CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LETIA fluv. Belgii, per silvam Arduennam, in Mosam influit; Lesche vulgo, aliter Laeti, unde Leticae terrae in l. 9. Cod. Theodos. de Censitor. quarum ratione Laeti erant obnoxii servitio militari, unde feudorum apud Francos originem fluxisse, opinantur quidam: Fuere autem Leti, populi Septentrionales, qui cum Francis aliisque narionibus barbaris in Gallias et Germaniam irrumpentes, ibi tandem Impp. concessu sedes fixere [orig: fixêre], acceptis ad excolendum agris, ita ut delectibus et servitio militari obnoxii essent. Ex Eumenio quippe et Panegyrico, dicto Constantio Caesari, constat, arva iacentia et praedia in Gallia, Francis Letis populisque aliis barbaris, excolenda data, unde eruebantur postmodum militum cohortes, quae a blocorum, in quibus domicilium fixerant, denominatione appellationem sortiebantm, adiecto Letorum velut praenomine. Sic in Not. Imp. passim occurrunt, Leti Batavi, Nemetacenses, Teutoniciani etc. Quod vero maxime in Gallis habitarent, e)/qnos2 *galatiko\n, Gens Gallica dicuntur Zozimo. Sed et inde Armoricam prov. Letaviam dictam esse auctor est Camden. quod in ea potissimum consederint. Vide plura de iis apud C. du Fresne in Gloss. et quos ille laudat, Hadr. Vales. ad Amm. Marcell. l. 16. c. 20. ac Iacobum Gothofredum ad l. 12. Cod. Theodos. de Veteranis, ut et in voce Laeti.

LETOA Libyci maris ins. prope Cretam. Ptol. Baudr. Ins. patva Cretae, in ora Austr. Quibusdam est Gaiduroguisa, e regione Hierapytnae. Aliis Christiana, quae et Cufognissa, Ins. cum 3. minor. adiacentibus, vix 5. mill. ab ora Mer. versus prom. Xacro.

LETRUMUM vulgo Letrum, oppid. Connaciae. ad Sineum fluv. ubi lacum Alyne efficit, in limite Rossiae. 2. mill. pass. a Roscomia in Occ. Caput Com. cogn. Letrum Countie. qui prope Ultoniam, a qua fluv. Aquanigra [orig: Aquanigrâ] separatur. In Hibernia.

LETTERANUM LETTERUM vulgo Lettere, urbec. Principatus [orig: Principatûs] citer. in colle, inter Noceram ad Ort. et Stabias ad Occ. Vix 3. a litore mill. uri et a conf, Terrae Laboris Episcopal. sub Archiep. Amalphitano.

LETTIA Livoniae pars: ubi Riga Kokenhusen, Wenden Wolmar et tota dioec. Rigensis. Ioh. Matal. Metell. Vide Litlandia.

LETUS Liguriae mons. Liv. l. 41. c. 18. et Val. Max. de Ominibus, c. 5. arduus et valde difficilis. Alpi del Pelegrino. s. monte S. Pelegrino, Leandro. In dit. Lucensi, in Carferoniana 25. mill. pass. a Luca in Bor. 35. a Mutina in Austr. ut et a Rhegio Lepidi.

LEVA LEIVA nomen Fam. in Hisp. illustris: in qua Ioh. Martinus de Leiva, muneribus sub Aphonso ultimo Rege gestis inclitus floruit circa A. C. 1330. pater Sancii Martini Dn. de Leiva, et Valdeiscar, cogn. Brachii Ferrei, celebris belli Ducis et officiis bellicis Eduardi III. Angliae Regis filiam uxorem promeriti. Isto genitus est Ioh. Martinus I. Martinez, pater Latronis, avus Ioh. in cuius filiis arbor in ramos abiit. Primogenitus enim Sancius Martinez caput domus [orig: domûs] remansit, pater alterius Sancii Proregis Navarrae, qui tres inprimis filios genuit, alphonsum. Petrum et Sancium, quorum quivis liberos sustulit; in prioris vero liberis continuato Familiae principatu. Alter Ioh. fil. Antonius, celeberrimus belli Dux et Hispaniae Fabius Maximus, ab Imp. Car. V. de quo optime meritus erat, principatum de Asculi et March. de Atela A. C. 1530. obtinuit, cui successit fil. Lud. Pater Antonii, Francisci et Ioh. a quorum illo Principes propagati sunt: ab his alii, gentile fere nomine contenti. Priori vero in linea, cuius caput Sancius fuit Martinez praefatus, Sancius Martinus III. uxorem sibi iunxit Leonoram de Mendoza (filiam Garsiae Hurtadi de Mendoza Dn. de la Corzana ) atque ex ea suscepit Alphonsum de Leiva, Dn. de Leiva; patrem ex Mariana de la Cerda (filia Laurentii Suarezii de Mendoza Com. de Corunna, Defuncti A. C. 1583. ac Catharinae de la Cerda ) Sancii de Leiva Com. de Bannos (cui nupsit Maria de Mendoza, filia Moscen. Rubini de Bracamonte ) Domini domus [orig: domûs] de Leyva s. Leva. Phil. Iac. Spener. Theatr. Parte 2. p. 58.

LEVACI pop. Belgii, Nerviorum clientes, quorum opp. Leew, quasi Levacum, in Brabantia, a Lovanio 4. leuc. in Ort. Licet Marlianus ipsos Lovanienses interpretetur. Baudr. Atrebatum pars Bor. ubi nunc pars Artesiae, versus Bethuniam, Basseam, Fanum s. Venantii et Armentarram. Ex Sans.

LEVANA Dea, quae pueris praeerat de terra levandis, S. Augustinus. Nati enim infantes humi abiciebantur, Plin. praef. ad l. 7. Suet. Aug. c. 5. etc. Erat autem hoc munus obstetricum, nudos in terra pueros locare: quos dein patres humo levabant. Imo non legitimus habebatur infans, nisi pater praesens, vel eo absente, procurator pro eo, infantem terra [orig: terrâ] levasset [orig: levâsset] sinuique imposuisset. Unde tollere infantem, est suum agnoscere. Levanae addit Varro Pilumnum quoque et Picumnum, coniugales Deos. Vide Thom. Dempster. Paralip. in Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 2. c. 19.

LEVANTES et CUBANTES in Statuto de Decimis Saladin. apud Rigordum A. C 1188. Gallis Levians et couchans? dicuntur, qui alias Mansionarii, s. Manentes, in dominorum praediis sedem fixere [orig: fixêre], iis obnoxii oppositi Albanis, de quibus supra. At Levari supra Chrorum, dicitur in Eccl. Rom. Canonicus, qui ad altiora Chori subsellia, quae formas vocant, admittitur. Vide C. du Fresne in Gloss. Eccl. Ludg. Statuta c. 16. laudantem. De ritu vero Levandi in altum manus, ut quaedam addem, fuit is habitus s. gestus orantium et supplicantium, ut docet Pollux l. 1. iam autiquissimis temporibus unde Moses. Exod. c. 9. v. 29. Egressus hac civitate expandero manus means ad Iehovam:

i. e. precabor. Exod. c. 9. v. 29. denique, quum attollebat Manum suam ut praevalerent Israelitae c. 17. v. 11. Similiter Camillus, dicitur manus ad caelum tollens ita precatus esse, Liv. l. 5. c. 21. Et pater Anchises, apud Virg. Aen. l. 3. v. 263.

A quo ritu non abludit alius, nunc ut plurimum usitatus, tum precamur iunctis manibus. Uti enim in priore, auxilium caelitus exspectandum esse innuimus, sic in posteriore nos demittimus ac humiliamus, quasi ligatis manibus sistimusque nos captivos coram Maiestate divina. Utrique manus prius adluebant, velut illas puras extensuri, iuxta praeceptum Apostoli 1. Tim. c. 2. v. 8. etc. quam in rem Vide plura apud Ritterschusium Not. ad Salvian. l. 1. et Lect. Sacr. l. 5. c. 10. Ioh. Pricaeum in 1. Tim. l. c. A. Rivet. Exercit. ad Exod. c. 9. v. 29. Alios. ut et infra, ubi de Manus ad caelos tollendi ritu. At singulariter manum levare ad Deum, iurantis est gestus, Gen. c. 14. v. 22. et Apoc. c. 10. v, 6. Vide A. Rivet, ibid.

LEUCA [1] Salentinorum urbs, Episcopal. sub Archiep. Hydruntino, apud Iaygium prom. 19. mill. pass. ab Hydrunto. Lucan. Civ. Bell. l. 5. v. 376.

Item opp. Ioniae, medium inter Cumas et Clazomenas, apud Hermium fluv. Strab. P. Mela. Item urbs Cypri Episcopal. Lib. Conc. Ins. item Cretica contra Cydoniam. Plin. l. 5. c. 32. Ins. Indiae intra Gangem. Ptol. Et Argivorum opp. Polybio. Strab. l. 6. p. 281. l. 14. p. 646. Liv. l. 26. c. 6. l. 33. c. 35.

LEUCA [2] viae spatium apud Gallos, Hier. et Frodoardo: Leuga Amm. Marcell. et Iornandi: Leuva Nithardo: et Lega Lelando: secundum Thierrium a Gr. leukh\, i. e. candida, quod locorum intervalla candidis quondam lapidibus designarentur. Et Galli quidem Romano more, lapidibus hinc inde positis distinxere [orig: distinxêre] itinera. candidos autem illos necessario fuisse non legitur: unde a Britannis, quorum lingua cum vet. Gallica multum habebat commercii, Leach, i. e. lapis, potest vox originem esse sortita. Constitit olim ex 1500. passibus, teste Amm. Marcell. l. 16. c. 9. ubi de Iuliano Caes. in Gallis militante loquitur, et Iornande c. 16. de reb. Goth. Ex 2000. dein, apud Ingolphum, Lyran. in Daniel. etc. quae vulgaris atque hodierna apud Gallos aestimatio est. Pro mille passibus, sub Normannorum ingressu, in Anglia vox sumpta est, cuius incolae per leucas quoque spatia numerabant. Pro 3000. apud nautas huius regni, marina sic itinera metientes. Hispanicam leucam 34. stadiis i. e. mill. Germanico 4000. passuum quidam metivutur. Sed Hunterus Cosmogr. l. 1. sic habet:

Quatuor ex granis digitus formabitur unus,
Est quater in palmo digitus, quater in pede palmus:
Quinque pedes passum faciunt, passus quoque centum
Quinque et viceni stadium dant, sed miliare
Octo dabant stadia, et duplatum dat tibi leucam.

Pro situ Monasterii, cum spatio in circuitu, pura plus minus unius leucae vel mill. pass insigniori iurisdictione privilegiisque donato, nonnumquam quoque vox sumitur, Gall. Bandlique. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

LEUCA-ORE Ptol. i. e. Albi montes, in Creta sunt, teste Plin. Madara, et Spachia Bellonio. Monti di Sfachia, Baudr. ab opp. cogn. In parte Occ. Ins.

LEUCARUM Camd. Loghor, opp. Albionis in Walliae ora Mer. Ant. Silurum alias. In Comitat. Glamorganensi, ad amnem Loghor. 4. mill Angl. ab eius ostiis in Ort. 10. ab ostio Tobii in Ort. 8. a Nido in Occ. 30. ab Isca Silurum etiam in Occ.

LEUCAS et LEUCADIA Plin. et P. Melae l. 2. c. 3. Leucate Virg. Aen. l. 3. v. 274. et l. 8. v. 677. Leucates Strab. l. 10. p. 452. et 456. Neritis etiam Plin. l. 4. c. 1. ins. maris Ionii, orae Epiri occiduae adeo vicina, ut continenti iuncta videatur, (cum urbe cogn. Episcopal. sub Archiep. Naupactensi, quae Neritos Strab. Neritum Plin.) media inter Acroceraunia, et Peloponnesum 87. mill. pass. ab Actio 30. in Mer. cuius urbs caput Acarnaniae, teste Liv. l. 33. c. 1. Baudr. Acarnaniae fere adiacet, ei ponte iuncta. Urbem habet cogn. et permunitam, versus Ort. Ins. Venetis a Mahumete II. erepta est. S. Maura hodie incolis, Sainte Maure Gallis dicitur, sedes praefecti Turcatum, mons vero et prom. Leucata, et Leucates. Ovid. Met. l. 15. v. 289.

Leu cada continuam veteres habuere [orig: habuêre] coloni,
Nunc freta circumeunt. --- --

Ductor erat cunctis audax Antonius armis,
Iam tum civili meditatus Leucada bello.

--- -- Quantum non Leucade, quantum
Thessaliae campis Octavius abstulit udo.

--- -. Sic Ambracii per litora ponti,
Nauticus in remis iuvenum mostrante magistro
Fit sonus, inque vicem contra percussa reclamat
Terra, salutatus cum Leucada pandit Apollo.

Item Leucas civ. Phoeniciae. Steph. Nic. Lloyd. Curt. Suppl. l. 1. c. 7. et 14. Herod. in vita Hom. c. 6. Ovid. Heroid. Ep. 15. v. 84. et 191. Salmas Leucas fuit opp. Plin. l. 4. c. 1. Leucadia ins. idem l. 30. c. 8. Leucates mons s. prom. idem ad quod opp. positum. Fuit autem Leucas prius Nericon dicta, quae cum a mari longius esset remota, postea translata est, ad illud fretum manufactum et Leucas appellata, ut habet Strabo l. 2. p. 105. et l. 7. p. 322. Scylax vero *)epileukadi/ous2 prius appellatam, et mare ad eam, perfosso Isthmo, in quo erat sita, unde et portus Urbs ipsa facta ductum, refert. Sic, quae prius penins. erat, Ins. evasit usque ad utriusque huius aetatem, postea congeriem arenarum ventis arcumulantibus, reddita est continenti, cui abscissa fuerat et iterum penins. facta etc. Salmas. ad Solin. p. 715. Hodieque Leucada Graecis, arcem vero, S. Maura dici, ubi Monasterium cognomine olim, cum sub Venetis ins. adhuc esset, adnotat Iac. Spon. Itin. Parte 1. p. 134.

LEUCASPIS unus ex comitibus Aeneae, natione Lycius, una cum Oronte in Tyrrheno mari submersus. Virg. Aen. l. 6. v. 334. Item Libyae Nomi portus. Ptol.

LEUCATA prope stagnum cogn. et Salsulas artem. Urbs munita Occitaniae, haud procul a Comit. Ruscinonensi: a Serbellone Duce Hisp. frustra obsessa, A. C. 1637, victis hisce eodem Anno. Arx nunc destructa. Hadr. Vales. castrum est natura [orig: naturâ] et atte munitum, Gall. Leucate, Hisp. la Leocata: et prom. ad mare figura penins. referens. Quippe ab Ortu et Mer. mari eingitur, ab Occ. stagno, quod incolae stagnum Leucatae, Hispani stagnum Salsularum vocant, quia inter utrumque castellum iacet. prom. huius caput Sept. qua [orig: quâ] Franciam spectat, in fronte habet 1500. pass. difficilique ob rupem est aditu. In Monte arx et vicus cogn. est, in quo fons, templum et mola. Arcis praesidio cisterna, propter rupis ariditatem, fontis instar est. Nomen forte a Massiliensibus loco datum est: Nam est in Caria litus Leuca, et in Acarnania Leucadium litus ac prom. Leucates, vide infra, dein sinus, ac Leucadia penins. est. Plin. et Mela Ex saxorum candore nominis origo, teste Servio. Vide Leocata.

LEUCATES prom. Acarnaniae: Capo di Santa Maura. Virg. Aen. l. 3. v. 274.

Mox et Leucatae nimbosa cacumina montis,
Et formidatus nautis aperitur Apollo.

LEUCE ins. Ponti exigua, Borysthenis ostio obiecta, vide Achillea. Baudr. Ins. parva Cretae, in ora Bor. nunc S. Theodoro, cum arce in monte satis munita cogn. quae prima expugnata fuit a Turcis, A. C. 1645. 8. mill. a Cydone in Occ. vix 1. aut altero mill. ab ora Cretae. Plin. l. 4. c. 12. et 13. Strab. l. 2. p. 125.

LEUCHTENBERGA Germ. Leuchtenberg, castrum est Germ. cum territorio satis amplo, in aditu Silvae Bohemicae, haud procul Naburgo, sub proprio olim Principe, qui unus ex quatuor praecipuis Imperii Landgraviis s. Comitibus limitaneis, arcem quoque et opp. Pfreimbt tenebat, feudi iure, a Bavariae Duce; Wernbergum item castrum ac regiunculam Franconiae, ab Ep. Herbipolitano. Iidem diu Comites In Hals dicebantur, qui Comitatus Bavariae ad illos delatus est, A. C. 1375. Exstincto Comite ultimo. sed eum Aichbergensibus verndiderunt [orig: verndidêrunt], A. C. 1485. Cur vero Comitum de Rus titulum illidem sibi vindicarint, in incerto est. Gentem autem Leuchtenbergicam, ab Ulrico, qui Obiit A. C. 1334. iusta [orig: iustâ] serie deducunt; sed antiquior hinc inde eius reperitur memoria. In praefati Ulrici liberis duo rami orti: quorum alter Comitum in Hals in tertia generatione defecit. Primaria stirps ad nostram usque memoriam viruit, qua [orig: quâ] Maximilianus Adamus ultimus e vivis Discessit, A. C. 1646. successione ad Bavariae Duces devoluta [orig: devolutâ]. Albertus enim, fil. minor natu Vilhelmi, a quo lineae Vilhelminae nomen frater Maximiliani Electoris, per uxorem Mechtildem, filiam Georg. Lud. Landgravii Leuchtenbergici ductam A. C. 1612. eam postea successionem nactus est, sed cum fratre Electore, accepta [orig: acceptâ] compensatione, permutavit. Nunc Landgraviatum hunc possidet Maximilianus Phil. Hier. frater Ferd. Mariae Electoris, qui nat. A. C. 1638. Ludovicam Turriam Frid. Mauritii Ducis Bullionaei filiam, in Castello Theodorici sibi iunxit A. C. 1668. Seriem Landgraviorum exhibet Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobil. Europ. Parte 1. p. 122. Extrema gentis spes, Christophorus fuit Franc. praefati Maximiliani Adami fil. (nat. ac Den. A. C. 1627.) Idem Parte 2. p. 121. Vide quoque Limnaeum Enucl. l. 3. c. 16. et Tob. Pfanner. de praecip. Germ. Princip. gentibus c. 3.

LEUCI Gall. Belg. pop. Treviris et Mediomatricibus finitimi, supra hos Strab. Horum primus meminit Caes. de Bello Gall. l. 1. c. 9. ut populi Rom. sociorum ac amicorum: quum ait, sibi ad Ariovistum contendenti frumentum Sequanos, Leucos, Lingonat subministrasse [orig: subministrâsse]. Lucan. ipsos una cum Remis optimos funditores facit, et lapidum certis ictibus coniciendorum peritissimos, Civ. Bell. l. 2. v. 424.

Eis Treviris, Verunis, alliisque Belgicae, Celticae et Aquitanicae populis, non plena quidem aut iusta cum agris aut legibus suis, sed aliqua tamen ex parte a Romanis victoribus concessa libertas est: unde Plin. Leucos liberos vocat l. 4. c. 17. Civitas Leucorum apud Tac. Hist. l. 1. c. 64. totum eorum agrum denotat, fuitque e maximis totius Franciae dioecesibus, non Tullum modo, pagumque Tullensem, sed etiam Lotharingiam, pagumque Mosellanum et Barrensem complexa: ita ut dioecesis Parisiaca et Verodunensis paroecia, vix ad sextam Leucorum agri partem accedant. Cl. Ptol. leuci loukoi\ dicuntur, qui urbes illorum recenset Tullum, hodie Episcopal. Archiep. sub Remensi, vide ibi, et Nasium, hodie Nansiacum maius, Grand Nanci, in Duc. Barrensi, non longe ab Orna fluv. Item Leuci, Peloponnesi pop. Liv. Item montes Cydoniae, in Creta: Monti di Sfachia vulgo: quorum incolae Sfachiotes dicti, satis celebres ab aliquot Annis effecti sunt. Vide Leuca Ore. Strabo l. 4. p. 193.

LEUCIMNA Corcyrae ins. prom. inter urb. Corcyram et Phalacrum prom. Capo Bianco. Soph. Strabo l. 7. p. 324.

LEUCIPPIDES filiae Leucippi a Castore et Polltice raptae, Phoebe, et Elaira, ex Aphidnis civitate Laconica.

LEUCIPPUS Eleates quibusd. Philosophus, qui omnia pleno et inani constare dixit. Cit. Tusc. Qu. l. 4. Dogma hoc plenius explicat Diog. Laert. l. 9. et qui eum exscripsit Hesych. Illustris. Praeterea res infinitas esse docuit, atque in se invicem permutari; Mundos tum fieri, cum corpora inane subeuntia alia aliis miscentur: Naturas Astrorum motu formari, Solem circa Lunam, Terram in centro circumgyrari, tympani figura [orig: figurâ]. Atomos primus statuit omnium rerum principia, etc. De eo sic Galen. sive Aetius, *peri\ filoso/fou i(stori/as2. *tou/tou de\ *leu/kippos2 *)abdhri/ths2 a)kousth\s2, th\n tw=n a)to/mwn eu(/resin e)pineno/hke prw=tos2. Clem. Alexandrino in Propemptico, dicitur Milesius, ac posuisse a)rxa\s2, to plh=res2, kai\ to\ keno/n. Dem eodem ita Epiphan. *leu/kippos2 o( *milh/sios, kata de/ tinas2 *)elea/ths2 kai\ ou(=tos2 i(storiko\s2 e)n a)pei/rw|. Lactant. l. 3. Instit. Ubi sunt, aut unde ista corpuscula? cur illa nemo, praeter unum Leucippum, somniavit? a quo Democritus eruditus hereditatem stultitae reliquit Epicuro. Epiphan. Strabo l. 6. p. 265. Vide Voss. de Phil. s. c. 7. §. 6. Nic. Lloyd. Item octavus Sicyoniorum Rex, regn. An. 53. Ovid. Met. l. 8. v. 305.

LEUCIUS Manichaeus, acta Apostolorum sub nomine S. Matthaei, vel S. Iacobi minoris, S Petri item et S. Ioh. evulgare ausus. Ep. 13. Innoc. Ill. ad Exsuperum. Idem libri de B. Virgine, qui Hier. vulgo tributus est, auctor quibusdam creditur. Baron. A. C. 44.

LEUCO [1] Plataeensibus cultus, Voss. de orig. et progr. Idol. l. 1. c. 13.

LEUCO [2] Bosphori Rex, A. U. C. 360. Vide infra Leucon. Strabo l. 7. p. 301.

LEUCOBIBIA et Lat. recent. Loquabria, regio Scotiae occidua contra Ebudas insulas. Male vero Ortel. citat Ptol. ille enim Levopibiam habet. Baudr. melius Leucopibia, urbs Novantum in Scotia Mer. nunc Withern, s. Candida casa. In Gallovidia et ora maris Hib. cum portu capaci, longe a Loquabria in Austr. Vide Lucopibia, et Candida casa.

LEUCOGAEUS Collis et Leucogaei Fontes, locus Campaniae inter Neapolim et Puteolos la Lumera, teste Sanfelicio. Hic [orig: Hîc] alica plurima et sulpur. Plin. l. 18. c. 11. et l. 35. c. 15. Fontes praedicti firmitatem dentibus, oculis claritatem, et vulneribus sanitatem afferunt, teste eodem Plin. l. 31. c. 2. Leucogaeus quoque, Leuce acte Ptol. locus Marmaricae in ora litorali inter Paraetoniam, et Alexandriam. Riva bianca Moletio.

LEUCOLA portus Cypri apud Strab. l. 14. p. 682. ubi Gagates lapis, teste Plin. l. 5. c. 31. reperitur.

LEUCOLLA prom. Pamphyliae cum ins. et opp. cognomine, inter Pergen, et Eurymedontis fluv. ostia, ultra Chelidonias.

LEUCON [1] fil. Satyri, nepos Spartaci, patre Olympiadis 96. Anno quarto Defuncto, Bosphori regnum suscepit et Annos quadraginta tenuit. Diod. Sic. l. 14. p. 445. Obiit Olym piadis centesimae sexrae Anno tertio, l. 16.

LEUCON [2] Rex Ponti, a fratre Oxylocho necatus, quod cum eius uxore adulterii et incestus [orig: incestûs] consuetudinem habuit. Ovid. in Ibin, v. 309.

Aut pia, te caeso dicatur adultera, sicut,
Qua cecidit Leucon vindice, dicta pia est.

LEUCON [3] Africae urbs circa Cyreven. Herod. l. 4. c. 160. Strab. l. 7. p. 301. Forsan Leucoa, Ptol.

LEUCONAUS locus Galliae, ad ostium Suminae, s. portus olim maritimus, Monasterio S. Walarici, a Walarico Arverno, tempore Chlotarii, exstructo insignis: vulgo S. Valeri, Picardis S. Vavary, Hadr. Vales. Not. Gall.

lanae genus est, quod culcitae farciebantur. Idem eod. l. Epigr. 57. v. 9. cuius Epigraphe in Cheraemonem.

Unde l. 14. Apoph. Epigr. 159. cuius Epigraphe Tomentum Lingonicum quod sic habet,

Opressae nimium vicina est fascia plumae:
Vellera Lingonicis accipe rasa sagis.

A'candoris praestantia, ex Graeco leuko\n. Alii legunt Lingonicum et Lingonicis, Lingones enim Romam misisse cadurca

bardocucullos et saga crassae et pinguis lanae, ex eodem l. 1. Epigr. 54. cuius Epigraphe ad Tridentinum v. 5. discimus. Sed libri Mart. omnibus locis Leuconicis habent: an Leucones pro Lingonibus dixit? Salmas. ad l.

LEUCOPETRA prom. Brutiorum ultra Rhegium: In Mer. parte Calabriae ult. Nunc Capo dell'Arnu, iuxtra fretum Siculum, 12. mill. a Rhegio in Austr. Brietio tamen est Punta della Saetta, prom. 8. inde mill. in Ort. distans, in quo desinit alterum Apennini cornu, et Capo dell'Armi est Rhegium prom. Item mons Asiae Polybio, qui Parthiam distinguit ab Hyrcania. Locus item circa Arabiam. Plin. l. 3. c. 5. Strabo l. 6. p. 259.

LEUCOPHRUS Dianae fanum et stagnum inter Tralles, et Maeandrum fluv. in Lydia. Xenoph. Plin. l. 5. c. 31.

LEUCOPHRYNE cogn. Dianae, apud Magnetes cultae. Causa cognominis ad feminam aliquam, quae ibi condita, referri ex Arnob. l. 6. potest. Vel ad Tenedon ins. quae olim appellata Leucophryn, ubi Dianae sanctissimum templum, eiusque exemplo et cognomine fortasse aedificatum in Magnetibus istud. Appian. Alex. Civil. Bell. l. 5. etiam alterum eius Deae fanum locat Mileti cognomento pari. Et Paus. aram Athenis, cui a Themistoclis filiis dicata statua. Strabo l. 14. p. 647.

LEUCOPOLICHNA urbs Sarmatiae Archiepiscopal. Rutheniae, sive Russiae metropolis. Lemburg, quae et Leopolis.

LEUCOPOLIS urbs Cariae maritima, ad sinum Doridis reg. Plin. l. 5. c. 29. Aeschecher Leuncl. Ei insidias fecit Memnon. Polyaen. l. 5. et 6.

LEUCORAEA quibusdam est Witemberga, caput Saxoniae; ubi est Academia clarissima: media fere inter Misnam ad Austr. et Magdeburgum ad Bor. 11. leuc. utrinque. 9. a Lipsia in Sept. De ea l. 4. Itin.

--- -- --- -- Ubi surgunt moenia ad Albim
Leucoreae, Musis quae sacra. --- --

LEUCOSIA ins.. parva Tyrrheni maris: contra sinum Paestanum: Ferrar. habet. in sinu Paestano, contra Posidonitate prom. vulgo la Licosa, et Leucosa: sic dicta ab Aeneae consobrina ibi sepulta, in ora Lucaniae, teste Festo; s. ut Plin. vult, ab una Sirenum ibi submersa, et sepulta. Vide et Strab. l. 2. p. 123. et l. 6. p. 252. et 258. De illa sic Ovid. Met. l. 15. v. 708.

Erat olim Sirenum prom. iuncta, teste Plin. l. 2. c. 88. ibique multa in maria rudera, quasi urbis subversae, cernuntur. Idem urbs totius Cypri primaria, Archiepiscopal. Latinis, Episcopal. Graecis, et quae Nicolsia. Quin et Samothracia Leucosia prius est appellata. Aristot. de Repub. Nic. Lloyd.

LEUCOSYRIA Cappadociae pars circa ostia Thermodontis fluv. Leucosyrorum cubitus, Cappadociae locus. Ptol. hodie Lyrus. Pop. Leucosyri. Plin. l. 6. c. 3. qui et Assyrii Orpheo, quorum urbs Themiscyra.

LEUCOTHEA [1] ux. Athamantis, vide Ino, et Athamas. Prop. l. 2. Eleg. 38. v. 19.

Ino etiam prima [orig: primâ] terris aetate vagata est,
Hanc miser implorat navita Leucothoen:

Idem Fast. l. 6. v. 545. Leucothae Graiis, Matuta vocabere nostris. Cic. 1. Tusc. Qu. Quid? Ino Cadmifilia, nomine Leucothea nominata est a Graecis, Matuta habetur a nostris. Vet. Gloss. Albunea, *leukoqe/a. Fabula est apud Apollod. l. 3. Hom. Il. e. Paus. Atticis, Corinthiacis et Messeniacis. Nic. Lloyd. Strabo l. 12. p. 544. 554. et l. 16. p. 737.

LEUCOTHEA [2] Orchami Babyloniorum Regis filia, cuius amore captus Apollo, in Eurynomes (ea Leucothoes mater erat) figuram se transformavit, et tamquam secreto aliquid cum filia colloqui vellet, famulas, quibus comitata erat, secerere iussit. Deinde pristinae formae restitutus, professus quis esset, post multas blanditias, non admodum invitae vim intulit. Quod cum rescivisset Clytie, quae mutuo Apollinis amore tenebatur, zelotypiae stimulis exagitata, Orchamo Regi filiae amores enuntiavit, qui ut natura [orig: naturâ] crudelis erat, filiam vivam defodit. Cuius mortem aegerrime ferens Apollo, cum vitae eam restituere non potuisset, in virgam thuream eam commutavit. Ovid. Met. l. 4. v. 196. et 220. Arbor autem thurifera eadem ratione fingitur amata ab Apolline, s. Sole, qua [orig: quâ] Daphne, s. laurus, viz. quod gaudeat locis maxime apricis, et ferat fructus ad salutaria remedia utiles.

LEUCOTHEA [3] ins. maris Tyrrheni, apud Capreas, et prom. Minervae, teste Plin. l. 3. c. 6. Item fons Sami ins. Idem. Et Arabiae, et Aegypti urbs. Idem. P. Mela l. 2. c. 7.

LEUCTEMBERGA castr. Bavariae, Landgraviatus cogn. caput. Antea Principes habuit proprios; nunc illorum stirpe Exstincta [orig: Exstinctâ] El. Bavariae subest. Vulgo Leuchtemberg. Vide Leuchtenberga.