CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

IMPLACABILES dicuntur Forbes. Haeretici, qui, peccatum agnoscentes, eius irremissibilitatem atrociter exaggerabant, hocque praetextu pacem Ecclesiasticam paenitentibus negabant. In qua classe primi fuerunt [orig: fuêrunt], qui Montanistae, ab haereseos auctore Montano, Cataphryges, a prov. Phrygia, unde is prodit, et a Pepuza, civ. Phrygiae, Pepuziani, dicti sunt; de quibus Hier. Ep. ad Marcellam, Illi, ait, ad omne pene delictum Eccl. obserant fores, nos quottidie legimus, Malo paenitentiam peccatoris, quam mortem. Eorum errorem arripuere [orig: arripuêre] postea Novatiani, qui lapsos in persequutione Deciana non admittebant ad paenitentiam, nec paenitentes ad pacem et communionem, uti legimus apud Cyprian. Ep. 49 et 52. alibi. Meletiani item, quos noluisse orare cum conversis, Augustin. refert Haer. 48. Porro Apotactici, s. Apostolici, ut se ipsos arroganter vocabant, apud quos nullam lapsorum susceptionem fuisse scribit Epiphan. Haer. 61. Luciferiani quoque, quoad Episcopos saltem et Clericos lapsos, quos in suis gradibus non esse recipiendos, sed ad laicalem tantum, uti vocabant, communionem, admittendos, sentientes; abstinebant a communione eorum, qui illos post paenitentiam sie recipiebant, ut eos sinerent permanere Episcopos et retinere pristinum gradum in Clero, vide Augustin. Har. 81. etc. plura vero hanc in rem, apud Ioh. Forbes. Instruct. Hist. Theol. l. XII. c. 10.

Quid erat induta? an Regillam induculam, an mendiculam, an
Impluviatam? ut istae faciunt vestimentis nomina.

Agit enim ibi muliebris luxus [orig: luxûs] ccensuram senex. A colore sic dictam vult Nonius, cum ait: Impluviatus color, quosi famato stillicidio implutus, qui est Mutinensis, quem nunc dicimus. Sed quid sit stillicidium fumatum, et qui Mutinensis color, ftustra quaerimus. Turneb. Advers. l. 14. c. 19. a forma ita dictam contendit, scilicet a similitudine impluvii. Ut enim impluvia, sic et vestem a forma impluviorum diutam, quae esset quaternata, i. e. quatuor quadrata lateribus undique corpus ambiret, quae est figura impluviorum in cavaediis. Sed num tunicam, aut pallium hac forma [orig: formâ] compactum usui esse posset, videant Docti, Octav. Ferrar. de Re Vest. l. 3. c. 20.

IMPLUVIUM Calaub. idem cum atrio. Nempe Atria aedium tablina et pinacothecas habebant ad latera, in medio erat atea sub dio, columnis cincta, hincque peristylium; uti, quod plaviis exposita esset, Impluvium dicta, et proprie atrium, Graecis non u(/paiqron solum, sed et a)/qrion propterea appellatum. Subdival exponit Tertullian. ad Ezech. c. 9. Complisvium idem Casaub. quoque dici putat, apud Suet. Aug. c. 92. ubi, enatam inter iuncturas lapidum ante domum suam palmam, in compluvium Deorum Penatium transtulisse eum refert. Quamvis enim maxime in Foro, itemk in cubiculo, saepe tamen et in Atrio, Penates colebantur. Vide eum ad eund. ibid. c. 29. supra ubi de Atrio, et plura de Impluvio, apud Vitruv. l. 6. c. 4. ut et infra in voce Subdival. it. Vestibulum, ubi de impluvia Templorum in Eccl. Graeca aliquid.

IMPORCITOR inter Divos Romanorum agricolas, quos hoc ordine invocabat Flamen Cerealis, quum sacrum Cereri et Telluri faciebet, Vervactor, Redarator, Imporcitor, Insitor etc. dicebatur, qui tertiae arationi praeerat, post quam semina iaciebant. A porca, i. e. terra elata inter duos sulcos, quae alias lira quoque sedem siccam seminibus praebebat, aqua [orig: aquâ] per sulcos delabente. Unde imporcare semen Columellae, idem quod satum in liras redigere, l. 1. c. 4. Nempe nonnulli cum tertio arabant, post iactum semen, illud simul in liras sive porcas redigebant, cratem vel tabulam ad vomerem adiungendo; Alii seorsim tertiatione facta [orig: factâ], cratem illam per satum ducebant, ut apud eund. legere est. Sed et litationem s. imporcationem a nonnullis prius fierii solitam, quam tertiationem, ex ordine deorum praefato conicere licet. Qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 724. et seqq. ut et infra in voce Porca.

IMPOENITENTES Haretici dicuntur in Eccl. Rom. qui coram Iudice Fidei, ut vocant, haereseos convicti, vel eam confitentes, errorem abiurare et satisfactionem competentem exhibere renuunt. Talis arcto in carcere asservatur, compedibus catenisque constrictus, ne possit evadere aliosque inficere; nec ullus ad eum intrare permittitur, nec cum eo loqui nisi custodes: interim ad conversionem eius omnia adhibentur media, iuxta Conc. Biterr. c. 17. Quae si frustra sint omnia, atque ipse, post dimidii, vel integri anni spatium, in eodem statu maneat, neque paenitere, nec opiniones suas abiurare velit, condemnatur ut haereticus pertinax, et ut talis brachio saeculari traditur. Si censentiat abiurare, admittitur; et facta [orig: factâ] abiuratione, quia creditur metu mortis potius facta, quam amore veritatis, olim ad perpetuum imum carcerem condemnabatur, cuius loco hodie triremes adhibentur. Quod si delatus sit Haereticus impaenitens et relapsus, licet convertatur, a morte tamen liberari non potest: at vivus non comburitur, sed strangulatur prius, ut suo loco dicemus. Vide Phil. a Limborch. Hist. Inquisit. l. 3. c. 5. et l. 4. c. 35.

IMPOSITIO in Manus sacer apud Hebraeos Sacerdotum initiandorum ritus, de quo vide infra in voce Sacerdos: uti de Manuum impositione suo loco.

IMPRAEL fil. Mohammedis I. Caliphae Babylonii, patri successit. Alii Mahamumo an Mohammedi, in Regno Persiae substituunt Abii-Ezach fratrem, qui regnavit Annos 8. Mortuus A. C. 833. post XIX. alios Caliphas, surrogato tandem Taiapha [orig: Taiaphâ], quem vide. Nomina eorum, qui interiecto tempore praefuerunt [orig: praefuêrunt], sunt:

Vacecus Almoto frater, Montacer, Abul-Abas, Mostahin, Almahez, Motady, Almat-Hamed, Hamer, Matazed, Moktafi, Moktader, Iafar frater Kaherbila, Razin-Bilam, Muktafi, Muktafi Abdela, et Motya, qui Exstinctus A. C. 977. successorem habuit Taiaham praef. In Babylonia vero Mohammed II. fil. Impraelis [orig: Impraêlis] successit, regno exutus a Turcis, uti habet Zonaras p. 203. Devictis autem saracenis, Sultani Turcarum varii exstitere [orig: exstitêre], Nicenus, lconiensis, Damascenus, Aleppinus; Musulanus s. Ninivitanus tandem; de quibus duobus posterioribus nihil certi habetur, de reliquis vide in vocibus, Damascus, Nicaea, Iconium.

IMPRECATIONES privatim publiceque hostibus fieri solitae. Vide supra Dirae.

IMPROBI et obsceni, deridebantur apud Rom. medio digito, aut manibus in obscenum modum formatis. Salmas. ad Tertull. de Pallio c. 4. Iidem myrica [orig: myricâ] coronabantur, ut dicemus in hac voce. Cuiusmodi hominum 2000. Phil. collecta in opp. Collocavit, huic. ponhro/pwlis2, appellaro, vide infra Poneropolis.

IMPROBUS Color pro purpureo, non semel Latinis. Hinc improba Tyros Mart. l. x. Epigr. 16. cuius Epigraphe in Cai. et nomen improbum, de tyriamethystino, apud Plin. Senecam qui lacernas coloris improbi sumunt, i. e. purpureas. Sic improbategmina pedum, Val. Flacc. Argon. de calceis purpureis,

Nempe quidquid supra modum extollitur atque eminet, quidquid nimium est et modum normamque excedit, imbrobum Latinis dictum est: ut improbiora labra, apud Velium Gramm. improbius natus, apud Suet. etc. Hinc itaque excellentem illum et eminentem et super ceteros colores vividum fulgentemque, improbum appellarunt [orig: appellârunt], quasi superbum, et ceteros colores infra se positos praegravantem: cui opponitur malus color ac nequam, h. e. pallidus luteusque. Vide quoque infra superbia: plura vide apud Salmas. ad Tertull. de Pallio, c. 3. et ad Spartian. in Pescennio Nigro.

IMPUDENS in Iure Hebraeo, ad testimonium in Foro dicendum non admittebatur olim. Arcebantur enim decem hominum genera, ut habet Maimonides Tract. Aldoth. c. 9, 10. et 11. etc. Feminae, Servi, Minores, Fatui, Surdi, quibuscum copulant Mutos, Caeci. Impii, [gap: Hebrew word(s)] Impudentiores, Propinqui, falsi ante convicti. Et quidem Impudentioris exemplum afferunt Magistri, comedentis in plateis coram populo, nudi ambulantis in plateis aliorumque similium, [gap: Hebrew word(s)] Quoniam ejusmodi universi reputantur, ut canes. Nique testimonium fallum metuebant. Vide Ioh. Selden. de Synedr. l. 2. c. 9. 11. et 13. Arnob. vero, in apertis manifesisque mendaciis calumniam nihilominus inculcare ac defendere, pro Impudentiae apice habet, adv. Gentes l. 1. Non calumniari vos improbe in apertis conspicitis manifestisque mendaciis. Ubi improbe, i. e. impudentissime, ait: ut qui rapit propalam, dicitur fur improbior Iure-Coss. Certe impudentiae pars est to\ ta\ fanera\ a)ronei=sqai, Aristot. Rhetor. Plaut. hinc Menaechmis. Act. 4. sc. 2. v. 51.

Et in Aristoph. Equitib. ubi Cleon et *)allantopw/lhs2 de laude Impudentiae contendunt. Cleon quidem ait omni pudore deposito furta sua confiteri se, nec ullam inde infamiam reformidare: at Agoracritus non solum furari se adicit, sed etiam aperta manifestaque furta pernegare, imo periurio caput obligare se.

*k*l. *(omologw= kle/pthn. su\ d' ou)xi\;
*a*l. *nh\ to\n *(ermh\n to\n *)agorai=on.
*ka)|piorka= ge blepo/ntwn.

Vide Desid. Herald. ad loc. Arnob. ut et l. 2. p. 79. et seqq. et supra ubi de canis convitio, infra quoque in voce Pallidi. Apud Athenienses Impudentiae aram dicatam, prodidit Theophrast. de L. L.

IMPUDICI in fames habiti; hincque ut tales vetiri postulare, Domit. Ulpian. l. 1. §. 6. de postul. Eosdem Attica lex vetabat a)goreu/ein, sive contionari, uti auctor est Demosthenes c. Androtionem, et ibi Ulpian. Suid. in *)/endeicis2 et in *dokimasi/a et in e)paggei=lai. Vetiti etiam, iure Attico, sacra limina intrare. demosth. Orat. ead. etc. Timocrat. Iure itaque notat Suet. in Vespas. c. 13. quod is Licinium Mucianum notae impudicitiae, sed meritorum fiducia [orig: fiduciâ] minus suireverentem, numquam nisi clam -- retaxare sustinuerit. Vide quoque hic [orig: hîc] passim, infra inter alia in voce Pallidi.

IMPUNE occidendi quosdam sceleratos extra Iudicium, apud Hebraeos aliosque ius; vide infra Zelotae.

IMUNI Pyrenaei s. IMUS Pyrenaeus opp. Gall. nunc Fanum S. Ioh. Pedeportuensis, in Navarra inf. ad Nivam amnem, cum castor munito, sub Gallis. Vulgo S. Iean pied de Port. Vix 2. leuc. a conf. Hisp. 9. a Pompelone in Eur. 8. a Baiona in Austr. olim Episcopal.

IN. FR. P. VI. LAT. VII. in fronte pedes sex, Latum septem, uti IN. AGR. P. XX. in agre pedes viginti: cuiusmodi inscriptione sepulchri Vett. de modo agri, qui ad monumentum pertinebat, cavere soliti sunt. INC. vel INT. initio, etc. significat. Porro In, praepositio Germanis, Polonis et Bohemis in usu, cum de Dominis locorum sermo est: iis vero, qui inde duntaxat orti vel oriundi sunt, etiamsi ibi non habeant, ubi pedem figant, de, a, vel ab, tribuunt, uti docet Martin. Cromerus Polon. l. 1. p. 105. addit Aegidius Boillaeus, locorum vel dignitatum eiusmodi primogenitos dominos nude, secundogenitos vero in iisdem perinde sese indigitate, cum in Germania Feuda maiora divisionem admittant, Notis ad Lud. Davilam de Bello Germ. p. 37. apud C. du Fresne in Gloss. Vide quoque supra Ain.

IN Defens h. e. in Defensionem Epigraphe est galeae Scoticae, ubi leo sedens, altero pede ensem, altero vexillum crucis Andreanae gestat, apud Limnaeum. Iur. Publ. l. VI. c. 6. §. 85. Vide et Phil. Iac.

IN Hoc signo vinces verba, quae Christus ad Alphonsum olim Portugalliae Regem cum ei apparuisset, proloquutus legitur apud Hispanicarum rerum Scriptores. Unde Symbolum id Regibus iis peculiare fuisse, conicit Idem Spener. certe in monetis illud videre est, vide eum ubi de Insignibus Regum horum, Ibid. c. 72. §. 12.

INA tenuissima chartae pars Festo; Plin. l. 13. c. 12. vero, ubi de chartae vitiis, ina e iunco papyri bibulo, filamentum est s. fibra iunci papyri, quae tw=n xartopoiw=n incuria [orig: incuriâ], aut etiam fraude, mediis chartae glutinamentis inserta deprehendebatur, ad sarciendam, si forte, philurarum rimam aliquam qui rupturam. Dicit enim, Deprehenditur et lentigo oculis: sed inserta mediis glutinamentis ena... e [reading uncertain: print faded] iunco papyri bibulo vix nisi litera [orig: literâ] fundente se: tantum inest fraudis. Nempe lentiginosae [correction of the transcriber; in the print lentignosae] maculae oculis deprehendebantur; non vero ina, nisi cum ad illam pervenerat calamus; tunc enim solide nitideque non formabatur litera, sed propter iunci bibulum, spargebatur eo loci et fundebatur atramentum, ex quo intelligebatur ina aliqua subesse e papyri iunco, h. e. i)nw=de/s2 ti e)k th=s2 papu/rou. Atque sic plus inerat fraudis in eiusmodi ina, quam in lentigine, vide Salmas. ad Vopisc. in Firmo. Sed et excitabantur inarum filamenta ac fibrae, cum charta manibus ac mento saepe terebatur. Charta enim dum legebatur et evolvebatur, menro subiciebatur, quo modo multo usu detrita illa inae surgebant eamque faciebant horridam. Mart. l. 1. Epigr. 67. cuius Epigraphe ad furem de libro v. 6.

Vide infra in voce Mentum. Pari ratione flocci molles et tenues vestium, quos pecten fullonum spineus exitabat et polibat, inae dictae. Unde inea, inftrumentum illud spinis horridum, quo inae in vestibus erigebantur ac tenuabantur, ut pexa mollities in his surgeret. Ineae quoque ferreae, quibus linum pectebatur atque in mulras veluti tenues inas discriminabatur: eneas vocat Plin. l. 19. c. 1. Unde i)ni/zein, tenuare, Graecis, quod et i)nw=sai et e)cinw=sai dixere [orig: dixêre]; u(pe/rinos2, supra modum attenuatus, etc. Nempe Latini appellavere [orig: appellavêre] inas, quos Graeci i)=nas2, ab i)=s2, i)=nos2, nervus, fibra; unde vitales inae, apud Varronem de Re Rust. Idem Salmas. ad Solin. p. 392. Vide quoque supra in voce Aeneae.

INACHIUM Peloponnesi opp. inter Scylleum prom. et Isthmum situm, alias Argos Hippium. Plin. l. 4. c. 5. Quid nunc sit, non constat.

INACHORIUM opp. olim, nunc pagus Cretae, in ora Occ. inter Chersonesum parvam, et Criumeropon prom. Inachori vulgw.

INACHUS [1] primus Argivorum Rex, qui Inacho fluv. nomen dedit: Strabo l. 5. p. 221. et l. 6. p. 270. in Peloponneso, A. M 2197. Post exitum Israelitarum ex Aegypto, 346. An. Eus. Caes. l. 1. Chron. Perav. l. 9. de Doct. Temp. c. 18. etc. Huius filiam nomine Io cum Iuppiter corrupisset, et in Cretam advexisset, Iuno pellicis im patiens odiis eam exagitavit. Quae res poetis occasionem fabulandi dedit, eam fuisse Iunonis meru a Iove in vaccam mutatam. Vide lo. Successit fil. Phoroneus. Horat. Carm. l. 2. Ode 3. v. 21.

Lucan. Civ. Bell. l. 6. v. 363. Nic. Lloyd. Marsham. vero, illum, utpote fluv. solum, in serie Argivorum Regum omittit, et a Phoroneo incipit, Canone Chron. quem et noc sequuti. Vide Phoroneus.

INACHUS [2] vulgo PLANIZZA, fluv. Peloponnesi in sinum Argolicum exiens. Ab Inacho, Argivorum Rege dictus. Virg. Aen. l. 7. v. 372. et

INACHUS [3] quoque fluv. Acarnaniae, qui Acheloo se iungit. De quo Ovid. Met. l. 1. v. 583.

INALPHABETI ex Graeco *)analfa/bhtoi dicti sunt olim in Eccl. Rom. duo Fratres Cistercienses Conversi, qui ad cudendas bullas applicabantur, et vocabantur quoque Fratres Plumbi, s. de Plumbo: a quibus ad Saeculares postea cum id muneris esset delatum, hi in processione cum aliis Cancellariae Pontificiae Officialibus incedentes, similiter laicalem Cifterciensium habitum ferre consueverunt [orig: consuevêrunt], Macri Fratres in Hierol. in voce Bulla.

INAMAMES fluv. Orientis, ad quem regnum suum porrexit Semiramis, ut gloriatur ipsa apud Polyaen. l. 8. Isaac. Casaub. ait, eundem fluv. esse, quem non uno loco Plin. Iomanem vocat. Videatur l. 6. c. 19.

INAMBULANDI varii apud Vett modi quorum unus indigitatur Suet. in Aug. c. 83. Deambulabat: ita ut in extremis spatiis subsultim decurreret, sestertio vel lodicula involutus; idque ex praescripto Medicorum. Vetr. namque Asclepiadarum divina [orig: divinâ] sollertia [orig: sollertiâ], quae ambulatio cuique morbo conveniret, subtilissime vestigaverat. Itaque alium iubebant per plana, alium per clivosa, alium brevioribus spatiis, alium longioribus ambulare: quosdam contento cursu, quosdam leni, nonnullos subsiliendo etc. ut videre est apud Hippocr. de Diaeta l. 2. et 3. Oribas. l. 6. Casaub. ad l. Alios, et hic [orig: hîc] passim. Et quidem, qui in campo se vel gymnasio exercebant, cetera nudi, th\n ai)dw\ campestri tegebant, aut si corpore infirmiore erant, gausapam vel pallam, vel lodiculam (ut hic [orig: hîc] Aug. vel sabana sumebant etc. Vide et supra in voce Ambulatio, nec non ubi de Gymnasiis.

Ut re sacra [orig: sacrâ] viz. cui ori manu admota [orig: admotâ] cultum exhibuere [orig: exhibuêre]. Vide Ian. Gruter. ad Panegyr. IV. c. 11. p. 587. Casp. Barth. ad Arnob. et Appul. nec non Animadv. ad Stat. d. l. At, si noxam dedissent, et in illa animadversum est. Draco eerte legem Atheniensibus scripsit, qua [orig: quâ] sanxit ta\

a)/yuxa, inanimata, quorum casu caedes perpetrata esiet, finibus eici, ta\ a)/yuxa e)a/n tina e)mpeso/nta a)piktei/nh|, u(ptrori/zein, apud Aeschinem in Ctesiph. sive lapis, sive lignum, sive ferrum fuerit, quo id factum. Memoratque de Thasiis Paus. kataponth=sai th\n ei)ko/na, in navi submer sisse statuam, cuius ruina [orig: ruinâ] Theagenes oppressus erat: quod etiam apud Suid. legas, Mutato tantum nomine Theagenis in Niconem. Atque hae caedes Athenis iudicabantur in Foro tw=| e)pi\ *prutanei/w|, praeeratque iudicio Rex, assidentibus toi=s2 fulobasileu=si, tribuum Regibus, uti discimus ex Paus. Attic. Demosthene in Aristocr. Polluce l. 8. c. 10. etc. Plura hanc in rem vide apud Sam. Petit. Comm. in LL. Attic. l. 7. tit 1. de Sicariis, ut et supra, ubi de Atheniensium Dicasteriis, item in voce Deodanda.

INARCULUM s. ARCULUM virga fuit ex malo Punico incurvata, quae facta est, velut corona, et ima summaque inter se alligari solita est vinculo lan eo, albo, quam in sacrificiis certis Regina (verba sunt Servii de Didone) in capite habebat; Flaminica autem Dialis in omni sacrificatione uti debebat, vide Virg. Aen. l. 4. Quod hic [orig: hîc] Servius dicit, virgam fuisse ex malo Punico incurvatam: A. Gell. l. 10. c. 16. ex quacumque arbore felici affirmat, cum ait: Et quod in rica surculum de arbore felici habet, quod verosimilius. Pro felici tamen Scalig. legit Siliqua. Vide Ant. Thys. et Iac. Ouzel. in l. Gell. laud. Similes fuisse huiusmodi corollas iis, quibus statuae Dianae Ephesiae in Graecia fuerint conspicuae, censet C. Paschal. Coron. l. 4. c. 15.

INARIME vulgo ISCHIA, ins. in sinu Puteolano, non procul a Neapoli, cum urbe cogn. Episcopal. sub Archiep. Neapol. In ea mons fuit, qui terrae motum passus, alteram fudit Ins. quae Prochyte ab effusione dicta. Sub hanc ins. Typhoen Gigantem a Iove detrusum esse, auctor est Virg. Aen. l. 9. v. 715.

Tum sonitu prochyta alta tremit, durumque cubile
Inarime, Iovis imperiis, imposta Typhoeo.

Idem l. 10. v. 389. Vide sis illic Lud. de la Cerda. Plin.. 3. c. 6. Aenaria a statione navium Aeneae, Homero Inarime dicta, Graecis Pithecusa, Strabol. 13. p. 626. non a simiarum multitudine, ut aliqui existimavere [orig: existimavêre], sed a figlinis doliariorum. Quae omnia (inquit Vir Magnus) sunt perabsurda. Neque enim Homer. Inarimen dixit (licet id sequantur Virg. Ovid. Met. l. 14. v. 89. Lucan. Civ. Bell. l. 5. v. 101.Stat. Sil. Ial. alii,) sed distinctis vocibus *ei)n *)ari/mois2. In Arimis. Et ab Aenea, non diceretur Aenaria, sed Aenearia, aut Aeneia potius, et a doliis Pithusa. At a simiis est Pithecusa. Vide Boch. Geogr. p. 655. Nic. Lloyd.

INARUS Graece i)/naros2, urbs Aegypti, qua [orig: quâ] expugnata [orig: expugnatâ] Milesii, qui in Aegyptum pervenerant, 30. navibus, ad ostium Bolbitinum exstensione facta [orig: factâ], Naucratim condiderunt [orig: condidêrunt], in Saitico Nomo, apud Strab. l. 17. p. 801. Vide Salmas. ad Solin. p. 476.

INAS 11. Rex Saxonum Occ. in Anglia, fortis et pius. Vicit Saxones Merid. Templa Monasteriaque plurima fundavit, regnum suum, pro ratione tempotis, Papae vectigale fecit, iusaa [orig: iusaâ] quaque domo aureum nummum S. Petro pendere. A. C. 725. Quod duravit usque ad A. C. 1534. quo Henr. VIII. tributum hoc sustulit. Obiit Romae. Chenius Hist. Angl.

INATAMANA lacus Lunae et fons in Athamania, in Epiri Thessaliaeque conf. ligna accendens et bibentes insanos reddens. Antig. de nur.

INAURANDI non una apud Vett. ratio Flav. Vopisc. Aurel. Habuit in animo, ut aurum neque in cameras, neque in tunicas, neque in pelles, neque in argentum mitteretur, dicens --- aurum per varios bractearum, filorum et liquationum usus perire: ubi singula singulis ordine suo reddit, fila vestibus, liquationes pellibus et argento, bracteas cameris. Camerae enim inaurabantur per bracteas, vestes auro intexebantur per fila; pelles et argentea vasa deaurabantur per liquationes: quo modo etiam in membranas aurum mittebatur, quum aureis literis perscribebantur, uti legimus apud Hier. ad Eustoch. de Custod. Virgin. Omisit hic [orig: hîc] Aurelian. aliud genus inaurandi pocula argentea, quod non fiebat auro liquato, sed aureis clavis immissis in argentum et insertis; quo genere deaurata aure clusa et auro vincta dicebantur, ut supra vidimus: Non quod principatu eius iam exoleverat haec inaurandi ratio; sed quia sic in argentea pocula immissum aurum non peribat, sed integrum et in sua natura manebat. Peribat autem, nec in suo usu manebat, quod in bracteas extendebatur, aut in fila deducabatur, aut liquabatur, etc. Salmas. ad Flav. Vopisc. l. c. et supra passim, inprimis ubi de Deaurandi capillos artificio.

INAURES ornamentum aureum, cuius apud Vett. usus, qui tamen hodieque apud alios non plane obsolevit. De eo sic Isid. Orig. l. 19. c. 21. Inaures ab aurium foraminibus nuncupatae, quibus pretiosa gener a lapidum dependuntur. Harum usus in Graecia: puellae utraque aure, pueri tantum dextra [orig: dextrâ] gerebant. Unde Iuv. Sat. 1. l. 1. v. 104.

Dicitur alias Callaica, Stalagmion, Elenchus, Titulus etc. quae tamen quomodo inter se difserant, si pensiculatius considerentur, infra adnotabimus, Hebr. [gap: Hebrew] , qoud significat mussitationem, quod ornamentum sit auris, cuius est audire mussitationem et incantationem, qua de re vide Mercer. in Esai c. 3. v. 19. Item [gap: Hebrew] , a rotunditate, veluti teres quoddam ornamentum, Num. c. 30. v. 50. Sic et apud Polluc. botru/dia pro Inaure. Vide

Ezech. c. 16. v. 12. Graecis *)enw/th vel *)enw/tion, *)amfwti\s2, *)ello/bion etc. Multae enim sive a Gentibus sive a forma Inaurium ortae apud Graecos nominis differentiae, de quibus aliquid infra. Caererum ut forma earum varia, ira nec pondus nec pretium omnibus idem fuit. Integra aliquando patrimonia ex auribus pependisse, docet Hier. ad Demetriadem: Ut taceam, inquiens, de Inauriuni pretiis, candore margaritarum rubri maris profunda testantinm, smaragdorum virore, cer auniorum fiammis, hyacinthorum pelago, ad quae ardent et insaniunt studia matronarum. Haec est illis per singulos dies cura praecipua, suspendere ex auribus patrimonia. Pondus indicatur apud Plaut. Menaechm. Aet. 3. Sc. 3. v. 17.

--- In auteis da mihi
Faciundas pondo duum [orig: duûm] nummum [orig: nummûm] stalagmia.

Apud Lamprid. in Seu. cuius uxori cum quidam Legatus obtulisset magni ponderis et inusitatae mensurae uniones duos, vendi eos iussit, atque, cum pretium non invenirent, ne exemplum malum a Regina nasceretm, si eo uteretur, quod emi non posset, Inauribus Veneris eox dicavit. Pondus Nezem auri Rebeccae a servo Abrahae oblati Gen. c. 24. v. 22. dicitur fuisse dimidiati sicli. Persatum Rex Perosa in expeditione adversus albos Hunnos, a dextra aure detractum unionem abiecit, quem postea repertum Iustinian. 100. auti libris a Barbaris voluit redimere, Zonar. Serviliae Catonis Uticensis sorori, Iul. Caes. margaritam emit sexagies sestertio, apud Suet. in eo c. 50. i. e. ex calculo Budaei, 150000. coronaris. Similis unio Cleopatrae, quae maxime singulare illud et vere unicum naturae opus auribus gestasse [orig: gestâsse] cumque sponsionibus cum Antonio factis ex aure detractum ac liquefactum absorbuisset, una [orig: unâ] coena [orig: coenâ] dicitur centies sestertium [orig: sestertiûm] consumpsisse, apud Plin. l. 9. c. 35. Pari ingluvie filium Aesopi, in unica ex aure Metellae detracta [orig: detractâ] bacca [orig: baccâ], decies centum milia sestertium [orig: sestertiûm] nummum [orig: nummûm] devorasse [orig: devorâsse], dicit Horat. Serm. l. 2. Sat. 3. Ut de Lollia Paulina Caii Principis matrona, cuius meminit Plin. l. 9. c. 35. et Vitellii unione, quem, cum exituro viaticum defuisset, detractum ex aure matris solum pignoraverat ad itineris impensas omnes, apud Suet. in eo c. 7. nil dicam. Non contenti enim materia [orig: materiâ] facile parabili, margaritas et spolia Orientis pro ornamentis aurium hi luxus [orig: luxûs] pancratiastae habuerunt [orig: habuêrunt]: Et quidem receptissima haec Inaurium fuit materia. Seneca Hippol. Act. 2. Sc. 1. v. 319.

i. e. margaritis, quas ad similitudinem baccarum lauri, oleae, myrti et huiusmodi arborum, sic Auctores non raro vocant. Margaritarum autem dos omnis in candore, magnitudine, orbe, laevore, pondere consistit, Plin. l. 9. c. 35. Nec unum solum unionem in auribus gestabant, sed quodam quasi luxus [orig: luxûs] certamine binos, ternos, quaternosve iungebant aliquando, ut idem docet ibid. et Seneca de Benef. l. 12. c. 9. Sed et ex auro fuere [orig: fuêre], Proverb. c. 25. v. 12. et quidem nobilium puerorum Inaures, quas in signum generis ferebant, non ex alio fuere [orig: fuêre] metallo. Apuleius de Dogm. Plat. Auri tantum, inquit, quantum puer nobilitatis insigne in auricula gestavit. Argenteas Inaures suggerit Athen. Deipnos. l. 8. imo et ex aere exhibet Laur, Pignor. comm. de Servis, gemmis tribus vitreis oblongis dependentibus ornatam, forsan ex mundo tenuioris alicuius et pauperculae feminae. Quales exacte describit Ovid. Met. l. 10. v. 115.

--- Parilique ex aere nitebant
Auribus in geminis, circum cava tempora, baccae.

Osseas porro atque ligneas Inaures vel pauperioribus quibusvis vel rantum Orient bus gentibus usitatas fuisse, illud argumento est, quod eas Brasiliae incolis etiam in labro inf. ab adolescentia perforato usitatas refert Ioh. Laetius Nov. Orb. Descr. l. 12. c. 16. et 20. Vocant autem haec oslea vel lignea (mulieribus enim globuli lignei magis in usu) aurium ornamenta Nambipaya, de quibus ita Georg. Marcgrav. l. 8. c. 6. de vestitu et ornatu Brasiliensium Auriculas, inquit, perforant, in tantum, ut digitum immittere possint foramini. Huic inserunt vel os aliquod cercopithecorum et vocant Nambipaya: vel lignum aliquod digiti humani magnitudine filis gossypinis circumvolutum. Denique flores in auribus gestari solitos, monet Ioh. Laurent. Polymath. l. 2. Dissertat. 36. et confirmat ex Athen. l. 12. Molle Sysimbrium, aut rosa, aut lilium auri insidebat. Quo forsan respiciens Calphurn. inquit Ecl. l. 6.

Artem Inaures fabricandi iure quodam sibi vindicat Vulcanus apud Hom. Il. s. ubi e(/likes2, quam vocem Camerar. reddit terques, Hesych. interpretatur enw/tia: et certe monilia, quae Inauribus affinia sunt, eum fabricasse [orig: fabricâsse] auctor est Nonnus Dionysiacon [orig: Dionysiacôn] l. 2. Cur autem aures hoc ornamenti genere honestari soleant, varii varias afferunt rationes. In auribus gentium virtutem positam, ait Cic. Ep. ad Q. Fratrem. Plin. in ima aure memoriam locat, l. 10. c. 45. Post autem dextram Nemesis habitare credita: Benevolentiae eadem pars signum est, unde olim pueri Patres osculabantur arreptis utrinque auribus: imo

pro Deabus aures a Paganis fuisse cultacultas; docet Gruter. Inscript. Antiq. p. 89 n. 6. Harum summa pars, prolo/bion, dicta, in flagitio deprehensis, ignominiae causa [orig: causâ] a Veteribus praecisa est: Imam vero parrem, lobon dictam, pro appendendis Inauribus perforarunt [orig: perforârunt]. Et huic ministerium peculiare dicatum est: unde Auriculae Ornatrix apud Gruter. legitur. Fuit Inaurium usus omni genci, sexui, aetati, conditioni promiscuus; imo ne prodiga illa luxuriosorum turba haec superbiae instrumenta sibi soli retineret, brutis etiam, quae sua erant, communicabat. de elephanto Pori prius Indorum Regis, dein hoc devicto Alex. Soli dicato, cui Aiacis nomen erat, memorat Philostrat, de vita Apllon. l. 2. in Inauribus eius literis Graecis insculpta fuisse haec verba: Alex. Iovis fil. Aiacem Soli. De cervo Nymphis sacro Ovid. Met. l. 10. ut supra.

--- Parilesque ex aere nitebant
Auribus e geminis circum cava tempora bacae.

Idem de cervo Dianae consecrato refert. Auctor Mirabil. Auscultat. cuius Inauribus inseriptum erat: Diomedes Dianae. Fuere [orig: Fuêre] autem hae Diis sacratae et in eorundem templis suspensae. Boum auriculas fibula [orig: fibulâ] vel circulo signatas, tradit Columella l. 6. c. 1. Idem de piscibus, qui in delitiis erant, observatum: Unde Antoniam Drusi muraenae, quam deligebat, Inaures addidisse, ex Plin. discimus l. 9. c. 55. dE Crassi muraena, quam mortuam flevit ac sepelivie, idem Dalechamp. notat, ad Plin. l. 32. c. 2. In Labrondaei Iovis fonte pisces Inauribus ornatos fuisse, testis est Aelian. l. 12. c. 30. quod genus piscium anguillas fuisse, docet Plin. ut supra et Athen. auctor est aureis argenteisque Inauribus anguillas ornari fuisse solitas, l. 8. Transeo ad statuas Deorum, qui. bus nec hic ornatus defuit. Apud Sigaeum achillis statuam ima [orig: imâ] auris parte elenchum more femineo habnisse, narrat Serv. ad Aen. l. 1. Inter Deas, Veneris inprimis statua, hoc luxus [orig: luxûs] genere superbiit, Plin. l. 9. c. 35. Minervae apud Gruter. Attributae aures argenteae, non nisi Inaures quoque fuisse videntur etc. Tandem nec hoc omittam, Inaures etiam sepulchris fuisse illatas: Quare Cyri sepulchro apud Arrian. l. 6. condita feruntur. kai\ streptoi kai\ a)kina/kai kai\ enw/tia xrusa= te kai\ liqoko/llhta, torques, acmaces, Inaures ex auro et gemmis etc. Vide Casp. Bartholin. de Induribus Vett.

*)amfwti\s2, in vulgatis Lexicis exponitur etiam Inauris: Paus. tamen significat tegmen auris vel munimentum, quod Athletae habebant circa aures. *botru/dion, Inauris genus erat, toi=s2 qesmoforia/zousin in usu. Hesych. a rotunditate. Callaica, fuit Inauris colore viridi, sed patens et nimis crassa; a decore nomen adepta. Isid. Orig. l. 16. c. 7. Circuli in auribus memorantur Ezech. c. 16. v. 12. e quibus margaritae dependebant. Cylindti, erant margaritae in auribus proceritatis aequaliter orbiculatae. Bayfius l. de Vasculis. Elenchi vero fuerunt [orig: fuêrunt], fastigiata [orig: fastigiatâ] longitudine alabastrorum figura [orig: figurâ] in pleniorem orbem desinentes, Plin. l. 9. c. 35. Iconem eorum exhibet Bartholin. l. supra laud. *)elikth\r, pro Inaure et armilla legitur apud Polluc. *(/elic, ab eodem, inter plurimas Inaurium apud Graecos appellationum varietates, ponitur. *)ello/bion, dicta Inauris illa, vel ornamentum, quod inserebarur toi=s2 loboi=s2 tw=n w)tw=n. Alias tamen cum voce enw/tion confunditur. *)enw/th vel *)enw/tion, in genere denotat Inaurem, quam vocem etiam presse exprimit. *)/erma, quoque pro aurium ornamento apud Graecos usitatum reperitur. Vide Homer. Il. c. ubi eius, in ornatu Iunonis, mentio. Eustath exponit to\ toi=s2 w)ti/os2 eneiro/menon ko/smion. Nambipaya, Brasilianis vocatur os aliquod cercopithecorum, quod auriculis perforatis Inaurium loco immittere solent, vide supra. Pendens, vide infra in hac voce. Stalagmium, etiam pro Inauribus sumptum, cum salagmou= sive guttae figuram haberet baca, quae in genere hoc Inaurium pendula erat. Tale e rudi amethysto Romae olim extabat apud Lael. Paschalin. Laur. Pignor. de Servis. *strobu/lion, pineae nucis, quam Graeci strobulum vocant, habuit figuram: gestamen ex auro Barbarorum quorundam fuit. *exolari/kion, pro Inaure, apud Suid. in Etym. reperitur: ut et in Lexico Cyrilli. Vide inprimis Meurs. in Glossis. Titulus, idem cum Elencho, Genus Inaurium apud mulieres fuit oblongum ac rotundum, uti sunr tituli sive columellae, quas Graece sh/las2 appellant. Salmas. de Usur. p. 670. Tribaca, apud Petron. Arbitr. margaritam significat, quae tribus bacis unionibusque Inauri insertis constabat: quippe binos ternosque elenchos aurea [orig: aureâ] bractea [orig: bracteâ] coniunctos auribus aliquando suspenderunt [orig: suspendêrunt]. *tri/glhna, erant Inaures trium pupillarum formas habentes, sub. e(/rmata. Ita enim apud Dioscorid. l. 1. c. 176. genus mespili qnoddam tri/kokkon vocatur, quod tria intus habeat officula, veluti gkrana. *(/ermata ergo tri/glhna item Graecis fuere [orig: fuêre], quod Tribacae Latinis. *tri/pos2, similiter Inaurium species fuit, a figura nomen adepta, etc.

INCANTATOR Hebr. [gap: Hebrew] quis dictus in Sacris, vide supra ubi de Divinatione. Certe Incantatores, Legg. XII. Tabb. puniti, indigitantur, Plin. l. 28. c. 2. Quid? non et legnm ipsarum in Duodecim tabulis verba sunt. Qui fruges excantasset [orig: excantâsset]. Et alibi, Qui malum carmen

incantasset [orig: incantâsset]. Versus hi sunt, Ne pelliciundo alienas segetes exantanto: Ne incantanto, ne agrum defraudanto. Ne frgem aratro quaesitam noctu furtim depascunto. Puberes si secanto, Cereri eos suspendunto: Impuberes arbitratu Praetoris verberanto. Ac noxam duplionem decernunto. Ad quae verba vide Iac. Raevard. in LL. 12. Tabb. Gaudent. Merulam l. 1. c. 4. Alios: adde Senec. Nat. Quaest. l. 4. c. 7. et. Apulei. Apolog. Licuisse maleficos hoc indemnatos unicuique occidere, Scalig. in Fest. tradit. Hinc arcane talia fieri solita, metu gravissimae poenae, si res propalata esset, uti inter alia, de pessima anu, cadaver filri violenter loqui compellente, praesente Chariclea [orig: Charicleâ] et Calasiride, discimus ex Heliod. sub fin. l. 6. apud quemlpost Homer. aliosque poetas, habes, talium evocationum cerimonia. Alii vero aliter: ut qui, scriptis carminibus et gallis mactatis, animas poetarum aut Regem evocabant, ut videre est apud Ae. Gazaeum Theophrasto. Sed nemo eas melius ob oculos posuit Lueiano, ex cuius dissertationibus magnam partem Superstitionum Comm. suos deduxit Casp. Barth. Vide quoque Cl. Suicer. Thel. Eccl. in voce *go/hs2, et ubi praestigias huiusmodi can. 65. Basilii severissime prohibitas docet, nec non hic [orig: hîc] passim, inprimis ubi de Carminibus et Magicis Sacris, uti de incantato pileo Sereniani Ducis, in voce Pileus. Alii sunt, Incantatores, in Charta A. C. 1309. Phil. Pulchri Regis Franciae, Baiuli, Notarii, Servientes, Incantatores, Praecones et alii Curiales dictarum villarum etc. Sic dicti ab incantare, quod apud recenrioris aeci Scriptores idem est ac sab hasta vendere, Gall. Mittre a l'encant, Hinc Incantator Gabellae salis, in Ch. A. C. 1372. apud C. du Fresne in Gloss.

ab INCARNATIONE Christi Annos numerandi rationem, primus invenit Dionys. Exiguus, qui Iustiniano imperante et cum Cassiodoro familiarissime Sec. VI. vixit. Cum enim Annorum series, in Canone B. Cyrilli ab Anno Diocletiani 153. incepta nihil aliud foret, quam eorundem Annorum Diocletianorum consecutio, indignum existimavit circulis sacris innectere impii Tyranni memoriam, satiusque duxit Annorum seriem, ab ipsa incarnatione Christi adhibere. Sed, cum is Cyclum suum ad Christi incarnationem accommodasset [orig: accommodâsset], et primum eius Annum nominasset [orig: nominâsset] eum, in quo Christus conceptus in utero erat; qui Dionysium sequuti sunt, videntes hominum vitam non a conceptione, sed ab ortu, vulgo putari, praetereaque animadvertentes, nativitatem Chrifti non longe abesse a fine Anni Iuliani, et circumcisionem ipsis Kal. Ianuarii celebrari, communi fere consensu constituerunt [orig: constituêrunt], ut primus Christi Annus ab eius nativitate duceret exordium. Unde factum postea, ut aera communis invaluerit uno Anno inferior aera [orig: aerâ] Dionysii, servato tamen toto Cyclo Dionysiano in caereris i. e. Luna [orig: Lunâ], Sole, Litera [orig: Literâ] Dominicali et Indictione, solo excepto capite, quod observatum iam pridem Petav. de Doctr. Temp. l. 12. c. 2. et 3. alibique et Iacobo Grandamico de Die Nat. Chr. p. 84. Vide quoque P. Gassend. in Kal. Rom. c. 5. Factum id autem a Dionysio fuisse A. C. 527. cum post Iustinian. fAsti Consulares defecissent, notat ad hunc Annum Baron. Sed iam ante Paul. Diacon. h. e. ab Anno iam 492. ab Annis Dominicae, Incarnationis, Annos numerare coepisse, ipsa ait l. 17. Cessante iam Romanae Urbis Imperio, utilius aptiusque mihi videtur, ab annis Dominicae Incarnationis supputationis lineam deducere: ad eund. Ann. 492. Verum tum nondum publice haec ratio recepta. Vide hanc in rem plura apud C. Macr. in Hierol. et C. du Fresne in Gloss. in voce Annus.

INCARUS pagus Provinciae, cum portu utcumque capaci, in ora maris Medit. 3. leuc. fere a Massilia in Occ. Maritimam versus, Vulgo Cary.

INCASTELLARE Ecclesias, h. e. Aedes sacras vallo munire, et ad modum usumque castrorum aut castellorum redigere. non semel veiritum in Conc. Lateranensi A. C. 1122. can. 12. Avenionensi A. C. 1209. can. 9. Budensi A. C. 1279. can. 53. Palentino A. C. 1322. can. 17. in Synodo Colon. A. C. 1280, can. 11. Herbipolensi A. C. 1287. can. 18. etc. Quintilian. Declam. 369. Tecta in subeuntes et sacra quin etiam Templorum fastigia desperantium tela sunt Certum est omnia licere pro patria, apud C. du Fresne in Gloss. Vide quae de Templo Hierosolymitano diximus suo loco.

INCENDIARIAE Aves ante lucum, inter prodigia, quae Commodi Imperium praecesserunt [orig: praecessêrunt], recensentur Ael. Lamprid. in Vita Commodi Earundem inter prodigia, in Hist. Rom. crebra mentio, vide de iis Plin. l. 10. c. 13.

INCENDIUM vel nominasse [orig: nominâsse] inter epulas, infaustum apud Rom. Plin. l. 28. c. 2. Incendia inter epulas nominata, aquis sub mensis profusis abominamur. teste Suet. in Aug. c. 30. Adversus mendix excubias nocturnas, vigilesque commentus est. Strab. l. 5. Dione l. 55. in Ann. 752. et IC. ff. de offic. praef. Vigil. cum antea Aediles eorum curam habuissent, ut ex eodem Dione ac App. Alex. constat. Erant autem cohortes Praefecti vigilum e libertinis conscriptae: quos propterea alii milites vocabant per contemptum sparteolos, an a funibus, quorum multus olim in restingueudis Incendiis usus; an a sparreis, quibus amicti, tunicis; an a certo calceamentorum genere, e sparteis funibus contexto. Consuevisse illo cum hamis et cum aqua vigilias curare, docet vet. Scholiast. Iuv. ad illud, l. 5. Sat. 14. v. 305.

Vide Casaub. ad Suet. d. l. et supra in voce Ama, item Collegiati et Mama: infra quoque Publici, et Siphon, et Teca, nec non ubi de Triumviris, adibus sacris incendio consumpttis restituendis, et Triumviris nocturnis, it. Praefecto Vigilum. Interim et Incendia suum usum habent, indigitatum Plin. eidem l. 36. c. 15. ubi luxum punire ea, graviter dicit: Computet in hac aestimatione, qui volet,

marmorum molem, opera piliorum impendia regalia et cum pulcherrima laudatissimaque certantes contum domos, posteaque eas ab innumer abilibus aliis in hunc diem victas. Profecto incendia puniunt luxum, nec tamen effici potest, ut mores aliquid ipso homme mortalius intelligant, etc.

INCENSIO Lunae, in Kal. S. Victoris Paris. et in alio Bibl. Reg. 6. Id. Ianuar. Invensio. Lunae Septuagesimalis. 8. Id. April. prima Incensio Lunae Rogationum. Sic Luna dicitur reaccendi a Sole, apud Honor. in Imag. Mundi l. 2. c. 61. et 85. C. du Fresne in Gloss.

INCENSUM recentioris Latinitatis auctoribus, idem quod qumi/ama Uranio in Arabicis, apud Steph. ubi tus hoc nomine per excellentiam denotatur, quod hodieque Eucens Galli vocant: alias in genere pro suffimento. Cuiusmodi suffimentorum s. thymiamatum usus in Vet. Test. Eccl. insignis fuit, peculiart Altari (quod Altare thymiamatum dicebatur et quadratum duosque cubitos altum superius craticulam habebat, qua [orig: quâ] cineres deciderent) huic rei destinato. Quem ritum, pro cacozelia sua, imitatos Gentiles discimus ex Ovid. ubi Sibylla Aeneae Met. l. 24. dicenti v. 128.

Sed et Harpocrates. inagines Iesu, Pauli, Homeri atque Pythagore, occulte effingens, iis suffitum faciebat, easque adorabat. apud Epiphan. Haer. 80. anacaephal. De Christianis vero, Augustin. in Ps. 49. Securi, inquit, sumus, non imus in Arabiam tus quaerere, non sarcinas avari negotiatoris excutimus: sacrificium laudis quaerit a nobis Deus. Item in Ps. 150. Noliextrinsecus tura comparare, sed dic, in me sunt Deus vota tua, quae reddant laudes tibi. Et ante eum Tertullian. seofferre Deo dicit orationem de carne pudica, de anima innocenti, de Spiritu S. profectam. Non grana thuris unius assis, non Arabiae arboris lacrimas, nec duas meri guttas etc. Apolog. c. 30. Unde Constantinus Imp. Tale Eucharistiae sacrificium, ait, ab hominibus peragitur, ou/de\ mh\n o)smh\ liba/nwn e)pipoqei=tai ou)de\ pu/rkaia, i. e. neque thuris odor desideratur, nec ignis incensus, apud Euseb. Orat. ad Sanctum coetum c. 12. Nempe suffimentorum is priscus usus in Sacris umbra et figura fuit, sub legis paedagogia, uti docet Paul. Hebr. c. 9. v. 8. et 9. ubi cum de Tabernaculi instrumentis, speciatim vero de thuribulo auteo, egisset, addit: Hoc declarante Spiritu Sancto, nondum factam fuisse manifestam ad Sacrarium viam, priore Tabernaculo odhuc consistente: quod erat exemplar pro tempore prasenti etc. Vide plura infra ubi de Odoribus et Suffimentis, item in voce Thymiama. Tango hic [orig: hîc] saltem, a Diis ad Principum, inde ad Episcopotum quoque in vet. Eccl. honorem, incensi usum translatum, uti hic [orig: hîc] passim videre est. In Eccl. CP. diebus Catecheseon, post Dominicam tou= *telw/nou incensa, a)nti\ r)ogw=n kai\ bai/+wn, in festo I'almarum s. tw=n *bai/+wn, cereos et cruces; rutium magna [orig: magnâ] IV. cereos et incensa dari consuevisse, docet Balsamon de lncens. Patriarch. die Cateches. etc. Hinc Incensorium in Eccl. Rom. vide supra. Acerna.

INCERAMENTA Navium memorantur LIv. l. 28. c. 45. Hetruriae primum populi pro suis quisque facultatibus Consulem adiuturos polliciti --- volaterrani inceramenta navium et frumentum etc. Nempe cera [orig: cerâ] piceque oblini naves olim solitae. Unde Iul. Pollux, inter ta\ tw=n *nauphgw=n ponit ki/ssan kai\ khro/n. Et Plin. l. 16. c. 11. Zopissam ait vocari derasam navibus maritimis Picem cum cera; quam mixturam una [orig: unâ] voce khro\n dixere [orig: dixêre] Graeci, uti videre est apud Arrian. Periplo Ponit Eux. et ceram Latini, ut apud Veget. l. 1. c. 7. Colore Veneto cera [orig: cerâ] etiam, qua [orig: quâ] ungere solent naves, inficitur. Sic Val. Flacc. Argon. l. 1. v. 128.

--- Fissaque fluctu
Vel pice, vel molli conducere vuinera cera [orig: cerâ].

Vide quoque Lucian. Dialogo Charontis et Mercurii. Cuiusmodi proin naves ceratae eidem Ovid. Ep. Oenones, etc. Sed et nonnumquam iis exitialis. Veget. ubi supra c. 14. Ardentes sagittae per balistas in bosticavum navium alveos insiguntur, immctasque cera [orig: cerâ] et pice et resina [orig: resinâ] tabulas tot fomentis igneum repente succendunt etc. Vide Ioh. Frid. Gronov. Not. ad Liv. d. l. ut et hic [orig: hîc] ubi de Cera, pice, item in voce Zacynthus. Italos hodieque verbum urtumque, Incerare et Inceramento, in vernacula, sua retinere constat. Verbum autem incerare, apud Iuv. exstat Sat. 10. l. 4. v. 54.

Ergo supervacua haec, aut perniciosa petuntur,
Propter quae fas est genua incerare Deorum.

Ubi non significat, cereris candelis oblatis illinere, ut quidam volunt: sed concepta vota, et in tabulis conscripta Deorum genibus (quae misericordiae sedes habita) cera [orig: cerâ] obsignata figere, quod e)pisfragi/zesqai, vocat Philostrat. in Heroicis. Vide Hadr. Turneb. Adversar. l. 1. c. 17. et l. 30. c. 19. Farnab. Notis ad Iuv. d. l. etc.

INCESTUS flagitium est cum ea commissum, cum qua Religio aut sanguinis ratio coniugium prohibet. Quaenam autem

coniugia vetita sint, apud Hebraeos, aliter Talmudici, Kartaei aliter pronuntiant. Et quidem Talmudicis, ex disertis Legis Mosaicae verbis atque eo quod ex ipsis ita necessario consequtur, ut non admitti nulla cum ratione queat, pro vetitis, partim sanguinis, partim affinitatis s. propinquitatis nomine, feminae habentur octodecim (in quibus etiam Mater, Novetca et Soror, es iure ipsis naturali s. Noachidarum antea pariter vetitae) ut in Schemate sequenti. [gap: illustration] Scilicet turpitudinum harum revelatio, in Lege sacra, adeo que Concubitus et Matrimonium hic Mariae coniugi (quem ut contingunt sive snaguine sive affinitate, sic nominantur hic [orig: hîc] feminae cunctae) ut tot Incestus [orig: Incestûs] genera interdicuntur. Ita tamen, ut quindecim tantum disertis Legis sacrae verbis, tres reliquas ex neceslario consequenti, aiant vetitas: e quibus quindecim illae maiusculis in Schemate exhibentur literis; reliquae tres, nimirum Prosocrus utraque ac filia minoribus; ideo rantum adiectis interea charactere diverso, Avorum, Patrui, Patris, Soceri, Fratris, Filii ac Privigni nominibus, ut relationum connexio facilius intuenti appareat. Occurrunt autem Incestus [orig: Incestûs] haec interdicta, Lev. c. 18. av. 6. ad 18. et c. 20. v. 14, 17, 19, 20, et 21. Dent. item c. 22. v. 30. alibique. Quali veto ratione utantur Talmudici, dum reliquas tres illas. s. Prosocrum utramque ac filiam, ex Lege sacra satis vetitas asserunt; quidnam item ex avita disciplina sentiant de eo, quod est, utrum interdicta illa lncestus [orig: lncestûs] sacra, quatenus in Pentateucho habentur, ad genus indiscriminatim humanum universum, an tantum ad Hebraeos, i. e. an ad Ius Gentium hic imperativum, an ad Hebraeorum Civile, spectent, ut et alia non pauca inprimis huc attinentia, fuse explicat Ioh, Selden. de Iure Nat. et Gent. Vide quoque eum de Uxor. Hebr. l. 1. c. 1. et 2 ubi de Feminis secundariis, quarum coniugia, ex Maiorum instituto, exira Legis sacrae verba ac vim, iuxta Talmudicos, vetita sunt, sive sanguinis sive affinitatu nomine. Aliter Longe Secta altera Iudaeorum s. Karaei, qui praecise Legis literae inhaerentes, in diversa tamen ipsimet inter se abeunt, ut videre est l. c. c. 3. 4. 5. et 6. Addo saltem, interdictorum de Incestu violationem, poena [orig: poenâ] Excisionis caelitus exspectanda [orig: exspectandâ], plecti consuevisse, et ptolem ex tali congressu susceptam pto Mamzere s. spurio, cui ingrediendi in Eccl. Domini (i. e. Israelitidem puri sanguinis ducendi) ius non esiet, habitam fuisie, unde et Parentis impietatis gravissimae, et liberi maximae natalium impuritatis nomine, fuere [orig: fuêre] invisi: in quo Karaei cum Talmudicis conveniebant, quamvis illi ipsi inter se sententiis discreparent quam maxime. Vide iterum Selden. modo laud.c. 6. sub fin. et de Iure Nat. et Gent. iuxta Discipl. Hebr. l. 5. c. 11. nec non infra in voce Lapis. Sed et apud alias gentes, a)diastro/fous2 sc. et meta\ fu/sin e)xou/sas2, non corruptas, et naturae convenienter se habentes, uti loquitur Michael Ephes. ad Nicomach. istiusmodi coniugia impermisia: et incestum iure gentium committi, inter gradus ascendentium et descendentium ait Paul. IC. de ritu Nupt. Imo Sen. in Hipp. Act. 3. v. 913.

Ferae quoque ipsae Veneris evitant nefas,
Generisque Leges inscius servat pudor,

Et proin non eo minus ius h. e. quod ex Zaradae instituto, ut habet Theodoret. c. Graecos Orat. 9. de LL. a Persis contemnebatur: cui speciatim mori causam pravam educationem prudenter assignat Dion Prusaeensis orat. 20. nec quod coniugium cum fratris filia vetitum ante apud Rom. permisit Claud. vetuit Nerva, permisit Heraclius. Meritoque in Ep. Can. Basilii Mag. ad Antiloch. can. 75. qui cum propria sorore pollutus est, postquam serio flagitium agnovit, triennio stans deslere prope fores tw=n *eu)kthri/wn, domus oratoriae; dein alio triennio ad a)kro/asin solum recipi; potro itidem triennio se ptosternere; decimo Anno in fidelium orationes suscipi, sed sine oblatione, demumque biennio post, ad communionem admitti, iubetur. At Canonibus, qui dicuntur Apoltolici, qui duas sorores, alteram post alteram duxisset, aut a)delfidh\n i. e. fratris aut sororis filiam, tantum a Clero arcetur etc. Quam in rem vide plura apud Hug. Grot. de Iure Belli et Pacis l. 2. c. 5. §. 12. et seqq.

adde Casp. Barth. Animadvers. Stat. Theb. l. 1. v. 68. Ioh. Wowerium et G. Elmenhorst ad Minuciena illa Ius est apud Persas misceri cum matribus. Aegyptiis et Athenis cum sororibus legitima connubia [orig: connûbia]. Memoriae et Tragoediae vestrae incestis gloriantur etc.

INCIBILIS INDIBILIS opp. Hisp. Tarr. Chelva Floriano. Baudr. etiam Giara Iulia, opp. fuit alias Ilercaonum, nunc Trayguera, in regno Valentiae, ad amnem Servol, versus conf. Catalonioe, vix 10. mill. ab ora matis Medit. 20. leuc. a Chelva in Eur. Baudr.

INCILE ab INCIDENDO, fossa est in viis ducta, ad deducendam aquam, Fest. Cuiusmodi incilibus lacunosis voraginosa Aegyptus inprimis olim facta est, tum ne aqua deesset iis, qui a Nilo erant remotiores, tum ut merces terraeque proventus hinc inde deportarentur, tum in viatorum usum, tum denique ut regio invia fieret atque inaccesla. Quod opus Sesostris inchoavit, Nilus postea, et Sabacon Aethiops (cuius successor Sthon Sennacheribo fuit aequalis) perfecere [orig: perfecêre]. Quo pacto cum magna Aegypti pars equitatui inaccessa fieret, i(ppotrofi/a Aegyptia, illa adeo in Sacris celebris, paulatim in desuetudinm abiit, ita ut non solum Oppian. Nemesina. Veget. Absyrtus, Allii, de Aegyptiis equis altum sileant, sed et e Graecia venales equos Alexandriam Nicagoras, Measenius deduxisse legitur, apud Plutarch. in Cleom. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Parte pr. l. 2. c. 9.

INCISA opp. Lombardiae Cispadanae, in Marchionatu Montis ferrati, situm ubi quondam Ptolemaei Libarnum exstitit, uti Merula censet.

INCISI quinam Veteribus dicti, vide infra, in Matricula: uti de profanis incisionibus Gentilium, in luctu, Levit. c. 19. v. 28. et c. 21. v. 5. Vide quoque 1. Reg. c. 18. v. 28. et supra Exsequiae. Apud Walafr. Strab. Praef. ad Theganum ko/mma s. lectio dicitur incisio, alibi pausatio. Alia notio vocis in illo, Signum secunda [orig: secundâ] incisione pulsare, apud C. du Fresne in Golss. Sed et vox Architectorum est, de qua vide Iac. Godofred. ad l. 3. Cod. de Excus. antif. etc. Vide et infra Incomma.

INCISOR idem cum Carptore Scissore, Structore, quas voces vide. In Gallia Incisoris Regis insigne furcilla est cum cultro decu ssata. Cultri vero Incisorii duo decussatim locati, laminisque argenteis et ex auro capulis instructi, Abbatiae Quedelinburgiae in Germania symbolum, uti docet Phil. Iac. Spener. Cyriaco Spangenbergio limas non recte vecante. Suntautem cultri huiusmodo Germanis Credentz-messer. vide eund. Artis Herald. Parte II. l. 3. c. 27. §. 33.

INCITARIA Anton. portus erat Hetruriae, inter Portum Herculis, 9. et Almianam fluv. 3. mill. pass. Ferr.

INCITATUS nomen equi insano Caii Caligulae affectu nobilis. Ita enim de eo Suet. in eo c. 55. Incitato equo, cuius causa [orig: causâ] pridie Circenses, ne inquietaretur, viciniae silentium per tes indicere solebat, praeter equile marmoreum, et praesepe ebuneum praeterque purpurea tegumenta, ac monile e gemmis, domum etiam et familiam et supellectilem dedit, quo lautius nomine eius invitati acciperentur. Dio quoque, Unum vero ex equis suis, quem Incitatum nominabat, invitabat ad cenam; ita ut ei hordeum ex auro apponeret funderetque vinum et c. ac per salutem eius et fortunam iuraret; seque eum Consulem facturum polliceretur etc. Eiusdem meminit Mart. l. 10. Epigr. 76. cuius Epigraphe de maevio v. 8.

Quasi diceret, Maevius, vir bonus licet ac poeta, et utraque disertus lingua [orig: linguâ], cucullo nihilominus mulionico prae egestate utitur; cum e contrario mulio, i. e. curator equi, cui nomen erat Incitato, splendidissime fuerit vestitus. Alii legunt Incitatus. in verbis Martialis, ut auriga hoc nomine sub Domit. Imp. indigitetur. Vide Anselm. Soler. de Pil. S. 15. Screvel. Notis in Mart.

INCITI dicuntur in Latrunculorum ludo calculi, qui eo sunt redacti, ut cieri moverique amplius nequeant. Unde Prov. ad incitas, vel ad incita redigere, pro ad extremas metas compellere, et in summam desperationem aliquem adducere. Galli istiusmodi calculum vocant saccum mattum i. e. contritum et subactum. Mattus enim antiqua vox et Latina, emollitum, subactum et maceratum significat: a Graeco verbo ma/ttw, pinso, subigo. Vide Salmas. ad Vopisc. in Proc.

INCLAMANDI Mortuos ritus, vide hic [orig: hîc] passim ubi Funebria tractamus, et infra in voce Oculi.

INCLINATIO salutationis species apud Monachos, quae soli Abbati debatur. Ingulphus p. 886. de Priore, Et quia in medio Fratrum reutor est eorum, in honore, praeter inclinationes, omnis honor ei et reverentia exhibeatur. Quomodo autem illa fieri debeat, exponit Udalric. Consuetud. Cluniac. l. 3. c. 2. Quilibet Novitius est instruendus, ut regulariter sciat caput inclinare, scilicet non dorso arcuato, ut quibusdam negligentibus est familiare; sed ita, ut dorsum sit summissius quam lumbi et caput summissius quam dorsum: quam inclinationem nos per usum ante et retro appellamus, quia incipit contra Or. et finit contra Occid. apud C. du Fresne in Gloss. In eadem Communione, cum profertur Gloria Patri, caput detegere illudque inclinare, qui in Choro sunt, non vero erigere se, iubentur in Ep. Cerimoniali l. 2. c. 1. Idem observant, ad verba inter psallendum occurrentia, Sit nomen Domini benedictum --- sanctum et terribile --- Benedictum nomen Maiestatis --- Benedictus Dominus quottidie --- Benedicamus Patrem et Filium, cum Sancto Spiritu etc. Macri Fratres in Hierol. in voce Gloria. Vide quoque infra, Metania. Sed et cum fulgura conspicerent, vett. Christianos ad terram se inclinasse [orig: inclinâsse], docet Cl. Suicer. in Thes. Eccl. in voce *)astrath/. Quia vero Inclinando corpus, minores apparemus, hinc verbo Decrescere, de hoc reverentiae signo loquens, eleganter usus est Tertullian. ut vidimus supra.

Ann. 17. et 25. Constantini Copron. Monachi, quiaut prope vicos vel Coenobia, vel etiam in ipsis Monasteriis, in singulares cellas, ex iis non amplius exituri, vitae solitariae intuitu sese concludunt, ut liberius Deo sibique vacent: quod Monachorum genus Cassiano Collat. 18. c. 8. et Isid. in Regula c. 5. minus probatur. Ad hanc autem strictiorem vivendi rationem nemo admittebatur, nisi qui post emeritos labores et data virturum Monasticarum argumenta, probe essent explorati, et quidem impetrata [orig: impetratâ] Ep. vel Abbatis venia [orig: veniâ], a cuius potestate neque sic eximebantur. Imo decretum in Synodo Trullana c. 41. ut, qui clausuram hanc amplecti volunt. Monachi, ab Abbate ptimum, dein ab Ep. strictius examinentur, nec tamen statim, sed elapso post Anno includantur, hac adhibita [orig: adhibitâ] lege, ut eis in posterum omnis prohibeatur regtessus, nisi id evincat utilitas communis vel alia quaevis necessitas: cuiusmodi Inclusorum egressus, praeeunte Ep. benedictione, ob communem utilitatem factus, legitur apud Audoen. de Vita S. Eligii l. 2. c. 29. et in Chron. Fontanell. c. 11. Sed et interdum Abbates ipsos strictius hoc vitae institutum amplexos esse, sic tamen ut Monasterii interim regimen non deponerent, docet vet. Epitaphium Leoniani Abbatis, in suburbana aede S. Petri Viennae, quod descripsit C. du Fresne in Gloss. Etiam Inclusae passim Moniales, apud Scriptores occurrunt, Greg. Turon. l. 6. c. 29. V. Malmesbur. Hist. l. 3. p. 112. Alios: Aedes, ubi huiusmodi Inclusi degunt, e)gklei/s2ra in Syn. Trull. c. d. Latinis Inclusa. Inclusoria, lncluseria, Reclusorium, Clusa, Clusorium, dicitur. Unde Menard. Observ. l. 2. id olim in niote fuisse docet, ut virorum Ordinis Benedicti Monasteriis adiunctae essent quaedam cellulae, quas Clusas s. Inclusoria vocaverint, arctiori studio virtutem exercitaturis. Cella vero istiusmodi, in Ordine Inclusorum, apud Roder. in Bavaria sancta, sic describitur, Inclusa, i. e. domus Inclusi, debetesse lapidea, longitudo et latitudo in 12. pedes abeat, 3. fenestras, unam contra chorum, per quam corpus Christi accipiat, alteram in opposito, per quam victum recipiat, tertiam uned lucem habeat, quae semper debet esse clausa vitro vel cornu etc. Descripsit Inclusorum Regulam peculiarem idem Rader. et ex eo Haeften. Disq. Monastic. l. 1. tract. 8. disquis. 2.aliam habet Codex Regular. Monastic. Holstenii Tom II. p. 281. Vide omnino laud. Gloss. Auctor. Ci. Suicer. in voce *)egkleisth\, qua [orig: quâ] dies sepulti Servatoris Graecis dictus est, ut et infra quaedam, ubi de Reclusis. item in voce Laura.

INCLUSOR apud Hier. in Ier. c. 24. Fabros et Inclusores, vel Legis interpretes, atque doctores debemus accipere vel artifices inclusoresque auri et gemmarum: quae ars apud Barbaras nationes pretiosissima est: Alias Clusor; in Glossis Latino-Arab. Scalig. et Raphelengii, Clusor, qui gemmas auro concludit. Sunt nempe Ciusores vel Inclusores, qui aurum argento includebant, et gemmas auro, dia\ th=s2 e)mpaistikh=s2 te)xnhs2. quorum opera liqoko/llhta Graecis, item xruso/kleista; auro clusa Latinis dicta sunt: de qua arte accipienda illa Lucret. de Rer. Nat. l. 4. v. 119.

Vide Salmas. ad Spartian. in Hadr. et Supra passim, inprimis ubi de auro Clusis, et verbo Claudere.

INCOGNITUS nomen Auctoris, qui, in Psalmos commentatus, humilitatis ergo, proprium celavit. Michaelem Ayguanum fuisse appellatum, docet ex MSS. Benedicti XII. quae exstant in Bibliotheca Vaticana n. 4006. C. Macer. in Hierol.

INCOMMA apud Veget. l. 1. c. 5. Proceritatum tyronum ad incommam scio semper exactam: fuit palus quidam mensuralis in castris hac fini positus, ut ad eum admotis, qui ad militiam deligebantur, tyronibus, vel qui sponte ad militiam accedebant, an iusta [orig: iustâ] ac legitima [orig: legitimâ] essent statura [orig: staturâ], examinabantur. Est enim e(/gkomma, palus in terram desixus, Salmas. ad Lamprid. Fuisse vero eam mensuram 5. pedum et semis, colligit C. du Fresine ex Dositheo l. 3. ubi quendam in militiam adscribi postulantem Hadr. Imp. inrerrogat, poio=nmh=kos2, quantum longitudinis habere; cui ille respondit, pe/nte po/das2 kai\ h(/misu, quinque pedes cum dimidio. Milites certe, non aetate tantum, ac fortitudine, sed et statura [orig: staturâ] aestimatos esse, palam est. Hinc apud Frontin. l. 4. c. 1. n. 3. Pyrrho delectori suo dixisse legitur, Tu grandes elige, ego eos fortes reddam. Vide Iac. Cuiac. l. 21. c. 5. laudatum C. du Fresne in Gloss. et infra, ubi de Militari statura it. in voce Spatha.

INCRA vulgo ENCRE, vicus cum tit. Marchiae, Perronam inter et Corbeiam positus, ad amnem cognominem, in Suminam apud Curbeiam Ambianorum effluentem; olim ad Monasterium B. Richarii, nunc ad Cluniacum pertinet. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

INCREMENTUM liberalitatis apud Spartian. in Hadr. Pueris ac puellis, quibus etiam Traianus alimenta detulerat, incrementum liberalitatis adiecit, signate additum ab Auctore est. Huiusmodi enim largitiones Incrementa vocabant. Flav. Vopisc. in Probo Ut eius dignitas incrementis adiuvetur, i. e. liberalitate. Sic in vet. Inscr. INCREMENTA. PUERIS. CURIAE. ET. SPARSIONEM. NUCUM DENT. Contra Augmentum, proprium tributi nomen est, apud Cassiod. l. 9. etc. Vide Casaub. ad Spartian.

INCRUSTATIONES tectoria sunt parietum, ex crustis marmoreis ita factae, ut solido de marmore subductis detractisque crustis parietes operirentur: Cum tectoria proprie dicta essent, quibus e marmore contuso crebriusque excreto et harenato cum calce mixto, illi inducebantur diligentique fricatione levigabantur. B. Brislon. apud Ioh. Calv. Lexic. Iurid. Vide quoque infra Marmor, it. Paries. Sed et incrustabantur parietes aliaque etiam calce, argilla [orig: argillâ], gypso, lapide aliaque matcria [orig: matcriâ], Corrasius Miscell. l. 4. c. 16.

INCUBARE vox in Sacris Gentilium usitata, de iis, qui in Fanis Deorum somnia captabant, occurrit passim apud poetas: Mansitque hic mos usque ad tempora Prudentii, canentis in Apoth. v. 254.

Imo hodieque inanere in Italia, docet Georg. Fabric. Comm. in Poetas Christ. ubi Patavii certa [orig: certâ] nocte, in D. antonii, adolescentes et puellas rusticanas incubare eo coenobio, quo non aliud ea [orig: eâ] urbe frequentius refert: de quo mcubandi, et castus sive ieiunii praevii, atque id ge nus aliis ritibus, plura vide apud Cic. de Div. l. 1. Strab. l. 16. Paus. Laconic. Tertullian. de Anima c. 27. Arnob. l. 1. Suet. Tib. Ner. c. 14. et hic [orig: hîc] non uno loco, inprimis in voce Dormio, item Melota. Incubi, Doemonum genus, vide infra Pilosi, Pilumnus, Prerpora.

INCULISMA vel Inculismensis ager, provincia Aquitaniae, versus Carentonium fluv. Ducarus [orig: Ducarûs] titulo insignis: ad Sept. Pictonibus est contermina: ad Occid. Santonibus: ad Mer. Burdigalensibus et Petrocoriis: ad Or. denique Lemovicibus. Lingitudo eius ab Ortu in occas. 24. est mill. latitudo a Mer. in Sept. 16. Eius metropolis est Inculisma: Vulgo Angoulesme. Merula. Urbs Episcopal. sub Archiep. Burdegalensi ad Carentonium fluv. cum castro munito 12. leuc. a Mediolano Santonum, in Ort. Vide et Engolisma.et Inculisma.

INCUNABULA quibus infans cunis alligatur, memorantur Plaut. in Amphitr. Act. 5. Sc. 1. v. 52.

Discernendae utique a fasciis. s. pannis toti corpori circumduci solitis, quae ideo adhibebantur, ut per aliquod tempus membar stringerent, et salem, quo tenella corpora conspergebantur, continerent. Haec vero, nempe Incunabula, usurpata, ne infans motu exturbaretur: et quidem illustriorum ex purpura erant. Transierunt [orig: Transiêrunt] subinde ad mortuos, sicuti kei/ria mortuorum ad cunas. Unde apud Georg. Palamum Orat. 1. elegantissime accusat Anima corpus, et se eo contineriac stringi in ipso matris utero queritur, nec liberari dum in lucem prodit, sed oriri hinc eiulatus natalitiis cantibus ex adverso respondentes et undique devincientes fascias et cunabulorum vincula, sepulchralibus ligamentis cognata: *)enteu=qen, inquit, kai\ klauqmurismoi\ tw=n geneqli/wn a)|sma/twn a)nti/fqoggoikai\ perisqi/ggousai taini/ai kai\ keiri/ai sparga/nwn suggenei=s2. Quem locum Gilbertus Cuperus Observ. l. 2. c. 9. optime explicat, ex nummo Antonini Pii, cuius aversa in parte Faustinae partus videtur, sub specie matris Ideae, cum tympanistis et tibicinibus Annum in iis infantes numquam superarunt [orig: superârunt]. quibus tripudia quoque inter ornamenta. Vide quoque infra ubi de Pannis infantiae. Ipsas vero cunas quod attinet, movebant eas vel servi Cunarii, Pign. de Serv. p. 122. et 123. qui postea forsan eorundem puerorum paedagogi, Idem p. 191. et 192. vel aucillae Cunatiae. Formae variae, ut et usus. Et quidem puerorum Cunae ad latera, Medicorum (namque et hi cunis usi) etiam sursum deorsumque duci pot uerunt [orig: uêrunt]; ad quarum priores referri potest elegantissima tabula antiquissimi codicis manuscripti Geneseos, apud Lambecium Comm. Biblioth. Caes. l. 3. Videquoque Arnob. l. 4. adv. Gentes. Praeerat his cunis et pueris ipsis intra cunas Cunina Dea. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 2. 6. 19. Iuxta eas vero congestae aviculae, quibuscum luderent, item specula: adiunctique catelli et dracunculi, nec non cymbala; cultelli quoque apud populos Septentrionales. Aliis nummi a Nutrice accepti, a quibus etiam mobilibus curribus circum acti ferebantur. Circa Nilum Aegyptiaci in cymbiis ludebant, cymbalis et tibiis ad hibitis, quem lusum insigniter illustrat sepulchrale marmor, apud Pettum la Sena in Cleombroto c. 6. etc. Vide Thom. Bartholin. de Puerp. Vett. ut et supra in voce Cunabula.

INCUS Cinyrae inventum. Plin. l. 7. c. 56. Invenit Cmyra --- et metalla aeris --- in ins. Cypro: Item forcipem, marculum, veciem, incudem. Quae, cum cudendo proprie ferro destinata sit, adamantibus etiam deprehendendis inservire, tradit Idem l. 37. c. 4. Incudibus hi (adamantes) deprehenduntur, ita respuentes ictum ut ferrum utrinque dissultet, incudesque etiam ipsi dissiliant. Quippe duritia inenarrabilis est etc. Sed fabulosum hoc esse, et in scobem malleolo redigi facillimeque confringi hanc gemmam, idem alibi docet, vide Dalechamp. ad l. At robori ostentando, Incudem, pectori superpositam, aliis tundentibus, constanter fert Firmus, apud Vopisc. quum ipse reclinus ac resupinus et curvatus in manus penderet potius, quam iaceret. Quod genus qaumatopoii/+as2 hodiernis hominibus non est ignotum. Fuisse enim suo tempore Parisiis hominem, qui non incudem, sed saxum septingentorum pondo, et eo gravius, pectori superpositum, aliis tundentibus similiter, in manus pendens, perferret, notat Casaub. adl. Vide Thuan. Hist. ubi de cerimoniis, quibus Imp. Turcici filii octennis Circumcisio celebrata etc.

INCUSANDI Deos consuetudo apud Gentiles, occurrit apud Auctores passim. Et quidem, quoties res male cessisset, non fata solum, sed et Deos ipsos, gravissimis saepe conviciis probisque feriebant. Lucan. Civ. Bell. l. 7. v. 723.

--- Avehit inde,
Pompeium sonipes: gemitus lacrimaeque sequuntur,
Plurimaque in saevos populi convicia divos.

Vide eund. l. 9. Sophoclem in Trachimiis, ubi de Hyllo, quum Herculis viderer crutiatus, a)gnwmosu/nhn Diis exprobrante, Alios. Atque hoc invidiam Diis facere dicebant. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 11.

--- Expedi in planctus tamen
Defessa quamquam brachia; ut invidiam Deis
Lugendo facias. ---

Nempe in ipso planctu de Diis querebantur, eosque vocibus pulsabant, quod ibid. legas. Nec intra haecce contumelia stetit: Verum et lapidabantur Deorum templa, in huiusmodi perista/sesi, ac evertebantur conterebantur atque in publicum eiciebantur eorum simulacra, uti ex Artemidoro l. 2. c. 34. docet Herald. ad Arnob. l. 4. Vide et infra de Statuis, uti de more ipsorum Deorum, sua fata,

quibus obnoxii erant, incusandi, apud ipsum Arnob. modo laudat. l. eod. alibique passim.

INDA locus memoratus in divisione regni Lotharii, inter Lud. et Car. fratres A. C. 870. facta [orig: factâ]: Monasterio nobilis, quod S. Cornelii Monasterium S. Cornelis Munster vulgo dicitur, prope Aquisgranum. Hoc cum plurimis aliis vastatum a Normannis est, A. C. 881. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

INDAGARUS Ep. Manichaeorum, una cum horum scriptis, combustus, iussu Cabadis Persarum Regis, quod fil. suum Pharsuasam seduxissent, irati: Idem Manichaeos, quos in unum locum convocaverat, omnes internecione delevit. A. C. 524. Cedren. in Hist.

INDATHURAS Rex Scitharum, adversus quem bellum Darius movit, non satis prospero exitu memoratur Pherecydi Historico, quem ad Olymp. 81. Euseb. reponit. Graece i)ndaqei/ras2: Clem. i)dauqou/ras2, Herod. i)uda/qursos2, forte pro i)nda/qouros2. Trogi Abbreviatori Iancyrus corrupte. Salmas. ad Solin. p. 846. Vide et in voce Idanthyrsus.

INDELLA amnis Galliae, quasi parvus Inda, vulgo Andelle. Oritur in Veliocassium finibus, et Carolivallem Charleval, Floriacum Fleury, Radepontem Ratepont, ac Pontem S. Patri alluit, ac in Sequanam effluit; paulo supra Pontem Arquatum. Vide Hadr. Vales. Not. Gell.

INDENTATAE Chartae, in Fleta l. 1. c. 18. §. 4. s. Indentura, apud alios, Gall. Endenteure, Iureconsultis Anglis, idem est cum Chirographo; nempe syngrapha vel scriptura conventionalis, alii idem continenti quasi parallela [orig: parallelâ], et ab ea decisa in modum dentium, ut pares esse et una confectae videantur, si forte controversia [orig: controversiâ] aliqua [orig: aliquâ] inde emergente simul aptentur invicemque conferantrur. Cuius modi Indenturarum usum apud Anglos eiusdem esse aevi, quo Chirographa, docet Ingulfus A. C. 875. Uti igitur in Chirographis, sic in sndenturis observabatur, ut contrahentium alter sigillum suum apponeret Indenturae, quae penesalterum remanebat. In Monastico Angl. Tom. II. p. 259. In cuius rei testimonium huic indenturae tam dicta Elisabetha, quam praedicti Prior et Conventus --- alternatim sigilla sua apposuerunt [orig: apposuêrunt]. Vide quoque Litrletonem s. 371. et 372. Thom. Walsingham. A. C. 1354. Alios. Pro contrahentium vero numero, non bipartitae modo, sed et tripartitae, quadripartitae etc. interdum eius modi Chartae erant, uti idem Littleon docet s. 370. Vide iterum Monasticon Angl. Tom. l. p. 280. ubi Tripartitae Indenturae exemplum habes, C. du Fresne in Gloss.

INDEPENDENTES [1] nomen Sectariorum in Anglia, qui ex Separatistis orti Quid enim, post Eccl. illius reformationem sub Eduardo VI. coeptam, et sub Elizabetha consummatam, dissidii ortum sit, ex residua cerimoniarum, vestium et Hierarchiae pompa, dicemus infra ubi de Buritanis, aliquid etiam iam retro attigimus, ubi de Brownistis. Notum dixisse Pontificium quendam haud incelebrem, Elizabetha nos regno expulit, sed vetinuit nosiras vestes et ornamenta. Id animos non paucorum offendit, qui reformationem ad simplicitatem Apostolicam propius accedentem avebant. Sed prudentiores eorum, ob ista, quae tolerabiles nugas appellare Calvino visum, secessionem neutiquam faciendam iudicarunt [orig: iudicâtunt]. Alii fervidiores ulterius progressi sunt: Inprimis cum progressu temporis, Episcoporum cresceret auctoritas, et in Non-Conformistas ac Separatistas rigor, tunc ab utraque parte indies magis magisque excedi coepit. Iacobus enim l. Mag. Brit. Rex utprimum Elizabethae successit, Scotiam, statim a reformatione ad formam Helveticae Eccl. compositam, in Regimine ac Ordine disciplinae, voluit esse Angliae conformem, ac Rainoldo eximio Theologo hac de re ad se misso, ut Episcopatum deprecaretur, respondit, Domine Rainolde, no Biscbop no King. Etiam ne Bucero Pastore Veriano, quod Ep. Douwnani Contioni de Episcopatu respondisset erudito de Gubernatione Eccl. tractatu, poenas postulari exegit, Synodo Zinzaeana [orig: Zinzaeanâ] defenso A. C. 1618. Interim, ut Ep. Ius divinum sibi arrogare permitteret, numquam adigi potuit, quod dein demum sub successore eius obtinuerunt [orig: obtinuêrunt]. Sub Car. itaque postea I. omnia in peius non ire, sedruere; maxime postquam ad Cantuariensem Praesulatum emersit Gul. Laud, bomo ambitiosus, turbulentus, crudelis, cuius praecipuum opus erat novas introducere cerimonias (Adeo non quidquam de veteribus demere) illosque, qui eis se conformare nollent, qua [orig: quâ] pote, persequi. Tum non animo, sed et corpore, ab Anglia anerti non pauci, quibus hae innovationes displicebant, et metu. persecutionis in exteras regiones, maxime in illam Americae partem, quae Nova Anglia dicitur, migrare. Inter quos praecipuae auctoritatis Ioh. Cottonus, coeptum a Robinsono Independentismum, A. C. 1635. absolvit, eaque dogmata singulari facundia [orig: facundiâ] et dexteritate interpolare coepit. De Robinsono vide suo loco, ut et in vote Separatistae; de ipso Cottone plura supra; uti de statu Eccl. Angl. circa haec tempora, apud Ioh. Bastwick tra/cei tw=n *)episko/pwn, sive Apologetico ad Presules Anglicanos. Missis ergo ex Nova Anglia in veterem literis, Cottonus novam Eccl. formam mire depraedicare coepit, et novum Doctorem amplexus Thom. Godwyn, vir egregie doctus, admiratione Cottoni plures secum eotraxit. Interea in Scotia turbari coeprum. Scoti enim moleste ferentes a Laudo praef. sibi novas cetionias ac Liturgiam obtrudi, Regis auctoritate abuso, sese iis opponere, neque pati, ut omnia in Eccl. ac Politia conturbarentur, constituerunt [orig: constituêrunt]. Initium rei Edinburgi factum, cum nova Liturgia primum praelegeretur, A. C. 1637. Scoti ad preces primum, inde ad arma, confugientes, Synodo Glascuensi Episcopatum per Scotiam funditus sustulerunt [orig: sustulêrunt]: scintillisque incendii in Angliam transvolantibus, Parliamentum coiit A. C. 1640. in quo praecipue de Reformatione Eccl. ageretur. Mox Laudus in vincula coniectus, Epp. ex Ordinum Regni numero, et Parliam ento exclusi: ac superstitiones, vanaeque, et superfluae cerimoniae vel abrogatae vel mitigatae sunt. Haec inter, libertas in licentiam abiit, et sublata [orig: sublatâ] Episcoporum auctoritare,

cum nondum de novo regimine conveniret, nultae sectae, haereses, schismata passim exorta sunt. Episcopi contra Regem ad arma concitare, lanienaque Hibernica [orig: Hibernicâ] ultra 200. m. Protestantium infra trimestre cadere. Convocata itaque Londini Synodus ex utriusque gentis Theologis constans, si forte tot malis remedium reperiri posset. Sed et hic [orig: hîc] Patres divisi, quorum maior numerus, omnia ad normam Eccl. Scoticae conformari volebant, hinc Presbytertani dicti, alii contra Independentismum, qualis in Nova Anglia erat, etiam in veteri tolerandum consebant, qui numero erant VII. et Indepeddentes appellati sunt. Inter hos iam aliquot Annos contenditur de regimine Eccl. medio tempore quaelibet sectarum genera ut dictum, hoc quasi interregno abutebantur, ita ut tota Anglia illo veneno inficeretur. Abrogatoque Episcopali regimine in universum, G. Laudus securi percussus, A. C. 1645. ac factio Independentium, quibus se fanatici complures iunxerant, superior in Parliamento facta. victricibus armis Angliam debellavit, Scotiam cum Hibernia sibi subiecit, ac nec ipsi Sacto Regis capiti vitaeque pepercit, A. c. 1648. A quo tempore, Schismatici omnes, Angliam infestantes, una et communi nomine Independentium gavisi sunt, seque illis quoties contra Presbyterianos res gerebatur, sociarunt [orig: sociârunt], consiliis eorum mascule sese opponentibus Scotis, ut videre est ex G. gillespii doctis contra Colemannum Disputat. et Rhetorfortii refutatione Erastianismi Colemanni. Nec defuerunt [orig: defuêrunt] occasioni Iesuitae, palam et verbo Independentibus favere prae se ferentes, ut sub isto in vulgus grato titulo rem suam agerent etc. Ut verbo dicam, Independentes igitur S. Novi Puritani, illis Aunis in duo hominum genera abivere [orig: abivêre]: quorum alii cetera otthodoxi ac in doctrina cum Presbyterianis consentientes, in solo de Regimine articulo ab illis dissident, neutiquam ullas cerimonias bona [orig: bonâ] conscientia [orig: conscientiâ] tolerari posse existimantes; alterum genus colluvies est pessimorum Haereticorum, Anabaptistarum, Familiaristarum, Antinomorum, Socinianorum, Libertinorum et mille aliorum nominum: quae tamen ad III. praecipuas Classes, Quarentium, s. Exspectantium, Antinomorum et Anabaptistarum, referri solent. Quo factum, ut priores, ne propter commune nomen eorundem criminum infamia [orig: infamiâ], vel saltem suspicione, laborarent, Independentium nomine relicto, Congregationales in posterum dici voluerunt [orig: voluêrunt]. Ceterorum, qui Londini, Independentismi metropolim constituerunt [orig: constituêrunt], palmarium opus est, Reformationem impedire, schismata et haereses fovere, Synodum ac eius consilia subvertere: atque hinc proprie illis nomen, quod nulli Synodicae auctoritati et iurisdictioni subiecti esse velint. Cetera eorum deliria, ac migrationem ex Nova Anglia in Hollandiam, ubi prima Eccl. Independens Roterodami excitata est ab Hug. Petro, famosissimo belli Anglicani praecone Decretum Synodi Catentoniensis Gallicae A. C. 1644. contra Independentes, qui in regnum illud irrepere tum coeperunt [orig: coepêrunt]. Item originem Erastianorum, qui, contendentibus cum Presbyterianis Independentibus tertii emerserunt [orig: emersêrunt], pluraque alia hanc in rem, vide apud Georg. Hornium Hist. Eccl. N. Test. Periodo III. artic. 3. §. 11. usque ad 62. et hic [orig: hîc] passim.

INDEPENDENTISMUS Secta Independentium, Leydeckero Democratia est, desinens in a)narxi/an, perimens Iura regiminis Eccl. Presbyterii, Classium ac Synodorum. Origo illi ab Anabaptistis: Sedes Vet. ac Nova-Anglia. In Gallis quidem I. Morellius populare regimen in Eccl. reiecta [orig: reiectâ] Synodo, commendare caepit, at Synodo Rupellensi, quam Beza moderabatur, confutatus, sectatores non habuit. Apud Batavos, Hugo Grot. Classium Synonodorumque auctoritate negata [orig: negatâ] Independentismo, aut Politicae religioni favere videbatur, sed erudite est refutatus a non paucis. Vide praef. Leydecker. Notis et Observat. ad Horn. Hist. Eccl. Period. III. Art. 3. §. 14. ac seqq. Honor. Reggium de Statu Eccl. in Britannia, et Hist. Britann. etc.

INDEX s. digitorum secundus, annulo quoque olim erat insignis. Plin. ubi de digitis, quibus annuli inserebantur, l. 33. c. 1. Singulis, inquit, primo digitis geri mos fuerat, qui sunt minimis proximi: Sic in Numae et Servii Tullii statuis videmus. Postea pollici proximo induere [orig: induêre], etiam Deorum simulacris: dein iuvit et minimo dare. Galliae Britanniaeque in medio dicunitur usae. Hic nunc solus excipitur: ceteri omnes oner antur. Ubi videmus, inter digitos, qui annulo insigniebantur, primum fuisse eum, qui minimo proximus est, dictus ob id *daktuliw/ths2 vel Annularis. Rationem reddit Macrob. Sat. l. 7. c. 13. Quia is aptior ceteris. Nam pollex nec in sinistra cessat, nec minus quam tota manus semper in officio est --- Pollici vero vicinus nudus et sine tuitione alterius appositi videbatur: Nam pollex ita inferior est, ut vix vadicem eius excedat. Medium et minimum vitaverunt [orig: vitavêrunt], ut ineptos, alterum magmtudine, brevitate alterum etc. At idem honoris Indici postea tributum testatur praefat. Plin. annulum autem, quo is ornabatur, Graecis *kori/anon dictum esse peculiari nomine, Iul. Pollus testatur l. 5. c. 16. *kori/anon e)ka/loun tw=| lixanw=| perihrthme/non. Sed de hoc digito pauciora exstant apud Auctores probatos vestigia. Vide Ioh Kirchmann. de Ann. c. 4. Ab indicando nomen habet, unde et Indices dicti, qui ad Principes Magistratusque clam patrata deferrent, vide aliquid de indice Bacchanalium supra in voce Custodiae et de praemiis huiusmodi Indicum, Liv. l. 2. c. 5. l. 4. c. 45. l. 22. c. 32. l. 26. c. 27. et l. 27. c. 3. etc. Adhibebant autem indicem digitum Vett. quoties manu aliquid affirmare volebant; et quidem solum eum inclinabant, allevata [orig: allevatâ] ac spectante humerum manu, ut ait eleganter Quintilian. in exprimendo numero CCCC. cum eodem pollicem erigebant, sic aptatos invicem, ut indicis Iateri superinducerentur interiora pollicis, quod ex Beda novimus Is. Casaub. ad Iul. Caes. Suet. c. 34. Apud Smaragdum Regulae Bened. Comm. in c. 4. Cum index in Oratorio percussus fuerit, mox omnes audientes, antequam currant faciant sibi crucem in fronte, respondentes Deo gratias et tunc laborantes opus proiciant, artifices ferramenta dimittant, scriptores literam non integrent, omnis fratrum manus deserat, quod agebat: vox tabellam notat, qua [orig: quâ], loco campanulae, ad danda exercitiorum singna utebantur, uti habet Dom. Macer in Hierol. De Indicibus li

brorum, apud Vet. Vide praeclara apud Salmas. Proleg. ad Solin. et Cl. Suicer. Thes. Eccl. in voce *pi/nac, nec non infra aliquid, in voce Liber, Pittacium, et Versus.

INDI s. INDIN, castellum fratrum Teutonicorum, versus. Vulturnum a Ptolemaide quatuor, contra Africum autem a Castro regio tribus miliaribus in montanis. Saron situm. Broc. inin. 3. In tribu Aser.

INDIA regio Asiae amplissima, inter Indum fluv. Plin. l. 5. c. 28. et l. 6. c. 20. Strabo l. 1. p. 64. l. 2. p. 87. l. 15. p. 680. 690. et 697. Herod. l. 4. c. 44. ad Occ. a quo nomen habet, et Serum ad Ort. a Sinis separantem, inlongum extensa Oceano Indico ad Mer. et Emmodis, aliisque mont. ad Bor. a Scythia secernentibns, terminata; a Gange fluv. in duas divisa citer. et ulter. Citerior intra Gangem a Ptol. nominatur. Indostan incolis, cuius pars australis Malabar dicitur. Ulterior extra Gangem, non unico hodie nomine dicta. Indiae ora 60. diebus ac noctibus, teste Mela [orig: Melâ] navigatur, Ferr. Baudr. India, l'Inde Gallis India Hispanis et Italis regio est Asiae amplissima, quae etiam persaepe dicitur Indiae Orientales, les Indes Orientales Gallis, Oost-Indien Belgis, et las Indias orientales Hispanis, ad differentiam Americae, quae a multis, licet imptoprie, dicitur India occidentalis. India haec orientalis, quae vera est et propria, dicitur ab incolis Indostan; habetque ad Ort. regnum Sinarum ad Sept. Tartariam, ad Occas. Persiam, et ad Met. Oceanum Indicum. Historia eius, circa antiquiora tempora, ob exiguum Indorum cum Europaeis commetcium, multis involuta fabulis est. Bacchum enim s. Liberum, in Indiae celcberrima urbe Nysa de Indis primum triumphasse [orig: triumphâsse] regnaque eius subiugasse [orig: subiugâsse] ferunt. Postea tempora certum est, partem Indiae a Persis occupatam esse, donec his devictis eo quoque Alex. Mag. victricia arma intulit, Porumque potentissimum Indorum Regem superavit: quam vis non desint, qui Semiramiddem iam, Nini coniugem, res ibi egregias gessisse tradant Scriptores, Sequentibus temporibus, sub propriis Principibus diu tranquille vixerunt [orig: vixêrunt], pacem cum exteris colentes et Maiestatem Imperii Rom. comiter venerati, Antoninum Pium Imp. per Legatos salutasse [orig: salutâsse], circa A. C. 142. leguntur. Donec Lusitani, Sec. 15. ductu Vasquii de Gama ibi sedem figere, magno Hispaniae Regis bono, coepere [orig: coepêre]: quos secutae postea aliae Europaeorum gentes, Belgae inprimis, non exiguam eius regionis partem occuparunt [orig: occupârunt], sub finem Sec. Praet. Dividitur nunc in tres partes praecipuas, nempe in Indiam versus Sept. s. Imperium Mag. Mogolis inter Gangem et Indum, in Penins. Indiae intra Gangem s. ad Occas. et in Indiam extra Gangem s. ad Or. In parte Sept. s. Imperio Mag. Mogolis sunt 37. regna aut provinciae amplae. In Penins. Indiae intra Gangem sunt quatuor partes praecipuae, nempe regna Decam, Golcondae, et Narsingae s. Bisnagariae, cum Malabaria: sub quibus plurima alia regna minoris famae. In India extra Gangem sunt tres partes praecipuae, nempe regna Peguanum ad Bor. Siamum ad Mer. et Cocinsinae ad Ort. sub quibus etiam quamplurima regna comprehenduntur. Indiae pars septentrionalis, quae proprie India, vulgo l'Indostan, s. Imperium Mag Mogolis, l'Estat du grand Mogol, tota subest Mogolis Imperio a centum quinquaginta Annis tantum. Alii Mogorem vocant: qui divitiis, unionum inprimis, gemmarumque, a quibus etiam titulos sumit, copia [orig: copiâ], florentissimus, cetera Mahometanus, e Tamerlanis fam. originem ducit: a quo decimus ordine fuit, qui ante paucos Annos Obiit Gelal Edim Muhammed, cuius filii quatuor mutuis caedibus in se saevientes miras dedere [orig: dedêre] turbas, donec tertio genitus Aorangzetus, tribus reliquis sublatis, thronum tenuit. Ex antecessoribus Accabas Rex septimus, a Tamerlane armis pariter ac ingenii perspicacitate toto Oriente celeberrimus fuit, vide de Maiestate Mag. Mogolis, Kircher. Descr.chin. l. 2. c. 5. P. dela Valle Itin. tom. 4. etc. De turbis ultimis Mandelslovium l. 1. c. 28. et seqq. Henr. Rothium Diar. Europ. Contin. etc. Terminatur haec Indiae pars a Sept. Tartaria [orig: Tartariâ] magna [orig: magnâ] et regno Thibeto, ab Occasu regno Persiae, ab Ort. fluv. Cosmino, quo a reliqua India extra Gangem dividitur, a Mer sinu Gangetico et Peninsula [orig: Peninsulâ] Indiae intra Gangem. Sed aliquot regna trans Gangem fluv. et versus Chiamaeum lacum ac conf. Sinarum Reges [orig: Regês] habent proprius. Mogolis regia est Agra, Agra; et ein subsunt 37. regna. Plin. l. 6. c. 17.

Agra, Agra. Attochium, Attock. Bacarum, Bakar. Bachiscum, Bakisch. Bandum, Bando. Bengala, Bengals. Berarum, Berar. Bucara, Buchar. Cabulum, Cabul. Cacharum, Kakares. Candaharia, Candahar. Candisium, Candis. Canduana, Kanduana. Cassimera, Cassimere. Chitorium, Chitor. Dellum, Delli. Gorum, Gor. Guzarata, Guzarate. Haiacanum. Hatacan. Iamba, Lamba. Ienupara, Ienupar. Ieslelmera, Iesselmere. Iesualum, Iesual. Malvaeum, Malvay. Mevatum, Mevat. Multanum, Multan. Narvaea, Narva. Naugracutium, Naugracut. Patna, Patna. Pengabum, Pengab. Pitanum, Pitan. Sambalium, Sambal. Siba, Siba. Soretum, Soret. Tatta, Tatta. Udesla, Udessa.

Agra. Agra. Amedebatum, Amedebat. Asmera, Asmeere. Attochium, Attock. Bandum, Bando. Barocum, Baroche. Bengala. Bengalae. Breampora, Breampore.

Cabulum, Cabul Cambaia, Cambaia. Candaharia, Candahar. Chatiganum, Chatigan. Camanum, Daman. Dellum, Delli. Gualeorum, Gualeor. Gurum, Goruo. Holobassia, Holobasse. Ienupara, Ienupar. Lahorium, Lahor. Multanum, Multan. Surata, Surate. Tatta, Tatta. Penins. Indiae intra Gangem, vulgo la presqu'isse de l'Inde deça le Gange, terminatur a Sept. India [orig: Indiâ] propria [orig: propriâ] s. Imperio Magni Mo golis, ab ortu sinu Gangetico, ab Occasu autem et a Mer. mari Indico. In ea sunt quamplurima regna.

Auriola, Auriole, in Malabaria. Badara, Badara, in Malabaria. Balagatta, Balagate, in Decano. Baticala: Baticala, in Malabaria. Batimena, Batimena. Bipurium, Bipur, in Malabaria. Bisnagaria Bisnagar. Calecoulanum, Calecoulan, in Malabaria. Calecurum, Calicut, in Malabaria. Cananorium, Changanar, in Malabaria. Changanata, Changanar, in Malabaria. Chombaeum, Chombais, in Malabaria. Choromandelum, Choromandel, in Bisnagaria. Cochinum, Cochin, in Malabaria. Cota, Cota, in Malabaria. Coulanum, Coulan, in Malabaria. Cranganora, Cranganor, in Malabaria. Cunchanum, Cunchan, in Decano. Cucuranum, Cucuran, in Malabaria. Curiga, Curiga, in Malabaria. Decanum. Decan. Golconda, Golconde. Gorzopa, Gorzopa, in Canara. Mangatum, Mangate, in Malabaria. Marta, Marte, in Malabaria. Mouticum, Moutique, in Malabaria. Mutertum, Muterte, in Malabaria. Narsinga, Narsinga, in Bisnagaria. Onorium, Onor, in Canara. Orixa, Orixa, in Golconda. Panhapelum, Panhapel, in Malabaria. Panurum, Panur, in Malabaria. Porcanum, Porca, in Malabaria. Punhalum, Punhali, in Malabaria. Tamulum, Tamul, in Bisnagaria. Tanorum, Tanor, in Malabaria. Tienlicum, Tienlique, in Bisnagaria. Travancorium, Travancor, in Malabaria. Trivilaria, Trivilar, in Malabaria. Tutucorinum, Tutucovin, in ora Piscariae. Sunt etiam regna s. principatus ampli Gingis, de Gingi, Madurae de Madurae, et Taniorii, de Taniaor, alias sub regno Bisnagariac. Ex his notandum est, regna Malabariae pro maiori parte esse parvi admodum circuitus [orig: circuitûs], ita ut vix principatus Europae exaequent: et regna Badarae, Bipurii, Chombaei, Cucurani, Curigae, Mangati, Moutici, Panuri, et Tanori sunt sub clientela Regis Calecuti.

Andanagra, Andanagar, in regno Decani. Angamala, Angamale, in Malabatia. Barcelora, Barcelor, in Canara. Calecutum, Calecut, in Malabaria. Cananorium, Cananor, in Malabaria. Candegrium, Chandegry, in Bisnagaria. Caulum, Chaul, in regno Decani. Cochinum, Condapoli, in Malabaria. Condapolis, condapoli, in Golcondae regno. Coulanum, Coulan, in Malabaria. Cranganora, Cranganor, in Malabaria. Dabulum, Dabul, in regno Decani. Doltabadum, Doltabad, in regno Decani. Gingis, Gingi, in Bisnagaria. Goa, Goa, in regno Decani. Golconda, Golconda, in regno cogn. Madura, Madure, in Bisnagaria. Maliapura, Maliapur, in Bisnagaria. Mangalora, Mangalor, in Canara. Masulepatanum, Masulepatan, in regno Golcondae. Narsinga, Narsinga, in Bisnagaria. Negapatanum, Negapatan, in Coromandelia. Visapora, Visapor, in regno Decani. Penins. Indiae exira Gangem, subest plurimis Regibus, uti maior pars Indiae extra Gangem. Sed regna in eius parte Bor. contenta, intra Sinas nempe ad Or. et ditionem Magni Mogolis ad Occas. vix nomine nota sunt Europaeis. Penins. autem ipsa terminatur ab Or. sinu Siami, ab Occasu sinu Gangetico, a Sept. India [orig: Indiâ] extra Gangem, et a Mer. freto Sundae, quo dirimitur a Sumatr ins. alias que Aurea Chersonesus dicta fuit Regna autem tam penins. quam illius

partis Indiae extra Gangem, quae non pendet a Magno Mogole, communiter reducuntur ad tres partes, quod alias pro maiori parte ab ipsis penderent.

Abdiara, Abdiara, sub regno Peguano. Arracanum, Arracan, sub regno Peguano. Ava, Ava, sub regno Peguano. Bacaium, Bacay, sub regno Peguano. Brama, Brama, sub regno Peguano. Cablan, Cablan, sub regno Peguano. Camboia, Camboia, sub regno Siami. Canaranum, Canarane, sub regno Peguano. Caorium, Caor, sub regno Peguano. Cassubum, Cassubi, sub regno Peguano. Cacomaeum, Chacomas, sub rebno Peguano. Ciampaa, Chiampaa, sub Cocinsina. Cocinsina, s. Annamiticum regnum, la Cochinchine. Comoraeum, Comotay, sub regno Peguano. Iangoma, Iangoma, sub regno Peguano. Ihorium, Ihor, sub regno Siami. Iuncalanum, Iuncalaon, sub regno Siami. Lanianum, Laniang, sub regno Siami. Largaraeum, Largaray. sub regno Peguano. Ligorium, Ligor, sub regno Siami. Malacca, Malacca, sub regno Siami. Mandranella, Mandranelle, sub regno Peguano Manarium, Manar, sub regno Peguano. Marsinum, Marsin, sub regno Peguano. Martavanum, Martavan, sub regno Siami. Moantaeum, Moantay, sub regno Peguano. Pahanum, Pahang, sub regno Siami. Panum, Pan, sub regno Siami. Patanum, Patane, sub rebno Siami. Peguanum, Pegis, in regione cogn. Pera, Pera, sub regno Siami. Pronum, Pron, sub rebno Peguano. Queda, Queda, sub regno Siami. Siamum, Siam, in regione cogn. Singora, Singora, sub regno Siami. Tanasserium, Tanasserim, sub regno siami. Tangnum, Tangu, sub regno Peguano. Tavaeum, Tavay, sub regno Peguano. Tazataeum, Tazatay, sub regno Peguano. Tincum, Tinco, sub regno Peguano. Tipoura, Tipoura, sub regno Peguano. Totaeum, Totay, sub regno Peguano. Transiana, Transiane, sub regno Peguano. Tunchinum, Tunchin, sub Cocinsina. Vilepum, Vilep, sub regno Peguano.

Arrachamum, Arracam, in regno cogn. Canarana, Canarane, in regno cogn. Carpa, Carpa, in regno Bramae. Iuncalanum, Iuncalaon, in regno cogn. Ihorium. Ihor, in regno cogn. Iudia, Iudia, s. Odia, in regno Siami. Keccium, Keccio, in regno Tunchini. Leuvecum, Leuveck, in regno Camboiae. Ligorium, Ligor, in regno cogn. Malacca, Malacca, in regno cogn. Martavanum, Martavan, in regno cogn. Patana, Patane, in regno cogn. Peguum, Pegu, in regno cogn. Queda, Queda, in regno cogn. Tanasserium, Tanasserim, in regno cogn. Sunt et in Asia quamplurimae insulae nempe Borneum, Celebes s. Macassaria, Ceylanum s. Taprobana, Gilolum, Iava, Maldivae, Moluccae, Sumatra, et aliae: quae omnes sunt in Oceano Indico. Sed de his fusius suis in locis.

Acemum, Achem, in Sumatra ins, Balambuanum, Balambuan, in Iava ins. Baticala, Baticala, in Taprobana ins. Bendarmassia, Bendarmassen, in ins. Bornei. Borneum, Borneo, ins. cogn. Campera, Camper, in Sumatra ins. Candea, Candy, in Taprobana ins. Cauripans, Cauripana, in Celebis ins. Cettavaca, Ceitavaca, in Taprobana ins. Chilaum, Chilao, in Taprobana ins. Cionium, Cion, in Celebis ins. Columbum, Columbo, in Taptobana ins. Getiganum, Getigan, in Gilolo ins. Gilolum, Gilolo, in Gilolo ins. Iafanapatannm, Iafanapatan, in Taprobana ins. Iala, Iala, in Taprobana ins. Iambium, lamby, in Sumatra ins. Iapara, Iapara, in Iava ins Iortanum, Iortan, in Iava ins. Loloda, Loloda, in Gilolo ins.

Macassaria, Macassar, in Celcbis ins. Maldivarum, des Maldives, in insulis Maldivis. Materanum, Materan, in Iava ins. Palimbanum, Palimban, in Sumatra ins. Panarucanum, Panarucan, in Iava ins. Passarvanum, Passarvan, in Iava ins. Pedirium, Pedir, in Sumatra ins. Sauguinum, Sanguin, in Celebis ins. Solorium, Solor, in Moluccis insulis Supara, Supara, in Celebis ins. Ternatum, Ternate, in Moluccis insulis Tidorium, Tidor, in Moluccis insulis Trinquilemala, Trinquilemale, in Taprobana ins. Tubanum, Tuban, in Iava ins. Hic [orig: Hîc] non omittendum, veteres Geographos 9000. populorum geneta et 5000. urbium memoratu dignarum in India numeralle [orig: numerâlle], quarum celebritate reliquos superavit, urbs Nysa, ubi Bacchum genitum vett. ferunt, Indiae ora, quae tota ferme Zonae torridae subest, Strabo l. 2. p. 95. pluviis ventisque non parum recreatur. Duae ibi anni tempestates, Aestas et Hiems, quarum haec quatuor durat menses, Iunii, Iulii, Augusti et Septembris nominibus insignes, quo tempore continua pluvia ardorem Solis mitigat hominibus frugibusque grata. Illa reliquum anni tempus sibi vindicat, undeingens terrae fertilitas, quamvis oryzae potius miliique, quam farris proventu, luxurians. Palma ibi arbor est frequens et quae citreis aurantiisque pomis turget: Sacchari quoque vis, et unionum, gemmarumque ingens copia. Praeterea tanta auri et argenti abundantia, ut sabulum etiam Indiae, silices et agrorum, glebas aureas argenteasque finxerit antiquitas. Hinc divitiis olim abundavit hodieque abundat, Porro Psittacos mittit: Serpentes prodigiosae magnitudinis habet. Strabo l. 2. p. 68, 69, et 70. *)/ofeis2 te kai\bou=s2 kai\ e)la/fous2 su\n ke/rasi katapi/nontai. Plin. l. 8. c. 14. Megasthenes scribit, in India serpentes in tantam magnitudinem adolescere, ut solidos hauriant cervos taurosque. Inde Horat. Carm. l. 3. Ode 14. v. 2.

Theophr. l. 4. Hist. c. ubi de India, i)/dion de\ kai\ h( e)be)nh th=s2 xw/ras2 tau/ths2. Strabo, l. 15. in narratione rerum Indicarum loquens de Pasyis, fu/esqai de\ kai\ e)/benon. Vide Plin. l. 12. c. 4. et Solin. c. 65. Sed an solius Indiae haec sit merx, dubium est. Nam Herod. l. 3. au(/th de\ xruso/n te fe/rei pollo\n, kai\ de/ndrea pa/nta a)/gria kai\ e)/benon, de Aethiopia loquitur. Plin. l. 6. c. 30. Sita est Aethiopia ab oriente hiberno ad occidentem hibernum. Meridiano cardine silvae ebeno maxime virent. Lucan. Civ. Bell. l. 10. v. XI. de regia Aegyptiorum,

Serv. ut poetam suum defendat, ita ait: Atqui et in Aegypto nascitur, sed Indiam, omnem plagam Aethiopiae accipimus. Sed qui potest ita defendere? Nam Dioscorides l. 1. c. 3. aperte discriminat, et principatum dat Aethiopicae ebeno: *)/ebenos2 krati/s2h h( *ai)qiopikh\ kai\ me/laina etc. e)s2i\ de/ tis2 kai\ *)indikh\. Verum in magnis Scriptoribus dissidia talia occurrere nihil mirandum. Tam opulentae regionis incolae, numquam inde egressi sunt, ut alio colonias deducerent, unde non mirum, tor hominum diversa genera a vett. ibi fuisse annotata: Inter quos Brachmanes vel Gymnosophistae eminuerunt [orig: eminuêrunt] olim hodieque, sub nomine Braminum, et Gioghorum, qui Philosophi Theologique gentis sunt: nec minor Gangaridarum fama, quorum Regem aggredi Alex. Mag. numquam ausus est. Vide laudes Indiae pulcherrime describentem Dionys. perieg. v. 1027.

Nic. Lloyd. Cui adde praeter Vett. Berlingerum, Cluv. Marium Nigrum, Munster. Merc. Ortel. Merul. Magin. Bert. Sans. Du Val. Maffaeum Hist. Indic. Ioh. de Barros, Vincent. Blanc. Iarric. Linschot. la Boulaye le Goux, Texeiram, Barbosam, Boterum, Pyrardum, Xaver. in Ep. Trigaltium; Theod. de Ery Ind. Orient. Ferdin. Lopezium de Castanella, Hist. Ind. Orient. etc. nec non quae dicemus in voce Mogor etc. Pop. Indi, ob nigrorem quondam noti. Ovid. l. 1. de Arte Am. v. 53.

Dionys. de Indis, u(po\ xro/a kuane/ousi. Praeterea robusti sunt, et egregia [orig: egregiâ] corporis specie, sed ignavi ac in luxum effust. Sacrificant in sublimibus editisve locis: humi, tapetibus stratis, cibum capiunt: bovinis cornibus in pocula usi: herbam Betel perpetuo masticant. Vini loco sucum, quem Palma arbor, vel oriza expressa praebet, hauriunt: Ligneos olim habuere [orig: habuêre] calceos, unde Philostrat. vitam Apollonii describens l. 2. c. 9. inter cetera, quae de moribus Indorum disserit, eos ex arborum corticibus sibi calceos conficere solitos esse, testatur: a quibus postea, ut credere par est, horum usus ad alias gentes manavit: Apud eosdem fuisse Aediles, qui fructus maturos signo dato vendi curarent, auctor est strabo l. 15. quemadmodum hodieque Antverpiae moris est, ut venditiones tintinnabuli signo plateatim

indicentur. Annis porro utuntur Lunaribus, et aliquam Medicinae, Astrologiae ac Mathematicae habent peritiam, cetera plane rudes. Qui inter illos Ethnici sunt, defunctorum cadavera comburunt, gloriaeque ducit uxorum fidissima, mariti rogum vivam subire: quam superstitionem plenissime exposuit P. dela Valle Itin. tom. 4. Reliqui Mahometani sunt: tamen ibi et Christiani quidem, a Lusitatiis, Anglis, Belgis luce huc illat1a. Imo et Iudaei nonnulli ibidem degunt. Sed et iam olim in regnis Narsinga, Cranganora et vicinis provinciis Euangelium a S. Thoma Apostolo annuntiatum esse, constans est traditio: Unde Christiani Divi Thomae. Proin eius res gestas, apud Malabares, vernaculis cantionibus instillari infantibus legimus. Corpus etiam eius, in veteris Templi ruderibus, in urbe Maliapura, repertum, indeque Goam translatum esse, credi vult Mafsaeus. Certe magnifica aedes, a Vice-Rege iussu Emanuelis Regis eius honori erecta ibi cernitur. Ab hoc ergo qui iis in locis nomen habent Christianis, a Patriarcha Orientis Nestoriano Ep. obtigere [orig: obtigêre], antequam Europaei illuc penetrarent, unde auro illorum multum scoriae immixtum. Etiam sub fin. Sec. 2. Pantaenum a Demetrio Ep. Alexandriae ad praedicandum Indis Euangelium, missum esse legimus quem Euangelium S. Matthaei illuc a Bartholomaeo olim illatum ibi reperisse dicunt. Sub Constantino Mag. quoque Aedesius et Frumentius religionem Christianam ibidem propagarunt [orig: propagârunt], etc. Vide Auctores laudatos, quibus adde Salmas. ad Solin. passim, inprimis, p. 189. ubi de duplici ratione caesariem, quae natura [orig: naturâ] nigra, inficiendi, et p. 1092. ubi de invento illorum, gemmas crystallo seu vitro tingendo adulterandi. At India, in Iudaicis velis picata, apud Claud. in Eutrop. l. 1. Carm. 18. v. 350 et seqq. ubi invectus in eum, Consulem in Oriente factum, ideo maxime quod abiectissimus fuisset servorum et castratus Rem incredibilem ait visam.

Atque aliquis gravior morum, si talibus, inquit,
Creditur, et nimiis turgent mendacia monstris:
Iam testudo volat, profert iam cornua vultur:
Prona petunt retro fluvii iuga: Gadibus ortum
Carmani texere [orig: texêre] diem: iam frugibus aptum
Aequor, et advestum silvis delphina videbo:
Iam cochleis homines iunctos, et quidquid inane.
Nutrit Iudaicis quae pingitur India velis.

Congeries est qualiscumque sive textoris sive pictoris artificiosa, animalium figuris perquam ftupendis nec omnino creditis, eisque, tum ex India petitis ac receptis, tum famam inde ea de re portentosam, pro vario Artificum arbitrio, interdum superantibus, constans. Veluti Monoscelorum seu hominum qui nascuntur singulis cruribus et Sciapodum, seu qui plantarum suarum magnitudine inumbrantur, qui item cervicibus carentes in humeris habent oculos, Silvestrium et Hirtorum, Serpentium cervos et animantia ad parem molem, alia item tota haurientium, Leucrocotarum, Ealarum, Mantichorarum, aliorum id genus, quae Plin. Solin. alii, sive Indiae tribuebant, sive somniabant in accessionem. Adeo ut mirantis apud Claud. sensus sit; si monstrum hoc credendum, ne quidem dubitabo, quin hisce oculis posthac revera videro etiam, quidquid falsum atque, ut somnium inane, hactenus creditum, nutrire solet seu exhibere India illa, seu portentosum illud animalium Indicorum vivarium, Grex, armentum, in velis illis seu tapetibus belluatis pingi solitum. Fudaixa autem haec vela Claud. Ibid. ut supra v. 357. vocat. quia Iudaei tum in Oriente, utcumque dispersi, Urbeque Maiorum et Templo carentes, vitae tamen splendore, aediumque ac suppellectilis, veluti aulaeorum, velorum, id genus aliorum copia [orig: copiâ], ac luxu etiam, multum adhuc florebant: et licet sua etiam Christianis sua Paganis, vela picta essent, Iudaeorum tamen belluata potissimum erant etc. Vide quae hanc in rem plura congessit eruditus Selden. de Iure, Nat. et Gent. iuxta Discipl. Hebraeor. l. 2. c. 9.

INDIAE Occidentales les Indes Occidentales Gallis, West-Indien Belgis, pars orbis recens detecta, quae aliter, et melius, dicitur America. Vide ibi.

INDICA Gallina hodie dicitur, non quod ex India primum id genus invectum, sed quia, quidquid ad nos transmarinum adfertur, Indicum vulgus appellare solet. In Boeotia enim et Graecia passim nascuntur, eaedem cum iis, quae meleagrides Vett. appellatae sunt. Namque et illis insigne corporeum, veluti clavus rotundus e capite exit, quod maribus ultra rostrum propendet, cum in Venerem incitantur et feminas ambiunt. Et similiter ova pariunt rubris punctis notat: ipsaeque ut plurimum habent plumas nigro alboque variatas, sic ur rotundis maculis albis rhombi nigri distincti sint. Adde quod, ut illae, nec virosum illum saporem habent, quem in Africanis s. Numidicis prisci notarunt [orig: notârunt], nec paludicolae sunt. Salmas. ad Solin. p. 871. et 872. Bochart. tamen adhuc in ambiguo ponit, an longa [orig: longâ] illa [orig: illâ] meleagridum descriptione, quam ex Clyro Athen. exhibet l. 14. gallina Africana (Hodie Gallina Barbariae ) aut gallo pavo (nostratibus Gallus Indicus ) aut aius tertium genus ab utroque dissimile intelligatur. Quippe cum praeter id, quod alendae meleagridi destinat to/pon e(lw/dh, locum palustrem (quae verba, quomodo Salmas. ex plicet, vide d. l.) eam dicat esse a)/s2orgon pro\s2 ta\ e)/kgona o)/rneon kai\ o)ligwrei=n tw=n newte/rwn, w(/s2e a)na/gkh toi=s2 i(ereu=sin e)pimelei=sqai au)tw=, avem sine ullo in prolem affectu, quaeque pullos suos ita negligat, ut Sacer dotes necesse sit illorum curam gerere: quod nec Numidicis, nec Indicis nostris gallinis. convenit. Vide eum Hieroz. Parte post. l. 1. c. 19. ut et supra ubi de Africanis Gallinis, ac infra in voce meleagrides. De Indicis vero arboribus laniferis s. linigeris; harundinibus item, mercibusque ab i)ndodro/mois2 olim Mercatoribus Rom. orbi illatis, aliisque, vide Salmas. ubi supra p. 216. 296. 1115. et 1300. etc. nec non hic [orig: hîc] infra alibique passim.