CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

ELEUTHERIUS [1] Iuppiter dictus est, quasi liberator, quod apud Asopum Platearum amnem, Graecorum copiae Mardonium, cum trecentis Persarum milibus ad internecionem delevissent.

ELEUTHERIUS [3] Exarchus, Italiae Regem se dixit, quem militiae duces apud opp. Luceolum interfecerunt [orig: interfecêrunt]: caputque tyranni Constantinopolin miserunt [orig: misêrunt]. Blondus l. 9. c. 1.

ELEUTHEROCILICES Asiae pop. Cic. 5. ad Atticum, Elentherocilices populi in Amano, ne regibus quidem unquam paruerant.

ELEUTHEROPOLIS urbs Palaestinae, in tribu Iuda, 8. mill. ab hebrone in Occ. 20. ab Hierosolyma Gazam versus. Ab hac, tamquam celebriloco, multorum locorum distantias metitur Hier. in Loc. Hebr.

ELEUTHERUS [1] duodecimus Romanorum Ep. Graecus natione, fil. Abundii, qui Diaconus Aniceti fuerat, soteri successit A. C. 177. Irenaeo, a Christianis, qui Lugduni Evangelii causa [orig: causâ] captivi detinebantur, misso, ob Prophetiam quandam Montani, contra usum carnis, respondit. Ad preces filii Coyli, Lucii Regis Britannorum, Fugatium et Damianum, evangelizatores, in Britanhiam misit. Sic Rex cum gente baptizatus, loco 3. Archiflaminum. 3. Archiepiscopi, 28. Flaminum totidem Epp. creati, Idololatria sublata, etc. A. C. 183. Obiit A. C. 192. Ep. 15. Irenaeus, l. 3. c. 3. August. ep. 165. Ciacconius in Eleuth. 1. Tom. Concil. Euseb. hist. l. 4. c. 21. l. 5. et in Chron. A. C. 179. Polyd. Virg. Hist. l. 2. Eum excepit Victor I.

ELEUTHERUS [2] fluv. Phoeniciae iuxta Orthesiam urbem, in radice montis Libani. Valania Postello et Pineto. Aliis Eleutherus, fluv. est Syriae, qui ex Libano monte in Ituraea protumpit, et per regionem Emath et Roob atque Galilaeam gentium fluens, Velanam urbem ac castrum Belcifort alluit: tandemque iexta civitatem Gorma, tribus fere a Tyro Aquilonem versus, duobus autem a Sarepta contra Austr. milliaribus mari magno miscetur. Abundat hic fluv. testudinibus, est in monte Aser. Item Siciliae fluv. Admirati Facello. Panormi urbis moenia lambens. Ponte rotto Leandro. Cluverio aliisque nunc Baiaria in mare Tyrth. se exonerat, 8. mill. in Ort. a Panormo. Baudr.

ELEUTHO Dea parturienribus assistere solita, ut ex Pindaro patet in Olymp. ubi eam et Parcas Apollo iubet adesse Evadnae parturienti.

ELFWARDUS vel ETELVVERDUS sub Gul. II. circa A. C. 1090. ex regia familia, scripsit ad Mathildem cognatam epistolas, et historiam 4. libb. a M. C. usque ad finem regni Edgari. Gul. Malmesburius, in prol. Hist. de reg. Simler. Voss. etc.

ELGIS seu ELGIA ELGIN urbec. Episc. Scotiae Septentr. versus oram maris Germ. 3. mill. a littore ad Loxiam fluv. Lossye. 6. mill. Scot. ab ostio Speae fluv. in Occ. 35. a Taxalo prom. 42. a Beruvio in Austr. Moraviae reg. caput.

ELGOVAE aliis SELGOVAE pop. Scotiae mer. ubi nunc prov. Nidisdalia, Eskia et Anandia, versus confin. regni Angliae. Vide Selgovae.

ELHABETUM seu HABAT provincia regni Fessae, clauditur a Septentr. mari Mediterr. ab Occ. Algarae paludibus, a Merid. Suarga fluvio, ab Ort. vero montibus Herculeo freto vicinis. Merc.

ELIA urbs Episc. Angl. sub Archiep. Cantuar. in Comit. Cantabrigiae, et Ins. cognom. ad Usam fluv. vide Elys.

ELIAB urbs Phallu, filii Ruben. Num. c. 26. v. 8. Primogenitus filiorum Isai patris David. 1. Sam. c. 16. v. 7. c. 17. v. 31. Fil. etiam 1. Par. c. 2. v. 13. Helon, princeps tribus [orig: tribûs] Zebulun. Num. c. 1. v. 9. Lat. Deus meus pater, seu Deus patris.

ELIAS [1] Ehingerus edidit Codicem Canonum Ecclesiae Orient. ex Bibliotheca Augustana, Wittebergae; A. C. 1614. post Ioh. Tilium, qui eum Graece, ex Bibliotheca Canonicorum Divi Hilarii Pictaviensis, primus ediderat A. C. 1540. Gerh. von Mastricht Hist. Iuris Eccles. n. 189.

ELIACIM [1] qui et Ioacim, fil. Iosiae, cum imperasset frater nomine Ioachaz Annos tres post Iosiam, successit fratri in regno Iudae, A. M. 3326. A. C. N. 636. Nam Pharao Necao cum venisset Ierusalem, vinxit Ioacham, ac captivum duxit in Aegyptum, constituit in locum eius Regem hunc Eliacim fratrem eius super Iudam et Ierusalem: et vertit nomen eius, vocavitque eum Ioacim: et condemnavit terram centum talentis argenti; et talento auri. Impie egit Eliacim, ideo contra eum ascendit Nabuchodonosor, Rex Chaldaeorum, et vinctum catenis, ut captivum traduceret Babylonem, interfici iussit. Ad quam et vasa Domini transtulit, et posuit ea in templo suo. Imperavit Annos 2. Consulito 2. Reg. c. 23. v. 34. et Ioseph. Antiqq. l. 10. c. 8.

ELIACIM [2] fil. Helciae 2. Reg. c. 18. v. 18. praepositus domui Regis Ezechiae. Pater Iona. Luc. c. 3. v. 30. Lat. Dei resurrectio, vel Deus resurrectionis. Item summus Sac. auctor quibusdam libri Iudith. Vide Ioachim.

ELIADA pater Razon. 1. Reg. c. 11. v. 23. Fil. David. 2. Sam. c. 5. v. 16. Lat. Dei scientia; vel cognitio.

ELIAS [2] Thesbites Propheta fuit clarissimus, floruit temporibus Achab et Ochosiae, Regum Israel. Vir fuit pilosus, zonaque, pellicea [orig: pelliceâ] accinctus renes, zelo maximo erga Dei cultum affectus, varia edidit miracula. In solitudine pastus est a corvis, deinde ab

Angelis: pluviam a Dominio impetravit, Pseudoprophetas increpavit ac interfecit. Quinquagenarii duo cum suis militibus, ad comprechendendum eum ab Rege Ochosia fil. Achab missi, igne caelitus emisso, subito consumpti fuerunt [orig: fuêrunt]. Aquas fluvii Iordanis pallio suo percussus divisit: denique per turbinem in caelum raptus fuit curru et equis igneis. Vide, l. 1. Regum c. 16. v. 35. et seqq. Augustin. de Civ. D. l. 20. c. 19. Torniel. A. M. 3139. Lat. deus aut fortis dominus.

ELIAS [3] Arabs, post Salustium, Ep. Hierosolym. A. C. 492. pulsus ab Anastafio Imp. suasu Severi haer. A. C. 513. surrogato Sahanne, quem Sabas ad fidem perduxit. Obiit in solitudine, 10. die post mortem Anastasii, quam praedixerat. Concil. 2. Nic. act. 1. Evagr. l. 3. c. 32. Niceph. l. 16. c. 34. Cyrill. in vita Sabae, etc. Item Patriarch. Hierosolym. sub Saracenis gravia passus, misso legato, ad PP. Concilii Nic. 2. absentiam excusavit. Baron. A. C. 787.

ELIAS [4] Patriarch. Antiochen. Gallos poulares suos in Orientem secutus, primus eorum hoc munus obiit A. C. 1247. Genebrard. in Chron. in Innocent. IV. Bartel. de Ep. Regiens. in Gulielmo II. p. 207. Item Christianus Iacobinus, etiam Patr. Antiochenus. Genebr.

ELIAS [5] Patr. Babylonius A. C. 1616. ad quem Paul. V. legationem misit, a petro Strozza descriptam, una cum l. de fide Chaldaeorum.

ELIAS [6] Monachus, non procul ab Antinoo civitate degebat in eremo, agens annum aetatis circiter centesimum decimum, ad quam aetatem ieiunando, et viriliter conversando pervenit. Sozomen. l. 8. c. 1.

ELIAS [7] Bariosius nobilis provincialis, Auctor Poematis, de bello Comitum, Raimondi Berengarii I. et II. contra Steph. Vide Morerium, Nostradamum, in vit. Poet. provinc. p. 33.

ELIAS [10] Levita Grammaticus Hebr. saeculo praet. Genebr. Scripsit librum Bacchur Romae. It. Masora Masorot. Vide R. Davidem Ganz. ad Ann. 277. Millenarii VI.

ELIAS [11] Mizrachi Rabbinus celebris Constantinopoli docuit, Auctor Elucidationis in Commentarium Rasi, it. Quaestionum et Responsionum Libri it. cuiusdam Arithmetici, circa A. C. 250. Millenarii VI. iuxta calculum R. David. Ganz. in Chronol. Rabbinorum.

ELIAS [13] Rabinus Hebraice Arithmeticam scripsit, a quodam Munsteri discipulo, Erasmo Oswaldo Latine redditam.

ELIAS [15] Trickinghamus Benedictinus, Anglus, scripsit Angliae Annales, ab A. C. 626. usque ad A. C. 1270.

ELIAS [16] vel ELION Villanovanus Gallus, M. Magister Melit. Felicis nomen meritus. Vide Bossium, Hist. Melit. l. 1. Gassend. de Episc. Diniens.

ELIAS [17] Vinetus Gallus, edidit Melam, scripsit antiquitates Burdigal. et Santon. vertit Procli Sphaeram, etc. Vide Verdier. Biblioth. p. 274.

ELIASAPH fil. Duel, Princeps tribus [orig: tribûs] Gad. Num. c. 1. v. 14. Lat. Deus augens, vel finiens.

ELIASIB fil. Elionai, filii Naariae, 1. Paral. c. 3. v. 24. Esdr. c. 10. v. 6. etc. Lat. Deus conversionis. Sacerdos S. per An. 21. post Ioachimum patrem. Eius tempore Nehemias veniam obtinuit in patriam redeundi. Ioseph. Antiqq. l. 11. c. 7.

ELIATHA nomen viri. 1. Par. c. 25. v. 4. Lat. Deus meus tu, vel Deus meus venit.

ELIBERRI seu ILLIBERIS Plin. l. 3. c. 4. Iliberis Liv. Hisp. citer. opp. in ora littorali Catalauniae, vulgo Colibre. Item Gall. Narbonensis vicus. Ptol. Baudr. Eliberis, urbs Turdulorum in Hispan. Baet. ad Singilim fluv. Nunc vicus est Elvire, in regno Granat. prope Granatum Urb. quae ex ius ruinis crevit. Ibi Eliberitanum Concil. A. C. 305. celeratum. Item Eliberis, mel. Illiberis, quae et Caucoliberis, urbs Gall. Narbon. in ora littor. maris Medit. et sinus Leonini, vulgo Colliure, parva, sed munita, cum portu capaci, in Comit. Ruscinonensi et confin. Cataloniae. Antea Hispaniae annexa, nunc sub Galiis ab A. C. 1641. Hic [orig: Hîc] Concihum A. C. 305. Moret. ad restituendam collapsam diseiplinam lapsorum. Cui fini quoque in Oriente Petrus Alexandrin. Ep. eodem tempore scripserat Canones Paenitentiales, qui hodieque leguntur, in Bibliotheca Patr. Tom. VII. et apud Theodorum Balsamonem in Nomocanonis fine.

ELICA nomen viri. 2. Sam. c. 23. v. 25. Lat. Dei pelicanus, aut fortis vomitus.

ELICERE absolute, verbum Magicum. Tertullian. de Anima c. 28. Quid si ab aedituo redempta clam inspectione cognovit? Scimus enim Magos elicere explorandis occultis, per Catabolicos et Paredros et Pythomcos spiritus ad quem locum vide de la Cerda. Unde unica [orig: unicâ] huic rei voce, eliciti Manes, Stat. Theb. l. 4. v. 413.

Quod quomodo quibusque sacris factum, exponit Stat. idem eod. l. fusius quam ullus alius fecit, ad quem vide Animadversiones Casp. Barthii. Quinam autem elici fuerint soliti, attigimus supra ubi de Ahoris.

ELICES sulci aquarii, ad siccandos agros, al. Colliciae, vide ibi, ut et infra in voce Nares canalis: de Elice vero seu Helice infinita Archimedis, infra aliquid ubi de Nautica arte.

idem cum buphthalmo, chrysanthemo, et chrysantho, flos aureus est luce corusca [orig: coruscâ] et vegeta [orig: vegetâ], folio albo, in coronis olim, etiam Deorum, receptus. Plin. l. 21. c. 25. Ad Solis repercussum aureae lucis in orbem veluti corymbis dependentibus, qui numquam marcescunt, qua de cansa Deos coronant illo, quod diligentissime servavit Ptolomaeus Aegypti Rex. Et quidem prima e flore hoc Dianam coronasse legitur Helichryse Ephesia, unde flori nomen, Etymol. Eodem si se coronarent Magi, ad gratiam vitae gloriamque pertinere, arbitratos esse, docet C. Paschal. ex Dioscoride, Coronar. l. 3. c. 15. Sed et e)li/xrusos2, auripigmentum est, quo de Vide Salmas. ad Solin. p. 317. et 1229.

ELICIUS Iovis cognomentum, qui in Aventino colebatur, ab eliciendis, h. e. evocandis fulminibus impositum. Ovid. Fast. l. 3. v. 327.

Eliciunt caelo te Iuppiter, unde minores
Nunc quoque te celebrant, Eliciumque vocant.

Nic. Lloydius. Aram ei in Aventino exstruxit ac dedicavit Numa Pompilius, vide Liv. l. 1. c. 7. qui quo pacto artem Iovis eliciendi edoctus fuerit, docet Arnob. ut et Plutarch. in Numa: Huic cum non rite sacrum fecisset Tullus Hostilius, fulmineictus cum tota domo conflagrasse legitur, adud eundem Liv. l. praefato. Vide quoque Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 2. c. 5.

ELICO Gallici tumultus auctor: Plin. l. 12. c. 1. Produnt Alpibus coercitas et tum inexuperabili munimento Gallias hanc primum habuisse causam superfundendise Italiae, quod Elico ex Helvetiis civis earum fabrilem ob artem Romae commoratus, ficum siccam et uvam, oleique ac vini praemissa remeasn secum tulisset. Quapropter haec vel bello quaessisse, venia sit. Vide quoque Plutarch. in Camillo et Liv. Dec. 5. l. 1.

ELIDAD fil. Chaselon, Princeps tribus Beniamin. Num. c. 34. v. 21. Lat. Dei dilectus, vel Dei dilectio.

ELIDURUS cognom. Pius, fratri Archigallo, ab Anglis pulso, suriogatus, regnum ei reddidit, decennto post illius successor. A Vigeno et Periduro, fratribus iun. ipse quoque pulsus et in carcerem coniectus est, sed post septennium a Britannis liberatus, pacifice porro praefuit. Polydor. Virg. hist. Angl. l. 4. Chenius hist. A. t. 1. l. 2. c. 14. p. 68.

ELIEL fil Thohu, 1. Par. c. 6. v. 34. et c. 8. v. 20. 2. Par. c. 31. v. 13. et Hammachavim, I.Par. c. 11. v. 47.

ELIENSIS sive ELIACA secta Philosophorum auctorem habuit Phaedonem Eliensem, qui servus cum esset, Socrate hortante, emptus sive ab Alibiade, sive a Cebete Thebano, Sapientiae studio se applicuit, sectae novae conditor. Vide Strab. l. 9. Diog. l. 2. Helych. et Suid. Phaedonem hunc, Socratis discipulum et elegantium de Praeceptore Sermonum auctorem, audivit Plistanus itidem Eliensis: Plistanum Menedemus Eretricus, a quo Eretrici dicti, qui Eliaci prius vocabantur. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Philos. sectis c. 10. et in voce Elis.

R. ELIZAR Germanus, scripsit Ioseph Lekach, et Mahase Adonai. Obiit Cracoviae, A. C. 346. Millen. VII. R. Ganz.

ELIESER Ismaelis frater uterinus, et alter Abrahae ex Agar Aegyptia fil. Comestor in. c. 16. Gen.

ELIEZER Damascenus, domus Abrahami Procurator. Gen. c. 15. v. 2. Et fil. Mosis. Exod. c. 18. v. 4. Et fil. Bechor filii Beniamin. 1. Par. c. 7. v. 8. Item fil. Ioram. Luc. c. 3. v. 29.

R. ELIEZER fil. Cherson, habuit mille urbes in arida, et mille naves in mari: floruitque Antigoni Sochaei aetate. R. David Ganz Chronol. Hist. sub Templo VI. ad A. C. 460. apud quem plures eiusdem nominis habes, passim inprimis auctorem libri. Leb Middot Letora, circa A. C. 3881.

ELIGIUS [1] Noviodunensis Ep. cum antea aurifex celebris, hinc Dagoberti Thesaurarius esset, quicquid in ea artelucri consecutus erat, dabat pauperibus, A. C. 650. Obiit Calend. Decemb. A. C. 663. vitae 80. Bucelinus in Ann. Flandricis, Morerius, Alii.

ELIGIUS [2] Hucarus, Gandav. composuit vitam Leviini, Martyris, Bertulphique Confessoris, versibus Elegiacis, etc. A. C. 1504. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 10.

ELIHOREPH i. e. Dei hiems, vel forte opprobrium fil. Sisa, Princeps exercitus [orig: exercitûs] Salomonis. 3. Reg. c. 4. v. 4.

ELII pop. sunt circa Astaboram et Astapam fluvios incolentes, qui etiam Rhizophagi dicuntur, propterea quod ex adiacente palude evulsis radicibus massulas conficiunt, quibus ad Solem coctis vescuntur. Strab. l. 16.

ELIM i. e. arietes, vel fortes, vel cervi, sive valles, civitas Moabitarum, non procul a limite: ad quam pervenerunt [orig: pervenêrunt] filii Israel profecti de Mara. Exod. c. 16. v. 12.

ELIMANDUS vel ELINANDUS Monachus Cistertiensis, in dioecesi Bellovac. vixit sub finem sec. 12. sub Henr. VI. Imp. et Phil. Augusto. Auctor Chronici, a M. C. ad sua tempora, 48. libb. Vide Philipp. Bergam. Chron. suppl. l. 2. A. C. 1199. Simler. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 34. etc.

ELIMARUS [1] I., Hajonis Dynastae Frisii, ex Rixa sorte Hunonis Gloriosi, Comitis Oldenburgici, fil. Friderico avunculo, in Com. Oldenburgico successit: controversiam ei de heraeditate movente Milone Com. Alvenslebio, cuiuspater Theodoricus fil. erat Conradi, quem patruus Hunonis praefati progenuerat. Obtinuit nihilominus Elimarus: cuius fil. Elimarus itidem et Ioh. duas dedere [orig: dedêre] lineas, (tertius Bernhardus Henrici Leonis miles fuit:) hic quidem Wildeshusanam, quae sec. 14. exstincta est, ille vero Oldenburgicam.

ELIMARUS [2] II. fil. prioris, praeter Ottonem, Praepositum Bremensem, nepotum Christiani et Mauritii tutorem, genuit Christianum Bellicosum et Henricum; quorum hic Brockhusae Comes

novum ramum orsus est, in quo ultimus Conradus, a Butiadis caesus A. C. 1358. filiam tantum reliquit Margaretam Ioh. Com-Diepholtani uxorem: Ille vero Oldenburgicos continuavit. Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal. Hist. in Fam. Oldenburgo-Danica.

ELIMELECH nomen Bethechemitae cuiusdam, maritus Naomi. Ruth. c. 1. v. 2. Lat. Deus meus rex.

ELIMIA urbs Macedoniae, pop. Elimiotae. Steph. Mel. Elimea. vide Aristot. l. 5. Pol. c. 10.

ELIOCROTA quae et Ilorcis, Hisp. Tarracon. urbs. Anton. a Carthagine nova. 25. m. p. Lorca Clusio, et Marianae. Ad Guadalentium fluv. in confin. regni Granat. 10. leuc. Hisp. ab ora maris Mediterr. et Sinus Vergetani in Bor. 10. a Basti in Ort. Satis parva. Baudr.

ELIODES pater Rezonis, 1. Reg. c. 11. v. 23. qui primus, post dominum suum Adad-ezerem a Davide Rege devictum, Syriae Damascenae regnum sibi posterisque suis constituit. Vide Hezion, it. Rezon.

ELIOENAI fil. Naariae. 1. Par. 3. v. 23. Fil. item Bechor, filii Beniamin. 1. Par. c. 7. v. 8. c. 8. v. 20. Lat. ad ipsum oculi mei, vel fontes mei, aut ad ipsum afflictio, vel paupertas. Idem. c. 26. v. 3. Esdr. c. 8. v. 4.

ELIONORA Angliae Regis filia, Alphonsi, cognomento Boni, Hispaniae Regis uxor. A. C. 850. Vide Eleonora.

ELIPANDUS Archiep. Toletanus, Felici Orgellorum Ep. iunctus, Nestorii errores incrustare conatus est. Damnatus Synodo Foroiul. A. C. 791. Ratisbonensi, A. C. 792. Francofurtano Concil. A. C. 794. et refutatus a Carolo Mag. epistola ad Epp. Hisp. Eginhartus, in huius vita.

ELIPHALET fil. David. 2. Sam. c. 5. v. 16. Fil. Esec. 1. Par. c. 3. v. 6. et 8. et 1. Par. c. 8. v. 39.

ELIPHAZ fil. Esau ex Ada uxore. Gen. c. 36. v. 4. Lat. Dei nisus vel conatus.

ELIS [1] Regio Peloponnesi, inter Arcadiam, et Achaiam, mareque Ionium ad Oec. Elea Polybio, cum urbe eiusdem nominis, Belvedere Nardo, et Pineto. Ovid. Met. l. 5. v. 594.

Patria fuit Phaedonis, Elidensis Philosophi, Platonis amicissimi, teste Gellio l. 2. c. 18. Prop. l. 1. Eleg. 8. ad Cynthiam v. 36.

Vide Steph. Baudr. Elis reg. latius patet, nam continet Elidem et Messeniam. Sub Turcis a 200. Annis. Elis autem urbs, ad Peneum fluv. ampla, probe culta et in loco peramoeno sita, nunc etiam Belvedere, Graecis Calloscopium, 15. mill. abest ab ora maris Ion. in Ort. 24. a Dyme seu Clarentia in Austr.

ELIS [2] seu HELIS nunc Bebbu Postello, locus Palaestinae, ubi Moses 12. fontes invenit.

ELISA [1] fil. Iavan. Gen. c. 10. v. 4. Chaldaeis est [gap: Hebrew word(s)] Hellas, Iosepho Aeoles, Villalpando Elysii campi in Fortunatis insulis, Arabi Interpreti Almesisa, i. e. Mopsuestia in Cilicia, Bocharto Peloponnesus, quem consule, Phaleg. l. 3. c. 4.

ELISAMA fil. Ammihud, Princeps tribus Ephraim. Num. c. 1. v. 10. c. 2. v. 18. Fil. item David 1. Par. c. 3. v. 8. qui 2. Reg. c. 5. v. 8, 10, 16, 19, 20, 25. dicitur Elisua. Sic nominabatur fil. Camia 1. Par. c. 2. v. 41. Lat. Deus exauditionis, vel Dei exauditio.

ELISEUS vel ELIZEUS propheta, Eliae discipulus, filii Saphat, duodecim miraculis inclitus, 1. Reg. c. 19. v. 16. et 19. Dei salus. vel Deus salvans, Eliae in prophetico munere successit; filium hospitae suae suscitavit: Naaman Syrum a lepra curavit. Etiam, offibus eius iam defuncti tactis, quidam revixit. 2. Reg. c. 3. v. 11. Luc. c. 4. v. 27 etc. De illo Ioseph. l. 8. et 9. *)anh\r e)pi\ dikaiosu/nh| peri\bo/ntos2, kai\ fanerw=s2 spoudstei/s2 u(po= tou= qeou=, qaumasta\ ga\r kai\ para/doca dia\ th=s2 profhtei/as2 e)pedei/cato e)/rga kai\ mnh/mhs2 para\ toi=s2 e(brai/ois2 a)ciwqe/nta. *)/etuxe de\ kai\ tafh=s2 megalotrepou=s2 kai\ oi(/as2 ei)ko\s2 h)=n tou= ou(/tw qeofilh= metalabei=n. Isid. in vita Elizei. Nic. Lloyd. Torniel. Salian. Spond. A. M. 3124. et seqq. 3198.

ELISSA Tyria Iustin. memorata l. 18. c. 4. Carthaginem condidisse dicitur, hinc quamdiu Carthago invicta fuit, pro Dea ibi culta. Eam Dido quidam autumant inquit Velleius Hist. l. 1. Prius nempe vocabatur [gap: Hebrew word(s)] Elissah: cuius posterior pars [gap: Hebrew word(s)] agnus ; unde interpretantur, Dei mei agnus. Nisi idem nomen ac Prophetae Elisaei. [gap: Hebrew] , quod a [gap: Hebrew word(s)] salus, ut sit Dei salus, vel Deus salvans. Apud Euseb. legas, Didoni prius nomen fuisse *)origw\: quod unde hauserit, incompertum. *didw\ autem Hebr. [gap: Hebrew word(s)] dilectulam notat etc. Quia vero Elissa Tyria fuit, hinc natus Phoenicum, apud appian. ititio Lybic. et Punic. error, dicentium Xorum et Carchedonem urbem eam exstruxisse. Nullus enim Xorus fuit, sed fabula de hoc conditore ex eo coepit, quod Carthago Tyriorum esset colonia: at Tyrus, Phoenicia [orig: Phoeniciâ] lingua [orig: linguâ] [gap: Hebrew word(s)] Tsor. diceretur. Graecis quippe nulla vox incipit a TS. sed pro duplici Tsade sive Ts, habent KS. sive *s. unde multo plurima inchoant. Ergo pro *tsw=ros2 dixere [orig: dixêre] *sw=ros2. nisi pro Xoro scribendum Zoro: quippe in Eusebii Chronico legas ex Philisto, Zorum et Carchedonem esie Carthaginis conditores etc. Vide Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progressu Idolol. l. 1. c. 32. ut et in voce Carthago.