CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

HOSTORIUS Centutio sub Numidio Quadrato, missus ad accipiendos Parthornum Regi datos obsides a Syriae Praeside. Tac. Ann. l. 13. c. 8.

HOSTUNIUM vulgo HOSTUNI, urbs parva prov. Hydruntinae, 2. mill. ab ora maris Hadriat. inter Brundusium ad Ort. et Monopolim ad Occas.

HOTHAM fil. Heber, Latine sigillum, signaculum, sive clausura. 1. Par. c. 7. v. 32. etc. XI. v. 44.

HOTTINGERUS Ioh. Henricus, Tigurinus, Phiologus et Theologus inter primos nostri saeculi. Nat. A. C. 1620. inter Maiores suos habit Nicolaum Hottingerum, primum a Reformatione, in Helvetia martyrem. Studiis mature admotus, sub Ioh. Iacobo Wolphio linguis operam dedit, artibusque, in quibus postquam felicissime versatus est, ad altiora se applicuit. Ad exteros dein profectus, Genevae primo Frid. Spanhem. audiit: dein lustrata [orig: lustratâ] Gallia [orig: Galliâ] Belgioque Gromingae Frid. Gomaro et Henr. Altingio praeceptoribus usus est, A. C. 1639. Ibidem Matthiam Pasorem in Arabicis manuductorem habuit: inde Lugdun. Batav. delatus Iacobum Golium Oriental. Lingg. peritissimum Magistrum nactus est: apud quem, commercio cum Turca quodam instituto, huius quoque linguae peritiam sibi conciliavit. Gulielmo postea Boswello ad aulam Ottomannicam ab Ordd. Foed. Belgii legato comes destinatus, cum in Patriam revocaretur, eo rediro statuit. In Angliam ergo profectus Iacobo Uslerio Archiep Armachano Ioh. Seldeno et Pocokio innotuit. Inde in Galliam delarus, Lutetiae Hugon. Grot. Drelincurt. Dallaeum, Mestrezatium: Gabrielem etiam Sionitam Syrum et Marinum Marsennum Monachum Hebr. doctissimum, et. vidit et coluit. In patriam reversus, A. C. 1642. Historiae Eccl. A. C. 1643. Theol. Catecheticae ac Lingg. Orientalium: A. C. 1653. Artium et Theologiae Vet. Test. atque Controversiarum Professionem nactus: tantam multiiugae erudirionis suae Famam voce scriptisque in exteras oras sparsit, ut a Gallis, Germanis, Belgis, Anglis, Suecis, Danis, Italis, per Literas quoridie adiretur. Ipso Sereniss. Elect, Palatinus A. C. 1655. usuram eius a Proceribus Tigurinae Rei publ. petiit et impetravit, ad tempus: quo exacto, frustra ab Hessis, Amstelodamensibus, Bremensibus, allis experitus, rediit in Patriam, A. C. 1661. quam porro illustrare perrexit, donec a Curatoribus Acad. Lugd. Barav. vocatus, veniam eo discedendi ad annos aliquot a Magistratu Tigur. impetravit. Cui itineri dum separat, in Limagi traiectu, undis mersus, Obiit, A. C. 1667. Fortissimus Religionis vindex, abyssus eruditionis et Literatorum facile Princeps, Heidegger. Scripsit innumera, inter quae: Hodegus, Thesaurus Philologicus seu Clavis S. Scriprurae: Historia Eccles. Nov. Test. tam. 9. Grammatica Chaldaicae et Syriacae linguae Harmonica: Iuris Hebraeorum Leges: Collegium Sapientiae Restitutum: Smegma Orientale: pramptuarium seu Bibliotheca Orientalis: Cippi Hebraici: Schola Carolina: Speculum Tigurinum: Primitiae Heidelbergenses: Lexicon Harmonicum Pentaglotton: Bibliotheca Theologico Historico-Critica, etc. Eo nati Ioh. Henricus A. C. 1647. ab A. C. 1670. Linguae S. in Collegio Humanitatis Professor, Salomon A. C. 1649. qui Medicinam in Patria cum laude facit, et Ioh. Iacobus Theologiae Candidatus, qui omnes per tanti Parentis vestigia citatis passibus ad gloriam graslantur. Vide Ioh. Henric. Heideggerum in Hist. vitae eius et mortis: Item in Orat. Fun. etc. In funestum Viri Obitum, Amici tetra/stixon adiungere visum est:

In mare cuncta fluunt, verum hic, mirabile dictu,
Aequor in exiguam nobile fluxit aquam.
Angustoque alveo se immensa inclusit abyssus,
Et totum beu! Limagus sorbuit Oceanum.

HOTTOMANNUS [1] Antonius Regis et L. Salicae auctoritatem acriter, in Parlamento, mediis in Ligae turbis tuitus. Scripsit Dialogum de Barba Frater Francisci, de quo iam.

HOTTOMANNUS [2] Franciscus Parisiis natus, gente Silesius, Iurisconsultus insignis, dubiam Cuiacio palmam fecit: Scriptis inclitus. Ob Religionis professionem, sub lanienae Parisiensis, in Reformatos horribiliter desaevientis, tempus, Basileam se recepit. Obiit ibi A. C. 1591. Aet. 65. Vide Sanmarth. Elog. l. 4. ut et Elog. A. Teissier, ubi de Scriptis eius, inter alia. Pater fuit Ioh. qui edidit Antichopinum, et Danielis, ibid.

HOVETMANNI Iudices Groningani dicebantur quos circa A. C. 1400 colligendo tributo per agros praefuisse, quem admodum per Urbem Consules, docet Ubbo Emius in Groninga, ubi et Camerae Hovetmannorum meminit, p. 78. 82. et 173.

HOVIA Anna virgo, familiari ministerio vitam toletans, cum sororibus Rampardis quibus Bruxellae inserviebat, suspecta dissensionis circa Pontificum sanctiones, et in carcerem protrusa est, A. C. 1597. Cumque illae victae aut minis aut precibus amicorum ac vitae illecebris, imperitiam fatendo veniam meruissent, haec una nihil mo veri: modesto interim sermone obtestari, feminam se et sexu et sorte extra turbas, ut ipsa crederet, recte sentientem: Sin minus, erroris ream, cui pat esset, ignosci: ad illus scelus non hominibus, sed Deo vindicandum, si quis contra animi sententiam metu subactus, quam vis vera dicendo, mentiretur. Consultante Senatu, an iudicium redderet, Albertus Archidux respondisse fertur, exercendas leges. Illud iustius miteris, quod tam accrbum, infestumque etiam spectantibus, supplicium placuit. Viva sub terram defolla est, auctores eius saevitiae paenitentiam exspectasse credibile est. Sed illa iam in specum descendens, inter mortem posita, et proritantes venia [orig: veniâ] Sacerdotes, superfusam humum impertertia, tantumque Deo supplex accepit. Ea mulieris constantia magna [orig: magnâ] Belgarum miseratione celebrata est; et post Albertus ide genus crimina satis habuit, minis, aut si

HOYA [1] vulgo HOY, ins. Occani Caledonii et Orcadum Meridionalior versus Picticum fietum. Vix 3. mill. a Mainlandia Ins. in Austr. longa 8. lata 5. mill. Sunt in ea montes excelsi.

HOYA [2] vulgo HOYE, urbs Westphaliae, ad Visurgim fluv. Comitat. Hoyensis caput. Sub Duce Brunsvic. 2. leuc. a Ferda in Austr. 3. a Neoburgo in Bor.

HRADIUM Reginae Germ. Koningsgretz, Boh. Kralowibrades, urbs Bohemiae ad Albim, Episcopal. facta ab Alex. VII. Vide Reginogradecium.

HRINGUS seu RINGUS in Ann. Francorum A. C. 796. alibique passim, Avarum seu Hungarorum castra dicuntur, quod in circuli modum circumducta essent, a voce Sax. Hring. Germ. ringh, h. e. circulus, orbis, annulus: seu quod revera hringus fuerit is circulus, quem et Hagin vocabant, ut dict um supra etc. a qua voce deductam investiturarum formulam Gall. Par rain et baston, censet Cuiac. ad Feud. l. 2. tit. 2. h. e. per annulum et virgam. Mem init quoque Ringi, Eginhard. in Ann. Spoliata Hunorum regia, quae Ringus vocabatur: et Poeta Saxonicus, l. 3.

HU in notis antiquis, Huius. H. V. honesia vita. H. V. B. P. Herus verus bonorum possessor, denotat, Fr. Gouldmann.

HUBALDUS seu HUCBALDUS, vel HUGBALDUS Benedictinus: de Musica, cuius peritissimus erat, scripsit, ut et Poema 300. versuum, in laudem Caroli Calvi, in quibus omnes voces a C. incipiunt: Orditur,

Obiit A. C. 930. Reliquit etiam vitas variorum SS. Sigebert. in Chron. et in Cat. c. 108. Simler. Voss. etc. In monumento Milonis, patrui et praeceptoris sepultus.

HUBEN castellum olim Galliae, in agro Nivernensi; nunc fere vicus, Yban vulgo, non longe ab amne, qui in Icaunam decurrit.

HUBERTINUS [1] de Casali, Franciscanus, scripsit in Apocalypsin, de 7. statibus Eccl. Item, Arborem vitae crucifixae. Trithem. Petreuius Bibl. Carthus.

HUBERTINUS [2] Crescentinus in Valerium Max. et Epist. familiates Cic. commentatus est, A. C. 1470.

HUBERTINUS [3] Pusculus de Obsidione Constantinopolitana, scripsit. Cuspin. in Imp.

HUBERTUS [1] Foliera Genua [orig: Genuâ] Italus Presbyter, auctor Historiae Genuensis, Stylo et eloquio inclitus. A. C. 1581. Vide Elogra Anton. Teissier. Elogii item di Lorenzo Craslo, Nauclaeum Bibliogr. Polit. Mascardum dell'Art. Hist. Tr. 2. c. 5. praeter Thuan. Hist. l. 61.

HUBERTUS [2] Giphanius IC. Germ. scriptis celebris Quenstedt. de part. Doct. p. 131.

HUBERTUS [3] Leonhardus Germ. Carthus. Theologiam Parisiis docuit, dein Ep. et Inquisitor, praeter alia, Genealogiam de nobilibus Gallis, scripsit, A. C. 1490. Gesn. in Bibl. Voss. de Hist. Lat. l. 3. c. 6. etc.

HUCUCA civ. in tribu Nephthali. Ios. c. 19. v. 74. Lat. sculptura, vel praeceptum, aut legislatio.

HUCUMBRA vici nomen apud Marcellin. Zumbra Zosimo, qui eum inter duo oppida collocat, quorum nomina sunt Nisbara et Mischanabe, quae Tigris dividit.

HUDSONII Sinus peramplus Americae, Sept. versus terras Arcticas, ab Henr. Hudsonio detectus A. C. 1612. Maxime in Austr. tendit versus Novam Franciam, Hudson Bay Anglis. Sic.

HUDSONTUM fretum Destroit de Hudson, Gall. Straet of Hudson Angl. in Amer. Sept. oblongum et satis latum, inter terras Arcticas ad Bor. et Estoriblandiam ad Austr.

HUDVICSWALDUM urbs Helsingiae, in Suecia, ad Bothnicum sin. in litore, versus Medelpadiam prov. Vulgo Hudwieswald.

HUENA vulgo WEEN, Ins. parva Sundici freti, media inter Scaniam et Zelandiam Ins. a qua pender. Ibi Uranoburgus arx excitata a Tychone Brahe, percelebri Mathematico, sub Christiano IV. Rege.

HUESIUM seu HUTESIUM in Vita Ludov. Pii, Quibus id agentibus --- conversa acie in soustram partem --- dixit bis, Hurz, Hutz, quod significat Foras, Foras. Unde patet, quia malignum spirium ritum vidit etc. clamor est militaris inconditus et confusus. Item clamor multitudinis, quo ut plurimum quempiam, latronem inprimis aut capitalis criminis reum, seu in ipso crimine deprehensum, seu fugientem ac latitantem, pagani insectantur aut prostquuntur: ex Gallico Hus, formato ex ipso sibilo, quo quis aliquem explodit; Huer unde hodie ac Huce. Obtinuit autem apud Francos a primaeva Regni origine, ut istiusmodi clamore reum insequerentur omnes, donec comprehenderetur et in Iudicis manus traderetur; quod qui omnisisset, mulctae subiaceret, ut urdere est in LL. Canuti Regis Saxonicis §. 26. Idem mos in Anglia et Scotia, Hispania quoque, in Navarra maxime, apud quos incuntur societates, quas Hermandatas, quasi Fraternitates Navatri: Iunctas, quasi Uniones, Aragonii vocant, quibus qui adscripti sunt,

quoties gravius quoddam delictum committitur, facto ad sonitum campanae concursu, de compacto in reos impetum facere et cos Iudicibus sistere tenentur, vide supra, et plura hanc in rem apud C. du Fresine in Gloss. nec non infra aliquid in voce Ordea.

Reges varii.

HUGO [1] dictus Abbas, Albus vel Magnus, Dux Franciae et Burgundiae, Comes Parisiorum, etc. fil. Roberti III. Regis, ex Beatrice Veromandua, sine sceptro regnavit An. 20. fil. Regis pater Regis patruus Regis et trium Regum affuiis. Obiit A. C. 956. filiorum cura Richardo I. Normanniae Duci commissa. Et filia Othonis Regis pater Hugonis Capeti, Othonis, Eudis et Henrici, Burg. Ducum, Moret. Dict. Hist.

HUGO [2] cogn. Capetus ex Parisiensium Comitum famili, Francorum regnum occupavit. Fil. Hugonis Mag. ex posteris Pipini Mag. per Comitem Childebrandum, sicut illi a Clodoveo, per feminas, origo. Sed et uxor Roherti III. ex Caroli Mag. sanguine, et mater eius Adelais, uxor Roberti fortis, fil. Ludovici Pii fuit. Mortuo patre quindecennis, triennio post in exercitibus comparuit, prudentia et fortitudine inclitus. Proin Ludovico filio Lotharii sublato, Rex proclamatus est, Noviod uni, Remisque coronatus A. C. 987. Praeterito Carolo I. Lotharingiae Ducis fil Ludovici IV. Ultramarini, quod Germanis addictior esset. Qui cum ius suum armis tueretur, ab Hugone captus Aurelianum missus est: Sic tertium stemma in solio locatum. A. C. 988. succedente nihilominus in Lotharingia Caroli fil. Othone. Rebus regni pacatis, et Arnolpho notho Lotharii, Archiep. Remensi summoto, sexto post mense Robertum fil. in consortium regni ascivit. Obiit A. C. 997. Aet. 57. Ecclesiae defensor et Status Restaurator dictus. Vide Moret. Dict. Hist.

HUGO [3] Comes et Marchio Provinciae. Rex Arelatensis primo, dein Italiae, fil. Theobaldi ex Berrha, filia Lotharii Lotharingiae Regi Rodolpho oppositus, eu pulso, A. C. 926. Saracenis bellum movit. Post An. 20. Regni, a Manasse Archiep. Arelatensi Berengario II. proditus, in Provincram rediit, A. C. 946 Marozia [orig: Maroziâ] fratris filia [orig: filiâ] ducta [orig: ductâ], et duobus fratribus excaecatis infamis. Obiit A. C. 947. Lotharius fil. in regno Italiae successit: Luitpr. l. 4. et 5. Leo Ostiens. l. 1. Flodoard. in Chron. Bouth. Hist. Prov. l. 6.

HUGO [4] Magnus fil. Roberti Regis patre vivente coronatus, A. C. 1017. Obiit A. C. 1026. Item, caput secundae familiae Comitum Veromanduorum, fil. Henrrci I. Gall, Regis. In prima et secunda expeditione sacra copiatum Dux. Ab Imp. Graeco, cum reliquis, proditus, vulnere accepto Obiit Tarsi, A. C. 1102. Aet. 45.

HUGO [5] I. Lusignanus, Cypri Rex. Blondus l. 10. c. 2. Obiit A. C. 1218. Ex Adelaide, filia Henrici II. Campaniae Com. pater Henrici successoris, etc.

HUGO [7] III. fil. Henrici Pictaviensis, Princ. Antiochiae. Rex Hierosolymae coronatus Tyri, A. C. 1269. ibi Obiit A. C. 1284. Ex Isabella filia Guidonis, Cornestabilis Cyprii, numerosae prolis parens. Sanut. l. 3. Par. 12. c. 18. et 19.

Viri Principes.

HUGO [8] Comes, nepos ex Ebethardo Ethici seu Athici cogn. Adelrici Alsatiae Ducis, communis trium Familiarum ex Alsatica hac procedentium Lotharingicae, Dagsburgicae et Habspuigreae auctor fuit. Eius enim fil. natu maximus Gerhardus Merensium Comes, Lotharingiae Duces sevit: Alter Hugo Comes Dagsburgicus illorum Comitum, e quibus Leo IX. Pontifex, auctor fuit: Minimus natu Guntramus cogn. Dives, Landaloi Archiep. et Vindonissae Comitis sorore sibi iuncta [orig: iunctâ]. Habespurgiorum fuit progenitor. Vide Phil. Iac. Spener. Sylloge Geneal. Hist. in Fam. Austr.

HUGO [9] I. Burgundiae Dux fil. Henrici, successit avo Roberto, tertio filio Roberti Regis Monachum se fecit. Obiit A. C. 1092.

HUGO [10] II. dictus Pacificus, fil. Eudis I. Obiit A. C. 1141. ex Mathilde, filia Bosonis I. Vicecomitis Turenii, numerosa [orig: numerosâ] prole suscepta [orig: susceptâ].

HUGO [13] nothus Lotharii Regis ex Valdrada, Normannos in Galiam vocavit: a Carolo Craslo, oculis orbatus, A. C. 885. et in monasterium S. Galli detrusus. Obiit tempore Zuindeboldi, in monast. Prumiensi. Regino.

HUGO [16] de S. Caesario, Ludovico H. Regi Neap. gratus. Nostradamus, de Poet. Prov.

HUGO [17] Cameracensis auctor Historiae fabulosae, la male honte, contra Henricum Angliae Regem.

HUGO [18] Campo Fleuriacensis Ep. Suessionium, Cancellarius Ludovici Iun. Celebre in Historiis nomen. Otho Frising. l. 1. c. 51. P. Freher. Sylloge p. 303. et 308.

HUGO [19] Catalaunus auctor Panomiae Vide infra Ivo Carnut. et Panomia.

HUGO [20] de S. Charo vel de S. Theodorico, Provincialis, vel, ut alii accuratius, ex Barcinoneta, opp. Delphinarus, in valle, quae ad Ebrodunum spectat, oriundus: Aliis tamen in opp. S. Cari natus, primus Card. Ordinis Dominicani, rit. S. Sabinae, A. C. 1244. Auctor Concordantlae Biblicae, ad quam conficiendam 500. fratres adhibuit. Hinc Eutalio Monacho Rhodio, in

Graeca, et Isaaco Nathani, in Hebraea Lingua idem faciendi occasio. Obiit Lugduni, A. C. 1260. Vid. Moret. Dict. Hist. Opera eius Fol. Basileae A. C. 1498. 7. tom. Fol. Venetiis A. C. 1600. 8. tomis Fol. Coloniae Agr. A. C. 1621. prodierunt [orig: prodiêrunt]. Vir fuit morum sanctitate et literarum copia [orig: copiâ] insignis, Sixt. Sen.

HUGO [21] Cluniacensis scripsit Sec. 12. vitam Hugonis I. Abbatis. Petrus Damian. l. 2. Ep. 4. et 16. Godofr. Vindocin. l. 4. Ep. 1. Sigebertus, Aimonius, Vincentius Bellov. Fuerunt [orig: Fuêrunt] alii 5. huius nominis Abbates Cluniacenses.

HUGO [22] Etherianus Tuscus Sec. 12. Manueli Commeno gratus. Scripsit de Processione Spir. S. contra Graecos. Item, de Antima corpore exuta. Trithem. et Bellarminus de Script. Eccl. Genebr. in Chron.

HUGO [30] Lingonesis Ep. depositus Conc. Remensi, a Leone IX. A. C. 1049. Scripsit de corpore et sanguine I. C. ad Berengarium, et vitam Victoris metro. Obiit A. C. 1060.

HUGO [31] Loubenius Gallus, M. Melitensis M. et Card. rebus bello gestis inclitus. A Sixto V. ius coronam Princ. in insignibus gestandi accepit. Obiit A. C. 1595. Frizo Gall. Purp. Hist. Melitensis.

HUGO [33] Novantus Normannus, Ep. Lisfeld. in Anglia, A. C. 1190. scripsit Historiam memorabilem de casu Gulielmi Longchampi, Caucellarii Richardi Regis A. C. 1198.

HUGO [34] de Paganis, unus ex illis, qui Ordinem Templariorum orsi sunt. A. C. 1118. Gul. Tyr, l. 12. c. 7.

HUGO [35] de Portu Gallo, Ep. unus ex auctoribus Historiae Compostellanae. Vasaeus, in Chron. Hisp.

HUGO [36] Rohanius vel Ambianus, Archiep. Rotomagensis. Scripsit Quaestiones diversas, de haeresibus in Armorica ortis, etc.

HUGO [39] de S. Victore Saxo, Theologus inter suos clarissimus. Obiit A. C. 1130. Scripta eius habentur 3. tomis Fol. Bernh. Ep. 77. Henricus Gandav. c. 25. Trithemius. Vir divinarum et humanarum literarum exquisita [orig: exquisitâ] eruditione clarissimus, Sixto Sen. velut alter Augustinus Trithem. et Labbeo.

HUGOLINUS [1] dictus Malabranca, Urbe vetere oriundus PCpolit. A. C. 1290. scripsit, inter alia, in Magistrum sententiarum. Trithem. in Car. Pamphilus, in Chron. Ord. Eremit. Item, IC. celebris, Sec. 12. Ioh. Fichard. in vitis Iurecoss. recent. p. 226.

HUGOLINUS [2] Verrinus Florentinus, Michaelis Verrini, poetae castissimi, pater, qui Obiit, An. Aet. 17. Petrus Crinitus discip. eius fuit. Scripsit poema 3. libb. de illustratione Florentiae, etc. Voss. de Hist. Lat. p. 626.

HUGONES qui Regem Angliae malis imbuerunt [orig: imbuêrunt] moribus, a Principibus pulsi sunt, quos Rex ab exilio revocavis, regnoque praefecit, A. C. 1321.

HUGONOTAE vulgo LES HUGVENOTS, nomen Reformatis, in Gallia, tribui solitum. Quidam id a porta Hugonis, in Turonum urbe, prope quam primo coetus habuerunt [orig: habuêrunt], aut a Rege Hugone, spectro in illa urbe notissimo, cum, ob inimicorum insidias, noctu convenirent: Alii e verbis Huc nos venimus, quibus Deputati eorum aliquando, vel Getmani eiusdem confessionis, ob religonem in Gallia examinati, usi erant, ortum credunt. De horum causa quid iudicandum, vel ex eo patet, quod Dinor. Hist. Gall. memorat, in civilibus bellis, a quodam hostium globo, Bibliorum codicem hastae affixum, et aliquandiu ignominiose circumlatum fuisse, cum hoc prosphonemate: Veritas Hungonotarum! Historia paulo altius repetlta haec est: Dissidia intestina, quae Galliam praet. Sec. Religionis seu causa [orig: causâ], seu obtentu exercuere [orig: exercuêre], coeperunt [orig: coepêrunt]: Liga [orig: Ligâ] Sacra [orig: Sacrâ] primo in extirpandos Protestantes condita [orig: conditâ], cuius quidem initia sub Francisco I. et Henrico II. sumpta, circa A. C. 1565. interveniente vero Philippo II. Hispaniae Rege complementum additum est, vide Thuan. Hist. l. 37. Ex eo tempore Factionum nomina orta, ut hinc Catholici, ist hinc Hugonotae vocarentur, quae tamen Carolus IX. publico edicto prohibuit, A. C. 1567. Idem l. 38. Accesserunt [orig: Accessêrunt] dein alia nomina, his Politicorum, illis Zelotatum, cum Pontificii causam hanc Religonis in civilem transformarent, et tenore foederis sui se Regiis partibus opponerent, vide Eund. l. 40. 45. et 52. ad A. C. 1568. Atque ex his principiis enata Protestantium bella sunt, quotum non alius finis, quam, ut in regno tuto consisterent, liberoque Religionis suae usu fruerentur. Quibus randempost varias paerficationes et illusiones, Edicto Nametico ab Henrico IV. cautum est, A. C. 1598. quo non solum illis liberum Religionis exercitium indultum, sed et ii honores ex aequo admissi sunt. Quod cum adversarii aegre ferrent, insigni bis oratione Rex satisfecit, Lazario Coquerello, Senatore doctissimo, facunde exemplis ex antiquitate petitis, factum Regis probante,

Thuan. l. 122. Porro maioris securitatis ergo oppida aliqua ad 8. Annos ipsis concessa sunt, ad quorum praesidia alenda 180000. coronatorum quotannis Rex pollicitus est. Ab eo tempore tranquille vixerunt [orig: vixêrunt] Reformati, usque ad mediam aetatem Ludovici XII. cuius auspiciis Rupellam, fortissimum eorum munimentum, expugnavit Cardinalis Richelius, au despit des trois Rois, ut ille iactare solebat: sicque sub specie Hugonotarum opprimendorum, Monarchiam Gallicam stabilivit. Post quae pax insperato Reformatis obtigir, et mansit aliqua Edicto firmitas, sed quam novis indies technis imminutum eunt Religionis hostes, allegantes varias rationes, ut: quod pacto perpetuo firmatum non sit, quod in leges Regni publicas non sit receptum, etc. Vide Irenaeum Eubul. de Pace perpet. Protestantibus danda, p. 105. et supra in voce Geusis. Donec illud penitus abolitum, et ad Latina sacra reverti nolentibus gravia indicta sunt, A. C. 1685.

HUGUTIO vel, ut alii, HUGO Vercellis, quae eius Patria fuit, postea Ferrariae Ep. inter primos Decreti Glossatores. Vide Gerh. von Mastricht. Hist. Iur. Eccl. n. 334.

HUL Lat. DOLOR, vel INFIRMITAS, sive ARENA, vel PRAESTOLATIO, aut OBSTETRICATIO. Fil. Aram, Gen. c. 10. v. 23.

HULLUM vulgo HULL, antea PETUARIA, urbs probe munita Angliae, in prov. Eboracensi, ad Abi fluv. ostia, ubi recipit Hullum amnem. Cum armamentario instructissimo. Haec prima contra Carolum I. rebellavit, ultimis motibus.

HULSEMANNUS Iohannes Esena-Frisius [orig: Esenâ-Frisius] fil. Henrici Osnabrug. Pastoris Esensis, Theologiae Professor Wittenbergae creatus, A. C. 1629. interfuit Colloquio charitativo a Sereniss. Poloniae Rege Thorunii instituto A. C. 1645. inde post Obitum Matth. Hae Contionator Aulicus Dresdae et Consilianus Eccl. mox Lipsiae Pastor, et Theologiae Professor electus, A. C. 1646. postea Praepositus Zizensis, Decemvir Universitatis, Canonicus Misnensis, et tandem Superintendens Ecclesiarum et Scholarum Circuli Saxonici, factus est A. C. 1660. Obiit A. C. eod Aet. 58. Mens. 8. Socer per filiam Margaretham Sophiam Ioh. Mart. Lutheri (qui Pauli Lutheri, Mart. Luthero illo Reformatore celebri geniti, ex fil. Ioh. Ernesto nepos fuit) Consiliarii Elect. Saxon. Scripsit plurima Latino vernaculoque sermone, quorum catalogum exhibet Paul. Freher. Theatro Viror. Erudit. Claror.

HULSTUM urbs parva sed probe munita Flandriae, Vasiae tractus caput. Sub Hollandis ab A. C. 1645. 4. leuc. ab Antverpia in Occ. 1. cum dimid. ab Axela in Ort. 4, a Gandavo in Caec.

HUMA sive UMA, opp. Sueciae, ad ostia fluv. cogn. in Bothnia Occ. prope sinum Bothn. Hinc tractus adiacens Uma Lapmark, Estque pars Lapponiae Suecicae.

HUMANA nomen civitatis. Blond. l. 10. c. 1. In Piceno, nunc Humana rovinata, cuius tantum rudera supersunt, in ora maris Hadr. vix 6. mill. a Laureto in Bor. Anconam versus.

HUMANA Caro comesta vide supra Caro humana: Addo hic [orig: hîc] saltem, quod humanis corporibus milites vesci Hannibalem docuisse, legimus apud Liv. l. 23. c. 5. De Humana hostia, vide supra Hostia. Apud Vett. qui Humanarum Virtutum modum videbantur supergressi, horum nomina, post ipsorum Obitum, in Rituales libros referebantur, et Anno vertente memoria illorum celebratur; animas eorum in Beatorum insulas receptas esse, omni post futuro iudicio liberas, sibi persuadentibus: quem ritum vide pluribus descriptum Cedreno, ubi de antiquis Assyriis: adde Casaub. ad Athen. l. 6. c. 14. et quae supra diximus, de more in Deorum numerum referendi; ab illis enim principiis huc tandem deventum est etc.

HUMATUS a sepulto qui [orig: quî] differat, Plin. exponit l. 7. c. 54. Sepultus intelligitur quoquo modo conditus: humatus vero humo contectus. Ad quem l. Dalechamp. In ustrina, inquit, mortui comburebantur: humabantur, cum iusta persoluta fuissent, post Denicale sacrum, sepulchro invecti: Siti vocabantur, imposito sepulchri titulo. Idem non sepeliri eum, qui urebatur, sed humari, dictum esse, docet ex lege XII. Tabb. In urbe ne sepelito, ne urito. Meurs. vero hominem mortuum ante glebae in os iniectionem, humilem; post illam vero, humatum vocari consuevisse, docet ex Varrone de Vita Pop. Rom. l. 3. Quid humatus non sit, heredi porca praecidanea sucridenda Telluri et Cereri, aliter familia pura non est. Vide eum Comm. ad Lycophron. p. 187. et supra ubi de Gleba sepulchrali. Fuit autem humandi seu humo obruendi defunctorum corpora nos antiquissimus convenientissimusque. Cic. de LL. l. 2. Mihi quidem antiquissimum sepulturae genus videtur, quo apud Xenoph. Cyrus utitur, redditur enim terrae corpus, et ita locatum ac suum quasi operimento matris obducitur. Vide quoque Lactant. l. 6. c. 12. Origenem c. Celsum l. 8. Augustin. de Civ. Dei l. 1. c. 13. Alios. Et proin non Hebraeis solum, sed et Aegyptiis, Persis item ac Graecis vetustioribus, Romanis tandem, si Plinio credimus l. 7. c. 54. in usu. Apud hos tamen non minus crematio ac humatio antiqua fuisse videtur ex testamento Numae, quo cavit, Ne corpus suum post mortem combureretur, apud Plutarch. et lege posthumia [orig: posthumiâ] eiusdem, Vino rogum ne adspergito: ipsi Plinio me morata [orig: moratâ] l. 14. c. 12. Vide Iac. Ouzel. ad Minuc. Fel. p. 203. et 204. Plura vero de iis, quae ad funerandi sepeliendique cadavera leges pertinent, inprimis de antiquo itidem cremandi ritu, sub Autoninorum tandem imperio, antiquato, apud Alex. ab Alex,. l. 3. c. 2. cui adde Vetranium in Varron.

de Ling. Lat. l. 4. Ioh. Kirchmann. de Funeribus, et quae hic [orig: hîc] passim congesta. Delphini Viennenses.

HUMBERTUS [1] I. Delphinus Viennensis bello contra Sabaudiae Ducem clarus, gratus Principibus, pietate inclitus. Maritus Annae Delphinae, filiae Guidonis XI. ipse ex Turriorum familia. Obiit A. C. 1307. Guicheno et Paradinus, Hist. Sab. Chenius Hist. Delphin. Chorer. Hist. Delph. l. 6. c. 2.

HUMBERTUS [2] II. Delphinus successit Guidoni XII. A. C. 133. fil. prioris. Huic cum fil. infans ludenti ad fenestram e manibus decidisset. Isara [orig: Isarâ] mersus, Duxque ipse expeditionis sacrae in Graeciam profectus esset, inde reversus, Delphinatum Philippo Valesio Regi dono dedit, A. C. 1343. ea [orig: eâ] lege, A. C. 1349. ut primogenitus Galliae Regum titulum hunc gereret. Obiit Claromonte, in Arvernia, A. C. 1354. Prior Iacobinorum Lutetiae, et Administrator Archiep. Remensis. Carolus Regis nepos ei successit. lidem. Comites Sabaudiae.

HUMBERTUS [3] I. Comes Maurianensis vallis et Sabaudiae, caput familiae Sabaudicae hodie regnantis. Ex posteris Beroldi Saxonis, e Witikindaea familia. Conrado Imp. contra Principem Campaniae, praesto fuit. Obiit A. C. 1048. Paradin. et Guicheno, Hist: Sab.

HUMBERTUS [4] II. AmAdeo II. Patri successit A. C. 1095. ditiones insigniter auxit. Expeditione sacra defunctus, Obiit A. C. 1103. Maritus Gislae Burgundicae.

HUMBERTUS [5] III. cogn. Sanctus AmAdeo III. Patri, in Cypro Mortuo, successit. Contra Delphinos bellum gessit, Fridericum I. Barb, Alexandro III. adhaereus, infeusum habuit. Obiit A. C. 1188. Guicheno Hist. Sab. Viri Illustres.

HUMBERTUS [6] Card. a Leone IX. Constantinopolim missus varia scripsit contra Graecos. Formulam eiutationis, Berengario obtrusam, in Conc. Rom. sub. Nicolao II. A. C. 1059. condidisse fertur. Lanfranc. in l. de c. et S. D. Sigebert. c. 150. de Viris Ill. Thrithemius, etc. Item, 5. Gen. Dominicanorum, Delphinas, Obiit A. C. 1276. Scripsit Sermones, de variis argumentis, Ep. de 3. votis, Instit. Spiritualium libb. 6. Expositionem regulae S. Aug. Michael Pius, de V. I. Ord. Praed. l. 5. Leaud. Alberti l. 1. Chorer. Hist. Delph. etc.

HUMERALE pars vestis Pontificalis in V. T. Exod. c. 28. ubi de Amiculo seu Ephod. Primum facturi sunt amiculum --- Duo humeralia coniungentia sunto illi in duabus extremitatibas, quibus coniungatur, v. 6. et 7. Scapulare aliis: sunt autem scapulae proprie humeri summitas et iunctura. Vult nempe Legislator, iungendas esse duas partes Ephod seu Superhumeralis, anteriorem et posteriorem, scapulariis sibi mutuo respondentibus, super utramque humeri partem. His vero Humeralibus imponi voluit duos lapides sardonychas, quibus nomina filiorum Israelis insculpta, ut portaret Aaron nomina eorum coram Iehova super duos humeros suos in monimentum, v. 12. atque his gemmis fibularum vice epomidem connexam fuisse, ait Ioseph. Quibus quid fuerit significatum, vide apud A. Rivet. Burmann. Alios, Comm. in l. Nempe typus fuit Pontifex eius, cuius humero adest Principatus ipse, Esai. c. 9. v. 6. ad cuius promissionem to\ *dwdeka/fulon, Actor. c. 26. v. 7. duodecim tribus nostraenocte et die assidue (Deum) colentes, sperant se deventuras, Potro Humeralibus Amiculi, versus anteriorem partem eius, Pectorale sacrum duobus annulis aureis connectebatur; qua de re vide infra, ubi de Pectorali. Sed et inter Eccl. Rom. vestes sacras occurrit Humerale, apud Alcuin. de div. Offic. ex lino purissimo: idemque quod Amictus vel Superhumerale, vestis Clericalis est, Gall. Espauliere etc. Hildebertus Cenoman. de Officio Missae,

apud C. du Fresne in Gloss. Idem in Graeca *)wmofo/rion, de quo sic Cl. Suicer. *)wmofo/rion, Humerale. Vestis Patriarcharum et Episcoporum --- referebat figuram agni --- aliudque erat Patriarchale, aliud Episcopale. Priori designabatur stola Aaronis, posteriori ovis perdita; habebatque etiam cruces intertextas, quae ita imit andum esse Christum innuerent --- Latini etiam Pallium vocant. Vide et infra Omophorium.

HUMERI an a)po\ tw=n w)/mwn, quae vox Graecis idem notat; an ab armis, qui idem in quadrupedibus, quod Humeri in homine; an ab humo, quod sicut humus, ita et Humeri, oneri ferendo facti sint? Certe hac inprimis parte onera optime sedent. Unde Humero Messiae principatus adesse dicitur, Esai. d. l. et perditam ovem repertam humeris ad gregem reportat in Evangelio Pastor fidus; et humeris praecipue nitebantur olim seminae principes vide infra ut et ubi de Innitendi more; et ex incendio Troiae patrem in humeror sublatum eripuit Aeneas; et sequiori aevo humeris militum impositi novi Principes: et humeris proximorum defunctos efferre, mos priscus: Imo et naves transferri, ut de Aethipibus legas, apud Plin. l. 5. c. 9. de Argonautis, apud Iustin. l. 32. c. 3. etc. Quo pertinet vet. Inscr. Herod. memorata, ubi de Sesostra Aegypti Rege l. 2. c. 106. Visuntur, ait, circa Ioniam duae huius viri figurae e petris incisae: una quidem qua [orig: quâ] ex Epheso in Phoceam itur, altera vero qua [orig: quâ] ex Sardibus Smyrnam versus. In quarum utraque inseulptus est vir magnitudine quidnum [orig: quidnûm] palmorum dextra [orig: dextrâ] sinistra [orig: sinistrâ] speculumtenens: arcus ceteramque item

armaturam et Aegyptiacam et Aethiopicam gestans: et ex altero alterum humerum euntes Inscriptio sacris literis Aegyptiis est quae Graece sic habet, *e*g*w *t*h*n *d*e *g*h*n *x*w*r*h*n *w*m*o*i*s*i *t*o*i*s*i *e*m*o*i*s*i *e*k *t*h*s*a*m*h*n, EGO REGIONEM HANC MEIS HUMERIS OBTINUI. Lati tributi, apud proin Heroibus Poetas Homer. passim. Il. y.

--- latos humeros subiectaque colla
Veste super, fulvique insternor pelle leonis.

Eosdem ingentes in Amyco fingit Val. Flace. Argon. l. 6. ferreos commendat Antipater Epigr. ei)s2 a)gw=nas2: in his enim praecipuum hominis robur. Unde Humeri pro extremo conatu et contentione summa. Virg. l. 9. de Pandaro, v. 724.

Exserebant dextrum vett. Rom. una cum brachio, ut ex statuis nummisque liquet, iis praecipue in quibus Adlocutiones, Congiaria, Restitutiones provinciarum, quae plurimae in Hadriani numismatis, repraesentantur. Et quidem, in quibusdam iisque paucioribus superior tantum humeri intecta visitur, reliqui omnes totum cum brachio humerum et bonam scapularum partem exsertam ostendunt. Quo modo pars Togae delapsa, et brachio subiecta, cadensque in pectus sinum efficiebat Vide Octav. Ferrar. de Re Vest. l. I. c. 29. ut et in voce Toga, item infra Praetor. Similiter Graeci Philosophi, Cynici inprimis, pallium sic gestabant, ut dextro brachio subiectum in laevum humerum reiceretur, exserto humero dextro et plerumque nudo, utpote tunicae damnato usu. Quare S. Cyprian. Cynicorum notat exserti ac seminudi pectoris inverecundam iactantiam. Sed et servi, quod dextra liberior atque expeditior esset, exomidem gestaunt [orig: gestâunt] e(teroma/xalon, h. e. vestem strictam et angustam, ex qua humeri exsererentur et nudi conspicerentut, ut vidimus supra, in voce Exomis: de Diaconis in Eccl. Rom. vide infra in voce Orarium it. Stola: de Militibus mediis vide in voce Nodus. Porro apud Iuv. Sat. 6. l. 2. v. 489. dominae.

Nempe ut ad poenam parata esset, si qua in parte peccasset ista capillorum ornatrix, qua de re hic [orig: hîc] passim, ubi de Captllis, Coma, ut et in voce Ornatrix. Nec enim ulla olim, hodieque pars humani corporis frequentius subiecta plagis suppliciisque, ut inter alia videre est in verbo Catomidiari, item ubi de Scapulis, Tergo etc. Eodem habitu, ad amarae aquae haustum condemnatam mulierem adulterii suspectam, coram Iudicibus comparere solitam, infra dicemus. Ut alia quaedam addam, ad splendoris et dignitatis ostentationem faciebat, famulantium humeris inniti. De Ner. Claud. Suet. c. 43. Cum post epulas triclinio egrederetur innixus humeris familiarium. De femina illustri Hier. Ep. 22. Vocem ex industria, quasi confectam ieiuniis ne tenues, et deficientis imitata gressum humeris ne innitaris alterius. Eosdem, velut in quibus non minima pars pulchritudinis ac maiestatis humanae, iuxta illud Virg. Aen. l. 1. v. 593.

osculo quoque dignos habitos legimus. Sic enim Gemes Othomannus ad Alex. VI. Pontif. Rom. missus a Rhodiensium militum Magistro, non pedes istius pro more, sed humerum osculatus est, apud Zuinger. Theat. Vitae Hum. p. 252. De ritu comam in humeros spargedi, vide supra in voce Apochymae, de more ex illis enses suspendi, in illis fibula vestes apertas nectendi, aliisque huc pertinentibus, suo loco: ubi de ritu Pontificis inaugurandi humeris librum Evangeliorum imponendi infra, ubi de Pontificalibus cerimoniis.

HUMFREDUS [1] Northmannus, Drogoni fratri in Apuliae comitatu successit. A. C: 1041. Blond.

HUMFREDUS [2] Glocestriae Dux, vir militia [orig: militiâ] clarus, Angliae Regens, noctu a coniuratis in Buriensi coenobio laqueo strangulatus est. A. C. 1447.

HUMI cubare apud Suet. Iul. c. 72. Amicos tanta [orig: tantâ] --- indulgentia [orig: indulgentiâ] tractavit, ut C. Oppio --- in diversorio loco, quod unum erat, cesserit: ac sub divo cubuerit: erat e)pi\ stiba/dos2, vel culcitra [orig: culcitrâ] viatoria [orig: viatoriâ] humi strata [orig: stratâ], cubare. Sic Graecis xameu=nai, qui in stramentis vel culcitris super humo constratis somnum capiunt; quod in Thesmophoriis olim matronis usitatum, Ascetis item Graecis Christianisque in frequenti usu fuit, de quibus vide aliquid supra [orig: suprâ] in voce Camae. Idem situs infimo ordinis discipulorum fuit, in Hebraeorum Scholis, ut infra videbimus in voce Rab. At in poenam sternebantur humi, qui vel securi percutiendi vel fuste puniendi ac verberibus hultandi erant. Suet. Tib. Ner. c. 60. exploratorem viae primarum cohortium Centurionem prostratum humi paene ad necem

verberavit. Tac. Ann. l. 1. prostratos verberibus multant etc. Sed et alias lugentium, reorum, paenitentium hic situs, de quibus vide hic [orig: hîc] passim: uti de veneratione Persarum olim Regibus, qui non nisi ab humi prostratis salutari voluerunt [orig: voluêrunt], exhiberi solita [orig: solitâ], quam proskunw=n Graecos dixisse monet Nep. in Conone supra ubi de Adorandiritu. In pancratio vero, oi( xamai\ tro/poi, seu sumplokai\, nexus humi explicandi et implicandi, etiam artis erant. Uti enim in Lucta, quae a stantibus ex erectis peragebatur, vicisse erat adversarium solo deiecisse et contra victi ignominia [orig: ignominiâ], cecidisse: Sic in pancratio, succubuisse erat artis, et deiectus ac humi prostratus pancratiastes pugnabat tamen, ac qua [orig: quâ] mordendo, qua [orig: quâ] depilando, qua [orig: quâ] fauces stringendo, pedis digitos defringendo, saepe antagonistam iam victorem adigebat, victum se confiteri. Quo in certamine u(ptiasmoi\ quoque et a)naklinopa/lh, apud Graecos, item a(mmata; apud Latinos nexus et nodi, appellati, vide infra, ubi de Pancratio, et Volutatoria Lucta. Porro humi defixis oculis Cupidinem pingi consuevisse, diximus supra.

HUMILIATI Congregatio religiosa, in Comm. Rom. a Nobilibus quibusdam Mediol. postquam e captivitate Conradi, vel, ut alii malunt, Frid. I. Imp. rediistent, instituta. Sub Pio V. abolita, ob luxum, et saevitiam. Abbas Ursperg. in Chron. Thuan. l. 50. Moret. Dict. Hist. In eorum, ut et Pauperum de Lugduno, quorum Ordo pariter damnatus est, surrogati postmodum locum sunt Ordines Fratrum Minor. et Praedicatorum. Vide quoque Iac. a Vitriaco in Hist. Occid. c. 28. et Hier. dalla Corte, Hist. Veron. l. 10. At Humilitatis sarcina, dicitur in Comm. Rom. Velum Monialis, Macer in Hierol. Qui vero Humiles olim Romanis dicti, vide supra, in voce Humatus. In Eccl. Graeca, Patriarchas et Episcopos, in subscriptionibus scriptos vocare *tapeinou\s2, Humules, et frequentius *)elaxi/stous2, Minimos, docet Cl. Suicer. Thes. Eccl. in voce *tapeino\s2, ad imitationem sc. Pauli Apost. qui e)laxisto/teron se, extremae humilitatis testificandae ergo, vocat alicubi in Epistolis, ut notum.

HUMOLARIAE postea Humbleriae, vulgo Homblieres, locus et a loco Coenobium in Episcopatu Noviomagensi: memoratur in l. de mir. S. Bernardi. Henricus Abbas Humolariensis, interfuit coronationi Philippi, Henrici filii. A. C. 1059. Hadr. Vales. Notit. Gall.

HUMOR in Ignispicio Veterum, flammae contrarius, observatur Euripidi Phoenissis, v. 1262.

*ma/nteis2 de\ mh=l' e)/sfazon, e)mpu/rous2 d' a)kma\s2,
*(rh/ceis2 t' e)nw/mwn, u(gro/tht' o(/rous2 e)nanti/an,
*)/akran te lampa/d', h)\ duoi=n o(/rous2 e)/xei.

Inde enim fumus oritur, qui ignem observantibus adversus erat. Qua de re vide Casp. Barth. Animadvers. ad Stat. Theb. l. 4. v. 412. de Humore vero inter Numina olim relato, hic [orig: hîc] passim, inprimis ubi de Amphitrite, Aqua, Diis, Neptuno, Nereidibus, Thetide etc.

HUNDREDUS et UM vox Sax. a Germ. Hunderd, i. e. centum: Lat. Centena, Centuria, Centenariatus: Saxon. aliter Wapentachium. Cambro Britannis Cantreda, portio est Comitatus in Anglia, qua [orig: quâ] olim degebant centum pacis Regiae, fideiussores; uti Decuria, qua [orig: quâ] decem: Origo ab Aluredo Rege a quo tota Anglia divisa legitur in Comitatus, pro locorum varietate, in Trithingas, Rapas, et Lathas: quae iterum in Hundreda seu Wapentachia, atque ista denuo in Decurias et Friborgas. Divisiones tamen nusquam aequae, nec partium ubique certa quantitas: unde et Hundredum unum duplo, triplo, quadruplo aliud superat. Fideiussores isti Hundredarii dicti, iuxta Latinum Centuriones et Centenarii, de litibus mediis in Centuriatu suo cogno scebant et iudicabant, sicut Centenarii illi apud Tac. et Ovid. iudices. Leves enim a Decurionibus in suis Decuriis: difficiles a Comitatu terminabantur. His praeerat Dominus Hundredi, Centurio kat' e)coxh\n. Centgravius. qui tamquam Vicatius Comitis aut Vicecomitis Hundredum rexit; inde varia auxilia, tributa aliasque praestationes, cum ad utilitatem, tum ad voluptatem, tecipiens: Cererem inprimis et frumentum, ad alendos venaticos canes, cuius hodie nomine, annuum pendi tributum pecuniatium solet. Hoc autem ideo concessum primo, ut lupos, vulpes, taxos, infestaque Reip. animalia perderet et arceret. Plura in hanc rem. Vide apud. Henr. Spelmann. in Gloss. Arch.

HUNERICUS quasi HUNREICH, i. e. Centuriis dives, Arianus, Vandalorum in Africa Rex II. post patrem Gensericum, A. C. 476. Maritus Eudoxiae, filiae Valentiniani, in Christianos supra Patrem saevus. Obiit An. Regni 8. a vermibus corrosus, Victor Utic. de Persec. Vand. l. 3. Iornand. in Longob. eum eodem cum Arrio mortis genere periisse tradit. Vide et Gregor. Turon. Hist. l. 2. c. 3. Isid. Procop. etc. Successit Gundam undus, quem vide.

HUNGARI nobilis et bellicosa natio, ab Ugris originem ducent; Historia sic habet. Hunnorum nomen sub Valentiniano primum in Europa innotuit. Complectebatur haec gens Scythica multas alias nationes, Turcas inprimis, Tartaros, Alanosque et prima ab illis in Europam Attila [orig: Attilâ] Duce expeditio suscepta est, qua [orig: quâ] Panlioniam occuparunt [orig: occupârunt], ac toti Occidenti exitium minabantur, nisi vim eorum Aetius in campis Catalaunicis ac postea Aquileiae obsidio fregisset. Passim tamen huius suae expeditionis reliquere [orig: reliquêre] vistigia, velut sunt Huningen, vicus Suntgoiae, Basilea [orig: Basileâ] vix semihorio distans, ad Vosegum et Mosellam tractus Hundsruck Castelhun, Hunoldstein, Huntheim, Hunenborn, Hundsrode, Germaniae loca. Eorundem reliquiae feruntur Szekelys, seu Siculi in Hungaria, quod nomen reliquias significare videtur quibusdam, Nadayno Flor. Hung. c. 12. fixum locum id denotare asserente. Alia migratio Avarum seu nomine, seu admixta [orig: admixtâ] virtute suscepta fuit Chagano Duce, temporibus Iustiniani, Iustini, Tiberii, Mauritii: quos ex parte cum

Baioariis coaluisse, indeque nomen Bavarorum emersisse volunt, ceteris itidem partiam deletis, partim in aliud nomen transeuntibus. Iterum nova migratio instituta, tempore Arnolphi Imp. circa A. C. 888. erumpentibus in Pannoniam ex ultimo Sep. Iuhuris seu Iuguris seu Ugris, qui soli sui sterilitate pressi novas sevas sedes toto orbe quaerebant. Hi in Pannoniam delati hodiernis Hungaris originem praebuere [orig: praebuêre]: non quod alia natio fuerit a priscis istis Hunnis et Avaribus, id enim linguae Siculi cum Hungarica affinitas clare redarguit: Sed quia in feliciora tempora inciderunt [orig: incidêrunt], et fitmius quam Antecessores ipsorum radicari potuerunt [orig: potuêrunt]. Ceterum Hungarorum nomen, a prima usque expeditione notum fuit. Unde Amm. Marcell. recenset Ungorios, Agathias Onogoros, et Eginhard. in vita Caroli Mag. Ungros, Ugros, etc. De Iugria, seu Iugorta et Iuguris, in Borealissimis Sarmatiae Eur. et Russiae partibus sitis, quam plane iidem cum Hungaris sint, agit Sigism. Baro Herberstenius, praeter M. Gaguinum, Gul. de Rubruquis et Planocarp. in Itin. Tartar. etc. Lingua utuntur propria, quae una ex matricibus monoribus Europae linguis: incolae tamen Borealis regni partis, inter Danubium et Tibiscum, Iazygica utuntur, quae ab Hungarica prorsus differt Vide infra in vocibus Hungaria, Hunni, Ugri, et Ungari.

HUNGARIA vulgo ONGARIA, Ital. provincia Europae, Pannoniam cis Danubium, et Iazyges trans Danubium complectens, regnum amplum, inter Austriam Stiriam, et Moraviam ad Occas. Serviam ad Ort. Illyricum ad Mer. Poloniamque ad Sept contentum: cuius maxima pars a Turcis occupatur; Rege, qui ex familia Austriaca est, Iaurinum, Possonium, Vesprinium, Tirnaviam, Nytriam, Cassoviam, Varadinum, ex urbibus possicente. In ea Buda regia, metropoles 2. Strigonium et Colocia, Episcopatus 8. Ferr. Baudr. Hungaria regnum est Europae satis amplum, quod vulgo indigenis Magiar dicitur, Wegiersska Slavis, Hungerland Germanis, Hongrie Gallis, Ongaria Hispanis et Italis. Olim a Ponto Euxino ad Austriam, et a Polonia ad mare Hadriat. se extendit. Hodie habet a Sept. Poloniam sup. et Russiam nigram, ab Or. Transylvaniam; ab Occid. Moraviam, Austriam, et Stiriam, et a Mer. Croatiam, Bosniam, et Serviam, a quibus separatur Savo fluv. uti a Polonia Carpatho monte. Sale nativo et minerali abundat: habet etiam thermas seu aquas medicatas, et alias admirabiles, ut sunt illae quae in Zepusiensi agro nonnullis in locis reperiuntur, in quibus ligna iniecta lapide seu cortice obducuntur et eodem in loco ad aedem D. Martini erumpit aqua, bullienti similis, quae tam supra quam subtus terram lapidescit, qui lapides levitate et raritate pumicibus non sunt dissimiles. Et in Comit. Zoliensi hiatus terrae famosus exstat, ob pestilentes exspirationes, quibus aves supervolantes necat, nam inaccessibilis est is locus, et volatilibus solum patens. Ad opp. Smolinciam, intra montes, aqua emanat in foveas, in qua ferrum im positum in lim um seu lutum pauco tempore vertitur, quod quidem eliquatum, cuprum est optimum. Wernerus de Admir. Hung. Aquis, addit: fontes ibi reperiri letiferos, quorum aqua, cum luna crescat et decrescat, donec illa plena [orig: plenâ] plane se subducat; tatamque in fluviis quibusdam piscium vim, ut unico aureo mille carpiones veneant. Unde de Tibisco accolae dicere soliti, duas eius partes esse aquas, tertiam piscem. Generosi ibidem vini, Tockaiensis praecipue et Sermiensis, ingens proventus: Auri copia non contemnenda: rei pecuariae tanta felicitas, ut solam Viennam octoginta milia boum quotannis inde ducantur. Fertilitas soli tanta, ut totius Europae horreum dici mereatur. In Carpathiis montibus equi silvestres errant, qui a tempore Belae IV. cum Tartari toto triennio regnum desolassent, ibi visi sunt, cicuribus equis tunc sine dominis hinc inde vagantibus et tandem efferatis. Ceterum aer peregrinis noxius est ac in salubris, unde et castra ultra mensem non possunt sine periculo in eodem loco retineri. Incolae, Nobiles inprimis, magnifici sunt, equis, venationi, conviviis plus aequo dediti: tota gens militaris, libertatisque amans, sed in saevitiam, aliorum contemptum, vindictae cupiditatem, intestina diffidia nimium proclivis. Primos in Hungaria progressus Iulius Caesar fecit, quem alii dein Duces secuti sunt. Gothi dein, sub tempora declinantis Imperii, illic rerum potiti sunt, pulsi ab Hunnis et Longobardis, quos Hunni iterum exegerunt [orig: exegêrunt]. Horum tres in Europam expeditiones, de quibus aliquid supra in voce Hungari, notae sunt: in quarum prima Attila, secunda [orig: secundâ] Chaganus, tertia [orig: tertiâ] circa Arnulphi, Imp. tempora Almus supremus septem Ducum, tum Cussales, Dursachus Bugothus inclaruerunt [orig: inclaruêrunt]. Geysa demum circa A. C. 980. suscepta [orig: susceptâ] religione Christiana [orig: Christianâ], ad eandemque perducta [orig: perductâ] sua gente celebris fuit. Huius fil. Steph. corona Regia primum a Pontifice donatus es,t cruce insuper duplicata, quae hodienum in insignibus Hungaricis. Inde continuata est Regum series, usque ad Ludovicum Mag. cuius filia Maria, Regni haeres, Sigismundo Luxemburgico Imp. nupsit. Verum cum muliebre imperium generosa gens fastidiret, vocarunt [orig: vocârunt] Carolum Dyrrhachinum Neapol. Regem, quo tempore Steph. Transylvaniae Princeps Baiazethis I. Imp. Turc. auxilium respexit, circa A. C. 1394. Hinc lerna malorum, quae gentem illam, ad nostra fere tempora, exercent: inprimis a quo Ladislaus Poloniae Ungariaeque Rex induciis, quas cum Amurathe initas sancte iuraverat, suasu Iuliani Card. violatis A. C. 1444. ad Varnam ingenti clade fractus Occubuit. Ab eo enim tempore Hungaria internecini belli theatrum fuit, maximaque parte in praedam Turcis cessit; quam vis Matthias Corvinus, fil. Ioh. Hunniadis mallei Turcarum, ad regnum evectus, satis strenue rem gesserit. Ei Exstincto A. C. 1485. Vladislaus Bohemus successit: qui pacem cum Turca initam, iterum, Varnae immemor, impulsu Thomae Card. Strigoniensis, qui indulgentiis liberaliter propositis omnem plebem concitaverat, rupit, circa A. C. 1514. Hunc Mortuum A. C. 1516. excepit fil. Ludovicus decennis, qui praelio Mohaczensi, Duce Monacho Franciscano Tomoraeo,

infelicissime cum Turcis initio A. C. 1526. Occubuit. Tum Ferdinandus, Caroli V. frater, postea Imp. qui Annam Ludovici sororem coniugem habebat, uxorio iure, et Boehmiam et Hungariam sibi vindicavit. Ioh. Vaivodam Transylvaniae contra se electum vicit et expulit, a Turcis, quorum opem Ioh. vidua imploraverat, infestatus. Dalmatia et Croatia Hungariae accessere [orig: accessêre], sub Edomiro, Dalmatarum Rege cui uxor erat Ladislai soror. Hic enim sine prole cum esset, moriens regnum coniugi legavit, quae illo postea fratri posterisque eius addicto, iussit Croatiam Dalmatiamque in posterum Hungarici iuris esse. Vide infra. A quo sub Austriacis Hungaria est, aliquoties eius cum Imperio Germ. unio tentata est, sed successu res caruit, imo ob morum animorumque diversitatem, non e re Imperii illam fore, credunt eruditi. Religio in regno triplex Reformata, Lutherana, quae ambae ab aliquot annis multum ibi passae, et Pontificia viget. Praeterea Socinianorum, Arrianorumque ibi non exiguus numerus: qua [orig: quâ] parte Luna dominatur, Mahometismus saevit. Olim numerabantur in Hungaria 73. Comitatus seu provinciae Hung. Ispan, Germ. Span, unde nomen der Ungarischen Spannschaften, qui postea ad 54. contracti sunt. Illius Reges eliguntur in Dietis regni. Verum a centum quinquaginta Annis maxima eius pars subest dominio Turcarum, nempe pars quae magis ad Austrum tendit, cum Buda regni primaria; minor vero portio ad Bor. subest dominio Regis, qui in praesentia est Imp. sed urbes Hungariae sup. versus fontes Tibisci et Poloniam, gubernantur a Magistratibus eodem modo fere quo civitates liberae Germaniae. In statibus Hungariae eminent Archiep. Strigoniensis, qui simul Legatus Natus Sedis Rom. et iuxta eum Archiep. Coloczensis. Vice Rex peculiari nomine Palatini insignitur, ad imirationem Vet. Com. Castrensis S. Palatii, quem Graeci Curopalatam dixere [orig: dixêre]: cui simile est cognomen Banni, in Dalmatia, Croatia et Sclavonia: Flammularis Graecorum et Sanzar Begi Turcarum. Vide Scriptores Rer. Hung. ex recensione Ioh. Sambuci Francof. A. c. 1581. Fol. Ant. Bonfin. in Decad. regni Hung. Mich. Ritium de Regibus Hung. l. 2. Abrah. Bakschay Chronol. Hung. Ioh. Herold. Chron. Pannoniae, Ioh. de Thurotz Chron. Hungar. Ioh. Nadayni Flor. Hung. Nic. Isthuansi Hist. de reb. Hung. l. 34. Petr. Rewam, Descr. Hung. Martinum Zellerum Descr. Hung. aucta [orig: auctâ] a Ioh. Beza, Steph. Werbenzium de Iure Consuetudinario Hung. praeter Aeneam Sylv. postea Pium II. Petrum Randanum, Melchiorem Sorrerum, Ciaccon. Stuart. Reger. Thevet. et Paul. Iov. in Matth. Corvino et Huniade, S. Antonin. Blond. Davity, Ottel. Magin. Boissard. Volaterran. du May disc. de la guer. de Hong. Szenkelii Chr. Lexic. Geogr. Conringium de finibus Imp. Thuan. Laet. etc. Item supra in voce Hungari, et infra in Pannonia. De urbibus Hungariae praecipuis vide, in voce Pannonia. Comitatus seu provinciae Hungariae. Abanvivariensis, d' Abanvivar, sub Austriacis. Albensis, d'Ekekes Feyervar, sub Turcis. Arvensis, d'Arva, sub Austriacis. Barsiensis, de Bars, sub Turcis. Barzodiensis, de Barzod, sub Austriacis. Bathiensis, de Bath, sub Turcis. Bihoriensis, de Debreczin, sub Turcis. Bistriciensis, de Bistricz, sub Austriacis. Bodrogensis, de Bodrogh, sub Turcis. Castriferrensis, de Sarwar, sub Austriacis. Cepusiensis, de Czepuss, sub Austriacis. Chonadiensis, de Chonad, sub Turcis. Comariensis, de Komara, sub Austriacis. Gevinariensis, de Gewinar, sub Austriacis. Hewesensis, de Hewecz, sub Turcis. Hontensis, de Sag, sub Turcis. Iavariensis, de Gewer, sub Austriacis. Liptoviensis, de Lypcze, sub Austriacis. Moramarusiensis, de Moramaruss, sub Austriacis. Musoniensis, de Muzon, sub Austriacis. Nitriensis, de Neytracht, sub Austriacis. Novigradiensis, de Novigrad, sub Turcis. Orodiensis, Czongrad, sub Turcis. Pelysiensis, Pelicz, sub Turcis. Peregiensis, de Peretzaz, sub Austriacis. Pestensis, de Pest, sub Turcis. Posegiensis, de Posega, sub Turcis. Posoniensis, de Poson, sub Austriacis. Risiensis, de Kreiss, sub Austriacis. Sagoriensis, de Sellia, sub Turcis. Saladiensis, de Salawar, sub Turcis. Sariensis, de Saraz, sub Austriacis. Semlyniensis, de Semlyn, sub Austriacis. Sigetensis, de Szygeth, sub Turcis. Simigiensis, de Zegzard, sub Turcis. Sirmiensis, de Szerem, sub Turcis. Sodroniensis, de Sopron, sub Austriacis. Strigoniensis, de Gran, sub Turcis. Temesuensis, de Temesuar, sub Turcis. Tolnensis, de Tolna, sub Turcis. Torantaliensis, de Thurtur, sub Turcis. Tornensis, deTorna, sub Austriacis. Transchiniensis, de Transehyn, sub Austtiacis. Turocensis, de Owar, sub Austriacis. Valkoniensis, de Valpon, sub Turcis. Varadiensis, de Varadin, sub Austriacis. Varaniensis, de Baranyuar, sub Turcis. Vesprimiensis, de Vesprim, sub Austriacis.

Ugoghensis, de Ugoza, sub Austriacis. Unghensis, de Unghwar, sub Austriacis. Zabolcensis, de Chege, sub Turcis. Zagrabiensis, de Zagrabia, sub Austriacis. Zatmariensis, de Zatmar, sub Austriacis. Zolnocensis, de Zolnock, sub Turcis. Ex his Comitatibus seu partibus Hungariae viginti sex tantum subsunt Turcis, reliqui omnes Austriacum agnoscunt dominium. Sed Comitatus ditionis Turcicae multo maiores sunt et ampliores aliis. Notandum est etiam, maiorem partem Comitatus Cepusiensis cum 12. oppidis esse sub dominio Regis Poloniae a 200. Annis. Alias una cum Hungaria parebant etiam Regi Hungariae Translylvania, quae ab ea separata fuit a Ioh. Rege A. C. 1541. habetque Principem proprium; Valachia, nunc proprio Principi parens sub clientela Turcarum, uti etiam Moldavia: Sclavonia proprie dicta, cuius maxima pars subest nunc dominio Turcarum, minor vero ad Occas. Imp. paret, Croatia, cuius pars est Turcici iuris ad Ort. et Austriaci ad Occas. Dalmatia, quae pro maioriparte subest Turcis, ex ceptis aliquot urbibus in ora litorali, quae Venetis subsunt, et quas eis vendiderant Reges Hungariae. Servia quoque et Bossena Hungariae Reges agnovere [orig: agnovêre] dominos, antequam iugum Othomannicum reciperent. Nunc Hungariae regnum complectitur tantum Hungariam propriam cum Sclavonia et Croatia; dividiturque in sup. et inf. Danubio fluv. Hungaria inf. seu Cis-Danubiana est inter Danubium et Savum versus Mer. et Occas. in qua Buda, Regia [orig: Regiâ] olim sede clara, Pesthum, Strigonium, Zigethum, Belgradum, etc. Hungaria autem sup. seu Trans-Danubiana est inter Danubium fluv. et Transsylvaniam Poloniamque versus Ort. et Bor. In ea autem quatuor Comitatus versus Carpathem montem et Tibiscum fluv. subsunt Principi Transsylvaniae, in clientela tamen Austriacorum. Hungariae vero Austriacae caput est Posonium Presburg, in sup. reliquae urbes sunt Tocaium, Temesva, Varidinum, Cassovia, Fragopolis Eperies Neusolium, Altsolium, etc. Hungaria tandem propria extenditur ab Ortu in Occas. ad 65. milliaria Germanica, et a Sept. in Mer. ad 60. milliaria similia. Vide plura apud Bonfin. in Decadibus Rer. Hung.

HUNGENIUS Ramus illustris Comitum Solmensium, in Germ. Familiae, ab arce cogn. dictus est. Cum enim Otho, communis omnium, qui hodie supersunt. Comitum solmensium, pater Decessisset, A. C. 1409. maior eius fil. Bernardus Braunfelsinam lineam orsus est, fratre Ioh. Lichensis et Laubachiae lineae auctore. Prior, Braunfelsina nempe, iterum in tres ramos divisa est, Braunfelsinum, Hungensem et Greiffenstenium, e quibus medius sic habet. Bernardus Com. de Salnis in Braunfels, qui Obiit A. C. 1459. ex Elisabetha Isenburgica, (filia Ioh. Comitis) Othonem genuit, Defunctum A. C. 1504. cui ex Anna Nassovia (filia Ioh. Com. Nassoviae Wissbad ) genirus Bernardus Decessit A. C. 1547. suscepto ex Margaretha Hennebergica (filia Vilhelmi Principis, Exstincta [orig: Exstinctâ] A. C. 1510.) fil. Philippo, Defuncto A. C. 1544. quo et Anna [orig: Annâ] Falckenburgia [orig: Falckenburgiâ] (filia [orig: filiâ] Othonis Comitis) nat. Conradus, Decessit A. C. 1592. pater ex Elisabetha Nassovia Reinhardi, qui Defunctus A. C. 1630. ex Elisabetha Rhingravia (filia Adolphi Henrici Com. Sylv. et Rheni in Daun ) reliquit fil. Mauritium Com. Solmensem etc. Lineae Brainfelsinae in Hungen, cui uxor obtigit Florentina filia Ioh. Wolfardi Dn. de Brederode. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobilit. Europ. Part. I. p. 151. ut et in Ind.

HUNIADES Ioh. Corvinus Vaivoda Transyl. Dux copiarum Ladislai Regis ingentibus contra Turcas victoriis A. C. 1442. et 1443. obtentis, inclitus. Varnensi praelio, Christianismo fatali, interfuit, A. C. 1444. ubi Ladislaus, a Card. Iuliano persuasus, ut fidem induciarum Amurathi datam falleret, occisus est. Postea Praefectus Hungariae, adeo formidabile. Turcis nomen, ut illum Iancus Lairi, i. e. Ianus Sceleratus, vocarent. Mahometem II. Belgradi obsidione depulit, Obiit A. C. 1456. a Mahomete hoste impense laudatus. Aeger in templum deferri voluit, ut ibi sacra synaxi defungeretur. Thuros. in Chron. Hung. Bonfin. in Hist. Chalcondylas l. 5. 7. et 8. Aen. Sylv. Europ Monstrelet. Meyer. Naucler. Vide et Iohannes.

HUNIBALDUS seu Clodoveo Mag. Historiam suae gentis scripsit, ex Druidum [orig: Druidûm] monumentis collectam. Pontaus de Orig. Franc. Cluv. l. 3. Antiq. Germ. c. 20. Simler. Voss. etc.

HUNILA Gotha, nuptum Bonoso data est ab Aureliano Imp. de quibus nuptiis, ut et donis, quae Sponso Imp. dari nuptiarum causa [orig: causâ] iussit, vide Ep. huius ad Legatum Thraciarum, apud Vopisc. in Bonoso.

HUNNI qui et ABARES, sive AVARES, teste. P. Diacono, dicuntur pop. Sarmatiae ultra Maeoticam paludem incolentes, quas ex magnarum mulierum, quae Aliorumnae Scythis dictae, et a Filimero Gothorum Rege in solitudinem abactae feruntur, commercio Daemones suscepisse, fabulatur Iornandes, Hi, dum venationibus vacant, cervae ductu paludem transgressi, Scythiam invaserunt [orig: invasêrunt]: ilicoque Alipzuros, Alzidzuros, Itamaros, Tuncassos, et Boiscos, qui ripae istius Scythiae insidebant, quasi quodam turbine rapuere [orig: rapuêre]. Alanos quoque subiugavere [orig: subiugavêre], quosque bello non poterant, vultus terrore in fugam coniecere [orig: coniecêre]. Ermanaricum dein Gothorum Regem auspiciis Balamiri, aggressi, Ostrogothos sedibus suis pepulerunt [orig: pepulêrunt], A. C. 374. in Pannonias effusi (quibus Hungariae nomen ab his inditum traditur.) Quo Wisigothi perculsi, partem Thraciae, seu Moesiae a Valente Imp. habitandam petiere [orig: petiêre] et impetravere [orig: impetravêre]. Auxiliares postea Hunni Romanorum, Uldini ductu, Radagisium Scytham Italiam ingressum, iuncti Stiliconi Rom. et Saro Gotthorum Ducibus vicere [orig: vicêre], A. C. 407. Deinde in Galliam migrarunt [orig: migrârunt], Duce Attila [orig: Attilâ], qui eam ac Italiam foedissimis cladibus affecit, donec grandi clade affecti, in Catalaunicis

campis a Meroveo Francorum Rege, et Aetio Romanorum Duce, A. C. 450. rursus se in Pannoniam receperunt [orig: recepêrunt], variis cladibus, post Attilae inprimis mortem, exerciti, tandem ab Ugris, Scythica gente, sub Carolo Crasso pulsi. A vafritie et malitia omni remoti; Procop. Gotth. Hist. l. 3. literas ne fando quidem novere [orig: novêre], Idem l. 4. nunc pecorum fibras, nunc quasdam venas in abrasis ossibus intuentes futura rimari soliti sunt. Semper in equis edebant, dormiebant, etc. Eorum Rex Horda, eodem tempore, quo Herulorum Rex Gethes circa A. C. 528. cum suis baptizatus est. Vide Amm. Marcell. l. 31. c. 2. et 3. P. Diacon. Agathiam, Claud. l. 1. in Ruf. Iornand. de Reb. Geticis, B. Rhenan. Rer. Germ. l. 2. tit. Hunnorum Forma et Mores, ibique Notas Othonis IC. et supra in voce Hungari. Claud. l. 1. in Ruf. Carm. 3. v. 321. et seqq.

Hunnorum laturus opem!
Est genus extremos Scythiae vergentis in ortus
Trans gelidum Tanain:

HUNINGA fortalitium Gallorum, in Rheni ripa, paulo infra Basileam, eo loci, ubi olim Hunnorum statio fuit, cum Attila devastrata [orig: devastratâ] Augusta [orig: Augustâ] Rauracorum, ibi castra possuiet, Germ. Huningen.

HUNNISCUM in Ep. Caroli Mag. ad Offam Merciorum Rege apud Auctorem Vitarum Abbatum S. Albani: Vestrae quoque dilectioni unum baltheum et unum gladium, hunniscum, et duo pallia serica duximus destinanda; Watsio est adiectivum gladii: C. vero du Fresne aulaeum sic dictum, quod apud Hunnos texeretur, idemque cum eo, quod a)mfiquron *(ounniko\n dicitur, in Ep. Chosrois, apud Theophylact. Simocatt. l. 5. c. 14. Euagr. l. 6. c. 20. et Nicephor. Callisti. Sunt autem a)mfi/qura vela, quibus ianuae cancellatae obducebantur, quasi a)/mfia qurw=n, uti innuit idem C. du Fresne Descript. Aedis Sophianae n. 72. Neque aliud est Coopertorium Sarmaticum quo altare Dominicum cum oblationibus tegebatur, apud Gregor. Turon. de Vita Patrum c. 8. Id. in Gloss. Neque vero id solum Huniscum, quod ad Hunnis, sed et ipsi Hunni Hunnisci dicti sunt, uti Daci Dacisci, Falesii Falesisci et contracte Falisci etc. u(pokoristikw=s2, uti nomina gentium apud Vett. plerumque concipi solebant. Salmas. ad Solin. p. 60.

HUNO cogn. Gloriosus, fil. Ioh. Com Oldenburgensis, cum Frisios, qui ab ipso ad Albertum Archiep. Bremensem defecerant, summis viribus in ordinem redigere tentarat, apud Henricum IV. Imp. accusatus, cumque se non sisteret, Maiestatis reus declaratus et demum, ubi accesserat, ut cum Leone pugnaret, Goslarrae, damnatus est: quod certamen pro Patre sene fil. Fridericus subiit et leonem astu devicit. Postea cum fil. hic eius Coenobium Rastedense caelebs ingressus esset, Elimarus I. Rixae Hunonis sororis, ex Haione Dynasta, Frisio, fil. ditione potitus est; a quo continua [orig: continuâ] serie reliqui Comites Oldenburgici descendent, vide Phil. Iac. Spener. Sylloge Geneal. Hist. in Fam. Oldenb. Danica.

HUNOLDUS Aquitaniae nobilissimus Dux, frater Gaifronis, fil. Eudis, Ducis. A Carolo Martello, cum fratre victus, veniam impetravit. Item fil. Gaifronis: contra Carolum Mag. rebellis, a feminis, ante Ticinum, occisus est. Aimon. l. 4. Rhegino in Chron. Aemil. l. 3.

HUNONIA seu SUNDIS, quae Marionis altera censetur, ex Ptol. descriptione, hodie Strensunda, opp. Pomeraniae splendidum, in litore maris. Ioh. Matal. Metell.

HUNTINGTONIA seu HONTINGTONIA, vulgo HUNTINGTON, urbs Angl. ad Usam fluv. media inter Bedfordiam ad Occ. et Eliam ad Ort. 10. mill. a Cantabrigia in Caur. Hinc Comit. Huntingtoniensis, vulgo Huntingtonshire.

HUNULFI Curtis i. e. villa, vel vicus, ab Hunulfo Domino vel conditore suo dicta, vulgo Houncourt: Locus est in agro quidem et dioecesi Camaracensi ad Scaldim, sed in ditione Galliarum Regis Monasterio S. Petri, a Viridiciano Ep. exstructo, veteri Benedictinorum Abbatia, cui olim Valeria praefuit, postea eiectia puellis a Canonicis occupata, tandem Benedictinis cessit, ac pugna inter Gallos Hispanosque A. C. 1642. nobilitatus, 4. leuc. Gall. a Camaraco. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

HUON [1] de Meri Poeta, sub Lud. IX. auctor Historiae fabulosae, de Antichristo.

HUON [2] Villanovanus sub Philippo Aug similis farinae auctor. Moret. Dict. Hist.

HUPHAM fil. Beniamin. Num. c. 26. v. 39. Lat. thalamus, aut operimentum, sive litus, vel ripa eorum.

HUQUANTA prov. ampla Regni Sinatum, quibusdam etiam Chuquanta. Habet a Sept. Honaniam prov. a Mer. Chiansiam, Quiansiam ad Or. Suchienam ad Occ. Urbs praec. Hchanum est, vulgo Uchang Fu.

HUQUANUM vulgo HUQUAN, urbs ampla regni Sinarum, in Honania prov. versus conf. Pechinae prov. M. Martinius, vulgo Huquan Fu.

HUR fil. Iudae. 1. Par. c. 4. v. 1. qui Gen. c.l 46. v. 12. dicitur Onan. Fil. Caleb ex Ephrata uxore. 1. Par. c. 2. v. 19. et 20. Item Rex Madianitarum. Num. c. 31. v. 8. Lat. albedo, ait foramen.

HURAI nomen viri, 1. Par. c. 11. v. 32. qui 2. Sam. c. 23. v. 30. Heddai dicitur.