CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LAUDIACUM [2] vulgo MONT-LOUYS, vicus Greg. Tur. Hist. Franc. l. 2. c. 1. memoratus, ad Ligerim. Hic [orig: Hîc] Basilicam S.Laurentii Perpetuus, sextus Ep. Turonicus construxit. Hadr. Vales. Notit. Gall.

LAUDICENI Graece *sofoklei=s2, quinam olim ambigua [orig: ambiguâ] voce consueverint appellari, vide infra in voce Sophos.

LAUDICIA ad Lycum omnium Cibyratici Conventus [orig: Conventûs] urbium celeberrima. Plin. l. 5. c. 28. de Laodicea urbe ad Lycum, Ab ea Doris incipit. Sed prius terga et mediterraneas iurisdictiones indicasse [orig: indicâsse] conveniat. Una appellatur Cibyratica, ipsum opp, Phrygiae est, conveniunt eo XXV. civitates, Idem c. 29. celeberrima urbe Laudicia [orig: Laudiciâ]. Imposita est Lyco flumini, later a alleuntibus Asopo et Capro. Vide Laodicea ad Lycum et de hac Urbe plura apud Salmas. ad Solin. p. 828.

LAUDONIA quae et LOTHIANA, vulgo LOTHIANE, etiam LAUDEN quibusdam, prov. Scotiae Mer. cuius caput Edimburgum urbs regia, iuxta Bodetriam s. Forthae aestuarium ad Bor. Habet ad Ort. mare Germ. ad Occ. Sterlingensem ad Com. Mer. Tuvediam, Teviotiam et Marchiam Ab Ortu in Occ. extenditur, ad 34. mill. Scotica. Reliquae urbes, Litha, Dunbarum et Dalkera. Vide Lothiana.

LAUDUM [2] apud recentioris aevi Scriptores, sententia arbitri est, ex communi partium consensu electi. Aliter Homologium in voce Graeca, vide Dom. Macr. in Hierol.

LAUDUNAE Bulengero et Dom. Macro, fuere [orig: fuêre] ornamenta aurea vel argentea, quasi virgae, suspendi ante altaria aut rugis imponi solitae; a laudando, quod ad laudem et honorem Martyrum ponerentur: Vide Dom. Macr. in Hierol. Papiae, vasa Ecclesiastica, apud C. du Fresne, ex Anastasio in Hadr. p. 110. Fecit in Basilica B. Hadr. cerostata argentea pens. l. 12. simulque et laudanas duas, ex argento pens. l. 8. quas posuit super rugas de Presbyterio, ubi arcus de argento exsistit.

LAUDUNUM vulgo LAON, quae et Lugdunum Clavatum quibusdam, urbs ampla et munita Ins. Franciae in colle, in conf. Picardiae. Caput agri Laudunensis, le Laonois, 7. leuc. a Suessione in Eur. 9. a Vervino opp. in Circ. uti a Guisia in Austr. Eius Ep. Dux est et unus ex XII. Paribus. Hic [orig: Hîc] ab Hugone Capeto Car. fil. Lotharii victus est. A Matrobio Praetore condita, Maslonio. Olim castrum solum erat in monte situm, postmodum a Clodoveo Mag. urbs facta, et a S. Remigio Remensi Ep. dignitate ornata est, Genebaldo primo Praesule praeposito. Hincmar. Ep. 6. c. 18. Flodoard. l. 1. c. 14. Hist. Rem. Marth. Par in Hist. Angl. Hugo Capetus, ob traditum sibi Car. Lothar. Duc. ultimum ex Carolovingis Principem, Adalberonem dictum Ancelinum, Ep. Laudun. Ducem Paremque Galliae creavit. Guibert. l. 3. Mira us, Chron. Ord. Pram. etc. Hic [orig: Hîc] Conc. A. C. 948. contra Theobaldum Comit. Blesensem, et Hugonem Mag. qui ambo urbi huic regnoque et hic inprimis Lud. IV. Regi non parum molestiae facessivit. Flodoard. in Chron. et Hist. Rem. Item A. C. 1232. Synodus A. C. 1492.

LAVELLUM urbec. Episcopal. Basilicatae, Laviello, vulgo Labellum quibusdam prope Aufidum, 6. mill. a Venusia in Bor. in conf. Capitanatae.

LAVERNIA Dea, quam Romani coluere [orig: coluêre], a qua Laverniones dicti sunt fures, quod sub tutela huius Deae essent. Horat. l. 1. Ep. 16. v. 60. et seqq.

--- Pulchra Laverna
Da mihi fallere, da iustum, sanctumque videri,
Noctem peccatis, et fraudibus obice nubem.

Erat caput sine corpore, habuit lucum Romae: Hinc Lavernalis ibi porta. Aedes eius Lavernium dicta, ut et Dianium, et Minervium. De sacro eius, ita Seren.

Inferis manu sinistra immolamus pocula,
Laeva quae vides, Lavernae; Palladi sunt dextera;

Ubi is Lavernam pro Proserpina posuit, a ratione silentii. Sacra enim et preces Lavernae confieri silentio consuevisse, adnotat scholiast. Horat. l. 1. Ep. 16. v. 60. Silentes autem Inferos perhiberi, notum Nomen quod attinet, a lavando quidam id deducunt: Lavatores enim fures quoque dicti, quod lavent, i. e. purgent ea loca, quae non debent. A levando alii; namque levatores eosdem Petron. Edit. Gonsali de Salas. p. 87. Edit. Bosch. c. 100. vocat. Quidam a Gr. labei=n vel la/fura. Vide Voss. in Gloss et Martin. Lexsico Philolog.

LAUFFENBURGUM vulgo LAUFFENBURG, unum ex IV. Silvae nigrae dictis opp. ad Rhenum, in colle, satis munitum sub Austr. medium fere inter Scaphusiam ad Ort. et Basileam ad Occas. 5. mill. utrinque Germ. Nomen idem, quod Cataractae, sive castrum s. montem denotat. Rhenus enim eo loci inter saxa conclusus, multisque scopulis impeditus, ingenti murmure de rupe cadens, mire tumultuatur, adeo ut naves superiore loco exoneratas, funibus demitere necesse sit. Paruit ab antiquo Habspurgiis,

quorum stirpe, A. C. 1200. diducta [orig: diductâ], dominiorum divisione, quidam Lauffenbergenses dici coeperunt [orig: coepêrunt]: quorum postremus Ioh. Comitis Rudolphi fil. A. C. 1383. inter vivos egit. Pluries captum, sed pace Monaster. redditum est.

LAVIACUM Austriae urbs, hodie Lauffen Lazio. opp. Norici, in dit. Salisburg. 3. leuc. Brannodunum versus; s. Kogel, arx proxima. Ferr.

LAVINALIS Flamen in epigrammatibus quibusdam apud Onu phr. Panvin. memoratur.

LAVINGA opp. Sueviae, sub Duce Neoburg. vix 1. euc. Germ. supra Dilingam in Occ. medium fere inter Ulmam ad Occ. et Vertam s. Donavertam ad Ort. 5. leuc. Laugingen s. Lawingen vulgo.

LAVINIA Latini Regis et Amatae filia, primum Turnodesponsata; Verum cum Latinus postea Fauni patris oraculis externo eam genero locare iuberetur, denuo eam Aeneae despondit. Vide Latinus. Mortuo vero Aenea [orig: Aeneâ], Lavinia, quae praegnans relicta erat, privigni in solentiam timens, in filvas profugit, et apud Tyrrheum pastorem divertit, ibique peperit filium, quem Iulum Sylvium Posthum um appellavit: eo quod post patris funus in silvis natus esset. Dion. Halic. l. 1. p. 34. Virg. Aen. l. 11. v. 477. et seqq.

Nec non ad templum summasque ad Palladis arces
Subvehitur, magna [orig: magnâ] matrum Regina caterva [orig: catervâ]
Dona ferens: iuxtaque comes Lavinia virgo,
Causa mali tanti, atque oculos deiecta decoros.

Idem Aen. l. 12. v. 17. 64. 80. 194. et 605. Ubi postrema verba ex magno Virginitatis decoro dicuntur. Apud Val. Flacc. Argon. l. 7. Medea adhuc virgo attollit vix tandem lumina. Idem habitus datur Charicleae ab Heliodoro, ka/tw neu/ousa. De Aspasia Aelian. Var. Hist. l. 2. c. 1. e(w/ra ka/tw. De Hypsipyle Apoll. l. 1.

Ibant insignes, vultuque habituque verendo,
Candida purpureum fusae super ora ruborem
Deiectaeque genas. -----

Curt. l. 6. Formam pudor honestabat, deiectis in terram oculis Aelian. Var. Hist. l. 13. c. 1. *ti de\ ou(/tws2 w)rai=on hen/oito a)/nqos, w(sp erou=n kalo\n, h)\ to\ pro/swpon ai)dei=sqai pepaideumen/hs2 parqe/nou. Nic. Lloyd. Lucan. Civ. Bell. l. 9. v. 991.

LAVINIANISENE praefectura Armeniae min. ad Euphratem, Salmas. ad Solm. p. 629.

LAVINIUM LAVINUM urbs Latii ab Aenea condita, et nomine Laviniae uxoris ita appellara. Hodie Citta Lavinia, urbecula Campaniae Rom. 5. mill. a Velitris, Ostiam versus, 9. circiter ab ora maris Tyrth. uti et 18. a Roma in Occas. Differt a Laurentio, et hodie est sub dominio utili Ducis Caesarini: sed paucis inhabitatur. Aliis Lavinium fuit, ubi nunc Patrica, castrum versus oram et Lanuvium, ubi nunc Citta Lavinia. L. Holstenio Lavinium fuit in colle, qui nunc Monte di Levano, 1500. pass. supra Patricam, ubi S. Petronillae fanum, quod haud dubie Annae Perennae templum fuit. Hinc Lavinus. Virg. Aen. l. 1. v. 2.

LAUMELLUM urbs Insubriae, Anton. in agro Papiensi, a Papia 30. mill. pass. Casale versus. Lumello Leandro. meminit eius quoque Amm. Marcell. Hodie pagum esse satis contractum scribit Merula. Hinc Laumellina regio.

LAURA [1] vel LAURETA puella Provincialis, A. C. 1341. ingenio et amoribus Petrarchae nobilis: Una ex praecipuis sui sexus, quae conventus, Curia Amoris dictos, constituerant, in quibus quaesliones cnriosae et elegantes ingeniose decidebantur. Hanc quidam Avenione, quidam loco, prope Avenionem, haud procul a Petrarchae Eremo, oriundam fuisse dicunt. Sepulta apud Franciscanos, Avenione, carminibus Petrarchae et Epitaphio Francisci I. Gall. Regis celebratissima est, Petr. Vita et Poemata, Epistola ad Posteritatem. Nostrad. Hist. Prov. et c. 65. de Poet. Prov. Moret. in Dict. Hist.

LAURA [2] Siciliae civ. Isac. in Lycophr. Item Alexandriae Aegypti vicus Athen. l. 12. c. x. p. 540.

LAURA [3] apud Anastas. in Hist. Eccl. aliosque medii aevi Scriptores, lau=ra Graecis, apud Syncellum p. 107. Photium, Ioh. Moschum etc. Conventus s. Monasterium est, in quo Monachorum numerus millenarium excedit, uti vult Franc. Quaresimus Tom. II. l. 6. Peregrin. l. 3. c. 9. Sed Lauram S. Euthymii, non nisi quinquaginta; Lauram S. Gervasii, quae iuxta Iordanis flumen erat, non nisi 70. nec plures imtio Lauram Sabae, licet postea ad mille excreverint, Monachos continuisse, docent Surius 20. Ian Sophron. Prat. Spir. et Cyrillus in Vita S. Sabae. E quo postremo Scriptore discimus, in eo potius Lauram a Monasterio differre, quod in Coenobiis ilii viverent, qui vitam communem agebant in Lauris vero, qui segregem et quietam. In Lauro nempe vivebant Anachoretae, suis quique distincti cellis, sub uno Abbate; adeo que e Coenobiis in Lauras promovebantur, qui

ad maiorem perfectionis modum pervenerant, Monachi nempe provectioris aetatis, uti hodie Inclusi solent. Ea autem illorum fuit vivendi ratio: tota [orig: totâ] hebdomade manebanr in suis cellis separati, neque aliud quam panem, aquam et dactylos gustabant: exceptis Sabbatho et Dominica [orig: Dominicâ], quibus conveniebant in Choro et Refectorio, ut habet Dom. Macer, percipientes Eucharistiam, et cocto paucoque cibo in Coenobio utentes, Cyrill. in Vita S. Euthymiin. 42. 45. 48. 89. et 90. Euagrius tamen, Eudociam Imperatr. Lauras in Palaestinia erexisse, in quibus degentes omnia communia habuerint, exceptis aliquibus voluntariam paenitentiam facientibus, de qua infra in voce Yperthesmus, scribit l. 1. c. 21. Vocis etymon quod attinet, lau=ra Graecis r(u/mh est proprie, h. e. via publica s. angiportus in urbibus, ad quorum similitudinem hae Monachorum cellae exsturctae et ab invicem seiunctae nomen id suum fecisse videntur, Fullero Miscell. Sacr. l. 2. c. 1. apud C. du Fresne in Gloss. Vide Macros Fratres in Hierol.

LAURACIUS Ager Lauraguez, regiunc. Languedociae in Gallia; ubi ingens glasti copia. Moret. in Dict. Hist.

LAURATUM apud Optatum Milevit. Lauratis et iconibus, quae mittuntur ad civitates, vel regiones, obvii adeunt populi cum cereis et incenso, non cera perfusam tabulam, sed Imp. venerantes: imago est Principis, quod caput laurea [orig: laureâ] cingeretur, nonnullis sic dicta, Dom. Macer in Hierol. Sed in ipso Optato locus non occurrit, verum in Notis Balduini, ex versione Graeci auctoris, quam in Ann. suis produxit Baron. Is lauratis posuit, quod in Graeco esset laura/tois2: sed laura/ton cum scribitur apud Graecos. Vera itaque huius vocabuli scriptura labra/ton est, Latine Labratum, Salmas. ad Vopisc. in Probo, vide supra in voce Labratum. Fuit istiusmodi statuarum multiplex olim usus, in Impp. inaugurationibus praesertim; qui quamprimum huic rerum apici essent admoti, mittebantur in provincias eorum Labrata s. Sacri vultus, uti appellantur l. un Cod. de publ. laet. nunt. in impetratae dignitatis signum, et magna [orig: magnâ] submissione a populis ubique excipiebantur: cum cereis et incenso iis obviam venientibus, ut diximus ex Optato. Chrysostomus addit, praeceslisse tubicines cum militum globo, gerulosque imaginum istiusmodi munde vestitos auroque ornatos fuisse, in Paul. Apost. Serm. 60. Idem imagines ita fuisse effictas, ut in summitate hastae efferrentur et infra victoriae, triumphi, resque bello praeclare gestae, describerentur, alibi tradit. Vide quoque infra ubi de Xiphiana venatione. Greg. Mag. l. 10. Epistolarum, Venit autem icona suprascriptorum Phocae et Leontiae Augustorum Romam VII. Kal. Maii, et acclamatum est ei in Lateranis, in Basilica Iulii, ab omni Clero vel Senatu: Exaudi Christe: Phocae Auguste et Leontiae Augustae vita. Tunc iussit ipsam -- Papa reponi in Oratorio S. Caesarii Martyris, intra palatium etc. Alius earum usus fuit, in Amphitheatris, dum Circenses peragerentur: inferebantur autem in Circum, cum cereis et funalibus, a Viris candida [orig: candidâ] veste indutis, ut de eodem Phoca memorat Auctor Chron. Alex. Sic celebratis Domentiae Aug. filiae, cum Prisco Patricio, nuptiis actisque Equestribus Ludis, a principibus factionum in Circo locatas Crispi et Domentiae ei)ko/nas2, una cum Imperatoriis imaginibus, refert Niceph. CP. laura/ta habet Theophanes, Anno 5. Phocae. Sed et iconum harum usus fuit, inter praecipua illustrium dignitatum insignia, s. Magistratuum, quibus praeferebantur, in auctoritatis et potestatis a Principe collatae symbolum, vide Senatorem de Formula Consularitatis l. 6. Var. 20. Atque eae sunt Imperatorum imagines quae inter insignia Praefecti Praetorio, cum binis cereis, describuntur, ac effinguntur, in Notit. Imp. vide supra, ubi de Lampadariis, et plura hanc in rem apud Cuiac. Observ. l. XI. c. 27. aliosque, praeter eos qui supra memorati, laudatos C. du Fresna in Gloss.

LAUREATAE Tabellae apud Lamprid. in Alex. Sev. Actae sunt res feliciter et in Mauritania --- et in Illirico --- et in Armena --- atque ex omnibus locis tabelhe laureatae delatae sunt; quibus in Senatie et apud Populum, lectis, omnibus nominibus est adornatus: sunt literae victoriae ac rerum laetarum nuntiae. Laurum vocat Stat. Sylv. 1. l. 5. ubi de istiusmodi tabellis Domitiano undique allatis, v. 88. et seqq.

--- quae laurus ab Arcto,
Quid vagus Euphrates, quae ripa binominis Istri,
Quid Rheni vexilla ferant, quantum ultimus orbis
Cesserit et refluo circumsona gurgite Thule etc.

Has qui ferebant, summa itidem pila laureis ornata habuere [orig: habuêre]: Vide infra Laurus. Cum e contrario, qui res turbidas et improsperas, aut novos motus in provinciis excitatos, aut bellum nuntiabant, rei tristis indicium pinnis in summo hastarum lancearum que fixis praeferebant, pterofo/roi hinc dicti. Vide infra, ubi de Pinnis et Pinnatis literis.

Vester honos veniet, cum Laurentalia dicam.
Acceptus Geniis illa December habet.

Festo Larentalia dicuntur, coniugis Fausti nutricis Romuh et Remi Larentiae, festa. Aliis Larentinalia: item Laurentiae feriae, incidebant in 10. Kal. Ian. et celebrabantur in honorem Accae Laurentiae, quam Larentiam Macrob. vocavit, Sat. l. 1. c. x. ut et Festus modo laudatus, nutricis Romuli, cui Sacerdotes publice illo die parentabant. Fiebat autem id sacrificium in Velabro, qua [orig: quâ] in novam viam exibatur ad sepulchrum Accae etc. Hanc cum altera Acca sive Caia Tarratiae vel Tarrutia, quam sub nomine Florae, mense Aprili, colere Rom. solebant, multi perperam confundunt, Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 4. c. 16. Iac. contra Oisel. IC. Notis in A. Gell. l. 6. c. 7. similiter duplicem faciens Laurentiam, ei quae Romuli fuit nutrix, sacra fieri per Flaminem Martialem mense Aprili fuisse solita, atque hinc festum Laurentalia dici contendit: Alteram

Alteram fuisse ait Tarrutio nuptam, quae plerisque Populo Rom. bonis legatis, denique ex hominum conspectu ablata fuerit, eo ipso in loco, ubi prior fuerit humata: huicque vult mense Decembri sacra fuisse facta. Vide quoque Laurentiae Feriae. Casaub. CompItalia Larentinalia quoque dicta, cumque olim non nisi una essent, ab Aug. postmodum duplicata esse, notat, ad illud Suet. in Aug. c. 31. Compitales Lares ornare bis anno instituit. Vide ubi de Compitalibus.

LAURENBERGIUS Iac Sebastianus, Hamburgensis, fil. Petri, Medici et Poetae eximii, atque in Acad. Rostochiensi Poeseos Prof. nepos Gulielmi Medici et Mathematum ibid. Professoris, Hist. Prof. in ead. Acad. constitutus, eam Professionem auspicatus est A. C. 1650. exin Prof. Pandectarum et Consistorii Ducalis assessor, A. C. 1659. Obiit decennio post, An. Aet. 49. Eius scripta, Orbis bacchans, Themis temerata, Dissertatio de arduo regnandi munere, Panegyricus in funere Adolphi Frid. Duc. Mecklenburgici. P. Freherus Theatro Viror. erud. clar.

Impiger Aenea, volitantis frater Amoris,
Troica qui profugis sacra vehis ratibus.
Iam tibi Laurentes assignat Iuppiter agros,
Iam vocat errantes hospita terra Lares.

a Laurento opp. nomen habuere [orig: habuêre]. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 1. v. 110. Aurel. Victor de Orig. gentis Rom. Inde ad Italiae oram, quae ab ar busto eiusdem generis Laurens appellata est, Latino regnante pervectus Aeneas. Vide Cluv. Ital. antiq. l. 3. p. 883. et seqq. ut et in voce Laurentes pop.

LAURENTIA [2] Strozza Dominicana Florentina, filia Zachariae, praerer alias linguas, Latine inprimis et Graece docta: Musicae non parum perita, et Philosophiae: Scripsit librum Hymnorum et Odarum Latinarum, in omnia Festa, magni apud eruditos nominis: quas Iac. Mauduitus, Parisinus, Gallice vertit et harmonicis notis instruxit. Obiit A. C. 1591. Aet. 77. Neptis ex sorore fuerat Quirici Strozzi, qui Graecam ling. cum Philosophia Florentiae, Bononiae et Pisis, tanto cum applausu docuit. Thuan. Hist. l. 100. Mich. Pocciantios, Florent. illustr. Lud. Iacob, Bibl. fermin. A Sebast. Hormoltio, Consiliario Wirtemberg. Epitaphio acrosticho, honorata, Moret. in Dict. Hist. Vide et Pinacothecam Nic. Erythraei.

LAURENTIAE Feriae is dies apud Rom. olim, quo Accae Laurentiae a Sacerdotibus publice parentari sollenne fuit, in Velabro, 10. Kal. Ian. Sic Laurentialis Flamen, Sacerdos ei instituitus, Thom. Dempster. in Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 3. c. 17. etc.

LAURENTII Ins a Lusitanis sic dicta, quod eius opera primum sit ab ipsis detecta, antea vocabatur Madagascar, eamque M. P. Venetus inter ditissimas totius orbis ins. refert. Tantae est magnitudinis, ut mille in longitudine milliaria contineat, et ambitus sit quatuor millium milliar. Est omnium rerum ad vitam humanam neceslariarum abundans, et melioribus incolis digna, ob situs [orig: sitûs] opportunitatem, portuumque ac fluminum commoditatem. Ibi oves egregiae sunt, magnasque habent caudas, quarum plerumque 12. libras ponderat, excoriatae pollices 12. duas ulnas longae sunt admodumque pingues, Incolae commerciorum cum exteris usum ignorant, inter se tantum scaphis e trunco excavatis negotiantur circa oram, advenisque omnibus commerciorum causa accessum denegant. Populus est niger, robustus et optime dispositus: nudus incedit, exceptis pudendis, quae velo gossipino tegunt. Mulieres velum paulo altius ligant, adeo ut ubera parum cooperta sint. In tuguriis habitant misere, arma ipsorum sunt iacula, Ioh. Matal. Metell. Item, fluv. et sinus Canadae.

LAURENTIUM villa Plinii Sec. apud Laurentum, 17. mill. pass. Roma [orig: Româ]. Plin. Iun. Viri Illustres.

LAURENTIUS [1] Antipapa, Symmacho, post Anastasium secundum electo, oppositus, a Festo et Probino, Senatoribus admodum potentibus, postquam Festo, in gratiam Anastasii Imp. id urgenti, pollicitus esiet, se Formulae fidei, a Zenone, in favorem Eutychianorum, publicatae, subscripturum. Schisma sublatum a Theodorico Gothorum Rege qui, quamvis Arianus, re suo arbitrio commissa [orig: commissâ], pro Symmacho sententiam tulit; Laurentio primo quidem subscribente, mox cum de novo turbaret, in exilium pulso. A. C. 502. Paul. Diacon. Anastas. in vit. Pontif. Nicephor. etc.

LAURENTIUS [2] natione Hispanus, Diaconus et Quaestor Eccl. Rom. de quo B. Ambros. l. 1. de Offic. c. 41. scribit. Quum videret Sixtum Ep. suum ad martyrium duci, his verbis eum compellavit: Quo progrederis sine filio pater? etc. Cum autem Sixtu iuberet Laurentium diligenter thesauros Eccl. adservare, statim iussu Imp. Laurentius quoque comprehensus est. Cumque ab eo peterent satellites, ut thesauros Imp. traderet, petiit spatium tridui ad colligendos eos sibi concedi Interea convocavit omnes mendicos, pauperes, aegrotos. Hos constituta [orig: constitutâ] hora [orig: horâ] post triduum ostendit satellitibus, addens, hos Eccl. thesauros esse, quibus si quid detur. non perire, sed cum amplissimo foenore in caelo reddi. Hac [orig: Hâc] oratione corvi hiantes delusi, et exacerbati tradiderunt [orig: tradidêrunt] Laurentium carnificibus, qui eum craticulae, cui prunae substratae erant, imposuerunt [orig: imposuêrunt]. Iacens autem in craticula summa cum alacritate animi gloriatus se non torreri, sed suaviter refrigerari, Praefecto astanti dixit, Unum latus iam satis aslatum est, appone igitur et comede, et assaturam verte. Tandem commendans animam suam filio Dei

Obiit, A. C. 254, etc. Historia tota prolixe et splendide recitatur a Prudentio. Hymno 3. magis vero consentaneum est, quod Eutrop. ac Euseb. scribunt, Laurentium Fabiani Ep. Diaconum fuisse, qui sub Decio martyrii coronam accepit.

LAURENTIUS [5] Beyerlink Canonicus Antverpianus, continuavit Chronicon Petri Opmeri. Ab A. C. 1572. usque ad A. C. 1611.

LAURENTIUS [8] Bureau Divionensis, Ep. Cisteronensis, Car. VIII, et Lud. XII. a confessionibus. Ab hoc et Alex. VI. missus, ut in Valdenses inquireret, A. C. 1501. Prosa [orig: Prosâ] versuque varia scripsit, Eliadem inprimis, et de Vir. Ill. Ord. Carmel. Obiit Blesis, A. C. 1504. Symphorianus Champier. de Vir. Ill. Galliae. Voss. de Hist. Lat. Columbius, de Ep. Sistr. Morer, in Dict. Hist.

LAURENTIUS [9] Calcaneus IC. Brixianus: Volumen Consultationum edidit. A. C. 1470.

LAURENTIUS [11] Codomannus Viogtlandia Saxo, Chronologiae auctor, Sec. Praet.

LAURENTIUS [12] Corvinus Geographiam mundi habitabilis composuit, Cracoviae, A. C. 1495.

LAURENTIUS [13] Cremensis inter primos Decreti Glossatores Gerh. van Mastricht Hist. Eccl. iur. n. 334.

LAURENTIUS [14] Durhanius Dunelmensis, prosa [orig: prosâ] versuque varia condidit, Voss. de Hist. Lat. Possevin. in App. S.

LAURENTIUS [15] Eichstadius Stetino Pomeranus, Medicus et Mathematicus. Scripsit Ephemerides, Paediam Astrologicam, etc.

LAURENTIUS [16] Gambara Brixianus, Poeta, carmina sua minus casta combussit, A. C. 1575. aliaque [orig: aliâque] condidit melioris notae, inprimis de novi Orbis inventione, etc. Vide Ant. Teissier in Elogiis P. 2.

LAURENTIUS [19] Iubertus vel Iobertus, Valentia [orig: Valentiâ] Delphinas, Medicus, discip. Rondeletii, cui in dignitate Cancellar. in Acad. Monspeliensi successit. Scripsit contra errores populares, etc. Obiit A. C. 1582. S. Marth. Elog. 1. Chorier Hist. Delph.

LAURENTIUS [20] Iustinianus Venetus, fil. Bernardi ex Quirina, primus Venetorum Patriarcha. A. C. 1545. Scripsit Lignum vitae: de Disciplina et spirituali perfectione: Decasto connubio: Fasciculum Amoris: De triumphali agone Christi, etc. Quae edita Lugduni, A. C. 1568. Obiit A. C. 1455. Aet. 74. A Clem. VII. canonizatus, A. C. 1524. Moret. in Dict. Hist. Alius Carthus. Hortum delitiar um edidit, A. C. 1515.

LAURENTIUS [21] Laurentianus Italus, Philosophiam et Medicinam florentiae Pisisque docuit. Hippocratem Latine vertit, notis Glaenum illustravit, ceterum nigra [orig: nigrâ] bile multum infestatus: Cum aliquando pecunia egeret, amicorum liberalitati diffisus, se in puteum praecipitavit. Paul. Iov. Iov. Elog. doct.

LAURENTIUS [23] de Medicis cogn. Magnus et Literarum Pater, caput Rei pub. Florentiae. Fil. Petri I. frater Iuliani, a Pactis Occisi: non Florentinis solum gratus, sed ab omnibus Europae Principibus, qui lites suas eius atbitrio submittere amabant, maximi habitus. Hinc ipse Turcarum Imp. Baiazethes, unum ex Fratris percussoribus CPoli captum transmisit, virtutum eius fama [orig: famâ] motus. Eruditus, et eruditorum Mecaenas, Graecis exulibus asylum: Christoph. Landinum, Marsilium Ficinum, Chalcondylam, Ang. Politian. Ioh. Picum, etc. in anla sua magnifice fovit. Lascari in Graeciam misso, plurimis manuscriptis Bibliothecam suam locupletavit. Obiit A. C. 1492. Aet. 44. Pater petri successoris et Leonis X. patruus Clem. VII. Eius Medicum Petrum Leonium, quod Laurentium negligentius curasset [orig: curâsset], Florentini in puteum praecipitarunt [orig: praecipitârunt]. Angl. Politian. l. 4. Ep. 2. Franc. Guicc. Hist. l. 1. Macchiavel. Hist. Flor. P. Iov. in Elog. etc.

LAURENTIUS [24] de Medicis frater Cosmi Mag. cogn. Senior, Dux Florentinorum, in occupatione Serezanae et Petrae Sanctae. Pater Ioh. et Laurentii, qui tyrannidi inhiantem Petrum agnatum, urbe pepulerunt [orig: pepulêrunt]. Huic natus Laurentius, dictus Iun. Rem publicam administravit, tempore patrui Leonis X. a quo Dux. Urbinatum nactus est. pater filii nothi Alex. qui Florentinorum primus Dux, ex Magdalena Solonia, Cathatinam Mediceam, Galliae Reginam suscepti.

LAURENTIUS [25] Mellifluus Auctor operis, cuius prior parsab Adamo usque ad Christum, posterior ad eius usque tempus pertingit.

LAURENTIUS [27] Surius Lubecensis, Carthusianus. Opera Tauleri traduxit, variorum Doctorum homilias in unum collegit: Compegit in 4. volum. Concilia; vitas SS. tomis 6. persequutus est; Scripsit insuper Historiam sui temporis. Obiit Coloniae, A. C. 1578. Aet. 56. Dorland. Chron. Cart. Petreius Bibl. Carthus. etc.

LAURENTIUS [28] Valla Patricius Rom. Canonicus Lateranensis, Alphonsi Regis et Poggii Florentini Antagonista, Pontificis Rom. Secretarius. Claruit in Conc. Constantiensi A. C. 1420. Trithem. Scripsit libros sex de Elegantiis Latini sermonis: tres de falso et vero: unum de fictitia Constantini donatione: tres de regno Ferdinandi Arragonii: Porro vertit herod. Thucydid. etc. Latine. Barbarie, quae a Gothis incubuerat, triumphata [orig: triumphatâ] superbus. Eius quoque in Nov. Test. Annotat. exstant, Octav. Parisiis A. C. 1505. Fol. Basileae A. C. 1540. et 1545. quam editionem prohibitam esse refert Iames. Roma [orig: Româ] excedere compulsus, quod liberius in Curiam

Rom. inveheretur, Neapolim se recepit. Ibi Inquisitioni subiectus, ignis supplicium aegre, Alphonsi Regis Neap. favore, effugit: flagris tamen caesus: quae omnia a Poggio ipsi obiciuntur. Reversus Romam, Obiit A. C. 1465. Mater Catharina hoc ei epitaphium erexit:

Laurens Valla iacet, Romanae gloria linguae,
Primus enim docuit, qua [orig: quâ] decet arte, loqui.

P. Iov. Elog. Erasm. in Cic. Pogg. in Invect. Voss. de Hist. Lat. Opmer. in Chron.

LAURENTIUS [29] videlius Medicus Gallus, primus contra Nostradamum scripsit.

LAURENTUM civ. Latii, Pici Regis opus, non procul a Lavinio, ita dicta a silva Laurea eo in loco cum conderetur, inventa. Baudr. urbec. fuit Latii, versus oram maris Tyrrh. cuius vix apparent vestigia. Creduntur tamen fuisse, ubi nunc locus S. Lorenzo, medio itinere inter Ostiam et Antrum, cum 6. mill. pass. exacte abest a Lavinio; et via Laurentina huc defert, ac in maritimam s. litoralem illam incidit. L. Holsten. Populi Laurentes. Apris hic tractus praecipue abundavit. Virg. Aen. l. 10. v. 635. 707. et seqq.

Ac velut ille canum morsu de montibus altis
Actus aper (multos Vesulus quem pinifer annos
Defendit, multosque palus Lautentia,) silva
Pastus arundinea [orig: arundineâ].

Stat. l. 1. Sylv. 2. v. 63. Sylv. et l. 4. Silv. 2. v. 2. Horat. Serm. l. 2. Sat. 4. v. 42.

Inter quae rari Laurentem ponderis aprum
Misimus, Aetola [orig: Aetolâ] de Calydone putes.

Qui poeta etiam ranas in iisdem paludibus notavit l. 10. Epigr. 37. v. 5. cuius Epigraphe ad Maternum Iurisperitum.

LAUREOLUM vulgo LAURIOL, vel potius L'AURIOL, aut L'ORIOL, opp. Galliae ad Drunam fluv. Prioratus S. Ioh. de Oreolis in Polyptyschis mentio fit, Hadr. Vales. notit. Gall.

LAUREOLUS latro scelestissimus, eoque nomine in crucem actus, et a feris devoratus. Quae fabula aliquoties Romae in spectaculis repraesentata est, idque a Domitiano. Mart. in Amphith. Epigr. 7. cuius Epigraphe Poena Laureoli.

Qualiter in Scythica religatus rupe Prometheus,
Assiduam nimio pectore pavit avem.
Nuda Caledonio sic pectora praebuit urso,
Non falsa [orig: falsâ] pendens in cruce Laureolus.

LAURETUM vulgo LORETO, urbs Piceni recens Episcopal. inter Recinetum et oram maris ad 3. mill. pass. ab Ancona, 15. in Mer. Famosa sacris Latinorum peregrinationibus. Et quidem Blondum et Baptistam Mantuanum primos cubiculi B. Vitginis, in quo Christus conceptus sit. Nazaretho in Dalmatiam primum, inde in agrum Lauretanum Picenae prov. per Angelos translati, meminisse, ait Casaub. c. Baron. Exerc. 7. n. 1 ubi supra in rem.

LAUREUM reg. Atticae, in qua argentifodinae erant Atheniensium, apud Suid. Thucydid. l. 2. et 6. Paus. in Attic. Strabo l. 3. et 9. Vitruv. l. 7. Alios. quo respiciens C. Nep. Themistocle c. 3. Nam ait, quum pecunia publica, quae ex metallis redibat, Largitione Magistratuum quotannis interiret etc. Vide de hoc Atheniensium Laureotico proventu, plura apud Polyaen. l. 1. in Themistocle, comm. 5. et Ioh. Meurs. fortuna [orig: fortunâ] Attic. c. 7. Ibid. privatim aliquas argentifodinas Cattias habuisse videtur, *lakko/ploutos2 hinc dictus, quam magnas pecunias ex metallis fecisse Nep. ait in Cimone c. 1. nisi proso/dou huius redemptor fuerit. Sed et Niciae ibi fodinas fuisse Plutarch. in eo demonstrat etc.

LAURI in tab. Theodosiana, hodie Leerda; opp. Belgii: a Lauris ibi nascentibus forte dictum, Cluv.

LAURIACENSIS Pagus a Lauriaco dictus, in quo praeterea S. Papuli opp. Episcopale ac Astellum Novum Arrii, caput Lauracensium, ponit Masson. Hodie Lauraguez. Aliis Auriacensis, ab opp. Auriaco, et vulgo Auraguez voctur. Est et Lauriacum in Archidiaconatu Pitiverensi, et dioec. Aurelianensi, unlgo Lorri. Item villa olim publica, in Andibus, hodie Loire. Item castellum prope Carcassonem, Leirac, Petro et Guliemo in rebus Albigensium memoratum, Hadr. Vales. Notit. Gall.

LAURIACUM Anstriae sup. opp. Ant. Lorch Simlero. Nunc vicus ad Danubium, e regione opp. Mathausen, 3. mill. Germ. infra Lentiam, 1. ab Aniso 22. autem supra Viennam, in Occ. Passavium versus 10.

LAURION locus Atticae, inter Piraeum port. et Sinum prom. ubi argentum fodiebatur, Thucydid. l. 2. p. 35. et. l. 6. p. 474. et Plutarch.

LAURIOS Atticae regiuncula, aureis venis scatens. Hinc Noctuae Laurioticae prov. apud Aristoph. Noctuis enim numismata signabant.

LAURIUM et LORIUM villa Antonini Pii, ubi et educatus et Mortuus est, ab urbe ad 12. lap. Vide infra Lorium.

LAUROLAVINIUM et idem cum Lauro s. Laurio, de quo modo, apud Serv. Vide Casaub, ad Capitolin. in Ant. Pio.

LAURON Hisp. Tarrac. urbs. Plutarch. in Sertorio; hodie Laurigi pag. in regno Valentiae. Hic [orig: Hîc] Sex. Pompeius a Caesarianis victus est et caesus.