CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

HERIBERTUS [2] Clericus Aurelian. A femina quadam, ex Italia veniente, Manichaeismum hausit, iunctusque Lisoio, qui ambo in clero eruditione longe eminebant, plurimos seduxit. Hi tandem, sub Roberto Rege Conc. convocato, convicti A. C. 1017. et cum renuntiare errori nollent, ambo combusti sunt.

HERIBERTUS [3] de Bosham, Cardin. Sec. 12. Auctor vitae Thomae Cantuar. et itinerarii. Gesner. in Bibl. Vosi. de Hist. Lat. l. 2.

HERIBERTUS [4] Losinga Anglus, A. C. 1120, Monachus Cluniac, scripsit adversus malos Sacerdotes, de prolixitate temporum, de fine Mundi, etc. Vide Hebertus.

HERICIUS seu HERINACEUS in cibis, apud Damirem, Scriptorem Arab. c. de Reptil. Tum autem carnem eius iucundam esse, si capite percusso uno ictu interficiatur, prisquam in se urinam reddat, tradit Plin. l. 30. c. 8. qui idem prolixe animal hoc describit l. 8. c. 27. Vide supra, in voce Erinaceus.

HERIGERUS Abbas Benedictinus, scripsit de corpore et sanguine I. C. vitas Episcoporum Leodiensium, Ursmari carmine etc. Obiit A. C. 990. Sigeb. Catal. c. 138. Philippus Bergom. l. 12. Chron. Suppl.

HERILES Principum seu Dominorum filii quasi minores Heri; quos sequior aetas Domicellos dixit. Vide Terent. in Phorm. Act. 1. sc. 1. v. 5. Prud. peri\ stefa\n in Fructuoso Hymno 7. v. 23. Alios: *desposu/noi Xenoph. Theophilo, Harmenopulo etc. Eodem modo Regum Fratres vocat Ionas Aurelianensis, Praef. ad Opusc. di Instit. reg. ad. Pipinum Regem Aquit. Vide supra in Desposini.

HERILLUS Chalcedonius philosophus, Zenonis discip. qui cum audisset sicentiam laudatam esse ab Aristotele, et Theophrasto, summum bonum in ea posuit. Cie. l. 4. Acad. Qu. et l. 2. de Fin. Quibusdam Carthaginensis est. Sequenti tempore ad Cyrenaicos deflectens, vitiis frenum iaxait, tandemque fame periit, Diog. Laert. l. 7. in Zenone.

HERIMANNI seu ARIMANNI certum nominum apud Longobardos genus, quos immediate subditos fuisse Comitibus ipsis, Iudicibus, Sculdasiis etc. legimus in LL. Longobard. sub quibus in oppidis et castris militabant, invigilabantque eorum tuitioni: quasi viri exercivum, ex Gern. here. exercitus et mann. vir; Galli dicerent Hommes de guerre, Hommes d'armee: adeo que milites, beneficia ac praedia ab Imp. concessa possidentes, vassalli imores. Goldast. Vel certe fuere [orig: fuêre] ipsi villarum incolae seu subditi, prorsus diversi a servis, cum nulli oneri subiacerent, praeterquam hostis et placiti, ex here dominus et man homo, quasi Homines Domini, i. e. vassalli. Liberae enim conditionis homines fuisse, certum est. Obligatio eorum eundi in exercitum, Arimannia seu Arimandia, Feudor. l. 5. quae merito intcr iura Regalia ibi recensetur etc. Vide C. du Fresne in Gloss. in voce hac.

HERIMANNUS Abbas monasterii S. Marini, Tornaci, scripsit de instauratione eius, facta ab Odone, qui postmodum Ep. Cameracensis fuit. Hic [orig: Hîc] de Regibus Galliae et Comitibus Flandriae varia habentur notatu digna. Sec. 12. Chron. Tornac. Simler. Voss. etc. Vide Hermannus.

HERINUM Ferr. Reina, opp. Calabriae, inter Consentiam 16. et Lampetiam 10. mill. pass.

HERIOTUM vel HEREOTUMa Germ Heer, i. e. exercitus, militaris fuit supellectilis praestatio, quam obeunte vasallo, dominus reportavit in sui ipsius munitionem. Origo a Clodoveo Francorum Rege qui cum Alamannos circa A. C. 511. praelio funestissiumo attrivisset, alios fisco, alios Eccelsiae in servitutem tradidit. Indixit praeterea, ut cum moreretur quispiam ex iis paterfamilias, Regis vel Ep. procurator. praestantissimum eius e stabulis iumentum aut vestem ex aedibus pretiosissimam (Germanis hodie best Haupt ) tolleret, B. Rhenan. Rer. Germ. l. 2.

HERIPERRELUS apud Browerum Ann. Trevir. p. 473. equus militaris, quem tres mansi collato sumptu Seniroi, Curiam Imp. vel Longobardicam aliamve meditanti expeditionem, cogebantur subministrare, addito mancipio quod equum curaret. Vox Germ. est, Lat. Domini equus, vel Exercitus, i. e. militaris equus.

HERIPHILE alias Sibylla Erythraea, agebat, ut vulgatior est opinio, antequam a Graecis obsideretur Troia. At Strabo l. 13. p. 645. duas secit Erythraeas Sibyllas: Priscam nempe alteram, item alteram recentionrem, Athenam nomine, tempore Alex. Porro Lactant. Erythraeam Babylone natam esse ait, et se Erythr aeam appellari maluisse, quae sola nomen suum carmini verum inseruerit: et a Graecis ac Latinis praecipus dicta sit. Vide Lactant. de falls Relig. l. 6. c. 6. Div. et Lib. de ira Dei c. 2. Fenestella legatos Erythras a Senatu Rom. missos esse refert, ut huius Sibyllae carmina Roma [orig: Româ] deportarentur: et ea Coss. Curio et Octavius in Capitolio (quod tunc erat curante Q. Catulo refectum) ponenda curarent. Erythrae autem urbs est Asiae minoris.

HERIUS [1] ins. maris Pictonici, vulgo Heis: nunc l'isse de Nermonstier, ab insigni Monasterio Benedictinorum vel Prioratu Nigro dicto, cuius auctor Filibertus fuit. Ibi et Abbatia Alba est, l'Abbaye Blanche, Monachorum Beruardinorum, Ambitu leucas 4. latitudine unam ins. implet, et oppid. habet 800. domorum. Hardr. Vales. Not. Gall.

HERIUS [2] Gall. Lugdunensis fluv. Ptol. Quibusdam Vidana, seu Vicenonia. Quid sit, non constat. Baudr.

HERLININI Milites apud Petr. Blesensem Ep. 14. per contemptum vocantur Aulici, quod poculis potius, quam gladiis, dimicent. An ab Herlino, Anglo, exercitus in Saracenos ductore, sed militiae prorsus imperito? vide Car. Macr. in Hierol.

Epicuri, opibus egens, ingenio dives, a Praeceptore successor dictus, qui in Horto suo doceret. Obiit apud Lysiam. Scripsit 22. literas de Empedocle, 2. libb. de disciplinis, alique contra Aristot. et Platon. Diog. Laert. in Epicuro l. 10. Gassend. l. 1. urtae Epicuri. c. 8.

HERMAE [1] apud C. Nep. Alcib. c. 3. Accidit, ut una [orig: unâ] nocte omnes Hermae, qui in opp. erant Athenis, deicerentur, praeter unum, qui ante ianuam Andocidis erat, Andocidisque Hermes vocatus est. Graecis *(/ermai, sunt tetra/gwnoi ki/ones2, quadratae statuae, aeneae aut marmoreae, sine manibus, caput humanum ostendentes, relique corpore rudi relicto, Mercuriumque referentes, unde nomen, quas ante ianuas religonis ergo positas habuerrunt [orig: habuêrrunt] Athenienses. Apud eosdem singulae Tribus in viis publicis similes statuas erectas habuisse videntur: Ut et viri de Rep. bene meriti. Ponebantur etiam in biviis, triviis et quadriviis et in fronte scriptum habebant, qua [orig: quâ] via [orig: viâ] duceret, insuper salubria quaedam vitae monita, qua de re vide Voss. de Orig. et progr. Idol. l. 2. c. 32. et supra Enoduis et infra Trivium. Quod primum fecisse Hipparchum, inscriptis Ethicis praeceptis saluberrimis, tradit in eo Plutarch. Sed et Hermae propu/laioi ante portas statuebantur quorum unum Anagniae ictum caelitus, refert Liv. l. 27. c. 5. etc. Vide Hildebrand. ad Nep. Apud Philox. *(/ermas2 a)feth/rios2, repagulum est in Stadio, quod ab Hermulis, (Parvis huiusmodi statuis) laxabatur, inventum Tlepolemi Myrensis. Ita enim is,

*ulhpo/lemos2 o( *mureu\s2 *(erma=n a)feth/rion e(/rma.
*)isodro/mois2 qh=ken pai=s2 o( *polukri/tew kl.

Quod inde in Circum traductum, teste Cassiod, Nempr transversarium lignum, inter duo arrectaria et exstantia positum, quod u(/splhgc dicebatur, signo dato funibus laxabatur, et in lineam cavatam (quae balbi/s2 ) decidens, limini ianuae complanato simile exsistebat, quo pacto potestas dabatur currendi. Duo vero illa ligna arrectaria, quae e)panasta/seis2 e(kate/rwqen th=s2 balbi/dos2 Hesych. in modum Hermarum efformata fuere [orig: fuêre], qui fune demisso utrinque repagulum solvebant. Qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 924. ut et supra in voce Balbis. infra item Repagula. Adde quae dicemus, in voce Mercurius, it. Somnia etc.

HERMAE [2] duo pueri dicti, qui occupabantur olim circa eos, qui Trophonii oraculum consulturi erant. Paus. Boeotic. ubi de eo, prw=ta men\ th=| nukti\ au)to\n a)/gousin e)pi\ to\n potamo\n to\n *(/erkunan, a)gago/ntes2 de\ e)lai/w| xri/ousi kai\ lou/ousi du/o pai=des2 tw=n a)stw=n e)/th tri/a pou kai\ de/ka gegono/tes2 ou(\s2 *(erma=s2 e)ponoma/zousin: ou)=toi katabai/nonta/ ei)sin oi( lou/ontes2, kai\ o(po/sa xrh\ diakonou/menoi, a(/te pai=des2. Deducunt sacrificati eum (consultorem) noctu ad Hercynamfluv. ibi hominem Deo perungunt et ablunt pueri duo ex oppidanorum liberis annos ferme tredecim nati: Hermas (i. e. Mercurios) illos nuncupant. Hi sunt. qui decendentem abluunt, quique ministrant quibus opus omnia, ut puerorum est captus.

HERMAEA [1] seu Mercurii prom. Africae propriae in ora inter Carthaginem, et Hadrumerum, Capo Bon Merc. et Capo di Nubia Olivario. In mare Medit. versus Pantalaream Ins. maxime excurrit; 70. mill. a Tuneto in Bor.

HERMAEA [2] Gr. *(ermai=a, festum erat apud Cretenses, in quo Domini servis epulantibus ministrabant. Caristius in Hist. Comm. apud Athen. l. 14. c. 10. Idem mos apud Athenienses obtinuit, et Babylonios, apud quos durante festo Saceas, per 5. integros dies, fervi imperabant suis dominis, et unus ex illis stolam regiam induebat. Ctesias Ann. Persic. l. 2. et Beros. Rer. Babyl. l. 1. Simile omnino ius in festo Peloria dicto, apud Thessalos; Et cui ignota Saturnalia Romanorum? Vide Thom. Dempster. Paralio. in Ioh. Rosini Antiqq. Rom. l. 4. Sed et in urbe Pellene *qeoce/nia, vel *(/ermaia, Ludos, quibus e)/paqlon erat laena, memorat Salmas. ad Solin. p. 849. At apud Sent. in Tib. Claud. c. 10. Hermaeum diaetae nomen est, seu domus [orig: domûs], quae a parte fam. Caesareae inhabitata videtur. Casaub. sicut de Gelotiana Domo videmus. Vide quoque supra, ubi de Gymnasiis, et infra in voce Zeta.

HERMAEUM prom. Thraciae ad Bosporum ultra Byzantium, Neocastro P. Gyllio. Est et prom. Sardiniae. Ptol. in ora Occid. quod Marasso vulgo dicitur. Nunc Capo della Cacca, prope Algaram Urb. in Occ. Item locus Mysiae ad Hellespontum Polyaeno, inter Parium ad Bor. et Lampsacum ad Mer. inde 70. hic 200. stadiis distans. Apud Philostart. in Sophist. accipitur, pro thesauro in aedificiis reperto: item pro lucro ingenti, et quod fortuito nobis obtigit.

HERMAGORAS Aeolides Carion cognominatus, Rhetor egregius, scripsit artem Rhetoricam libb. 6. De diligentia orationis, de decoro, de elocutione, et de figuris. Decuit Romae Aug. tempore, decessitque senex. Item Amphipolitanus philosophus, discip. Persei, plures scripsit Dialogos, Suid. Alius philosophus et orator. Cic. in l. de claris Oratoribus.

HERMAMMON duorum Numinum Mercurii et Ammonis in unum conflatum nomen. Vide supra Heraclammon.

HERMANDURI Plin. l. 4. c. 14. et mel. Hermunduri, Germ. pop. Cheruscis finitimi, in eo tractu, quem hodie Misniam vocant. Baudr. habitabant, ubi nunc Voigtlandia, pars Austr. Thuringiae et pars sup. Franconiae. Vide B. Rhenan. Rer. Germ. l. 1. tit. Marcomanni cum Nariscis et Hermunduris, in Noricum et Rhetiam II. que et Vindelicia: ibique Notas Cl. Othonis IC.

HERMANDUS Arachosiae fluv. Plin. l. 23. c. 5. Erymanthus a Polyb. vocatur l. 2.

HERMANNI Saxum vulgo Hermann -seu Ehrenbreitstein, arx firmissima Germ. ad Rhen. in colle, opposita Confluentiis, ubi Mosella in Rhenum labitur, 8. leuc. a Moguntia in Cire. 10. a Coloia in Austr. sub Elect. Moguntino. Nota longa [orig: longâ] obsidione, A. C. 1636.

HERMANNUS [1] Lotharingus cogn. Comes Salmensis, post Rudolphi Suevi obitum, contra Henricum IV. Imp. electus, A. C. 1081. interfuit Synodo Quintilineburgensi, in qua Imp. excommunicatus est. Mox desertus a suis, in Lotharingia Obiit, A. C. 1088. Metis sepultus, Berthold. Hist, Sigebert. Marianus, etc.

HERMANNUS [3] Thuringiae Landgarvius, ducta [orig: ductâ] Sophia [orig: Sophiâ], filia [orig: filiâ] Friderici V. Com. Pal. Saxoniae, domus haeres evasit: Pater Iudithae, quae nupta Theodorico, fil. Othonis Divitis March. Misniae, illam praetensionem in domum Witikindeam intulit: proin ultimo eius gentis Herico Exstincto, A. C. 1249. Theodorici fil. Henricus cogn, Illustris, Landgraviatum sibi vindicavit; cumque eo Palatinatum Saxoniae in familiam suam postliminio reduxit, vide Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal. Hist.

HERMANNUS [6] III. iun. fil. prioris, pater fuit Alberti IV. quo mediante reconciliati sunt Rudolophus I. Imp. et Eberhardus Wirtenbergicus, ac Bertholdi Ep. Argentorensis; A. C. 1223. a quo adversus Henricum fil. Friderici II. Imp. bellum feliciter gestum est.

HERMANNUS [7] IV. pater fuit Hermanni V. (ex hoc avus Hermanni VI. cuius fil. Fridericus IV. Hermannum VII. genuit. Friderici V. et Lucelmanni II. patrem:) Conradi, in cuius posterorum ultimo Fridenrico, A. C. 1439. Exstincto, Teccensium Ducum stirps desiit, ditionibus in domum Wirtenbergicam, Beatricis seu Iudithae filiae matrimomo, illatis.

Principes ex Fam. Badensi.

HERMANNUS [8] fil. Bertholdi I. Zeringiae Ducis, frater Bertholdi H. fami Zeringio. Teccii auctoris, Hochbergio Badeufem orsus est Hic Hochbergam et alia in Brisgoia, ex avita hereditate, cum tir. Marchionis obtinuit: Mortuus A. C 1074. Eo natus

HERMANNUS [9] I. accepta [orig: acceptâ] a coniuge Iuditha Badensi ditione, huius sumpsit titulum, in fam. nova primus.

HERMANNUS [10] II. fil. prioris, Conrado III. Imp. in expeditione primo Weinspergia, dein Asiatica militavit. Obiit A. C. 1160. pater ex Berrtha Lotharingica fil. cogn.

HERMANNUS [11] III. fil. Hermanni Il. Friderico Barbarossae inprimis gratus, dono ipsius Veronam, post victoriam adversus Mediolanenses, accepisse creditur. Obiit Antiochiae, A. C. 1190 quo herum secutus erat. Pater hermanni IV. Badensis, et Henrici, (cui quoque fil. Hermannus erat, pater Henrici III. Rudolphi et Friderici) Hochbergensis rami, auctorum.

HERMANNUS [12] IV. Badensem Marchionatum, in divisione, obtinnit, cumque Friderico II. adversus fil. Henricum rebellem studeret, ab hoc vexatus strenue se defendit. Ab uxore Irmengardi filia Henrici Brunsvicensis Com. Pal. Rheni Durlacum, Pfortzhemium et Etrlingam, nactus, Obiit A. C. 1242. Eo nati Hermannus et Rudolphus.

HERMANNUS [13] V. fil. prioris, ducta [orig: ductâ] Gertrude, filia [orig: filiâ] Henrici Meilingensis, herede Austriae, hunc et Stiriae principatus adiit, et morte sua [orig: suâ] A. C. 1250. transmisit ad fil. Fridericum, qui A. C. 1268. Neapoli, cum Conradino Sueviae herede, decollatus, sororem reliquit Agnetem, quae mater fuit Ehsabehae Tirolensis, Alberto Imp. primo inter Habspurgios Austriae Ducinuptae.

HERMANNUS [14] VI. fil. Rodolphi, de quo supra, bello adversus Walramum Com. Bipontinum, victor, Obiit A. C. 1291. pater Friderici II. cui Hermannus fil. fuit, Rudolphi V. et Hermanni VII.

HERMANNUS [15] VII. fil. natu minimus Hermanni VI. improlis Obiit. A. C. 1300.

HERMANNUS [16] VIII. fil. Hessonis, Rudolpho fratre Hermanni V. geniti, frater fuit Rudolphi Herssonis, de Imp. Ludovico Bav. bene meriti.

HERMANNUS [17] fil. minor Eduardi Fortunati, Marchionis Badensis, nat. A. C. 1596 ex Maria filia Iodoci ab Eicken, Rodemacheram nactus est. Pater Caroli Vilhelmi Eugenii et Philippi Balthasaris. Vilhelmus vero, maior natu Hermanni frarer, et ipse fil. inter alios genuit Hermannum, qui, Canonicus Coloniensis et Paderbornensis, Caesari adversus Suecos in Pomerania militavit, dein legionum a Circ. Bugundico adversus Turcam scriptarum destinatus Imp. hodie magna pars exercitus Imperialis, egregie rem gerit, in Philippoburgi expugnatione inprimis, opera [orig: operâ] strenue nuper navata [orig: navatâ]:

HERMANNUS [18] fil. Ludovici Hassiae Landgravii, ex Comite Spanhemia, patruo Henrico Ferreo successit. Auxilio Misnensium, (cum quibus confraternitatem, prtus iam ab Henrico II. Puero initam, confirmavit) hostiles Brunsvicensium conatus retudit. Ptinceps doctissimus, Obiit A. C. 1413. pater ex Margaretha Norimbergica Ludovici Mitis, seu Pacifici, inter cuius filios Hermannus Archiep. Coloniensis fuit: qui cum pro Ruperto Palatino arma gereret Carolus Dux Burg. et Hermannum Novesii Obsideter, hic iam cum extrema fame colluctatus, fratris Ludovici Pii, qui Cassellas tenebat, auxilio et superveniente exercitu Imperiali servatus Est.

Vladislaus HERMANNUS fil. Casimiri Poloniae Regis, regio nomine abstinens, Princeps voluti dici: cum Bohemis feliciter pugnavit. Ei successit A. C. 1102. fil. Boleslaus Crivoustus. Vide Phil. Iac. Spener, Syll. Geneal. Hist. etc.

HERMANNUS [19] cogn. Saxo, Ep. Merensis, post Adalberonem Lucemburgicum, Gregorii VII. contra Henricum IV. Partes amplexus, surrogato Brunone, depostitus est. Obiit A. C. 1090. Gregor. VII. l. 1. Ep. 53. et 82. l. 8. Ep. 20. Sigebert. Meutiff. Hist. Met. etc. Item, Abbas Benedictinus, in Bavatia, Benedicti vitam scripsit. A. C. 1280. HERMANNUS Appeldorn Carthus. Coloniensis, scripsit varia. Obiit A. C. 1450. Petreius B. C.

HERMANNUS [20] Bilingius ab Othone I. Imp. Saxonae ducatum, praeteritis agnatis, accepit et ad posteros suos, quorum ultimus Magnus transmisit, Phil. Iac. Spener. in Fam. Sax.

HERMANNUS [22] Contractus, a morbo sic dictus, fil. Wolferadi, Comitis Weringensis, Monachus Richenov. Graece, Larine, Arbice doctus. Auctor inter alia Chronici de 6. mundi aetatibus, quam A. C. 1054. finitam Bertholdus continuavit. Obiit Aleshusiae. Urstisius de Script. Germ. Marianus Scotus, in Chron. Aventin. Balaeus, Voss. etc.

HERMANNUS [23] Grun. Cos. Coloniensis, a duobus Canonicis leoni obiectus, feram feliciter confecit, circa A. C. 1260. quo Ep. Urbem sibi subicere omni nisu conatus est. Georg. Horn. Orb. Polit. Part. 2. cum Animadvers. Menckenii.

HERMANNUS [25] Lerbeke, Iacobinus, Chronicon Comit. Schauenburg scripsit. Sec. 15. Meibomius edidit. A. C. 1620.

HERMANNUS [26] Moersensis Comes Vidensis, Achiep. Colon. Reformationem Religionis, Bucerum et Melanchthonem adhibuit, A. C. 1543. Hinc Caroli Imp. et Pontificis auctoritate loco morus, et tota [orig: totâ] ditione Evangelium iterum exulare iussum, A. C. 1547. Obiit A. C. 1552. Inter eius successores eodem sec. Gebhardus fuit Truchsessius, eiusdem instituti, nec Fati dissimilis, vide ibi.

HERMANNUS [27] Petra vel. Petri, Carthus. Brugensis, de regimine Monialium, de Immac. Conceptione, etc. scripsit, Obiit A. C. 1428

HERMANNUS [28] Risswich Batavus, Angelos creatos esse negavit. Animae quoque immortalitatem, Infernum que inficiatus, materiam Elementorum aeternam esse asseruit: ut taceam quae de Mose deliria, quas de Christo blasphemias evomuit, Scripturam S. tandem V. T. reiecit. Vivicomburio Hagae Comitis punitus, A. C. 1512.

HERMAPHRODITUS Mercurii et Veneris fil. ut ex ipsa statim vocis compositione apparet. Nam Mercurius *(ermh=s2, Venus *)afrodi/th Graecis dicitur. Hic cum vagabundus in Caria ad limpidissimum fontem, quem Salmacis nymphaincolebar, pervenisset, illa subito eius amore correpta (erat enim adolescens formosissimus) cum neque blanditiis neque precibus adconcubitum flectere eum posset, simulato recessu post verpres latuit. Is autem nympham abiisse ratus, fontem nudus intravit: quod videns Salmachis subito accorrit, et abiectis vestibus arctissime eum complexaest. Sed cum ne sic quidem obstinatum iuvenis animum exorar posset, a diis petiit, ut ex duobus corporibus in unum redigerentur. Quibus precibus a superis exauditis, ambo in unum corpus coaluerunt [orig: coaluêrunt], ita tamen, ut sexus uterque integer remanerer; Quod cum vidisset Hermaplnoditus, a superis petiisse dicitur, ut ea fonti natura manerer, ut qui vir eum intratet, a)ndro/gunos2, i. e. utrumque sexum habens, exitet. Ovid. Mit. l. 4. v. 347. et 383. Fingitur autem Hermaphroditus Mercurii et Veneris fil. eo quod stella Mercuii, ob qualitates, quibus praeest, mediae naturae putatur. Nam cum aliae stellae ab Astrologis dicantur masculinae, propter maius robur, quo colorem excitant: aliae vero, propter debiliores vites, et naturam humidi, cui dominantur, femininae, Mercurii stella nunc humidum, nunc calidum abunde excitat, pro situ et motusuo. Porro Salmacidis nymphae fabula, non tam ad vitium aqua, quam ad inertiam, et otium, quo vites horninzm enervantur, referenda est. Erant enim Cates, qui eo loco habitabant, homines desidiae, et luxuriae pleni, ac foedis dediti libidinibus, unde et Hermaphroditi vuigo appellabantur, nam sic etiam dicuntur, qui molle ssunt, et utramque Venerem exercent. In eam fere sententiam et Strab. exponir hanc fabulam l. 14. p. 656. cui consentit Ovid. Salmacidem nympham otio et libidini deitam, describens. Ceterum de Hermaphrodito lubet elegantissimos antiqui poetae versiculos hic [orig: hîc] apponere,

Quum maea me genetrix gravida gestaret in alvo,
Quid pareret, fertur consulisse Deos.
Mas est, Phoebus ait, Mars femina, Iunoque neutrum,
Quumque forem natus, Hermaphroditus eram.
Quaerenti Letum, Dea sic ait, Occidet armis,
Mars cruce, Phoebus aquis; Sors rata quaeque fuit,
Arbor obumbrat aqua, ascendo, decidit ensis,
Quem tuleram, casu labor et ipse super.
Pes haesitramis, caput incidit amne tulique
Femina vir, neutrum, flumina, tela, crucem.