agnus locutus est. Eutrop. In litibus diiudicandis iustissimus fuit, adeo ut in proverbium abierit Bocchyris iudicium. Vide Bocchoris.

BOCENUM urbs Comitatus Tirolensis, in Germania ad Eisacum fluv. Nundinis celebris. Media inter Tridentum et Brixinonem. Pertinet ad Iutisdictionem Oenipontanam.

BOCHANIUM oppid. Belgii, in Hannonia, ad Scaldim fluv. parvum sed munitum. 4. leuc. supra Valentians, 3. a Duaco et Cameraco. Bouchain.

BOCHARA urbs Asiae, in Zagathaya seu Muralnaharia regione vetsus Oxum fluv. Aliis Bacchara. Avicennae Phil. natalibus celebris. 60. leuc. a Sarmacanda.

BOCHNA locus 5. a Cracovia milliat. ubi Salinae inventae, A. C. 1252. sub Boleslao Pudico Rege.

BOCHRI vel BICHRIi. e. primogenitus, vel primitiae, sive in ariete, pater Sheba rebellis. 2. Sam. c. 20. v. 2.

BOCHUS Thinitarum Rex IX. post Bienachem, praefuit annos 38. quo [orig: quô] tempore ad Bubastum multi terrae hiatu perierunt. Regnavit tum in thebaide Stoechus, apud Memphitas Soris, in inferiori Aegypto Serapis. eum excepit Caeachos. Syncell.

BODENI Sarmatiae Europaeae populi. Ptol. Podolia nunc eorum regio dicitur, Regis Poloniae ditio. Willichius. Aliis pars hastarnarum feere [orig: feêre], inter Amadocos et Geunios populos ubi nunc pars Volhiniae superioris provinc. regni Poloniae. Sanson.

BODESTENIUS Adamus, Philippi Theophrasti Paracelsi, ut primus, sic fidus interpres, haud paulo Magistro [orig: Magistrô] annosior; Obiit aetatis hebdomade septima [orig: septimâ], A. C. 1577. Basileae. Vide les Eloges Antonii Teissier. Vol. 1.

BODERIA aestuarium Britannici maris. Ptol. Bodotria Tacito in Agricola c. 25. dictum. Forth, aut Frith in Scotia. Aliquot insulis sparsum, in quod plures se fluvii exonerant.

BODINCOMAGUM oppid. iuxta Padum, quod et Industria dictum. Plin. l. 3. c. 16. Baudrando est Casal, urbs Italiae Episcopalis permunita, et Montisferrati primaria, iuxta Padum fluv. Cum arce hexagona absolutissima. Sub Duce Mantuano. Vide Casale S. Evasii.

BODINCUS Padi cognomen, Ligurum lingua [orig: linguâ], i. e. fundo [orig: fundô] carens. Plin. ubi supra.

BODIONTII Plin. l. 3. c. 20. sive Ebroduntii, populi Sabaudiae, ad lacum Lemannum, quorum oppid. Bonne, ad eundem lacum, inter Genevam, 6. leuc. et Agaunum. Aliis horum regio Val Fontenay, German. Fusseneri, Aegid. Tschudus.

BODIUS Mons oppidul. Marchiae Anconitanae, in ditione Pontific. prope limites Ducatus Urbini. Monte Albotto.

BODMINIA seu BOSVENA urbecula Angl. olim Episcopalis et ampla, in Cornubia, 8. milliar. a littore, 15. a Plimuto in Occasum, Bodman Angl.

BODOBRIGA German. oppid. ad Rhenum, hodie Boppart, vel Bebarten, uti censet Pircheymerus. Ditionis Trevirensis, 2. leuc. a Confluentiis. De illo ista habet Hadr. Vales. in Notit. Galliae: Bodobriga, in provincia Germania prima praesidum militum Ballistariroum cum Praefecto suo habuit, inter Bingium et Confluentes posita, ut docet Notitia Imperii Rom. in qua reperitur sub V. Sp. Duce Mogontiacensi Praefectus militum Ballistariorum Bodobriga. In tabula Theodosiana Bontobrica vocatur, et ponitur Vosaviam inter et Confluentes, a Confluentibus 9. a Vosavia, 8. mill. pass. distans. At in Itinerario Aethici Boudobrica, alias Boudobrica dicitur, et male collocatur inter Antunannacum et Bonnam: cum Antunnacum potius sit ad flumen Rhenum positum Bodobricam inter et Bonnam. In libri rerum memorabilium a Bernardo gestarum c. 11. Vicus magnus, qui supra Rhenum situs est, et nominatur Bobardus. Item, Transeunte Sancto prope vicum in litore Rheni positum, quem Bobardum vocant. Vulgo Bopparten, vel Bopart eum lucum nuncupari Simlerus et Cluverius observavere [orig: observavêre]; Bobardum ex Bodobriga aut Baudobrica ante annos quingentos factum esse non observavere [orig: observavêre].

BODONIS Monasterium a Bodnae Episcopo Tullensi conditum et cognominatum, est in Lotharingia, vulgo Bodonville, alias Bousonville: Monasterio Megeni seu Mediano, vulgo Moien. Moustier ad Septentrionem obersum. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall. in voce Megeni Monasterium.

BODORIA vide Boderia, Scotiae fluv. Fortheia Lhyido dictus, Levinum vocat hector Boetius. Baudrando Bodotria est, aestuarium Scotiae, inter Fifam et Lothianam provincias. Scotis Forth et Frith. Anglis Edenborrou Frith; Gallis Golfe d'Edimbourg, ab Edimburgo Metropoli: Aliquot Insulis sparsum, in quod plutes se fluvii exonerant.