Regeln fuer die Texterfassung 03/2001
not necessary
Bayonne Gall. Vide Aquae Aug.
Steph.
Dextra vere omnes in Asia dictas gentes, plurimis superfusa populis: a populo distinguitur, sic, ut una gens, in complures populos dicatur divisa. Et sane multi populi in una gente, imo, quot in unaquaque civitates, tot populi sunt. Sic idem in Galatia sex gentes numerat, populos vero 195. ut vidimus supra. Et de India, gentium in ea novem milia fuisse, populorum autem innumeram multitudinem, scribit: ad quem locum, vide Salmas. ad Solin. p. 991. Vide quoque supra in voce Demus. Addo id solum, non solum singularum personarum, sed populorum quoque, imo et Gentium, statuas olim et simulacra facta: ut populi Romani apud Rhodios et alibi. Simulacra gentium, inter ornamenta Theatri Pompeiani, memorantur Suet. Ner. Claud. c. 46. De quibus Plin. a Coponio XIV. nationes, quae sunt circa Pompeii, factas, Varron. tradere scribit l. 36. c. 5. Et Martinus Polonus in Chron. Erat romae consecratio omnium statuarum, quae statuae scriptae nomina gentis in pectore, cuius imaginem tenebant, gerebant. Pompeii exemplum imitatus est, si quidem ex fide scribit haec Serv. Porticum Aug. fecerat, in qua simulacra omnium gentium conlocaverat; quae porticus appellatur, Ad nationes. Cuiusmodi imagines, a qualibet gente missas, in funebri pompa Principum quoque productas, discimus ex Dione, ubi de exsequiis Aug. item ubi de funere Pertinacis. Vide Casaub. ad Suet. d. l.
S. Gizerichus fil. nothus Godigiscli vel Godgesilli, de quo infra. Princeps Vandalorum in Hispan. victo Hermengano, Suevorum Rege traiecit A. C. 428. cum fratre Gunthari, sub Valentiniano III. in Africam, a Comite Bonifacio vocatus, qui dein de persecut. Vandal. l. 1. et 2. Procop. de B. V. l. 1. Idacius, Marcellin. Prosper in Chron. Paulus Diaconus, Nicephorus, Evagrius, etc. Ei successit fil. Hunericus, vel Honorichus.
Steph.
Nationes, ut quorundam MSS. Gentes omnes aliae ac nationes, vero Deo ignorato, idolis serviebant. Hinc itaque vet. Ecclesia appellationes illas retinuit; donec ruente Gentes Nationes, Ethnici, postmodum Pagani dici ad Arnob. operis inscriptionem. Alia tamen quaedam, de eadem voce infra videbimus. At Gentes quae sint Gen. c. 14. v. 1. ubi Thadal Rex Gentium memoratur, non adeo liquet Nonnullis Cilices sunt, aliis incolae regionis proprio nomine Goiim dicti. Masius maritimam Gentium dicta, quod portuola mercaturaeque faciendae accommoda varias gentes reciperet. Sed nondum antiquis illis temporibus tanta ibi hominum frequentia, quin potius Gentium Galilaea Gentium seu populorum nomen, quia certam non incolerent provinciam, servaverint. Vide illum ad Genesin Exercitat. LXXV. uti plura de voce Thes. Eccl. ubi novam ei significationem in N. Test. demum Etymol. in voce Pagus, rittershusium in Salvianum p. 565. Dilherum Elect. l. 2. c. 6. Alios.
Vicus vero Gentianus dicitur Sexto Rufo; in quo quae fiebant pocula, Gentiana Vocabantur. Mart. l. 4. Epigr. 39. cuius Epigraphe ad Charinum.
Vide Salmas. ad Trebell. Pollion. in Gallienis, et ad Mart. d. l. De radice vero Gentiana, cui a Gentio, de quo suo loco, Illyriorum Rege, nomen inditum, Auctorem Anon. sinae et Europ. c. 31. sub fin.
Benedictus.
Petrus.
App. sacr. Verdier. Bibl. Franc. Moret. etc.
descr. Ital. p. 90.
Tusc. Quaest. Pherecydes Syrus primus dixit, animos hominum esse sempiternos; Antiquus sane: Fuit enim meo regnante Gentili: est cuiusdam familiae ac stirpis. Tullium enim Regem indigitat, ad quem genus Ciceronis etiam Scriptores nonnullos retulisse, Plutarch. quoque testatur, etsi non de Romano illo sermocinetur. Sic cum de male sano homine dicimus, ad Gentiles deducendum, eiusdem familiae homines intelligimus. Varro de Re Rust. l. 1. c. 2. Duo spectanda in colendo, quorum si alterutrum decollat, et nihilominus vult colere, mente est captus, atque ad agnatos et Gentiles deducendus. Nempe Gentiles sunt cognati, sanguine iuncti, communem prosapiam contestantes, ut inter alia ex Decreto vet. Orientalium apud Sardicam Episcoporum, ex Parte Ariana, cum Fragmentis Historicis Hilarii edito, docet Barthius. Sed et philoxena Gentilis Iure Graeco-Romano XII. Tabb. separantur Gentiles ab agnatis, uti clarum est ex verbis relatis Cornificio ad Herenn. l. 1. Melius igitur Cic. Topicis, Gentiles sunt, qui inter se eodem nomine sunt. Non est satis. Qui ab ingenuis oriundi sunt. Ne id quidem satis est. Quorum maiorum nemo servitutem servivit. Abest etiam nunc: Qui capite non sunt diminuti. Hoc Fortasse satis est. Nihil enim video Scaevolam pontificem ad hanc descriptionem addidisse. Ut sic usus hodiernorum idiotismorum, Hispani, Italici, Gallici, Anglicique, quibus Gentilis, pro nobili homine est, ex ipso veteris Eloquentiae Romanae profundo petitus videatur. Accessit, quod multis Gentilibus instructi homines, ingruentibus Barbaris, maiori aestimatione culti sint et sic in factionem quandam elati, ut res honoris iverit in generis praelationem. Sed et in Comm Antiquis Statii Theb. l. 4. v. 155. Gentiles dicuntur, qui gentis suae nobilitatem sequuntur et ostendunt, Casp. Barth. Animadv. ad h. l. Plura hanc in rem vide apud Budaeum ad Pandectas, Andr. Tiraquellum de Nobilitate c. 2. Andr. Alciatum et Ioh. Brechaeum ad c. 53. de Verbor. signif. Anton. Goveanum Vartar. Lect. l. 2. c. 19. cum primis autem Marcum Velserum Rer. Aug. l. 8. princ. At Gentiles, in Cod. Theodos. de Nuptlis Gentil. alibique. apud Amm. Marcell. l. 14. c. 7. Auson. ac in Not. Imperii, ubi Schola Gentilium, Schola Gentilium Senior. dicebantur Romanis, qui iisdem alias Barbari appellati, illis militabant, eorum Foederati, vel qui in Leges Romanas ultro vel deditione, transibant. Militabant autem sub Dispositione Magistri Officiorum, de quibus plura in praedicta Not. et apud Amm. Marcell. l. 15. 16. 20. et 25. Vide quoque C. du Fresne Gloss. etc. Hinc Gentilia Sacra, dicebantur apud Romanos, quae, gentis alicuius propria, certis ritibus et cerimoniis colebantur. Cum enim Sacrorum alia publica, alia privata essent, illa publico sumptu pro populo fiebant; item pro montibus, pagis, curiis, sacellis: Ista vero pro singulis hominibus, familiis, Gentibusque peragebantur. Erantque propria haec sacra eorum Deorum, quos Penates, itemque Lares nominabant. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Roman. l. 8. c. 4. l. 2. c. 19. et Anglis vocatur Chappel-service. Fr. Gouldmann. etc. De acie per Gentes et familias disponenda, vide infra ubi de Tactica: idem in eo vide Gentem et familiam suam, neminem heredem scribendi, ante Solonem Athenis usitato, infra in voce Haeres.
Ann.
Bieure, 1. mill. a Lutetia. Ubi Concilium celebratum A. C. 767. Gentilly.
Steph.
sc. 3. v. 30.
Lucret. de Rer. nat. l. 3. v. 157.
Horat. Carm. l. 1. Od. 23. v. 8.
Quod ductum ex Homericis versibus, de homine timido, Il. 2.
Vide Casp. Barth. ad Claud. l. 3. de Rapt. Proserp. Carm. 36. v. 151. ubi de Cerere, postquam raptum filiae rescivit, dicitur,
Eade Misericordiae consignavit Antiquitas. Unde mos genua incerandi Deorum, Iuv. indigitatur l. 4. Sat. 10. v. 55.
de quo infra aliquid in voce Inceramenta. Et de homine Plin. l. 11. c. 45. Hominis genibus quaedam et religio inest. observatione gentium. Haec supplices attingunt, ad haec manus tendunt: haec, ut aras, adorant, fortassis quia inest iis vitalitas. Namque in ipsa genu utriusque commissura dexira laevaque a priore parte gemina quaedam buccarum inanitas inest, qua perfossa, ceu iugulo, spiritus fugit. Aliam rationem vide infra. Sollennem nempe apud Vet. supplicandi ritum,
--- Thetis autem ut apprehendit genaus, Ut tenebat inhaerens --- Primum namque sedere solebant supplices, ante eum, ad quem confugerant, auxilium exoraturi. Dein caput eius, cui se ingerebant, tangere conabantur, neque rotum tamen, sed mentum modo, ut Homero videtur: vel barbae meditullium, quod Eurip. probat. Id vero quia pars ea in nobis praecipua, utpote rationalis potentiae sedes est. Quod si caput contingere non dabatur, dextram prehendebant, quoniam maxima ei ad agendum facultas: Quam si quoque removeret is, cui supplicabatur, ut apud Eurip. factum legimus, Video te dextram occultantem et vulium avertentem: ultima anchora Genua erant, quae utraque mann amplexi, genua Iovis, memoratur: cum inquit,
Et hinc forte factum, quod Reges et Principes olim, praecipue vero Tyranni, non manus solum, sed et Genua subditis exosculanda praeberent. Quem morem tangit Amm. Marcell. l. 28. c. 4. Ex his quidam, cum salutari pectoribus oppositis coeperunt, osculanda capita in modum taurorum minacium obliquantes, adulatoribus offerunt genua
Qua de re vide Thom. Bartholin. de Puerp. Vett. et plura huc facientia, infra ubi dc Poplitibus. Addam saltem, genibus nixos Deos Nixios pingi fingique consuevisse. Festus, Nixii Dii appellantur tria signa in Capitolio, ante sellam Minervae, genibus nixa, velut praesidentes parientium nixibus. Quo eodem gestu statuam sibi erigi voluisse Ludovicum XI. Galliae Regem Chassanaeus memorat, de Gloria Mundi huicque membro Serpyllinum unguentum destinasse Vett. luxuriam infra in voce Unguentum. Hinc Adgeniculari, quod vide supra et Ingeniculari, infra in voce Ingeniculatio: uti de Genuiseistione in verbo Expeditare.
genu, quia se habet tamquam genu recurvum a latere maris. Vel a Genuo Saturni filio, qui fertur eam condidisse, vel, ut quidam volunt, a Genuino Phaethontis socio, Alii etiam a Iano Italorum Rege. Hanc Hannibal penitus delevit, sed Corn. Servilius Cos. instauravit, sicut Liv. l. 21. c. 32. refert. Haec urbs aliquando ad Taniam usque imperii sui fines produxit. Theodosiam enim suae ditionis effecit, Cyprum, Lesbum, Chium insulas, et Peram Thraciae urbem in potestatem redegit. Hodie roti Ligurae, Caprariae Ins. et Corsicae imperat. Emporium celebre est, crescit in dies, eiusve cives porentissimi Imp. Rom. Pontifici Rom. iuramentum praestare non teneri, A. C. 1312. Cives iterum Ioh. Cantacuzenum, la Lanterne; ubi alias castr. permunitum. Urbs ipsa a paucis annis probe munita est, sed circuitus amplioris. 300. fere mill. a Roma, 160. a Florentia in Occ. ut et 234. a Venetiis. etc. Genua altera Hisp Baeticae, vide urso Liv. l. 29. c. 5. de priore Genuam recuperarunt: sed Patris Patriae elogium rulit, instituta est, A. C. 1528. Creati nempe Duces, quorum electio sorti commissa, potestas biennio definita est: Duci additi Gubernatoies VIII. totidem Orb. Pol. Part. 2. p. 247. et seqq.
Stato della republica de Genova incolis, l'Estat de la Republique de Gennes Gellis, regio est Italiae, ubi alias maior pars Liguriae, versus oram littoralem maris Mediterranei, a qua terminatur ad Austr. uti ab Or. Hetruria, a Sept. Ducatibus Parmensi, Mediolavensi, et Montisferrati, ab Occal. autem Nicaeensi Comitatu. Eius longitudo ab Ort. in Occ. est 140. milliarium, latitudo parva admodum, et valde angusta quamplurimis in locis. Dividitur in duas partes, nempe in oram Orientalem, Riviera di Levante, et in oram Occidentalem, Riviera di ponente: estque utraque ora littoralis mire fertilis et cultu accedente incolarum industria; et cum tot villis magnificis, praesertim versus Genuam, ut fere una urbs dici queat. Eius caput est Genua. Vide Leandr. Albert. Deser. Ital. August. Iustinian. Barth. Fascium. Iac. Bracellum, Iac. a Voragine, Paulum Interianum, Petr. Bazarum et Hubertum Folietam Hist. Genuensi. Subest etiam dominio Rei publicae Genuensis Corsica ins. la Corse, uti et Capraria, la Capraia ins. maris Tyrrheni, de quibus vide suo loco. Hinc Genuensis cogrn celebri viro de quo vide in voce Paulus.
Genuensis Rei publicae urbes.
Albingaunum, Alenga, Albintemelium, Vintimigha. Brugnetum, Brugneto. Genua, Genoa et Genova. Naulum, Noli. Savona, Savona. Serezana, Sarzana.
Ingeniculatio, et Metania.
Northwales, Camd. ex adverso Hibern.
Viri Insignes.
ut liceret ambos Coss. ex plehe creari, vide Liv. l. 10. c. 9. Alia ab eodem auctore, eodemque anno rogata, voluit: Ne quis eundem Magistratum intra decem annos caperet neu duos Magistratus uno anno gereret, Idem ibidem. Alia eodem anno, eodemque auctore lata fuit: Ne foenerare liceret. Eius meminit similiter Liv. l. praefat. Fuit et Genutia Aemilia lex, quam Ut, qui Praetor maximus esset, Idibus Septembris clavum pangeret. Liv. iterum l. 7. c. 13. ubi addit: Legem aetate Antiqq. Rom. passim.
Caius. Liv. l. 10. c. 4.
Lucius.
Marcus. Liv. l. 4. c. 1. et l. 35. c. 5.
Ibid. item Lucius.
Ibid. it. Cneus.
Publius.
Titus.
Cosmographia totum Mundum, tam elementarem, quam aethereum; Chorographia, regionem, et Topographia locum aliquem peculiarem, agrum seu territorium, opp. pagum, exsequitur. Terrae autem seu Athmosphaeram vocant. In quo Globo quid sigillatim considerandum sibi haec Ars sumat, pere ex Cluv. Varenio, Aliis. Primus aurem, qui Geographiam scripserit, Scylax habetur, quem Latine reddidit et Notis illustravit Is. Voss. Reliquorum qui proxime ab illo idem conati sunt, vix aliud superest, quam mera nomina, quales Pytheas Massiliensis, Timosthenes Rhodius, qui Ptolomaei II. Archithalaslus fuit et libros 10. de Portubus edidit, Eratosthenes, qui sub Ptolomaeo IV. vixit, et Timosthenum sequutus dicitur. Hodie. quos ex antiquis frequentius usurpamus, sunt: e Graecis Strab. qui Geogr. libb. 17. Cl. Ptolomaeus, qui Geogr. libb. 8. Steph. qui de Situ orbis libb. 3. Geographica miscent, quorum illum fabulosarum narrationum communiter accusatum in multis excusat Auctor Belgicus, den Anleitenaer over Plinius, editus A. C. 1650. ad hunc, Exercitationes Salmas. non uno in loco perstringit Isac. Voss. ad Melam. Potro exrat etiam Itin. Antonini, nec Tabula Peutingeriana, a Velsero edita: quam utramque reperire est in Theatro Geogr. Vet. Bertii. Qui Geographiam veterem illustrarunt, sunt: Abrah. Ortel. qui Thes. Geographic. et Parergon Geographiae Vet. Petr. Bertius, qui Theatrum modo citatum; et Ioh. Iansson, qui accuratam Orbis Antiqui Delineatione, Introductione ad Geographtam vet. et Atlantem, Theatrum Orbis Terr. in lucem emisit. Postea Nic. Sanson Abbaevillanus Tabulas Generalestotius mundi 98. evulgavit. Quibus adde Vischerum, Fred. de Witt, Alios. Utramque Geographiam Geographiae Vet. et Nov. Volumina II. Phil. Brietius, cuius Parallela etc. Inter Compendiorum Scriptores, commendantur, Georg. Fournerius, qui Geographicam Notitiam per littora Maris et fluviorum, Eberh. Schultzius, Phil. Cluv. qui Introductionem ad Geographiam Ioh. Bunonis Comm. illustratam; Henr. Schaevius, qui Sceleton Geographicum Geographia Generali prodiit liber doctissimus Bern. Varenii: cui similis est Geographia et Hydrographia Reformata Ioh. Bapt. Riccioli libb. 12. Bonoiae A. C. 1661. Inter Onomastica Geographica excellit ante memoratus Thesaurus Ortelii et liber undecimus Geogr. Riccioli. Ex iis, qui praeter locorum designationem et denominationem in Descriptione Orbis Historiam Civilem et Sacram Avity, Theatre du Monde etc. In Germania Sebastianus Munsterus Cosmographiam edidit, quem Ioh. Rau imitari conatus est; Lucas de Linda Descriptionem Orbis et omnium Rerump. Ioh. Frid Kopping Orbem illustratum Archontologiam Cosmicam, Collectionem Rerum publicarum, Hornii Orbem Politicum, alia, omirtam, petenda ex Riccioli supra laudati Geograph. Resorm. l. 1. et initio l. 2. Vide quoque Auctorem Anon. Hist. Orb. Terr. Geogr. et Civ. c. 1. quod est de Praecognitis Geographicis; uti de mappis Geographicis in voce Mappae: de Hydrographiae vero in specie Scriptoribus, aliquid infra dicemus.
terra fiunt, et pro ratione figurae, quam huiusimodi puncta exprimunt, iudicium fertur de quaestionibus quae proponi solent. Graece Divinatione, et plura hanc in rem apud Bodin. Daemonom. l. 1. c. 6.
quorum prudentiam ad ipsa secreta divinitatis accessisse, ait Iul. Firmic. Geomelriae, Astrologiae ac Astronomiae inventum sibi Geometriae rationes Radius inde ars in immensum crevit, Mart. Capella l. de Geogr. Eam sequentibus tempo. ribus in Sicilia excoluit Archimedes, Vir in omni Geometria multum ante alios admirabili subtilitate, Apuleio in Apol. Qui inventis Mathematicis obsidionem Syracusarum unus in longum protraxit. Quintilian. Institut. l. 1. c. 17. tandem his expugnatis, dum pulveri intentus esset, a milite Marcelli, occisus, Plutatch. in Marcello. Plin. l. 7. c. 37. Val. Max. l. 8. c. 7. Extern. 7. etc. Post hunc circa A. C. 1059. CP. Michael Psellus, hac inprimis in Arte supra omnes alios floruit, plurimis in Geometria, Arithmetica, Musica et Logica, accurate elaboratis. Vide Georg. Horn Hist. Philosophicae, l. 5. c. 8 Gerhard. Ioh. Voss. inprimis l. de Mathem. et Salmas. ad Solin. p. 632. ubi duas res Geographiae maxime inservite,Geometria Practica combinata, in usum Principum elaborata est, Auctore Athanas. Kirchero.
Athanae.
Gihon.
Chanan Meischka praeses Pumbedithae, A. M. 4349. cuius successorum seriem exhiber R. Ganz in Chronolog. Rabbinorum. Ultimus fuit R. Hai, qui obiit iuxta calculum praefatum A. M. 4797.
agricolatione sic dicti, eorum regio Georgiana dicitur.
Bibl. Gall. p. 450.
Georgiam propriam, antio. Iberiam, nunc Gurgistan, ubi urbes Cori, Baslachiuc, Teflis et Derbent. Mingreliam, antiq. Colchida, nunc Odisci incolis, ubi urbs fasis, nunc Fazzo; et Zuiriam, ol. Albaniam, ubi urbes Stranu et Zitrach. Christiani sunt mai. ex parte in Mingrelia, et Georgia propr. a quo femina quaedam captiva, Baturii Regis Iberiae uxorem, an fil. solo Iesu nomine sanavit, sed Graecos ritus sequuntur. Vide Plin. l. 4. c. 12. et l. 6. c. 13. Melam. l. 1. c. 2. Theodoret. l. 2. c. 24. Ruffin. l. 1. c. 10. Iac. Vitriacum c. 80. Vincent. l. 30. c. 96. Inptimis autem Petrum de la Valle, Itin. tom. 2. et 3. ubi de illorum moribus, religione, Principibus, bellis, etc. prolixe disserit.
Georgii castrum, in quo ipse natus est, a Ptolemaide directe contra Orientem, quinque miliaribus, a Naason autem contra Occidentem, quatuor milliaribus, in valle pingui tribus Aser, situm.
Sanctus Georgius. Nec multum dispar est eiusdem figura, quam habet Constantini cuiusdam equitem, fere semper hunc suum Sanctum depingebant, quod eo habitu non semel, ut aiunt, in praeliis adstitisse Graecis ac pro iis dimicasse conspectus sit. Ita certe a CPolitanis depictum esse, Auctores sunt Nicetas, Nicephor. Gregoras, Codin. alii. Stricto porro ense conspicuum eum fingebant, quemadmodum in nummo Isaaci Comneni exprimitur etc. Vide C. du Fresne Dissertat. de poster. Aevi Numism. et plura hanc in rem, apud Auctor. Anon. Hist. Orb. Terr. Geogr. et Civ. Part. 2. c. 4. quod est de Regno Angliae, §. 25. ubi Patronum illum Angliae ac Portugalliae, seorsim etiam Regii Ordinis Equitum Periscelidis, inter alia, refert; addito Caralogo Scriptorum, qui historiam eius in utramque partem literis Georgius Cappadox.
Ioh. Matal. Metell.
Iacobus.
Georgius Podiebradius.
Camden. Principes ex Fam. Palatina.
Pii, Electoris, et Richardi, qui Simmerensem Principatum tenuit.
Georgii Ioh. Iun. de quo infra,
Ingeniosus, fil. Ruperti, Veldentiae Lineae conditoris, ex Ursula Rhingravia, natus A. C. 1543. sessionis ac suftragii in Imperio ius acquisivit, Luzelsteniam auxit, Pfaltzburgum condidit, quod tamen deinde in Lotharingi pervenit manus. Excessit A. C. 1592. Ex liberis eius, et Annae Mariae Suecicae Gustavo Regi natae, nuptae A. C. 1563. Ursula nata A. C. 1573. Ludovico Duci Wirtembergico desponsata A. C. 1585. et defuncta A. C. 1636. Anna Margaretha, nata A. C. 1571. Richardi agnati uxor: Ioh. Aug. nat. A. C. 1575. exstinctus, sine prole ex Anna Elisabetha agnata, A. C. 1611. Ludovicus Philippus nat. A. C. 1577. in Hastiludio Heidelbergae exstinctus A. C. 1601. et, qui duas Georgius Gustavus, de quo supra, et Georgius Ioh. ille Veldentiae, hic Luzelsteniae familiae, auctores.
Iunior, prioris fil. nat. A. C. 1586. post fratrem Ioh. Aug. Luzelstenium obtinuerat, ex Susanna Palatina (quam ipse duxit A. C. 1613. et cum ab illo secesisset, Dux Wirtembergicus suscepit) pater, praeter alios, Georgii Ottonis, qui exstinctus est Tubingae A. C. 1635. Ipse pater decessit A. C. 1654, successore Agnato Leopoldo Lndovico, de quo infra: Vide Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal. Hist. in Fam. Palat.
Dives, fil. Ludovici Bavariae Ducis, Landshutensis rami, Ingolstadiensem Academiam condidit, et lineam masculam Landshutanorum Principum finivit, A. C. 1503. Cum autem heredem filiam Elisabetham Ruperto Virtuoso, Philippi cogn. Ingenui, Electoris Palatini, filio nuptam scripsisset, bellum Bavaritum ortum, Palatinis damnosum, Bavaris autem, qui successionem Georgii nomine tum dotis, tum praetensionum, quas ab antiquo adversus Bavaros habebant Palatini, respuisset, Neoburgensis Principatus, aliis Palatinatus iunior, dicitur,
Strenui, Thuringiae Landgr. ex Catharina Hennebergica, quae Coburgensem Principatum, a matre Gutha filia Hermanni M. Brandeb. obtentum, familiae mariti intulit, cum fratre Gulielmo cogn. Divite. Konigsbergam a Schwartzenburgico Comite: dein a Iodoco M. Moraviae Marchiam Brandeburgicam A. C. 1410. quae redempta biennio post ab Imp. Sigismundo, emit. Horum frater Fridericus cogn. Bellicosus, novum postea axioma domui intulit, Ducatu Saxoniae cum Electorali dignitate post Alberti Ascanii A. C. 1422. exstincti obitum, a Sigismundo Imp. auctus.
Animosi, Albertinae lineae, e qua hodierni Electores conditoris post Patrem avitas tenuit ditiones: Frisiam tories rebellem, quam Patri eius ob virtutis praemium et sumptus in Austriacorum gratiam factos Fridericus II> et Maximilianus I. Augg. concesserant, acceptis 200000. aureis Carolo V. permisit. In Reformationis negotio acerrimus Lutheri hostis exstitit. Suis auspiciis A. C. 1519. colloquio inter Doctorem hunc et Eccium de potestate Pontificis Lipsiae instituto, cum videret parum prospere rem Eccio succedere, exclamavit: Sive sit iure divino, sive humano Papa, ipse est Papa, Abr. Scultetus in Ann. Eccl. Pactum, quod cum agnatis alterius lineae, ne quis ulli clientum vel subditorum ob religionem molestiam facesseret, inierat, non servavit, et inprimis Ioh. El. mortuo, A. C. 1533. acerbius domi in Lutheranos inquire re coepit, iusso ut omnes Paschate proximo symbola et confessionis tes seras exhiberent; quo tempore Lutherus Evangelicam complexos fidem ad constantiam hortatus: postea exules scripto solatus est. Ioh. dein Friderico El. apud socios de petsequutione conquesto, foederi sacro A. C. 1538. nomen dedit: Tandem, cum paulo antea defuncto Hugone, ultimo Com. Leisnicensi, ditiones Misniae accrevissent, amissis filiis Ioh. Etiderico, moriens A. C. 1539. fratri Henrico, hereditatem reliquit:
Georgii II.
Georgii III. successoris, cui Anna Sophia, filia Friderici III. Daniae Regis uxor obtigit. Quibus parentibus nati Ioh. Georgius IV. hodiernus El. et Fridericus Augustus; ipse vero pater dum limitem Rheni tuetur contra Gallos, exstinctus est Tubingae, A. C. 1692.
Georgius Albertus S. Ioh. per Marchiam, Saxoniam, Pomeraniam et Vandaliam M. Magister, Obiit A. C. 1615. Ioh. vero Georgius Posthumus, locum tenens fuit in fratris Ioh. legione.
Syll. Geneal. Hist.
Pii, Anspacensis seu Iegerndorffiae lineae auctoris, tutore usus Alberto patrueli, donec is proscriberetur: tum tutela quoque adempra est, et Iagerndorffium Ducatum, donec is adolevisset, Ferdinandus Rex Rom. sibi addixit, et A. C. 1558. reddidit. Eius patruelis sui ditiones ipse quoque postea adivit, Saganensem Ducatum et Dominium Biberstein a Rege Ferdinando aliquandiu pignori tenuit, debitoque soluto restituit. A. C. 1574. patruelis Alberti Friderici tutelam, ac ita Borussiae administrationem a Rege Poloniae obtinuit. A. C. 1582. natali suo die Heilsbronnae gymnasium aperuit, in quo 100. alumni sustentarentur, et cum stipendio 50. aureorum in Academias mitterentur: Decessit improlis A. C. 1603. Princeps candidus, constans et in omni fortuna sibi similis; arcibus insuper plurimis partim restauratis, parrim conditis, de Principatu insigniter merirus, Ex eadem familia fuit Georgius Albertus, fil. minor natu Christiani, Culmbacensis seu Beruthinae lineae conditoris nat. A. C. 1619.
Georgio Vilhelmo, cui Hannoverana seu Calenbergia portio,
Senioris, vel Mali, qui Guelferbytanam lineam condidit, Caroli V. miles in bello Smalcaldixo, et dein Ep. Mindensis, post frarrem Christophorum tandem Archiep. Bremensis factus, Evangelio nomen dedit, in religione tamen publice nihil mutavit: Frater eius max imus natu Henricus cogn. Iunior, Patri successit, vide Phil. Iac. Spener. Syllog. Geneal. Histor.
Neuburg adiecit. In priori, cum ob vicos Louze et Chagey controversiam haberet cum Com. Ortenburgico, hunc coram Iudice Vesuliensi convenit, cum Burgundia nesciat Pares Curiae. In bello Smalcaldico inter Protestantes meruit: unde cum reconciliaretur Ulricus Caesari, Georgius exclusus, et bona, ut quorundam aliorum, proscripta sunt. Sed dein A. C. 1552. cum aliis in gratiam receptus, triennio postea monitu nepotis praefati, coniugem duxit, atque post alterum triennium A. C. 1558. decessit. Ei successit fil. Fridericus, quo nati Ioh. Fridericus Stutgardianam, Lud. Fridericus Monpelicardensem et Iul. Fridericus Iulianam seu Brentianam, alias quoque Apennagiatam. lineas orsi sunt.
Montispelicardum. Ex eadem familia est Georgius Fridericus, fil. Eberhardi Wirtemb. Ducis penultimi, ex Maria Dorothea Sophia Oetingensi.
Fridericus.
Magnanimi, Hassiae Landgravii, lineam Darmstattinam inchoavit: Ei a Patre superior Catimelibocensis Comit. pars assignata fuerat, sicut Philippo inferior; qui cum Georgius Christianus natus est, Hispanorum primo, dein Gallorum auspicia, secutus, ac ad Romanam Eccl. transgressus. Idem ex fratre maximo natu Vilhelmo Christophoro nepotem habuit Leopoldum Georgium.
Constantis vidua ob eandem ei bellum ortum, quod Casellanae parti utilius. Ad extremum, Georgius et Ludovicus; ac Georgium iuniorem, qui Suecorum auspiciis in bello Danico militavit, dein
Formosi Ducis Megapolitani A. C. 1547. exstincti, ex anna Brandeburgica, in bello Smalcaldico, Caesari miliravit: tunc Henrico Brunsvicensi adversus urbem Brunsvicum: a quo copiis acceptis, Magdeburgum obsedit. Sed, cum iam Electores Saxo et Brandeburgicus supervenissent, ei abrogatum imperium, et ipse ab obsessis captus atque in urbem deductus est. Postea vi pactorum A. C. 1552. a Magdeburgicis dimissus, in Foederatorum exercitu, tormento in obsidione Francofurti ictus, Obiit. Ex eadem familia Adolphus Fridericus, Suerinensis lineae conditor, praeter alios Ioh. Georgium genuit ex Anna Maria Frisia, ipse ertinctus A. C. 1658.
Magni, totius Pomeraniae Principis, Wolgastensem Ducatum nactus est, sicut frater eius Barnimus X. cognom Pius, Stettinensem Principatum accepit. Una cum Erasmo Manteufelio Ep. Caminensi, omni Georgius ex Aemilia Palatina susceperat. Idem nomen fuit uni ex filiis Bogislai XIII. exstincto A. C. 1617. cuius frater Bogislaus XIV. ultimus familiae fuit.
Senior fil. Sigismundi Principis Anhaltini, Obiit A. C. 1474. Pater Georgii cognom. Robusti, qui A. C. 1509. Sigismundi, fortissimi militis, qui A. C. 1306. et Rudolphi, qui Veronae A. C. 1513.
Theologica scripta, et Homiliae sacrae typis excusae exstant. Decessit caelebs A. C. 1553. Frater Ioh. et Ioachimi.
Hist. l. 130. Pater ex Dorothea Palatina, Ioh. Casimiri et Georgii Ariberti, qui Woerbitii habitans, ex Iohanna Croseccia, dominorum de Radegast auctor est. Prior vero uxor Dorothea Mansfeldia filias tantum peperit.
Georgius, qui vitam non nisi ad A. C. 1592. produxit, Annae Mariae Wirtenbergicae maritus, et Ioach. Fridericus.
Vilhelmus, et plura de his Phil. Iac. Spener. Sylloge.
Senioris (qui frater erat Gulielmi Auriaci, Belgicae Libertatis instauratoris) ex Elisabetha Leuchtenbergica, natus est Dillenburgi A. C. 1562. hereditate inter Fratres Georgius, ambo celeri Fato functi; Ioh. Philippus Ann. Aet. 17. Lutertiae Parisiorum exstinctus; Georgius, post iter Gallicum, Italicum, Belgicum, Andegavi mortuus Ann. Aet. 25. Maria Iuliana, Georgio Com. Witgenstenio elocata; Ludovica; Ludovicus Henricus, Catharinae Witgensteniae maritus; Philippus Wollfgangus, intra trimestre mortuus; Albertus, bello Belgico, globiictu peremptus A. C. 1626. Aet. 30. Amalia, Elisabetha, brevi exstinctae, Henrica, Anna Elisabetha et Mauritius Ludovicus, qui intra annum morruus est. Comitum ac Principum Nassov. MS.
Hist. l. 2. Interfuit Conc. 6. Oecum. Obiit A. C. 682. Niceph. im Chron. Alius ibidem Patr. vide Gregorius I. Item, monachus CP. Vicarius Patr. Tharasii, Chronographiae auctor, in qua Eusebium quem ubique sequitur, saepe reprehendit. A. C. 792. Hanc. usque ad Maximianum et Maximum continuavit: Peccatoris cogn. sibi sumpsit. Voss. de Hist. Graec. l. 2. c. 24.
de Hist. Graec. l. 3. c. 21.
Elog. Vol. 1.
in vita eius. Claud. Seslelius, in Ludov. XII. Auctor vitae Bayardi, c. 41. Guicciardin. Ciacconius.
Moret.
patr. doct.
Bibl. Gall. p. 448.
Bibl. Med.
hunc, qui apud alias gentes nullus erat, velut Angelum, recepissent: In Ep. Ab uno cognatorum, qui bonis eius inhiabat, trucidatus. A. C. 1611.
Paraphrasin Psalmorum Poeticam, Historiam Scotiae, etc. De illo Beza Ep. et Icon. Hunc mihi liceat omnis liber alioris eruditionis, ac praesertim Poetices parentem appellare. Usserius de Brit. Eccl. Nemo diligentius antiquit ates patrias est perscrutatus. Voss. de ratione Stud. Utile in quavis gente erit, unum aliquem seligere, qui potissimas in eius gentis historia obtinere videtur: ut in Gothicis, Iornandem, in Longobar dicis Paulum Diaconum: in Slavicis Helmoldum: in Francicis Paulum Aemylium: in Hispanicis Marianam: in Gothicis, Iornandem, in Longobar dicis Paulum Diaconum: in Slavicis Lazium: in Burgundicis Heuterum: in Saxonicis Crantzium: in Danicis Saxonem Gram. in Boicis Aventinum: in Hung aricis Bonfinium: in Polonicis Cromcrum, etc. Utenhovius, de eius Paraphrasi loquens:
Tres Galli, Mich. Hospitalius, Adr. Turnebus, Ioh. Auratus: Scr. Itali A. Sannazarius, H. Fracastorius, A. Flaminius, A. Vidas A. Naugerius, P. Bcmbus, Vide Eduardum Leigh Arm. de Religione, et supra in voce Buchananus.
The History of Saint George. Nic. Lloyd. Patronus Portugalliae est, etiam Angliae fuit, et praesertim Equitum Periscelidis, cuius acta peculiariter descripsit Pasicrates servus ipsius et Sim. Metaphrastes in Lipomanno et Surio tom. 2. Encomium S. Georgii de Aedif. Iustin. 3. Et templum Georgio Martyri condidit. Liturgiae quoque ipsi assignatae, et sesta instituta sunt; unde Seldenus colligit, Georgium hunc et vere fuisse, et male cum Georgio Ariano, qui circa A. C. 360. vixit, neque Cappadox, sed Cilix, e Cappadocia vero missus fuit, ut ex Amm. Marcell. l. 28. et Athanasii scriptis liquet, confundi, Interim in pictura S. Georgii, Martyrolog. ad 23. April. Selden. Titel. of Honour p. 2.c. 4. Auctorem Anon. Hist. Orb. Terr. Geog et Crv. c. 4. de Angliae regno § 25. etc. Hodieque in Ecclesia Cretensium et Coreyraeorum et aliorum Graecorum Venetiis nullae aliae visuntur imagines, praerer Christi crucifixi, B. Mariae et S. Georgii: idemque apud Graecos est, qualis apud Moscos S. Nicolaus, de quo vulgi verbum: Si Deus non esset. Deus, tum nullus esset alius, nisi Nicolaus. Georg. Fabricius Comm. in Poetas Christ.
qui crudelius, quam ullae fera bestia in ovile Domini grassabatur. Sozom. l. 3. c. 6. l. 4. c. 8. Athan. Ep. ad Solit. Epiphan. hoer. 76. 77. Amm. Marcell. l. 22. c. XI Theodoret. l. 2. c. 13. et 14. Socrat. l. 2. c. 23. l. 3. c. 3. etc. Adde Moret. Dict. Hist.
in Elog. Antonii Teissier Part. 2.
Scanderbegus.
ibr.
diatr. de Georgio.
de Hist. Graec. l. 3. p. 368.
Idem Ibid.
tom. 1. Bibl. Idem de Mathem. c. 65. §. 8.
David.
patr. doct.
Bibl. Criticus excellens, cuius in Terentium Observationes, Ioachimus Camerarius Comm. in Virg. Barth. Descriptionem Romae Auctor Bibliographiae Cur. maximi Praefat. in Ter. istum Adversar l. 5. c 9. hunc l. cit. Obiit A. C. 1571. Aet. 56. Seriem reliquorum scriptorum, quorum ingens numerus, habes in Elog. Ant. Teissier.
ibi.
de Mathem. c. 71. §. 19.
de Mathem. Quenstedt. patr. doct.
cod. 58. Niceph.
Chronic.
Chron. A. C. 1234. Voss. de Hist. Graec. l. 2. c. 18.
Elog. memoratus.
Marius.
Chron. Hung. Thuan. Hist etc.
Syncellus.
diatr. de Georg.
de Hist. Gr. l. 2. c. 30.
Bibl. Med.
Chil. 3. Hist. 66. Leo Allatius, diatriba de Georg. Voss. de Hist. Graec. l. 2. c. 23.
in Hist. Boh. Dubravius H. B. l. 30. Successorem habuit Vladislaum, fil. Casimiri Poloni. Filii autem eius Principes Munsterbergenses facti sunt. Vide Podiebradius.
Anticopernici Catholici.
de Math. c. 35. §. 45. c. 57 §. 5.
de Hist. Lat. p. 637.
Elog. c. 18.
et de excid. Cost. Zygomalas, Turcogr. l. 1. Leo Allatius, diatr. de Georg.
Moret.
ibi.
Elog.
Elog. c. 25. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 8.
Elog. c. 113. Gesner. Bibl.
Bibl. p. 450 etc.
Dict. Hist. Item, Ordo Militaris a Friderico III. Imp. et primo Archid. Austriae institutus, A. C. 1470. ad limites Bohemiae et Hung. contra Turcas tutandos. Wolfgang. Hist. Austr. l. 3. Favyn. Theat. Hon. et Eq. Item Ordo Eq. Reip. Genuensis. Item, in Arragoniae regno. Vide Moret.
Steph.
ad Solin.p. 618. et 631. At Gephyri, nomen Familiae, Enstathii tempore adhuc florentis de qua ille haec habet. Narrat is paulo ante memoriam suam factum, ut illustris cuiusdam Viri uxor uno partu pueros novem ederet: quorum septem cum mater submergendos misisset, eos pater, casu interveniens, servavit iam pene fluitantes; hincque Gephyros dictos addit, a loco, ubi fuerant, nisi Deus adfuisset e machina, perituri. Vide Casaub. ad Capitolin. in Anton. Pio. An a ponte, unde praecipitandi erant, Graecis enim pons est, uti pluribus diximus supra, in voce Ascogephri.
Cum Cadmo in terram, quae nunc vocatur Boeotia, venere Gephyraei et Tanagricum tractum incoluerunt: inde a Boeotis pulsi Athenas diverterunt, ubi certis conditionibus in ius civitatis recepti sunt: Et (c. 61.) templa exstruxerunt Athenis, quae cum aliis templisAtticis nihil habebant commune, sed ab iis erant distincta: in quibus fuit Cereris Achaeae templum et orgia; quae et
Steph.
Isid.
Guepins: quod nomen pro convitio a plerisque habetur: Origo ab omnibus ignoratur. An sic dicti, quasi Vespenses aut Vespini a vespis, quorum advolantium molestos ictus importunos bombos, ac pungendi libidinem vino suo inflati, clamoribus, rixis et convitiis imitantur? Hadr. Vales. Not. Gall. in voce Genabum, p. 228. col. 2.
Niger est Solino c. 24. ubi vide Salmas.
Gera arx, a Philippo Macedonum Rege expugnata.
Reussen de Plavia ramus est: Hi enim iam a pluribus saeculis Advocati S. Rom. Imp. nec non de Weida, de Plawen, de Gera, de Graez, de Gleisberg, appellati sunt. de Weida, et ramum Burg graviorum Misniae, qui titulus, cum Principali axiomate, familiae collatus, a Sigismundo Imp. A. C. 1421. etiam de Gera stirps. Sed. cum hodie duae supersint lineae, Senior et Iunior, ad hanc decem filii Henrici, exstincti A. C. 1635. ex Margaretha Schwartzenburgica (quibus in Gera. Salburg, Schlez Lebenstein, sedes,) spectant. E quibus Henricus II. (omnibus enim in Ruthenica familia Henrici nomen) i. e. fil. praefati Henrici secundo-genitus, nat. A. C. 1602. in Gera sedem nactus, familiam Geranam, ex Catarina Elisabecha Com Schwarzenburgica, propagare coepit: Pater quippe praeter Magdalenam Silbyllam (nat. ac den. A. C. 1645.) henrici II. (nat. A. C. 1648) Henrici IV. (nat. A. C. 1650.9 et Henrici VI. (nat. A. C. 1651. denat. A. C. 1652.) Sed et iisdem Parentibus editae, Iuliana Dorothea (nat. A. C.1649.) et Christina Sibylla (nat. A. C. 1653.) qui fratres et sorores Germani Rutheni seu Reussen Domini de Plaven linaeae iun. in Gera appellari solenr. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobilit. Europeae Part. I. p. 15. et Part. III. p. 88.
Ptol.
Protreptico ad Gentes, Gerandryon autem arenis desertis honoratum, et quod illic est Oraculum, quod cum ipsa quercu emarcuit, anilibus fabulis relinquatis.
Baudr.
Steph.
Cattzua vocari auctor est Solin. Catisos gentem vocat Plin. l. 4. c. 5. et XI. Rhacola nominatur Steph. cuius incolae Tussyli appellantur.
Thuc.
gruis per Europam notum, inter decora hortorum numerantur, maxime si qua species peregre infertur: quarum vel tredecim praestat, tametsi olim ad duas cogeretur tantum. Radicem habet tenuem, longam, sine multis fibris, quasi villosam et rubescentem: folium est anemones, caulis rotundus, fusco rufus, villosus, nodosus instar calami straminei, ramulis adnascentibus cnbiti longitudine. Mense Aprili excludit florem purpureum quinque foliorum, pene Sinae et Eur. c. 33. addit odorem iucundum Plin. l. 26. c. XI. sed cum myrrhide ibi geranion confundere, ait Salmas. ad Solin. p. 707. Per Germaniam super. Ruperti Herba et Dei gratia quod vocatur, insignem eius olim in illa regione usum fuisse, colligitur. Ab eadem origine salutationis quoddam genus, in quo gruum volatum imitabantur, Poet. l. 1. c. 18. Machinam item scenicam idem l. eod. c. 21. Est praeterea mahinaegenus quintum, quo rapiebantur personae, dicitur. Hoc in fabulis Aurora Memnonem rapuit. Boreas Orithyam et. De Geranite lapide, a gruis colore dicto, vide Salmas. ad Solin. p. 712. et 713.
Geranthra oppida Finitima qui ab Achaeis adhuc tenebantur, bello capta Laconic.
in Orat. contra Neaeram, ubi et tale iusiurandum earum producit:
Nic. Lloyd.
Geersbergen incolis, Gall. Gramont, opp. Flandriae Imper. In Comit. Alostano, in colle, ad fluv. Teneram. 3. leuc. ab Aldenarda, 5. a Teneramunda,
Grandis villa, vulg. Graville, non longe abest a fluv. Sequana, eiusque ostio, inter Hareflorum, et Portum Gratiae, in Caletis dioecesique Rotomagensi: Prioratu insignis. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.
Gerhardus fratres, uces Lotharingiae super. facti, et ex his Gerhardus, amplissimae slirpis auctor, Lotharingiae Duces, qui nunc quoque supersunt, et plures ramos in Gallia Sylloge Geneal. Hist. in Fam. Austriac.
Fortunati, ex eadem familia, cogn. Bellicosi tulit, et Oldenburgios continuavit, quemadmodum frater eius maximus natu Christianus I. Daniae Rex electus Dano-Holsaticae familiae auctor fuit, et alter Mauritius Delmenhorstanum ramum condidit, qui in liberis eius defecit. Hic itaque Gerardus A. C. 1462. fratrem Mauritium, instinctu Bremensium et Com. Hoiensis sibi bellum inferentem, auxilio fratris Christiahi et Vilhelmi Ducis Brunsvicensis ad Siburgum devict; inde adversus Christianum, a quo tamen A. C. 1467. ut Holsatia cederet, 43000. flor. acceperar, arma vertit. Verum, cum aliquoties e Marsia pulsus, non desineret vexare vicinos, Epp. Monasteriensis et Bremensis, cum proximis civitatibus inito foedere, bellum ei Gerardus Holsatus, Dux Slesvici, familiae Schawenburgicae, cuius in Fam. Oldenburgo Danica. Viri Celebres
Beati eritis, cum vos homnes oderint! canens, mortem excepit, A. C. 1179. Nicol. Harpsfeld. Hist. Eccl. Angl. sec. 12. c. 36.
Gall. Chr. t. 2. p. 581.
Fohannes.
ibi.
Fratricelli, et supra ubi de Beguini. Plures Gerardos, vide apud Voss. et Moret. Dict. Hist.
Geras Carchedonius, ex Graeco Athen. ad Tertull. de Pallio c. 1.
Steph.
vitam ac de utilitate eius Historiae, aliaque scripsit, in quibus Isagoge in Tabulam Graeciae Nic. Sophiani eminet, iudice Auctore Bibliographiae Curiosae. Obiit Argentorati A. C. 1560. Vide Thuan. Hist. Voss. de Mathem. Anton. Teissier in Elog.
Hist. et Geneal. Gall.
Silvester II.
Gerberoy. Baudr. Monti impositum est, Teram fluv. despicienti. Hadr. Vales. Notit. Gall.
Fohannes.
Steph.
Gerene Neptuni filio. Steph.
Gerione. Liv. Geryon. l. 22. c. 18.
in Acharn. Vide Scholia p. 399. G. 2.
Cherraidae Strab. l. 13. p. 644. vult Hubert. Goltzius in suo de Graecorum Numismatibus l.
Gergesaeo fil. Chanaan, Gen. c. 10. v. 16. vide Boch. p. 345. Nic. Lloyd.
Gergitham appellatam addit.
Gergithes et Apollo Gergithius.
Ath. l. 6. p. 255.
Gergoie, Gab, Simeonio, Gergobia altera vel Gergobina, Boiorum in Gallia metropolis, Caes. Molins Paradino. Viginereus mallet Monlucon, vel Nery, ubi sunt Thermae, et multa antiquorum Romanorum vestigia. Vide Gergovia.
posita in altis simo monte omnes aditus difficiles habebat, Caes. de Bell. Gall. l. 7. c. 1. et l. 8. c. 2. Hanc Caesar, Genabo Carnutum et Avarito Bitrigum potitus, obsedit, defendente Vercingetorige. Eius vestigia et ruinae hodieque visuntur in monte cel sissimo aliquot stadiis ab urbe Arvernis, et veterem appellationem servant, Gergoye, dictae: ut refert Vales. qui hinc arguit eos, qui Augustonemetum vel Clarummontem cum Gergovia eandem urbem faciunt. Item urbs Boiorum in Gallia, quam Vercingetorix Arvernus, Dux rebellium Gallorum, oppugnavit, sed Caesare appropinquante, recessit. Vide supra in Gregobia.
Gerlaci Com. Limburgi filia) Patri in Comitatu successit A. C. 1298. Caesaris Ludovici Legatus ad Pontificem ivit, A. C. 1331. Obiit A. C. 1361. Ei geniti sunt, ex Agnete Conradi Hassiae Landgravii filia. Gerlacus, supremi Moguntiacorum Collegii Archid iaconus, Carolo IV. in adipiscendo Imperii diademate adiutor; Adolphus, hereditate cum fratre Geneal. Princ. et Com. Nassov.
de Ling. Lat. l. 4. Gemalum a Germanis Romulo ac Remo, quod ad Ficum Ruminalem et hi inventi, quo aqua hiberna Tiberis eos detulerat expositos. Vide Salmas. ubi supra p. 1137.
Eulogimenopolis.
S. Germain en Laye, inter Lutetiam et Possiacum, villa et domus regia. Hist. l. 28. c. 29. etc. Ibi Orpheus cum lyra, spectandus, etc. Duchen Antiq. Urb.
Germania et Alemagna Italis, Teutschlandt Germanis, Anglis Germany dicta. Ferr. Baudr. Germania, l'Allemagne Gallis, Alemanna Hispanis, una ex praecipuis Europae partibus. Antiquitus separata fuit a Gallia Rheno fluv. a Norico et Vindelicia Danubio, a Sarmatia Vistula fluv. Nunc autem valde diversos habet limites: A Sept. habet mare Balticum et Iutiam meridionalem, ab Or. terminatur
Germaniae Circuli:
Circulus Franconiae, le Cercle de Franconie, sub quo Episcopatus Herbipolitanus, Bambergensis, et Eichstatensis, ac tota Francoma comprehenduntur. Circulus Bavariae, le Cercle de Baviere, sub quo Bavariae Ducatus, Palatinatus superior, et Archiepiscopatus Salisburgensis, cum Episcopatu Passaviensi et Ducatu Neoburgensi. Circulus Austriacus, le Cercle d'Austriche, sub quo Austria, Stiria, Carunthia, Carniola, Comitatus Tirolensis, et Episcopatus Tridentinus cum annexis. Circulus Suevicus, le Cercle de Suabe, ubi Suevia tota, Ducatus Virtembergensis, et Marchionatus Badensis et Burgoviae. Circulus Rhenanus, le Cercle du haut rhin, in quo Alsatia, Ducatus Bipontinus, Hassia, et Episcopatus Spirensis, cum Abbatia Fuldensi, Veteravia, et Comitatu Valdecensi. Circulus Electorum Rheni, le Cercle des quatre Electeurs du Rhin, sub quo ditiones Electorum Moguntini, Trevirensis, Coloniensis, et Palatini Rhem. Circulus Westphaliae, le Cercle de Westphalie, sub quo Ducatus Westphaliae, Iuliacensis, Clivensis, et Montensis, Comitatus Marchiae, Frisiae Orientalis, Oldenburgensis, et Hoyensis, et ditiones seu Episcopatus Monasteriensis, leodiensis, Osnabrugensis, Paderbornensis, et Mindensis Principatus. Circulus Saxoniae superioris, le Cercle de la haute Saxe, in quo Ducatus Saxoniae, Misnia, Turingia, Principatus Anhaltinus, Marchionatus Brandeburgicus, et Pomerania, cum Rugia ins. Circulus Saxoniae in ferioris, le Cercle de la basse Saxe, sub quo Ducatus Brunsvicensis, Lunaeburgensis, Megalopolitanus, Bremensis, Magdeburgensis, Lavemburgicus, et Holsatiae, Dioecesis Hildeshemiensis, et Principatus Halberstadiensis et Verdensis: suntque hi omnes in Germania. Circulus Burgundicus, le Cercle de Bourgogne, est extra Germaniam propriam, continetque Comitatum Burgundiae et septendecim provincias Belgii; habetque tantum votum in diaetis, cum agitur de rebus Imperii Germanici. Unde colliges regnum Bohemiae non comprehendi in Imperio, sed tantum esse intra Germaniam, et vicissim Circulum Burgundicum comprehendi in Imperio Germanico, sed tamen esse extra Germaniam. Institutus autem fuit Circulus Burgundicus a Carolo V. Imp. ut sic ditiones suas Belgii, et Comitatus Burgundiae servaret auxilio Germanorum.
Germaniae Principes.
Imp. sub quo nunc Regnum Bohemiae cum annexis, Silesia, et Moravia. Eidem etiam subsunt Austria cum Stiria, Carinthia, Carniola, Comitatu Tirolis, Brisgovia, Burgovia, et annexis. Archiep. Elector Moguntinus, sub quo ditio Moguntina, Erfordia, et tractus Eisfeldia. Archiep. Elector Trevirensis, sub quo ditio Trevirensis. Archiep. Elector Coloniensis, sub quo ditio Coloniensis et Ducatus Westphaliae. Dux Elector Bavariae, sub quo Bavaria, cum Palatinatu superiori. Dux Elector Saxoniae, sub quo Ducatus seu Electoratus Saxoniae, eum Lusatia superiori et Misnia, cum Episcopatu Minsnensi et Comitatn Mansfeldiensi. Dux Elector Brandeburgicus, sub quo Matchia tota Brandeburgica, Ducatus Pomeraniae ulterioris, Prussiae, Magdeburgensis, Halberstadiensis, Mindensis, Clivensis, et Crossensis, Comitatusque Marchiae et Ravensbergensis. Princeps Elector Palatinus, sub quo Palatinatus inferior sive Rheni. Archiep. Salisburgensis, sub quo ditio Salisburgensis. Ep. Monasteriensis, sub quo ditio Monasteriensis. Ep. Leodiensis, sub quo ditio Leodiensis. Ep. Herbipolitanus, qui et Franconiae Dox, sub quo ditio Herbipolitana. Ep. Bambergensis, sub quo ditio Bambergensis. Ep. Paderbornensis, sub quo ditio Paderbornensis. Ep. Osnabrucensis, sub quo ditio Osnabrucensis. Sunt etiam Epp. Aistetensis, Argentoratensis, Augustanus, Basilcensis, Constantiensis, Passaviensis, Spirensis, et Vormaciensis, cum eorum ditionibus adiacentibus. Duces Lunaeburgenses et Brunsvicenses, sub quibus Ducatus Brunsvicensis et Lunaeburgensis, Comitatusque Diepholtensis, Danebergae, et Hoyae. Dux Wirtembergensis, sub quo Ducatus Wirtembergensis. Dux Neoburgensis, sub quo Ducatus Neoburgensis, Iuliacensis, et Montensis. Lantgravius Hasso Cassellanus, sub quo maior pars Hassiae, ditiones Marpurgensis, hersfeldia, Smalcaldia, et pars Comitatus Schaumburgensis. Duces Megalopolitani duo, sub quibus ducatus Megalopolitanus et tractus Suerinensis et Ratzeburgensis. Duces Holsatiae plurimi, sub quibus maior pars Holsatiae. Germani dicuntur, cuius nominis rationem ad Romanos auctores nonnulli referunt, qui cum primum Rhenum devictis Gallis transgressi fuissent, videntes eos et feritate animorum et proceritate corporum, colore flavo, Germanos eos, tamquam fratres Gallorum appellarunt. Sic Strab. l. 4. p. 196. Alii inde dictos a Romanis putant, quod peculiari eius regionis ritu, an militari more, se mutuo, in Mario. Eruditi tamen inter Germanos vocabuli huius etymologiam ex sua potius lingua petendam existimant. Illi enim gar, sive ger, totum dicunt, et man, virum, ut Germanos dictos intelligas, quasi totos viros. Alii deducunt a Ger, quod pro bello usurpatur apud Gallos vett. ut War Anglis, et Guerre Gallis, unde Germani, i. e. homines belli, Gallice gens d'armes. Nonnulli a germinando derivant, propter fecunditatem gentis populossissimae, ut Sylv. quo et P. Diaconus ruspicere videtur l. 1. Rer. Longobardic. c. 1. Quidam a Carmanis, Asiae populis, vocabuli auspicium deducit. Peucerus Germanos quasi Hermenner, h. e. militares viros dictos existimat: Iunius eos a Thogarma, filio Gomeri, filii Iapeti, filii nae, originem duxisse vult. Alemanniam etiam vocant hanc Europae partem nonnulli, eiusque incolas Alemannos, quo nomine sub inclinati Imperii tempora vocari Teutoniam etiam a nonnullis appellatam invenimus a Tentone quodam eorum Duce: alii Teutonas, qui vernacole Teutsche, Italis Tedeschi, et a quibus Teutonici vocantur, et regio Teutschlandt, nomen habere a Thuistone, quem alii vocant Tuisconem, aiunt, creduntque filium fuisse Noachi, exteris vocatur Alemagna: Schlavones Nimicha: Graeci Alaman: Porro Germani ipsi indigenae existimantur, quoiam non est verisimile, aliquos
Ubi MS. Bodleinanum legit Immanes sunt animis, atque corporibus. Caes. de Bell. Gall. l. 1. c. 9. Ingenti magnitudine corporum Germanos, incredibili virtute, atque exercitatione in armis esse praedicabant. Columella l. 7. de Re Rust. Germaniam decoravit natura altissimorum hominum exercitibus. Solin. Frequens Germania populis numerosis, et immanibus Tacit. Hist. l. 5. c. 14. Germanes fluminibus suetos levitas armorum, et proceritas corporum attollit. Cic. contra Pisonem, acerrimas dict Germanorum nationes. Senec. de Ira l 1. c. XI. Germanis quid est ammosius, quid cursu acrius, quid armorum cupidius? Et l. de Brevit. Vitae, vocat ferocissimam gentem, et alibi avidam gentem belli. Hinc Horat. Germaniam horridam dixit, Carm. l. 4. Od. 5. v. 26.
Idem Ep. Od. 16. v. 7.
Nunc adeo culta est, ut nulli Europae regioni cedat. Libertatis apud illos tantus amor, ut omne iugum aegre ferant. Primi illorum Cimbri Tentonesque, irruptione in Galliam Italiamque Electores. E Saxonica igitur, post Conradum, familia, Henricus Auceps, A. C. 918. pater Ottonis I. avus Ottonis II. proavus Ottonis terrii: et Henrici II. e Francica iterum Conradus II. Henr. III. Henr. IV. Henr. V. Rursus e Saxonica Lotharius: e Suevica Conrad. III. Frider. I. Barbarofla, Henricus VI. Philippus. Denuo e Saxonica Otto IV. Iterum e Francica Frider. II ex Hollandica Vilhelmus; ex Austriaca Rudolphus I. ex Nassovia Adolphus; rursus ex Austriaca Albertus: ex Lutzelburgica Henr. VII. ex Bavarica Ludov. iterum ex Lutzelburgica Carolus IV. et Wenceslaus: ex Palatina Rupertus: ex Lutzelburgica denuo Iodocus, et Sigismundus: itetum ex Austriaca Albertus II. electi, Im perium administrarunt, a quo tempore usque ad nostram aetarem Imperium Electitum quidem, sed in Austriaca familia, mansit. Praecipua Germanis priscis Solis, Lunae et ignis veneratio fuit: sed et Tuisconem, e terra genitum, filiumque eius Mannum, quo nomine Adamum forsan Germanorum vulgo Apostolus dictus, A. C. 739. Episcopatus varii instituti, A. C. 750. et seqq. Praedestinationem et Reprobationem dari, nec Christum pro omnibus esse mortuum doceret, damnatus est, A. C. 848. Huldericus tamen Ep. Augustanus, Nicolao I. acetrimo caelibatus in Gallia Germaniaque promotori, obnixus, obtinuit A. C. 860. Ann. Boi. l. 4. Crevit post haec Episcoporum luxus et superbia, ut non iam a Clericis Fratres, sed Domini, et Canonici dici vellent, A. C. 1000. Fabric. in Chron. In Synodo Noviomagensi, ut panis ad dextram, calix ad sinistram, in celebratione Missae statueretur, decretum, A. C. 1018. Henricus III. Imp. ultimus fuit, qui maiestatem Imperii contra Papas tueretur, eo proin defuncto Mantuae statutum, Papam a solis Cardinalibus eligendum esse. A. C. 1066. Caelibatum inter Germanos iterum vehementer ursit Gregorius VII. opponentibus ipsi Clericis verba Pauli: Melius est nubere quam uri. Nec quidquam profecit Ep. Moguntinus Erphordiae hunc in finem Synodo Metr. l. 8. c. 18. et Saxon. l. 8. c. 16. quotannisque e Germania Mediolanum aut inde in Germaniam, ad Doctorum sustentationem collectae summissae. Sigon. l. 18. Hinc persecutio, et ferri candentis examini doctrina subiecta: quo pacto innumeri Comp. Hist. Univ. tantus nihilominus fidelium numerus, ut e Colonia Mediolanum euntes omnibus noctibus apud suos hospitio excipi possent. Mornaeus in Myst. Munster. Cosmogr. l. 3. Trithem. in Chron. de Concil. l. 2. Mainardus quoque Tyroli Comes, vitam Eptscoporum valde exagitavit libro edito, Avent. l. dicto. Waldensium adhuc ad LXXX. M. in Austria circa A. C. 1300. ut et Coloniae, in quos licet severe statueretur, unanimi tamen consensu perseverabant, Abbas Hirsaug. in Chron. A Ludovico Bavaro Imp. multa in Pontifices Rom. gravia statuta sunt, circa A. C. 1320. Post Musarum studia vires resumere in vita eius: et Ioh. Ep. Misnensis venias venales e sua dioecesi eiecit, dicens, se Biblia legentem Religionem praesenti valde dissimidlem invenire: Paulo post a Tecelio dominicano indulgentiis venum expositis, surrexit Lutherus. Quae sequuta vide apud Sleidan. Aliosque. Plura de Germanorum fortitudine vide apud Eliam Schedium aureo illo, quem de Diis Germanis, inscripsit libello, Syntagm. 1. c. 1. De moribus Germanorum libellum singularem scripsit Corn. Tac. Sed prae omnibus videndi Limnaeus de Fure publico, Henricus Kippingus, Meth. nova F. P. et Cluv.
Germania superior pars fuit Galliae Belgicae versus Rhenum fluv. ubi nunc Alsatia, Brisgovia, et Palatinatus inferior, non autem Helvetia, quae erat in Gallia Lugdunensi. etc.
plerosque Belgas esse ortos a Germanis, Rhenumque antiquitus transductos, propter loci fertilitatem ibi consedisse, Gallosque qui ea loca incolerent expulisse: ac ibidem inter Belgas numerat Condrusos, Trevirorum clientes, Eburones, Ceresos, Pemanos, qui imo nomine Germani appellantur: eosdem eodem in libro Germanos qui ripas Rheni incolunt; initio l. 6. c. 6. Cisrhenanos Germanos vocat, ut a Germanis Transrhenanis distinguat; Segnosque et Condrusos ex Gente et numero Germanorum, qui sunt circa Rhenum memorat Cluv. l. 2. de antiqua Germania, auctoritatem Caesaris secutus, affirmat et probat, Eburones, Condrusos, Segnos, Ceresos, et Pemanos, omnes uno et communi nomine primum Germanos, deinde Tungros esse appellatos. Plin. l. 4. c. 17. Rhenu (inquit (accolentes Germaniae Gentium in eadem provincia (Belgica) Nemetes, Triboci, Vangiones, Ubii, Gugerni, Batavi, et quos in insulis diximus Rheni, (Cannenefates nimi rum, et Frisii, Frisiabones, aliique.) Et Tac. l. de morib. Germ. c. 28. de Germanis Cisrhenanis sic refert, Rheni ripam haud dubie Germanorum populi colunt, Vangiones, Treboci, Nemetes, Ubii, Batavi: qui tres priores populi hodieque sunt in provincia Germania prima vel superiore; Ubii, et Eburones vel Tungri; ac Batavi in Germania secunda vel inferiore. Apud Tac. Hist. l. 4 Viribus cohortium abductis (ex insula Batavorum) Vitellius e proximis Nerviorum Germanorumque pagis segnem numerum armis oneraverat; Germanorum nimirum Cisrhenanorum ipsi parentium. Et Triboces quidem, Vangiones, ac Nemetes una cum Harudibus aliisque Germaniae populis Ariovistus Rex Germanorum, paulo ante Iulii Caesaris adventum, in Galliam finesque Sequanorum ad centum et viginti millium numerum transportavit. Ubios autem a Germanico Principatu Augusti in Galliam translatos esse constat. Segnos, Condrusos, Eburones, Ceresos, Pemanos, qui uno nomine Germani appellabantur, cum Caesar ipse Rhenum antiquitus traductos prodat in l. 11. multo ante eius aetatem in Gallia consedisse credendum est. Tiberius privignus Caesaris Octaviani Augusti, ac postea successor, victis Germanis, quadraginta milia captivorum ex Germania transtulit, et super ripam Rheni in Gallia collocavit Augusti iussu: ut scribit Eutropius in Breviario Historiae Romanae. Hoc est forsitan, quod ait Suet. c. 21. Augustum Caesarem Suevos et Sygambros deditos in Galliam traduxisse, atque in proximis Rheno agris collocavisse. Plin. a Rheno ad Scaldim pertinuisse Germanos Cisrhenanos asserit l. 4. c. 13. Toto autem hoc mari ad Scaldin usque fluvium Germaniae accolunt Gentes: etc c. 17. A Scalde (inquit) ad Sequanam Belgica, Item, A Scaldi incolunt Toxandri, etc. Ab his Germanis Cisrhenanis circa Augusti Principatum Germaniae nomen accepit portio Galliae Belgicae Rheno proxima: quae Germania Cisrhenana duas divisa est in partes, nimirum in ptovinciam Germaniam Superiorem vel primam, et in provinciam Germaniam inferiorem vel secundam. Ptolemaeus in Germania superiore, aliis prima dicta, Nemetes, Vangiones, Tribocos, et urbes Moguntiacum Tribocorum, Borbetomagum et Argentoratum Vangionum, Noviomagum, Nemetum ponit; in Germania inferiore aut secunda Coloniam Agrippinensem Ubiorum: cui Tungri cum urbe sua Atuaca sunt adiungendi prae ceteris. Hinc. C. Tac. Hist. l. 1. c. 12. superior Germania, et inferior Germania c. 9. atque in plurali numero Germaniae memorantur; Suet. in Vitellio altera inferior Germania c. 6. altera superior provincia in Galba c. 6. i. e. superior Germania nuncupatae. Idem Tac. eodem in l. c. 8. nunc Germanicos exercuus appellat: quos Suet. in Vesp. c. 6. exercitus Germanicianos in Germania vocat. Ex quo eognoscitur, verum esse quod supra asseruimus, circa tempora Augusti, cui Tiberius successit, parti Galliae Belgicae ad ripam Rheni iacenti appellationem provinciae superioris Germaniae et provinciae Germaniae inferioris im poni occoepisse, Tac. l. 1. Ann. c. 31. alterum in superiore Germania apud ripam Rheni constitutum, exercitum superiorem; alterum in inferiore Germani positum, inferiorem exercitum vocat; in Hist. l. 1. hunc, inferioris Germaniae legiones; illum, superioris Germaniae legiones: hiberna utriusque exercitus, Plin. in c. ultimo l. 4. castra legionum Germaniae nuncupavit; Eumenius in oratione pro restaurandis scholis Augustoduni, alarum et cohortium castra toto Rheni limite restituta. Notitia Imperii Rom. sub Comite rei militaris tractum Argentoratensem, sub Duce Germaniae primae, et sub Duce Moguntiacensi praefectos militum, Nemetis, Vangionibus, Moguntiaci, et in octo aliis Germaniae locis consistentium ponit. Suet. in Iul. quum ait, Q. Titurium Sabium et L. Aurunculeium Cottam legatos Caesaris per insidias caesos in Germanorum finibus, et Eutropius quum refert, absentem in Germania I. Caesarem male pugnasse, legatosque eius duos Titurium et Aurunculeium caesos esse: (quod Caesar l. 5. c. 8. factum scribit in Eburonibus a Rege gentis Ambiorige) ambo cum Caesare aperte declarant Eburones esse Germanos, ac provinciae Germaniae inferiori attribuendos. Not. Gall. praeter Auctores supra memoratos, lege de Circulo Austriaco, Math. Merianum Topogr. Prov. Austr. Lazium deser. Austriae, Ioh. Cuspinianum, Hier. Megiserum Ann. Carinthiae etc. de Bavarito, M. Velser. rer. Boci. l. 6. Ioh. Aventinum Ann. Boior. Aldzreiterum Ann. Boicae gentis, Trithem. etc. de Suevico, Mart. Crusium Ann. Suev. etc. de Rhenano sup. Merianum Toprographia Hassiae, Chr. Browerum Geneal. Comit. Nassov. de Franconico Merianum Topogr. Francon. de Rhenano inf. eundem Topogr. Archiepisc. Mogunt. Trevir. et Colon. Nic. Serrarium Rerum Mogunt. l. 8. P. Crataepol. Catal. Archiep. Trevir. et Colon. etc. de reliquis, Auctores laudatos Becmanno Hist. Orb. Terr.
le Pais-Bas, incolis Nederlant dicitur: et in ea sunt 17. provinciae. Eius pars Borealis seu trans Rhenum erat alias in Germania, pars autem Australis et cis Rhenum erat portio Galliae Belgicae; nunc a Germanis omnino separatur. Ex his pars quae in Septentrionem tendit, subest Rei publicae provinciarum foederatarum, nempe Groninga, Frisia occidentalis, Transisalana, Zutphania, Gueldria inferioir, Ultraiectum, Hollandia, Zelandia, et maior pars Limburgi, cum aliquot locis Flandriae et Brabantiae, pars autem Australis Belgii subest partim Regi Hispaniae, uti Brabantiae maior pars, Flandriae pars, Namurcensis Comitatus, Mechlinia, Marchionatus S. Imperii, Gueldriae pars superior, Luxemburgensis Ducatus pro maiori parte, pars item Paeses Baxos, et ab Italis Paesi Bassi, uti et ipsius pars septentrionalior dicitur communiter la Hollande a provincia praecipua, et pars meridionalior la Flandre, a provincia sic dicta. Vide Belgium.
Germaniae regiones per circuitum, quae mare attingunt.
Pomerania, Pomeranie, incolis Pomern. Megalopolitana, Meclebourg, incolis Meklenburg. Saxonia inferior, Basse Saxe, incolis Nider Sachsen. Frisia orientalis, Frise orientale, incolis Oost Friesen.
Mediterraneae.
Clivia, Cleves, incolis Clef. Iulia, Fuliers, incolis Gulick. Eyfalia, Eisfeld. Palatinatus inferior seu Rheni, Bas Palatinat, incolis die Pfaltz seu Nider Pfaltz of der Rhin. Alsatia, Alsace, incolis Elsass. Helvetia, les Suisses, incolis Switzerlandt. Rhaetia, les Grisons, incolis Grauwbuntner. Tirolensis Comitatus, le Tirol. Carinthia, la Carinthie, incolis Carnten. Stiria, la Stririe, incolis Steyer. Austria, l'Austriche, incolis Oesterreich. Monavia, la Moravie, incolis Mahren. Silesia, la Silesie, incolis Schlesien. Marchia nova, la nouvelle Marche, incolis niew Marck.
Interiores.
Marchia media et vetus, moyenne Marche et vieille Marche, Germanis Mittelmarck et alt Marck. Lusatia, Lusace, incolis Lausniz. Bohemia, la Boheme, incolis Boheim. Bavaria, la Baviere, incolis Bayern. Nortgovia, Nortgow. Suevia, la Suabe, incolis Schwaben. Franconia, Franconie, incolis Franckenland Hassia, la Hesse, incolis Hessen. Westphalia, la Westphalie, incolis Westphalen. Saxonia superior. la haute Saxe, incolis Ober Sachsen. Misnia, la Misnie, incolis Meissen. Thuringia, la Thuringe, incolis Thuringen. Saxonia inferior, la basse Saxe, incolis Nider Sachsen.
Germaniae inferioris provinciae.
Artesia, l'Artois. Brabantia, le Brabant. Flandria, la Flandre. Frisia occidentalis seu propria, la Frise occidentale. Gronigae dominium, la Seigneurie de Groningue. Gueldria, la Gueldre. Hannonia, le Hainaut. Hollandia, la Hollande. Limburgicus Ducatus, le Duche de Limbourg. Luxemburgensis Ducatus, le Luxembourg. Marchionatus S. Imperii, le Marquisat du S. Empire. Mechlinia dominium, la Seigneurie de Malines. Namurcensis Comitatus, le Comte de Namur. Transisalana, l'Over Issel. Ultraiecti dominium, la Seigneurie d'Utrecht Zelandia, la Zelande. Zutphania, le Comte de Zutphen.
Urbes Germaniae liberae et Principum clariores, asterismo maiores indicante.
Amberga, Amberg, in Palatinatu Rheni. * Argentoratum, Strassburg, in Alsatia inferiori. Augusta Tiberii. Vide Ratisbona. * Augusta Vindelicorum, Augspurg, in Suevia. Bamberga, Bamberg, in Franconia. * Basilea, Basel, Basse, in Helvetiis. * Berlinum, Berlin, in Marchia Brandeburgica. * Berna, Bern, in Helvetiis. Bipontum, Zweibrucken, in Palatinatu inferiori. Borbetomagus. Vide Wormacia. Brandeburgum, Brandeburg, in Marchia Brandeburgica. Brema, olim Phabiranum, Bremen, in Saxonia inferiori. Brisacum, Brisach, in Brisgovia. * Brunopolis, Braunswick, vel Brunswyck, in Ducatu Brunsvicensi. * Cassella, olim Stereontium, Hassiae primaria, Cassel. Coburgum, Coburg, in Franconia. * Colonia Agrippina, Caeln, et Coln, in Dioecesi Coloniensi. Constantia, Costentz et Costnitz, in Suevia. Chur, et Coira, in Rheatia. Curia altera, Hoff, in Voitlandia. * Dresda, Dresden, in Misnia. Durlacum, Durlach, in Suevia. * Egra, Eger, in Bohemia. Embda, Embden, in Frisia orientali. * Erphordia, olim Bicurgium, Erfurdt, in Thuringia. Fanum Galli, San Gal, in Helveriis. Francphordia, Franckfort an der Oder, in Marchia Brandeburgica. Friburgum, Freiburg, in Brisgovia. Glogavia magna, Gross-Glogaw, in Silesia. Gerlitium, Gorlitz, in Lusatia. * Grypsualdum, Gripswald, in Pomerania. Gusterovia, Gustrow, in Ducatu Megalopolitano. Halberstadium, Halberstat, in Saxcnia inferiori. Halla, Hall, in Saxonia superiori. * Hamburgum, Hamburg, in Saxonia inferiori. * Heidelberga; olim Budoris, Heidelberg, in Palatinatu Rheni. Helenopolis, Postea Francphordia, emporium liberum Franconiae Franckfort am Main, in Franconia. * Herbipolis, Wirtzburg, in Franconia. Iena, et Isenacum, academiae Thuringiae, Iena et Isenach. Ingolstadium, aliquando Chrysopolis, Ingolstadt, in Bavaria. Lipsia, olim Lupphurdum, Leipsick, in Misnia. * Lubeca, Lubeck, in Holsatia. Luneburgum, Lunenburg, in Saxonia inferiori. * Magdeburgum, olim Parthenopolis, Magdeburg, Meidenburg, in Saxonia inferiori. Mansfeldia, Mansfelt, in Saxonia inferiori. * Martisburgum, olim Amasia, Hassiae academia et primatia regionis, Marpurg, in Hassia. Misna, Meissen, in Misnia. * Mogontiacum, quae et Magontia, ac Moguntia, Mentz, in ditione Moguntina. * Monachium, Munchen, in Bavaria. * Monasterium, olim Minigroda, Munster, Mymingrode Munstero, in Westphalia. Neoburgum, Newburg, in Brunsvicensi Ducatu. * Neroberga, et Noriberga, ac Norica Nurnberg, in Franconia. Nerolinga, Nordlingen, in Suevia. Noriberga, et Norica. Vide Neroberga. Olomucium, Iulius mons aliquibus, Olmutz, in Moravia. * Praga, olim Marobudum, ut creditur: Prag, in Bohemia. * Ratispona, et Reginopolis, Regenspurg, in Bavaria. Rhodopolis, postea Rostochium, Rostock, in Ducatu Megalopolit. Rotovilla, Rotweil, in Suevia. Salodorum, Solothurn, in Helvetiis. * Spira, olim Nemetes, et Neomagus, Speyr, in Palatinatu Rheni. * Stetinum, Stetin; in Pomerania. Stutgardia, Stutgard, in Suevia. Sundis, Straelsundt, in Pomerania. Susatum, Soest in Westphalia. Swenitium, Schweinitz, in Silesia. * Tigurum, Zurich, in Helvetiis. Tremonia, quae et Dortmania, Dortmond, in Westphalia. Treviri, Trier, in Trevirensi ditione. Tubinga, aliquando Augusta, Tubingen, in Suevia. Vangiones. Vide Wormacia. * Verona, postea Berna. * Vesuntio, aliquando Chrysopolis, Besanzon, in Comitatu Burgundiae. Huius nempe Archiep. est Imperii Princeps. Miraeus. Vimaria, alias Vinaria, Weimar, in Thuringia. * Vismaria, Wismar, in Ducatu Megalopolitano. * Vitemberga, quasi Vitarum mons, Witenberg, in Saxonia inferiori. * Vlma, Vlm, in Suevia. Volgastum, Wolgast, in Pomerania. * Vratislavia, Breslaw, in Silesia. Wormacia, Worms, in Palatinatu inferiori. Zuica, olim Cycnea Zwickau, in Lusatia. Vrbes Norici, Austriam, Stiriam, Carinthiam, Carniolam, partem Bavariae et Comitatus Tirolensis continentis. Andreapolis, quae et Lavantum, S. Andres, in Carinthia. Anisium, Ens, in Austria superiori. Astaris, Steyr, in Austria superiori. Brixina et Brixinum, Brixen, antea in Rhaetia. Candolica. Vide Vitopolis. Celeia, Cilley, in Stiria. Cetium, Zeisselmur, in Austria. Chiema, Chiemsee, in Bavaria. * Claudia, Clagenfurt, in Carinthia. Cremesium, Kremps, in Austria. Draburgum, Draburg, in Carinthia. Fanum S. Viti. Vide Vitopolis. * Flaviana, quae et Iuliobana, Vienna postea, Wien, Austriae caput, Academia, et Episcopatus sub Archiep. Salisburgensi. * Gracium, sive Graecium, olim Savaria, Graetz, antca in Pannonia. Gurck, in Carinthia. Iuliacum, olim Vacorium, Villach, in Carinthia. Iuvavia. Vide Salisburgum. * Labacum, Labach., in Carniola. Lavantum. Vide Andreapolis. Leitae, seu Lytipons, Pruck, in Austria. * Lencia, Lintz, in Austria. Medelicum, Melck, in Austria. Muraepons, Prucklan der Muer, in tiria. Neoburgum geminum, Neuburg, in Bavaria. Nova urbs, Neustat, in Austria. * Oeni pons, Inspruck, in Comitatu Tirolis. * Patavia, Passaw, in Bavaria. Petovio et Petovium, Petaw, antea in Pannonia, nunc in Stitia. * Salisburgum, olim Iuvavia, Saltzburg, in ditione Salisburgensi Secovia, Sekaw, in Stiria. * Tridentum, Trento, Trient, antea in Rhaetia, nunc in Tirolensi Comitatu. Vidonis Curia. * Vienna, Wien, quae antea erat Pannonia. Vitopolis, S. Veit, in Carinthia. Ex his urbibus aliquot
Teutonico-Leopoldina Societas: sicut de altera per Germaniam Societate Naturae Curiosorum, ubi de Curiosis.
Adata vulgo, teste Manasse. Item urbs Galatiae Paulo Diacono, qui eam Mirangulos vocat.
Ant.
Tib. Ner. c. 25. Flagitabant ambo exercitus --- ut aequarentur stipendio praetorianis. Germaniciani quidam etiam detrectabant Principem; milites dicuntur Exercitus Germanici, Graecis Germanicianus dicitur eidem Vesp. c. 6. ad quem locum vide Casaub. Animadv. Idem Oth. c. 8.
Germigny hodie, inter Dunum Regis et Nivernum, in pago Burbonensi, 6. vel 7. leuc. a Burbone Erchembaldi. Est et Germaniacum, ad Vidulam fluv. vulgo Germigni non longe a Durocortoro Remorum, quod Theodoricus Austrasiorum Rex Theodorico Abbati donavisse dicitur. Item Germiniacus villa a Monast. Floriacensi non multum dissita. Hadr. vales. Not. Gall.
Nortzee, Occid. Westzee, Danis; et Mer. Zuydersee. A variis varie promovetur in Or. et Bor. Quibusdam terminatur ad prom. Schanuvium. in Sept. excurrit ad prom. Bor. Noortcaep, hincque spargitur in oras Norvegicam et Anglicam. Baudr.
Titulus Carminis est, Consulatus Imp. Aug. Germanici. Sic sequens inscribitur, Eucharisticon ad Imp. Aug. Germanicum Domitianum: Hodie id nomen in Fastis Domitiano subiectum legitur. Vide infra ubi de Rheni sim ulacro, it. Septembri; et plura hanc in rem apud Barth. ad d. l. ut et in voce Domitianus.
quaesturam quinquennio, antequam per leges liceret, ac post eam consulatum statim gessit. Missus ad exercitum in Germaniam, excessu Aug. nuntiato, legiones universas Imp. Tiberium pertinacissime recusantes, et sibi summam reip. deferentes, incertum constantia an pietate maiore compescuit: atque hoste mox devicto triumphavit. Armeniae Regem devicit: Cappadociam in provinciae formam redegit. Diutino morbo, Antiochiae Obiit An. Aet 34. non sine veneni suspicione, Tac. Ann. l. 2. c. 69. Fraude Tiberii ministerio et Iul. Caes. Calig. c. 5. Moritur in Fastis, l. 1. v. 3. et 63. quos ei dicavit, item carmine ad Suillium. Et fortasse eius, non Domitiani Germanici carmen est, quod in veteribus epigrammatis legas, de puero Thrace, cui glacie caput abscissum, Suet. in Calig. c. 3. Omnes Germanico corporis, animique virtutes, ut quantas nemini cuiquam contigisse, satis constat. Magnum et rarum elogium, in quo tamen consentiunt historici. Tac. Ann. l. 2. c. 64 et 83. Pluribus persequitur illius laudes, etiam cum Alex. Mag. comparatione Origin. l. 18. c. 8. Unus Velleius, per adulationem principis turpissimam, ausus est laudato ab omnibus iuveni ignaviae maculam aspergere.
Foburg. ad Danub. ubi Ilmi um fluv. recipit in Bavar. Cluv.
Hist. l. 6. c. 8. et 9.
in Ep. 19. 97. et 106. Vide supra Fraternitas.
Ginopoli teste Moletio.
Sarmatia.
Mogontiacum.
S. Gewer dicitur. Forte hunc locum Aus. in Mosella v. 473. designavit nomine Germanoram portuum, sic canens:
Sub eo enim et ab eo non procul sunt confluentes Mosellae et Rheni. Vasaliaco sup. proximum est, inter hoc et Bobardum situm. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.
in Chron. Cedren.
in Chron.
in Chron.
Alleluiah, hostes fugavit. A. C. 517. Polyd. Hist. l. 3. et 4.
Greg. Turon
in Elog. l. 4.
Elog. c. 14.
Iohannes.
Ann. Aurel. Obiit A. C. 1587. Aet. 70. Praedixerat is particidium funestum in Henrico III. commissum, et turbas illud insequutas, viditque maximam scriptorum suorum partem ipse petire, ac dissipari intestino bello. Vide quoque Elogia San-Marth. et Anton. Teissier, nec non Barthium Advers. l. 50. c. 9.
Grandis vallis.
ex Arist. Mirabil. et Apollon. ex Eudoxo.
Marcus.
Kermen, urbs Thraciae, Hadrianopoli finitima, nunc clara, et sedes Praefecti: Gerne quibusd. Lacus Varani, in prov. Capitanata regni Neap. versus montem Garganum ad Bor. et oram littor. maris Hadr. Circuitus 16. mill.
Praelectiones in Prophetiam Danielis, aliaque luce quam maxime digna. Pater fuit Ioh. Henrici iam Ecclesiastae in patria Micropolitani, et Theodori, Coetus Germanici qui Genevae colligitur Ministri, qui ambo vestigiis paternis avitisque strenue insistunt. Vide Petrum Werensel sium, qui illi in functione successit, in Orat. fun.
Senes aluntur, in Vita Euphrosinae Virg n. 8. aliter Gerontocomium, Gr. Constit 7. Diversorium Senum, in Monasteriis agnoscit Petrus Diacon. de Mirac. S. Benedicti Casini patratis n. 29. Inter quod Lexicon Gr. MS Gerocomium magnum, Gerotrophium parvum, apud C. du Fresne in Gloss. qui de Gerontocomiis et Gerotrophiis CP. agit in CP. Christ. Ceterum Gerontocomia primum instituisse Hyrcanum Iudaeorum Principem, refert Egesippus. Quem imitatus inter Christianos Impp. Mauritius, domum, in qua senes morbosi alerentur, nomine vivarii sumptuosi, exstruxisse magnificis impensis, legitur apud Cedren. etc.
Geroidseck vel Hohen-Geroldseck, Familiae nomen in Germania illustris: cuius auctorem Geroldum Bavariae Ducem, Hildebrandi Ducis Sueviae fil. et Hildegardis, Carolo Magno nuptae, fratrem constituunt; cum alterum quidem eius fil. Bertholdum, Ducatui Sueviae admotum, alterum Geroldum, castro Geroldseccio a Patre donatum, perhibent. Certe gens inter illustriores semper numerari meruit, et coniugiis dignis decora avita conservavit. Demum in Anna Maria, friderici Com. Solmensis, et deinceps Fridericus Marchionis Badensis, uxore, de cuius progenitoribus paulo post, tota defecit. Et quidem de eius in Baronatum praerensione, in Instr. Pac. §. 4. cautum est: de cetero Cronenburgio Comiti titulus iste accessit, et ob illum, inter Proceres Imperii, locus. Alia Familia fuit Dominorum Geroldsecciae ad Vogasum, in Alsatiae oris, quae cum dudum defecerit, eius nominis memoriam Rappolstenii Comites servarunt. Redeo ad Annam Mariam praefatam, cuins progenitores ita habent: Waltherus Dn. de Hohengeroldseck, ex Elisabetha Liechtenbergica filia. Simonis, Theobaldum genuit, exstinctum A. C. 1461. Quo et de Thengen filia Eberhardi Comitis, nat. Gangolphus, ex Cunigunde Montafortia (quae Obiit A. C. 1515.) suscepit filium cognominem: cui Anna Rupinensis filia Ioh. Com. de Lindau et Rupin, genuit Quirinum Gangolphum, qui excessit A. C. 1569. Pater ex Maria Com. Honstenia Iacobi, inter masculos suae gentis extremi. Obiit enim is A. C. 1634. non nisi duabus filiabus ex Barbara Rappolstenia genitis: quarum una Maria Magdalena nata A. C. 1585. Obiit A. C. 1587. altera Anna Maria, Friderico primum Com. Solmensi in Laubach: inde Friderico M. Bad. in Durlach, nupta, uti dictum, decessit A. C. 1649. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobil. Part. 2. et in Indic.
Charta Slsnandi Ep. Itiensis Aerae 952. apud Ant. Yepezium Chron. Ord. S. Benedicti Tom. IV. Libros, unum Ordinarium et unum Sacerdotalem, et unum Geronticum, tertium cum Officio Passionis et Missae ipsius Martyris etc. liber est continens Vitas Patrum seu Seniorum, de quo ita Ioh. Antiochenus nuper editus a Ioh. Bapt. Cotelerio c. 5. H Primum in Aegypto concinnatus ingens Liber sanctorum Senum, in Scethi, Thebaide et Lybia, sanctam eorum conversationem et apophthegmata, iuxta ordinem literarum, complexus. Cuius, Latine editi a Rosweido, Graecum exemplar nactus idem publicavit in Monumentorum Eccl. Graecae tomo 1. Vide quoque Notas eius p. 795. et Car. du Fresne in Gloss. nec non infra Senex, it. Seniores.
S. Girons, in provincia Galliae Benearensi, haud procul abest, a castro S. Gaudentii, S. Gaudens, vide Hadr. Vales. in Sancti Gaudentii castrum.
in Chron. Oros. l. 7. c. 40. Sozomen l. 9. c. XI. et 12. et seqq. Item, haereticus, a Basilisco, Anastasio Hierosol. suffectus.
Gerocomium.
El Catif, urbs Arabiae in ora Sinus Persici. Hinc Sinus adiacens aliquando Geraicus.
Ita enim vulgo legebamus donec Tanaquillus Faber aliam lectionem nobis suppeditavit, Ep. Crit. 27. Sic enim ille: Et tamen aliquis, inquit, quantumvis leviter in his rebus eruditus, facile conicere poterat non sed legendum esse. Nic. Lloyd.
gerras clamitabant; unde factum, ut gerrae, pro nugis et contemptu, dicantur, Fest. Hinc itaque Gerrae Siculae, proverb. Ahi tamen scuta Persica gerras dictas esse volunt, ut apud Suid. et Eustath. videre est. Sed et fascini sic dicti sunt in Naxo, Veneris ins. Nonio teste etc. At Gerres, apud Mart. l. 3. Epigr. 75. cuius epigraphe in Baeticum.
minuta salsamenta sunt e locustarum genere, de quibus vide Plin. l. 32. c. ult. et Hadrian. Turneb. Advers. l. 24. c. 46.
Maseli, teste Molet. cum Ortelio. Steph. est urbs Chaldaeorum. Gerrhum dicitur. Ptol.
Geri pop. vide et Gerus. Plin. l. 4. c. 12.
advena ibi. 1. Par. c. 6. v. 62. et 71. etc. 15. v. 7.
Dict. Hist. Vide et Iohannes.
Thekanot versionis Obiit A. M. 4830. iuxta R. Ganz. Eius tempore Hettim, seu de temporibus, R. Ioseph. Tob. qui scripsit Olam amuba ex omnibus versibus, et R. Zerachia, auctor Meor Enaiim aliique memorati in Iuchasin p. 130. Vide cit. Ganz in Chronologia Rabbinor.
de loc. Hebr. lit G. dict. Gerson.
Vambra, opp. Hisp. nunc pag. Portugall. in reg. Igeditania.
Catal.
Geertruydenberg.
Trebilium, urbs Armeniae mai.
de Otiis Imperialibus, etc. Vide Voss. de Hist. Lat. et Mathem.
Voss.
Comm. Urban. Vide Hier. Rubeum, Hist. Ravenn. l. 2. et 6. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 62. p. 499.
Uri agrestes boves sunt in Germania, habentes cornua in tantum protensa, ut regiis mensis insigni capacitate ex iis gerulae fiant: vas vini est aut cuiuslibet humoris capax, unde Gerlas hodie Burgundi vocant vasa ampla lactis aut aquae gerula, ex ligno facta. Alias Gerula, apud Romanos, ministerii domestic nomen erat, a gerendo infantes. Hanc a Nutrice distinguit Hier. ad Laetam, Nutrix ipsa non sit temulenta, non lasciva, non garrula, habeat modestam Gerulam, nutricium gravem. Neque vero haec opera discereta semper, sed Nutricem aliquando Gerulam quoque fuisse, discimus ex Plaut. Ptol. Poen. v. 28.
Etiam Geruli in Aiace flagellifero Baiuli dicti, quod baiulent gestentque ulnis pueros: Unde in Aula CP. olim Magnus Baiulus, apud Georg. Codin. Geruli sportularum, similiter e ministerio Sat. 3. v. 249. et seqq.
Et haec socorum migratio erat ab aedibus divitum ad tenuiorum et pauperum domus, qui sportulam officio diuturno commeruissent: Illae autem a culina in triclinium beatorum et divitum et in ipso triclino Ep. 78. et Mart. l. 7. Epigr. 47. cuius epigraphe de Annio,
Huius agminis portio fuit, ille apud Evangelii Scriptores Marcum, et Lucam, lagenam seu amphoram aquae baiulans: item illi apud Sidon. l. 9. Ep. 13.
Vide Laur. Pignor. l. de Servis p. 191 et 192. Apud Suet. Calig. c. 40. Vectigalia nova atque inaudita --- exercuit --- Ex Gerulorum diurnis quaestibus pars octava etc. Geruli sunt, baiulos et gerones, ut Cic. Ep. ad Attic. Vide Casaub. add. l. nec non Salmas. ad Solin. p. 230. etc.
Kerlburg, oppid. Hung. ad ripam Danubii, 3. leuc. a Posonio. Cluv.
in Otiis Imperial. part 1. appellati Gallis dicuntur, qui Graecis Loup-garous, quasi Lupi-homines, hodie, vide infra Guaratores.
Girona, Hisp. Tarr. urbs, Ausetanorum fuit, nunc Catalauniae apud oram litoream: de qua Prudent.
ad amnem Sambrocam Ter; Dives et munita, cum Duc. tit. 7. leuc. ab ora maris Medit. in Occ. 8. a confin. Gall. et Comit. Ruscinonensis, in Austr. 16. a Barcinone. Baudr. Episcopal. est sub Archiep. Tarraconensi: de cuius Conciliis vide Tom. VI. Concil. et Moret. Dict. Hist.
Derad. 2.
Gereniam appellat. Steph.
S. Georgio hodie dici putatur.
Senibus dicta, qui Graecis in gl. l. Archigerontes, C. de Ep. aud. Eodem nomine X. de Magistr. Athen. c. 30. et infra in voce Presbyter. Inde et loco nomen, ubi Senatus habebatur. Plin. l. 35. c. 14. Sic struxere murum Athenis --- sic Patris aedes Iovis et Herculis --- domum Trallibus, regiam Attali: item Sardibus Croesi, quam Gerusiam
in Theog.
Euripid. in Herc. Fur. vocat eum Bassaricor. l. 25.
Lucret. de Rer. nat. l. 5. v. 28.
Horat. Carm. l. 2. Od. 14. v. 7.
Virg. Aen. l. 7. v. 662.
Idem l. 8. v. 202.
Ovid. Met. l. 9. v. 184.
Sil. Ital. Punic. Bell. l. 13. v. 200. et seqq.
Palaephatus: de de Idol. l. 3. c. 8. In Theologia Poetica et fulmen et tonitru designat Geryon. Nomen a sono, nam dicitur Hesych. illud autem ab Hebraeo guttur, Dorice enim pro Pind. Fingitur vero Geryon triplex, quia triplex vis fulminis, nam est et terebrans, materia subtili, et discutiens, materia ventosa, et urens materia viscosa. Hinc telum Iovis trisulcum
Theat. Hon. et Eq.
S. Pietro Scardeonius. Vide supra Aponus.
Gerus.
Gens-Alaricus fil. nothus Eurici seu Henrici. Westgothorum in Hispania Regis XI. post Alaricum II. regnavit ann. 5. in praelio occisus, A. C. 1511. successore Amalarico. Vide Isid. Hispal. Chron. et Grot. Praef. in Hist. Vandalo-Gothic.
Idem Ibid. v. 322.
Idem Ibid. v. 365.
Idem Ibid. v. 370.
Occidit Canthum ex Argonautis v. 365. Cyrnum Aquitis fil. v. 222. cumque instaret graviter Menippae Amazoni, Eurylae regina ei caput bipenni diffidit. v. 370.
terrae claustrum. Vide Turneb. Advers. l. 24. c. 42.
Biblioth. p. 552. revocatus est Olympiadis centesimae decimae Anno primo. De eius magnitudine animi in condonandis inimicis et iniuriis, lege Polyaen. l. 5.
Iasmin, floris nomen eximii, de quo sic Fr Pomey, An cerni flos potest isto tenuior? Vix mole violam. An candidiorem reperias ullum? Nivem et lac adaequat candore. Ecquis autem suaviorem olfaciat? Nequaquam ambaris et mosci aeque suavis odor est. Quis demum vel cogitatione speciosiorem effingat? Stellae caelo delapsae speciem praebet ac fulgorem. Adeo ut tam vere dici possit, quam scite, virentem cameram gesminis intertextam, inumbratamque, terrestre quoddam esse caelum, quot pictum flosculis, odoriferis tot stellulis micans. Huius flosculi parens planta --- ita ductilis et sequax est, ut flecti se patiatur in omnem partem: fecunditatis usque adeo felicis, ut floribus fundendis foliisque ad certamen usque luxuriet; generositatis porro tam mirae, ut in sublime sese efferat diffundatque: procerae instar arboris. Adminiculis eget quidem, ut fulciatur, ut nitatur sursum; at suo non minori ornamento fit, quam sui cultoris commodo atque voluptate, quod adminicula requirat. Si enim nixa fulcris, et illigata pergulis, hortorum convestit parietes, et testudines obtegit, et umbracula contexit, viriditate longe amoenissima, frondiumque textura ita eleganti, ut nihil ad aspectum praeclarius, nihil sit, quod oculis arrideat magis. Quid autem de Iberici soli gesmino
Conradus Gesnerus, et plura de illo, inprimis omnium eius scriptorum indicem accuratum apud Anton. Teissiet in Elog. P. 1. et 2. it. in Elogiis Laurentii Crassi, Simleri Bibliotheca Pantaleorus Prosopographiae Iconibus Bezae, Vit. Medicor. Melch. adami, aliis. Alius Ioachimus, Silesius, varia scripsit. Quenstedt. patr. doct.
Salzburg, Gastenthal vero Lazio dicitur. Quibusdam est Lentia, opp. cultum Austr. super. ad Danub. Vulgo Lintz.
portus Morinorum Britannicus vocatur, quod ad fretum Gallicum seu Britannicum sita, inde commodissime et brevissime Gallos Romanosque in Britanniam transmitteret. A Ptol. claris Belgicae urbibus accensetur, inter Icium prom. et ostium Tabudae, sive Scaldis. Bononia dici coepit, circa tempora Constantini Mag. qui urbem hanc expugnavit, inde ad partem Eboraci aegrotantem festinans, eumenius in Panegyr. Unde Gallis Boulogne sur mer, Germanis accolis Bvenen, Belgis Beunen, Britannis Bovuling llong, Anglis Bolen. Eius partes duae, altera in la haute Ville ac absolute Bononia: pars ad Lianam fluv. iacens et ab altera 600. pass. distans inferior urbs la basse Ville, vel basse Boulogne appellatur. Turris seu pharus, de qua ante licet fastigio imminuta, Bononiense litus usque ad nostram aetatem, la tour d'Ordre, Flandrensibus proximis D'oude-man, Anglis The Old man dicitur. Olim urbs Ep. sedes fuit, unde Andomarus Bononiae et Taroanensis opp. praesul vocatur, apud Ionam in vita S. Eustasii: et inter prov. Belgicae. 2. civitates duodecim, post Tervannam ultima numeratur Bononia: postea Ep. aliquandiu caruit, donec vetus ei dignitas restituta est. Caput est pagi cogn. quem Galli le Boulonnois, vel le Boulenois appellant. Maris autem huius ora, per tractum Armoricanum et Nervicanum, seu per Lugdunensem 2. et 3. et per Belgicam. 2. Romanis litus Saxonicum, quod Saxonicis latrociniis infesta esset, dicta est. Vide Hadr. Vales Not. Gall. ut et infra Gessoriacum.
in Gallienis.
Gaesatae, Baudr. horum regio fuit, ubi nunc Bononia, Forum Cornelii, Ravenna et Comaclum. Hi et Boii dicti. Ioh. Bapt. Plantin. Gessatarum nomen apud Plutarch. in Marcello, Polyb. l. 4. Oros, l. 4 c. 13. Sabellic. Ennead. 4. l. 9. etc. non gentis vult esse, sed mercenariorum Gallorum ex Orosio: hodieque apud Britannos Guessin vocari conductitios servos refert. Dicti autem ipsi Gessatae videntur, vel a Gessu lanceae genere, vel quod se omnes Gesell, i. e. socios appellarent. Hottingerus vult Helvetios Polyb. Gessatas dici a gesis, genere armorum truculento, quod hodie Hellebardae Sempacenses appellatur, in Spec. Tigur.
Goshen. Est autem regio Aegypti.
Gesseins, nunc vicus Campaniae, in Gall. ad Albulam fluv. 2. leuc. infra Barium ad Albulam, in Bor. 9. a Trecis in Ort.
Hist. l. 5. c. 10.
Caletum vocant. Lelandus in Bononia collocat, nec alitet Camden. Eius in Tib. Claud. c. 71. vide sis Burtonum in Antonini Itiner. p. 18. Nic. Lloyd. Nunc Bononia, Boulogne sur mer, Baudr. urbs permunita, inque duas partes divisa, cum portu capaci, ad ostium amnis Lianae. Hinc regio adiacens dicta fuit Gessoriacus pagus, nunc tractus Bononiensis. Vide Bononia et Gesoriacum: plura apud B. Rhenanum et Ottonem IC. Notis ad eum p. 635.
Gessuri. i. 2. Sam. c. 3. v. 3. 1. Par. c. 2. v. 23. c. 3. v. 2.
Gessuri appellatur.
Gloss.
Excuduntur ex illis multa gestamina. Habet einem --- materia haec quandam potestatem, ac propterea, quidquid inde sit, ducitur inter salutaria. Et Plin. de eodem, Aruspices eorum Vatesque inprimis religiosum id gestamen amoliendis periculis arbitrantur: dicitur, quidquid gestatur ad ornatum aut usum medicum magicumque, qualia Periapta, de quibus infra. Sed et quid quid ad indutum, hoc enim nomine vestes etiam veniunt apud Latinos, ut ad Solin. p. 90. Neque vero, ea quae gestantur solum gestamina, sed et vehicula, quae gestant, quoque voce Basterna. Sic Gestatoria dicuntur medii aevi Scriptoribus, Alberto Aq. Hist. Palaestinae l. 3. c. 4. l. 7. c. 20. l. 9. c. 22. Caesario Heisterbac. Mirac. l. 2. c. 32. Aliis. Gestatoriae Sidon. l. 8. c. 8. Gestoria, vet. Scholiastae Statii Theb. l. 6. v. 512. lecticae quibus gestantur afflicti vulneribus aut easu aliquo alio, vide Casp. Barth. ad h. l. et
Ep. 17. Gestatio buxo, aut rore marino, ubi deficit buxus, ambitur. Ulpian. l. 13. ff. de usufr. Etsi sorte voluptarium fuit praedium, viridaria vel Gestationes, vel deambulationes arboribus infructuosis opacas, atque amoenas habens. Neque vero sub dio tantum gestabantur, sed et sub tecto porticus alicuius. Iuv. l. 3. Sat. 7. v. 178.
Vide eundem l. 1. Sat. 4. v. 5.
In gestando quoque certus passuum numerus observatus est, ut in deambulando Cic. adhibuisse testatur Plutarch. in eo: et patet ex antiqua inscriptione: In hoc pomario. gestationis. per. circuitum. itu. et. reditum. quinquiens. efficit. pass. mille. Gestabantur autem navi, lectica, scamno, vehiculo, docente Celso l. 2. c. 15. item
Gestamen. Item feretrum, in quo Sanctorum reliquiae, C. du Fresne Gloss.
Chironomia, Mimis, Mocosa actione, Pantomimis, Saltatione etc. item in Habitus et Schema.
Carolus.
Teb. l. 4. v. 64.
Serv. ad Aen. l. 8. hasta virilis est. Nam et fortes, inquit, viros Galli gesos vocant. Ubi virilis, robusta exponitur Barthio. ex solido ferro. Unde gravia omnia eo nomine censeti poetis, multis docet Lips. Poliorcetic. l. 4. c. 4. Cum lanceis gesa iunguntur, apud A. Gell. l. 10. c. 25. etc. Hinc Gessatae, milites mercenarii. Polyb. l. 2. Mittebantur ad Gallos, qui circa Alpes Rhodanumque fluv. habitant, quod mercede militent, Gessatas dictos. Hoc enim proprie vox notat. Vide in voce Gessatae.
Sie divus modo non sit vivus, A. C. 212. Eius num mi, in cuius altera parte Cupido, inversam tenens facem, cum voce Itin. Part. 3. p. 183. et 185.
Hist. l. 2. c. 72.
in Seu. et Caracalla vide supra.
Daae, it. Geada.
ibi.
Lusius.
Dacos vocat. Strab. vero l. 7. p. 294. et 295. et 304. Getas a Dacis ita distinguit, ut Getae sint, qui ad pontum in Orientem vergunt: Daci vero, qui in oppositum latus spectant versus Germaniam, et ad Istri fontes, quos olim Davos vocatos nonnulli volunt, ex quo apud Athenienses Davorum, et Getarum servilia nomina. Aelius Spartian. scribit, Getas dictos fuisse, qui postea Gothi appellati sunt. De moribus eorum et barbarie sic inter alia plurima. Ovid. Trist. l. 5. El. 7. v. XI. et seqq.
Idem de Ponto l. 3. El. 3. v. 31, 34, 40, et 103. l. 4. El. 6. v. 12, 61, 65, et 73. Ibid. El. 5. v. 28. Ibid. El. 9. v. 78. Ibid. El. x. v. 2. Ibid. El. 13. v. 18, 19, et 22. Ibid. El. XV. v. 40. Idem eos rigidos, crudos, duros, inhumanos, hirsutos, truces, feroces, diros, saevos, et feros vocat. Et uno versiculo haec omnia, Ovid. de Ponto. l. 2. El. 3. v. 2. et 32.
Inde Geticus, ut plectrum Geticum pro Orpheo Stat. Sylv. 3.
Item Getica Lyra. Idem l. 3. Sylv. 1. v. 17.
Nic. Lloydius.
Gagara, urbs ol. Albaniae, nunc Zitraen, in Zuiria, reg. Georgiae.
torcular. Una ex 5. Satrapiis Philistinorum, in Tribu Iuda, ex qua Goliath fuit, a Davide fundae ictu prostratus. In colle, in ora maris Syriaci, in confin. tribus Dan.
Gether, 1. Sam. c. 30. v. 27. est pro Hebraeo Getara pingitur in Ptolemaei tabulis, ad mare Caspium in Albania, Graecus codex habet Gethuria videtur esse Laconiae Gerenia. Ex Gethere descendisse scribit Mercerus Acarnanes, Cares, et Bactrianos vicinos inter se populos: Quod viro alioquin impense docto excidisse mirum est. Cum nemo sit, qui nesciat, quantis locorum intervallis a se invicem dissiti sint Acarnanes in Graecia, prope Epirum, Cares in Asia minore, e regione Rhodi ins. et Bactriani in intima Asia ultra mare Caspium. Sed errori ansam Bagtra, vel Bactrae, quasi de Bactris ageretur. Pari errore in Sepharad, Abd. v. 20. Hier. Bosphorum reddit ac si B. praepositum pars esset vocabuli Boch.
in Chron.
vallis pinguedinis. Marc. c. 14. v. 32.
Steph.
Cotzaruck, opp. Illyrici, in Albania, in confin. Macedoniae et Dalmat. circa Scodram Urb.
Getam fratrem occisum, apud Ael. Spartian.
Gaetuli, Getulicus, vide Lentulus.
Gevals.
Gueusii.
Gezaira, Baudr.
Gazer. Item fil. Caleb. 1. Par. c. 2. v. 46.
Philippus.
Sanson.
repudium denotandum, in damnatione mulierum. Hodie vero significat locum separatum ac septum, in urbibus Christianorum, ubi a fidelibus seclusa separataque haec natio habitat. Ital. etiam Ghetto, quod Hierol.
Marinus.
theatri virorum Literatorum: fuit ex fratre pronepos Camilli Ghilini, Mediolan. Ludovico et Francisco II. Sfortiis Consiliarii, et in aula Caroli V. oratoris, defuncti A. C. 1535. non sine suspicione veneni ab Ant. Leva sibi propinari. Scripserat hic adolescens adhuc Libr. Exemplorum omnium saeculorum. P. Freher. Theatro Viror. erudit. claror.
Hist. Musulman. l. 18. ut et supra in voce Gauri.
Vallis.
Unde gibber, istiusmodi pectoris tumore deformis. Cuiusmodi gibberi fictile signum, inter Saturnalitia munera, Mart. memorat, l. 14. Apoph. Epigr. 182. cuius epigraphe Sigillum Giberii fictile.
Origo sigilli, ex historia de Gegania praedivite femina, quam, cum candelabrum Corinthium, cum appendice Clesippi fullonis, gibbo foedi, emisset, huic tamen monstro postea nupsisse, eumque heredem ex asse scripsisse, ex Plin. l. 34. c. 3. diximus supra, ubi de Clesippea gibbo vero Cameli, vide in hac voce: ubi et de illo gibbos faciunt, ut et infra in voce Petaminarii. Hinc Gibbosus quo cognomine Ludovicus Dux Bavar. insignis Ingolstadiensem lineam terminavit, ut infra videbimus in voce Stephanus.
Gabala.
Gibelinos: eos autem, qui adversum a se Guelphos. Horum vocabulorum ratio est incerta. Hinc tandem varia et multiplicia scelerum genera in duo vel tria subsecuta sunt saecula, quam historiam Munst. l. 2. c. 3. fuse lateque scripsit. De iis sic Moret. Cum schisma, quo Innoc. II. Anaclerus Antipapa opponebatur, Ecclesiam totamque fere Europam in partes vocaret, hunc inprimis defendente Rogerio, Comite Neapol. et Sicil. a Normannis, qui has regiones sibi subiugaverant, oriundo, qui per integrum octennium satis pro voto bellum gessit. Conradus III. Imp. cum exercitu et Henrico nepote, in Italiam transiit. Cui ut re sisteret Rogerius, Guelphum Bavariae Ducem advocavit, sic novum bellum motum A. C. 1139. Quo, cum Bavari aliquando ad praelium se incitaturi, exclamarent, Hie Guelff: Caesarei, a loco, ubi educatus Henricus in Patria fuerat, quoque supra modum delectabatur Hie Gibelin, succlamarunt. Hoc enim loco nomen. Unde nomina partium, et in posterum Guelphi dicti, qui Papae, Gibellini, qui Imper. adhaerebant. Quae dissidia durarunt, usque ad A. C. 1228. sub Gregorio IX. et Frider. II. aliis adhuc ulterius ea extendentibus. Blond. 2. dec. 7. Sigon. l. XI. etc. Cuspin in Frider. II. Villan. l. 4. c. 78. Crantz. Saxon. l. 8. c. 8. Aemyl. in Lud. IX. Naucler. gener. 38. et 42. Horn. de factionum harum origine sic: Contendebant, inquit, de Imperio duae potentissimae familiae, Henricus Superbus Bavariae et Saxonum, ac Conradus III. Sueviae, Duces, inter quos ad opp. Winsbergam praelio fervente A. C. 1140- Bavari inclamare suum Guelphum (Henrici Ducis fratrem) Suevi suum Weiblingen, quod opp. hodie Ducatus Wirtembergici est et in quo natus ac educatus Conradus fuerat: unde Guelphorum et Gibellinorum (ex Weiblingen Italis vocem detorquentibus) nomina. Sed cum paulo longius petita videatur haec origo, aliam suggerit Ioh. Kraus Canonicus Argentinensis in Vitis Impp. e domo Brunsvic. Clamor, inquit, adhortationis ad resistendum ac fortiter dimicandum, in exercitu Welfonis fuit iste: Hie Welff; unde Fridericus ad confusionem Welffonis, praecepit clamore in suo exsertitu, Hie Gybeling, quia in illa villa nutrix illum insantulum lactaverat. Itali autem, et Galli et Longobardi, non intelligentes, quid esset: Hie Welff et Hie Gybeling, fecerunt sibi exponi; quibus declaratum fuit, quod Papales significarentur per Welff, et
Hist. B. S. l. XI. c. 14. 15. et seqq. Baro A. C. 1107. et 1112.
Falaesa.
Calpe dictus, Arabice Gibeltarif i. e. mons Tarif inquit Ortel. quasi vero Tarif nomen proprium sit, ac non potius appellativum, quorum primus a Calpe Hispaniae extimo (ut dictum est) monte. Gibraltar enim nihil aliud est, quam mons extremitatis, Fullerus. Moret. urbs est Andaluziae, cum freto famoso, inter Europam et Africam. Portu urbs gaudet egregio. Grot. Ann. et Hist. Bel.
Gibal Tarif, Urbs parva et munita Hispan. sic dicta a Duce Mauro. Ad Fretum Herculeum, nunc Destroit di Gibraltar. Ante Calpe dicta. Vide ibi. Inde 4. mill. distant Heracleae rudera, Gibraltar Vieio, Baudr.
Gita Antonini est, iudice Simler. Forte hodie Galfanacar, ut Moletius ait.
Ann. sacr. Ioseph. Antiqq. Iud. etc.
exercitum contrahere significat, unde Pasi-gedud, i. d. Persarum exercitum, dictas vult. Salmas. ad Solin. p. 1202. Quemadmodum et apud Graecos nomen vallum significat, quo exercitus includitur, multis urbibus locisque haesit: in quibus aliquando exercitus castra metati essent, uti diximus supra in voce Charax.
in Paral. Min.
Gien. Ei proximum est Giemum vetus Gien le vieil inter Solliacum et Giemum, sed huic propius. Hadr. Vales. Not. Gall.
Brentz: post cladem Nordlingensem bello Germanico misere vastata et in cineres redacta, alienata aliquando fuit ab Imperio in Comites Helfensteinios. A. C. 1354. Vide Limnaeum Enucl. l. 4. c. 23. Germ. Giengen.
Frio. 9. leuc. a Granata in Bor. Habuit olim regni tit. aliterque Oningis dicta est. Incolae Aurigi, Gyrisoenni et Ilturgi quoque appellati sunt. Moret. Dict. Hist.
Gehazi, et vide eius historiam l. 2. Regum. c. 4. v. 12. 14. 25. 27. 29. et. 36.
Comm. in Politica et in Ethica Aristotelis ad Nicomachum, it. Comm. ad Institutiones Iuris Civilis; nec non Annotationes in Lucretium, eminent, quas tamen ultimas sibi ab ipso interversas queritur Labminus Praefat. in Lucretium, Comm. eius in Aul. Gell. fidei suae a moribundo auctore commissum, sibi vindicando, exprobrate non dubitat. Obiit Pragae A. C. 1604. Aet. 70. Val. Andreae Biblioth. Belg. Naudaeus Biblioth. Polit. Sicoppius de ratione Stud. Anton. Teissier Elog. erudit. claror. viror. Part. 2. ubi scriptorum eius catalogus, Alii.
Garbenda Moletio. Sanastopoli. Nigro.
Sat. l. 1. c. 20. Gigantas autem quid aliud fuisse credendum est, quam hominum quandan: impiam gentem, Deos negantem, et ideo aestimatam Deos pellere de caelesti sede voluisse. Et Cic. de Senectute, More Gigantum bellare cum Diis, quid est aliud, nisi naturae repugnare? Horum pedes in Draconum volumina desinebant, quod significat, nihil eos correctum cogitasse, totius vitae eorum gressu, atque processu in inferna vergente. Physici vero interpretantur Gigantes spiritus esse terrae inclusos, qui, dum exitum non inveniunt, fractis interdum altissimis montibus vi erumpunt, et fragmina ipsa quasi in caelum eiaculantur. Hos Poetae in campis Phlegraeis cum Diis congressos fabulantur; sed partim Iovis fulmine, partim Apollinis, et Dianae telis confixos cecidise, aliosque sub Aetna monte, alios sub Mycone, et Lipara insulis sepultos esse: nonnullos etiam in Tartara detrusos impietatis suae poenas in Antiqq. Iud. contendit, eos ex daemonum coitu cum mulieribus fuisse procreatos: cui quidem opinioni et Lactantius, ex Sacra Historia argumento sumpto, astipulari videtur. Sed D. Augustinus, ceterique recentiores Theologi recte istam reiciunt opinionem, quod Daemones cum mulieribus vere coire posse, prolemque aliquam suscipere, impossibile sit. Gigantum autem urbs maxima fuit Enos, circa Libanum montem, qui universo dominabantur orbi, ab occasu Solis ad ortum. Isti vastitate corporis ac roboris confisi, inventis armis alios terra nati, Approbat hoc etymon Orpheus
Ovid. Fast. l. 5. v. 35.
Vide Philonem, Sixtum Senensem, Lucilium, Torniel. M. D. 6. n. 13. A. M. 987. n. 15. et seq. 2590. n. 4. Salian. in Ann. etc. Nic. Lloyd. Hodieque Patagones, gentem Americae merid. communiter procerirate 6. et amplius cubitorum esse, adeo que ordinariam hominum reliquorum staturam excedere, memorant ltinerariorum Scriptores. An vero unquam natura tam vastam molem protulerit, qua praedita scribuntur inventa aliquot in locis cadavera 30. 40. 60. 100. et 200. cubitorum, merito dubitat Athan. Kircherus: cum natura certum omnibus animalibus terminum praefixetit, quem, dum actiones suas rite obire debent, egredi nequeunt. An Maiores nostri communiter hodierna statura nostra proceriores fuerint, ab Eruditis quoque quaeritur. Et Iuv. illud nemini ignotum, l. 5. Sat. XV. v. 70.
Sed si olim a magnitudine sua Miscellan. de Gigantibus, Chassagnonum de iisdem, Ant. Terillum de Termino magnitudinis et virium in animalibus, Ioh. Goropium in Origg. Kircher. praefatum Mund. Subterr. l. 8. s. 2. c. 4. Voetium Volum. I. Disput. de Creatione part. 8. p. 704. Auctorem Anon. Hist. Orbis Terr. Geogr. et Civ. c. 9. s. 2. § 10. cui titulus de Gigantibus, supra Gabbara, ut et infra aliquid in voce Necromantius, ubi de Hebr. Gigantes redditur.
Steph.
gigantum dimicantio, ut Plin. vocat, descripta, pars fuit Cycli Epici, de quo supra. Inter opera ex marmore Phidiae memoratur huic Auctori l. 36. c. 5. In scuto (Minervae) Amazonum praelium caelavit intumescente ambitu parmae, eiusdem concava parte Deorum et gigantum
ad Inaugurationem Bertucii Valerii, A. C. DC. LVI.
Gigarta Plin. l. 5. c. 20. opp. Phoenices ad Libanum montem.
Margaritha.
Cabo de las Penas, cum portu utcumque capaci; 18. leuc. Hisp. a Trileuco prom. in Ort.
lilium insigne Gallorum, quod Italis giglio, insculptum erat; quorum sex Florenum Rhodi constituebant. Aliis, a Fratre Roberto de Iuli (Ordinis Hierosolymit.) appellationem haec moneta sumpsit; dicunt enim ab eo institutum esse, ut singuli Gigliati singulis fratribus Dissert. de Monet. Florent. existimat, Gigliatos appellatos esse nummos Regum Neapolitanorum ex gente Francica, quod in iis scutum liliatum esset effictum: Certe Caroli I. Regis Siciliae aureum in Gazophylacio Regio, se vidisse testatur C. du Fresne, in cuius antica sedet Rex ipse, Labello effingitur, cum Inscr. DUCATUS APULIAE PRINCIPATUS CAPUAE. Sed et in posteriorum ex eadem gente Regum monetis expresla fuisse horum liliata insignia, constat ex Anton. Rufio in Comit. Provinc. laudato C. du Fresne in Gloss. Alii vero et quidem longe minoris pretii fuisse videntur Gillati, qui Guillots dicuntur in Regesto Parlamenti Paris. d. 12. Iulii A. C. 1378. Iidem vero forte Gillati illi, quorum mentio in Charta A. C. 1338. Dominorum Canneti in Provincia, et in Charta pro matrimonio Ferrandi Maioricani, cum Isabella filia Gulielmi Principis Achaiae, scripta Meslanae, A. C. 1313. apud eundem.
Herculis.
Steph.
Iglava.
Gilan, ad Abisirvium amnem, in Mediterr. Hinc mare Casp. saepe mer de Gilan dictiru.
seqq. Ursperg in Chron. Vide quoque infra, in Gilebertus.
advers. l. 45. c. 19. Item, auctor Chronici Imperatorum et Paparum. Item Flander, scripsit incendium pagi S. Amandi etc. Voss. Simler. Item, scriptor Hist. Hannonicae Meier ad A. C. 1071.
Bibl. Carth. p. 105.
Gesner.
de Hist. Lat. l. 2. c. 52.
in Catal. Trithem. Simler. Voss. Balaeus, etc.
de patr. doct. p. 111.
gest. Frider. l. 1. c. 46. et 47. et Moret. Dict. Hist.
Steph.
Collegium, Fraternitas, Societas. Graecis Gildhallas, i. e. Gildae aulas Angli vocant. Erant et extra urbem plurimae per villas Gilda, suis praediis et facultatibus satis locupletes: quae et convivia publica, instai primitivae Ecclesiae Agaprum, vicanis et advenis annue proponebant: sublatae anno 1. Eduardi VI. Perantiquae tamen reperiuntur in Francorum, Longobardorum, aliarumque gentium legibus, et Germanis hactenus in usu: qui Gilden appellant convivia publica a vicanis et agricolis Gloss. Arch.
Badonicus dictus. Eo antiquior fuit Gildas dictus Albanicus, qui obiit A. C. 512. Item, Benedictinus Anglus, plurima scripsit. Uster. Voss. de Hist. Lat. c. 21. et 37. Moret. Dict. Hist.
de bello Gild. Idem l. 1. in pr. Cons. Stilich. Carm. 21. v. 249. August. c. litt. Petil. l. 1. c. 24. Iornand. Zosim. Marcell. Comes.
ad A. C. 921. 923. et 926.
Steph.
Vanitas Vanitatum! Galatiae dein quaedam loca, cum suis incolenda ab Imp. accepit, Patritius etiam futurus, ni Arianismo petrinaciter adhaesisset. Procop. l. 1. et 2. de B. Vandal. M. Victor, isid. Theophan. et Grot. Hist. Vandal. Sic Vandalorum in Africa regnum desiit, post saeculum vix exactum.
Gulielmus,
Gylippus.
Petrus.
Petrus.
Epigr.
idem quod bauca seu baucalis, vas vinatium vitreum, Salmas. ad Pollion. in Claud. fictile, in Gloss. Camberonensi MS. apud C. du Fresne. Unde Gillonarius, officium Palatinum, apud Wisigothos, l. Wisigoth. l. 2. tit. 4. §. 4. idem cum Buticulario, apud Francos. De vocis Monum. Eccl. Gr. Tom. I. p. 744.
Batochina, Ins. ampla, in mari Indico, in Archipelago Moluccarum, ex Insulis, quas vulgo nuncupant Del moro, una est, in India Orientali. Caelum Sagis dicitur, ex qua panem conficinnt: a qua etiam arbore sucum eliciunt, quo vini loco utuntur. Incolae barbari ac crudeles, qui, ut olim, carnibus humanis vescuntur. Merc. Est inter Macassariam Ins. seu Celebes ad Occ. terramque Papuorum ad Ort. Urbem habet prim. cogn. in ora Occ. e cuius regione sunt 5. Insulae Moluccae. Sub Rege proprio. In illius tamen ora Occ. sunt fortalitia quaedam Europaeorum. Baudr.
Gilonitae.
de victu in Morb. acut. Com. 3. vinum album, cum veterascit, semper fieri gilvius, et tandem etiam flavum, tradit. Eundem colorem in equis saepe memorant Vett. Varro apud Nonium, in Badius.
Virg. Georg. l. 3. v. 82.
Ubi Serv. Gilvus est melinus color, quem vulgo fulvum vocant: imo flavum. Isid. Gilvus autem melinus color subalbidus. Melinus dici videtur colore malorum: Germ. falb, Gall. fauvo, quia ad flavum maxime accedit. Cuius coloris aiunt fuisse Nisaeos in Media equos, apud Persas tanti olim nominis, Phavorin. Sed, ut in vino, ita in equis, gilvus a flavo differt; quia in gilvo, color aliquantum dilutior est. Itaque Apocalyps. c. 6. v. 8. gilvus equus: ibi enim cum flavo miscetur album, ut in Timaeo docet Plato. Syrus interpres reddit equum pallidum: ita equus ille equiti suo, i. e. morti concolor, quae pallida est. Unde colligere est, pallidum et gilvum colores vicinos esse. Apud Zach. c. 6. v. 2. serukim equi, Bocharto gilvi exponuntur: sic in Es. c. 26. v. 8. vires dicuntur serukim et c. 19. v. 9 lina Aegyptia lina Serikoth: cruda viz. quae omnino nativi coloris, h. e. flavi vel subflavi, sunt etc. Vide eum Hierozoici Part. prior. l. 11. c. 7.
Sinum vel Silum dicatur, ubi terminetur Galilaea et incipiat Samaria.
Gindarenses: Plin. l. 5. c. 23. vel Gindari. Steph.
Gyndes. Tibull. l. 4. Elg. 1. v. 141.
hyaenetta, i. e. hyaenula, Rosomacha.
Ctesias.
du Naique de Gingi, Gall. estque inter regn. Bisnagariae ad Bor. sinum Ganget. ad Or. montes Malabariae ad Occ. et dit. Taniaor. ad Mer.
Zinziber.
Steph.
Phoen. Col. p. 807.
Gingram vocabant, in cuius luctu illam ad cantum accomodabant: sicut affini voce apud affines Aegyptios ginglarus habita est pusilla tibiola, sono acuro, ad monodias. Iul. Caes. Scalig. Poet. l. 1. c. 20. Graece Gingrina Solino quoque c. 5. Sive gingrinas, quae breviores licet, subilioribus tamen modis, insonant: aut milvinas etc. Ad quem locum notat Salmas. ab imitataione soni, quem anseres faciunt, nonnulos vocem arcessere. Certe Hesych. gingrire, quod anserunt proprium. Sic vicissim de tibicinibus gingritor tibicen, apud Fest. p. 119.
Gerugnone Leandro, parvus, cum vico cogn. 5. mill. a Fano S. Leonis, Urbinum versus, in dit. Pontif. 6. a confin. dit. M. Duc. Hetruriae.
cuius pater est equus et mater asina. Hinc pro mulo pulilo usurpatur vox Mart. l. 6. Epigr. 77. cuius Epigraphe in Afrum.
Ubi antea legebatur, mulo, item gibbo. Nempe Poeta scripserat ginno et glossator aliquis, mulo in margine, quam vocem ahi ginno, gibbo Sat. 8. l. 3. v. 32.
nanus est seu pumilio mulo insidens aeque pumilo. Pro ginno vero vel hinno burdonem sequior aetas dixit. Epigr. vet. de ambigenis,
Saepe tamen burdo et mulus promiscue sumuntur etc. Bochart. ubi supra c. 20.
Geneal. Nassov. MS.
Nisi vocatur. Siccata flaverscit, fibras seu capillos, quibus alimentum sugat, vix habet, nigricantibus venulis circumspersa. Cum manditur, dulcedine ingrata est, Leao valde nobilitat etc. Auctor Anon. Sinae et Europ. c. 31. ubi plura de mira nobilis huius radicis virtute.
in Chronoo. Iudaeorum sub Templo II.
Nilus vocatur. Quo nomine etiam vocatus est mons Iudaeae, apud quem Salomon in Regem unctus fuit.
Hist. Cortusior. l. 5. c. 7. monomachia ludicra: vox Ital. Gallis Iouste, Niceph. Gregorae l. 10. et Cantacuzeno Dissert. ad Ioinv. 6.
in D. Claud. Denique, Scitharum diversi populi, Peucini, Trutungi, Austrogothi --- Gipedes, Celtae etiam etc. Gepidae sunt Iornandi aliisque; sed Graecis scriptoribus saepe Ungari olim dicebantur Gipedes, se offendisse, refert Casaub. ad locum. Coripp.
At Graeci, ut dictum, Getarum filios: quidam quasi Terrae filios. Quemadmodum Erulos paludibus, in quibus habitabant, nominis originem arcessentes. Vide Salmas. ad Vopisc. in Prob.
Obertus, mel. Huebertus.
in quadam epistola ad Fabium Gallum, Non omnibus dormio. Lucil. apud Beroald.
Niger Merc. Claudian. ditissimum vocat de Laud. Stilich. l. 1. Carm. 21. v. 252.
Alii Ger, Gil, Gis notissimus amnis.
Comp. Hist. Univ.
Antonius.
in Chron. Hisp. c. 4.
Cynthius.
Troubadours. Primus creditur quoque tetradecastichorum, quae Sonnets Gall. auctor. Obiit A. C. 1278. Eum Patrarcha imitatus est. Nostradam. in vita Poet. Prov.
Lilius Ferrariensis, discip. Baptistae Guarini sub Demetrio Chalcondylo Mediolani, Graeco studio operam navavit, memoriae felicissimae, sed in direptione urbis Mutinae bonis suis, Aurea ingenii doctrinaeque Giraldi monumenta vocat Voss. de Mathem. p. 424. inprimis de Vitis Poetar. Idem de Poet. Lat. c. 7. exacte enarrat Ant. Teissier in Elog. Vide et Leandr. Alberti Descript. Ital.
patr. doct. p. 89. Vide et Silvester.
Meladii auctor. Verd. Bibl.
Tuncus, Hist. Melit. Columb. in Manuesca. Bouch. Hist. Provinc. l. 9. etc. Vide et Bernardus.
Lotophagitis. Est in regno Tripolitano, vix 1. mill. a Continenti Afr. cui ponte iungitur.
in D. Claud. Albam subsericam unam, cum purpura Girbitana; dicta est ab Ins. Girba, quae Meninx est Vett. in Oceano Mer. hodie Gerbi. In qua nobilissimum baphium; cuius mentio in Not. Imp. ubi Girbitanum baphium non semel memoratur; unde proin Gilbitana haec purpura, apud Pollion. cum prius nullo sensu cogeretur Succubitana, Salmas. ad eum.
Cassifat de Girgio.
Gingiro seu Giring, et est conterminum regni macao. I. Voss.
Diris vel Siris, Ptol. ad Solin. p. 420. et 421.
de Cunnas, unde Acunniorum seu Acugnorum gentile nomen. Ex qua gente saeculo decimo quarto vixit Martinus Vasquezius de Acunna, qui ex secundo quidem matrimonio, cum Maria Lusitana, Comitum Valentiae auctor fuit; in primo autem coniugio ex Teresia Girona Alphonsum Tellez Gironum genuerat: Fuerat autem haec Teresia, ex antiqua et celeberrima Gironum (et quibus Rodericus Consalvi memoratur vixisse A. C. 991.) stirpe oriunda, nominisque haeres, unde Alphonsus Martini fil. a Matre Gironis nomen adsumpsit. Huic uxor desponsata Maria filio Ioh. Fernandi Pacheci Dn. de Bello Monte: quae suum item nomen in hanc gentem intulit. Et quidem primo filio Ioh. Pacheci nomen impositum, alteri petro Gironi; a quo descendunt Comites de Urenna, e quibus dein Duces de Ossuna et March. de Pennafiel orti. Petrus enim Giron M. Mag. Ord. Calatravae, defunctus A. C. 1466. ex Isabella de las Casas Ioh. I. Telles Gironis Com. de Urenna pater fuit: quo et de la Voga Velsco, natus Ioh. II. ex Maria de la Cueva suscepit Petrum Gironem Ducem de Ossuna, cui Leonora Anna Guzmann (exstincta A. C. 1573.) genuit Ioh. III. March. de Pennafiel Duc. Ossunae: cuius ex Anna Maria de Velasco fil. Petrus Giron Dux Ossunae, in matrimonio Catharmae Henriciae de Ribera, fil. habuit Ioh. Tellez IV. Duc. Ossunae, March. de Pennafiel, caput nominis Giron, cui nupsit Isabella filia Christophori Gomezii de Sandoval et Roxas D. de Uzeda atque Mariae Manriciae Padi la, soror Francisci etc. Obiit autem praefatus Ioh. Tellez IV. A. C. 1656. relicto fil. Casparo Tellez Girone Duce Ossunae et Uzedae March. de Pennafiel Com. de Urenna. Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobil. Europa. Part. I. p. 70. et Part. III. p. 87. In Ioh. vero (filii primi Alphonsi supra dicti) Pacheci cognominati March. de Villena et Duc. de Escalona filiis cognominum itidem diversitas est. Primogenitus namque Pacheci servavit nomen, et auctor est Ducum de Escalona, de quibus supra dictum. Alter fil. Petrus, a matre Portocarreri nomine accepto, ex se Marchiones Villanovae dedit: in eius tamen posteris, praeter Portocarreri commune nomen, aliarum etiam familiarum a matribus appellationes reperias. Tertius, Alphonsus Tellez ad Gironum nomen rediit, et ab illo Domini de la Puebla in Montalvan, qui postea Comitum dignitate ornati sunt, et subinde Pacechorum nomen renovarunt, derivantur. Vide eundem Phil. Iac. Spener. in Ind. Part. I. in voce Giron et Pacheco.
Iohannes.
Auct. Hist. Franc. p. 793. Aventin. etc. Item fil. Caroli simpl. nupta A. C. 912. Rolloni Normanno.
Statutis Vilhelmi Scotiae Regis c. 23. §. 4. Saxonice Hand-ax, securis bellicae species fuit. Vide Henr. Spelmann. in Gloss. et Skenaeum de Verb. signif. in voce Gysarum.
Comm. illustravit Metamorphoses Ovidii, et Prudent. Poetam Christianum, in quo poste riori tamen desiderat Barthius auctoris modestiam, Val. Andreas illas Notas exscriptas arguit, ex Arnoldo Laur. Berchemo. Praeterea
Gisilberti, celebris Lotharingiae Ducis, quem cum Carolus Simplex peulisset, restituit socer, Henricus Auceps Imp. Sed postea rebellem affinis Otto I. praelio occidit A. C. 939. Plura vide infra in voce Raginerus.
One Castaldo.
Ursidongus, et coenobii, quod prius Cella Apostolorum dictum est; ad Hamam vel Hagnam fluv. prope Castri locum seu Montes Hannoniae, in Dioecesi Cameracensi, etc. Gislenus, regnante apud Austrasios Sigeberto pio, Dagoberti filio, cellam condidit, quae totius Hannoniae prima est, Hasnonio secundum locum tenente. Hadr. Vales. Not. Gall.
Guines, opp. est Flandriae, stagno impositum, hinc aquis, inde silvis et montibus cinctum, caput Comit. cognominis, cui Ardea castellum Ardre, Fielnae, Fiennes, Witsant, Andria, Bredenarda, Sangata et Colemude castella, aliaque attribuuntur, Fluvium Gisnarum Ledum nuncupare videtur Gul. Abbas Andrensis in Chron. qui et stagni Gisnarum meminit. Primus Comes Sifridus Danus fuit, ab Arnulfo Flandriae Com. in fidem acceptus. Idem. Fuit postmodum hic Comit. cum Calesio per Ann. 1210. sub Anglis.
in Loc. Hebr.
Munio Regii Dangionis Gisortiensis, praefectus Regiae arcis turrisve Gisortiensis ac munitionis memoratur Orderico Hist. l. 12. Vocant autem hodie Galli Dangionem le Donion, summam arcis praecipuaeve turris partem, seu supremum eius tabulatum: quo in loco Nobiles olim vel Castellani habitate in Phil. Aug. Hadr. Vales. Notit. Gall. etc. Vide Caesortium.
Pago dicitur Volatertano. Aliis hodie Gisse dicitur. Vide infra. Plin. l. 3. c. 21.