CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

EVAGRIUS [2] Presbyter, Annis 14. mansit in solitudine, con tentus pane, et oleo. Si quando Veneris titillaretur illecebris, demergebat se in puteum, ut aquae frigiditas libidinis fervorem compesceret.

EVAGRIUS [3] cognomento Ponticus, quia natus fuit circa pont. Eux. unde et Hyperboritam Hieronymus, ad Ctesiphontem scribens, vocat. A S. Basilio Lector fuit ordinatus: A Gregorio Nazianzeno cooptatus est, inter Constantinopolitanos Diaconos. Post illa Hierosolymam profectus fuit: atque ibi ex Clerico factus est Monachus. Inde venit in Aegyptum, ubi in Nitriae monte vixit. Ann. 16. Valde eum laudat Gennadius in scriptoribus Ecclesiasticis. Etiam commendat eum, utpote ei familiaris, Palladius Galara in Lausiacis. Item Socrates Hist. Eccl. l. 4. c. 18 et Sozomenus l. 6. c. 30. A quibusdam creditur auctor vitatum PP. deserti, sed illae Ruffini sunt. Sixtus Senensis, et Trithemius tamen eas Evagrio Antiocheno tribuunt. Rosueid. prolog. 4. ad vitas PP. Sed ex Hieronymo, Epiphan. Theophilo Alex. constat. illum Origenis errores sequutum, Pelagiani dogmatis semina iecisse. Imo et inter haereticos reponitur ab Antiocho Monacho, qui vixit sub Heraclio Imp. Hieron. ep. ad Ctesiph. praef. adv. Pelag. ep. 60. Gennud. de Vir. Ill. c. 11. Socr. l. 4 c. 18. Sozomen. l. 6. c. 30. et 40. Baron. A. C. 388. n. 103. Ioh. Climachus eum carpit, quod e Christiano Stoicum facere hominemque nimis propere ad perfectionis metam perducere voluerit. Nic. Lloyd.

EVAGRIUS [4] Scholasticus scriptor Eccles. Historiae, quae libris sex constat; Eam inchoat, ab A. C. 431. ubi Socrates ac Theodoretus desiere [orig: desiêre]; perducit vero usque ad annum Mauritii duodecimum, ut quidem ip se testatur in fine operis, atque ex eo Photius Tmem. 29. Vide Voss. de Hist. Gr. l. 2. c. 23. Epiphania [orig: Epiphaniâ], Syriae urbe, oriundus, vixit sec. 6. Vulgavit quoque librum, relationes, epistolas, orationes, disputationes varias continentem: A Tiberio, et Mauritio ad dignitates evectus. Perspicuus est, et accuratus, Photius Bibl. cod. 29. Nicephorus Calixtus, praef. etc. Interim in plurimis exscriptor Zachariae Historici, qui haereticus cum esset, in his Evagrius fidem minime meretur. Moret. in Martyrio.

EVAN unum est ex Bacchi cognominibus, ab Evantium mulierum clamore impositum. Ovid. Met. l. 4. v. 15.

a quo etiam Semeleius Evan dicitur. Unde Evantes vocantur mulieres eiusdem sacra celebrantes. Propert. l. 2. Eleg. 3. adversus se ipsum v. 18.

Nic. Lloyd. Imo ipsum hoc Protomatris nostrae nomen esse, adeo que in sacris his, vestigia quaedam primorum Parentum lapsus [orig: lapsûs] latuisse, docet Clemens Alexandr. Protrept. p. 7. Ubi Bacchi orgia celebrant, *)anestemme/noi, inquit, soi=s2 o)/fesin, e)pololu/conses2 *eu)an. *eu)/an enei/nhn, di' h(\n h( pla/nh parhkolou/qhse kai\ shmei=on *)orgi/wn *bakxikw=n o)/fis2 e)sti\ tetelesme/nos. *au)si/ka gou=n kata th\n a)kribh= tw=n *(ebrai/wn fwnh\n, to\ o)/noma tou= *(eui+a dasuno/ menon e(rmhneu/etai o)/fis2 h( qh/leia, Coronati serpentibus, ululantes Evan: illam per quam error est consecutus; et signum Bacchicorum Orgiorum est serpens consecratus. Iam vero si accurate vox spectetur Hebraica, nomen Hevia aspiratum exponitur serpens femina, apud Tob. Pfanner. System. Theol. Gentil. purioris c. 7. §. 10. Vide quoque infra voce Isis.

EVANDER Carmentis fil. Arcadiae Rex, ob eloquentiam Mercurii fil. ex Nicostrata habitus est. Hic, relicta [orig: relictâ] Arcadia [orig: Arcadiâ], cum patrem casu interfecisset, avito regno pulsus, suadente matre, quae vates erat, conscensa [orig: conscensâ] navi in Italiam venit, et pulsis Aboriginibus tenuit illa loca, ubi postca Roma condita est, parvumque opp. in Palatino monte exstruxit, Pallanteum, a Pallante proavo dictum. Virg. Aen. l. 8. v. 54.

Romanae conditorem arcis appellat. Latinis primus usum literarum, et artem colendi agri tradidisse dicitur. Aur. Victor de orig. gentis Rom. Iust in. l. 43. c. 1. Dionys. Halicarn. Voss. in Aristarcho. Vide etiam Liv. l. 1. c. 7. cum Evandri matre loqui apud Gell. l. 1. c. 10. est obsolete loqui Ita catillum Evandri manibus tritum pro antiquissirno, Horat. dixit l. 1. Serm. Sat. 3. v. 90.

Ubi tamen Acron, et Porphytion vett. Scholiastes alium Evandrum intelligere videntur, nempe caelatorem nobilem Atheniensem a M. Ant. Alexandriam perductum, eoque victo inter captivos Romam advectum. Hinc Evandrius possessivum, ut Evandria regna, et Evandrius ensis, apud Sil. et Virg.

EVANDRIA Lusitaniae opp. Ptol. Evandriana Antonino. Vulgo Olivenza, Aliis Talaveruela, opp. nunc Extremadurae Castellanae, ad Anam fluv. 8. leuc. ab Emerita in Occ. versus Eboram et Pacem Aug.

EVANGELIARIUM item EVANGELISTARIUM quemadmodum Graecis citerioribus *eu)aggelista/rion, liber dicitur in Ecclesia Lat. in quo continentur Evangelia, singulis Missis legi aut cantari solita; compositus a D. Hieronymo, uti quidem tradit

Honorius Augustodunensis l. 1. c. 88. qua de re diximus alibi. Ab eadem origine Evangelismus, Graece *eu)aggelismo\s2, apud Nicon. de Religione Armenorum, Quinto mensis Ianuarii vespere festum Evangelisini celcbrant; Dominico Macro est Festum Annuntiationis Virginis Deiparae, quod illos anticipare dicit, utpote in Quadragesima nullum Festum celebrantes. At Balsamoni Palmarum Festum est seu Dominica Palmarum. Vide Macros fratres in Hierolexico. Iidem, quibus Evangelium cerimoniis in Missa, apud Latinos, recitari soleat, fuse exponunt. Illud nudato ense in Vigilia Natalis Domini, in Matutinis, Moguntiae legisse Carolum IV. Imp. habetur in M. Chron. Belg. p. 286. et apud Continuatorem Nangii A. C 1378 Graecos Epp. pallium deponere, Maronitas caput detegere, dum illud in Sacris praelegitur, iidem habent Macri: De divinatione per Evangelit inspectionem, de purgatione per S. Evangelium, de ritu Evangelium dor [orig: dôr] so portandi, Vide Car. du Fresne in Glossario et infra Thronus: uti de Parvulis Evangelis, phylacteriorum loco, circumgestatis, infra in voce Pharisaei. At Evangelium aeternum, nomen libelli, memorati Odorico Raynaldo ad A. C. 12,56. n. 20.

EVANGELIUM Graeca vox, laetum nuntium signat in genere, in specie doctrinam de remissione peccatorum, et vita aeterna, per fidem in IESU CHRISTI mortem meritumque, impetranda, divinitus nobis in Verbo patefactam. Unde et Historiam vitae Servatoris nostri Evangelium vocare in Ecclesia sollemne est: Hanc a quatuor Evangelistis divino iussu consignatam habemus. E quibus S. Matthaeus Hebraice primo vel Syriace scripsisse videtur, Irenaeo, Athanas. Augustin. Euseb. Epiphan. etc. idque A. C. 39. dein quoque Graece; qua [orig: quâ] lingua [orig: linguâ] et reliqui usi, utpote tum maxime diffusa [orig: diffusâ], et gentibus erudiendis aptissima [orig: aptissimâ]: Marcus quidem, quem Romae, Evangelium suum adornasse vult, Anno tertio Claudii Imp. seu A. C. 43. Euseb. Lucas dein, qui idem praestitit, A. C. 56. Ioh. tandem, qui postquam e Pathmo Ephefum redux, tria priora approbasset, indicto Ecclesiis, quas Ebion et Cerinthus turbatum ibant, ieiunio, suum quoque conscripsit, quo Deitatem Filli, contra hos haereticos, in limine statim, insignitter asserit: Circa A. C. 97. Hier. praef. in Matth. Irenaeus l. 3. c. 1. et II. etc. Euseb. l. 3. c. 20. Augustin. de Concord. Evangel. etc. In Evangelia prostant, Primo Harmoniae, Alesii. Althoferi in quart. Ienae a. C. 1653. Ammonii, fol. Basileae A. C. 1550. Augustini. Baradii. fol. 2. Volum. Lugd A. C. 1608. fol. 3. Vol. Antverpiae A. C. 1622. Beauport, Paris. A. C. 1560. Gall. Beauxamis, tom. 2. fol. Parisiis A. C. 1650. Bruchii, fol. Coloniae, A. C. 1550. Parisiis A. C. 1554. Octav. Buisonii, Duodecim. Coloniis A. C. 1604. Bullingeri Calixti, Quart. Goslariae A. C. 1398. Clavini Cartwrighti, Quart. Lugduni Batav. A. C. 1647. Chemnitii fol. Francof. A. C. 1622. Genevae A. C. 1628. Quart. Copii, Octav. Lipsiae a. C. 1615. Crellii Luther. Octav. Witebergae A. C. 1571. Crommii, Lovanii A. C. 1633. Dieterici. Gerardi, fol. Gersonis, inter opera. Goletti, Octav. Haraei, Octav. Antverpiae. A. C. 1615. de la Haye, 2. tom. fol. Duaci A. C. 1609. et 1617. Herborni, Quart. Coloniae A. C. 1546. Iansenii, 2. fol. Lugduni, Moguntiae, Antverpiae, Coloniae. Quart. Lovanii A. C. 1639. et Parisiis A. C. 1643. Lightfooti, fol. Londini A. C. 1655. et Quart. Lombardi, Lubim, 3. linguis, Graec. Lat. Germ. Quart. Rostochii A. C. 1609. Francof. A. C. 1616. Lubomlii, fol. Cracoviae, et lugd. A. C. 1607. Lutzii, fol. Basileae, A. C. 1561. 1563. et Octav. Mercatoris, Quart. 2. volum. Duisburgi A. C. 1603. Meschini, Spirae Nemetum. Meuschil Quart. Hannoviae A. C. 1604. Molinaei, quart. Hanoviae A. C. 1565. Nicetae. Oenopolae, fol. Francof. Osiandri, Graec. et Lat. cum annotat. Basileae A. C. 1537. Francof. A. C. 1541. Parisiis, A. C. 1564. Perpiniani, fol. coloniae A. C. 1631. Regii, tom 3. fol. Coloniae, A. C. 1615. Roberti Graec. et Lat. fol. Moguntiae, A. C. 1615. Rubi Ruperti, 6. tom. Quart. Magdeburgi, A. C. 1604. Sculteti Amstelod. A. C. 1624. Seelmatteri, Quart. Bremae A. C. 1611. Basileae A. C. 1613. cum notis analyt. Selnecceri. Octav. Lipsiae A. C. 1604. R. Stephani, fol. per ipsum Rob. A. C. 1553. Tatinai Verati, inter opera 6. tom Venetiis edita A. C. 1571. Villalobi A. C. 1555. Pintiae. Vosii. Zachariae, fol. Coloniae A. C. 1535. tomo 12. Bibl. Colon. Gul. Crowaeus, in Elencho 5. Secundo Commentarii. Videl. S. Anselmi, Arborei, fol. Parisiis, A. C. 1551. Aventarii, Duodec. A. C. 1583. Augustini, Auzolii, Parisiis, A. C. 1610. Backineisteri, Wittebergae A. C. 1577. Octav, Lubecae. A. C. 1604. Baezae, 4. Vol. fol. Parisiis, A. C. 1628. Bedae Annotationes; fol. Paris A. C. 1526. Benedicti, fol. Parisiis, A. C. 1552. Blocii Historia Triglosso-metrica, Octav. Lipsiae, A. C. 1612. Boisii Collatio vet. Interpretis cum Beza, etc. Octav. Londini, A. C. 1655. Bonfrerii. Boudini, Octav. Antverpiae. Bourghesii, Expos. mysteriorum Vitae Christi, Octav. Antverpiae, A. C. 1622. Brugensis. Brunfelsii Annotat. fol. Argentorati A. C. 1535. Buceri Explanatio, fol Basil. A. C. 1536. et fol. per Rob. Stephanum, A. C. 1553. Bullioudi Notae, a Castro, in 8. Antverp. A. C. 1593. Chrysostomi Commentar. Lat. Octav. Parisiis, A. C. 1576. Graec. Lat. Octav. Genevae, A. C. 1602. Contzen, Tom. 2. fol. Coloniae Agr. A. C. 1626. Eusebii Homiliae Lat. Octav Paris. A. C. 1554. cum Praeparatione, et Demonstr. Evang. Euthymius, Graec. fol Ver. A. C. 1530. Lat. fol. Lovanii, A C. 1544. Octav. Parisiis, A. C. 1602. Fabri Commentarii mitiatoris, fol Basileae, A. C. 1523. Gerardus. Gregorii M. Homiliae. Grynai Demonstrationes, Quart. Basileae, A. C. 1588. Hemingii Demonstratio indubitatae verit. Octav. Hafniae, A. C. 1571. Hilarionis Animadversiones, Quart. Brixiae A. C. 1578. Hussi Collectio gestorum Christi, cum Scholiis Inter opera eius. Kiestenii Vitae 4. Evangel. fol Franc. A. C. 1609. Lightfoot. Maldonatus, fol Mussiponti A. C. 1596 Matthesii Vita Christi, Germ. fol. Noribergae. Megandri Annotationes Tiguri A. C. 1581. Natalis Meditationes et Annot. fol. Antverpiae A. G. 1593. Nardi Tabulae Legis Evang. Octav.

Basileae A. C. 1553. Nicetae Catena. le Noir, Paraphrasis metrica. Gall. Octav. A. C. 1663. Pavoni Comment. Dogm. fol. Neapoll, A. C. 1636. Perezii Fides authentica 4. Evang. Quart. Lugduni A. C. 1626. Radmanni Vita Iesu Christi. Francof. ad Oder. A. C. 1600. Ringmanni Hist. Passionis Christi, Argentinae. Ruperti Volumen in 4. Evang. Sa. scholia. Quart. coloniae A. C. 1612. Sarcerii Iusta Scholia, Basileae A. C. 1541. Scomeri Contion. Decades, Octav. Lemgoviae A. C. 1585. Sculteti Exercitationes Quart. Amstelod. A. C 1624 Selnecceri Homiliae. Octav. Lipsiae, A. C. 1604. Spanhemii Dubia, 3. part. quart. Genevae A. C. 1651. Taylori Exemplar Magnum, Anglice, Londini A. C. 1657. fol. Theophilactus. Zuinglii Expositio, etc. Plures dabit Culielmi Growaei Elenchus.

EVANGELUS [1] Branchi successor. Fuit autem Branchus Oraculi apud Milesios, Branchildarum ab eo dicti, quod omnium certissimum post Delphicum habitum est, primus Praeses, Smieri, sive, ut apud Lutatium seu Lactantium Statii Interpretem l. 8. Theb. v. 198.

legas Smiri fil. Cui cum Evangelus in hoc munere successisset, Oraculum Evangelidarum quoque dici coepit. Vide quae Photius in *muriobi/blw| Cod. 186. refert, ex Cononis ad Archelaum Philopatorem natrationibus, s. 33. et 44. Voss. de Idolol. l. 2. c. 12.

EVANGELUS [2] Historicus Graecus, qui de re militari scripsit. Plutarch. Poeta Comicus, Athen. l. 14. Suid. Casaub. in Animadversion. p. 648.

EVANORIDAS [1] Eleus, scripsit de iis, qui Olympiis ludis vicerant. Pausan. l. 6.

EVANORIDAS [2] in puerili lucta aliquando victor, cum Hellenodica factus esset, conscripsit ipse nomina victorum, in Olympia. Quando vixerit ille, incertum est: id certum, Hellenodicas ante. L. Olympiadem nullos fuisse, Idem ibid. Vide Ioh. Marsham. Canone Chron. Sec. XVI. ubi de prima Olympiade Vulgarti.

EVANTHES [1] caput Coloniae, a Locrensibus, qui Crissaeum Sinum accolunt, in Italiae regionem Lucaniam, deductae, haud multo post Crotonem, et Syracusas conditas; unde Loeri Epizepliyri in Italia, de quibus infra. Vide Strab. l. 6. p. 259.

EVANTHES [2] vet. auctor, quem Plin. l. 8. c. 22. inter auctores Graeciae non spretum vocat. Evanthis e)popoiou= hymnum in Glaucum citat Athen. l. 7. Sed fuere [orig: fuêre] 3. Evanthes, Unus Milesius, cuius meminit Diog. Laert. in Thalete. Alter Samius, de quo Plutarch. in Solone, Tertius a Cyzico, quem celebrat D. Hieronym. 2. Contra Iovinian. Voss. Nic. Lloydius.

EVARCHUS fluv. Asiae in Pont. Eux. fluens, et Cappadociam a Paphlagonia dirimens, Steph. Scythiae fluv. vocat. Eius meminit Val Flacc. Argon. l. 6. v. 102.

EVARISTUS IV. Romanorum Ep. Graecus natione, fil. Iudaei, sedit post Anacletum, A. G. 110. Novennio post, sub Adriano Imp. martyrii corona [orig: coronâ] ornatus. Epiphan. haer. 27. Irenaeus, l. 3. c. 3. Augustin. ep. 65. Optat. l. 2. c. Parm. Eum excepit Alexander I.

EVARIX seu EVARICUS ERICUS vel EURICUS Rex Wisi-Gothorum IX. successor fratris Theodorici II. occisi. Lusitaniam vastavit, ut et Hispaniam sup. cum Navarra. Dein Arelato, et Massilia [orig: Massiliâ] captis, Claromontem obsedit: Anthemium Imp. a Britonum Rege Reothimo adiutum, vicit. Obiit A. C. 483. An. 85. Regni 16. successore Alarico fil. relicto. Isid. et Idat. in Chron. Sidon. Apoll. l. 7. ep. 6. l. 8. ep. Greg. Turl. l. 2. c. 25. Hic templorum aditus spinis obserare, et sepire solitus est, ut introeundi raritas oblivionem religionis induceret; clericos vero carceribus inclusit, nullumque omisit tormenti genus, in quo suam severitatem non exerceret. Vide Alaricus II.

EVATHLUS Rhetor Athenis ignobilis ortu, traducitur ob latas erassasque nates, et garrulitatem. Vide Scholia in Aristoph. Acharnens. p. 405. D. 2. Improbus quoque Sycophanta, qui et a Platone Comico in Pisandro, et a Cratino in Threissis sugillatur. Vide Schol. in Vesp.

EVAX Rex Indiae seu Arabiae, qui de virtutibus gemmatum scripsit ad Tiberium: de simplicibus, ad Neronem. Plin. l. 25. c. 2. Voss. de Philos. c. 12. §. 9.

EVAZAE Sarmatarum populi, a Medis orti, ac Tanaim fluv. incolentes, Plin. l. 6. c. 7.

EUBAGES Gallorum, vel, ut alii, Britannorum gentilium vates erant, qui sacra, cerimonias, auguria, divinationes, naturae etiam scientiam profitebantur, cuiusmodi erant Aquila, et Perdix. Lucii Regis tempore per Evangelii praedicationem in Britannia finem habuerunt [orig: habuêrunt] A. C. 179. Vide Amm. Marcell. l. 15. c. 9. Euhages. Strab. l. 4. p. 197.

Nec qui descripsit corrumpi semina matrum,
Eubius impurae conditor historiae.

EUBOCARA al. ABUBECHER Mahometis successor, et socer, regnavit Ann. duos. Eisuccessit Omar. Ioh. Forbes. Instruction. Hist. Theologic. l. 4. c. 17. §. 1.

EUBOEA maxima Aegaei maris ins. inter Sunium Atticae prom. et Thessaliam in longitudive extensa, et a Boeotia Euripo admodum angusto dirempta. Ita dicta ab Euboea Heroicae indolis matrona, cum antea Maeris et Abantis, Chalcis, et Asopis nunuparetur, ut Plin. l. 4. c. 12. tradit. Oche etiam et Ellopia, quondam dicta, Strab. l. 2. p. 124 l. 10. p. 445. teste. Aelian. De An. l 12. c. 36. prodit eam a poetis a)ggibo/eion appellari, hodie Europaeis Negroponte dicitur. Baudr. Ins. est

Graeciae, Achaiae ad Bor. adiacens, ab ea Euripo divisa. Longa 130. mill. circiter, ab Ortu in occ. lata 30. cirtuitus 300. Urbs prim. olim potens Chalcis, nunc quoque Nogroponte ponte iungitur continenti Achaiae. Diu Venetis paruit, quibus assignata erat a Rabanio Carcerio eius Duce, ne a Turcis occuparetur; ab his tamen A. C. 1470. subacta per Mahumetein II. qui in eam atrocissime saeviit. Habet arcem permunitam, aerariumque mstructissimum. Urbes eius adhuc exstantes, Carystus, Chalcis, Eretria, Oreum, Porthmos. Incolae eius, qui olim partes Atheniensium amplexi, mox rebus tristibus illos deseruerunt [orig: deseruêrunt], ut natrant diod. Sic. Thucyd. Xenoph. etc. ubique Abantes, et nusquam Euboeenses nominantur ab Hom. Hinc tamen Euboicus. Virg. Aen. l. 6. v. 2.

Quicumque Argolica de classc Capharea fugit,
Semper ab Euboicis vela retorquet aquis,

EUBIOCUM Mare a Plauto Persicum portum vocari testatur. Amphit. Act. 1. sc. 1. v. 248.

Festus, quod in eo tlassis Persarum fuisse dicitur. Euboicum sinum vocat Liv. l. 23. c. 5. Item Euboea, Siciliae urbs, in ora Austr. apud Pachynum prom. Castellazo quibusd. et urbis nomen in Euboea ins. a mari absorptae, Item Arcadiae mons. Pausan. Locus etiam in Corcyra, et Lemno insulis, Strab.

EUBONIA ins. Gildae, ab aliis Monaeda, seu Mona, ins. oblonga Angl. cum tit. reg. olim. Vide Monaeda.

EUBULE filia fuit cuiusdam Orphei filii, quam cum Pasithea, et Theope sororibus, civitati immolandas exhibuit, ut ingens annonae caritas, quae Atticam vehementer premebat, finem secundum oracula caperet. Ael. Hist. Var. l. 12. c. 8. Suid. in Voce *lewko/rion, Cic. l. 3. de Nat. Deor.

EUBULEUS in Eleusiniis olim Mysteriis, memoratur Clementi 7. Strom. de quo vide Salmas. ad sclin. p. 750.

EUBULIDES [1] Milesius, Philosophus Sectae Megarensium, discipulus, et successor Euclidis. Varios interrogandi, in Dialectica, modos invenit, unde Comicorum invidia. Eius discipulus Demosthenes fuit qui cum liquidam R. pronuntiare non posset, suasu Magistri, assidua [orig: assiduâ] eius repetitione, naturae vitium correxit. Aristotelem in plurimis acriter reprethendit, etiam scripto adversus illum edito. Athen. Porro Alexinum, Euphantum, Apollonium Cronium, auditores habuit. Diog. Laertius, in Euclide. Athen. l. 8. Phot. Cod. 265.

EUBULIDES [3] Historicus, librum de Diogene, et Socrate reliquit, ex quo de philosopho hoc quaedam refert Laert. in eorum vita.

EUBULUS [2] Atheniensis civis, Demostheni saepe adversus, ut ex ipsius in Midiam oratione notum est. Item Eubulus mediae Comoediae poeta. Olymp. 101. Athenaeo saepe laudatus, Suid. Et alius Historicus, qui historiam Mithrae multis voluminibus explicuit. B. Hieron. l. 2. adv. Iovin. Hoc ex opere sunt ea, quae de Mithra commemorat Porphyrius in Con. de Nympharum antro. Item Viri sancti nomen, cuius meminit D. Paulus. 2. ad Tim. c. 4. v. 21.

EUBULUS [3] Philosophus qui Autophradarae Atarnam obsidete paranti suasisse dicitur; considera, inquiens, quanto tempore locum istum possis expugnare; et huius temporis sumptus expende: equidem Atatnam minoris iam sim tibi traditurus, et relicturus. Qua [orig: Quâ] oratione Autophradatem, cum secum id reputa sset, impulit, ut ob sidionem solveret.

EUBULUS [4] Alexandrinus Philosophus discipulus Euphranoris, ris, Ptolomaei Magistet. Diog. Laert. in Timone l. 9.

EUCARPIA vicus in min. Phrygia, in qua, Metrophane teste, racemus tantus provenit, ut currus medius prae pondere aliquando rumpatur. Steph. Hanc regionem barbari Iovem Cereri, et Baccho, fecunditatis gratia donasse fabulantur. Baudr. urbs est Phrygiae magnae, ad Hermum fluv. versus confin. Lydiae, 50. mill. a Synnada in Occ. 30. a Docimaeo in Austr. 40. a Lysiade. Quid nunc sit, non constat. Est etiam Eucarpia, castellum Siciliae inter Timaeos. Vide Steph.

EUCAERUS Graece *eu)/kairos2, cognom. Demetrii Syriae Regis Antiochi Gryphi filio, quem cum amica Myrina totius Imperii auctoritatem communicasse refert Athen. l. 13. c. 23. Vide quoque Ioseph. l. 13. c. 21. Eius memoriam servat nummus, in quo legitur, *b*a*s*i*l*e*q*s *d*h*m*h*t*p*i*o*g *f*i*l*o*m*h*t*o*p*o*s *e*g*e*p*g*e*t*o*g *k*a*l*l*i*n*i*k*o*g, apud Seb. Feschium IC. quem vide Ep. de Nummo Pylaemenis Evergetae Regis Paphlagoniae.

EUCERUS natione Alexandrinus, canere tibiis doctus, reus subditus, tamquam se Octaviae Clandii filiae adulterio polluisset, unde eam repudiandi Nero praetextum haberet. Tacit. Ann. l. 14. c. 60.

EUCHANIA urbs iuxta Constantinopolim, postea Theodoropolis dicta. Cedren.

EUCHANIUS Montacunes unus ex Magistris Armeniorum sectae, qui cum Iacobo Zanzalo paria docuit, de quo infra vide Niceph. Call. l. 18. c. 53.

non semel occurrit, in Ordinario MS. Ecclesiae Rhothomagensis, apud Car. du Fresne Glossar. Quid autem proprie notet, vide supra ubi de Cena Domini: adde quae infra dicemus in voce Mensa Domini, it. Mysterum, ubi in variis Gentilium Sacris, symbola panis ac poculi, sed aquae, non vini, in Mithrae inprimis mysteriis S. Eucharistiae aemulationem quandam, malos Daemones tradidisse, videbimus, nec non in voce Solium.

per EUCHARISTIAM purgatio inter eas, quas vulgares vocant, locum olim non ignobilem obtinuit, ipsis Pontificibus ac Episcopis inita, et Conciliis quibusdam approbata; in quibus purgatio eiusmodi Sacerdotibus potissimum imponitur, a quibus iuramentum exigere nefas ducebant, vide Concil. Tribur. can. 12. Concilium Wormatiense c. 10. et Binii Not. ad illud, ut et Capitulare Aquisgran. de Vita, et Convers. Monachorum c. 64. LL Canuti Regis c. 5. etc. Ita apud Ditmarum l. 2. cum Abrahamus Ep. Frisingens. quod a Iulitta Henrici Ducis Bavar. uxore actum vidua, im pensius dilectus fuisset, ab aliquot invidis in famaretur: ea [orig: eâ] exstinctä, in die eius depositionis, ille Missam cantans sic se purgavit: Ante communionem, versus ad populum --- hoc, inquiens, delictum, quo diffamata fuit, si haec usquam commisit, faciat Omnipotens Pater filii suimet Corporis, et Sanguinis salutare remedium mihi provenire ad iudicium --- Ac tum cum mentis ac corporis innocentia sumpsit --- Crediditque populus etc. Eodem modo suspicionem adulterii, Sibico Spir. Ep. conspirationis in IMp. Frid. Archiep. Simoniae Gregorius VII. Pontifex Rom. caedis Adalgarii Ep. Hednensis, Gyrfredus Mon. Flaviniacensis: matricidii, Eulalius Avernensis Com. alii aliorum criminum a se amoliti sunt, vide Adamum Bremensem c. 147. et ex eo Albertum Stadensem A. C. 1051. Reginonem A. C. 941. Lambertum Schafnab. A. C. 1077. Chifflet. in Hist. Trenorchiensi p. 242. et Gregorium Turon. l. 10. c. 8. Meminit praeterea Helgaudus in Vita Roberti Regis Franc. eiusmodi examinis, formulamque indicat, cum ait: Praesuli cuidam de Domino non bene sentienti, et quaerenti pro quibusdam causis probationem in Corpore Domini nostri Iesu Christi, indigne tulit Rex --- et scripsit ei his verbis: --- Miror, qua [orig: quâ] ratione quaesieris pro tuis iniquissimis imperiis, et pro infestato odio, quod erga Dei servos habes, examinationem in Corpore, et Sangume domini, et cum hoc sit quod a Sacerdote dante dicitur, Corpus Domini nostri Iesu Christi sit tibi salus animae, et corporis, cur tu temerario ore, et polluto dicas, si dignus es, accipe, cum sit nullus, qui habeatur dignus, cur divinitati attribuis aerumnas corporis, et infernum doloris humani divine connectis naturae? Priusquam autem quis admitteretur ad purgationem talem, tenebatur sacramento ad S. Evangelia praestito prius se culpa [orig: culpâ] exuere Car. du Fresne ex MS. de Leone Pontif. et ex Iudiciis Withredi Regis Cantuariorum c. 23. Vide eum omnino hac de re pluribus disserentem in Glossar.

EUCHERIUS [1] Ep. Lugdun. A. C. 434. obiit A. C. 454. Sanctitate, et eruditione illustris. Interfuit concilio primo Arausicano. Varia prosa [orig: prosâ] versuque scripsit, succincto stylo, et ubertate doctrinae, insignia. Duos filios Episcopos habuit, ad quos epistolae eius exstant. Vide Gennad. Scr. Eccl. c. 63. Salvian. Ep. ad Salon. Claudian Mamert. l. 2. c. 9. de statu animae. Sidon. Apollin. l. 4. Ep. 3. et in Car. Euchar. Voss. de hoc, et sequente, l. de hist. Lat. 2. c. 17. Moret. Baronius eum vixisse existimat, ultra A. C. 463. Bellarminus etiam ad A. C. 499. pervenisse contendit. Labbaeo obiit A. C. 454. Valentiniano, et Martiano Principibus. Opera eius, inter quae Quaestiones in V. T. difficiliores, nominumque Hebraicorum ac aliorum in SS. Literis occurrentium interpretatio: prodierunt [orig: prodiêrunt] fol. Basileae A. C. 1531. Parisiis A. C. 1563. et 1618. Romae 1564. Explanationes in Genesin, et in Libros Regum, quae ibidem; an vero Eucherii sint, dubitat Bellarminus, Angloque potius cuidam adscribendas esse, opinatur. Vide Gul. Crowaeum Elencho Scriptorum in S. Scripturam.

EUCHERIUS [2] Jun. ordinis senatorii dignitate consipicuus coniugatus, speluncam dumis horridam ac tutam nigro lacu habitavit, in agro Lugdunensi. Hinc Ep. Lugdunensis sec. 6. Cyprian. Tulon. in vita Caesarii, Theophil. Rainald. de SS. Lugdun. Merer.

EUCHERIUS [3] fil. Stiliconis ex Serena. Ethnicus, et Christianorum osor. Strangulatus Romae, postquam innotuisset, Stiliconem, foedere cum Barbaris inito, hunc, deturbato Honorio, ad Imp. evehere conatum esse. A. C. 408. Zosim. Marcell. in Chron.

EUCHITAE errones, sec. 4. solas preces, ad salutem sufficere credebant. In publico aedes struebant, Adoratoria ipsis dicta. Sacramenta porro reicientes, Messalianorum omnes opiniones adoptabant. Condemnati Concil. Ephesino. Epiphan. haer. 80. Augustin. haer. c. 57.

EUCHOLOGIUM Graecis *eu)xolo/gion: Sic vocant Rituale suum, praeter orationes, et preces, in Sacramentorum administratione ad hiberi solitas, alias etiam functiones sacras continens, Macer in Hierolexico. Goarus ad illud Notas scripsit etc.

EUCLIDES [1] Geometra insignis temp. primi Ptolemaei, antiquior Archimede, et Eratosthene. Multa scripsit quae ad Geometriam, et Musicam pertinent. Inter opera vero eius facile palmam obtinent libri 13. elementorum magno Reip. literariae bono ad nostra usque tempora conservati. Duo enim postremi, Hypsidae Alexandrini sunt, qui Comm. Geometriae scripsit. Valer. Max. l. 8. c. 12. Extern 1. Gesner. Biblioth. Proclus Diadochus, Comm. l. 2. Cardan. de Suhtil. Voss. de Mathem. ic. 10. 15. 16. 22. et 26. etc. Henr. Savilius Lect. 1. in Euclid. Nic. Lloyd.

EUCLIDES [2] Megarensis Socraticus belli inter Athenienses, et Megarenses tempore, muliebri veste, noctu ad Socratem venire solitus. Ab hoc Philosophi Megarici dicti. Suid. Vide Voss. de Sectis Philosophorum p. 62. Post Socratis obitum, Plato ipsius fuit auditor, cum omnes Philosophi, tyrannorum metu, profugissent. Unicum admisit Bonum, quod modo Providentiam, modo Deum, modo Spiritum, etc. vocabat. Eius 6. sunt Dialogi, Lamprias,

Aeschines, Phaenis, Criton, Alcibiades, et Amans, Eubulides discipulus ei successit. Diog. Laert. in eius vita l. 2. A. Gell. l. 6. c. 10. Strab. l. 9. p. 393. Porro duo inveniuntur Euclidae inter Archontas, quorum nomina supersunt. Primus An. 2. Olymp. 88. quinto anno belli Peloponnesiaci. Alter An. 2. Olymp. 94. de quo Lucian. in Hermotimo: kai\ lh/qh ti/s2 e)/stw au)tw=n w(/per tw=n pro\ tou= *eu)klei/dou a)/rxontos2. Eo enim Praeturam obtinente facta est amnestia, teste Xenoph. l. 2. Hellenicorum. Ideo saepe apud auctores historiae, et Rhetoras fit mentio tw=n pro\ *eu)klei/dou, quorum non licebat meminisse, nec ea exprobrate, et eo anno Atheniensium resp. instaurata fuit, facta [orig: factâ] inter cives pace. Nic. Lloyd.

EUCNEMOS ex Graeco *eu)/knhmos2, Amazonis ex aere a Silanione factae cognomen. Plin. l. 34. c. c. 8. Idem fecit --- Strongylion Amazonem, quam ab excellentia crurum Eucnemon Appellant, ob id in comitatu Neronis Principis cir cumlatam.

EUCONTHEUS Graece *eu)konqeu\s2, populus Atticae, cuius memoriam servat haec Inscr. stelae cuiusdam sepulchralis, Salamine.

*d*i*o*n*g*s*i*a *d*i*o*n*g*s*i*o*g
*m*i*l*h*s*i*a *q*e*o*f*r*a*s*t*o*u
*t*o*u *d*i*o*n*u*s*i*o*u
*e*u*k*o*n*q*e*w*s
*g*u*n*h.

EUCRATES [1] fuit versutus quispiam, qui aliquo praetextu suffugiebat semper, si quando fides esset praestanda. Hincc natum Proverb. Vias novit quibus effugit Eucrates.

EUCRATES [2] stupae venditor Athenis, qui postea ad summum inea Rep. gradum pervenit; sed ob istud sordidum vitae genus cognomen stu/ppac perpetuo ei adhaesit.

EUCTEMON [1] Mathematicus Alex. 36. Olymp. Metonis socius, in observationibus Solaribus, eius Enneadecaterida secutus est. An. 1. Olymp. 87. Solstitium aestiv. ambo notarunt, 27. Iun. Aelian. Var. hist. l. 10. c. 7. Ptol. l. 3. Alinag. Suid. Voss. de Mathem c. 33 §. 11. Nic. Lloyd. De eiusdem sententia super occasu Pleiadum, et Vergiliarum, item de Aequinoctiis, et Solstitiis, vide Salmas. ad. Solin. p. 73 5. et seqq.

EUCTEMON [2] Cymaeus, praecipuus ex iis Graecis, quorum alios naribus auribusque truncatos, alios inustos barbararum literarum notis reservarunt. Curt. l. 5. c. 5. Euthymon.

EUCTERIA Graece *eu)kth/ria, loca seu oeci, in quibus orabant vett. Christiani, hinc nomen adepti, Lat. Oratoria, quod vide item libri, in quibus orationes actaque provinciarum continebantur, Alciatus in l. immunit. Code. de agric. et cens. l. XI. apud Ioh. Clavin. Lexic. Iurid.

EUDAEMON [1] in Alexandri Mag, exercitu, Thracum Dux: post Philippo Indiae Satrapae ex vulnere mortuo, a Rege substitutus.

EUDAEMON [2] Pelusiota, Poeta Graecus, Libanii Rhetoris aequalis, praeter ea quae ad artem Grammaticam, ac Rhetoricam pertinerent, varia poemata condidisse, ex Suida cognoscitur.

EUDAEMONES apud Iul. Capitolin. in Opilio Macrino, et Flav. Vopisc. in Aureliano, Arabes sunt, Felicis Arabiae, quae *eu)dai/mwn *)arabi/a Graecis incolae. Vide ibi. Sed et *eu)dai/mwn *)arabi/a, item *)arabi/a simpliciter, nomen fuit emporio vel vico maritimo, in Arabia Fel. Auctori Peripli, qui sub Charibaelis Homeritarum, et Sabaitarum Regis imperio fuisse, tradit. Vide de illo Salmas. ad Solin. p. 496.

EUDAMIDAS [1] Archidami IV. fil. et frater Agidis, IV. minor natu fratri, in praelio cum Antipatro Alexandri Mag. praefecto, victo caesoque successit. Eum excepit Archidamus V. quem vide.

EUDAMIDAS [2] II. nepos prioris, patrem Archidamum exepit, collega Arei Eurysthenidae. Verum horum incerta annorum series usque ad Agidem V. filium eius quem vide.

EUDAMIDAS [3] frater Phoebidae, a Lacedaemoniis in eius locum subrogatus, ad bellum adversus Olynthios, Olympiados 99. An. 3.

EUDAMUS [1] ex Heraclidis Rex Corinthiorum VII. Agelao patri successit, regnavit Ann. 35. pater Aristomedis qui ipsum excepie. Vide ibi.

EUDAMUS [2] Philosophus rerum naturalium peritissimus; in hoc genere adeo exercitatus, ut annulos conficeret ad versus Daemones, veneficia, ferarum morsus, praesertim contra serpentes, qui eiusmodi erant, ut non solum homines a serpentibus iam morsae curarent; sed ne morderentur, impedirent: qui propter praesentem remedii praestantiam farmaki/tai vocabantur.

EUDEMUS [2] ex ducibus Macedonibus, qui Eumenem Antigono prodiderunt [orig: prodidêrunt]: sed ab hoc quoque diffidente eius perfidiae, occisus est.

inter illam et Seianum internuntius ac proxeneta. Vide Plin. l. 29. c. 1. Tacit. Ann. l. 4. c. 3.

EUDEMUS [4] Historicus, Naxius, quem eundem esse cum Eudemo Pario nonnulli putant. Scripsit Eudemus de Astrologia, rebus in hac scientia inventis et Astrologis. Vide Voss. de Hist. Gr. l. 3. p. 365. et de Mathem. c. 32. Simler. Bibl.

EUDEMUS [5] orator Megalopolitanus, Philopoemenis Ducis. Praeceptor. Plutarch. in Philop. Item 7. Corinthiorum Rex.

EUDO [1] seu EUDES Roberti Andegav. Ducis ex Adelaide fil. Ludov. Pii Imp. fil. Francorum Rex, regn. Ann. 9. Hic a. C. 885. in provinciis quibusdam cis Ligerim, administrator, biennio post, consensu Caroli Crassi Imp. Dux Gallorum, in locum uterini fratris Hugonis successit, Lutetiam contra Normannos fortiter tuitus. Mortuo Carolo Rex Gallorum electus est, licet plurimis pro Carolo Simplice stantibus. Paulo post, Normannos Burgundiam vastantes ingenti clade affecit. Cum Carolo saepe contendens, ei tandem regnum reliquit, in Picardia mortuus, A. C. 1898. Ex Theoderada pater Arnolphi, Aquitaniae Regis sed minime diuturni, Aimon. l. 5. c. 42. Rhegino Chron. Abbo. de obsid. Paris. Otto Frising. l. 6. c. 10. etc.

EUDO [2] Vasconiae Dux, pacis foedere rupto, quod cum Carolo Martello icerat, in subiectas ei Regiones multa tentavit. Blond. l. 10. Dec. 1. Chilper. et Rainfredo, contra illum subsidio venit, prioremque restituit. Mox a Carolo victus, cum Saraceno Munuza foedere inito, Lampagiam fil. ei uxorem dedit. Hinc Martellus Vasconiam Garumna [orig: Garumnâ] tenus vastavit: et Abderamus, capto rebelli Munuza [orig: Munuzâ], cum sponsa, in Aquitaniam quoque venit, Burdigalamque occupavit. Hic Eudo, Carolo iunctus, restitit Barbaris, interfuitque praelio Turonensi. Nihilominus recruduerurunt [orig: recruduêrurunt] lites, quae nisi Eudonis morte, A. C. 735. non sopitae. Greg. Tur. in append. c. 106. 107. Otto Frising. l. 5. c. 16. etc.

EUDO [4] I. Comes Blesensis, Carnut. Turon. etc. dein Campaniae fil. Theobaldi, fortitudine, et pietate inclitus. Obiit A. C. 995. maritus Mathildis, filiae iRichardi I. Normanniae D. et dein Berthae, fil. Conradi I. Burg. Regis ex qua ei natus.

EUDO [5] II. quem vidua Roberti Regis Constantia sibi contra filium Henricum I. iunxit, sed nullo successu. Mortuo Rodolpho ignavo, Burgundiam sibi vindicans, contra Conradum Salicum, a Gozzelino M. occisus est, A. C. 1037. Ex Ermengarde Arverna, pater Theobaldi III. Henrici, et Berthae. Pithoeus, San. Marth. Hist. Campaniae.

EUDO [6] I. Burgundiae D. in Cilicia obiit, A. C. 1103. Maritus Mathildis, filiae Gulielmi Audacis, Comitis Palatini Burg. et sororis Calisti II.

EUDO [7] II. obiit A. C. 1162. maritus Mariae, fil. Theobaldi M. Comitis Campaniae.

EUDO [8] III. obiit Lugduni A. C. 1218. a Mathilde Teresa, fil. Alphonsi Lusitani, ob consanguinitatem separatus, duxit Adelain, filiam Hugonis, Domini Vergiensis.

EUDO [9] IV. fil. Roberti II. successit fratri Hugoni V. Obiit A. C. 1349. Maritus Iohannae, fil. Philippi Longi. Pithoeus, San-Marth. Bouchelius, etc. Geneal. Gall. Chenius, Paradinus, etc. Hist. Burg. Vide Odo etc.

EUDOCIA [2] Theodosii filia, Valentiniani uxor. Trip. Hist. l. 12. c. 13. Vide et Eudoxia.

EUDOCIMUS [1] primus ex tribus Lacedaemoniis, ad compescendam factionem Rhodi, quae Atheniensium rebus studebat, ab Ephoris missus, Olymp. 47. An. 2.

EUDOCIMUS [2] videns milites inter se tum ultum movere, cum sedare discordiam nullo modo posset, iamque etiam armis se mutuo peterent, currentibus nuntiis mandavit, ut proclamarent hostes adventare ac vallum discerpere velle. qui metu hostium territi seditione destiterunt [orig: destitêrunt], inque suum locum quique recurrentes vallum tuebantur. Polyaen. l. 5.

EUDORA nympha marina, Oceani ac Tethyos filia. Hesiod. in Theog. Item una, ex Atlanitidibus, quae 7. numero esse perhibentur.

EUDORUS Mercurii fil. ex Polymela, qui Achillem ad bellum Troianum secutus est. Hom. Iliad. 8.

EUDOSES Germaniae pop. Tacito de Moribus, et Populis Germ. c. 40. Misnienses Althamero, Baudr. ubi nunc pars Pomeraniae cit. et urbes Sundis, et Bardum, ex Cluver. Quid si Endosos legamus, q. finitimos Osis aut extremos Osorum?

EUDOXIA [1] uxor Arcadii, Theophilo Alex. contra Chrysostomum favit, hoc pulso, forte zelo eius contra aulae vitia offensa. Eum postea revocavit, et Porphyrium Ep. Gazensem, qui ei felicem partum praedixerat, benigne habuit, utque templum Idolis Gazae consecratum destrueretur, annisa est. Interim statua [orig: statuâ] ei publice erecta [orig: erectâ], cum spectaculis allecta plebs, strepitu suo, sacra turbaret, Chrysostomus hac de re questus est, quod cum ad Imperatricem esset delatum, illa denuo Theophilo contra hunc praesto fuit, effecitque, ut Chrysostomus indignissime rursus pelleretur. Paulo post A. C. 414. grando talantiaia ita circa Urbem omnia vastavit,

ut Eudoxia nuntio territa infelici nixu exstingueretur. Pallad. in Chrys. Socr. Sozomen. Prosper. Marcellinus, Theoph. Cedren, Eunapius, Zonatas, Glycas, Petavius, de Doct. Temp. l. XI. c. 47.

EUDOXIA [2] Theodosiii Iun. uxor, Leontii Sophistae Athen. filia, qui illam in Humanioribus, Philosophia, et Mathematicis ita instruxerat, ut moriturus eam exheredaret, tamquam sibi suffecturam. Unde de Fratribus conquesta apud Pulcheriam, huic ita placuit, ut illam Filiae primo loco haberet, Athenaidis nomine in Eudoxiam mutato, dein fratri Theodosio Iun. desponderet. Diuturnam postmodum harum amicitiam, Chrysaphius Eunuchus, labefactavit, et Theodosio, occasione pomi Paulino oblati, Eudoxia suspecta reddita, in Palaestinam se recepit. Ubi Eutychianismo infecta, postea in gratiam cum Ecclesia rediit, a Simeone Stylita, et Euthymio Abbate melius edocta. Obit A. C. 460 Aet. 67 Insigne poema, de bello Persico composivit, Socr. Evagrius, Nicephorus, Cyrillus, in vita Euthymii, etc. Scripsit quoque Centones Homericos de Christo, ut quidam putant, vide Voss. de Poetis Gr. p. 78 ubi dicitur Eudocia.

EUDOXIA [3] filia Theodosii Iun. nupsit A. C. 437. Valentiniano II. quo a Maximo occiso, ab hoc per vim ducta est. A qua proin Gensericus in Italiam vocatus, Romam diripuit, illa [orig: illâ] cum filiabus in Afriam abducta [orig: abductâ]. Remissa tandem est, cum Placidia filia rogatu Martiani, et Leonis Evagr. Theoph. Socr. Prosper. Idacius Marcellin. Cassiod. Procop. etc.

EUDOXIA [4] filia Valentin. II. promissa Gaudentio, Aetii filio. A Maximo dein, qui patrem eius occidit, per vim Palladio fil. eius nubere coacta est: Abducta cum matre, et sorore in Africam a Genserico, Hunerici filii eius uxor evasit. Sed Ariani Principis saevitiam fugiens, fil Ulderico ei relicto, Hierosolymam se subduxit, ibi mortua. Niceph. l. 15. c. 12.

EUDOXIANI haeretici, ab Eudoxio Patr. orti, Aetianorum, et Eunomianorum errores sequebantur, Filium voluntate Patri dissimilem, et ex nihilo factum delirantes. Epiph. haer. 76.

EUDOXIOPOLIS Urbs Archiep. Thraciae, eadem Sclymbriae, in Eudoxiae Aug. honorem dicta.

EUDOXIUS [2] primus Ep. Germaniciae, quae est urbs sita in finibus Syriae, Cliciae, et Cappadociae, mortuo Leontio sedem Antiochenam invasit, deinde remoto Macedonio, Constantionopolitanam. Favens Arianis simulate subscripsit sententiae Synodi, quumque apud Valentem Imp. in magna auctoritate esset, effecit, ut Gothis, qui pacem cum Valente certis conditionibus fecerant, Ariani Doctores mitterentur. Trip. Hist. l. 7. c. 29.

EUDOXUS [1] fil. Aeschinis, Cnidius, celebris Astrologus, Medicus, Legislator ac Geometra. Primus apud Graecos annum constituit, unde Caesar apud Lucan. Civ. Bell. l. 10. v. 187.

Vitam eius habes apud Diog. Laert. Ab Archita Geometriam, a Philistione Siculo Medicinam edoctus, etiam Platonis auditor. In Aegyptum profectus, Sapientes illos adivit: inde redux legibus Patriam instruxit, plurimaque Astrologica, Geometrica, et Historica scripsit. Cic. l. 2. de Divin. Censorin. de die nat. c. 18. Strabo, l. 2. p. 100. l. 8. p. 378. l. 14. p. 656. l. 17. p. 806. Suid. Simler. Voss. de Hist. Gr. l. 6. de Math. c. 33. vide quoque supra Apis Cleostratus, et infra Ichonuphis. Fuit autem praeter hunc alius eiusdem nominis Rhodius, Historicus, cuius meminit Apollon. Hist. Commentitiae c. 24. Item Etymologus in *)asqri/as2, ubi eum citat e)n enna/tw| tw=n istoriw=n; Sed iste quando vixerit, ignoratur. Celebratur quoque Eudoxus Cycizenus, qui Ptol. Lathyrum fugiens, e sinu Arabico usque ad Gades navigavit, ut ex Posidonio narrat Strab. l. 2. p. 98. ex Corn. Nep. Fragm. c. 7. idem refert Plin. l. 2. c. 67.

EUDOXUS [2] Siculus, fil. Agathoclis, Comicus, saepius victor. Item Medicus, Diogen. Laert. in vita Eudoxi l. 8.

EVECTIONES Recentioribus, item Tractoriae, et Combinae: quae Duplomata Vett. literae sunt, quae dabantur a Principe, ad combinanda publica animalia, et cursum usurpandum, Salmas. ad Capitolin. in Pertinace. Praefectorum Praetorio muneris fuisse, evectiones dare, innuit Senator l. 6. Ep. 3. mentioque passim in Cod. Theodos. et Iustin. tit. de Cursu publ. De Munerariis, De Commeatu, alibique. Nestorius Patr. CP. c. Pelag. apud Marium Merc. Evectionem regiam non habentes, cursu regali iter quo pacto persicient, etc. Inde pro ipsis equis seu equitaturis, ubi de visitationibus Episcoporum, et Archidiaconorum, etc. apud Stephan. Tornac. Ep. 130. in Statutis Hugonis vide Cluniac. alibi. Sic in Concil. Tolet. VII. can. 4. taxatur numerus equorum, pro Ep. cvectione etc. Car. du fresne, Macer Hierolex.

EVELID Saracenorum Calipha, post Iezid II. (alii aliter,) Niceam frustra obsedit, Cedren. Eius tempore Saraceni Hispani in Gallia a Carolo Martello S. Tudite fusi sunt, Paul. Diaconus l. 6. c. 54. Illum excepit Isam, hunc Walid (an Oelidus II.) istum Iezid III. Vide denuo Cedren. cui Isam idem est cum Evelido.

EUEMERIDAS Cnidius, historica aliqua viderur divulgalie, Plutarch. l. de Flum.

EUEMERUS vel EUHEMERUS amicus Cassandri, filii Antipatri, Historicus antiquus, e civitate Messana, teste Plutarch. l. de Iside et Osiride. (Atqui Arnob. l. 4. Agragantinum vocat) Lactant. l. 1. c. XI. Antiquus auctor Euhemerus, qui fuit ex civitate Messana; res gestas Iovis, et ceterorum, qui Dii putantur, collegit,

historiamque contexuit ex titulis, et inscriptionibus sacris, quae in antiquissimis templis habebantur; maximeque in fano Iovis Triphylii; ubi auream columnam positam esse ab ipso Iove titulus indicabat, in qua columna gesta sua per scripsit, ut monumentum posteris esset rerum suarum. Hanc historiam et interpretatus est Ennius, et secutus. Cic. idem paucis dicit l. 1. de Nat. Deor. ubi cum egisset de iis, qui in Deorum numerum relati essent, Quaeratio, inquit, maxime tractata est ab Euhemero, quem noster, et interpretatus, et secutus est, praeter ceteros Ennius. Item Varro l. 1. de Re Rust. c. 48. Id apud Ennium solum scriptum scio esse, in Euhemeri libris versis. Inter illos numeratus Euhemerus fuit, qui a)/qeoi dicebantur; teste, cum Sexto Empirico, tum etiam Plutarch. l. de Placitis Philosophorum, ubi et Callimachi versiculos citat, quibus eum propterea perstrinxit. Ex nostris quoque Theophil. Antiochen. l. 3. *ta\ peri\ *(euhme/rou tou= a)qewta/tou perisso\n h(mi=n kai\ le/gein. *polla ga\r peri\ qew=n tolmhsas2 fqe/gcasqai, e)/sxaton kai\ to\ e)colou mh/ei)nai sqeous2, a)lla\ ta\ pa/nta automatismw=| dioikei=sqai bou/leta. Etiam meminere [orig: meminêre] Euhemeri, Columella semel, iterumque l. 9. de Re Rust. c. 2. et Minuc. Felix in Octav. Vide Politian. in Miscellaneis c. 34. Ad haec Hygin. in Poet. Astronomico. Plin. quoque l. 35. c. 22. inter eos numerat, qui scripserunt [orig: scripsêrunt] de Pyramidibus Aegypti. E Graecis itidem mentionem faciunt, Strab. l. 2. p. 102. ubi eum cum Antiphane Bergaeo coniungit, ac utrumque ut futilem, traducit. Ioseph. Antiqq. l. 1. comra Ap. ubi et Iudaeorum ait meminisse. Aelian. Var. Hist. l. 2. c. 31. ubi eum cum Dionysio Phryge, et eius farinae aliis, inter a)sqeous2, divinamque negantes providentiam, reponit. Voss. quoque Plutarch de Iside et Osir. Arnob. l. 4. Nic. Lloydius.

EVENA Turonum vicus Galliae, vulgo Vegne, ad Angerem fluv. inter montem Basonis, et Cormaricum. Hic [orig: Hîc] Medardi reliquiae. Hadr. Vales. Notit. Gall.

EVENTUS Bonus pro Deo, ab antiquis cultus est, cuius simulacrum, ut Pln. l. 34. c. 8. l. 35. c. 5. scribit, ab Euphranore ita factum erat, ut dextra [orig: dextrâ] pateram, sinistra [orig: sinistrâ] spicam atque papaver teneret. Boni Eventus meminit Varro de Re Rust. l. 1. inter colentes Divos Agricolarum. Idem Plin. modo laudatus, Praxitilem eius simulacrum in Capitolio fuisse, adnotavit. Templi eius quaedam vestigia hodieque extare, inter Minervam, et S. Eustochium, a plerique creditum, testis Lilius Gyraldus. Quibus vero pigmentis rerum Eventum ornare Poeta debeat, exponit pluribus Scalig. Poet. l. 3. c. XI. ubi de Eventu. Vide quoque supra Casus.

EVENUS [1] I. Scotiae Rex duodecimus, Dursto consobrino successit. Pictos adiuvit, et in diversas iurisdictiones diviso regno, quo Iustitia eo melius administraretur, feliciter regnavit. Buchan. Hist. Scot.

EVENUS [2] II. post Evenum I. Gallo Regi successit, magna cum gloria regnans, 17. Ann. Idem.

EVENUS [3] III. Ederi patris, qui Evenum II. exceperat, successor. Polygamiam permisit, et pudicitiam sponsarum, iniustis legibus, praedam fecit superioribus. Porro crudelis, et avarus, a Proceribus tandem in vincula compactus, ibique strangulatus est. Buchan. et Duchen. Hist. Scot.

EVENUS [4] Martis, et Steropae fil. qui cum stupratorem filiae Marpessae, Apharetum nomine, comprehendere non posset ad supplicium, se coniecit in Lycormam fluv. animi dolore Plutarch.

EVENUS [5] Parius Poeta Elegiacus: Aetatem eius inde cognoscimus, quod fuerit praeceptor Philisti Historici, qui floruit Olymp. 93. An. 3. Dixit, Consuetudinem esse alter am naturam, Aristot. Eius duo epigrammata supersunt. Item Philosophus quidam, qui ignem optimum ciborum condimentum esse dicere solebat. Idem.

EVENUS [6] fluv. Aetoliae in Callidromo monte nascens, et iuxta Calydonem in mare Ionium influens, ita dictus ab Eveno Martis filio, de quo supra. Hodie Fidari Nigro. Eius meminit Ovid. Met. l. 9. v. 103.

Namque nova repetens patrios cum coniuge muros;
Venerat Eveni rapidas Iove natus ad undas.

EVEPHENUS Philosophus Pythagoreus, quod Metapontios a foedere, et societate alienos reddidisset, a Dionysio maiore in potestatem redactus, et morte damnatus est. Ille nihil tunc perterritus, ad Dionysium; Decretis, inquit, pareo; verum quia sororem adhuc inelocatam habeo, eam prins in Paro alicui nuptum dare decrevi. Itaque in Patriam tendam brevique redux mortem oppetam. Omnibus ob hunc sermonem effusis in risum, Dionysius quoque admirabatur, et interrogabat; Ouisnam igitur pro te sponsurus est: Ille vadem, inquit, mortis dabo, Eucritumque arcessitum vadem stetit. Qui admodum lubens hanc pro morte sponsionem recepit, transigens, ut ille digressus intra sex mensium spatium reverteretur: se vero ibidem permanentem interea temporis custodiri iussit. Admirandum quidem factum erat, verum longe mirabilius aliud consecutum est. Etenim post sex menses, is qui eum vadem dederat, collocata [orig: collocatâ] sorore sua [orig: suâ] reversus in Siciliam se ipsum Tyranno restituit, iussitque vadem dimitti. Dionysius utriusque virtutem supra modum complexus, et admiratus ambos liberos dimisit: petiitque ut data [orig: datâ] fide Tertium ipsum in amicitiam suam adscriberent, et apud se manerent, praesentibusque bonis una fruerentur. Qui animum quidem Tyranni propositumque comprobaverunt [orig: comprobavêrunt]: at petebant, si vitam sibi concedere vellet, reverti se ad consuetas cum adolescentibus exercitations. Dionysius hoc facto multos Italos adduxit, ut maiorem sibi fidem haberent. Polyaen. l. 5. in Dionysio com. CCXI.