CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

Psilothro faciemque lavas et dropace calvam
Numquid tonsorem, Cargiliane, times?

Unguentum est depilatorium, quo pilosa loca, hic [orig: hîc] faciem: brachia: Idem l. 2. Epigr. 29. cuius epigraphe ad Rufum.

Cuius olet toto pinguis coma Marceliano
Et splendent vulso brachia trita pilo.

alibi alas etc. laevia ac glabra luxuriosi olim inter Romanos reddebant, quod drwpaki/zesqai proin dixere [orig: dixêre]. Vide supra ubi de Alipilis etc.

DROPIDES frater Solonis, Poeta, non tamen par fratri. Ex hoc mater Platonis orta. Voss. de G. P. c. 3.

DROSSATUS Regni apud Ericum Histor. Suec. l. 3. p. 81. Gubernator eidem est, l. 4. p. 121. Princeps Senatus, Ioh. Loccenio.

DROTIUS Scalig. qui eo Nitiobriges a Petrocoriis dividi tradit, Dragutus fluv. Galliae, vulgo le Drot, alluit Caput Drotii Capdrot, Bironem Villam Regalem Villereal, Castelliones Castillones, Salvitatem la salvetat, Duratium Duras, Montempsecurum Monteseur, et inter Gerundam ac Cauderot vicos in Garumnam devolvitur. Apud Aimoin. in Vita Abbonis, ubi, inter Dornoniam fluv. et Monasterium Regulae Arot seu Codrot torrentem aut fluviolum occurrere ait, legi vult Hadr. Vales. Drot seu Codrot torrens: ita ut Drot sit nomen fluvii; Codrot appellatio vici ad eius ostium positi, et ita dicti, quasi Cauda Drotii: quae duo, nimirum flumen et rivum, Aimoin. in unum confudit, vide Hadr. Vales. in voce Garumna.

DRUENTIUS vel DRUENTIA Liv. Plin. ac aliis, qui longe omnium Galliae fluminum difficillimum transitu commemorant. Italis Durance ac Durenza, fluv. rapidissimus Gall. Narbon. ex Alpibus ex adverso Padi oriens, ac per Delphinatum et Provinciam in Rhodanum labens, Strab. l. 4. Liv. et Silius navium patientem esse negant: cum tamen in vet. marore Naviculariorum Druentiorum fiat mentio, unde Romanorum industria [orig: industriâ] navigabilem factum apparet. Eius meminit Sil. l. 3.

Baudr. oritur in Delphinatu, Valesio e colle Crucis col la Crois montiv Vesulo proximo defluens, Villam veterem, Montem Bardonis, vicos S. Clementis et S. Andreae, Ebrodunumque rigat et versus Vapincum labitur. Dein per Provinciam, rigatis, post Talartium et Ventavonem, Sisterone, Castello Arnolphi, Monteforti, Manosca, Caprariis, ubi Virdonem recipit, Pertuso, Villa laurea [orig: laureâ], Rocca [orig: Roccâ], Laureto, Mirandulo, labens, hic [orig: hîc] in duos alveos scinditur, quorum maior, cui Orgo adsidet la Durance, minor Durensole accolis: in media hac ins. monti insidet Cabellio Cavarum. Postquam rurusus coiit, Calvum montem, Bonum passum et Novas praeterlabitur, et apud barbantanam castrum monti impositum, 1. leuc. infra Avenionem in Austr. Rhodanum subit. Huc Massilia [orig: Massiliâ] usque habere sedes Salyos scribit Strab. Notit. Gall. Incertum hunc fluv. vocat Auson. quod nullis coerceatur ripis, et pluribus simul alveis fluat. Hannibali obstitit olim, hodie navigabilis non est, et pontibus caret.

DRUJAS apud Lamprid. in Alex. Sev. Mulier Druias eunti exclamavit etc. alibique passim apud Scriptores Historiae Aug. corrupte pro Dryas, Salmasio Iudice; Dryades enim semper scribuntur in membranis; quae quam cognationem cum antiquis Gall arum Druidis habuerint, ostendere non liquidum est. Druidarum religionempenitus abolevisse Claudium, scribit Suet. qui tamen forte non omne illud genus extinxerit; Nam et Druidarum apud recentiores mentio, et stirpe eorum sati quidam in Gallis dicuntur, apud Auson. Profess. IV. v. 7.

Verum praefati Auctores Druidarum virorum nusquam, mulierum tantum Dryadum meminerunt [orig: meminêrunt], quae fere semper fatidicae introducuntur et vaticinatrices et sagae, videnturque nominatissimae fuisse, ut quae consulerentur in rebus divinis, uti olim Delphica oracula: Sic de Aureliano Vopisc. de Diocletiano Idem, de aliis alii. Forte istae, quod plurimum in lucis, Druidarum antiquorum imitatione, versarentur, ibique sacris operarentur, vel quod ex eorum stirpe oriundae crederentur, id nominis adeptae sunt. Certe fatidicae fuere [orig: fuêre] et sortilegae, cuiusmodi mulierum artem in usu fuisse, apud antiquos Gallos Germanosque notum: apud Plutarch. enim legimus,

in exercitu Cimbrorum et Teutonum mulieres fuisse, quae ex verticibus aquarum et fluminum eventum pugnae certo suis praedicerent. Nec diversi generis fuere [orig: fuêre] Fatae illae, Gall. Fes, de quibus multa Francici Romanenses fabulantur. Salmas. ad Lamprid. A voce Celt. Trewe, i. e. fides seu Drut, i. e. amicus, etymon arcessit Bucher. etc. Vide infra Feae.

DRUIDAE sive DRUIDES Caesari, et Ciceroni de Divinat. ii erant apud Gallos, et Britannos, qui Graecis Philosophi, Persis Magi, Indis Gymnosophistae, Assyriis Chaldaei: uti scribit in Prooem. Diogen. Laert. Euhages Amm. Marcell. l. 15. c. 9. et Saronidae Diod. l. 6. c. 9. et 12. Originem nominis a Graecis petit, Plin. l. 6. c. 44. ubi sic scribit: Nihil habent Druidae (ita suos appellant Magos) visco, et arbore in qua gignatur (si modo sit robur) sacratius. Iam per se roborum eligunt lucos: nec ulla sacra sine ea fronde conficiunt, ut inde appellati quoque interpretatione Graeca [orig: Graecâ] possint Druidae videri. Nimirum sensit esse a Graeco *dru=s2, i. e. quercus: quia, ut inquit, roborum eligunt lucos, Itemque hoc Caes. l. 6. bell. Gall. Is certo anni tempore in finibus Carnutum, quae regio totius Galliae media habetur, considunt in luco consecrato. Sic eum locum recte corrigit Casaub. notis ad Laert. In vulgatis enim pro luco, est loco. Ex hac arbore viscum unus ex Sacerdotibus falce aurea [orig: aureâ] colligere solitus, illud candido panno excepit, duobus albo colore tauris mactatis, qui numquam sub iugo fuissent, tandem convivio toti pompae finis factus est. Potu sumptum videbatur omen animalium genus fecundare, et venena pellere. Quidam ab Hebraeo Derussim, Drussim vel Drissim, i. e. contemplatores dictos, volunt. Diod. insuper Theologos esse dixit. Pherecydes, Pythagarae praec. primus publicavit Druidarum argumenta, pro Animae immortalitate, qui proin faciles pecuniam, mutuo dabant, modo in altero mundo redderetur. Astrologiae, Geographiae, Geometriae, Politicae inprimis periti, hinc rerum Arbitri omnium. Ex illis Euhages dicti, contemplationi, Semnothei sacris vacabant, sub uno Capite. Caes. de Bell. Gallic. l. 6. Libris non usi, sola [orig: solâ] memoria [orig: memoriâ] docti evasere [orig: evasêre], Mela l. 3. c. 2. 24000. milibus versuum, insignium virorum gesta, posteris tradentess. Ova serpentium, ad animos Principum conciliandos, et felicem rerum successum rati efficacissima, Plin. l. 16. c. 44. l. 24. c. 11. l. 29. c. 3. l. 30. c. 1. Vide infra. Sed quod ad etymon (quod Becmanus quoque sequitur, ac fungerus) placet sapiens Strab. consilium, qui negat in appellationibus gentium barbararum quaerendas esse Etymologias Graecas. Mirum vero, doctiss. Camd. in Brit. sua subscribere Plin. cum idem auctor, sit Alfricum prodere, Magum Saxonibus Dry vocari. Nam verisimile magis ab hoc esse Druidae, quam hoc a Dryidis. Adde quod Druidarum nomen inde est, unde disciplina, at Caess. l. 6. ac Tac. Ann. l. 14. c. 30. auctores sunt, Druidarum disciplinam esse e Britannia, ubi nullam unquam Graecorum coloniam deductam constat. Non igitur a Graecis ea vox, sed Britannis, quibus Germ. lingua in usu fuit, test. Tac. ac Caes. Ille enim habitantibus Caledon. quae Scotia hodie, Germ. originem tribuit: Hic in Britan. colonos transisse ait ex Belgica, in qua eodem auctore, Germani Cis-Rhenani. Quare ingeniose Gorop. Becanus l. 1. Gallic. Druis Germ. esse putat, quasi trowis et Britannice truwis. i. e. Veritatis ac fidei doctor. Wis enim, seu Wys, si verbum est, notat ostendere, (Belgis Wysen ) sin nomen, significat sapiens, intelligens: Prior tru, sive trou signat fidem, unde et Deus priscis Germ. Drutin, vel Trutin, quasi fidelis vocatur. Voss. Druidae autem exstincti sunt sub Tiberio Caes. Plin. l. 30. c. 1. Tiberii Caesaris principatus sustulit Druidas eorum. Dicuntur etiam Druydae, Druydes, et Dryidae; secundum quosdam a Druyde, Sarronis fil. quarto Celtarum Rege sic dicti, quod is Philosophus fuerit peritissimus. Vide Druys. Humanis hostiis sacrificare Mercurio soliti fuerunt [orig: fuêrunt], quam religionis immanitatem improbavit Augustus, puniit graviter Tiberius, sustulit Claud. teste Suet. in eius vita [orig: vitâ]. Amm. tamen Marcell. Tac l. 13. Lamprid. in Alex. eius adhuc meminerunt [orig: meminêrunt]. Ceterum non virorum solum hoc nomen, verum et fatidicarum feminarum. Vopiscus, in Aurel. Dicebat quodam tempore Aurel. Gallicanas consuluisse Dryadas. Monuit quoque una ex his Alex. Severum Imp. ad Germ. proficiscentem bellum, ne victoriam speraret, neque militi suo crederet: qui quoque his neglectis iubente Maximino mox Moguntiae interfectus est. A. C. 237. Et Diocletianus Druidas magni habuit, ex quarum praedictione Imperium assecutus legitur, apud Vopisc. in eius vita. Aur. Victorem, Eutrop. l. 9. etc. Vide Eliam Vinet. ad Professores Ausonii, Cluver. l. 1. de Germ. Ant. c. 30. Merul. Cosmogr. suae parte 2. l. 3. c. 11. Diod. Sic. l. 6. c. 9. et 12. Steph. de Urb. Strab. l. 4. Vopisc. in Numeriano. Cael. Rhod. l. 18. c. 21. Rovillard. hist. Carnut. c. 1. n. 5. etc. Lucan. l. 1. Bell. Civil. v. 450. et seqq.

Et vos barbaricos ritus, moremque sinistrum
Sacrorum Druidae positis repetistis ab armis.
Solis nosse Deos, et caeli numina vobis,
Aut Solis nescire datum: nemora alta remotis
Incolitis lucis, vobis auctoribus, umbrae
Non tacitas Erebi sedes, Ditisque profundi
Pallida regna petunt: regit idem spiritus artus
Orbe alio: longae (canitis si cognita) vitae
Mors media est. --- ---

Et Conradum Celten. in descr. Nurembergae. Nic. Llyod. De iis ita Ann. Marcellin. l. 15. c. 9. Per haec loca, inquit, hominibus paullatim excultis viguere [orig: viguêre] studia laudabilium doctrinarum, inchoata per Bardos et Euhages et Druidas. Et Bardi quidem fortia illustrium virorum facta hoeroicis composita versibus, cum dulcibus lyrae modulis, cantitarunt: Euhages vero scrutantes seria et sublimia naturae pandere conabantur. Inter hos Druidae ingeniis celsiores, ut auctoritas Pythagorae decrevit, sodaliciis adstricti ac consortiis, quaestionibus occultarum rerum altarumque crecti sunt, et despectantes humana pronuntiarunt animas

immortales. Interim eas de corpore in corpus transire opinati sunt, teste Caesare l. 6. Georg. Horn. statuit, Druydum Philosophiam ab Assyriis Magis fluxisse, qui Germanica [orig: Germanicâ] lingua [orig: linguâ] hodieque dicuntur Trutten, vel Truttner. Sicut igitur vox Magus, quam olim boni significatus [orig: significatûs] fuisse contendunt, nunc in malam partem accipitur: ita et Druydas nunc idem vult dici, qui Diabolicis artibus dediti praestigiis hominibus illudunt. Unde hodieque a Frisiis daemonem Druss vocari, refert Suffridus Petri: qui apud priscos Frisones Druydas quoque seu Druysas fuisse (quorum inde ab antiquo Frisonis aevo ad Radbodum II. atque ultimum gentis Regem, decem hos, sed interrupta [orig: interruptâ] serie recenset: Haionem, Vithonem I. Serapionem, Harconem I. Synnam, Harconem II. Vithonem II. Popponem, Sivardum et Occonem) in Annalibus Frisiorum narrat, vide G. Horn. Hist. Philos. l. 2. c. 12. Eosdem, ut et Gymnosophistas, obscure ac per sententias philosophatos esse, docet Laert. l. 1. Lucan. Bell. Civ. l. 1. v. 449.

DRUIDES seu AE pop. Galliae, pars Carnutum, ubi nunc Comit. Drocensis in Belsia, quorum opp. prim. Drocum, 7. leuc. a Carnuto. Fuere [orig: Fuêre] et Magi, qui in roboribus sacris, ubi nunc vicus Rovures, sacrificabant, ad Vegram amnem, dimidia [orig: dimidiâ] leuc. ab Ebura fluv. 3. Draco in Bor. 14. a Lutetia in Occ. Robertus, fil. Ludovici Crassi, hunc Comitatum obtinuit, caput Comitum: Unde et Duces Britanniae orti. Petronella et Margareta, heredes Simonis Thuartii, hunc Comit. Carolo V. cesserunt [orig: cessêrunt]. Morerius.

DRUNA vel. DRUMA fluv. Gall. in Delphinatu, qui tribus a valentia leucis in Austr. Rhodanum ingreditur, et hodie la Drome vocatur, primum Auson. in Mosella. Edyll. x. sub finem.

memoratus. Oritur 7. leuc. a Vapinco in Occ. rigatque Diam et Crestidium, Baudr. Vales. oritur in Alpibus Vocontiis ex ingenti fonte vel potius lacu, alluitque Bellummontem, et vicum S. Desiderii S. Disier, nec procul a Bellagarda et a monte, in quo Lucus municipium Vocontiorum fuit, lapsus, mox Aquas Aiz, tum Deam Vocontiorum attingit, (Die ) Salientes Saillans, Cristam Crest, Laureolum Lauriol, Vaolem Drunae Vau Drome, ac demum in Rhodanum defluit inter Valentiam Segalaunorum et Montilium Ademari, tribus leucis ab urbe Valentia, ut dictum. Laureolum porro quidam Aureolum alii Aureolos vocant, et Prioratum S. Ioh. de Oreolis in Polyptychis reperio: quibus si accedimus, l'Auriol aut l'Oriol scribi convenit. Est alter eiusdem nominis fluv. in Aquitania, Druna et Drona Larinis scriptoribus dictus, accolis Droune: qui Corterate alluit Coutras, et ab ella l'Ile in Duranium defertur. Est et Druma Drome; quem Aura Aure, in tabulario Ecclesiae Baiocassinae Aurea nuncupatus accipit. Non. Gall.

DRUNCIANUS gener Cassii Imp. cui post Cassii mortem ita pepercit Marcus Imp. ut tamen defuncti eius bona fisco vindicaret, l. 7. Cod. ad L. Iul. Mai. et apud Capitolin. in M. Anton. Vulcat. Druentianum vocat. Casaub. ad Capitolin.

DRUNGARIUS praefectus DRUNGI. DRUNGUS autem Graecobarb. *drou=ggos2, globus militum, vel pars quaedam exercitus est, sub adulto Imperio vox nota Romanis, qua [orig: quâ] tamen primitus non de suis, sed de gentium militibus usi sunt, vide Vopisc. in Probo, Veget. de re milit. l. 3. c. 16. Scire Dux debet, contra quos drunges, h. e. globos hostium, quos Equites oporteat poni etc. Dein in ipsius Orient. Imperii militiam irrepsit, ut ex codin. Leonis Imp. Tacticis patet: ubi constat, Drungum etiam fuisse numerum aliquot Comitum i. e. Cohortibus praefectorum, sub Drungario merentium. Leunclavio Drungus, non pauciores quam mille, nec plures quam 4000. milites continebat. Graecis olim xiliarxi/a, Italis, Gallis, Germanis Regimentum. Fuit autem in exercitu Drungarius, i. e. Tribunus seu Chiliarcha, tertius: Hoc enim ordine a Leone militiae gradus numerantur, Imp. Metarchae, Drungarii, Comites, Centuriones, Decani, Quintani et Quartani. *drou=ggos2 Leunclavio, apud Graecos recentiores, uti Agla, apud Turcos, baculum vel sceptrum officii ac dignitatis significat, an a Lat. trunco? Spelmann. vero Saxonica videtur vox, et confertam multitudinem, hodieque Anglis throng denotare. In infer. Imperio constantinopoli clarus fuit Magnus Drungarius, qui duplex, Biglae et Classis. Prior vigiliae et excubiarum erat Praefectus, meruitque in Castrensi militia sub Magno Domestico: gerebat hic sceptrum iudiciale, post superiorem condylum, qui in omnibus inauratus erat, aureum et coccineum, ad imum usque accurate ornatum: vide de iurisdictione eius Manuelem Comnen. Novella [orig: Novellâ] 2. de Praefecto vero Vigilum ab Augusto constituto, ff. l. 1. tit. de off. praef. vigil. Posterior in re marina, magno Duci fuit subiectus. Praerat his Amiralio, Protoconniti, Drungariis et Comitibus i. e. Cohortium praefectis, habebatque sceptrum e ligno laevi, aliquando absque iudiciali sceptro erat. Notat Meurs. a Leone Naumach. navalem hanc praefecturam primitus fuisse, et postea ad militiam terrestrem esse translatam. Vide Henr. Spelmann. Glossar. Archaeol. Addo, quod Magno Drungario Classis, prae aliis suberat deu\teros2 *drougga/rios2 tou= sto/lou, ut est apud Annam Comnenam Alexiad. l. 12. p. 369. Apud Cedren. memoratur quoque Drungarius Cibiraeotarum, in Leontio; Apud Auctorem Hist. Misc. l. 23. Drungarius *dwdekanh/sou etc. Vide Glossarium Meursii et Myrepsum l. 1. c. 443. laudatos Car. du Fresne in Glossario. Originem vocis quod attinet, Graecam illam esse, sed barbarefactam a Graecis recentioribus, vult salmas. *(ru/gxos2 enim rostrum est; quod vulgares Graeci iam olim dixere [orig: dixêre] drou=ggon: qui militum multitudinem cuneatim rostratimque pugnantium, fronte sc. in angustum desinente, videntur sic appellasse; nam et capita porcina huiuscemodi cuneos fuisse vocatos, notum et Vegetio et Ammiano. Vide eum Notis ad Vopisc. in Probo (ubi tamen, drungos quandoque a cuneis distiugui, et apud Veget. ubique globos

exponi, Graec. swstrofa\s2, hocque pugnae genus usitatum maxime Barbaris non it. inficias) et ad Solin. p. 311. et 364. etiam aliquid infra in voce Ossa.

DRUSCI pop. Syriae ad montem Libanum, sub proprio olim Principe sui iuris: hodie sub Turcis degunt. Vide de Druscorum expugnatione Thuan. l. 84. et Rauwolf in Itin. Plura autem de iis in voce Drusi. Georg. Horn. duos in Asia Principatus agnoscit. Sidonis et Druscorum, et Fachreddinum priorem tenuisse docet. Orbis Polit. Part. 2.

DRUSI [1] populi quidam habitantes ad fines Ioppes et Damasci, qui hic remanserunt [orig: remansêrunt] post expeditionem a francis in terram sanctam susceptam, ducunt vitam prorsus Barbaram, circumciduntur tamquam Mahumetani, bibunt vinum tamquam Christiani, quales haberi volunt, commiscenturque proriis filiabus tamquam belluae: vivunt inter Turcas, hos tamen et Iudaeos maxime aversantes, sub Principibus sui generis, bello assueti, audaces et obstinati sunt. Pugnant sclopeto gladioque incurvo, aliqui etiam lanceis et sagittis. Ioh. Matal. Metell. Hoc saeculo celebres illos reddidit Emir Fechredin, Princeps eorum. Eugen. Roger. descr. Terr. Sanct. tr. 2. c. 2.

DRUSIANA [1] a Ioh. Apostolo, ad decrretum Nervae Imp. e Pathmico exilio revocato, in ingressu Ephesi, a mortuis excitata. A. C. 96. Ioach. Camerar in vita Ioh.

DRUSIANA [2] fossa pars Rheni, post eius scissionem, in Germ. inferiori dextra, Yfel nunc dicta, incipiens apud arcem Drusianam, vulgo Doesburg.

DRUSIANA [3] Vallis in Rhaetia, vulgo Walgow, per quam fluv. Langarus, ex Rhaeticone ortus, labitur.

DRUSILLA [1] soror Caligulae Caesaris, primum L. Cassio, postea M. Aemilio Lepido nupta, urbes per omnes divinis, post obitum, honoribus coli iussa est. Nec defuit Senatorii Ordinis vir Liv. Geminius, qui iuraret, se eam vidisse in caelum ascendentem, cumque Diis conversantem: ac exitium sibi familiaeque imprecaretur, si calleret, testes Deos et in his Drusillam invocans. Quo etiam iuramento, quemadmodum Numerius Atticus similiter de Augusto iurans, seu potius peierans, decies sestertium meruit, ut auctor est Dio l. 52. ex quo etiam cognoscimus, eam habitu veneris, cognomine Pantheae, consecratam, quo proin I. Lisp. refert veterem hanc Inscr. VERERI COELESTI AUGUSTAE SACR. MUMMIA C. F. DORCAS S. P. F. C. Vide Voss. de Idol. l. 1. c. 12.

DRUSILLA [2] Agrippae Iun. soror, primo desponsata filio Antiochi Epiphani, dein Aziazi Emesorum sive Amazorum Regis data est. Hanc cum pulchritudine ceteris praestaret, Felix concupivit: quare misso nuntio, qui erat Iudaeus Magus, Simon, Cypro oriundus, eam in suam partem flexit: nam haec sponte relicto priore marito, et religione sua [orig: suâ], huius nuptias secuta est. Vide Ioseph. Antiq. l. 20. c. 9. Huius mentio fit Actor. 24. v. 14. Felix cum Drusilla urore sua quae erat Iudaea, accersivit Paulum, et audivit eum de fide quae est in Christum.

DRUSILLA [4] filia Germanici, ex Agrippina, nepte Augusti. nupsit L. Cassio primum, dein M. Lepidio. Tacit. Ann. l. 6. c. 15. Huic drusillam Vinicio Iuliam Germanico genitas coniungit.

DRUSILLANUS nomine Rotundus, servus Claudii Imp. Dispensatorque Hispaniae citerioris. Plin. l. 33. c. XI.

DRUSO imperitus Historicus; sub Augusto, debitores suos historias a se scirptas audire coegit, spretas reliquis. Horat. l. 1. Serm. Sat. 3. v. 86.

DRUSOMAGUS urbs Rhaetiae. Ptol. hodie Campidonae: alii Kempten, alii Memmingen esse hodie dicunt.

DRUSORUM Familia ramus Claudianae erat, et licet plebeia, 8. tamen Consulatibus, 2. Censuris, 3. triumphis, Dictatura [orig: Dictaturâ], Equitum Magisterio, etc. insignis. Clarissimi Salinator et drusus, cui nomen ab interfecto Drauso, hostium duce.

DRUSUS [1] vir Romanus, genere, et eloquentia [orig: eloquentiâ] magnus; sed ambitiosus, et suerbus, Catonis avus. Cic. l. 4. de Fin. Interfectus est domi suae. Idem Pro Milone.

DRUSUS [2] cognom Germanicus, Liviae Augustae ex Tiberio Nerone fil. in Germania periit A. C. 30. de cuius morte exstat, Ovidii carmen consolatorium ad Liviam matrem. Frater Tiberii, ex Antonia iun. Germanici, Liviae et Claudit pater fuit. Vide Dion. l. 55. Liv. l. 138. et seqq. Vellei. Suet. Tac.

DRUSUS [3] Tiberii ex Vipsania Agrippae fil. quam, ut Iuliam duceret, repudicavit. In Illyrico, et Germania militavit, inde redux Tribunus P. factus est, ob superbiam populo exosus, a Seiano veneno sublatus. Pater duorum filiorum, quorum alter obiit in pueritia, alter iussu Caligulae occisus est, et Iuliae Drusillae, quae primo Neroni, dein Rub. Blando nupsit.

DRUSUS [4] Claudii qui post Caligulam imperavit, fil. impubes Pompeiis obiit, pyro per lusum in sublime iacto et hiatu oris excepto; cum ei Pater ante paucos dies Seiani filiam despondisset.