CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

CHARISIUS [1] Atticus orator. Cicer. in Bruto. Itemque Grammaticus, cuius meminit Priscianus. Eius Instituriones hodie habemus, quae in Grammaticorum veterum corpore Putschii Primum locum obtinent.

CHARISIUS [2] Philadelphicae Ecclesiae Presbyter, Symbolo fidei a Nestorianis conscripto subscribere nolens, eorumque proin ope depositus, querelam defert ad Concilium Ephesinum, vide Sess. 6. Item, Clericus quidam Constantinopolitanus, ob vitam scandalis plenam, divinitus punitus. Niceph. l. 15. c. 33. Theodoret l. 2.

CHARISTAS fluv. Colchorum in Euxinum influens. Carus Straboni, Charien Plinio, l. 6. c. 4. Tamasa hodie Nigro. Vide Charistus.

CHARISTEAE Columnae, apud Iul. Capitolin. in Gordiano tertio, c. 32. Et Isidor. in Origin. pro Carystiis. Vide in Carystos.

CHARISTHA Graece *xa/risqa, oppid. Arabiae, apud Salmas. ad Solin. p. 491.

CHARISTIA festa erant apud Romanos, in quibus cognati, et consanguinei convenire solebant, et invicem mutua dona dare. Haec autem fiebant 11. Cal. Mart. Ovid. l. 2. Fast. v. 617.

Proxima cognati dixere [orig: dixêre] Charistia Cari,
Et venit ad socios turba propinqua deos.

Val. Max. l. 2. c. 1. ex. 8. Convivium etiam sollenne maiores instituerunt: idque Charistia appellaverunt: cui praeter cognatos et affines nemo interponebatur.

CHARISTUS Colchorum fluv. nunc Mingreliae, in mare Euxinum se exonerans, inter Aeapolim ad Boream, et Phasim ad meridiem. Carion Plinio dictus, l. 6. c. 4.

CHARITAS [1] oppid. Galliae in Nivernens. provinc. cum ponte lapideo, ad Ligerim fluv. et Prioratu ditissimo Ordin. Cluniacensis, 6. leuc. infra Nivernum in Boream.

CHARITAS [3] Ordo sacer in communione Romana a Ioh, de Dieu institutus, ad aegrotis in serviendum. Spond. A. C. 1520. a Paulo V. confirmatus, A. C. 1617. Charitas Christiana, Ordo, ab Henrico III. Franciae et Poloniae Rege institutus, in usum militum, in bellis mutilatorum: sed, Rege morte praevento [orig: praeventô], exsecutione caruit. Favyn. l. 3. Lemma hoc debebat esse, Pour avoir fidellement servi. Moret. Charitas S. Virg. Ordo, a Guidone, Domino Ioinvillae, institutus, a Bonifacio VIII. et Clemente VI. confirmatus. Huic Parisiis locus obtigit, ubi aedes olim Iudaei cuiusdam, qui hostiam scalpello [orig: scalpellô] perfoderat, A. C. 1290. Spondan.

CHARITATIS Familia nomen, quod sibi nefariae veterum Gnosticorum sectae reliquiae quibusdam in locis, sumunt. Postquam enim a Simeone Mago Gnostici prodiere [orig: prodiêre], quorum inter alia dogmata furoris plena illud inprimis fuit, libere omnia agenda esse, nullum in ullo timorem habentibus, Irenaeus l. 1. c. 1. Infamem hanc haeresin, sub Gratiano Imperatore A. C. 381. amplexi sunt in Hispaniis Priscillianus eiusque asseclae: intermortuam postmodum resuscitarunt [orig: resuscitârunt], saeculo [orig: saeculô] praeterito [orig: praeteritô] ex Anabaptistis illi, qui se Spirituales dicebant, vulgo Libertini nuncupati: Cuius nefariae sectae reliquiae adhuc esse dicuntur, in quibusdam locis, apud scelestos quosdam homines, qui Charitatis Familiam sese vocitare consuevere [orig: consuevêre]. Vide Ioann. Forbesium, Instructionum Historico-Theologic. l. 12. c. 9.

CHARITES seu GRATIAS, quidam ex Venere et Iove genitas scripserunt; alii ex Venere, et Libero. Cicero ex Erebo et nocte ortas existimat. Statii Scholiastes, in primum Thebaidos, Iovis et Autonaes filias putat. Hesiodus Iovis et Eurynomes filias scribit. Tres sunt, Aglaia (quae et Pasithea ) Thalia, Euphrosyne. Tot autem ideo esse prodiderunt, quia et benefici efle in alios debemus, et aliorum beneficia suscipere, et iis, qui in nos fuerunt liberales, retribuere, quae tres actiones unt separatae. Musaeus.

--- - --- *(oi de\ palaioi\
*trei=s2 xa/ritas2 yeu/santo pefuke/nai, ei(=s2 de/ tis2 *(hrou=s2
*)ofqalmds2 gelo/wn e(kato\n xari/tessi tesqh/lei.

Aristaenetus, l. 1. ep. 10. *kai\ toi=s2 o)/mmasi xa/rites2 ou) trei=s2 kaq' *(hsi/odon, a)lla\ deka/dwn perixopeu/ei de/kas2. Alii ideo dicunt tres Gratias esse, quia acceptum beneficium cum foenore reddi debeat. Quapropter solebant veteres ita Gratias pingere, ut una earum adversam faciem teneret, quasi a nobis profecta: duae vero nos adspicerent, ut duplex nobis beneficium rependi debere ostenderent. Nudae etiam pingebantur, quia beneficia fuco [orig: fucô] debent carere, et nullo velamine obtegi: Iuvenes, ne beneficii memoria senescat: Ridentes, quod hilariter dandum sit, Item Connexae, quia insolubiles esse Gratias decet, et unum beneficium aliud semper parere. Porro Blandae Sorores dicuntur Statio, Theb. l. 2. v. 286. Ab officio omnia blanditiis et amoris suavitate connectendi, ut habent Scholia prisca. Quod officium in tres sorores illas sic dispertit Martianus Capella, l. 2. Praeterea tres puellae, vultu decoreque parili ac aequa [orig: aequâ] venustate, luculentae sertis, religatae invicem manus, rosarumque speculis redimitae, ad Virginem convenere [orig: convenêre]: Quarum una osculata Philologiae frontem, illic ubi pubem ciliorum discriminat glabella

medietas, alia os eius, tertia pectus apprehendit. Prima, ut --- laetos oculis afflaret honores. Secunda gratiam eius linguae inspirabat, animo tertia caritatem. Sine his enim nihil come constare mortalibus putabatur. Hinc Theocritus, earum neglectarum Eidyllio [orig: Eidylliô], quod totidem verbis nostro aevo opprobrium canit, illud his verbis claudit:

--- - --- ti/ ga\r *xari/twn a)gapato\n
*)anqrw/pois2 a)pa/neuqen; a)ei\ xari/tessin a(/m' ei)/hn.

Ut vero Maiestas Comitati constaret, Veneri famulas, Iunoni filias, honorabilitati venustatem postponens finxit Antiquitas. Coluthus ad Iunonem,

*fasi/ me, mh/ter *)/arhos, u(po( w)di/nessin a)e/cein.
*)hu+ko/mwn *xari/twn i(ero\n xo/ron --- -

Quam eandem Eunomies nomine intelligit Orpheus Hymno [orig: Hymnô] Charitum, etc. Vide Casparum Barthium, Ammadvers. ad Statium, Part. 2. p. 439. Inter Socratis opera ex marmore, Charites celebrantur Plinio, l. 36. c. 5. Non postseruntur et Charites in propylaeo Atheniensium, quas Socrates fecit, alius ille, quam pictor, idem ut aliqui putant. Nec omittendum, quod Magdaeburgum imagines Charitum, dona sibi invicem averso [orig: aversô] vultu porrigentium, ne viderentur beneficia obiectari vel exprobrari, iuter alia quondam monumenta habuisse ex Krantzii Saxonia observat Cl. Loccenius, Not. ad Curtium l. 8. c. 8. Vide etiam Gratiae.

CHARITON Monachus Graecus Patriarcha Constantinopolit. factus, A. C. 1147. undecimo [orig: undecimô] post mense Lucam Chrysobergum successorem habuit.

CHARITONIA hoc est, inquiunt, nihil non festivitatis, et gratiae habens venale: w)/nion enim venale significat. Sed profecto hoc ineptum et putidum est, et a Grammaricis confictum, quibus corrupta lectio imposuit. Ita enim scripsit Lucretius, l. 4. v. 115. ut et Gifanius edidit,

Ob venustatem puta, ac leporem. Quod non intelligentes correctores, bellum illud Charitoma commenti sunt. Nic. Lloydius.

CHARITONIUS Graece *xaritw/nios2, qua [orig: quâ] voce, ut quidam volunt, usus est Lucretius, in commendatione puellae, loc. cit.

CHARIVARIUM Gall. Charivary, ludus turpis est ac nocivus, per quem nuptis potissime secundis detrabitur non modicum- et efficitur cum horridis et blasphemis vociferationibus, et obscaena loquacitate, sub turpi transfiguratione larvarum iniuriosarum, contumeliosisque clamoribus binarum nuptiarum, etc. in Synodo Ioann. Raguier Episcopi Trecensis. Efficitur autem strepitus iste, ad aedes neogamorum, nec cessat priusquam molestia haec aliquo [orig: aliquô] pretio [orig: pretiô] redimatur. Triduum integrum perdurasse [orig: perdurâsse] in nuptiis viduae cuiusdam, cuius maritum (qui, cum alienigena esset, clamore hoc [orig: hôc] vulgi, tympanorum ac buccinarum strepitu, maneque inventis ad portam cornibus appensis, perculsus uxorem, tamquam publicum scortum esset, iam iam occisurus erat) coactis hanc in rem fide dignis testibus, de consuetudine loci, moneri necessum fuerit, in Terra Arcis Priorae prope Tusculanum, adnotatum videas apud Car. Macrum in Hierolexico. Prohibitus iam olim sub poena excommunicationis, in Concilio Turon. A. C. 1445. Insultationes, clamores, sonos et alios tumultus, in secundis et tertiis quorundam nuptiis, quos Charivarium vulgo appellant, propter multa et gravia incommoda, fieri omnino prohibemus, sub poena excommunicationis. Vocis etymon Car. du Fresne arcessit, a caria seu cary, de quo supra. Graecam vero vocem esse, ex ka/rh, caput, et baru\s2, gravis, conflatam, contendunt Macri Fratres. Vide quoque supra aliquid, voce Calyba.

CHARLATTANI et SALTIMBANCI dicuntur hodie Medicorum circulatorum id genus, quos Graeci periodeuta\s2 appellabant, Latini veteris Pharmacopolas; quos non tantum simplicium medicamentorum fuisse propolas, sed et ipsos remedia miscuisse ac venditasse [orig: venditâsse], dicemus infra. In veter. Inscr.

est Medicus huiusmodi circumforaneus ac circulator, seu periodeuth\s2: Unde periodeu/ein infima Graecia, pro sanare et curare dixit, eo [orig: eô] modo [orig: modô] scil. quo [orig: quô] *periodeuth\s2 istiusmodi curat. Salmas. ad Solin. p. 1050.

CHARLERIUS Iohannes, communiter Iohannes Gerson, vel Iarson, vide Iohannes Gerson.

CHARMADAS Philosophus memoria [orig: memoriâ] felicissima [orig: felicissimâ] celebris, memoratur Plinio, l. 7. c. 24. Charmadas quidam in Graecia, quae quis exegerat volumina in Bibliothecis, legentis modo repraesentans --- quae Ars --- inventa est a Simonide Melico, consummata Metrodoro Sceptio. Ubi vulgo Charmidas. Sed Graecum o( *xa/rmhst et *xa/rmas2; unde *xarma/das2: ut *xarmi/dhs2 a)po\ tou= *xa/mis2. Eiusdem meminit Cicero, Tusculan. 1. et de Oratore, l. 2. Vidi enim ego summos homines et divina [orig: divinâ] prope memoria [orig: memoriâ], Athenis Charmadan, in Asia, quem hodie vivere aiunt, Scepsium Menodorum. Ubi alias Carneadem

habetur. Item Pictor insignis apud Plinium, l. 35. c. 8. Simul apparet, multo vetustiora principia esse, cosque, qui monochromata pinxerunt, quorum aetas non traditur aliquando ante fuisse, Hygiemonem, Dinian, Charmadam, qui primus in pictura marem feminamque discrevit, Eumarum Atheniensem etc.

CHARMAEI oppid. Minaeorum in Arabia, qui a Rege Cretae Minae originem trahere existimantur. Plin. l. 6. c. 28.

CHARME seu CARME mater Britomartis, ex Iove. Diodor. Sic. l. 5. *brito/martin de\, th\n prosagoreu ome/nhn *di/ktunnan, muqologou=si gene/sqai men e)n *kainoi= th=s2 *krh/ths2 e)k *dio\s2 kai\ *xa/rmhs2. Meminit eiusdem Scriptor Ceiris: item Pausan. cuius verba ad Ceirin protulit Ios. Scaliger, nec non Antonius Liberalis, eidem nominatus. Vide quoque Casp. Barthium, Ammadvers. ad Papin. Statum Part. 3. p. 1045.

CHARMI fil. Ruben. Gen. c. 46. v. 9. Filius Iuda. 1. Paral. c. 4. v. 1. qui Gen. c. 46. v. 12. dicitur Er. praeterea filius Zadi. Ios. c. 7. v. 1.

CHARMIDAS vir quidam exstitit in Graecia, qui tantae fuit memoriae, ut quae vis in bibliothecis exegerit volumina, legentis modo [orig: modô] repraesentaret. Plin. l. 7. c. 24. Idem cum Carneade, Cicer. l. 1. Tusc. Quintil. l. 11. c. 2. de memor.

CHARMIDES [1] Dux Lacedaemonius, a Rege Sparatanorum Alcamene in Cyprum missus, insulam pacatum. Pausan. Lacon. Item alius, de quo Diog. Laert. in vita Socratis. Thucyd. l. 1.

CHARMIDES [2] pugil nobilis, apud Pausan. l. 6. Item Charmides, Massiliensis scriptor, qui Lusciniam non modo musicae studiosam, sed gloriam ambitiosius captantem scripsit.

CHARMIONE Cleopatrae ancilla, spontaneam Dominae mortem imitata. Plut. in Anton. Graece xa/rmion scribitur, vel xarmio/mh, vel xarmiounw/. Plut. in Antonino, *ei)/ras2 h( *kleopa/tras2 koureu/tria kai\ *xa/rmion, u(f' w(=n ta\ me/gista dionikei=tai th=s2 h(gemoni/as2, Iras Cleopatrae tonstrix et Charmion, a quibus maxima Imperii negotia administrabantur. Et infra, ubi de morte Cleopatrae, *tw=n de\ gunaikw=n h( me\n *ei)/ras2 legome/nh pro\s2 toi=s2 posi\n a)pe/qnhsken, h( de\ *ka/rmion, h)/dhsfallome/nh kai\ karhbarou=sa, kateko/smei to\ dia/dhma peri\ th\n kefalh\n au)th=s2, Mulierum eius, quae vocabatur Iras, ad pedes eius exspiraverat: Charmion autem, iam lapsabunda et capite gravata, caput illius diademate exornabat. Galenus, pro *ei)/ran, habet *na/eiran, *xa/rmion vero *karmio/nhn vocat, et illam comam Cleopatrae decenter implicasse [orig: implicâsse], hanc extremos ungues dextre praecidisse refert, de Theriaca ad Pisonem l. 1. c. 8. Tzetzes, Chil. 6. Histor. iterum paulo aliter,

Cleopatrae spienti simul et formosissimae,
Et supra reliquas omnes mulieres longe praestanti,
Ad curam capillorum et unguium erant
Charmiuno et Taira.

E quo pro *ei)/ras2, apud Plut. et *na)eira, apud Galenum, *ta/eira, reponit Bochartus, docetque utramque vocem Syram esse, et *ta/eira quidem avem, *xa/rmion vero columbam oi)na/da, denotare, in Hieroz. Parte poster. l. 1. c. 1. p. 2. col. 2.

CHARMIS [1] in Catalogo Olympionicarum, cum Eusebianis edito, vicit Olymp. 28. Sed legendum Chionis monet Marshamus. Vide Chionis.

CHARMIS [2] Massiliensis Medicus, qui, spreta [orig: spretâ] Therapeutica [orig: Therapeuticâ] consueta [orig: consuetâ], solebat balneis frigidis, etiam hieme frigidissima [orig: frigidissimâ], aegrotos lavare. Plin. l. 29, c. 1.

CHARMODARA oppid. Comagenes, ad Euphratem, cuius meminit Ptolemaeus, *kai\ pro\s2 tw=| *eu)fra/th| potam=| *xolmoda/ra, *samo/sata, *legiw/n, Et Tabula Peutingeriana, ubi, iter a Melitena Samosata enarrans, mansiones sic numerat,

Melitenis Corne XIII.
Metita XII.
Glaudia XLVI.
Barsalium VIII.
Heba XXX. (Ptolemaeo *dh/ba )
Charmodara XII.
Samosata.

E quibus Deba, Charmodara vel Cholmodora et Samosata, urbes erant Commagenes, omnes ad Euphratem positae, per quas iter fiebat iuxta ripam Euphratis, a Melitene Armeniae minoris Samosata usque, quae fuit caput Commagenes. Vide Salmas. ad Solin. p. 629.

CHARMOTAS portus in Arabia, centum fere stadiorum ambitu, ingressu angusto [orig: angustô], ac periculoso [orig: periculosô]. Strabo, l. 16.

CHARMUS Syracusius quidam Poeta, qui, teste Athenaeo [orig: Athenaeô], in singula, quae apponerentur, versiculos ac paroemias promebat, uti est illud de piscibus:

*(/hkw lipw\n *ai)gai=on, a(lmwro\n ba/qos, id est,
Venio linquens Aegaeum salsam profunditatem.

CHARON [1] Pythoclis fil. quem Strabo, l. 13. Historicum appellat, atque inter illustres Lampsacenos reponit. Dionysius quoque, epistola [orig: epistolâ] ad Pompeium, eum ante Herodotum scripsisse Historias testatur. Hic, Suida [orig: Suidâ] teste, libros 2. De Rebus Persicis consignavit.

Eos Plut. citat, in Themistocle. Item Athenaeus, l. 9. Idem Athenaeus eum e)n toi=s2 o(/rois2 laudat, l. 11. et 12. Sed praeterea multa alia consignavit, quae ex Suida peti poffunt. Ex quo etiam discimus floruisse eum circa Olymp. 75. vel iuxta alios, paulo post Olymp. 79. Vide Strab. l. 12. Voss. de Hist. Graec. l. 1. c. 1. Nic. Lloydius.

CHARON [2] iunior (uti vocatur) vixit temporib. Ptolemaei Euergetae, ac familiaris sui Apollonii, Argonautica explicuit, non universa quidem, sed quae ab Historia penderent. Docet hoc nos Appollonii Schol. l. 2. *(ou/tw de\ au)ta\s2 o)noma/zei kai\ *xa/rwn, au)tou= *)apollwni/ou gnw/rimos, e)n tw=| peri\ i(storiw=n tou= *)apollwni/ou. Eundem citari arbitror, cum ante diceret: *xa/rwn dh/ fhsi, kai\ th\n *lamyakh/nwn xw/ran pro/teron *bebruki/an kalei=sqai. Sed minime hinc consequitur, scriptorem hunc fuisse Lampsacenum. Atque ut Lampsacenus esset, alius tamen sit a nobili illo rerum Persicarum scriptore, de quo supra, cum inter eos intervallum sit amplius quam 50. Olympiadum. Vide et infra.

CHARON [3] potens et dives fuit Thebis, qui domum Pelopidae et coniuratis ad opprimendos, qui rebus Lacedaemoniorum studebant, contulit et ad Plataeas feliciter pugnaverat. Ad quem etiam Leuctricae pugnae laudem Meneclides orator invidiose transferebat. Ceteroqui vir bonus et impavidus et in sententia sua perseverans.

CHARON [4] Carthaginensis Historicus, descripsit tyrannos, quotquot in Europa, et Asia fuerunt. Idem prodidit vitas illustrium virorum libris 4. et vitas illustrium feminarum libris totidem. Suidas.

CHARON [5] Naucratites Historicus, ut idem Suidas auctor est, retulit Alexandrinos, et Aegyptios Sacerdotes, ac quae sub eorum quoque [orig: quôque] accidissent. Ad haec Reges, qui in unaquaque fuissent gente. Praeterea de Naucrate, et alia quaedam de Aegypto, posteris reliquit. Nic. Lloydius. Saepe confunditur cum Charonte Lampsaceno Iuniore. Vide ibi; et Voss. de Hist. Graec. l. 3. p. 342. l. 4. c. 3. p. 442. et c. 12. p. 468. Nic. Lloydius.

CHARON [6] Erebi et Noctis fil. inferorum portitor, Prothmeus Iuvenal. Sat. 3. v. 266.

Quem Poetae fabulantur defunctorum animas futili cymba [orig: cymbâ] per Stygiam paludem transvehere. Virg. l. 6. Aen. v. 298.

Portitor has horendus aquas, et flumina servat
Terribili squalore Charon, cui plurima mento
Canities inculta iacet; Stant lumina flamma [orig: flammâ]:
Sordidus ex humeris nodo dependet amictus,
Ipse ratem conto [orig: contô] subigit, velisque ministrat,
Et ferruginea [orig: ferrugineâ] subvectat corpora cymba [orig: cymbâ],
Iam senior, sed cruda Deo, viridisque senectus.

Quae fabula inde orta Diodoro Sic. Bibl. Hist. l. 1. c. 92. videtur, quod Orpheus, observato [orig: observatô], Aegyptios, certae alicuius urbis, mortuos suos sepulchris inferre solitos, lacum quendam traiciendo, hoc de Charonte figmentum, quod nomen Aegyptiis navitam denotat, in Graeciam reversus Graecis obtruserit. Vide praeclara hanc in rem, apud au' to/pthn P. de Valle, Itiner. tom. 1. Per antiphrasin sic dictus, quasi Acharon, h. e. tristis, austerus, qualis a Virgilio supra descriptus. Unde Propert. l. 3. El. 17. v. 24.

Hunc servat amnem cultu et aspectu horridus,
Pavidosque manes squalidus gestat senex,
Impexa pendet barba, deformem sinum
Nodus coercet, concavae lucent genae,
Pergit ipse conto [orig: contô] portitor longo [orig: longô] ratem.

Quique capaci turbida cymba [orig: cymbâ].
Flumina servat, durus senior,
Navita crudus, vix assiduo [orig: assiduô]
Brachia conto [orig: contô] lassata refert.

Quin et Charon ipse apud Eurip. in Alcestide, vocat mores suos e)xqrou/s2 ge qnhtoi=s2, kai\ qeoi=s2 stugnoumen/ous2,

Inde a Statio, l. 2. Silv. 1. v. 186. trux navita. Denique Propert. l. 4. El. 12. v. 7.

Vota movent superos; ubi portitor aera recepit,
Obserat herbosos lurida porta rogos.

Hinc per convicium, homines terribili squalore, et pravo [orig: pravô] ac corrupto [orig: corruptô] animo [orig: animô], Charontes appellantur. Apul. in Apol. de Aemiliano: Igitur agnomenta ei duo indita, Charon, ut iam dixi ob oris et animi duritatem: et alterum, quod lbentitus audit, ob Deorum comtemptum, Mezentius. Nic. Lloydius.

CHARONDAS [1] Thurius (a Catana civitate, unde originem habuit, Cataneus appellatus) legem tulit, Ne quis armatus in contionem veniret; Cumque postea ipse rure rediens imprudens, ut erat gladio [orig: gladiô] accinctus, in contionem veniret, admonitus legis, ab eo qui proxime sedebat, eidem gladio incubuit, cum liceret culpam dissimulare, vel defendere. Val. Max. l. 6. c. 5. ex. ext. 4. Meminit eius Tullius de legg. l. 3. c. 2. et Diog. Laertius, qui eum Pythagorae discipulum facit, in eius Vita, l. 3.