CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

HIEMS ex Aeolico xeima=s2, ut habet Salmas. ad Solin. p. 310. in tres partes ab antiquissimis Graecis divisa est, quarum mediam Brumae assignabant. Galenus, de anni partitione, secundum Hippocratem, Epidem. princ. *(oi d' au)toi\ kai\ to\n xeimw=na trixh= te/mnoui, me/on me\n au)tou= poiou=ntes2 to\n peri\ ta\s2 tropa\s2 xro/non. Haec aliter adulta hiems; sicut pars prima, nova, et ultima, praeceps. At Romani initium Hiemis ducebant a Bruma, sive Solstitio hiberno, ut tem pus aestivum a Solstitio aestivo auspicabantur. Sicque Attici initia hiemis et aestatis mense uno et dimidiato altero ante Solstitia num erabant, et totidem diebus post utrumque Solstitium, ram hiemem, quam aestarem, finiebant. Appuleius in Medicinal. Incipit tempus astivum VIII. Kalendas Iulias etc. Quod non observatum multis eruditis fraudi fuit, in constituendis hibernis et aestivis Articorum mensibus, nec non in conciliandis variis Graecorum ac Romanorum Scriptorum locis, quibus hiberni menses diversimode constituti occurrunt, uti pluribus docet idem Salmas. ubi supra p. 31.4 et seqq. Erat autem non December solum pluribus apud Romanos Daemoniorum festis, Agonalibus, Consualibus, Divalibus, Divi Iulii festo, Laurentialibus, Saturnalibus, occupatus; sed et tota Hiems Liberae sacra erat, quam Liberi seu Bacchisororem sancte cultam, docet Cic. de Nat. Deor. 1. 2. Id quod videre est in argenteo toreumate vetere, cui IV. anni tempora insoulpra, a Steph. Pighio Comm. insigni illustrato. Pingebantur potro Tempora Hiemalia variis modis. Ventus aperto hiatu frigora exspirans, eorum emblema frequens. Quo alludit Mart. l. 7. Epigr. 36. cuius epigraphe. ad Castricum de Theta.

Turpis ab inviso pendebat stiria naso.
Cum flaret madida [orig: madidâ] fauce December atrox.

Vide Casp. Barth. Animadv. ad Stat. l. 2. Sylv. 1. v. 215. In vet. nummo Ladodicensium Necocororum, cui inscriptum, *e*u*t*u*x*e*i*s *k*a*i*r*o*i, Hiems, exprimitur imagine hominis vestiti, sinistra [orig: sinistrâ] leporem tenentis. Tum enim, ut Virg. georg. l. 1. v. 308. et 310.

Auritosque sequi lepores, tum figere damas etc.
Cum nix alia iacet, glaciem cum flumina trudunt.

Vide supra Felicia Tempora. Nonnumquam oleo ceterisque dotibus coronari consueville, habes apud C. Paschal. Coron. l. 4. c. 2. vide quoque infra Hiems. Velis autem ac specularibus cenationes suas hoc tempore muniebant, et igne multo hiemem domabent prisci, ut soribit Seneca, Natur. 4. igne a)nqrakia=s2 nempe seu prunarum, quas in foculis vel batillis inferebant cenationibus. At carbonum loco tus, einamomum, cassiam, costum et alia odorata adhibut Heliogabalus, de quo Lamprid. proin, Odores, inquit, Indicos sine carbonibus ad vaporandas zetas iubebat incendi, ad quam locum Casaub. vide. Sed et, ut pacatior Hiems esset, Iovi Maemacti, sacra fieri solita, mense Maemactasione, hiemalium primo, infra dicemus in voce Mamactes etc. Hinc Hiemantes, Paenitentium Ordo in vet. Eccl. vide infra Hiemantes.

HIENIPA opp. Hisp. Baeticae, nunc Alcala de Guadaria Roder. Carus in Antiq. Hispalis.

HIERA [1] uxor Telephi regis Mysorum, cui tanta fuit formae praestantia, ut ipsam etiam Helenam dicatur superasse. Hygin. Laodieen vocat can, Priami filiam. Item Paudari, et Bitiae mater, Virg. Aen. l. 9. v. 673.

HIERA [2] Lat. sacra, ins. Siciliae, una ex septem Aeoliis, Vulcano, teste Fazello, ignes emittens, Liparae vicina, prius Therasia teste Plin. l. 2. c. 87. l. 3. c. 9. et l. 4. c. 12. dicta.

HIERA [3] altera, quae ab Anton. Maritima dicitur, ins. Siciliae contra Drepanum, thymo abundans, hodie Maretamo. Item ins. maris Cretici, seu Myrtoi, Giera vulgo. Item prom. Lyciae, Capo delle Chelidonie hodie dicitur. Est et fluv. Bithyniae, illam a Galatia separans qui et Hicrus: Tarsus etiam olim, teste Steph. Hiera dicebatur.

HIERA [4] Petra, vulgo Giera petra, urbec. Cretae Episcopal. cum portu, in ora Austr. Ins. et territorio Sitiae, cum prom. cogn. 20. mill. a Sitia in Afr. 60. ab urbe Candia in Eur. Sub Turcis.

HIERA Sycamina opp. Aegypti, ad orientem Nili, memoratum in Tab. Peutingeriana, de quo vide Salmas. ad Solin. p. 448.

HIERACITAE a quodam Hierace, in Aegypto, orti, negant resurrectionem corporum, improbant coniugia, negant infantes elle heredes vitae aeternae Epiphan.

HIERACITES gemmae nomen, apud Plin. l. 37. c. 10. Hieracites alternat a milvinis nigrieque velut plumis. Ex Graeco *(ieraki/ths2 quod ab i(e/rac, accipiter, milvus; huius enim colorem refert. Aetitius, *(ieraki/ths2 li/qos2 u(po/xlwros2 me/n e)sti, kai\ pro\s2 to\ me/lan e)pireras2 me/nos2 xroiai=s2 i(e/rakos2 w(/ste poiki/lon ei)=nai etc.

HIERACIUM vernacule Gierazzo, civ. Calabriae sup. Episcopal. sub Archiep. Rheginensi, titulo Marchionatus insignis, dicta a viso accipitris augurio, dum conderetur. Olim Locri, caput magnae Graeciae, vide Locri.

HIERACUM Ins. S. Pietro Leandro, Ins. Sardiniae, Plumbeae proxima, contra Sulci urbem excisam, ac Sulcitanae Ins. finitima.

HIERAPOLIS [1] quae et Bambyca, urbs Syriae Archiepiscopal. sub Patr. Antiocheno, in Cyrrestica reg.quae Haleppo, teste Bellonio, cum aliis, dicitur, urbs Syriae maxima, et emporium celeberrimum. Aliis Aleppum est, ubi Berthoea fuit, ad Marsyam fluv. et Hierapolis, ubi nunc Tedith, opp. illius tractus. Baudr. Capta est ab Am urathe. Ture.

Imp. A. C. 1380. Hierapolitanae Eccl. praefuit Papias. A. C. 80. Ceterum, Derceto ibi culta olim, quae Atargatis, Strab. l. 12. p. 579. et l. 16. p. 748. et Plin. l. 4. c. 12. l. 5. c. 23. et 16. Salmas. vero Syriom Deam kat' e)coxh\n sic dictam. Numen fuisse peculiare Hierapolitanorum, idque torum femineum, Lucian. *(hde\ e)n th=| i(rh=| po/lei pa=a gunh/ e)sti; cum Atatgatis seu Derceto piscis imagine, vel figura [orig: figurâ] ex pisce et femina mixta coleretur: docet ubi supra [orig: suprâ] p. 574. Quamquam nomina haec non taro confundantur, ut diximus, in voce Atargatis, item Derceto.

HIERAPOLIS [2] altera Phrygiae magnae urbs Archiepiscopal. sub Patr. CP. aliis sub Antiocheno, proxima Laodiceae ibi putens amplus nebulas noxias exhalans. Turcis Seidesceber, Leuncl. Crusius.; Vide Strab. l. 13. p. 629. Coloss. c. 4. v. 13. Ven. Fortunat. et Steph. Hodie penitus deserta, Turcis Bambouk kale, h. e. turris bombacina, ob rupium vicinatum albedinem, dicitur, visunturque rudera eius e regione Laodiceae, inter quas ambas urbes Lycus interfluit, sed propior Hierapoli, Templorum ibi ruinae quamplurimae, ingensque copia fontium mineralium, ut neutiquam mirum sit, i(era\n po/lin, sanctam urbenm, fuisse olim appellatam. Inprimis, pulcherrimum ex candido marmore balneum, ubi Inscr. a Tinctorum corpore facta, et magnifici Theatri superbae reliquiae, in cuius introitu Insc. *a*p*o*l*l*w*n*i *a*r*x*h*g*h*t*e*i dicata, etiamnum ibidem conspiciuntur. Iac, Spon. Itin. Part. 1. p. 357. et 358. Vide eund. Part. 3. p. 150. et 151. et de aquis Hierapolitanis, Strab. l. 13. p. 629. uri de Hierapolitico marmore. Salmas. ad Solin. p. 574.

HIERA-PYTNA urbs Cretae inora Australi, quae prius Cyrba, postea Camiros dicta est.

HIERARCHA Graece i(era/rxhs2, quid Gentilibus, vide infra Prytaneia. Pachymeri Sacrorum moderator est et curator ac provisor: cuius officium kaqai/rein, fwti/zein teleiou=n, purgare, illustrare, et perficere, ut habet S. Maximus de caelesti Hierarch. c. 3. qui primo quidem Christum ipsum, dein S. Paulum ac ceteros Apostolos, et post hos Episcopos, hoc elogio in signit, *(ierotelesta\s2 quoque, *teleta/rxas2, et *telesiourgou\s2 illos appellans. Auctor Hierarchiae Eccl. Dionysii nomen prae se ferens, *(iera/rxhn huiusmodi qei=on nominat, epitheto usitato. Sic qei=os, *)aqana/sios, qeio/tatos2 pe/tros2 th=s2 *)alecandrei/ai e)pi/skopos2 et similia, apud Theodoretum aliosque. Iidem *qeoqile/statoi, a(/gioi, a(giw/tatoi, passim: quam quidem consuerudinem carpit obiter Socrates praef-Hist. Eccl. l. 6. Vide Desid. Herald Animadv. Arrob. l. 4. p. 191. Hinc *)ierarxi/a, sacrum regimen: de qua utraque voce vide Cl. Suic. Thes. Eccl. Sed et Hierarchia nomen libri, quem Dionysio Areopagitae vulgo ascribunt, de Angelorum variis ordinibus gradibusque tractantis, Dom. Macer. in Hierol. De quo quid sentiendum, vide in voce Dionysius Areopagita, it. infra Virtutes.

HIERASUS Daciae fluv. Ptol. Pruth. Cromero, Seret vero Lazio. Per Moldaviam in Istrum fluit.

HIERAX [1] Aegyptius, in scientia Graecorum probe subactus, Astrologus et Magus, haereseos anctor. Docuit, corpus non resurrecturum, solos caelibes caeli candidatos esse, infantes non visuros faciem Dei, Paradisum nullis sensibus percipi, Melchisedecum Spirium S. esse. Porro substantiam Verbi distinxit a Substanria Patris, lampadi duo ellychnia habenti illam comparans. Hinc Hieraciani, qui et Abstinentes dicti, quod a vino et certo cibotum genere abstinerent: Hexaemeron scripsit fabulis refertum. Epiphau. haer. 67. Hilar. de Trin. l. 6. Baron. A. C. 287. Evagr. etc.

HIERAX [2] Maeotis Nomi opp. Ptol. Item adolescens, qui cum Io vaccam rapere vellet Mercurius, Argo custode excitato a Mercurio in accipitrem, avem sui nominis, mutatus est.

HIEREI in l. 4. Cod. Theod. de Iud. cael. et Sam. dicuntur Presbyteri Iudaeorum, ex Gr. *(iereu\s2, Salmas. De cuius vocis apud Scriptores Eccl. use, vide quae erudite congessit Cl. Suic. ubi supra.

HIERI pop. ultra Sauromatas, calvi et simi a nativitate omnes, qui ideo i(eroi\, i. e. sacri dicuntur, quia nihil iniuste aiunt, nec bella norunt.

HIERIA Lombardiae fluv. Diacono, ubi Maioranum occisum scribit. Serivia hodie nominatur.

HIERICHO vel Hierichus, chuntis, opp. Iudaeae, notissini um in V. T. quod, cum Iosue illud septies circumisset cum arca Domini, muri eius firmissimi corruerint, Ios. c. 6. v. 4. et 5. Vide Iericho. Inter Hierosolyman et Iordanem situm, palmeris consitum, et fontions irriguum. Plin. l. 5. c. 14. In tribu Beniamin, 150. stadia ab Hierosol. in Ort. Iordanem versus 60.

HIERIUS [2] Eloquentiam Romae professus est, cui Aug. l. de apto et pulchro, dedicavit, cum Carthagine Rhetoricum doceret.

HIERO [1] I. Rex Sytacnsanus, post fratrem Gelonem, An. 3. Olymp. 75. U. C. 276. Theronem, Tyrannum Agrigentinum, vicit. Obiit Catanae A. Regni 11. Diod. Sic. l. 11.

HIERO [2] II. Syracusanus, cum esset ex Duce Rex factus, primum Pyrrhi, exin Poenorum, postea populi Rom, perpetuus amicus fuit, et cum ornnis expers disciplinae in morbum incidisset, erudiri coepit. ac sese ultro sermonibus Physicis accom modare, donec paularim, dum per valerudinem licuit, poetis Pindaro, et Sim onide accersitis usus est. Aelian. Var. Hist. l. 4. c. 15. et l. 8. c. 1. Hic corporis pulchritudine, et viribus adeo praestitit, ut omnibus pene miraculum esset; Bello tamen minus felix dicitur. Obiit A. U. C. 529. Regni 54. Successit Hietonym. fil. Gelonis filii, ante patrem Mortui, Liv. l. 16. Florus, l. 2. c. 2. Eu trop. Polyb. Iustin. l. 23. c. 4. Item Atheniensis quidam, familiaris Niciae Ducis Atheniensium, unaque cum

eo disciplinis, eruditus, poemata nonnulla conscripsit, quae Plutarch. in Nicia ad aetatem suam pervenisse testatur.

HIERO [3] Parthus, validissimae praefecturae additus, Tac. Ann. l. 6. c. 42. et 43.

HIEROCEPIA ins. in Cypro prope Paphum. Strab. l. 15. p. 684. Bourg de Hierochipe Steph. Lufignano, opp. Cypri excisum, in ora Occ. inter Paphum, et Acamantem, Ferrar.

HIEROCLES [1] genere Car. Mercenariorum, in partibus Demetrii, Dux. Vide Polyaen. l. 5.

HIEROCLES [2] libros edidit nomine *fili/storas2, quasi Historiae amantes dicas. Steph. et Tzetzes. Alius viderur is esse, de quo Steph. in *u(lla/rima, hostis Christianorum acerrimus, cuius fuerit commentarius, qui exstat in Aurea Pythagorae carmina. Item *filalh/qhs2, liber sic dictus, in quo, durante persecutione Diocletianaea [orig: Diocletianaeâ], contradictiones in S. Scriptura ostendere nisus est. Vixit Nicomediae; Philosophus Platonicus, A. C. 302. Lactant. l. 5. c. 2. Alius, Philosophus similiter Erhnicus, ex Senatu Areopagitico, edito libro Apollonium Tyanaeum Servatori nostro Christo impie comparat, cui sacro eius ac horribili libro respondit Euseb. Pamphili. Baron. A. C. 68. Alius etiam videtur fuisse Hierocles, de quo Athen. l. 14. Etram Hieroclis. Excerpta habemus in Mulomedicinae scriptoribus. Fuit et Hierocles orator Alabandensis. Strab. l. 14.

HIEROCLES [3] Grammaticus, edidit notitiam Imper. CP. cuius adhuc maxima pars superest. Ceterum de variis huiusce nominis hominibus videndus Vit Doctissimus Ioh. Pearsonus in Proleg. ad Hicroclem de Provid et Fato Gesner. Bibl. Voss. de Hist. Graec. l. 3. et 4.

HIERODULUS Graece *(iero/dou/los2, aedituus, sacrorum minister Strab l. XI. p. 535. i(erodou/lous2 gunai=kai vocat mulieres Deo vel Deae alicui consecratas. Cuiusmodi Hierodulas Veneris Corinthiae kata/klei/stous2 e(tai=ras2 appellat. Hesych. ex menre Casaub. ut infra videbimus in voce Virginitas. In Sacris, *ie(rodou/lous2 teddunt Interpp. Nethinaeos, de quibus luo loco. HIEROGERMA Ptol. i(era\ ge/rmh, in libris Concil. Germa, ex tabb. Geogr. Girmasti, urbs Phrygiae min. Inter Scepsim et Ilium. Episcopal. sub Archiep. Cyziceno. HIEROGLYPHICA fuere [orig: fuêre] sacrae seulpturae seu imagines, quibus Aegyptii olim praecipua Sapientiae suae, Theologicae, Physiologicae et Politicae inprimis dogmata repraesentabant. Horam scientia magni sem per nominis fuit, inter arcanas numerata disciplinas, et paucis, iisque nobilibus Sacerdotum ingeniis celebrata, qua et imbutum Moysen accepimus: unde Philo de Vita Mosis: Moysen ait, nuineros et Geometriam univer samque Musicam accepisse ab Aegyptiorum Doctoribus, et insuper occultam Philosophiam descriptam literis, ut vocant, Hieroglyphicis, h. e. notis animalium, quae ipsi venerantur pro Numinibus, Plato in Philebo, literatum harum inventionem tribuit Tento seu Taauto, quem huius gentis primum Doctorem facit Philobiblus. Graecos postea his excultos disciplinis, testatur idem Plaro in Epinomide, et Orpheus in Argon. Proclus quoque referr, Solonem apud Aegyptios, in Sai audiisse sacerdotem, nomine Partanit: in Heliopoli Oclapi: in Sebemyto Ethymon, a quibus non dubium est, quin hanc symbolicam Sapitentiam acceperit: Cuius vestigia etiam in suis senten tiis reliquit Pythagoras, cum Aenopheum Heliopolitam praeceptorem habuisset miratus, quam ab eo acceperat, Hieroglyphicorum sollertiam, in suis quoque symbolis eam apud Graecos propagavin Sed ipsos Scienriae huius prima semina ab Hebraeis hausisse Aegyptios, credibile est. Abrahamum enim Heliopoli cum sacerdotibus Aegyptiis vixisse, illosque Astrologiam docuisse, narrat Alex. in Hist. Iud. apud Euseb. Unde non sine ratione creditur, ceterarum quoque scientiarum semina per Patriarcham hunc sparsa, nec symbolorum aut aenigmatum velis, quibus omnis antiquorum adumbrata fuit sapientia, caruisse. Hinc et totius Religionis mysteria in S. Instrumento symbolis figurisque ad umbrata videmus, tantique apud vett. Hebraeos figuratus sermo fuit, ut quidquid esset acute dictum, quidquid aculeos haberet et ingenii gratiam, hoc [gap: Hebrew word(s)] Maschal appellarent, quod nomen proprie ad parabolas similitudinesque pertinet. Interim ab Aegyptiis hanc de symbolis scientiam prae ceteris excultam multisque figurarum monumentis celebratam esse, certum est, quam i(eratika\ gra/mmata Origenes appellat in Ep. ad Rom. c. 2. Huius memoria ne unquam exciderer, avebant in operosis obeliscorum pyramidum que molibus, tum in apparatissimis templorum valvis symbolorum suorum monum enta collocare: quod qui faciebant, Hieroglyphi dicti sunt, vide Cyrill. advers. Iulian. l. 9. et Anastas. Synaitam Patr. Antioch. qui Pyramidum huiusmodi figuris caelatarum meminit, in Hexaem. l. 1. sub fin. Unde Lucan. Civ. Bell. l. 3. v. 221.

Nondum flumineos Memphis contexere biblos
Noverat: in saxis tantum volucresque feraeque,
Sculptaque servabant magicas animalia linguas.

Sed nec Septentrionalibus populis hanc scribendi normam ignotam fuisse discim us ex Olao Magno, l. 1. c. 21. Eadem aenigmatum sollertia [orig: sollertiâ] Scythas fuisse delectatos, ex eorum Rege Idanthura conicere est, qui Dario bellum minanti pro literis misit murem, ranam, avem, iaculum, aratrum, apud Clem. Alex. Diod. Sic. quoque testatur,

Aethioptum literas variis animantibus, extremitatibusque hominum, sed praecipue instrumentis fabrilibus persimiles fuisse Bibl. Hist. l. 3. c. 2. Idem de Sinen sibus hodiernis legimus. Scripsit de sacris literis suae pentis Horus Niliacus, cuius libellum Philippus Graecus Auctor in linguam suam vertir, quem posterioribus vixisse temporibus, quibus iam mundissimis Graecorum elegantiis barbaries se illeverar, stylus cestatur. Explicant illa Picrius in Hierogl. et Nic. Causinus in Symbolica Aegypt. Sapientia, quos vide. Addam exempla quaedam: Diademata aspidibus implexa, qualia Reges Aegyptiorum gestasse legimus, stabilem imperii firmitatem declararunt, sec. Aelian, de Anim. l. 6. c. 38. vel eorum potius sanctitudinem, quos violare sacrilegium est, sec. Diod. Sic. Accipiter, cuius tripodem nobilem aliquando fuisse apud Aegyptios memorat modo laudatus Aelian. Solis Animaeque erat idolum. Scarabaeus viri sym bolum fuit: Unde idem annotat, Aegyptios milites, ex lege quadam patria, consuevisse in annulis gestare insculptam Scarabaei effigiem, quemadmodum Romani Imp. imaginem et nomen candenti plerumque ferro in cure inustum gerebant, quo fidei et fortirudinis admonerentur. Sidus Fati Hieroglyphicum fuit: Leo Maiestatis: Cornix amoris coniugalis: Ciconia castitatis, etc. Etiam vero literas Hieroglyphicas Vetr. annulis insculptas fuisse ex Heliodoro planum est l. 8. apud quem memoratur Charicleae annulus, lapidem, qui Pantarbe vocatur, in pala insertum habens, et literis quibuldam pictus: *daktu/lios2 --- li/qw| th=| kaloume/nh| panta/rbh| th\n sfendo/nhn dia/qetos, gra/mmasi de\ i(eroi=s2 tisin a)na/graptos2. Nempe quod cuique in mentem veniebat, hoc vel illo aposphragismate urebatur: plerumque tamen, ut Meurs. notavit, eas annulis signaturas insculpserunt [orig: insculpsêrunt], quae sibi con venirent, vel ob eventum quem piam, vel artem quam factirarent, vel munus quod gererent etc. Kirchmann. l. c. Ceterum Ars veterum Aegyptiorum Hieroglyphica, qua [orig: quâ] Sacerdotum priscorum in Obeliscorum, statuarum aliorumque monumentorum, hieroglyphicis symbolis disponendis, ordinandis et singula cum singulis combinandis, ratio, modus et methodus, genuine exponitur et Hieroglyphyca Sapientia tandem Restituta iure dici potest, anctore Athan. Kirchero, prelum exspectat. Vide etiam infra [orig: infrâ] ubi de Obeliscis.

HIEROGRAMMATEI Gr. *(ierogrammatei=s2, erant apud Aegyptios olim, de genere Sacerdorum, iidem qui apud Assyrios i(erw=n lo/gwn e(rmhneutai\, ut auctor est Luciari. in Macroblis, Aegyptiorum sacris et doctrinis praefecti, alias i(erofo/roi et i(erosto/loi. Hi non literatum tantum sacrarum, de quibus supra, Norarii fuerunt [orig: fuêrunt], sed sacrae quoque doctrinae interpretes: Eosdem vates fuisse Suid. innuit, qui unum ex iis Aegyptiorum Regi praedixisse refert, fururum Isiaelitam virtute et gloria clarissimum, qui imperium Aegyptiorum depressurus esser; Mose indigitato. Iidem etiam phylactetiorum erant peritissimi, quorum auctor perverustus fertur Iachim, in ea gente, peria/ptwn kai\ e)paoidw=n e)/mpeiros2. Porro legimus et disciplinae erant praefecti, et velut Senatus Principes, Regi semper praesto aderant, qua [orig: quâ] opera [orig: operâ], qua [orig: quâ] consilio, qua [orig: quâ] doctrina [orig: doctrinâ] cum adiuvantes: Tum ex Astrologia et sacrorum inspectione futura divinando, tum ex sacro tum librorum annotatis res gestas cum urilitate interpretando. Unde a eunctis oneribus immunes, prinras a Rege obtinebant, sceptrum quoque cum his, in formam aratri effictum, commune habentes. At, postquam sub Romanorum imperio Aegyptus esse coepit, nihil his hominibus contemptius, in viles tum Chaldaeos, haruspices et aliptas conversis; quod liquet ex Hadriani Ep. apud Phlegontem, quae refertur a Flavio Vopisco in Saturnino: ubi praecantione opusest, ad diluendam Imp. calumniam, qui perverse Christianos cum Isiacis Sacer dotibus confundens, Serapidis iis cultum tribuit. Vide plura apud Cyprian. in Senatorem Apostatam a Christo ad Isun, et Apulei. Met. l. 8. ubi de eorum vestibus, flagitiosissimis moribus et fanatricis furoribus prolixe [orig: prolixê] agunt. Quibus adde Herod, l. 2. qui animadvertit, eos derasos fuisse, circumcrsos, veste linea, et calceis papyraceis indutos, frigida interdiu ter, noctu bis lotos et in Deorum suppliciis frequenti diverber arione sua [orig: suâ] sponte caesos. Causin. in Hieroglyph. seu Symbol. Aegypt. Sap.

HIEROLOGIA Nuptialis seu Benedictio, quae Sacrorum genus ab Hebraeis et Christianis, uti varia Sacra a Paganis, Nuptiis adhiberi solita est, magna cum religione. Et quidem, praeter sollennem Sponsalium benedictionem, deductioni in Thalamum seu ipsis Nuptiis, alia Benedictio sollennis, apud Hebraeos, praemitti consuevit: dicta [gap: Hebrew word(s)] Benedictio Sponsorum seu [gap: Hebrew word(s)] Benedictio Nuptiarum seu Deductionis, quae rite adhibebatut, tam in in domo, ubi epularis laetitia celebrabatur, et ubi Thalamus erat, quam in alio quovis loco ex more praestituto. Cum vero unica in domo Sponlalia sequebatur Deductio in thalamum, uttaque benedictio eadem in domo fiebat. Formula vero haec erat: Benedictus sis Domine Deus noster, Rex mundi, qui universa creavit in gloriam suam. Benedictus sis Domine Deus noster, Rex mundi, creator hominis. Benedictus sis Domine Deus noster, qui creavit hominem ad similitudinem suam et ad similitudinem imaginis Archetypi sui, et praeparavis ei ex se ipso artificium (i. e. feminam) usque in saeculum. Benedictus sis Domine Deus noster, Creator hominis, Gaudendo gaudebit et exsultabit sterilis, colligendo liberos suos in sinum suum in laetitia. Benedictus sis Domine Deus noster, qui laetari facis Sion in liberis suis. Laetando laetari sac par hoc amatum, iuxta laetitiam a te donatam creaturae tuae in horto Eden ab antiquo. Benedictus sis Domine Deus noster, qui laetari facis Sponsum et Sponsam. Benedictur Domine Deus noster, Rex Mundi, qui creavit gaudium et laetitiam Sponso et Sponsae, exsultationem, cantum, hilaritatem, subilationem, amerem, fraternilatem pacem et amicitiam. Confestim Domine Deus nosterandiatur. in urbibus Iudaeae, et in plateis Ierusalem vox gaudii et laetitiae, vox Sponsi et Sponsae, vox affectus mutui Sponsorum ex thalamo suo et pueri e choro modulationis suae. Benedictus sis Domine Deus noster, qui laetavi facis Sponsum cum Sponsa. Eadem in Ritualibus Iudaeorum hodiernis habetur, nec sine praeeunte vini poculo eiusque benedictione, ut in Sponsalium benedictione. Adicitur in Ritualibus, Benedictus sis Domine, qui laetificas Sponsum et Sponsam, quique eos fortunas. Confitemini Domino, quoniam

bonus est, quoniam in saeculum misericordia eius durat. Multiplicentur gaudia in Israele et fugiant suspiria. Cuiusmodi formulas aliasque Esrae acceptas ferunt. Quin ut decem minimum eique maiores aetate, atque ingenui adestent huic benedictioni, ex more exigebatur: cuius numerransam ex Historia Ruthae sumunt Magistri, ubi huius et Boazi nuptiis adfuisse decem Seniores, legimus Ruth. c. 4. v. 2. et 11. Horum qui maximus natu aut dignissimus, Benedictionem praeibat; quae integra, post sollennem mensae benedictionem, toties iteranda erat, quoties, durante Virginis convivio sepriduano, convivae alii aderant, quam qui benedictionem audierant Deductionis, at quam diu idem tantum, qui benedictioni deductionis adfuerant, convivae manebant, postrema eiusdem pars duntaxat mensae Benedictionem, in Virginis convivio nuptiali, quottidie sequebatur. Quod itidem dicendum, ubi caelebs Viduam duxerat, at ubi Viduus Viduam, post Deductionis diem non erat iteranda. Si vero, contra morem Maiorum, Benedictionem deductio forte antevertebat, adhibenda ea erat tempore aliquo opportuno insequenti, Habent autem Benedictionis huiusmodi exemplum, ut ante Legem datam, in eo quod de Rebecca legitur. Gen. c. 24. v. 60. ita post, Ruthae et Boazi nuptiis, Ruth. c. 4. v. 11. Etiam inter formulas, actusque primarios Legis Studioso ediscendos, Benedictionis, quam exhibuimus, formulam, non omnino ignorandam fuisse, aiunt nonnulli. Utrum vero hanc, aliamve Sponsalitiam, an utram que intellexerit Ioseph. Antiqq. l. 4. c. 8. ub. ta\s2 e)pi\ tou= ga/mou qu??i/as2, seu Sacra Nuptialia memorat, viderint alii, Selden. l. 2. Ux Hebr. c. 12. Septem Benedictionum meminit auctor libri Tobiae c. 7. v. 15. et 20. et c. 8. v. 14. et 17. ubi de nuptiis Raguelis et Sarae prolixe agens, inter alia addit: Statim etiam dictis septem Benedictionibus, opulari coeperunt [orig: coepêrunt]; quo de numero consule Maimonidem, Ios. Caro, aliosque praefato Seldeno ciraros c. 6. Apud Paganos loco Benedictionis Sacrae, varia erant Nuptialia Sacra, de quibus alibiactum. Sed et Benedictio plane Coniugalis habetur in illo Iuv. Sat. 2. supra landato, ut et Graecorum formula, cuivis actui sollenni praemitti solita *)agaqh= tu/xh|; Latinorum item, Quod faustum felixque sit etc. Vide Liban. Declam. 35. Apud Christianos Sacra iridem Nuptialia, ipsaque veluti contractus Consecratio ac Benedictiones Nuptiis passim consuevere [orig: consuevêre] adhiberi atque a Sacrorum Ministro peragi, nec sine Eucharistiae saeplus communione, ut in Occidentis moribus, a qua in Oriente arcentur Digami Trigamique per biennium trienniumque. Quin et a nonnullis lancitum legimus, Nuptias noncelebrandas omnino die, quo haberur Cena Domini, Ordinat. Eccl. Genev. 134. Quamquam etiam dotis assignatio, arrarum usus, ritusque vett velut non necesarii, aut saepius praetermissi, aut proarbitrio aboliti sunt, nihilominus tum in Occidente passim (idque non magis inter Pontificios, quam Reformatos) Bededictionis sacrae ac celebrarionis Nuptialis a Ministro sacro peragendae usus obtinet, ao per plura saecula obtinuit, tum in Oriente, ubi sacra haec nomine th=s2 telei/as2 *(ierologi/as2 et *(ierotelestei=as2, i. e. Benedictionis Neptialis, continentur. Hinc Tertullian. ad Uxot. l. 2. c. postr. de Christianorum sui temporis, circa A. nempe C. 200. matrimoniis, Unde, inquit, sufficiamus ad enarrandam felicitatem eius matrimonii, quod Eccl. conciliat, et confirmat Oblatio et obsignat Benedictio, Angeli renuntiant etc. Ubi oblationem pro Eucharistia sumit Bar on. etiam, et Angelos pro Ministris, contractum rite initum renuntiantibus. Eique coaevus Clem. Alex. Poedagog. l. 3. c. 1. ubi in uxorum ex alienis capillis ornatum invehitur, *ti/ni ga\r, inquit, o( *presbu/teros2 e)piti/qhi xei=ra; ti/na de\ eu)logh/sei; Cur enim manum imponit Presbyter? Cui cutem benedicet? Et quidem Alphonsus Ciaccon. in Evaristo (qui Oblit A. C. 120.) inquit, Ut connubia publice ac legitime fierent, iussit; et ne vir et uxor antea une dormirent, quam a Sacerdote benedicerentur. Platina vero id Soteri Papae tribuit, circa A. C. 175. a quo decretum esse scribit. Ne legitima haberetur uxor, nisi cui Sacerdos ex instituto benedixisset etc. Ep. item Decretali Callisti I. qui floruit A. C. 220. pro non legitime coniunctis habentur, absque dotali titulo ac benedictione Sacerdotis copulati; et de Silvestro, qui Papa fuit sub A. C. 320. legitur, constituisse eum, ut Ep. fieret, qui unius uxoris fuerat, uxore a Sacerdote benedicta [orig: benedictâ], apud Damas. in eo. Ut de Siricio et Hormisda, quorum illa circa A. C. 390. iste circa A. C. 520. vixere [orig: vixêre], nil addam: Apud quorum, ut et recentiorum saeculorum, Scriptores satis obvia est Benedictionis Nuptialis seu *(ierologi/as2 th=s2 gamikh=s2 mentio. In Synodo quoque Carthag. IV. sub A. C. 398. Canon habetut, Sponsus et Sponsa, cum bemedicendi sunt a Sacerdote, a Parentibus suis, vel a Paranymphis offerantur, qui cum Benedictionem acceperit, eadem nocte, pro reverentia ipfuis benedictionis, in virginitate permaneant. Hinc marus it. Archiep. Remens. A. C. 860. invectus in eos, qui ex rapru fieri arbierabantur coniugium et ex iniquo contubernio legitimum matrimonium, et divinam memorans primi Coniugii Benedictionem, Eius rei, ait, imitatione etiam sancta [orig: sanctâ] Eccl. antiquitus sollenniter et venerabiliter custodivit eos, qui in illa, velut in Paradiso Dei, coniugio copulandi essent divina [orig: divinâ] benedictione et missarum celebratione coniungens. Quae viz. honesta et religiosa coniunctio, Deo auctore caepta, et eius benedictione firmata, etiam inter Gentes, quae nullam legem acceperunt [orig: accepêrunt], nullam Dei Habuerunt [orig: Habuêrunt] notitiam, legitimo ordine et naturali lege servanta est. Sic ille, seu potius Epp. omnes, per Gallias et Germaniam in Ep. ad Caesarem pro cultu et sanctimonia Domus Domini, edita ad calcem Opusculorum Petri Blesensis. A quo tempore per torum Christianum inolevit orbem, ut Nuptiae non solum a Ministro Sacro benedicerentur, sed et eiusdem interventu contraherentur, aut contractus, ante a Sponsis initus, denuo ipso praeeunte celebraretur: ut eo facilius legitimae Nuptiae a clandestinis, aut illicitis contuberniis, disterminarentur. Interim Selden. contendit, non pro recepto undique iure obtinuisse, ut Benedictiosacta, et quidem a sacro Ministro peragenda, Nupriis esset necessaria, ante Leonem Imp. seu A. C. 900. aut circiter, Imo ex Novell. 74. c. 4. probare conatur, nondum Iustiniani tempore apud Christianos Orbis Rom. inolevisse, ut Matrimonia Benedictione sacra [orig: sacrâ] sacrove aliquo Ministro, ex iure recepro necessariove firmarentur: quid quid in adversum sive Pontifices

decreverint, sive Patres scripserint. Leo itaque illo docente, sauctionem primus edidit, peri\ tou= ta\ sunoikesi/a a)/neu th=s2 i(era=s2 eu)logi/as2 mh\ e)r)r(w=sqai, Ne matrimonia circa sacram Benedictionem firma habeantur. Quam in rem eiusdem memorat constirutionem Harmenopulus Prochir l. 4. tit. 4. ut et aliam Alexii Comneni 200. postea Annis Orientis Aug. Atque Leonina haec vim iuris postea obtinuit, sicque hine ius in matrimoniis celebrandis Sacetdorale, quatenus ius intuemur Caesareum, ortum habuit, cum antea, etiam sine Sacris, rata satis in Oriente haberentur coniugia. Quod ad Occidentem, ex verbis Ep. Evaristi Papae, saltem Evaristo tributis, in Capitula Caroli et Ludovici Caesarum relatis, ibique vim Legis obtinentibus, videtur sane non solum Benedictionis sacrae usus, adcoque ipsa contrahendi formula, in coetu sacro, praeeunte Sacro Ministro inolevisse, sed et Matrimomum ipsum inde tantum pro legitimo habitum esse: quod evenit sub A. C. 820. Alibi autem iidem Impp. ut publicae fierent Nuptiae statuere, ubi nihil de Benedictione sacra. Etiam in LL. Wisiogthorum hisce antiquioribus l. 3. c. 14. etc. exprella in connubiis mentio permissus Comitis, Dotis constitutionis, Tabularumque Dotalium, ut quae testimonii publici vicem obtinerent, nulla vero benedictionis sacrae aut Ministri sacri. Quod et de aliis LL. Vererum dicendum, quae in Re Nuptiali, sub illud aevum, adeo diversae, ut Francus v. g. qui Saxonicam iure Saxonico duxisset, eam non legitimam uxorem censeret, quia non ducta iure seu ritu Francico, renitenre imerim Conc. Tiburiensi. Postea vero, quod de Benedictione Sacra sic in Imp. Occidentale receptum est, in alia Regna Christiana, quae vicina fuere, aliter atque aliter sensim diffusum est, etc. De ritu Benedictionis in Eccl. Rom. ex Ordine Rom. cui tit. Ordo ad benedicendam Sponsam alibique dicemus quaedam in fra, ubi de Nuptialibus Ritibus ac Formulis. Addo hic [orig: hîc] saltem, esse praeter Bededictionem communem, apud Pontificios, Benedictionem aliam, Sacramentalem dictam, quae secundis Nuptiis iure Eccl. Rom. Canonico regatur, idque ramersi pars altera tantum antea coniugium mivisset nullum. Unde in Ordine praefato, sub finem, SI BENEDICENDAE SINT NUPTIAE, habetur, Parochus Missam pro Sponso et Sponsa, ut in Missalr Rom. celebret, servatis omnibus, quae ibi praescribuntur. In Missali autem habetur haec Missa, cuius initium: Deus Israel coniungat vos, et ipse sit vobiscum, qui misertus est duobus, unicis, et nunc Domine fac eos plenius benedicere te. Et sequitur Ps. 128. aliaque ex Epistolis et Evangeliis, Ephes. c. 5. v. 22. et Matrth. c. 19. v. 6. Nuptiis propria, praeter communionem atque de invicem fide servanda com monitionem. Quo facto aspergi solent aqua [orig: aquâ] benedicta [orig: benedictâ], dicitque Sacerdos: Placent tibi Sancta Trinilas, et der BENEDICTIONEM, legitque ut solitum est, Evangelium S. Ioh. In principio erat Verbum etc. uti supra meminimus. In eadem Eccl. praeterea Annulus (alicubi et arrae) coronaque Nuptialis benedicuntur, vide infra. In Anglia sequuntur insuper Benedictiones sigulares Cubiculi Sponsalitii ac Lecti, ipsorumque in lecto Sponsorum, nocte sequente peragendae ibidem, sinitis sollemnibus atque orationibus, quae dicebantur super Sponsos prostratos ad altaris gradum et introductis illis in Presbyrerium, scilicet inter Chorum et Altare, ex parte Eccl. Australi et statuta [orig: statutâ] muliere a dextris Viri, viz. inter ipsum et altare, incipiebat olim officium Missae, et prosternebat se Sponsus et Sponsa, in oratione ad gradum Altaris, extenso super eos pallio, quod tenebatur a quatuor Clerieis per 4. cornua, in superpelliceis, nisi alter eorum prius [orig: priûs] fuisset desponsatus et benedictus: tunc enim non habebatur pallium super eos, nec dicebatur Sacramentalis Benedictio; i, e. Benedictio aliqua, cuius verba mysterium Sponsaliorum inter Christum et Eccl. suam designent. Haec enim, ut monitum, secundis nuptiis negata, quia caro benedicta trahit ad se (ut habet Rituale Sarisburiense) carnem non benedictam. Verum olim sub Eduardo III. A. C. 1321. quam plurimi Sacerdotes etiam secundie Nuptiis istiusmodi Benedictionem adhibebant, inde Rom am convolare coacti, ut suspensionis, quae hinc contracta, relaxationem a Ich. XXII. impetrarent. Post Missam (pergit idem Rituale) benedicatur panis et vimon vel aliud quid potabile, in vasculo et gustent in nomine Domini, Sacerdote dicente, Daminus vobiscum. Oremus: Benedic Dominc panens istum et hunc potum et hoc vasculum, sicut benedixisti quinque panes in deserto et sex bydrias in Chamaan Galeleae, ut sint sani et sobrii atque immaculati omnes gustantes ex eis; Salvator Mundi, qui vivis et regnas cum Deo Patre, in unitate Spiritus Sancti Deus. Et sequuntur Benedictiones Cubiculi atque Lecti etc. uti diximus. In qua formula quid immutatum sub Eduardo VI. A. C. 1549. qui biennio post, pluraque alia hanc in rem vide apud Selden. laudato l. 2. c. 24. et seqq. ut et hic [orig: hîc] infra, ubi de Velandi more.

HIEROMIACE Syriae fluv. Gadaram praeterfluens, in Genesaram lacum excurrit. Plin. l. 5. c. 18.

HIEROMNEMON Graece *(ieromnh/mwn, Diaconale officium erat in Eccl. CP. magnae existimationis; cui incumbebat, Patriarcham Pontifrcaliter induere, preces in libro indicare, in thtono locum electis ac consecratis adsignate, et contacium ordinations consuetum intonare: uti Cetimoniarum Magistri in Aula Pontificia solent, vide Dom. Macr. in Hierol. Faciebat autem id una cum Canstrisio, ut vir. sacra stola induerer Patriarcham; quod si Sacerdos esset Hieromneman; kenw=| o)no/mati nudo nomne, officio suo defungebatur, neque, in ministerio indumentorum Patriarchalium, Diaconi vicem agebat, ut auctor est Ioh. Ep. Citri Resp. ad Constant Cabasilam. Vide plura apud Codin. de Officis Aulae CP. De contacio vero, Graece kontaki/w|, quod in genere tomum seu volumen, in specie librum denotar Vitam factaque alicuius Sancti continentem, vide Ioh. Meurs, in Gloss. Habuere [orig: Habuêre] autem et Gentiles *(ieromnh/monas2 suos imo, ab ilis vox retenta in eccl. de quibus diximus aliquid retro in voce Grammatcus. Vide et Amphictyon: namque et hos *(ieromnh/monas2 dictos, discas ex Schol. Aristoph. in Nebulis.

HIEROMONACHI Graeci *(ieromo/naxoi Graecis dicuntur, qui non simpl. Monachi, sed Sacerdotes sunt. Hist. Conc. Florent. s. 3. c. 15. *(ieromo/naxos2 o( *ku/rios2 *paxw/mios2 kl. Monachus

consecratus D. Pachomius etc. Aliter *(ierwme/noi *monaxoi\ et *(ierei=s2 *monaxoi. Vide Meurs. Gloss. in voce *(ieromo/naxos2, et Cl. Suic. Thes. Eccl. in eadem quorum hic etiam de vocibus *(ieromusth\s2 et *(ierotelesth\s2, Apostolis kat' e)coxh\n tributis apud Scriptores Eccles. quaedam addit.

HIERON [1] sive Alexandrinus, sive Ephesius, commemoratur Phlegonti Tralltano, de Mirab. c. 2.

HIERON [3] Oros, Cretae maritimum opp. Ptol. Monte Sacro, Pineto: prom. in ora Austr. apud Hierapytnam, Ferr. Item lacus Asiae min. ad Pontum Euxium. Arrian.

HIERON [4] Stoma i. e Sacrum ostium, unum ex ostiis Istri, in Mysia inf. Austr. apud Peucen ins.

HIERONICA Lex cuius meminit Cic. Verrina [orig: Verrinâ] 4. ab Hierone Siciliae tyranno lata, constituit quantum frumenti, aut quo pretio, quove tempore arator frumentum decumano, i. c. publicano, qui decimas redemerat, daret. Quod tam caute scriptum erat, ut nec arator decumanum fraudare, nec decumanus plus decima ab aratore auferre posset. Proin ob legis aequitatem, Romani Sicilia potiti, nihil murarunt. Illud quoque in hac lege memorabile fuit, quod num erus aratorum quotannis apud Magistratus publce subscribebatur. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 8. c. 12.

HIERONICAE vide infra ubi de Ludis Iselastieis, Sacris, Olympionicis, in voce Victor etc.

HIERONYMITAE alias Eremytae, S. Hieronymi, congregatio sacra Commun. Rom. in Iralia et Hispania stabilita, et A. C. 1373. a Greg. XI. confirmata. Ad hanc spectat congregatio S. Isid. cuius monaster. Hispali est, cum Monast. S. Laurentii, Escurialis nomine a Philippo II. magnificentissme extincto. Polyd. Virg. de Inv. Rer. l. 7. c. 4.

HIERONYMUS [1] Siciliae tyrannus Hieroni patri successit, admodum puer; cui pater metuens, relictis tutoribus duodecim moriens iniunxit, ut fidem erga pop. Rom. Annos 50. a se cultam, inviolatam servaret. Hic postea absecta [orig: absectâ] turela [orig: turelâ] contem pta [orig: ptâ] patris disciphna [orig: disciphnâ] ac moderatione, luxuriosus, et arrogantius agendo, a Romamis descivit, Annibalique adhaesit. Cumque superbe nimis in cives sese haberet, ab cis interfectus est. Irem historicus Rhodius familiaris Demetrii Poliorcetis, relictusque ab eo praefectus in regione Boeotiae, scripsit res ipsius Demetrii gestas. Plutatch. in Demetr. Item Rhodius Philosophus qui finem summi Boni ponebat in indolentia.

HIERONYMUS [2] scriptor Ecclesiasticus, vir doctissimus, ac eloquentissimus. Natus est Stridone opp. sito in finibus Dalmatiae et Pannoniae, postea everso a Gothis. Patris nomen erat Eusebius: adolescens a parentibus, discendi causa [orig: causâ], Romam missus est, ubi Donatum ac Victorinum rhetorem audivit, et aliquandiu Damasi Papae scriba fuit, ibi baptizatus. Postea, ut linguas, et doctrinam Ecclesiae cognosceret, et cum praecipuis Ecclesiae Doctoribus colloqui, et vivas audire, et reddere voces posset, magnam partem Europae, et Asiae peragravit. Gregorium Nazianzen. in Cappadocia Epiphan. in ins. Cypro, Didymum Alexandriae in Aegypto audivit. Linguae Hebtaeae cognitionem tanta [orig: tantâ] aviditate et ardore expetiit, ut noctu Iudaeum Barrabanum discendi causa [orig: causâ] convenitet. Tandem bonam vitae suae partem in Bethleem transegit, quo ut liberius orationibus vacaret, Bibliaque Latina faceret, se receperat. Hic [orig: Hîc] contra Vigilantium et Iovinianum scripsit, sed dum contra hunc Caelibatum extollit, Coniugium nimis depressisse visus est. Contra illum, Martytes in Oriente, Aegypto et Romae adorari, cereosque claraluce [orig: clarâluce] sub religionis praetextu accendi, negat: quod si a feminis id in Martytum honorem fiat, ex zelo sine scientia fieri contendit. Primus in dialogis suis Pelagium aggressus, eum infestum habuit, inptim is cum Ioh. Patriarch. Hierosolymitani favore hic niteretur. Cum Rufino collisus, paulo vehementior fuit. Augustino, de origine Animae, interroganti se, respondit. Vitam cum morte ibidem commutavit, An. 91. secundum alios 81. agens. A. C. 422. Linguarum Historiarum,e t locorum suns peritissimus vir dicitur Fullero Miscell. l. 2. c. 8. Quod de Cardinalatu eius quidam commenti sunt, merito exploditur ab eruditis, cum eius tempore nondum natus sit ille murex, cuius sanguine Cardinalium purpura [orig: purpurâ] tingi solet. Scripta eius Mariani Victorini opera collecta, altera [orig: alterâ] editione Parifiis 9. tom. impressa sunt, A. C. 1623. Vide Moret. Dict. Hist.

HIERONYMUS [3] Athen. una cum Nicodemo classi a Conone praepositus, dum ipse ad Regem alloquendum proficiscitur. Diod. Sic. l. 14.

HIERONYMUS [4] Xenophontis fil. Poeta Dithyrambicus, puetorum amore insaniens eoque famosus, traducitur ab Aristoph. hirsuro, veluti Centaurus, exstirisse corpore. Scholia ad Acharn. Act. 2. sc. 3. Eum quoque tragoediarum auctorem fuisse affirmant, sed inaequalem et dispositionis artihcio destitutum, praeterea argumenta nimiis affectibus ac perturbationibus referta tractasse et terribilibus personis usum. Eundem etiam, quod esset densis et hirtis capillis, Orci galeam vocat Comicus p. 390. E.

HIERONYMUS [5] Aemilianus Venetus nobilis, fundator Clericorum Regularium, qui Somasci dicuntur, postquam in bello copiarum ductor, fortitudinis plurima edidisset specimina. Congregrationis finis educatio orphanorum est. A. C. 1530. Obiit A. C. 1537. Vide Moret. Dict. Hist.

HIERONYMUS [6] Albani Bergomas, Cardin. scripsit de Donatione Constantim: De Cardinalibus, etc.

HIERONYMUS [7] Albertuccius Burselli Bononiensis, Dominicanus. Auctor Chronici, ad A. C. 1491. etc. Obiit A. C. 1497. Leander Alb. l. 4. de Vir. Ill. Praedic. et Descr. Ital.

HIERONYMUS [8] Alex Cardin. ex Comit. Landriacis, in Foro Iuliensi ditione: A Ludov. XII. Lutetiam vocatus, Graec. Linguam

ibi docuit. Dein sub Leone X. Bibliothecarius, sub Clem. VII. Ep. Brundusinus, ab eodem Nuntius in Galliam missus, cum Francisco I. ad Ticinum captus est. Sub Paulo III. purpuram meruit, in Germaniam missus; cum Evangelicis disputavit. Obiit Medici imprudentia [orig: imprudentiâ] Romae A. C. 1542. Memoriae inprimis felicitate inclitus: ipse sibi Epitaphium Graecis versibus condidit. Paul. Iov. in Elog. c. 98. Victorel. in addit. ad Ciaccon. etc.

HIERONYMUS [9] Balbus et Bardus quorum ille primus Ep. Carinthiae, de Coronatione. Item de civili et bellica fortitudine: iste Monachus Florentinus, Chronicon scripsit, usque ad A. C. 1580.

HIERONYMUS [10] Bolsecus Medicus Lugdunensis, religione sua [orig: suâ] eiurata [orig: eiuratâ], Calvinum et Bezam scriptis laceravit, cui Antibolsecus in Germania oppositus.

HIERONYMUS [11] Cagnolius Vercellensis, Ius Patavii professus est. Opera eius 3. volum. prostant.

HIERONYMUS [13] Cardianus Cardia [orig: Cardiâ] vel Catdiopoli Thraciae oriundus, Historiam Alex. scripsit, aliaque, de quibus vide Suid. Diod. Sic. Apollod. etc. Non confundendus cum Phoenicio vel Aegyptio illo Syriae praefecto, de quo Voss. de Hist. Grac. l. 1. c. 11.

HIERONYMUS [14] Donatus Venetus Iulio II. gratus, Ioh. Damascenum, Alex. Aphrodisaeum, etc. Latine vertit. Paulus Iov. Elog. c. 56.

HIERONYMUS [15] Emserus Germanus, contra Lutherum scripsit, eiusque versioni Bibliorum aliam opposuit.

HIERONYMUS [16] Fabricius ab Aquapendente Anatomicus celeberrimus, sec. praet.

HIERONYMUS [17] de S. Fide, ex Iudaeo Christianus, eruditione inclitus, sec. 15. Obiit A. C. 1412.

HIERONYMUS [18] Foroiuliensis Iacobinus, Historicus. Leander Alb. l. 4. de VI. Ord. Praed.

HIERONYMUS [19] Fracastorius Veronensis, Medicus, Poeta et Mathematicus, Obiit A. C. 1553. Vide Fracastorius.

HIERONYMUS [21] Lignanus Gen. Carthusianorum edidit hymnos. Obiit A. C. 1594.

HIERONYMUS [22] Magius eruditione multiplici, machinatum inprimis pertia [orig: pertiâ] praet. sec. inclaruit, Natus apud Insubres Anglariae, in ditione Mediolanensi, quae Petrum quoque Martyrem, Hispanicarum rerum ac novi Orbis per decades scriptorum, et Angelum Caninium erviditis linguis ad miraculum instructum dedit: sub Francisco Robortello Utinensi Bononiae Duce Eloquentiae atque Historiae, literis vacavit. Ad Iurisprudentiam dein se, Graecis etiam literis probe instructus, contulit. Inde Iudex causarum militaris a Venetis in Cyprum missus, ius ibidem dixit. Obsessa [orig: Obsessâ] postea a Turcico exercitu Famagusta [orig: Famagustâ] A. C. 1571. ac vertente anno capta [orig: captâ], vivus in hostium manus perveniens et in asiam abductus, ibi duro servitutis onere pressus est. E qua ut liberaretur, scripsite vinculis de Tintinnab. Comm. ad Carolum Rymium Maximiliani II. Imp. et alterum de Equuleo, ad Franciscum de Noailles Ep. Aquensem Caroli VI. Gall. Regis Legatos, qui cum nihilominus miserum negligerent, a Mahomere Bassa domino suo die 27. Martii A. C. 1572. nocte strangulatus et inter eius mancipia sepultus est. Edidit superstes haec fere: Annotat. in Aemil. Prob. de Mundi exustione et die Iudicii, Variarum lectionum seu Miscellaneorum libb. etc. Edere vero promisit in Bucolica Virg de Antiquorum prandiis et caenis, Annotationes in A. Gell. Hortorum libros, de Machinis, de Urbium expugnatione et propugnatione Ital. de Urbium Architectura, Necrotaphologiam seu de sepulchris et sepeliendi ritu l. 10. *misopugisti/as2 l. 5. Porro, Lexicon Iuris, Annotationes in Institut. Iuris, ad L. Iuliam de adult. L. Cum vir nubit, Apophyades ad Budaei Annotationes in Pandectas etc.

HIERONYMUS [23] Manfredus Ferrariensis, Bononiae docuit. Scripsit de Cardinalibus, de Attentatis. Alius Medicus et Astrologus Bononiensis. A. C. 1450.

HIERONYMUS [24] Methnicus vulgo Vadiana, scripsit Flagellum Daemonum, Fustis Daemonum, etc.

HIERONYMUS [25] Leaster Iacobinus Lusitanus, in S. Scripturam com mentatus est.

HIERONYMUS [26] Osorius Ep. Portugall. sub sec. praet. finem. Opera eius 4. volum. habentur.

HIERONYMUS [27] Pauli Barcinonensis, varia scripsit. Tom. 2. Hisp. Illustr. Voss. de Hist. Lat.

HIERONYMUS [28] Pragensis purioris teligionis assertor insignis, Wiclefi et Ioh. Hussi discip. Arrium Magister, ingenio, eruditione, facundia [orig: facundiâ] excellens, vide Ep. Poggit ad Leonh. Arentinum. Damnatus in Conc. Constantiensi, et aliquandiu post Ioh. Hussium, crematus est die Sabbathi, post festum Ascensionis, seu 30. Maii A. C. 1416. Tantae constantiae Vir, ut in ipso rogo laetus cantaret:

Carnificem vero a tergo accedentem inclamarit, Huc accede et ante oculos accende ignem; quem si timuissem, cum fugere licuit, huc non accessissem. Vide praeter Poggium, Aeneam quoque Sylv. Item Dubrav. Hist. Bohem. et in voce Iohannes Hussius.

HIERONYMUS [29] Presbyter Aethicum Histriae Sophistam Graecum compilavit, de quo vide Salmas. ubi supra p. 826.

HIERONYMUS [30] Rhodius discip. Aristot. historicos comment. scripsit. Athen. Plutarch. Diog.

HIERONYMUS [33] Seripandus Cardin. Apulus, legatus Pii IV. ad Conc. Trident. ibi Obiit A. C. 1563. scripsit comm. in Epp. Paulinas, et Epistolas Catholicas. Item de Iustificatione libb. 3. Victorel. in addit. ad Craccon.

notarum, in Itinerarium Antonini. Invenit in Bibl. quadam Sicula Chronicon Alexandrin. Vide Surita Hieronymus.

HIERONYMUS [35] la Vallee Patavinus, Medicus, Poeta et Orator, prosa [orig: prosâ] versuque editis scriptis nomen adeptus, floruit A. C. 1440. Legatus Venerus, Romae obiit, A. C. 1443. Scardeon. l. 3. Rer. Patav. Gesner. in Bibl. etc.

HIERONYMUS [36] Zanchius Italius, sacrarum literarum, Argentinae, Heidelbergae et in Schola Neapol. Nemetum Professor, multis in re Theologica scriptis libris, optime de Eccl. Christiana meritus, Obiit Heidelbergae, A. C. 1490. Aet. 75. Vide quoque in voce Zanchius.

HIEROPHANTA Graece *(ierofa/nths2, Sacerdotis notnen apud Athenienses, quos cicutae haustu Veneris ardorem restringere consuevisse, imo se ipsos evirasse, tradit Hier. c. Iovinian. et Ep. 11. Proprie vero sic dicebatur in sacris Hecates: quemad modum in sacris Mithriacis Pater sacrorum; in sacris Matris Deum [orig: Deûm], Tauroboliaus. Vet. Inscr. Romae: VETTIO. AGORIO. PRAETEXTATO. VIRO. C. PONTIFICI. VESTAE. PONTIFICI. SOLIS. QUINDECIMVIRO. AUGURI. TAUROBOLIATO. CURIALI. NEOCORO. HIEROPHANTAE. PATRI. SACRORUM. Eum h)xei\on, i. e. tintinnabulum sive nolam pulsare Athenis consuevisse, refert Apollod. l. de Diis. Vide Frane. Swertii Notas in Hier. Mag. l. de Tintinnab. c. 10. ubi et inter Symbola Eleusiniorum Hierophanta fuit, Salmas. ad Solin. p. 750. et 752. Hesych. *(ierofa/nths2 est mostagwgo\s2, i(ereu\s2 o( ta\ musth/ria deiknu/wn. Nempe o( ta\ i(era\ fai/hon, qui sacra et symbola toi=s2 teloume/nois2 ostendebat. uti discimus ex Alcibiade Plutarchi. atque hic erat ceterorum Sacerdotum Antistes: unde idem in Numa Pontificem Max. apud Rom. eum obtinuisse in ter Sacerdotes locum ait, quem profh/ths2 vel *)echghth\s2, aut potius *(ierofa/nths2, apud Graecos tenebat. Idem enim cum Hierophanta Propheta fuit, ut cuius partes fuisse, siparia, reducere, simulacrum initiatis ostendere, et mysteriorum obscurs interpretari, docet Themistus Orat. 2. ornatre porro seu vestire idola et cerimonias baiulare, Firmicus l. 3. c. 11. et 16. Hoc tamen videtur inter utrumque intercessisse discrimen: quod Hierophanta o( fai/nwn ta\ i(era\, quatuor officio suo fungebatur, erat etiam profh/ths2, quatenus sc. mysticam religionem explanabat: at vero subiectos quoque habebat profh/tas2 et *)echghta\s2, quorum opera quandoque utebatur. Desid. Herald. Animadv. Arnob. l. 5. Hinc Fem. Hierophantria uti de eiusdem Vertii uxore legimus, in alia Inscr. FABIAE. AGORIAE. PAULINAE. etc. SACRATAE. APUD. ELEUSINAM. DEO. IACCHO. CERERI. ET. CORAE. SACRATAE, APUD. AEGINAM. DEABUS.. TAUROBOLIATAE. ISIACAE. HIEROPHANTRIAE. DEAE. HECATAE. etc. apud eund. ad Lamprid. in Heliogab. Sic porro Sacri Doctores sive sacrarum rerum consulti dicti sunt, quales Romanorum fuere [orig: fuêre] Pontifices, de quibus ita Dionys. Halic. l. 2. p. 132. Portifices, inquit, de omnibus causis ad sacra pertinentibus iudicant, tam inter Magistratus sacrificos, quam inter privatos homines: novasque leges de sacris arbitratu suo condunt, sicubi destituuntur scriptis legibus: et magistratus, penes quos cerimoniae sunt, ac sacrificia Sacerdotesque omnes, examinant: Ministros quoque sacrorum in officio continent, ne quid praeter solemes ritus factiant, a profano etiam et imperito vulgo consuluntur de cultu Deorum ac Geniorum, alitsque Religionibus, qyod si quem animadvertant praescripta sua contemnere, eum mulctant pro delicti magnitudine. Ipsi nillius potestati sunt obnoxii, nec tenentur adreddendam rationem vel Senatui vel Populo. Eadem fere Cic. habet in Orat. pro Domo, pro Lentulo etc.

HIEROPHILUS Chalcedonius Phalaridis su/gxronos2, eum gravissimo morbo laborantem sanavit, Anatomica inprimis scientia illustris, ut quam faciorosorum a Rege sibi missorum dissectione magnopere auxit: Unde Tertullian. de Anima c. 10. Hierophilus ille Medicus, aut lanius, qui septingentos (vivos nempe) exsecuit, ut naturam scrutaretur etc. Vide Voss. de Philos. c. 11. §. 2.

HIEROPHYLAX Graeca itidem vox, sacrarum rerum custos, nomen officii in Eccl. Gr. Sacristo Latinis. Vide Dom. Macr. in Hierol. et in vocibus Aedituus ac Sacrista. Ast Hierosiarchus, Princeps sacrorum, qudo Pontificis Max. proprium; pro Hierophylace legit in L. annua 20. §. 1. de ann. leg, Alex. ab Alex. Genial. Dier. l. 5. c. 17.

HIEROSOLYMA [1] plur. num. et Hierosolyma sing. et Hierusalem indeclinab. Aliter

Solyma, Lusa, Bethel, Iersolyma, Iebus, Eliae,
Urbs sacra, Ierusalem dicitur, atque Salem.

Urbs Palaestinae, clarissima, et florentissima urbium Orientis, quemadmodum Plin. scripsit, l. 5. c. 14. In tribu Beniamin, edito in loco, in montanis nempe, sita est. A Mer. est mons Sion, in cuius latere sedet: ab Occas. idem mons: Ab Or. eius murum torrens Cedron alluit. 40. mill. pass. a Ioppe et litore maris Syrii, inter Damascum et Babylonem Aegypti, inde 160. mill. pass. hinc 300. ab Alexandria 400. Dicta autem primum fuit Solyma. Sed cum rex Cananaeae, Iustus nomine templum addidisset, Hierosolyma appellari coepta est. Graeci enim i(eron, templum vocant. Euseb. quasi i(ero\n *solomw=ntos2, i. e. aedem Solomonis, dictam putavit, l. 9. Praep. Evang. B. Hier. in Ep. ad Enstachium de vita Paulae: Ingressa est Hierosolymam urbem trinominem Iebus Salem, Hierusalem: quae ab Aelio postea Adriano, de ruinis et cineribus civitatis in Aeliam suscenata est. Nempe significat, Hadrianum de reliquiis et ruinis, novam exstruxisse urbem, quam ab re Aeliam appellavit, quod et ad c. 1. Ioelis docet. Male, ut Scal. ostendit Animadvers. Euseb. p. 164. sed nomen Hierusalem contractum et leviter immutatum ex Iebus et Salem,

quae vera originatio est: Iebusitae enim capta [orig: captâ] olim urbe, arcem hic [orig: hîc] aedificirant [orig: aedificîrant], Iebus nomine, a Davide expugnatam. Vide infra. Nugae enim sunt, quae de Solymis gente Homero celebrata et Hierosolymo Duce apud Tac. Hist. l. 5. c. 1. et 2. et apud Plutarch. legimus. Hic [orig: Hîc] tot ex Sacerdotali fam. commorari soliti, ut circa tempora Davidis et Salomonis eorum XXXVIM. numerarentur. Sedes divini cultus regnique Israelitici primo, totius dein Iudaici. Historia altius repetita sic habet: Exstructa urbs fuit a Melchisedecho, quam cum occupassent [orig: occupâssent] postmodum Iebusitae, nihil obstante arce eorum Iebus, de qua supra, Iosua urbem expugnavit, Regemque Adonisedec, cum quinque aliis principibus captum neci dedit. Post eius Obitum, urbe Iebusitae rursus potiti, mox iterum ab Israelitis in arcem compulsi sunt: quam demum Rex David suam fecit, ei nomine indito Civitatis Sion. Quo factum, ut, quamvis in tribu esset Beniamin, nihilominus ad tribum Iuda referretur: et hactenus quidem Israelitae Iebusitis mixti hic [orig: hîc] degebant. Rex dein Salomon insignibus aedificiis, templo inprimis magnificentissimo urbem exornavit. Sed statim post mortem eius, a Sisaco Aegypti Rege capta, et direpta est, regnante Roboamo. Iterum in manus Ioae Israelitarum Regis pervenit, sub Amazia Rege Iudae; postea quoque occupata ab Assyriis, cum Manases: et a Nebucadnezare Babyloniae Rege cum Iechonias rerum potirentur. Hic Sedecia [orig: Sedeciâ] in throno collocato, perfidia [orig: perfidiâ] eius commotus, obsedit Hierosolymam, cepitque, post difficile obsidium, d. 5. mensis quarti A. M. 3444. quo per portam Piscium ingressi Chaldaei urbem, caedibus flammisque omnia vastarunt [orig: vastârunt], reliquiis populi cum Rege in Chaldaeam abductis. Ubi postquam sub duro servitutis iugo Annos 70. durassent, a Cyro veniam impetrarunt in Palaestinam redeundi murosque Hierosolymorum cum templo reaedificandi, quod factum Zorobabelis, Esraeque auspiciis. Sequentibus temporibus denuo ab Antiocho Epiphane capta urbs, brevi tamen a Iuda Maccabaeo recuperata est: frustra iterum a variis Syriae regibus aliquoties tentata. Pompeius dein urbe occupata [orig: occupatâ], nihil non licentiae furenti ibi militi permisit: quam male quoque habuit post eum Herodes Ascalonita, postea tamen reparavit mirumque in modum exornavit. Donec, FILIO DEI in crucem hic [orig: hîc] acto, capta, direpta, et secundum Christi vaticinium funditus eversa est, post obsidionem semestrem famemque incolarum inauditam, ut et alia obsessorum mala, a Tito, A. C. 73. Templo capto d. 4. Aug. quis Sabbathum erat, et incenso, arce quoque d. 8. Septembr. ab hoste expugnata [orig: expugnatâ]. Sic in cineribus sedit tota, Regina Orientis et verae Religionis per 1100. Annos metropolis, templumque adeo eversum est, ut nec lapis supr lapide remanserit, praedicente CHRISTO: quae verba elusurus Iulianus Apostata, frustra fuit, flammarum e subterraneis locis prosilientium vi devoratis iis, quos moliendis fundamentis adhibuere [orig: adhibuêre] Iudaei, quibus is veniam reaedificandi urbem concesserat. Vasa autem templi a Vespasiano in templo Pacis Romae reposita, docet Hier. Ab eo tempore urbs prorsus iacet. Quae enim ab Hadriano Imp. A. C. 132. exstructa, Aelia etiam quibusdam dicitur, non eodem loco sita est. Vide infra. Hic [orig: Hîc] cum Duce Barchocheba Iudaei rebellassent, subterraneis sibi perfugiis praeparatis, nihilominus ab Imp. excussi sunt, et tota [orig: totâ] Iudaea [orig: Iudaeâ] pessime habiti, quos ut acrius castigaret, etiam ingressu urbis illos in posterum arcuit, imo vel eminens, aut ex loco editiore urbem aspiciendi potestate dempta [orig: demptâ], Insuper porcum in porta Bethlehemum ducente sculpi, Templum Veneri in monte Calvariae: Iovi in loco Resurrectionis CHRISTI, Adonidi in pago Bethlehem dicavit, quae usque ad Constantin. Mag. exstitere [orig: exstitêre]. Hic urbem novis colonis auctam, magnifice ornavit, quae tamen sub Heraclio Imp. a Cosroe II. Persarum Rege iterum occupata est. Septimo et octavo sec. sub Saracenis Mahometi successoribus gemuit, donec illam is Aaron Persarum Rex Carolo Magno donavit, Legati solum titulo in hac regione sibi reservato. Sed post Caroli mortem, relapsa est sub iugum Barbaricum: usque dum expeditione sacra [orig: sacrâ] in Conc. Claramontano decreta [orig: decretâ], Godofredus Bullionaeus Dux expeditionis, illam occupavit, A. C. 1099. d. 15. Iul. Regni Hierosolymitani fundator et primus Monarcha dictus, cuius successores subinde a Saracenis, bello petiti sunt, usque ad tempora Guidonis Lusiniani mariti Sibyllae, ditionum istarum heredis, qui a Saladino Syriae Aegyptique Sultano urbe capta [orig: captâ] A. C. 1187. d. 2. Octobris toto regno, excepta [orig: exceptâ] Tyro, Tripli, Antiochia, et castris aliquot exutus est; postquam Regnum 88. solum Annos durasset [orig: durâsset]: a quo tempore titulus Regni, post ambitiosas Christianorum Principum lites, Hispaniae Regibus tandem mansit. Capta [orig: Captâ] sic urbe et occupato regno, Christianorum conatus quidem varii, sed irriti semper fuerunt [orig: fuêrunt]. Imo ab Alfiro Sultano Aegypti, quidquid restabat in Or. Christianis ereptum est, A. C. 1288. excepta [orig: exceptâ] Ptolemaide, quae et ipsa tandem, in manus Sultani Melec-Arafi, qui Alfiro successit, redacta est, A. C. 1291. d. 19. Maii, caesis pulsisque omnibus Christianis. Sub Califis Aegypti sic Terra olim Sancta postquam fuisset usque ad A. C. 1507. Selimus Turcarum Imp. illa potitus est. Nunc Chuz Turcis: Parvi circuitus est, vix decem mille incolas Turcas partim Aethiopes, Arabes, Iudaeos: Item Christianos schismaticos, Graecos, Armenios, Maronitas, Abyssinos, Nestorianos, Latinos Ordinis plerunque Franciscani, quibus ibi insigne templum S. Salvatoris continens, deficitque indies, propter Arabum incursiones. Vide infra. Eccl. Hierosolymitana a Christo fundata eius nativitate, vita [orig: vitâ], miraculis, passione et morte, sepultura [orig: sepulturâ], resurrectione, et asceusu in caelum, missione Spiritus S. contionibus, miraculis, martyrio etiam unius Apostolorum, sanctificata; fuit sub Metrop. Caesariensi, secundum Canonem 7. Conc. Niceni: Mos antiquus obtinuit, ut Aeliae, i. e. Ierosolimae Ep. honoretur, salva [orig: salvâ] Metropolis propria [orig: propriâ] dignitate. Nihilominus Iuvenalis Ep. in Conc. Chalcedonensi obtinuit, ut Hierosolyma triplicem Palaestinam in posterum sub se haberet: quod demum Conc. 2. CP. effectui datum est, A. C. 553. quo, post condemnationem trium Capitulorum, Hierosolymitanae Eccl. subiectae sunt Metropoles, Caesarea, et Scythopolis, quae prius dependebant ab Antiocheno Patriarcha, Berytus item et

Rubensis in Syria, quae sub Alexandrino fuerant. In cuius rei solatium Caesareae Imp. reddidit titulum urbis Proconsularis, quo prius usa fuerat. Floruerunt [orig: Floruêrunt] in Ecclesia hac viri insignes, sed et gravia illam afflixere [orig: afflixêre] mala, sub Idolatris, Haereticis, Saracenis et Turcis. Primum hic [orig: hîc] Christianorum Concilium habitum est, A. C. 49. vel 50. cuius historiam vide Actor. c. 15. v. 22. 23. et Aliud ibidem celebratum est A. C. 197. ob celebrationem Paschatis. A. C. 335. auctoritate Constantini Magni, quo de dedicatione templi prope locum sepulturae IESU CHRISTI actum. Postquam Orthodoxi Praesules hinc discesserunt [orig: discessêrunt], Synodo ab Arianis, qui Eusebiani dicebantur, habita [orig: habitâ], Arius in communionem Eccl. receptus est. Sed alia [orig: aliâ] a Maximo ibidem A. C. 350. indicta [orig: indictâ], rescissa sunt acta Synodi Tyri habitae, cuius prior appendix fuerat, iique qui Athanasii condemnationi subscripserant, palinodiam cautarunt [orig: cautârunt]. De cetero vide Moret. Dict. Hist. Plura autem qui de inclita hac urbe, magnifico Salomonis templo, vicissitudinibus variis, Eccl. etc. scire desiderat, adeat fontes ipsos sacros Verbi Dei, libros Regum inprimis, Prophetas, Evangelistas, Acta Apostolorum: Praetetea Ioseph. in Antiqq. et de Bello, Euseb. Socrat. Theodoret. Sozomen. Oros. Bedam, Gulielmum Tyr. Gesta Dei per Francos, Iacob. Vitriacensem, Adrichomium, Buchard. Descript. Terrae S. Torniel. et Salian. in Ann. V. T. Petr. de la Valle Itin. tom. 1. Insuperque in vocibus Iudaea, Palaestina, et Templum Hierosolymitanum. Hinc Hierosolymitanus, et Hierosolymarius, quo nomine diectus est Cn. Pompeius ab Hierosolymis expugnatis: Cic. 2. ad Attic. Si vero quae de me pacta sunt, ea non servantur, in caelo sum, ut sciat hic noster Hierosolymarius traductor ad plebem, quam bonam meis purissimis orationibus gratiam retulerit.

HIEROSOLYMA [2] nova urbs, ab Aelio Hadtiano Imp. condita. Hic enim, cum A. C. 135. Iudaei rebellantes Templum restituere conarentur, 58. myriadas eorum uno di concidit, et residua veteris Hierosolymae prorsus destruxit, montem quoque Moriah, in quo templum olim conditum erat, in planitiem redegit, ne gens montis et templi fiducia [orig: fiduciâ] iugum denno excuteret. Porro 50. in Iudaea arces diruit, vicosque 980. ferro ignique vastavit. Post quam excisionem dispersionemque Iudaeorum ruinas et saxa murorum ex ipsis fundamentis eruit, omnesque lapides in minutissimas partes confregit, diminuit ac dissipavit. Sic, cum quidquid de urbe Hierosolyma residuum erat, in pulverem cineremque esset redactum, nomenque etiam urbis deletum ac sublarum, novam condidit in vicino loco, eamque de suo nomine Aeliam, Christianis etiam Hierosolymam, appellavit. Posita est ad montes Gihon et Golgotha, ubi Iovi atque Veneri templum construxit, et in loco prioris templi equestrem erexit statuam, imaginem nempe suam in columna marmorea: quae 400. post C. N. Annis, Hieronymi adhuc tempore, conspecta est. Porcorum etiam imaginibus e marmore supra portas urbis constitutis, urbem Iovi Capitolino consecravit: hinc porro Capitolinam dictam, omnibusque Iudaeis eius ingressu in perpetuum, sub inevitabili capitis poena, interdixit: Porcorum autem illa simulacra, vel in ludibrium Iudaeorum, quibus ad esum et sacrificia porcinae usus vetitus erat, vergebant: vel veteris Albae auspicia renovabant: Priscis enim Romanis hoc animalis genus sacrum fuisse, innuit Virg. in loco ubi ait: Aen. l. 3. v. 390.

HIERUS seu sacer, fluv. parvus Corsicae, nunc Orto. In mare Thuscum labitur, 12. mill. ab Aleria in Austr. Plin. l. 5. c. 27. l. 6. c. 5. et 32.

HIGNATIA via Strabo l. 7. p. 329. quae et Egnatia, Cic. Prov. Cons. 2. via militaris, a mari Ionio ad Hellesp. usque per Macedoniam producens, longa 530. mill. pass. a Dyrrachio ad Occas. et Callipolim ad Ort.

HIGRA Anglias dicitur quidam quottidianus aquarum Sabrinae fluv. furor, quem vel voraginem vel vertiginem undarum dicam, nescio, ait Gulielmus Malmesbur. l. de Pontif. qui fundo ab imo verrens arenas et conglobans in cumulum cum impetu venit, nec ultra quam ad pontem pertendit nonnumquam etiam ripas transcendit et magna [orig: magnâ] parte circuita [orig: circuitâ] terrae victor egreditur. Infelix navis; si quam a latere attigerit: nautae gnari cum vident illam higram --- venire, navem obvertunt et per medium secantes violentiam eius eludunt, apud C. du Fresne in Gloss.

HIKENILD nomen unius ex 4. Angliae viis celebrioribus, vide supra Erminstreet.

HILARA vulgo ILER, fluv. Sueviae, iuxta Memingam, in Danubium apud Ulmam labens.

HILARIA festum apud Rom. ad 8. Kal. Aprilis, quo primum tempore Sol diem nocte longiorem portendit, celebrari solitum: in honorem Matris Deum [orig: Deûm], ut ex Macrob. Lamprid. in vita Alex. Sev. Turnebo Adv. l. 24. c. 45. aliisque patet. Fiebat autem id maxima [orig: maximâ] populi laetitia [orig: laetitiâ], et nobilissima [orig: nobilissimâ] pompa [orig: pompâ], quovis e populo insignia cuiusque dignitatis libere et impune simulante, Herodian, in Commodo. Vide plura apud Ioh Rosin. Antiqq. Rom. l. 4. c. 7. Graeci, a quibus Romani accepere [orig: accepêre], hunc diem vocabant *a*n*a*b*a*s*i*n (sicut praecedentem, planctu et lamentatione personantem, *k*a*t*a*b*a*s*i*n ) sicque finita [orig: finitâ] catabasi et

luctus simulatione peracta [orig: peractâ] hoc die th\n a)na/basin et laetitiae exordium celebrabant. Postea vero et ipsi tw=n *(ilari/wn assumpsere [orig: assumpsêre] nomen, ut Photius docet in Excerptis ex Isid. vita, Dionys. Ep. ad Demophil. et Maximus Scholiastes, vide Casaub. ad Lamprid. in Alex. Sev. et Salmas. ad Flav. Vopisc. in Aurel. Ceterum Hilaritatis sedes frons est Plin. l. 11. c. 37. Frons et aliis, sed homini tantum tristitiae hilaritatis; clementiae, severitatis index. Oculi Plauto, Rud. Act. 2. sc. 4. v. 8.

Pro Di immortales Veneris effigia haec quidem est,
Ut in ocellis hilaritudo est!

Et nescio cui in nudo corpore praedicata hilaritas membrorum? Barth. Animadvers. ad Stat. Achill l. 1. v. 167. In coloribus Hilare idem, quod vegetum, floridum, acutum, clarum, excitatum, Graecis o)cu\, eu)/anqes2, lampro\n; quum scilicet color lumine intensiore et clariore excitatur. Ei plenum, saturum, pressum, Graece baqu\, baru\, katakore\s2, etc. cum viz. plus coloris, quam luminis adest, opponitur, ut hic [orig: hîc] passim videre est, ubi de his vocibus. Vide quoque Salmas. ad Solin. p. 345.

HILARION [1] Eremita clarus, in Syria Monachorum institutum adauxit, qui cum signis et miraculis iam claresceret, in Gaza urbe tres cuiusdam matronae filios, simul repente morbo correptos, invocato nomine Iesu, extemplo curavit: quod postquam auditum est, certatim ad eum de Syria et Aegypto confluebant ita, ut multi crederent in Christum, et se monachos profiterentur. Nondum enim tunc monasteria erant in Palaestina, nec quisquam monachos ante S. Hilarionem in Syria noverat. Ille fundator et eruditor huius conversationis, ac studii in hac provincia fuit. Hier. in vita eius.

HILARION [2] Q. Julus auctor Chronologiae, seu l. de mundi duratione, Pithoeus edidit. Vide et Bibl. PP. tom. 7. Item, Monachus Veronensis, Damasceni, Dorothei etc. quaedam vertitit, alia ipse composuit. Voss. de Hist. Lat. l. 3. p. 813.

HILARIUS [1] Papa Rom. post mortem Leonis Mag. A. C. 461. Sardinia [orig: Sardiniâ] oriundus. Prius a Leone ad Conc. Ephesinum 2. missus, contra Eutychem, Orthodoxiam asseruit. Sub initium dein Papatus, Epistolam Circularem scripsit, qua [orig: quâ] denuo Eutychen Nestoriumque damnavit, et Oecumenica Conc. 4. confirmavit. Disciplinae Ecclesiasticae intentus, omnem dedit operam, ut Macedoniani haeretici, ab Anthemio Imp. Romam deducti, nullos ibi coetus haberent. Sacerdotes nonnisi Virgines in uxores ducere iussit. Obiit A. C. 467. Anastas. in vitis Pontif. Successit Simplicius.

D. HILARIUS Pictaviensis Ep. sec. 4. haereticorum flagellum, et malleus, rectae fidei dogmata tam Italis, quam Gallicanis Episcopis praeseminavit, ac tamquam disertus; suis libris sarisfactionem de Trinitatis consubstantialitate conscripsit et Arianorum dogmata destruxit. Sozom. l. 6. c. 24. Scripto Constantinum Imp. ab Atianismo, et persequutione fidelium, Athanasii inprimis, cohortatus, anno elapso, Saturnini Arelat. Ariani opera [orig: operâ], cum Rhodanio Tolosano, in Phrygiam relegatus est, A. C. 356. Qradriennio post, in Synodo Seleuciensi et Constantinop. contra Arianos fortiter Orthodoxiam tuitus, in praesentia Imp. ut eum illis disputaret, impetrare non potuit: In Galliam proin, fraude Arianorum, qui ab homine sibi tam gravi liberari avebant, remissus. Mediolani Auxentium erroris et impietatis, coram Valentiniano, accusavit: Inde Pictavium redux, Obiit A. C. 369. Scripsit varia, de quibus, ut et plura de ipso vide apud Moret. Dict. Hist. Romani Sermonis tuba, Latinaeque eloquentiae Rhodanus, Hier. Murus fidei valida atque columna, Paulino: Ecclesiae adversus haereticos acerrimus, et ut in Epiphanio habetur, terrificus defensor, Labbaeo: vide Magiri Eponym. Crit.

HILARIUS [2] Aurelianensis Ep. Gallus. Inter alia, interfuit Conc. Arausicano A. C. 444. quo Chelidonius Ep. Vesontinus, depositus est: qui cum Romam ad Leonem I. appellaret, et Hilarius, insalutato Pontifice, inde decederet, irritum esse iussum est, quidquid ab Hilario esset statutum. Hinc, cum provincia absque Praesule esset, summissus est Leontius Foroiul. qui Metropolitano munere fungeretur. Obiit A. C. 449. Plura de ipso, scriptisque eius, vide apud Auctores Moret. Dict. Hist. laudatos, Voss. imprimis l. 1. Hist. contr. Pelagianos c. 19. de Hist. Lat. l. 2. c. 16.

HILARIUS [3] Diaconus Eccl. Rom. ad Constantium Imp. a Liberio, Ep. Rom. missus, cum Lucifero Callieno et Pancratio Presbytero, veritate in Conc. Mediol. acerrime defensa [orig: defensâ], flagris caesus et in exilium missus est. Dein in Luciferianorum errorem prolapsus, haereticorum baptismum invalidum esse asseruit: proin rebaptizatis omnibus lapsis, Deucalion Universi ab Hier. dictus est. Ipsi comm. in Epp. Paulinas, qui inter opera Ambrosii reperitur, et quaestiones in V. et N. T. quae in Augustini opere, tribuuntur. Athanas. Epist. ad Solit. Hier. adv. Lucif. etc.

HILARIUS [4] Vitellii libertus, quod M. Cluvium Rufum detulisset, tamquam audito Vitellii et Othonis Principatu, propriam ipse potentiam et possessionem Hispaniarum tentasset, ultro a Vitellio puniri iussus est. Tac. Hist. l. 2. c. 65.

HILARIUS [5] Phrygius quidam vates, sub Ioviniano Principe, literarum quidem imperitus: ceterum tanta [orig: tantâ] divinandi peritia [orig: peritiâ] praeditus, ut Deus cum illo futurorum cognitionem communicasse [orig: communicâsse] videretur. Item Senator quidam Antiochenus, de quo multa apud Suid.

HILARODI Graece *(ilarw|doi\, poetarum genus, Ionicis minus foedi. Inter quos Simus cum fuisset praestantissimus, Simodi sunt postea cognominati. Prodibant in veste candida, virili, auro

coronati, calceisque primum, dein crepidis usi sunt. Similes his Aulodi, Magodi, Lysiodi. Eratque Aulodus Hilarodo per omnia similis et par. Sed Hilarodus puero puellave psallente canebat, Aulodus tibicine modos faciente. Aulodo et Hilarodo praemium corona, tibicini et psaltae nulla etc. Postea, uti Mimi et Satyri, ita et haec introducta quoque inter fabulas, et Hilarodus quidem a Tragoedo, Magodus a Comico. Iul. Caes. Scalig. Poet. l. 1. c. 52. Vide quoque Salmas. ad Solin. ubi de variis Mimilogiae speciebus agens *(ilarw|di/an, cum *(ilaratragw|di/a|, quae et *fluakografi/a, et Rhintonica fabula, eandem facit, p. 109.

HILDA Abbatissa post multa, quae fecit in terris, opera caelestia, ad perciptenda praemia vitae caelestis, de terris ablata transivit, A. C. 680. Beda Hist. Eccl. gentis Angl. l. 4. c. 23. Monasterium, cui praefuit, Streaneshalb dictum est, Ioh. Forbes. Instruct. Hist. Theolog. l. XIII. c. 9. §. ult.

HILDANUS Gul. Fabritius Chirurgus celeberrimus, Georgii Friderici March. Badensis, praxin Chirurgicam feliciter exercuit Lausannae, quo venit A. C. 1586. et Bernae, quo a Senatu vocatus est, A. C. 1615. Obiit A. C. 1634. Aet. 74. In sua arte varia scripsit summopere aestimata. P. Freher. Theatro Viror. Erud. Clar.

HILDEBERTUS Lavardinus Archiep Turonensis, discip. Berengarii; de quos suo tempore dictum:

Inclitus et prosa [orig: prosâ] versuque per omnia primus,
Hildebertus olet prorsus ubique rosam.

Scripsit contra Berengarium, vitam Hugonis Cluniac. et Mariae Aegyptiae, Item 83. Epistolas, etc. A Baronio et Sirmondo impuritatis accusatus defenditur a Moret. Dict. Hist. Vide Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 49. Item Archiep. Moguntinus, Dux Franciae Or. frater Conradi Imp. A. C. 931. Vitas quorundam SS. edidit. Cuspinian. in Othone Mag. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 40.

HILDEBRANDUS Longobardorum Rex in Italia, ordine XVIII. post patruum A. C. 744. Ob severitatem nimiam, post 7. mens. Rachi cedere coactus. Paul. Diac. Hist. Longob. Sigon. de Reg. Ital. Vide Childebrandus. Item Gregorius VII.

HILDEFONSUS S. Aegidii Comes et Tholosanorum, Albigensium in Gallia, circa A. C. 1147. patronus: cuius tempore Petrus Bruis et Henricus Monachus totam fere Galliam, Evangelii doctrina [orig: doctrinâ], sic repleverunt [orig: replevêrunt], ut Basilicae sine plebibus, plebes sine sacerdotibus essent, teste Bernardo Serm. 66. in Cantic.

HILDEGARDIS virgo monialis, Abbatissa Ord. Benedictini et Prophetissa, A. C. 1150. in opp. Bingio in Germania, quae rapta frequenter in somnis, didicit non solum, quod verbis effunderet, sed quod scribendo Latine dictaret. Multa fertur praedixisse de futuris: magnam inprimis Religionis mutationem. Ab Eugenio III. magni aestimata: Obiit A. C. 1181. Aet. 82. De scriptis eius, vide Voss. Moret. Dict. Hist. Ad hanc etiam D. Bernardus scripsit literas. Item coniux secunda Caroli Mag. filia Hildebrandi Suevorum Regis, condidit monasterium Campidonense in Suevia, A. C. 777. Obiit A. C. 782. filiorum 4. filiarum 5. mater. Munsterus in Cosmogr. illam filiam Esuieri; Domini Campidonensis, ex Reginda Bavara: Vet. quidam auctor Immae, ex Ulrici monachi San. Gall. sorore, filiam facit. Metis sepulta.

HILDEGASTUS Philosophus, et vates Gallorum, A. C. 240. carmine Sunonis Regis vitam scripsit. Simler. in append. Gesn. Sed hoc opus u(pobolimai=on iudicat Voss. de Hist. Lat. p. 829.

HILDERICUS vel HUNERICUS nepos Genserici ex Hunerico fil. et Valentiniani III. filia. Rex Vandalorum V. post Thrasimundum, A. C. 523. Ob nimiam lenitatem contemptus a subditis septimo post Anno, Gilimeri fraudibus, regno cedere compulsus est. Iustiniano Imp. amicus fuit. Vide Gelimer seu Gilimer.

HILDERSHAM Arthurus Theologus Anglus, eruditione, pietate, zelo, scriptis, inter quae Contiones in Psalmi 51. novem priores vers. Item in Historiam Samaritanae, Ioh. 4. v. 5. 7. 9. et 39. elucent, nomen immortale adeptus. Obiit haud pridem.

HILDESHEIMENSIS Episcopatus vulgo Bischthumb Hildesheim, Germ. Evesche d'Hildesheim Gallis, tractus Saxoniae Inf. sub proprio Ep. qui solus in tota Saxonia Pontificius est. Fundatus fuit ab Ludovico Pio Imp. habebatque antea iurisdictionem maiorem, nunc multum imminutam, pro mai. parte Ducatu Brunsv. cinctam. Sed ab Ort. terminatur Principatu Halberstadt. a Sept. Ducatu Luneburg. Ab Ortu in Occ. ad 10. mill. Germ. extensus; Urbes eius sunt Peina, Poppenberga, Vinthusia, et tractus caput.

HILDESIA vulgo HILDESHEIM ad amnem Innerste, 7. leuc. a Zella in Austr. 6. ab Hamelia in Ort. vix 6. mill. pass. a conf. dit. Brunsvicensis.

HILDUINUS [1] Abbas S. Dionysii in Gallia, Ludovico Pio, et filio eius Lothario gratus. Scripsit Areopagitica, ubi Dionysium Areopagitam, cum Dionysio Parisiensi confundit. Obiit A. C. 842. Vide Sigebert. c. 82. Cat. et A. C. 825. Chron. Trithem. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 33. Moret. Dict. Hist.

HILDUINUS [2] Archiep. Mediolanensis, Hugonis Regis Italiae, consanguinei sui, opera [orig: operâ]. Obiit A. C. 942. scripsit vitas Abbatum Lobiensium. Trithem. in Catal. Ripamont. Hist. Eccl. Mediol. l. 9.

HILLEL [1] et SCHAMMAI, principes Sectarum inter Pharisaeos famosissimi, perpetui Antagonistae fuere [orig: fuêre]: unde omnes ferme contentiones Thalmudicae eorum nomina prae se ferunt, Domus Hillei et Domus Schammai. Aetate et dignitate seu generis nobilitate quidem Hillel Schammaeum antecelluit, urpote e Davidis stirpe oriundus. Accedebat, quod Nasi esset, h. e. Princeps praesesque supremae

Curiae, quae Hierosolymis erat. Inter praestantiores eius discipulos gregem ducit Ionathan F. Uziel Chaldaeus paraphrastes Prophetatum de quo infra: plura vero hanc in rem, vide apud R. Dav. Ganz Chronol. Rer. et Ducum sub Templo II. ad Ann. 728. et Vorst ad eum p. 280.

HILLEL [2] fil. R. Iudae Nasi, Princeps Synedrii itidem, decimum sec. ab Hillele Sen. abfuit; concinnnavit ordinem intercalationis iuxta modum revolutionis R. Adae, Idem Ganz. ibid, Sec. V. Gemaricorum: ubi concatenationem exhibet prosapiae ab Hillele ad Hillelem.

HILTPOLSTENIUM vulgo HILPOLTSTEIN, castrum Palatinatus, obtigit in divisione hereditatis paternae, Ioh. Friderico, filio Philippi Ludovici, qui Wolphgango Bipontino Duce nat. Neoburgicum Principatum tenuit: fratres Ioh. Friderici fuere [orig: fuêre], Wolphg. Vilhelmus, qui Neoburgicam et Aug. qui Sultzbacensem lineas orsi sunt. Cum Aug. fratre, a Wolphg, Vilhelmo, ob constantiam in religione Euangelica, multa passus, orbus Decessit A. C. 1644. Vide Phil. Iac. Spener. Syll. General. Hist.

HIMANTOPODES pop. Aethiopiae loripedes, quibus serpendo ingredi natura est, h. e. quod Solinus interpretatur, flexis crurum nexibus ingredi, i(ma/nta enim Graeci lorum dicunt. Plin. l. 5. c. 8.

HIMBA Scotiae ins. maris Hibernici, una Acmodum, 10. mill. pass. ab Ihona. Ferrar.

HIMELLA Ligorio Aggia. et Himella, fluv. parvus Sabinae, in Italia, Virg. Aen. l. 7. v. 714.

HIMERA [1] Siciliae Graeca urbs, Stesichori poetae patria, ad Thermas urb. et Himeram fluv. quem veteres per summum errorem putaverunt [orig: putavêrunt] eundem esse, et ex eodem fonte oriri cum altero Himera, nunc Salso, qui in Mer. fluit inter Gelam, et Agrigentum. Vide Antigon, in mirandis et P. Melam, et Solin. et Vibium, et Vitruv. Quin licet utriusque fontes ex Nebrode monte ebulliant, distant tamen ab invicem fere quadraginta milibus. Himerenses autem soli Graecorum, aetate Thucydidis, ad mare Tyrthenum habitabant. Urbem a Zanclaeis conditam Strab. l. 6. p. 272. ad Occas. Himerae amnis, cum floruiset per Annos 140. Poeni Duce Annibale solo aequarunt, A. A. C. minime quadringenris. Sed in altera parte fluminis iidem biennio post, ut habet Diod. Sic l. 13. katale/cantes2 tw=n politw=n tina\s2, kai\ tw=n a)/llwn *libu/wn tou\s2 boulome/nous2, e)/ktisan pro\s2 au)toi=s2 toi=s2 qermoi=s2 u(/dasi po/lin, o)noma/santes2 *qerma\, h. e. Volonum ex civibus aliisque Afris delectu habito, novam ad ipsas calidas aquas urbem condiderunt [orig: condidêrunt], quam Thermas appellarunt. Has porro aquas, fabuloso heroum aevo iam innotuisse Graecis, patet ex Diod. Sic. qui l. 4. narrat Herculem, cum Siciliae litora peragraret, et a Peloro, iret ad Erycem, ta\s2 vu/mfas2 a)nei=nai qerma\ loutra\ pro\s2 th\n a(na/pausin th=s2 kata\ th\n o)doipori/an genome/nhs2 au)tw=|kakopaqei/as2. *tou/twn de\ o)/ntwn, dittw=n ta\ me\n *(imerai=a, ta\ de\ *)egistai=a prosagoreu/etai, th\n o)nomasi/an e)/xonta tau/thn a)po\ tw=n to/pwn. Nymphas calida illa balnea excitasse, quibus contractam ex itinere lassitudinem allevaret. Quae bina cum sint, illae Himerensia, haec Egestana dici, nomine facto a locis. Inde Pindar. Olymp. 12. Ergoteli Himerensi:

*qerma\ numfa=n loutra\ basta/zeis2
*)omile/wn par' oi)kei/ais2 a)rou/rais2.
Calida nympharum balnea extollis
Versans apud domestica arva.

Ubi Scholiastes: *ta\ e)n th=| *sikeli/a| qerma\ loutra\ th=s2 *(ime/ras2 po/lews2 le/getai *)aqhna=n a)nadou=nai ei)s2 a)na/pausin *(hraklei=, h) ni/ka e)kei= e)fa/nh: tine\s2 de\ nu/mfas2, w(s2 kai\ *pi/ndaros2, Calida Himerae urbis in Sicilia balneae Minervam aiunt aperuisse Herculi in laborum recreationem, cum illuc pervenisset; Alii autem nymphas, ut et Pindar. Ab his aquis Himerae nomen. Res manifesta, cum Syris [gap: Hebrew word(s)] hamar sit incalescere. Nic. Lloyd. Plin. l. 3. c. 8.

HIMERA [2] amnis Siciliae, unus ex maximis, a quo Siciliam dividi fere mediam rradunt, Polyb. in Excerptis Legat. c. 1. Liv. l. 24. c. 6. et Strabo l. 6. p. 266. Eiusdem nominis alter est fluv. ad Himeram urbem, et Thermas Himerenses, influens in mare Thuscum, Ferr. Vide supra. Hic Baudr. nunc Termini dicitur: Vallem Demonae separat a Valle Mazarae, et in mare Tyrrhenum se exonerat, fere 25. mill. a Panormo in Ort. Ad huius ostia Himera urbs est. Hi ambo fluvii cum diversos fontes habeant, et ab invicem valde dissitos, quadraginta sc. milibus, tamen quia sunt eiusdem nominis, et ex eodem monte oriuntur, a veteribus crediti sunt non nisi unum habere fontem. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 14. v. 233. et seqq.

--- Qua [orig: Quâ] mergitur Himera ponto
Aeolio, nam dividuas se scindit in oras,
Nec minus occasus petit incita, quam petit ortus,
Nebrodes gemini nutrit divortia fontis.

P. Mela l. 2. c. 7. De amnibus Himerae referendus, quia in media admodum ins. ortus, in diversa decurrit, scinendsque eam utrinque alto ore in Libycum, alto in Thuscum mare devenit. Vibius: Himero opp. Thermitanorum dedit nomen Himerae. Hoc flumen in duas scindi partes ait Stesichorus, una [orig: unâ] in Tyrrhenum mare, altera [orig: alterâ] in Libycum decurrere. Proinde cum Himera Thuscus, et Himera Libycus (sic enim liceat distinguere,)

diversi sint saporis, ille dulcis, hic salsi, subamari; id inter miracula referunt, quod unus idemque fluv. pro diversitate regionum, aliter atque aliter sapiat. Antigon. in mirandis: *peri\ de\ potamw=n kai\ krhnw=n, *lu/kon me/n fhsi le/gein to\n *(ime/ran e)k mia=s2 phgh=s2 xizo/menon, to\ me\n a(luko\n tw=n r(ei/qron e)/xein, to\ de\ po/timon. De fluminibus et fontibus Lycum ait perhibere, Himeram ex uno fonte in duos scindi alveos, alterumque fluv. esse salsum, alterum potabiliem. Vitruv. l. 8. c. 3. Uti in Sicilia flumen est Himera, quod a fonte cum est progressum, dividitur in duas partes. Quae pars profluit contra Aetnam, quod per terrae dulcem sucum percurrit, est infinita [orig: infinitâ] dulcedine: altera pars, quae per eam terram currit, unde sal foditur, salsum habet saporem. Quae pars profluit contra Aetnam, i. e. Himera Tuscus, qui reversa est dulcissimus, cum alter nullo modo sit potabilis, hodieque Salsi dicatur, ab insigni salsugine. Itaque, inverso rerum ordine, Solin. Tusco tribuens, quod Libyci erat proprium, Himeram, inquit, caelestes mutant plagae: Amarus denique est dum in Aquilonem fluit, dulcis ubi ad Mer. flectitur. Iam de nomine dicendum. Tusco, a Calore, ut supra diximus: At Libyco nomen est ab amaritudine aquarum. Hebraeis quippe verbum [gap: Hebrew word(s)] hemar est pikrai/nein amarum reddere, vel amaricare, quo verbo utuntur Theologi post vulgatum interpretem Apocal. c. 10. v. 9. Idem Nic. Lloyd.

HIMERIA urbs fuit Episcopal. Mesopotamiae, in Osrhoena reg. sub. Archiep. Edisseno, G. Tyrius.

HIMILCO Poenus, a Senatu Carthaginensi missus est, ut occidua Europae litora exploraret, quo officio functus iter suum in commentaria retulit. Festus Avien. Item fil. Amilcaris, patri in Sicilia occiso successit, terra [orig: terrâ] marique saepius victor, post urbes varias expugnatas, peste cum exercitu Obiit. Iustin. l. 19. c. 2. Vide et Amilco.

HINCMANNUS Chevalier, errores Origenis, de Daemonum paenitentia et receptione in gratiam, sub initium huius sec. voce calamoque incrustavit, in Anglia.

HINCMARUS [1] Archiep. Remensis, A. C. 845. post Ebbonem, decennio ante, depositum. Eruditione et zelo, pro libertate Eccl. Gallic. inter primos sui sec. Sed iusto rigidior, in negotio Godescalci monachi, in Synodo Cresciacensi et nepotis sui Hincmari Ep. Laudunensis, in Conciliis Attiniacensi et Diciacensi. Obiit A. C. 882. tempore, quo a Normannis Gallia misere raptabatur. Opera eius impressa Moguntiae, A. C. 1602. Parisiis A. C. 1615. opera [orig: operâ] Sirmondi, A. C. 1645. Flodoard. Hist. Rem. l. 3. Sigebert. c. 99. de V. I. et in Chron. Rabanus Maurus, Voss. de Hist. Lat. Moret. Dict. Hist.

HINCMARUS [2] Ep. Laudunensis, prioris nepos, Papae contra Carolum Calvum, regnique iura et privilegia Eccl. Gallicanae mordicus adhaesit: excommunicato quoque nobili Normanno, qui praedium aliquod ad suam Ecclesiam pertinens, beneficiario iure, a Rege obtinuerat. Quod im probatum a Galliae Episcopis, A. C. 869. A quibus ille ad Papam appellavit, sed hoc iterum Synodo Attiniacensi reprehensum: Cui cum se nollet submittrre, annitente Patruo, depositus est Synodo Diciacensi. Scripta eius vide, in Bibl. PP. et operibus Hinemari Remensis. Flodoard. Hist. Rem. l. 3. Aimon. et Balderic. in Chron. Moret. Dict. Hist.

HINDENI Homines in LL. Adelstani Regis c. 3. et 7. ex Saxon. hyndene, h. e. societas, sunt homines eiusdem societatis ac contubernu, contubernales. Saxonibus enim in more erat, ut omnem hominem olim aestimarent ac pro natalis sui ratione capite censerent; praeterea secundum cuiusque valorem in classem (vel collegium) parium suorum, quam hyndene nuncuparunt, referrent: trium sc. harum unam, infimam, mediam, summam. Infimae classis erant, qui valerent 200. sol. dicti Thwyhindeman: Mediae, qui 600. sol. Syxhindam; Sum mae, quorum singuli valerent 1200. sol. Twelfhindi. Pariterque uxores eorum Cyrtiscam i. e. Twyhyndam, Syxhyndam et Twelfhyndam nominarunt [orig: nominârunt], Somnerus apud C. du Fresne in Gloss. Vide eandem hominum partitionem, e quibus Twelfhindi, aliter Thani, perfecte nobiles habebantur, praesertim in LL. Aluredi Regis c. 12. 30. 31. et 32. etc. apud Brompton. et Henric. I. c. 76. et 87.

HINDERLING in LL. Edwardi Confess. c. 35. vocabulum contumeliae est, Occidentalibus olim Saxonibus familiare: quasi posthabitus et remotus, ex voce hinder, remotus et ling, imago. Sicut contra Adeling, iisdem erat nobilis imago. Vide C. du Fresne in Gloss.

HINNULEUS Graece nebro\s2, cervus anniculus est, qui nihil adhuc cornuum habet, nisi w(/sper shmei/ou xa/rin, arxh/n tina, velut indicii ergo, initium quoddam, ut habet Philosophus: tuber vocant Venatores, Salmas. ad Solin. p. 221. *)ello\s2 quoque Graecis cervi hinnulus est, tamquam e)n e(/lei ta\s2 diatriba\s2 e)/xwn, in paludosis locis degens. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 3. c. 17. Namque et ad caprearum, damarum, leporum, similiumque hinnuli vox quoque extenditur, ab hinni similitudine ducta. Et quidem hinnulis cervorum nihil pernicius, teste Xenoph. Cynegetic. unde Sponsi celeritas, in supperiis Sponsae ferendis, hinnulorum celeritati confertur, Cant. c. 2. v. 9. Similis est dilectus meus capreae, aut hinnulo cervorum, vide quoque v. 17. et c. 8. v. 7. Nempe ut venatorum adventu, tamquam re inassueta [orig: inassuetâ], magis percelluntur, quam cervi iam adulti, ita maiore nisu fugiunt et alas pedibus addit timor. Sed ille impetus non diu durat: quo enim acriori fuga [orig: fugâ] auferuntur, eo facilius fatiscunt, uti ex eodem Xenoph. Pollus habet l. 5. c. 12. Pellis illorum vebri\s2 ab Histrionibus, qui Satyros simulabant, adhibita; inprimis in Bacchicis olim Sacris magni fuit usus, uti dicemus infra in voce Nebris. Plura vero hanc in rem vide apud Bochart. ubi supra c. 24. Plin. l. 8. c. 44.

sicut mulus, qui procreatur ex asino et equa. Plin. l. 8. c. 44. Graecis i(/nnos, u(/nnos2, et gi/nnos2, vide supra Ginnus, et infra ubi de Mulabus fecundis.

HIONA Hebridum clarissima, in qua Sodora urbs Episcopal. Ubi Coenob. Benedictin. Regum sepultura [orig: sepulturâ] insigne, a litore 12. mill. in Occas.

HIPPACE Plin. l. 25. c. 8. ubi de Scythica herba, seu glycyrrhiza, herbae genus est. Ita enim is, In ore eam habentes sitim famemque non sentiunt, idem praestat apud eos Hippice dicta, quod in equis quoque eundem effectum habeat. Traduntque his duabus herbis Scythas etiam in duodenos dies durare in fame sitique. Salmas. vero lac equinum concretum hac voce denotari, docet ex Theopompo, quem Hesych. laudat in *(ippa/kh. quo alluditur versu illo,

Nempe duabus his rebus, radice Scythica [orig: Scythicâ] seu glycyrrhiza [orig: glycyrrhizâ], et Hippace seu lacte quino concreto sitim tolerabant, vel in duodecimum usque diem Scythae vett. quod et hodierni faciunt, uti vidimus de Tartaris. Vide eum Exercit. Plin. ad Solin. p. 125.

HIPPADIS Pelagus Ptol. pars Rubri maris iuxta Aethiopiam, post Aromata prom. Azonium Plin. l. 6. c. 26. Baudr, pars Oceani Aeth. versus Africam, inter Dioscoridis Ins. et Aromata prom ad Bor. Menuthiamque Ins. ad Austr. Vulgo mare Aethiopicum, seu Zanguebariae, a regione adiacente.

HIPPALUS Gubernator primus navigationem ex Arabia in Indiam alto mari plenisque velis ingressus est, quum antea parvis navigiis sinus circum veherentur, Auctor Peripli. In cuius proin honorem Indi Favonio vento, cuius beneficio navigatio illa feliciter succedit, Hippali indidere [orig: indidêre] nomen, uti docet Plin. l. 6. c. 23. Indos autem petentibus utilissimum est ab Oceli egredi. Inde vento Hypapalo navigant diebus quadraginta, ad primum emporium Indiae Muzirini. *libo/noton vero sic Indis vocitatum, scribit Peripli Auctor praefatus. Vide Salmas. ubi supra p. 1185. ut et hic [orig: hîc] ubi de Libonoto.

HIPPARCHIA mulier quaedam Graeca doctissima, quae Philosophicis valde excelluit, uxor Cratetis. Stylo Platonem imitata, Tragoedias quasdam composuit. Diog. Laert. l. 6.

HIPPARCHIDES traducitur per Comoedias ut improbus, et obscaenus. Vide Schol. in Aristoph. Acharn. 399. G. 2.

HIPPARCHUS [1] Dux Atheniensium, coniurans contra Heraclidem Demetrii praesidem, Athenas frenantem; occisus ab eodem detecta [orig: detectâ] per Hieroclem coniuratione. Polyaen. l. 5.

HIPPARCHUS [2] fil. Pisistrati et Myrrhinae, frater Hippiae Tyranni. Vide Schol. Aristoph. in Equnt.

HIPPARCHUS [3] Nicaeus Astrologus, scripsit de Arati Phaenomenis, de stellis fixis, de Lunae motu contra Platonem. Primus instrumenta Mathematica invenit, unde haec sensibus deprehendi possent, Plin. maxime laudatus l. 2. c. 26. et caelestium motuum observationes, a Calisthene, Aristot. discip. Babylone, ubi observabantur, in Graeciam transmisas, ad yhfofori/an Aegyptiacam accommodavit, Ptol. l. 4. c. ult. Quarum exempla non pauca, annis Nabonassari notata, Ptol. idem nobis conservavit: prima [orig: primâ] incidente in Annum Nabonassari 27. qua [orig: quâ] hodie non alia vetustior innotescit. Nam defectum Solarem, aut in Romuli concepti, aut Romae conditae tempus, ex apotelesimate L. Tarrutii Firmani, Cic. coaevi ac familiaris, coniectum, omnino nullum esse, docet Ioh. Marsham. Canone Chron. Sec. XVII. ubi de Aera Nabonassari. Floruit sub Ptolemaeo et Philometore Euergete, Regibus Aegypti. Eum Rhodium Ptol facit. Vide Voss. de Math. scient. c. 33. §. 4. Item poeta Comicus, cuius fabula quaedam peri\ ga/mwn inscribitur. Suid. Alius discip. Pythagorae. Alius propinquus Aristot. alius Eretriae Tyrannus. Hipparchus quoque fil. Pisistrati Tyranni, qui ob libidinem in Harmodium Aristogitonis coniurationem in se excitavit, A. U. C. 241. Thucyd. Herod. l. 5. c. 55. Paus. Euseb. Chr. Idem ut invidiam tyrannidis sapientiae opinione exstingueret, literas coluit, virisque doctis maxime favit. Aelian. Var. Hist. l. 8. c. 2.

HIPPARINUS Dionysii Iun. fil. eiecto Callippo dominatum Syracusis tenuit Annos 2. Olymp. 106. An. 4. et 5. Stratagema, quo Syracusis potitus est, vide apud Polyaen. l. 5.

HIPPARIS fluv. in Camarina, cuius aquarum pars dulcis est, pars salsa. Schol. Pind. in illud. Olymp. Od. 5.

*(oi/te e)/xon *kameri/an, o(/ph kela/donti r(ee/qrw|
*(/ipparis2 a)sth/riktos2 e)reu/getai a)gku/lon u(/dwr.

HIPPASUS Metapontinus, auditor Pythagorae, vir doctissimus nihil scripsit. Musicus quoque excellens. Theon. Smyrn. Mathem. l. 2. c. 12. Omnia ex igne creari dixit. Sunt quidam, qui eum tractatum de religione sub Pythagorae nomine edidisse ferant, ipsi

damnosum, Diog. 'Laert. l. 8. Plutarch. Item unus ex Centauris, qui, in nuptiis Pirithoi, et Hippodamiae, cum Lapithis manus conseruerunt [orig: conseruêrunt]. Meminit eius, sed metu se occultantis, V. Flacc. Argon. l. 1. v. 148.

HIPPE Chironis Centauri filia, quae cum in monte Pelio sese venando exerceret, gravida facta est, et ob id partis indignationem timens, deorum miseratione in equam conversa est, et in caelum translata. Sunt qui mulierem fatidicam fuisse aserant.

HIPPI [1] Ins. parvae 4. Ioniae apud Erythras urbem adiacentes. Strab. l. 13. p. 644.

HIPPI [2] Marmolio Capo di Sorta, prom. Africae, ad Syrtim magnam, apud villam Philaeni, in conf. Cyrenaicae.

HIPPA Minerva Arcadibus, quod usum quadrigarum invenisse crederetur. Item urbs Perrhaebiae, quae et Phalanna. Steph.

HIPPIAS [2] Eleus Philosophus, discip. Hegesidemi, ita se comparavit, ne cuiusquam ope egeret. Summum Bonum *au)ta/rkeian posuit, h. e. eo contentum esse, quod simplici victui sat esset. Is Olympiam cum venisset, maxima [orig: maximâ] illa [orig: illâ] quinquennali celebritate ludo tum gloriatus est: nihil esse ulla in arte rerum omnium, quod ipse nesciret; nec solum has artes, quibus liberales doctrinae, atque ingenuar continerentur, Geometriam, Musicam, literatum cognitionem, et Poetarum, atque illa quae de naturis rerum, deque hominum moribus, quae derebus publicis dicerentur: sed etiam annulum quem haberet, pallium quo amictus, soceos quibus indutus esset, se sua [orig: suâ] manu confecisse. Huic Plutarch. Epitomen terum in ludis Olympicis gestarum ascribit. Cic. l. 3. de Orat. Item Pisistrati fil. qui cum Hipparchi fratris, in tyrannide, socius, illum occisum ulcisci vellet: Triennio post A. U. C. 244. pulsus ad Darium se recepit, et Dux copiarum in Marathonia pugna cecidit, arma contra patriam ferens. Alius Erythraeus, qui de Erythris, Ioniae urbe, Historiam reliquit. Athen.

HIPPICUM in L. Solonis, apud Plutarch. *(/opou me/n e)sti fre/ar ento\s2 *(ippikou=, xrh=sqai tou/tw|, o(/pou de\ plei=on a)pei=xe, zhtei=n u(/dwr i)/dion. Publico puteo, qui intra Hippicum sit, utuntor; si maius sit intervallum, privatum sibi quisque effodiunto: eidem Auctori stadiorum quatuor intervallum est. Hesych. vero unius tantum stadii facit, *(ippiko\n, to\ sta/dion: quod Petitus praefert notatione nominis, nam videtur esse illud intervallum, quod sine ulla intermissione equus conficit et decurrit. Vide eum Comm. in LL. Attic. l. 5. tit. 1. nec non infra in voce Puteus.

HIPPIS Rhegiensis, Historicus et Poeta, sub Dario et Xerxe: historiam Siculam, etc. scripsit. Aelian. Hist. Anim. l. 9. c. 33.

HIPPIUS [1] cogn. Neptuni, Lat. Equester, qui primus equos domuisse artemque equitandi tradidisse fertur, Diod. Sic. l. 6. c. 15. Vide quoque Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 2. c. 13.

HIPPO [1] filia Scedasi, a Legatis Lacedaemoniis violata, doloris im patientia [orig: patientiâ] manus sibi attulit, et diris devotionibus Urbem, tales Legatos emittentem, obruit, vide Diod. Sic. l. 15. Item puellae Boeoticae nomen Plutarch.

HIPPO [2] Africae civ. quam D. August. de Civ. Dei. l. 22 c. 8. Hipponem regium vocat. Liv. l. 29. c. 3. C. Laelius nocte ad Hipponem regium cum accessisset. Sil. Ital. Pun. Bell. l. 3. v. 259.

Gallis Bone, etiamnum urbs est munita, cum sinu parvo cogn et portu capaci, in ora regni Constantiae. Sub Algeriae Rege Parva et male culta, cum arce in colle Bolet et Ugneb. Arab. Duae autem feruntur hoc nomine civitates parum dissitae, ambae Regiae, teste Strab. l. 17. p. 832. *(/hte dh\ *ki/rta po/lis2 entau=qa, kai\ oi( du/o *(ippw=nes2, o( me\n plhsi/on *)isu/khs2, o( de\ a)pote/ro pro\s2 th=| *tritw=|ma=llon, a)/mfw basi/leia. Plin. Hipponem Numidiae inserit l. 5. c. 3. et Hipponis diluti meminit c. 4. Vide Dausqueium ad Silii loc. supra productum, et Bochart. Geogr. p. 517. ut et Hippon. Nic. Lloyd. Ad huius discrimen Hipponem alterum Graeci dia/r)r(uton, dixere [orig: dixêre], propter aquarum signa, ut ait Plin. d. l. ubi Graeca voce retenta [orig: retentâ] Diarrutum vocat, uti pro Dilutum legi vult Salmas. Certe et Solin. Diarrhyton habet, c. 27. ubi tamen in eo recedit a Plin. quod a freto interfluente sic dictum vult. Sed nullum ibi fretum, et uterque Hippo mari adpositus; quorum hic dia/r)r(utos2 dictus estnon ob aliam causam, quam quod aquarum rignis abundatet. Vide Salmas. ad Solin. p. 321.

HIPPO [3] quae et Vibo, nunc Monte Leone, urbs Brutiorum in Calabria ult. in colle, 4. mill. ab ora maris Tyrrheni et sinus Hipooniatis. Eius navale Bevona dicitur. 20. milliar. a mari Ionio in Occas.

HIPPOBINUS nomen cuiusdam, ob libidines insani, a Comicis Atheniensi in theatro traducti.

HIPPOBOTES pratum quoddam amplissimum sub Caspiis portis, in quo regium armentum quinquaginta millium equorum pascitur. Strabo. l. 11. p. 525. Al. Hippobotum, vide ubi de Nisaeis Equis.

HIPPOBOTUS Historicus Gr. de sectis Philosophorum librum edidit. Diog Laert. et Porphyr. in vita Pythagorae.

HIPPOCENTAURI monstrosum hominum genus in Thessalia iuxta Pelion montem, anteriore parte (ut poetae fabulantur) hominum, posteriore equorum effigiem referentium. Cui fabulae occasionem ministrasse videtur, quod primi equos domare coeperint, iisque ita apte insidere, uthomines, cum equis unum in corpus coaluisse viderentur. Iidem antea Centauri dicebantur para\ to\

kentei=n tau/rous2, h. e. quod tauros stimulis agitarent. Verum cum idem postea ex equis praestarent, iisque insidentes stimulis tauros prae se agerent, Hippocentauri dici coeperunt [orig: coepêrunt]: qui cum ad Peneum amnem aquatum venissent, conspecti ab ulterioris ripae accolis, prom monstris habiti sunt: praesertim cum inclinata, potandi gratia, equorum capita non conspicerentur. Hippocentaurus quidam D. Antonium est allocutus. ei viam qua [orig: quâ] tenderet commonstrans. D. Hier. in vita Pauli Eremit. Bocharto Centaurus vel Hippocentaurus idem est, qui ke/ntwr vel i(ppoke/ntwr, i. e. qui pungit equum. Unde apud Poetam Il. d.

Ex ke/ntwr dein factum *ke/ntauros2, ut tau=ros2 ex Phoenicio [gap: Hebrew word(s)] tor etc. Idem coniectat Aelian. de Italico illo Mari, quem biformem fuisse volunt: Hippocentaurum vero, quem Antonio apparuisse dicit Hier. spectrum fuisse diabolicum, facile ex verbis eius colligas, qui monstro huic sermonem et humani sermonis intellectum tribuit, quae in brurum animal neutiquam quadrant. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Part. post. l. 5. c. 10.

HIPPOCOON Oebali fil. cum liberis ab Hercule interfectus, quod, Tynareum fratrem regno eiecisset. Paus. Lacon.

HIPPOCRATES [1] Cous medicus, nat. est Olymp. 80. Soranus in eius vita. Fil. Herclidis, ex Praxithea, quorum haec ab Hercule, ille ab Aesculapio descendit. Proavus eius Gnosidicus, libri de fracturis Auctor, ut Galen. ait. Auditor Democratis, ut quidam volunt, vixit apud Perdiccam Macedoniae Regem. Excessit e vivis Annos natus 104. Suscepit filios shessalum, et Draconem, habuitque generum Polybium, drscip. Dexippum, omnes Medicinae gloria florentes. Hit vir divina [orig: divinâ] scientia [orig: scientiâ], dicebat coitum esse morbum comitialem leviorem. Eius libri, tamquam divino emanaverint ote, ubique celebrantur. In primo enim Iusiurandum continetur, in secundo Prognostica, tertio Aphorismi, quarro illa admirabilis compositio 60. libris omnem scientiam Medicinae complectens. Attem medicam in lucem revocavit, in qua ufque adeo enituit, vide Plin. l. 7. c. 37. l. 26. c. 2. ut venientem ab Illyriis pestilentiam praedixerit, ac discipulos ad auxiliandum circa urbes dimiserit: cui ob meritum honores illos, quos Herculis, tota Graecia decrevit. De eo Macrob. in Somn. Scip. l. 1. c. 7 Hippocrates, qui tam fallere, quam falli nescit. Cels. Senecam, Galen Suid. Voss de Sectis Philos. Hodieque in Ins. Co pretiosa eius Pucra incolis dicti memoria, et casa quaedam, quam inhabitaverit, curiosis monstratur. P. de la Valle Itin. tom. 1. Vide quoque in voce Democritus. Quinque alios eiusdem nominis omnesque eiusdem attis, et fam. Suid. memorat. Hippocratem etiam alium Atheniens. Ducem ponit in bello Peloponnesiaco Thucydides. Denique Mathematicus quidam, qui mercaturam exercuit: quia tunc temporis haec non habebatur vilis, modo tenuis non esset, teste Plutarcho. Strabo l. 14. p. 657.

HIPPOCRATES [2] ex Siculorum gente tyrannus, qui Ergetinorum scelerat ssimo dolo et civium internecione invasit tenuitque urbem. Poliaen. l. 5.

HIPPOCRATES [3] Geometra a Pythagora, Schola [orig: Scholâ] expulsus, quod mercede Mathematicam doceret.

HIPPOCRATIS Annus legitur in l. de Septimestri partu, quem dierum 360. fuisse probat Marsil. Cagnatus Observ. var. l. 4. c. 14.

HIPPOCRENE fons in Boeotia, non procul ab Helicone monte, quem poetae fabulantur factum esse ungula [orig: ungulâ] Pegasi alati. Hunc a Cadmo, literarum Restauratore, repertum quidam dicunt, unde fabulae origo. Ovid. Fast. l. 5. v. 7.

De nomine Bochart. Epigranea, inquit, fons a Phoenicibus [gap: Hebrew word(s)] Pigran dictus est, ab erumpendo. Radix Arbice [gap: Hebrew word(s)] phagara, in prima secunda, et quarta coniugatione sontem aperire, in quinta et septima sontem erumpere, significat. Articulo praefixo ex Pigran factum Happigran, vel Happigrana, unde Graecis *(ippoukrh/nh, tamquam ab equo deducta [orig: deductâ] voce, et Persio fons Caballinus Prolog. v. 1.

Hinc nata fabula de fonte e terra edito equi ungula [orig: ungulâ] perenssa [orig: perenssâ]. Nic. Lloyd. Claud. Anon. Poetae Carm. 101. v. 5. Laudes Herculis.

HIPPOCURAE Indiae intra Gangem urbes duae. Ptol. una maritima, altera mediterranea. Priorem Onor vocat Castald. Aliis Lispor opp. munitum, in regno Decani, in tractu Balagate, in mediterr. 70. leuc. Hisp. ab ora litor. maris indici in Ort. versus sinum Gangeticum, 60.

HIPPODAMAS Lacedaemoniorum, qui a Prasiis obsidebantur, Dux, vide Polyaen. l. 2.

HIPPODAME et HIPPODAMIA fili Oenomai Regis Elidis et Pisarum, qui cum ex oraculo se a genero interemptum iri didicisset, et illa tamen a multis procis, ob formae praestantiam, expeteretur, curule certamen procis proposuit (habebat enim equos velocissimos, qui ex ventorum flatu creati erant) ea [orig: eâ] lege ut qui vinceret, filiam haberet, victus subiret mortem. Tredecim igitur victis ac occisis, Pelops Tantali fil. visa [orig: visâ] puella [orig: puellâ], eius amore protinus exarsit; Cuius nuptias assequereiur, Myrtilum eius aurigam pollicitis corrupit, sic ut ille axes infirmos, et fragiles subiunxerit, vel, ut alii volunt, obicem axi non obiecerit. Sic fracto ac dissoluto curru, Oenomaus excidit, inoriensque Myrtili caput devovit; obtestans Pelopem, ut

vicem suam ulcisceretur, quod et factum est. Cum enim pactum sibi perfidiae praemium a Pelope posceret, ab eo in mare deiectus est, atque hoc modo Pelops puella et regno potitus est. Ovid. Heroid. Ep. XV. Paris Helenae v. 266.

Nec Phrygium falso traxit candore maritum,
Avecta externis Hippodamia rotis.

HIPPODAMIA Pirithoi uxor, quam cum ipso nuptiarum die Centauri ei eripere conarentur, ab Hercule et Theseo ingenti clade profligati sunt. Ovid. Met. l. 12. v. 218. Idem in Ep. 16. Heroid. v. 247. Helena Paridi.

An fera Centauris indicere bella coegit
Atracis Aemonios Hippodamia viros?

Desine mirari posito quod candida vino
Atracis ambiguos traxit in arma viros.

Plutarch. in Thes. Deidamiam vocat. Propert. ex Callimacho Ischomachen, l. 2. Eleg. 2. v. 9.

Qualis et Ischomache Lapithae genus Heroinae.
Centauris medio grata rapina mero.

Item Hippodamia, Brisei filia, quam Achilles expugnato Lytnesso opp. secum abduxit, quae et Briseis dicta. Alia Anchisae filia, Alcathoi Troiani uxor, quem postea Idomeneus Cretensis in pugna caecidit.

HIPPODAMUS [2] Atheniensis, qui domum suam in Piraeeo publico donavit, ut inde rectius portus aedificaretur. Dicitur in bello Medico primus Piraeeum contraxisse. Vixit admodum inter cives honoratus, de quo plura Scholia in Aristoph. Equites.

HIPPODAMUS [3] alius fuit Doricus et Italicus secta [orig: sectâ] Pythagoraeus, cuius instituta Stobaeus recitat. Hippodamus alius voracitatis nomine nobilis. Scholia in Aristoph. Equites.

HIPPODAMUS [4] Milesius Euryphontis fil. primus eorum, qui in Rep. versati non essent, coepit aliquid dicere de optimo civitatis statu. Constituit enim civitatem ex numero 10. millium, divisam in partes tres, artifices, agricolas et milites. Regiones in totidem partes sacram, publicam, et privatam. Aristot. l. 2. Polit. c. 8. Itam alius Milesius Architectus, qui Atheniensibus Piraeum portum exstruxit, a quo forum Piraei Hippodamiam appellarunt [orig: appellârunt], Suid.

HIPPODORUS unus Codridarum, invidiam populi vitare cupiens, et optimam simul Principis famam inter Athenienses adipisci, severitate in suos usus, filiam cum moecho deprehensam currui iussit, alligari, atque discerpi.

HIPPODROMUS [1] Thessalus genere, patria [orig: patriâ] Larissaeus, circa M. Antonini Principis tempora, Athenis Scholae successit. Philostr.

HIPPODROMUS [2] et Peristylum loca erant Alexandriae, quorum hoc ingens intercolumnium, e quo Hermon elephantos, ad tempus agitatos, in Hippodromum suburbanum, ubi Iudaei horam morti suae destinatam exspectabant, deduxisse, Maccab. l. 3. legitur. Ille, conditus est a Lagi fil. Ptolomaeo, qui primus in Aegypto regnavit et de patris nomine locum hunc Lagium quoque nominavit, vide Strab. l. 17. p. 795. Plutarch. in Ant. et Epiphan. l. de Pond. et Mens. laudatos Bocharto Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 26. Apud Latinos pro Circo vox accepta. Mart. l. 12. Epigr. 50. cuius Epigraphe in habentem amoenas aedes v. 5.

quod ibi equi de pernicitate certabant. Nempe i(ppodromi/a, item a)gw\n i(ppodromi/as2, Graecis dictum est equiestre cursus certamen, cuius coronam primus Iolaus equos ab Hercule mutuatus, accepit. Eius spatium *(ippiko\n dia/sthma, appellatum, est, item *(ippo/dromos2, a voce i(/ppos2 equus et dro/mos2, cursus. Vide C. Paschal. Coron. l. 6. c. 15. et supra ubi de Circo, Cursu, Equis etc. Addo saltem, Hippodromum CP. qui 550. passus longus, 120. latus est, hodieque Atmeydan Turcis appellatur, accurate describi a Iac. Spon. Itin. Part. 1. p. 231. et scqq. ubi, inter alia, typum eius ex aere exhibet, cum hac Insc. Graeca, in basi obelisci, a Theodosio, postquam callapsus esset, denuo erecti:

*k*i*o*n*a *t*e*t*r*a*p*l*e*g*p*o*n *a*e*i *x*q*o*n*i *k*e*i*m*e*n*o*n *l*x*q*o*s
*m*o*g*n*o*s *a*n*a*s*t*h*s*a*i *q*e*g*d*o*s*i*o*s *b*a*s*i*l*e*g*s
*t*o*l*m*h*s*a*s *p*r*o*k*l*o*s *e*p*e*k*e*k*l*e*t*o *k*a*i *t*o*s*o*s *e*s*t*h
*k*i*w*n *h*e*l*i*o*i*s *e*n *t*r*i*a*k*o*n*t*a *d*g*w.

Est autem hic obeliscus, ex quinque columnis una, quibus Hippodromus iste insignis erat, cum olim in Stadio non nisi tres columnae extarent, uti infra dicemus.

HIPPOLA urbs vet. Laconica, Gentile Hippolaines. Steph. In ora litor. sinus Messeniaci, ad rad. Taygeti, 12. mill. a Taenaro prom. in Occ. Iam tempore Paus. diruta.

HIPPOLOCHUS fil. Bellerophontis, et pater Glauci. Hom. 6. Il. Item Antim achi Troiani fil. un. cum Pisandro fratre in bello Troiano interfectus. Hom. 11. Il.