CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

GALLIPIDAE pop. Sarmatiae, inter Hypanem, et Boristhenem, in quibus Exampeus, quod vide.

GALLIPOLIS civitas Salentinorum munitissima, in maris Ionii ora, Episcopal. sub. Ar. Hydruntino. Scopulo insidet seu modicae insa continenti adhaeret ponte saxis ingentibus suffulto, qui numquam tumidis undis ita prorsus occultatur, ut urbi plena tum insulae forma sit. Locus est instar fori, et negotiatoribus accesus tam mari, quam terra [orig: terrâ] peropportunus, 30. mill. pass. ab Hydrunto in Austro-Libycum, inter Tarentum 50. et Iaphgium prom. in Ort. 30. Plin. l. 3. c. XI.

GALLIVA seu DUACA, Urbs Hibern. in Connacia Comit. Gallivensis caput: ad fluv. Ausobae aestuar, Bay of. Calvvay, ubi lacus, Carble in illud se exonerat, satis munita emporiumque celebre.

GALLIUS Vibius, vir eloquentissimus, insaniam mentiens revera insanus factus. Cael. Rhod. l. 4. c. 13.

GALLOGARAECIA regio Asiae, Bithyniae, Cappadociae, et Pamphyliae contermina, alio nomine Galatia dicta, quemadmodum, et incolae ipsi indifferenter Galatae dicuntur, et GalloGraeci. Nam cum Galli multitudine domi abundantes sedes suas reliquissent, Italiamque ferror flmmaque crudelissime vexassent: Inde Camilli virtute depulsi, non parva [orig: parvâ] manu in Graeciam, Macedoniamque irruperunt [orig: irrupêrunt]: Indeque Leonorio duce, Graecis quibusdam permisti, in Asiam traiecerunt [orig: traiecêrunt], acceptisque a Rege Bithyniae agris, sedes ibi fixerunt [orig: fixêrunt]. Quo factum est, ut uno nomine GalloGraeci dicerentur. Strab. l. 2. p. 130. et l. 12. p. 566. et 567. Hos, post Antiochenum bellum, Vulso Manlius perdom vit. Inde Tetrarchis relicuts Deiotarus, unus ex illis, potentior factus, ad se rapuit; donec Aug Caesar regnum hoc in provinciam redegit. Vellei. l. 2. c. 39. Alii vide quoque supra Deiotarus.

GALLONIUS [1] Avitus Legatus Thraciarum, ad quem Aureliani Aug. Epistolam habes, apud Flav. Vopisc. in Bonoso.

GALLONIUS [2] praen. Caius, Eques Rom. familiaris Domitii, a quo Gades, procurandae hereditatis causa fuerat missus, a Varrone Gadibus praepositus, Caes. l. 2. de Bell. Civ. c. 4.

GALLONIUS [3] praen. Publius, vir luxu perditissimus, quem Lucilius ait, numquam bene cenasse, quod numquam esuriens cenarct Cic. de Fin.

GALLORUM Area nunc GALLERA et GALLERATO, opp. amplum agri Mediol. sine moenibus, a Mediolano 24. mill. pass.

GALLOVIDIA seu GALDIA GALLOWAY, prov Scotiae, in ora Occ. ubi incipit Mer. e regione Hiberniae, et Monedae Ins. a quibus 15. mill. Scot. abest. Hic [orig: Hîc] urbs praecipua Casa Candida Withern, et Vuigtonium opp. Habet a Mer. mare Hibern. ab Oce. Glotiae aestuar. a Sept. Carictam et Kilam, ab Or. Nithiam. Ab Ortu in Occ. extenditur ad 60. mill. pass. et ad occ. augusto Isthmo continenti adnectitur Penins. The mull. os Galloway, i. e. Rostrum Gallovidiae, ol. Novantum Chersonesu. Haud pridem in Vilhelmi M. Britanniae Regis potestatem cum tota Hibernia venit; qui titulum Com. de Galloway in Ruvinium Iuv. optime de se meritum, iamque copitarum eius in Pedemontio ducem, contulit.

GALLUS [1] Cos. cum Flacco, A. U. C. 926. Item alius Cos. cum Antonio Fausto, A. U. C. 1050. Vide et Caius.

GALLUS [2] adolescens, Marti dilectus, quum a Marte deduceretur, ut custos esset ostii; quoties Mars ad Venerem, absente Vulcano ingrederetur, et ad ventantes nuntiaret, observaretque Solem praecipue, quem maxime omnium Mars metuebat, ne rem Vulcano deferret, propter singularem in illos amicitiam, fertur adolescens in somnium corruisse: qua [orig: quâ] re nemine praesciente, Sol rem conspexit superveniens, Vulcanoque indicavit. Quocirca tali supplicio a Marte affectus est, ut in avem nominis sui verteretur, quare nunc etiam Solis exortum insigni votiferatione indicat, quasi Marti significaturus, ut Solem caveat. Ovid. Met. Fabula haec vim planetarum, Syzygiam Veneris et Martisostendit; tum efficaciam solis, antipathiam autem eorundem planetarum, et sympathiam Galli avis domesticae cum Sole adventante, ut experientia locuples testis est.

GALLUS [3] Antipater, ancilla honorum et historicorum dehonestamentum, Pollioni in Claud.

GALLUS [4] Caesar, fil. Iulii Constantii, fratris Constantini Mag. ex Galla, frater Iuliani Apost. cum cura educatus, et Sacrae Scripturae lectioni inprimis adhibitus est, Lectoris etiam officio, una cum fratre, in fidelium contione functus. A Constantio imperii Collega lectus, fil. eius Constantinam uxorem accepit. Initio statim regiminis zelo ardens verae fidei, celebre Oraculum Apollinis Daphnaei, quod Antiochiae erat, sustulit, Iudaeos rebelles subiugavit etc. triennio post, an ex invidia, an quia insolenter varia patrasset; iussu imp. capite plexus, in ins. Flanona, Idatius in Chron. vel. Bolae, Istriae urbe, ut alii. Vide Socrat. l. 3. Theodoret. l. 3. Amm. Marcell. l. 14. c. 1. et 7. Gregor. Naz. orat. 1. in Iulian. etc.

GALLUS [5] Cornelius, poeta Aegypti Praeses: anno aetatis suae quadragesimo propria [orig: propriâ] mann se interfecit, unde illud:

S. GALLUS Helvetiorum Evangelista. Hic clatis in Scotia parentibus natus, Columbani Abbatis discipulus, cum eo in Galliam profectus est, et inde in Germaniam abiit, ubi ad Lindimiacum fluv. in loco, qui Tuconia dicitur, (hodie Tuggen, iuxta Limagum fluv. ad caput Tigurini lacus) contra diversi genetis idololatras. Christi fidem ferventer populo annuntiavit: Ut et Brigantii ad caput Acronii, Arbore Felice, aliisque Helvetiae locis per Ann. 16.

A Gomzone Duce Alemannorum ad Episcopatum Constantiensem vocatus, id muneris suscipere renuit: et A. C. 630. vel, ut alii habent A. C. 617. in montana loca supra Acronium lacum secedens, in solitudine, eoque loco, ubi hodie Coenobium, et opp. S. Galli visitur, cellam exstruxit, ibi cum aliquot discipulis, in studio meditationibusque sacris vita transacta. Post eius mortem, Fratrum quos Francorum Reges, et Alemanniae Duces multis locupletarunt muneribus, numero crescente, cella in coenobium versa et Ann. 80. post Galli mortem Otthomarus Presbyter, a Pipino Caroli Martelli filio, primus S. Galli Abbas constitutus est: a quo tempore Benedicti regulam fratres profiteri coeperunt [orig: coepêrunt]. Vide Simler. de Rep. Helver. et in vocibus Sangallensis Abbas, Item San Gallum.

GALLUS [7] Hostilianus, al. Vibius Trebonianus. post Dccium Imp. XXX. Rom. a militibus creatus est, A. M. 4214. A. C. N. 252. A. U. C. 1004. Hic cum Scythis foedus pepigit, non sine Romani nominis ignominia, tributum eis annuum pendens, tunc primum Res publica Romana iugum Scythicae servitutis accepit. Hinc Barbari insolentiores facti, nec tributo contenti, ingenti exercitu comparato, tera marique saepius irrumpunt. Interium perniciosa pestis orbem pervasit, quae ex Aethiopia orta, per Annos 15. rerras prope omnes exhausit, provenisse ex insfelicibus Galli auspliciis visa est, ut qui proditione imperium arripuisset, Christiani etiam dogmatis hostis erat. Ita Imperium Galli infaustum, rerum gestarum monimentis obscurum, clade generis hum ani memoriae traditum est. Hic cum adversus Aemilianum, in Moesia Imperatorem factum, proficiscitur, praelio victus, a suis militibus una cum filio Volusiano Interamniae, in Italia, occiditur, A. C. 254. Ann. nat. 47. imperavit Ann. 2. Pom. Laet. Bap. Egnat. Eutrop. l. 9. Oros. l. 7. c. 21. Aur. Victor, de Caesar. Zofim. Euseb. Cassiod.

GALLUS [8] Milo Abbas, floruit A. C. 888. Poematis, de sobrietate, Carolo Calvo dedicati, auctor. Scripsit etiam vitam S. Amandi, Voss. de P. L.

GALLUS [10] praenom. Publius, eques Rom. quod Fenio Rufo intimus, et L. Veteri Asiae Proconsuli non alienus fuerat, aqua [orig: aquâ] et igni prohibitus est. Tacit. Ann. l. 6. c. 12.

GALLUS [11] Sulpitius, Romanorum primus, qui Solis, et Lunae defectus deprehendit. Vide Sulpitius.

GALLUS [12] Tanagroeus vide Tanagra. Dicitur autem haec domestica volucris ita, para\ to\ ka/llos2, Isid. aliis a castratione, quod tales erant Galli, Cybeles Sacerdotes; vel, quod cristam habent in capite, galeae, similem: notae pugnacitatis avis domestica, e Perside primum in alias regiones Pervenit, teste Athen. l. 9. p. 374. nec magni solum usus in auguriis fuit, de quo infra, ut et in voce Pullarii: sed etiam Marti sacer, imo apud Syros olim divinos honores meruit, teste Lucian. l. 16. de Dea Syra. Hinc eorum cantus inter optimi eventus signa numerata Auguribus: et in Onirocritice seditiones ac pugnas denotare crediti sunt. Certe pugnax, ut dictum, animal est, Plin. l. 10. c. 21. regnumqne, in quacumque est domo, exercet. Statim in victoria canunt, seque ipsi principes testantur aeque superbus graditur ardua [orig: arduâ] cervice, cristis celsus, at veluti vadiata [orig: vadiatâ] corona [orig: coronâ] insignis. A qua tiara etiam seu eritsta recta capitis, absolute dicebatur Graecis *mh=dos2, quamvis non esset Medici generis, et *persiko\s2 o)/rnis2, Avis Persica, Salmas. ad Solin. p. 872. Vide quoque infra in voce Tiara. Hinc gallum antiquitas cassidi Minervae imposuit, cuius proin conus proprie a)lektori\s2 appellatus est, teste Paus. l. 6. Plutarch. quoque tradit, Cari illi, qui Cyrum vulneraverat, Artaxerxem inter alia facultatem et ius gestandi aurei galli super lancea, ante ordines, concessisse, in Vita eius: additque, Persas Caribus indidisse gallorum nomen, propter cristas ex avis huius pennis, quibus galearum summitates ornare sunt soliti. Quemadmodum hodieque effigies eius aspicitur non raro coronae comes. C. Paschal. Cor. l. 10. c. 16. Ob eandem causam, sequiori aevo in fines hosticos, a bellum indicentibus, immitti solitum, observat. C. Barth. ad Stat. Theb. l. 4. v. 6. Quo facit porro, quod culeo cum parricida sequentibus temporibus gallum canemque includi voluit Constantinus lmp. cum antea iam simia, et ante simiam serpens ei comes additus esset, Conr. Rittershusius apud Dempster. Paralip. in Ioh. Rosin. Antqq. l. 8. c. 24. 26. 29. et 34. Quodque Laertius l. 2. gallinaceos tonsoris Midae adversis Galliae pennis ac rostro, spe ctante Socrate, pugnasse refert. Imo erat publicum Athenis certamen, ubi in theatro committebantur, ex lage. *)alektruo/nas2 a)gwni/zesqai dhmosi/a| e)n tw=| qea/trw| mia=s2 h(me/ras2 tou= e)/tous2, Galli gallinacei publice committuntur in Theatro, uno quotannis die. Meminit legis Aelian. Var. l. 2. c. 28. Convocabatur itaque populus, in his iuvenes praecipue, ad spectandum: at prius Lanistae, quos avium vocat Columella, Gallos condocefaciebant ad pugnam, ut liquet ex Aeschine e)n tw=| kata *tima/rxou; et Platone de Legibus l. 7. Erantque hi ludi Lanistarum in Sciro; nam fuisse e)n tw=n *kubei/w| testis est modo memoratus Aeschines: at vero to\ *kubei=on in Scito erat: e)n tw=| *ski/rw=| diatribh\n e)/xousin oi( kubeu/ontes2, inquiunt vett. Magistri. Pugna autem et commissio Gallorum fiebat in pegmate quadrangulari, victoremque victor sequebatur. Hinc Aristoph. Avibus,

Ubi Graecus Interpres, fusiko\n, inquit, tou=to e)n tai=s2 sumbolai=s2 tw=n a)lektruo/nwn, tou\s2 h(tthqe/ntas2 e(/pesqai nenikhko/si, naturale h. e. in pugnis gallorum, ut victus victorem sequatur. Lata haec lex post bellum Persicum, teste praefato Aeliano, et cansam praebuit gallinaceorum pugna, quae Atheniensibes, cum, Duce Themistocle, arma inferrent Barbaris, oblata est. Fuit quippe illis exemplo ac incitamento ad fortitudinem, quod imitari quoque posteros voluere [orig: voluêre], ut fortiter paterentur: atque in hunc finem laudat et probat id Solon apud Lucian. peri\

*gumnasi/wn. Sed et Pergamenis idem spectaculum quotannis publico [orig: publicô] exhibitum docet Voss. de Idol. l. 3. c. 80. Etiam Romanis in usu hoc delectationis genus, si non publice, privatim satem, fuisse, constar ex Plutarch. in Anton. *polla/kis2 de\ sumbalo/ntwn a(lektruo/nas2 polla/kis2 de\ maxi/mous2 o)/rtugas2 oi( *kai/saros2, Saepius autem commissis gallis, saepius pugnacibus coturnicibus, victores fuere Caesaris. Quo pacto Fr. Mendozam Ducem Hispanum celebrem, belli eventum inter Principem Mauritium et Archiducem Albertum fluctuantis auguratum fuisse, in Historia Belgica legimus: Is enim praelio ad Nauporrum, sub initium huius saeculi, a Mauritio captus, ut taedium custostiae leniret, certamen duorum gallorum, quos Alberti ac Mauritii nominibus insigniverat, instituit, cumque Mauritius praevaleret, utrumque inclusum et saginatum per dies aliquot, rursus mutatis nominibus commisit, ubi qui sub Alberti nomine prius victus feverat, Mauritii nomine imposito, victor evasit. Reidan. Ann. l. 18. In Anglia vero hodieque publica [orig: publicâ] sollennitate, non minus ac Athenis olim, sponsionibus insuper ingentibus, ac digna [orig: dignâ] spectaculo corona [orig: coronâ], pugnacis huius alitis praelia visuntur. Qua de re noti hendecasyllabi Ioh. Barclaii Poem. l. 2. quibus titulus: Pugna Gallorum gallinaceorum, cut Rex interfuit; quod carmen, cum prolixum satis, ea saltem quae ad locum certaminis et apparatum athletarum horum spectant, adpono:

Est parvus locus editus columnis,
Ductus artifici manu in capacem
Et certaminis et cruoris orbem;
Saevis area bellicosa Gallis.
Non illi bibulam ingerunt arenam,
Quae tot vulnera, sanguinemque celet.
Flava stramina textilique nodo
Arcta, huic aptius intulere campo,
Qui vestigia nec profunda tardet,
Nec cursus male fallat incitatos.
Circum (nam populi hic graves locantur)
Ascendunt gradibus theatra curvis.
Quo postquam vario corona discors
Consedit studio, et Diis vocatis
Rite quisque suae est avi precatus,
Galli de gemina eruti latebra,
Cum luce horridulum intuentur hostem.
Scires ex habitu diu eruditos
Athletas solito introire campo.
Nam cristae decus et genas rubentes.
Docta [orig: Doctâ] forcipe perdidere cauti;
Ne qua [orig: quâ] figere rostra possit hostis,
Et praedam nimio obtinere morsu.
Falcatae quoque nulla pompa caudae,
Ne certamine rupta sub calenti
Sit fallax mora cruribus citatis etc.

Sic autem pugnaturis animos faciebant Vett. ab allii esu: unde e)skorodis2 me/nos2, pro forti et animoso, ipsique oko/rdaloi inde dicti, quam vocem Petron. Latio intulit, pro audaci, ut discimus ex Salmas. eodem ad Solin. p. 1286. Plura de hac gallinacea palaestra, vide apud Sam. Petit. Comm. in LL. Attic. l. 1. tit. 1. p. 84. Atque haec galle [orig: gallê] pugnacitas porro causa, cut Idomeneo pro insigni placuerit, cuius statuam cum scuto sic Olympiae spectatam olim, Paus. tradit. l. 5. nec alia Marti victima gratior fuerit habita, apud Lacedaemonios, quos si Dux fortiter dimicasset, magnaque hostium clade vicisset, hac victima [orig: victimâ] litare victorem voluisse, refert Alexander Neapol. Genial. Dier. l. 1. c. 22. Ceterum ut frater amatus a Pythagora gallus candidus, teste Plutarch. in Numa, a sectatoribus eius pro Numine quoque habitus est, ut idem habet Sympos. l. 4. quaest. 5. Ipse apud alios Aeseulapio, Mensi, vide infra Menisi Solique sacer: et Vett. ad suprstitionem non unam adhibitus. Inter quos Alectryomantia. h. e. divinatione e gallis, cum Iamblichum scrutatum esse, de Imp. futuro, Valens Caesar rescivissit, foveam ipsi ante obitum parasse, et omnues conscios aut suspectos necavisse legitur, apud Socrat. Hist. Eccl. l. 4. c. 29. Sozomen l. 6. c. 35. Nicephor. Zonar. Alios. Imo ad infernalia sacra Gentilium, quos animis Poerarum Regumque evocandis gallos mactare consuevise, docet Aen. Gazaeus Theophrasto, vide quoque Barth. Comm. Superstitionum. De superstitione Iudaeorum in festo Propitiationis gallum mactantium alibi. Apud Christianos vero, gallus gallinaceus, in summis aedium fastigiis et templorum obeliscis ex aere imponitur, eauda [orig: eaudâ] latiore, quam ventus, qui flat, verberans et impellens, rostraum adversus se consistere cogit, Salmas. ubi supra p. 1246. tum ut flantem indicet ventum, tum praecipue, ut imagine hac in Templorum apice excubante, moneantur Epp. Christiani gregis, vigilandum esse pro commissis sibi ovibus: nota enim avis huius vigilantia, de qua egregie disserentem adi Ambros. Hexaemeri l. 5. Plura vero de illa vide apud Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 3. c. 80. et 86. Sam. Bochart. Hierozoici Parte poster. l. 1. c. 16. ubi inter alia Hebraeorum nonnullos a Cuthaeis, de quibus 2. Reg. c. 17. v. 30. nomine nergal, gallum cultum esse, asserentes, erudite refellit, alios. Apud Romanos, qui gallos, capos, gallinas, curaret servus, Gallinarius dictus est, de quo vide Varron. de Re Rust. l. 3. c. 9. uti de gemma hinc dicta supra in voce Alectoria.

GALLUS [13] Phrygiae fluv. imo et Bithyniae ex Celaenis montibus oriens, ac in Sangarium influens, Garippo, Ferr. Cuiustam

admiranda est natura, ut parce potus, et celebrum purget, et insaniam tollat, contra largius haustus lymphaticos reddat. Plin. l. 5. c. 32. 1. 6. c. 1. Ovid. Fast. l. 4. v. 361.

Inter, ait, viridem Cybelen, altasque Celaenas,
Amnis it insana, nomine Gallus, aqua [orig: aquâ].

GALMARI Fanum opp. Comit. Forestii. vulgo St. Galmier, in eius suburbio videtur fons aluminosus, Font foule vulgo Merula, Ioh. Matal. Metell.

GALNABIS vel GALNAPE laena, stragulum villosum, apud Samaragdum aliosque citimae aetatis Scriptores: an a galbanum, an a gausape, voce detorta [orig: detortâ], C. du Frespe Gloss.

GALO Cardin. A. C. 1208. ab Innoc. III. contra Albigenses missus. Item Ep. Parisiensis, Obiit A. C. 1114. Vide de utroque Morerii Dict. Hist.

GALOPUS Gallica vox, ex Graecorum ka/lpa, quae cursum denotat, orta: ut enim a voce ka/lpa verbum kalpa/zein et kalpa=|n: quod est currere, sic Latini calpare dixerunt [orig: dixêrunt], vel calupare, ab eadem. Atque deinde Gallorum galopare, pro currere de equis. Differebat tamen currendi modus ille, quem Graeci ka/lpan vocant, et quem Galli appellant galopum. Graecorum enim ka/lpa cursus est, quem iidem trotum vulgo nuncupant; qui medius est inter galopum et passum ut loquuntur etc. Salmas. ad Capitolin. in Maximinis. Vide supra in voce Calpare.

GALORUM Galatiae urbs Ptol. Garipo Moletio, opp. Paphlagoniae, in ora maris Euxini, apud Halys fluv. ostia.

GALSONTA vel GALESVINTA soror Brunehildis, filia Athanagili, Gothorum Regis in His. Chilperici I. uxor, Ariana primo, dem mariti diligentia conversa est, coniugio satis felici usa, donec id impurus Fregedondes amor turbaret. De quo saepe conquesta Galsonta, veniam redeundi in Patriam frustra rogavit, paulo post in lecto strangulata, Gregor. Turon. l. 4.

GALVANUS Flama Iacobinus, Mediolan. A. C. 1340. auctor Chronici Impp. et urbis Mediol. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 64.

GALUMNA apud Thietfridum Epternac, in Floribus Epitaph. SS. l. 3. c. 4. capitis operculum est, ex Graeco ka/lumma. C. du Fresne d. l.

GALVUS Casseta vel Salvus Casseta, gen. Iacobinorum sec. 15. aestimatus inter suos. Obiit A. C. 1483. Leand. Alb. de Vir. Ill. Ord. Praedic.

GAMACHA Gall Gamache, pedulis lanei species, superiorem etiam pedis partem tegens: Occitanis garamacho. An ex campagus? Idem. Vide ubi de Campago.

GAMALA [1] vel GAMELA urbs et arx Palaestinae in Gaulonitide reg. validissima fuit, in tribu Manasse, ac loci natura [orig: naturâ] inexpuguabilis, sita in alto, petroso, et undique praecipiti monte. Ioseph. Antiqq. l. 4. ad lacum Semochonitidem, contra Tarichaeas, a terra absorpta, teste Plin. l. 2. c. 101. et l. 5. c. 13.

GAMALA [2] vel GAMALE adde: a camelo nomen habere, refert Ioseph. l. 4. de Bello, ubi ait, Gamalon montem et urbem ei)kasqai kamh/lw| to\ xh=ma, par' h)\n w)no/masai, Cameli speciem habere, unde ei nomen. Camelus enim Hebr. [gap: Hebrew word(s)] gamal dicitur, Bochart.

GAMALIEL [1] fil. Phadssur, Princeps tribus [orig: tribûs] Manassis. Num. c. 1. v. 10. Item Pharisaeus quidam, Praeceptor D. Pauli Act. c. 22. v. 3. in Concil. Iudaeorum, Apostolorumque causam tuitus, Act. c. 5. v. 34. maximae inter suos Famae. Ad Christianismum accessisse cum quidam volunt, aliis contrarium probantibus. Vide Marcellin. in Chron. Niceph. l. 14. Faucheur Serm. in Act. c. 5. Lat. retributio Dei.

GAMALIEL [2] I. seu Seniot, fil. Simeonis filli Hillelis, iusiit ante obitum suum, ut efferrent ipsum cum vestibus lineis, cum aurea mortuos extulissent cum vestibus seticis, ut tradunt Magistri. Nonnullis idem cum praedicto praeceptore Pauli, quos refutat Vorstius Ob serv. ad Chronologiam R. Ganz.

GAMALIEL [4] III. fil. R. Iehudae Principis: de quibus vide eundem R. Dav. Ganz Chronol. Rer. et Rabbinorum sub Templo II. ad A. C. 768. 833 et 979.

GAMALIELUS Patriarcha, memoratus Marcello Empir c. 23. et Honorio l. 22. Cod. Theod. de Iudaeis, Caelitolis et Samarit. Quoniam Gamalielus existimavit, se posse impune delinquere, quod magis est erectus fastigio dignitatum etc. honorariae enim praefectuae codicillos ab Imp. obtinuerat; Iudaeorum fuit Patriarcha, ut videre est apud Salmas. ad Vopisc. in Saturn. non paganorum, ut contendit Casaub. ad eund.

GAMANODURUM Notiti urbs Ptol. Quibusd. Lamerding. opp. dit. Salisburg. ad fontes fulv. Ens, in eonsin. Austr. Aliis Iudenburg, opp. Stiriae super. ad Muram amnem, Baudr.

GAMAPIUM vel US vicus Galliae, in Veliocassibus Normannis, trans Ittam fluv. inter Dangutum ac Sterpiniacum, Estrepigni, vulgo Gamache en Veuxin. Item locus ad Aucum fluv. inter Blangiacum, et Aucum opp. in pago Vinemaco, dioecesique Ambianensi, cum tit. Marchiae: Gemuche en Vimeu. Hadr. Vales. Not. Gall.

GAMAPIUS vicus Genape castrum munitum Brabantiae, ad fontes Dilae fluv. 2. leuc. a Nivigella in Ort. 3. a Gemblaco in Occ. 5. a Bruxellis in Austr. Sub Hisp.

GAMARIAS fil. Helciae. Ier. c. 29. v. 3. Fil. item Saphan. scribae. Ier. c. 36. v. 11.