CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

ELCESAITAE et Sampsaei, haeretici, tempore Origenis, sectatores cuiusdam *)hlcai\, Euseb. hisl. l. 6. c. 31. dicti. Epistolis Pauli reiectis, Iudaizabant, singulari veneratione librum venerati, quem sibi caelitus missum dicebant, etc. Fidem ore posse abnegari, duos Christos esse docebant, caelestem et terrestrem, de quo posteriore mira somniabant. Aquam venerati; nudipedes incedebant, ab animatorum esu abstienbant, magiae dediti, etc. Secta haec mox evanuit, nihilominus, Martham et Marthanam, de haereseos huius auctorum stirpe, ab his adoratas suo tempore refert Epiphan. haer. l. 19. c. 35. etc. Aug. de haer. c. 32. Euseb. hist. l. 6. c. 31. Niceph. l. 5. c. 24. Baron. A. C. 105. etc. Vide etiam Elxai.

ELCHOSUM provincia regni Fessani, continet tertiam ipsius fere partem: namque in longitudinem centum nonaginta milliaria patet, nempe a fluvio Zha ad Ort. ad fluvium Gurguigara ad Occas. in latudinem vero milliaria centum septuaginta. Merc.

ELCOSH viculus in Galilaea, unde Nahum Propheta. Lat. Dei durities, vel serotinus.

ELCUS in antiquo Glossario Bibliothecae Puteanae apud Salmas. ad Solin. p. 229. tragelaphus est de quo Vide infra suo loco.

ELDAA fil. Madian filii Abrahae. Gen. c. 25. v. 4. Lat. Dei scientia, aut cognitio.

ELDAD nomen viri, super quem requievit spiritus domini in castris. Num. c. 11. v. 26, 27. Hieron. in 1. Paral. Torniel. A. M. 2545.

ELDANA Hisp. urbs. Ptol. Duennas, teste Goropio. Sunt quibus et Latine Donea dicatur; item Indiae urbs extra Gangem.

ELEA civitas Lucaniae, quam quidam Helam a fonte nominaverunt [orig: nominavêrunt], Alii a palude. dictam opinantur, quae Graecis to\ e(/los2 dicitur. Steph. *bele/a. Item Elea Aeolidis urbs. Mela l. 2. In ea natus est Zeno Philosophus, qui Eleates dicebatur.

ELEALE [1] civitas Amorrhaeorum in Galaitide reg. tribui Iudae adscripta. Isaiae. c. 16. v. 4. quam aedificaverunt [orig: aedificavêrunt] filii Ruben. Num. c. 32. v. 36. Lat. Dei ascensio, vel holocaustum.

ELEALE [2] urbs validissima, sita in terra fertili vineatum, in tribu Ruben: usque ad Hieronymi aetatem villa ostendebatur grandis, in primo miliario ab Esbus. Eadem cum praec.

ELEASARUS Iudaeus, inspectante Vespasiano Imp. annuli sui ope multos a malo Genio obsesso, liberasse legitur; apud Ioseph. Antiqq. l. 8. c. 2. cuius verba Latine sic habent: Vidi ex popularibus meis quendam Eleazarum, in praesentia vEspasiani, et filiorum, et Tribunorum reliquorum militum, multos a Daemone correptos percurantem. Modus vero curationis erat hic: Admoto naribus Daemoniaci annulo sub cuius sigillo inclusa erat radicis species a Salomone indicatae, ad eius olfactum, per nasum, extrahebatur Daemonium: et collapso mox homine, adiurabat id, ne amplius rediret, Salomonis interim mentionem saciens et incantationes ab illo inventas recitans. Volens dein Eleazarus his, qui aderant, ostendere suae artis efficaciam, non longe inde ponebat poculum aut pollubrum aqua [orig: aquâ] plenum imperabatque daemonio homine exeunti, ut his subversis signum daret spectantibus, quod reliquisset hominem. Et certum est, Annulorumusum, ab hominibus male feriatis, qui huiusmodi annulos; stella [orig: stellâ] aliqua [orig: aliquâ] fortunata [orig: fortunatâ] ascendente, certis characteribus insigniebant, iisque herbam vel lapidem, huic stellae subditam, includebant, ad praestigias et incantationes fuisse translatum. Quibus appensis, hominem vel perpetuo victorem et ab omni veneno ferroque tutum fore: vel aliorum omnium amorem ac benevolentiam sibi conciliaturum, spondebant? malos Genios insuper pellere, morbis mederi aliaque, quae fidem vix mereantur, praestare iis posse iactantes: Graeci farmaki/tos2 kai\ gegonteume/nous2, Arabes Talisman appellarunt. E qua classe, praeter praefati Iudaei, annulus fuit Gygis, cui eadem cum Orci galea fuit potestas, de qua Vide Andr. Schottum Not. ad Zenobium. Exsecesti item, Phocensium Tyranni, quorum strepitu de rebus suis eum admoneri consuevisse, tradit ex Aristot. Clem. Alexandrin. 1. Strom. Ut et septem illi annuli Iarchae, Indorum sapientissimi, Apollonio Thyanaeo dono dati, quorum beneficio illum iuventae nitorem praetulisse, quamvis iam centenario maiorem, auctor est Philostrat. l. 3. Quo referas annulum, cuius Lucian. meminit in Philopseude: Brachialia Zipangtinorum, in quibus lapides quosdam fuisse, tam efficacibus incantationibus imbutos, ut nullo modo vulnerari potuerint, scribit M. Paulus Venetus l. 3. c. 3. Annulum fatidicum, quo de successore Valentis Imp. quaesitum, apud Amm. Marcell. l. 29. c. 2. Annulum Dicaei, qui Iudicum amorem conciliabat, apud Aristoph. in Pluto. Eos. qui morbis averruncandis gestabantur, uti legere est apud Marcell. Empiric. c. 29. et Alex. Trallian, de Colico aff. l. 20. Eum, quo morbum Comitialem sanare fuisse solitum S. Eduardum Angliae Regem refert Cario Chronic. l. 3. Illum tandem, qui inventus fuit in ore cuiusdam mulierculae iam mortuae, cuius insano amore Carolum Mag. Imp. olim captum fuisse memorant, ut discimus ex Franc. Petrarcha l. 1. Ep. 3. Vide Ioh. Kirchmann. tr. de Ann. c. 20. ut et Steph. Paschal. l. 1. des Recherches de la France. c. 31. ac infra in voce Iarchas Vide et Eleazar.

ELEATICA Philosophia nomen Sectae, cuius Xenophanes Colophonius; qui tempore Hieronis Regis Siculi, et Poetae Epicharmi, ut indicat Clemens, floruit, auctor fuit. Et res quidem ac dogmata ab illo, sed nomen ab eius discipulis Parmenide et Zenone, Eleatis sectae haesit. Fuit autem *)ele/a, Lat. Velia, Lucanorum opp. Cic. Acad. Quaest. l. 4. Nobilis disciplinae huius, ut scriptum invenio, princeps Xenophanes, quem modo nominavi: deinde cum secuti

Parmenides et Zeno. Itaque ab his Eleatici Philosophi appellabantur. Hic Xenophanes statuit: Quatuor esse elementa, mundos innumeros, nubes fieri, cum vapor a Sole evectus cogitur: Animum esse spiritualis naturae; Deum esse formae rotundae, totum videre, totum audire, non tamen respirare. esseque pariter mentem, prudentiam, aeternitatem. Vide Sextum Philos. et Athen. Eius successor Parm enides, in hoc a Praeceptore abiit, quod duo tantum elementa statuit. Ignem et Terram: Idem primus Terram dixit globosam, inque medio sitam. Huius discipuli fuere [orig: fuêre] Melissus et Zeno Eleates: quorum is Universum hoc infinitum et immobile: deque Diis nihil statuendum putabat; hic plures statuit Mundos, vacuum negavit, generationem esse ex mistura quatuor primarum qualitatum, atque Animam etiam harum temperamento originem debere, statuit. Zenonem audivit Leucippus, qui primus Omnia fieri ex atomis inter se complicatis docuit: Leucippi discipulus in Physicis Democritus Abderita fuit, qui idem a Magis et Chaldaeis Theologiam ac Astrologiam didicit, Geometriam vero ab Aegyptiis: imo et cum Gymnosophistis Indiae ac Aethiopiae versatus legitur. De rerum natura ita sensit: Primordia omnium esse ab Atomis et inani: Finem vitae th\n *eu)qumi/an sive tranquillitatem statuit etc. Illius auditor Protagoras fuit, cum prius baiulus fuisset: Item Bion Abderita Mathem aticus, qui primus docuit: Regionem esse, ubi sex mensibus dies et totidem esset nox. Ex Eleatica dein maxime secta. Epicurea fluxit; nemini enim plusquam Democrito, Epicurus debuit. Vide Ioh. Gerh. Voss. de Sectis Philos. c. 7.

Xenophanes Colophonius. Parmenides. Melissus. Zeno Eleates. Leucippus. Democritus Abderites. Epicurus.

ELEAZAR i. e. Dei ad iutorium, sive atrium, fil. Aaron. Exod. c. 6. v. 24. Patri successit A. M. 2583. per 12. An. Ei fil. Phinees successit. Num. c. 31. v. 21. 26. 31. 41. 51. 54. Deut. c. 10. v. 6. 1. Par. c. 9. v. 20. Iud. etc.

ELEAZARUS [1] patri Oniae, cognominato Iusto, successit in Pontificatu Iudaeorum, A. M. 3766. A. C. N. 271. ad hunc scripsit Ptolemaeus Philadelphus, hic quoque ad illum: exstant utriusque Epistolae apud Ioseph. l. 12. Antiqq. c. 2. Misit hic ad Ptolemaeum libros Mosaicae legis, atque ex unaquaque tribu senos viros interpretes, Hebraice Graeceque peritissimos. Consulito D. August. l. 18. civit. Dei. c. 42. Item Annae fil. Pontifex constitutus A. C. 20.

ELEAZARUS [2] frater Simonis, ei successit in Pontificatu. A. Ptolemaeo Philadelpho, remissis 120000. Iudaeis, rogatus enixe est ut legis divinae inter pretes sibi mitteret, quod factum. Ioseph. Antiqq. l. 12. c. 2. Sedit Annos 32. Salian. A. M. 3766. et seqq. Vide supra.

ELEAZARUS [3] [note of the transcriber: in the print: ELEZARUS] cognom. Auranus, quintus et ultimus fil. Mathatiae, suffosso Elephanto insigni, in praelio Iudae fratris, contra Antiochum Eupatorem, bellua [orig: belluâ] corruente oppressus est. 1. Macc. c. 2. v. 5. Ioseph. Antiqq. l. 12. c. 8. et 14.

ELEAZARUS [4] [note of the transcriber: in the print: ELEAZARIUS] fil. Eliud, in Genealogia Christi Matth. c. 1. v. 15. Alius, A. C. 90. praetulit mortem violationi legis, 2. Macc. c. 6. v. 18. Item Gigas 16. cubitorum, Ioseph. Antiqq. l. 18. c. 6. etc.

ELEAZARUS [5] quidam de gente Iudaea, quonam pacto, Romanorum exercitu praesente, daemones fugarit; vide in dictione Solomon.

ELEAZARUS [6] Dinaei princeps seditionis inter Iudaeos et Samaritas, ex qua latrocinia oborta sunt. Quadratus seditionis principes cruci affixit. Ioseph. Antq. l. 12. c. 11.

ELEAZUS Rex odoriferae seu thuriferae regionis, memoratur Arriano Periplo Maris Erythr. ubi de Dioscordis Ins. quae huic Regi suberat. Sedem habebat Sabbathis, in quam urbem omne tus, quod in ea regione nascebatur, convehi solitum, dicemus infra, in voce Sabbatha.

ELECTA [1] mulier, ad quam scribit Ioh. Epistolam suam secundam. Alii tamen interpretes Electam ibi non pro nomine proprio habent. sed adiectivo, nec mulieris nomen esse volunt, sed Ecclesiae alicuius particularis, innominatae tamen. Nic. Lloyd.

ELECTA [2] vulgo Alet. civ. Galliae non vetus ad fluv. Atacem quarto loco in prov. Narbonensi, post Narbonem, Tolosam et Agatham, in Not. prov. sedes Episcopatus a Ioh. XXII. P. facta est, cum illi Limosium castrum prius destinatum esset. Habet hodieque cum Tomeriis civ. quoque Episcopali, sita ad fontem magnum, qui vicos aliquot praeterlapsus in Obrim influit, Narbonensem primam pro provincia, Narbonemque Martium pro Metropoli. Vide Hadr. Val. Not. Gall.

ELECTI Haeretici quidam ex secta Manichaeorum, qui nec carnibus vescebantur, nec uxores ducebant; memorati Augustino Ep. 74. deque mor. Manichaeor. l. 2. c. 13. 16. 18. 19. Possidio in Vita Augustin. c. 15. 16. Leoni I. Pontif. Serm. 5. de Ieiun Prospero Man. in Anathematismo Manich. c. 3. apud Sirmond. Tom. I. Concil. Gall. Hieronymo Ep. ad Ctesiph. adv. Pelagium. c. 2. Aliis, laudatis Car. du Fresne in Glossar. In Cerimoniali Rom. l. 1. s. 10. sic vocantur Promoti ad Ecclesias sive Monasteria ante suam consecrationem etc.

ELECTORES Principes Imp. Rom. eminentissimae dignitatis, qibus eligendi Imperatorem cum nullus est: degradandi et removendi, cum iustae adsunt causae: durante interregno, imperium administrandi; vivo etiam Imp. varia obeundi, ad imperii salutem spectantia, ius est. Horum tanta dignitas, ut Regibus aequiparentur, atque in ipsos Maiestatis laesae crimen committatur; illique iura Archivi habent. Horum olim indefinitus erat numerus, namque Impp. etiam Ottonem III. secutos; ab universis Imperii Principibus, quos 54. fuisse scribit Bodinus, nec non a populis quibusdam, Saxonibus, Suevis et

Bavaris electos legimus; apud Ottonem Fresing. Abbatem Ursperg. et Sigebertum. Et Ioh. Parisiensis in Menor. Histor. inquit, Eligitur autem Imp. a duodecim Proceribus Alemanniae, qui vulgariter Pares; (hoc tum iis nomen) appellantur. Inquae verba Hadr. Vales. Notit. Gall. ait, numerum illum duodenarium ad imitationem Parium Franciae effictum esse, cum omnium tum Franciae Orientalis ac Germaniae Episcoporum ac Procerum suffragatione Reges Germaniae eligi consueverint. Alii tamen contendunt, iam Ottonis III. temporibus cognitum fuisse hodiernum VII Electorum ordinem, quod in privilegio eius praefixo Iuri municipali Saxonico aperta fiat mentio Electorum Ecclesiasticorum et Saecularium. Auctoremque Ottoni praeceptorem eius Villigisium, primum Archiep. Moguntinum fuisse, addunt. Plurimi tamen priscam et notam sanctionem de Collegio Electorali nullam extare, inde probabiliter colligunt, quod Carolus IV. in aurea Bulla, nullam eius faciat mentionem, sed usum duntaxat longaevum et consuetudinem lau det. Interim certum est, iam Friderici II. tempore A. C. 1212. Notas fuisse septem familias suffragantes, etc. Horum quatuor Saeculares sunt: Rex Bohemiae, Comes Palatinus, Dux Saxoniae, Marchio Brandeburgicus: Tres Ecclesiastici, Archiep. Moguntinus, Trevirensis et Coloniensis: quibus, bello Germanico, accessit octavus, Bavariae Dux, ab A. C. 1628. Ex his Comes Palatinus et Dux Saxoniae, vacante Imperio, Vicarii sunt; hic quidem in locis iure Saxonico utentibus ille vero in reliquis circulis: qui quoque vivo Imp. iudex est, coram quo Caesar conveniri potest. Ceterum, Archi-episcopi Electores Archi-cancellarii Imperii sunt, per Germaniam Moguntinus, per Galliam Trevirensis, per Italiam Coloniensis: Comes Palatinus Archi-Thesaurarius, Dux Saxoniae Archi-Mareschallus, Brandeburgicus Archi-Camerarius, Bavarus Archi-Dapifer Imperii est. Plura Vide apud Limnaeum de Imp. Rom. uti de IX. Electoratu. A. C. 1693. Celsiss. Bransvico Hanoverensi Ducicollata, Scripta hac de re edita edendaque.

ELECTRA [1] Atlantis et Pleiones filia, quae Corithi Italiae Regis uxor fuit; inde in Samothraciam profecta ibi habitavit appellataque est ab indigenis Strategis atque Electrione, ut testatur Hellanicus.

ELECTRA [2] Nympa, Oceani et Tethyos filia, Atlantis uxot, cuius filia etiam Electra dicta fuit, quae Iovi Dardanum peperit. Ovid. Fast. l. 4. v. 31.

ELECTRA [3] Orestis, quem ad paternae caedis ultionem impulit, soror, filia Agamemnonis, quae caelibem multum aetatis vitam egit, unde etiam ab Helena apud Eurip. *poluxro/nios2 parsqe/nos2, h. e. annosa virgo per contumeliam vocatur, Inde aliqui Electram dictam volunt, quasi a)le/ktran, h. e. Sine thalamo; quamquam aliis magis placet a flavo colore, electrumque referente ita fuisse appellatam. Vellei. Euseb. Hygin. Eurip. Ovid. Item, soror Antigonae, filiae Oedipi.

ELECTRA [4] Messeniae opp. et fluv. in Peloponn. Pausan. Ad amnem cognom 15. mill. ab ora sinus Cyparissii, totidem a confin. Elidis et Arcadiae, 30. ferme a Laconia in Occ. Baudr.

ELECTREI Nummi apud Lamprid. in Alexandr. Seu. Alexandri habitu nummos plurimos figuravit: et quidem electreos aliquantos, sed plurimos tamen aureos; h. e. electrini, numquam enim aliter optimi Auctores. Sic Electrina vasa, apud Marcell. Empit. saepe. Salmas. ad l. De Electra vero, eiusque triplici specie, quarum una auro pretiosior, vide Sam. Bochart. Hierozoici Parte poster. p. 869. ut et hic infra.

ELECTRIDES insulae, in quibus Daedali et Icari statuae sunt. Aiunt has insulas iuxta Eridani ostia esse. Est etiam stagnum prope fluvium aquae calidae, unde tam gravis odor redditur, ut nullum animal inde bibat, et aves supervolitantes mortuae decidant. Ambitus est stadiorum 200. Fabulantur autem Phaethontem fulminatum ibi decidisse, et plurimos ibidem populos provenire, ex quibus electrum manat, gummi simile, lapidis instar durescens. Incolae loci, Electritae, vel Electrini, Steph. Dicuntur etiam Glossariae, Plinio teste l. 4. c. 13. et 16. insulae, quae ex adverso Britanniae et Hiberniae in Germanico mari sparsae sunt, quae nunc fortasse Hetland, Schetland, et Fare dicuntur, teste Ortelio. Meminit et Mela Electridum insularum in Adriatico mari, prope Absyrtides insulas. Vide Luc. in Dialogo de Electro, seu Cycnis.

ELECTRINA Pocula Magnatibus olim in pretio fuisse, docet Trebellius Pollio: Quietus Tyrannus electridem pateram, quae in medio vultum Alexandri haberet, et in circuitu omnem historiam contineret, signis brevibus et minutulis, Pontifici propinavit. Lamprid. item in Alexandro Sev. Helena dicitur Minervae Lindiae calicem ex electro consecrasse etc. Ex eodem seu lapide seu gemma, etiam annuli fiebant, Attemid. l. 1. c. 5. et nummi, ut docet Savaro, et diximus paulo ante, ac rusticarum feminarum monilia, Isid. Etymolog. l. 16. c. 8. Imo vasa quaelibet, Neratius IC. et vites. Sidon. Apollin. Carm. 24. in fine.

Quis pomaria prisca Regis Indi
His nunc comparet, auresque vites
Electro viridante pampinitas?

Atria cingit ebur, trabibus solidatur aenis [orig: aênis]
Culmen, et in celsas surgunt electra columnas etc.

Sed quid proprie esset Electrum, et ubi terrarum nasceretur, non levis inter antiquos contentio est. Poetae ex succo populi arboris expresso illud generari statuerunt [orig: statuêrunt], unde nota Heliadum fabula, Ovid. l. 2. Metam. v. 364.

Sed Lucian. rota [orig: rotâ] Italia [orig: Italiâ] lustrata [orig: lustratâ], obitaque Eridani, in quem praecipitatus Phaethon fingitur, ripa [orig: ripâ] comperit non modo ibi electrum nongigni, sed nec populum Ullam esse, e cuius cortice destillaret,

ut Viginerius notar ad Philostrati icones. Alii censent, metalli id essa genus, et ad argentum accedere: vel potius crama esse ex auro et argento, cuius quinta pars argentum fit. Plin. l. 23. c. 4. Omni auro inest argentum; ubicumque quinta portio est, electrum vocatur: fit et cura electrum, addito argento; quod si quintam portionem excessit, incudibus non resistit. Ubi duplex statuit electrum, alterum naturale, alterum factitium. Imo triplex habet Serv. ad Aen. l. 8. v. 402. cum ait: Tria sunt electrigenera, unum in arboribus, quod Succinum dicitur: aliud quod naturalter invenitur: tertium, quod fit de tribus partibus auri et una argenti. Audi et Ambros. Hexamem. l. 3. c. 15. Quod electrum lacrima virgultisit, et in tantam materiae soliditatem durescat, nec levibus id asseritur testimoniis: quando folia et minutissimae surculorum portiones; aut exigua quaedam animantium genera in electro saepe reperiantur, quae videtur, cum adhuc gutta esset mollior, recepisse et solidam tenuisse. Certe Daniel Hermannus Prussus, ranam et lacertam succino Prussiaco insitam.

erudito carmine eelebravit; quod Laurentius Scholtzius Historiae Succini ab Andrea Aurifabro Vratisl. editae l. 5. Ep, Medic. adiunxit. Unde autem ille sucus, quaerit Becmannus de Orig. L. L. Poetis, ut dictum, et populo arbore; Plin l. 37. c. 3. nascitur defluente medulla [orig: medullâ] pinei generis arboribus, ut gummi in cerasis, resina pineis. Erumpit humoris abundantia. densatur rigore vel tepore Autumnali. Aliis sucus et quasi sudor quidam terrae aut saxorum esse creditur, et ad classem bituminis pertinere. Georg. Agricola de Nat. foss. l. 4. Quae omnia ita concilies, ut ex arboribus quibusdam, quae satae sunt in locis succino abundantibus, illud manare dicas: quale enim solum, tales arbores, in quas e terra derivati, et inde iterum in terram destillare, docet Andr. Libavius l. de Succino. In diversis autem illud mundi tractibus nasci scribunt Eruditi. In littore maris britannici inventum refert Hector Baethius de rebus Scot. in mari Gothico, Finnico, Livonicoque provenire, docuit Com. Scribon. Gryphaeus in Epit. Hist. Olai M. l. 12. c. 8. in Hispania Strab. l. 3. ad Padum inprimis, Priscianus Caesar. Periegesi.

Hic [orig: Hîc] electra legunt alvis fluitantia Celtae,
Succina quae memorant, mellis vinisque colore,
Quae paleas rapiunt tractu, frondesque caducas. Vide supra.

Auctor Anonymus Hist. Orbis Terr. Geogr. et Crv. maris Balthici, qua Prussiam alluit, speciale facit donum: Concedit tamen, in littoribus quibusdam Hiberniae etiam eiusmodi quid non ita pridem observati coepisse, atque etiam ad Viadri ripam, iuxta pagum Schaumburg haud procul Custrino, eiusfrusta non pauca reperiri, c. 3. de Hydrographia etc. Idem videtur esse cum Lyncurio, cuius meminit Plin. l. 8. c. 38. et l. 37. c. 2. et 3. Ceterum quod nomen Electri attinet, Graecis h)lektron dicitur, vel a fulgore Solis aemulo, quem iidem *)hle/ktora vocant: vel quod, fluidum cum sit natura [orig: naturâ], ad eius occasum indurescat: vel para\ to\ e(li/ssw|, h)\ para\ to\ e(lei=n ta\ e)kto\s2, quod tritum, ubi incaluit, paleas vel alia minuta ad se rapiat. unde *(arpac quoque Harpax cicitur, vide Auctores supra laudatos, ut hic infra.

ELECTRIS Ins. sinus Tarentini, in Regno Neap. nunc Monte Sardo; para et montuosa, cum turri tantum, et aliquot aedibus. 30. mill. a Tarento in Austr.

ELECTRUM Graecis *)/hlektron, vox est e)k tw=n polla\ shmainousw=n. Apud Aristophan. enim Equit.

*)/hlektra clavi sunt ex electro, quibus muniebantur pedes lectorum. Electrum enim spuma auri seu purgamentum dictum est, mi/gma sc. auri et argenti; quod in auro fundendo et excoquendo extra eiciebatur, uti patet ex Strab. Hesych. Suid. Aliis. Atque ex hoc fiebant clavi in pedibus lectorum, apud Vett. Nisi malis hic h)/lektra contractum esse ex h(lo/lektra, i. e. clavi lectorum. Quorum utrum sit, h)/lektron etiam clavus vel nodus est, Salmas ad Solin. p. 1079. Vide Bochart. ubi supra. pud Dionys. ubi de Borysthene, Panticape et Aldesco, Scythiae fluminibus.

*tw=n de\ para\ proxoh=|si pephgo/tos2 e)gtu/qipo/ntou
*(hdufanh\s2 h)/lektros2 a)e/cetai --- -

Eustathio est lapis quidam, sive calculus littoralis, Avieno crystallum. Salmas. succinum candidum, oi(=a tis2 au)gh\ *mh/nhs2 a)rxome/nhs2, qualis splendor Lunae in cornua crescentis, ut apud Poetam sequitur. Certe in Scythia etiam nasci succinum, ex Plin. discimus l. 37. c. 2. Et haec communior vocis notio est. Recentiores *beroni/khn, Chymici te/leion qhri/on vocant, Hesych. eleganter u(alo/tupon xrusou=n appellat, i. e. vitreum aurum, quod auri formam habet simul et vitri. Quod enim in ostiis Padi colligi scripsere [orig: scripsêre], xrusauge\s2 erat, cerei vel aurei colores: unde succini crines, quos in Poppaea sua Nero celebravit. Vide infra. Hoc Poetis lacrima est Phaethontiadum; Philosophorum quibusdam bitumen arborum, aliis maris liquidum bitumen, quod ex occultis fontibus in illud influat; Non nullis bitumen est et terrae pinguedo, quae ex fissuris marinorum scopulorum erumpens in mare defluat, ibique aqua, tum sibi insita [orig: insitâ] vi et Solis virtute, in gluten quoddam coalescatiid liqui dum adhuc agitato ventis mari in littora eiectum, una cum animalculis ei involutis, demum indurescere aiunt. In succineis enim seu electrinis massis, tamquam ergastulo condemnata, aut sepulchro condita, varia animalcula visuntur, muscae, apes, formicae, culices, alia: corticum item arboreorum fragmenta etc. Quae longe nobilius ibi sepulta, quam Mansoli ossa in magnifico illo tumulo, quem magna [orig: magnâ] ambitione marito Artemisia exstruxerat olim. Quo alludens Mart. l. 1 v. epigr. 32. cuius epigraphe De ape electro inclusa hoc Epitaphium api sic sepultae erexit.

Ec latet, et lucet Phaethontide condita gutta,
Ut videatur apis nectare clausa suo.
Dignum tantorum pretium tulit illa laborum,
Credibile est ipsam sic voluisse mori.

Idem de vipera simili modo condita, ubi rationem, qua [orig: quâ] id fiat, exponit: Idem ibid. Epigr. 59. cuius epigraphe de vipera electro inclusa.

Flentibus Heliadum ramis dum vipera serpit,
Fluxit in obstantem succina gemma feram:
Quae dum mir atur pingui se rore teneri,
Concreto riguit vincta repente gelu.
Ne tibi regali placeas, Cleopatra, sepulchro.
Vipera si tumulo nobiliore iacet.

Certe et Asdrubalem Hannibalis fratrem, in monte Floris succineo in tumulo iacere, memorant saecula nostra, ut alia omittam. Uti autem Herculeus lapis ferrum, sic Electrum stipulas, plumas, lanam, ligna, folia plantarum et levissima quaeque corpora ad sevi insita [orig: insitâ] rapit. Quinimo, si quamcumque rem pendule et libero in aere, filo alligatam pendere sinas, omnia electrum, sed prius, calore affrictione praevia animatum, attrahere deprehendes: ita quidem, ut graviora quoque ligna, filo aequilibrate levigata et suspensa, similiter venetur. Unde Aristoteles Probl. L. omnia ad se attrahere Electrum dicit; excipit solum ocymum seu herbam Basilicam: quod tamen et ipsum succino non resistere, Kircherus docet, multiplici experimento id confirmans. Reperiuntur autem succina diversi coloris, pleraque tamen fulvo auro simillima; Crystallum diceres glaucum; quae vel intensiora magis aut mimis reperiuntur: alia albicare comperiuntur, quae uti ratiora, ita cariora. Nigri quoque coloris nonnumquam visuntur etc. Georg. de Sepibus in Collegii Rom. S. I. Musaeo p. 43. et 44. Vide quoque infra in voce Succinum, it. ubi de fluv. Radauno.

ELECTRYON Amphitryonis pater, fil. Alcaei. Hisiod. in Asp. It. Mycenarum Rex II. a Perseo Mastori successit, Alcmenae pater: quem Sthenelus excepit. Matshamus Canone Chron. Sec. XI.

ELECTUS Cubicularius Commodi, hoc interrempto, una cum Laeto Praefecto Praetorio, ad Pertinacem, ad Imperium vocatum, venerunt, ut eum confirmatent, Iul. Capitolin. in Vita Pertinacis. Postmodum cum Pertinace ipse interemptus est. Id.

ELEEMOSYNA vide supra, ubi de Egnis, et infra in voce Ferto item ubi de Pauperibus. At Eleemosyna, apud Scriptores medii aevi, domus est Monasterio vel Aedi sacrae adiuncta, in qua Eleemosynae pauperibus erogabantur, ab eo, cui pauperum cura demandata erat: proprie Hospitale Pauperum. Eadem Eleemosynaria quoque non raro dicta occurrit: cui qui praeerat hodieque in Monasteriis praeest, ac Monachorum eleemosynas aliorumque pauperibus distribuit, Eleemosynarius dicitur, de cuius officio prolixe agitur in Libr. Ordinis S. Victoris Paris. MS. c. 14. apud C. du Fresne, item a Lanfranco in Decretis pro Ord. S. Benedicti c. 8. s. 3. Udalrico Consuetudin. Cluniac. l. 3. c. 24. Aliis. Decimas vero bonorum suorum seu redituum, Ecclesiarum possessores et Monachos pauperibus elargiri fuisse obstrictos, docet P. Damianus l. 2. Ep. 14. etc. apud eundem C. du Fresne: Vide quoque infra. In Anglia vero Eleemosyna Carucarum, seu pro aratris, dictus est olim denarius, in singula aratra vel in singulas carucas, impositus, impositus, pauperibus in eleemosynam erogandus, Ethelredo, ut ferunt, Rege auctore. Vide LL. eius c. 1. apud Eundem. De Eleemosyna Regis, in eodem Regno supra ubi de Denario S. Petri, Vide quoque infra Regalis: uti de Eleemosyna rationabili, infra itid. in voce Intestatus, ubi de more medii aevi, supra memorato decimam bonorum partem in pios usus distribuendi, bonaque eorum mobilia, qui absque huiusmodi dispositione mortem obiverant, in fiscum redigendi, varia habes, de Eleemosynaria arca, a duobus collecta [orig: collectâ] et a tribus eroganda [orig: erogandâ], apud Hebraeos, in voce Pauperes, it. ubi de Vigintitricemvirali Synedrio, cui non idoneam civitatem habitam, quae huiusmodi arca [orig: arcâ] careret, ibi dicemus; de Eleemosynae Exactoribus, in eadem gente et Erogatoribus, ibidem; in aliis, hic infra. Nec omittendus stipem accipiendi modus, qui duples; viliores enim cava [orig: cavâ] manu, honestiores in expansam chlamydem eam olim excipiebant, ut infra videbimus in voce Vola.

ELEEMOSYNARIUS [1] quid proprie noter, vide supra in voce Eleemosyna Sic Eleemosynarii Episcoporum, occurrunt in Concilio Oxon A. C. 1222. can. 2. Eleemosynarii Pontificum in Gestis Innocentii III. p. 150. alibique. Inprimis Eleemosynarii Regum Franciae, memorantur passim: quam dignitatem prorsus aliam fuisse, a Capellanorum dignitate, contra quam sentit Frisonius, docet accurate C. du Fresne. Et quidem Eleemosynarii Ludovici IX. Regis, qui illius sc. eleemosynas erogabat, meminit Gaufridus de Bello loco, in Vita et Conversat. S. Ludovici c. 8. a quo tempore qui occurrunt Regum illorum Eleemosynarii, ex C. du Fresue, hic infra breviter subiciemus, praemittentes hoc unum, auctam et novo titulo dignitatem hanc postmodum donatam esse, sub Carolo VIII. Qui enim prius nude Eleeosynarius audiit, ab eo tempore Magnus Franciae Eleemosynarius appellari coepit: cuius quanta sit hodie dignitas et praerogativa, Petrus Gallandius in Vita Petri Castellani, Matiscon. Ep. hisce exponit, Est is honoris gradus omnium Ecclesiasticorum in Gallia facile princeps; quo qui donatus est, Regie somno excitato, inter primos salutatores adesse solet et de eo cognoscere, quo in loco et tempore rem sacram peragi velit. Aulae totius Regiaeunicus Ep. est: quocunque in loco per totum Regnum Rexversetur, ad eo Sacramenta petere solet: Sacello Regis ordinando, Cantoribus eiusdem et Sacerdotibus omnibus Aulam sequentibus praeest: dispensatio Regiae in pauperes beneficentiae et pauperum omnium curatio eius unius propria est; ad eius etiam curam pertinet per universum Regnum iis omnibus pauperum domiciliis, quae tum Ptochodochia, tum Xenodochia appellant, atque etiam iis, quae lepra [orig: leprâ] infectis olim a Regibus attrihuta sunt, administratores idoneos Praeficere, praeposteros et mutilos loco movere --- eiusdem est omnem animadversionem ad se revocare, numerum leprosorum aut aliorum miserorum explere, ad referendas rationes omne Procuratorum et Administratorum genus cogere, corrupte -- in suo munere versatos exigere, aliosque in eorum locum subrogare: omnia quoque Sacerdotia, quae Regiae

potesiatis sunt, quae plurima sunt, praeter Episcopaetus et Abbatias, donare et conferre. Ad eius quoque officium pertinet; primo quoque Regis in oppida ingressu, maleficos --- regia [orig: regiâ] venia [orig: veniâ] illis concessa laxare et liberos impune emittere etc. apud eundem C. du Fresne in Glossario. De Baronibus eleemosynarus. Vide supra.

Fr. Ioh. des Granges, Prior Vallis Scholarium, sub Philippo Pulchro, A. C. 1311. Fr. Ioh. de Grandpre, A. C. 1314. M. Silvester de la Cervelle, sub Carolo V. Aegidius des Champs postmodum Ep. Silvanectensis, A. C. 1409. Petrus Cauchon, Bellovac. Ep. A. C. 1431. Ioh. d' Aussi, Ep. Lingon. Sub Carolo VII. Ioh. de Brevicoxa, postmodum Ep. Genevensis. Ioh. Balva, Ep. Ebroic. ac demum Cardinalis, sub Ludovico XI. Ioh. d' Huillier, Decanus Paris. sub eodem et Carolo VIII. Ceteri qui sequuntur, Magni Franciae Eleemosynarii dicti sunt, uti monitum, facleque in Regum Aulis primas tenuere [orig: tenuêre]. Ioh. de Reli Doctor Theologus, Carolo VIII. a Confessionibus, Ep. Andegavensis. Franciscus de Moulins, Abbas S. Maximi in Aurelianis, A. C. 1500. Goffridus de Pampadour in Camera Computorum Praeses, Aniciensis Ep. sub Carolo VIII. et Lud. XII. Adrianus de Goufier, Cardin. de Boissi, A. C. 1516. Franciscus le Roy de Chauvigni sub Francisco I. Phillippus Cossaeus Ep. Constant. A. C. 1535. Ioh. le Veneur, Cardfin. A. C. 1530. Petrus Castellanus Ep. Matiscon. Antonius Sanguin, Cardin. de Meudon, sub Henrico II. Ludovicus de Breze, Ep. Meldensis, sub eodem Rege. Carolus de Humieres, Ep. Baiocensis, A. C. 1578. Iacobus Amiotus Melodunensis, Ep. Autisiodorensis, Caroli IX. Praeceptor, obiit. A. C. 1593. Regmaldus de Beaune, Bituricensis, ac deinde Senenonsis Ep. mortuus A. C. 1606. Iacobus Davy, Cardin. Perronius, Senonensis Archiep. sub Henrico IV. et Ludovico XIII. obiit A. C. 1618. Franciscus Rupifulcaudius Cardin. Alphonsus Lud. Cardin. Richelius A. C. 1632. Antonius Barberinus, Archiep. Remensis. Emmanuel Theodosius de la Tour d'Auvergne de Bovillon. A. C. 1672.

ELEES seu Eleae, Italiae fluv. prope Eleam in Lueania. Strabo. Evoli Nigro. Cis Apenninum. Nunc Pisciota, ad Veliam urbem cui et nomen postea dedit. In mare Tyrrh. se exonerat, prope prom. Palinurum, in Principatu cit Hinc Eleates sin. et portus, qui et Velinus. Baudr.

ELEGANS ad aetatem Catonis, non in laude, sed vitio ponebatur nebatur Sic enim ille de saeculi sui moribus Avaritiam omnia vitia habere putabant sumpturosus, cupidus, elegans, vitiosus. Post in laudem vertit. C. Nepos Attico c. 13. Elegans, non magnificus, splendidus, non sumptuosus. Vide A. Gell. Noct. Attic. l. 10. c. 2. et Ioh. Bapt. Plem Annotat. Poster. c. 8.

ELEGIA [1] Armeniae civitas, quam praeternuit Euphrates, occurrente illi apud eam Tauro monte, nec resistente. Plin. l. 5. c. 24.

ELEGIA [2] in funeribus primum dicta est, uti Ovid. in funere Tibulli innuit. Eius inventorem nescire se, confessus est Horat. Theoclen tamen quendam, sive Naxius ille, sive Eretriensis fuerit, tradunt furentem hoc carminis genus primum effudisse. Nomen a miseratione, e)leo\n le/gein; unde miser abiles Elegos appellavit Horat. An potius ab e)/ e)/ le/gein, quae interiectio, ut et ai)\ ai)\, frequens omnibus Tragicis. Cantabatur autem ad tibias Elegia, unde illam qrh=non a)do/menon pro\s2 au)lo\n definit Scalig. etc. Postea usus translatus est ad longe diversissima: sc. ad amores, non tamen sine ratione. Nam et frequens conquelstio in amoribus et verissima mors, quae a nobis sexui huic vivitur. Diffusa tandem significatio, ad eum quoque, qui potitus esset, veluti apud Ovid. Amor. l. 2. Eleg. 12. initio.

Idem Scalig. Poetic. l. 1. c. 50. Unde amatorios Poetas tres Elegiacos in unum volumen compulsos a vett. Criticis haedieque habemus. Sed et eodem carminis genere antiquos Poetas multa l' storikomuqika\ tractasse, Callimachum, Parthenium, Euphorionem, Alios, docet Salmas. ad Solin. p. 851.

ELEI pop. in Pelonneso, clarissimi propter delubrum Iovis Olympii, ludosque Olympicos, quorum praefecturam Elei habuerunt [orig: habuêrunt], unde Elei equi, et Eleus carcer saepe leguntur. Virg. l. 1. Georg. v. 59.

ELELEUS unum ex Bacchi cognominibus, ab e)leli/zw quod sig. Vociferari, quemadmodum praelio congressuri consueverunt [orig: consuevêrunt]. Ovid. Met. l. 4. v. 15.

Item Sol dictus est Eleleus a)po\ tou= e)li/ssesqai peri\ th\n ghn=, h. e. quod aeterno circa terram meatu volvi videatur.

ELEMENTA [1] non minus ac Caelum et Sidera, et quidem post haec, inter Vett. fuere [orig: fuêre] Deos; qui honor sic prim um tributus eis, ut hunc cum caelis haberent communem. Ita, cum Sole ac Luna, Elementa esse Deos, credebat Prodicus Ceus: et si in quorundam sententia siderum cultus non exprimitur, hi videntur caelestes illos ignes intellexisse, uti forte, cum Empedoclem Agrigentinum pro Numinibus habuisse Elementa, cum Lite et Concordia, Simplicius scribit. Et haec quidem Philosophi: de Gentibus totis liquidior res est: Quemadmodum de Graecis et Romanis, qui Rheae, Neptuni, Iunonis, aliisque nominibus ea signbant. Item Persis, qui, praeter Caelum, Solem, Lunam et Venerem, coluere [orig: coluêre] kai\ pu=r kai\ ghn= kai\ a)ne/mous2 kai\ u(/dwr, et ignem et terram et ventos et aquam, uti clare dicunt Herod. l. 1. et Strab. l. 15. Dissentit quidem Trogus, qui unum ait Solem coluisse, verum illud de antiquis Persis potest intelligi. Ex Elementis autem ante alia, Tellus prima videtur divinos hos honores obtinuisse; nisi quod Aquam primum Aegyptii videntur venerati: inde demum ad reliqua transitum, qua de re vide Voss. de Idolol. l. 2. c. 52. et seqq. ut de concordi IV. Elementorum discordia ingeniose figurata Orphei instrumento Musico, quatuor chordis constante, infra in voce Tetrachordum, de luxu Romanorum, qui ex omnibus Elementis, quod exquisitissimum erat, gulae parabant, infra in voce Tetrapharmacum; et quodliber Elementorum suo loco.

--- -- ut pureis olim dant crustula blandi
Doctores, elementa velint ut discere prima.

Iul. Capitolino in Pertinace dicuntur literae elementariae; aliquando Literae absolute: unde Literatores, qui illas docebant, qui et Grammatistae, irem Calculones aut Cauculones, ut in vetustis libris scribitur. Vetus Epigr.

Iidem enim fere, qui primas literas docebant, et celculo quoque pueros imbuebant etc. ut videre est supra in voce Ecomator. Vide Salmas. Not. ad Capitolin.

ELENA [1] civitas olim prov. Narbonensis 1. vel Septimaniae, in Comitatu hodie Ruscinonensi, Hisp. Elna, Gall. Elne, ac nonnumquam Eaune, ad rivum seu amniculum, qui in mare effluit, prope Pyrenaeos. Hic Constans Aug. Constantini Mag. fil. minimus a Gaisone interfectus est, Anno aet. 17. Imp. 13. qui paulo ante visus erat in somnis, in gremio aviae suae, cui Helenae nomen erat, confodi: et ab hac civitati nomen, quod tamen plerunque sine aspiratione scrbitur. Pacta est sedes Episcopatus, eodem quo Carcasso tempore, post Visigothos ab Chlodovaeo Aquitaniae fimbus expulsos et Tolosa Ucetiaque spoliatos: tum enim, ut Septimaniae suum constaret nomen, a numero civitatum Narboni metrop. attributarum, Tolosae et Ucetiae, Septimaniae urbibus, Carcasso et Elena substitutae videntur. Hanc A. Elenensis Ep. in epit. ad Ludovicum VII. ab Francorum Regibus, pulsis Saracenis Hispaniensibus, in integrum restitutam et praediis, villisque fiscalibus auctam fuisse, scribit. Postea vero sedes Episcopatus Perpiniacum translata est. Hadt. Val. Not. Gall.

ELENA [2] vicus in primis Atrebatum finibus, qua [orig: quâ] Camaracenses attingunt, Sidon. Apol. in Paneg. Maioriani memoratus, forsitan Lensium est ad Deulam, vulog Lens: quod eo ipso nomine in Capitul. Caroli Calvi inter villas regias, silvis proximos memoratur. Hadr. Val. Not. Gall.

ELEONORA [1] haeres Gul. X. ultimi Guiennae D. ex Eleonora, filia, Ludovici VII. Iun. Galliae Regis Comes mariti in expiditione sacra, paulo liberius egit, proni hic redux divortium ursit, et obtinuit. Illa vero Henrico II. Angliae Regi nupta quod fil. eius rebellibus faveret, 16. Annos in vinculis fuit. Marito mortuo libera, in monasterio obiit, A. C. 1204. Chenius Hist. Angl. l. 11. et 12. Matthaeus Paris. et Balaeus. De literis eius ad henricum VI. Imp. Caelestinum III. ad filios, vide P. Blesensem. P. Aemilium, l. 5. etc.

ELEONORA [2] Austriaca filia Philippi I. ex Iohanna Castellana, nupsit primo Emanueli, Lusitaniae Regi. Dein Francisco I. Galliae Regi pacis conciliatrix; quo mortuo a Fratre Carolo V. A. C. 1555. in Hisp. ducta, obiit An. aet. 60. Mezeray, in vita eius.

ELEONORA [3] filia Raimondi Berengarii V. Com. Prov. uxor Henr. III. Angli, ex illo mater Eduardi I. etc. Obiit A. C. 1292. Item, filia Alphonsi IV. Lusit. Regis. uxor Petri IV. Arragonii. Item filia Mart. Alphonsi Tellesii, uxor Ferd. Lusit. Regis. Item, Eleonora Arragonia, soror Petri V. uxor quinta Raimundi VI. Comitis Tolos. Item, filia Ioh. Arragonii, ex Blanca Navarraea, uxor Gastonis IV. Com. Fuxensis, qui ex Magdalena Francica genuit Franc. Phoebum, Navarrae Regem.

ELEONORA [4] filia Fernandi I. Imp. Gulielmo Mantuae Duti nupsit. Vide Spener. Sylloge Geneal. Hist. in Fam. Austriaca.

ELEPH urbs in tribu Beniamin. Ios. c. 18. v 28. lat. mille sive doctrina. auctor vel dux.