CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

DORYLAEUM et DORYLAEUS magnae Phrygiae civitas Ptol. Plin. l. 5. c. 29. eandem Dorylaum vocat, iuxta quam oritur Hermus amnis. *dorula/eion Steph. dicitur. In confin. Birthyniae inter Agrillium et Midaium, prope fontes Ascanii. Baudr.

DORYLAS [1] Nasamon quidam potentissimus, unus ex iis, qui Perseo in aula Cephei vim inferre conati ab illo sunt interfecti. Ovid. l. 5. Metam v. 130.

Et Nasamoniaci Dorylas ditissimus agri
Dives agri Dorylas: quo non possederat alter
Latins, aut totidem tollebat farris acervos.

DORYLAUS rei militaris peritissimus, magna [orig: magnâ] familiaritate Mithridati Evergetae devinctus. Strab. l. 10.

DORYPHORI Persicae militiae genus. Curt. l. 3. c. 3. ubi de Darii exercitu, Doryphori vocabantur, proximum his (Cognatis Regiis sic dictis) agmen, soliti vestem excipere regalem, hi currum Regis anteibant; quo ipse eminens vehebatur. Ex Graeco *dorufo/roi, aliter *ai)xmofo/roi, Lat. Hastiferi seu hastati; etiam *mhlofo/roi, quod aurea mala hastis praefixa ferrent, dicti sunt. Sumebantur illi ex Immortalium cohorte, et non temere aut forte, sed a)risi/ndhn, legebantur, idque ex Persarum potissimum gente. Excubabant autem in Regis aula, eiusque latus magno agmine muniebant; Excipiebant porro vestem Regalem, Etiam unus ex iis, sellae aureae pedibus Regis, e curru descendentis, subiciendae causa [orig: causâ], regium currum consequi solebat, teste Athen. l. 12. --- Quare honoti non modico ducebatur, in huiusmodi spiculatorum numeros referri. Erat porro illis Praefectus, sub quo militabant: neque ii aes merebant, sed a Rege capiebant annonas, eisque ex Regalis mensae reliquiis cibaria praestabantur, Brisson. ad l. Mille namero fuisse, testes est Athen. l. 13. c. 3. et ex iis Chiliarchum sumptum credunt Eruditi, uti vidimus supra, in voce hac. Vestis illis purpura auroque distincta, seu stola Medica, qua [orig: quâ] a Rege donabantur, more hodieque inter Turcas, Tartatos, Persasque vigente, apud quos nemo ad Principem admittitur, nisi huiusmodi honoraria [orig: honorariâ] veste donatus. *ga/mqrion stolh\n Athen. vocat, ubi de muneribus, quibus Themistocles ab Artaxerxe donatus fuerat, ei sermo est. Idem cum Aeliano porfurai= kai\ mhli/nas2 stola\s2 illis tribuit: unde *mhlofo/rwn nonnullis appellatio. Vide infra, ubi de veste Medica: ubi de eadem Stallitibusque Medis seu Doryphoris (nameque et hi *swmatofu/lakes2 Satellites dicti) quibus Pausanias, a patriis moribus degenerans, uti caepit, Corn. Nep. in. eo c. 3. et ad hunc Keuchenii aliorumque Notas. *dorofo/rhma vero dixere [orig: dixêre] Graeci hominem qui liberos non relinqueret, ut de Epaminonda scribit. Corn. Nep. C. ult. Sic venuste Iulianus de Claubio et Plutarch. de Andaeo, in fine Alexandri. In proverbio, e)s2i\ ga\r e)kei/nwn di/xa touti\ th=s2 trogwdi/as2 to\ dorufo/rhma mikrou= de/w fa/nai kai\ a)/yuxon. Idem Keuchenius ad. l. Cuiusmodi Doryphorus viriliter puer, ut habet Plin. inter opera ex aere Polycleti, Ctesilai item et Aristodemi, celeberrimorum Artificum, ei memoratur l. 34. c. 8. Alii ab iis *dwrofo/roi fuere [orig: fuêre], hoc enim nomine, quasi Donatarios, Mariandynos servo suos, appellasse Heracleotas, a)fairou=ntas2 to\ pikro\n th=s2 proshgori/as2, parcentes acerbitati nominis, tradit ad Aristoph. vetus Interpres Callistratus. Vide Hug. Grot. de Iure Belli et Pacis l. 3. c. 13. §. 5.

DORYPHORUS libertorum unus Neronis e praecipuis, quem, quasi adversatum nuptiis Poppaeae, veneno interfecit P. Mario, L. Asinio Coss.

DORYSSVS Lacedaemoniorum Rex, ab Euryhstene V. patrem Labotam excepit, haud ita multo post in tumultu occiss cultro popinario, Pausan. l. 3. ut perperam ipsi Eusebius attribuat Annos 19. Chron. n. 1031. An inde Theopompo ansa [orig: ansâ] Ephoros instituendi sumpta [orig: sumptâ], ut regnaret tutius? Lycuraus tum Charilli tutelam gerebat, ut suo loco dicemus. Vide Pausan. d. l. Ei successit fil. Agesilaus I.

DOS illud proprie, quod maritus cum uxore accipit. Doarium vero Dotarium, Dotalitium, etc. quod, in remunerationem dotis, reportat uxor. Prius Graeci fernh\n et proi=ka, posterius a)ntife/rnan et e(/dnon item u)po/bolon nuncupant, quod Romani, uxoribus dotes non retribuere soliti, proprio nomine non insigniunt. Hinc de Germanorum moribus mirabundus Tacit. Dotem, inquit, non uxor marito, sed uxori maritus affert, boves nempe, et frenatum equum et scutum cum framea gladioque: quibus Hiberni, Germanorum tradux, citharam addunt. Angli quoque contra morem Reip. Rom. uxores munificentissime dotant, Germanos etiam, imo Graecos antiquissimos et Hebraeos imitati. Exod. c. 22. v. 16. et 17. 1 Sam. c. 18. v. 22. et 24. 1 Reg. c. 9. v. 16. Psalm 16. v. 4. Tob. c. 8. v. 18. Sic Gen. c. 34. v. 11. et 12. Sichem Dinae dotem offert: Vulcan. apud Homer. Od. 8. Venerem, Pluto apud Claudian. Proserpinam dotasse leguntur. In nupt. Honor. et Mar. Carm. x. v. 281.

De Gallis Vide Caes. l. 2. de Cantabris Strab Geogr. l. 3. de Gothis, Alamanis, Saxonibus, Longobardis, Neapolitanis et Siculis, Auctores Spelmann. laudatos, In arbitrio autem id viri erat, variis in locis, tantum dare, quantum vellet. Angli vero et Scoti, mox Siculorum tertiam statuunt: Cantiani tamen et Burgi quidam, medietatem conferunt, quod etiam Gallica quaedam faciunt municipia, Glossar. Archaeol. Uxorem Dotis datio dictio a concubinis secernebat, apud Athenienses: Unde in palliato Plauti Trinumn. act. 3. sc. 2. v. 63.

Sed ut inops infamis ne sim. ne mihi hanc famam differant.
Me germanam meam sororem in concubinatum tibi
Sic sine dote dedisse magis, quam in matrimonium.

Nuptiarum enim legitimarum certissimum argumentum erat dos, cum dotatas esse feminas ad subolem procreandam replendamque liberis civitatem, maxime sit necessarium, inquit Pompon. Quare eleganter Artemidor. filiam cum creditore comparat, quae Dotem poscit grandis: negavitque merito Isaeus, Nicodemi sororem legitimam uxorem Pyrrhi fuisse, quia sorori Nicodemus dotem non dixit, non dedit. Hinc etiam qui a)/proikon, sine dote uxorem ducebat, instrumentis dotalibus tamen acceptam dotem ferebat, cavebatque, ut idem docet Isaeus in Orat. u(pe\r tou= *pu/r)r(ou klh/rou. Virginum autem quaedam totam hereditatem in dotem adferebant, ut orbae, seu e)pi/klhroi, hinc Dotales dictae: reliquae tres tantum vestes et quaedam modici pretii vasa non elaboratae artis ad maritum secum matrimonii ergo deferre Solonis lege iussae sunt. Non quod praeter haec, nullam aliam dotem sponsa marito attulit, sed excrescenti suorum luxui obviam iturus cavit ne sollenni illa [orig: illâ] pompa [orig: pompâ], quae postridie nuptiarum instituti solebat, tribus vestibus plures deferrentur, neve haec *)epau/lia, uti vocabantur, quae in dotem cedebant, magno constarent. Praeter haec ulterius in dotem cedebant dona ea, quae sponsae a marito eiusque sodalibus ac cognatis dabantur, a)nakalupth/ria Graecis, sqew/rhtra Alexandrinis vocata. Ipsam Dotem quod attinet, modum eius non praescripsit Solon, proin dicebatur dabaturque pro unius cuiusque censu et fortunarum modulo. Unde apud Terent. in Heaut. Act. 5. sc. 1. v. 15. et 18.

MEN. Quid dotis dicamte dixisse filiae?
CHRE. Duo talenta pro re nostra ego esse decrevi satis:

Verum ita, ut decima saltem bonorum paternorum pars filiae in dotem daretur. Minima autem Dos videtur illa fuisse, quam praecepit dandam virginibus egenis, tai=s2 *qh/ssais2, Solon a Zygitis, tres sesquiminae seu centum quinquaginta drachmae. Dotem divertens a marito uxor repetebat, postquam professa esset apud Archontem, non futuram se amplius in aedibus mariti: Repetebatur autem per eum, qui mulierem elocaverat seu desponsaverat, aut qui tutor datus fuerat; qui si dotem quam repetebat, non accepisset, dicam th=s2 proiko\s2 si/tou scribebat, interea singulis mensibus novem oboli ei pendebantur: quod intelligendum de minima dote, cuius paulo ante mentio facta est; Nam luculentiores dotes maius etiam pariebant foenus pro rata. Cum sine prole obiit uxor Dos redibat ad illum, qui desponsaverat; Si quis uxorem dimiserat, Dotem similiter reddere lege tenebatur, nisi redderet, usuram menstruam pendere necesse habuit et tutori mulieris pro ea de victu ad Odeum dabatur action: hae enim controversiae in Odeo, ubi ius dicebat Archon, disceptari solebant. Vide Sam. Petit. Com. in Leges Attic. l. 6. tit. 2 Apud Romanos, ad maritum uxore mortua [orig: mortuâ] delatam Dotem esse, docet Pseudocornutus ad A. Persii Sat. 2. v. 14.

ubi Nerium morte coniugum locupletatum esse refert. Hinc Mart. l. 10. Epigr. 43. cuius epigraphe ad Philerotem.

Septima iam Phileros tibi conditur uxor in agro,
Plus nulli Phileros, quam tibi, reddit ager.

Si item in adulterio maritus uxorem deprehendisset, dote eam mulctare poterat. Unde Acron ad Q. Horat. inquit, antea adulterae dotem tantum perdebant. Ipse Satyric Serm. l. 1. Sat. 2. v. 128. et seqq.

Ianua Frangatur: latret canis: undique magno
Pulsa domus strepitu resonet: vepallida lecto
Desiliat mulier: miseram se conscia clamei:
Cruribus haec metuat Doti deprensa; egomet mi:

A dote dicta sunt Dotalia pacta sive tabulae, quibus dote dicta [orig: dictâ] signabantur. His cum dicta fuerat dies, auspices noctu et sub auroram, auguriis operam dabant: Ipsa non prius signabantur, quam sollennis stipulatio fuisset interposita, qui ritus colligitur e Plauti Curculione Act. 5. sc. 2. in fine. v. 62.

Talis enim erat faustae ominationis exclamatio, qua [orig: quâ] bona quaeque ominabantur, et auspicatum contractus initi eventum apprecabantur neogamis etc. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. 37. cum paralipom. Ioh. Dempst. et infra Pacta dotalia. Tempore nuptiatum apud Hebraeos dotem ofterebant sponsi, et sponsae quisque suae tabulas dotales, a Scriba consignatas in manus tradebat: Si virgo esset, ducentos denarios seu 50. silcos: si vidua centum denatios seu 25. siclos; infra quam summam dos non aestimabatur, excedere autem et usque ad talentum auri extendi poterat. Exemplum istiusmodi contractus habes in Apocryphis, Tob. c. 7. v. 16. Deinde vocavit Hednam uxorem suam, et accipiens libellum scripsit instrumentum conventionis, atque obsignavit. Aliud a Bertramo e Babylonico Thalmud desumptum, ita habet: Sexto die hebdomadis, quarto mensis Sivan, A. M. C. 5250. iuxta computandi rationem usitatam Massiliae, civitate martitima, Sponsus Rabbi Moses, fil. Rabbi Iudae, dicit Sponsae Claronae, filiae Rabbi Davidis, filii Rabbi Mosis, civi Olyssiponensi; Esto uxor mea; secundum legem Mosis et israelis, et ego, secundum verbum Dei, venerabor, honorabo, tuebor et regamte, pro more maritorum apud Iudaeos usitato, qui venerantur, honorant, tuentur et regunt suas uxores fideliter. Ita ego polliceor tibi dotem Virgini debitam, nempe ducentos denarios argenteos, qui ad te vilegis spectant: insuper cibum, vestitum, et necessaria quaevis: tandem commercium coniugale, pro more totius Mundi. Vide Thom. Godwyn. l. 6. de ritibus Hebraeorum. c. 4. et Ioh. Selden. Uxor. Hebraic. l. 2. c. 9. et seqq. uti de iis quae praeter dotem viris deferuntur, infra in voce Parapherna, de quasi Dote vero Pellicum, ubi de iis.

DOSIADAS condidit e versibus *bwmo\n, sive Aram, a figura sic dictam. Meminit eius Lucian. in Lexiphane. Patria [orig: Patriâ] Rhodium fuisse, liquet ex Graecis Scholiis ad Ovum Simmiae. Primus edidit Salmas. ac eruditis Scholiis emendavit. At altera ara, quae Theocrito solet subiungi, nec Theocriti, nec Dosiadae est, ut eidem Salmas. oftensum. Nic. Lloydius.

DOSIADES de rebus Creticis libros edidit. Plin. l. 4. c. 12. Fortasseidem est ac Dosidas, ex quo a Clemente in Protrept. quiddam de Lesbiorum sacrificiis adfertur. Idem.

DOSITHEI unus ex quatuor ramis Sectae Samaritanae, inter Iudaeos, cuius auctor Dositheus, qui longo ieiunio enecatus ridicule et impie, periit. Epiphan. in panar. l. 1. c. 13. Origen. periar. l. 4. Ab esu animatorum abstinentes, Sabbathum immoti colebant. Monogamiae, et caelibatus cultores. Item, Discipuli Simonis Magi. Theodoret. Haer. fab. in Sim.

DOSITHEUS [1] Historicus quem testem saepe adhibet Plutarch in Paral. Min. Alius est Dositheus Aftrologus, cuius meminit. Plin. l. 18. c. 31. Item nomen Ducis. 2 Macch. c. 12. v. 19.

DOSITHEUS [2] cognom. Studites Monachus, Isacio Angelo persuadens, Fridericum I. in Orientem movisse, ut Constantinopolim caperet, Patr. Hierosolymitanus factus est: ad Constantinop. cum aspitasset, utroque excidit. Nicetas, in Isacio Ang. 1193.

DOSO cognomen populare Antigoni Demetrii nepotis, inde tractum, quod benigne omnibus promitteret, nec promissa praestaret. ille enim quidvis petentibus respondere solebat *dw/sw, i. e. Dabo, unde natum proverbium, Dosones.

DOTHAIM opp. tribus Zabulon, 5. mill. a Bethulia in Bor. 12. a mari Tiberiadis in Occ. 30. autem a Samaria in Bor. Agrum habuit fontibus irriguum, pascendisque pecordibus aptissimum.

DOTHAN i.e. ritus, aut lex, locus in Iudaea, ubi Ioseph reperiit fratres suos pecora pascentes. Gen. c. 37. v. 16. et 17. qui etiam Hieronymi temporibus supererat, in duodecimo a Sebaste miliario contra Aquilonis plagam, 2 Reg. c. 6. v. 13.

DOTIDAS Rex Messeniorum, Isthmio successit, Polydecte apud Spartanos regnante. Eum excepit Sybotas. Pausanias Messeniacis.

DOUAEUM opp. Andegavensis prov. trans Ligerim, ubi amphitheatrum pene integrum. 3. leuc. a Salmurio in Austr. 7. ab Andegavo in Eur. prope amnem Layon.

DOUANA apud Saracenos, Sultanorum Palatium, ubi thesauri eorum asservabantur, Vicent. Belvac. l. 31. c. 145. Atque hinc aedes, quibus Fiscales reditus, vectigalia, portoria, et cetera id genus tributa pro mercibus earumque transvectione in feruntur, apud Hug. Flacand. de Calam. Sicil. Vox Gallis Italisque etiamnum ea [orig: eâ] notione in usu.

Cornubia tractu versus Occ. Unde sinus adiacens Baye de Donarnenes. cum portu capaci. 4. leuc. a Corisopito in Circ. vetsus Gobaeum prom. a. quo 9. leuc. distat in Eur.

DOVEONA seu DEVEONA et DIOLINDUM Cadurcorum in Gallia urbs, Ptol. Cabors. Dove, vel Douve pagus Lipsio in Amphitheatro: Vineto Donvelle, 1. leuc. infra ad Occ.

DOUGLASSIUS Galvinus vel Gavinus, Ep. Dunkeldiensis, ex illustrissima apud Scotos familia, carmina Scotica [orig: Scoticâ] lingua [orig: linguâ] scripta dedicavit Iacobo IV. scripsit etiam historiam Scot. etc. Polydori Virgili amicus, huius hist. Angl. l. 3. Obiit Londini A. C. 1521. Nomen familia habet, a castro cognom. in Com. Cliddesdaha. Vide Duglasium.

DOUSA Ianus Nordvicus, urbis Lugd. Batav. praefectus, in memorabili illa Hispanorum obsidion, A. C. 1575. opera [orig: operâ] strenue navata [orig: navatâ], condendae ibi Academiae Gulielmo Arausionensium Principi celeberrimo auctor, primus eius Rector et per A. 29. Curator exstitit, sicque Musis cum Marte optime convenire suo exmeplo docuit. Vir tanta [orig: tantâ] doctrina [orig: doctrinâ], ut Bataviae Varro et Academiae commune Oraculum haberetur. Pater Iani, excellenti ingenio et doctrina [orig: doctrinâ] incliti, qui Anno 24. aet. A. C. 1596. Lugd. Batav. obiit, redux ex perigrinatione, cum Philippo Mornaeo fil. et Petro Perillaeo, per aliquot regna et regiones obita [orig: obitâ]. De utroque sic Grot. in Hist. l. 5. Douzae genus gestique honores, et toleratum Lugduni obsidium, apud posteros, gloria [orig: gloriâ] carminum prementur: in quibus [orig: queis] tamen eiusdem nominis filius praecellit, idem patri Annalibus Hollandiae condendis socius, et par maioribus meditamentis, ni mors immatura iuvenem summae eruditorum exspectationi abstulisset. Alius Iano fil. Geogrgius fuit, itinere Constantinopolitano celebris: peste, in expeditione Batavorum ad Canarias exstinctus, A. C. 1599. Quem sequutus est Pater A. C. 1604. Vide et melch. Adami Vitis Iurecoss. Baudium Ep. 42. cent. 1. et 41. cent. II. Bibliogr. Curios. Scaligerian. Anton. Teissier în Elogiis, ubi utriusque Iani libros in lucem editos enarrat, ac quoque aliquid in voce. Ianus, it. Theodorus.

DOXANDER ob non obtentas filiis suis in matrimonium Timophanis locupletissimi Mitylenensium relictas filias, Seditionem excitavit, Patriamque bello, advocatis Atheniensibus, involvit. Vide Aristot. l. 5. Polit. 4.

DOXIUS Caeli fil. lutei aedificii inventor, exemplo ab hirundinum nidis sumpto, Plin. l. 7. c. 56.

DOXOLOGIA Graece *docologi/a, i.e. Glorificatio, in Ecclesia dicitur Hymnus hic glorificationis, Gloria Patri et Filio et Spiritui Sancto: sicut erat in principio et nunc et semper et in saecula saeculorum, Amen: quem usurpabant Vett. in fine Hymnorum et Psalmorum, quo clarius Deitatis unitatem, in Trinitate personarum, et unam Trinitatis gloriam, honorem eandemque glorificationem, palam profiterentur, vide Basil. M. de Sp. S. c. 27. et 29. ubi antiqua [orig: antiquâ] consuetudine populum Christianum, pro vespertino lumine, gratias agere solitum hacce formula [orig: formulâ], *ai)nou=men pate/ra, kai\ ui(o\n kai\ a(/gion pneuma, addit. Fuit autem Hymnus ille diligenter in Ecclesia retentus, pro custodia doctrinae Nicenae, contra Arianos, qui aequalem eandemque Filio et Spiritui S. gloriam cum Patre tribuere recusantes, hanc doxologiae formulam adhibebant: *soi\ tou= *patri\, h( timh\ kai\ h( do/ca, dia\ tou= monogenou=s2 sou u(iou=, e)n tw=| a(gi/w| *pneu\mati, Tibi Patri honor et gloria, per unigenitum tuum Filium, in Sancto Spiritu, teste eodem ubi supra, c. 25. Unde Leont. Arian. Ep. Antiochen. in recitanda glorificatione, cum alii canerent, Gloria Patri et Filio; alii, Gloria Patri per Filium in Spiritu S. ut fraudem absconderet, doxologiam tacite recitasse, ut ultima saltem verba, in saecula saeculorum, ab iis qui prope erant, audirentur, refert Theodoret, Hist. l. 2. c. 24. Tempore vero Constantii Imp. eosdem glorificavisse, *pate/ra e)n gi(w=|, Patrem in Filio, refert Sozomen. Hist. Eccl. l. 3. c. 19. Vide quoque Niceph. Call. Hist. Eccl. l. 9. c. 24. etc. In Ecclesia Rom. Hymni huius originem Hieronymo tribuit Remigius Antissiodor. Ita certe Hieronym. ad Damas. Ep. Rom. Tom. I. Concil. p. 625. Col. I. edit. Paris. Precatur ergo Cliens tuus, ut vox ista psallentium in sede tua Romana, die noctuque canatur et in fine Psalmi cuiuslibet, sive matutinis, sive vespertinis horis coniungi praecipiat Apostolatus tui ordo, Gloria Patri et Filio et Spiritui S. Sicut erat in principio et nunc etc. uti supra diximus, vide Ioh. Forbes. Instruct. Hist. Theologic. l. 1. c. 22. toto. Apud Graecos duplex est, *mega/lh, i.e. magna, nempe Hymnus Angelicus, Gloria in Excelsis, et *mikra\, i. e. parva, quae saepius in fine Psalmorum repetitur, Trinitatis Glorificatio, Gloria Patri et Filio etc. Vide Germanum Patr. CP. Hist. Eccl. p. 154. Iac. Gothofred. ad Philastr. p. 147. Meurs. in Glossar. Goarum ad Eucholog. Gr. p. 58. etc. laudatos Car. du Fresne Glossar. ut et infra in voce Hymnus. In genere vero, primam cuiuscumque orationis partem apud Vett. Christianos *docologi/an fuisse, cui subnexam *eu)xarisi/an, *)ecomolo/ghsin, ac a)/thsin, Tandemque in *docologi/an iterum precationem terminatam, docet Origenes peri\ *eu)xh=s2, nuper a Cl. Wetstenio, Iuv. cum Versione ac Notis emendatius in lucem datus, Basileae.

DRACANUS mons ubi Iuppiter Bacchum e femore natum edidit. Theocritus in Lenis, sive Bacchis Idyll. 26.

*xai/roi me\n *dio/nusos2 o(/n e)n *drakai/w| nifo/enti
*zeus2 u(/patos2 mega/lan e)pigouni/da sqh/kato lu/sas2.

DRACHMA Gr. *draxmh\, genus nummi, quod interdum lepto\n o(lkh\n, o)bolo\n, dhna)rion, quoque iidem dicebant, Romanis Denarius fuit, h. e. sesterti quatuor. Quod ad pondus, septem drachmae unciam incurrunt; unde consequitur, cum libra sit 12. unciarum, 84. drachmas fore in libra. Hinc Scribon. Larg.Ep. ad Callistun: Erat autem nota denarii unius pro Graeca drachma. Aeque

enim in libra octoginta quatuor apud nos, quot drachmae apud Graecos incurrunt. Vide Oiselium Notis in A. Gell. l. 1. c. 8. muri/as2 draxma\s2 h(/ ta/lanton. poposcit infra muri/wn draxmw=n metame/leian. Verum subtili examine minam a libra, Drachmam a denario differre, docet Budaeus: interim cum ad eius pondus proximus accederet denatius, utriusque par fuit ratio habita. Octavam unciae partem fuisse, asserit Ioh. Frid. Gronov. ex Isid. l. 14. c. 24. Drachma octava pars unciae est et denariipondus, argenti tribus constans scrupulis. i. e. octodecim siliquis. Hinc Fannius.

Uncia fit drachmis bis quatuor: unde putandum
Grammata dicta, quod haec viginti quatuor in se
Uncia habet.

Et Volusius Dividitur uncia in scriptula viginti quatuor. Idem Ioh. Frid. Gronov. contra Hotomann. non 84. sed noaginta sex drachmas libram efficere, probat. Namque et Fannius Remnius, modo laudatus:

Accipe praeterea patrio quam nomine Graii
Mnan vocitant, nostrique minam dixere priores:
Centum hae sunt drachmae. Quod si decerpseris illis
Quatuor, efficies hanc nostram denique libram.

Et Priscianus Italica autem mina drachmas habet nonaginta sex etc. Valebat Drachma Attica sex obolos, sicut Aeginaea decem: porro habebat 48. chalcos, et argentea decima pars fuit scutati aurei. Nam in argento et auro, non in aere, vetustiores drachmam ponebant, vide Ioh. Frid. Gronov. de Pec. vet. passim. Nomen quod attinet, Drachma dra/ttesqai, i. e. continere dicitur: quia comptehendit tantum kerma/twn sive kermati/wn, (sic Graeci vocabant exiguos numulos aereos, quos cum Seneca minutias aeris vocare possumus) quantum manu quis in pugnum contracta [orig: contractâ] capere ac continere possit. Cum antiquam o)bolou=, tum hanc Drachmae originationem discimus,m partim ex vett. Grammaticis, partim illo Plutarchi loco in Lysandro? *kinduneu\ei de\ kai\ to\ pa/mpan arxai=on ou(/tws2 e)/kein, o)beli/skois2 xrwme/nwn nomi/smasi sidhroi=s2: e)ni/wn de\ xalkoi=s2 a)f' w(=n parame/nei plh=qos2 e)/ti kai\ nu=n th=s2 kerma/twn o)bolou\s2 kalei=sqai. draxmh\n de\ tou\s2 e(/c o)bolou\s2. tosou/tou ga\r h( xei\r periedra/tteto, Videtur autem omnino vetus moneta sic se habere, quia obeliscis utebantur (i. e. numulis obeli figuram imitantibus) ferreis, quidam etiam aereis. Unde permanet, ut hodieque multitudo minutiarum aeris oboli vocentur: Drachmae autem sex oboli, quia tantum manus complectebatur. Oiselius vero loco supra laudato ab Hebraeo [gap: Hebrew] idem significante vocem deducit: Invenias Nehem, c. 7. v. 70. Vide voss. in Etymol. Mentio Drachmae in N. T. Lucae c. 15. v. 8. At quae mulier habens drachmas decem etc. item Act. c. 19. v. 19. ubi arguri/ou argentei nomine venit. Erat autem apud Iudaeos quatta pars sicli. Hinc *di/draxmon, Didrachmum, Matth. c. 17. v. 24. ubi Syriaca versio habet Duo Zuzim, qui idem valuere [orig: valuêre] apud Hebraeos, quod Denarius apud Romanos duplex. Istiusmodi Didrachmus numus seu siclus dimidius olim apud Israelitas quotannis templo pendebatur, ab omnibus vicesimum Annum egressis, Vide Exod. c. 30. v. 13. quod tributum postea a Caesare in suos usus conversum, coccasionem dedit Iudaeis, quaerendi e Servatore nostro: An liceat Caesari tributum solvere? Quibus Christus respondit, Reddite Caesari quae Caesaris sunt: et Deo quae Dei sunt. Itaque religiosiores ex illis, utrumque pependerunt [orig: pependêrunt], Caesari suum et Templo suum Didrachmum: donec, everso templo, Vespasianus Capitolio id pendi lege iussit. Vide infra Semiciclus Apud Graecos Drdrachmus aureus, Gr. xrusou=s2, pro argenti valebat drachmis viginti: quot drachmas fecere [orig: fecêre] decem Didrachmi argentei etc. Vide Thom. Godwyn. de ritibus Hebraeorum l. ult. c. ult. etc. ut et infra, in voce Minuti, it. Orator. Quingenti.

DRACHONUS seu DRACONUS quod vide fluv. Gall. Belg. per Austrasiam, sive Lotharingiam in Mosellam influens, Aus. Mosella. Edyll. 10. v. 365.

Hodie Draun, vel die Draon, dicitur. Draphonus legit Scalig. Item fluv. Austriae, cum opp. cognom. Draun. Vide Deras

DRACKIUS Francisc. Angl. circumnavigato, sub Elizabetha, orbe inclitus: itinerarii ipse auctor. Camden.

DRACO [1] antiquissimus Atheniensium legislator ante Solonem, cuius leges Solon ipse, praeterquam quae de caede erant constitutae, abrogandas curavit, propter severitatem. Nam una omnibus poena constituta erat; ut etiam qui desidiae damnati essent, aut qui olera surripuissent, capite plecterentur. Ob quam causam Demades dicere solebat, Draconem non atramento, sed sanguine leges scripsisse. A. Gell. l. 11. c. 18. Et Herodicus, non hominis, sed Draconis legesaiebat esse. Cuius rei causam cum ab eo quidam quaesisset, respondisse fertur, parvas quidem se culpas ea [orig: eâ] poena [orig: poenâ] dignas exisitimasse, magnis vero quam maiorem constirueret, non habuisse. Plutarch. Obitus huius felicitate pariter ac miseria [orig: miseriâ], admirabilis fuit. Cum enim in Aeginae theatro, propter latas leges, laetis acclamationibus celebraretur, pluribus petasis, tunicis et vestibus laetitiae signis, capiti senis iniectis suffocatus interiit, et in ipso theatro sepultus est. Scripsit 3000. vers. Tatian c. Gentes Clem. 1. Strom. Diog. in Solone. De Legibus eius Iosephus c. Apionem l. 1. In scriptis publicis (Graecorum) nihil vetustius fuit Draconis Legibus: Scriptae autem circa Olymp. 39. tam sero Graeci res suas literis mandare caeperunt [orig: caepêrunt], Ioh. Marshamus Canone Chron. in proparaskeuh=|.

DRACO [2] fil. Hippocratis, Medicus insignis. Item, homo quidam sceleratissimus. Vie Pythia.

DRACO [3] Gr. *dra/kwn, per metathesin, ut vult Festus quasi *da/rkwn, a de/rkw, video: Caesari Scalig. dictus a dra=|n a)/xos2, facere dolorem; Voss. a)po\ tou= dra=|n a)/kos2, facere medicinam; nempe, quia innoxii sunt. Veris enim draconibus ora parva, et ad morsus non dehiscentia, Solinus c. 30. ubi eos non in dentibus, sed in canda vim habere, et verbere potius, quam rictu, nocere, addit. Et si quis illis morsus est, nil nocet, quod veneno careant: unde Vereribus in delitiis et oblectamentis, qui eos agathodaemonaes, a)gaqou\s2 dai/monas2, vocabant. Serv. ad Poetae versum illum, de vipera,

Tectis, inquit, gandet, ut sunt a)gaqoi\ dai/mones2, quos Latini genios vocant. Inde innoxia Numina Lucan. l. 9. civ. bell. v. 727.

Vos quoque qui cunctis innoxia Numina terris
Serpitis aurato nitidi fulgore dracones,
Pestiferos ardens facit Africa,

Vide etiam infra in voce Dracunculi. Certe inter Deos dracones ab Aegyptiis relatos esse, docet Martian. Capella l. 1. ubi de Saturno, quem, dracunculum anni, proin vocat Albricus. Draconis enim candam vorantis hieroglyphico Tempus huic genti denotatum esse, notum. Sic Draconem luci Nemeaei, pro Numine habitum, discas ex Lucan. l. 3. Saltem sanctos fuisse dracones et angues priscis certum est, quos recensere longa sit series: Nec ullus maiorum gentium Deaster, cui non consecratus aliquis talis. Qua de re pluribus agit Casp. Barth. Animadvers. ad Stat. Theb. l. 5. v. 460. et 511. omnes autem Aesculapio, praecipue qui sunt fulvo colore, adscribit Pausan. l. 2. Quae altera ratio est, qua etymon suum roboret Voss. Nam et Aesculapii filia Panacca dicta est ex pa=n et a)/kos2, omne et remedium, ut ipso nomine omnium morborum remedia promittat, Plin. teste l. 24. c. 4. Ideo autem Aesculapio olim Dracones dicati, quia Medicum o)cuderkh= ac circumspectum esse oporteat; quae virtus cum in milite quoque sit eximia, posterioribus Romani Imperii temporibus, Draco singularum erat cohortium signum, ut infra videbimus.

De DRACONE Baccho sacro qui 5. terrae iugera corpore aequabat a quottidianis victimis colebatur ab Indis, vide Maximum Tyr. Dissert. 33. et Freinshemium ad Curtium l. 9. c. 1. Porro Dracones non Dii solum, vel saltem Diis sacri, habiti sunt, sed et eorum specie Deastros Gentilium apparere gavisos frequenter legimus. Ac tum floribus sparsis, qua [orig: quâ] serperent, culti fuere [orig: fuêre]. Ovid. Metam. l. 15. v. 683. et seqq.

Annuit his; motisque Deus rata pignora cristis
Et repetita dedit vibrata [orig: vibratâ] sibila lingua [orig: linguâ].
Tum gradibus nitidis delabitur, oraque retro
Flectit, et antiquas abiturus respicit ar as.
Assuetasque domos habitataque lempla salutat.
Inde per iniectis adopertam fioribus ingens
Serpit humum, stectitque sinus,

Et de hoc aspersorum florum honore, Barth. praefat. ad Claudian. etc. Quod vero illis iubas cristafque affingunt Poetae convincuntur testimonio Iubae Regis. Cornificius tamen ad Herenn. l. 4. ardelionem nescio quem, Romanum Forum circum volitantem, iubatum draconem vocat. Sed et qui ipsi Orientem lustrarunt, cristatos dracones visos testantur, inter quos Iac. Vitriac. l. 1. c. 89. Unde Iuba de Africanis solum (qui etiam soli ab aestu regionis venenum trahunt) intelligendus esse videatur. Iubas autem infra et supra dracones, os habere auctor est Aelian. l. 10. c. 25. at feminas carere hoc ornamento, idem docet l. 11. c. 26. De alis eorundem diximus supra, in voce Alati. Vide iterum Barth. ubi supra, Theb. l. 2. v. 279.

Ut pauca addam, illorum cristis Bacchum fuisse olim insignitum, Hecatem item dracone coronari solitam, discas ex Car. Paschalio Coronar. l. 1. c. 16. et l. 7. c. 12. tiam Minervae Draconem Sacrum fuisse, dicemus suo loco. Eosdem multa egregie ad Medicinam facientia, praecipue Magicam in se habere vim, multis adstruit Plin. l. 29. c. 4. Draco non habet venena, Caput eius limini ianuarum subditum propitiatis adoratione Diis, fortunatam domum facere promittunt, Infra, Draconum adipem venenata fugiunt. Sed et Thesaurorum custodes olim fingebantur, quia ibidem vigilantia [orig: vigilantiâ] opus etc. Vide Phaedr. l. IV. Fab. 19.

Pervenit ad Draconis speluncam ultimam,
Custodiebat quid Taesauros abditos.

Et Voss. de Idol. l. 4. c. 54. Adde Salmas. ad Solin. ubi de draconibus. quos elephantias quosque chamaedraconts hic Auctor vocat, p. 307-308. 343. Sam. Bochart. Hierozoici Parte poster. l. 111. c. 4. et quae hic [orig: hîc] passim, inprimis in voce Serpens.

DRACO [5] signi seu vexilli species. Persici Dracones capti sub Aureliano memorantur Vopisco in Divo Aureliano, Tunc illae vestes, quas in templo Solis videmus, consertae gemmis, tum Persici dracones et tiarae etc. Inter signa nempe Persarum, ea [orig: eâ] quidem aetate, Dracones fuere [orig: fuêre]; paulo vero ante Parthorum, qui in Oriente rerum erant Domini, et apud quos, cum cohortes millenariae essent, cuique cohorti suus draco erat. Erant autem hi dracones simulacra verorum draconum ea [orig: eâ] arte expressa ad terrorem hostibus inferendum, ut vulgo apud Romanos aliquando crederetur, viva ipsa animalia, non illorum imitamenta, ad bellum ferre Persas: quae in conflictu hostes appeterent, et misere vorarent. Quam falsam auditionem ridicule secutus erat Historicus ille, cuius ineprias exagitat Lucian. de conscrib. Hist. Praeter Parthos Perasque Indi quoque, ac scythae. draconibus usi, ut ex Suid. discimus. Ad Romanos a Parthis transiisse, vult Casaub. ad Vopisc. Ab Assyriis, Codin. de Offic. Constantinop. Sed hos spectasse alio vult Voss. Nam draco illis vel Numen Bel, vel Numinis symbolum fuisse viderut, vide Hieronym. Praefat. in Daniel. Alii vero istiusmodi vexilla primum coepisse deferri, apud Romanos, tradunt, postquam Traianus Dacos vicit, qui signis eiusmodi similiter utebantur. Erant autem draconum effigies depictae, in ipsis vexillis lineis aut

sericis, eaeque purpureae, Ammian. Marcell. l. 15. c. 16. Claudian. in Ruffin. l. 2. Alii. Neque solum in militia, sed et in pompa, praeferebantur. Trebellius in Gallienis, ubi de Gallieno Decennia celebrante, inter alia, Hastae. inquit, auratae altrinsecus quingenae, vexilla centena, quae collegiorum erant, dracones, et signa templorum omniumque legionum ibant etc. Hinc nomen *drakontei/w|, vexillo illi, quo in cerimoniis suis utebantur Byzantini Augusti recentiores, de quo aliisque eorum ornamentis accurate agit Car. du Fresne ad Alexiadem. A Romanis porro Draconem forte accepere [orig: accepêre], in praecipuum exercituum suorum vexillum, Impp. Occidui. Certe Gul. Brito, Carocium Othonis describens, Draconem eidem pro signo impositum fuisse, diserte memorat Philipp. l. 2.

Erigit in carro palum, paloque Draconem
Implicat, ut possit procul hinc, procul inde videri,
Hauriat et ventos cauda [orig: caudâ] tumefactus et alis,
Dentibus horrescens, rictusque patentis biatn,
Quem super aurata volucer Iovis imminet ala.

Imo et Saxonibus, inter militaria fuisse Draconem signa, docet Witikindus Gestor. Saxon. l. 1. et Anglis, ubi ab ineunte fere Regni origine ad haec usque tempora praecipuum inter Regalia habeatur signa, non secus ac Auriftamma olim in Gallia, ostendit Car. du Fresne: origine moris huius ab Uterpendragone petita [orig: petitâ], quem, cum stellam Draconis ignei effigie horridam in caelo conspexit, futuri Regni omen, duos Dracones ex auro confieri, unumque horum in Aede Wintoniensi collocari iussisse, altero in praeliis usum esse, tradit Matth. Monasteriensis A. C. 498. De Ducibus Normanniae, idem docet Car. du Fresne ex vet. quodam Regesto foederum Franciae: De Flandriae Comitibus vide Chronic. Andrense p. 491. De omnibus tandem pene nationibus, le Roman de Garin, apud Car. du Fresne Gloss. Sed et Draco in Eccles. Rom. dicitur effigies Draconis, quae cum vexillis, in Ecclesiasticis processionibus, deferri solet, qua [orig: quâ] vel Diabolum ipsum, vel haeresim triumphatam designari aiunt. Consuetudines Coenobii Floriac. Dominica [orig: Dominicâ] in Ramis Palmarum duae fiunt processiones: posterior ad Floriacum, praeeunt vexilla et Draco. Alibi: Ad processionem portatur aqua benedicta et thuribulum sine igne, et Crux et Draco in pertica. Unus vero de infantibus in consa, a Magistro suo praeparata, affert candelam accensam, ut praesto sit ignis, si exstinguatur, qui in ore Draconis portatur. Ipso die portatur Draco a Thesaurario etc. Vide Beletum de Divin. Offic. c. 123. et Durand. Rat. l. 6. c. 89. n. 12. etc. 102. n. 11. laudaots, in Gloss. cit.

DRACO [6] subversus Ordo Eq. institutus, a Sigismudo Imp. A. C. 1418. post concilium Constantiense: quasi in signum debellatae in Ioh. Husso et Hier. Pragensi, verae fidei defensoribus strenuis, perfide necatis, haereseos. Bonfin. Hist. Hung. Favin. theatro hon. et Eq.

DRACON fluv. ad radices Vesuvii montis. Procop. Iuxta Nuceriam labitur. Dragone vulgo.

DRACONARII apud Petr Dicaon. Chron. Casin. l. 4. c. 39. ubi Henrico Regi, Romam adventanti, obviam iisse scribit Baiulos, Cereostatarios, Stauroforos, Aquiliferos, Leoniferos, Draconarios etc. Graece quoque *drakona/rioi, ut liquet ex Leonis Constit. 3. et *drakonteiofo/roi, quod est in Glossis Graeco Latinis, dicti sunt qui dracones, vexilla sc. de quibus modo dictum, gestarent. Sed et Vopisc. iam eorum meminit in Aureliano, Aquilifer legionis tertiae, cum Vexilliferis et Draconariis. Apud Romanos namque Dracones per singulas cohortes ad praelium ferebant. Lapso enim pene imperio aquilis dracones successere [orig: successêre]. Sidon. Apollin. Carm. 2. v. 232.

Ut primum vestras aquilas provincia vidit,
Desiit hostiles confestim horrere dracones.

Ubi hostibus illos tribuit, aquilisque opponit: sed utrosque coniungit Vopisc. d. l. et Claudian. de Nutpiis Honorii et Mariae. Carm. x. v. 193.

Atque hi quidem non e metallo aliquo formati, ut aquila, sed vel picti, vel intertexti, et in linteo, ut Tertullian. refert, depicti. Hinc vento moveri dicuntur Ammiano Marcell. l. 14, et Sidon. Apollinar. cam. 5. v. 409. sic canit:

--- --- --- --- --- --- Textilis anguis
Discurrit per utramque aciem, cui guttur adactts
Turgescit Zephyris, patulo mentitur hiatu
Iratam pictura famem.

Color istiusmodi vexillo purpureus, teste Isid. l. 14. c. 41. Alioquin equitum caeruleum; peditum erat roseum vexillum. Vide Thom. Dempster. in Ioh. Rosini Antiqq. Rom. l. 10. paralipom. et plura supra.

DRACONIGENA a poetis dicebatur urbs Boeotiae, a Cadmo, cum quinque viri ex Dracone ab ipso interfecto natis, constructa, dicitur et Thebae.

DRACONIS [2] Sanguis concreto succo rubens, inter visus obsonia, quibus Mariam Mediceam Galliae Reg. Amstelodami excepit Societas Indiae Orientalis, memoratur Car. Barlaeo in Medicea. Vide quoque supra in vode Cinnabari.

Graece, Hebraice et Chaldaice doctissimus. Theologiam primo Marpurgi; inde Rostochii docuit, factus dein Sambiae Ep. in Prossia Ducali. Unde tamen Wittebergam concessit, ut editioni, quam moliebatur, Bibliorum V. lingg. ad imitationem Origenis, alteriusque Alcalensis editionis, ibi vacaret. Verum morte praeventus tantum opus absolvere non potuit, factum id autem A. C. 1566. aet. 72. Melch. Adami Vit. Theolog. Thuanus, Anton. Teissier in Elogiis Part. 1. ubi Scriptorum eius Catalogum exhibet.

DRACONON vel DRACONUM opp. et mons Icariae, ins. Steph. Sed Plin. l. 4. c. 12. est ins. maris Aegaei deserta.

DRACONTIA nomen gemmae, apud Plin. l. 37. c. 10. Draconites sive Dracontia e cerebro fit draconum: hic, Exciditur e cerebrio draconum dracontias lapis, sed lapis non est, nisi detrahatur viventibus Et ex eo Solin. c. 30. quorum is, Graece h( drakonti=tis2, unde Dracontitis apud Plin. reponit Salmas. h( drako/nteios2, sub. gemma. Nempe crescit et Coalescit gemma haec in capite draconis, quam ut consequantur incolae (in India id fieri idem Plin. habet) dormientibus his animalibus capita amputant. Qua [orig: Quâ] arte autem dracones a venatoribus sopiantur, idem Solin. mox ita exponit: Praestantissimi andacia [orig: andaciâ] viri explorant anguium foveas et receptus: inde praestolati ad pastum exeuntes, praetervectique percitis cusibus, obiciunt gramina medicata --- ad incitandum soporem: ita somno obsopitis, e capitibus exsecant lapides etc. Paulo aliter venationis huiusce modum enarrat Philostrat. Apollonii l. 3. ubi de palustribus montanisque draconibus prolixe disserens, in horum capitibus inesse lapillos huiusmodi tradit, specie adspectuque iucundos, neque non coloribus aut tincturis splendorem inducentes, effectu virtuteque admirandos; uti ex Graeco reddit Barth. qui totam hanc historiam, lectu iucundissimam, Latine a se translatam, inseruit Animadversionibus suis ad Papin. Stat. Theb. l. 5. v. 510. At de gemma ista Solin. iterum, Usui eius Orientis Reges praecipue gloriantur, quamquam nullum lenocinium artis admittat soliditate; et quidquid in eo nobile st, non manus faciant, nec alterius quam naturae cander sit, quo reluceat: ad quem locum vide Exercitationes Salmas. p. 387. et seqq.

DRACONTIDES Athenis quidam scelestus, et multis damnationibus obnoxius, ut Plato in Sophistis. Callistrat. unum putat esse e 30. tyrannis vel eiusdem nominis. Scripsit enim scitum de Oligarchia illorum triginta, ut Aristot. autumat in Polit. Vide Schol. in Aristoph. Vesp.

DRACONTIUS Hisp. Sacerdos, incertae aetatis Poeta, hexaemeron, sive de opere 6. Dierum, scripsit carmine heroico. Primi e Biblotheca [orig: Biblothecâ] S. Victoris edidere [orig: edidêre] Parisienses, posteaque mendis aliquot sublatis Georg. Fabric. hinc Bibliothecae SS. PP. a se editae editione secunda [orig: secundâ], Tom., 8. inseruit Margarinus de La Bigne. Notas in eum scripsit Ioh. Weitzius. Lloydius ex Voss. Eugenius II. Ep. Tolet, corrxit et auxit, rogatu Chindasindi Regis, Vixit sub Theodosio Iun. Moret. ex Ildefondo, de Viris Ill. c. 14. Isid. c. 24.

DRACONUS nunc TRAEN Cluver. amnis parvus agri Trevirensis, qui post aliquot mill. in Mosellam se exonerat, iuxta Noviomagum vicum 3. leuc. infra Treviros. Ad huius et Mosellae confluentes. Mediolanum est, vulgo Bergcastel, a Nicetio Ep. Trev. muro, 30. turribus aulaque marmoreis olumnis fulta cinctum et ornatum. Vide et Trahonus.

DRACUINA Rhaetiae in Suevia Cisdanubiana, Trauburg Lazio. Baudr. in Vindelicia, nunc Ehingen, seu locus in suburbiis, ex altera parte Danubii. Oppidul. nullius momenti, 3. leuc. supra Ulmam in Occ. In Suevia.

DRACUNCULI apud Ael. Lamprid. in Heliogabalo, Aegyptios dracunculos Romae habuit, quos illi agathodaemones vocant: erant parvi dracones, delitiarum aut superstitionis causa [orig: causâ] domi ali soliti: quae de re multa adnotavit, in altera Suetonii editione, ad l. eius 3. c. 72. Casaub. plura Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 4. c. 58. quorum is non ab Aegyptiis, quod dicit Lamprid. sed a Phoenicibus, Agathodaemonum nomen illis esse inditum, docet ad cum d. l. Cum iisdem infantes in cunis iacentes lusitare consuevisse, diximus supra ubi de Cunabulis. Nec forte aliunde fabula orta de Alexandro, Scipione, Augusto et aliis, ex matrum cum draconibus congressu genitis; cum etiam in lectos sese insinuare istiusmodi animalia, et iuxta homines accubare innoxii consueverint. Vide illustrem hac de re Luciani locum in Alexandro, nec non supra in voce Draco. Est et Dracunculus, Graece *drako/nteion, nomen herbae, quam cum colocasia, quae kibw/rion fert et fabam Aegyptiam, confundit Plin. l. 25. c. 2. cum ato eandem facit Salmas. et radicem quidem Arum, caulem vero Draconion dictum ait, quod varietate insignitus esset, serpentum maculis simili. Vide ipsum Plin. id confirmantem l. eod. c. 3. Ostensam eam herbam oraculo Herculi, ut ulceribus suis diu insanabilibus ea tandem medicaretur, legas apud eundem Plin. et certe tw=n kakoh/qwn e(lkw=n a)/riston fa/rmakon, medendis ulcerihus malignis et inveteratis officacissimum remedium, Theophrastus vocat etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 973. et seqq.

DRACUNTEUS sive DRACUNTUS DRACONTIUS Ptol. Africae propriae adiacens ins. Chelbi Nigro dicitur, in mari Mediterr. nunc Galata, Baudr. 30. mill. ab ora regni Tunetani in Bor. paulo amplius a Tabraca ins. Chelbi autem seu Chirbi sunt 4. scopuli exigui, longius in Bor. versus Bonum Caput, a quo 45. mill. distant in Circium.

DRACUS [2] daemonum, qui circa Rhodanum fluv. visuntur. forma hominis et in caverrnis mansionem habent, species; de quibus multa habet Gervas. Tilleber. in l. MS. de Otiis Imper. Decis. 3. c. 87. Certe Occitanis etiamnum Drac seu Drago, est nympha Gall. une fee. Hinc iisdem fale Drac, h. e. Dracum se praebere, Goudelin. apud Car. du Fresne Glossar.