CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

HYLOBII genus Sapientum, apud vett. Indos, a silvis, in quibus contemplationi vacabant, dicti. Voss. de Sect. Philos.

HYLONOME mulier ex genere Centaurorum, Cyllari uxor, quae mortuo marito, gladio suo incubuit, Ovid. Met. l. 12. v. 405.

HYLYCUS fluv. Argiae, Taurius seu Taurus Athen. l. 3. p. 122. inter Hermionem et Troezenen in mare fluens.

HYMENAEUS [1] Deus nuptiarum praeses, qui et Hymen dicitur, et coniunctis dictionibus Hymen Hymenaeus. Hic liberi patris, et Veneris, aut ut alii malunt, Uraniae fil. fuisse putatur, et primus certas nuptias instituisse. Nomen autem accepisse creditur a)po\ tou= *(ume/nos2, h. e. a. membrana, quae claustrum virginitatis esse, et primo coitu rumpi putabatur. Quamquam anatomicae rei periti negant, in virginum dissectionibus, pelliculam eiusmodi ullam inveniri. Alii virum Atticum fuisse volunt, qui raptas a latronibus virgines parentibus intactas restituit: Ideoque nuptiis eius nomen invocari, tamquam defensoris Virginitatis, vocemque hanc nuptialem factam apud Graecos, quemadmodum Romani in nuptiis virginalibus Thalassii nomen invocant. Alii dicunt eum fuisse iuvenem, qui die nuptiarum ruina [orig: ruinâ] oppressus interiit, unde postea institutum est, ut expiationis gratia [orig: gratiâ] nominaretur in nuptiis. Non raro quoque poetae Hymenaeos ponunt pro nuptiis. Virg. Georg. l. 3. v. 60. Aen. l. 1. v. 655.

Mirum enim est Hymenaeum intonare, et Iovis tou= *brotw=ntos2 officio fungi, quare Hymenaeon legendum putat Nicol. Heins. ut ad Iovem referatur. Apul. Met. l. 4. Tota domus lauris obsita, taedis lucida obstrepebat Hymenaeum. Hesych. *(ume/naios, ga/mos, h)\ w)dh\ e)piga/mios2. Nihil frequentius poetis hac locutione: Stat. Genethliaco Lucani, l. 2. Sylv. 7. v. 87.

Eundem ritum tangens Plaut. Casina [orig: Casinâ], ait, Act. 4. Sc. 3. Initio.

Age, tibicen, dum illam educunt huc novam nuptmforas,
Suavi cantu concelebra omnem hanc plateam hymenaeio.

Ordiebatur autem pronuba, vocem postea cuique pro arbitrio addente. Et opus omnino hoc sono ad nuptias esse credebant, uti observat, ad eund. Stat. Barth. l. 3. Sylv. 1. v. 75. qui plura de hac persuasione Vett. alibi ex Nonno, aliisque. Fiebat vero haec acclamatio carmine intercalari, et saepenumero eo solo constabat nomine: tametsi alia quoque interponebantur, cuiusmodi illae: Duos habes apud Catull. Carm. in Nuptias Iuliae et Manlii 57. v. 132. et 183.

Idem Carm. de Nuptiis Pelei et Thesidos 60. v. 327. 333, et 385. Currite ducentes subtemina, currite fusi. Et quidem duo illius genera, alterum purius, alterum cum Fescennina licentia: alterum senariis dactylicis statariis; alterum pentastrophis choriambicis: tanta [orig: tantâ] suavitate et puritate, ut quantum alliciat ad legendum, tantum deterreat ab imitando. Totidem apud Claud. aeque diverso genere carminum. Auf. pulcherrimum atque operosissimum exhibet, ex portiunculis Virgilianis etc. Iul. Caes. Scalig. poet. l. 1. c. 50. Ei medio aevo affine Charivarium, quod vide.

HYMENAEUS [2] nomen viri, Resurrectionem iam contigisse dicentis, qui a Christiana fide excidit. 1. Tim. c. 1. v. 20. et 2. Tim. c. 2. v. 17.

HYMENAEUS [3] Patr. Hierosolymit. post Mezabenem, A. C. 266. Interfuit Conc. Antiocheno, contra Paulum Samosatenum celebrato, A. C. 68. Zambdas ei successit, A. C. 296. Baron. in Ann.

HYMETTUS ol. etiam Cecropius, nunc vulgo Himetto, mons Atticae, apibus, et optimi mellis copia [orig: copiâ] abundans. Mart. l. 7. epigr. 87. cuius epigraphe de suis libris v. 8.

Strabo l. 9. p. 399. *(o de\ *(umhtto\s2 kai\ me/li a)/riston poiei=. Paus. *kai\ *(umhtto\s2 o(\s2 fu/ei no/ma\s2 meli/ttais2 e)pithdeiota/tas2. Dioscot. *me/li prwteu\ei to/ *)attiko\n, kai\ tou/tou to\ *(umh/ttion kalou/menon. Plin. l. 4. c. 7. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 2. v. 217.

Aut ubi Cecropius formidine nubis aquosae
Sparsa super flores examina tollit Hymettos.

Ex hoc monte marmora pulcherrima effodiebantur. Plin. l. XI. c. 13. Lucius Crassus orator primus peregrini marmoris columnas habuit Hymettias. Nic. Lloyd. Ceterum duplicem fuisse in Attica huius nominis montem, unum me/gan, alterum a)/nudron, dictum, docet ex Theophrasto l. de Signis pluviar. ac tempest. Salmas. ad Solin. p. 862. Iac. Spon. apiaria huius montis, inprimis quod est in Monasterio Cyriani, in parte eius Bor. Sito, (Turcis Cosbachi, a capite arietino, quod ibi fontem fundit, unde montis huius mel optimum Cosbachi iisdem) accurate describit, et mel illud a)ka/pniston, quais sine fumo factum, Graecis appellari ait. In eodem monte, praeter monasterium hoc, recensentur eidem, Agios Iohannis o carios, Agios Georgios o Contelas, Asteri, Agios Iohannis o Kynegos et Agios Iohannis o Theologos. In latere Occiduo, vix leuca [orig: leucâ] Athenis, Albanensis est vicus Caramamet; in Austrino alius nomine Lambrica, prius Lampra, a quo huic montis lateri nomen Lamprovouni vulgo datum, uti reliquum Telovouni appellant. Franci vero Monte-matto, corr. ex voce Hymettus, montem vocitant. Ex plantis porro, mandragoram copiose fert, tithymalum spinosum, scorzonerae speciem nostris oris incognitam, quam galochorton accolae vocant, utpote lacte turgentem et lactis mulieribus causam etc. Vide praefatum Iac. Spon. Itin. Part. 2. p. 222. et seqq. Plin. l. 17. c. 1. etc. de Hymettio vero marmore, e quo 4. columnas, in atrio suae domus, primus statuit Crassus.

HYMNORUM et Sequentiarum genera Fridgorae et Occidentanae: sic dicta a tropis et modis Musicis, quos tonos Monachi appellare maluerunt [orig: maluêrunt], Martian. Capellam imitati. Vide Goldastum ad Ekkehardi iun. c. 4. et Ekkehard. minim. in vita Notkeri c. 9. Originem Frigdoraeum a Graecis, Occidentanarum ab Latinis esse, ipsa nomina fidem faciunt. Frigdorae enim ex modis constant, quos Graeci Phrygrum et Dorium vocant, quibus [orig: queîs] de, praeter antiquos, qui de Musica integros libros reliquere [orig: reliquêre], Mart. Capellam, Aur. Augustin. Baeth. et Isid. Hispalensem, videri possunt Henr. Loritus glareanus in Dodecachordo, M. Ant. Maiorag. Orat. 23. et, post Vinc. Galilaeum de nov. et ant. Musica, Erycius Putean. in Musathena. Occidentanae videntur mutatis Gr. Eccl. modis ab B. Ambrosio Mediol. Ep. inventae, a Greg. Mag. in Occ. Eccl. institutae, et in Alemanniam atque Franciam invectae, ut tradunt Ioh. Diac. in eius vita, Ekkehardus, et innominatus Hugonis Reutlingensis Interpres. Initio autem quatuor tantum Musici modi veteribus noti fuerunt [orig: fuêrunt], Dorius, Phrygius, Lydius et Aeolius: quibus postea accesserunt [orig: accessêrunt] Asius et Ionicus. Quorum duorum virtus mediae aetatis Musicis nota, appellatio ignota fuit: quippe Authentos nominarunt [orig: nominârunt] ordine cardinalis numeri, primum, secundum, tertium, quartum: quibus subiunxerunt [orig: subiunxêrunt] alios quatuor, Plagales seu Subiugales dictos, quos primus Glareanus Graeca [orig: Graecâ] praepositione a ceteris distinxit, nominibus inditis Hypodorii, Hypophrygii, Hypolydii, et Hypo- Aeolii: et hi octo toni soli a media aetate cogniti, quod nos praeter Guidonem et Ioh. Magistrum, docet Interpres ille c. 4. Tandem et Musices totius renovatio, et novorum modorum adiectio, notarumque transformatio facta est, circa A. C. 1360. notata id Fr. Petro Herp. Monacho Dominic. in Chronico Francof. qui ad illum Annum scribit: Musica ampliata est. Nam novi Cantores surrexere [orig: surrexêre] et Componistae et Figuristae, inceperunt [orig: incepêrunt] alios modos assuere. Etenim prius ex usu tantum addiscebant canere, neglecta [orig: neglectâ] artis disciplina [orig: disciplinâ], quae primum Anno illo, aut non multum ante reducta videtur in Eccl. Occidental. vide Henr. Spelmann. Gloss. Arch.

HYMNUS [1] Nicaeam amavit. Nonnus Bassaricon [orig: Bassaricôn], l. 15.

*ou)/noma oi( pe/len *(/umnos, o(\s2 a)gria/dos2 me/son u(/lhs2
*(imerta\s2 eno/meue bo/as2 para\ gei/toni kou/rh|.

HYMNUS [2] Graece u(/mnos2, Latinis quoque celebratio, carmen proprie in Numinis laudes compositum est. Cuius maiestatem cum in plures spargerent Gentilium Theologi, Orpheus, Linus, Musaeus, pro iis officiis, quae unum in uno sunt a nobis cognita; mirum nemini esse debet, si Hymnorum naturam varia in genera sunt partiti, in klhtikou\s2, a)popemptikou\s2, fusikou\s2, muqikou\s2, genealogikou\s2, peplasme/nous2, eu)ktikou\s2, a)peuktikou\s2, miktou\s2. Ad quae genera si paia=nes2 et prosw/|dia reducuntur, diversarum rationum species cum illis connumerabuntur. Didymus enim auctor est, hymnos cum cithara, prosw/|dia cum tibia, ad aras, ab Atheniensibus cani solitos, Iul. Caes. Scalig. poet. l. 3. c. 111. Idem de paeanum et hymnorum discrimine l. 1. c. 44. Paeanes, quibus gratulabantur Diis --- pro victoria in praeliis --- Hymni, qui ad aras Diis dicebantur. Interim

illis hos simillimos esse agnoscit, quam vis et alio carminis genere (solis Iambis exceptis) confici consueverint, primumque Hymnorum conditorem Anthem Anthedonium creditum, addit c. 45. Sed et inter epulas Hymnos antiquitus cantatos esse, docet Caspar. Barthius Animadvers. ad Stat. Theb. l. 1. v. 709. et diximus de ea re aliquid supra, ubi de Vett. Cibi capiendi ratione. Ad viros fortes postea, utpote divinitatis aemulos, vox translata. Unde Pindar. u(/mnon, a)/poin' areta\s2 basileu)/sin, praemia virtutis Regibus, eleganter vocat Phythicor. Ode 2. Vide C. Paschal. Coron. l. 5. c. 8. ubi de Hymnorum certamine a Domit. Imp. instituto, infra in voce Minerva. Quanto potiori iure Deo nostro Hymnos canimus quotiie, qui unus est in omnibus omnia? Unde, ad veterem vocis notionem respicienti Ruffino in tit. Psalmi 72. Hymni sunt Cantus continentes laudem Dei: Cuiusmodi Hymnos in Eccl. Graeca dicitur primus composuisse Hierotheus, apud Euseb. Hist. Eccl. l. 7. c. 19. in Latina, Hilarius Ep. Pictav. quem sequutus Ambros. est Mediolan. Ep. cuius Hymnos ab Eccl. receptos esse, legitur in Conc. Turon. II. can. 23. et Toletano IV. can. 13. Ambrosianumque nude, pro Ambrosiano Hymno nonnumquam occurrere, ait C. du Fresne in Gloss. Vide supra in voce Doxologia, et plura hanc in rem, apud Cl. Suicer. Thes. Eccl. passim in vocibus *(agiasmo\s2, *)anti/fwnon, *trisa/gion, inprimis in voce *u(/mnou a)ntifw/nou, et *(/umnou xeroubikou=, qui iidem cum modo dictis; insuper *(/umnou e(wqinou=, Hymni matutini, ac xaristhri/ou, gratiarum actorii meminit. In eccl. Rom quinam hodie adhibeantur, mox dicemus: qui quando et quibus cerimoniis decantentur, explicant Macri Fratres in Hierol. Hinc Hymnarium vel Hymnarius, liber iis dicitur, Hymnos continens, apud Leon. Ostiens. l. 2. c. 52. Duo etian Hymnaria in Choro habenda. Pro quo corrupte Immarium legitur, in lapide Rom. in S. Maria ad Scholam Graec. etc. Vide quoque infra Musica, it. Trisagius hymnus.

HYMNUS Angelicus dicitur qui in Missa, ante sacrificium, ut vocant, canitur, Gloria in Excelsis Deo, quod initium eius ex hymno, in Domini Natalitio ab Angelis decantato, desumptum sit. Eius Auctor Telesphorus Ep. Rom. dicitur fuisse. Addidit dein Symmachus Pontif. ut omni quoque die Dominico vel Natalitiis Martyrum diceretur, Anastas. in Vit. Ad Matutinas decantatum fuisse, coniciunt quidam inde, quod in MSS. antiquis Hymnus in Die Dominico ad Matutinas inscribatur. Sed et Angelici Hymni appellatione interdum Trisagium donatum esse, auctor est Micrologus, apud C. du Fresen in Gloss.

HYMNUS Euangelicus seu de Euangelio, apud Beletum c. 36. idem cum Angelico.

HYMNI Feriales apud Ioh. Ep. Abrinc. de Officiis Eccl. qui in feriis canuntur.

HYMNUS S. Trinitatis Graecis *trisa/gion, in utraque Eccl. canitur in die Parasceves Graece et Lat. Sanctus Deus, sanctus fortis, sanctus immortalis, miserere nobis, *(/agios2 o( qeo\s2, a(/gios2 i(xuro\s2, a(/gios2 a)qa/natos, e)le/hson h(ma=s2. Cui cum addidisset Petrus Gnaphaeus, staurwqei\s2 di' h(ma=s2, additio haec velut haeretica damanara est, Conc. Rom. I. A. C. 483. Vide Meurs. in Gloss. Sirmond. Not. ad Avit. Vienn. Ep. 3. Alios.

HYMNUS Te Deum laudamus vulgo tribuitur Ambrosio et Augustino: in Breviario vero Casinensi, Hymnus Sisebuti Monachi; et in Psalterio Gallico-Lat. vet. Hymnus S. Niceti Cicitur, vide Usserium Archiep. Armachan. de Symbolo, aliosqus laudatos C. du Fresne ubi supra.

HYNIDOS Asiae min. in Maeonia opp. Plin. l. 5. c. 29. in Caria. Forte Idymos, Ptol.

HYPACYRIS seu PACYRIS, et CARCINITES, fluv. Scythiae Europ. qui cum Gerrho in Carciniten sinum Maeotidis influit, Desna, Peucero teste. Quid nunc sit, non constat. Baudr.

HYPAEA seu HYPATA Massiliensium ins. una 3. Stoechadum. Plin. l. 3. c. 5. Sansoni, Brietio, al est l'isse du Levant, seu du Titan; una Olbiensium Ins. seu Stoechadum, in Prov. les Isles de Hieres. 12. leuc. a Telone in Ort. ut 24. a Massilia; 5. a Fano S. Eutropii in Austr. ut etiam 3. leuc. ab ora Provinciae, sed vix dimid. leuc. ab altera Ins. Portecros in Occ. Baudr. Vales. tertia est atque extrema Stoechadum, Massiliae proxima, dicta nomine Graeco u(pa/th, quod sub reliquis duabus Prote nempe, et Mese, posita sit. Nunc prima [orig: primâ] vet. nominis syllaba [orig: syllabâ] retenta [orig: retentâ] If nuncupatur. Cum arce, quae vulgo le chasteau d'If, alias la tour d'If vocatur. Inter Stoechades minima est, Not. Gall.

HYPAEPA vulgo IPEPA, Steph. et Strab. l. 13. p. 627. Lydiae opp. Veneri sacrum, inter Tmolum mont. et caystrum fluv. sed Paus. et Ovid. plu. num. Plin. l. 3. c. 5. Ovid. Met. l. 11. v. 152.

Tmolus in ascensu; clivoque extensus viroque,
Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypepis.

HYPAETHRA Graece *(/upaiqra, loca sunt aperta, quasi sub athere constituta, in quibus Numina olim colebantur. Primitus enim Gentiles templa nulla habuerunt [orig: habuêrunt], divina Maiestate indignum rati loco aliquo circumcludi. Unde de Sole, quem praecipuo honore coluere [orig: coluêre], dicere soliti sunt: Mundus universus est templum Solis, apud Alex. ab Alex. l. 2. c. 22. Proin etiam tum, cum templorum

usus invaluit, Deus Terminus tamen, ut et alii quidam, in templis tecto carentibus, quae propterea Hypaethra seu Subdiaha appellata sunt, coli sunt soliti. Quae causa forte, quod non alia sacro cultui loca convenientiora ese crederent, quam colles montesque, uno nomine in Scriptura Excelsa dictos. Vide Thom. Godwyn. de ritib. Hebr. l. 2. c. 4. uti de Hypaethris deambulationibus Vett. infra in voce Xysti.

HYPANAGNOSTA Graece *(upanagnw/sths2, apud Greg. Nazianzen. ubi Iulianum in Eccl. *(upanagnw/sthn fuisse, ait Orat. 3. idem cum Auagnosta est Cl. Suicero. Dicebantur autem sic in Eccl. Graeca Lectores, qui lectiones pronuntiabant, et ea, quae Prophetae annuntiaverunt [orig: annuntiavêrunt], populis praedicabant, Isid. Hispal. de Eccl. Offic. l. 2. c. 12. Vide supra in voce Anagnostes, et infra, Lector.

HYPANIA opp. Peloponnesi, Epina Strabo l. 8. p. 344. vel Hypana eidem. Accumba Nigro, in Elide reg. Epim Steph. opp. Triphyliae.

HYPANIS [1] nunc Bog, fluv. Scythiae ex magna palude profluens, sapore dulcissimo, donec ad quadragesimum milliare miscetur ei exiguus fonticulus (Exampaeum nominat Herod. l. 4.) qui sua [orig: suâ] amaritudine totum corrumpit Hypanim. Ovid. Met. l. 15. v. 285.

Quid? non et Scythicis Hypanis de montibus ortus,
Qui fuerat dulcis, salibus vitiatur amaris.

Oritur in Podolia sup. quam separat a Volhinia sup. dein rigatis Chmielnico, Braclovia, aliisque urb. et Podolia [orig: Podoliâ] inf. in duas partes secta [orig: sectâ], in Boristhenem, et paulo post cum ipso in Pontum Euxinum se exonerat. Estque diversus a fluv. Bug, qui in Vistulam cadit infra Varsoviam. Cursus hypanis est circiter 200. mill. ab Occ. in Ort. Baudr. Est et Hypanis alter, Panticapes Herod. l. 4. c. 17. 52. etl. 18. c. 47. et Plin. l. 4. c. 12. et l. 11. c. 36. de quo forte Virg. Georg. l. 4. v. 370.

HYPANIS [2] fluv. apud Cimmerium Bosporum, ubi animal quoddam volatile, Ephemeron, giginitur, quod non ultra diem viat. Aristot. l. 5. Hist. Anim.

HYPANIS [3] Indiae fluv. nobilissimus, ultra quem in Indiam non progressus est Alex. Mag. Strabo l. 15. u(/statos2 *(/upanis2, proelqei=n ga\r peraite/rw [ *)ale/candros2 ] e)kwlu/qh. Plin. l. 2. c. 73. et l. 6. c. 17. et 20. Hypain vocat, Arrian. et *(ufa/sion. Ad eum, Gandaridas pop. metantur omnes ii, qui hunc fluvium Alexandri itinerum terminum faciunt; aliis, qui ad Gangem usque illum, penetrasse volunt, eos ulterius reicientibus. Quae de re vide Salmas. ad Solin. p. 992. et seqq. infra, in voce Hyphasis, ut et in Hypais.

HYPANTE corrupte pro Hypapante, Gr. *(upapa/nth, i e. bumilis occursus, dicitur Graecis festum Purificationis B. mariae Virg. ab occursu tunc facto, a Simeone sene et anna vidua; unde et Festum S. Simeonis aliquando appellari, monet Menardus. Praesentatio Domini dicitur, apud Ioh. Ep. Abrinc. ubi supra. Institutum hoc festum apud Latinos, ab Innoc. III. in locum antiquorum Amburbialium seu Ambarvalium, adeo que incidere in mensem Februarium et cum cereis accensis celebrari; apud Graecos vero, Iustiniani princi0 patu primum peragi coepise, legas apud Macros in Hierol. Apud Graecos institutum id Festi sub Iustiniano Pelagio Pontifice, circa A. C. 542. secundum nonnullos; secundum alios, Anno 9. Iustini, quem Iustinianus excepit, et celebrari consuevisse postr. Karl. Febr. docet Cl. Suicer. Thes. Eccl. in voce *(upanth\. Vide quoque Ioh. Meurs. in Gloss. et Hospinian. de Festis Christian. nec non infra Luminum festum.

HYPARCHUS dignitas olim in Aula. CP. de qua aliquid infra, in voce Patricius.

HYPASIS Indiae cit. fluv. in Indum influens, alex. Mag. terminus. Plin. l. 6. c. 17. et 20. Vide Hydaspes, et Hypanis, Indiae fluv.

HYPATA Thesaliae olim civ. prim. Steph. ad sinum Maliacum, ad radices montis Oetae.

HYPATE Graece *(upa/th, locus th=s2 *ai)niakh=s2 xw/ras2, apud Aristot. in Admirandis c. 130. de quo vide Salmas. ad Solin. p. 286. ubi Camertem, ex Hypate Ins. Herculem Geryonis boves abduxise contendentem, paucis refellit. Hypaea vero, una Stoechadum est, de quibus vide suo loco.

HYPATES fluv. Siciliae prope Camerinam. Sil. Pauperis alvei Hypaten: quod corruptum pro Hipparin putat Cluv. Ferr. Caminei videtur: qui idem Iporo Ptol. et Hypari, Pindar. Sil. Ital. Pun. Bell. l. 14. v. 230.

HYPATIA mulier Alexandrina, Theonis Geometrae filia, uxor Isid. Philosophi, sub Arcadio Imp. professa est Alexandriae varia disciplinarum genera, magno et frequenti auditorio, convolantibus undique discipulis. Suid. et Socrates l. 11. c. 12. Occisa in seditione populari, A. C. 415. varia scripsit. Synes. Ep. discip. eius, Ep. 10 80. et 124. Socr. Hist. Eccl. l. 7. c. 15. Niceph. Callistus, l. 14. c. 16. Anthol. Epigr. l. 1. Savil. prael. in Euclid. Voss. de Philol. et de Scient. Mathem.

HYPATIUS nepos Anastasii Imp. Dux copiarum, post mortem Iustini, per seditionem Imp. factus, cum ceteris seditionis principibus, morte punitus est, a Iustiniano, cum Procopio nempe et Probo, Marcell. in Chr. Procop. l. 1. Bell. Pers. Item Cos. cum Eusebio, A. U. 1112. Alius Cos. cum Patricio, A. U. C. 1253.