CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

INDICA Rom. navigatio, indigitatur Vopisco in Firmo, Idem et cum Blemyis societatem maximam tenuit et cum Saracenis: naves quoque ad Indos negotiatorias saepe misit. Sic libro sup. in Vita Probi inter praecipua Pacis bona numerat idem Auctor. quod multi navigarent: Indicam hanc navigationem sine dubio intelligens, cuius ea [orig: eâ] aetate videntur Romani fuisse studiosiores. Fiebat autem omnis illa in Oceano Mer. quam Atlantici partem Vett. et Indicum et Erythraeum sive Rubrum Mare, appelarunt [orig: appelârunt]. Indorum enim nomen ita hic [orig: hîc] accipitur, ut cum scribunt Historici, Traianum in Sinu Rubro classem instituisse, ut per eam Indiae fines vastaret. i. e. oras regionum, infra et supra Arabicum Sinum sitarum; quam Indiam ait ab Aegypto contingi, Ioseph. de Bell. Fud. l. 2. Atque ita saepe apud Geographos Graecos, Latinos, Arabes. Negotiatoriae itaque naves istae Firmi et aliorum aegyptiorum, e Myoshormo, Aegypti vetustissimo emporio, solventes, per Arabicum Sinum, pars Orientem, pars Occidentem versus, tendebant. Et quidem Orientalis navigationis terminum statuit Arrian. eudem, quem et orae universae Merid. quam totam Romani notam habuerunt [orig: habuêrunt] iam inde ab illius et Ptol. temporibus: neque illam solum oram, verum etiam continuam plagam, quae Orienti obversa, ita iam tum Romani notant, ut ad cognitionem illius non magna videatur facta accessio, per nostrorum hominum navigationes; quae ab alrera parte tantum terras Vett. ignotas nobis aperuerunt [orig: aperuêrunt]. Nam Graecorum Romanorumque navigationes Occidentem versus, cum Arabicum et Avalitem sinum superaverunt [orig: superavêrunt], ultra Prassum non progrediebantur: quod prom. est Aethiopiae inf. in ea, ut videtur, regione, quae hodie Monambico dicitur. Ut merito reprehendantur, qui existimant cognitam iam illis temporbus fuisse navigationem in eam Indiam, quam Occid. vulgo vocant. Mercatores autem, qui ad Indos currebant. i)ndodro/moi dicebantur: a quibus diversi omnino erant l(ndikop la/s2ai (pro qua voce alii i)ndikopleu/s2ai legunt, in vet. Gloss. ) Sic enim dicebantur Coloratores, coloribus parietes pingentes et colores tectoriis inducentes: in quibus praecipuum aut unum de praecipuis locum obtinebar Indicum, quod ex India veniebat, harundinum spumae adhaerescente limo, vide infra. Aliter iidem *stilbwtai\ dicti etc. Vide Casaub. et Salmas. ad Vopisc. et Solin. l. c. De Belgarum vero hodiernorum in Indiam navigationibus Georg. Horn. Orb. Polit. ut et in voce Moluccae, item infra, Societas.

INDICARE venditoris est, sicut liceri vel licitari emptoris. Et quidem apud Athenienses lege Aristotici cautum est, ne Piscarii pisces minoris, quam indicassent [orig: indicâssent], venderent; si secus fecissent, in carcerem raperentur, ut infra videbimus, ubi de Vendendi iure. Idem hodie mercatores in Anglia observant, qui Quackerorum sectam profitentur, notum iis, qui oras illas lustrarunt [orig: lustrârunt].

INDICES Expurgatorii in Eccl. Rom. unde originem traxerint, dicemus infra, ubi de Librorum prohibitione. Iis vero non tantum auctorum, ab Eccl. praef. condemnatorum, libri prohibentur; sed et omnium, etiam maxime Romanensium, scriptacensurae subiciuntur, et, quidquid in illis Rom. Eccl. placitis adversum, aut non per omnia consentaneum reperitur, obelo tranfigitur et deleri iubetur, singulaque loca accurate adnotantur, ut nemo ignoret, quae verba velint deleta, indices autem illi primum concinnati ab Inquisitorbus Rom. deinde auctoritate Conc. Tridentini, paucis demptis atque additis, confirmati sunt, ex Bulla Clem. VIII. 17. Octobr. A. C. 1595. in qua et Pium IV. Praelatis quibusdam adhibitis, Indicem librorum prohibitorum, et Regulas quasdam, per suas literas in forma Brevis, promulagavisse refertur. Vide quoque ipsius Pii Bullam, d. 24. Mart. A. C. 1564. quo ipso Anno iussu illius Index Tridentinus prodiit, postquam, A. C. 1548. 1552. 1554. et 1559. Pontif. auctoritate huiusmodi Indices iam fuissent excusi. Pii dein Sixtus V. multis ad Regulas adiectis augeri iussit; quod, post Obitum eius, perfecit Clem. VIII. Regulasque praemisit, A. C. 1595. quarum prima haec: Libri omnes, quos ante A C. CIC. ICXV. aut summi Pontifices aut Concilia Oecumenica damnarunt [orig: damnârunt], et in hoc indice non sunt, eodem modo damnati esse censentur, sicut olim damnati fuerunt [orig: fuêrunt]. Regula [orig: Regulâ] vero IV. S. Scripturae lectio promiscua prohibetur. Regula [orig: Regulâ] tandem X. varia in librorum im pressione observanda praescribuntur: ut Romae nullus edatur liber nisi prius per Vicarium Papae et S. Palatii magistrum, vel personas a Papa deputandas examinetur: in aliis vero locis, nisi per Ep. vel aliquem ab Ep. deputandum, ac Inquisitorem haereticae pravitatis, sit approbatus et approbatio eorum manu subscribatur etc. ac tandem in Instructione eorum, qui libris cum prohibendis, tum expurgandis, tum etiam inprimendis operam sunt daturi, Iura mentum Typographis et Bibliopolis praescribitur, c. de Impressioen librorum, §. 6 Hoc itaque Indice Tridentino edito, Phil. II. Hisp. Rex Antverpiae alium copiosiorem excudi iussit, A. C. 1571. Sed in Censorum is Bibliothecis latuit, donec in manus Franc. Iunii pervenitatque, ab illo publiciiuris factus et A. C. 1586. uti docet Ioh. Pappus Praef. quam Indicis huius novae editioni Argentorati factae A. C. 1599. praemisit, Praeter hunc alius in Hisp. editus est, A. C. 1584. cuius exemplar in direptione Gaditana ab Anglis rogo ereptum, et Mornaeo Plessiaci Dom. transmissum est, qui eum paulo post Salmurii excudi curavit. Exin plures prodierunt [orig: prodiêrunt] Romae et Neqpoli, praesertim vero in Hisp. auctoritate Bern. de Sandoval Archiep. Toletani et Inquisitoris Gener. multo locupletior, ac tandem omnium locupletissimus iussu Anton. a Sotomayor, Suppremi Praesidis, et in Regnis Hispaniarum etc. Gen. Inquisitoris, A. C. 1640. quem Genevenses recuderunt [orig: recudêrunt], A. C. 1667. Huic multo plures Regulae praefixae sunt: simulque Genevensi editioni subiunctus Index Decretorum, quae vel a Magistro S. Palatii, cum ratione officii sui, tum. Iussu S. Congregationis, vel ab ipsis S. Congregationibus Indicis et S. Officii emanarunt [orig: emanârunt]; post praedictum Conc. Tridentini Indicem. Inter quas Regulas quinta inprimis, varia eontinens ad maiorem elucidationem Regulae IV. Indicis Tridentini, circa prohibitionem promiscuae Bibliorum lectionis,

pertinentia, memorabilis est. Vide Phil. a Limborch Hist. Inquis. l. 2. c. 16. et infra ubi de Legentibus libros prohibitos.

INDICIACUS ol. pag. Arvernorum, nunc urbs S. Flori, Episcopal. sub Archiep. Bituricensi, in Gallia Aquit. inter Arvernos s. Claromontem 14. et Ruthenos 10. leuc. Vide Vitam S. Flori Ep.

Systema est trium lustrorum, i. e. spatium 15. Annorum, sumpta [orig: sumptâ] ab a. C. 312. origine, in se perpetuo repetitum. Vulgaris et non recens opinio, Imperatores perhibet tributa Gentibus imposuisse; vicinis, annuam annonae portionem; remotioribus vero, ut propter transitus difficultatem, in fine primi lustri aurum penderent, dominationis typum: in secundi fine, argentum, ad stipendia militibus eroganda: Et in fine tertii, aes et ferrum, ad armorum ministerium et supplementum. Inde Indictio ipsa aerea et ferrea appellata, teste Sacrobosco. Beda l. de rat. temp. c. 48. antiqua [orig: antiquâ] Romanorum industria [orig: industriâ], Indictiones ad cavendum errorem, qui de temporibus forte oboriri poterat, institutas ait. Scilicet ne dum Imp. aliquis medio Anni tempore, vita [orig: vitâ] vel regno cederet: eundem Annum historicus unus eidem adscriberet Imp. alter vero successori eius. Cedren. in Theodosio. earum originem ab Actiaca victoria: Onuphr. Panvin. Fast. l. 2. a caede Maxentii et Eccl. liberata: Scalig. in Emend. tempp. l. 5. ab editione ludorum, quos Constantinus exhibuit: Baron. ad A. C. 312. n. 107. a stipendiis militaribus quindecennalibus: Paulus Petavius ab indicto tributo, arcessit. Henr. Spelmann. duplices facit, Fiscales s. Tributarias, et Militares s. Erogatorias. Fiscales, inquit, sunt, quae populum evocant ad tributum, ut illa sub Aug. Caes. in Euangelio, de qua Cassiodor. l. 4. Ep. 42. Huiusmodi Indtctionum meminit Plin. ad Traianum, et crebra earum in iure Civ. mentio est. Militares sunt, de quibus Baron. modo laudatus. De his quidquid sit, certum est, sub Constantino coepisse Indictiones fieri Chronologicas, et ab eo computari Anno, quo libertatis accepit primordium Religio Christiana: sc. Anno Constantini 7. A. C. 213. easque Conc. Niceni quctoritate, sublatis Olympiadibus, institutas. Annus enim Christi demum invectus est a Dionysio Exiguo, Abbate Rom. A. C. 532. cum exoso Diocletiani nomini oppedens, Anni eiusdem memoriam ab encyclis Paschalibus, quae tunc moliebatur Abbas, exploderet. De die autem et mense, quo Indictio coeperit, cum non conveniret inter Imperium Orient. et Eccl. Rom. duplex inde exorta est Indictionalis Anni origo: Imperatoria, quae 8. Kal. Octobr. s. 24. Sept. orditur, et Ecclesiastica, quae a 19. Kal. Ian. i. e. 14. die Decembris, initium sumit: Estque haec velut anchora Chronologicae supputationis et fidele in Instrumentis datorum examen. In tribus autem maximo venit usu: sc. in privilegiis, in cereo Paschali, et in Ecclesiarum dedicationibus. Modus Rom. Indictionem inveniendi huiusmodi est: Adde 3. ad Annum christi, qui in 4. Indictionis Anno perhibetur natus, deinde totum divide per 15. et residuum dabit Annum Indictionis. Hoc si nil fuerit, ipse Annus Indictionis est ultimus. Ad Graecam inveniendam 4. sunt addendi. En versus:

Si per quindenos Domini diviseris annos,
His tribus adiunctis, Indictio certa patebit,
Si nihil excedit, quindena Indictio currit.

Dicitur vox et de toto quindecennali cyclo, et de quolibet eiusdem Anno. Plura vide apud Henr. Spelm, in Gloss. Arch. Addo, quod Indictionem, quae ab 8. Kal. Octob. proficiscitur, a Constantino Mag. Institutam docent passim Chronologi, unde et Constantinianam vocant, quam ab hac die ideo coeptam volunt, quod tum imperare coeperit A. C. 307. Atque huius ividem usum Gallis et Britannis familitarem fuisse constar, etiam ad extrema usque saecula. Profert enim C. du Fresne ex 4. Regesto Memorialium Camerae Paris. Acta hominii a Duce Britanniae Regi Franciae praestiti, quae confecta dicuntur A. C. 1366. Indietione quinta [orig: quintâ] secundum morem Franciae, mensis Decembris die 13. cum Indictio Romana quarta tum curreret. Eadem in Germ. perinde semper obtinuit obtinetque etiamnum; unde et Caesaream vocant: in Italia quoque observatam, patet ex Charta Mathildis Com. apud Franc. Mariam l. 3. p. 108. Praeter hanc verofuit Indictio Cp. qua Impp. CP. utebantur, quaque semper utuntur Historiae Byzantinae Scriptores, Iustiniano Imp. coaeva, sub quo constat numeratam Indictionem a Kal. Sept. ex Cedreno et Paulo Warnefrido, l. 2. c. 25. In Italia obtinuisse, docet ex Chartis vett. idem C. du Fresne, qui eiusdem inveniendae rationem ex recentiori Scriptore MS. Bibliothecar Regiae, qui inscribitur peri\ th=s2 yh/fou th=s2 paxali/as2, c. peri\ th=s2 i)ndi/ktou, subiungit, in Gloss. Quod autem Indictionem Romanam s. Pontificiam concernit, quando illa coeperit, non omnino constat. Ex Epistolis enim Greg. Mag. aliorumque Pontificum, Pontificia Diplomata ac Epistolas Indictionibus, more Graecorum a prima ipsa Sept. die inchoatis, subnotari, observere est: quod et adstruunt Acta vetera Vaticana, apud Boron. A. C. 1154. At Acta Alex. III. apud ennd. A. C. 1158. videntur Indictionem a Kal. Ian. exordiri. E'quibus colligit Chiffletius in Trenorchio, p. 252. Indictionum initia varie, pro Scriptorum aut Notariorum arbitrio, ea [orig: eâ] tempestate tabulis adscribi consuevisse. Praeter hanc triplicem indictionem, quartam addit Antiochenam, a neomenia Iiar; i. e. Maii mensis, incipientem, Scalig. qui Graecis *)epine/mhsin, Indictionem dictam esse, quod Eruditi quidam negant, observat de Emend. Temp. l. 5. p. 501. Plura hanc in rem vide, apud Iac. Gothofred. Proleg. ad Cod. Theodos. (Ubi inter alia quadruplicem Indictionem facit, Italicam ab A. C. 312. Oriental.

ab A. C. 313. Carthaginensem s. Proconsularem Africae, ab A. C. 314. et Africanae Dioeceseos, ad A. C. 315. auspicantes) aliosque Auctores, laudatos C. du Fresne in Gloss cit. adde Ioh. Forbes. Instruct. Hist. Theol. l. 5. c. 20. §. 5.

INDICTIO Belli necessario praemittenda cum pro re una res alia, aut pro debito res debitoris invaditur, multoque magis, si res eorum, qui debitori sunt, occupare quis velit; tunc enim interpellatio requiritur, qua [orig: quâ] constet, alio modo fieri nequire, ut nostrum aut nobis debitum consequamur. Sic etiam, antequam summam potestatem habens imperatur ex debito aut delicto subditi, interpellatio intercedat oportet, quae illum in culpa constituat, ex qua aut damnum dare censeatur, aut et ipse delinquere. Imo et ubi ius naturae non praecipit tale quid fieri, ut cum vis illata arcetur, aut ab eo ipso qui deliquit, poena deposcitur, qui cum dominus rei suae manum vult inicere, honeste tamen et laudabiliter interpellatio huiusmodi interponitur, puta ut ab offendendo abstineatur, aut delictum paenitentia [orig: paenitentiâ] et satissactione expietur: secundum illud,

H. Grot. de Iure Belli et Pacis l. 3. c. 3. Quibus vero ritibus id fieri solitum. Vide supra, ubi de Bello, Clarigatione, Denuntiatione belli, Fetialibus etc.

INDICTUM apud Recentiores, in genere, Nundinae et Feriae indictae s. publicatae; in specie nundinae San Dionysienses in Gallia dicuntur, quas a Dagoberto Rege Doublet. p. 434. alii a Carolo Calvo, institutas volunt: in platea, quae Indictum similiter appellata, celebrari consuevisse, habet Nangius in Chron. vulgo la Foire du Lendit. Vide C. du Fresne d. l. et supra.

INDICULUS Dagoberti Regis ad Sulpit. Archiep. Bituric. in Vita S. Desid. Ep. Cadurc. c. 8. Ep. est, qua [orig: quâ] praecipit ei s. indicit, ut eum ad Caduroensem Eccl. ordinet ac consecret; cuius clausula, Quod vero indicimus, manus nostrae subscriptione, ut mos est, decrevimus roborate: Dagobertus Rex subscripsit. Sic habetur Indiculus Regis ad Ep. ut alium benedicat, apud Marculfum l. 1. form. 6. etc. Secundum Bignonium ita differt Indiculus a Praecepto, ut Praeceptum maioris au ctoritatis fuerit diploma, non modo manu propria [orig: propriâ] subscriptum, sed etiam sigillo roboratum, quo caruerit Indiculus. Vide de istiusmodi Indiculis Regum Auctores varios laudatos C. du Fresne in Gloss. qui interdum pro quavis Ep. vocem occurrere, addit.

INDICUM apud Plin l. 35. c. 6. E liquidis coloribus, quos a dominis dari diximus (pingenti) propter magnitudinem pretii, ante omnes est prupurissum, e creta argentaria; Ab hoc maxima auctoritas Indico. Ex India venit, harundinum spumae adhaerescente limo, cum teritur, nigrum: at in diluendo misturam purpurae caeruleique mirabilem reddit. Alterum genus eius est in purpurariis officinis innatans cortinis: et est purpurae spuma. Qui adulterant, vero Indico stercora columbina, aut cretam Selinusiam vel annulariam ultro inficiunt; et Vitruv. Item, qui propter inopiam coloris indici cretam Selinusiam vitro, quod Graeci i)/satin appellant, inficientes, imitationem faciunt, Indici coloris: coloris genus est: vulgo Indigo dictum, quod vel fa ctitium, vel nativum. Illud coloris purpurei et obscuri, fiebat apud infectores ex flore nigro, vel spuma purpurae, supernatante cortinis tinctoriis, Graecisque recentioribus laxa\n et la/xion dicebatur: Istud ex India apportabatur, i)ndiko\n me/lan, Indicum nigrum, et i)ndiko\n, Indicum absolute, appellatum. Priusquam enim dilueretur, terebatur et cernebatur, s. succernebatur cribro, tumque nigrum apparebat et atramento fere simile, unde erroris occasio Plin. Indicum atramentum eod. c. confingendi: at dilutum mirabilem mixturam praeferebat caeruli et purpurae. Quam autem illud originem haberet, incertum olim, atque inexploratae inventionis, ut ibidem legas. Sponte hoc pigmentum nasci in arundinibus Indicis, oi(=on e)/kbrasma, velut ebullitionem, s. ebulliens quoddam eiectamentum, tradidit Dioscorides aliique Vett. Plin. spumam vertit adhaerescente limo, minus fortasse recte. Nihil vero aliud esse, quam pigmentum confectum in Guzarate ex Indico glasto, et Anil Turcis, Indis Gali, plerisque Nil vocari, Garcias ab Horto l. 2. c. 26. refert, aliique. Salmas. sic de eo: pa/s2illos2 apud Graecos Veterinarios c. 523. est Isatis, quam vulgo E uropaei fere omnes pastellum vocant. Arabes vocant Nil, quo nomine et caeruleum colorem nuncupant. Inde et aliam herbam, quae simili modo praeparata similem colorem efficit, eadem appellatione impertiunt. In Gusaratte, ubi plurimum celebratur huius herbae ad tincturam skeuasi/a, vocari ferunt Gali. eam rori marino similem de facie faciunt Linschotus et Paludanus. Ocimo Garcias -- Isatis nostra plantagini similia habet folia. Nec dubium porro, quin Veterum i)ndiko\n, quod hodie aiunt inexploratae inventionis esse, ex illa herba Indica parari solitum sit. Harundinum limum esse prisci credidere [orig: credidêre]. Nempe nesciebant, quomodo fieret et unde sumeretur. Ex India allatum et limo indurato simile quum viderent, putarunt [orig: putârunt] spumam esse harundinum limo adhaerescente. Et infra, Isatidem et Indicum eodem colore inficere, ostendit Zosim. e)pi\ u(aki/nqou de\ po/an u(aki/nqou kai\ me/lan.\i)ndiko\n kai\ i)sa/tidos2 r)i/zan. Illud me/lan i)ndiko\n est Nil Indicum. Isatis, nostras Nil. Hoc Pastellum caeruleum Narbonensium etc. ad Solin. p. 1332. Herba certe est, quae seri quotannis solet, postquam pluviae cessarunt [orig: cessârunt], cannabisque speciem, cum excrevit, praefert. Secatur trinis per Annum vicibus, et primo quidem, cum ad duos vel 3. pedes assurrexit, usque ad semipedem demetitur, quae optimae notae est, et Indicum profert cyanei s. caerulei coloris longe floridioris et vegetioris, quam quae secunda, ac tertia [orig: tertiâ] vice secatur. Desectam sic conficiunt Indi in stagna huic rei ex cal ce facta, quae adeo dura evadit, ut unum continuum marmor videatur. Ambitus stagnorum communiter 80. aut 100. pedum est, quae plerumque dimidia [orig: dimidiâ] parte aqua [orig: aquâ] repleta, secta [orig: sectâ] postmodum

hac [orig: hâc] herba [orig: herbâ] penitus complentur. Tum quottidie herba subigitur et cum aqua confunditur, donec folium (scapus enim s. caulis inutilis) limosum fiat ac incrassescat. Quo facto, post aliquot dierum quretem, cum massa haec in fundo sedit, aqua [orig: aquâ] desupet limpida [orig: limpidâ] exsistente, per foramina quaedam in stagni ambitu facta, aqua omnis emittitur, ac calathis limus colligitur. Tunc videas unumquemque, circa cophinum suum occupatum, digitis oleo lubricatis prehensam massam diducere ac in pastillos formare, dimidii ovi instar habentes, inferiori sc. parte planos, superiore convexos: nisi quod Indicum Amadabathense utraque parte planum, placenta velut, et id, quod in vicinia Agrae colligitur, quodque omnium praestantissimum est, in globos formatur. Sic soli exponunt siccandum. Quia vero sabuli non parum sic formatis offis adhaeret, solent eas incolae, antequam in Europam transferuntur, cribro diligenter succernere, ut purum Indicum et itinerum impensis dignum eo perveniat, pulverem vero domi tinctoribus vendunt. Ubi memorabile, illos qui huic operae vacant, quantumcumque faciem tegant; tamen impedire non posse, quo minus intra octiduum ita imbuantur hoc colore, ut salivam non nisi caeruleam excernant. Sed et ovum iuxta hos homines mane repositum, si sub vesperam frangatur, intus penitus colorem bibisse apparet: adeo acer ac penetrans pigmento huic vis est etc. Tingit autem Indicum et caeruleo et nigro colore telas, cuius rei causam supra videre est; et in Imperio M. Mogolis magna [orig: magnâ] copia [orig: copiâ] colligitur, in regione Biana, Indova et Corsa, quae bidui circiter itinere, aut propius a Regni Metropoli Agra absunt, hocque omnium optimum est. Sed et provenit in loco, qui octidui itinere Surata [orig: Suratâ], et in pago Sarquesse, qui 2. leuc. Amadabatho distat; quod planum est, ut diximus, quale etiam in Regno Golconda reperitur. Reperitur idem in vico magno Raout aliisque minoribus vicinis, 36. leuc. dissitis a civ. Brampour; etiam Bengalense habetur, et aliud, quod Mexicanum Americae Regnum mittit etc. Quam in rem vide plura apud Ioh. Bapt. Tavern. Observ. sur les Commerces des Indes Orient. ut et supra ubi de Indica Navig. item in voce Guastum.

INDICUM Mare pars est Oceani Or. Indiae utriusque oram alluens, uti etiam Ceylanum Ins. Maldivas, Sumatram, Iavam, aliasque Insulas quam plurimas. Vide Oceanus Ind.

INDIGETES Dii antiquis vocati, quod nullius rei indigeant, vel Dii ex hominibus facti: Heroes, ut Hercules, Romulus, Caesar, etc. Alii Indigetes fuisse volunt, quos indigetari, i. e. vocare, et nuncupare fas esset, atque hos Deos fuisse, in quorum custodia essent urbes, et invocari faciles, praestoque aderant. Alii sunt, qui putant sic dictos, quasi in loco genitt, vel degentes. Virg. Georg. l. 1. v. 498.

Vide sis illic Lud. de la Cerda. Macrob. Sat. l. 1. c. 9. de Somn. Scip. Lips. etc. Hinc et Aeneas Indiges dictus fuit. Ovid. Met. l. 14. v. 605. et seqq.

Lustratum genetrix divino corpus odore
Unxit, et ambrosia [orig: ambrosiâ] cum dulci nectare mixta [orig: mixtâ]
Contigit es, fecitque Deum, quem turba Quirint
Nuncupat Indigetem, temploque arisque recepit.

Nic. Lloyd. Salmas. Deus Indiges proprie est, quem Graeci e)gxw/rion qeo\n vocant. Virg. Georg. l. 1. v. 498.

Item, xqo/nion, non enim solum to\n u(po/geion, sed etiam to\n e)pi/geion vox notat, *dai/mona quoque ei)nae/thn, quod verbum Indigetem exprimit, ex indis et ago, qui ibi agit et incolit. Iidem porro Semidei et Locales, dicti. Glossae, Indigetes, h(mi/qeoi kou/rhths2. iidem et topikoi/. Serv. Dii topici, i. e. locales, ad alias regiones numquam transeunt. Sed et Indigetes, quasi Indicetes dici possint, h. e. homines indicati, quasi consecrati et dedicati, a)fierwqe/ntes2 vide eum ad Solin. p. 71. Serv. in Aen. l. 5. illos Divos, non Deos, appellari vult, ut distinguantur a Diis maiorum gentium s. Consentibus, de quibus vide suo loco. Quae causa est, quod Impp. olim, post mortem Deorum numero illati, Divi dicerentur: quod qua [orig: quâ] pompa [orig: pompâ] fieri consueverit, vide supra, in voce Apotheosis, item Consecratio. Iidem Graece *)anqrwpodai/mones2, animae sc. erant demortuorum, quos princeps potestas caelo locavit, sive, quia nobili reperto profuissent generi humano, sive quoniam gentis vel urbis erant conditores, sive quia bello rem praeclare gessissent, vide Lactant. de Fals. Relig. l. 1. c. 5. Augustin. de Civ. Dei. l. 8. c. 5. praeter Cic. de Nat. Deor. l. 1. etc. Unde et dicti videntur ab honore eo, quod publice vocarentur. Cette et Festus sive Paulus indigitanto, exponit imprecanto: et apud Macrob. Sat. l. 1. c. 17. legimus: Namque Virgines Vestales, ita indigitant, Apollo Medice, Apollo Paean. Atque hinc Indigitamenta, i(eratika\ bibli/a; libri vocabantur, quibus continerentur Deorum nomina et preces ritusque, quibus invocarentur. Fortasse iidem sunt, quos Genitales vocat Enn. Ann. l. 1. videtur tamen Aus. aliter accepisse, perioch. Iliad. 4. Aen. ubi Deos Genitales a Iove in concilium vocatos refert ubi Consentes et Selecti sine dubio intelligendi. Primus vero quem Indigetis nomen sortitum inventmus, Aeneas est; cui sacellum exstructum cum huiusmodi Inscr. PATRI DEO INDIGETI QUI NUMICI AMNIS UNDAS TEMPERAT, auctore Dion. Halic. l. 1. Liv. Fovem Indigctem vocat, l. 1. c. 3. et l. 6. c. 12 Tempus et auctorem suggerit Fest. Indigetis nomine Aeneas ab Ascanio

appellatus, cum pugnas cum Mezentio nusquam apparuisset, in cuius nomine etiam templum construxit. Fuere [orig: Fuêre] tamen Latinis et alii Indigetes, iique Aenea antiquiores: quales, si unum exceperis Quirinum, omnes illi a Tullio memorati de LL. l. 2. Colunto et illos, quos in caelum merita vocarint [orig: vocârint], Herculem, Liberum, Aesculapium, Castorem, Pollucem, Quirinum. E quibus sex antiquissimus est Liber, cuius sacrum Liberalia 16, Kal. Aprilis, dies prima sui parte nefastus, ut constat ex Kal. Rom. Quo per totum opp. sedebant, i. e. feriabantur, Liberi Sacerdotes, ut ait Varro de Ling. Lat. l. 5. Pueritiam item egressi virilem togam induebant, cuius causam exponit Ovid. Fast. Etiam inter Indigetes Deos Romanis fuit Semo Sanctus, qui et Fidius: Faunus item, quem Indigetem Sil. Ital. Pun. Bell. vocat l. 9. v. 294.

Indigetesque Dii, Faunusque satorque Quirinus,
Alternusque animae mutato Castore Pollux.

Ubi ex sex istis Tullio relatis tres referuntur, et praeterea intactus illi Faunus. Nec negari potest ei inter Indigetes locus, si Aboriginum Reges hoc ordine successerunt [orig: successêrunt], quo memorat Euseb. Ianus, Saturnus, Picus, Faunus, Latinus. Sed in eo multa requirit Voss. Nam Ianus et Saturnus non fuere [orig: fuêre] Aboriginum Reges, verum ad Deos Selectos pertinuere [orig: pertinuêre], adeo que non animales, sed naturales, erant Dii. Praeterea, commentum de Pico Rege et augure unde promanaverit, Dionys. docet. Nec ullus inter Aboriginum Reges fuisse Faunus videtur; sed is iterum non animalis, verum naturalis Deus fuit; cum Silvano idem ac Pane, cuius cultum ex Arcadia Euander Italiae intulit. Iustius inter Indigetes Euander refertur, qui Italos literas docuit et agriculturam; quae postea Saturno attributa, quia Euandrum in Saturno honorari placit. Euandrum vero in Deos esse esse relatum argumento est, quod ei quotannis sacrificarint [orig: sacrificârint] Romani, apud montem Aventinum, iuxta portam Tergeminam. Porro et Deas Indigetes Romani habuere [orig: habuêre]: quales Carmenta et Acca Larentia; quarum illa a Maioribus accepta, ista Diis Maiorum superaddita. Lactantius l. 1. c. 20. alterum etiam scortum (praeter Larentiam) in Deas relatum ait, cui Faulae fuerit nomen: Prout vocatur editione Aldi, Betuleii, Thomasii. Ubi Voss. suspicatur, prisco more Flauram Scripsisse, i. e. Floram, quod ex altero factum. Iam autem a Sabinis Flora culta fuit, cui proin voto se obstrinxit Tatius Rex, cum Romulo pugnaturus et hinc Romuli iam Numaeque temporibus Florae sacra ac Flamines legimus fuisse. Sed et Anna Perenna inter Indigetes sibi locum poscit, si ea fuerit Didonis soror: quam apud Aeneam exulasse [orig: exulâsse] aiunt, sed, insidias struente Lavinia [orig: Laviniâ], in Numico submersam, hinc pro Nympha Numici habitam cultamque et quia amne perenne lateret, vocatam Annam Perennam. Sed si iam Anna prius dicebatur, non fuerit id nomen ab amne. Nec Anna magis, quam Dido, videre potuit Aeneam, utpote inter quos trecentorum circiter Annorum intervallum est, ut Voss. ostendit Orat. Instit. l. 1. c. 6. §. 8. Quare potius fuerit Anna Bovillana, vetula quae plebem pavit cum in Aventinum secessisset, uti legimus apud Ovid. Fast. l. 3. Quae tamen secessio cum Senatui vel Sacerdotibus Rom. non ita placeret, ut divinos huic vetulae honores habitum ire vellent: nec negare interim quicquam tempora finerent; os plebi sublitum decretumque, quasi in Annae honorem, ut Martio mense, qui veteris Anni erat primus, sacra caelesti fierent Numini, quibus rogaretur, ut annare et Perannaer, h. e. Annum illum exigere et alios illi superaddere daretur. bona insuper Dea, h( *gunaikei/a qea/, ut vocant Graeci, culta a Rom. Kal. Maii: quae et ipsa inter Deas Indigetes ist, si vel mater fuerit Midae Regis, ut Phryges volunt: vel Nympha Dryas, Fauni Regis Aboriginum coniux; quorum utrumque apud Plutarch. in Caes. legimus, vel, quod ex Varrone a Macrob. refertur, Fauni Regis filia. Sed quid de ea sentiendum, patet ex iis quae de Fauno supra. Atque haec de temporibus, quae Caesares praecessere [orig: praecessêre]: e quibus colligitur, sub Regibus hominem neminem caelestidonatum honore Indigetemque factum, praeter unum Imperii conditorem Romulum, atque, ut videtur, longe tamen inferiore gradu, nutricem eius Accam Larentiam. Postea vero, si quis hoc honoris adeptus sit, unicam esse Annam Bovillanam; nec tamen e sententia Senatus [orig: Senatûs]. Quamvis interea Heroes suos magnis dignati fuere [orig: fuêre] honoribus, at non divinis: quae distinxere [orig: distinxêre] etiam Graeci, quibus aliud enagi/zein, aliud a)piqeou=n. Prius conveniebat Heroibus: alterum notat in Deos referre. Sed apud hos fere usu veniebat, ut qui prius essent heroicis afsecti honoribus, iisdem postea praestarentur divini, quod Lampsacae, inter alia, contigisse, Plutarch. habet in praecl. Mul. factis. ubi sacrificium in honoribus divinis fuisse, docet. Lapsa [orig: Lapsâ] sequentibus temporibus Rep. et statu rerum mutato, primus Caesarum inter Indigetes relatus consecratusque Iulius est, idque ab Aug. de quo Suet. Ful. Caes. c. 88. Unde in Iuliani Caesaribus, Aug. Silenus *koropla/s2hn vocat, i. e. puparum effectorem; rationem ridiculi huius nominis reddens, quod, uti nonnulli faciunt pupas, sic ipse fecerit Deos quorum unus primusque esset Iul. Caes. Post eum consecrati alii: de quibus, et pariter Aug. vide Plin. Panegyr. Imo et Augustae, aliique e domo Aug. mares feminaeque. Nam Caius Caligula sororem suam Drusillam, Veneris Pantheae nomine consecravit: et Getam fratrem Bassianus Caracalla maluit esse Divum, quam vivum; et Hadr. Imp. sordidis et insipidis delitiis suis Antinoo Bathyno, submerso in Nilo, non dubitavit, velut certissimo Numini, caelestes, tribuere honores, oraculo etiam constituto etc. Sed de his vide supra passim, inprimis in voce Anima, Consecrandi ritus etc.

INDIGETI INDIGETES pop. Hisp, fuere [orig: fuêre], templum Veneris incolentes, in conf. Gall. Narbon. ubi nunc tractus l'Ampourdan, in Catalonia, in limite Galliae et Comitatus [orig: Comitatûs] Ruscinonensis. Plin. l. 3. c. 3. et Strabo l. 3. p. 156. et 160.