CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LEPIDUS [1] cogn. apud Rom. quo quatuor imprimis nobiles fuere, de quibus Rutilius Numatianus in Itin. cuius versus illustrat, declaratque Lips. ad l. 14. Ann. Tac. p. 369. Lucan. Civ. Bell. l. 7. v. 583.

LEPIDUS M. Aemylius Dux Romanorum, ex fam. nobilissima. Summus Pontifex, ter Cos. et cum Aug. arque Antonio, Triumvir. Tac. Ann. l. 1. c. 1. 2. 9. et 10. Saevus et sordide avarus, proprium fratrem proscribi passus: Victo Pompeii fil. Siciliam occupaturus, Messana Potitus, paulo post hac Victori dedita [orig: deditâ], in obscurum quoddam Italiae opp. relegatus est, A. 718. U. C. 185. Olymp. 36. Ante N. C. Plutarch. in Aug. et Ant. Flor. l. 4. c. 6. et 7. Dion. Iust. Appian. Alex. etc.

LEPIDUS [2] Cum Ptolomaeus Rex tutorem populum Rom. reliquisset, Senatus M. Aemylium Lepidum Pontificem Maximum bis Consulem, ad pueri tutelam gerendam, Alexandream misit. Iustin. l. 30. c. 3. Tac. Ann. l. 2. c. 67.

LEPIDUS [4] natus ex Aemilio Paulo et Iulia, nepte Aug. Hunc Caius successorem imperii destinavit et quinquennio maturius, quam per leges, magistratum capere voluit; ut tradit Dion. l. 59. Nam erat sanguinis gentis'que Aug. pari cum Caligula gradu. Cum eodem Agrippina, Germanici filia, puellaribus annis, spe dominationis, stuprum admisit.

LEPIDUS [5] praenomine Marcus, temporibus Tiberii, gravis et sapiens vir; qui pleraque ab saevis adulationibus aliorum in melius deflexit; neque tamen temperamenti egebat, cum aequabili auctoritate et gratia [orig: gratiâ] apud Tiberium viguerit. Tac. Ann. l. 4. c. 20. Obiit Serv. Galba [orig: Galbâ], L. Sulla [orig: Sullâ] Coss.

P. Aemilius LEPIDUS Censor cum Planco. a. 732. U. C. Post quos Censuram Impp. sibi reservarunt [orig: reservârunt].

LEPIDUS [7] Auctor Graec. scripsit Epitomen Hist. Vide Steph. Byzant. et in voce Quintus.

LEPINUS mons Italiae, Monte Segni, in quo Signia urbs, vino celebris: Iugum est montium Latii valde extensum, inter Latinam et Appiam viam, quod vulgo le montagne di Segni dicitur, et ubi altius consurgit, la montagna di Carpineto. Campaniam vero Rom. in duas prov. la Campagna et la Marina, distinguit. Baudr. Columella l. 10.

LEPONTIAE Alpes Summis proximae, ad ort. Rheni; ubi Lepontii pop. Monte di S. Bernardino.

LEPONTII [1] pop. Alpini circa Rheni Ort. inter Insubres, et Helvetios, Rhinwalder Scudo. Ubi pag. Lepontz. Ita dicti creduntur, quasi *leipo/ntioi, i. e. relicti, quod ab Hercule cum exercitu Alpes transcendente, eo loci relicti fuerint, Simler. de Alpibus p. 202. Sprecherus Pall. Rhaet. l. 1. etc. Habent Plantino a Sept. Helvetios, et ab Occ. Valesianos finitimos, in Helvet. Antiq. et Nova. In his quatuor sunt Helvetiorum Praefecturae Italicae, Simler. de Rep. Helv. Vide omnino Stumpfium l. 9. et Cluv. Germ. Antiq. l. 1. c. 14. Plin. l. 3. c. 20. Strabo l. 4. p. 204. et 206.

LEPONTII [2] pop. fuere [orig: fuêre] Gall. Transpad. inter Alpes ad Occ. et Verbanum lacum ad Ort. quorum nunc tractus ad Mer. ex parte Ducatus est Mediol. Sed pro maiori parte, nempe ad Bor. sub Helvetiis. Vide supra.

LEPORETUM vicus Galliae, in arenis Burdigalensibus vel Vasatensibus, caput pagi nunc in Duc. fastigium evecti, l'Albret: Unde Albretanae fam. nomen. Dictus est a leporibus, quibus hic tractus abundat, indigenis Bret dictis. In Duc. hoc cum Leporeto, sunt Tartessium urbs ad Midorium fluv. Midou, Castellum Zelotypum, Neracum, Castella Castels, Gerunda Gironde, Podium Normannorum Puy-Normand, aliaque multa oppida, castella et vici. Ios. Scalig. e mutilatione Senescalciarum Aginnensis et Armaniacensis eum conflatum esse statuit. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

LEPORIUS Presbyter, Nestorianismum in Galla docuit, B. Virginem nil nisi hominempeperisse asserens, qui dein Filio Dei uniri meruerit. Gallia [orig: Galliâ] pulsus, in Africam se contulit, ubi ab Augustino meliora edoctus. Orthodoxiam amplexus est. Cassian. l. 1. et 7. de Incarn. Chr. Gennad. de Viris Ill. c. 59. Baron. A. C. 420.

LEPRA ex Graeco lepi\s2, squama, morbi genus notum, imo praecipua morborum impuritas in ea, quasi in summam, subducitur: Illa namque scabiei omne genus, aliasque lues comprehendit; Lev. c. 13. atque ea vel homines, vel vestes, vel domos denique inficiebat, de quibus duobus postremis generibus altum est apud Scriptores profanos silentium, quae proin propter peccatum specialius Hebraeis divinitus im missa videntur Eruditis. Iudicium leprae autem soli competebat Sacerdoti, ita ut ne peritissimo quidem Medico id esset concessum, Lev. c. 13. v. 2. coll. Matth. c. 8. v. 3. Atque ita leprosus a Sacerdote in publicum prodibat certis notis destinctus et insignis, 1. laceratis vestibus, 2. capite retecto. 3. ore obvoluto, Lev. eod. c. v. 44. et 45. clamabat insuper, mmundus, immundus. Quae tamen signa non ponebantur, nisi in leproso per iudicium illud Sacerdotis iam conclamato et insanabili, gravi argumento, ubi tales Christo occurrebant, eos ab ipso sola vi divina [orig: divinâ] sanatos esse. Atque hac lepra [orig: leprâ], imago naturalis nostrae corruptionis; figura [orig: figurâ] Servatoris in similitudine istiusmodi statis comparituri, Esai. c. 53. v. 3. effigies peccati, quod, ubi intus latet, et externa [orig: externâ] specie sanitatem mentitur, periculosius multo est, magisque formidabile, quam ubi proumpit, et foris conspicitur etc. repraesentabatur. Purificatio vero Leprosi, fiebat adhibitis duabus avibus mundis, cedro, hyssopo, lana [orig: lanâ] coccina [orig: coccinâ], aliisque in Lege expressis cerimoniis, lev. c. 14. v. 2. et seqq. Quibus peractis. septimo die is radendus et corpus eius

lavandum erat. Idem ibid. v. 8. et 9. inde septimo die iterum radi et lavari, octavo denique die sacrificia offerre, sanguine aspergi et oleo inungi debeat, v. 10. etc. Simili fere modo domus etiam expurgabantur, v. 49. etc. in quibus aspersio Sanguinis denotabat imputationem meriti Christi; hyssopus designabat Ghristum, ut fructum terrae; cedrus, Spiritum in ipso habitantem; filum coccinum, imputarionempeccati, quae instar coccini rubere dicuntur Esai. c. 1. v. 18. et sanguinolentam passionem eius Idem c. 63. v. 2. avicula mactanda, Christi mortem, coniunctam cum oboedientia fervente, instar aquae vivae illi affusae; altera avicula viva dimittenda, ipsum ex inortuis vivum, quaerentemque domicilium, h. e. Ecclessiam, in qua per totum mundum habitet: Lotio purificandi et detonsio crinium, renovationem et sanctificationemperpetuam oleum Spiritum S. etc. Vide Franc. Burmann. Synops. Theol. Christ. Parte pr. l. 4. c. 22. §. 6. 7. et 15. et Comm. ad Levit. d. l. nec non infra, ubi de Vitiligine. Apud Christianos leprosi meq' h(mw=n kai\ enklhsia/zousi kai\ suneu/xontai, nobiscum (in Oriente) et Ecclesiam adeunt, et precantur, ait Balsamon in Ep. Athanas. ad Ammun p. 920. At Ancyrani ad hiemantes, i. e. extra omnem Eccl. ambitum, ei)s2 u(pai/qrion kai\ ta\ tou= naou= proau/lia, illos subm overunt [orig: ovêrunt], can. 17. Ancyr. ut ibi paenitentiam can. praec. iniunctam peragerent, neque alios interea inficerent corporis sui contagio. Qui mos, non religionis, sed sanitatis causa [orig: causâ], hodieque in Europa viget etc. Vide Cl. Suicer. Thes. Eccl. in voce *lepro/s2, ut et supra aliquid in voce Lazari, ac infra Maledrini, it. Miselli:

LEPRI s. le/proi, locus Athenis, extra tamen Astu, s. urbem, ubi Coriariorum officinae erant. Aristoph. Schol. in Acharn.

LEPRIUM opp. Peloponnesi in Elide reg. s. potius, teste Cic. et Plin. l. 4. c. 5. in Arcadia, Chiappa Nigro. Baudr. opp. maritimum est Elidis, in ora litor. prope Ichtum prom. in conf. Messeniae. 30. mill. a Pisis in Austr. et amplius ab Elide, nunc parvi moinenti. Pop. Leprini Cic. Polyb. vero Lepreatae. Vide Aristoph. Schol. in Aves.

LEPROSIUM vulgo Leuroux, urbec. prov. Bituricensis, 2. distat leuc. a Bituricis in Occas. S. Silvanum Confessorem patronum habet. Est et Leprosus vicus Turonum, vulgo le Loroux, proximus Montalomago et Dolis, ad Scandonem Eschandon, qui in Angerem effluit. Utrique loco a multitudine leprosorum nomen. Hadr. Vales. Notit. Gall. Sulp. Seu. de vita B. Martini c. 12.

LEPTEACRA prom. Indiae, quod alii Drepanum vocant, Solin. Item Aegypti prom. ad sinum Arab. Ptol. et Plin. l. 3. c. 8. et l. 6. c. 29.

LEPTINES [1] unus ex Ducibus Demetrii, Cn. Octavium, Romanorum Leg. necari iussit.

LEPTINES [2] Hermociatis Syracusani fil. Dionysii sup. frater, cuius opera arduis in negotiis plurimum fuerat Tyrannus usus. Sed cum missus auxilio Lucanis, adversus Rheginos, adnantes classi suae Graecos humaniter excepisset Lucanisque auctor exstitisset, mina [orig: minâ] unumquodlibet caput liberum remittendi; deque solvendo redemptionis pretio fidem suam interposuisset: praeterea inter Graecos ac Lucanos bellum coniposuisset; suspectus fratri evasit, cui hic ab administranda classe remoto Theariden subrogavit. Diod. Sic. l. 14. p. 445. Occisus est in praelio, cum Carthaginensibus, ad Cronion, Olymp. 99. Anno secundo.

LEPTINES [3] Orator nobilis Atheniensis, qui cum liturgiarum onus ad paucos, eosque tenuioris fortunae rediisse videret, potentioribus fere omnibus immunitate donatis, tulit legem, ut sub lato iure immunitatis, liturgiarum sumptus ex aequo a ditioribus suppeditarentur. Quam legem oppugnat Demosthenes ea [orig: eâ] ratione, quam adversus leptinem inscripsit.

LEPTIS Africae min. (quae Zeugitana provincia dicitur) duarum urbium nomen est. Prima Minor, quae Sarrana cognominatur, a Sarranis Phoeniciae: P. Mela l. 1. c. 7. Nunc Lempta Arab. Nubiensi, et Monastero Europaeis, opp. regni Tunetani, in ora litor. inter Susam et Adrumetum. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 3. v. 256.

Alterar trans Syrtin min. sita, iuxta Ocam opp. Magnae cognomen habet. Plin. l. 5. c. 4. Illam Neapolin dici existimat Vadianus Melae ennatrator. In Tripolitano regno, et ora maris Mediterr. nunc Lebeda; cum portu commodo et arce munita. Inter Syrtim mai. et min. 100. mill. a Tripoli in Ort. Lepeda quibusdam. Ceterum de 2. hisce urbibus vide Bochart. Geogr. p. 526. et 527. Leptis nomem Punicum esse ait, [gap: Hebrew word(s)] labt. quod stationem significat. Plin. l. 30. c. 25. Lucan. Civ. Bell. l. 9. v. 524. et 948.

Proxima Leptis erat, cuius statione quieta [orig: quietâ]
Exegere [orig: Exegêre] hiement. --- ---

LEPTON Graece lepto\n, minutioris monetae genus. Ita enim Hesych. in lepta\, nou/mmous2, kodra/ntas2, a)ssa/ria dividit ta/lanton, i. e. solidum. Et quidem lepto\n, apud Lucam, o)bolo\n interpretatur Chrysostomus c. 22. Hesych. idem esse quod kodra/nths2, h)/ to\ te/tarton th=s2 fo/llews2, quadrans s. quarta pars follis, ait: alibi tamen kodra/nthn esse scribit lepta\ du/o. ta\ de\ du/o lepta\ kodra/nths2 ei(=s2 h)/goun noummi/a tri(a. Unde conficit Scalig. solidum dividi in quadrantes 6000. lepta 12000. nummos 18000. Et sane ta\ lepta\ per noummi/a numerari consuevisse, docet Rationale Peraequatorum, in quo xalkw=n noummi/wn crebra mentio; statuitque Alexius Imp. per aereos nummulos exigi ta\ lepta\ yhfi/a, minutos calculos, qui in tributis penduntur, ibid. Ita noumi/on minutissima fuit moneta

area etc. Ab hoc minutae monetae genere, Zonaras Nummularios s. Collybistas vocat tou\s2 ta\ lepta\ nomi/smata pwlou/ntas2, qui sc. solidos aureos minutulis movetis permutabant, de quibas agit Codex theodos. l. un si quis Circul. l. 1. et 2. Si quis pecun. conflav. et l. 1. de Ponderat. Vide C. du Fresne Dissert. de inf. aevi numism. n. 92. et infra in voce Minuti.

LEPTURGIA Graece leptourgi/a, ars, quam Minutiariam nunc Galli appellant, cuius opus intestinum Latinis. Dicta autem sunt intestina opera, quod intra domum tantum locum habeant et in aedium interiore parte sint sita, ad differentiam tw=n u(p aiqriw=n. Sumebatur ad illa mediale tantum ligni, circuloque corticeo vel ligni alburno, quod ambit medullam, eiecto, ex sola medulla abietis fabricabantur: instrumenta erant asciae, runcinae et planae, Salmas. ad solin. p. 1034. Vide quoque infra, in voce Minutiaria, et supra ubi de Intestinis operibus.

LEPUS [1] quasi levipes a celeritate pedum, Varroni de Re Rust. l. 3. c. 4. Caninio est Graeco *lagw\s2, aliis ex Aeol. le/poris2, nonnullis u(po\ tou= la/ein, i. e. aspicere: animal enim est vigilantissimum, quod clausis palpebris vigilare, adapertis dormire, scribit Xenoph. inter animalia immunda recensetur Lev. c. 11. v. 16. ubi voce Hebr. [gap: Hebrew word(s)] arnebeth, hoc animal intelligi, multis docet Bochart. quam vis enim ruminet, divisam tamen ungulam non habet, h. e. bifidam aut bisulcam, poluxidh\s2 namque est. Insupet carne eius crassum sanguinem et melanch olicum gigni, tradunt Medicorum Principes. Unde Zacharias Papa ad Bonifacium Ep. 12. Christianos admonet, ut ab eius esu sibi caveant. Sed et in libidinem valde proclivis, sexusque [orig: sexûsque] adeo ambigui est, ut non pauci credidetint, vel nullum in hoc genere inarem reperiri, quod perabsurdum; vel marem in feminam et vicissim transmutari, quod inde ortum, quia sexus [orig: sexûs] differentias in lepore secernere difficillimum est; unde cum genericum alias animalium nomen apud Hebraeos masculine soleat efferri, ut mas feminam includat, hic [orig: hîc] contra vox arnebeth femininam terminationem habet, ut fem ina includat marem. Est autem arnebeth, compositum ex [gap: Hebrew] et [gap: Hebrew word(s)] carpere terrae proventum, cui quantum haec animalia noceant, docet ab iis vastata, ins. Leros apud hygin. Astronom. l. 2. c. lepus: Astypalaea, apud Arthen. l. 9. c. 14. Carpathus, apud Polluc. l. 5. c. 12. s. 1. etc. Sunt et qui timiditatis nomine leporem reum peragentes. propterea prohibitum in sacris volunt. Vide infra in voce Porca. Et certe si a velocitate cursus [orig: cursûs] ea arcessenda, *ou)de\n tw=n o(/ntwn i)some/geqes2 tou/tw| o(/moio/n e)sti pro\s2 dro/mon, ut ait Xen. Gyneget. Nullum est animal par magnitudine lepori, quod eum aequet cursu. Ad quem proin universa eius membra, caput, collum, scapulas, crura, pectus, latera, ilia, coxas, femora, pedes, affabre conformavit Natura: Et quamvis caudam habeat ad cursum minus idoneam, quippe quae ad corpus dirigendum propter brevitatem apta non est, auribus se ad cursum incitat eumque moderatur, quo sine longae illi obtigere [orig: obtigêre] divinitus, quam in rem Vide Voss. de orig. et progr. Idol. l. 3. c. 63. Interim Romanis in epularum delitiis lepores fuere [orig: fuêre]. Et quidem, ut in avibus turdo, in quadrupedibus maioribus apro, sic in minoribus lepori primas tribuit Mart. l. 13. in Xeniis Epigr. 91. cuius Epigraphe Lepus.

Inter aves tudus, si quis me iudice certet,
Inter quadrupedes gloria prima lepus.

Est autem mattea s. mattya, Gr. mattu/a, Aristoph. Athen. Aliis, epularum lautitiae. Et Iuv. Sat. 11. l. 4. v. 138.

Neque vero ubique talis, sed in leporibus maxime sapere existimabantur, cum anteriori parte armi, tum posterori coxae. Mart. iterum l. 7. Epigr. 19. v. 4. cuius Epigraphe in Sanctram.

Ter poscit apri glandulas, quater lumbum
Et utramque coxam leporis, et duos armos.

Nec semper; sed sapidiores ac delicatiores multo, carnes habitae leporum, qui bimestres solum forent aut trimestres vel summum octimestres; praecipue si in montanis essent locis serpyllo ac pulegio pasti. Quo fine et saginabantur in caveis locoque clauso, quod Varronis aetate primum apud Rom. coepisse, docet ex eo Macrob. Sat. l. 2. c. 9. Quod vero pulchritudinem quoque homini conciliare leporinam carnem creditum olim, ut est apud Plin. l. 28. c. 19. Mart. l. 5. Epigr. 5. cuius Epigraphe ad Sextum, et Lamprid. in Alex. Sev. qui leporina quottidie vescebatur, non aliunde ortum iudicat Bochart. quam quia ad leporis nomen alludit lepos, leporis, a quorum isto aliquem lepidum vocamus. Quasi, uti lepidus est, cui multus inest lepos: ita et cui lepus comestus, eo amoribus suis lepidior formosiorque videretur. Nec enim dictorum omnium causae virorum gravium iudicio peti debent: sed subinde eas ab amantium amentiumque nugis arcessere, ratio iubet, Voss. l. cit. c. 66. At, quibus leporina vesci nesas erat, ad voluptatem saltem lepores alebant Britanni, uti discimus ex Sabellico l. 6. Enn. 6. Alterutri ut inservirent fini, capiendi erant; cui capturae, uti et aucupio, Pana praefecerunt [orig: praefecêrunt] s. Faunum Vett. uti videre est apud Prop. l. 3. Eleg. 13. v. 43. et seqq.

Et leporem, quicunque venis, venaberis hospes
Et si forte meo tramite quaeris avem.
Et me Pana tibi comitem de rupe vocato,
Sive petas calamo praemia sive cane.

Ut de pelle pilisque aliquid addam: Vestes leporino pilo facere, tentatum est, inquit Plin. l. 8. c. 55. tactu non perinde molli, ut in cute. Boleslaus vero III. Polon. Rex Palatino cuidam, quod bello contra Russos fugisset, leporis pelle, una [orig: unâ] cum colo et fuso, transmisso,

impatientia ignominiae eum ad suspendium adegit, apud Cromer. l. 6. etc. Hinc Leporaria, i. e. vivaria ferarum muris undique septa, a Fulvio Hirpino primum condita, teste Plin. ita enim vocata olim ex Varrone videmus de re Rust. l. 3. Villaticae pastionis tria sunt genera. Ornithones, Leporaria, Piscinae. Indidem uni ex Ptolemaeis Lagi, s. Leporis nomen, ad posteros quoque transmissum, qui hinc Lagidae appellati etc. Vide plura de hoc animali, apud Plin. ubi supra, Salmas. ad Solin. Gerh. Ioh. Voss. de orig. et progr. Idol. l. 3. c. 54. et seqq. Alios: nec non supra, in verbo Excitare, Hiems, ac infra Muscus.

LEPUS [2] inter sidera relatus, Graecis Astronomis dasu/pous2 dicitur, de quo Germanicus in Arateis, ad tit. Dasypus,

Item, Lepus, sub pedibus Anti-canis et Orionis constitutus est. Hinc dicitur Orionis canem fugere venantis. Nam ut venatorem eum finxerunt [orig: finxêrunt] -ita leporem ei ad pedes fugientem finxerunt [orig: finxêrunt]. Et paulo post, Nonnulli a Mercurio inter astra collocatum dicunt, propter nimiam velocitatem: sive quod inter quadrupedes plus pariat, et quosdam fetus pariat quosdam vero in ventre habeat; sicut Aristot. Philosophus ait, qui de animalium ratione disseruit. Vide Bochart. d. l. ubi inter alia Plin. leporem a dasypode, distinguentem, pluribus refellit: de Lepore vero marino, cuius esu Titus Imp. periit, Voss. de orig. et progr. Idol. l. 4. c. 50.

LEPYDNUS viri nomen, cuius ux. fuit Methymna, Macatei filia. Steph. in *mh/qumna.

LERIA [1] ins. maris Aegaei; cuius incolae Lerii, improbi et mali, unde Prov. Lerii mali, Strabo l. 10. p. 487. et 488. sicut Chius malus. Vide Leros. Item opp. Hisp. Tarrac. quod et Edeta, in regno Valentiae, olim Hedertanorum caput, teste Beuthero, vulgo Liria, ut ex Clusio, et Morali refert Ortel. Ante Herculis Lybici in Hispaniam adventum condita fertur. Ad Turiam fluv. 4. leuc. a Sagunto in Occas. 5. ab ora maris Medit. et sinus [orig: sinûs] Sucronensis. Paveis constat incolis.

LERIA [2] vulgo Laire, Boiorum in Gallia fluv. in Oceanum effluit, et Sigmas Ptol. dicitur, a figura literae C. quam suo cursu lunato refert. Vasconibus Leyra vocatur, Hadr. Vales. in voce Meduli.

LERINA alias Planasia, Tac. Ann. l. 1. c. 3. 5. et l. 2. c. 39. ins. parva maris Gallici, in ora Gall. Narbon. inter Antiponlim 2. leuc. in Austr. et Forum Iulii 5. ad Ort. ubi Lerinense Coenobium praeclarissimum, a S. Honorato fundatum, A. C. 375. Cuius monachos Semipelagianismus invasit, Sec. 6. Vastatum ab Hispanis, A. C. 1635. iterum pulsis, A. C. 1637. S. Honorato Massonio, dicitur et Lerinum et Lerinus. Ipsa et Lero, vulgo les Isles de S. Honorat, et de Lerins, sed Lero maior est Borealis. Vide Moret. Dict. Hist. et in voce Lerinus infra. Plin. l. 3. c. 5.

LERINUS eadem quae Lerina Vide supra Strab. l. 2. p. 123. l. 4. p. 185. Planasia, quod nulli ibi montes exsurgant: Apollinari Sidonio Ins. Plana, ab aequa camporum planitie, dicta est. Ab hac non longe abest Planaria ins. a Corsica 60. mill. pass. ab Ilva Ins. stadiis 90. quam Solinus ac Aethicus Planasiam rectius appellant. Itali Pianosa. Cui cogn. apud Strab. quoque Ins. est, contra Dianium opp. Hisp. Tarrac. Cum Lerone, improprie nomine Stoechadum, a P. Mela haec Ins. comprehenditur, eo quod sint citra ostium Vari, s. citra oram Ligurum Italiae attributorum: cui Lerinus Propior Lerone est. Cum inculta prius ob nimium squalorem et vim animalium venenatorum esset, Honoratus nobilissimum hic [orig: hîc] Monasterium condidit, cui ut et Ins. nomen suum impertitus est, ex Abbate Lerinensi Arelatensis Ep. Unde Ins. Gallis raro Lerin, saepius S. Honore de Lerin, vel l'Isle de S. Honorat dicitur. Circuitu patet 2. mill. pass. puteum vel fontem aquae dulcis habet, plana est et oblonga, miti et salubri gaudens caelo, frumenti, vini, cuniculorum, pinuum, palmarum, olearum, lauri, cupressorum, myrtorum, lentiscorum et genistarum, florum ac herbarum fragantium ferax, pisce marino et fluviatili abundans. Rudera ibi antiqui opp. Vergoani, cuius Plin. meminit. l. 3. c. 6. Hodie in medio ins. Basilica S. Mariae et templum maius S. Honorati: in latere ins. ad Mer. scabris rupibus turris imposita est, qua [orig: quâ] velut arce Monasterium clauditur Ab hac Lero 600. pass. circiter freto Foro-Iuliense dicto, dividitur, ac lerino duplo maior est. Antipoli adversa, de qua vide in voce Lero. Ad Lerinense monaster. in sinu maris inter caput Rubeum Cap Rous, et Caput Galupe Cap Garoppe, pertinent maritima castella, Neapolis la Napole, prius Avenionetum dicta: et interfluente Cyano Siagne, amne torrente ac piscoso, Canoa Canes, olim castellum Marcellinum, post circa A. C. 1132. Castrum Francum nuncupata: in vertice collis Villa vet. nunc Muginum Mogins, et Vallis aurea proxima Antipole Valaurie.

LERMA vulgo quoque Lerma, opp. Hispaniae in Castella vet. cum tit. Duc. ad Arlanzam amnem, 8. leuc. ab Auca in Austr. et 12. a Pincia in Ort. Baudr. Sunt autem Duces hi ex Fam. de Sandoval; quae cum duas praecipuas stirpes complectatur, a duobus fratribus, Gutierio Diazio de Sandoval, et Alphonso Roderico (s. Ruizo ) de la Vega prior Lermensem ramum propagavit. In eo vero inprimis inclaruit Didacus Gomezius de Sandoval, Fernandi Gutierezii et Agnetis de Roxas (unde nomen adsumptum) fil. A. C. 1426. primus Com. de Castrogeriz titulo a Rege Ioh. II. mactatus, ob varia munia gesta et et egregia obsequia praestita. Ex filii eius, minore Petro domini di Bababon defendunt; maior Fernandus in Comitatu Patri successit: Pater Diaci Comesii, qui Marchio de Denia creatus est, A. C. 1484. uti huius fil. Bernhardus Com. de Lerma. Isto genitus est Lud. hoc Franciscus quo genitus Franciscus Gomesius Ducis Lermae axioma domui intulit, A. C. 1599.

Sed neque hic stetit regia clementia; nam nam pro filiorum altero etiam Ducis Uzeda; altero March. de Belmonte; pro nepote autem Ducis de Cea tituli accessere [orig: accessêre]. fuit is Franciscus de Sandoval et Roxas Dux de Cea, qui uxorem habuit Feliciam Henriciam (genitam Ludovico Henriquez de Cabrera, Admirallo Castellae, Duc. de Medina de Rio secco ) atque ex ea suscepit, Christophorum de Sandoval et Roxas (nat. A. C. 1615.) ac Marianam de Sandoval et Roxas, Duces de Lerma, Uzeda et Cea Vide Phil. Iac. Spener. theatr. Parte II. p. 8. Historia Francisci Gomezi Lermae Ducis, sub Phil. III. Hisp. Rege summum in aula dignitatis culmen adepti, sed tandem, cum Roderici Calderonis supplicio, quid capiti suo impenderet, edoctus, Romam secessisset, in Cardinalium numerum allecti, nota est; attigit illam quoque Barclaius Argen. sub nomine Procerum in aula Hippophili primi. Addam saltem pauca haec, ex auctore Anon. Hist. Orbis Terr. Parte 2. c. 1. Sub Phil. III. summam rerum tenuit Don Franciscus Sandoval March. de Denia ac post Dux et Card. de Lerma; sed a Phil IV. A. C. 1621. loco motus, una cum filiis, Duce Ussedano, qui Secretarius Regius fuerat et Com. de Saldanna, officio supremi in Regia Hipparchi functo: Quam fortunam etiam una cum supplicio capitis ante A. C. 1619. expertus fuerat, proximus a Lermio Comes de Olinda et Septem Ecclesiarum Marchio Rodericus Calderon, qui ex humillima conditione ad summos honores Lermiae auspiciis emerserat: quo de videnda Histoire des Favoris p. 261. et Brachel l. 1. p. 54. Lermaeo in Regis gratia successit Casparus Guzmannus Com. de Olivarez, cuius fortunam utramque enarrat Ferr. Pallavicinus Opp. sel.

LERNA lacus in agro Argivo, Herculis labore notissimus, qui in eo Hydram Lernaeam dicitur interemisse; vicinae omni reg. Adeo infestam, ut locum fecerit Proverbio *le/rnh kakw=n, de malis multis in unum congestis. Locus fabulae factus est, quod Hercules paludem hanc, accolis noxiam, exsiccavit. Hinc Lernaeus. Virg. Aen. l. 8. v. 300.

*le/rnhs2 baqu\n leimw=na, dixit Aeschyl. unde Pind. Schol. *(h ga\r *le/rna kata men/ tinas2 krh/nh, kata de/ tinas2 loxmw=des2 xwri/on. Est et fluv. eiusdem nominis, opp. item Laconicae mediterr. Phonea Sophiano. Nigto autem Petrina dicitur. Aliis est opp. Argiae, ad quod plaus et fluv. imo et fons Amymonius, Hydrae fabulis inclitus, in intimo recessu sinus [orig: sinûs] Argolici. Nic. Lloyd. Plin. l. 4. c. 5. P. Mela l. 2. c. 3.

LERO Ins. parva Gall. in ora Prov. Lerinae fere adiacens, ab ea tenui freto, le Frioul, separato; Strab. teste, l. 4. p. 185. a Lerone heroe dicta est, cui ibi sacellum olim: Hadr. Vales. una cum Lerino ins. a Gr. lh=ros2, quod rem futilem denotat, nulliusque momenti. Monasterium olim habuit Margarithae Virg. et Martyris tit. illustre, a quo nunc Ins. S. Margarithae l'Isle de S. Marguerite dicitur. Eam Monachorum Lerinensium eremum ac secretum exstitisse aiunt, ibique Impp. Rom. validas exstruxisse munititiones, quarum vestigia supersint: quae Massonus horrea suisse ad condendum salem, et abesse a continente 2. mill. ait. Qua [orig: Quâ] ad Sept. vergit, terramque prospectat, portum habet tutum, hincque non longe fonticulum aquae dulcis: oblonga est et frumenti cuniculorumque fertilis, in litore parumper attollitur, circuituque 4. mill. colligit. Inter oram Prov. ad Bor. et Lerinam ad Austr. Praeter duas Ins. in Sinu illo maris inter caput Rubeum et Galupe, sunt duae aliae Ins. parvulae ac saxosae Translero, forte la Formigue vulgo, et Ins. S. Ferreoli, quibus adde Graniliam la Grenille Antipoli adversam, ex tabb. Chorogr. Prov. quae omnes, ut Antipoli et Nicaeae Massiliensium oppidis proximae erant. Massiliensibus olim paruere [orig: paruêre]: nunc ad Grassensem dioec. pertinent, et a mai. ins. Lerone, Insulae S. Margarithae appellantur in his veterrima Monasteria, ab Honorato, Minervio, Castore et Ioviano, qui fioruere [orig: fioruêre] sub Honorio Aug. condita esse, refert Prosper. in Chron. vide Hadr. Vales. Not Gall. Plin. l. 3. c. 5. l. 4. c. 12. et l. 5. c. 31.

LEROS quae et Leria, ins. in Icario mari, cum urbe cogn. Episcopal. sub Archiep. rhodiensi; aloe, quae ibi nascitur, clara. Strabo l. 10. p. 488. et 489. l. 14. p. 635. a Delo 65. mill. pass. in Ort. Circuitus 20. Lero. Pop. Lerii, qui olim corruptissimis moribus fuisse perhibentur. Hinc illud Phocylidis *le/rioi kakoi\, ou)x o( meo\ o( de\ ou)\, pa/ntes2 de\ plh\n *patrokle/ous2. Leri mali, non quidem unus, alter vero minime, sed universi, excepto Patrocle. Vide Maginum Geogr. Nic. Lloyd. herod. l. 5. c. 124.

LERTIUS vulgo le Lers, fluv. Galliae Narb. in Occitania, Mirapincum rigat, dein in Alburacim se exonerat, et cum ipso in Garumnam fluv. Lertius autem minor, paulo infra Tolosam in Garumnam cadit. Areia [orig: Areiâ] vel Aregia [orig: Aregiâ] amne in Garcumnam deferri scribit hadr. Vales. Not. Galliae, in voce Apamiae.

LESBOS ins. maris Aegaei, ante Assum prom. Troadis Lesbia Plauto in Merc. Aet 3. Sc. 4. v. 62. Metelin hodie. Olim universa Troadis imperium obtinuit. Ambitus eius stadiorum 100. supra 1000. a Borea in Austr. protensa, quingenta sexaginta stadia longitudinis habens; feraci agro, et multa [orig: multâ] materia [orig: materiâ] ad classes conficiendas idonea [orig: idoneâ]. Baudr. versus oram Troadis est et Mysiae mai. 12. mill. ab Asso prom. in Austr. Metellino Italis, ab urbe eius prim. Mitylene alias dicta, in parte Or. Circuitus est 130. mill. circiter, ex Thoma Porcaccio, 50. mill. a Chio in Sept. 10. a Lemno in Austr. 150. circiter a Delo in Bor. Portus habet duos capacissimos Geremia et Caloni. Venetis erepta est a Mahum. II. Huic ins. ortum suum debent Pittacus, unus ex septem Graeciae sasapientibus; Alcaeus poeta et Antimenides eius frater, vir ad arma tractanda natus: Hic [orig: Hîc] quoque nati sunt Theophrastus et Fania,

philosophi peripatetici, amici intimi Aristotelis: Musrcus quoque Arion et Terpander cum Sappho fermina. Ioh. Matal. Metell. Huc relegata a Nicephoro Patritio Irene est, A. C. 801. ubi maerore contabuit. Sic dicta a primaria urbe Archiepiscopal. quae et in ea potentissima fuit, sive a Lesbo Iapeti fil. qui in eam ins. navigavit. ut autem eruatur Lesbi etymon, sciendum est, veteres meminisse septem maiorum insularum in mari mediterraneo. In quarum dimensione, quamvis parum sibi constent, tamen in eo conveniunt, quod Lesbon semper censent septimo loco, Scylax scilicet, Alexius Comicus apud Eustathium, Auctor. l. de Mundo c. 3. ubi de maioribus insulis, Apuleius, Timaeus apud Strab. l. 14. Diod. Sic. l. 5. Inde suspicatur Bochart. Lesbum ins. Esbuith et contracte Esbu; i. e. septima, dictam esse a Phoenicibus, voce deflexa [orig: deflexâ] ex hebraea [gap: Hebrew word(s)] hassebiith. Ex quo factum, ut praefixo Lamed [gap: Hebrew word(s)] Lesbus diceretur urbs ins. metropolis, i. e. ad septimam, supple insulam. Qua nominum forma nihil frequentius apud Poenos, sic Ad septem aras, Ad septem fraires, etc.

Dionys. v. 537. Hinc Lesbius, ut Lesbia vina, Strabo l. 13. p. 57. Horat. Epod. Ode 9. v. 34. Item Lesbous, ut Lesboum barbiton, apud eund. Carm. l. 1. Ode 1. v. 34. A Lesbiis ortum est adagium apud Arist. l. 5. Moral. quod est Lesbia regula, cum ratio ad factum, non factum ad rationem, vel lex ad mores, non mores ad legem accommodantur. Lesbii inter alias turpitudinis notas, hanc contraxerunt [orig: contraxêrunt], quod fallationis, et irrumationis primi auctores feruntur; unde Graece *lesbia/zein apud Aristoph. pro polluere. Divinandi tamen arte pollebant: quapropter apud Plutarch. hoc adagium legitur Lesbius Prylis, nam Prylis Mercurii fil. fuisse traditur divinandi peritissimus. Lesbii etiam cantores celebres fuisse dicuntur, qui accersiti Lacedaemonem, cives tumultuantes suavitate cantus [orig: cantûs] ad concordiam revocabant: Unde ortum proverbium apud Suid. et Zenod. Post Lesbium cantorem, cum aliquem non primas, sed secundas tenere debere significamus. Soli fertilitate, et veni generositate inter alia praestans ins. nec non puellarum formositate. Plin. l. 5. c. 3 1. Tac. Ann. l. 2. c. 34. et l. 6. c. 3. P. Mela. l. 2. c. 7. Strabo l. 2. p. 124. l. 13. p. 581. Herod. l. 1. c. 160. Luc. Civ. Bell. l. 5. v. 725. 744. l. 8. v. 40. 108. 123. 131. 135. 139. 144. 204 587. 640. Ovid. Amor. l. 2. Eleg. 28. v. 26. Idem Heriod. Ep. 15. Sappho Phaoni. v. 52. Idem Met. l. 2. v. 592.

LESCHAE Gr. le/xai, dicebantur Athenis conventicula et collocutiones frivolae, ad quas antiquitus Graeci otiosi convenire solebant, ut et ipsa loca, in quibus conveniebant. Etant autem ea plerumque tonstrinae, unde *kouriakh\ lalia\ prov. et inprimis fabrorum ferrariorum officinae. Ut indigiat Hesiod. in Erg.

*pa\r d' i)/qi xa/lkeion qw=kon, kai\ e)p' a)le)a le/xhn,
Praeteri autem aeneam sedem, et calidam tabernam.

Ubi per xa/lkeion qw=kon intelligit, verba sunt Lamb. Barlaei, officinas ferrarias, in quas antiquitus in Graecia pauperiores ac otiosi solebant convenire, ad collocutiones frivolas, sicut apud Rom. in tonstrinis. Nec obstat Eustathius. Od. s cum le/xhn definit dhmo/sion a)qu/rwton oi)khma, publicam ianuis carentem domum: *to\ palaio\n ga\r ta\ xalkei=a kai\ pa/nta ta\ e)rgasth/ria ta\ pu=r e)/xonta a)/qwra h)=n. a(\ kai\ le/xas2 e)k loun. Olimenim officinae fabrorum ceteraeque circa ignem occupatae foribus carebant, quas etiam leschas vacavere [orig: vacavêre], Schol. Hesiodi. Canterus l. 5. c. 23. apud praefatum Barlaeum, dicit Leschas primitus fuisse conventicula Philosophorum: dein quia inter ipsos plerumque de rebus levissimis agitabatur, factum esse, ut mendicorum conventus etiam hoc nomine vocarentur: atque inde etiam ipsae nugae le/xai dictae sint. Quorum id, quod de mendicis ait, confirmatur proverbio gr. ei( e)n tw=| xalkei=w| kai\ th=| le/xh|. Erant haec loca consecrata apollini, qui proin lexhko/rios2 Suid. vel potius lexhno/rios2 Meurs. appellatus est: forte ideo, quia confabulationes hae de die, et aliquando in sole fiebant. Earum meminit quoque Hom. Odyss. loc. cit.

*ou)de\ qe/leis2 e(/ndein xalkh/i+on ei)s2 do/mon e)lqw\n,
*he)/ pou ei)s2 le/xhn.

Franc. Rossaeus Archaeol. Att. l. 6. c. 1. Vide quoque Bon. Vulcan. ad Callimach. Ioh. Meurs. Comm. ad Lycophron. ubi le/xas2 duplices, pauperum, in fabrorum officinis, et divitum, in partibus aedium secretioribus; proprie vero sic dicta, loca aprica, in quae commentandi causa [orig: causâ] convenerint philosophi, eaque Apollini consecrata fuisse. docet etc. adde quae infra in voce Libertas. it ubi de Tabernis.

LESCHASSERIUS Iacobus Auctor consultationis, de controversia inter Paulum V. et Remp. Venetam, modum restituendi canonum codicem antiquum, Chalcedonensis Conc. beneficio, expiscatus est. Gerh. von Mastricht Hist. Furis Eccl. n. 42.

LESCHENORIUS cogn. Apollinis. Hic enim uti Pythius, respectu eorum, qui discere incipiebant; Delius et Phaneus, respectu eorum, quibus allucescebat veritatis aliquid; Ismonius, porro scientium iam respectu. sic Leschenorius dictus est, eorum ratione, qui iam utebantur scientia ac inter se disputabant et philosophabantur, Plutarch. l. de *ei). Vide supra ubi de Vett. Leschis.

LESCHES Lesbius, poeta Graecus, Olymp. 30. Auctor. parvae Iliadis, cuius versus aliquot citant interpretes Graeci, dicentes, et Pindarum illo non raro usum esse. Euseb. in Chron. Voss. de poetis gr. c. 3.

LESCOTUS Petrus Clanius Parisiensis, Mathematicis artibus totum se dedit, sub P. Postello ac pingendi artem excoluit, sed architecturae inprimis gloria [orig: gloriâ] inclitus, varia stupenda aedificia, Luparam praecipue magnificentissimum Regum Palatium, exstruxit. Obiit A. C. 1578. Aet. suae climacterico. Thuan. Hist.

LESCUS [1] I. post Vendae Mortem, ac constitutum duodecim Palatinorum regimen quartae Poloniae Ducum, quae Lescidarum dicta est, Dynastiae auctor: Etiam Primislaus dictus est, et ob insigne, quo Hungaros ac Moravos in insidias praecipitavit, stratagema inclaruit. Vide Reusner. Genealogic. Alex. Gaguin. Helvicum in Chronol. Cromerum Hist. Pol. l. 2. etc. Floruit A. C. 760. Ei successit.

LESCUS [2] II. qui fraudem Lesci, stratis in sabulo ferreis stylis, Principatum in certamine inique ad se pertrahere conati, deprehendit. Hunc excepit.

LESCUS [3] III. qui variis in locis rem egregie gessit. Pater praeter Popielum saccessorem legitime natum, 20. filiorum ex concubinis, inter quos provincias intra Poloniam, Bohemiam, Albim, Balticum mare ac Vistulam sitas distribuit. Floruit sub finem Sec. 8. Post Obitum filii eius Popieli II. a muribus corrosi, quinta Dynastia Poloniae Ducum, Piastea incepit, auctore Piasto, qui rerum potitus est A. C. 842. Vide Cromer. l. praef. Laetum Comp. Hist. Univ. etc.

LESCUS [4] IV. fil. Ziemoviti, quietis et otii, quam belli, amantior, Patri successit A. C. 892. Bellum heneticum, Pomeranicum, Cassubium aliaque a patre inchoata deseruit. Alii puerum a patre relictum memorant, unde paterna coepta prosequendi occasio perierit. Nonnulli ab Henr. Aucupe victum, et adversus ipsum Marchias Misnensem ac Brandeburgensem constitutas, memorant. Obiit A. C. 913. Successit Ziemomissus fil. Vide praeter Cromer. supra laudat. Phil. Iac. Spener. Sylloge Geneal. Hist. in Fam. Piastea.

LESCUS [5] V. cogn. Albus, fil. Casimiri, ex Helena Belzensi, post patrem A. C. 1194. Exstinctum, principatum gessit sub tutela matris, et Fulconis Ep. Cracoviensis cura: quos Micislaus patruus saepe promissis decepit, ut aliquoties summam rerum ad se pertraheret, sed victus ad Mozgaviam. filio amisso; saucius aegre fuga [orig: fugâ] sibi consuluit, A. C. 1199. Inde Valdislaus cogn. Lasconogus, alter Micislai fil. post patris fata, aliquandiu regimen invasit: Henr. quoque cogn. Barbatus, vel Sapiens, adversus Lescum A. C. 1225. vocatus, ab eo patris loco cultus est, Tandem Lescus in blnco a Suantopulco Duce Pomerelliae oppressus, A. C. 1227. cumque fugeret, capite ab eo truncatus, fil. reliquit Boleslaum, cogn. pudicum. Vide Helvic. Chron. Cromer. l. 7. etc. Insignis eius de Russis et Romano Ulodomiriensi Duce victoria fuit, A. C. 1205.

LESCUS [6] VI. cogn. Niger, ptius Dux Siradiensis fil. Casimiri Lenciciae et Cuiaviae Ducis, ex Boleslai cogn. pudici, de quo supra adoptione Poloniae Princeps, Leonem Ducem Russorum, qui Leopolim condidit, ob incursiones in Poloniam factas, duplici clade affecit, A. C. 1280. Lithuanos praeda [orig: praedâ] onustos confirmatus, ut aiunt, visione Michaelis Archangeli vicit, spolia ademit, et Lublini ex iis templum S. Michaeli erexit, A. C. 1282. Iazyges excidit, in Polonia Henr. Vratislaviensem, et Conradum Mazovium patruelem, a rebellibus subditis Ducem electum, adiutus a Lud. Hungariae Rege ad Rabam fluv. superavit, A. C. 1285. Cracoviae regimen Teutonibus ob fidem servatam contulit: a Tartaris vehementer infestatus, qui inter alia A. C. 1288. unum et 20. mill. innuptarum puellarum abduxere [orig: abduxêre], et alio contra aemulos praelio inferior, maerore animi Exstinctus est A. C. 1289. Post cuius Obitum Gryphina Russica, vidua eius, Wenceslao Bohemo Cracoviam tradidit. Sequutum est interregnum 6. Annorum, donec Primislaus Pozuaniensis eligeretur, A. C. 1295. qui nomen Regium a maioribus per 215. Annos intermissum, resumpsit. Vide Mart. Cromer. Hist. l. 10. et 11. Phil. Iac. Spener. Sylloge Geneal. Hist. in Fam. Piastea etc.

LESEM urbs in tribu Aser, in possessione vero Dan. Exod. c. 28. v. 19. Ios. c. 19. v. 47. quae et Lais et Dan. dicitur. Haec ea putatur a plerisque, quae tandem a Phil. Tetrarcho senioris Herodis filio in honorem Tiberii Caesaris Phil. appellata, Bellina vulgo.

LESERA mons Occitaniae, Cemeni pars, inter Gabalos et Arecomicos. Mont de Losere vulgo, 6. leuc circiter ab Anderito in Afr. 8. ab Uceria in Caec. Vide Lesura.

LESINA urbec. Capitanatae, Episcopal. sub Archiep. Benevent. iuxta lacum cogn. vix 3. mill. ab ora Sinus [orig: Sinûs] Veneti. 22. mill. pass. a Manfredonia in Caec. vulgo quoque Lesina.

de LESNO [1] Andreas Palatinides Brestensis Cuiaviensis, vixit in Acad. Basiliensi, A. C. 1601. ubi oratione insigni, de Causis Remp. conservantibus facundiam et eruditionem suam omnibus probavit.

de LESNO [2] Raphael praetor Radzeioviensis, qui Andream Prasmovium Seniorem VII. Ministrorum, secundum Tigurinorum morem docentem tuebatur, gravi oratione ad Regem in Comittis habita [orig: habitâ], A. c. 1552. liberrime in mores Praesulum invectus est.

de LESNO [3] Raphael Palatinus Belzensis. non tantum ditiones suas, sed portas, atria, templa, animumque fratribus e Bohemia pulsis, circa A. C. 1628. aperuit: Lesna [orig: Lesnâ] atque Vlodavia [orig: Vlodaviâ] refugii loco illis designatis. Obiit A. C. 1636. Aet. 59. ipso Rege funeri eius illacrymante, et dicente, gemmam Senatus [orig: Senatûs] nostri amisimus.

de LESNO [4] Venceslaus Polonus, intrepidus veritatis promotor, intercessit apud sigismumdum Imp. pro Husso in carcerem Constantiae detruso, A. C. 1414.

LESNOVIA vulgo Lesnow, opp. volhiniae sup. Aliquot mill. pass. a Berestecia in Ort. 15. a Luceoria in Mer. versus Russiam nigram. Ibi A. C. 1651. mense Iunio Casimirus Rex Cosaccos et Tartaros maxima [orig: maximâ] clade affecit, 30000. eorum caesis.