CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS PRIMVS Literas A, B, C, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

CONNUBIA apud Romanos, tribus modis friebant: Usu, Cenfarreatione, et Coemptione, de quo supra. Usu fieri matrimonium dicebatur, cum Tutoribus auctoribus mulier in matrimonium conveniebat et cum viro ita consuescebat, ut cum iusto marito, adeo ut si usus ille intra anuum non interrumperetur, pro usucapta iam haberetur. Usum vero trinoctii absentia interrumpebat, ut patet ex lege XII. Tabb. quae annui huius usus interrumpendi interpellandique gratia [orig: gratiâ], trinoctio [orig: trinoctiô] perfecto [orig: perfectô] a viro uxorem abnoctare iabebat. Hanc legitimt connubii rationem antiquissimam fuisse et a raptu Sabinarum initium sumpsisse, arbitratur Iac. Raevardus I. C. qui raptus quia feliciter Romulo successerat, ideo institutum ab eodem Rege fuisse ait, ut simulato [orig: simulatô] quodam [orig: quôdam] raptu omnis legitimi Connubii ritus perageretur. Unde Festus: Rapi Simulatur virgo, inquit, ex gremio matris, aut si ea non est, ex proxima necessitudine, cum ad virum trahitur, quod feliciter eares Romulo cessit. De Confarreatione dictum satis. Coemiione qui [orig: quî] initum fuerit coniugium, docet Varro: Veteri Romanorum lege, inquiens, mulieres tres ad virum asses ferre solebant, atque unum quidem quem in manu tenebant, tamquam emendi causa marito dare; alium quem in pede habebant, in foro Larium familiarum posuere [orig: posuêre]; tertium in sacciperto cum condidissent, compito vicinali solebant resignare. Verum alii tradunt, virum uxori et uxorem viro, adhibitis testibus et libripende, unum nummunt mutuo tradidisse, Baethius in Top cis in coemptione a viro et muhere mutuas interrogationes fieri solitas, refert, an Mater-familias [orig: familiâs] vel Pater/familias [orig: familiâs] esfe cuperet, affirmantibus masrimonium fuisse inirum. Tunc enim mulier in viri manum conveniebat, et vocabantur hae nuptiae per Coemptionem, et erat mulier Materfamilias [orig: Materfamiliâs] vito loco [orig: locô] filiae, vide paulo altter hac de re disserentem Servium supra, in voce Confarreatio: et plura de insigni hac materia, apud Barn. Brissonium, l. de ritu nuptiarum, Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. 37. etc. ut et infra in voce Nuptiae.

CONOB et KONOB in nummis Constantionopolit. et quidem iam in ipsius Constantiut M. qui urbem condidit et in ea publicam monetam instituit, quid denotet, dissentiunt Eruditi. Inter quos cum in confesso sit, tribus literis Con. urbis nomen efferri, Cedrenus per literas ob verbum oboediant notari vult; Antonius Augustinus vocem obryzum vel obryzatum, i. e. coctum, examinatissimum et purissimum, ut sensus sit: Constantinopoli obryzum, vel Constantinopolitanum obryzum. At cum ipsius Constantini M. nummis duntaxat argenteis ac aereis hae literae inscriptae conspiciantur, sententia haec stare non potest; sicut nec priot illa sensum habet. Plerique igitur et tantum non omnes Scriptores, Ortelius, Occo, Gretserus, Tristanus, Chiffletius, alii, hisee characteribus Constantinopoli obsignatum desiguari existimant; ut CO MOB. Constantinopoli moneta obsignata. Sed et haec sententia suos patitur maves, cum vox vix alia notione occurrat, quam pro sfragi/zein vel e)pisfragi/zein. Adde, quod in nummis aliquot Imperatorum, vel Tyrannorum Occidentis eaedem literae CON. aut CONOB. appareant, in nummis nempe Honorii, Attali, Ioannis, Aviti, Iovini, Petronii Maximi, Eugenii, Maiorani, Romuli Nepotis, Anthemii, Severi, aliorum, quos vemo sanus Constantinopol. cusos dixerit. Quem scrupulum tanien sic tollit Car. du Fresne, ut dicat, de Augustis quidem Roman. qui cum Constantinopolitanis, partitis ultro provinciis, Romae sedem fixerunt, illud licere augurari, amborum in utraque Urbe cusa promiscue nomismata, in mutuae benevolentiae atgumentum: de Tyrannis vero na existimari posse, quod cum rotius Imperii se compotes esse populis vellent persuadere, vel quod is tum invaluisset usus, ut characteres isti pro nota Imper. monetarum praecipua haberentur, his etiam insigniisse suam monetam, ne quid sibi viderentur, ad supremae dignitatis symbola defuisse. Unde est, quod e Francicis quoque Regibus primae stirpis idem CONOB. suis nummis aureis nonnulli adscripsere [orig: adscripsêre], quo venerationem quandam Mundi Dominis sic perhiberent, sieque dignitate se iis inferiores agnoscerent: Theodebertus Austrasiae seu Francorum Rex et Childebertus I. vel potius, quod de Childerici II. et Chlotarii III. nummis (quippe qui cusi iam collabente Graecorum Imperatorum auctoritate) dicit Car. du Fresne, quo pari modo [orig: modô] dignitate nemini se cedere ostenderent; cum alias aurum Gallicum minore aestimatione taxaretur, ut est in Maioriani Nov. Vide omnino Antorem hunc, Dissert. de infer. aevi Numism.

CONOBER Armoricae Dux, Chramni fautor, in praelio contra huius patrem, Clotarium I. occisus.

CONOLEUM alias et CUNALTUM vulgo Cunaut, locus Galliae, in pago Andegavensi. Hadr. Vales. in voce Tinurtium.

CONON [1] vel CUNO Thrax, post Iohannem V. Papa, A. C. 683. Schismati, quo [orig: quô] Petrus a Clero, Theodorus a militibus, electi, finem imposuit. Vix annum praefuit. Anastas. Baron. A. C. 686. 687.

CONON [2] Dux Iustiniani Imperatoris, Neapolim primo, dein Romam, contra Totilam defendit. Item Legatus paschalis II. plurima contra Henricum V. Imperatorem, concilia celebravit, hic [orig: hîc] et ibi: Episcopus Praenestinus et Cardinalis. Alias Cuno. Circa A. C. 1119. Item frater Zenonis Imperatoris, etc.

CONON [3] Historicus, e)n *)hraklei/a| citatur ab Apollonio Scholiaste in l. 1. Etiam Ioseph. l. 1. contra Apionem, Iudaeorum a Conone mentionem factam ait; Cononis quoque, qui Italiae res literis persecutus est, meminit Servius in illud Maronis, l. 7. Aen. v. 738. Sarrastes populos, etc. Vide Voss. de Hist. Graec. l. 1. c. 24. Item l. 3. p. 346.

CONON [4] insignis Mathematicus, patria [orig: patriâ] Samins, qui 7. de Astrologia libros edidit. Olymp. 120. Comam Berenices inter sidera retulit. Catull. Virg. Eclog. 3. v. 40.

In medio duo signa; Conon: et quis fuit alter,
Descripsit radio [orig: radiô] totum qui gentibus orbem?

Me creat Archytae sobolos Babylonius Orops
Oron, et a proavo ducta Conone domus.

Voss. de Scient. Mathemat. c. 33. §. 21. c. 54. §. 5. Item Atheniensium Dux, quem Res publ. sua omnibus insulis praefecit. Post proelio [orig: proeliô] victus a Lysandro Lacedaemoniorum Duce, sponte abiit in exilium ad Euagoram Cyprium, dein ad Artaxerxem Persarum Regem, cuius auxilio [orig: auxiliô] patriam, cui servitutem attulerat, restituit in libertatem. Isocr. in Euagora. Plut. in Lysandro. Xenoph. l. 1. 2. 3. 4. Hellen. C. Nepos, in Conone. Iustin. Diodor. Sic.

CONON [5] Iohannes, Norimbergens. monachus eruditus, rara [orig: rarâ] linguarum cognitione suo [orig: suô] tempore celebris. Hic Marci Musuri Cretensis et Scipionis Carteromachi Pistoriensis, dum Graecas literas Patavii profiterentur, auditor; Basileam postmodum veniens, a Ioh. Amerbachio, Typographo, Hieronymi opera tum excudente, receptus est, et Brunonis, Basilii ac Bonifacii filiorum eius, Beati item Rhevani, Amerbachiis coniunctissimi, praeceptor fuit, ab hoc Epitaphio [orig: Epitaphiô] insigni ornatus. Obiit Basileae, A. C. 1513. aetat. 50. Urstis. Hist. Basil.

CONONITAE secta erronum, saecul. 6. Cononis cuiusdam Alexandrini, qui Severianorum, Theodosianorum et Tritheitarum deliria conflavit, sectatores.

CONOPAS minimae staturae nanus z. pedum et palmi altitudine, quem Iulia Augusti neptis in deliciis habuit. Plin. l. 17. c. 16.

CONOPE urbis nomen. Suidas. Stephano Acarnaniae urbs est, civis Conopaeus, Conopites, et Conopeus.

CONOPEUM reticulum minutum, h. e. velum reticulato [orig: reticulatô] opere confectum, dicitur Spartiano, ubi de Ael. Veri lecto, c. 5. Lectum eminentibus quatuor anaclinteriis fecerat, minuto [orig: minutô] reticulo [orig: reticulô] undique inclusum etc. Eiusmodi enim erant conopea etiam apud Aegyptios, unde in alias gentes eorum usus manavit, hinc a)mfi/blhstra Herodoto. Ab Alexandrinis namque Romani ea accepere [orig: accepêre]: quae causa, quod Cleopatrae conopeum Poetae Romani inter ea censent, quae peregrini erant moris. Propert. l. 3. de illo, El. 10. v. 41. s.

Ausa Iovi nostro latrantem opponere Anubim,
Et Tiberim Nili cogere ferre minas.
Romanamque tubam crepitanti pellere sistro [orig: sistrô],
Baridos et contis rostra Liburna sequi.
Foedaque Tarpeio conopea tendere saxo etc.

Romanus (eheu! posteri negabitis)
Emancipatus feminae,
Fert vallum et arma miles et spadonibus
Servire rugosis potest,
Interque signa turpe militaria
Sol aspicit conopeum, etc.

Erant autem ta\ kwnwpei=a, Conopea, ad tou\s2 kw/nwpas2 seu pulices arcendos facta. Unde palustres Aegyptios, ob culicum vim, alios dormire in sammis turribus: alios iisdem retibus, quibus interdin piscantur, noctu cubile suum circumdare, et culices, qui findones et vestes ipsas penetrant, retium metu contineri, refert Herodotus. Vide Casaubon. ad Spartian. loc. cit. et S. Bochart. Hieroz. l. 4. c. 17. Part. poster. Alias kw/nwpas2, Strabo appellat, l. 11. animalia in igne aerariarom fornacum nascentia, uti observat. Salmas. ad Solin. p. 177.

CONOPION quidam e faece Atheniensi, curandis funeribus quaestum facere solitus: hic Phocionis cadaver sepeliri prohibitum, merccde accepta [orig: acceptâ] in Eleusinam deportavit, ibique igne ex agro Megarico sumpto [orig: sumptô] concremavit.

CONOPIUM locus in Maeotide palude, ubi aiunt lupos (nimirum pisces) cibo [orig: cibô] a piscatoribus accepto [orig: acceptô] capturam iis custodire: si quam vero iniuriam sibi fieri suspicentur, retia, et pisces populari. Gentile, Conopius et Conopicus. Antigonus in Mirabilibus. Item palus Paphlagoniae iuxta Halys fluv. ostium.

CONOPON quod et Diabasis, insul. parva Mysiae inferioris ad ostium Istri Pseudostomum, apud Peucen insulam.

CONOVIUM Walliae oppid. inter Asaphopolim, et Bangorium, cum fluv. cognomine, Conway, et Aber-Conway. Baudrando oppid. fuit Ordovicum, in Anglia nunc prostratum, ubi tenuis nunc viculus Caerhean, i. e. urbs antiqua, ad Conovium fluv. in Arvonia Comitatu. Ex eius ruinis crevit oppid. vicinum, 4. milliar. infra, Aber Conwey, i. e. Conovii ostium.

CONQUESTOR dicitur Guilielmus I. Angliae Rex, Normanniae prius Dux, quod Angliam conquisiverit, h. e. acquisiverit. Conquestus enim et Conquisitium, voces medii aevi, id significant, quod a parentibus non acceptum, sed labore, pretio [orig: pretiô] vel parsimonia [orig: parsimoniâ] comparatum possidemus. Goldast. ad Chart. 27. Vide Spelmann. Glossar. Archaeol. et in voce Questus.

CONQUESTUS portus Gall. in Britanuia minore cum urbecula sat culta, prope Fanum S. Matthaei, in Finibus terrae dictum, 5. leuc. a Bresto in Occasum, le Conquest.

CONQUINISCENTIS iamiamque in genua consessuri, elegans descriptio apud Statium est, l. 6. Theb. v. 850. ubi delucta duorum,

Tum madidos artus alterno [orig: alternô] pulvere siccant,
Collaque demersere [orig: demersêre] humeris, et brachia late
Vara tenent, iam tunc astu deducit in aequum
Callidus, et celsum procurvat Agyllea Tydeus

De cuiusmodi Artis Certaminisque ingenio, diximus aliquid supra in voce Cadere: Plura vero infra, ubi de Lucta, Palaestra etc.

Viri Principes.

CONRADINUS [1] seu CONRADUS Junior fil. Conradi, nepos Friderici II. mortuo [orig: mortuô] patre vix trimus, a tutore Manfredo Friderici notho, cui Siciliae administratio a Fratre commissa, veneno [orig: venenô] petitus. Postea illo [orig: illô] ad Beneventum, a Carolo Andegavensi, acie superato [orig: superatô] et occiso [orig: occisô], A. C. 1266. comitatus Friderico [orig: Fridericô], Austriae Duce, agnato, cum vix 16. annos implevisset, matre frustra dissuadente, cum exercitu in Italiam venit. Veronae postquam hibernasset [orig: hibernâsset], Genuam pervenit, inde in Tusciam transgressus, dum interea Conradus Antiochenus, ferme totam Siciliam, Messina [orig: Messinâ] et Palermo [orig: Palermô] exceptis, contra Carolum excitavit. Hoc [orig: Hôc] Fortunae risu illectus pugnae aleam experiti statuit, et primo quidem Carolum ad Aretium profligavit, dein vero ad lacum Fucinum, A. C. 1268. proelio [orig: proeliô] victus, fugit, sed ex annulo et liberali forma [orig: formâ] agnitus, cum agnato, et e fuga retractus, una cum illo, et aliis 11. Sueviae Italiaeque Proceribus, neapoli, vix expleto [orig: expletô] aetat. 18. publice securi percussus est, Clemente IV. inclementem sententiam fernte: Vita Conradini mors Caroli, mors Conradini vita Caroli, A. C. 1229. die 27. Octobr. plexo [orig: plexô] simul carnifice, ne gloriari posset, tam nobilem sanguinem a se fufum esse. Moriturus chirothecam, proximo vindici, velut pignus investiturae Regni, obtulit, sublatum a nobili quodam, qui illam ad Iacobum Aragoniae Regem Manfredi generum detulit. Villan. l. 7. Ricord. c. 191. Collenutius, l. 4. Hist. Neap. Summoneta, l. 3. Fazell. l. 2. dec. 8. etc.

CONRADINUS [2] Imperatoris Conradi fil. cuius vita tam impudica fuit, ut uxorem Comitis Casertani deperierit, qua [orig: quâ] ut potiretur, virum honoris specie ablegavit. Nic. Lloydius.

Imperatores, et Reges.

CONRADUS [1] I. Imperator, fil. Conradi, Ducis Franconiae. Factionem adversam, quae Carolum Simplicem, Galliae Regem utpote heredem Caroli Magni et Ludovici Pii, mortuo [orig: mortuô] Ludovico [orig: Ludovicô] III. Imperatore; qui ultimus ex stirpe Caroli M. sine prole mascula decesserat, ad Imperium vocabat, oppressit: ab ottone Saxone, licet hoste, Proceribus commendatus, Germaniam ab Hungaris liberavit. Ab Henrico Saxoniae Duce insidiose aureo [orig: aureô] monili Hattonis offenso [orig: offensô], ad Mersburgum, tanta [orig: tantâ] clade victus est, ut proverbio [orig: proverbiô] quaereretur, An detur tantus infernus, qui tot capiat Francos? Obiit ex vulnere quod in bello Bavarito acceperat, A. C. 918. Imperii ann. 7. et dimidio [orig: dimidiô]. Morti proximus animo [orig: animô] plane excelso [orig: excelsô] henrico Saxoni, a quo fusus fuerat, imperii insignia per fratrem Eberardum obtulit, Viri virtutem admiratus, sicque beneficium a Parente eius Ottone acceptum generose rependit. In Abbatia Fuldensi sepultus. Marian. Scorus, in Chron. Aretinus, l. 4. Otto Frising. l. 6. c. 15. 16. 17. Ursperg. in Chron. Avent. Annal. l. 4.

CONRADUS [2] II. cognomine Salicus, fil. Hermanni, Vormatiae Ducis, successit Henrico II. Imperatori, A. C. 1024. Saxones, hac [orig: hâc] electione non contentos, terruit. In Italiam transgtessus, coronatus est Romae, A. C. 1027. Redux Hungariam, Stephano [orig: Stephanô] Rege Bavariam sibi vindicante, et Poloniam pacavit. Regem Burgundiae Transiuranae a Rudolpho sibi legatum, frustra resistente Ottone Campaniae Comite Sororio [orig: Sororiô] Rudolphi, Imperio adiecit. Dein in Italiam regressus, Ticinenses rebelles domuit, Pandulphum, Capuae Principem, in ordinem coegit: Seditionum Italicarum sufflonem Heribertum, Episcopum Mediolanensem, qui vexillo [orig: vexillô] insolenti, in stupendo curru, erecto [orig: erectô], usus fuerat, Sigon. l. 8. ad A. C. 1038. exilio [orig: exiliô] multavit. Obiit Ultraiecti A. C. 1039. Spirae sepultus. Crantz. l. 4. c. 37. Frising. l. 6. c. 30. Bonfin. dec. 2. l. 1. Leo Ostiens. l. 2. c. 9. et seqq. Glaber, l. 4. et 5. Hermannus Contractus in Chron. etc.

CONRADUS [3] III. fil. Friderici Sueviae Ducis ex Agnete, sorore Henrici V. electus Imperator, post Lotharium II. A. C. 1139. henricum Superbu, Saxoniae et Bavariae Ducem generum Lotharii. Imperium sibi vindicantem, proscripsit: Saxonia [orig: Saxoniâ] Alberto Urso, Marchioni Braudeb. Bavaria [orig: Bavariâ] Leopoldo Austrio donata [orig: donatâ]: Fratrem eius Velphum, henrico [orig: henricô] animi maerore mortuo [orig: mortuô], ad Vinsbergam victum occidit, Vinsbergensibus, cum uxores maritos humcris exportare vidisset, pepercit. Expeditione sacra [orig: sacrâ], ob perfidiam Graecorum calcem et gypsum farinae immiscentium, ignaviam Orientalium, et sociorum discordiam, infelix: Obiit in Germania, A. C. 1153. 13. Imperii, postquam in Italiam iter parasset [orig: parâsset], non sine veneni a Rogerio summissi suspicione. Bambergae sepultus; Relicto [orig: Relictô] successore fratris filio [orig: filiô]. Genuensibus hic Conradus ius monetae cudendae concessisse fertur. Otto Frising. l. 7. c. 23. Ursperg. et Spang. in Chron. Crantz. l. 6. c. 8. helmol. l. 1 c. 57. 58. Naucl. Trithem. Sigon. etc.

CONRADUS [4] fil. Friderici II. a Patre Romanorum Rex designatus, Landgtavium vicit, adversus Patrem electum. Mortuo [orig: Mortuô] Friderico [orig: Fridericô], Innocentium IV. infestum sensit, qui contra eum amplissimis Indulgentiis propositis, ei qui contra eum signatus esset, ut et signati parentibus, omnium peccatorum veniam pollicebatur, Matth. Paris. in Henr. III. Proin armis in Italiam versis, ipse Siciliae Apuliaeque Rex, Papam resistentem vicit, Neapolim recepit, etc. veneno [orig: venenô], sive a Pontifice, sive a Manfredo, fratre notho [orig: nothô] peremptus, Verba morituri: Ecclesia, quae mater Patri et mihi esse debuit, potius novercatur. Conradino [orig: Conradinô] filio [orig: filiô] successore relicto [orig: relictô], sub Manfredi tutela. Sigon. l. 19. Villau. l. 6. Blond. Nauclerus. Platina et Genebr. in Innoc. IV. etc.

CONRADUS [5] Burgundiae Transiuranae Rex successit Patri Rodolpho, A. C. 937. Obiit A. C. 993. Eisuccessit Rudolphus fil.

cognomine Ignavus. Item filius Friderici, nothi Friderici II. Imperatoris Princeps Antiochiae, ex Oriente in Italiam Conradino suppetias venit, a Carolo Andegavensi victis partibus, strangulatus. A. C. 1268. Item Abbas Benedictinus sub Henrico Aucupe, continuavit historiam Galliae.

Principes Viri.

CONRADUS [6] Henrici IV. Imperatoris fil. ab Urbano II. contra Patrem concitatus, in Italiam se recepit, paulo post mortuus.

CONRADUS [8] filius Marchionis Montferr. post egregia fortitudinis in Oriente edita specimina, ad Regnum Hierosolymitanum aspirans, occisus est.

Principes Viri.

CONRADUS [9] Archiepiscopus Salisburgensis; fil. Leopoldi II. gongnomine Sancti; frater Leopoldi III. (qui primus, ex veterum Austriae Marchionum stirpe, Dux Austriae dictus est) Henrici cognomine Iachsamer Gott, ac Ottonis Episcopi Frisingensis.

CONRADUS [10] fil. Thiemonis, Marchionis Misniae ab Henrico IV. Imperatore designati, sed a Bohemis administratione prohibiti, Misniae Marchio confirmantus est, a Lothario Impertore A. C. 1126, et Lusatiae A, C. 1136. post Wiperti congnati mortem: Pater ex filiis Henrico Wethinensium, Theodorico Lustaorum, Friderico Bernensium, Dedone tandein Pingur Rochlicensium Satoris. Verum hiomnes rami intra paucas generationes defecere: Solus Otto Dives, Fribergae conditor, per filium Theodoricum genus produxit, hodiernorum Saxoniae Ducum conditor. Vide infra in voce Otto.

CONRADUS [11] Dux partium Rhaeticarum et Iurensium, Comes Lingonum, Regum Burgundiae conditor; filius fuit Conradi Comitis, cuius soror Iuditha Ludovico Pio Imperatori nupsit. Fratrem ei tribuunt Auctores Ethiconem, vel Henricum, a quo propagata Comitum Altorfi gens, cui in Welfo Ducatus Bavariae accessitt. Conrado autem Comiti patrem assignant Welfonem, Comitem Altorfi et Ravensburgi, unum ex 12. catulis seu filiis Isenbardi, quos uno [orig: unô] partu editos Irmentrudis uxor, pro catulis exponere voluisse fertur.

CONRADUS [12] fil. minor natu Bertholdi II. Zeringiae Ducis, fratri Bertholdo III. in Ducatu successit, A. C. 1122. Burgundiae quoque nomine Caesareo [orig: Caesareô] rector, unde ab aliquibus Rex Arelatis dicitur: et quidem huius invasorem Reinaldum compescuit ac cepit; Sed cum postea Conrado III. Imperatori esset rebellis, vi ab illo ad obsequium, captis Zeringa [orig: Zeringâ] et Teccio [orig: Tecciô], redactus est. Obiit A. C. 1152. Pater ex Clementia fil. Godofredi. Comitis Lucelburg et Namurcensis, Rudolfi Episcopi Leodiensis et clecti ad Archiepiscopatum Mogunticum (in quo tamen obtinendo praevaluit Conradus Comes Palatinus) Bertholdi IV. Zeringiae, et Adelberti Teccensis lineae, Auctorem.

CONRADUS [13] I. ex posteritate Adelberti praefati, fil. Lucelmanni fuit, frater Hermanni IV. Simonis et Ludovici II. Comes seu Dux Teccensis.

CONRADUS [14] II. prioris ex fratre Hermanno nepos, ducta [orig: ductâ] Agnete Hohenbergia [orig: Hohenbergiâ], stemma produxit: Illo [orig: Illô] ornatus Epitaphio [orig: Epitaphiô], Anno Christi 1292. obiit, Venerabilis Dominus Conradus de Teck electus in Regem Romanorum. Eo [orig: Eô] geniti sunt Simon II. et Ludovitus IV. Ludovico Imperatori pergratus: Quo [orig: Quô] nati Eberhardus, Simon III. Ludovicus V. Ulricus. I. et

CONRADUS [16] IV. quem in aedibus suis Monachii occidit, ob privatas simultates, Suicardus Dominus Gundelfingae, A. C. 1352. Huius filii fuere [orig: fuêre] Fridericus VI.

CONRADUS [17] V. Lucelmannus III. Ludovicus VII. Ulricus III. et his clarior Fridericus VII. bellis exercitatus, apud Carolum IV. Imperatoris gtatia [orig: gtatiâ] florens.

CONRADUS [18] VI. filius Friderici VII. modo memorati, cum Ulrico Wirtenbergico depulit Burgovia [orig: Burgoviâ] Bavaros, A. C. 1371. Pater ex Heduige Atestina Friderici IX. ultimi Teccensium Ducis, cuius A. C. 1439. defuncti filia Beatrix seu Iudita, nupta Eberhardo Comiti Wirtenbergico, Ducatum in eius familiam intulit.

CONRADUS [19] filius tertius Iohannis Electoris Brandenburgici, ex familia Ascania, defuncti A. C. 1221. fratribus Iohanni II. et Ottoni in Electoratu successit, vixitque usque ad A. C. 1304. Ei quatuor ordine uxores et plures filii: inter quos Iohannes III: patris fata cito secutus, Conradus Magister Ordinis Teutonici eadem praecessit, Woldemarus etiam Elector, Otto Templarius, Hermannus episcopus Havelbergenis, solus Henricus sine Terra dictus, filios genuit.

CONRADUS [20] fil. minor natu Casimiri II. Poloniae Regis, mortui A. C. 1194. frater Lesci cognomine Albi Regis. Dissedit cum Henrico Barbato Principe Vratislaviensi, ob Boleslai cognomine Pucici, ex fratre nepotis tutelam: qua [orig: quâ] dissensione turbata [orig: turbatâ] Republ. Tartari irruperunt ad Schyloviam, et ad Lignicium Polonos ac Silesios gravibus cladibus affecerunt, Rege in Hungariam profugo [orig: profugô]. Inde de principatu cum Boleslao Calvo contendit, sed suis ob asperius regimen invisus, eo [orig: eô] iterum excidit: nec tamen ad mortem usque, qua [orig: quâ] A. C. 1247. oppressus est, Polonos vexare desiit. Idem ut adversus Borussos et Lithuanos se tueretur, Cruciferorum Ordinem, quidquid infidelibus erepturi essent illis permisso [orig: permissô], advocavit. Obtinuerat autem a Patre Cuiaviam et Mazoviam, unde filii eius Casimirus rami Lenciciensis auctor cum Lencicia Cuiaviam tenuit. Ziemovitus autem Mazovium orsus est. Tertium Micislaum, ob exactiones, a gliribus devoratum, divinitus immissa [orig: immissâ] ultione, tradunt.