CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

INFIBULATIO olim in Citharoedis usitata, tum quaestus, tum vocis gratia [orig: gratiâ]: Iuv. l. 2. Sat. 6. v. 73.

Rationem infibulandi monstravit C. Cels. l. 7. c. 25. qui hoc quidem saepius inter supervacua. quam inter necessaria esse, testatus est: cuiusmodi erat, quod insectatur Plin. l. 33. c. 12. adhibitas argenteas fibulas mancipus adtransitum virilitatis. Pign. tamen non nisi aereas se vidilse ait, quarum etiam speciem exhibet. Vetus Gloss. ad illa Iuv. l. 2. Sat. 6. v. 377.

scriptum reliquit: Fibulam dici circellos, quos Tragoedi in pene habent ut coitum non faciant, ne vocem perdant. Et certe circelli quos recenser, aptiores fuerunt [orig: fuêrunt], et quia leves erant, minimeque onerosi et quia leligiosos nescio quos Turcarum, quos illi Calender vocant, huiusmodi annulis ferreis s. cuprtnis, addo etiam argenteis, infibulare sese ad aucupandam apud populares suos opinionem sanctitatis. Unde et fibulas, quae apud Verget. leguntur, in Veterinaria l. 2. c. 15. et 31. circellorum speciem prae se tulisse multa faciunt, ut credamus, Illae sane, quas Musicorum vocat praefatus Auctor, thecam adnexam quandoque habuerunt [orig: habuêrunt], quae nudorum virilia includeret, Mart. l. 11. Epigr. 76/ Cuius epigraphe in Caeliam v. 8., cuius vicem supplevit aliquando aluta, teste eodem l. 7. Epigr, 34. Cuius epigraphe in Matroniam. Hactenus Pign. Comm. de Servis, Vide quoque supra in voce Fibula.

de INFINITO actu celebrem Physicorum quaestionem, quo pacto decidere conetur Athan Kircherus, vide infra ubi eius de Theat. Catoptrico.

INFIRMARIUS Officium Monasticum, Frater cui cura infirmorum commissa est, ut habet Lanfrancus in Statutis Ordinis S. Benedicti c. 9. de quo Vide Haeften. Disquis. Monastic. l. 11. tr. 5. Inde Infirmaria nosocomium, conclave infirmorum, in Monasteriis praesertim, apud Marth. Paris. A. C. 1252. alibique passim. Gall. Infirmerie, C. du Fresne in Gloss. Vide infra Nosocomium, it. Petronas, ubi de Infirmorum exercitiis.

Vide quae supra diximus, de Vett. mortuos Deflendi religione, Stat. Theb. l. 12. v. 152. et 454.

INFORMIS Lapis pro Numine Arabibus olim fuit, Arnob. adv. Gentes l. 6. ridetis temporibus priscis Persas fluvium coluisse --- informem Arabas lapidem et Cuiusmodi lapides a)sh/mous2, vocat Dio Chrysostom. Serm. 12. *(/wste polloi\ tw=n barba/rwn peri/a te kai\ a)pori/a te/xnh o)/rh qeou=s2 e)ponomha/zosi kai\ de/ndra a)gga kai\ a)sh/mous2 li/qous2. Unde multi Barbarorum ignorantia et defecti artis, montes Deos vocant et arbores et informes lapides. Maximus vero Tyrius hoc Arabum numen li/qon tetra/gwnon, Lapidem quadratum, uti Clem. Alex. li/qon, lapidem simpliciter, appellat. Quo quid illi designatum voluerint, vide infra in voce Lapis, item ubi de Saracenis: adde quae diximus, de Imaginibus. Uti autem Arabibus Infermis lapis in veneratione fuit, sic Lignum Cauni pro Diana idolatum coluere [orig: coluêre] verbis Arnob. ubi supra. Vide infra in voce Lignum. Sed et, postquam dia/rqrwsis2 et ars affabre caelandi in admiratione esse caepit, rudiora istiusmodi et informia simulacra, ob antiquitatis venerationem, in honore pristino manebant. Hinc Dei Solis Elagabali, qui erat lapis maximus, ab uno rotundus et sensim fastigiatus (sicut in nummis cernitur) simulacrum vehiculo imposuit Antonius Aug. eius Sacerdos, apud Herodian. l. 5. in nummo Caracallae cernitur vetustissimum Paphiae Veneris simulacrum, nulli rei magis assimile, quam albae pyramidi: et in nummis Apolloniatarum stat columna acuminata, intra sertum, Apollinis *aguie/ws2, Eq. Marsham. Canon. Chron. Sec. IV. ubi de Idololatriae vetustate. Adde iam dicta, ubi de Baetylis

INFORTIATUM pars una Digestorum Iuris, quod barbari Iure coss. in tres partes diviserunt [orig: divisêrunt], Digestum novum, Infortiatum et Vetus: quae nomina Bulgari et Azonis aevo tum primum nata nomenclationis etymo adhuc incerto, C. du Fresne, ex Seldeni Praef. ad Angliae Historicos editos A. C. 1652. n. 8.

per INFORTUNIUM suum iurandi Veterum mos sollennis, indigitatur Stat. Theb. l. 6. v. 171. ubi Ino Palaemonis defuncti genitrix,

--- per ego haec (inquit) primordia belli
Cui peperi: sic aequa gemant mihi funera matres
Ogygiae ---

--- per sacra triformis
Ille Deae, lucoque foret quod Numen in illo,
Perque patrem soceri, cernentem cuncta, futuri
Eventusque suos, et tanta pericula iurat.

Sic iurat apud Eustath. Ismen. nh\ to\ frikto\n kludw/nion kai\ th\n pikra\n doulei/an, per tempestatem et mala, ob quae praecipitata fuerat Sponsa in mare, perque amaram servitutem, l. 11. Imo nh\ th\n e)mw=n dustuxhma/twn qa/lassan, per meorum infortuniorum mare, l. 8. etc. Vide Casp. Barth. ad Stat. illud Theb. l. 6. v. c.

Apud Astrologos Infortunia dici duo sidera, adnotat I. C. Scalig. poet. l. 2. c. 26. ubi ex Vett. sententia. Ab se ipso, ait, nequit discedere Iuppiter -- sed rerum eventa nequaquam ab illo solo dependent, sunt enim sidera duo, quae Infortunia dicuntur ab Astrologis. Horum asperiate corroboratur Fati vis ad impedimenta virtutum, huius Fati administra est, quam sub Iunonis nomine Fortunam nuncupamus: Astrologi vero partem Fortunae vocant etc.

INFULA sacrum capitis tegmen. Festo, Infulae fuere [orig: fuêre] filamenta lanea, quibus Sacerdotes et hostiae templa velabantur. Unde Scalig. Infilare, inquit, Vett. dicebant, pro amieire vel velare; ut contra exfilare, i. e. exuere filum, [gap: Hebrew word(s)] Infula, velamentum capitum Sacerdotum, Sip. Sunt tamen, qui ab infra vocem dictam putent, propter vitras, quae ex illa inferius longa appendice dependebant. Quidam cum Mitra confundunt, imo Hugo Victorin. de Sacram. l. 1. c. 55. Mitram, Tiaram, Infulam, Pileum pro eodem accipit. In rigore tamen alius Mitra. Infula enim erat fascia lanea alba partem capitis capillo rectam ad bina tempora operiens, utrinque abstricta [orig: abstrictâ] ac dependente vitra [orig: vitrâ]; ut propterrea vittae et Infulae saepe confundantur; in quam rem disserit copiose ac erudite Bernart. ad Stat. l. 5.. l. 4. Silv. 5. v. 93. Theb. l. 7. v. 717. et Achill. l. 1. v. XI. Proin id ipsum erat Infula in Pontifice, quod Diadema in Rege, nisi quod Regales fasciae latae, Sacerdotales vero tortiles erant, hinc sro/fia Graecis proprie dicta. Latinis vett. struppi, Prud. in Symmach. l. 2. de Vestalibus, v. 1085.

Interea dum torta vagos ligat infula crines,
Fertur per medias, ut publica pompa, plateas.

De albo et cocco plerun que rortiles fuisse, discas ex Serv et Isid. l. 19. c. 30. Sed et frondem oleae aut lauri iis circum volutam, docet Stat. Theb. l. 2. v. 99.

Rex Anius, Rex idem hominum Phoebique sacerdos,
Vittis et sacra redimitus tempora lauro.

Imo ramus infulis fere semper iungitur. Unde Varr. l. 6. Etiam hostiarum infulis frondes et ramos additos, ait. Namque et Infulas dictas apparet, quod velamenta e lana, quae adduntur infulae, intra hostiarum cornua velamento erant. Ne viz. hostia visis necis instrumentis percelleretur et turbas daret. Uti vero Reges vix unquam diademata ponebant, ita vix unquam Sacerdotes suas infulas, ut quius nihil habeant sanctius, Seu Ep. 15. Hae literae infularum loco sunt. Hinc et armati sub casside eas gerebant. Idem Stat. Theb. l. 7. v. 715. et seqq.

--- sacrumque Lycorea Phoebo,
Invitus iam fraxineum dimiserat hastae
Robur, et excussis apparuit infula cristis:

--- nec te tua plurima Panthu
Labentem Pietas, nec Apollinis infula texit etc.

Alii, iisque praesentibus ipsum Numen adesse credebatur, Barthius ad Stat. Theb. l. 2. v. 96. etc. Transiit postmodum earum usus ad Summos Magistratus, unde Consulum Infulae, memotantur Iornandi in l. Success. Praefectos item provinciarum. Spartian in Hadr. Martium Turbonem, post Mauritamae praefecturam, infulis ornatum Pannoniae Daciaeque praefecit; hocque modo sanctiorem et pleniorem illi potestatem assignavit. Sed de hoc loco infra. Imo infulae ornamenta honorum et omnium munerum dici coepere [orig: coepêre], in MS. Gloss. Fausti Rom. Postremo quoque aevo, ubi omnem eximium ornatum designabant, etiam vestimentorum, uti discimus ex Auctore Vitae Ludov. Pii, ubi Infularum Imperialium, et Sacerdotalium nomine utriulque dignitatis ornatum vestitumque designat. Unde Casaub. data occasio duplicis generis Infulas, Sacras, quae *ete/mmata Hom. et Magistrales, s. *)arxontikas2 statuendi. Vide infra. Cidarim inprimis Pontificium, triplicem coronam supra simplicem Episcoporum mitram continentem, Infulam sunt qui appellant: Inventum, ut plerisque visum Bonifacii VIII. Vide Ant. Mazaron. l. de 3. Pontificiis coronis et C. Paschal. Coron. l. 9. c. 14. ac l. 4. c. 21. Fuisse tamen hoc gestamen antiquius. nec a Bonifacio adinventum, vel, quod alii sunt arbitrati, a Paulo II. primum introductum, sed ab hoc, cum exolevisset, renovatum, contendit Iac. Card. Papiensis l. 2. Comm. de reb. Panli II. Alii Anastasii I. Imp. eam donum faciunt, missam Chlodovaeo I. Francorum Regi, Alarici et Alemannorum victori, quam hic postea, Symmacho Papae transmiserit. in Basilica Petri reponendam. Vide Anastasius I. et plura hanc in rem, apud Anselm. Soler. l. de Pileo s. 13. Atque hactenus de Infula capite gestata. Porro manibus quoque gestabantur, ostendebantur, proferebantur Infulae: a supplicibus praesertim, tutelae, misetanonis et venerationis causa [orig: causâ], idque ab antiquissimis temporibus. Ita enim Chryses Sacerdos supplicatum venicbat,

apud Hom. Il. a. Et apud Spartian. Iulianus Senatum rogavit, ut Virgines Vesiales et ceteri Sacerdotes obviam Severo prodirent, et praetentis Infulis rogarent. Eodem modo pacem exposcebant obsessi, velamtenta nempe et infulas pro muris ostentantes apud

Tac. Ann. Sic navem velatam infulis ramisque oleae Scipioni occurrisse, habet Liv. l. 2. c. 39. Qua [orig: Quâ] enim religione tuti erant illi, qui vel ipsis hostibus protendebant i(kethri/an, eadem protegebat illos, eaque loca, quae hisce velamentis erant insignita etc. Vide plura hanc in rem, apud C. Paschal. Coron. l. 4. c. ult. C. Barth. Animadv. ad Stat. non uno loco, praecipue vero ad Theb. l. 2. p. 319. et seqq. Salmas. ad Solin. p. 370. Alios, quibus adde Caes. Bulenger. de Imp. l. 3. p. 297. et C. du Fresne in Gloss. ubi in Eccl. Rom. casulam s. planetam Infulae nomine venire, inter alia, tradit: nec non quae dicemus infra, in voce Strophium, item Struppus.

INFULAE Pannoniae apud Spartian. in Hadr. ubi M. Turbonem. Post Mauritaniae praefecturam, Infulis ornatum Pannoniae, ac Daciae quoque praefectum ab Imp. scribit: Casaub. sunt insignia Praesidatus [orig: Praesidatûs], ut qui infulas hic [orig: hîc] interpretatur lorum ac diadema, quali causias suas sive pileos prisci Reges cingere consuevere [orig: consuevêre], duoque proin Infularum genera statuit, ut vidimus, At Salmas. a fasciis huiusmodi dignitatum infulas distinguens, s2ro/fia vocari docet, ex Artemid. l. 1. In l. vero c. verbis his, Infulis ornatum Pannoniae, non Pannoniae Praefectum intelligendum esse ait, sed titulo duntasat Pannoniacae praefecturae ornatum, tantumque interesse inter Praefectum et Praefecturae infulis ornatum, quantum inter Consulem, et Consularibus insignibus ornatum. Vide eum omnino Notis ad l. et de Infulis Maiestatis, Not. ad Trcb. Pollion. in Gallienis.

INGAE conditores [correction of the transcriber; in the print conditiores] Peruviae regni, in America Mer. quae fam. Duce Mangocasta [orig: Mangocastâ], urbem Regiam Cuscum construxit, circa A. C. 1200. Huius successores longe lareque rerum potiti vastissimum Imperium constituerunt [orig: constituêrunt], ab Hispanis tandem eversi. G. Horn. Orb. Imp. cum Not. Felleri p. 486. et 487. Vide quoque infra, in Peruvia, it. Mangocasta.

INGAEVON Tuisconum Imp. publica literarum studia, ad comprimendam hominum audaciam instituit. Tac. de Mor Germ.

INGAEVONES latissimi Germ. populi, in Sicambros, Teutonas et Cauchos divisi, Plin. l. 4. c. 13. et 14. Tac. de Morib. Germ. c. 2. Videntur dicti, quasi Innvvohner, i. e. Indigenae s. au)to/xqones2: quibus Wandali opponuntur, i. e. advenae s. peregrini, a voce Wandeln, peregrinari. Vel dicuntur, quasi Inn-vvohner, i. e. in terris habitantes, ad inare sc. Vide Plantinum Helv. Ant. et Nov. Hug. Grot. Proleg. in Hist. Goth. etc.

INGELHEMIUM vulgo Ingelheim opp. Palatinatus [orig: Palatinatûs] inf. ad Rhenum, inter Moguntiacum ad Ort. Bihgium ad Occ. Ibi natus Carolus Mag. Imp. A. C. 742. Denarus Lud. Pius. A. C. 840. Hic [orig: Hîc] porro Tassilo, Bavariae Dux A. C. 788. a subditis proditionis, in conventu Praesulum, accusatus, et a Paribus ad mortem condemnatus est. Sed Carolum Mag. fil., cum Theudone fil. tonsum, in Monasterium detrusisse sat habuit, A. C. 826. Lud. Pius Legatum Eugenii II. excepit Conc. dein A. C. 948. habitum, quo de Archiep. Remensi inter Hugonem Veromanduum et Artoldum certatum, quorum hic victor. Item lis, inter Lud. IV. Ultramarinum, et Hugonem Album composita, hoc damnato. Item A. C. 972. disciplina Ecclesiastica ibidem stabilata est.

INGELRAMUS Ep. Metensis, in cuius gratiam Hadr. I. Pontif. Rom. edidit Collectionem Canonum aliquot, ex Graecis et Latinis Canonibus et Synodis Romanis atque Decretis Praesulum et Principum Rom. A. C. 785. Indict. 9. 13. Kal. Octobr. Complectitur illa Canones LXXII. ab Isid. Merc. Collectioni suae insertos. Vide Gerh. von Mastricht Hist. Iuris Eccl. n. 191. et supra in Hadr. I.

INGENA opp. Abrincatuorum olim in Gallia Lugd. meinoratur Ptol. cum ait: *me/xri tou= *shkow/na totamou= *)abrigkatou=oi, w(= to/lis2 i)/ggena, ubi Vales. legit *ehnoa/na vel *shno/na, non enim ad Sequa nam, sed ad Senuvam et Sevam flumina Abrincatuorum sedes. In Not Imp. Abrincatae nomine gentis appellatur, Praefctus militum Dalmatarum Abrincatis, in tractu Armoricano: In Notitiis plerisque Ptovinciarum et civitatum Galliae, in prov. Lugdunensi II. tertio loco posita: Abrincae Orderico l. 5. vulgo Auranches. Urbis situm describit G. Britto l. 8. Philippidos,

--- --- --- --- Obsedit Abrincas,
Colle sitas inter Sevam Senunamque supino,
Pisciferos amnes, multo salmone feraces.

INGENICULATIO ritus in precibus frequens, cuius vestigia exstant 1 Reg. c. 8. v. 54. Dan. c. 6. v. 10, et 11. Lucae c. 22. v. 36. Actor. c. 7. v. 60. et c. 20. v. 36. et c. 21. v. 5. Sic vett. Christianos de geniculis adorasse [orig: adorâsse], scribit Tertullian. Vide quoque de militibus Christianis, sub Marco Imp. pluviam rogantibus, Euseb. Hist. Eccl. l. 5. c. 5. Diebus tamen Dominicis, et a rempote inter Pascha et Pentecosten interiecto, post tempora Apostolorum omitti coepit haec cerimonia: quod hodie que Graeci stricte observant, qui hisce diebus erecti precantur: Quia Dominica dies sit dies resurreciionis, et tempus quinquagesimae a Paschate ad Pcntecosten Dominicae diei sit, aquale, ut habet Germanus CP. in Theoria Eccl. p. 149. Vide Cl. Suicer Thes. Eccl. in voce *go/nu, ut plura supra in Genu, item infra ad Mensam et in voce Mettaria, it Vestigium

INGENICULUS signum caeleste, quod Graeci *eggo/nasin vocant. Vide Engonasis.

INGENITUS cogn. Burchardi cuiusdam, quod ex utero matris excisus, et arvinae porci, ubi incutesceret, inclnsus esset, ut habet Canis. Antiqq. Lect. Tom. Vide apud C. du Fresne in Gloss.

INGENIUM machina bellica ingenio et arte adinventa apud Tertullian. de Pallio c. 1. ubi de ariete. Hinc Ingeniosi, istiusmodi machinarum architecti, vel qui ipsis praesunt in bellis, apud lin. l. 10. Ep. 40. et Albertin. Mussat. l. 4. p. 41. Gallis

Ingenieurs. Ceterum de Ingeniis, s. laudibus quorundam, ab ingeniis, Vide Plin. l. 7. c. 29. ubi Homer. Pindar. Arist. Archilochum, et Sophoclem, ab omni aevo, hac parte felicissimos depradicat.

INGENUITATIS Iura assertis in libertatem ac manumissis olim non statim conferebantur, sed alio actu legitiivo opus erat, quo iura haec manumissi, consequerentur et natalibus restituerentur, l. tit. Cod. de iure aur. annul. et de natal. restit. Vide infra ubi de Libertis. et Manumissione. Postmodum Nov. Iustiniani 68. omnibus libertinis ingenuitas concessa, et ius annulorum aureorum et restitutio natalium, Casaub. ad Suet. Aug c. 74. Tac. Ann. l. 13. c. 62. Hinc medio aevo, Ingenuitatis Chrata, qua [orig: quâ] servus in libertatem asseritur; Chartula Libertatis dicitur, apud Paul. Diacon Emerit. in Vita S. Masonae Ep. Emerit. c. 17. Qui enim servo libertatem conferebat, conficiebat chartam, qua [orig: quâ] ingenuum illum fore in posterum pronuntiabat, ita ut deinceps, tamquam si ex ingenuis parentibus fuisset procreatus, vitam duceret ingenuam, nullius servitio obnoxius: data [orig: datâ] praeterea, si ita loberet, ad ingenuitatem suam tuendam, defensionem Eccl. vel cuiuscumque alterius personae eligendi facultate, absque ullo libertatis praeiudicio, Capitularia Caroli Mag. l. 3. c. 28. Si quis per Chartam Ingenuitatis, a domino suo legitimo libertatem est consecutus; liber permaneat: quae eadem verbis habentur in LL. Henr. I. Regis Angl. c. 89. Formulas istiusmodi Chartarum habes, apud Marculf. l. 2. Form. 32. 33. et 34. apud Bignonium in Formulis vett. c. 8. aliosque, laudatos C. du Fresne in Gloss. ubi ex Tabulario S. Vironi Vitdunensis hanc subiungit: Qui famulum vel famulam suam a iugo servitutis absolvit, procul dubio mercedem recipiet ab eo, qui dixit, Dimitrite et dimittetur, date et dabitur vohis. Quapropter ego Hermanteus, pro remedio animae meae, in Dei nomine dimitto ingenuam famulam meam. nomine Hildeburgem, ut hinc deinceps ingenua sit ingenuaque permaneat, tuitionemque Sancti Dei Consessoris Vitom Virdunensis Ecci. habeat: et annis singulis in festivitate eiusdem--ad altare ipsius unam denariatam de cera exolvat, eiusque mundihurdo defensata firmissimam in omnibus ac securam obtineat libertatem et ingenuitatem, per hanc ingenuitatis chartulam. Si quis vero, quod suturum esse no credo, si ipse ego aut unus de heredibus --- contra hanc ingenuitatis chartulam adire, aut eam infringere vel immutare voluerit, cui litem intulerit, cogatur exsolvere auri libram unam, argenti pondera V. multam sustineat; et insuper, quod repetit, evendicare non valeat. Et ut haec chartula ingenuitatis firmiorem in omnibus obtineat vigorem, manu propria [orig: propriâ] easm signavi, et qui subscriberent vel signarent, in praesenti rogavi, stipulatiane submxa [orig: submxâ] Actum sub Die Kal. Maii anno VI regnante Othone Rege Henr. Regis. S. Hermant. etc. Sarovardus intlignus Cancell. scripsit et subscripsit.

INGENUUS [1] qui Pannonias regebat, a Moeliacis legionibus Imp. dictus est: neque in quoquam melius consultum Reip. a militibus videbatur, quam quod instantibus Sarmatis creatus est Imp. qui fessis rebus mederi sua [orig: suâ] virture posset. Sed Gallienus (ut erat nequam et perditus, ita etiam, ubi necessitas coegisset, velox, fortis, vehemens et crudelis) Ingenuum ad Mursam, Pannoniae urbem, bello vicit, eoque occiso in omnes Moesiaco, tam milites quam cives, ita saeviit, ut in plcrisque civitatibus viros e medio tolleret. Fertur Ingenuus expugnata [orig: expugnatâ] a Gallievo civirate, ne in ryranni veniret potestatem, domum intrassek [orig: intrâssek], in qua se pugione transfodit Trebell. Poll. de 30. Tyrannis. Aur. Victor. in Ep. Hist. Iii nummis INGENUS dicitur, Casaub. ad Pollion.

INGERIS fluv. Galliae. Oritur in Bituricensi prov. ubi Chatream alluit et Castrum Rodulphi; indeque Turones ingressus, Castilionem ad Ingerem et Lochiam ambit, infraque Monbasonium Ligeri miscetur, paulo post Carum fluv. Vulgo Indre.

INGERMENUM opp. Tauricae Chers. in monte maximo et celsissimo. Ioh. Matal. Metell. Merc.

INGERUS Russorum Rex, classe sua [orig: suâ] Constantinopolim obsidens, a Constantmo Romani Ptaefecti, quem Aug. proclamavit, genero, fugatus est, A. C. 932.

INGOLSTADIUM vulgo Ingolstat, permunita Bavariae sup. urbs. ad Danubium iacens, antiquis dicta Ingelstat sive Angelostadium, ab Angelis Suevis, qui civitatem hanc cum aliis ceperunt [orig: cepêrunt]. Initio pagusfuit, sed a Lud. Bavaro Imp. ius civitatis cum ponte ad Danubium obtinuit. Academiam in ea exstructam omnium artium et sapientiae A. C. 1410. multis postea privilegiis et opibus ornarunt [orig: ornârunt] auxeruntque Lud. Dux Bavariae, et Pius II Pontifes. Subest Electori Bavariae: Ingolstadiensis olim lineae auctor fuit Steph. fil. Steph. nepos Lud. Bav. Imp. frater Frid. qui Landhutensem, et Ioh. qui Monachiensem, hodeieque superstitem, lineas orsi sunt. Steph. hic Ingolstadiensem ditionem nactus A. C. 1392. pater fuit Isabellae, quae Carolo VI. Galliae Reginupta regno tantum non omnimodum exitium attulit, et Lud. Barbati, qui in Gallia Mortanae Comitatum tenuit, sed cum regni administratione in ad se raperet, pulsus est. Idem postea cum fil. Lud. Gibboso bellum habuit: tum quod non cessaret agnatos armis vexare, a Frid III proscriptus quadriennio exulavit. Tandem a fil. captus, Neoburgi in custodia fuit, ab Alberto M. Brandeburgico, post filii mortem. Onolsbacum abductus, et demum 32000. florenisagnato Henrico Landshutano, venditus, in cuius carcere A. C. 1447. Burkhusii Obiit. Distar urbs, vix 3. leucis infra Neoburgum in Ort. 7. cite. a Ratisbona in Occ. a Gustavo Adolpho, Suecorum Rege frustra tentata. Baudr. Mildendorp. de Acad. Bertius l. 3. Rer. Germ.

INGONDE filia Sigeberti I. Regis Metensis, ex Bruna, nupsit Hermenigildo, vide ibi. A Socru, quod marirum ad fidem perdu. xisset, indigne habita est. Hermenigildo dein capto, a Graecis, quos ille in auxilium vocaverat, abducta, antequam Constantinopolim

perveniret, in Africa, animi maerore confecta Obiit, A. C. 585. Greg. Tur. l. 9. c. 6. et seqq. Isid. in Chron etc.

INGRATI non puniuntur. Puniendi enim non sunt actus oppositi iis virtutibus; quarum natura coactionem omnem repudiat, in quo genere sunt misericordia, liberlitas, gratiae relatio. Unde Senecae de Benefic. l. 3. c. 6. et 7. tractaus quaestionem, an ingrati vitium impunitum esse debeat, et cur non debear, afterens multa, hoc Praecipuum addit: Cum res honestissima sit referre gratiam, desinit honesta esse, si necessaria est, i. e. honestatis gradum excellentem amittit, quod sequentia indicant: Non enim magu laudabit quisquam gratum hominem, quam eum, qui depositum reddidit, qui quod debebat, citra iudicium solvit Mox, Non esi gloriosa res gratum esse, nisi tutum est, ingratum fuisse. Et pater Seneca praeclare Controv. l. 5. c. 34. Dicis mihi. Hoc facere non oportet, huic rei aestimatio immensa est: itaque nulla vindicta est. Vide Hug. Grot. de Iure Billi et Pacis l. 2. c. 10. §. 29. Constantinus tamen Libertos homines ingratos recidere in servitutem, quam evasissent, sancivit, Claudium imitatus, quod et Nerone imperanteagitatum est. Vide l. 2. Cod. de libert. et eor. lib. Suet. in Tib. Claud. c. 25. et Tac. Ann. l. 13. Idem apud Athenienses receptum, Val. Max. docet, et videbimus suo loco. Eorundem legibus ingrati actio dabatur adversus liberos qui Parentes suos non honorassent [orig: honorâssent], ut dicemus infra in voce Parentes. Imo et in patriam ingrati, qui olim militiam detrectabant, ad dilectum non respondentes, ut proditores libertatis in servitutem redigebantur. l. 4. de re mil. Et cui ignota Hospitis ingrati nota Philippi Macedoni inusta iussu etc. Vide L. Pign. de Serv.

INGREDI Regnum pro capessere apud Virg. Aen. l. 8. ubi Evander Imperium in res Hetruscas sibi delatum Aeveae largitur, v. 511. et seqq.

--- --- Tu, cuius et annis
Et generi fatum indulget, quem Numina poscunt,
Ingredere, o [orig: ô] Teucrum [orig: Teucrûm] atque Italum [orig: Italûm] fortissime ductor.

An ab ingressu in Regni sedem multis cerimoniis olim hodieque peragi solito? Certe Caligula, apud Suet. in eo c. 13. et 14. quamvis lugentis habitu et funus Tiberii prosequens: tamen inter altaria et victimas ardentesque taedaes, densissimo et laetissimo obviorum agmine incessit super fausta nomina, sidus et pullum et puppum et alumnum appellantium. Ingressoque urbem statim --- ius arbitriumque omnium rerum illi permissum est. Qui Sacrorum honos cum primitus Diis exhiberentur, quoties transferrentur imagines, ut Cic. docet in Verr. l. 4. inde ad Principes translatus est iam ab antiquo, uti de Alex. Mag. in Babylonem iugressu legimus apud Curt. l. 5. c. 1. Vide quoque Plutarch in Dion. et Iustin. l. 24. c. 3. ubi Arsinoe praegressa virum, diem festum urbi in adventum eius indicit, domos templa ceteraque omnia exornari iubet, aras ubique hostiasque disponi Religiosius multo Athenienses, qui excepturi Attalum, Sacerdotes et victimas praepararunt [orig: praeparârunt], Templaque omnia aperuerunt [orig: aperuêrunt], ut ipse Diis, non Athenienses ipsi ut Deo Sacrificarent, apud Polyb. Idem postea Principibus factum, quoties Imperii provincias peragrarent. Sic Vespasiano Imp. Aegyptiacos Nomos invisenti, non solum prodiisse obviam omnes cuiuscumque aetatis aut conditionis homines, sed sacra etiam detulisse taedasque praetulisse ardentes, quod civilius et usitatius, Philostrat. auctor est, l. 5. et Suet. in eo. Sacra, taedas coronasque iungit Plutarch. in Pomp. addit qumiama/twn a)tmi/das2 kai\ a)nqe/wn bolas2, suffimentorum vapores et coniectus florum, Herodian. l. 4. ubi de Caracalla Alexandriam ingresso: vota fausta, de eodem loquens Amm. Marcell. l. 21. c. x. etc. De Impp. Christiais quoque, siveipsos, sive eorum laurata, sive cadavera defunctorum, suffiribus excepta, Corippus habet l. 2. Porro procedebant in istiusmodi u)podoxais2 Imperatorum Ordines obviam, per campos et ex arboribus spectabat populus feminae ex aedibus et fenestris prospiciebant: tabernae, fenestrae, foresornabantur lauro, fronde, floribus, lucernis; ipse vero Imp. ingredientu incessus lentus erat et cum pompa etc. Vide Mart. de adventu Traiani l. 10. Epigr. 6. plura vero apud Casaub. ad Suet. Calig. d. l. ubi inter alia de Episcoporum quoque exceptione, cum thuribulis et cereis, quaedam addit, ex veteri more mutuata etc. de quorum Ingressu porro videnda, quae hic [orig: hîc] passim in vocibus Enhronisticum, Insinuativum. Vide quoque infra Introitus, it. ubi de Obviam itionibus. Apud Athenienses Quingentos, quoties Senatum ingrederent Iovi atque Minervae sacra secisse, quod ta ei)shth/ria ke(rononh/sai dictum, videbimus infra, ubi de illis.

INGRIA vulgo Ingermanland, Gall. ingrie, Ruthenis Icera prov. Regni Sueciae. Livoniae adiacens, inter hanc ad Occ. Moscoviam ad Ort. prope Ladogam lac. et Finnicum sin. Paruit Russis, nunc Suecorum est. Opp.praec. Neoburg. in ora lacus [orig: lacûs] Ladogae.

INGRIONES pop. Germ. quorum situs est Speshard, silva inter Thuringiam et Voilandiam. Piramius.

INGROSSATOR Iurisconsultis Anglis monopola est, qui annoam undique coemit, ut carius vendat, Gall. qui achepte en gros. Etiam, qui Instrumenta forensia, et contractus in membranis maiori charactere exarat, Gall. Grossoieur. Unde aevo Henr. VI. Ingrossator magnae rotulae appellatus est, qui hodie Clericus Pipae: et duplex ingrosator, qui nunc Pipae Contrarotulator dicitur Cowellus l. 4. tit. 28. §. ult. et Henr. Spelmann. apud C. du Frensne in Gloss.

INGULFUS Anglus Abbas, scripsit Historiam Monasteriorum Angliae, ab A. C. 664. usque ad A. C. 1067. s. primum regni Gulielmi nothi, cui a secretis erat. Petrus Belsensis, eam continuasse [orig: continuâsse] videtur. Vixit usque ad A. C. 1109. Voss. de Hist. Lat. l. 2. c. 47. Pitseus, Baleus,

INHAMBANUM Regn. Gall. royaume d'Inhambane, in Aethiopia inf. inter regnum Monomatapae ad Bor. et Cafreriam ad Mer. Primaria eius urbs Tonge.