CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

L. Q. CINCINNATUS Romanus fuit, cui aranti Viator attulit Dictaturam. Cicer. l. 2. de Finib. c. 4. Maiores nostri ab aratro abduxerunt Cincinnatum illum, ut Dictator esset. Persius, Sat. 1. v. 73.

Unde Remus, sulcoque [orig: sulcôque] terens dentalia, Quincti,
Quum trepida ante boves Dictatorem induit uxor,
Et tua aratra domum lictor tulit. --- -

Filium saepicule a Censoribus reprehensum abdicavit, Exercitum Consulis M. Minucii ab Aequis et Volscis obsessum liberavit: Sexto decimo, post triumphum, die ad aratrum reversus. Liv. l. 3. c. 26. Flor. l. 1. c. 11. Aur. Victor, de Viris Illustribus, c. 17. et c. A cincinnis proculdubio nomen illi. qui ea in gente id primus accepit, unde et pro insigni posteri eius cincinnis usi sunt. Sueton. in Calig. c. 35. Vetera familiarum insignia nobilissimo cuique ademit, Torquato torquem, Cincinnato crinem. Nic. Lloydius.

CINCINNI crines intorti sunt, quorum non exigua apud Romanos cura, teneriori inprimis sexui, fuit. Cum enim habitus feminae, ut ait Tertullian. de Hab. mul. duplicem speciem cir cumferret, cultum et ornatum: ille in vestibus, iste in capilli et cutis cura consistebat. Et quidem capillorum cura, quae iis fuit praecipua, non in structura solum erat, de qua supra, ubi de Capillis, sed et in colore et cincinnis: a quorum studio Cinerarii ministri appellati sunt. Varro, de L. L. l. 4. Calamistri, quod his calefactis in cinere capillus ornatur: qui ea ministrabat, a cinere Cinerarius est appellatus. Meminit et Seneca, de Const. Sapient. c. 14. Quidam se a Cinerario impulsos moleste ferunt, et contumeliam vocant, Ostiarii difficultatem. Nommenclatoris superbiam, Cubicularii supercilium. Acron eleganter in l. 1. Sat. 2. Ciniflones et Cinerarii eadem [orig: eâdem] significatione apud Veteres habebantur, ab officio Calamistrorum, i. e. vervum in cinere calefaciendorum, quibus matronae capillos crispabant. Cuius rei et Virg. facit mentionem, l. 12. Aen. v. 100.

Porro Servius ad h. l. cum ait: Crispatos calamistro [orig: calamistrô], nam calamistrum est ecus maior, quae calefacta et adbibita intorquet capllos. Idem, in eundem libr. Etiam ille pulvis, quo [orig: quô] utuntur puellae, einis vocatur: unde etiam Ciniflones. Horat. l. 1. Serm. Sat. 2. v. 98.

Calamistros autem sidhra= o)/rgana, ferrea instrumenta, videtur appellare Lucianus Amor. quibus modice calefactis Cincinni excitabantur. Ovid l. 1. Amor. El. 14. v. 25.

Quam se praebuer at ferro patienter et igni,
Ut fieret torto [orig: tortô] nexilis orbe sinus, etc.

Et sane calamistrum, aciem ferream interpretatur non semel Isidor. Origin. l. 10. et 20. praeter quam usui erant et minores acus, quibus sustinebantur et figebantur capilli: unde crinalis acus memorata Prudentio, Psychom. Appuleio, Metam. l. 8. et Ovidio, de Arte passim. Eiusdem ministerii instrumenta erant, Discerniculum, Pecten, Speculum. Vide Laur, Pignorium, Comm. de Servis. Transiit etiam hic luxus ad fortiorem sexum, unde in capillorum concinnatores invehitur Columella, Praefat. l. 1. Structores capillaturae, vocat Tertallian. agitque de iisdem Manilius, et Iuvenalis. Necignotus est Othonis galericulus, apud Sueton. c. 12. Imo et Clemens Romanus, l. 1. c. 4. non licere scribit Christiano, nutrire capillum et in unum complicare vel. discerniculo [orig: discerniculô] discriminare, neque vero intortum calamistris crispare, vel flavum facere. Inprimis id Servius, ad l. 10. Aen. v. 832.

confirmat argumento [orig: argumentô] personarum Tragicarum, quae similes erant in utroque sexu, quantum ad ornatum pertinet capitis. Pignor, ubi supra. Vide quoque infra Crinis: Crocus, uti de Cincinnos offerendi Deo ritu, supra ubi de Capillos radendi ratione; tondeudi vero, infra ubi de Lugendi ritibus.

CINCIUS [1] Senator Roman. scripsit de re militari. Idem in suafione legis Fanniae obiecit saeculo suo, quod porcum Troianum mehsis inferrent, quem illi sic vocabant, quasi aliis inclusis avimalious gravidem, ut equus Troianus gravidus armatis fuit. Macrob l. 3. Saturn. c. 13.

L. CINCIUS Alimentius Praetor, Siciliam 2. belli Punici tempore administravit, sub huius finem captus. Scripsie Graece Annales, Dionys. Halicarn. Antiquit. l. 1. Liv. l. 7. 16. 17. 21. etc. De arte militari opus eius laudat, A. Gell. l. 16. c. 4. Fastos, Macrob. Saturn. l. 1. c. 12. Porro de vocibus antiquis, potestate Consulum, officio ICti, etc. Vide Voss. de Hist. Lat. l. 1. c. 4. de Hist. Graec. l. 4. c. 13.

CINCIUS [2] cui praenomen Lucius, vir senatorii ordinis, scripsit de antiquitatibus Romanis, eius meminit Solin. c. 2.

CINCIUS [3] praenomine Marcus, Tribunus plebis, an. Urb. Cond. 549. Legem de donis et muneribus tulit, qua [orig: quâ] inter alia cavetur, ne quis ob causam orandem pecuniam donumve accipiat. Retulit iterum Augustus evanescentem vetustate, et firmavitnovo [orig: firmavitnovô] consulto [orig: consultô] Dio, l. 54.

CINCIUS [4] praenomine Sextus, provinciae Syriae additus administraudae, cum copiae militares Corbuloni permissae essent ad bellum Parthicum. Tacit. l. 15. Annal. c. 25.

CINCOMAGUS ad Alpes vicus. Plin. seu Sincomagus, Sezane, oppid. olim, nunc pagus in Delphinatu 2. leuc. a Brigantio in Ortum, prope Matronam montem, vide Sincomagus. Baudrand.

toto [orig: totô] vultu et habitu libidinem et luxuriem profitentur; sunt qui modestiam et severitatem praeferunt. Sed multi sunt, dicere vult Publius, qui Curios simulant et Cinctos Cethegos, quos libido sub vultu et sub persona domat, quique intus sunt discincti nepotes. Ubi vultus est pro/swpon, seu persona. Hinc accincti lumbis, in Sacris, qua [orig: quâ] phrasi varia significantur. In comestione Agni Paschalis, manducantium habitus hic erat, ut lumbis essent succinctis, calceatis pedibus et cum baculo in manu, Exod. c. 12. v. 11. Qui viatorum habitus erat in Oriente, eorumque, qui operosum aliquid moliuntur. Orientalium namque vestes, cum longae et fluxae fuerint et plerumque discinctae, eas oportuit succingi, cum vel. ad iter se parabant, vel ad opus laboriosum, ne essent impedimento. Vide 2. Regum c. 4. v. 29. et c. 9. v. 1. Ieremiae c. 1. v. 17. Lucae c. 12. v. 35. Ioan. c. 13. v. 4. etc. Eodem [orig: Eôdem] itaque modo [orig: modô] Venatores cincti. Unde Diana alte et succincta venatrix, Minucio Felici et praeter Venatores plures alii, nominatim Chirurgi. Ita enim Virg. Iapidem, vulneratum Aeneam curaturum, amictu succinctum effingit, l. 12. Aen. v. 401. Et Statius, l. 1. Sylv. 4. v. 107. deillis, qui se ad Rutilium Gallicum fanandum parant,

Popae sive Sacrificorum mitnistri, Sueton. Calig. c. 32. Admota [orig: Admotâ] altaribus victima [orig: victimâ], succinctus Poparum habitu elato [orig: elatô] alte malleo [orig: malleô], cultrarium mactavit. Hinc succincti Ministri, iidem Ovidio, l. 2. Fastor. v. 319. et l. 4. v. 413. Lucano, Pharsal. l. 1. v. 611. Aliis Item Milites, quod notissimum. Inde namque Cincti, i. e. strenui, militares, antique Cinctuti, Acron ad Horatium de Arte: contra Discincti, pro imbellibus, Servius ad l. 8. Aen. v. 724. Succingulum, pro baltheo, apud Festum, ut alia omittam. Atque hinc Latini dixere [orig: dixêre] aliquem ad iter, vel ad opus accingi. Et Poeta summus, l. 2. Aen. v. 235.

Neque raro accipitur accinctus, pro homine industrio et expedito, qui Graecis eu)/zwnos2 a)nh\r, et Hebr. [gap: Hebrew word(s)] Chaluts, quia [gap: Hebrew word(s)] Chalatsim sunt lumbi, ubi cingulum. Sed et inter animalia, quae magnifice incedunt, Proverb. c. 30. v. 31. ponitur [gap: Hebrew word(s)] accinctus lumbis, i. e. equus, si Iunio et Tremellio credimus: sive ita dicatur propter cingulam (Gall. la sangle ) aut a consequenti, roboris nomine; quia iumenta lumbis adstricta firmiora funt. Unde Martialis, l. 14. Epigr. 86.

Stamine resplendens et mira [orig: mirâ] textilis arte,
Balteus alipedis regia terga ligat.
Hoc latus astringi velox optaret Arion,
Hoc proprium vellet cingere Castor equum.

Hebraei [gap: Hebrew] vocant ab amplectendo et cingendo, etc. E quibus patet, hominem cinctum eleganti tralatione Publio dici hominem non otio indulgentem aut ignavum, in quali libidines facilime exoriuntur, sed industrium, et ad iter opusque suae vocationis expeditum: item fortem et firmum, qui pravis suggestionibus magno [orig: magnô] animo [orig: animô] resistat, et modestiae temperantiaeque monitis sitientem autem praebeat. Quo et illud facit, quod inter vestes Sacerdotales V. T. nihil sauctius habitum fuerit cingulo [orig: cingulô] vel baltheo [orig: baltheô]: ut quo [orig: quô] reliquae omnes vestes, alias fluxurae, continerentur et constringerentur, ut in officio suo nullam facerent Sacerdotibus moram. Vide supra in voce Baltheus, et plura hanc in rem apud Salmas. ad Solin. p. 655. et Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 6. et 50. Vide quoque infra Cinctus, Cingula, et de Cincticulo, quo [orig: quô] colo [orig: colô] amicti aedes suspectas intrabant olim furtorum indagatores, infra, voce Lanx, item ubi de Furto.

CINCTIUS Severus, Africae proconsul, memoratur Lampridio in Commodo sub fin. et Tertulliano ad Scapulam: iussu Severi Imperatoris, quasi ipsum veneno [orig: venenô] appetisset, interfectus est. Ael. Spartian. c. 13. Cinctium Severum calumniatus est, quod se veneno [orig: venenô] appetisset atque interfecit.

CINCTORIUM in Glossis parazw/nion, a cingendo. Martialis, l. 14. Epigr. 32. de parazonio,

mikra\n ma/xairan Graeci exponunt, gladiolum, pugionem. Hinc apud Pomponium etian, ubi de Neuris, l. 2. c. 1. extr. Mars omnium Deus; ei pro simulacris enses et tentoria dedicant, hominesque pro victimis feriunt. Salmasius pro tentoria reponit tinctoria, a sanguine, quo [orig: quô] tinguntur; vel potius Cinctoria, h. e. sicas, quae accinguntur. Occurrit eadem vox, apud Plin. l. 7. c. 7. Tu. cuius semper in Cinctorio mens est; h. e. cuius mens in caedibus et gladiis semper versatut, qui nihil nisi cruentum ac crudele cogitas. Cui simili lequutione Terentius, in Eun. Actu 4. sc. 7. v. 46. Iamdudum tibi animus est in patinis. Et Aristophanes.

CINCTUM subligaculum erat sive campestre, quod solas partes infra pectus velabat: Alii tamen illud non tantum subligaculum dixere [orig: dixêre], sed vestem, quae ab umbilico ad pedes cadebat, qualis poparum vestis sive victimariorum in sacrificiis: quae et Limus diccbatur. Servius ad illud Poetae, l. 12. Aen. v. 119.

Limus, inquit, vestis, qua [orig: quâ] usque ad pedes teguntur poparum pudenda. Hygenus de limit. agrorum, limum Cinctum ideo dicit vocatum, quod parpuram transversam habeat; habebat enim in extremo purpuream limam. Inde succincti popae, Sueton. Calig. c. 32. Ovidius Cinctum et campestre idem facit, cum Lupercos cinctutos vocat, l. 5. Fast. v. 101. quos nudos solo [orig: solô] subligaculo [orig: subligaculô] incinctos discurrisse notum. Similiter Cerhegi cinctuti dicti sunt, quod cum Romani antiquissimi solam togam sine tunica gestarent, illi severioris vitae ac cultus tenaces, sine tunica, nudisque humero [orig: humerô] et brachio [orig: brachiô] incedebant, loco [orig: locô] tunicae Cinctum solum gestantes, quem morem ad posteros quoque suos transmiserunt. A Cincto dim inutiv. Cinctichulum, cuius mentio fit in veste adolescentum, apud Plautum, Bacchid. act. 3. sc. 3. v. 28.

Inde de hippodromo et palaestra ubi revenisses domum,
Cincticulo [orig: Cincticulô] praecinctus in sella apud Magistrum assideres,
Cum librum legeres.

Vide Octav. Ferrarium, de re Vestiar. l. 1. c. 9. et hic [orig: hîc] infra.

CINCTUS [1] non Togae, sed Tunicae tantum erat, apud Romanos. Cum enim Toga utrumque brachium, aut saltem sinistrum cohiberet, totumque corpus involveret, cingi nulla [orig: nullâ] alia [orig: aliâ] ratione potuit, quin eadem [orig: eâdem] cinctura [orig: cincturâ] aut utrumque aut saltem laevum brachium colligaretur: dein sinus togae nec in humerum contrahi, nec reici revocarique poterat, si cinctura impedimento fuisset. Solam igitur Tunicam cingebant omnes, praeter Laticlavios, et prout libebat, contrahebant aut demittebant. Ita militum omnium tunicae breviores et intra genua subductae; et apud Petronium Stratores altius cincti, i. e agiles, expediti. Unde et Servius ad illud Virg. l. 1. Aen. v. 214.

Accinctos, inquit, industrios dicimus: sicut contra negligentes discinctos vocamus, ut l. 8. Aen. v. 724.

Magno scilicet probro habitum fuit, discinctum incessisse. Hinc Dio, l. 63. postquam multa Neronis infanda percensuit, adiecit: Quibus ipsis in rebus ita faciebat contra ius fasque, w(/ste kai\ a)zw/stous2 xitw=nas2, ut etiam tunicas discinctas publice indueretur. Cum enim tunicarum sic solutarum ac discinctarum laxi ac ventosi essent sinus, ideo mollium et effeminatorum habebantur. Quare Plut. in Apophth. tradit, Xerxem Babyloniis iratum, quod defecissent, postquam illos redegerat ad obsequium, ne arma ferrent imperasse [orig: imperâsse], sed canerent, lenocinia ac cauponas exercerent kai\ forei=n kolpwtou\s2 xitw=nas2, et ut sinuosas tunicas, quales mulierum erant, gestarent. In ipso autem Cinctu elegantiam affectasse [orig: affectâsse] quosdam innuit Ovid. l. 3. de Arte, v. 441.

Nec coma vos fallat liquida [orig: liquidâ] nitidissima nardo,
Nec brevis in rugas cingula pressa suas.

Porro cum tunica cincta esset, in sinum pecuniam reconditam fuisse, docet Plut. in Coriolano, cum ait: Candidatos sine tunicis in forum descendere solitos, ne pecunias emendis sufsragiis in sinu gestarent. Caesaris cinctura, ob quam reprehenditur, tripliciter notabilis fuit, docente Salmasio [orig: Salmasiô] ad Hist. Aug. Primo, quod cum ceteri tunicis non mavicatis uterentur, et colobiis: Caesar lato [orig: latô] clavo [orig: clavô], sive tunica [orig: tunicâ] la ticlavia [orig: ticlaviâ] uteretur, ita ut orae manicarum fimbriatae essent, quod mulierum proprium. Deinde, quod cum ceteri laticlavii non cingerentur, ipse nihilominus tunicam laticlaviam cingeret. Tertium fuit, quod laxiore cinctura [orig: cincturâ] uteretur, sive ut Graeci dicunt, kakw=s2 zwnnu/menos2 esset. Vide Octav. Ferrarium, de re Vestiar. l. 1. c. 13. et l. 3. c. 7.

CINCTUS [2] Gabinus fuit cum Togae lacinia laevo brachio subducta, in tergum reiciebatur, ac retrahebatur ad pectus atque ita in nodum colligabatur, ut togam contraheret, et breviorem ac strictiorem redderet. Eius origo haec: Cum Toga logum ac redundans vestimentum esset, et ideo pugnae non accommodum, repentina [orig: repentinâ], ut notat Servius, spud Gabios hostium incursione, cum non esset tempus deponendi togas, ac sumendi chlamydes, subductam ac retro reiectam Togae laciniam hinc inde revocantes ad pectus, se ea [orig: eâ] incinxerunt, sive succinxerunt: qui mos postea servatus in sacris, et cum Consul Ianum referaret, aut Imperartor in bello praetextam sumeret, quae hoc [orig: hôc] ritu incingebatur, aut Praetor mappam Circensibus mitteret: atque hoc [orig: hôc] habitu statua Lepido posita est. Itaque hic Togae cinctus non communis aut civilis, sed militaris, cuius origo e militia et usus initio tantum in militia fuit. Hoc [orig: Hôc] sensu apud Plut. Coriolano, Romani in acie Togam praecingere: et apud Appianum in Punicis, Scipio post devictum Annibalem spolia crematurus, diazwsa/menos2 accinctus fuisse dicitur. Val. quoque Max. l. 2. c. 7. ex. 9. de Titio cohortis praefecto fugituro loquens: His praefectum, inquit, ignominiae generibus affecit, iussit cum toga [orig: togâ] laciniis abscissis amictum discinctaque [orig: discinctâque] tunica [orig: tunicâ] nudis pedibus adesse, i. e. toga [orig: togâ] ita decurtata [orig: decurtatâ], ut cingi more militari non posset. Togam autem prius subduci deinde cingi, ostendit Appianus, Civil. l. 2. loquens de Antonio in Caesaris funere satagente: His dictis, inquit, quasi fanaticus e)sqh=ta a)nesu/rato kai\ perizwsa/menos2, ut esset expeditior, subductam togam accingens. Meminit Cinctus huius Gabini Virg. l. 7. Aen. v. 612.

Ipse Quirinali trabea [orig: trabeâ], cinctuque Gabino [orig: Gabinô]
Insignis reserat stridentia limina Consul.

Vulcatium Gallicanum, in Avidio Cassio, c. 6. ut si quis cinctus inveniretur, apud Daphnem, discinctus rediret. Petronius,

Qui pelago credit, magno se foenore tollit.
Qui pugnas et castra petit, praecinigut auro [orig: aurô].

Propter pecuniam, quam in Zona gestabant milites, Salmasius ad l. c. et c. 2. Apud recentiores Iudex cinctus, a Principe delegatus, cinguloque [orig: cingulôque] donatus est, et non privato modo, verum etiam Ecclesiastico, passim opponitur: Car. du fresne Glossar. Vide supra in Cincti et infra ubi de Zona.

CINCUM castrum Castellae novae 6. leuc. a Compluto, Concham versus, propeamnem Taiuniam, in Algarria tractu; Vulgo Chinchon.

CINDALOPAECTAE Graece *kindalopai=ktai, vel *kundalopai=stai, ut habet Hesychius; dicebantur, qui ludebant ludum *kundalasmo\n seu *kindalismo\n, Graecis veterib, dictum, quem Pollux describit, l. 9. c. 7. *kunda/lh enim vel *kinda/lh Dorice palus dicebatur. Ludus igitur erat, palum eminus iaculando, ita adtemperare missum, ut summo [orig: summô] capite rectus in terra humectata ac mollita sisteret, eumque sic depactum alio [orig: aliô] subinde misso [orig: missô] palo [orig: palô] evertere. In quo certamine vincebat, ut par est, qui palum suum rectius defixerat, et citius defixum everterat, paucioribus missis paxillis vel unius paucioribus iactibus. Nec enim licuit semper primo [orig: primô] iactu finem consequi optatum; Et forsan hic est ko/ntac a)/nd porph=s2, apud Photium in Nomocanone: Nam ko/ntac est parvus contus, qui, cum sine ferro est, pali instar habet. Sed de hoc infra. Paxillos vero seu clavos, a Comicis kinda/lous2 appellari, notat Pollox, l. 10. l)ste/on, o(/ti kai\ *kinda/lous2 tou\s2 h(/lous2 o)noma/zousi, Salmas. ad Solin. p. 1032. et 1078.

CINEAS [1] vir Thessalus, Pyrrhi Regis amicissimus. Plut. in Pyrrho. Hic legatus Romam missus, ut de pace ageret, obsistente sibi Appio [orig: Appiô] Claudio [orig: Claudiô] Caeco [orig: Caecô], re infecta [orig: infectâ] ad Pyrrhum reversus est. Interrogatus deinde de statu urbis et senatu, dixit; Senatum Deorum consessum sibi visum esse; populi autem tantam turbam esse, ut vereretur ne Regi cum Hydra quadam Lernaea res esset. Huic tam fidelis fertur fuisse memoria, ut postridie cum Romam adventasset [orig: adventâsset], sine ulla nomenclatoris ope, senatui, equestrique ordini sua nomina ediderit. Plin. l. 7. c. 24. Aelian. in Tacticis, auctor est, hunc Cineam Aeneae (cuius librum de obsidione toleranda edidit Casaubonus) autiquissimi scriptoris, Commentarios strathgikou\s2 in compendium redegisse, de quo Ciceronis locus accipiendus est, l. 9. Famil. Ep. 25. ad Papyrium.

CINEAS [2] Atheniensis, Mantinensibus contra Thebanos auxilio missus. Vide Polyaen. l. 2. c. 32.

CINERARIUS Ugutioni, qui pulvere unguentario [orig: unguentariô] capillos aspergit; in Gloss. Latino-Graec. dou=los2 e(tai/ras2, servus meretricis, vide infra Ciniflo, apud Recentiores, qui ex herbis desiccatis in nemore cineres conficit. Sed et Cinerarii, a Vigilantio, ex Christianis ii dicti sunt, qui cineres Martyrum venerabantur, apud Baronium ad A. C. 406. num. 44. et seqq. uti legitur apud Macrum Hierolex. Car. du Fresne Cinericios, a quodam Elindio, eosdem dictos ait: ex Durando, Rantion. l. 1. c. 3. num. 36.

CINERES [1] apud Gentes, quae mortuos cremabant, in urnis. ollis, caccabis, urceis, ampullis, amphoris, cupis, orcis et aliis huiuscemodi vasculis, asservari solebant, uti hic [orig: hîc] passim videre est, ubi de Cadaverum cura, Defunctus etc. Et quidem cuiusque cineres peculiare repositorium habebant: Hinc. Papin. Statius, Theb. l. 3. v. 168. sub persona Matris duorum filiorum,

Ite diu fratres, indiscretique supremis
Ignibus et caros urna [orig: urnâ] confundite Manes.

Ubi Schol. Manes pro cineribus seu reliquiis ossium, post cremata cadavera dicit. Glossographus Priscus: in unam urnam permistos cineres confusuram pollicetur parens. Alius, Manes designant cadavera. Vide Barthium Animadversion. ad l. Peregre vero defunctorum cineres in patriam reportabantur. Unde de cineribus Germanici Tacit. l. 2. Annal. c. 75. At. Agrippina --- ascendit classem, cum cineribus Germanici --- Miserantibus cunctis quod femina nobilitate princeps --- tunc ferates reliquias sinu ferret, incerta ultionis, anxia sui. Et c. 77. An festinamus cum Germanici cineribus appellere? Idem de exulibus a Nerone restitutis, l. 14. c. 12. Etiam Lollinae Pauline cineres reportari, sepulchrumque exstrui permisit. Quod qua [orig: quâ] pompa [orig: pompâ] fieri consueverit. de eodem Germanico idem docer, l. 3. Annal. c. 2. Miserat duas praetorias cohortes Caesar, addito [orig: additô], ut Magistratus Calabriae, Apuliaeque et Campaniae suprema erga memoriam filii sui munera fungerentur. Igitur Tribunorum Centurionumque humeris Cineres portabantur: praecedebant incompta signa, versi fasces: atque ubi colonias transgrederentur, atratae plebes, trabeatique equites: pro opibus loci, vestem, odores, aliaque funerum sollennia cremabant. etiam quorum diversa oppida, tamen obvii et victimas atque aras Diis Manibus statuentes etc. Vide quoque infra ubi de Pyra et Rogo: it. voce Tapuiae. Addo saltem, corpora non cinefacta, sed ustulata tantum, inter calamitates, reponi consuevisse. Hinc Seneca, Oedipo, v. 67. ubi de malis, Pestem comitantibus, Oedipum querentem introducit,

deplorat aliud calamitatis simili lue contingentis genus, quod videl. singulis tumulis uruisve non condantur sancto ritu singuli, uti notat Farnab. ad l. Hinc Cinerarium in veterib. Inscr. pro sepulchro et Cinerarii fines ac sepultur arii, apud Gromaticos etc.