CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

JULINUM urbs vetusta et celeberrima, quae nunc Voltium dictitur. Wollin, in qua primam Ep. Pomeraniae sedem Principes olim posuerunt [orig: posuêrunt], emporium quondam in litore Balthico amplissimum a multis externis gentibus, et diversarum nationum, linguarum et religionum populis, Henetis, Dacis, Suecis, Slavis, Iudaeis et Ethnicis, sola [orig: solâ] christianorum fide excepta [orig: exceptâ], pagatim, ita ut singuli suas distinctas plateas nominibus gentium insignitas tenerent, inhabitatum. Fuit Iulinum in ist. Iulmo, nunc Wollinische Werder, situm ab Ortu: ea ponte longo supra Divenoum, quem Viadri in mare properantis alveum esse apparet, quo ex plaude Gross Haff egreditur, continenti Pomeraniae iuncta: ab Occas. Sveno vel Suevo, a Mer. lacu recenti admodum piscoso: ad Bor. Balthico mari cincta fuit, inde vix 3. mill. distans. 7. a Stetino. Urbis ambitum milliare Germanicum excessisse ex antiquis ruinarum vestigiis, et montibus s. editioribus urbis locis, quibus castella imposita fuerunt [orig: fuêrunt], constat. Sed A. C. 1170. Waldematus primus Daniae Rex eamcepit et solo aequavit, ut campi iam sint maxima ex parte, ubi vetus Iulinum fuit, exiguo tamen oppidulo Wollin, veteris urbis vestigium retinente, adhuc superstite, Ioh. Matal Metell. Habet hoc arcem munitam sub Suecis. Pace Monaster. Baudr. Quibus ab El. Brandeburgico ereptum est, A. C. 1675.

JULIOBONA [1] Galliae Celticae urbs. Ptol. Honfleur P. Divaeo. Opp. Caletum alias, nunc urbs Normanniae, Aliis est Lillebonne, urbs parva prope Sequanae aestuar. 6. leuc. a Portu Gratiae, in Ott. Rhothomagum versus, a quo 8. leuc. in Caec. recedit. Cluv. et Vales. Deppa est, Dieppe, a fluv. ipsam alluente dicta. Ep. Iuliobonenis Betto, interfuit Conc. Cabillonensi, sub Chlodovaeo iun. Notit. Gall.

JULIOBONA [2] altera, urbs Pannoniae sup. ad Danubium, Austriae, caput, et adversus Turcas optimemunita, Vindobona Anton. Ala Flaviana vet. Inscr. vulgo Vienna. Hic [orig: Hîc] Marcus Pauli Ap. comes, dicitur Euangelium praedicasse [orig: praedicâsse]. citca A. C. 70.

JULIOBRICA Hisp. Tar. urbs in finibus cantabrorum Ptol. Logronno Clusio ac Taraphae: Oliva Flotiano, Navarrae opp. Aquilar del campo H. Coquo. Fuente d'Iuero Ferrat. vel d'Ebro Baudr. vicus ad fontes Ibeti fluv. Aliis Val de Viesse, vicus ad Iberum, 5. leuc. Hisp. ab eius fontibus in Ott. et in Castella vet. 20. leuc. circiter a Logunno in Occas. oppid. olim Cantabrorum. Plin. l. 3. c. 3.

JULIODUNUM opp. Gall. Celt. haud obscurum in finibus Pictavorum. Lodun Paraino. Baudr. Loudun urbs Pictav. prov. in colle, unde le Loudunois, tractus, cuius illa caput est. Ballivatus hic [orig: hîc] et regium tribunal. Sub Hugone Capeto concessus hic tractus est Godofredo Grisogonello Com. Andegav. a Gulielmo III. Duce Aquitan. sed reunitus coronae a Phil. Aug. iterum datus a Car. V. iterum a Lud. XI. regno unitus est. Hent. III: in Duc. hon. illum evexit, sed titulus Morte feminae illustris e Roania fam. in cuius honorem id factum erat, suppressus est, le Proust Hist. de Laudun, etc. Urbs 6. leuc. a Salmurio abest in Austr. 10. a Pictavio in Bor. 18. ab Ambacia

JULIOLA oppid. Sardiniae in ora Bot. Longosardo Nigro Baudr. Castro Doria, in ora Occ. ubi Bot. incipit. 10. mill. a Tibula in Sept. versus Fretum Taphros. Ex Cluv. Brietio.

JULIOMAGUS [1] quae Andes Caes. Andegavi de Bell. Gall. l. 2. c. 8. l. 3. c. 2. et l. 7. c. 1. Plin. l. 4. c. 18. et aliis, urbs Gall. Celt. Epicopal. sub Archiep. Turonensi, vulgo Angiers. Dicta, quasi Iulti urbs, nomine Latinogallico, sive a C. Iul. Caes. sive ab Aug. qui et ipse Pattis sui adoptivi Iulii nomen tulit. Caput Andicavotum, quo nomine in vett. Notitis non rato venit: in antiquis etiam Franciae Regum nommis, monetam saepe legimus percussam Andecavis, i. e. Iuliomagi, gentis capite. Recentiores Andegavum urbem appellant. Hanc cum Regino a Meduana ex parte Britanniae allui et Cat. Rege Francorum urbem a Normannis occupatam obsidente ac sede valida [orig: validâ] circumdante, Salomonem Ducem Britonum ab eo arcessitum, ultra Meduanam fluv. cum copiis consedisse, refert: satis indicat, urbem Andecavos tum citra Meduanam vel ad sinistram Meduanae ripam totam positam fuisse, quae postea a Comitibus consulibusve suis, et, uti aiunt, a Ioh. Rege Anglorum, cica A. C. 1213. insigniter aucta est, pomoerio trans fluv. praefatum prolata, ita ut, qui olim alluebat amnis, pridem fere mediam ac geminatam interfluat: qualis a Vilhelmo Brittone Armotico describitur in Philippidos l. 10. abhinc Annis 450.

Protinus Andegavim nullo munimine cinctam
Ingressus, lapide incepit murare quadrato.
Quam Liger argento perlucens ambit ab Austro;
A Borea rubeus mediam Meduana pererrat:
Qui suus inde fluens quasi per duo milia lapsus
In Ligerim, nomen perdit, mutatque colorem.

Eandem Theodulphus Aurelianensis Ep. cum Basilicis suis, ante Vilhelmum modo laudatum Annis quadringentis, sic descirpsit:

Quam Meduana morans sovet et Liger aureus ornat,
Quam rate cum levi Sarta decora iuvat.
Fruge, ope, nundinis, pulchris et rebus abundans,
Obsita seu sanctis est bene tota locis.

Loca autem sancta sic enumerat, Basilicam S. Albini, Basilicam Ioh. Baptistae, Basilicam B. Matini, Basilicam S. Saturnini, Cellam S. Petri, Basilicam Sergii Mart. Basilicam S. Maurilit vel Maurilionis, Basilicam B. Anniani, Basilicam S. Mariae Transmeduanensem vel transpontinam, Basilicam S. Germani Ep. Andicavensis, Basilicam S. Michaelis, et atria S. Mauricii Mart. ubi Pontifici sua plebs cum clero

jungitur, i. e. majorem Urbis Eccl. vide Hadr. Vales. Not. Galliae, in voce Andes, ut et supra in eadem.

JULIOMAGUS [2] altera, urbs Germ. s. vicus, in Suevia Cisdanubiana. Pfullendorff Rhenano. Cluv. est Dutlingen, dit. Wirtemberg ad Danub. 5. mill. Germ. a Scafusia in Bor. uti 7. a Constantia; 7 a Tubinga in Mer.

JULIOPOLIS urbs Bithyniae. Ptol. Strabo l. 12. p. 574. Episcopal. sub Archiep. Sardiano, quae etiam Gordiucome, nunc Begasar Castaldo: inter Dadastanum ad Occas. 26. et Ancyram Galatiae in Ort. 65. mill. pass. Anton. Plin. l. 5. c. 32. Strabo l. 10. p. 486.

JULIS opp. ins. Ciae. vel Co, Simonidis patria, et Bacchylidis, et Erasistrati medici, et Aristonis Peripatetici. Apud eos lex erat senes maiores sexagenariis occidi, ut victus ceteris sufficeret. Plin. l. 4. c. 12.

JULIUM Carnicum urbis inter Italiam et Notitum, Zuglio hodie: Zoiel incolis, vicus Foro-Iulii, prope fontes Buti amnis, ad rad. Alpium, 4. mill. a Ponte Fellae in Occ. Lazio. est Ponta fella opp. medium in Foro. Iulio, et medium in Carinthia situm; 6. will. Germ. ab Utino in Bor. 7. a Villaco in Austr. ubi transitus Alpium. 5. mill. a Iuliis claustris in Bor.

JULIUM Praesidium quod et Scalabis Plin. l. 4. c. 22. et Scalabiscus Ptol. Lusitaniae civitas olim clarissima, Vulgo Santaren. Ad Tagum 13. leuc. ad Ulyssipone in Ort. Toletum versus.

Pontifices Romani.

JULIUS [1] I. civis Rom. post. Marcum, urbis huius Ep. A. C. 336 Ab haeraeticis accusatus, illis per 18. menses frustra exspectatis, absolutus est Synodo habita [orig: habitâ], qua [orig: quâ] Athanasii negotium ventilatum, et quomodo Arianis in Oriente obviam iri posset, quaesitum. Sed hi, sub Constantio, feroces admodum et obstinati, ne quidem Synodo Sardicensi, a Constante convocata [orig: convocatâ], A. C. 347. coerceri potuerunt [orig: potuêrunt]. Obiit, A. C. 352. Successit Liberius. De Epistolis eius, vide Athanas. Apol. 2. et Ep. ad Solit. Socr. l. 2. Sozom. l. 3. Gennad. de Script. Eccl. Leontium de Sect. Act. 8. Moter. Dic. Hist

JULIUS [2] II. prius Iulianus Roverius dictus, Italus, nepos ex fratre Raphaele Sixti IV. eluso Card. Ambosiano, successit Pio. II: A. C. 1503. Orbis Phaethon, ingenio militari, nil nisi turbas et bella meditatus est, Iulii proin nomine, a Caesare, mutuato. Barbam promisit, contra Praedecessorum cnsuetudinem, quo horribilior videtertur. Cum Galllorum partes, ante Pontificatum sequeretur, benigne a Lud. XII: exceptus, et contra Alex. VI insidias defensus, iam Pap, alius longe, spretus cum suis anathematis, apertum bellum Lud. iunctus Hispanis intulit, clavibus petri in Tiberim abiectis et ense Pauli nudato. Quoscumque suis votis adversantes, inprimis Alphonsum Estensem Ferrar. Duc. excommunicavit, Navarrae regnum Ioh. Albrerano, iniuste ereptum Hispaniae Regi donavit, idem Lud. victori, ad Ravennam, ob concilia Caesaroduni et Pisae celebrata facturus, subditos eius iuramenti religione solvit, minatus insuper christianissimi titulum, in Angliae Regem devolvere, Pisano Conc. quod ipsum pessime habebat, Laterano nequiquam opposito. Obiit ex animi maerore, quod Venetos in Imperatorias partes pertrahere non posset, A. c. 1513. perculsus prius nummo auteo Lud. XII. Neapoli cuso, cum hocelogio: Perdam Babylonis nomen, Thuan. Hist. l. 1. Guicciard. l. 6. Bemb. Hist. Ven. l. 12. Pap. Maslonius, in Iul. II. Victorel. in addit. ad Ciaccon. successit ei Leo X.

JULIUS [3] III. dictus Ioh. Maria de Monte, Paulnm III. excepit, A. C. 1550. curatorem simiae suae purpura [orig: purpurâ] donavit, et ob id reprehensus a Cardinalibus, quod indignum homivem eveheret, Et vos quid, inquit, in me meritorum comperistis, quem Christianae Reip. Principem constituistis. Iubilaeum celebravit, Conc. Tridenti continuari voluit, atma sumpsit cum Imp. contra Octavium Farnesium, ad Hent. II. Gall. Rege defensum. Intemperantia [orig: Intemperantiâ] magis vitae, quam senio Exstinctus, Obiit A. C. 1555. Thuan. l. 6. et 16. Hist. Spond. et Rainald. in Eccl. Successit ei Marcellus II.

Principes varii.

JULIUS [4] fil. Henr. Iunioris, Ducis Brunsvicensis, lineae Guelferbitanae, patri A. C. 1568. Mortuo successit, religioneque Pontificia [orig: Pontificiâ], Euangelium in suas ditiones, ministerio Iacobi Andreae et M. Chemnitii introduxit, quod exemplum Ep. Verdensis et Abbas Rittershusius secuti sunt. Hoiensibus Comitibus A. C. 1582. Exstinctis, una cum agnatis Comitatum illum adivit, hinc hereditatem Erici patruelis crevit A. C. 1584. Demum A. C. 1589. Obiit. Ducatu amplissimis vectigalibus aucto, et Helmstadiana [orig: Helmstadianâ] Academia [orig: Academiâ] A. C. 1576. ex concilio Chemnitii instituta [orig: institutâ], inprimis clarus. Vide Thuan. Hist. l. 61. c. 80. et 96. Inter liberos, quos ex Hedvige Brandeburgica sustulerat, ius primogeniturae, patris exemplo, resuscitavit, ex quibus Iulius Aug. fuit et Hent. Iulius, de quo infra.

Henr. JULIUS fil. Iulii natu maximus, postquam parti successisset, Defuncto A. C. 1596. Philippo suae lineae ultimo, cuius iam aliquot arces occupaverat, successionem Grubenhagiam sibisoli asseruit, unde cum teliquis agnatis controversia gravissima, in qua succubuit. Frustra dein Brunsvico urbe tentata [orig: tentatâ] A. C. 1605. in aula Impetiali tantum egit, ut A. C. 1606. banni adversus eam denuntiationem impetraret. Obiit A. C. 1613. Ei successit fil. Frid. Ulricus.

JULIUS [5] Fridericus, fil. minimus natu Frid. Ducis Wirtembetgici, frater Ioh. Frid. qui Stutgardianam, et Ludovict Friderici, qui Monpelicardensem, lineas orsi sunt: insigni oris gratia [orig: gratiâ] Princeps. Ex Melita Ins. in Astam traiecit A. C. 1613. Ephesique expugnationi interfuit: Inde A. C. 1616. ultimo Septentrione lustrato. Sequente Anno, quaedam ad Brentiam, in tractatu cum Fratribus, nactus, post Obitum fratris Lud. Friderici, tutelam

nepotis et administrationem Ducarus [orig: Ducarûs] suscepit: sed cum delectus prvinciales, A. C. 1633. Vinariensi et Hotnano exercitui iunxisset, post cladem Nordlingensem, A. C. 1634 provincia [orig: provinciâ] tota [orig: totâ] occupata [orig: occupatâ], et Heidenhemium a Bavaro receptum, nec redditum est usque ad paeificationem. Obiit A. C. 1635. auctor lineae, quae Apennagiatas. Ieuliana. vel. Brentiana dicitur. Ei ex Anna Sabina Holsata nati sunt Rodericus, Sylvius Nimrodus, in literis egregius, Manfredus, Iulius Peregrinatius, et Sveno Marttalis Edelnolphus. E quibus Sylvius Nimrodus, ducta Elisabetha [orig: Elisabethâ] Maria [orig: Mariâ] Monsterbergensi herede, socero, in Ducatu Oelsensi in Silesia, successit, Morruusque A. C. 1664. reliquit Ferdinandum Carolum, Sylvium Frideriucum, Christianum Ulricum, et Iulium Sigismundum: qui post parentis Obi tum, in illustri Collegio Tubingensi et aula Altenburgica ad virtutes natalibus dignas educati sunt. Manfredus vero, Defunctus est A. C. 1662. Pater ex Iuliana Oldenburgica Friderici Ferdinaudi, Augusti et Manfredi. Vide Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal. Hist.

JULIUS [6] Henricus, fil. Philippis II. Ducis Lawenburgici, numerosae familiae partis, nat. A. C. 1586. Latinos ritus amplexus est, et Caesari militavit. Ei multa in Bohemia bona, et et Elisabetha Sophia Brandeburgica geniti, Franciscus Erdmannus, Sucis in Polonia militavit et Iulius Franciscus, A. C. 1640. filios habet.

Viri Illustres.

JULIUS [10] Africanus, Christianus Chronologus, de quo vide Vosi. de Hist. Gr. p. 236. et 287.

JULIUS [11] Agricola, Praeses Britanniae, casea [orig: caseâ] fere omni Ordovicum gente rebelli, Monam ins. deditione accepit, devastatis usque ad Taum nationibus: Caledonios Duce Galgaco, ad montem Grampium vicit. A. C. 79. et 80. Tota [orig: Totâ] denique Britannia [orig: Britanniâ] domita [orig: domitâ], classeque circum eam missa [orig: missâ], primus Romanis Insulam esse affirmavit. Hunc, gloria [orig: gloriâ] eius offensus Titus, evocatum, sub spe provinciae Syriae, quae tum morte Atilii Rufi vacua erat, veneno petdidit, successore misso Cn. Trebellio, circa A. C. 87. Vide Tac. in vita Agricolae.

JULIUS [12] Agrippa, post coniurationem Pisonianam, a Nerone in Ins. maris Aegaei expulsus. Tac. Ann. l. 15. c. 71.

JULIUS [13] Alexandrinus de Neustain, Poeta et Medicus Tridenti nus, varia scripsit, Sec. Ult. Ioh. Sambucus, in Icon. Med. Vide et Elogia Antonii Teissiet Volum. 2.

JULIUS [17] Aquila, Eques Rom. A Didio. cum paucis cohottibus in Bosphoro teilctus, sub Claudio. Tac. Ann. l. 12. c. 15.

JULIUS [18] Aterianus, Historicus Lat. citatus a Trebellio Pollione, in Victor.

JULIUS [19] Ausonius, Medicus Valentiniani Sen. pater Poerae praefectus Illyriae, medicos quosdam tractatus edidit.

JULIUS [21] Caesar. praenomine Lucius, propinquus Caii Iulii Caese ris et avunculus M. Autonii Triumviti. Gessit Romae consulatum A. U. C. 690.

JULIUS [22] Caesar, Rom. Imp. vide Caesar. Eius res gesatas breviter petstrinxit Plin. l. 7. c. 25. Iuliorum autem nomen abFulo Ascanio nio Aeneae fil. tractum putatut. Virg. Aen. l. 1. v. 271. Huius honori tributum est, ut septimus Anni mensis (eo enim natusest) Iulius fuerit appellatus, cum antea Quintilis diceretur, quod quintus esset a Martio, a quo Romanisuum olim auspicabantur Annum.

L. JULIUS Caesar, C. Iulii Caesaris Dictatoris pater, Praetura perfunctus, nullis evidentibus causis Obiit Pisis, exanimatus dere. pente, dum matutino calceatur. Vide Plin. l. 7. c. 53. Fuit hic quoque L. Iulius Caesar Cos. cum Antonio Anno praecedente Consulatum Cicetonis, qui erat A. M. 3900. a. vero C. N. 62. Praeturam gessit Anno ab hinc quarto Praetorque Iberos, h. e. Hispanos, ad Oceanum usque subegit, paulo post Mortuus. App. Alex. l. 2. vide et Lucius, it. Sextus.

JULIUS [23] Capitolin. Fl. Vopisc. in Probo memoraturi inter eos Scriptores, qui verius, quam elegantius, scripserunt [orig: scripsêrunt]: Aelio Spartiano et Ael. Lamprid, su/gxronos2, Diocletiano Imp. inscripsit Antonium Pium et Verum Impp. Constantino Aug. Clodium Albinum: in Opilio Macrino, redit ad Diocletianum: deinde iterum ad Constantinum, cui inscribuntur Maximi duo et Gordianitres. Marcus Antoninus et Pertinax, itemque Maximus et Balbinus, cui ab eo nucupati fuerint, non constar; Casaub. ad Spartian. in Hadr. Vide in voce Capitolinus.

JULIUS [24] Celsus, tribunus, ob coniurationem in Caesarem Tiberium in carcerem coniectus, ibi laxatam catenam et circumdatam in diversum tendens suam ipse cervicem pertregit. Tac. Ann. l. 6. c. 14.

JULIUS [25] Celsus. IC. celebris, Sec. 2. Alius, commentariorum in I. Caesatem auctor.

JULIUS [26] Celsus inter Iurisconsultos, qui in Consilio fuere [orig: fuêre] Hadr. Imp. apud Spartian. repone Iurentius Celsus, Gruter. et Casaub. ad Spartian.

JULIUS [27] Clarus, Alexandrinus, IC. Philippo II. Hisp. Regia consiliis. Eius opera Francofurti edita, A. C. 1636.

JULIUS [28] Classicanus, successor Cato Deciano in Britanniae procuratione missus, sub Ner. et Suet. discors. Tac. Ann. l. 14. c. 38.

JULIUS [30] Cordus Historicus, qui vitas Impp. scripsit. Tac. Hist. l. 1. c. 76.

JULIUS [32] Firmicus Maternus, auctor excellentis libri, de mysteriis et crroribus Gentilium. Edidit Ioh. Wowerius cum notis. An

idem cum autore libb. s. de Astronomis, opera [orig: operâ] Aldi Manutii edi. torum, A. C. 1901. etc. Floruit sub liberis Constantini.

JULIUS [34] Frontinus, Rhetor, inter praeceprotes Alex. Sev. apud Lamprid.

JULIUS [37] Granianus, Rhetor itidem et inter Alex. Imp. prae. ceptores. apud Lamprid. cuius orationes deolamatae, h. c. declamationes serebantur, adhuc aevo Scriptoris huius.

JULIUS [39] Lupus Consularis, vitticus Antonini pii. Imp. cuius meminit Iul. Capitolin. in Pio.

JULIUS [40] Matathus, libertus Aug. scripsit de huius rebus gestis. Suet. in Aug. c. 79. et 94.

JULIUS [41] Maximinus Thrax, emilitaribus impetavit cum filio eiusdem nominis, 26. Rom. Imp. coactus a militibus, post Autel. Alex. A. M. 4198. A. C. N. 236. Germanos vicit, Alex. Sev. amicos undique interfecit. Altus fuit pedes octo et digitum, tam validus, ut Hercules Achilles, Aiax, Milo, Antaeus vocitaretut: Tam ferox, ut Cyclops, Busiris, Sciron, Phalaris, Typhon, Gyges diceretur. Hunc usque adeo reformidarunt [orig: reformidâtunt], ut vota in templis publice fierent, ne unquam urbem ingtederetur. Erat ei persuasum nisi crudelitate imperium non teneri, simul verebatur, ne ptopter homilitatem generis spernetetur (fuerat siquidem in prima pueritia pastor) quare ignobilitatis tegendae causa [orig: causâ], omnes conscios generis interemit. Advetus hunc Senatus Pupienum et Balbum Impo. declatavit, hic vero in Italiam statim cum exercitu descendit: Aquileiaque frustra obsessac a suis militibus penuria [orig: penuriâ] oppressis, Aurel. Vict. in Epitome cum filio discerptus est, conclamantibus cunctis militari ioco, ex pessime genere ne catulum quidem habendum. Hortum capita Romam perlata sunt. Impertavit Annos 3. vixit pater 50. fil. 20. herodian. l. 7. et 8. Iul. Cap.

JULIUS [42] Maximus, cum filio Maximino 26. Rom. Imp. Germa nos vicitycrudelis in Romanosfuit, Alex. Sev. amicos undique interfecit. Capitolin. Herod, l. 7. vide supra.

JULIUS [47] Obsequens, ante Honorium, scripsit de prodigiis: cuius libri partem edidit Aldus Manutius Cont. dein Lycosthenes supplevit. Sebastianus Corrad. in quaest. p. 41. Voss. de Hist. Lat.

JULIUS [49] Paulus, IC. et poeta, Sec. 2. A. Gell. l. 1. c. 22. Anlius a Iurisconsulto? Forster. Hist. Iur. Civ. l. 2. c. 78. Tac. Hist. l. 4. c. 13. et 32.

JULIUS [50] Paulus, IC. Vir doctissimus [correction of the transcriber; in the print doctictissimus] Alex. Sev. Imp. Rom. a consiliis. A. U. C. 976.

JULIUS [52] Pollux, commodo Imp. Epithalamium fecie, et Onomasticom suum dedicavit. Ei quoque alia quaedam attribuuntur [correction of the transcriber; in the print attribuutur], et inter alia, Oratio de Arcadicis, Gesn. Bibl. Moret. Dict. Hist. Alius, auctor Chtonici usque ad Valentem. Suid. Voss. de Hist. Graec. Vide Pollux.

JULIUS [53] Postumus, per adulterium Mutiliae Priscae, inter intimos Liviae, quem dilegerat Seianus, ad iaciendas contra Agrippinam dom umque Germanici criminationes, Fuit Vit Conlulatis. Praepositus Dalmatiae; ornamenta meruit triumphalia. Tac. Ann. l. 4. c. 12.

JULIUS [54] Priscus, centurio, gratia [orig: gratiâ] Fabii Valentis a Vitellio ad Praefecturam Praetorii cum P. Sabino provectus; sed collegae perpetuo discors. Tac. Hist. l. 2. c. 92. Vide et Priscus.

JULIUS [55] Proculus, inter Cos., qui Commodi Iussu interempti, memoratur Lamprid.

JULIUS [57] Rufus, inter Nobiles Rom. sine causae dictione, iussu Seu. intetfectos, apud Spartian. Pater videtur fuisse Rufi, in Pandectarum libris non semel nominati ad quem etiam rescripsisse dicitur Seu. fil. Antoninus. Casaub. Not. ad Spartian.

JULIUS [59] Servianus, tertium Cos. quo collegam habuit Vibium Verum, Anno Hadr. decimo septimo, huius sororem Paulinam coniugem habuit nonaginta Annos natus, sub ipso mortis Hadr. tempore, ne ipsi superviveret, mori coactus est. Sparttian. in Hadr.

JULIUS [61] Severus, Britanniae Praeses primus fuit ex Ducibus, quos Hadrianus misit, ad debellandos Iudaeos. Xiphilin. p. 263. *kai\ pa/shs2 (w(s2 ei)pei=n' oi)koume/nhs2 to/te dh\ tou\s2 xrati/s2ous2 tw=n strathgw=n o( *)adriano\s2 e)p' au)tou\s2 e)/pemyen, w(=n trw=tos2 *)iou/lios2 *sebh=ros2 u)ph=rxen, a)po\ *brettani/as2, h)=s2 h)=rxen, e)pi\ tou\s2 *)ioudai/ous2 stalei\s2, Et ex universo, ve sic dicam, orbe, ium optimos quosque Duces Hadrianus contraillos misit, quorum primus Iulius Severus, e Britannta, cui praeerat, contra Iudaeos missus est. Ultimam vero bello illi manum Martius Turob imposuit. Spartian. in Hadr.

JULIUS [62] Silvanus, Gallo Caesare a Constantino Occiso, Imp. in Gallia dictus, 28. Imperii die, a Legionibus, a quibus praesidium speraverat, peremptus est. Cuius nomine insignita numismata aliquot Burdigalae effossa, Ferronus memorat in Consuetud, Buraigal. l. 2. p. 248. Nuper apud nos -- inventa numismata silvani, cum Constantis Caesaris maiori imagine: Nam et hunc verisimile est, Aquitaniae praefuisse. Quibus innuere viderut Feronnus, huiusmodi num mos fuisse cusos, Constante ipso superstire, in honoren. forre Silvani, qui in Gallis exercitibus praeerat, cum et ipse

Gallus esset, quippe Boniti Ducis fil. uti non semel ab Impp. facittatum tatum constat. Quem vero Goltzius nummum profert, cum hac Inscript. DN. FL. SILVANUS. P. F. AUG. suspectum habet Tristanus, ob Flavii praenomen, quod utpote Constantinae familiae proprium, ipsa [orig: ipsâ] adhuc superstite, Iulium hunc sibi arrogasse [orig: arrogâsse], vero simile non censet. Vide C. du Fresne Disseret. de inf. aevi Numism. n. 59.

JULIUS [63] Titianus, praeceptor Maximini Iun. Descriptionem provinciarum composuit. Fuit alterius Titiani discip. qui patrem quoque Titianum habuit, auctorem egregiorum libb. de Provinciis, et Simiam sui temporis dictum, Sidon Apoll. l. 1. Ep. 1.

JULIUS [64] Titus Calpurnius, Princeps Poetarum Bucolicorum, Ioh. Rosin, in Antiqq. Rom.

JULIUS [65] Trypho, Orientalis limitis Dux, sub Aureliano Imp. apud Vopisc.

JULIUS [67] Valens Licinianus Aug. post Lucium Priscum Aug. cupientissimo vulgo I mpertium cepit. memoratus inter XXX. Tyrannos decimus nonus Pollioni. Casaub. Not. ad illum.

JULIUS [68] Vindex, praeses Galliae cum Sergio Galba Proc. Hispaniae, contra Neronem, arma movere [orig: movêre]. A. C. 68. Tac. Ann. l. 15. c. 74. Hist. l. 1. c. 6. et 51. suet. Net. Claud. c. 41.

C. JULIUS Aemilianus Aug. a Moesiacis Legionibus creatus post Hostilianum Perpennam: Occisis per suos Gallo et Volusiano, tres mempses Im pe rio modeste usus est, vacuum mox Valeriano locum relinquens, Id.

M. JULIUS [1] Philipp. Aug. post Sev. Hostilianum, fil. suum cognominem in consortium assumpsit, ut ait Aur. Victor; et Zonatas, koinwno\n th=s2 *basilei/as2 e)poi/hse. Zosim. tamen, Caesarem solum factum scribit. Egerunt [orig: Egêrunt] autem Annos potentiae quinque, ut habet idem A. Victor. Vide Philippus.

M. JULIUS [2] Phil. prioris iisdem cum patre nminibus, postquam illum pater poteutiae sociavit, dictusest; cum antea vocaretur CAIUS IULIUS SATURNINUS PHILIPPUS, uti docet A. Victor alter in Hist, Misc. In nummo, apud Onupht. nominatur M. IULIUS. PHILIPPUS. CAESAR: AUG. F. PRINC. IUVENTUT. Vide Casaub. Not. ad Treb. Pollion.

JULIUS [69] mensis, prius Quintilis, dictus est, eo quod a Martio, quem Romulus Anni fecerat principium, esset quintus: postea Iulius a C. Iul. Caesaredictus est, qui eo mense natus ferebatur, vide Macrob. Sat. l. 1. c. 12. Dion. l. 44. Suer. Iul. Caes. c. 76. etc. Etathic mensis in Iovis tutela, fiebantque Kalendis eius migtationes ex aedibus, 3. Nonas Populifugia, et pridie Nonas Ludi Apollinates celebrabantur. Nonae ipsae Caprotinae dictae sunt. Quarro ldus Caesaris natalis fuit, tertio Ludi Circenses agebantur, etc. Vide Thom. Dempster. in Ioh. Ros. Antiqq. Rom. l. 4. c. XI.

At puer Astanius, cuis nunc cognomen Iulo
Additur (Ilus erat, dum res stetit Ilia regno.)

JULUS [2] Graece *)/ioulos2, carminis genus, quo in messe olim Ceretem et Liberam Graeci, illosque imitati Latini, propitiabant: exemplum habes apud Tibull. De quo ritu exstant verba concepta quaedam, plei=s2on ou)=lon i(/ei, ou)=lon i(/ei. Spicam enim sic vocabant, ab aceris tenuitate atque aristularum; inde et lanam, ob frequentiam filotum: Quam ob rem lanificatum bene ominantium cantiones eodem vocabulo insignitae sunt. *)ama/las2 igitur, hordeaceos manipulos divulsos, collectos autem i)ou/lous2 nominabant. Unde Cerertis quoque cognomentum fuit, in segere vitidi *xloh\, in matura *)ioulw/. Vide Ios. Scalig. poet. l. 1. c. 4. et 55. At Iulis, piscis saxatilis, tenerae catnis, facilis concoctu et plane lalubris, apud Galen. de Alim. fac. l. 3. c. 28. de quo vide Voss. de orig. et progr. Idol. l. 4. c. 24

JULUS [3] Anton. fil. M. Antonii Triumviri et Fulviae. Dion l. 51. *)iou/lw| dia\ *)antwni/ou th=s2 te *foulbi/as2 ui(ei=, etc. Ubi recte Julus. At eidem male Julius est l. 54. et 55. ut et Suet. in Tib. Claud. c. 2. Cos. fuit cum Paulo Maximo, A. U. c. 743. Huic Horatii Oda secunda libri quarti inscripta est.

JUMALA et Torus, nomina summi Dei, apud Biarmenses et Lappones, vide Ioh. Schefser, in Lapponia c. 7.

JUMENTUM a iuvando, ob societatem rustici operis, quae nulla a minori pecore, vel a iugando aut iungendo dictum, hordeo apud Graec, olim et Roman. pascebatur, uti avenam hodie pro pabulo habet. Unde Comicus, Asin. Act. 3. Sc. 3. v. 116. Deman berculeiam bordeo tolutim ni badissas, et Gr. krisqw=nta pw=lon vocant. Vide Salmas. ad Solin. p. 378. Apud Hebraeos, ubicumque [gap: Hebrew word(s)] behema, et [gap: Hebrew word(s)] chaja opponuntur, ut Gen. c. 1. v. 25. tum prior vox iumenta et greges et omne domesticum pecus, posterior agrestes feras significat: quibus aliud nomen 11 Ziz Ps. 50. v. 11. a motu factum, ut videtur. Nempe cumcicuribus et mansuetis animalibus fixae sint apud dominos suos sedes, et pastus domi paratus; ferae contra quoquo versum praedabundae discurrunt, estque earum o( bi/os2 nomadiko\s2 Fullerus ex Philosopho. Unde Goliathum, cum minatur, se carnem Davidis daturum in cibum avibus caeli et [gap: Hebrew word(s)] et jumentis agri, 1. Sam. c. 17. v. 44. improprie loqui observat Rex Selemo, quo niam iumenta non sunt carnivora. At feras quoque sub eo nomine non taro contineri, probat. Kimchius, apud Sam. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 1. c. 2. Ceterum quantopere Iumenta Deo curae sint. docet praeceptum Decalogi quartum, quo de quiete Sabbathina illis cautum. Item Leges de iumento in cisternam aut foslam apertam prolapso, Exodi c. 21. v. 33. et 34. Cuius benignitatem imitati Rom. etiam feriarum tempore asinum in putenum delapsum extrahere permiserunt [orig: permisêrunt]. Sed et, ob multiplicem

usum, quem humano generi praestant, digna habita sunt, in quorum gratiam peculiaris excoleretur Ars, Veterinaria dicta, qua [orig: quâ] naevis illorum occurritur, ut infra dicemus. At non defuete [orig: defuête], qui iis ad nefanda abuterentur, olim hodieque, Ac Chananaeas inprimis gentes his sceleribus pollutas fuisse, adeo que terram ipsam his abominationibus polluisse, ut ea, his non ferendo exsistens, habitatores suos quasi evomuerit, sctibitur in Levitico, Quare legis fulmine opus fuit, Exod. c. 22. v. 19. Quisquis cubas cum iumento, omnino morie plectitor, Quam inter legem de Maleficis, et alteram de Idololatris, insertam esse non sine tatione, observat Rivet. et Plerumque enim coniuncta haec crimina, ex Paulo Rom. c. 1. paret, ubi hanc idololatriae fuisse poenam, ut corpora sua Idoloatriae horrendis libidinibus defaedatent, pluribus docet; et notum Diaboli cum praestigia tricibus suis strigibusque commercium, vide quoque supra Hiemantes et infra Lapis it, Pecorantes etc. Praecrat autemapud Rom. Iumentis peculiaris servus, Superiumentarii nomine, cuius mentionem apud Suet. Claud. Caes. facit, huiusmodi sibi paedagogum obtigisse, conquestus, c. 2. Habebatque is sub se alios viliotis operae, Iumemarios appellatos, quos cum Superiumentariis male confundere nonnullos, notat Casaub. ad l. Vide quoque Pignor, de Servis, uti de Iumentorum pabulo, plura supra in voce Farrago: de numine eorum apud vett. Prutenos in voce Prussia.

JUNAMENSIS reg. ampla in Sinis, supra Tunquinum regnum, maxime ad Occ. extensa, verus Indiam extra Gangem. vulgo Ivonam, s. Iunnam. Eius urbes sunt Iunamum Iunnam s. Ivonam, in mediterr. iuxta lacum parvum cogn. Mealcanum Mealcan, Linganum Lingan et Tali.

JUNCALAONUM urbs Indiae ulter. cum portu, in ora sinus [orig: sinûs] Gang. sub Siami Rege. 100. mill. a Legoria urbe in Occ. 400. circiter a Iudia, in Austr. Vulgo Iuncalaon.

JUNCARIA oppid. Cataloniae, in regiuncula Ampurdan, ad radices Pyrenaeorum, iuxta transitum le col de Pertus. Inter Helenam ad Bor. et Getundam ad Mer. in conf. Galliae, et Com. Ruscionensis, 3. leuc. ab ora matis Medit. Iunquera incolis, Ionquere Gall.

JUNCARAIA s. JUNIARIA vel JUNICARIA locus in Dioecesi Monspeliensi; an eadem cum priore? Hic [orig: Hîc] Conc. A. C. 894. sub Arnusto Archiep. Narbonnensi habitum.

JUNCARIUM vicus Italiae, prope Montem Casinum, Bullar. Casin. Tom. II. const. 182. n. 2.

JUNCTA apud Arragonios, idem quod Hermendadum, apud Hispanos, Navatrenos maxime et Huesium, apud vett. Francos, vide supra: cuiusmodi Iunctae in Arragonia quinque sunt, se Caesar augustae, Oscae Suprarbii, Exeoe et Tirasonae. His praesunt totidem Supraiunctarii, de quibus sic Vitalis Ep. Oscensis, de Magistratibus suoc aetatis in Arragon. Sunt etiam Supraiunctarii super Iunctas, i. e. populorum turmas, a domino Rege Paciarii constituti: quorum est ipsas iunctas, cum necesse fuerit, evocare, et si eas exercitum facere contigerit vel repentinum concursum, Apellitum vulgariter nuncupatum, ipsas Iunctas, sive populum, gubernare. Qui debent sideiussores dandos iunctis et cautiones recipere pro eisdem et pignorare cos, qui ad exercitum non vadunt, vel concursum non exierint suae iunctoe. Cavenant tamen Iunctarius atque Iunctae: quia si quis damnum in suis possessionibus vel rebus pecumariis duxerit instigendum, nisi prius per iustitiam alicuius villae dommi Regis, quam id faciant, sententialiter fuerit iudicatum, totum damnum, quod fecerint, dupli restituere compellentur. Michael del Molino Magistratum hunc, in Ripagurcia et Suprarbio primitus dictum fuisse Pactarium Catalanioe refert, in Repertorio in voce Supraiunctarii. Sunt autem hi meri exsecutores, neque ullam habent causatum cognitionem. Vide C. du Fresne in Gloss. et Auctores ei laudotos, Blancam in Comm. Rer. Arag. p. 784. et Oyhenattum Not. Vascon. l. 1. c. 6. ubi, vocis originem a Latino verbo iungere derivans, Iunctas, quasi Uniones dictas vult.

*laoi\ d' h)rh/santo, qeoi=si de\ xei=ras2 a)ne/xon.
Tendebant pupuli geminas ad Numina palmas.

Hodieque ut plurimum usitatus est. Est autem ritus eorum qui sese humiliant ac demittunt, et quasi ligatis manibus se captivos coram divina Maiestate sistunt, A Rivet. Exercitat. in Exod. c. 9. v. 29. Vide plura infra, ubi de ritu Levatis in caelum manibus precandi.

JUNCTURA apud Iul. Capitolin. in Vero, ubi de donis, quae inter convivas Imp. distribuit, Data et vehicula cum mulabus ac mulionibus cum iuncturis argenteis, ut ita de convivio redirent: est, qua [orig: quâ] iunguntur mulae carrucariae, ut iumenta et boves ad atatrum iugo. Iul. Paulus Sent. l. 3. Carruca [orig: Carrucâ] cum iunctuta legata [orig: legatâ], mulae quoque legatoe, non mulio videtur, propter quottidianam loquendi consuetudinem. Fieti eas solitas ex argento et Ulpian, docet, qui Iuncturae argenteae facit mentionem l. 19. ff. de auro, argento, mundo etc. Casaub.

JUNCTURAE Monasterium Lotharingiae, ad amnium Robac et Mortae confluentes, nunc a conditore suo S. Deodati dicitur vulgo S. Dicy, Vide Hade. Vales. Notit. Gall. in voce Megeni Monast.