CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

JAPYGIUM s. Salentinorum prom. Ptol. vel, ut Plin. l. 3. c. XI. Acra Iapygia. Hodie Capo di S. Maria, in mare valde excurrit, ab Hydrunto 20. mill. pass. in Austr. a Tarento 80. in Ort. Acrocerauniis Epiri montibus 50. tanta enim ibi Ionii maris latitudo, Ferrar. Strabo l. 2. p. 108. l. 5. p. 210. et l. 6. p. 261. et 277.

JAPYS nomen auguris, ac citharoedi, lege Iapis. Virg. Aen. l. 12. v. 391. et seqq.

Iamque aderat Phoebo ante alios dilectus Iapis,
Iasides acri quondam cui captus amore
Ipse suas artes, sua munera laetus Apollo,
Augurium citharamque dabat, celeresque sagirtas.

JAPYX Daedali fil. a quo Iapyges pop. Solin. c. 8. Item veutus ex Apuliae ora proficiscens. Horat. Carm. l. 1. Ode 3. v. 4.

Illam inter caedes paellentem morte futura [orig: futurâ]
Fecerat Ignipotens undis et Iapyge ferri.

h. e. vento ex Apulia spirante. Lucan. Civ. Bell. l. 6. v. 339. non pecularis hic illi regioni ventus est, vetum qui generali nomine Graecis *)arge/sths2, Romani Chaurus dictus est, apud Calabros, qui ex Iapygia flatum eius accipiebant, peculiari et locali appellatione, Iapyx est nominatus. Quemadmodum eundem ventum Athenienses, quod ex Scironiis saxis cum sentirent, nomine Scironis, Atticae regioni peculiari nequa alibi noto, insignierunt [orig: insigniêrunt]. Transiit dein peculiaris haec appellatio in nomen generale; unde Iapyga, pro Argeste, dixit Virg. Aen. l. 8. c. 710.

Idem, l. 10. v. 247. Vide Salmas. ad Solin. p. 1257 Strabo l. 6. p. 279. et 328.

JAR fil. Ahaz. 1. Par. c. 8. v. 36. et c. 9. v. 42. Item, secundus Hebraeorum mensis, dierum 30. Aprili nostro respondens Nullo festo extraordinario memorabilis, praeter festum liberationis arcis Sion, a Iuda Maccabaeo factae; cuius memoria die 23. mensis recolebtur quotannis. Sigon. Catal. Hebr. Torniel. A. M. 2545 n. 28.

JARBAS Iovis et Garamanitidis Nymphae fil. Gaetulorum Rex, qui, cum Didus [orig: Didûs] ambiret nuptias, ab ea repulsus nascenti adhuc Carthagini bellum intulit: quod cum Poeni propulsare non possent, reginam suam eo adegerunt [orig: adegêrunt], ut nuptiis suis pacem redimeret. Quod cum illa alia [orig: aliâ] ratione effugere non posset, simulat se ante Sichaei, prioris mariti manes placare velle. Eam itaque ad rem impetrato spatio, pyram ingentem exstruxit, cui superincumbens suis sibi manibus necem conscivit. Ita enim habet veritas Historiae, etiamsi Virg. Aen. l. 4. v. 36. 196. et 326. de Iarba Rege, et excitu Didus [orig: Didûs] alia quaedam comminiscatur, Ovid. Epist. Heroid. 7. Dido Aeneae v. 125. Nic. Lloyd. Addo quod Iapon Solino dictus, ut vidimus, Maurusiorum Rex Virg. ut supra Maxitanorum Iustino fuit. l. 8. c. 6 Sunt autem hi, qui Graecis *ma/cues2, seu *ma/zues2, Latinis quoque Mazuces et Mazices, appellantur de quibus dicemus infra suo loco.

JARCHAS Vel ndorum philosophorum princeps. Philostr. in vita Apoll. Tyanes. Eius septem annuli, quos Apollonio Thyaneo dono dedit, celebres sunt; quorum beneficio illum Iuventae nitorem praetulisse, quamvis iam centesimum Annum excessisset, auctor est Philostrat. l. 3. Cuiusmodi annulus Magicus Gygi fuit, quo circumacto habentem nemo cernebat, si vera sunt, quae de illo scribit Plato de Repub. l. 2. et eum sequutus Cic. Offic. l. 3. sicque tandem habuit potestatem, cum Orci galea, *ai)/dos2 kunih= qua [orig: quâ] qui indutus erat, omnes quidem videbat, ipse vero a nemine conspiciebatur, ut habet Zenob. Proverb. Quam ob causam et duo haec coniunguntur a Platone de Repub. l. 10. et post cum a Greg. Naz. 1. in Iul. De annulis Exsecesti, Phocensium Tyranni, supra vidimus, ut et de co, quem Eleazarus habuit Iudaeus, qui eius ope, coram Vespasiano Imp. multos a malo genio obsessos liberasse [orig: liberâsse] traditur Iosepho Antiqq. Iud. l. 8. c. 2. Vide ubi de hoc Eliazaro: ut de istiusmodi annulis, qui malis geniis pellendis efficaces creduntur fuisse, ex Luciano in Philopseude; deque iis, quos apud eundem in Navig. vel Votis, Timolaus sibi optavit, nil addam. Pertinet in eundem censum annulus ille fatidicus, quo de successore Valentis Imp. quaesitum, apud Amm. Marcell. l. 29. c. 1. ubi totus ordo infandae illus decantationis prolixe descriptus exstat. De annulis, in morbos valentibus, multa disserit Marcell. Empiric. c. 29. Alex. item Trallian. l. 10. de Colico aff. cuius generis fuisse videtur is, quo S. Eduardus Angliae Rex Comitiali morbo laborantibus auxiliatus est, apud Carion. Chronic. l. 3. Atque hunc in usum apprime facere inter gemmas dicuntur Achates et Iaspis viridis, ut de illo videre est apud Serv. P. Da. nielis in Paralip. ad Virg. l. 1. de isto, apud Paulum Aeginet de Re Med. l. 7. sub lit. *l. et Aetium Tetrabibli I. Serm. 2. c. 30. In recentiori Historia, memorabilis est annulus, in ore cuiusdam mulierculae mortuae inventus, cuius insano amore Car. Mag. Imp. olim captum fuisse memorant: cuius Historiae, quae a fabula non multum abludit, meminit Steph. Paschaf. des Recherches de la France l. 5. c. 31. testem landans Franc. Petrarcham, cuius verba l. 1. Ep. 3. haec sunt: Vidi Aquensem Carol sedem et in templo marmorco verendum barbaris

gentibus illus Principis sepulchrum: ubi fabellam audivi non inamoenam cognitu, a quibusdam Templi sacerdotibus, quam scriptam mihi ostenderunt [orig: ostendêrunt]; et postca apud modernos scriptores accuratius etiam tractatam legi etc paulo post: Carolum Regem, quem Magni cognomine aequare Pompeio et Alexandro audent, mulierculam quandam perdite ac efflictim amasse [orig: amâsse], memorant. Eius blanditus enervatum, neglecta [orig: neglectâ] fama [orig: famâ], cui plurimum inservire consueverat, et posthabitis regni curis aliarum rerum omnium et postrcmo sui ipsius oblitum: diu nulla prorsus in re, nisi in illius amplexibus acquievisse, summa cum indignatione suorum ac dolore. Tandem, cum iam spei nihil superesset, feminam ipsam malorum causam insperata mors abstulit: cuius rei ingens primum in regia, sed latens gaudium fuit. Deinde dolor tantum priore gravior, quantum foediore morbo correptum Regis animum videbant: cuius nec morte lenitus furor, sed in ipsum obscenum cadaver et exsangue translatus est; quod balsamo et odoribus conditum, onustum gemmis et velatum purpura [orig: purpurâ], diebus ac noctibus, tam miserabili, quam cupido fovebat amplexu --- Itaque cum certatim ad eum, pro summis Regni negotiis, Legationes gentium, Praefectique et Provinciarum Praesides convenirent, is in lectulo suo miser, omnibus exclusis, ac obseratis foribus, amato corpusculo cohaerebat; amicam suam cerebro velut spirantem responsuramque compellans --- --- Erat ea tempestate in aula Coloniensis Antistes, vir (ut memorant) sanctitate et scientia [orig: scientiâ] clarus,nec non comitatus et consilii Regii prima vox, qui Domini sui statum miseratus, ubi animadvertit humanis remediis nihil agi, ad Deum conversus illum assidue precari, in illo spem reponere, ab eo finem mali poscere, multo cum gemitu. Quod cum diu fecisset, nec desiturus videretur, die quodam illustri miraculo recreatus est. Siquidem ex more sacrificanti et, post devotissimas preces, pectus et aram lacrimis implenti, de calo vox insonuit, sub exstinctae mulieris lingua furoris regii causam latere. Quo laetior, mox ad locum, ubi corpus erat, se proripuit, et iure nobilissimae familiaritatis regiae introgressus, os digito clam scrutatus gemmam perexiguo annulo inclusam, sub gelida rigentique lingua, repertam festinantibus avexit. Nex multo post rediens Carolus, et ex eonsuetudine, ad mortuam properans, repente aridi cadaveris spectaculo percussus, obriguit exhorruitque contactum: auferri eam quanto ocius ac sepeliri iubens. Inde totus in Antistitem conversus, illum amare, illum indies arctius amplecti: denique nihil nisi ex sententia illius agere, ab illo nec diebus nec noctibus avelli. Quod ubi sensit vir iustus ac prudens, optabilem forte multis, sed onerosam sibi sarcinam abicere statuit: veritusque ne si vel ad alterius manus perveniret, vel flammis consumeretur, domino suo aliquod periculi adferret, annulum in vicinae paludis praealtam voraginem demersit. Aquis forte tum Rex cum Proceribus habitabat: ex eoque tempore cunctis civitatibus sedes illa praelata est etc. Vide Ioh. Kirchmann. de Ann. c. 21.

JARCHI [2] Samuel Rabbinus celebris, praeses Kahardeae, Astrologus, Medicus, Philosophus insignis; ab Astrologiae peritia Iarchinaei, q. d. Lunatici, a [gap: Hebrew word(s)] Luna, nomen accepit. R. Ganz Chronol. ad Ann. 4003. Vide quoque in Bara Metzia p. 65, 2.

JARDAN vicus in tribu Iuda, adiacens Arabum finibus ubi meridiana Iudaeae pars terminabatur. Ioseph. Iud bell. l. 3. c. 2.

JARDANUS [1] Lydius, pater Omphales, cui Hercules servit. Hinc ob mimicitias quas cum Clambleta Lydorum Rege, (et Cambles ) exercebat, illum veneficiis appetiisse, (de quibus supra in voce hac) scribunt. Ex eiusdem ancilla, Herculi kata\ to\n th=s2 doulei/as2 kairo/n, tempore servitutis, natum Cleolaum, cuius posteri Alyadis in regno successerant, scribit Herod. l. 1. c. 7. de Omphale, videbimus infra.

JARDANUS [2] fluv. Cretae, et Lydiae. Paus. Steph. Fluvii Iardam meminit Hom. Il. 8.

JAREB apud Hos. c. 5. v. 13. et c. 10. v. 6. vocatur Assyriae Rex, [gap: Hebrew word(s)] Rex Jareb, quae vox Vindicem denotat; eo quod Assyriae Rex, cum universa gente, Israelitarum quoque Deos in captivitatem abduxit. Si enim Iudaeis credimus in Seder Olam mai. A. 20. Phace Rex Israel, Teglath Phalassar Rex Assur, abstulit e Dane vitulum aureum; et 12. Regis Achazi, i. e. octavo post Anno, etiam alterum e Bethele Salmanasser abduxit. In quo morem agnoscere est vett. Ducum qui non solum de victis gentibus, sed et de Diis, ttiumphabant. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Part. post.l. II. c. 34.

JARED fil. Malaleel, natus A. M. 461. pater Enochi, Obiit A. M. 1422. Gen. c. 5. v. 15. 1 Par. c. XI. v. 18. Salian. Torniel. in Ann.

JAREPHEL civ. in tribu Beniamin. Ios. c. 18. v. 27. Ierphel, Hier. Loc. Hebr.

JARGANUM Phrygiae magnae prom. Ptol. hodie Capo de S. Maria Leunclavio et Sophiano.

JARGOLIUM aliis GERGOLIUM opp. Aurelianeusis prov. in Solonia tractu, cum ponte ad Ligerim, 4. leuc. ab Aureliis in Ort. Alias munitum, vulgo Iargeau, vel Gergeau.

JARIB fil. Simeonis Patriarchae 1. Par. c. 4. v. 24. qui Gen. c. 46. v. 10. dicitur Ahod.

JARIM inter Cariathiarim et montem Baal sita est silva, in tribu Dan, a qua urbs et mons nomen habent, unde mons Iarem dicitur, Ios. c. 15. v. 10.

JARNACUM vulgo Iarnac, oppid. Inculismensis prov. ad Carentonum fluv. inter Castrum Novum et Cogniacum, praelio inter partes, Sec. Praet. commisso, memorabile, medium fere inter Inculismam ad Ort. et Santones ad Occ. Sed et Idem nomen illustris est in Gallia Fam. quae Cabotiae seu Chaboriae stirpis est ramus. In Theobaldi namque filiis, sub principium Sec. XIII. cum tres lineae cepissent, nempe in Theobaldo IV. Gerhardo, et Sebrano, ab illo Domini de Rochecerviere, sed non nisi ad duos gradus: ab isto Domini de la Motte Achard et de Raiz, exeunte Sec. XIV.

Exstincti; ab hoc, praeter Dominos de Chantemerle, linea Dominorum de la Greve orta est. Ex quibus directa primogenitorum successio defecit, in Ludovico Mortuo A. C. 1472. successione, per sorores eius, ad Castillonios et Comineum devoluta. Ludovici patruus fuit Renaldus de Iarnac, eius fil. Iacobus duarum linearum exstitit auctor. Nam ex minore eius fil. Philippo Du de Brion, et Com. de Buzancois, ac deinde de Charny, Admiralli Franciae, proveniunt reliqui ilustres Comites de Buzancois etc. Ex maiori autem Carolo, reliqui Barones et Comites de Iarnac descendunt, inter quos Henricus inprimis celebris est, qui herede Ducali Rohanea [orig: Rohaneâ] ducta [orig: ductâ], illam successionem domni suae intulit. Eius progenitores hi: Iacobus Chabotius Dn. de Iarnac: et Brion; ex Magdalena (filia theobaldi de Luxembourg, Du. de Fiennes ) genuit Carolum Bar. de Iarnac, marirum Iohannae de S. Gelasio (fil. Ioh. de S. Gelasio, Bar. de Montilieu en Bordlois ) et ex ea patrem Guidonis Baronis de Iarnac: quo et Luisa [orig: Luisâ] de Pisseleu (filia [orig: filiâ] Gulielmi de Pisseleu Dn. de Heilly ) genitus Leonorus Baro de Iarnac, Obiit A. C. 1605. Huic Margaretha de Durfort (filia Symphoriani de Durfort, Bar. de Duras ) peperit Car. Chabotium de S. Gelasio, Dn. de Mucidam et S. Aulaye; cuius ex Henrica de Lur (filia Michaelis de Lur Dn. de Longa, Barriere et Mucidan ) fil. Henricus praefatus, Margaretham (filiam Henrici ducis de Rohan, Princ. de Leon ) sibi iunxit; uti superius vidimus, ubi de Fam. Chabotia. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Nob. Eur. Part. I. p. 97.

JAROMIRUS Princeps Bohemus, ab Henrico II. Imp. restitutus. Circa A. C. 1008.

JAROMITIA vulgo JAROMITZ quibusd. Iaromiersa, opp. Bohemiae, ad Albim fluv. 2. mill. Germ. supra Reginogradecium in Bor. 12. a Praga in Ort.

JAROSLAVIA [1] vulgo JAROSLAVV, opp. celebre et amoenum Russiae nigrae, cuius arcem Sanus fluv. alluit, ubi famosae nundinae d. 15. Aug. quotannis. Maiori ex parte deflagravit incendio, A. C. 1625.

JAROSLAVIA [2] urbs ampla Moscoviae, cum arce lignea, 45. mill. Pol. a Moscua in Bor. ad Volgae ripam. Etiam Ieroslavia; caput Iaroslaviae Duc. satis ampli, inter Vologdam ad Bor. et Rostoviam ad Mer. versus Volgam fluv. Alias sub proprio Principe, sed a Ioh. Basilide M. D. vindicati.

JAROSLAUS fil. ex Wenceslaa Mosca Boleslai, Silesiae sup. Ducis, A. C. 1201. Exstincti, adversus Patrem et Novercam bellum movit: Reconciliatus Episcopatum nactus est Vratislaviensem, A. C. 1198. cui, ut suis aegre faceret, Neissam sibi attributam addixit. sed ante patrem Exstinctus, Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal. Hist.

JARSATH Mauritaniae Caesariensis, urbs marit. Ptol. Teledez Castaldo. Inter Saldas Urb. et Audum prom.

JASA civ. Moabitarum, quae ex tribu Ruben Merari nepotibus, sublatis Amorrhaeis, data est. 1. Par. c. 6. v. 78. quae Ios. c. 13. v. 18. Iassa dicitur. Haec exrra terram promissam fuit, neque, quod legimus, unquam a Iudaeis possessa. Num. c. 21. v. 23. Deut. c. 21. v. 32. Iud. c. 11. v. 22.

JASIEL fil. Nephthali. Gen. c. 46. v. 24. 1. Par. 7. v. 13. Item vir de Masobia. 1. Par. c. 11. v. 47. et c. 27. v. 21.

JASION quem Diod. Sic l. 6. etiam Iasium appellat, nec non Eetionem. Iovis et Electrae fil. Adeo a Cerere adamatus, ut, in eius gratiam, ad nuptias Hermiones sororis ipsius maximam et frumenti et panis copiam attulerit. Quin et Plutum ex ea fertur genuisse, qui cultum vitae instituere, pecuniasque coacervare, ac in usus custodire omnium primus docuit. Quidam eum a Iove ex invidia fulminatum ferunt: quamvis non desint, qui aliam mortis causam afferant, nempe quod simulacrum eius contumelia [orig: contumeliâ] affecisset. Ovid. Trist. l. 2. v. 300.

JASIUS [1] fil. Abantis Argivorum Regis, frater Dardani Serv. ad Virg. Aen. l. 3. v. 168.

JASIUS [2] Ianigena tempore Deucalionis imperabat Italis, in cuius nuptiis affuit Io Aegyptia. Vide Beros. l. 5.

JASO Aesculapii et Lampetiae Solis filiae, filia, nom para\ thn i)/ain i. e. a medela et sanitate sortita. Est et hoc nomine Amphiarai filia.

Viri Illustres.

JASON [1] Pontifex Max. Iudaeorum, primus ex Sacerdotum numero gymnasium Hierosolymis instituit, in quo iuventus more Graecorum exerceretur in disciplinis Ethnicis 1. Mach. c. 12. v. 16. quamquam Iosephus huius fratri Oniae, qui et Menelaus, hoc facinus adscribat.

JASON [2] fil. Aesonis, Thessaliae Regis ex Alcimede, quem pater moriens Peliae fratri in turelam commendavit, tradito ei regno, ita tamen ut illud adulto Iasoni restitueret. Alcimede vero suspectum habens Peliam, Iasonem Chironi alendum dedit. Itaque Iason adultus cum ad repetendum paternum regnum venisset, Pelias iuvenem landis avidum ad Colchicam expeditionem excitavit, sperans futurum ut periculi magnitudini succumberet. Sccundum alios Pelias oraculum acceperat, ut sibi ab eo caveret, quem cum altero tantum calceo ad se venientem videret. Iason autem, iam grandior, forte in ripa Anauri offendit Iunonem vetulae similem, quam humeris suscipiens in ulteriorem fluvii ripam transtulit, atque uno in flumine calceo amisso ad Peliam Patruum venit: qui oraculi recordatus veritusque ne ab eo interficeretur, mandavit illi expeditionem in Colchos, sperans aut ab aliquo occisum iri, aut certe inter Symplegadas periturum. Fabricata [orig: Fabricatâ] itaque navi, quae ab Architecti nomine dicta est Argo, Iason cum Graecae iuventutis flore mari

se commisit, primumque ad Lemnum ins. appulit, ubi ab Hypsipyle, et hospitio, et thalamo susceptus est. Deinde venit ad Phineum Regem, a quo muneris loco edoctus est, quomodo per Cyaneas petras inter se concurrentes, ad Colchos usque tuto navigare posset. Quo cum pervenisset, Medea Colchorum Regis filia, forma [orig: formâ] eius capta, a certissimo eum eripuit exitio, ostensa [orig: ostensâ] ratione, qua [orig: quâ] et aeripides tauros perdomare, et draconempervigilem sopire posset; Eius itaque consilia secutus Iason, aureum vellus sustulit, et inde clam cum sociis et Medea fugam arripiens ad Istri ostium pervenit, adversoque fluvio subiens, cum eum tandem in locum pervenisset, ubi Danubius Liburniae montibus proximus est, navim, qua [orig: quâ] vectus erat, suis, sociorumque humeris superatis montibus in mare Hadriaticum deportavit tandemque sospes in patriam revectus, duos ex Medea filios suscepit. Sed postea cum Creusae Corinthiorum Regis filiae amore flagrans, eam uxorem duxisset, Medea aegre ferens divortium, Creusam cum regia exussit. Sunt qui tradunt, Medeae postea reconciliatum Iasonem, multaque praeclara gessisse, adeo ut divinos in Asia honores fuerit promeritus. Orpheus, Apoll. Rhodius, Val. Flacc. Iasonis et Medeae Amores, paulo fusius sic habent. Cum Iason cum ceteria Argonautis ad Colchos appulisset, Medeam forte ad Phasidis ripam obviam habuerunt [orig: habuêrunt]. Cui cum Iason adventus sui causam exposuisset atque ab ea de crudelitate Patris esset edoctus, ad preces conversus, fidem de coniugio dedit, si in discrimine ab ea praemonstrato ferret opem. Acceperat ante Iason a Venere Iyngem aviculam, quam Magae mulieres tantam ad amatoria carmina vim habere credunt, ut omnia venena et unguenta ad amorem excitandum idonea Tynges appellentur, teste Theocriti antiquo Enatratore; et ipse Amor Iynx a Pindaro dicatur: qui scribit hanc ex Olympo a Venere primum ad mortales allatam et datam Iasoni, ut ea [orig: eâ] simul et quibusdam amatoriis carminibus, quae ipsa Venus docuit, Medeam amore ad insaniam usque accenderet. quod cum fecisset, illa amore correpta, suum ei ptomisit auxilium, ac statim herbas medicatas et pharmaca quaedam dedit, quibus a taurorum igne tutus esset, et eum quid agendum esset docuit. Ille Aeetam convenit ac vellus aureum poposcit: quod Aeetas se daturum esse pollicitus, si tauros ingentes flammas ore et naribus evomentes iunxisset, atque dentes, quos ipse daret, seminasset [orig: seminâsset], hominesque armatos, qui inde pullularent, vicisset. Quae omnia Iason, Medea [orig: Medeâ] opitulante, cum summa sua laude et gloria perfecit. Aeetas tamen vellus aureum negavit, ac de Argonautarum caede tractare coepit. Iasonis et Medeae nuptias Val. Flacc. in Pence ins. fieri incoeptas esse scribit: inopino autem Absyrti adventu turbatas et interruptas. Timaeus et Apollon. l. 4. atque Orpheus Corcyrae scribunt. Dionys. Miles. in secundo Argonautic. Byzantii, Antimachus in Lyde prope fluv. dicit Iasonem cum Medea coiisse [orig: coiîsse]. Philetas, in Alcinoi domo celebratas ait. Timonax vero in Colchide scribit, Medeam ab Iasone ductam uxorem, non sine patris Aeetae voluntate. Refert autem idem, monstrari iuxta Pontum hortos quosdam Iasonios vocatos, e quibus ipse discessum fecit; et in Aeea Gymnasia quaedam et thalamum, in quo Medea Iasoni nupsit. Vide porro Euseb. in Chron. Hygin. Apollod. Ovid. Met. l. 7. v. 25, 26, 48, 66. et 175. Strabo l. 9. p. 436. et l. XI. p. 503. Seneca Med. Val. Flacc. de Argon Nic. Lloyd. Addo quod: Ei totus ferme Oriens, ut conditori, divinos honores templaque constituit, teste Iustino l. 42. c. 3. *)iaso/neia dicta Strab., et *ia)so/neia h(rw=a Batbaris eximie culta; qualia multa Reguli everterunt [orig: evertêrunt]: Parmenion autem id, quod erat Abdeus, diruit, ne cuiusquam nomen in Oriente venerabilius, quam Alex. esset, Iustin. ibid. De iisdem capiendus Tac. Ann. l. 6. c. 34. ubi multa de nomine Iasonis (sc. appellata templa sacellaque celebrari est.) Vide Bernegger. ad Iustin. d. l.

JASON [3] frater Oniae, summi Sacerdotis, apud Antiochum Epiphanem tantum effecit, ut dignitatem Fratris obtineret. Voto improbo potitus, Iudaicos ritus Ethnicis mutare constituit, A. M. 3879. biennio post, a Menelao, Simonis fratre, ex tribu Beniamin, supplantatus, atque Sacerdotii dignitate privatus, rumore postmodum mortis Antiochi disperso, ingressus Hierosolymam pepulit Menelaum, civiumque complures neci dedit: nihilominus urbe coactus excedere, ad Aretam Arabum Reg. confugit, a quo similiter pulsus Lacedaemonem se recepit, ubi misere periit. 1. Macc. c. 1. et v. 2. c. 4. et 5. Ioseph. in Antiqq. et de B. I. torniel. et Salian. in Ann. Vide supra.

JASON [5] Argivus, Grammaticus celebris, Athen. l. 13. p. 560. et Steph. Byzantino landatus. Scripsit libb. de Graecia, ubi Alex. Mag. mentionem facit.

JASON [6] Byzantinus, opere de Tragicis innotuit. Plutarch. de fluminibus. Vir eruditus, in notis ad eum locum, eundem esse suspicatur, de quo Steph. in *)alecandrei/a et *th=los2, sed fallitur, nam Iason iste Argivus Grammaticus fuit, vide supra.

JASON [7] Cyrenaeus, Historicus, sub Ptol. Philometore. Olymp. 150. Scripsit libb. 5. de rebus gestis Asmonaeorum, in epitomen redactos, ad Auctore 2. l. Macc. Torniel. A. M. 3893. n. 8.

JASON [9] Maynius Mediol. IC. et Orator, Pisae Ticinique docuit. Obiit a. C. 1519. Fichardus, in vitis Iurecoss. Thevet. l. 6. de Vir. Ill. Fortunae suae faber. Vide Paul. Iov. in Elog. c. 66.

JASON [10] Trallianus Tragoediarum auctor. apud Herod. Parthorum Regi in delitiis. Vide Polyaen. l. 7.

JASONIUM prom. Cappadociae, hodie S. Thomas. Item magnus mons supra Caspias portas ad laevam, pars Tauri. Strabo l. XI. p. 526. Item Margianae urbs. Ptol. Item locus iuxta Constantinopoli. Besitas Turcis. Diplociana Graecis.

JASPIS [2] gemma, Plin. l. 37. c. 8 viret et saepe translucet, etiamsi victa a multis, antiquitatis tamen gloriam retinens --- Optima, quae purpurae quicquam habet: secunda quae rosae: tertia, quae smaragdi. Singulis autem Graeci nomina ex argumento dedere [orig: dedêre]. Quarta apud eos vocatur Borea, caelo antumnali matutino similis: et haec erit illa, quae vocatur aerizusa. Similis est et sardae, imitata et violas. Non minus multae species reliquae, sed omnes in vitio caeruleae aut crystailo similes --- Quamobrem praestantiores sunda [orig: sundâ] clauduntur, i. e. patentes, nec praeterquam margines auro amplectente etc. Ubi quam aerizusan ex Graeco vocat, a)ero/essa appellatur Dion. h. e. caelini coloris, quem et aerinum dicebant, ut supra vidimus; Hodie Persis Firusa vel Ferusa, quod corruptum ex contracto a)erou=ssa; eadem cum nostra turchesia, seu Turcica gemma, Gall. Turquoise. Hanc ad custodiam et tutelam proficere olim creditum, unde pro amuleto gestatam, praecipue adversus phasmata, testis est modo laudatus Auctor, verbis hisce,

--- i)/d' h)ero/essan *)/iaspin
*)/exqrhn e)mpou/sh|si kai\ a)/llois2 ei)dw/loisi.

Epiphan. item, cui illa a)/kos2 fantasiw=n propterea appellatur. Contionantibus etiam utilem esse, Magi affirm abant et ad gratiam valere. Sed omnem Iaspidem amuletum fuisse, tradit Dioscorides le/gontai de\ pa/ntes2 e)=inai fulakth/ria peri\apta. Et Plin. ibid. c. 9. Totus vero Oriens pro amuleto eam traditur gestare: qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 131. et 1130. Porro usus Iaspidum, ad signandum. Ploin. ubi supra, c. 8. Nec diversae, quas sphragidas vocant, publico gemmarum dominio iis tantum dato, quoniam optime signent, ad enses stellandos. Virg. Aen. l. 4. v. 261.

Ubi gemmatum iaspidibus ensis capulum, in quo iaspides plures, velut stellae, fulgebant, exponit Salmas. Ad pectus puellarum coronandum coarctandumque Claud. de 4. Cons. Honor. Carm. 8. v. 590. Idem de 6. Cons. Hon. Carm. 28. v. 526.

Ex eadem fiebant fibulae in vestibus. Idem l. 2. de Raptu Proserp, Carm. 35. v. 40.

Trama topatus erat, rutilans et ast men Iaspis,
Et tunicae insignis currunt pro vellere gemmae.

Imo et digna gemma haec visa, quae sacro Pectorali Pontificis Hebraeorum Summi insereretur. In secundo enim ordine carbunculus, sapphirus et iaspis, ut vulgo redditur, recensentur Exod. c. 28. v. 18. ubi in Hebr. est vox, [gap: Hebrew] Sed cum in quarto ordine ultimo loco v. 20 occurrat vox [gap: Hebrew word(s)] jaschpeh, quae iaspidem referre videtur, malunt alii hoc potius loco iaspidem intelligi, quibus suffragatur Rabbi David, lapidem, qui Arabice Eliasph vocatur, hic indigitari docens. Vide Andr. Rivet. Comm. in h. l. In Nov. Test. diserte gemma haec binis locis memoratur, in Apoc. c. 4. v. 3. ubi is, qui insidebat throno, aspectu similis dicitur lapidi iaspidi et sardio; quorum illo gratiam, isto iustitiam Dei, denotari volunt. Item c. 21. v. 19. ubi inter XII. Fundamenta novae Hierosolymae, Iaspis, principe loco ponitur etc. Ut de magnitudine aliquid addam. Magnitudinem Iaspidis, inquit Plin. l. 37. c. 9. cit undecim unciarum (ubi XV. habet codex MS.) vidimus, formatamque inde effigiem Neronis thoracatam. Plura de Iaspide, eiusque variis generibus, vide apud eund. ibid c. 8. et 9. cit. Auctoresque, qui ex professo, de Gemmis scripserunt [orig: scripsêrunt], laudatos supra in voce Gemma. Iaspidem Petri Raschasii, Bacchum racemis uviferis coronatum referentem, edidit, Casaub. in libellis de Satyra: de Iaspide inprimis a)erizou/a, Chalcedonia. kapni/a, a fumido colore sic dicta. Vide Salmas. ad Solin. p. 202. 346. et 561. et supra in his vocibus: uti de tabula lusoria ex Iaspide et Chalcaedonio cum familia viz. una [orig: unâ] parte de Iaspide et altera [orig: alterâ] de crystallo infra in voce Scacci. Voces compositae ex hac: Iaspachates, apud Orpheum de achate, Iaspidi simili; Iasponyx, iaspis onychem referens, apud Plin. Et Iaspopallius, apud Epiphan. de XII. gemnis, Iaspis opallio, vel contra, similis. Salmas. ubi supra, p. 130.

JASPRINUM opp. Hungariae, captum a rudolpho II. Imp. per Matthiam fratrem. A. C. 1593. Thuan. Hist.

JASSA locus in deserto, ubi Israelitae castra metati sunt. Num. c. 21. v. 23.

JASSEN nomen viri. 2. Reg. c. 23. v. 19. et 34. qui 1. Par. c. XI. v. 34. Assem dicitur.

JASSIUM vulgo Iassy, urbs Moldaviae, aliquando Principis sedes, ad amnem Pruth, cum arce munita, alias a cosaicis capta. 50. Mill. pass. a Suckova in Ort. 30. a conf. Poloniae in Austr. ubi forsan alias Augustia, ad Hierassum fluv. Baudr.

JASSUS vel JASUS hodie S. Pietro, urbs Cariae maritima apud Halicarnassum urb. ad sinum, qui ex ea Iassius dicitur, vulgo Golfo di S. Pietro Incolae Iassii Plin. l. 5. c. 29. vide Steph. Aliis urbs Ioniae fuit, in limite Cariae, in ora maris Aegaei, ad sinum Iassi cum, media inter Ephesum ad Sept. et Mindum ad Mer. 40. utrimque mill. 15. a Mileto 56. ab Halicarnasso in Bor. Baudr. Episcopal. sub. Archiep. Stauropolitano Ferrar. Strabo l. 14. p. 658. Rudera eius hodie Turcis appellati Askemkalesi, seu Castrum de Askem, docet Iac. Spon. ex vet. marmore ibi reperto, in quo

Lysimachus quidam monumentum id sibi, filio suo filiaeque, et liberis ex illis vel iam natis, vel demum nascituris, socero item suo, generoque Leoni, filio Artemisii, qui civis Milesius, sed *f*u*s*e*i *i*a*s*e*u*s, oriundo Iassius esset, erigi curasse [orig: curâsse], significat: partem Inscriptionis exhibet idem Itin. Part. 3. p. 161. In ins. fuisse hanc urbem, continenti proxima, ibidem reliquias moenium et theatri e marmore constructi, ubi vet. Insc. Graeca, quae Zopatrum quendam, Epicrate genitum, Baccho illud dedicasse [orig: dedicâsse], testetur, etiamnum conspici, aliaque huc pertinentia, legas apud eund. Itin. Part. I. p. 360. Addo saltem, apud urbem hanc, Babylonem puerum a delphino olim adamatum, et ob id ab Alex. Mag. qui ibi tum forte agebat, Neptuni sacerdotio ibidem praefectum fuisse, tradere Solin. c. 12. ad quem l. Vide egregiam Exercitationem Salmasii p. 185.

JASUB fil. Esaiae Prophetae. Is. c. 7. v. 3. Fil. Item Issachar. I Par. c. 7. v. 1. qui Gen. c. 46. v. 13. dicitur Iob.

JASUS Argivorum Rex VII. Triopam patrem excepit, Paus. cui suffragatur Schol. ad illud Homeri *)/iason *)/argos2 *)axaioi\. neque regnavit tantum, sed etiam utbi nomen suum reliquit. Ceterum Agenor frater, cum multo equitatu invasit Argos, Idem Schol. ad Il. g v. 75. Vide ibi: et plura hanc in rem apud Ioh. Marsham. Canone chron. ad. Sec. VI. Hinc Iasides, epitheton Adrasti, apud Stat. l. 6. Theb. v. 911. Sed et Iason Lycius, cuius interfecti canem inedia [orig: inediâ] obiisse, refert Solin. c. 15. Iasus, in MSS. dicitur teste Salmas. ad l.

JATAMANAE lacus Lunae, in Athamania reg. ubi fanum Nympharum, et fons sarmenta inflammans. Antig.

JATINUM urbs Gall. Belgicae ad Matronam fluv. Ptol. Meaulx Villanovano. Vide Meldae.

JATRALEPTICE Graece *)iatraleiptikh\, pars Medicinae memoratur Plin. l. 29. c. 1. ubi postquam Clinicen ab Hippocrate institutam dixisset, pergit: Nec fuit postea quaestus modus, quoniam Prodicus Selymbriae natus discip. eius, instituens, quam vocant Iatralepticen, reunctoribus quoque Medicorum atque mediastinis vectigal invenit. Horum placita Chrysippus ingenti garrulitate mutavit etc. Unguentaiam dicas, quae frictionibus, ac oleorum illitu, morbos curat et sanitatem tuetut. Athleticam eum Medicinae addidisse, ait Plutarch. Vide supra in voce Aliptice: et infra ubi de Medicis.

JATRONICES cogn. Thessali Medici sub Nerone clarissimi, de quo suo loco, et infra aliquid, ubi de Phonascia.

JATRUS Plin. l. 3. c. 26. Ieterus, ex tabb. Geogr. Ischar et Abitz, fluv. Mysiae, apud Nicopolin Urb. in Danubium influens. Nunc Iater, apud ternobum Urb.

JAVA [1] vulgo Iava, ins. perampla Asiae, in mari Indico, et una ex insulis Sindae, Ptol. teste. Ab Or. in Occid. extenditur spatio 200. leucarum, Ad Occas. habet Sumatram ins. a qua separatur freto Sundae. Ad Ort. ei adiacent aliquot minores insulae. Ad Austr. habet Oceanum australem, et ad Bor. ins. Bornei, a qua tamen distat 45. milliaribus Germanicis. In ea sunt novem regna, nempe Bantami, Iacatrae, Iaparae, Tubani, Iortani, Passarvani, Panarucani, Palimbuani, quae sunt in ota Bor. ins. et Materani, in ora Austr. cuius Rex totius ins. est potentissimus; habentque urbes cognomines. Tota ins. dives est aromatum proventu et abundantia [orig: abundantiâ]; hinc Compendium orbis dicta Scalig. ob omnium rerum tam facilem et uberem proventum, ideoque valde ab Europaeis frequentatur, praesertim ab Anglis et Hollandis, qui inibi habet Bataviam arcem permunitam, olim Iacatra ab A. C. 1617. Sed pars Australis ins. nondum lustrata fuit ab Europaeis; eratque alias una ex tribus insulis. Sindae, ut Sanson probare nititur. dicitur etiam Iava maior, ad descrimen minoris Ins. quae ei versus Or. adiacens Iava minor dicitur. Incolae maximam partem Mahometani sunt, et piratica [orig: piraticâ] perfidiaque [orig: perfidiâque] infames: Immunda animalia, ut sorices, serpentes, etc. ipsis praeter terrae fructus, in quottidiano sunt esu, humana etiam carne quidam vescuntur, hodieque regna Bantami et Materani, exstantiora sunt. Vide Texeiram l. 1. Maffaeum Hist. Ind. l. 5. Linschot. c. 17. et 20. etc. Maginum Georg. Marc. Paulum, l. 5. c. 10. alios.

Balambuanum, Balambuan. Bantamum, Bantam. Batavia, alias Iacatra, Batavia. Duama, Duama. Iapara, Iapara. Iortanum, Iortan. Materanum, Materan. Panarucanum, Panarucan. Passarvanum, Passarvan. Saraboa, Saraboy. Sura, Sura. Tubanum, Tuban.

JAVAN fil. Iaphet. Gen. c. 10. v. 1. Is. c. 66. v. 19. Ezech. c. 27. v. 13. et 19. Ionum Parriarcha. Huius filii 4. Elisam Aeolum caput. Tharsis Cilicum auctor, Chettim Cypriorum, et Rhodanim Rhodiensium progenitor. torniel. A. M. 1931. n. 22. Sed vide Boch. Phaleg. p. 175. et infra Ion. Addo hic [orig: hîc] de illo Iosephi locum Antiqq. l. 1. c. 7. a)po\ de\ *)iaua/nou *)iwni/a kai\ pa/ntes2 *(/ellhnes2 gego/nasi, a Iavane Ionia et omnes Graeci orti sunt. Proin in S. Scriptura, non uno in loco, Iavan pro Graecis ponitur; inter alia Dan. c. 10. v. 20. etc. 11. v. 2. Etiam Strabo l. 14. p. 632. Iones *ia)/ones2 vocat, exstrusa vocali v. quod non raro contingit: et Aeschyl. in Persis,

In quae verba Schol. *)iste/on de\, inquit, o(/ti *)ia/ones2 oi( *)aqhnai=oi le/gontai e)/k tinos2 *)ia/nos2 basileu/ontos2 au)tw=n. Namque et Attica prius Ias et Ionia dicta est. Vide Ross. Archaeol. Attic. l. 1. c. 1. et G. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 1. c. 36.

JAVARINUM Prov. Rom. Gravarin Italis, et Rab Hungaris, urbs Pannoniae sup. in Hungaria, munitissima ad versus Turcas, ad Arabonem fluv. ubi is Danubio congreditur, Episcopal. sub Archiep. Strigoniensi, a Posonio 10. leuc. in Austr. a Vienna 13. in Eur. Vesprinium versus. Vide Arabo, sive Arrabo, Ferr. Baudr. haec urbs est parva, sed munita in conf. Austr. Capta fuit a turcis A. C. 1591 proditione Comitis Hardeckii, (qui scelus postea capite luit:) sed postea recepta mirabili audacia [orig: audaciâ] a Domino de Vaubecourt nobili Gallo, subest etiamnum Austriacis. A Germanis Gewer dicitur, et Gallis Iavarin. Distat 5. Milliaribus Germanis a Comora in Occas. estque in limite ditionis Turcicae, et e regione Schutiae ins.

JAURIA quibusd. Iauravia, vulgo Iawer, urbs parva Germ. in silesia, Duc. titulo insignita, a qua pendet tractus adiacens. Vix duabus leuc. distat a Lignitio in Austr. et 6. ab Vratislavia in Occ.

JAXAMATAE pop. circa Maeotim paludem. P. Melae Examatae, ut quidam volunt l. 1. c. 19. Steph. *)iazaba/tai, quos Ephorus appellat Sauromatas. Val. Flacc. Argon. l. 6. v. 146.

JAXARTAE Sogdianae pop. Ptol. seu Scythiae intra Imaum in Sogdianae conf. unde Turcae profecti feruntur. Quare sedem eorum hodie Turchestan appellat Niger.

JAXARTES [1] auxilio Aeetae adversus Persen venit, magnidicus et manu promptus. Val. Flacc. Argon. l. 5. v. 596.

JAXARTES [2] fluv. ingens Sogdianorum, qui in Occid. fluens in mare Caspium se exonerat, Chesel Nigro, qui et Organz Barbaris, et a Scythis Schittim, teste Bonfin. Strabo l. XI. p. 507. Ei Tanais, qui in Maeotidem paludem influit, a Macedonibus nomen impositum, et prope illum fuisse Alex. aram, ut et Herculis Liberi patris, Semiramidis et Cyri, Graece ta\ *kure/xata, docet Salinas. ad Solin. p. 790.

JAXTES fluv. quem eodem cum superiore tractu quidam locant, cuius meminit Claud. de Prob. et Olyb. Cons. Carm. 1. v. 160.

le JAY nomen illustris in Gallia Fam. e qua memoratur Steph. Eques circa A. C. 1000. In eius descendentibus servatus fere est titulus Domin. de Floginy. Accessit dein, cum Oudardo le Iay, Dn. de Boutehac, nupsisset Nicolaa Musnier (dicta ab Avia paterna du Pre ) novum hoc nomen, quod nunc quoque cum priori servatur. Probatio modernorum haec est. Bernardus le Iay, Dn. de Boutehac, ex Genovefa (filia Petri Dn. de Quignon ) pater fuit Petri le Iay, Dn. de Boutehac, Equitis; cui francisca de Frangeon, genuit Oudardum, de quo ante: Huic Nicolaa, itrdem praedicta. genuti Claudium du Pre (ex conditione materni coniungii) Scut. D. de maison pre Kaerdaniel; quo et Susanna [orig: Susannâ] Laisne Dn. de Kaerrodierne, Dn. de Kaerr (filia Petri Laisne Dn. de Kaerrodierne, Kaerdaniel etc.) genitus Ioh. du Pre, Dn. de Kaereal, Kaerdaniel, Kaermerieu, iuncta [orig: iunctâ] sibi Elisabetha [orig: Elisabethâ] Ferraea [orig: Ferraeâ] de la Garraye (filia [orig: filiâ] Caroli Ferre de la Garraye Equ. Dn. de la Villes-blancs la Verrie ) suscepit Gedeonem du Pre le Iay, Dn. de Kaerdamel Vicecom. de la Belliere en Loudeac; cui ex Sara Barbier (filia Petri Barbier Dn. de Vaucelles et de Pillaut nati sunt Petrus Gedeon dom. de Floigny, Ioh. Phil. Dn. de Brinnovetz, Gedeon Dn. de Borpierre, Esthera Olympia Mademoiselle de Kaerdaniel, Carola Mademoiselle de la Belliere, et Iuditha elisabetha Mademoiselle du Pre, omnes nominis du Pre le Iay. Phil. Iac. Spener. Theat. Nob. Part III. p. 66. et Indic.

JAYCZA vulgo Iaycza, urbs Bosniae, ad fluv. Plenam, alias caput regni. In monte, cum castro munitissimo, sub Turcis, a 152. Annis In limite Croatiae, ubi forsan ol. Aemate. Vix 8. mill. Germ. a Dravo fluv. in Austr. 15 a Iadera in Eur. Sedes alias Principum.

JAZATES Adiabenorum Rex, Iudaicae religionis, cuius mater Helena. De origine huius Regis et progressu, multaque alia, quae operae sit legere, Ioseph. l. 20. Antiqq. c. 2. et 3.

JAZER ubs Amorrhaeorum. Is. c. 16. v. 9. quam construxerunt [orig: construxêrunt] filii Gad. Ios. c. 13. v. 25. Num. c. 32. v. 35. Terminus tribus [orig: tribûs] Gad. in 10. lapide Philadelphiae, ad Occ. trans Iordanem Levitis separata.

JAZERAN in Chron. Bertrandi Guesclini MS. vestis militaris species, Giazerino apud Ioh. Villan. l. 8. c. 78. laudatum C. du Fresne in Gloss.

JAZYGES [1] pop. Sarm. Europaeae, quos Martin. Cromerus Iasuingos vocat, pop. Prussiae in regno Polonico, a Boleslao Casto, A. C. 1264. et Lesco, A. C. 1282. tantum non destructi. Crom. l. 9. et 10. Michov. l. 3. Plurimi horum in Hung. sup. concessere [orig: concessêre], Iazyges Metanastae. Ovid. de Ponto l. 1. Eleg. 3. v. XI.

Etiam Iazyges Moeotae dicti, versus paludem Moeotid. inter Naubaros ad Occ. et Roxolanos ad Ort. Eorum oppida fuere [orig: fuêre], Acras, Cuema et Lianum. G. Sanso. Ubi nunc pars Tartariae min. Baudr. Plin. l. 4. c. 12. Strabo l. 7. p. 294.

JAZYGES [2] Metanastae, pop. late extensi, et regio Europae inter Danubium ad Occ. et Mer. Transylvaniam ad Ort. ac Carpathum montem ad Bor. Hodie Ongaria di la dal. Danubio. Baudr. ubi nunc Hung. sup. quae mai. ex parte sub Austr. praesertim versus Bor.

IBAI et Ibeni, populi Celticae. Sunt etiam Ibeni Lydiae, alias Iaonitae dicti. Steph.

IBAN vulgo Ian, urbec. Armeniae, in conf. Mediae, munita, cum castro, sub Turcis, a 100. prope Annis, in limite Persiae. Aliquot mill. a lacu cogn.

IBAS Ep. Edessenus, primo Nestorii hyperaspistes, dein Orthodoxus Depositus in Synodo Lystrica, Conc. Chalcedonensi absolutus est, et in sedem suam restitutus. Postmodum Theodorus Ep. Caesareae, Originis fautor et Acephalus, cum consuluisset Iustiniano, ut condemnaret scripta Theodori Mopsvesteni, anathemata Theodoreti Cyrensis, opposita anathematis S. Gyrilli, et epistolam Ibae ab Marim Persam, quam scripserat, cum adhuc Nestorianus esset, Imp. Conc. 5. Gen. Constantinopoli habito, A. C. 553. haec omnia condemnari curavit. Quae tria Capitula dicta. Unde Schisma diuturnam Niceph. l. 17. c. 9. 26. et 37. Conc. Chalc. Act. 8. et 9. Conc. 5. Gen. sess. 6. Liberatus, c. 24. etc.

IBELLINUM Praesidium a Fulcone Andegavensium Comite, Hierosolymorum Rege conditum, A. C. 1122.

IBERA opp. Hisp. Tarracon. ad Iberum fluv. apud Carthaginem vet. medium fere inter Caesaraugustam, et Dertusam. Flix. opp. Illercaonum, teste Ant. Augustin. nunc castr. munitum Catalon. Aliis est ipsa Dertosa, Tortosa, urbs Episcopal. Cataloniae, paulo supra ostia Iberi fluv. Vide Dertosa.

IBERIA [1] reg. Asiae inter Colchidem ad Occid. et Albaniam ad Ort. Armeniae mai. ad Mer. contermina, ad Bor. montibus Caucaseis definita. Nunc Gurgistan incolis, Gall. Georgie. Ibi urbes alias celebres, Armotica seu Harmastis, nunc Cori et Artanissa, nunc Bassachiuc. Dividitur ab Albania Caspio monte ad Ort. a Colchide Moschicis montibus. Sub Principe proprio, sub clientela tamen Regum Pers. Baudt. Populi Iberes Strabo aliis Iberi, Giorgiani vulgo: quamvis Giorgiana reg. magnam Armeniae partem complectitur. Vide quoque infra.

IBERIA [2] primum appellata fuit Hisp. regio Ibero fluv. proxima an hinc, an ab Ibero Rege quam postea, Celtae Gallorum pop. relictis sedibus suis habitavere [orig: habitavêre], unde composito ex nomine gentis utriusque vocabulo, Celtiberi dicti sunt. Luc. Civ. Bell. l. 4. c. 10.

Idem ibid. v. 335. l. 5. v. 343. et l. 7. v. 232. Porro Ar. Montanus Iberiam Asiaticam hodie Georgiam, in sacris literis sub nomine Tu. bal describit, atque hinc profectos Hispanos, qui Europae ultimam partem versus Occid. occupant, testatur. Hoc ipsum etiam voluti Ioseph. Plin. l. 3. c. 3. l. 6. c. 4. et l. 6. c. 9. quoque Varronem secutus Iberes sive Iberos primo loco collocat inter nationes, quae ante Romanos in Hisp. sedes fixerunt [orig: fixêrunt]. Sic enim Scribit l. 3. c. 1. Un universam Hispuntam M. Varro pervenisse Iberos et Persas, et Phoenices, Celtasque et Poenos tradit. Longe tamen aliter Megasthenes, qui Seleuci Nicanoris tempore rerum Chaldaicarum, et Assyriarum Historiam condidit, ex qua sic Abyden. apud Euseb. de Praep. Evang. l. 9. c. 41. *megasqe/nhs2 de/ fhsi *naboukodro/soron *(hrakle/ws2 a)lkimw/teron gegono/ta, e)pi/ te *libu/hn, kai\ *(ibhri/an strateu=sai. *tau/tas2 de\ xeirwsa/menon, a)po/dasmon au)tewn ei(s2 ta\ decia\ tou= po/ntou katoiki/sai. Strabo etiam inptimo tradit, Iberos Occidentales in loca ultra Pontum, et Colchidem commigrasse [orig: commigrâsse]. Imo et similiter Dion. in Periegesi scribit:

*tw=| d' e)pi\ naieta/ousin e(wqino\n e)/qnos2 *)ibh/rwn,
*(oi/ pote *pur)r(h/nhqen e)p' a)ntoli/hn a)fi/konto.

Sequitur hanc opinionem etiam Socrates, Hist. Eccl. l. 1. c. 16. Non pauci tamen ab hac sententia recesserunt [orig: recessêrunt]. Nam Appian. in Ibericis tradit, cum aliqui putarent, Iberos Europae esse progo/nous2 Iberum Asiae; alios contra existimasse [orig: existimâsse], eos istorum esse a)poi/kous2, fuisse etiam, qui neutros vel progenitores, vel colonos arbitrarentur. Quomodo *)/ibhr ratione gentis utriusque erit o)mwnumon a)po\ tu/xhs2. Atqui si diligentius perpendamus, multo versimilius videtur, Hispanos esse colonos Iberum in Asia: quam ut contra Hispani per immensa terrarum spatia ultra Colchidem commigtarint [orig: commigtârint]. Quod eo minus arridet, quia ab Or. propagatum est genus humanu. quamquam vero facilius in animum induxero, Iberos Asiaticos coloniam duxisse in Hispaniam, quam e contra, Hispanos in loca Asiae Sept. inprimis tamen eo propendeo, ut putem, neutros alteris originem suae gentis debere: praesertim quando, ut Appian. ait: e)/qous2 ou)den h)=n o(/moion, h)\ glw=ssa, Nec moribus ulla ex parte, nec lingua [orig: linguâ] convenirent. Iberiae Europaeae meminit, Claud. Laus Serenae. Reg. Carm. 29. v. 63.

De nomine sic Bochart. Iberiae vox, inquit, (i. e. Hispaniae) ex Phoenicum lingua petenda est. Nam Caucaseos Iberos in Hisp. venisse, et regioni dedisse nomen merae nugae sunt. Quid igitur? Hebraeis [gap: Hebrew word(s)] eber, Chaldaeis [gap: Hebrew word(s)] ebra, vel ibra est transitus, et quicquid est ulterius. Inde plurale ehrin, vel ibrin, terminos, et fines significat. In Evangelio Syro, et in versione Syra Psalmorum passim usurpatur haec vox, ubi Graeca habent pe/rata th=s2 gh=s2, [gap: Hebrew word(s)] Aphse eretz, i. e. fines terrae. Merito igitur Iberi dicti, qui ex Phaenicum sententia terrarum fines ultimos habitarunt [orig: habitârunt], Hispani nempe, quorum urbem Calpen Tyrii putaverunt, esse te/rmonas2 th=s2 oi)koume/nhs2, ut in Strab. l. 3. p. 166. habetur. Tale est quod Gadiranum templum Posidonius scribit esse kai\ gh=s2 qala/tths2 pe/ras2. Et quod in Homero Proteus Menelaum ita compellat:

*)alla\ s' e)s2 *)hlu/sion pedi/on, kai\ pei/rata gai/hs2
*)aqa/natoi pe/myousi. --- -- --- --

i. e. in Hispaniam, ut interpretatur Strabo l. 1. p. 129. Eodem sensu apud Dion. th/listoi, i. e. remotissimi dicuntur:

Ita legendum, non trilli/stwn, ut vulgo legitur. Unde Claud in 2. Cons. Stilich. ait: Carm. 24. v. 147.

Norandum hic. Galliam olim etiam Iberiam nominatam, ut constat ex Strab. l. 3. ut supra ubi antiquitus Iberiam ait dictam, quicquid foret inter Pyrenaeos montes et flum. Rhodanum, ut verisimile etiam sit eam veteribus extensam usque ad Rhenum, eamque credo causam esse, cur Nonuo l. 23. Dionys. dicatur *(rh=nos2 *)/ibhr Rhenus Iberus. Sed quanto aliter Gorop. Becanus senserit l. Hispanicorum 2. ubi suspicatur *)/ibhr Germanicam esse vocem, quia Germanis Iver idem sit ac Zelotypus, quomodo Rhenus in vet. epigram. zhlh/mwn vocatur. Sed eius sententiae eo minus ratio habenda est, quia apud vett. omnes de hoc Rheni cognomine silentium sit, nec Nonnus homo Aegyptiacus sciverit Germanice Vossius. Nic. Lloyd. Iberia tota ad Christum conversa est Sec. 4. mulierculae captivae opera [orig: operâ], quae cum invocatione nominis Domini Iesu Reginam a gravissimo morbo liberasset [orig: liberâsset], haec fide suscepta [orig: susceptâ] maritum Regem quoque convertit; sicque utcumque ritus Christianos a femina edocti, Rex viris, Regina mulieribus, Christum praedicarunt [orig: praedicârunt], donec iis a Constantino Mag. Episcopi summissi sunt. Rufin. l. 1. c. 10. Socr. l. 1. c. 16. App. Alex. de Bell. Annib. p. 313. etc. Addo hoc unum, quod Iberos purpureis vestibus in pugna amictos, patrio more, fuisse hostibus terribiles, prodit Polyb. l. 3. Ceterum de Iberis Asiae monet Salmas. eos, cum Colchis et Albanis, Scythiae nomine a poetis comprehendi, ad Solin. p. 890.

IBERUS [1] nobilis agitator apud Sil. Ital. Punic Bell. l. 16. v. 355. ubi de Ludis a Scipione in Africa celebratis,

IBERUS [2] fluv. Hisp. nobilissimus, navigabili commericio dives; ab Iberia urbe, totius Europae olim praestantissima, quae hodie censetur Elix esse, dictus. Oritur in Castella vet. in conf. et ex montibus Asturiae, iuxta vicum Fuentibre. Baudr. Becmann. eum apud Cantabros, prope Aquilar del Campo ex binis fontibus, unde nomen Fontibre, quasi Fontes Iberi, oriri ait. Dein partem Bor. Castellae vet. rigat et Navarrae regnum, uti et urbes Calagurim et Tutelam: postea Aragoniam bifariam secans, iuxta Caesaraugustam labitur, recipitque Salonem, Cogedum, Galloecum, Mattinum, Secorum, aliosque fluv. Tandem per portem Occ. Cataloniae, paulo infra Dertosam urb. duobus ostiis, quae Ins. Alphaciam Alfaquens formant, mari Meditetr. excipitur. Supra Variam recipit Argam fluv. ideoque aliquot infra leuc. intrium capax est. Antiquissime dividebat Hisp. in citer. et ulter. sed postea Hisp. ulter. ad solam Baeticam restricta est. Eius ostia a fontibus distant 450. mill. pass. Plin. Dives Iberus Claud. dicitur, de Cons. Mall. et Theod. Carm. XVII. v. 53. rapidus Lucan. Civ. Bell. l. 4. v. 335. Ebro hodie incolis, Ebre Gallis, vocatur. Est et fluv. in Baetica, per Vandaliam fluens, inter Baetim et Anam, leuc. in ostia latus, quam hodie Rio Tinto et Azech vocant. Item fluv. Iberiae Asiaticae Plin. l. 3. c. 3. et l. 6. c. 10. ex Caucaso in Cyrum fluv. mai. defluens. Strabo l. 3. p. 151. 156. 158. et 161.

IBI Indiae gens, quos credunt, ab Hercule originem trahere, ibidemque ab eo relictos, cum Aornum Petram expugnare frustra tentasset [orig: tentâsset], referente Diod. Sic. l. 7. parte post. Sibi vel Sybi Orosio l. 3. c. 19. Asybi Trogo. Sobis est in Curtii l. 10. c. 11. Verum Ianus Gebhardus ibi legit Hinc decurrit in fines Iborum vel Ibiorum: in Exercitationibus ad Q. Ruffum, quod ante ipsum natum censebat Abrah. Ortel.

IBICES CC. inter alia animalia herbatica, quae die muneris rapienda populo concessit, Gordianus apud Iul. Capitolin. in Vita eius. Est autem Ibex, Hebr. [gap: Hebrew word(s)] jaal, quod nomen ab ascensu accepit, eo quod in summis montibus degit, Psalm. 104. v. 18. Cornua habet vastissima, quae a capite usque ad clunes protenduntur, memoratque Scalig. vetulorum cornu pependisse pondo duodeviginti, et in quibusdam nodos 24. numerari totidem Annorum coniecturam. Ea inter pretiosas merces recensentur Ezech. c. 27. v. 15. idque propter multiplicem eorum usum. In Libya enim ingentium poculorum vicem praestare, et si perite excaventur, tricongiorum, refert Aelian. l. 14. c. 16. Ex iisdem arcus in Creta fieri, apud Bellon. exstat. Unde non dubitat Bochart. quin Homeri i)/calos2, Il. d. v. 105. sit Ibex, cum et agrestis capra et in rupibus depreheusa dicatur et habuisse ke/rata e(kkaideka/dwra,

cornua palmarum sedecim, ex quibus Pandaro arcus fabricatus, vide infra. In Haec cornua, ait Plin. l. 8. c. 53. se librant lbices, ut tormento aliquo rotati in petras, potissimum e monte aliquo in alium transilire quaerentes, atque recussis pernicius, quo libuerit, exsultant. Quo pertinent illa virg. Aen. l. 4. v. 152.

Ecce ferae saxi deiectae vertice caprae
Decurrere [orig: Decurrêre] iugis

Quod si earum aliqua in praeceps cadat, tali membrorum sunt robore, ut maneant illaesae, cum similem habeant petris duritiem, in cornibus maxime; quae a capite usque ad nates pertingentia ita eas tutantur, ut ne a petris quidquam timeant, Aelian. Isid. Alii. Porro in cornibus duo esse foramina, per quae respirent, quibusque obturatis pereant ilico, scribit Damit; idemque refert de aegagro, qui cum Ibice idem, Oppian. l. 2.

*ei) de/ tis2 ai)ga/grou khro\n ke/rasin perixeu/oi,
*zwh=s2 e)ce/kleisen o(dou\s2, pnoih=s2 te diau/lous2.
Quod si quis aegagricornibus ceram circumfuderit,
Vitae is intercluserit vias, respirationisque meatus etc.

Plura de hoc animali, storgh=| inprimis earum tum in catulos, cum capti abducuntur, tum in parentes senio confectos: de fabella item Iudaeorum, Ionam ab ibice lactatum, dicentium, vide apud Sam. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 3. c. 23. de partu illarum difficili, apud G. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 3. c. 49.

IBIS quod serpentes, Nilo exundante, devoraret, pro Numine Aegyptiis fuit. Vide Cic. de Nat. Deor. l. 1. c. 36. et Consol. sub fin. Lucian. Iov. Trag. Tom. 3. p. 469. Et quidem tam religiose culta, ut capitis esset, si quis Ibin, sicut et accipitrem, occidisset sive sciens sive ignatus, Herod. Euterpe. Vide quoque Iac. Ouzel. Animadvers. ad Minuc. Fel. Unde iis ante exercitum positis cum parcerent Aegyptii, Pelusium expugnavit, sicque in Aegyptum perunit Cambyles, apud Polyaen. l. 7. etc. De ea sic Solin. c. 32. Circum easdem ripas (Nili viz.) ales est ibis. Ea serpentium populatur ova, gratissmamque ex his ecam nidis suis defert --- Nec tamen aves istae tantum intra fines Aegyptios prosun; nam quacumque Arabicae paludes pennatorum anguium mittunt examina --- in procinctum eunt universae, et priusquam terminos proprios externum malum vastet, in aere occursant catervis pestilentibus, ibi agmen devorant universum: quo merito sacrae sunt et illaesae. Ore pariunt. Nigras solum Pelusium mittit, reliqua pars candidas. Ubi quod ore hanc Aegypto peculiarem avem parere tradit, refellitur a Salmas. ore tantum coire eas, uti corvos, vulgo creditum docente pluribus ad eum p. 418 Porro clysterem inventum earum Plin. facit l. 8. c. 27. et in Alexandria plateas omnes iis cicuribus ac flomesticis refertas esse, apud Strab. legas etc. Quod vero avis haec cum collum et caput sub plumis abdiderit, cordis figuram exprimit, teste Aeliano de Anim. l. 10. c. 39. quodque, ad evitandas feles, in palmis nidificat, ut idem alibi refert, inter Hieroglyphica eordis Deo grati, et mentis generosae ac in celsa virtute quiescentis, recensetur: vide Nic. Causin. Hieroglyph. In eam Idmonem poetam conversum, apud Ovid. habes ut plura hanc in rem, apud G. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 3. c. 74. 78. 82. et 96. Plin. l. 10. c. 29.

IBLIODUNUM IBLIODURUS oppid. fuit Mediomatricum, la Beuville nunc quibusd. Aliis est Conflans en Iarnisy, oppid. Lotharing. ad Ornam amnem, 8. leuc. a virduno Divodurum versus.

IBNU Giulgiul Arabs, Chronologiae vitarum Philosophorum auctor. Voss. de Scient. Mathem. c. 67. §. 25. Auctor vitae Pharabii.

Imp. et Vezirii Turcici

IBRAHIMUS [1] Imp. Turcarum, fil. Achmetis, successit fratri Amurathi IV. A. C. 1640. e carcere diturno aegre extractus. Sed ob voluptates, Imperii neglectum aliaque vitia, a Ianizeris strangulatus est, A. C. 1649. Mahomete fil. surrogato. Mezeraius, contin. Chalcond.

IBRAHIMUS [2] Vezirius, Solimanno II. gratus. Genuensis quibusd. fuisse dicitur, unde Christianis in occulto favens, Imp. contra Persas coucitavit. Mox a Roxolana Sultana apud Imp. labefactatus, et cum hic olim iurasset [orig: iurâsset], se vivo, Ibrahimum non neci daturum, dormiente eo, neci datus est: cum sopor mortis quaedam species videatur. Proditio ipsi multiplex obiecta, et literae quoque ad Carolum v. ostensae. Contin. Chalcondylae, in Solimanno II. Vide Vezirius.

IBREJUM oppid. s. municipiolum Galliae, arce validum, ad Auturam fluv. inter Anetum et Paceium, Henrici Mag. clara [orig: clarâ] de coniuratis ac rebellibus victoria [orig: victoriâ] nobile: nunc Iury. Plurimi nunc Ibriacum appellant, quod est castrum in Aulercis Eburovicibus. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

IBRIONES P. Diacono Briones, pop. Germ. in Bavariae fin. inter Lycum et Oenum. M. Velserus. Aliis Pryoner, incolae Pyrenaei sunt, in Tirolensi Duc.

IBYCUS [1] Lyricus poeta, cuius fragmenta Henr. Steph. collegit. Hunc maxime omnium amore flagrasse [orig: flagrâsse], ex ipsius scriptis constare, scribit Cir. Tusc. Qu. l. 4. Inde proverb. Ibyci grues, quoties sceleribus novo quodam et improviso casu proditis scelesti poenas dant iis, quos laeserunt [orig: laesêrunt]. Id ex huiusmodi quodam eventu natum memorant. Ibycus cum in latrones incidisset iam occidendus, grues forte supervolantes obtestatus est. Aliquanto post tempore, cum iidem latrones in foro sederent, rursumque grues supervolarent,

per iocum intes se susurtabant in autem: *(ai *)ibu/kou e)/kdikoi pa/reisin. Eum sermonem assidentes in suspicionem rapuerunt [orig: rapuêrunt], maxime desiderato iam pridem Ibyco. Rogati quidnam sibi vellet ea oratio, haesitanter et inconstanter responderunt [orig: respondêrunt], subiecti tormentis facinus confessi sunt. Atque ita velut gruum indico poenas Ibyco dederunt [orig: dedêrunt]. Cuiusmodi ferme Plutarch. in de Futili loquacitate. Aus. in Technopegnion de Historns. v. 12.

Antipater ei Epitaphium scripsit. Vide Plat. in Parmen Paus. l. 2. Athen. l. 12. c. 5. Erasm. in adag. Strabo l. 1. p. 59. et l. 6. p. 271. Nic. Lloyd. Addo, quod hic primus variantia quinque planetarum nomina digessit, et instrumentum Musicum, iambis canendis idoneum, excogitavit, quo Romanos Gallosque olim in bello usos, legimus. Sambycam s. Iambycam, vocavere [orig: vocavêre] etc. Vide G. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 2. c. 33.

IBYCUS [2] Rheginus Poeta. Aelian. Hist. Anim. l. 6. c. 51. Schol. Apollon. l. 1.

IBYLLA urbs Tartessia, cives Ibyllini, apud quos auri et atgenti metalla sunt. Steph.

IBZAN Bethlechemites, iudicavit Israelem Annis 7. Iudic c. 12. v. 8. Hunc quidam Hebraeorum putant esse Boaz patrem Obed. patris Isai, patris David.

JC. in notis antiqq. Iurisconsultis, Iulius Caesar. IC. E. V. iusta causa esse videtur, significat, Fr. Gouldmann. *i*s *x*p *n*i *k*a. Inscriptio in inf. aevi numismatibus Impp. Graecorum frequens. Vide supra in Christi Monogramma, et hanc in rem plura, apud C. du Fresne Dissert. de Numism. inf. aevi, n. 25.

ICDIEN Epigraphe, qua [orig: quâ] Walliae Principes, sub emblemate trium pennatum utuntur. Significat, e Saxonico, Ego servus, vel Ipse Servus sum, secundum illud Apostoli ad Galatas c. 1. Inde Baroves Regum Anglo-Saxonum, iuxta linguam eorum vernaculam Theini, et Thani Theigni iuxta Lat. Ministri appellati sunt. Henr. Spelm. in Gloss. Arch.

ICADES Graece *)eka/des2, feriae in honorem Epicuri institutae. Plin. l. 35. c. 2. Iidem palaestras athletarum imaginibus et ceromata sua exornant, et vultus Epicuri per cubicula gestant ac circumferunt secum. Natali eius vicesima Luna [orig: Lunâ] sacrificant, feriasque omni mense custodiunt, quas Icadas vocant. Vide in voce Icadistae.

ICADISTAE Epicurei sic dicti, quod *ta\s2 ei)ka/das2, h. e. vicesimum quemque Lunae diem, quo natus est Epicurus, celebrarent, imagines eius per cubicula circumferentes. Athen. l. 7. p. 298.

ICADIUS praedo, de cuius fato sic scribit Cic. in l. de Fato Ne hercule quidem Icadii praedonis video fatum ullum, nihil enim scribit ei praedictum. Quid mirum igitur, ex spelunca, saxum in crura eius incidisse?

ICARIA [1] vide Icarusa It. vicus in tribu Aegeide ab Icario, Erigones patre. Steph.

ICARIA [2] Strabo l. 10. p. 488. et l. 14. p. 639. Plin. P. Melae, l. 2. c. 7. Solin. vulgo Nicaria, Ins. exigua in mari Aegaeo, inter Samum ad Ort. et Naxum ad Occ. 660. mill. s. inter Chium ad Bor. 40. mill. et Pathmum ad Austr. 25. minime lata est, sed in longitudinem protenditur; In ea templum Dianae fuit, Tauropolion dictum. Eius circuitus est circiter 37. mill. Prius Doliche, Macris et Ichtbyusa vocabatur, nec non etiam Pergamum fuisse nuncupatam, antequam ibi Icarus in mari submergeretur, testatur Paus. ab hac vicinum pelagus Icarium denominatur. Ins. nisi a piratis infestaretur, satis culta esset. Inter eam et Samum scopuli asperrimi sunt, modo fornaces vocati, olim Melanthii, qui nautis celebris ac metuendi maxune sunt, praesertim nocturno tempore. In Ins. parte Or. in maris litore turris est altissima, Fauci dicta, in cuius fastigio lumine nautis hic [orig: hîc] navigantibus signum datur, ut rupes, quae circa ins. sunt, vitent. Ioh. Matal. Mtell. Sub Turcis a 200. An. Antea sub Iustinianis Genuensibus Chii Ins. Dominis. Baudr. Olim haec cum reliquis Archipelagi insulis, quae frequentissimo apud Graecos XII. Insularum aut Dodecani si nomine celebres, praeter Cyprum et Candiam, sub praefectura erat Callipolitana: Unde et Praefectus hic, Praefectus Dodecanisi dictus est, quemadmodum et Turcae hodienum Sanzacko Callipolitano inspectionem harum insularum commendant, Chr. Becman. Hist. Ins. c. 5. Ceterum Icaria urbem habuit cogn. Episcopal. sub Archiep. Rhodio.

ICARIA [3] Ins. in Oceano Bor. fruges nullas habet, sed pisces tantum et animalia, ex quibus vivunt accolae. Hanc nomen habere scribunt ab Icaro, Daedali Scotiae Rgis, fil. qui Insulanis dominatus est, acleges dedit: huius ins. populi advenas nonrecipiunt, nisi forte sit unus tantum, quod quidem nulla alia de causa faciunt, nisi ut ex eo linguam externam percipiant. Ad hanc ins. cum Zuchminus, aliarum insularum Borealium Rex, appulisset A. C. 1390. expulsus armis ab insulanis fuit. Iob. Matal. Metell.

ICARIUM ins. sinus Persici, ostio Euphratis obiecta. Ptol. Strabo l. 14. p. 639. Arriau. l. 7. Carai hodie vel Carge. Vide Ichara.

ICARIUM Mare pars maris Aegaei ab oIcaro Daedali fil. Mare di Nicaria, teste Castaldo. Plin. l. 4. c. 11. 12. et l. 5. c. 31. Strabo l. 2. p. 124.

ICARIUS [1] Oebali fil. pater Erigones, qui cum a Libero patre utrem vini accepisset, ut eius usum mortalibus communicaret, in Atticum agrum sese contulit, ibique pastotibus, qui aestu Solis sitim contraxerant, vinum propinavit, qui cum novo potus [orig: potûs] genere delectati, largius hausissent, altissimoque primum somno, deinde et crapula [orig: crapulâ] correpti essent, toxicum sibi datum rati, Icarium interfecerunt [orig: interfecêrunt], occisumque in puteum proiecerunt [orig: proiecêrunt]. Aderat forte Icario canicula nomine Maera, quae ad Erigonen reversa,

vestem eius mordicus arripuit, illamque sequentem ad opatris cadaver perduxit: quae tantum ex patris nece dolorem concepit, ut, mala multa eius percussoribus imprecata, laqueo vitam finierit, Maeram quoque tam heri quam filiae herilis desiderio ferunt contabuisse, Iovisque miseratione in caelum translatam, in Caniculae stellam conversam esse, Icarium autem in Booten, Erigonem vero in Zodiaci signum, quam Virginem appellamus. Hygyn. l. 1. Fab. 130 l. 2. Astron. Hic Icarus Tibull. dicitur, l. 4. Ad Messalam, v. 8. et seqq.

--- -- Etiam Phoebo gratissima dona
Cres tulit et cunctis Baccho iucundior hospes
Icarus, ut puro testantur sidera caelo
Erigoneque Canisque. --- -- --- --

ICARIUS [2] patria [orig: patriâ] Lacedaemonius, pater Penelopes; Hincillud,

Haec etiam clausas expugnant arma pudicas,
Quaeque terunt fastus Icarioti tuos.

ICARUS [1] Daedali fil. qui una cum patre e Creta fugiens, fretus alarum fiducia [orig: fiduciâ], quum ultra patris iussa altius evolasset [orig: evolâsset], Solisque ardore cera, qua [orig: quâ] pennae continebantur, liquefacta esset, ita ab alis deflueret, decidit in mare, quod est inter Myconem et Gyarum, a quo postea Icarium mare appellatum fuit. Plin. l. 4. c. XI. Ovid. Fast. l. 4. v. 281.

ICARUS [2] Hyperesiensis, Olympionices, Stadium vicit, Olymp. 23. cuius Anno 4. Tlesia [orig: Tlesiâ] Athenis, Archonte, apud Lacedaemonios autem regnautibus Anaxandro et Anaxidamo, Messenii, Anno post Ithomes excidium 39. a Lacedaemoniis defecere [orig: defecêre], unde Bellum Messeniacum II. conflatum, de quo Vide Paus. l. 4. et Marsham. Canon. Chron. Sec. XVII.

ICARUS [3] Asiae fluv. in Oxum, Sogdianorum fluv. influens. Solin. Et ins. iuxta mare Rubrum. Steph. Et mons Attiacae, Plin. l. 6. c. 17.

ICARUS [4] vel ICARIA ins. una Cycladum, quae prius Macris vocabatur, ac Doliche. De nomine Bochart. Icarus, inquit, est [gap: Hebrew word(s)] Icar, Plin. l. 4. c. 12. et l. 5. c. 31. ad verbum, ins. pascui. Quae Etymologia quam quadret, docebunt verba Strab. l. 10. *(/h me\n ou)=n *)ikaria e)/rhmo/s2 e)sti, noma\s2 d' e)/xei, kai\ xrw=ntai au)tai=s2 oi( *sa/mioi. Tamen aliud etymon occurrit, quod huic merito praeferendum. Ins. haec olim Ichthyusa, vel Ichthyoessa dicta est. Athen. l. 1. c. 24. *)ekalei=to de\ kai\ *)/ikmros2 pro/teron i)kquo/essa, dia\ to\ e)n au)th= tw=n i)xqu/wn plh=qos2. Inde Phoenicie dicta est [gap: Hebrew word(s)] I-caure, i. e. ins. Piscium. Vide quoque Icaria. Nic. Lloyd.

ICAUNA vulgo l'Yonne fluv. Gall. Celt. Oritur in Duc. Burg. apud Augustodunenses e montibus Morundiae, s. Morvinnicis, de Morvant, alluitque castrum Chinonium in Morvinno pago, qua [orig: quâ] dioecesim Augustodunensem a Nivernensi dirlmit. Tum attingit Marcelliacum Marcilly, Mariniacum, Silviniacum Sauvigny, Vanacum Tanay, Alnerum Aunoy, et urbem lustrat Clamecium, s. Climiciacum, Clameci, ubi primum navigia tolerat, in prov. Nivern. dein Colonicamk Coulange, Castrum Censorium Chastel Censoy, Malliacum Castellum, Malliacum Villam, Crevantium opp. rigans, ubi recipit Curam amuem, postea Antissiodorum Burg. urbem, Castellum Novum, Eponiacum Espogny, opp. S. Iuliani de Saltu lavat. Hinc receptis Semno et Armancione flum. iuxta Iogniacum, Villam Novam Regis, Senones Urb. Pontes Icaunae Pons sur Yonne, Villam Novam Guiardi labitur; et demum ad Monasteriolum s. Montem Reg. ut quidam volunt, in Campania Sequanae miscetur. Dicitur in pago montoso troctis abundare, pisce aquam torrentem amante. Hunc fluv. Itumnam, vel potius Icummam vocat Gul. Britto Philipp. l. 10. his verbis:

At Senones et terra ferax a flumine Itumna
Usque locum, quo Sequanio Lupa confluit amni,
Et quae Moretum Montemque interiacet Argi,
Herveo comiti volo dimittatur habenda.

ICCIUS Portus unde brevissimus in Britanniam traiectus; Itium Strabo l. 4. p. 199. e)/knon a)/kron Ptol. Camd. est locus Caleto vicinus, in Comit. Bononiensi in Picardia, Vissent indigenis, Angl. Widsant, Flandris Isten, Nautis Esseu. Nunc castrum tenue cum portu in ora maris Britann. ad Fretum Gall. 3. leuc. a Caleto in

Occas. 4. a Bononia in Bor. 6. ab ora prox. Angliae in Afr. Icctum vero prom. est Blanest, cum vico cogn. in ora, prope Icium port. 3. a Bononia leucis. Baudr. Vide quoque Icius portus. Caes. de Bell. Gall. l. 2. c. 2.

ICCIUS Rhemus, primus suae civitatis Legatus, ad Caesarem a suis missus. Idem. Ibid. l. 2. c. 1.

ICELOS unus filiorum Somni, cui ab assimulando nomen factum. Ovid. Met. l. 11. v. 639. et seqq.

--- --- At alter
Fit fera, fit volucris, fit longo tempore serpens.
Hunc Icelon superi, mortale Phobetora vulgus
Nominat. --- -- --- --

ICELUS Galbae Imp. libertus, quem annulis donatum equestri nomine Martianum appellitabant, magna [orig: magnâ] in ea aula potentia [orig: potentiâ] et gratia [orig: gratiâ]. Tac. Hist. l. 1. c. 13. In eum occiso Galba [orig: Galbâ], ut in libertum palam, Othonis iussu, animadversum. Ibid. c. 46. Vertrunius Maurus Hicellius legendum censet, additque ei praenomen Caius fuisse atque unum eundem fuisse, ex vet. Galbae concubinis.

ICENI pop Albionis, in ora Or.ad mate Germ. Simeni Ptol. Cenimagni Caes. quorum regio Essexia in Anglia, teste Nic. Lloyd. et Caes. de Bell. Gall. l. 5. c. 7 Sed Camd. est Suffolcia, Norfolcia, tractus Cantabrigiensis, et Huntingdonensis, ubi olim East Angliae regnum, quem Vide. Eorum Venta Icenorum caput erat. Habebantque ad Occ. Caticuchlan.

ICENORUM Stratum Ikenild-street, una e 4. viis celeberrimis, Angliam totam a diversis plagis percurrentibus; prisco Romanorum opere Britannorum mixto elaboratis. De qua, ut et reliquis vide Camd. Britan. Henr. Spelm. Gloss. Arch. etc.

ICESIA ins. iuxta Siciliam, Panaria Fazello. Didymae proxima et Liparae, ab ea 8. mill. pass. in Ort. recedens, circuitu 6. Thermissa Strabo l. 6. p. 275. et 276. ob aquas calidas; Ferr.

ICETAS post Dionem interfectum, tyrannidem Syracusarum invasit; ita ut ille Acradinam et Neapolim teneret; Dionysius Ins. Syracusas quoque, Timoleonte Leptinen, qui Eugyum. tyrannide oppressum tenebat, ex urbe expellere conante, aliquandiu oppugnavit: sed mox re infecta [orig: infectâ] Leontinos, unde eruptionem fecerat, rediit. Idem conatus est Timoleontem, subornatis duobus sicariis et percussoribus dolo intersicere, sed cum hi Adranum, ubi erat Timoleon, venissent, eumque sacrificantem offendissent: alter eorum forte ibidem quendam conspieatus, qui Patrem ipsius interfecerat, omisso Timoleonte, ad quem interficiendum venerat, Patris sui inter fectorem percussit: quo facto ensem tenens confestim se in altam quandam rupem saltu corripuit: alter vero aram tangens a timoleonte facti veniam petivit, pollicitus se ei omnia patefacturum. Ita miro quodam casu Timoleon servatus: Icetas tandem a timoleonte superatus et occisus est. An. 2. Olymp. 110.

ICHABOD fil. Phinees filii Heli Sacerdotis. 1 Sam. c. 4. v. 21. Lat. uhi gloria?

ICHANA opp. Siciliae, obsessione Syracusiorum nobile. Steph. Cuius incolae Ichanenses.

ICHARA ins. sinus [orig: sinûs] Persici ante Euphratis ostia. Plin. l. 6. c. 28. vide Icarium. Carai quibusd.

ICHNAE urbs Macedoniae, unde Themis Ichnaea, quam persequens Iuppiter kat' i)/xnos2 apud Ichnaeos deprehendit. Item civ. in Or. Steph. Plin. l. 4. c. 10.

--- -- *qeiai\ d' e)/san e)/ndoqi pa=sai,
*q(/ssai a)/ristai e)/san, *diw/nh te *(rei/hte,
*)ixnai/h te *qe/mis2, kai\ a)ga/stonos2 *)amfitri/th.

*)adrh(steia di=a kai\ *)ixnai/h se fula/ssoi,
*parqe/nos2 h( pollou\s2 yeusame/nh *ne/mesis2.

Item regio Macedoniae. Hesych. *)ixnai/hn, xw/ran th\n *makedoni\as2, e)/nqa to\ mantei=on o( *)apo/llwn kate/xe kai\ tima=tai. Nic. Lloyd.

ICHNEUMON Heracleopolitis olim cultus, Clem Alex. Protrept. p. 19. et Aelian. de Anim. l. 10. c. 47. ubi et Latonae ac Lucinae eos sacros fuisse, scribit. Arsinoitis contra neglectus, ut quibus crocodili summo in honore erant, quorum ova non solum conterere, sed et ipsos necare ichneumon solet, ut mox videbimus: adde supra de Crocodilo dicta. Graece i)xneu(mwn, item i)xneuth\s2: quod rostro suo praelongo quaerat et investiget; recentioribus u(/llos2, et Latine Sullus, ut in versu Dracontii,

quod more suis rostrum semper in terra habeat: animal fluviale, vel potius a)mfi/bion Strab. et Vitruv. Salmas. terrestre solum Plin. l. 8. c. 24. notum hac gloria [orig: gloriâ] maxime (internecini cum aspide belli) in eadem natum Aegypto. Mergit se limo soepius, siccatque Sole. Mox ubi pluribus eodem mode se coriis loricavit, in dimicationem pergit. in ea caudam attollens, ictus irritos aversus excipit, donec oblique capite speculatus invadat in fauces. nec hoc contentus, aliud haud mitius debellat animal. Crocodilum sc. cuius dentes primo, mox intus fauces, dum trochilus avis repurgat, Idem c. 25. in qua voluptate somno pressum conspicatus ichneumon, per easdem fauces, uttelum aliquod, immissus, erodit alvum. Similis erocodilo, sed minor ichneumone, in eodem Nilo scincos est etc. Ubi quod de eius cum aspide bello habet, illustratur hisce Nicandri in Theriacis,

Nempe cum parvum os habeat ichneumon, et minime ad morsus dehiscens, adeo ut manum hominis, cum clausum est in pugnum, morsu appetere nequeat, ubi videt, se non posse aliter conficere hostem suum, luto Sole siccato loricatus ad flumen cum trahit et submergit: mere terrestrem enim serpentem esse aspidem notum. Neque hoc solum in utrumque hostem modo pugnat, sed et ova eorum diligenter investigat, illaque, cum reperit, dissipat et frangit. Atque hinc perniciosus vocatur Mart. l. 7. Epigr. 86. Cuius epigraphe de se v. 5.

Delectat Marium, si perniciosus ichneumon,
Pica salutatrix si tibi, Lause, placet.

Ceterum similiter parit et iisdem vescitur, quibus canes et feles, teste Philosopho, caniique parvo similis Diod. Sic, inter feles (quas et cauda [orig: caudâ] refert, et murium captura [orig: capturâ], quo fine catulos eius Alexandriae divendunt rustici) recensetur Plin. l. 10. c. 63. de generatione terrestrium, Murem Pharaonis hodie appellari ferunt: nonnulli et murem lndicum, apud Oppian. sed perperam. Vide de illo plura, apud Aelian. l. 8. c. 25. Athen. l. 9. c. 10. Salmas. ad Solin. p. 446. et seqq. G. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 3. c. 73. et 74. Alios.

ICHNOGRAPHIA Graece *)ixnografi/a, modulus dispositionis est futurae structurae, quae in plano prius deformabaturin charta aliqua aut membrana; unde postmodum formarum in solo areae descriptio capta, quam u(pografh\n tou= kti/smatos2 vocabant. Succedebat *)orqografi/a, quae operis futuri rectam faciem modice depictam ostendebat: et *skhnografi/a, quae non frontis solum, sed et totius corporis aedificii imaginem, cum laterum abscedentium adumbratione formatam, praeferebat. Salmas. ad Solin. p. 821. Galli planum vocant. In linea tela id plerunq ve factitatum esse, innuit Stat. l. 3. Sylv. 1. v. 117. et seqq.

Nec mora, conscripta formatur imagine tela:
Innumerae coiere [orig: coiêre] manus, his coedere silvas,
Et laevare trabes: illis immergere curae
Fundamenta solo

Ad quem l. Vide Barth. et plura de Vett. Ichnographia, apud Vitruv. l. 1. c. 2.

ICHNUSA dicta est ins. Sardinia, quod ad similitudinem vestigii facta sit. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 12. v. 356. de Sardinia,

--- --- --- --- --- --- Terras
Enormes cohibet nudae sub imagine plantae,
Inde Ichnusa prius Graiis memorata colonis.

Humanae in speciem plantae se magnafigurat.
Insula Sardoam veteres dixere [orig: dixêre] colons.

ICHOBALUS Astartae Sacerdos, Phelletem peremit, et regnavit apud Tyrum Annis 32. Vide Ithobalus.

ICHONUPHYS Sacerdos Heliopolitanus, cum quo Eudoxus Cnidius, in Aegyptum cum Platone profectus, ut anni rationem accuratius addisceret, versatus est. Didicit autem a Sacerdotibus illis *ta\ e\pitre/xonta th=s2 h(me/ras2 kai\ th=s2 nukto\s2 mo/ria tai=s2 triako/sais2 e(ch/konta| pe/nteih(me/rais2 ei)s2 th\n plh/rwsin tou= e)niausou xro/nou, diei ac noctis particislas supra 365. dies ad anni complementum excurrentes, quod hucusque Graeci ignoraverant. Diog. Laert. in Eudoxo. Vide quoque supra, hac in voce, et plura in eam rem, apud Ioh. Marsham. Canon. Chron. Sec. X. ubi de Anno Aegyptiorum, nec non sec. XVIII. ubi de Octaeteride.

ICHTHYOCOLLA inter tentipellia Vett. faciei cutem erugantia ac extendentia. Plin.l.32.c.7. Ichthyocolla appellatur piscis, cui glutinosum est corium: idemque nomen glutino eius --- --- --- quod quidam ex ventre, non e corio, fieri dicunt, ut glutinum taurinum. Laudatur Pontica, candicans et carens venis squamisque, et quae celerrime liquescit --- --- --- Utilem eam in capitis doloribus affirmant, et tetanothris. Inventum, inter alia, Daedali, apud eund. l. 7. c. 56. ubi tamen lithocollam sunt qui legant. Exos Rondeletio hic piscis est, de Pise. fluv. c. 8. Germani, ad quos a Danubio etiam 600. advehitur librarum, dixere [orig: dixêre] haussen: quia magnitudine domum exiguam refert: indeque glutinum eius (quod non minus e corio, quam ventre, paratur) vocatur hausleim, i. e. husonis glutinum; ac generali vocabulo fischleim, h. e. piscium glutinum; item mundleim, i. e. orale glutinum: quia ore madesit, ut facilius couglutinet. Sic fabris lignariis, aliisque Artificum, in emplastris, in strumentis Musicis, chartis, insuper eximie hic piscis servit. G. Ioh. Voss. de orig. prog. Idol. l. 4. c. 48.

ICHTHYOPHAGI populi Sinarum. Ptol. ubi nunc Sciantonensis et Nanquinensis prov. in parte Or. regni, Sanso, Et apud Agatharchidem populi orae inter Carmaniam ad Occid. et Gedrosiam ad Ort. Apud Plin. l. 6. c. 23. 28. et 29. vero insulae Arabiae Fel. in ora Or. sic ab esu piscium dicti. Horum regio magna ex parte arboribus caret. Raritas in ea aquarum, et domestici cibi maxima est. Vescuntur piscibus, tum ipsi, tum eorum pecora, et aquas fluviales ac fossiles potant. Pecorum carnes piscibus praebent, domicilia ex ossibus cetorum, et ostreorum conchis frciunt. Trabium et fulcrorum usum costae praebent, portas maxillae: e vertebris fiunt mortaria, in quibus pisces subiguntur, et

ad solem assantur; postea ex his panem conficiunt. frumenti, paululum admiscentes. Nam et molas habent, quamquam ferrum non habeant, quod nequaquam mirandum est, id enim aliunde afferri non potest. Concidunt eas, cum attriatae sunt lapidibus iis, quibus et sagittas et missilia praeusta exacuunt. Pilces partim in cuppis panariis assant, partim (quod frequenter sit) crudos edunt. Capiunt autem eos retibus ex cortice palmarum factis. Ceterum, non unos eos fuisse, sed quosdam Arabici sinus oram, in parte Troglodytarum, habuisse, Agatharchides testis est. Quin etiam Diod. Sic. Ichthyophagos ab ora Carmaniae ac Gedrosiae, usque ad intima sinus [orig: sinûs] Arabici tenuisse prodit; qui sinus ab uno latere Troglodytas praetentos habet, ab altero, Fel. Arabiae populos. quod si verum st, quosdam eorum etiam in illa parte fuisse censendum est, qua [orig: quâ] Indus fluv. in mare evolvitur. Unde erroris ansa P. Melae, qui Insulam Solis, quae in ichthyophagorum Carmaniae vicinorum sinu iacet, contra Indi ostia metatur. Plin. item, Pomp. verbis deceptus, illam in eo traiectu ponit, qui Taprobanem et latus Indiae Meridionale interfluit etc. qua de re vide pluribus disserentem Salmas. ad Solin. p. 1178. et seqq. ubi verba haec explicat. Post Indos --- --- --- regiones Ichthyophagi tenent, quos subactos Alex. Mag. in reliquum iussit abstinere a piscibus: nam antea sic alebantur: Plin. vero de iis agit, l. 6. c. 23. et 29. Herod. l. 3. c. 19. et 20. Strabo l. 2. p. 9. 23. et 133. l. 15. p. 720.

ICHTHYS [1] Graece *)ixqu\s2, acrostichis est, quam ex carminibus Sibyllae Erythraeae, de Iudicio extremo, Euseb. de V. Const. l. 5. sive Orat. ad Coet. Sanct. c. 18. et Augustin. de Civ. Dei l. 18. c. 23. afferunt: ubi ex primis versus [orig: versûs] cuiusque vocabulis haec verba componuntur, *)ihsou=s2 *xristo\s2 qeou= ui(\os2, *swth\r, ut Christophorsonus, Eusebii Interpres, felicior isto, cuius interpretatione Augustin. usus est, congruarum literarum vocibus versum quemque inchoans, reddidit, Iesus Christus, Dei Filius, Servator; Ex quorum verborum initialibus literis vox *)ixqu\s2, i. e. Piscis, colligitur: quo nomine mystice Christum intelligi, Augustin. d. l. monet, eo quod in huius mortalitatis abysso, velut in aquarum profunditate, sine peccato esse potuerit. Vide Tob. Pfanner. Theol. Gentil. pur. l. 1. c. 4. et supra in voce Acrostichia.

ICHTHYS [2] Elidis in Achaia prom. Plin. l. 4. c. 5. Strabo l. 15. p. 836. Athen. l. 8. p. 346. Thucyd. Iardan. Theveto. In ora Occ. inter Chelonatem sinum, et ostia Alphei fluv. De quo Itin. l. 2.

ICIANI Camd. Icborough, opp. Norfolciae, in Icenis. Talboto est Thetford, opp. eiusdem tractus [orig: tractûs].

ICIDII Dii, apud Solin. c. 2. Praeneste --- a Caeculo (conditum) quem iuxta ignes fortuitos invenerunt [orig: invenêrunt], ut fama est, Igidiorum sorores. Ubi Igidii, pro Icidii, ex Gr. *oi)ki/dioi; Lares familiares sunt, qui in Glossis qeoi\ kapoiki/dioi, alibi oi)ki/dioi, appellantur. Divos Fratres vocat Serv. ubi de Caeculo eodem et Praenestina urbe: Arnob. agens de Laribus, qui Ocrisiam in foco gravidam fecerunt [orig: fecêrunt], unde natus Rex Servius, simili fabula [orig: fabulâ], Conserentes Deos, vide supra in voce Conserentes, et plura hanc in rem, apud Salmas. ad Solin. p. 64.

L. ICILIUS [1] Tr. Pl. legem tulit, M. Val. Max. Sp. Verginio Tricosto Caelimontano Coss. A. U. C. 397. ut Aventinus mons plebi ad aedificia concederetur. Vide Dion. Halic. l. 10. p. 659. Liv. l. 3. c. 54.

L. ICILIUS [2] Tr. Pl. T. Geganio Macerino P. Minutio Augurino Coss. A. U. C. 261. legem tulit: Ne quis Tribuno ad pop. contionanti contradiceret, neve eum interpellaret. Vide Dion. Halic. l. 16. p. 410. Liv. l. 2. c. 58.

ICIODORUM vicus Galliae, in Arvernis ad fluv. Elaver. memoratus Greg. Tur. l. de gl. Cenfell. nunc Issoire dicitur. In Schola Icciodorensi literas didicisse Praefectus Arvernorum Ep. legitur: Icciodorensis coenobii mentio fit, in libello de 2. Translatione S. Austremontii, vide Hadr. Vales. Notit. Gall. Item vicus Gall. in finibus Turonum, confinis biturigibus Cubis, vulgo Iterre, alias Iseure, ad Crosam fluv.

ICIUS Portus in Morinis est, e quo Caes. in Britanniam solvit, de Bell. Gall. l. 5. c. 1. A Ptol. inter Frudis vel suminae ostium et Gesoriacum, navale Morinorum, quod ulteriorem: s. superiorem horum portum a situ idem Caesar vocat, collocatur Icium prom. in quo haud dubie portus Icius erat: qui hodie Vales. est Stapulae Estaples en Boulonnois, portus in Morinis ad os Quantiae fluv. adversus cellae S. Iudoci. Videntur huicloco nomen dedisse Icii, pars Morinorum, a quibus nomen Ventae Iciorum vel Icinorum in Britannia, Coloniae Iciorum a portu huc profectorum, Hadr. Vales.Not. Gall.

ICONICUM Simulacrum apud Suet. Calig. c. 22. Templum etiam Numini suo proprium --- --- --- instituit. In Templo simulacrum stabat aureum iconicum: ex Graeco ei)koniko\n, quid proprie sit, ex Plin. discimus l. 34. c. 4. Effigies hominum non solebant exprimi, nisi aliqua [orig: aliquâ] illustri causa [orig: causâ] perpetuitatem merentium, primo sacrorum certaminum victoria [orig: victoriâ], maximaeque Olympiae: ubi omnium, qui vicissent, status dicari mos erat. Eorum vero, qui ter ibi superavissent, ex membris ipsorum similitudine expressa [orig: expressâ], quas Iconicas vocant. Statua viz. ex membris alicuius similitudine expressa. Cuiusmodi proin statuae ut exactislime fierent, ad magnitudinem corporis tou= trisolumpioni/kou, Hellanodicae curabant.

Vide Lucian. peri\ *)ero/nwn. Hinc Plato in Phaedro, p. 235. u(pioxnou=mai, xrush=n ei)ko/na i)some/trhton ei)s2 *delfou=s2 a)naqh/sein. Cuius ritus inprimis Cretenses instauratores fuisse Paus. Eliacis auctor. est. Plerumque veroaeneae erant, ut palam est ex hisce Aristides kata\ tw=n e)corxoum. oi(=on to\n *dwri/e/a to\n *(ro/dion, kai\ *glau=kon to\n *karu/stion, kai\ *mi/lwna dh\ kai\ *poluda/manta, kai\ pantas2 w(=n ei)ko/nes2 xalkai=, ubi per illos omnes, quorum tcones oeneoe, intelligit, quotquot inter athletas fuere [orig: fuêre] celeberrimi etc. Vide in hanc rem plura, apud C. Paschal. Coron. l. 6. c. 8. ubi de Hieronicis Olympiis, et statuis illorum.

ICONIUM urbs Lycaoniae Archiepiscopal. sub Patr. CP. et caput, inter Cappadociam et Ciliciam, capta a Godofr. Bullionaeo, A. C. 1097. iterum a Friderico Barbarossa Imp. A. C. 1190. postquam ibidem Emanuel Imp. Graec. a Turcico Sultano turpiter victus fuislt, A. C. 1173. Dein relapsa, sub iugum Barbaricum, sub Saracenis primum, dein sub Sultanis fuit, e quibus Sultanus, Icaviensis vicit Conradum III. in Bello Sacro, et Galliae cum eo Regem; ultimus Cladinus vel Azatines, ob irruptionem Tartarorum e regno fugit, Otrugarele Carmaniae praefecto; cuius dein filium Ottomannum Caramaniae Regem creavit, unde hodierni Turcarum Impp. Factum hoc A. C. 1296. Hic [orig: Hîc]. cum Cataphryges, ab Ecclesia ad se venient es rebaptizassent [orig: rebaptizâssent], Synodo habita [orig: habitâ] A. C. 256. decretum est; Haereticorum Baptismum nullum esse, Firmiliano inprimis id urgente. Unde Orientis Episcopi a Stephano Ep. Rom. excommunicati, transiitque incendium in Africam quoque. Vide Cyprian. Ep. 70. et 71. etc. Cogni hodie, quo nomine et regio ipsa vocatur. *poli/xnion eu)= w)|kisme/non vocat Strabo l. 12. p. 658. Etiamnum am pla est et probe munita, Caramaniae late sumptae caput, ubi Praefectus totius reg. degit, sub Turcis. 100. mill. circiter ab ora maris Pamphylii in Bor. Baudr. de Regno vero Sultanorum Iconiensium, quod a conditore Sultano Aladine, ex Tangrolipicis familia oriundo, Aladinium quoque dictum, ipsorumque successione, ac rebus, contra Constantinopolitanos inprimis Caesares, admirando successu gestis, vide Ioh. Forbes. Instruction. Hist. Theologic. l. 4. c. 22. n. 2. et seqq.

ICONOMACHI ICONOCLASTAE vulgo dicti, qui imagines Dei, Christi et SS. e templis summovent confringuntque illarum usu penitus in religione damnato. Quales inter alios Leo Isauricus olim, Constantinus Copronymus, Leo IV. Theophilus, Bardas, Imperatores Graeci, ut et Reformatores Sec. Praeteriti, ab adversariis proin hoc epit heto notati. Historia paulo altius repetita sic habet. Post Scripturae non silentium modo, ucrum etiam interictum, primitivam Ecclesiam nullas habuisse imagines, habuisse vero Simonis Magi, Basilidis, Carpocrationis, etc. posteros, refert Irenaeus l. 1. c. 23. et 35. Epiphan. haer. 27. etc. Introductus illarum usus Historicus, A. C. 395. Paulo Ep. Nolano auctore, Martin. Chemn. de Imaginibus: Basilio, Cyrillo, Augustino, Chrysostomo renitentibus: Epiphanio enim velum Christi imagine ornatum discerpente. Arnob. l. 8. Eodem tempore, quo invocatio Sanctorum, Augustino et Epiphanio acri. ter sese opponentibus, invehi coepit, Laetus in Comp. Univ. Hist. Gregorius quoque Mag. ad Seren um Ep. Massiliensem, qui imagines confregerat, posse eas tolerari, ut libri sint Laicorum, scripsit. Postea a Cnstantino Papa A. C. 712. qui sanctis imaginibus venerationem constitutam ab Ecclesia denegarent, damnati, Sigon. de Regno Ital. l. 3. Gregorius Dialogus Successor, ad excitandam multitudinis imperitae memoriam, retinendas statuit. Idem, A. C. 715. Sed illas templis eiectas concremari iussit, in Or. Leo Isauricus, successoresque eius, de quibus iam supra. Constantinus Conc. Oecum 7. A. C. 754. illas Idola vocanda censuit, eo quod divina natura Christi pingi non possit, Humana vero, cum exaltata sit, ut et Sanctorum, coloribus exprimi nequeat. Zonar. tom. 3. Cedren. in Hist. Cuius ingenium cum Leo fil. retineret, Irene uxor huius mortuo marito, excitata a Paulo Patr. primo Byzantium Conc. convocavit, quod cum turbatum esset, exarmatis primus adversariis, Nicaeam transtulit, A. C. 788. Oecum. 8. dictum, in quo rebus ita instructis, ut nemo contradicere auderet, decretum, Imagines non tantum haberi posse ad usum historicum, sed illas, ex mandato divino Ecclesiis necessarias esse, imo venerandas, salutandas, osculandas, colendas, et adorandas, cereis etiam, suffitu, etc. honorandas: Effosso Constantini soceri cadavere, et Constantino fil. qui imagines denuo deturbabat, excaecato. Huic Conc. Carolus Mag. Francofurtanum opposuit, A. C. 794. ubi usu Historico probato, adoratio damnata, et Nicena Synodus velut Pseudosynodus reiecta est. Post Irenen Leo Armenius iterum tolli imagines imperavit. Theophilus, ne pingi quidem voluit. A. C. 830. Circa quod tempus synodus Paris. nec stulta [orig: stultâ] praesumptione abolendas, nec superstitiosa [orig: superstitiosâ] assertione adorandas, sed memoriae causa [orig: causâ] habendas, conclusit: Claudius vero Taurinensis Ep. prius Caesaris Ludov. Pii contionator aulicus, cunctas Basilicas suae dioeceseos picturis atque imaginibus nudavit. Pap. Masson. in Hist. Gall. P. Martyr, in 1. Reg. c. 7. Verum Theodora Theophili uxor, Constantinopoli imagines restituit, A. C. 842. quarum a Barda iterum sublatarum cultum, Basilius rursus confirmavit, Conc. Oecumen nono, Constantinopoli habito, A. C. 863. et 871. A quo tempore per complura saecula hic mos, subinde tamen reclamantibus quibusdam, viguit, donec Saeculo Praeterito, Heroibus divinitus excitatis, Reformatio coepta, mutis his falsisque Doctoribus summotis, priscus Eccl. plendor redditus, et CHRISTUS, qui imago Patris est, Coloss. c. 1. v. 15. fidelibus in Verbo et Sacramentis, ob oculos depingi, Gal. c. 3. v. 1. memorioeque potius, 2 Tim. c. 2. v. 8. infigi denuo coepit, in Helvetia, Germania, Gallia ex parte, Anglia, Sept. aliisque regionibus.

Icius, et Iciacus. Eius praeter Strab.l. 9. p. 43. meminere [orig: meminêre] Scylax, et Phanodemus apud Steph. et Liv. l. 31. c.45. Item Appian. Alex. l. 5. *)emful. Sed et Antipater Sidon. Epitaphio in Homer. Antholog. l. 3. c. 25. ubi braxu/bwlon appellat, i. e. brevis glebae insulam, angustam scilicet et perpusillam. Nomen ab angustiis factum (ait Vir magnus.) Id enim Syris est [gap: Hebrew word(s)] Ico, a verbo [gap: Hebrew word(s)] uk, i. e.coarctare. Prope Pelasgicum Sin. inter Euboeam ad Austr. et Peparethum ad Bor. 20. circiter mill. ab utraque. Baudr.

ICOSAPROTI Viginti-primi, Icosaprotia, Viginti primatus not. l. fin. v. mist. ff. de muner. et honer. apud Ioh. Calvin. Lexic. Iur. Ex Graeco *ei)kosa/prwtoi, de qua dignitate vide Budaeum in Adnotat.

ICOSIUM Mauritaniae Caesariensis opp. et colonia, Acor, teste Castaldo, ab Herculis comitibus condita. Hercule enim illac transeunte, viginti, qui a comitatu eius desciverant, locum deligunt, iaciunt moenia, ac ne quis posito a se nomine gloriaretur, de condentium numero, urbi nomeni datum, Solin. Episopal. fuit sub Archiep. Caesariensi; inter Tipasam et Rusconiam, ad mare. Ferrar. Plin. l. 5. c. 3.

ICRIUM cenotaphii gnorisma, apud Athenienses olim, signumque fuit patrium ac legitimum, ubi quis patria [orig: patriâ] excidens inibi haud foret sepultus. Icrium vero, ex Graeco i)/krion, surrectum est lignum, vide Cael. Rhodigin. Antiqq. Lection. l. 10. c. 5. et l. 17. c. 19.

ICTAEUS Tarentinus, nobilis palaestrita, toto vitae tempore Veneris expers fuit, ut arti accommodatior esset, tanta illi gloriae libido. Aelian. Var. Hist. Legeautem Icchus, locus est l. 11. c. 3. Vide eund. de Anim. l. 6. c. 1. Vide sic etiam Paus. in Eliacis, nec non Platon. de Legg. l. 8.

ICTERUS Graece i)/kteros2, avicula flavi coloris. Plin. l. 30. c. 11. quae si spectetur, sanari id malum (icterum, s. morbum regium) tradunt t avem mori. Hanc puto Latine vocari galgulum, Hinc ei nomen a morbo, cui medetur; morbo autem ab oculis mustelae, s. viverrae auricoloribus, quam i)kti/da vocant Graeci. Idem vero regius, quoniam mulso rebusque pretiosis et exhilarantibus curatur: Celso arquatus etiam, s. arcuatus, a colorearcus caelestis, Scribonio aurigo dicitur. Indidem Icterias gemma, Plin. l. 37. c. 10. aliti lurido similis, ideoque existimata salubris contra regios morbos, idem ubi quatuor eius genera recenset. Hinc Icterius lapis, de quo vide supra aliquid in voce Hirundo. G. Ioh. Voss. de orig. et Progr. Idol. l. 3. c. 96.

ICTUMULORUM Vicus apud quem aurifodinae erant, haud dubie supra Vercellas, non procul in Alpium radicibus fuisse ex Strab. verbis claret, l. 5. Pl 218. *kai\ e)n *ou)erke/llais2 xruswru/xion h)=n, kw/mh d' e)sti\ plhsi/on *)iktoumou/lwn, kai\ tau/ths2 kw/mhs2. Plin. l. 33. c. 44. Exstat lex Censoria lctumulorum aurifodinae, qua [orig: quâ] in Vercellensi agro cavebatur, ne plus 5. milibus hominum in opere publicani haberent. Ex duabus vocibus conflari videtur oi( tou= *)/iktou mou=loi, i. e. Ictimuli, quia Icti cuiusdam viri nobilis muli hic [orig: hîc] stabulati fuerint, unde vicus dictus Ad Ictimulos.

ICULISNA vel ECOLISMA, vulgo ENGOLESME, vel ANGOULESME, urbs Galliae, celebris Ep. sedes; primum memorata Aus. Ep. 15. v. 22.

Iculisna quum te absconderet,
Et invidebam devio ac solo loco
Opus Camenarum tegi.

Ubi urbem devium ac solum locum vocat poeta, non quod male sita, vel in agro sterili et iniucundo, sed quod extra viam militarem. In priscis Not. inter prov. Aquitaniae secundae civitates sex tertio loco ponitur, ante civitates Santonum Pictonumque clarissimas: soli Burdigalae Metropoli et Aginno postposita. In recent. Notit. sub Burdigalensi Metrop. post Pictavensem et Santonensem, tertius est Ep. Engolismensis: e quibus Lupianus Conc. Aurelianensi 1. et 2. Aphthonius Aurelianensi 5. Nicasius Matisconensi 2. Namatius Remensr subscripsere [orig: subscripsêre]. quibusdam urbs olim Agesina dicta, adeo que illa caput Agesinatum, quos Pictonibus iunctos memorat Plin. l. 4. c. 19. fuisse videtur. Ager ei subiectus, vulgo l'Angoumois vel l'Engoumoisin, inter Pictones, Santones, Lemovices et Petrocorlos intercipitur. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall. et supra in voce Encolisma et Inculisma.

ICUNCULA Puellaris in Magico Veterum in strumento, occurrit apud Suet. Ner. Claud c. 56. Icunculam puellarem, cum quasiremedium insidiarum a plebeio quodam et ignoto muneri accepisset; detecta [orig: detectâ] confestim coniuratione, pro summo Numinetrinisque in die sacrificiis colere perseveravit: volebatque credi monitione eius futura pranoscere. Moris nempe fuit hominibus praestigiatoribus et planis remedia adversus omnes morbos casusque vendere, quae sem per circumferri facilia essent. Cuiusmodi quoque an nulli illi erant farmaki/tai s. fusikoi\, quorum mentio apud Aristoph. aliosque, ut et supra, in voce Eleasarus, nec non Iarchas. Item laminae, Arnob. memoratae l. 2. etc. Vide infra ubi de Periaptis, et plura hanc in rem apud Casaub. ad l. c. ut et in voce Sigilla.

ICUS Ins. parva maris Aegaei, prope Pelasgicum sinum, inter Euboeam ad Austr. et Peparethum ad Bor. 20. mill. utrinque, vide Strab. l. 9. p. 436. et Liv. etc.

ID in notis antiqq. Iudex; interdum Idus, item iudicatum. I. D. inferis Diis, vel in dimidio. I. D. C. iuris dicendi causa. ID. E. idem est IDQ. Idemque etc. significat, Fr. Gouldmann. ubi supra.

IDA [1] hodie mons Troade, mons altissimus, qui ad Troadem spectat, totius Hellesponti altissimus, Diod. Sic. l. 17.

cuius cacumen Gargarus Strab. l. 10. p. 472. 475. l. 12. p. 574. l. 13. p. 581. 583. et 604. Athen. l. 15. p. 682. dicitur. In hoc monte Paris sententiam tulit pro Venere, de pomo aureo adversus Palladem et Iunonem. Ovid. Fast. l. 6. v. 15.

Hinc enim orta 9. flum. Athen. aliis 15. licet fama [orig: famâ] quam natura [orig: naturâ] maiora, et quorum plurima Plin. suo tempore exaruisse tradit. Umbram Tryphiodorus.

Dionys. *)/idh kalliko/moisin u(pai\ drusi\ thleqo/wsa. Nic. Lloyd. Vide P. de la Valle Itin. tom. 1. Plin. l. 5. c. 30.

IDA [2] mons Cretae Psiloriti hodie Bellonio, ut plurimum nive conspersus, inde Idaea Creta dicta, item Troia. Steph. Plin. l. 4. c. 12. Hinc inter Albos montes huius Ins. quos Graeci quoque leuka o(/rh propterea, quod iuga eorum numquam nix deserat, appellant, recensetur Plin. l. 16. c. 33. ex Theophrasto Hist. Plant. l. 4. c. 1. Vide supra in voce Albi Montes, item Dicte, it. infra, de sepulchro Iovis in hoc monte, in voce Iuppiter.

IDA [3] sinus a monte Ida, s. Troade dictus, vett. sinus Adramystenus, hodie Golfo di Ladramiti. Vide Idaeus.

IDACIUS [1] s. ITHATIUS vel HIDATIUS Ep. Hispanus, sub Valentiniano III. auctor Chronici, ab An. 8. Theodosii, ubi Hier. Chron. desinit, usque ad An. 8. Leonis Imp. s. A. C. 464. Eidem tribuuntur Fasti Consulares, Isid. de Viris Illustrib. c. 9. Sigebert. in Cat. c. 18. et in Chron. A. C. 490. Voss. etc.

IDACIUS [2] Clarus Ep. floruit in Hispania, A. C. 380. Zelo contra Apollinaristas ferme ultra decorum in vectus, pietate et eruditione alias celebris. An libb. 3. contra Varimundum Diac. Arianum, auctor. an alius Idacius? An idem cum eo, quem post Obitum Priscilliani depositum, refert Sulpit. Seu. Hist. Sacrae l. 2. qui de Idacio quodam, et Ithatio verba faciens, hunc impudentiae et temeritatis arguit? vide Voss. de Hist. Lat.

Veram etymologiam esse arbitratur Tan. Faber, non quam Lucretium, et alii omnes attulere [orig: attulêre], sed hanc: *)/idai (inquit) sunt montes, et loca saltuosa Hesychio, et Eustathio, unde et *)/idh pro ligno s. materia tectonica. At primi homines glande vescebantur, et in quercu penuarium iis erat. Hincitaque mater Deum [orig: Deûm] Idaea. Sed post in ventum tritici usum *frugi/a dicta fuit, nam triticum fru/gein s. torrere solebant, quod hodieque fit circa farinam, ubi maior alendi pueri cura est. Strabo l. 1. p. 45.

IDAEI Dactyli magnae Matris ministri et assessores dicti fuerunt [orig: fuêrunt], filii Minervae et Solis, vel (ut alii volunt) Saturni et Alciopes Strabo l. 8. p. 355. et dicuntur alias Corybante:. Dicuntur autem Idaei, quod sub Ida habitarent, idaeos dactylos decem Sophocles existimavit, quinque mares primum natos, qui ferri fabricam

excogitavere [orig: excogitavêre], aliaque permulta: quinquehorum fuerunt [orig: fuêrunt] sorores ab hoc numero dactyli, i. e. digiti nuncupati. Horum nomina Hercules, Paeon, Epimedes, Iasius, Idas. De his vide plura apud Lilium Girald. Idoet sunt etiam gemmae, quae serreo colore humanum pollicem exprimunt. Plin. l. 37. c. 10. Nempe Lapis quoque Idaeus Dactylus dicitur, Ins. isti familiaris, coloris ferrei, humano pollici similis, Solin. c. 11. Vide etiam supra in voce Digiti, item ubi de Samothracibus Diis.

IDAEUM Iovem quidam ab Ida Phrygiae, alii ab Ida Cretae cognominatum credidere [orig: credidêre], ubi Iovis incunabula et sepulchrum. Fuit etiam ara ipsius, apud Celaenem Phrygiae opp. a Mida. Rege constructa, de qua vide in Anchurus.

IDAEUS Rhodius versificator, scripsit Rhodiorum res gestas versibus ter mille. Suid.

IDAEUS sinus Troadis, a monte Ida dictus, quem alii, teste Strab. l. 13. p. 584. Adramyttenum, Golfo di Landramiti vocant, pars maris Aegaei est inter Mysiam, et Lesbum. Item mons Cretae, etiam Ida: et Phrygiae, de quo Virg. Aen. l. 3. v. 105.

IDALUS mons Cypri, olim Veneri sacer, ad cuius radices situm est Idalium, Plin. l. 5. c. 31. Virg. Aen.. 1. v. 685. et Lucan. Civ. Bell. l. 8. v. 716. Cypri nunc pagus, Bourg Dalim, olim opp, quod ab eventu nomen accepit. Nam cum oraculum Chalcenori datum esset, ut illic urbem conderet, ubi primum orientem solem conspicaretur, unus e comitibus, qui forte astabat, ad eum conversus ei)=don a(/lion, inquit, i. e. vidi solem. Quo audito, Chalcenor arripuit omen, civitatemque ibi statuit, et ab eo vocavit. Ita Steph. At, ut cetera taceam, in Idalium a breve est, quod in a(/lion non potest non esselongum quia est loco tou=h. Proinde videtur Idalium Phoenicium esse [gap: Hebrew word(s)] Iidala, vel Idala, cuius nominis opp. in tribu Zabulon memoratur Ios. c. 19. v. 15. Hier. in loc. Hebr. scribit Iadela, tamquam conflata [orig: conflatâ] voce ex duabus [gap: Hebrew word(s)] Jad, et [gap: Hebrew word(s)] ela Dea, quod ad verbum est locus Deae, i. e. locus Veneri sacer. Boch. Virg. Aen. l. 10. v. 86.

IDANTHYRSUS Scitharum Rex, bello res magnas gessit, bonam partem Asiae subiugavit, usque in Aegyptum excurrit. Strabo l. 13. p. 587.

IDAS [1] nepos Hengisti ex fratre, regnum Northumbrororum, in Britannia Ins. orsus est, A. C. 547. Successit ei fil. Ella.

IDAS [2] Apharei fil. nomine, re autem ipsa [orig: ipsâ] Neptuni, qui, acceptis a patre velocissimis equis, marpessam filiam formosissimam Eveni Regis Aetoliae, Martis filii, in Dianaeluco saltantem rapuit: (Hic nulli procorum filiam suam nuptum dare voluerat, nisi certamine cursus [orig: cursûs] fuisset victus: a se autem victos decollare, eorumque capita in aliorum terrorem de muris aedium suarum suspendere solebat.) Qui dolore commotus, interemptis, quos habebat, equis, sein fluv. Lycormam, qui postea ab ipso Evenus dictus est, praecipitavit. Ceterum fugienti cum puella, Apollo in itinere obvius factus est, qui cum Marpessam et ipse praeripere Idae vellet, ventum utrinque ad certamen est. Sed a Iove missus Mercurius arbitrium Marpeslae commisit, ut ipsa, utrum vellet, eligeret: illa autem Idam elegit, verita ne se aetate provectam Apollo relinqueret. Vide Marpessa.

IDAS [3] Darii Praetor, insulas praesidiis occupavit, et pecunia [orig: pecuniâ] multavit.

IDAS [4] e Principibus Minyarum, inter Argonautarum praecipuos, memoratur Stat. Theb. l. 4. v. 405.

Nunc magnum Oenidem, nunc ille hortatibus Idam,
Et Talaum et ---
Tyndariden iterans ---

--- - neque enim Telamon, aut Canthus et Idas,
Tyndareusus puer mihi vellere dignior Helles.

Deorum interim contemptor, et ore procax. Higin. f. 14. Idem Idas, acer et ferox. Vide eum, velut alterum Mezentium, obiurgantem Iasonem, apud Apollon. l. 1. v. 464 et seqq.

IDEA Strab. IDAEA, opp. erat Lydiae, apud Sipylum montem: quod absorptum, in paludem est versum, Sale, Plin. l. 5. c. 29.

IDEONNI regnum *)ideo/nnou gh=, Strabo l. 4. p. 204. Cottii regno iungebatur in Alpibus versus Sept. Vide Cluv. It. Ant. p. 93.

IDESSA urbs fuit Iberiae, in conf. Colchidis ad radices Moschici montis, quae olim Phryxium vocabatur. Strabol. 1. p. 45.

IDIENSIS opp. s. pagus Hisp. Baet. in Conventu Cardubensi. Morali adhuc Idia. Vet. Ins.