CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

EUXXIPPE et Theano, filiae Scedasi fuere [orig: fuêre], qui fortuna [orig: fortunâ] pauper Leuctra (qui vicus erat prope Thespias in Boeotia) habitabat. Hae cum a iuvenibus quibusdam Spartanis constupratae essent, moxque interemptae, in puteum quendam deiectae sunt. Qua [orig: Quâ] re per patrem intellecta [orig: intellectâ], cum Lacedaemone, quo se contulerat, conatu, iudicatuque excidisset, Furiis advocatis, ad filiarum tumulos se ipsum confecit. Cael. Rhod. l. 3. c. 8. ex Plutarch vide Euxippe.

EUGAMON Cyrenaeus, Historicus, librum de Thesprotis edidit, Clem. Strom. 6. qui tamen Eusebio 10. Praep. Evang. Eu. grammon dicitur.

EUGANEI [1] pop. ad intimum maris Hadriatici sinum, Alpes versus, qui deinde a Troianis, et Henetis, qui, Antenore duce, in eam Italiae partem venerunt [orig: venêrunt], sedibus suis pulsi, Alpes Graias tenuerunt [orig: tenuêrunt]. Dicti autem sunt Euganei u)po\ tw=s2 eu)geuei/as2, h. e. a generis nobilitate, ut quidam volunt. Plin. l. 5. c. 20. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 8. v. 604.

Tum Troiana manus tellure antiquitus orti
Euganea [orig: Euganeâ], profugique sacris Antenoris oris.

Quaeque Antenoreo Dryadum pulcherrima Fauno
Nupsit, ad Euganeos sola puella lacus.

--- - Antenorea [orig: Antenoreâ] sese de stirpe ferebat
Haud levior generis fama [orig: famâ], sacroque Timavo
Gloria, et Euganeis dilectum nomen in oris.
Huic pater Eridanus, Venetaeque ex ordine gentes
Atque Apono gaudens populus, seu bella cieret,
Seu Musas placidus doctaeque silentia vitae
Mallet, et Aonios plectro mulcere labores,
Non ullum dixere parem.

Euganeo, fi vera fides memorantibus, augur
Colle sedens, Aponus terris ubi fumiser exit,
Atque Antenorei dispergitur unda Timavi.

Hodie eorum regio Marca Trevisana dicitur. Nic. Lloydius. Vide Cluv. Ital. Antiqq. l. 1. c. 15. et l. 3. Introd. Geogr. Baudr. pop. Galliae Transpad. in Italia, ubi nunc agri Bergomensis, et Brixiensis, inter lacus Larium, et Benacum; ad Austr. Cenomanos habebant ex Briet. Aliis tamen fuerunt [orig: fuêrunt] versus Athesin fluv. et Vicentiam.

EUGENIA filia Philippi nobilis Romani, Aegypti Praesidis, et Alexandriae, sub Commodo, et Severo Impp. Primum relictis parentibus fidem Christi amplexa est, ac pro viro se gerens, monasterio virorum in Aegypto praefecta est, deinde a parentibus agnita, Romam cum matre, ac fratribus rediit, et multis ad religionem Christi conversis, tandem die 25. Decemb. A. C. 208. cum Patte interfecta est. Historia eius prolixe exponitur in vitis PP. ubi et hoc Eugeniae dictum celebratur,

EUGENIUS [1] I. Scotiae Rex post. Ferelmachum. Pepulit Maximum, M. Britanniae praefectum, Scotiam invadentem: altero praelio occisus. Buchan. Hist. Scot.

EUGENIUS [2] II. Fergusio Patri successit. Iunctus Pictis, Anglos feliciter oppugnavit. Eius tempore Germanus, et lupus, a Gall. Ecclesiis in Angliam missi, Pelagio se opposuerunt [orig: opposuêrunt]. Beda l. 1. c. 7. et. 20.

EUGENIUS [3] III. fil. Congali I. patruo Gorano, occiso, successit. Cuius necem vindicare rogatus, renuit. Praefuit cum laude, et successu, contra Britannos. Buchan. Hist. Scot.

EUGENIUS [5] V. post Malduinum Regem, Ecfridum Northumbriae Regem ingenti praelio, occidit. Obiit A. C. 688. Regni 4. Buchan. l. 5.

EUGENIUS [6] VI. Eugenio V. successit, fil. Ferchardi. Regnavit Ann. 10. Pictico bello perpetuo implicitus, Chenius l. 6.

EUGENIUS [7] VII. prioris nepos, fratri Amberkelerho, in praelio occiso, successit. Cum Pictis pacem iniit, ducta [orig: ductâ] Regis illorum Gernardi filia [orig: filiâ], Spondana [orig: Spondanâ]. In lecto a duobus fratribus Atholianis occisus. Buchan. l. 6.

EUGENIUS [8] VIII. fil. Mardaci, Erfino successit, Donaldum rebellem devicit, severus in eius complices. Dein regno exornato, et foederibus confirmatis, in ignaviam, hinc in crimina versus, a Proceribus occisus est. Duchen. l. 6.

Pontifices Romani.

EUGENIUS [9] I. in Rapatum intrusus, ab Exarcho Calliopo: tum cum Martinus I. iussu Constantini in exilium missus effer A. C. 654. Sedit 6. menses, usque ad. C. 655. Ei successit VItalianus, Anastas. ineius vita. Baron. Annal.

EUGENIUS [10] II. Romanus, post Paschalem I. Papa, cui oppositus Zinzimus; hinc turbae, a Lothario fil. Ludovici Imp. sopitae, Sedit ab A. C. 824. usque ad A. C. 827. Ei successit Valentinus. Platina et Ciacconius in eius vita.

EUGENIUS [11] III. dictus Bernardus, Pisanus, disc. S. Bernardt, successit Lucio II. Homo adeo ineptus, ut Bernardus, Cardinales obiurgans, dixerit, illos irruisse in hominem rusticanum, et eum excussa e mannibus securi, in Palatium traxisse, etc. Sigen. 1. 11. ad A. C. 1145 etc. Metu Romanorum in Galliam profugus, ibl resedit, Bernardi suasu, dicentis, Ecclesiam, Roma [orig: Româ] etiam pereunte, in Gallia firmam fore, eoque scelerum Pontificium regnum redactum esse, ut nil nisi Antichristus prae foribus exspectari possit. In Italiam reversus, obiit Tibure, A. C. 1153. sedis 8. Successit Anastasius IV. Bernard. et P. Cluniac. in Ep. Otto Frising. in Chron. Ciacconius, etc.

EUGENIUS [12] IV. Venetus, nomine Gabr. Gondelmetius, nepos ex sorore Gregorii XII. Martino V. successit, A. C. 1431. quo Basileae Concilium, pro Reformatione, indictum erat, in quo liberius, quam unquam alias inquisirum in auctqritatern potestatemque Pontificis. Constitutum Concilium supra Papam esse, etc. Succensente Papa Legato, quod ad ea descendere Patres sivisset: Nihilominus idem confirmavit, sed Sigismundo Imp. mortuo, disloluturus Contilium aliud Ferrariae indixit: ubi cum Iosepho Patriach. C P. consensus aliquis initus, sed mox rescissus-Interim Papa Basileae accusatus, condemnatus, et depositus est. surrogato Felice V. Unde schisma acerrimum, cum Eugenius etiam atmis Gallorum Concilium oppuguaret: Obiit A. C. 1447. Aet. 64. Contra Hussitas scripsisse dictur, quamvis patum doctus, Ioh. Baleus, in Engenio VI. Aen. Sylv. Eutrop. c. 58. Volaterr. 1. 22. Cracconius, Onuphr. etc.

EUGENIUS [13] Grammaticam primo docuit, dein post Valentiniani Iun. mortem Imp. salutatus est, ab Arbogasto, A. C. 392. Victus, et occisus, A. C. 394. a Theodosio Imp. Macellin. Prosper. Idacus Chron. Ruffinus, Zosimus, Orosius, etc. Item Imp. tempore Diocletiani, Primo Imperii die occisus, cum Seleuciae palatium occupare niteretur.

EUGEON vel EUGAEON ut est apud Suid. antiquus Historicus ante bellum Peloponnesiacum. Dion. Halic.

EUGERIA Dea olim Romanorum, cui, ut et Fluomae, praegnantes, partu instante, sacrificabant: illi quidem, ut conceptum alvo facile egereret; hic, ut sanguinis fluor, tam in partu, quam in gestatione, cohiberetur. Vide Sext. Pompon. Festum de Verborum. signif. Arnob. adv. Gentiles 1. 3. et Thom. Bartholin. 1. de Purerperio Veterum.

EUGIPPUS Abbas, Afer, sec. 6. ad quem Fulgentius aliquas epistolas exaravit. Scripta eius 2. libb. Basilex primum A. C. 1541. dein Venetiis A. C. 1543. impressa, titulum habent, Thesaurus seu Sylloge S. Augustini. Vide Sigebert. de Viris Illust. c. 39. Cassiod. divin. lect. c. 23. etc. Item Abbas, prope Neapolim, discip. Gelassti I. Condidit vitam S. Severini. Canis. antiqq. lect. t. 6. Voss. de Hist. Lat. 1. 3. c. 18. Isi dor.de Viris 111 c. 13.

EUGUBIUM vulgo Gubio, urbs Ducatus Urbini, in dir. Pontif. ad radices Apennini, prope fontes Chiascii Buv. 15. mill. a Perusia, paulo minus ab Assisio in Bor. In confin. Matchiae Anconit. Male dicitur Eugubio quibusd.

EUHYUS sive EUIUS unum ex Bacchi cognominibus a Iove illi inditum, eo in bello, quod Gigantes cum diis gefferunt. Fabulantur enim poetae, ceteris diis perterritis, Libenum Pattem se in Leonem convertisse, unumqueex gigantibus intersecisse, et ob rem tam strenue gestam, Eubyon, h. c. bonum silum, a Iove fuisse salutatum. Sed nugas agunt qui tale erymon comminiscuntur. Evius enim, qui poetis Baccbus sic dictus est, quasi E *eu)= oi(, vel e)=u soi\. Unde apud Dionys. v. 704. E *eu)oi= *ba/kxe le/gontes2. Evoe autem quid sit, non latebit legentes haec Solomonis Proverb. c. 23. v. 29. et 30. Cuivae, cui, [gap: Hebrew word(s)] Evoe? dis qui vino immorwitug . Cui sententiae subscribit etiam D. Heinsius in Exercit. Crit. Quid autem Bacchus, inquit, idem qui Osiris, nisi vere lacrimosus Deus? Bacchus enim non est dubitandum quin a [gap: Hebrew word(s)] bacha quod est ululare aut lamentari, dictus sit. Confirmant id antiquissima quae exstant, Hebraeorum scripta. sacrae literae nimirum. Apud Ezechielem save soeminae, quae Thamm uz sive Adonim (quem eundem cum Baccho volunt esse Graeci) celebrant [gap: Hebrew word(s)] Mebacoth, i. e. *bakxeu/ousai, dicuntur. Aliam vero nominis originiem nobts non ita pridem exhibult. Edm. Dickinsonus M. D. Oxon. Delph. Phoenic. c. 10. Unde *eu)/ios2, inquit nisi ab i)eu/w? Graecos enim sic appellasse Hebraeorum Deum, liquet ex Porphyrio, qui affirmat Sanchoniathonem, de Iudaeorum gente vetissima tradidisse, ut qui retum omnium summas accepisset para\ *(ieromba/lou tou= i(ere/ws2 tou= qeou= *)ieu/w. Quomodo autem factum sit *)ieu/w ex Iehova, ostendit vir doctiss. Nic. Fulerus 1. 2. c. 6. Ideoque sollenne illud Bacchantium Epiphonema *eu)oi= *saboi= nihil aliud esse decernas, quam Iehova Sabbaoth. Est autem usitatissima ista vociferatio. Virg. Aen. l. 7. v. 389.

Inde apud Plaut. Menaechmus assimulans se furete, ita ait, Act. t. sc. 2 v. 82. Euoe, Evie, Bromie, quo me in silvam venaum vocas? Hotat. Carm. l. 2. Od. 19. v. 5

Euae receti mens trepidat metu
Plenoque Bacchi pectore turbidum
Loetatur Evoe, parce Liber
Parce gravimetuende thyrso.

Apud Eutipid. Sopodcl. et Apollon. eu)a/zein Bacchico furore cortepti dicuntur. Pausan. etiam in Messen. *eu)oi= definit *bakxiko\n e)pi/fqegtma ac Eustath. u(mnhtiko\n go/gion tw=| *dionu/sw| e)pifwnou/menon. Callistrat. autem in Statuis, ait esse pikrote/ras2 mani/as2 su/mbolon. Nic. Lloydius.

EVIGILANS-CANEM cognom. Herberti Senioris Com. Cenomanensis, apud Order. Vital. 1. 3. et 4. quod, ulturus patrem Hugonem, a Fulcone Seu vehementer infestatum, nocturnis expeditionibus Andegavenses cives, canesque crebro terreret, et vigilare coeret. At Evigilans-Stulium, apud Monachos, campana dicebatur, ad Matutinos pulsatisolita, in vet. Charta A. C. 1183. apud Car du Fresne: quod, tepescente eo aevo pietate, Stultos eos, qui e lecto exurgerent, ut in Ecclesiam se conferrent, ad concinendos hymnos matutmos, vulgus existimaret.

EVIGILARE matutius soliti Vett, vel officii, vel sacri causa [orig: causâ], ut habet Suet. in Aug. c. 78. Et quidem celeberrimae officii causae erant, Toga pura, Sponsalia, Nominalia; item Magistratuum, Candidatorum, et Funeris deductio, Salutationes, Recitationes, aliae, memoratae Tertulliano 1. de Idolol. Quae officia cum pleraque noctu vel prima [orig: primâ] luce celebrarentur; adeo que matutius evigilandeum esset, otia somnumque sibi magnam Roman negasse, queritur alicubi Mart. Sed et sacra publica, antelucem, peragebantur, ut videre est apud Plaut. Poenulo. Unde Censotinus, Romani e media nocte ad mediam noctem diem esse existimaverunt [orig: existimavêrunt]: indicio sunt sacra publica et auspicia etiam Magistratuum: quorum --- si quid post mediam noctem et ante lucem factum est, eo die gestum dictur etc. Vide Casaub. ad Suet. dict. loc. nec non c. 53. ut et supra, ubi de Die, apud Vett. in negotia et quietem diviso.

EVILMERODACH Rex Babylonis. 2. Reg. c. 25. v. 27. post Nabuchodonosorem patrem A. M. 3472. Iechoniam Regem a vinculis liberatum mensaesuae adhibuit. Regnavit An. 23. secundum Totniel. 2. secundum Petav. 1. 10. de Doct. Temp. c. 7. Vide Ioseph. Antiqq. l. 1. c. App. et l. 10. Ant. c. 12. Euseb. de P. E. l. 9. c. 4. Hieron. et Theodoret. in Dan. c. 5. Sulpic. Sev. 1. 2. Bedam de 6. Aet. M. Salianum, etc. Deillo sic Marshamus: Evilmerodachus in Canone Regum Babyl. Ilvarodamus, patre mente capto, per septennium, regnum administravit; illo vero restituto, usque ad mortem eius una cum Iechonia Iudae Rege in vinculis fuit, donec ei exstincto in regnum succederet. Sic throno potitus Iechoniam quoque liberat, sed res iniuste ac proterve administrat, imo et in patris cadaver iniurius est, Hieronym. in El. c. 14. v. 19. a Neriglissoroore suae sororis marito, quem Nericassolassarum praef. Canon vocat, peremptus, postquam vix biennium imperasset [orig: imperâsset], Betosus apud Ioseph. et Euseb. dict. loc. quo pacto Evilmerodachus (quem cum Balthasare eundem Marsham facit) ex Nabopolassari posteris Rex ultimus, Dynastiae Assyriorum Babylone regnantium finem imposuit, succedentibus Medis, uti is docet Canone Chron. Sec. XVIII. 2. Reg. c. 25. v. 30. Vide quoque infra Nericassolassar.

EVIPPUS una cum Phocione capitis damnatus, cum quiritaretus, attrita [orig: attritâ] cicuta [orig: cicutâ] iniuste se ad mortem adigi; Phocion ad eum, An mori, inquit, cum Phocione dettectas?

EVIRATI apud Suet, Tito c. 7. Denique, ut subiit pondus Regium, Berenicen --- regredi domum, et eviratorum greges abire Proecepit. lidem cum Eunuchis, Exoletis, Spadonibus, quos vide.

EULACUS vulgo EUOLACH, rivus Helvetiae, quem prope Vitodurum Tosa recipit, inde inter Reynsbergam, et Egliosovium in Rhenum influens, Ioh. Bapt. Plantin. Helv. Nov. Antiq.

EULAEUS Susianae reg. fluv. Ptol. et Plin. l. 6. c. 23. Uloei dicitur. Dan. c. 8. v. 2. Tritiri bodie, Ortelio teste. Susa praetetfluit, et cum Choaspe ac tigri in eandem paludem confluit, qui omnes iunctim in sinum Persicum deferuntur, teste Strab. l. 15. p. 728. Salmasio vero Euloeus idem cum Choaspe est, Plin. scribit l. 31. c. 3. Ex eo iantum Reges Parthorum bibere. Nempe fluv. hic in Media oritur, dein absconditur, postea in Susiana emergit; sicque alio nomine, ubi pri mum oritur, alio, ubi denuo exoritur, appellatus est. Vide praefatum Auctorem ad Solin. p. 699. et seqq.

EULALIA virgo castissima, a Deciano Praetore condemnata, A. C. 304. sub Maximiniano, generose mortem sustinuit: En ego sum, aiens, Doemonicis inimica sacris, idola protero pedibus, pectore et ore Deum sateor. Isis, Apollo, Venus mbil est. Maximinianus et ipse nibil. Age tortor, adure, seca, divide membra coacta luto. Prudent. peri\ stefanw=n, in Hymn. x.

EULALIUS [1] Antipapa, oppositus Bonifacio I. A. C. 418. a Symmacho, urbis praefecto, iussu Honorii, primo adiutus, dein rognita [orig: rognitâ] Ravennae causa [orig: causâ], cum uterque ad Imp. Romam redire

prohiberetur, Eulaius autem, hoc non obstante, eo se conferret, seditione excitata [orig: excitatâ], pulsus est. Anastas. in Bonis.

EULALIUS [2] Patriarch. Antiochenus, Arianus, Eustathio deposito, successit, fidelium persecutor. Hieronym. in Chron. Baron. A. C. 340.

EULALIUS [3] Arverniae comes, matricidn accusatur, multiplici adulterio se implicuit. Hinc Tetradia uxor eius, ablatis quae poterat, ad Desiderium confugit, eique nupsit. Eulalius intetea raptam ex monasterio sibi iunxit, et Desiderio defuncto, a Tertradia ablata reperiit, Unde conventus A. C. 590. in sinibus Ruthenorum Arvernorumque, ubi Tetradia in quadruplum condemnata, et liberi eiusex Desiderio nothi pronuntiati sunt. Gregot. Turon. l. 10. c. 8.

EULOGIA Graece *eu)logi/a, inter sacra Eucharistiae nomina, r ad Corinih. c. 10. v. 16. *to/ poth/rion th=s2 eu)logi/as2, o(\ eu)logou=men, Calix benedictionis, cui benediciumus. Propter Christum nempe *eu)logh/santa, dum sacra ista signa tractaret, Matth. c. 26. v. 26. et Matei c. 14. v. 22. Postea ad sacrati panis particulas, quae absentibus, aliisque, Christianae communionis testandae causa [orig: causâ] missitabantur, vox adhibita est. Non enim participantibus solum sactum huncpanem distribuere coeperunt [orig: coepêrunt], tempore primitivam Ecclesiam proxime insecuto, sed ad absentes; imo et ad infitmos, eum deferebant; quin et vino intinctum motituris in os ingerebatn, commeatum hinc cum, et viaticum dicentes. Domum etiam persaepesecum adferebant, fervente praesertim persecutions, quo quottidie Christum gustare atque ad certamen sese praeparare possent. Quem morem hodieque, sed alio fine, imitantur ex Christianis nonnulli, dum consecratam hostiam, ut vocat, in ornata cistula, in Templo ptoponunt, non gustandam, sed ador andam. Sed et alium praeterea panem hobebant Vett. sacrum quidem, non vero sacramentalem; quem, communis fidei restandae causa [orig: causâ], Epp. ad dioeceseos Coepiscopos mittebant quas micas itidem Eulogias vocabant. Qui tamen, ut et alit nonnul. li ritus, Conciliorum auctoritate subinde repressi, ac nimia illa signorum veneratio saepe castigata est: quo evantu, sequentia saecula satis superque condocefaciunt. Franc. Burmann. Synops. Theol. Christ. Part. l. 7. c. 10. §. 3. et 41. Et quidem Eulgoias priores, quarum institutionem primam Synodo Antiochenae, sub Constantio Imp. celebratae, Balsamon adscribit ad Can. 2. et iis solitas fuisse distribu, qui ob im pedimentum quodpiam die bus festis, ac, Dominicis Communicare non et aut parati, etiam ipsis Catechumenis, qui ius sumendae Eucharistiae non habebant (hinc a)nti/dwra dictas, quod vicem *dw/rou, h. e. Eucharistiae, praestatent) atque adeo cunctis praesentibus, post Eucharistiam perfactam, docet Car. du Fresne. Recipiebantur autem magna [orig: magnâ] devotione a manu Ministri, oris osculo prius salutatae, ut Cabasilas habet; idque a ieiunis, quemadmodum ipsa Eucharistia: unde si quis ieiunus haub esset, Eulogiam vicino porrigebat, quod etiamnum observari in Ecclesia Graeca, tradit Allatius de Eccl. Occid. et Orient. cons. l. 3. c. 9. §. 1. etc. Eulogias vero posteriores; seu privatas Episcopotum ac Presbyterorum, quod attinet, sive panes fuerint, sive cibi alii, in mensa ab Episcopis Presbyterisque consecrabantur, ac postea distribuebantur: Mittebantur etiam cum literis salutatoriis, quarum formulam exhibet Marculfus l. 2. Form. 42. 43. et 44. apud eundem Car. du Fresne in Glossar. et supra in voce Canistam, item ubi de Benedicto Pane nec non infra, ubi de Pane Euchar. et Panis fractione, it. in voce Piper. Postea vero, quaevis munera, et primo quidem, quae sponte; inde tandem, etiam quae ex debito offerebantur adeo que quaevis praestationes, Eulogioe dictae sunt, ut plutibus probat idem ubi supra.

EULOGIMENOPOLIS h. e. Benedicti Civitas, dicta est urbs, ad radices Montis Casinensis, a Bettario Abbate aedificata, quae postmodum, S. Germani corpore eo translato, ab hoc nomen accepit. Auctor Chronici Casin, l. 1. c. 33.

EULOGIUS [1] Patriarch. Alexandr. pius et eruditus, successit Ioh. IV. A. C. 581. Scripsti contra Agnoitas, Novatianos, Severum, et Timotheum, Theodosium, et Severum, Acephalos, Cainitas, et Theodosianos, ut et 11. Homilias, Obiit A. C. 608. Gregor. l. 7. ep. 30. l. 8. ep. 42. Niceph. Chron. Evagt. l. 5. c. 16. Photius, cod. 208 225. 226. 227. 230. 280. etc.

EULOGIUS [2] Cordubensis, Martyr, sec. 9. Sub Saracenis. Scripsit Memoriale Sanctorum, Apologiam Mattyrum, Exhortationem ad Martyrium, Epistolas aliquot, etc. Morales, not. ad Eulog. Voff. de Hist. Lat. l. 3. c. 4. IV. part. ut et Hisp. Illustratam.

EULOGIUS [3] Presbyter, fertur praescientiam habuisse cogitationum quorumlibet ad se venientium, eorumque delicta redarguisse, et quaecumque latenter cogitassent, sibi revelata manifestasse. Cum vero aliquid mali gessissent. vel pravum consilium adhibuissent, ab altari suspendebat, manifestans iis peccatum, quod egerant, ac diligenter purgatos rutsus sucipiebat. Sozom. l. 8. c. 1. Hist. Trip.

Q. EULOGIUS seu ECLOGIUS cognom. Vitellius, libertus Q. Vitellii, quaestor Augusti, genealogiam Heri sui setipsit. Maiores eius a Fauno Rege Aboriginum arcessens. Suet. in Vitell. c. 1.

EUM Brito, motus verbis sollennibus Exorcismi, per cum qui venturus est iudicare vivos, et mortuos, se Christum finxit, dementata [orig: dementatâ] ingenti multitudine quam fictis, ope magiae, epulis fascinavit, Dicipulis nomina Sapientiae, Scientiae, Iudicii, etc. imposuit, iamque Galliae formidabilis cum innumerabili turba volitavit: Cum ab Archiep. Remensi captus, A. C. 1148, et in vincula coniectus est, ubi obnt. Discipulorum eius plurimi, mori quam corrigi maluerunt [orig: maluêrunt]. Robert. in suppl. Sigebert. Otto Frising. l. 1. c. 55. Sigon, l. 11. Genebr. in Eugenio 111. etc.