CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

HOHENLOE Fam. eiusdem regionis, in Franconia prov. inter illustriores: in qua gente Cratonem, Germ. Craft, quod dein familiare admodum posteris fuit, primum nominant et Luitgardis Helfensteniae A. C. 897. maritum constituunt. Eius posteritatem fetunt, Sigfrido cum Henrico IV. in Italiam profecto, hic [orig: hîc] aliquandiu substitisse, et Comites de Alta Flamma (quod Germanis Hohen-Lohe est) et Romandiolae atque Marchiones Italiae dictos eslc, donec rediret sub Friderico I. Godofredus, Pontificum odio pulsus. Godofredi fil. patri cogn. inter alios, genuit Gothofredum et Conradum; a quorum isto peculiaris linea in Brauneck sata, sub sin. sec. XIV. defecit. Istius vero pronepos Crato. Ludovici Imp. Matescallus, denuo ex filiis Cratone, Uffenhemiam et Speckfeldiam, terminatam A. C. 1412. ex Ulrico hodie adhuc superstitem lineam dedit. Ut alias partinones praeteram: Praecipua hodie divisio est in Langenburgicum et Waldenburgicum ramum; quorum ille ab Ludovico Casimiro, iste ab Eberhardo, utroque Georgii Exstincti A. C. 1551. filiis, orti sunt. Et quidem in illo Wolsgangus tres filios successores; Georg. Frideric. in Weickersbeim, cuius (ex Maria Magdalena Oetingensi, exstincta [orig: exstinctâ] A. C. 1636.) filia Eleonora Magdalena (Defuncta A. C. 1657.) nupra agnato Henrico Friderico Com. Philippo Ernesto, Georgii Friderici fratre genito; peperit Sophiam Magdalenam (nat. et Den. A. C. 1653.) Philippum Albertum Fridericum (nat. Den. 1654.) Mariam Magdalenam (nat. et Den. A. C. 1655.) et Ernestum Eberhardum Fridericum A. C. 1656. omnes Comites de Hohenlohe etc. lineae Langenburgicae. Cratonem porro in Nevenstein et Phil. Ernestum modo memoratum. E quibus Georgius Fridericus, quot filios habuit, totidem novos familia palmites emisit, Pfaedelbachium, per filium, ex Dorothea Ruthena (quae Obiit A. C. 1615.) Ludovicum Eberhardum, Exstinctum A. C. 1650. Waldenburgicum, per filium ex eadem uxore susceptum Phil. Henricum, qui Obiit A. C. 1644. et Schillingsfurstium, per filium ex eadem Georg. Frideric. Defunctum, A. C. 1635. E quibus, Ludov. Eberhardus praefatus, ex Dororthea Erpachia (quae Obiit A. C. 1643.) pater fuit Dorotheae Mariae (quae nat A. C. 1618. nupsit Ludovico Casimiro Dn. de Limpurg ) Georgii Ernesti (nat. A. C. 1619, Den. A. C. 1620.) Sophiae Iulianae (ux. Wolfgangi Georgii Com. a Castell. ) Friderici Cratonis (nat. A. C. 1623. cui uxor obtigit Floriana Ernesta Wirtenbergica) Agathae Ernestae (nat. A. C. 1625. Den. A. C. 1647.) Praxedis (nat. A. C. 1627. nuptae Georgio Friderico Com. Solmensi) Elisabethae (nat. A. C. 1629. Den. A. C. 1655.) et Hiskiae (qui nat. A. C. 1631. uxorem habet Dorotheam Elisabetham agnatam) omnium Comit. de Hohenlohe etc. in Pfaedelbach. Phil. vero Henricus ex Dorothea Walpurgi agnata, genuit Wolfgangum Frideric. (A. C. 1617. Den.... maritum Evae Christinae agnatae) Phil. Godofredum (qui nat. A. C. 1618. uxorem habet Annam Christinam Limpurgiam) Magdalenam Iulianam (nat. A. C. 1619. Den.... uxorem Maxim. Wilibaldi Truchsessii Com. Wolfecci) Sophiam Elisabetham (nat. A. C. 1620. Den....) Evam Dorotheam (nat. A. C. 1624. Ioh. Ludovico Com. Silvarum et Rheni nuptam) Ioh. Christianum (nat. A. C. 1625. Den...) Walprugim Dorotheam (A. C. 1626. Den...) Maximil. Henricum (nat. A. C. 1627. Den....) Praxedin Martham (nat. A. C. 1630. Den....) et Eleonotam Aunam Eusebiam (nat. 1633. Den....) omnes Com. de Hohenlohe etc. in Waidenburg, A Georgio tandem Friderico, Dorotheae Sophiae Saimensis (quae Obiit A. C. 1660.) marito, proganti sunt, Elisabetha Dorothea (A. C. 1617. ux. Georgii Alberti Com. Erpachi Def....) Ernestina Sophia (A. C. 1618. ux. Vilhelmi Com. Solmensis) Philippa Sabina (nat. A. C. 1620. ux. Friderici Com. Wiedae) Mauritius Fridericus (nat. A. C. 1621. Den. A. C. 1646.) Maria Iuliana (nat. A. C. 1622. ux. Caroli. Mag. March. Badensis Durchlacensis, Def. A. C. 1676.) Gustavus Adolphus (nat. A. C. 1623. Den. 1656.) Vilhelmus Henricus (nat. A. C. 1624. Den. A. C. 1656.) Carolo Christina (nat. A. C. 1625. nupta Georgio Ernesto Com. Erpachio) Crato (nat. A. C. 1626. Den. A. C. 1644) Christianus (nat. A. C. 1627. maritus Luciae Hazfeldiae, fil. Hermanni Com. Hazfeld et Gleichen ) Ioachimus Albertus (nat. 1628. den....) Ludovica (nat. A. C. 1629.) Ernestus Otho (nat. A. C. 1631. Den. A. C. 1664.) Ludovicus Axelius (nat. et Den. A. C. 1633.) Lud. Gustavus (nat. A. C. 1634. maritus Mariae filiae alterius Hermanni Com. praefari) et Georgius Fridericus (nat. et Den. A. C. 1636. omnes Com. de Hohenlohe etc. in Schillingsfurst. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobil. Europ. Part. I. p. 53. 136. 160. et 164. Medius vero fil. Wolfgangi Crato, DEf. A. C. 1641. ex Sophia Palatina (filia Caroli Com. Palatini in Birckenfeld. Morrui A. C. 1600.) sobolem itidem numerosam habuit: ei enim nati Sophia Magdalena (nat. A. C. 1616. Den. A. C. 1627.) Ioh. Friedericus (nat. A. C. 1617.) Craro Mag. (A. C. 1618) Sigfridus (A. C. 1619.) Anna Dorothea (nat. A. C. 1621. ux. Ioachimi Ernesti Com. Oetingensis, Def. A. C. 1646.) Wolfgangus Iulius (A. C. 1622.) Clara Diana (A. C. 1623. Den. A. C. 1632.) Ioh. Ludovicus (A. C. 1626.) Margaretha Hedvigis, (A. C. 1625. ux. Caroli Othonis Com. Palatini Rheni, ducta A. C. 1658.) Carola Susanna Maria (nat. A. C. 1626. ux. Ludovici Com. Loevenhauprii) Sophia Magdalena (a. C. 1628.) Eva Cratolina (A. C. 1629. Den....) Phil. Maximilianus Ioh. (A. C. 1630. q. A. C. 1658.) et Eleonora Clara (quae nat. A. C. 1632. nupsit Gustavo Adolpho Com. Naslovio, A. C. 1662.) omnes Comites de Hohenlohe in Langenburg etc. lineae Nevensteinae. Ultimus e Wolfgangi filiis Phil. Ernestus, Exstinctus est A. C. 1628. de cuius liberis infra, in voce Langenburgum. Vide Phil. Iac. Spener. Theatro Nobil. Europ. Part. citat. Passim ut et Arte Herald. Tom. II.

HOHENSOLMIUS Ramus illustris Comitum Solmensium in Germ. fam. Cum enim omnes, qui nunc in illa supersunt,

communem Patrem agnoscant, Othonem, qui Decessit A. C. 1409. a maiori eius filio Betnardo Braumfelsina linea orta est: quae iterum in tres ramos. Braunfelsinum Hungensem et Grieffenstenium, subdivisa. Alter Othonis fil. Lichensem et Laubachiam lineam ex se dedit: quarum illa denuo in Lichensem et Hohensolmiam diversa abiit, in abnepotibus Ioh. Com. qui Exstinctus est A. C. 1457. Hic enim, praefato Othone genitus, ex Elisabetha Catharina Cronbergia, Cunonem genuit, Denatum A. C. 1477. Cuius ex Walpurgi Rhingravia fil. Phil. (qui Obiit A. C. 1514.) Adrianae Hanovicae maritus et Reinhardi pater fuit: quo (Decessit is A. C. 1562.) et Maria [orig: Mariâ] Seynensi geniti Ernestus et Hermannus Adolphus, ille Lichensem lineam continuavit, iste Hohensolmensem orsus est, et suscepto Philippo Reinhardo ex Anna Sophia Mansfeldia (filia Ioh. Com.) Obiit A. C. 1601. Philippus is Reinhardus, fato Functus A. C. 1635. reliquit ex Elisabetha Wiedensi (filia Ioh. Cornitis) Phil. Reinhardum (qui nat. A. C. 1625. Annam Amaliam agnatam sibi iunxit) Eleonoram Mariam (ux. Ernesti Landgr. Hassiae) et Iohannam Sibyllam (nuptam Vilhelmo Com. Solmensi (e quibus Philippus Reinhardus filios suscepit, Ioh. Henr Christianum (qui Obiit A. C. 1668.) Ludovicum etc. Comutes Solmenses etc. lineae in Hohensolms. vide Phil. Iac. Spenet. Part. II. p. 46. et Part. III. p. 86.

HOHENWALDECCIA Germ. Hohen-Waldek, nomen dynastiae, Comitatus [orig: Comitatûs] iam titulo ornatae, quam Vito de Maxetrain Margaretha haeres et filia Wolfgangi, attulit. Et quidem Comitiis Ratisbonensibus A. C. 1654. subscripsit Vilhelmus Com. de Hohenwaldek, Dn. de Maxetrain, Supremus Venator Bavariae. Insignia Comitatus [orig: Comitatûs] huius, avis in argento expansa coronata, cum supposita decussi seu lignis indecussim dispositis miniatis. An phoenicem dicemus esse, rogo incubantem. Apex triplici colli nigro insistens urogallus, ut Sibrnacherus vocat, auto coronatus. Gentis originem refett Celeb. Bucelinus ad quendam anom. Dn. in Waldek, Waldenburg et Schliers qui vixerit sec. VIII. pater, inter alios Odoacti, Schlierensis Monasterii, cum fratibus conditoris. Inde patrem, filium et nepotem, Signismundum, Emericum, Signismundum iun. allegat ex hastiludiis Rotenburgiis, A. C. 942. Constantiensibus A. C. 948. Brunsvicensibus A. C. 996. Iustam dein seriem de novo orditut, ob Othone cogn. Seniore, cuius abnepos fuit Wolfgangus praefatus. Vide eum German. Tom. IV. p. 307. et Phil. Iac. Spener. Artis Herald. Parte Speciali l. II. c. 53. §. 4. et 5.

HOJUM olim vicus, nunc civ. in Episcopatu Leodiensi, appellationem habens a torrente quodam impetuoso, ibidem in Mosam influente; olim famosa, ampla potensque, auctoribus nonnullis Benefacta appellabatur. Ioh. Matal. Metell. Vulgo Hui, ad dextram ripam Mosae flum. Incensa est a Balduino Comite Flandrensi A. C. 1053. Sigibertus in Chron. Capta a Gallis, bello hoc, A. C. 1693.

HOLA Prov. Rom. urbs Thulae ins. in Oceano Caledonio, Episcopal. sub Archiep. Lundensi, cum tota ins. nostra [orig: nostrâ] tempestate Regi Daniae parens, cum prius Norvegiae subesset, Ferrar. Baudr. Halar incolis, urbs est Episcopal. Islandiae ins. in parte Bor. ins. et in ora litorali, prope sinum Skagafiord dictum. Subest dominio Regis Daniae tamquam Regi Norvegiae; estque parvi circuitus.

HOLACHIUS vulgo HOHENLOE seu etiam HOLACH, tractus Germaniae, in Suevia regione. Dicitur Comitatus Holachiensis, estque in Othonia silva, inter Franconiam propriam et Ducatum Wirtembergensem sub proprio Comite. Ibi Oringen opp. primarium. Vide Hohenloe.

HOLBENIUS Ioh. celeberrimus Germ., alter Apelles, civis Basiliensis. Patre similiter pictore genitus circa A. C. 1495. tantos brevi in arte sua fecit progressus, ut com peritissimo quoque facile contenderet, caelatura [orig: caelaturâ] insuper, fusoria [orig: fusoriâ], plastica [orig: plasticâ], et architectionica [orig: architectionicâ] excellens. Nihilominus cum summa egestate conflictatus, Erasmi et Amerbachii IC. liberaltatem experrus est. Post, cum Arundelius Comes Anglus, legarionis nomine Basilea [orig: Basileâ] transiens, tabulas quasdam ab eo pictas forte conspexisset, viri industriam miratus, ut in Angliam se conferret, monuit. Quod consilium nonnisi diu post secutus, ab Erasmo Thomae Moro literis commendatus, dum Argentorato transit, praestantissimo urbis eius pictori, musca [orig: muscâ] in fronte imaginis illo absente coloribus expressa [orig: expressâ], imposuit. In Angliam delatus, latuit per biennium integrum apud Morum, cui Comitis Angli semel tantum per vitam visi, a quo olim in Angliam invitatus fuerat, imaginempenicillo tam feliciter figuravit, ut Morus aliique exinde hominem e vestigio cognoscerent. Exornata [orig: Exornatâ] per hoc biennium exquistissimis picturis Mori domo, Henrico VIII. ab hoc ad convivium invitato, innotuit, a quo tempore in aula vixit: Regi adeo gratus, ut Comiti cuidam, quem ad se, praeter mandatum Regis, venientem Holbenius per scalas praecipitem dederat, graviter de iniuria conquerenti, responderit: E septem rusticis facilius septem Comites, quam e tot Comitibus unum Holbenium finxero. Post triennii in Anglia moram, Basileam rediit, de re familiari dispositurus; inde reversus in Angliam, Obiit peste correptus Londini A. C. 1554. Inter imagines ab eo pictas, quarum Indicem habes (cum vita Holbenii, in novissima editione Moriae Erasmianae, cum Comm. Listrii et figuris Holbenii, e codice Academiae Bafil. A. C. 1676. Basileae procurata:) quaeque non omnium admirationem solum, sed venationem quoque religiosam, apud plurimos Latinae Communionis, quorum templa imagines sacrae ab ipso delineatae multis in locis exornant, sibi conciliarunt [orig: conciliârunt], excellunt, Cena in linteo picta ligno agglutinata in Bibl. Basil. Effigies Caroli V. Imp. in aedibus Buckingamil: Effigies Erasmi et Frobevii, in Cimeliarchio regio Londini; Effigies Ioh. Mori, cancellarii

patris, in thesauro Caesareo Vindobonae: Imago Holbenii propria [orig: propriâ] manu depicta, in Pinacotheca Regis Gall. etc. Ceterum et illud in hoc viro singulare, quod laeva manu, quod in solo Turpilio equite Rom. observabat olim Plin. pinxerit: a Friderico Zuccario, pictore non incelebri Raphaeli Urbino aequiparatus, a Goltzio eidem praelatus. Vide vitam eius, de qua supra. In hunc Sequenti Amicus epigrammate lusit:

Principe Pictorum, magno qui gratus Erasino,
Immensum crevit laus, Basilea, tibi.
Divisus nostro mox te abstulit orbe Britannus,
Holbeni, orbe uno laus tua stare nequit.

HOLDES in LL. Aethelstani de Wergildis, Henr. Spelmann. sunt militiae Praefecti; C. du Fresine civitatum et provincrarum custodes, quales apud Francos, in Gloss.

HOLDA vel HULDAH nomen viri. 1. Paral. c. 27. v. 15. Item Prophetis, uxor Sellum. 2. Reg. c. 22. v. 14.

HOLLANDIA Comitatus Galliae Belgicae, dicta quasi Holtlandia, terra lignosa, ut quidam volunt: alii vero existimant eam dici Hollandiam, quasi tertam cavernosam: alii a foeno Hollandiam, quasi Hoylandiam nominatam arbitrantur: sed alii aliam erymologiam afferunt, dicentes Hollandiam Gothicae et Danlcae gentis coloniam fuisse, ut et Zelandiam, Danosque et Normannos desertis in Codano sinu insulis Olandiae Zelandiqeque, in haec loca migrasse, et a sua patria Hollandiam Zelandiamque nominasse [orig: nominâsse]. Olim dicebatut Batavia, a Batavo vel Battone, ut quidam dicunt, Regis Cattorum fil. Merc. Hugoni Grotio olim nobilissima fuit Batavorum ins. Germanis Gallisque media, posita ad ducendum transmittendumque bellum opportunissima. Nomen habitatoribus et origo a Cattis. Romana [orig: Romanâ] societate, extra dilectus, cetera sui iuris egere [orig: egêre]; equitandi, nandi pertia [orig: pertiâ], fide virtute auxiliarium honorarissimi: nec minus clari eo bello, quo sub initia Vespasiani, Civili Duce, Gallias ad libertatem excitarunt [orig: excitârunt]. Post quae tempora modo Franci, modo Saxones, tandem et Angli his partibus sedere [orig: sedêre]. Sunt qui et Slavos et Varnos adiciant. Eam Ins. Rhenus in Vahlaim et sui nominis alveum distinctus amplectitur. Hodie principium agri Batavi vet. in parte nomen retinens Geldriae accensetur. Vicina huic Transisalania, infra Geldriam, qua [orig: quâ] Velavia dicitur Traiectum est. Inde iam Hollandia frequentissime urbibus et vicis habitatur, duobusque angulis in Vahlaim et sinum maris excurrens, sensim aquis uttinque recedentibus, diffusum litus Oceano obicit: cuius Septentrionalia, pars olim Frisiorum, partim armis, partim pactionibus Hollandiae adiecta Westfrisia dicuntur. Ager omnis multis amnium brachiis lacubusque et fossis manu ductis interscislus, pascuis quam segere felicior: piscaturam et navigationem amnes et mare nulli gentrium largius praestant. Huic Zelandia contigua, Utriusque insessores olim Danos de suis vocabula indidisse; quibusdam coniectura est. Sed vetera monumenta evolventi patebit, hoc commune cunctis insulis esse nomen, illud proprium olim regioni haud magnae, Lugduno non procul, silvis horridae; nam id nomen sonat. Id certum est, ex Sept. populos, cum saepe incendiis, sedibus, et rapinis grassarentur, causam dedisse in commune consulendi, legendique aut accipiendi Principes Comitum vocabulo, qui Francorum primo, post Impp. Germaniae Maiestarem ita observarunt [orig: observârunt], ut legibus non subderentur. Quae prima illis domus fuerit, ut fere antiqua, incertum. Vulgo recepta opinio, ex Aquitania missos, sed indigenas fuisse, qui multo arctius quondam eo in loco, unde Hollandia fluxerat nomen, imperantes, paulatim creverint, argumentis non carer. Horum primum Theodoricus, a Carolo Calvo Comitis titulo ornatus Normannisque oppositus legitur, circa A. C. 863. e cuius successoribus Vilhelmus Imp. salutatus est A. C. 1248. Per muliebres dein successiones ad Haenovios, post mortem Ioh. Comitis A. C. 1299. Boioaros, Margaretha [orig: Margarethâ] Ludovico Bavaro Imp. nupta [orig: nuptâ] A. C. 1324. Burgundiones, (Philippo Bono neptis suae Iacobae quae Hannoniam, Hollandiam, Zelandiam et Dominium Groninganum renuerat, hereditatem adeunte sec. 15.) Austriacos tandem descensum est; quorum e genere Philippus II. Rex ordine tricesimus prim us fuit: quo privilegia Ordinum convellere et intolerabili rigore Inquisitionem obtrudere contendente, post ultimae patientiae experimenta, iugo excusso, in pristinam libertatem Hollandia rediit, sec. praet. Eam a plaga mundi occidua Britannicum mare, a Sept. Cimbricum ambit et litora pulsat: ab Orru Solis fretum amplum Frisiam procul aperit: ad Euronotum Transisalana et Velavia, ad Austr. Traiectina ditio obtenduntur. Ambitus eius ad 60. milliaria extenditur, latitudo perexigua est. Merc. Ab inundante Oceano una cum Zolandia, Flandria, et maxime Frisia, ingentia perculit damna, A. C. 1176. Seditione rusticana [orig: rusticanâ], post mortem Vilhelmi Imp. A. C. 1256. Factionibus Asellara [orig: Asellarâ] et Hamata, quas Margaretha excitavit A. C. 1350. per Annos 200. bello Hispanico praet. sec. et praesenti Gallico insigniter exercita. Vide Matth. Voss. Douzam, Hugon. Grot. in Ann. Belg. Meteran. Strad. Hoofd. etc. Item supra in voce Belgae, et Belgium, Baudr. Hollandia vulgo la Hollande, Hispanis et Italis Olanda, una ex septendecim Provinciis Germ. inf. cum titulo Comitatus, sub Dominio Statuum Provinciarum unitarum Belgii, qui ab ea persaepe dicuntur Status Hollandiae, les Estats d'Hollande: Provincia est ampla, mire rigua, et fertilis. Clauditur ab Occid. mari Germanico, uti a Sept. mari Austrino, quod habet ad Or. ac Dominium Ulttaiectinum, et ad Mer. Zelandiam et Brabantiam ex parte. Dividitur Hollandia in plures partes, quae peculiaria nomina sortiuntur, ut Kennemariam, Waterlandiam, Amstelandiam,

Goelandiam, Vornanas insulas Schielandiam, Delflandiam, quae et Maselandia, Rhenolandiam ac similes. Sed maxime communis et alicuius usus divisio est in Australem Hollandiam, Sud-Hollande, ubi alias Batavi populi, et in Septentrionalem, Nort-Hollande, quae et Westfrisia dicitur. Eam pluribus descripsit Ludovic. Guicciardin. Adde huic, ut et Auctoribus supra laudatis Adr. Iun. Barland. Parival. delic. de Hollande, Bentivol. Cardin. qui inter alia, solam Hollandiam, imo unicam eius urbem Amstelodamum, plus navium, quam totam reliquam Europam possidere refert, Cluv. Magin. Moret. qui aerem gravem, solum instabile, et uliginosum, stupendas moles Oceani insultibus obiectas, aliaque addit, etc. Ioseph. Scalig. sic de Hollandia ad Dousam:

Ignorata tuae referam miracula terrae
Dousa, peregrinis non habitura fidem.
Omnia lanicium hic [orig: hîc] lassat textrina Minervae,
Lanigeros tamen hinc scimus abesse greges.
Non capiunt operas fabriles oppida vestra,
Nulla fabris tamen haec ligna ministrat humus.
Horrea triticea rumpunt hic [orig: hîc] frugis acervi,
Pascuus hic [orig: hîc] tamen est, non Cerealis, ager.
Hic numerosa meri stipantur dolia cellis,
Quae vineta colat, nulla putator habet.
Hic [orig: Hîc] nulla, aus certe seges, est rarissima lini:
Linifici tamen est copia maior ubi?
Hic [orig: Hîc] mediis habitamus aquis, quis credere possit?
Et tamen hic [orig: hîc] nullae, Dousa, bibuntur aquae.

Ab Hollandiae prov. Belgium unitum, vulgo [orig: vulgô] dicitur la Hollande apud exteros: Et sub Hollandia, seu, et melius, sub Belgio unito, sunt etiam Comitatus Zelandiae, la Zelande, Comitarus Zutphaniae, le Comte de Zutphen, Dominium Ultraiecti, la Seigneur ie d'Utrecht, Transisalania, l'Over-Issel, Frisia Occidentalis, la Frise, Dominium Groningae, la Seigneurie de Groningue, et Geldria inferior, la basse Gueldre, uti etiam pars Borealis Brabantiae Ducatus, minuta pars Flandriae, Traiectum ad Mosam, Maestricht, aliquot loca Ducatus Limburgi et Cliviae, Rhenoberga, Rhinberg, in ditione Coloniensi, et Embda, Embden, in Frisia Or. Hollandorum etiam seu Statuum Belgii uniti dominio subsunt in Africa Mina et aliquot fortalitia in ora Guineae regionis et Nigritarum; in America Sept. novum Belgium, le nouveau Pais-Bas, et aliquot insulae Antillae, uti et Curasoa in ora Venezuelae; in Asia autem eis subsunt Malaca, Malaca, in India extra Gangem, Batavia, Batavia, in Iava ins. insulae Moluccae propriae in mari Indico pro maiori parte, uti insulae Ambonia et Banda in eodem tractu, aliquot arces in ora sinus Bengalae, Columbum, Colombo, arx Taprobanae ins. et Cocinum, Cochin, Cananora, Cananor, et aliquot portus in ora Indiae intra Gangem.

Alcmaria Alcmaar. Amstelodamum, Amsterdam. Briela, Briel. Delphi, Deft. Dorderacum, Dordrecht, seu Dort. Enchusa, Enchuysen. Gertrudenberga, Geertruydenberg. Gorichemum, Gornichem seu Gorkom. Gouda, Goude. Haga Comitis, s'Graavenhaage, seu la Haye. Harlemum, Haarlem. Horna, Hoorn. Lugdunum Barvaorum, Leyden. Medemelaca, Medemblik. Purmerenda, Purmerent. Roterodamum, Rotterdam. Schoonhovia, Schoonhoven. Scidamum, Schiedam, etc. Ex his cum sex olim essent, quae una cum Nobilitate de rebus plerisque consulerent, Dordracum, Hatlemum, Delphi, Lugdunum, Amstelodamum et Gouda, Gulielmus Arausionensis Princeps, Belgicae libertatis Vindex minores adusque duodecim admisit, quarum nomina et ordo: in Austrina parte Roterodamum, Gorichemum, Scidamum, Schoonhovia, et in ins. Mosae Brila: ad Sept. Alcmaria, Horna, Enchusa, ibidemque in aquoso recessu, qui Waterlandia dicitur, Edamum et Monachodamum, nec longe Medemelaca, et Purmerenda, A. C. 1572. Grorius. Exiguus enim hic terrae angulus, qui 60. leuc. in ambitu continens faex horarum spatio totus peragrari potest, ultra 400. pagos, 29. urbes muris cinctas complectitur, et Comopolim Hagam Comitis, in qua 2000. aedium, quamque cum Ctesiphonte ad Tigrim fluv. ubi Parthorum Reges hiemare soliti, iure comparaveris, Becmann.

HOLLANDIA NOVA [1] vulgo NOUVELLE HOLLANDE, regio Americae Sept. ab Hollandis antea inhabita et culta. Vide Nova Hollandia.

HOLLANDIA NOVA [2] vulgo NIEW HOLLAND Belgis, NOUVELLE HOLLANDE Gallis, regio perampla terrae Australis, recens detecta ab Hollandis, nempe A. C. 1644. et ab ipsis nomen sortita. Sedet ad Aust. novae Guineae et insularum Moluccarum, in Occeano Indico. Sed vix detecta est versus oram litoralem. Eius partes sunt terra Concordiae et terra Petri Nuitii in parte Occid. illius regionis.

HOLLERIUS Iacobus Stampenses, Philosophus et Medicus insignus, non tam arte, quam consortii ac alloquii dulcedine, aegros, etiam desperatos, sanare solitus. Lutetiae diu, summa cum gloria, in hac functione versatus. Obiit A. C. 1565. auctor plurium scriptorum, de quibus vide Elogia Sammarth. et

Anton. Teissier P. 1. ac pater filii cognominis eruditione itidem, ac muneribus variis cum gloria obitis, incliti, Ibid. vide quoque aliquid infra, Iohannes Hollerius.

HOLMETIA vulgo LE PAYS DU HOULME, aut LE HOULME, regio Galliae in Normania, ad fluv. Olinam, Damfrontem usque olim pertinens, in quo maiores vicos, quales burgos vocant, Ferrariam, Briosam, Ranam, Quadrugias Carouges, Firmitatem la Ferte Masse, numerant Vassoris tabulae, apud Hadr. Vales. Notit. Gall. Est et Holmus, castellum in Comit. Constantiensi Galliae, cuius mentio a Richardo Duce Nortmann. III. in donarione propter nuptias Adelae facta est, A. C. 1026. Vide Eundem.

HOLMI Xenoph. Strab. l. 14. p. 663. Olmi Plin. l. 5. c. 26. urbs Ciliciae asperae, quae et Seleucia; quo Holmienses translati sunt, teste Strab. qui ab Antiochia Pisidiae 115. mill. pafl. in Ort. distabant. Ferrar. Baudr. Holmi, seu Seleucia Hormia, urbs fuit parva Ciliciae asperae, in ora maris Cilicii, et ad ostia Calvacdri fluv. distabatque 20. mill. a Corycio in Occas.

HOLMIA Sax. Gram. Stockholm, seu Stockholm, urbs Scandinaviae, regia Sueciae, intra stagna (ut Venetiae in Italia) exstructa, cum arce firmissima. Ferrar. Baudr. Stockholm urbs est ampla, et caput regni Sueciae, in Uplandia prov. ad fauces lacus Meleri, in conf. Sudermanniae, cum arce et palario plane regio. Sed non est intra stagna, ut Venetiae. Cincta undique rupibus, montibus et lacubus, Moret. Urbi hanc fuisse orginemperhibent Scriptores: Cum antiquissimi regionis incolae metropolim suam incendio amisissent, novam condituri, decreverunt [orig: decrevêrunt] Fortunae arbitrio rem concredere: Itaque coniecto in mare baculo, auspicium eius secuti, in loco, quo alle terrae appropinquavit, urbem statuere [orig: statuêre]. Divisa illa in quatuor partes, Sud malm, et Nord malm suburbia, in quorum medio urbs in ins. sita est, et Garceland, ingens admodum est et tutissimum habet portum. Regum tumuli in templo Closter-kirch, ubi olim Franciscanorum Monast. visuntur, inter quos inprimis spectari meretur Gustavi Adolphi monumentum. Frustra obsessa est a Christierno Daniae Rege A. C. 1518. Ibi dein Gustavus I. Biblia sacra Suecico sermone primus typis exprimi curavit, circa A. C. 1530. Ibidem, in Comitiis, regnum Sigismundo abrogatum est A. C. 1608. Distat 8. leucis Suecicis ab Upsalia in Austr. et 5. ab ora maris Baltici in Occas. Porro 80. milliaribus Germanicis distat a Gedano in Bor. et a Ruthenis Stecolna dicitur. Vide Sax. Gramm. Payen. etc.

HOLMIUM urbs Boeotiae. Eius meminit Hesiod. initio Theogoniae, sed ut fluvii, non civitatis, v. 6.

*)\h *(ippokrh/nhs2, h)\ *)olmeiou= zaqe/oio.
Aut in Hippocrene, aut in Olimio sacro.

Strab. l. 9. p. 407. auctor est. Permessum autem et Holmium, seu fontes, seu fluviolos ex Helicone ortos, et statim confluentes in Copaidem lacum prope Haliartum incidere. Holmium autem dici volunt a)po\ *(olmei\ou tou= *sisu/fou paidh\s2. Bochart. autem deducit ex Phoenicio [gap: Hebrew word(s)] hol maja, quasi dulcem aquam dixeris. quippe tam [gap: Hebrew word(s)] hol, quam [gap: Hebrew word(s)] hali Syris est dulcescere. Stat. Theb. l. 7. v. 284.

HOLMUS vulgo OUMOY, vicus Galliae, aliquot passuum milibus ab Olina fluv. distans, unde Holmetia regio, vel potius Ulmetiae Olmetiaque nomen accepit, nisi forte ab Olina vel Olna fluv. circa cuius ripas iacet, dictam velis: Alias quoque Ulmetum vel Olmetum. Vide Hadr. Vales. in voce Guntheri Castellum, Item in Holmetia. Alias Holmus seu Hulmus, Anglis et Danis, Holm vel Holme, Germanis, clivus, monticulus, collis est. Lelandus Comm. in Cycn. Cantion. Holm eminentis loci, interdum et silvosi et aquis circumsepti, verticem aut eminentiam exprimit. Addunt Camden. in Insulis Britam. et Henr. Spelmann. sic interdum dici depressiores et herbidas planites, plurimis rivulis et aquarum divortiis circumfulsas. Adiungitur vox nominibus Urbium insularumque non paucis, Bornholm, Stockholm etc.

HOLOCAUSTUM Graece o(lo/kauston, dicebatur lacirificum, quod totum igne consumebatur; quale fuit Sacrificium iuge, Hebr. [gap: Hebrew] , Graecis endelexismo\s2, de quo infra: ut et alia nonnulla, de quibus postea. Eius duo nomina, apud Hebraeos, [gap: Hebrew] et [gap: Hebrew] , quae iuncta significant, id totum in fumum sursum ascendere. Unum enim ab integritate, alterum ab ascensione sumptum. Factum autem id, ut offerens hoc pacto se suaque omnia Deo debere profiteretur. Et quidem, ut de victimarum praecipua dicam, sicut Holocaustum sacrificiorum praecipuum erat, ad Holocaustum bos mas et integer selectus, ad ostium Tabernaculi conventus adduccebatur et ab offerente manus capiti eius imponebantur. Tum Levita illum iugulabar. Et, postquam alius sanguinem vase exceptum altari insperserat, hostiam excoriatam idem Levita in frusta concidebar, quae igni imposita Sacerdos adolebat, in holocaustum grati odoris Domino, Lev. c. 1. v. 1. et seqq. Nempe sine pelle, haec enim Sacerdoti cedebat, Ibid. Cum in Sacrificiis pro peccato iuvenci pellis cremaretur und cum carne, sed extra castra, solus adeps, renes et lobus iecoris in Altari adolerentur, Exod. c. 29. v. 14 Vide ubi de ritu Excoriandi victimas. Affundebatur porro libamen Holocaustis ex vino, uti et sacrificio votivo, et spontaneae oblationis, et infestis, quibus et munus daplae adiungebatur, Idem c. 29. v. 40. Altare iis destinatum aeneum fuit, Altare Holocaustorum inde dictum, in quo dum victima ardebat, Levitae Musico concentu Deum celebrabant, utque propritus sacrificium acciperet, precabantur: consumptae tandem cinerea [orig: cinereâ] aerata [orig: aeratâ] medio Altaris spatio laimina [orig: laiminâ], foraminibus plena [orig: plenâ], egerebantut: Ut pluribus videre est Lev. c. d. ubi de triplici Holocaustorum genere, bove, ove aut capra, et volucri, Legislator

voluntatem suam populo aperuit. Offerebantur vero in Holocaustum singulis diebus agni duo, ut dictum, qui numerus die Sabbathi duplicabatur. Neomeniis dein iuvenci duo, aries unus et agni seprem, Num. c. 28. v. 11. Quod itidem factum festo Paschatis per singulos dies, v. 19. et die Pentecostes, v. 17. Die tubarum iuvencus unus, artes unus, septem agni et hircus unus, Idem. c. 29. v. 25. quod idem praestitum die propitiationum, v. 8. et 11. Eodem die Sacerdos in Sacrarium ingressurus, uti iuvencum pro peccato, sic arietem in Holocaustum, offerebat, et hircum unum, Lev. c. 16. v. 5. Diebus tandem septem Tabernaculorum septuaginta boves offerebantur etc. ut videre est Num. c. 29. v. 13. Sed et Levitae, antequam ad munus sacrum admitterentur, iuvencum unum pro peccato, alterum in Holocaustum offerebant, Idem c. 8. v. 8. et 12. ut de Principibus XII. tribuum Israelis, post actum censum, Deo sacrificautibus, Idem c. 7. nil addam: nil quoque de vorivis et extraordinariis sacrificiis, in consecratione Altaris, dedicatione Templi, aliisque occasionibus, oblatis, de quibus omnibus vide Sam. Bochart. Hieroz. Part. prior. L. 11. c. 33. Aemulati Israelitas et hic [orig: hîc] pro cacozelia sua Gentiles, Holocausta Diis suis passim etiam obtulisse leguntur, vide de Cyro et Persis Xenoph. Cyrop. l. 8. de Euclide Phliasio vate l. praec. de Galiis Strab. l. 4. de Smyrnaeis, Plutarch. Sympos. l. 2. Problem. 8. de aliis alios. Imo primitus omnium hostiarum tota et illibata viscera igne consumebant, donec Prometheus partem hostiae in ignem conicere, partem ad suum victum abuti, sui aevi homines docuit, uti videbimus infra, in voce Proficiae. Magi vero, qui Numen immolatae hostiae anima [orig: animâ] contentum esse credebant, nihil omnino prosecabant, multo minus holocaustum faciebant unquam etc Vide Salmas. ad Solin. p. 128. et 129.

HOLOFERNES Princeps militiae Regis Nabuchodonosor, Iudith. c. 2. v. 4. etc. Vide Frid. Spanhem. de auct. libror. Apocryphor.

HOLON quae de tribu Iudae, vel Simeonis data fuit Levitis. Ios. c. 15. v. 51. c. 21. v. 15. quae et Helon. dicitur.

HOLOSERICA Vestis primo Romanorum Heliogabalo in usu fuit. Unde Spartian. de illo ait, Primum Rom. serciam vestem, i. e. hosolericam, cum antea subserica in usu esset, in qua stamen ex lino, subtemen sericum erat, induisse. De eadem Vopisc. in Aurel. Vestem holosericam neque ipse in vestiario habuit, neque alteri utendam dedit. Et cum ab eo uxor sua peteret, ut unico pallio blatteo serico uteretur, ille respondit: Absit ut auro fila pensentur. Libra enim auri tunc libra serici fuit. Iam Caesarem tamen Dio l. 43. ludis theatrum velis sericis texisse sive Hoiosericis scribit, cum ait: *tou=to de\ u(/fasma xlidh=s2 barba/rou e)sti\n e)/rgon, kai\ par' e)kei/nwn kai\ pro\s2 h(ma=s2 ou=s2 trufh\n tw\ pa/nu gunnaikw=n peritth\n e)spefoi/thken, Sericum quo Theatrum Caesar velavit, fuit textura barbaricae luxuriae, ad supervacuum luxum Romanarum mulierum advecta. Idem postea l. 59. de Caligula, kai\ e)p' au)tw=|, inquit, xlamu/da shrikh\n a(lourgh= e)pene/du, Et super ipsam, Chlamydem sericam purpurei coloris induit. Et paulo infra, *)/allws2 de\ dh\ e)/n te th=| shrikh=| kai\ e)n th=| nikhthri/a skeuh=| w(s2 plh/qei e)dhmosi/euen, Ut plurimum in serico vestitu, aut triumphali ornatu, in publico versabatur etc. Vide Octav. Ferrar. de Re Vest. l. I. c. 20. Apud Graecos rarus serici usus, Id. Part. II. l. 4. c. 11. Vide quoque infra.

HOLOSPHYRATOS statuae genus, apud Plin. l. 33. c. 4. Aurea statua prima omnium nulla [orig: nullâ] inanitate et antequam ex are aliqua illa modo fieret, quam vocant holosphyraton, in templo Analtidis posita dicitur. Ex Graeco o)/los2, solidus, et sfu/rion, malleolus, fabrile instrumentum. quasi o)losfurh/laton, solidum, non conflatum, sed malleo ductum. Sic in Templo Hierosolym. doko\n o(losfurh/laton xrusou=n, trabem solidam ex auro, Craslum dedicasse, ait Ioseph. in Antiqq. Iud. ete.

HOLOVERA Vestis Hadr. Turnebo Advers. l. 1. c. 13. birrus fuit totus sericus et totus conchyliatus. Nec dissentiunt Iuris cosl. ad Tit. 8. l. 11. Cod. de vestibus Holoberis, qui nil eas aliud esse contendunt, quam togas sericas, Zonarae et Balsamonis interpretatione inducti. Et in eo quidem, quod hae vestes totae purpureae essent, recte censuit Turnebus: quod vero totae sericae, seu holosericae, falsam notationem ostendit Salmas. ad Trebell. Poll. idque valido argumento: Nam si Holovera tota ex serico texta vestimenta fuissent, nullum inter ea ac holoserica discrimen fuisser: Cum tamen promiscuus eo tempore usus esset holosericae vestis, solis Holoveris privatis interdictum, quae Principi eiusque domui decicabantur. Origo vocis Graeca est; contracta enim, mox et cortupta videtur ex *(olopo/rfura, i. e. tota purpurea. Quia vere talia erant, quorum utraque pars texturae, stamen scilicet et trama, purpura [orig: purpurâ] tincta esset. Ut minus placeat, Viri magni modo laudati notatio, qui haec vestimenta sic dicta contendit, voce hybrida [orig: hybridâ], sive Graeco-Latina [orig: Latinâ], quasi Tota vera, i. e. ex vero colore, quod nempe purpureum colorem, per quandam excellentiam, verum appellabant: Unde Chlamydes veri luxinis Trebellio, et Graeci a)lhqino\n xrw=ma de purpura dixere [orig: dixêre]. Octav. Ferrar. de Re Vest. l. 2. c. 10. Vide quoque Salmas. ad Solin. p. 899. ubi Holoveri libram quadruplo auro repensam esse notat.

HOLSATIA Ducatus Daniae, a nemoribus sylvisque nomen habet, est enim ea regio silvis saltibusque frequentissima, et holt Cimbris ac Germanis inferioribus lignum significat. Nec desunt, qui a Cavo lapide nomen regioni vindicent, quod Duces Holsatiae, Comites a Cavo lapide dicti prius sint. Est autem hic tractus portio

Cymbricae Chersonesi, quae continentis in Arctos extensae extrema pars est. Terminos habet ab Ortu Bilenam fluv. ab Occasu Storam, ab Austro Albim, a Sept. vero Eidorum. Holsatia quod per Albima a reliqua Germania versus Mer. seiungatur, Nord. Albinga in Historiis nuncupata, et in quatuor partes tribura fuit: quarum extrema Teutomarsia inter Albis et Eidori ostia: Indie Marsi, a Stora flum. nomen habentes Stormariorum, ad inclitam urbem Hamburgum et Billenam ad Travum fluv. habitant: Supra hos Holsatia vet. ad Eidorum et Levesoum usque pertinet, cuius Chilonium metropolis est: Inde versus Ort. Wagria Slavorum seu Henetorum sedes vetusta, usque ad mare Balthicum et Travam portigitur, et regionis amplitudine ceteris partibus antecellit Ioh. Matal. Metell. Baudr. Holsatiae Ducatus, Holstem incolis, Holsace Gallis, Holsatia Hispanis et Italis, provincia est Germaniae, in Saxonia inf. nuneque in Daniae regno comprehensa, cum partim Regi Daniae subiaceat, partim Duci Holsatiae Slesvicensi. Terminatur a Sept. Ducatu Slesvicensi seu Iuria Merid. ab Occas. mari Germanico, ab Ortu mari Balthico et Ducatu Lavenburgensi, a Met. autem Ducatu Bremensi et Ducam Luneburgensi, a quibus separatur Albi fluvio. Dividitur autem in quatuor partes, nempe in Ditmarsiam, Dithmarsen, Holsatiam propriam, Holstein, Stormariam Stormaren. et Wagriam Wageren. Eius urbes praecipuae sunt Lubeca, Lubeck, et Hamburgum Hambourg, quae Imperiales sunt, seu liberae, et Hanzeaticae. Regi Daniae subsunt Glucstadium, Krempa, Brundsbutela, Meldorpium, Rensburgum, Pinneberga, cum toto Comitatu, Segeberga, et alia loca minoris notae: Duci autem Holsatiae Slesvicensi parent Chilonium, Lunda, Heyda, Oldenburgum, Bordesholmia, et alia oppidula. Origo Ducum ex familia Oldenburgo-Danica, in qua Theodoricus, cogn. Fortunatus, Comes Oldenburgicus, fil. Christiani linearum reliquarum bona collegit; ex pacto etiam A. C. 1360. Com. Delmenhorstanum sibi adversus Bremenses asseruit, et ob uxorem Hedvigem filiam Gerhardi Holsati Ducis Slesvici familiae Schawenburgicae, ius successionis in Slesvicensem Principatum et Holsatiam liberis reliquit. Pater Christiani et Gerhardi, quorum hic Oldenburgios continuavit, ille lineae Dano-Holsaticae auctor fuit. Hic, post mortem Christophori Palatini, ad regnum vocatus, A. C. 1448. in Dania et Norvegia coronatus est: a Suecis quoque Carolo Canuti eiecto, receptus. In eius gratiam Holsatiam, cum Stormaria et Dithmarsia (cuius incolae de hoc moniti, quod Bremensibus hactenus paruissent, se submittere detrectarunt [orig: detrectârunt] ) coniunxit atque unum Ducatum effecit, Fridericus III. Imp. A. C. 1474. Obiit A. C. 1478. Academiae Hafniensis fundator. Eius filii, Ioh. lineam priorem Regiam, et Fridericus secundam orsi sunt. Quorum hic, ob Holsatiae iniquam divisionem cum fratre dissedit, Christierno dein II. fratris filio pulso primum, dein cum in regnum rediisset, capto, regnum adeptus est. Obiit A. C. 1533. libertatis Danicae auctor. Eo geniti sunt Christianus III. Regiae Holsaticae, et Adolphus Gottorpine Holsaticae, familiarum auctores. Christiano III. qui Obiit A. C. 1558. successit fil. Fridericus II. pater Christiani IV. et Ioh. qui Sonderburgicum ramum sevit. Adolphus vero, non sine sanguine Diethmarsos domuit, pater ex Christina Hassiaca, inter alios Ioh. Adolphi, qui Archiep. Bremensis primum, dein Ep. Lubecensis, primus in ea dignitate maritus, Obiit A. C. 1616. et Friderici maioris natu, qui A. C. 1621. Fridericostadium ab Arminianis condi passus est, in vicennium libertate Religionis promissa [orig: promissâ], quae dein in aliud prorogata. Caesarei dein belli turbis involutus, pacis causa [orig: causâ] ad Tillium profectus, non aliud obtinuit, quam ut promisso a Rege seceslu tolerabilius suis esset. Itinere Persico inprimis fama eius increbuit, quod suasore, Othone Bruckmanno, suis auspiciis, suscipi voluit, A. C. 1636. Cum A. C. 1640. ultimus Schawenburgiorum Exstinctus esset, ei pars Binnebergici Comit. in Holsatia, quam A. C. 1460. Otho Comes pro iure suo in Holsatiam a Christiano I. acceperat, obrigit. Obiit A. C. 1659. Pater Friderici, qui in Gallia: Ioh. Georgii, qui in Italia Obierunt [orig: Obiêrunt]: Christiani Alberti et Aug. Friderici. Habuit etiam fratrem Ioh. Frideri. qui, cum primus ex Holsatis passus esset, sibi persuaderi, ut hereditariam portionem, apennago accepto, non exigeret, Ep. fuit Lubecensis (cuius ab habitantione lineam Eutinensem vocant) susceptique ex Iulia Felicitate Wirtenbergica Ioh. Aug. literis, quarum causa [orig: causâ] Argentinae, Lipsiae et in Belgio commoratus] est, egregie imbutum, vide Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal. Hist. Ceterum Holsatos et Vandalos Marchiones in concordiam reduxit Ericus VI. A. C. 1286. Ab iisdem Valdemarus IV. Daniae Rex, quod durius illos tractasser [orig: tractâsser], oppugnatus est, circa A. C. 1360. Albertus dein Megapolitanus Sueciae Rex, declaratus A. C. 1363. Hamburgum deiecta [orig: deiectâ] statua [orig: statuâ] Rolandi, Carolo IV. Imp. approbante, iis adiudicavit. Flos Holsaticae nobilitatis periit a. C. 1500. bello contra Diethmarsos, sub Ioh. Rege Cum Ducibus Holsatiae de Ducarus Sleswicensis feudo transegir Frideric. II. A. C. 1566. Occupatam Holsatiam a Tillio Christianus IV. receptutus, pacem facere coactus est, bello Gemr. A. C. 1629. etc. Cluv. Hist. Univers. Laet. Comp. Hist. Univ. etc. Addo de Ioh. Friderici II. patre qui Sondersburgici rami auctor est se duabus coniugibus Elisabetha Brunsvico-Grubenhagia et Agnete Hedvige Anhaltina, numerosam suscepit prolem, filios inprimis complures; e quibus Christianus (nat. A. C. 1570.) Arram ins. habitavit improlis: Ernestus (nat. A. C. 1572.) et Aug. (nat. A. C. 1574.) praelio contra Turcas, ad Agriam, cecidere [orig: cecidêre] A. C. 1596. Ioh. Adolphus (nat. A. C. 1576.) ante fratrem Fridericum, Nordburgum inhabitavit, Def. A. C. 1624. alii etiam vitam clausere [orig: clausêre] caelibes: quatuor exceptis, a quibus totidem lineae, Sonderburgica, quam continuavit Alexander, nat. A. C. 1573. Nordburgra, quam Fridericus (nat. A. C. 1581.) inchoavit: Glucksburgia seu Lucksburgia, quae Philippum (nat. A. C. 1584.) auctorem habet, et Arnspekia seu Ploenensis, cui originem dedit Ioachimus Ernestus (nat,

1595.) quas omnes vide suis locis. Quod vero Schawenburgo-Holsaticam Familiam attinet, descendit illa ab Adolpho Brunonis Ep. Mindensis fratre, qui Schawenburgicum Comitatum a Conrado II. Imp. obtinuit, A. C. 1030. Eius nepos a Lothario I. Hosatiam adeptus est. Postea sec. decimo tertio in duos ramos stirps abiit, Kielensem seu Chiloniensem, vel Wagrium, qui defecit in Adolpho, A. C. 1390. atque Rensburgensem: qui iterum in Rensburgensem et Pinnebergensem seu Schawenburgicum subdivisus est. Priori dignitas accessit Ducalis, cum Gerhardo Slesvicum conederetur, sed in eiusdem filio linea defecit. Posterior rursus in duas lineas abiit, quarum una in Ernesto, Principali axiomate insignito, defecit, A. C. 1622. altera, et sic tota familia, in Othone terminata est, A. C. 1640. Vide infra ubi de Fam. Schawenburgica. Phil. Iac. Spener. Theatr. Part. I. in Indic. et Part. II. p. 16. Autiquiora eius tempora quod attinet, Carolo Mag. Caesare, Holsatis, Stormaris atque Ditmarsis Albion praefuit. Post hunc a Carolo Otho seu udo rector impositus: Inde Saxonum Witikindeae et postea per Annos 120. Billingianae familiae Principes habuere [orig: habuêre]; quorum auspiciis Comites plerumque eiusdem saepe cum istis prosapiae, regioni moderati sunt. Ex his Godefredus, a Magno, Billingianorum postremo, Holsatis Comes datus, Vandalorum, dum praedas in Stormaria agitantes incautius persequitur, insidiis circum ventus, Adolphum, Adolphi I. Schauenburgii Com. nepotem pronepotemve, incertum, successorem habuit, Lotharii sponte praefectum, qui tum, post Billingianorum stirpem exstinctam, Saxonum Ducem agebat. Cuius familiae Principes vatia [orig: vatiâ] sorte egere [orig: egêre], donec multis casibus iactati, Oldenburgiis, Danici regni opibus suffultis, tandem concederent. Ex iis enim Adolphus III. ab Alberto Ascanio exturbatus, iussu Conradi III. Caes. amissa recepit, ope lotharii Imp. viduae et generi eius Henrici Catuli Ducis Saxon. ob quos pulsus fuerat. Eadem Adolpho IV. rerum vicissirudo, cui bis ereptam ab Henrico Leone terram, primum Fridericus Imp. iterum Bernardus Saxo, et Otho Brandeburgicus, fratres Ascanii, restituerunt [orig: restituêrunt]. Atrocius adversus Canutum Daniae Regem huiusque postea successorem Woldemarum cerramen fuit, multis Adolphi in istos iniuriis contractum: quas hic primo certa [orig: certâ] pecuniae summa [orig: summâ], dein cum offensas iteraret, ditione multatus, ea [orig: eâ] a victore recipiendae libertatis lege imposita [orig: impositâ] captivo, ut simul cum possessione etiam repetendi animum sollenni sacramento datisque obsidibus abdicarer. Sic provinciae impositus est Albertus Orlamundanus Comes, eadem qua [orig: quâ] Adolphus matre genitus, Regis nomine praeesse iussus. Sed Praefectorum austeritate et Danorum superbia [orig: superbiâ] irritati Holsati, ad domeltica impetia respicere coeperunt [orig: coepêrunt]. Quorum in Danos odio animadverso, nobilis quaedam matrona (von Deest ) Adolphum Schawenburgi tum agentem adiit expositoque rerum statu perpulit, ut filium natu minimum Adolphum in Holsatiam ducendum permitteret, popularibus ostentandum, quando provisis, quae tempus moneret, certior proseperi exitus fiducia foret. Qui dum Kellingsdorfii apud feminam aliquandiu latet, Nobilium promptissimi Segebergae Praefectum adorti eum obtruncanut, auctique popularium affluxu, Patris praeterea, atque Gerhardi Pontificis Brem. et Henricorum Suerini ac Werlae Comitum, opibus, iugum excutiunt; quo pacto Adolphus non multo labore provinciam recuperavit: adeo mutata [orig: mutatâ] in contrarium fortuna [orig: fortunâ], ut Woldemarus, quem henricus Suerini Com. egregio facinore iam duobus abhinc annis regia domo abteptum captivum abstraxerat, supra 45000. marc. arg. etiam eiurata [orig: eiuratâ] Holsatia [orig: Holsatiâ] libertatem redimere cogeretur. Qui cum fidei immemor, tota [orig: totâ] mole Regni, vim ultum iret, insigni ad Bornhowedam strage periurium luit. Tantis veor casibus superstitem Schawenburgicam gentem Oldenburgii Comites pervertere. Vide omnino Tob. Pfanner. de praecipuis Germ. Princip. gentib. c. 11. Duces praeter Holsatiam, in titulis suis, Heredes Norvegiae, Duces Slesvici, Stormariae, Ditmarsiae, Comites Oldenburgi et Delmenhorsti, cluent, de quib us omnibus vide suis locis.

Brunsbutela, Brunsbuttel, in Dithmarsia. Chilonium, Kiell, in Holsatia propria. Crempa, Krempen, in Stormaria. Glucstadium, Gluckstadt, in Stormaria. Hamburgum, Hambourg, in Stormaria. Itzehoa, Itzehoe, in Holsatia propria. Lubeca, Lubeck in Vagita. Lunda, Lunden, in Dithmarsia. Meldorpium, Meldorp, in Dithmarsia. Oldenburgum, Oldenburg, in Vagria. Oldessoa, Oldessoe, in Vagria. Pinneberga, Pinnenberg, in Stormaria. Plona, Ploen, in Vagria. Rensburgum, Rensburg, in Holsatia,

HOLY [note of the transcriber: in the print: HOLII] Procopius, vide Procopius.

HOMAGIUM olim vox feudalis, deducta ab Homo, pro vasallo, quasi Hominis agium: Cliens enim profitetur, se Domini sui Hominem, i. e. vasallum acturum. Est autem sollennius, arctius, et humilius servi genus, quod liber homo beneficii ratione domino suo praestat: prisco Romano civi incognitum, sed grassantibus per Imperium Barbaris introductum, et feodali militi, quem Hominem vocant, impositum. Conditiones et durae admodum servitutes alibi exponuntur, professionis hic [orig: hîc] formulam, quae apud plerasque gentes eadem fuit, hanc indicat Hent. Spelmann. Novus quisque in fendum successor, tenetur intra annum se domino sistere, atque inermis, discinctus, nudus capite et provolutus in genua, supplicibus item manibus inter sedentis domini

manus comprehensis, eum, velut adoraturus, hunc in modum alloquitur: Devenio homo vester ab hac die in posterum, de vita, de membro, et de terreno honore, verus et fidelis vobis ero, et fidem vobis portabo, ob terras, quas a vobis teneo; salva [orig: salvâ] fide Domino nosiro Regi et heredibus suis. His dictis dominus osculum ei impingit, et vasallus erectus iusiurandum fidelitatis praestat. Manibus vasalli inter manus domini conclusis, significatur ex parte domini, protectio et defensio: ex parte vasalli, reverentia et subiectio. Bracton. l. 2. c. 35. n. 8. Fit Homagium semel tantum ab eodem vasallo, licet domini saepius mutentur: ac nec per literas, nec per procuratorem, sed in persona tam ipsius domini, quam vasalli; loco et conventu celebrioribus: proprie in Aula dominica. Hinc Philippus Pulcher Francorum Rex omnino renuit ab Eduardi III. procuratore, Homagium suscipere, pro Ducatu Aquitaniae et Comit. Pontivo; unde Eduardus ipse dein id implevit A. C. 1328. De rigore tamen certis casibus postea remissum. De Ecclesiasticis ad Homagium astringendis magna olim lis, Urbanusque in Conc. Rom. excommunicavit eos A. C. 1099. qui pro Ecclesiasticis honoribus laicorum homines fiunt: et Ludovicus Craslus Rex Francorum A. C. 1137. immunitatem Gaufrido Burdigalensi Archiep. indulsit. Anglis vero incaluit disputatio: Homagium enim fortius exegerunt [orig: exegêrunt] Gulielmus iun: et Henricus I. Transacta tandem res, et concessit Paschalis H. ut Rex Homagia de electis susciperet, sed nulla per baculum et annulum investiret, Vilhelm. Malmesbur. de gestis Pontis. l. 2. Multo autem antiquius Homagii profecto ab Ep. in Episcoporum Synodo, scriptis porrecta reperitur, apud Aimoin. l. 5. c. 24. ad A. C. 870. Ego Hincmarus, Eccl. Laudunensis Ep. seniori meo Carolo Regi sic fidelis et oboediens ero, sicut homo suo seniori etc. esse debet. Ut alia omittam. Homagium ligum illud est, quod solummodo Regi debetur, ratione supremi dominii, a ligando, quod ab hoc nemo se potest liberate, ut, renuntiando feudo, ab aliis Homagiis. Nemo etiam in hoc excipitur. Hinc Hamo ligius, quem sic expressit Britto Armoric. Philipp. l. 2. loquens de Richardo Pictaviae Comite:

Esse tenebatur homo ligius atque fidelis,
Et tamquam domino iurando iure ligari,
Reddere servitium, quod ius feodale requirit.

HOMAJON fil. Baburi, qui Regno Mawaranalhariae pulsus Imperium Magni Mogolis condidit A. C. 1526. successit patri A. C. 1530. Sed tota [orig: totâ] India [orig: Indiâ] pulsus a Tzeer Khan, ex India ultra Gangem, quae hodie Bengala et Potana, adveniente, in Persiam fugit et Regis Scha-Thamasi armis primo in Regum Candahariae et Kabul A. C. 1550. ac quinquennio post in ipsum Indostanum, pulsis Potanensibus, restitutus est. At sexto regni mense, cum fractis cervicibus repenre exspirasset, successorem habuit Acbarem fil. qui Regum Indiae potentissimus evasit. Georg. Horn. Orb. Imp.

HOMAR affinis Mahometis, pro legis ab hoc propositae integritate ac recepta interpretatione, contra Alim, fratrem Mahometis patruelem et generum, qui illam suis interpretationibus adeo interpolavarat, ut plane alia videretur, acriter contendit. Unde Superstitio in duas sectas divisa, quod hodieque obtinet: Arabibus Homaris sectatoribus, Persas Ali addictos, non secus ac exleges et desertores legisque patriae corruptores, aversantibus; nec Persis mitius agentibus in Arabes Homari addictos. Cum autem non exigno tempore pars Homaris praevaluisset, exortus est circa A. C. 1370. qui se ex Ali prognatum diceret, Sofi et acerrimus vindex sectae illius haberi vellet. Is, ut suos ab Homaritis distingueret, pro lineo albo turbante, quo Homaritae sutebantur, in memoriam 12. filiorum Hocemi Alis filii, turbantem instituit, e cuius medio pileolus acuminatus, e lana constipata colore rubro confectus et senis utrinque gradibus distinctus, accommodate ad contractionem vel diffusionem, emicaret. Quam ob causam etiamnum Persae a Turcis, quasi defectionem a Muhammede exprobrantibus, per ignominiam appellantur Kisulbassi, i. e. Capita rubra. Anselm. Soler. De Pileo s. 8.

HOMAN fil. Lotan, filii Seir. 1. Par. c. 1. v. 39. qui Gen. c. 36. v. 22. Heman dicitur.

HOMBURGUM [1] vulgo HOMBURG, opp. Hassiae, quo Conventu provinciali indicto, A. C. 1525. omnem Clerum convocavit Philippus Landgrav. et per Cancellarium dissidia in Religione proponi, atque per Franc. Lambertum 23. propositiones contra Franciscanum quemdam, ac Ioh. Sperberum disputando defendi iussit. Ita effectum, ut Pontificia [orig: Pontificiâ] abolita [orig: abolitâ] Evangelica Religio assumeretur, annoque seq. Monasteria in Scholas et Xenodochia commutarentur: quae res Academiae Marpurgensi primordia dedit. Hoc dein nactus Fridericus, ex Georgio, minimo natu filio Philippi praefati nepos, frater Ludov. Darmstattinae lineae auctoris, Homburgicam lineam orsus est: pater Vilhelmi Christophori, quo Leopoldus Georgius genitus, Friderici et Georgii Christiani, qui Latinos ritus amplexus est. Vide Phil. Iac. Spener. Syll. Gen. Hist. Fuit nempe Frideric. lineae auctor, fil. Georgii Landgravii Hassiae in Darmstatt (Exstincti A. C. 1596.) ex Magdalena Lippiensi, et Decessit A. C. 1638. Pater ex Margaretha Elisabetha (filia Christophori Com. Leiningensis Westerburgii) Ludovici Philippi, qui nat. A. C. 1623. Obiit A. C. 1643. Georgii (nat. A. C. 1624. Den. A. C. 1625. Vilhelmi Christophori, qui nat. A. C. 1625. Bingenhemium inhabitat, et ex Sophia Eleonora agnata Christianam Vilhelminam, Friderici Duc. Megapolitani coniugem A. C. 1653. et Leopoldum Georgium, A. C. 1654. genuit, quorum hic sponsus filiae Friderici Com. Ahlefeldiae, morte oppressus Patris spem destituit. Idem uxore Defuncta [orig: Defunctâ], aliam sibi iunxit A. C. 1665.

Annam Elisabetham, Aug. Duc. Saxoniae inf. filiam, quae nunc Philippiecciam habitandam accepit. Porro Friderici fil. tertius Georgius Christianus fuit, qui genitus A. C. 1625. Hispanicis, dein Gallicis auspiciis militavit, et ad Pontificiam religionem transiit; maritus --- Comitis Ranzoviae, qui tamen una non vivunt. Post hunc nata est Friderico Anna Margaretha, A. C. 1629. nupta Philippo Ludovico Holsatiae Duci A. C. 1650. et Fridericus A. C. 1633. qui Suecis serviens, in Hafniensi obsidione, globi tormentarii ictu pedem amisit, exin Brandeburgico Electori operam addixit, in occupanda Pomerania, A. C. 1678. strenua [orig: strenuâ] opera [orig: operâ] navata [orig: navatâ]. Emit is bona quaedam in Marchia Brandeburgica et Wevelingae habitat: ceterum reformatae religioni se applicuit. Uxorem habuit primo Margaretham Braheam ( filiam Abrahami Brahei Com. Wisingburgii, Benedicti Oxenstiernae viduam) qua [orig: quâ] Defuncta [orig: Defunctâ] A. C. 1669. inde Ludovicam Elisabetham (filiam Iacobi Duc. Curlandiae) in torum ascivit, aliquot ex ea filiorum pater, quorum prior --- A. C. 1673. alter Carolus Christianus A. C. 1674. lucem aspexere [orig: aspexêre]. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobil. Europ. Part. III. p. 25. ubi de Landgraviis Hassae in Homburg et Bingenheim ei sermo est. Sed et, in illustri Saynensium et Witgensteinensium Comitum familia, Homburgicus ramus viget. Ludovico enim cogn. Seniore, qui Obiit ineunte hoc sec. et omnium, quotquot in hac stirpe vivunt, hodie communis pater est, natus Georgius e primo eius matrimonio Berlenbergiam lineam orsus est; Vilhelmus et Ludovicus, e secundo coniugio orti, ille filium Ernestum genuit, duarum filiarum Patrem: iste tertiae lineae caput, qui Ioh. fuit polu/pais2, locum tenens Electoris Brandeburgici. E quibus Georgius ex Elisabetha Nassovica Defuncta A. C. 1606.) pater fuit Ernesti Com. Saynae et Wit genst. qui Defunctus A. C. 1649. ex Elisabetha agnata, filia Ludovici patrui, reliquit, praeter Georgium Ludovicum, (qui nat. A. C. 1637. Decessit A. C. 1661. complures, utriusque sexus liberos, Catharinam inprimis Elisabetham (ux. Ludovici Ernesti Com. Laewenstenii et Werthemii) omnes Comites Saynae et Witgensteinae etc. Lineae Bernleburgiae, al. in Homburg. Eodem porro Ernesto, ex Christiana Waldeccia, altera coniuge, nat. sunt, Christiana Elisabetha (ux. Friderici Com. Nassoviae) Phil. Ernestus, Christianus, Iosias (Den. A. C. 1647.) et Carolus Otho. Vide Phil. Iac. Spener. Thear. saepius laud. Part. I. p. 72. et Part. III. p. 85.

HOMBURGUM [2] castrum atri Basiliensis, edito in loco prope inferioris Rupis scissae iter, nobilissimorum quondam Comitum cognom. sedes. Hanc Wernerus Othoni Ep. Basil. circa A. C. 1307 vendidit, cuius successor Humbertus, eam cum territorio suo A. C. 1400. Magistratui Basiliensi, aere accepto, tradidit, qui hodieque Praefectum eo mittit. Defecit Homburgiorum stirps in praefati Werneri Com. Exstincti A. C. 1322. filio patri homonymo, cuius possessiones Austrii postea Principes sibi vindicarunt [orig: vindicârunt], easque Ioh. Habspurgiorum Comiti, Defuncti adolescentuli materteram coniugem habenti, in feudum dederunt [orig: dedêrunt]. Vide Christian. Urstisium, Epit. Hist. Basil. c. 2. et 3.

HOMELEA vulgo HOMBLE teste Ortel. fluv. Albionis, in ora Angliae Australi contra Vectim ins. in mare influens.

HOMERIDAE Gr. *(omhri/dai, memorantur Pindaro, et ex eo Strabo l. 13. p. 645. *)amfisbhtoui= de\ kai\ *(omh/rou *xi=oi martu/rio/n men tou\s2 *(omhri/das2 kaloume/nous2, a)po\ de\ tou= e)kei/nou ge/nous2 proxeirizo/menoi, w(=n kai\ *pi/ndaros2 me/mnhtai. Ubi inter alia testimonia et argumenta, quibus Homerum Chii vindicabant, id non minimum fuisse, tradit, quod Homeridas haberent, familiam sc. hoc nomine veluti ab Homero descendentium. Quamvis enim duplices Homeridas faciant vett. Grammatici, atque inter eos Pindari Scholiastes, primo nempe eos, qui ab Homero genus arcesserent; deinde *(raywdou\s2, qui carmina eius publice recitabant, quamvis ad Homeri genus nihil attinerent hoc tamen potius *(omhrista\s2 vocari consuevisse, Aristocles apud Athen. docet. Homeridae itaque proprie Homeri e)pi/gonoi, seu posteri, quos et ipsos Homeri carmina per successionem tradita, r(aywdh=sai, notum. Sane Cynaethus ille Chius, qui primus ea publicis conventibus recitasse fertur, *(omhri/dhs2 etiam fuit, vel saltem ab Homero genus suum iactavit etc. Salmas. ad Solin. p. 864. et 865. Vide quoque Iul. Caes. Scalig. Poet [orig: Poët]. l. 1. c. 41. supra Cynethus et infra, ubi de Panathenaeis et Rhapsodis: de alia vide notione vocis *(omhstai\ in voce Mendaces.

HOMERITAE Plin. l. 6. c. 28. Ptol. Regno di Aden Castaldo ex tab. Geographicis, populi et regio Arabiae felicis in ora ad Ort. extra fauces sinus [orig: sinûs] Arabici. Quorum regia Arabiae empor. Pop. Aethiopiae Steph. Circumcisos eos, tradit Epiphan. Haer. 30. prope sin. Cum Homeritis Aethiopibus, qui Christianis erant o(mo/docoi, voluisse Iustinianum Imp. pactum inire, ut ab Indis ipsi metaxam mercarentur Romanisque venderent, ne tam caram speciem et luxui adeo necessariam ab hostibus emere Romani sui cogerentur, narrat Procop. Persic w= n l. 1. Quod consilium maxime agitanti commode sese obtulerunt [orig: obtulêrunt] duo Monachi ex India revertentes, omnemque serici faciendi rationem Imperatorem docuere [orig: docuêre]. Vide Salmas. Not. ad Tertullian. de Pallio c. 3. Charibaelis, Regis illorum, simul et Sabaeorum, meminit contemporaneus Scriptor Arrian. ubi de Dioscoridis Ins. agens, Azaniam vocat mare, iuxta quod hi Populi degebant, quod alii Erythraeum proprie dixerunt [orig: dixêrunt], inter Arabicum Sinum et Indicum mare. Vide Salmas. ad Solin. p. 449.

HOMERUS [1] nomen Poetae Graeci excellentissimi, quem quidam tempore Pythagorae vixisse, cum Servius Tullos rerum potiretur, asserunt. Strabo l. 5. p. 221. et l. 17. p. 834. Alii probabilius iudicant, natum tum, cum Smyrna ab Aeolibus conderetur, 18. An. post Cumas exstructas, 168. post Troiae ruinam. Vide Auctores infra citatos. Floruisse ante Romam conditam Annis circiter centum sexaginta C. Nep. tradit in libris Chronicorum. Caecum fuisse volunt, et ob id

Homeri nomen sortitum fuisse, quum prius Melesigenes diceretur, quod ad Meletem fluv. natus esset. Cumaei namque et Iones captos oculis o(mh/rous2 vocant. Hinc caecutiens Maeonius nuncupatur a Martiano Capella l. 1. De Patria eius nihil certi traditur. Peculiarem libellum de ea scripsit vir doctissimus Leo Allatius. Eius carmen, quod Iliados, et Odysseae nomen habet, Hymni enim Apollinis, Dianae, Mercurii, etc. non illum habuere [orig: habuêre] auctorem, ostendit Principum familias eius aetatis, et pingit imagines variarum personarum, conciliorum, et mirabilium eventuum in hac vita Basil. Magnus universam Homeri poesin laudem dixit esse virtutis. Et ante eum Horat. l. 1. Ep. 2. v. 4.

Qui quid sit pulchrum, quid turpe, quid utile, quid non,
Plenius, ac melius Chrysippo, et Crantore dicit.

Aelian. scribit, Agathonem pictorem quendam Homerum pinxisse vomentem, reliquos vero poetas, ea quae ipse evomuisset, exhaurientes, ad quod et Ovid. respexit, Amor. Eleg. 8. v. 25.

Aspice Maeoniden, a quo seu fonte perennis
Vatum Pieriis ora rigantur aquis.

Aristarchus textum Homeri correxit, et menda, quae librariorum incuria [orig: incuriâ] irrepserant, sustulit: Eustathius Archiep. Thessalonicensis, luculentissimis commentariis eum illustravit: Didymi notae supposititiae sunt. Mortuum esse Homerum senem, dolore victum, quod quaestionem stultam de pediculis solvere non potuerit, fabula est a quodam osore Homeri conficta. Sotades apud Stobaeum fame exstinctum prodidit: *to\n qei=on *(/omhron limo\s2 katedapa/nhse. Peculiarem de vita Homeri librum Herodor. vel potius alius quidam, sub hoc nomine, scripsit, Plutarch. item, et Porphyr. qui hodie exstant et coniunguntur ab Henr. Steph. editione Homeri, A. C. 1566. Vide et Clem. 1. Strom. Eus. Chron. A. C. 908. Abrah A. Gall. l. 17. c. 12. Solin. c. 42. Petav. de Dict. Timp. l. 9. c. 30. Gordon. Calvis. Scalig. Ricciolum, in Chron. Voss. de Poet. Gr. Crinitum, etc. Sed de Homero nos alibi. Nic. Lloyd. Fuit alter. Homerus Chius, medicina [orig: medicinâ] clarus, teste Archilocho. Tertius Chius magica [orig: magicâ] arte clarus. Idem. Quartus, institoria [orig: institoriâ] arte Salaminensis civis perdives. Idem Quintus Colophonius pictor et statuarius praeclarus habitus. Idem. Sextus civis Atheniensibus leges dedit. Idem. Septimus, arte Musica [orig: Musicâ] et Geometria [orig: Geometriâ] clarus. Idem. Octavus, patria [orig: patriâ] Maeon, certamine Olympico vicit, cui postea ius literarum, et linguae Graecae emendandarum soli tributum est, cuius quoque emendatione, et literae, et lingua Graeca usque in hanc diem contenta fuit. Idem Ceterum Homero illi inclito Smyrna, quae prae ceteris eius natales sibi deposcebat, templum exstruxit, inque eo simulacrum illius collocavit, teste Strab. l. 14. p. 646. Ietae quoque seu Ius ins. quae Cycladum una est, prope Theram, incolae divinis eum honoribus excoluere [orig: excoluêre], ut Varroni relatum de Imagin. l. 1. ubi A. Gell. teste l. 3. c. 11. Homeri imagini hoc epigramma apposuit:

Capella Homeri candida hoc tumulum indicat.
Quod ara Ietae mortuo faciunt sacra.

Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 1. c. 13. sub fin, *)ih/ths2 enim gentile ab *)/ios2, ut Steph. indicat in hac voce: ubi et matrem Homeri ex hac ins. fuisse, suggerit. Unde videmus sententiam Varronis esse, non aliunde melius intelligi, quae partria sit Homeri, quam quod Ietae sive Ienses sacra ei faciunt. Atque addit, id candida eos fecisse capella, nempe ut Apollinari viro. Nam Apollini solere capros albos sacrificari, etiam Liv. indicat l. 25. c. 12. Ion autem patriam esse Homeri, etiam Aristoteli proditum, ibique sepultum fuisse, traditum Dionys. Halic. Strab. Plutarcho, Suid. Vide Hier. Magium Miscell. l. 3. c. 1. Salmas. ad Solin. passum, alios, et supra Homeridae. Addam saltem, nummi antiqui, ex genere eorum, quos Contorniatos vocant, Smyrnae reperti, in cuius una parte Homeri effigies, cum Inscr. w*m*h*r*o*s et palma ad latus, in altera aliquis equum manu tenens, qui forte in publicis Ludis eius Urbis victoriam consecutus erat, hocque rei monumentum extare voluit, meminisse, eiusque typum exhibere Iac. Spon. Itin. Part. III. p. 193. Sed et Amastrianorum nummi, in cuius altera facie fluv. Meles iacens lyramque tenens altera [orig: alterâ] bene barbatum ac coronatum Homeri caput expressum, meminere [orig: meminêre] Pignor. et Ramiresius, ut infra videbimus in voce Meles.

HOMERUS [2] Iun. vel Tragicus, ultimus ex Pleiade Poetarum, Hierapolitanus, cui mater Byzantina Myro, poetria.

HOMICIDII Causa Athenis in Areopago disceptari olim solita est, ex lege, *dika/zein de\ th\n boulh\n e)n *)arei/w| pa/gw| fo/nou kai\ trau/matos2 e)k pronoi/as2 kai\ purkai/as2 kai\ farma/kwn e)a/n tis2 a)poktei/nh| dou\s2, Senatus Areopagiticus ius dicito de caede, aut vulnere, non casu, sed voluntate, inflicto. De incendio item et malo veneno hominis necandi causa [orig: causâ] dato. Sedebant autem hi Iudices ternis diebus in men ses singulos, nempe quinto, quarto et tertio Kal. cuiusque mensis, idque subdiali in loco, et quidem noctu ac in tenebris, ne viz. ad dicentes respicere possent, sed ad ea quae dicebantur, Lucian. Hermotimo. Coram hoc iudicio, ad caesa porrecta suoveraurilii, iurabat Actor, si sciens falleret, sibi suisque et toti genti mala omnia imprecatus. Hoc praeterea iuramento assirmabat, se esse e cognatis occisi, quibus solis ad sobrinos usque ius erat caedis aliquem accusare, Pollux l. 8. c. 10. Quod si peierasset, poena non infligebatur, sed divino iudicio relinquebatur plectendus, Deorum enim iniuriae Diis curae sunt, Tiberius apud Tac. At si suffragiorum quintam non tulisset partem, mille multabatur drachmis, Pollux iterum l. 8. c. 6. Contra Reus iurabat, h)= mh\n mh\ a)dikei=n: quorum prior actus proomosi/a,

alter o)ntwmosi/a, uterque diwmosi/a dictus est. Sequebatur ita secunda pars Iudicii, *lo/gos2 dicta, et duobus argenteis scabellis, ad dexteram quidem scabello innocentiae Reus, ad sinistram scabello contumeliae Actor, insidentes, dicebant, sed a)/neu proomi/ou kai\ paqw=n, in quam legem qui peccassent [orig: peccâssent], silere sunt iussi. Orabant autem alternis ac respondebant, Lucian. in Anacharside. Sed Reus, postquam primas dicendi partes exsecutus esset, potetat illinc recta in exilium ire, neque Accusatoris, neque Areopagitarum, neque ullius cuiusquam erat revocare abeuntem vel impedire: eriamsi consulto et prudens necasset [orig: necâsset]. Suprema pars *kri/sis2 appellata est. Iudicabant itaque tacentes Areopagitae, teste Macrob, Sat. l. 7. peractis sacris et desumptis ab ipsa ara, quibus sententiam ferrent, calculis, Demosth. e)n tw=| peri\ stefa/nou: neque poterant multam ullam irrogare, quae legibus non esset definita. Secundum Leges itaque Reum multabant, neque poterat Actori Recus addici, ut eius arbitrio plecteretur: videbat ille tantum cum poenas dabat. Quod si capitis periculo Reus liberatus erat, Plutoni, Mercurio ac Telluri, quorum statuae ibi erant consecratae, sacra faciebant. Dica autem caedis apud Regem scribebatur, qui post delatum Homicidae nomen, per tres mempses apud se disceptandi toi=s2 a)ntidi/kois2 dabat potestatem, antequam ad Iudices de caedis controversia referret; quarta demum a scripta dica mense ad Iudices referebat, ac simul cum illis iudicium reddebat: quod omnibus fieri poterat mensibus, Thargelione et Scirrophoriore exceptis. Poena mors erat, ex Lege: *to\n e)k pronoi/as2 a)poktei/nanta, qana/tw| zhmiou=sqai, Si quis hominem sciens morti duit, capital esto. Haec ut Reo infligeretur, Thesmothetarum erat curare, ex lege: *tou\s2 *qesmoqe/tai tou\s2 e)pi\ fo/nw| feu/gontas2 qana/tw| zhmiou=n, Thesmothetae in homicidas animadvertunto. Plectebatur autem Homicida in patria occisi terra: Reliquos autem, qui sive cum primam apud Areopagitas Iudices habuerant orationem, sivesua [orig: sivesuâ] sponte conscii sibi caedis humanae, ultroneum amplectebantur exilium, occidere non licebat, dummodo Foro, Urbis territorio, sacris certaminibusque publicis abstinerent. Excidebant enim Homicidae omnibus civitatis iuribus, sacris partier ac publicis, ab eo ipso die, quo apud Regem deferebantur, at quae invidia aliena [orig: alienâ] consistere terra [orig: terrâ], Qui proin talem occidissent, rei caedis erant, perinde ac si civem Atheniensem scientes morti dedissent, atque huius rei cognitio Ephetis committebatur. Eorum vero, qui casu occiderant, poena erat a)peniautismo\s2, oportebat enim illos excedere annum integrum Patriae finibus, iuxta legem: *to\n e)rgasa/menon fo/non feu/gein o(/lon eniauto\n, mh\ yau/onta th=s2 patri/dos2, Qui alium casu fortuito necassit, annum extra Patriae fines exulato: intra quod tem pus oportebat Homicidam placasse eos, quorum ius erat illum caedis postulare, deinde redibat peractis sacris, quibus a caede lustrabatur. Quod si ante Iudicium adversarios placasset [orig: placâsset], aut eum ipsum, quem morti dabat, annuo hoc exilio non multabatur. Vide supra in voce Abannatio. Quin etiam dominus, si quem servum suum occidisset, quamvis nemo poenas ab illo repeteret, tenebatur volens a)pe/xesqai o(si/wn kai\ i(erw=n kai\ kaqarqhn=ai, abstinere a sacris et lustrari. Vide ibid. Iudicabantque de hisce caedibus Ephetae in illo foro, cui a Pallade erat nomen, eodem prorsus ordine, quo Areopagitae; ab iis tamen ad Regem dabatur appellatio. Nolebant autem Athenienses ullas dare poenas eum, qui im prudens in certaminibus alterum necasset [orig: necâsset], aut insidiantem aut ignotum in praelio, aut in uxore, vel matre, vel sorore, vel filia vel concubina, vel ea quam in suis liberis habebat, deprehensum, etiam si quis alium iniuste vim inferentem in continenti occidisset, iure caesum esse pronuntiavere [orig: pronuntiavêre]. Cuius legis primus auctor Rhadamanthus visse dicitur Apollos. Biblioth. l. 2. cautiones deinde addidit Draco: et tales, qui iure occidisse fatebantur, causam in Foro tw=| dicebant, utque significarent iure se id fecisse, Soti gladium ostendebant. Erat quoque Tribunal foniko\n, quod e)n *freattoi= dicebatur, in quo illi qui tempore eniautisaou= alium scientes occidisse accusabantur, de navi causam dicebant, Iudicibus in terra sedentibus: qui iterum Ephetae erant. Quod si is, qui caedem fecerat, sive sciens, sive imprudens, protenus se fugae daret, pedemque strueret, aut omnino ignotus esset, iudicabatur in tribunali, quod e)pi\ *prutanei/w| dicebatur. Qui sibi ipsi manus in tulisset, manus ei praecidebatur, eodem tumulo non condenda, ex Lege: *)ea/n tis2 au)to\n diaxrh/shtai, th\n xei=ra tou=to pra/casan a)poko/ptein, kai\ xwri\s2 tou= sw/matos2 qw/ptein, Qui sibi manus intulerit, ei manus praeciditor, nec eodem tumulo conditor, Aeschines c. Ctesiph. Tandem inanimata quoque, quorum casu caedes erat perpetrata, finibus eici iussit Draco, hac lege: *ta\ a)/yuxa, e)an tina e)mpeso/nta a)poktei/nh|, u(perori/zein, Inanimata, quorum casu caedes aliqua sit facta, finibus eiciunto: Praeerat vero huic iudicio Rex, cui oi( fulobasilei=s2 assidebant. Vide Sam. Petit. Comm. in LL. Attic. l. 7. tit. 1. de Sicar. Apud Israelitas, quorum Politiam ipse Deus sanctissimis legibus instruxit, Homicidium voluntarium morte luebatur, ex lege: Gen. c. 9. v. 6. Qui sanguinem hominis fuderit, eius sanguis vicissim per homines funditor, Fortuitum vero qui commisisset, in aliqua civitatum refugii a vindice sanguinis tutus mansit, donec Sacerdote summo, qui tunc vivebat, e vivis excedente, tali ius domum redeundi fieret, de quo vide supra in voce Asylum. In vet. Eccl. Christiana, o( a)kousi/ws2 foneu/sas2, qui invitus homicidium commisisset, decem annis a sacramentorum communione excludebatur; quorum duo primi prosklau/sei, tres sequentes a)kroa/tei, quatuor succedentes u(poptw/sei, annus ultimis sta/sei, insumebatur, canon. 57. Ep. Canon. Basilii Magni ad Amphilochium. At qui e(kousi/ws2, sponte, interfecisset, et postea paenitentia [orig: paenitentiâ] ductus esset, altero tanto multabatur, can. praec. Vide Ioh. Forbes. Instruct. Hist. Theol. l. XII. c. 6. §. 4. Imo adeo illi ab Homicidio abhorrebant, ut nec videre quidem nec audire illis sas esset, Minucius Octa. vio. Hinc non solum Gladiatorum spectaculis non intererant, Lactant. l. 6. c. 20. Sed et non sustinebant i)dei=n ka)\n dikai/ws2 foneuo/menon, ut vel iuste quemquam interimi viderent, uti habet

Athenagoras Apologia [orig: Apologiâ] pro Christian. Vide. G. Elmenhorst Comm. Minuciano p. 83. etc. et plura hanc in rem hic [orig: hîc] passim, inprimis supra ubi de Caede Circulis ferreis verbo Componere, ubi de vett. Germanorum more homicidas multandi; et infra in voce Kelchyn. it. Murdrum, Parentela, Pretium ubi de Sepeliendi iure.

HOMILIAE [2] dictae sunt familiares collationes, quae a Praesulibus habebantur in aedibus sacris, in quibus et interrogabant populum et interrogabantur a populo: ita enim *(omili/an a *lo/gw| seu oratione distinguit Phot. in Biblioth. Cod. l. 172. unde Tractatus populanes dicuntur Augustino Ep. 2. ad Quod vult Deum libro de Haeres. praefixa [orig: praefixâ], et Vicrori Vitensi de Persecut. Vandalor. l. 1. ubi de eodem Augustino sermo est. A qua voce Tractatores quoque appellati, qui populos dulcissimo sermone huiusmodi deliniebant, uti loquitur Senator de Divin. Lect. c. 17. etc. Hinc Homiliare S. Augustini, continens Sermones 147. in Chron. Fontanell. c. 16. et Homiliarius, quo nomine in Eccl. Rom. appellatur liber, continens Sanctorum homilias, quae legi solent in Dominicis, in Natali, et in Festis Sanctorum propria Evangelia habentium, ut et in Paschate ac Pentecoste, cum ferialibus eorum. Vide Auctores hanc in rem laudadatos C. du Fresne in Gloss. et infra Postilla, it. Sermologus, et Tractare; adde Cl. Suicer. Thes. Eccl.

HOMINICOLAE Graece *)anqrwpola/trai, dicti ab Apollinaristis Fideles sunt, quod deum hominem se adorare dicerent. Vide Facundum Hermian. l. 19. c. 3. et Athanas. de Incarn.

HOMINIUM vide in voce Homagium, et plura in eam rem, apud C. du Fresne in Gloss.

HOMO a Rom. significatione varie novatur. In iure feudali is primatio dicitur, qui, accepto feudo, domino tenetur militare. Al. Vasallus, olim quoque Baro et leudes. Irem quilibet praediorum tenens. Etiam cliens, famulus. subditus quivis. Aliquando pro Armigero vox sumpta reperitur. In gentium LL. antiquis mancipium notat, ut Manu Germanis, Graecis interdum a)/nqrwpos2. Sic Homo fiscalis, Homo Ecclesiasticus, Homo Romanus, cui opp. Homo Francus: everso enim Imperio, eadem [orig: eâdem] appellatione, quae olim honorifica erat, a victrici populo i. e. Barbaris victi, in Gallia et Italia distincti sunt. Vide Henr. Spelmann. in Gloss. Arch. In significatu communi cum vox sumitur, apud Gentiles Homines olim a morte culti, memoriae et solatii causa [orig: causâ]: unde Deorum illa caterva. Namque sacra eorum non naturae solum mysteriis, sed et Historiae veteri innixa fuisse, docet Arnob. l. 5. et Origenes l. 8. Liber certe Sapientiae, Salomoni a multis etiam Vett. attributus, cum sine dubio alterius sit, et, ut credibile, Philonis, non illius, qui Claudii vixit aetate, et Moses Atticissans dictus est, sed longe vetustioris, qui, sub Onia Sacerdote, Annis ante C. N. 160. tot pulchras sententias vel scripserit vel congesserit, originem huius Idololatriae clarissime ostendit, cultumque hunc, solatii et memoriae causa [orig: causâ], primitus introductum fuisse, docet c. 14. Idem confirmat. Min. Felix in Octavio: Dum Reges suos colunt religiose, dum gestiunt eorum memorias in statuis detinere, sacra facta sunt, quae fuerant adsumpta solatia. Sed et iudicatum, facere ad virtutem in viventibus magis excitandam, quam rationem adfert Occ. Cic. de Nat. Deor. l. 3. Ex solatiis vero et memoriis tum facta sunt sacra, quando additus est dies festus, populoque persuasum, animam defuncti sacris interesse: sed hoc arcanum erat Sacerdotum et Sapientum, quod detegere vulgo nefarium fuisset. Unde Cyprian. tr. quod Idola Dii non sunt, scribit: Hoc ita esse Alexander Mag. insigni volumine ad matrem suam scribit, metu suae potestatis proditum sibi de iis hominibus a Sacerdote secretum, quod Maiorum et Regum memoria servatasit: inde colendi et sacrificandi ritus inoleverit. Nempe huiusmodi Sacrorum originem dissimulabant Sacerdotes callide apud vulgus. Hinc Varro Rer. Rom. libris, apud Augustin. de Civ. Dei l. 13. c. 5. Quoniam ver, ait, in omnibus templis, ubi colebatur Isis et Serapis, erat etiam simulacrum, quod digito labiis impresso admonere videbatur, ut silentia fierent, hoc significant, ut homines eos fuisse taceretur. Et profecto prius Homines fuisse clare in Comm. suo de Diis, evicit Euhemerus Messenius; quem quidem, ut impostorem sugillat Plutarch. de Is. et Osir. sed longe benignius hac parte de eo sensit B. Augustin. de Civ. Dei l. 6. c. 7. cum ait: Omnes Deos non fabulosa [orig: fabulosâ] garrulitate, sed historica [orig: historicâ] diligentia [orig: diligentiâ], homines fuisse mortalesque descripsit. Ac prorsus subscribit in hoc Varro: ut docent ista eiusdem B. Augustini Eiusd. operis l. 8. c. 26. Non attendunt, in omnibus literis paganorum, aut non inveniri, aut vix inveniri Deos, qui non Homines fuerint: omnibus tamen honores student exhibere divinos, quasi nihil unquam humanitatis habuerint. Omitto, quod Varro dicit, omnes ab his mortuos existimari Manes Deos: et probat per ea sacra, quae omnibus fere exhibentur mortuis, ubi et ludos commemor at funebres, tamquam hoc sit maximum divinitatis indicium, quod non soleant Ludi, nisi Numinibus, celebrari. Quibus dein similia subiungit, ex Hermete Trismegisto Et quidem, duum [orig: duûm] generum hic defunctorum cultus fuit: namque animarum aliae privata [orig: privatâ] colebantur auctoritate, ut Lares; alias princeps potestas caelo locavit, sive, quia nobili reperto profuissent generi humano; sive, quoniam gentis vel urbis forent conditores, sive quia bello rem praeclare gessissent, uti docent Lactant. de Fals. Relig. l. 1. c. 5. et Augustin. de Civ. Dei l. 8. c. 5. Imo nec Gentiles diffitentur. Cic.de Nat. Deor. l. 1. Quid, qui aut fortes, aut claros aut potentes viros, tradunt post mortem ad Deos pervenisse, eosque ipsos, quos nos colere, precari venerarique soleamus. Subiungit deinde de Euhemero antea memorato: Quae ratio maxime tractata ab Euhemero est. quem noster et interpretatus, et secutus est, praeter ceteros, Ennius. Ab Euhemero autem et mortes et sepulturae demonstrantur Deorum. Cuiusmodi a)nqrwpodai/mones2 Latinis dicebantur Dii Indigetes, ab honore eo, quod publice invocarentur, unde et Festus sive Paulus, indigitanto exponit imprecanto, vide infra in voce Indigetes, et de cultu hoc hominum defunctorum quoque supra in voce Anima. Locum

saltem addam Cic. apprime huc facientem; Ita enim is Tuscul. Quaest. 1. Caelo, inquit, nostrorum opinione receptus Romulus, cum Diis agit agvum; ut Famae assentiens dixit Ennius, et apud Graecos, indeque perlapsus ad nos et usque ad Oceanum Hercules, tantus et tam praesens habetur Deus. Hinc Liber Semele natus --- Quid? Totum prope Caelum, ne plures persequar, nonne humano genere completum est? Si vero scrutari vetera, et ex his ea, quae Scriptores Graecrae prodidevunt [orig: prodidêvunt], eruere coner? Ipsi illi Maiorum Gentium Dii qui habentur, hinc a nobis in caelum profecti reperientur etc. Nec hic [orig: hîc] superstitio substitit, sed, procedente tempore, Homines quoque vivi, Reges Principesque, Diis inferri voluerunt [orig: voluêrunt], vel a subditis illati sunt; reliquiis moris hodieque, in Oriente inprimis, superstitibus, ubi maior humano cultus Regibus exhiberi pluribus in locis solet, ut alibi latius videmus. Imo Porphyrius quoque in ea Ep. quam scripsit, ad Anebonem Aegyptium, testatur Hominem in Anabi villa pro Deo coli solitum esse, cui super aram rem divinam facerent, certoque ac opportuno tempore proprium illi epulum conveniensque offerrent, apud Theodoret. c. Gentes Orat. 3. Quo respiciens Octav. apud Min. Aegyptii sane, inquit, hominem sibi quem colunt eligunt, illum unum propitiant, illum de omnibus consulunt, illi victimas caedunt, et ille, qui ceteris Deus sibi certe homo est velit nolit etc. Vide quoque Porphyr. de Abstin. l. 4. §. 9. Ipsum enim paulo post ex privato penu ea comedere coactum esse, quae sibi tamquam Homini parata erant, adnotat Euseb. Praep. Evang. l. 3. c. 4. et 12. Neque vero ob praedicta solum, sed et ob ipsam Hominis dignitatem, eo superstitio delapsa est: Tanta enim illa, ut velut visibilem in Terris Deum, veri Numinis ignari, facile habuerint. Quam cum varii variis expresserint, nulli tamen magnificentius de Homine sensisse videntur, quam qui parvum cum dixere [orig: dixêre] Mundum. Unde Manil. l. 4.

-- Quid mirum, noscere Mundum
Si possunt homines, quibus est et Mundus in ipsis,
Exemplumque Dei quisque est in imagine parva.

Ubi per Deum capiendus est Mundus, qui Gentilibus censebatur Deus: quam mentem Manilii esse, indicat Iul. Firmic. Mathes. l. 3. Vide quoque Chalcidium in Timaeum Plat. ubi utriusque Mundi similitudinem in eo constituit; quod, seu corpus seu animam attendat, et corpus utriusque quatuor constet elementis, et Anima utrique eiusdem sit naturae; sicut et Platonicorum illi censent, quibus Anima nostra est particula Animae mundanae, eoque divinae. Gerh. Ioh. Voss. de Idol. l. 3. c. 5. Accuratius similitudinem exsequitur Andr. Laurent. Anat. l. 1. c. 2. hoc loco saltem consider abimus, quatenus metew/rois2 similis est. Quomodo fulgura referunt excandescentium oculi coruscantes; tonitru, ructus et intestinorum murmura, quae Graeci borboruga\s2 et borborusmou\s2 appellant; pluviam, humores e cerebro in nares, laryngem, pulmone, distillantes; rorem, lacrimae; ventos, cruditatum exhalationes aurtumque sibili ac tinnitus; terrae motum palpitatio cordis, membrorumque convulsio etc. De Hominis statura, et pondere usitato, ut aliquid addam: Statura, pedem fere sex est, unde septipedes Burgundiones, apud Sidon. pro procerissimis, quam Herculis fuisse staturam Vett. tradunt. Vide infra in voce Septipedes. Pondus librarum Romanarum centum plus minus. Plaut. Asin. Act. 2. Sc. 2. v. 35.

Qua [orig: Quâ] proportione homo bipedalis alterum fere tantum pendere debuit. At in Troiae ludo exhibuit Aug. apud Suet. in eo c. 43. adolescentulum Lucium, qui bipedali minor librarum septendecim, ac vocis immensae erat, ad quem l. Vide Animadv. Casaub. uti de colluvie Deorum, quos Homini praefecere [orig: praefecêre] olim Romani, aliquid infra in voce Seniores.

HOMOEOPTOTA homoeoteleuta, isocola, parisa, et id genus alia Gorgiae Leontini inventum cui propterea apud Delphos aurea dicata statua est. Sed, quod hisce praeter modum uteretur, discip. eius Polus, Agrigentinus Sophista, seque iactaret insolentius, Plato hominis arrogantiam tum nominis ambiguitate, tum o(moiptw/tw|, simili, egregie retudit, *)=w pw=le, dicens, i(/na prosei/pw se kata/ se, O Pole, (seu o [orig: ô] pulle equine ) ut te tuo alloquar modo, apud Diog. Laert. l. 3. Vide Cael. Rhodigin. Antiqq. Lect. l. 11. c. 25.

HOMOGRAMMI in publicis olim Ludis secum invicem committebantur. Sic enim Lucian. Athlerarum et Pancratiastarum sortitionem describens: In argenteam, inquit, calpin, i. e. urnam. coiciebantur minutulae sortes, faba [orig: fabâ] non ampliores: eo semper ordine servato, ut binis eadem inscriberetur elementi nota, pro athletarum numero, sortibus item auctoribus. Quum itaque impenderet certandi tempus, prodibant ex Athletis singuli sortem educturi: nec inspectandi productam ius erant, quando id prohiberet assistens Mastigophorus. Peracto autem orbe, circumiens Alytarches inspectabat sortes, atque ita dispensabat, ut qui alpha esset sortitus, cum eo componeretur, qui eandem eduxisset literam, atque ita deinceps. Homogrammi certaturi prodibant. Fieri vero sic moris erat, si certaturi pares fuissent: quod si impar esset eorum numerus, coniciebatur in urnam solitaria litera, quae antigramma non haberet. Quam qui eduxisset, residebat exspectans, quamdiu certarent alii, congressurus postmodum cum fatigatis, vigens ipse atque viribus integer: quod sane felicissimum censebatur. Vocabatur autem hic *)/efedros2, quae proin vox apud Sophoclem Mastigophoro designat novissimum. Cael. Rhodigin. Antiqq. Lect. l. 22. c. 18. Aliam vero notionem vocis, vide infra in Meridiani: adde quae dicemus in voce Sortes.

HOMOGYNUS Iuppiter in Aegio versus mare templum habuit, quo loco Agamemnonem ferunt Graeciae Principes collegisse, unde nomen est deductum: inibique eum deliberasse de bello Priamo inferendo, ut ulcisceretur Helenam raptam.

HOMOLE mons Thessal. excelsus, Thebis Phthioticis propinquus, Centaurorum olim sedes, quemadmodum et Othrys. Virg. Aen. l. 7. v. 674. et seqq.

Ceu duo nubigenae, cum vertice montis ab alto
Descendunt Centauri, Homolen, Othrymque nivalem
Linquentes. ---

Lege Omole. De quo rara mentio. Omolium in Magnesia opp. Plin. constituit. 4. c. 9. Vide Suid. Nic. Lloyd.

HOMOLEA mons Magnesiae. Strabo l. 9. et p. 443. Homolium opp. Magnesiae, et Macedoniae. Steph.

HOMOLOGARE Gallis est, Regia Edicta aut Statuta in Acta Parlamenti referre: quod quidem tunc primum coepit, cum Ioh. Rege capto et in Angliam abducto, Corolus fil. Regni Vicarius et Regens dictus est. Literis enim regiis, quibus ea dignitas Carolo attributa, adscripta haec verba memorat C. du Fresne in Regesto Parlam. signato C. et D. Lecta et praesentata in Camera Parlamenti 3. Maii A. C. 1356. cum ante haec tempora vix Regias literas inter Acta Parlamentaria videre sit. Certe olim Principum edicta, a Senatu confirmari consuevisse, docet Iulian. Apolog. 2. ubi de Edicto Imp. pro Christianis: *tau=ta de\ kai\ sugklh/tou do/gmasi kurwqhn=ai bou/lomai, Haec autem et Senatus sententia [orig: sententiâ] confirmari volo. Quam in rem Marcian. Capella l. 1. Augustinus fieri Ioviale decretum, cum caetu Deorum attestante depromitur, dixit, vide Cuiacium Observ. l. 1. c. 19. laudatum C. du Fresne in Gloss. At Homologi Coloni, in l. 6. Cod. Theodos. de patrocin. vicor. Graece o(mo/logoi, sunt glebae adscripti, dedititii, conditionales; more gentium eiusmodi servituti, ex pacto et conditione, obnoxii. Nam o(mologi/a, confesso, professio est. Id.

una est ex septem Thebarum portis, quam ob sonum hic [orig: hîc] prae reliquis nominasse poeta videtur. Aen. l. 7. v. 675. Meminit earundem Euripid. Phoenissis,

*(omolwi/+si de\ ta/cin ei)=xe pro\s2 pu/lais2
*tudeu\s2, le/ontos2 de/ros2 e)/xwn e)p' a)spi/dos2.

Nomen an ab Homole monte, urbi vicino; an ab Heroe cognomine, Amphionis filio; an ab Homoloide, Niobes filiarum una: quorum illud Paus. istud Euripidis, hoc Aeschyli Scholiastae censent? vide Casp. Barth. Animadvers. ad Stat. d. l. nec non l. 8. v. 354.

HOMONADENSES in Cilicia a P. Sulpicio Quirino fame expugnati; ex quibus quatuor virorum milia capti et in vicinas urbes distributi sunt, omni regione a iuventute deserta [orig: desertâ] relicta [orig: relictâ]. Vide Tac. Ann. l. 3. c. 48. Strabo l. 12. p. 569.

HOMOPATORIA festa Atheniensium, ita dicta, quod patres liberorum Curiae adscribendorum gratia [orig: gratiâ] tum convenirent. Vide Suid.

HOMOUSIANI apud Victorem Vit. de Persecut. Vandalic. l. 4. Rex Hunericus Vandalorum et Alanorum, universis Episcopis homousianis; Aliis Homousiones et Homousionistae, apud Augustin. Ep. 177. ab Arrianis Orthodoxi appellati sunt: quod SS. Triadis Personas o(moousi/ous2 seu consubstantiales assererent; id quod in Filio Arrius, in Spiritu S. Macedonius, negabant: non saniora docentibus Nestorio et Eutyche. Quorum proin ille Nicena [orig: Nicenâ], iste CPolitana [orig: CPolitanâ], hi Ephesina [orig: Ephesinâ] et Chalcedonica [orig: Chalcedonicâ] Synodo, condemnati sunt. A quo tempore vox Homousios inter Sanctissimae Trinitatis epitheta frequenter a Fidelibus adhiberi coepit. Ego Berengarius --- iurans per Sanctam et Homousion Trinitatem et per haec Sacrosancta Christi Evangelia, de Consecr. dist. 1. Can. Ego Berengarius etc. Hinc Anastasius de Pseudosynodis loquens, Quae contra Homousion factae sunt, iussiones Impp. firmant et non pia fides, in Disput. Maximi Martyris, in eius Collectan, a Iac. Sirmondo in Octav. edit. p. 161. etc. apud Macros fratres in Hierol. Vide quoque ubi de Arrianis et Semiarrianis, alibique passim. Vocis autem o(moousi/ou incunabula sunt qui Nicaenae Synodo adscribant, sed iam ante in usu fuisse, liquet ex Origene, Dionys. Ep. Alex. Athanasio, Aliis. Interim minus tum is frequens, at post Synodum hancce adeo increbuit, ut non tantum Homousianorum seu Homousiastarum nomen Catholicis probrose obiectarent Ariani, sed et ipsi Catholici, post Constantini Ma. tempora, ex hoc vocabulo potissimum ab Haereticis distinguerentur: oi( th=s2 o(moousi/ou pi/stews2 inde appellari soliti, item oi( tou= o(moousi/ou presbeutai. Cum Haeretici modo e)terou(sion, modo a)no/moion, modo o(moiou/sion, modo a)para/llakton, modo kat' ou)si/an o(/moion, modo tandem simpliciter, o(/moion, Patri filium dicerent, uti pluribus ostendit Cl. Suicer. Thes. Eccl. in vode *(omoou/sios2: de Spiritu S. similiter delirantes. Vide quoque hic [orig: hîc] aliquid, ubi de Antitrinariis, Christamachis et Pneumatomachis.

HOMULLUS apud Aelium Lamprid. in Alex. Sev. Et id quidem ab Homullo, ipsi Traiano dictum est, quum illi diceret, Domitianum pessimum fuisse, amicos autem honos habuisse, atque ideo Claudium magis odio fuisse in Republica temporis sui, quam ille, quia melius est unum malum pati, quam multos, ad quem locum vide Salmas.

HOMUNCIONATES dicuntur ab Arianis Orthodoxi, qui dicunt duas naturas esse in Christo duasque substantias, apud Arnob. Iun. in conflictu cum Serap. initio l. 1. quos alii Homoousianos vocant, ut Victor Vitensis.

HOMUNCIONISTAE nomen quorundam Photini sectatorum, qui solam naturam humanam in Christo agnoscebant. Augustin. Serm. 26. ex addit. fragm. edit. Lovan. Baron. A. C. 357.