CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

CARMANUM castrum Galliae, ubi cum Albigensium doctoribus colloquium institutum primo est, quod dein Apameam translatum. A. C. 1208. Vugo Carmain: Comitivae titulo [orig: titulô] illustre, in pago Tolosano. Eius meminit Petrus Monachus, Hist. Albig. c. 3.

CARME nympha ex Iove Britomartin concepit, quae cum cursu delectaretur, et venatione, Dianae grata fuit; Hanc cum amaret Minos, insequereturque, illa fugiens in retia capiendis piscibus demissa, se praecipitem dedit. Cael. Rhodig. l. 18. c. 26. Vide Dictynna.

CARMEJUS unus ex Ducibus, qui Aeetae contra Persen fratrem auxilio venerunt. Val. Flacc. l. 5. Argon. v. 582.

CARMELITAE Ordo religiosorum, in communione Roman. qui initium cepit in Syria; in monte Carmelo locatus, ab Almerico, legato Alexandri III. in Orientem. Regulas accepit ab Alberto, Patriarcha Hierosolymitano A. C. 1205. habitum ab Honorio IV. mitigationem regularum, ab Innocentio IV. A. C. 1245. Vide Sabellic. l. 9. Ennead. 5. Onuphr. et Genebr. in Chron. tom. 1. Bull. in Honorio III. Const. 8. Innoc. IV. Const. 6. in Bonif. VIII. etc. De duplici ordine militari a monte Carmelo dicti, quorum alter ab Henrico M. institutus, A. C. 1608. numero 100. nobilium Gallorum, quorum est, belli tempore, Reges proxime sequi: alter S. Lazari dictus, pro Sabaudis et Italis, qui ab Innocentio VIII. Melitensi iunctus ets, vide Spondan. A. C. 1608. n. 3. Matthaeum, Favynum, Morerium, et in voce S. Lazarus.

CARMELUS [1] sumitur vel appellative, vel proprie. Et quidem priori sensu Carmel dicitur locus quivis arboribus consitus, frugibusque aut gramine fertilis. Esai. c. 16. v. 10. Ierem. c. 48. v. 33. Voce, ut suspicor, composita [orig: compositâ], ex [gap: Hebrew word(s)] Car, quod pascuum, aut agrum sonat, et [gap: Hebrew word(s)] mul, quod succidere est, ut Carmel sit pratum, vel ager succisionis, i. e. ex quo foenum, aut spicae succiduntur. Sed et Carmel proprium nomen est duorum in Iudae montium. Quorum unus ad Aquilonem est prosqala/ssios2, prope Ptolemaidem, in confinibus Asser et Zabulon, de quo Ios. c. 12. v. 22. et c. 19. v. 26. fertilis, in pascuis, fructibus et herbis, ferax vini delicatissimi. Morerio, in tribu Isaschar, ambitus 13. leuc. innumeris fontium scatebris irriguus, ubi aliquot pagi hodie, plurimaeque cavernae Ermeitarum. Alter ad meridiem meso/gaios2, prope Hebronem in tribu Iudae, de quo Ios. c. 15. v. 55. In priori habitavit Elias, et altare Deo erexit: et per insigne miraculum, coram Israelitis praestitum, Baalitas confutavit, et veri Dei cultum restituit. Sed et illud ipsum altare postmodum in superstitionem versum, et Iovi consecratum est. Unde Scylax, ex doctissimi Vossii emendatione *ka/rmhlos2 o)/ros, kai\ i(ero\n *dio\s2. Quamvis in eo Tacitus, Hist. l. 2. c. 78. templum ullum fuisse neget, sed montem ipsum asserat pro Deo fuisse cultum: Est, inquit, Iudeam inter Syriamque Carmelus. Ita vocant montem, Deumque. Nec simulacrum Deo, aut templum, sic tradidere [orig: tradidêre] maiores, aram tantum et reverentiam. Inde est, quod in suetonio Vespasianus, c. 5. Carmeli Dei oraculum consuluisse legitur. Ab hoc monte Carmelitae, successores Eliae et Elisae, se iactantes, nomen mutuati sunt. Vide ibi. In altero monte Carmelo degebat Nabal, 1. sam. c. 25. v. 2. Et ad hunc Carmelum referunt, quaecumque habent Prophetae, de Carmeli pascuis. Ierem. c. 50. v. 19. Amos c. 1. v. 2. Mich. c. 7. v. 14. Quae tamen loca referri possunt etiam ad Eliae Carmelum; Bochart. de Anim. Bibl. Part. 1. l. 2. c. 48. Hesych. *ka/rmhlos, o)/ros2 e)n th=| *foini/kh. Nic. Lloydius.

CARMELUS [2] promontor. 10. milliar. a promontorio Albo in Austrum, prope Porphyrion et Caipham. Baudrand.

CARMELUS [3] vel um, promontorium in tribu Isaschar, ubi S. Helena Ecclesiam construxit. Niceph. l. 8. Hist. c. 30.

CARMEN [1] pro incantatione, apud Iustinianum, §. 5. Institut. de Public. Fud. Virg. l. 4. Aen. v. 487.

Gramine seu malis aegro praestare medelam,
Carmine seu potius, namque est res certa saluti,
Carmen, ab occultis tribuens miracula rebus.

Cuiusmodi Carmina diabolica, quae super mortuos nocturnis horis vulgus cantare solebat, vetantur, in Ratherii Veronens. Episcopi Epistola Synod. ad Presbyteros, et apud Regionem, c. 71. etc. Serpentiubs in primis adhibita, quos ideo magis moveri hominum carminibus Augustin. iudicat ad Genes. quam ullum illud genus animantum, ut hoc esset argumento, primum hominem a Satana fuisse per serpentem in Paradiso seductum. Carmina istiusmodi [gap: Hebrew] , i. e. susurros, aut mussitationes Hebraei vocant; quia cantus suos Magi intra labia demurmurare solent, vide Psalmum 58. v. 5. 6. Et quidem cantu hoc [orig: hôc] credebantur serpentes, primo e cavernis elici atque evocari, Plin. l. 8. c. 2. et Aelin. l. 6. c. 33. Hinc Seneca in Medea, Actu 4. v. 685.

primum quas valli spatium comprendit arenas.
Expurgat cantu, verbisque fugantibus angues.

Vipereo generi, et graviter spirantibus hydris,
Spargere qui somnos cantuque manuque solebat,
Mulcebatque iras et morsus arte levabat.

Concutit interea secreti carminis arma etc.
Mox impune manu coluber tractatur inermi:
Et morsus tantum, non virus in angue, timetur.

Sed et putabatur virtus carminis eos sanare, quos morsu laesit aut tactu serpens: quo [orig: quô] nomine apud Strabonem Indos commendat Nearchus. Lucan. l. 9. v. 930.

Praecipue vero, Mago [orig: Magô] cantante, angues rumpi dicebantur et crepare medii. Virg. Eclog. 8. v. 71.

Verum non in omnes serpentes eadem Carminum vis: namque hi duobus modis incantationi crediti sunt obluctari, nempe, cum vel recanerent, i. e. contrario [orig: contrariô] sibilo [orig: sibilô] incantationem repellerent ac retorquerent, Plin. l. 28. c. 2. vel cum ad carmen obsurdescrerent, h. e. cum cantu nihilo [orig: nihilô] magis afficerentur, quam si vel surdi essent, vel auribus obtusis. Atque tum non eluctari solum serpentes, sed et Magis periculum creare, dicebantur. Alcimus ubi supra,

Interdum perit incantans, si callida surdus
Adiuratoris contempsit murmura serpens.

Sive totam vim incantationis, iusto [orig: iustô] Dei iudicio [orig: iudiciô], in perniciem Auctoris cedere; sive serpentem letale Mago venenum infundere, dicamus. Nempe tota vis Carminis istiusmodi pendet a daemone paredro, cui nonnumquam Deus permittit, ut ser pentes compescat; aliquando minime: quo [orig: quô] sit, ut Magi serpentum morsibus non raro aeque perimantur atque alii; et tum angues ad cantum obsurdescere, vel etiam recanere dicti sunt. Vide Sam Bochart. Hierozoici Part. prior. l. 3. c. 6. et supra, ubi de Aspide, item in voce Canere: adde infra dicenda, ubi de Consecratione magica.

CARMEN [2] Rogationis, apud Livium, l. 3. c. 64. Recitabatque (Duilius) rogationis Carmen, in quo, Si Tribunos plebei decem rogabo, si quos minus hodie decem Tribunos plebei fecerint: hi tum uti quos sibi collegas cooptassint [orig: cooptâssint], ut illi legitimi eadem [orig: eâdem] lege Tribuni plebei sint, ut illi quos hodie Tribunos plebei seceritis. Regalionis videl. de decem Tribunis latae, tentatum varie et vetustis Editoribus, et Rhenano, Sigonio, Schotto. Locum sic legit Gronovius: Si Tribunos plebei decem rogabo, si qui vos minus hodie decem Tribunos feceritis, hi tum, uti quos suos Collegas adoptassint, ut illi legitimi, etc. Ubi si qui, est si qua [orig: quâ] ratione, si quo [orig: quô] numero [orig: numerô]: construendumque, si qui Tribunos plebei ferceritis minus decem, i. e. toi=s2 de/ka. Vide eum Not. ad h. l. Apud eundem Livium, Carmen detestationis occurrit, l. 10. c. 38. Carmen cruciatus, apud Ciceronem, I. lictor, colliga manus, caput obnubito, etc. Ubi Carmen significat sententiam seu formulam, conceptis verbis constantem. Imo sonus quilibet modulatus, Carmen dictus est. Virg. Ecl. 3. v. 27.

CARMENTA et CARMENTIS vates Arcadica, Euandri mater, cum quo, ex Arcadia, in Italiam appulsa, benigne a Fauno Rege, 60. ann. ante captam Troiam, A. M. 2810. excepta est. Dicta a carminibus, quibus dabat responsa, cum proprie Nicostrata vocaretur. Carmentalia festa, vide infra et Carmentalis porta. Virg. l. 8. Aen. v. 338.

Postea vero Scelerata dicta est, quod per eam sex, et trecenti Fabii, cum clientum quinque milibus egressi, adversus Hetruscos, ad amnem Cremeram, omnes interfecti sunt. Ovid. Fast. l. 2. v. 201.

Carmentis portae dextro via proxima Iano est,
Ire per hanc noli, quisquis es; omen habet.
Illa [orig: Illâ], fama refert, Fabios exisse trecentos,
Porta vacat culpa [orig: culpâ], sed tamen omen habet.

Idque ex Livii auctoritate, l. 2. c. 49. in hac ipsa [orig: ipsâ] narratione: Infelici via [orig: viâ] a dextro Iano portae Carmentalis profecti. Vide Dionys. Halicarnass. Ant. Rom. Aurel. Victor. de origine Rom. Plut. in Romulo. Nic. Lloydius.

CARMENTALIA erant festa, quae annis singulis in honorem Carmentae a matribus familias 18. Cal. Feb. fiebant, in quibus aliquod sortum, aut sua [orig: suâ] morte peremptum attulisse erat piaculum. Ovid. l. 1. Fast. et Alex. ab Alex. l. 16. c. 8.

CARMENTALIS Flamen dictus est qui Carmentae sacra curabat: Eius Cicero in Bruto sic meminit: M. Popillius, cum Consul esset eodemque [orig: eôdemque] tempore sacrificum publicum cum laena facerct, quod erat Flamen Carmentalis, plebis contra Patres concitatione et seditione nuntiata [orig: nuntiatâ], ut erat laena [orig: laenâ] amictus, ita venit in concitationem, seditionemque

quam tum auctoritate, tum oratione sedavit. Erat hic Flamen ex minoribus et plebeiis: Laenas enim is, cuius Cicero meminit, ex plebe Consul electus est.

CARMIDES vir Graecus, qui tanta [orig: tantâ] valuit memoria [orig: memoriâ], ut quae quis exegisset volumina in bibliothecis, legentis more repraesentaret. Plin. l. 7. c. 24. ubi tamen alii Charmidas, alii Carneadas, quidam Carmadas legunt.

dicta sunt Philosophorum, brevia illa, quibus sententias suas de Deo, de Moribus, de Virtute includebant, *)/asmata Graecis et *)ado/mena appellata. Unde Thaletis, aliorumque Philosophorum fere omnium, *)asmata a Laertio citantur. Inter quae a)do/menon illud Thaletis exstat,

Hodieque *)ado/mena sive *)/asmata habemus in libello illo, qui a moribus nunc Cato inscribitur. Primo enim in *)adome/nois2, de Deo agebatur, quod et sequutus est ille: qui, ut propositi sui rationem occulte redderet, citat continuo ta\ a)|do/mena, additque, Nobis at Carmina dicunt, i. e. w(/sper e)n toi=s2 a)|dome/nois2 tw=n filoso/fwn tw=n pa/lai ge/graptai. Atque haec causa est, quare breves sententias praemittat: ut Aleam fuge, et similia. In prioribus enim illis filium suum instruit, sicut in Hypothecis Hesiodi alumnum suum Chiron. Ratio nominis quod haec antiquissimorum Poetarum provincia esset, ad Philosophos postmodum delata. Carminibus enim Graeci antiquissimi Sapientiae praecepta tradiderunt, iisque non minimam sibi apud rude vulgus conciliarunt [orig: conciliârunt] auctoritatem, velut Numine asflati, et nil mortale sonantes. Unde iidem tum Poetae, Theologi, Sacerdotes, et adeo celebre illud *)aoidw=n, de quibus peculiarem librum scripsit Nic. heinsius, nomen. Delectabant simul illa, et facilius memoriae infigebantur. Qua [orig: Quâ] ratione Lucretius carmine Philosophiam se complexum esse canit, l. 1. v. 934.

Ac veluti pueris absinthia tetra medentes,
Cum dare conantur, prius oras pocula circum
Aspirant mellis dulci flavoque [orig: flavôque] liquore.

Idem de Germanis Tacitus refert, c. 2. Celebrant carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae ac Annalium genus est, Thuistonem Deum. De Gallis Caesar, l. 6. c. 4. Nihil discipulos suos mandare literis permittebant, ne confisi commentariis remitterent in perdiscendo diligentiam. Itaque illi totam Philosophiam inclusam versibus, Discipulis sic imbibendam proposuere [orig: proposuêre]. Unde passim in tiviis istiusmodi Carmina cantari coepta sunt, hocque [orig: hôcque] modo [orig: modô] factum, ut Musica ipsa paulatim exculta Sapientiae accenseretur, quam ideo etiam Socrates iam senior sibi addiscendam putavit. Imo vero, inquit Quintilian. l. 1. c. 17. claros nomine sapientiae viros, nemo dubitaverit studiosos Musices fuisse, cum Pythagoras atque eum secuti acceptam sine dubio antiquitus opinionem vulgaverint, mundum ipsum eius ratione esse compositum, quam postea sit lyra imitata. Et notum illud, Thenustocles in cena cum recusasset [orig: recusâsset] lyram, habitus est indoctior. etc. Quod autem Graeci carminibus, id Aegyptii aliique Historiis consequuti sunt. Hinc Eusebius de praepar. Euang. l. 2. Mosen, ait, qui primus cuiusque hominis vetustissimi vitas descripsit, civilem atque in actione positum vivendi modum narratione Historica [orig: Historicâ] docuisse. Sed et idem Carminibus docuisse, legitur in Pentateucho passim. Similis eorum fuit conatus, qui aut narrationibus fabulosis, aut Comoediis Tragoediisque, quid in quottidiana vita usu veniret, demonstrabant: Quales Aesopus, *sminsqiakw=n lo/gwn Auctores, Comici, Tragici Poetae, etc. Vide Georgium Hornium, Historiae Philosophicae l. 7. c. 7. Cantabant nempe inprimis ta\ pro\s2 zwh\n xrh/sima, que ad vitam sancte instituendam facerent, Poetae, etiam priusquam apud Siculos extaret Tragoedia; postmodum Comici et Tragici, idem munus primo obiere [orig: obiêre], *dida/skaloi hinc appellati, ut apparet ex Epitaphio Epicharmi, Comoediae apud Dores inventoris; Tandem Philosophi et praesertim septem illi Graeciae Sapientes, neglecta [orig: neglectâ] ut plurimum (non semper tamen) th=| *melopoii/+a, i. e. Numeris et similibus, sententias, in quibus de iisdem agebant, *)/asmata seu *)ado/mena, Latine Carmina quoque dixerunt. Dan. Heinsius in Opera et Dies Hesiodi c. 6. Vide quoque supra in voce Cantor. ut et infra Modi, Modulatio, Poesis, Poeta etc.

CARMINE celebrari idem prope habitum olim, quod honeste sepeliri. Statius, l. 3. Sylv. 3. in Lacrimis Etrusci, extr.

Nostra quoque exemplo meriti tibi Carmina sancit,
Hoc eziam gaudens cinerem donasse [orig: donâsse] sepulchro.

Hoc satis et tumulis, satis et telluris egenis,
Voce ciere animas funeris instar habet.
Gaudent compositi cineres sua nonuna dici,
Frontibus hoc scriptis et monumenta iubent.
Ille etiam maesti cui defuit urna sepulchri,
Nomine ter dicto pene sepultus erit.

Vide Caspar. Barthium Commentat. ad Claudiani Bellum Getieum et Papin. Statium d. l. nec non hic [orig: hîc] passim.

CARMINIUS Historicus Latinus, qui libros aliquot de Italia scripsit, in quorum secundo ait, Tuscos aeneo [orig: aeneô] vomere in condendis

urbibus usos. Cael. Rhodig. l. 29. c. 6. Vide Macrob. Saturnal. l. 5. c. 19. Servium in 5. et 6. l. Aen. Voss. de Hist. Lat. l. 3. p. 699.

CARMINUM Lectio, a solutae orationis numeris, diversa. Ausonius, Eidyll. 4. v. 45.

Perlege, quodcumque est memorabile, prima monebo
Conditor Iliados, et amabilis Orsa Menandri
Evolvenda tibi.
--- -- --- -- --- -- tu flexu et acumine vocis,
Innumeros numeros doctis accentibus effer,
Afsectusque impone legens --- --

Quas proin diserte distinguit Plin. Caecilius, l. 5. Ep. 19. de Zosimo, Liberto suo: Idem tam commode Orationes et Historias et Carmina legit, ut hoc solum didicisse videatur. Unde videmus et Orationes et Historias et Carmina, alio [orig: aliô] tono [orig: tonô] alioque [orig: aliôque] ingenio [orig: ingeniô] legi consuevisse: cuiusmodi tamen lectio qualis fuerit, hodie ignoratur. Vide infra in voce Lector.

CARMON locus in Messenia, et templum Apollinis in Laconia, et in Achaia flumen, et mons in Peloponneso. Est et Hispaniae Baeticae urbs Straboni. Charmonia apud Ptol. legitur. Carmo habent numismata. Carmonta forte hodie. Nic. Lloydius. Baudrando oppid. Turdetavorum in Hispania, nunc in Vandalitia provinc. 2. leuc. a Baeti fluv. Alias amplum et probe munitum, nunc parvi momenti, iuxta Silicensem amnem.

CARMYLESSUS locus in Anticrago, monte Lyciae, in convalle iacens. Strabo, l. 14.

CARNA [1] sive CARDINEA Dea, quae vitalibus humanis praeesse existimabatur: ab eademque petebatur, ut iecinora, et corda, et cetera, quae sunt intrinsecus viscera, salva conservaret. Huic pulte fabaria [orig: fabariâ], et larido [orig: laridô] sacrificabatur. Iun. Brutus, pulso [orig: pulsô] Tarquinio [orig: Tarquiniô], in monte Caelio ipsi sacrum fecit, 1. die 4. mensis, qui Iunius ab illo dictus est. Macrob. Saturn. l. 1. c. 12. Ovid. Fast. l. 6. v. 101.

Prima dies tibi Carna datur, Dea Cardinis haec est,
Numine clausa aperit, claudit aperta suo.

Haec striges nocturnas puerorum, ut dicebant, cunas infestantes, a limine submovebat. Cael. Rhodig. l. 9. c. 8.

CARNA [2] Arabiae Felicis urbs, in Minaeis, erat in illo tractu, ubi nunc Medina Tanalbi. Hic [orig: Hîc] natus Mahometes pseudopropheta. Baudrand.

CARNA Silva German. Kärnwald, Subsylvaniam seu Underwaldiam, sextum inter Helvetiorum pagos, in duas partes dividit, Superiorem, ob dem Wald, et Inferiorem Nid dem Wald, seu Under dem Wald: a qua posteriore toti pago nomen. Vide diversorum Auctorum Remo. Helv.

CARNABAS vir quidam crudelis, qui parentem suum Triopam Perrhaeborum Regem interfecit. Cael. Rhodig. l. 11. c. 17.

CARNAIM i. e. Cornua, populus civitatis Astaroth. Gen. c. 14. v. 5. Est et nomen civitatis, 1. Macchab. c. 5. v. 26. in tribu Manasse. Sitae ultra torrentem Iaboc, ad Septentrionem munitae ac magnae. In regione Galaaditica.

CARNARIA S. Laurentii in Urbe Beneventana, locus fuit sub dio, muris septus, ad quem luspendio [orig: luspendiô] aliove [orig: aliôve] supplicii genere perempti, et vilissima capita semihumanda comportabantur; Camillus Peregrinus Castigat, ad Falconem Benev. A. C. 1128. Itali Carnaro et Carnaio vocant.

CARNE Phoeniciae oppid. ad montem Libanum. Plin. l. 5. c. 20. Baudrando, prope Cassium montem et ostia Eleutheri fluv. in ora littorali maris Mediterranei. Est item urbs Stephano, a Carno Phoenicis filio dicta. Gentile Carnites. Est et alia Aeolidis, Gentile Carnaeus, vide Steph.

CARNEA viculus in nono ab Aelia milliario, in tribu Beniamin. Hieronym. in Loc.

CARNEADES [1] Cyrenaeus, novae seu tertiae Academiae princeps, Chrysippi maxime studiosus, de quo Gellius, itemque Plin. l. 25. c. 5. ait, scripturum adversus Zenonis Stoici libros superiora capitis helleboro [orig: helleborô] candido [orig: candidô] pur gasse [orig: gâsse], ne quid ex corruptis in stomacho humoribus ad domicilium usque animi redundaret, et constantiam, vigoremque mentis labefactaret. Physica [orig: Physicâ] neglectius habita [orig: habitâ], morali Philosophiae se dedidit, studio [orig: studiô] tam pertinaci, ut discumbenti Melissa serva laepe cibum aliud cogitanti ingerere cogeretur. Hunc praeterea memoriae arte usum fuisse, Cicero de Orat. scribit, et Quintilianus, l. 12. c. 1. missum Romam legatum ab Atheniensibus, una cum Diogene Stoico et Critolao Peripatetico, suspectam fecisse Romanis legationem, dicente M. Catone in Senatu: Ab hoc viro cavendum esse, qui ob eloquentiam et disserendi sacultatem, facile quaecumque vellet, impetrare posset. Audito, Antipatrum venenum sumpsisse, idem fecit, obiitque Olymp. 162. Diog. Laert. in vita eius. aetat. 85. an. Urb. Cond. 625. Eclipsi Lunari mortem comitante. Vide Gellium, l. 7. c. 14. et l. 17. c. 15. Val. Max. l. 8. c. 7. ex. ext. 5. Plut. c. Colot. Ionsium Hist. Phil. Voll. de Sectis Phil. c. 14. Petav. exercit. miscell. in Fulian. c. 8. Cicer. quoest. Acad. l. 4. etc. Nic. Lloydius.

CARNEADES [2] alius Philosophus Atheniensis, Anaxagorae discipulus. Suidas. Item, Poeta elegiacus, obscurus et frigidus. Diog.

CARNELEVAMEN in Charta apud Ughellum, Ital. Sacr. Tom. VII. p. 321. Bacchanalium dies est, Italis Carnevale, Gall. Carnaval. Quam vocem Scriptores Itali nonnullis dictam volunt, quasi Carne, seu Caro valc, sed id etymon Octav. Ferrarius minime probat. Car. du Fresne sic dies istos, seu potius diem Martis, qui Quadragesimam antecedit, appellatum esse existimat, Carn-a-val, quod

CARNEUS [2] Apollo sic dictus a Carno vate, quem quidam Ales nomine interfecit. Hinc festa Carnea, seu ludi in honorem Apollinis, cuius Sacerdotes tenuerunt per 33. annos Regnum Sicyoniorum, post mortem Zeuxippi, 26. et ultimi Regis: ab Archelao, qui primus fuit, ad Charidemum usque, qui, cum impensis par non esset, se subduxit, African. et Euseb. an. 879. et 889. nativ. Abrahae: qui etiam de Ludis Carneis, Olymp. Spattae institutis, quibus Musicis praemia proposita, loquitur. Vide Carnia.

CARNI [1] populi supra quos Apenninus mons incumbit, Galliam Togatam inhabitantes: Venetis vicini, quorum regio hodie Carniola dicitur. Baudrando populi Italiae, ubi nunc pars Orientalis Foro Iulii et Comitatus Goritiae, inter Liquentiam fluv. et Formionem, vulgo Friuli. Provinc. ampla, sub Venetis, exceptis Aquileia [orig: Aquileiâ], Tergesto [orig: Tergestô] et Goritia [orig: Goritiâ], quae sub Austriacis. De Carnorum genere ac finibus vide Cluver. Ital. Ant. l. 1. c. 19. et Geogr. l. 3. de agro iridem, fluminibus, urbibusque eorundem, quae Laubach Episcop. Krainburg, Cilly Comit. Menspurg, etc. c. 20. eiusdem libri. Hodierni incolae, partim Slavi, partim Germani sunt. Ortel. Urbes Carnorum. Aquileia, Aquilegia. Concordia. Forum Iulium Cividal di Friuli. Iulium Carnicum, Zuglio, aliquibus, Pontafella aliis. Noreia, Venzone. Tergestum, Trieste. Utinum, Udine.

CARNI [2] Taurisci, populi Norici, versus Alpes Iulias, ubi nunc Carniola, vulgo Krain. Vide supra.

CARNIA [2] vel CARNEA festa Apollinis, apud Spartanos, in quibus Terpander primus vicit. Graece *ka/rneia, sic dicta a Carno vate, qui, Heraclidis in Aetolia expeditionem parantibus, contra Athenienses, Rege Codro [orig: Codrô] tum his imperante, Dia\ tou\s2 fuga/das2, ob exules, (quos illi Peloponneso [orig: Peloponnesô] pepulerant) receptos, Strab. l. 9. apparuit xrhsmou\s2 le/gwn kai\ enqea/zwn, futura praedicens et Numine afflatus. Quem cum Magum esse et in exercitus perniciem ab hostibus emissum existimarent, Hippotes Aletis (primi ex Heraclidis post modum Corinthi Regis) pater, eum iaculo [orig: iaculô] traiecit, Pausan. l. 3. Vide quoque Apollodorum, l. 2. et Eusebium, Praepar. l. 5. c. 20. Quia vero mox pestis exercitum invasit, Hippotes exulatum abiit, et Dorienses (qui tunc in unum corpus cum Heraclidis coierant) statuerunt Acarnanem vatem sacris placandum esse. Hinc *ka/rneia, festum Apollinis, apud Lacedaemonios, et a festo ipse Apollo *ka/rneios2, Suid. Religio, in expeditionem orta, bellic as quasdam ceremonias retinebat: unde mi/mhmm stratiwtikh=s2 a)gwgh=s2 Demetrio Scepsio, apud Athenaeum, l. 4. Postea certamen Musicum additum, Olymp. 26. quo [orig: quô] Terpander primus vicit, memoratus in Marmore Arundeliano, anno Attico 381. Vide eundem, l. 14. et infra voce Terpander. Quod vero Regibus Sicyoniis deficientibus, Sacerdotes Carnios substitutos, ait Eusebius, et ex eo Syncellus, metito suspectum est illustri Chronologo Ioh. Marshamo, quem vide Canone Chron. Sec. XIII. aliquid etiam infra, voce Sicyon.

CARNICUM Iulium, Ptol. Norici oppid. hodie Villach dictum, inter Alpes situm in Carinthia regione, Gorithia Leandro. Nunc Pontafella, Lazio, oppid. partim in Foroiulio, partim in Carinthia situm, 7. leuc. a Villaco in Austrum, ubi transitus. Aliis est pagus Zoiel seu Zuglio, prope fontes Buti amnis et oppidul. Moscardum, ad pedes Alpium; 4. leuc. Germanic. a Pontefella in Occasum. Baudrand.

CARNIFEX qui reos conficit et carnem facit ex vivente, quo de etymo vide Scaligerum Poetic. l. 3. c. 86. indigitatur Papinio Statio, Theb. l. 3. v. 80.

Inde ultro Phlegyas, et non cunctator iniqui
Labdacus (hos Regni ferrum penes) ire, manuque
Proturbare parant. Sed iam nudaverat ensem
Magnanimus vates, et nunc trucis or a Tyranni,
Nunc ferrum aspectans, etc,

Hic [orig: Hîc] enim homines intelliguntur, qui iussu Regis inter fecetint, quos ille voluerit: hos Regni ferrum penes. Consuetudine Romana [orig: Romanâ] quidem habuisse id munus Milites, aut quibus tandem iniungeret Imperator, notarunt [orig: notârunt] pridemLipsius Aliique. Vide infra Speculatores. Ex Historia tamen Martyrum clarum, ut et veteriore Romana, Carnifices fuisse, qui ferro [orig: ferrô] aliisque instrumentis reos aut condemnatos conficerent, Caspar. Barthius Animadversion ad Papinium d. l. Quod hodieque obinet apud plerasque Europae gentes, Lithuanis exceptis, qui accusatoribus has partes demandant: sicut Hebraeis olim factitatum. Nec approbant Iura consuetudinem quarundam Rerum publicarum, in quibus plebs lapidibus Carnifices, (vide quoque infra voce Vulnus, ubi de Archagatho Medico carnificis convitio affecto,) obruit, si uno [orig: unô] ictu rem non peregerint. Wendelinus Doctr. Poli. l. 2. c. 19. Instrumentum *dhmei/ou seu Carnificis, habes apud Pollucem, l. 8. c. 7. Aliter vox sumitur in LL. Burgorum Scotic. c. 70. De Carnificibus et carnibus vendendis: ubi Lanius, qui carnes vendit ac facit, indigitatur. Apud Flor. item Wigorniensem et Hovedenum A. C. 1040. ubi Thrond Carnifex Regis Hardeknuti, inter primariae dignitatis Aulicae viros recensetur, et idem est Carolo du Fresne cum eo, quem Galli Magnum Cocum, le grand Queus, appellarunt [orig: appellârunt]. Hinc Spelmanno, splendidi officialis haec appellatio apud Anglo Saxones. Wigorn. praefati locus est. Rex Hardecanutus Alfricum Eboracensem Archiepiscopum, Godwinum Comitem, Stir Maiorem domus, Edricum dispensatorem, Thrond suum Carnificem. et alios magnae dignitatis Vivos, Londinum misit. Quod inde totidem verbis Hovedenus narrat apud Henr. Seplmannum Gloss. Archaeol.

CARNILIUS ex 4. Regibus ad Cantium et mare, Caes. l. 5. Bell. Gall. c. 2.