CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

DYRRACHUS Epidamni ex filia [orig: filiâ] nepos Neptuno genitus, qui protum urbi adiecit, quae Dyrrachium appellatur. Deinde cum fratres adversus illum bellum gererent, Hercules Erythia [orig: Erythiâ] rediens, pro telluris parte, in eos depugnavit. Quamobrem Dyrrachii Herculem veluti telluris eorum ex parte incolam fuisse autumant: Dyrrachum non utique inficiantes, verum ad Herculem tamquam ad Deum inclinantes. Appian.

DYSARES Arabum Deus, idem cum Dionysio, sive Sole. Vox uti suspicatur Voss. ex [gap: Hebrew word(s)] duts et [gap: Hebrew word(s)] arets, quorum prius gaudium, alterum notat terram. Disares Tertulliano dicitur Apolog c. 24. Unicuique etiam provinciae et civitati suus Deus est, ut Syriae Astarte, Arabiae Disares. Ubl perperam in Aldina Diasares. Etiam apud Steph. est *dousa/rh sko/pelos2 kai\ korufh\ u(yhlotath *)arabi/as2, ei)rhtai d' a)po\ tou= *dousa/rou, sqeo\s2 de\ ou(=tos2 para. *)/arayikai *daraxhnoi=s2 timw/menos2. Dachareni autem Arabiae Felicis pop. qui aliter Nabataei. Unde corruptus Hesychius ubi vulgo legitur *dousa/rhn, to\n *dio/nuson *mabatai=oi w(s2 fhsi\n i)si/dwros2. Ubi *nabatai=oi legendum liquet. Aliud etymon huius vocis petat, si velit lector ex Bocharti Phalege l. 2. c. 19. Nic. Lloyd.

DYSAULES in Eleusiniis sacris, vide Salmas. ubi supra p. 750. ex Clem. Alex. qui Baubonem, Triptolemum, Eubuleum, Eumolpum; Dysaules, Caduceatores, Hierophantas, Daduchos, Praecones, et totam illam scenam Eleusiniorum, facunde traducit. 5. Strom. Capellarum custodem fuisse refert Arnob. l. 5. sicut boum iugatorem, Triptolemum; porcorum custodem Eubuleum, gregis lanitii Eumolpum, vide locum.

DYSTRUS pro Martio mense, apud Euseb. Hist. Eccl. l. 8. c. 3. Vide Dominic. Macr. in Hierolexico.

E . Una e vocalibus, in vocibus quibusdam Latinis veteribus, latius sonabat, ut posterius E. in bene: in quibusdam exilius et pene habebat sonum vocalis I. h. e. medium inter E. et I. ut in here, cuius loco propterea heri scripserunt [orig: scripsêrunt]. Ita sibe et quase in multorum libris se reperisse et his Liv. fuisse usum, ex Pediano, qui et ille ipsum sequeretur, se comperisse testatur Fabius, E. longum Graecis antiquis erat loco H. etiam post simonidis. qui vocales H. et *w invenisse dicitur, aetatem: Unde in columna Farnesiana viae Appiae, prima in *h*r*w*d*o*u, per E. scribitur. Ac E. quidem prius vocatum fuit EI. (quamvis semper E. numquam EI. scripserint) teste Eustathio in Iliad. E. et Plutarch. qui toto illo libro, quem inscripsit peri\ tou= EI. e)n *delfoi=s2, haud aliter docet, quam to\ EI. Delphis dicatum esse quintam Graecorum literam. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Arte Gramm. l. 1. c. 13. In lingua Gallica triplex E. saepe in eadem voce reperiri, docent Auctores Methodi linguae Graecae Gall. scriptae tr.de Literis. Ut in vocibus, Nettete, Fermete, Brevete etc. primum E. apertum est, alterum obscutum et mutum, quod soeminiunum vocant, tertium clarum vel clausum, respondens Graecorum *eyilw=| quod masculinum quoque indigitant. Iidem aliud quoddam E. habent, ad A. proxime sono accedens, unde E. in voce Empereur, tamquam A. pronuntiant: Latinos quoque in hoc imitati, apud quos dicam vel dicem, faciam vel faciem promiscue scriptum fuisse, docet Quintilian. Unde A. praesentis, saepe in E. praeteriti versum videmus: Sic facio, fect: Ago, egi: item in Compositis ex Arceo, coerceo: Damno, condemno factum etc. Nec omittendum, huic vocali cum O. et U. affinitatem etiam nonnullam fuisse. Unde Diu, pro die: Lucu, pro ince: Neptunus pro Nuptunus etc. dictum fuisse deprehendimus: quo quoque factum, ut verba in Eo. praeteritum in UI. forment; Doceo, aocui: Moneo etc. Apud Graecos w(/ Saepius repetitum in luctu, dicemus infra ubi de Lugendi ritibus.

EADIGA Mahometi uxor vetual, cum qua ne aetatem conterere cogeretur, polygamiam inter suos sancivit.

EADMUNDUS Rex Anglorum, cuius caput amputatum, lupus alioqui saevissimus, intactum servavit et illaesum. Hist. Angl.

EALE fera Aethiopiae, de qua sic Plin. l. 8. c. 21. Magnitudine equi fluviatilis, cauda [orig: caudâ] elephanti, colore nigra vel fulva: maxillas apri, maiora cubitalibus cornua habens, mobilia, quae alterna in pugna sistit variatque infesta aut obliqua, utcumque ratio monstravit. Nempe cornua eius ab radice mobilia sunt, unde cum a fronte pugna est, tum infesta dirigit cornua: si a latere aggreditur hostis, tum ea obliquat. Vide Salmas. ad Solin. p. 1010.

EANES quem Patroclum interemisse ferunt, ob idque domo profugum ad Peleum in Thessalia venitasse, a quo et sacellum, Eanium, et Eaniden fontem ostendunt nominatum. Strab. l. 9.

EANTES Historicus Cyzicenus, aetate qua [orig: quâ] Pygmalion in Oriente regnabat.

EANUS ab antiquis Ianus dictus est, qui saepe e pro i usurpant, quod docet Quintil. l. 5. c. 6.

EARA fluv. Galliae, in Caletis, nomine hoc genuino ac incorrupto, Orderico Vitali notus, aliis corrupte Eura vulgo Iere, aut la riviere d'Iere, Latino E. in I. et A. in E. commutatis, ut saepissime alias. Nascitur non procul ab Alberti mansionili Aubermesnil, quod alluit: Attingensque Fulcardi Montem Foucarmont, locum Abbatia [orig: Abbatiâ] celebtem Alnetum Aunoy, vicos SS. Richardi et Remigii, Bettonis chortem in pago Tellau Betencourt, Petreum Pontem

Picrepont, Grandem chortesn Grancourt, Petram la Pierre, Vallem Regis Val le Roy, alias Val du Roy, Septem molas Septmeules, vicum ingentem, a numero molarum suarum seu vento seu aqua agitari solitarum cognominatum; Telleium Tilly, pagi veteris Tellau nomen servans, Alberti villam Auberville, vicum S. Sulpicii S. Soupli, alias S. Suppli: demum apud Criolium Cricil, Castrum in Chartario Fiscannensi celebratum, devolvitur in Oceanum, 2. mill. a castro. Vide Hadr. Vales. Not. Gall. in voce Caleti, et Tellau: ub fluvium hunc Tellas quoque olim fuisse dictum, colligit ex Chron. Fontanellensi c. 12. ubi haec habentur: Item Ulmirum et U Varinnam. fiscos duos, qui sunt in pago Tellau, iuxta fluvios Tellas et U Varinnam.

EARINAE Vestes dictae sunt olim, quae ex viridis coloris lana confiebant, verno tempori, unde apud Graecos iis nomen; convenientissimae. Quemadmodum in Anglia etiamnum hodie videmus, ubi hienis frigora sua remisit et laetiori facie terra aperitu, Regem totumque Procerum ordinem, venatum proficisci, concolorem anni tempestati, neque minus tum, quam saltusipsos, silvam virescere, inquit Dempsterus. Meminit Earinarum ovium Tertullian. l. de habitu mul. ad finem, Non placet, inquiens, Deo, quod non produxit, msi si non potuit purpureas et Earinas oves nasci iubere. Si potuit ergo, iam noluit: Deus noluit, utique non licet fingt. Dicuntur etiam Arinae: quam vocem utramque iunctam reperias in Antholog l. 1. c. 60, Eipigr. 12.

*so\n la/lon a(/ lalo/essa, to\n eu)/pteron a)ptero/essa
*to\n ce/non a(\cei=na, a)rino\n h)erina/.
Vocalem vocalis, alatam alata,
Hospitem hospes, vernam verna

--- --- --- --- --- --- Teriturque Thalassina vestis
Assidue, et Veneris sudorem exercita potat,

Istiusmodi vestes Graeca in consuetudine fuisse, testatur Constitutio Syracusanorum, quae floridas vestes penitus prohibebat, apud Phylarch. Hist. l. 24. Neque minus lex Atheniensium, qua [orig: quâ] scorta iubebantur *)anqina forei=n, Floridas vestes gestare, ut ex Suid. clarum, in voce *(etairw=n. Mollitiei enim non carebat suspicione hic habitus, unde eo indurus Liber Pater inducitur, apud Diod. Sicul. l. 5. Interim Regibus quodue Persarum in usu fuisse, narrat Athen. et confirmant Eustath. ad Hom. Il. l. 16. et Strab. Geogr. l. 15. Item Olympioncis de quibus infra. Quid quod floridam hanc vestem cum Tunica picta Romanorum eandem esse nonnulli crediderunt [orig: credidêrunt], vide Thom. Dempster. Paralipom. in Ioh. Rosini Antiqq. Rom. l. 5. c. 31. et supra, ubi de Aerinis.

EARINUS nomen formosi pueri apud Mart. l. 9. Epigr. 12. 13. 14. a Vere sic dictum. Fuit autem Eunuchus Domitiani, quem ideo Caesareum puerum vocat Papin. Stat. l. 3. Sylv. 4. initio quae est de coma Earini.

Ite comae, facilemque precor transcurrite pontum:
Ite, coronato recubantes molliter auro:
Ite, dabit cursus mitis Cytherea secundos;

Accipe laudatos, iuvenis Phoebeie erines,
Quos tibi Caesareus donat puer, accipe laetus.

EAST-ANGLIA illa pars Angliae, quam Angli Orientales incolebant, a Germ. East, seu Ost, Oriens. Hi puerulos suos super tecto aedium stramineo collocare soliti, eos qui timide illis haerebant, vel ut casuri eiulabant, pusillanimes fore pronuntiabunt: qui vero comprehenso stramine, alacriter prorepere et se fortitet fustinere deprehendebant, plausu magno Stout heres, i. e. magnanimos dominos fururos acclamabant, Hehr. Spelmann. Glossar. Arch. Vide East-Saxones.

EAST-SAXONES seu SAXONES ORIENTALESa voce German. East. seu Ost, pop. Angliae, quorum, ut et Merciorum regibus peremptis, regna cum magna Northumbriae parte, Dani occuparunt, A. C. 827. victi postea ab Egberto, qui ad pellendos Barbaros subditis tributum Dangieltum imposuit. A. C. 836. Ericus postmodum. East-Saxonum Rex ab Eduardo Rege caesus est. A. C. 904. Polydor. l. 5. Vide Saxones. Addo hic [orig: hîc] saltem, quod Regnum eorum fundarum ab Ina Rege A. C. 547. postmodum in Regnum Deirae et Berviciae subdivisum est, unumque fuit ex VII. Anglo-Saxonum Regnis. Georg. Horm. Orb. Imp.

EBA Tuscorum urbs. Ptol. Pitigliano nonnullis. Aliis Monte Merano, castrum Thusciae, in agro Senensi, versus Albaniam fluv.

EBAL fil. Sobal filii Seir. Gen. c. 36. v. 23. Lat. acervus vetustatis, vel acervus defluens. Deut. c. XI. v. 29. et c. 27. v. 13.

EBELLANUM opp. Vasconum, nunc Biel, oppidul. Aragoniae, ad amnem cognom. versus montes, in Dioecesi Pampilonensi, 6. leuc. a Iacca in Occ. 9. ab Osca, 12. a Caesar Aug. in Austr. Quibusd. dicitur Ebellinum.

EBENNOZOPHIAM vel AZOPH, Arabs, stellarum fixarum cognitioni intentus A. C. 1061. Voss. de Mathem. c. 35. §. 7. Genebr. in Chron.

EBENUS Hebr. [gap: Hebrew word(s)] hobnim, cum ebore, iungitur Ezech. c. 27. v. 15. quia utrique est extremus color, eodem excellentiae gradu; ebori viz. pulcherrimi candoris, hebeno speciosissimi nigroris. Utrumque politissimum, nitidisiimum et incomparabili laevore conspicuum. Unde est, quod in eosdem fere usus adhibentur et ex utroque arcus fiunt, pectines, tabulae lusoriae, cultrorum manubria, alia. Adde, quod in iisdem locis nascuntur, India sc. et Aethiopia, quarum haec Indiae nomine quandoque intelligitur: utex Virg. liquet, Georg. l. 2. v. 116.

i. e. ex intima Aethiopia. Porro ebenus et ebur und cum auro, perpetuum fuit Aethiopum tributum, ab eo tempre, quo Aegyptiorum Rex Sesoosis (al. Sesostres ) Aethiopes debellavit, Dod. l. 1. Postea eadem ab Aethiopibus Persas exegisse, docet Herod. Musa [orig: Musâ] tertia [orig: tertiâ], c. 97. ubi ducentas ebeni palangas, in quod vis triennium, adferri ab iis in Persiam consuesse, tradit. Eadem gestasse Aethiopes dicuntur, in Ptolomaei Philadelphi pompa, apud Callixenum Rhodium. Unde in festo Adonidis, Alexandriae, sub eodem Rege, magno appparatu celebrato, Syracusanae mulieres, viso ebeno: auro, et ebore multo, in haec prorumpunt verba, Edyliio 15. v. 123.

*)/w e)/benos, w)\ xruso\s2, w)\ e)k leukw\ e)le/fantos2
*ai)etw/!
O ebenum, o [orig: ô] aurum, o [orig: ô] ex albo ebore
Aquilae!

Vide Bochart. Hierezoici Part. poster. l 1. c. 20. et Salmas. ad Solin. nec non infra in voce Palangae. Ex hoc ligno porro simulacra Deorum ab antiquis facta, memorat Pausan. in Arcadicis, ub materias enumerans, e quibus vulgo huiusmodi simulacra fieri solerent, ebenum primo loco recenset. Unde et Dianae Ephesiae imaginem inde factam, nonnullos tradidisse, refert Mucian. apud Plin. Vide quoque infra Mercuriolus. Sed et ad alia eius usus fuit. Solin. c. 51. Hebenum sola (India) mittit, nec tamen universa, verum exigua [orig: exiguâ] sui parte silvas hoc genus edit. Arbor est plerumque tenuis, et frequentior vimine, raro in crassitudinem caudicis extuberatur, hiulco cortice et admodum reticulato, dehiscentibus venis, adeo ut per ipsos sinus pars intima vix tenui libro contegatur: lignum omne atque mediale eadem ferme et Facie et nitore, qui est in lapide Gagate. Indi Reges ex eo sceptra sumunt et quascumque Deorum imagines --- Idem Ferunt materia [orig: materiâ] ista [orig: istâ] liquorem noxium non contineri; et quidquid maleficum fuerit, tactu eius averti: hac gratia [orig: gratiâ] pocula ex hebeno habent --- Romae Mithridatico triumpho id primum Magnus Pompeius exhibuit ad quem locum vide Exser citationes Plinian. Salmasii de eodem Plin. l. 12. c. 4. Nuper allatam Neroni Principi, raram arborem ebenum Meroen usque a Syene fine Imperii, per nongenta XCVI. M. passuum --- Accendi eam Fabianus negat: uritur tamen odore iucundo: Duo genera eius: rarum id, quod melius arboreum mire endoi, materiae nigri splendoris, ac vel sine arte protinus iucundi; trunco alterum fruticosum cytisi modo et tota [orig: totâ] India [orig: Indiâ] disper sum. Sed non sola ebenum India fert, verum Aethiopia quoque et quidem Aethiopicae primas dat Dioscorid. Meroeticam vocat Lucan. Civil. Bell. l. x. v. 117.

Ins. quoque Saronici sinus, Ebanonisi vulgo dicta, h. e. Ins. ebeni, Gall. l'Isle des Asnes, uti docet Spon. Itin. Graeciae P. 2. p. 266. ubi foliis non carere hanc arborem, contra Pausaniam addit. De montibus vicinis metropoli. Ins. Haiman Kiuncheu in Sinis, idem habet Auctor Anonymus Sinae et Eur. c. de Arboribus. Inprimis vero in Aethiopico mari ferax ebeni Ins. Mauritia est, in qua ligno caedendo mancipia a Batavis (qui eam tenent) aliosque criminum damnatos, adhibitos fuisse (longe leviori triremium supplicio) donec, pretiosioribus lignis in notitiam adductis ebeni pretium eviluit, docet Ioh. Baptilta Tavern. Tract. Gall. cui titi. la Conduite des Hollandois en Asie c. 5. ubi arborem hanc adeo gravem, firmisque radicibus nixam esse inter alia ait, ut typhonibus etiam impetuosissimis, qui certo anni tempore, cum omnium rerum arborumque aliarum strage, insulam perflant, resistar ex facili. Ibidem arborum postquam in asseres dissecta est, in terra subhumida, ad 7. aut octo pedum profunditatem, per biennium, aut si densiores trabes sint, triennium solere defodi, sicque demum lignum artificis manui sequax et longe nitidius evadere, legas. Unde discrimen operum ex ebeno, quae ex India afferuntur quaeque in Europa inde confiunt. Sed pro ebeninis nonnumquam venditari, quae ex loto nigra, moro inveterata, cytiso, spina Aegyptia, spinaque Indica fiant, monet Salmas. ad Solin. p. 1043. Vide quoque aliquidi infra in voce Loto; it. Sasem, et Sesamina ligna, Squartia quoque ubi de eboris politura.

EBERHARDUS [1] fil. Alberici, Ethone sive Hettone, filio Ethiconis seu Athici cognom. Adelrici. Alsatiae Ducis, geniti, filium Ottopertum stemmatis habspurgici propagatorem, secundum quosdam, et praeterea Theobaldum, Comitem Pfiretarum, ac Hugobertum a)/paida habuit: Monachus tandem factus. Sed rectius, Eberhardus iun. stemma produxisse statuitur, inquit Spener. qui Lutrense Monasterium ad mortem usque, quae circa A. C. 900. eum rapuit, non desiit vexare. Pater Hugonis, a cuius filiis Gerhardo, Lotharingiae Duces: Hugone Dagsburgii et Guntramo natu minimo, Habspurgii Comites orti sunt. Fuit et Eberhardus, Adelberti eodem Ethicone, de quo retro, geniti fil. Alsatiae Dux, fundator Murbacensis Monasterii A. C. 724. quem quidam improlem, alii ex filio Ruhardo Kyburgensium, Thrugoviensium, Winterthuriorum, et Wendelburgiorum: ex Warino autem, Helfensteniorum, primorum Guelforum, quin et Burgundiae et Capetinorum Galliae Regum auctorem constituunt. Ex primis vero Guelfis Duces Bavariae, Alemanniae, Comites Altorfios, Zollerios, Heiligenbergios, Dockenburgios, Ravenspurgios, Oetingenses,

EBERHARDUS [2] Comes Vohburgius, ultimus Notimbergae Burggravius fuit: quo exstincto Rudolfus. I. Imp. Burggraviatum seu Franconiae Ducatum contulit suo ex sorore nepoti, Friderico Comiti Zollerano: in cuius familia, ab eo enim hodierni Principes Brandenburgici orti sunt, adhuc durat. Phil. Iac. Spener. Sylloge Geneal. Hist. in Fam. Zollerio-Brandeburg-

EBERHARDUS [3] fil. Ulrici, ex Irmengarde Burgovia, Comes Wirtenbergensis, uxorem habuit Agnetem, filiam Bertholdi Zeringiae Ducis, viduam Egonis Comitis Auracensis [orig: Aûracensis]. Pater fuit Ulrici cui Uracum arx ab Henrico Comite Furstenbergico vendita est. Hoc genirus est Eberhardus gastro/tmhtos2 cogn. Illustris vel Rixosus. Qui Adolpho Imp. primum, dein Henrico VII. obsequium negans, universa [orig: universâ] fere ditione sua [orig: suâ] exutus est; Mortuus A. C. 1325. Eius fil. Ulricus, pater fuit Eberhardi cognom. Contentiosi: qui multa memorabilia fecit et passus est, pater Ulrici: quo natus Eberhardus Dux, cognom. Mitis, A. C. 1395. Nobilitatis seditionem expertus est, et a coniuge Beatrice filia ultimi Teccensium Ducis, hunc Ducatum obtinuit, A. C. 1417. Habuit is in Aula sua 6. Principes, 8. Comites, 5. Barones et 70. Nobiles. Eberhardus Iun. fil. eius, Comit. Montispelicardi, uxorio nomine, domui intulit: Pater Ludovici, qui Uracensem et Ulrici, qui Stutgardianam lineam sevit.

EBERHARDUS [4] cognom. Barbatus, fil. Ludovici, de quo supra, Tubingensem Academiam fundavit, A. C. 1477. in cuiusvis subditorum sinu placide dormire se posse gloriatus. Illius sepulchro astans Maximilianus I. Imp. mortuus autem est A. C. 1496. Latere, dixit, in illo tumulo talem Principem, cui sapientia multisque aliis virtutibus parem in Imperio nullum noverit. Obiit nullo herede relicto.

EBERHARDUS [5] jun. Ulrici de quo ante, fil. patrueli Eberhardo Barbato successit: ob multa proterve designata, pulsus a Maximiliano Imp. A. C. 1498. Obiit A. C. 1504. Heidelbergae sepultus. Eius frater Henricus vitam finivit captivus Uraci, A. C. 1519. Pater communis duarum linearum a totidem siliis Ulrico et Georgio: quorum prioris posteritas exstincta est. A. C. 1593. in Ludovico Pio.

EBERHARDUS [6] Dux Wirtenbergicus, fil. Ioh. Friderici, mortui A. C. 1628. natus est A. C. 1614. Post Nerolingense praelium, A. C. 1634. ducatu a Caesareanis occupato, ipse A. C. 1635. in Pace Pragensi ab manistia est exclusus: restitutus tamen maximae ditionum parti A. C. 1638. quae nihilominus subinde gravia passae, donec pace Monasteriensi A. C. 1648. quies toti Ducatui obtigit. Aquo tempore summo cum prudentiae, iustitiae, et magnificentiae elogio, ditiones rexit: Pater numerosae prolis. Mortuus A. C. 1675. Successorem reliquit Vilhelmum Ludovicum, ex primo coniugio Annae Catharinae Com. Rhenanae, susceptum. Vide Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal. Hist. in Famil. Wirtenberg.

EBERHARDUS [7] Altahenus Archidiac. Ratisbonensis sub Rodolpho I. Imp. Annales Ducum Austriae, Bavariae et Sueviae scripsit. Ab A. C. 1273. usque ad A. C. 1305. Henrici Steronis compilator, vide Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 62. Item discip. S. Harvici, Ep. Saltzburgens. A. C. 1024. huius vitam scripsit. Idem l. 2. c. 43.

EBERSTENIUM castrum Germaniae, cum tit. Comitatus, unde Comites olim in Circulo Suevico celebertimi. Iam vero inter titulos Marchionum Badensium etiam hic comparet, primusque Fridericus, Rodolphi Sen. nepos, eo insignitus legitur; an a matre Cunigunda, Ottonis Senioris Eberstenii Comitis filia? Certum hoc, ex ditione Ebersteinensi, per Hermannum fil. Rodolphi Ratstet et Cuppenheim, Marchionatui accessisse. Tobias Pfanner. de praecipuis Germaniae Principum Gentibus c. 9. Fuit autem Eberstenia, Familia Germaniae, inter illustrissimas Suevici tractus ut dictum, iam olim numerata, et ab Henrici Aucupis genero, quem alii Eberhardum, alii alio nomine compellant, originem traxisse dicitur. Ordo eorum, qui ex ipsis Ebersteniis Comitatui praefuisse feruntur, ille est, ab iis subministratus Spenero, et a vulgaribus tabulis differens. Philippus maritus Mechtildis Saxonicae A. C. 933. Bertholdus Urae Sinzensis A. C. 1148. Bertholdus Agnetis Zolleranae, A. C. 1182. Otto Margaretae Hohenbergiae, A. C. 1219. Sigebertus Hartmundis Nassovicae A. C. 1251. Otto Agnetis Bipontinae A. C. 1272. Eberhardus Adelheidis Sponhemiae A. C. 1293. Henricus Clarae Fronsbergiae A. C. 1297. Vilhelmus Margaretae Lichtenbergiae, A. C. 1309. Otto Irmingardis Badensis A. C. 1315. Ioh. Elisabethae Bipontinae A. C. 1327. Heintzmannus Margaretae Oetingensis, A. C. 1368. Bernardus Agnetis Vinstingensis, A. C. 1432. Ioh. Mariae Epsteniae, A. C. 1450. ut recentiores omittam. Dicam saltem, Bernardum Comit. ex Cunigunda Truchsessia genaisse Vilhelmum, Patrem ex Iohanna Hanoica, defuncta A. C. 1572. Ioh. Bernardi, quo [orig: quô] et Margareta [orig: Margaretâ] Hassiaca [orig: Hassiacâ] natus Ioh. Iacobus, pater ex Margareta Solmensi, quae obiit A. C. 1635. Ioh. Friderici fuit, cuius ex Anna Amalia Criechingensi, fil. Casimitus, ultimus gentis suae, familiam clausit, A. C. 1660. Pater ex Maria Eleonora Nassovia, Albertinae Sophiae Esterae, quae posthuma nata est A. C. 1660. Philip. Iacob. Spener. Theatr. Nobilitat. Europ. P. II. p. 11. Porto eiusdem stirpis creduntur surculi fuisse Eberstenii in Ducatu Brunsvicensi, quorum posterior defecit A. C. 1435. Item Eberstenil in Pomerania, Domini in Neugarten, e quibus Ludovicus Com. Eberstenius in Neugarten, exstinctus A. C. 1590. ex Anna Mansfeldia genuit Georgium Casparum numerosae prolis patrem. Sed et Eberstenii Barones in Welseria familia lineae Styriae reperiuntur: Ernrich enim Welz in Spiegelfeld, ex Iohanna de Kollonitsch, Gothardum suscepit Dn. de Welz L. Baronem in Eberstein: quo et Rosina [orig: Rosinâ] de Eybiswal genitus Ioh. Felix, ex Amalia Sidonia de Freiberg pater fuit Gotthardi Helfrici (nat. A. C. 1654) Domini de Welz L. B. de Eberstein etc. Vide iterum Spener. p. 60. ut et in Indice.