CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LATICENSIS Pagus vulgo Lacois vel Lecois, regio est Galliae, in Lingonibus, unde Archidiaconus Laticensis, unus ex Eccl. Lingonicae Archidiaconis, nomen habet: Sunt autem in hoc Atchidiaconatu Castellio ad Sequanam et Demnapatra Dampierre. Erat hic pagus urbi Lingonum Andomatuno propinquus, ac veluti suburbanus, unde B. Valentinus in Laticensi, suburbio Lingonensium oriundus fuisse dicitur. Hodie ab urbe lIngonis iter unius diei abest et vicum Pultarias Poutieres, ac quidquid inter Castellionem et Barrum Sequanum uls et cis flumen iacet, continere dicitur. Certe Gerardus Comes, qui Monasterium Pultariense et Viceliacense construxit, in literis suis ea de re, villam Pultarias super Sequanam, in pago Laticensi in Regno Burgundiae nuncupat. Vide Hadr. Vales. Not. Gall. in voce Lingones.

LATICLAVII dicti erant apud Rom. quibus alti clavi ius erat, ut Senatores, eorum filii, et quibus id ab Aug. permissum Equitumque insigniores, qui Illustres dicti horumque filii. Fuere [orig: Fuêre] autem clavi, purpurae segmenta, instar capitum clavorum rotunda, quae in pectore tunicae insuebantur, sic ut etiam detrahi et resui possent, Quintil. l. 8. c. 5. Dicebatur etiam latus clavus ipsa tunica laticlavia; quae cingi non solebat, proin clavi purpurei in pectus cadebant, Horat. Serm. l. 1. Sat. 6. v. 27.

Nam ut quisque insanus nigris medium impediit crus
Pellibus, et latum demisit pectore clavum:

Hinc Acron: purpuram dicit, quae in pectore extenditur Senatorum. Secus in Equitibus, qui cum tunicam cingerent, angusti-clavi non descendebant in pectus, sed in sinu, quem zona succincta efficiebat, supra ipsam zonam conspiciebantur: donec in Senatum allecti, solvebant tunicas et latiores clavos demittebant, atque in pectus fluere sinebant. Hinc latum clavum tribuere et adimere, pro Senatorem facere et Senatu movere, scriptores usurpant: Et filii Senatorum Illustriumque, qui latumclavum cum virili sumebant toga, ubi ad aetatem Senatoriam pervenere [orig: pervenêre], si nolebant, aut non poterant. in amplissimum ordinem adscribi, angustum clavum resumebant, Ovid. Trist. l. 4. Eleg. x. v. 35.

Curia restabat, clavi mensura coacta est,
Maius erat nostris viribus illud onus.

Graecis tunica laticlavia platu/shmos2 e)sqh/s2, hinc quae clavis carebat, a)/shmos2 Asema appellata est. Origo autem tw=n platush/mwn a Balearibu, Strabo l. 2. Deposuere [orig: Deposuêre] latos clavos Senatores in luctu, in equestri eo tempore solum i. e. angusto clavo apparentes. Sed nec vestibus modo ivil pururei latiores indit, verum et supellecitli lecotum ac mensarum, ut ad Lamprid. notavit Casub. Hinc laticlavia mappa Petron. Edit. Gons. de Salas. p. 17. Edit. Bosch. c. 32. Mart. l. 4. Epigr. 46. v. 17. cuius epigraphe de Sabello:

Pura et clavata lintea Lamprid. lintea item toralia duos clavos latissimos habentia Amm. Marcell. Vide Octav. Ferrar. de Re Vest. l. 3. c. 12. 13. 14. et 15. it. infra Latus-clavus.

LATINA Lingua quadruplex Eruditis, Prisca, qua vetustissimi Italiae populi, sub Iano et Saturno sunt usi, incondita, ut se habent carmina Saliorum; Latina, quam sub Latino et Regibus Tusciae ceteri in Latio Locuti sunt, ex qua XII. Tabb. Romana, quae post Reges exactos in Orbe Rom. viguit, quam Naevius, Plautus, ennius, Virg. poetae; ex Oratoribus Gracchus, Cic. ceterique effuderunt [orig: effudêrunt], et Mixta, quae post Imperium latius promotum simul cum moribus et hominibus in Romanam civitatem irrepsit, integritate styli per soloecismos et barbarismos varie corrupta; cur quarto et iam senescentis Linguae tempori adscribi solent, A. Gll. Macrob. Lamprid. Spartian. Trebell. Pollio, uterque Victor. Iuriscoss. centones in Pandectis in unum quasi corpus conflati, Tac. alii, qui ad aetatem Gordiani Imp. pervenere [orig: pervenêre]. Ab eo quippe tempore penitus exstinctae sunt Latinae puritatis reliquiae et barbaries undequaque, non modo Italiam, sed et Romam ipsam, invasit, atque ceteras exinde Imperii ptovincias, in quibus utcumque Linguae puritas hactenus fuerat servata, florente adhuc Rep. Imperioque. Maxime autem Latinis barbarae voces permisceri coeperunt [orig: coepêrunt], cum ab aliss, quam ipsis Romanis, conscripti libri in provinciis, ubi sermo Latinus utcumque obtinebat, in lucem prodiere [orig: prodiêre]; qui ab eo scriptionis genere et charactere longe distarent, quem castior puriorque Latinitas agnoscit, receptamque apud suos loquendi rationem redderent, inspersis ubique fere indigenis vel proprio arbitratu confictis vocabulis, adeo ut ex iis si non a Latino sermone alius, diversus certe omnino scribendi stylus deprehendatur: cuiusmodi forte Gallicus fuit, quem squamam Latini sermonis appellabat Sidon. et is, quo Scriptores Afros usos palam est: Sed id potissimum accidit, cum victores populi arma in provincias exteras intulerunt [orig: intulêrunt], iisque debellatis non linguam modo suam ipsi servarunt [orig: servârunt], verum etiam, ut ab iis, quos subegerant, usurparetur, summam curam adhibuerunt [orig: adhibuêrunt]. Ita enim Gallos vett. expugnatis Graeciae Urbibus provinciisque, nomen suum indidisse, ac propriam retinuisse linguam, eandemque pene, qua utebantur sua [orig: suâ] aetate Treviri, scribit Hier. Prooem. ad l. 2. in ad Galat. Ita et Romanos constat omnem dedisse operam, ut victae gentes eodem secum sermone uterentur, cousque ut translata [orig: translatâ] quoque ab urbe Roma Byzantium, ab Italia in Thraciam, et e Latio in Graeciam Imperii sede, Latinam tamen in ea linguam servari voluerit Constantinus Mag. Interim non adeo stabilita unquam in subiugatis provinciis Latina lingua fuit, ut non indigenae locutionis aliquot ei adspergerentur mia/smata formulaeque illi im miscerentur provinciis nativae: quod in plebe maxime obitnuit, quae literarum expers nitidae elocutionis disciplinam non tam facile amplectitur. Unde sensim invaluit vulgaris illa Romana lingua, quae etsi aliquantisper Latinum redoleret, barbara tamen vocabula quamplurima adhibere aliisque Grammaticae legibus regi assuevit: tque hinc non Latina amplius, sed Romana dicta

est, quod Romani, qui in Gallis et Hispaniis, post Septentrionalium nationum irruptiones, remanserant, ea uterentur. Quo modo romanam linguam vocant Nithardus l. 3. Capitularia Car. Calv. tit. 26. Alii: quam Rusticam Romanam vocat Conc. Turon. II. A. C. 813. can. 17. Rusticam nude, Anon. in Hist. Translat. S. Germani Parisiensis c. 12. Sic itaque, cum Franci aliaeque gentes Imperium Romanum inundantes, plerasque eius provincias occupassent [orig: occupâssent], nativo suo idomate superatis gentibus inducto, longe magis adhuc Latinitatem, si quae aliqua supererat, depravarunt [orig: depravârunt], ut processu temporis alia [orig: aliâ] rerum facie illata [orig: illatâ] ex ipso Latio exulare Latium cogeretur. Usus nihilominus Linguae penitus ita deleri non potuit, ut non a vulgo adhuc utcumque intelligeretur: quod arguunt tot Latino idiomate conscriptae et ad populum habitae in aedibus sacris Homiliae, a Praesulibus Africanis, Gallis, Hispanis, aliis, quas quidem sine dubio non recitassent [orig: recitâssent] publice, nisi intelligentibus se loqui fuissent persuasi. Quamquam fatendum, ante Car. Mag. ita evanuisse studia ac linguae praesertim Latinae, ut stante Regum Francorum primo stemmate, vix sese tantillum extulerit, ut de Chilperici Regis scriptis agens, testatur Greg. Turon. Idem de Hispania, post Gothorum irruptionem, refert Alvarus in Indiculo lumin ubi neglectis, et posthabitis Scripturis sanctis, earumque Interpretibus, quotquot supererant Christiani, Arbaum Chadlaeorumque libris evolvendis incumbebant. Neque ea in re felicior Britannia fuit, post Saxonum maxime et Danorum irruptiones, ut ex Aelfrico, docemur Praef. ad Gramm. Sax. donec Alfredus Rex literas in Anglia, Scholis publicis Oxonii institutis, primus iterum excitavit: quod idem in Francia Car. Mag. fecisse, praedicat Alcuin. Ep. ad eum 10. et ad eius imitationem Car. Calyum, Henr. Mon. Ep. illi inscripta ad Vitam S. Germani Autisiod. Quibus Principibus sua debent initia Scholae publicae et Monastica, omniumque adeo disciplinarum in Francia instauratio; dum interim duplex apud Vulgus idioma vigeret, Francicum sc. et Romanum. Et quidem Francici usus [orig: usûs] erat, in Regum Merovingorum Palatiis, etiam sub Car. Mag. adhuc et Lud. Pio, cum ii lingua [orig: linguâ] sua [orig: suâ] Sicambrical [orig: Sicambricâl] loquerentur; reliquo vulgo, et quod a Romanis ortum trahebat, linguam Romanam s. Rusticam ac semibarbaram retinente: quae Limosinae appellationem obitnuit, apud Italos et Hispanos, cum Romana Gallis diceretur. At qui in literis utcumque versati vel sacris initiati, ut rerum Ecclesiasticarum studio necessariam puriorem linguam excoluere [orig: excoluêre]. Quin etiam servata ab ipsis (quod mirari licet) barbaris, Romanorum provincias possidentibus: cum hac, tum in LL. suis publicisque Decretis, tum in Actis quoque qua [orig: quâ] publicis, qua [orig: quâ] privatis, tamquam quae ab omnibus intelligeretur, usos passim legamus; quia forte linguam suam nativam, ut barbaram insulsamque pronuntiatu, aures molliorius assueta, naturaliter refuger persuasum haberent; vel quia Romanis subiugatis scribebantur, qui longe potiori maiorique rique numero erant, quam Barbari ipsi, quibus parebant. Neque id parum Latinam linguam commendabat, quod inter tot vices sese utcumque incolumen servarit [orig: servârit], ita ut illam Romana Eccl. propriam sibi efficeret, et ceterae nationes longinquae maxime ac Romanis prorsus intectae, non in Scholis modo publicis, verum etiam in Actis omnibus, illa uterentur. Quo factum dein, ut Eccl. Rom. Latinae Linguae nomenclatura [orig: nomenclaturâ] intelligatur, in quodam Steph. IX. Pontif. Diplomate, in Bullario Cluniac. p. 15. atque id quidem in Gallia sic obtinuit, ut et Acta publica et privata pleraque, ac suprema Curiarum iudicia, Latino fere idiomate semper describerentur, quod sero desitum, Francisco I. regnante. Accidit postea, ut gnavi homines et industrii, tamquam frugi Patres-familias, quae in sua cuiusque aetate fuerant vocabula, tamquam variorum cuiusdam longi anni temporum baccas et fruges et vindemiam, in Libros, quasi in quasdam cellas et horrea et specus coniderint, uti loquitur Thom. Smithus de pronunt. Ling. Gall. l. 1. p. 9. Unde Glossaria prodiere [orig: prodiêre] aliaque Eruditontum quovis Saeculo monumenta, quibus pura a sordibus secreta. Idque tandem effectum, ut Linguae pristinus splendor, si non in vernaculo ullius gentis sermone, saltem in Scriptis et ore Literatorum, redderetur: Horum Catalogum texit, qui in hanc rem plurima insigni labore congessit, praefat. ad Gloss. suum, C. du Fresne, quem videre opere erit pretium.

LATINAE [1] Fabulae a veste Togatae dictae sunt, sicut Graecae, Palliatae. Sunt autem latinarum species hae: Nobiliores, quae a personis primariis Praetextatae appellabantur; erat enim praetexta Magistratuum toga, cui pur pura praetexebatur --- C. Melissus --- edidit novum genus Togatarum, quas Trabeatas appellavit --- Minus nobiles, in quibus Senatores privati cum togis introducebantur. Ultimum genus capiebat humilem fortunam popularium negotiorum, cum tunicis tantum: quae tamen haud quamquam Tunicatae eadem ratione, sed ab habitaculis nomen adeptae sunt. Igitur Tabernariae, quod cum Tabernis scenae disponebantur. Fuit autem ab his diversum genus Atellanae etc. Iul. Caes. Scalig. poet. l. 1. c. 7. De quibus omnibus vide quoqu hic [orig: hîc] passim.

LATINAE [2] Feriae auctore Varrone de Ling. Lat. l. 5. erant dies conceptivus, a Latinis pop. dictus, quibus ex Albano monte ex sacris carnempetere fuit ius cum Romanis. Earum origo haec: Cum, devictis Hetruscis, foedus inter Latinos populos auctore Tarquinio Superbo Rege ictum esset, ut sempiternum illud maneret, Tarquinius proposuit designare commune Fanum Romanorum, Latinorum, Hernicorum. Volscorum, duntaxat in societatem receptorum, quo ad mercatum convenientes quotannis una epulatentur fruerenturque sacris communibus. Quod cum gratum esset omnibus, mons altus Albanis imminens, velut in meditullio harum Gentium, constitutus est, ubi singulis Annis feriae celebrarentur, et eo temporis spatio, propter loci religionem, ab onmi vi temperarent omnes, sacraque communiter Iovi Latiali facerent, et vacarent epulis, constituto prius, quantum quisque populus in ea sacra praebere, quantamve portionem recipere

debetet. Sic in participium Feriarum harum atque sacrificii venere [orig: venêre] tribus minus 50. populi, quorum quidam agnos, nonnulli caseos, alii lactis certum modum, item liba lactaria conferebant. Victima taurus erat unus communis omnium, de cuius visceribus cuique populo certa portio tribuebatur: Sacrificabatur enim pro mnibus, Romani vero sacrificio praefuerunt [orig: praefuêrunt], vide Dion. Halic. l. 4. Has antequam indixissent, atque iis in monte Albano, cum Latinarum civitatum magistratibus, operam dedissent Consules; non poterant paludati in provincias exire, ut Liv. et Dion. l. 46. testantur. Quod si in eo sacro non omnes Latini carnem cepissent, sed aliquid dilatum praeteritum que fuisset, aut neglectae cetimoniae, niae, intermissumve sollenne esset, denuo instaurari Latinas oportebat. Porro indicto Latiari, s. sollenni Latinarum die, nefas erat praelium sumere, Macrob. Sat. l. 1. c. 16. Cum autem Consules Rom. huic sacro vacarent, moris erat, ut interim alius aliquis ex Patriciorum numero urbi praeficeretur, qui Praefectus Urbis Latinarum causa [orig: causâ] dicebatur, de quo A. Gell. l. 15. c. 8. Et quidem hisce feriis unum diem dicavit Tarquinius: exactis autem Regibus alter additus est; post foedus cum Latinis a SP. Cassio Consule ictum, tertius. A. demum U. C. 396. composita [orig: compositâ] de plebeio Consulatu seditione, quartus: ut discimus ex Dion. Halic. supra laudato. l. 6. extremo. Alex. ab Alex. Genial dier. l. 4. c. 7. addit, Feriis hisce sollenne ludicrum in Capitolio celebratum fuisse, quadrigasque concito cursu decertasse [orig: decertâsse], et victorem certaminis in palmam victoriae absynthium bibere fuisse solitum. Quorum certaminum curam a Senatu commissam fuisse Aedilibus, ornatis prius praetexta [orig: praetextâ] et sella [orig: sellâ] eburnea [orig: eburneâ], regiss insignibus, docet Plutarch. in Camillo. Vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 4. c. 17. de diebus Festis, non stato tempore celebratis, ut et infra Oscilla. Verum, quod olim amicitiae confirmandae inserviebat sacrum, tandem in contrarium versum est: Primum enim belli, quo totum Latium atque Picenum, Hetruria omnis, atque Campania, postremo Italia contra matrem ac parentem suam urbem consurrexit, in Albano monte consilium captum est, ut festo die Latinarum Iulius Caesar et Martius Philippus Coss. inter sacra et aras immolarentur: quod nefas cum proditione discussum esset, scelus in nervum erupit, et atrocissimo bello Romani petiti, donec post varias clades Strabo Pompeius, Asculi, unde furor eruperat, in ipsa ludorum frequentia trucidatis Legatis, eversione, Manibus tot exercituum Consularium direptarumque Urbium Diis litavit, Flor. l. 3. c. 18. Vide quoque infra, in voce Latium et supra in Latiar.

LATINATOR cogn. Petri Monachi, apud Gul. Tyrium l. 13. c. 27. an, quia Latinam probe linguam callebat, an quia Interpretis munere fungebatur? C. du Fresne ubi supra.

LATINI [1] alapis dignus apud Mart. l. 5. Epigr. 62. v. 11. cuius epigraphe in Marianum v. XI.

O quam dignus eras alapis, Mariane, Latini:
Te successurum credo ego Panniculo:

convitium est in eum, qui, de uxore parum sollicitus, ad moechorum iniurias connivet. Tales enim in spectaculis theatralibus Mimisque alapis ac salapittis obiurgati excipique solebant. Arnob. adv. Gentes l. 7. Mimis nimirum Dii gaudent -- Delectantur stupidorum capitibus rasis, salapittarum sonitu, atque plausu, factis et dictis turpibus etc. Ubi, salapitta, in Glossis r(api/ma exponitur. De eodem more Tertullian. de Spectac. c. 23. Placebit et ille, qui vultus suos novacula [orig: novaculâ] mutat, infidelis erga faciem suam quam non contentus Saturno et Isidi, et Libero proximam facere, insuper contumeliis alaparum sic obicit quasi de praecepto Domini ludat. Vide Herald. ad Arnob. et infra in voce Stupidi. Fuit autem Latinus ille mimus Martialis aevo celebris, quem derisorem vocat l. 1. Epigr. 5. v. 5. cuius epigraphe ad Caes. cuique Panniculus minister erat, qui ab hero alapis percuti, risui conciliando, solebat, Idem l. 2. Epigr. 72. cuius Epigraphe in Postumum v. 3. Epitaphium eius habes Idem l. 9. Epigr. 29. cuius Epigraphe Epitaphium Latini initio. Vide quoque supra in voce Curruca, et ubi de Ancillariolis.

LATINI [3] in Speculo Sax. l. 1. artic. 6. § 3. pro veteribus incolis, regionum, a barbaris gentibus devictarum; qui alias Romani. Vide in voce Vallensis ut et infra Romani.

LATINIACUM vulgo LAGNY, opp. Briae, ad Matronam, ubi pontem habet, 6. leucis supra Lutetiam in Ort. 4. a Meldis in Occas. Vastatum a Ligistis, Sec. Praet. Olim sub Comitibus Campaniae. Vide Moret. Dict. Hist. Hic [orig: Hîc] monast. celebre est, ante An. 1000. a Furseo Scoto Hiberniensi conditum, regnante Chlodoveo iun. Dagoberti fil. cui coenobio suus Abbas Comes est. Est et Latiniacum, in pago Meldico, cogn. Siccum, Lagny le Sec, quod aquis careat, ita appellatum. Vide Hadr. Vales. Not. Gall. in voce Parisii.

LATINIUS [1] Latianris praecipus circumveniendi Titii Sabini, amici Germanici; postea a Caesare Sextio Paconiano accusatus et punitus. Tac. Ann. l. 4. c. 68. et l. 6. c. 4.

LATINIUS [2] Latinus Viterbiensis, Lipsio probissimus senex et omni literarum genere instructissimus, variis Cardinalibus a Secretis, emendationi Decreti Gratiani, cum Hug. Boncompagno, (qui Greg. nomine post Papatum obtentum sumpto inclaruit) Card. Montalto (postmodum Sixto U.9 Cardd. Sirlecto, Baronio, aliis, adhibitus; edidit Epistolas, Coniecturas, Observationes sacra [orig: sacrâ] et profana [orig: profanâ] eruditione ornatas, Lucubrationes, alia: de Tertulliano praecipue bene meritus. Obiit Romae, A. c. 1593. Aet. 80. Vide Lips. Ep. 38. Gent. II. Miscell. Domin. Magrium Vita [orig: Vitâ] eius, Buron. Ant. Teissier in Elogiis Parte 2. Reges Latini.

LATINUS [1] I. Laurentum Rex A. M. 2838. ante adventum Aeneae, 35. Fauni et Maricae nymphae, aut, ut Hesiodo placet, Ulyssis, et

Circes fil. qui ex Amata, Dauni Rutulorum Regis sorore, Laviniam suscepit; quam cum externo genero tradere oraculo iuberetur, Aeneae post excidium Troiae in Latium delato eam despondit. Qua [orig: Quâ] re intellecta [orig: intellectâ], Turnus, qui illam impotentissime adamavit, tam aegre tulit advenam sibi praeferri, ut ea de causa bellum adversus Aeneam susceperit: cuius is fuit exitus, ut singulari certamine victus Turnus. vitaque exutus, victoriam cum sponsa rivali reliquerit. Virg. Aen. l. 12. v. 192. Dion. Halic. Antiqq. Rom. l. 1. p. 35, 44. et 49. Liv. l. 1. c. 1. Aurel. Victor de orig. gentis Rom. Georg. Syncell. etc.

LATINUS [2] II. Sylvius quintus, secundum alios 6. Latinorum Rex, reg. An. 50. Eius tempore Praenest, Tibur, Gabii, Tusculi, Pometia, etc. et quidquid urbium prope Albam Longam, Coloniae Rom. esse coeperunt [orig: coepêrunt]. Tiberius Sylvius successit. Dion. Halic. Antiqq. Rom. l. 1. p. 57. Aurel. Vict. de Orig. gent. Rom.

LATINUS [5] Pacatus Drepano oriundus, Orator, Panegyricum Traiano Imp. cum Maximum tyrannum devicisset, sacravit, A. C. 389.

LATINUS [6] Ursinus Mathematicus, auctor libri, cui titulus, Radius Astronomicus.

LATIUM Strabo l. 5. p. 229. proprie est ea Italiae pars, teste Plinio l. 3. c. 5. et 12. quae inter ostia Tiberis, et Circeios interiacet, mill. pass. quinquaginta in longitudinem non excedens, quo postea prolatis imperii terminis, Antiquum Latium est appellatum. Novi vero Latii tractui, Herniscis, Aequis, Volscis, Ausonibusque comprehensus, ad Vulturnum usque amnem extenditur, dividiturque in Latium citerius et ulterius. Prius a Tiberis ripa Fundos usque protenditur. Posterius a Fundis usque ad Vulturnum. Ferrar. vet. non ultra Terracinam extenditur. Plin. l. 4. c. 22. Novum usque ad Minturnas, ac Litis ostia. Nunc ad regnum neap. spectat, quidquid inter Terracinam et Litim iacet. Sic dictum putatur, quod illic latuerit Saturnus, cum Iovem fugeret. Virg. Aen. l. 8. v. 319. et seqq.

Primus ab aetherio venit Saturnus Olympo,
Arma Iovis fugiens, et regnis exul ademptis.
Is genus indocile, et dispersum montibus altis
Composuit, legesque dedit, Latiumque vocari
Maluit, his quoniam latuisset tutus in oris.

Minut. Felix, Itaque latebram suam, quod tuto latuisset, vocari maluit Latium. Cyprian. de idololatrarum vanitate: Latium de latebra eius nomen accepit. Varro autem sentit dici Latium, quod Italia lateat inter praecipitia Alpium et Apennini. Sic vet. de Latii nomine. Quanto melius autem his Bochart. qui de nominis huius notatione sic disserit: Circen, inquit, fuisse veneficam, adeo que vicinas terras, Latium puta, et Tyrrheniam scatere herbis venficis vett. constanter docent. Aeschyl. in Elgiis,

Theoph. Hist. Plant. l. 9. c. 15. *farmakw/deis2 de\ dokou=sin ei)=nai to/poi ma/lista men\ e)/cw th=s2 *(ella/dos2 oi( peri\ *tur)r(hni/an, kai\ th\n *lati/nhn. Aristot. in Mirabil. *le/getai de\ peri\ th\n *)itali/an e)n tw=| *kirkai/w| o)/rei fa/rmako/n ti fu/esqai qana/simon. Itaque tam Circes fabula, quae suis incantamentis fertur im mutasse [orig: mutâsse] rerum species, quam quod farmakw=des2 voluit fuisse Latinum solum, confictum videtur a Phoenicibus, qui Latium et Latinos dici putaverint, a)po\ tw=n farma/kwn, ab incantationibus, quia Phoenicio sermone [gap: Hebrew word(s)] Loat, cuius plurale [gap: Hebrew word(s)] Latim, vel Latin, est incantatia. Nic. Lloyd. Hodie Campagna di Roma. Erant autem pop. Latini, Rutuli, Volci, Aurunci, Hernici et Aequi, Brietio. De Latinis, ut ista addam, erant illi qui foedere Romanis iuncti, de quo vide supra in voce Latinae feriae, postquam diu amicitiam coluissent, a L. Druso Trib. Pl. cupidine dominationis ad spem civitatis erecti, cuius imperium armis tuebantur; per omnes Annos atque omnia bella duplici numero se militum equitumque fungi querentes bellum excitarunt [orig: excitârunt], Floro Sociale, Velleio Pat. Italicum appellatum L. Caesare P. Rutilio Coss. A. U. C. 663. quod amplius 300. mill. iuventutis italicae abstulit. Eius tam varia atque atrox Fortuna fuit, ut per biennium continuum duo Romani Consules, Rutilius atque deinde Cato Porcius ab hostibus Occiderentur, exercitus R. P. multis in locis funderentur, utque ad saga iretur diuque in eo habitu maneretur. Caput Imperii sui Corfinium legerant, quod appellarent Italicum: Donec paulatim recipiendo in civitatem, qui atma aut non ceperant, aut deposuerant maturius, vires refectae sunt: Pompeio Sullaque et Mario fluentem procumbentemque Remp. restituentibus, Velleius Paterc. l. 2. Hist. Rom. c. 17. Reliquias belli postea resurgentis Duce Telesino, qui dictitans adesse Romanis ultimum diem, vociferabatur eruendam delendamque urbem; numquam defuturos raptores Italicae libertatis lupos, nisi silva, in quamrefugere solerent, esset excisa. aegre abolevit Sulla, Carbone ac Mario Coss. A. U. C. 671. dieique felicitatem Perpetua [orig: Perpetuâ] ludorum Circensium honoravit memoria [orig: memoriâ], Idem l. eod. c. 27. Eorum lingua Latina appellata, hodieque celebris est. ut enim usum eius, in Valachiae Transsylvaniaeque addo etiam Poloniae aliquot locis etiamnum vernaculum, praeteream, tres propagines s. Dialectos habet, Italicam, Gallicam et Hispanicam, a Francis, Longobardis, Gothis aliisque populis in eam varietatem diffusas atque iterum Subdialectis suis variantes: Sic puriroes Itali dicunt Padre nostro, Foro- Iulienses Pari nostri, Rhaeti Bab nos. Gallica habet U Valonismum, Pictonismum, etc. In Hispanica differunt Castellana, Andalusica, Portugallica et Granatensis: e quibus omnium purissimam, atque matrici suae maxime vicinam Castellanam esse dicunt; producitque Merula literas Castellana [orig: Castellanâ] lingua [orig: linguâ] scriptas, e quibus idem clarissime

patet. Earum pars haec est: Scribo et supplico rogando te Francia, des et respondeas tales probationes tractando de tua eloquentia, loquela et excellentia, quales scribo de Hispania, comparando gentes, nationes et provincias, quales manifeste dictando Epistolas pur as Latinas et Hispanicas. Hispania, antiquissima corona persevero (cessante memoria [orig: memoriâ] de contarario) duro et regno provincia Christiana: Tu Francia principias a Meroveo et regnas continuando, quasi mille Annos Christiana, praedicante Sancto Remigio et regnante Clodovaeo. Responde Francia et da et propone contra nos tam grandes nationes, tam fertiles, tam fructuosas provincias; Tales gentes, tam ingeniosas, tam scientifias, tam virtuosas, prudentes, iustas, modestas, liberales, gratiosas: Non monstras tu Francia tam grandes resistentias et tantas victorias contra Romanos etc. Praesenta te Francia et da tales campos, montes, valles: tales bestias feras et domesticas: tantos et tam exellentes cavallos, tales vaccas, aves. carnes suavissimas, lanas pretiosas etc. Non cognosce tu Francia plantas, arbores, bestias et perfectiones, quales de Hispania maiores Nos demonstramus. Et cognosco de Hispania infinitas, quales tu Francia non cognosces. Si extas et celebras Principes et Imperatores Romanos, demanda et inquire de Bruto, de Fabio, de Hadriano, de Honorio, de Theodosio, de Traiano inclito et glorioso Hispano. Vide Merulam Cosmogr. Parte. 2. l. 2. c. 8. ut et Auctor. Anon. Hist. Orbis Terr. Geogr. et Civ. c. 9. s. 3. de Linguis, plura vero hanc in rem supra, ubi de Latina Lingua ex professo egimus. Est et Latium Priscum, quo eius origo, situs, natura,m urbes, montes, lacus, monumenta Veterum curiose describuntur, editum ab Athan. Kirchero, Amstel. Fol. A. C. 1671. Latiae urbes praecipuae: Alatrium, Alatri. Anagnia, Anagni. Aquinum, Aquino. Caieta, Gaeta. Ferentinum, Ferentino. Fundi, Foni. Praeneste, Palestrina. Privernum, Piperno. Roma, Roma. Setia, Sezze. Signia, Segni. Sora, Sora. Terracina, Terracina. Tibur, Tivoli. Tusculum, Frascati. Velitrae, Velletri. Verula, Veruli. Hinc Latins, et Latialis, s. Latiaris, Latinus, et Latiensis.

de quo vide Ioh. Passerat. ad Propert. l. 3. Eleg. 4. v. 6. ut et in voce Iuppiter.

LATMICUS Sinus pars maris Aegaei, in ora Cariae, a Latmo monte dictus, prope Miletum.

LATMUS mons Cariae, non procul a Mileto, vide Endymion. Item nomen ins. apud thucyd. l. 3. p. 192. sed legendum *patmo\s2, ibi monet Palmer. Plin. l. 5. c. 29. et l. 8. c. 59.

LATOMIA ex Graeco *latomi/a, i. e. Lapicidina, Cadmi inventum. Plin. l. 7. c. 56. Lapicidinas Cadmus Thebis (aut, ut Theophrastus) in Phoenice invenit. Eo sontes saepe detrusi, ubi vincti perpetuo opus facerent, vide supra in voce Fossor. An potius Lautumia? Certe Clodius Victor, cum rogaretur, ut in Latomias transferretur: Non, inquit, quemquam nomen lautumiae decipiat: illa enim animo meo lauta est, vocabulo carceris ad genus pulpamenti translato. Iocabatur in miseriis. in quibus iocari debuisse, quis nescit: potuisse quis credit. Seneca Declam. Vide quoque Liv. l. 37. c. 3. et Gronov. ad eum. Atque hi Lautumarii s. Lautumiarii dicti sunt. Cic. in Pison. Idem vero et proprium nomen fuit carcerum aliquot, ut suo loco vidimus. Plura vide supra in voce Lapis.

LATOBRIGI pop. Gall. Belg. inter Allobroges et Helvetios, quibus hi ut et Rauracis, et Tulingis finitimis suis persuasere [orig: persuasêre], ut oppidis suis vicisque exustis; una um ipsis proficiscerentur, Caes. de Bell. Gall. l. 1. c. 2. et 7. Exierunt [orig: Exiêrunt] ergo Latobrigorum 14000. Quorum regio Lausanne hodie Marliano, Cleckgow vero Scudo. Baudr. pop. fuere [orig: fuêre] Germ. trans Rhenum, ex Sans. ubi nunc Brisigavia prov. inter Rhenum, ad Occ. et Silvam nigram ad Ort. prope Clecgoviam. Quamquam Brietius eos in Valesiis ponat, ad fontes Rhodani. Certe apud Vallesianos inf. vicus adhuc celeberrimus Briga est, ad Rhodani et Saltinae confluentes, vulgo Brige, aliis Brig dans le Vallais. Sed hunc non ad Latobrigos ullos, verum ad Sedunos pertinere, docet Vales. Ioh. Baptistae Plantino videntur fuisse lacus Brigantini, prope Rheni ingressum et vicinorum locorum accolae, unde nominis aliquid manserit in antiquo Brigantio. Sed ipse infirmam, quae a nominum similitudine petitur, coniecturam agnoscit. Inprimis cum Latobrigi Caes. Orosio l. 6. Latobrigii, aliis Latobrii dicantur.

LATOIS Poetis Diana Latoae filia Item villa quaedam montana apud Ephesum, ubi Pramnium vinum nascitur, nunc Latoria. Athen. l. 1. c. 24.

LATOMIAE locus Siciliae, apud Syracusas, lapidicinae, et carcer, in quem Verres multos cives Rom. coniecerat. Le Tagliate, teste Aretio. Item locus Latii, in agro Gabiorum, inter Romam et Praeneste. Item locus romae in carcere prope Tullianum Liv. l. 26. c. 27. Et sex insulae eiusdem nominis in sinu Arabico.

LATONA [1] filia Coei Titanis, ex Phoebe sorore, quae a Iove compressa, geminam ex eo prolem concepit. Quam rem ram aegre tulit Iuno, ut immisso adversus illam Pythone serpente, per totum terrarum orbem pellicem persecuta sit, et ne partui quidem vicinae quietem, locumve pariendi concesserit, donec tandem illa post longos errores ad Asteriem sororem pervenit, in Ortygiam ins. iam permutatam, a qua suscepta, primo Dianam peperit, quae e vestigio obstetricis officum matri praestitit, Apollinemque

scentem suscepit: qui postea adultus, maternae iniuriae memor, Pythonem sagittis interfecit. Ovid. Met. l. 6. v. 160. 162. 171. 186. et 207. Iuv. l. 4. Sat. x. v. 292.

Ei gallus gallinaceus sacer erat. Hinc Apollo Latonius, et Diana Latonia. Item Latonia Delos apud Virg. Georg. l, 3. v. 6. Aen. l. 9. v. 405. L. XI. v. 571. et 592. Quid autem latonae figmento vett. intellexerint, explicat Nat. Com. l. 9. c. 6. Nic. Lloyd. Addo, quod eius simulacrum, ex marmore inter Cephissodori opera, memoratur Plin. l. 36. c. 5. ubi in Palatii delubro Romae asservatum, addit: Aliud in Octaviae porticu, inter Pollionis Asinii monumenta eidem recensetur, eod. c. Sed et Latonae pucrperae statuam ex aere, in aede Concordiae eiusdem urbis, ab Euphranore sic factam, ut Apollinem et Dianam infantes sustineret, habes apud eund. l. 34. c. 8.

LATONA [2] in finibus Lingonum, olim fano cultuque Latonae, nunc Eccl. S. Ioh. ac cogn. illustris est, ad Oscarae et Araris confluentem, vulgo S. Iean de Laône. Hic [orig: Hîc] Dagobertus per aliquot dies ius redditit A. C. 629. ac Brunulfum vel Produlfum, Chariberri Fratris sui avunculum interfici iussit: A. C. 642. Flaochatus Maior domus [orig: domûs] Decessit. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

LATONE urbs Aegypti, pars Memphidis, ubi Pyramides, quae et Latopolis dicta: Derote Zeiglero, ad Nilum, nunc sine muris. Alii Latopolin faciunt Latonae proximam.

LATOPOLIS Aegypti urbs, de qua vide aliquid in voce Latone. Huius civibus latum, piscis in Nilo genus, cultum fuisse, Strabo docet l. 10. ubi de Zoolatria Aegyptiorum.

LATORIA lex erat apud Rom. qua [orig: quâ] cavebatur in eos, qui pupillorum bona deriperent, aut malis artibus alienarent.

LATOVICI Pannoniae gens. Plin. l. 3. c. 25. et Ptol. Vide Praeterium Latovicorum. Ant.

LATOUS cogn. Apollinis, a matre, de qua modo, fanum habuit octogonum, 4. aut 5. mill. pass. ab Isthmo Corinthiaco, memoratum Paus. in Achaic. Eius rudera hodieque visuntur. Iac. Spon. Itin. Part. II. p. 293.

LATRATUS canum vox, unde latrator Anubis, de quo suo loco. Incantationes solvere et monstrosas visiones olim credita: Quam ob causami Hecatae Deae canes immolati. M. Anton. Delrius ad Senec. Oedipo. Actu 3. v. 569. Eam in Polonia imitari coguntur delatores, calumniae convicti. Hinc in Gnevossium, Subcameratium Cracoviensem, quod inter Vladissaum Iagellonem Regem et Hedvigem uxorem eius litem et simultates calumniis excitasset [orig: excitâsset], iudicium de infamia, Vissiciae in Conuntu Procerum, hoc modo institutum legitur: Ibi accusatus damnatusque, cum non probasset, quae dixerat nec dixisse se negare posset: ex decreto iudicii mentitum se esse clara [orig: clarâ] voce et latratu subter scamnum edito professus est. Est autem ea gravissima apud Polonos et infamiae plena mendacii retrectatio, quae fit publice latratn canino adiuncto, apud Cromerum l. 15. A canibus vox aliorsum translata, ad varia, etiam curas humani pectoris exprimendas. Claud. l. 2. in Eutrop. Carm. 20. v. 486.

Quam in rem vide plura apud Casp. Barth. ad Stat. Theb. l. 1. v. 551. l. 2. v. 338. et Achill. l. 1. v. 451.

LATRINARUM Antistes meoratur Terulliano de Pall. Aspice lupas, popularium libidinum nundinas: ipsas quoque frictrices (et sipraestat oculos abducere ab eiusmodi propudiis occisae in publico castitatis) aspice tamen vel sublimis, iam matronas videbis, et cum latrinarum Antistes sericum ventilat et immundiorem loco cervicem monilibus consolatur et armillas, quas ex virorum fortium donis, ipsae quoque matronae temere usurpassent [orig: usurpâssent], omnium pudendorum conscias manus inserit, impuro cruri purum aut mulleolum inducit calceum. Ubi Lenonem nonnulli intelligi volunt; quibus ideo Leno latrinarum Antistes, quod in domo lenonia multis lavationibus opus esset, ad tergendas, lavandas et poliendas meretriculas: unde et quae sequuntur, de Lenone etiam capiunt, suas puellas vestiente, ornante et calceante. Sic Leno Antistes, ornator, fictor, et omnia fuerit: sed haec eius officia fuisse olim, alibi non legitur. Meretrices sane illae Plautinae in Poenulo, non Lenois officium, in semetipsis ornandis, fingendis pingendisque desiderant; sed per se hoc faciunt: etsi verum sit, in domibus lenoniis aquariolos etiam praesto impuro huic mulierum generi fuisse, aquae gerundae destinato, non tamen, ut etiam eas vestirent, ornarent et componerent; quod munus potius fuit *)emplektriw=n et *kommwtriw=n. Latrinas autem pro lavatrinis aut lavationibus hic [orig: hîc] poni, vix quisquam persuaserit; quamvis certum sit hanc huius vocis antiquitus fuisse et originem et significationem. De Muliere potius haec accipi debere videntur: Nimium enim multa sunt, quae id suadeant, atque etiam evincant: sericum, monilia in collo, armillae in manibus, purus aut mulleolus calceus et multa alia. Haec igitur Latrinarum antistes mulier erit, non vir, et omnino Cloacinae Veneris Antistitem mulierem intellexit auctor, quam contemptim Latrinarum appellavit sacerdotem. Nam Latrinatum etiam praeses Cloacina et in eius festo Latrinae coronabantur, ut ex eodem Tertulliano constat l. de Coron Mil. Antistitem autem in sexu sequiori usurpavit, ut et in libr. de Pudicit. Eius templi aeditua et Antisses est pudicitia, quae nihil immundum et profanum inferri sinat. Non nimium castas et bonae

Famae fuisse Venerias illas Antistitas plusquam verisimile est: castiores quippe non oportebat eas esse, quam Deam ipsam, cui ministrabant. De istiusmodi itaque femina ait Afer, Sericum ventilat: i. e. laxa [orig: laxâ] fluxaque [orig: fluxâque] serica [orig: sericâ] veste ventum concipit atque undante serico incedit. Sed et, qui motu sericae vestis ventulum sibi faciunt, ventilare sericum etiam dici queant. Idem Tertullian. Ibid. de Alex. Serico ventilante pectus anhelum extinxit: qui sericum utique ventilabat. Iuv. de annulis: l. 1. Sat. 1. v. 28.

Pergit: Immundiorem loco cervicem monilibus consolatur, h. e. im mundiorem latrinis, locum pro latrinis absolute sumens, quo etiam modo non pauci hodie loquuntur: Graeci quoque to/pon dicunt, quod ex Athen. notavit Salmas. Consolari autem cervicem monilibus ideo dixit, quod in eiusmodi ornamentis ac nugis maximum solatium sibi constituant filo/kosmoi mulieres: collum demulcere, eodem sensu apud Eund. legis. Vide quoque eum l. de cultu Femin. et Salmas. Notis in l. de Pallio: nec non supra, ubi de Vett. Cloacis, a quibu sic differunt Latrinae, quod hae privatae, illae publicae sunt: ac infra Necessitas, it. Soteria.

LATRINGES memorati Capitolino, inter gentes, quae ab Illyrici limite Galliam usque conspiraverant, in Vita Marci Imp. Casaub. videntur, qui Tac. dicuntur Marsigni, Germ. c. 43. sermone cultuque Suevos referentes. Salmas. mel. Lacringes dicuntur, Not. ad l. Vide ibi.

LATRIS [1] cum Otace Dux Iberorum, in auxiliis Persae, contra Aeeten. Val. Flacc. Argon. l. 6. v. 121.

LATRIS [2] ins. Germ. ante ostia Vistulae, et Dantiscum urb. Plin. l. 4. c. 13. Frisch Narung ortel. Cluv. est Osilia Oesel, ins. maris Balth. versus Livoniam et sinum Rigensem, nunc sub Suecis pace ad Bronsbroam, A. C. 1645. Item famulae nomen. Propert. l. 4. Eleg. 7. v. 75. Deliciaeque meae Latris, cui nomen ab usu est.

LATRONES apud Iul. Capitolin. in Marco, Latrones etiam Dalmatiae atque Dardaniae, milites secit: in universum dicuntur omnes Dalmatae Dardanique, quod gentes essent latrociniis deditae et ut plurimum rapto viventes. Casaub. ad l. Quod olim apud varias gentes etiam in laude fuisse positum, dicemus infra, ubi de Piratica, it. Rapina. Apud Vett. aevi Scriptores nomen maxime malefici latronis Sinis fuit, de quo vide Ovid. Ep. 2. Phyllis Demophoonti. v. 70. Met. l. 7. v. 439. in Ibin. v. 408. passim, Auctorem Ceiris, Propert. Plutarch. Theseo, Hygin. Fab. 38. Apollod. fine l. 3. Strab. initio l. 9. Paus. Corinthiac. Suid. qui lhsth\n blaptiko\n appellat, Diod. Sic. l. 4. ubi totam eius Hitoriam persequitur, Alios. Adde Andr. Schottum observat. l. 2. c. 29. et Casp. Barthium Animadvers. ad Stat. Theb. l. 12. v. 576. Eleganti translatione lupos latrones vocat vet. Scholiastes eiusdem poetae ad Theb. l. 5. v. 167. utpote rapto viventes et praedae assuetos. Hinc de lupo Phaedr. in Fabulis, l. 1. Fab. 16. v. 5.

Qui proin diserte eum latronem vocat. l. 1. Fab. 1. sicut praedonem Mart. l. 2. Epigr. 75. cuius Epigraphe Leo. raptorem Virg. Aen. l. 2. v. 355. etc. At in primaevo significatu latro, miles vel satelles conductus est, quasi latero, Varr. Graece swmatofu/lac, cuiusmodi ministros recentius aevum Scurras dixit, ut infra videbimus. Hi, quod circum latera essent Regibus, atque ad latera haberent ferrum, hinc nomen acceperunt [orig: accepêrunt]: quod tamen nonnulli a)po\ tou= la/trou, i. e. stipe, unde et Stipatores Latinis, vel a)po\ th=s2 latrei/as2, a ministerio, malunt deductum. Inde latrocinart, pro militare. Plaut. Mil. Aet. 2. Sc. 6. v. 19. Trinumm. Act. 2. Sc. 4. v. 198. Peon Act. 3. Sc. 3. v. 90. Cornicularia [orig: Corniculariâ], Latorcinatus annos decem. Suet. in Tib. Ner. c. 37. Qui apud Regem in latrocinio fuisti, stipendium acceptasti etc. Postea voces haec ad truculentae et scelerata homicidia sunt translata, Nonius c. 2. Vide hic [orig: hîc] passim, ubi de piratis, Praedonibus, alibi. Addam saltem, de fide etiam latroni servanda, illustrem locum Hug. Grot. de Iure Belli ac Pacis l. 3. §. 2. Belli piratici magnam partem Cn. Pompeius pactionibus confecit, vitam illis pollicitus et sedes, in quibus sine rapto viverent --- Caesar Bellic civ. l. 3. c. 4. a Romanis Ducibus, cum praedonibus et fugitivis, qui in Pirenaeis erant montibus, actum de compositione scribit, qui dixerit, si quid convenisset, nullam inde exstituram fuisse obligationem? Non habent quidem ista specialem istam commumonem, quam inter hostes in bello sollenni et pleno introduxit ius gentium: at, quia homines sunt, communionem habent iuris naturalis --- ex quo nascitur, ut pacta servanda sint. Sic Diod. sugitivorum Duci Apollonio a Lucullo fidem servatam memorat. Et Dion scribit, ab Aug. Crocotae latroni persolutum pretium, capiti eius impositum, cum se ipse sisteret, ne sides violaretur.

LATRONIANUS Hisp. poeta celebris, Sec 4. cum Maximus contra Gratianum insurgeret, antiquis, Hier. de Script. Eccl. iudicio conferendus. Sed in Priscilliani errores prolapsus, Conc. Burdigal. condemnatus, et Treviros, ubi Maximus, ad quem Priscillianus appellaverat, degit, deductus, atque cum sociis ibi Occisus est. A. C. 385. Sulpic. Sev. l. 2. c. 65.

LATRONUM Ins. Ilhas de los Ladrones Lusitanis, isles des Larrons Gallis, plurimae in Oceano Eoo, a Sept. in Mer. extensae, inter Mare Pacificum ad Ort. et Oceanum Sinicum ad Occas. Aliter Ilbas de las Velas. Earum praecipuae Anglica, Artomagana, Bidima s. de Saavedra, Botaba, Chemochoa, Chereguana, Deserta, Gregua, Guagana, Mana, Nautarum, Pagana, Rupium s. des Arecifes, Sepania, Vilania, Vilan, s. Pulo. Vilan, et Volia. Vide Insulae Latronum.