CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

equum notat, coloris grisei, Gall. gris pommele. Ital. learde. Iul. Scalig. Exercit. 32 5. n. 15. de colore cinericio: Grisum vulgus vocat, Itali bretinum voce Gothica [orig: Gothicâ], nostri Germani Grau, Collumella in asino murinum, in equis glaucum Virg. Georg. l. 3. v. 267. leardum vulgus Vide Italiae. C. du Fresne in Gloss. ubi eundem colorem in sex alios dividi addit, ex Claudio Corte Italo del Davallerizzo l. 1. c. 13. Idem monetae Gallicae minutioris nomen. Et quidem Parve Liardi Delphinatus [orig: Delphinatûs], Gall. Petits Liards du Dauphine, Denarii albi dicti Liards, pretii 3. den. Turon. cum cruce inter bina lilia et binas coronulas, ac Inscr. SIT NOMEN DOMINI BENEDICTUM, in aversa parte, cum Delphino, et Inscr. LUDOVICUS FRANCOR. REX: cusi sunt sub Lud. XI. ut et Parci Liardi Franciae, Gall. Petits Liards de Erance, in quibus loco Delphini parvulus Rex pallio involutus ensemque mann teneus, cum eadem Inscr. conspicitur. Origo nominis quibusdam arcessitur a Miliaresiis Graecanicis, aliis a Richardo I. Angl. Rege quem ob animi generositatem Audacem cognominabant, s. Gallice, ut tum efferebant, li hardy. Vide eund. in voce Miliarensis, item Moneta, ut et Hauten. de Monetis Francicis passim.

LIBA [1] Carmanae ins. Ptol. Arestinga Castaldo. Alia in mari Indico. Idem Mesopotamiae item opp. Polyb.

LIBA [2] opp. Curlandiae, cum portu, in ora lit. matis Balt. in conf. Samogitiae, pluries a Suecis hand pridem captum. 10. mill. Germ. a Memelio in Bor. 25. a Mitavia in Occ. Pace Olivensi Curlandiae Duci redditum. Vulgo Libaw.

LIBA [3] Nuptialia Vide supra Confarreatio, Addo saltem, Libum ferreum praeferendi novis Nuptis morem, Plin. l. 18. c. 3. indigitatum, hodieque apud fusticos lugdunenses vigere, et ante prodeuntes sponsas libum huiusmodi gestam, vide Freinshemium ad Curtium l. 8. c. 4.

LIBAMEN inter tria Sacrificiorum genera memoratur Exodi c. 29. v. 40. et Num. c. 15. v. 3 4. et 5. Nempe vel pecudes, vel fruges, vel olei ac vini liquores Deo offerebantur: quorum illae ad aram mactabantur, istae sacro ritu templo inferebantur, parsque earum adolebatur, hi autem sacrificiis affundebantur, ac in altari Deo libabantur. Et sacrificia quidem ex frugibus constabant ex simila, cui affundebatur oleum, thurisque odores addebantur. At libamen ex vino affundebatur holocaustis et sacrificio cotivo et spontaneae oblationis et infestis; quibus etiam munus dapale adiungebatur. In sacrificio autem pauperum pro reatu, decima similae, sine olei ac thutis libamine, offerebatur, Lev. c. 5. v. 11. et 12. Quibus omnibus quid significatum fuerit, vide apud Commentatores sacros. Apud Gentiles, Libatio, dicebatur olim in sacrificiis, cum post immolationem, i. e. molae in caput victimae collocationem, Sacerdos vinum aspersurus, prinsquam id affunderet, simpulo vel simpuvio ligneo aut fictili admodum parvo et ipse leviter delibabat, et adstantibus gustaudum deferebat, ut pariter libarent. Quo facto reliquum vini ture permixti, in caput victimae, inter cornua, effundebatur. Unde Virg. Aen. l. 4. v. 61.

exclamante aliquo voce clara [orig: clarâ]: Macta est hostia, i. e. magis aucta magis accepta Diis; a qua voce mactatio forte nomen accepit. Statim enim post audita haec verba, mactabatur hostia, hoc modo: Setas inter cornua victimae manu evulsas, tamquam prima libamina proiciebat in iguem Sacerdos, conversusque ad Ort. obliquum cultrum a fronte victimae ad caudam ducebat, tandem eam diis exhibitam ac debicatam iubebat iugulare ministros, etc. Vide Lips. Poliorc. l. 5. c. 10. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 3. c. 39. Thom. Godwyn. Antholog. Rom. l. 2. c. 19. s. 2. etc. inspecie, de Libationibus ad Mensam infra. Proprie autem libare, significat fundere in sacrificiis; inde pro sacrificare per Synecd. sumitur. Isid. a Libero patre, cui vinum libabant, quia vitem reperisset: Aliis quasi labiare, i. e. primis labris gustare, dictum videtur. Franc. Gouldmann. Dict. Lat. Anglico. Agit de hoc ritu Arnob. adv. Gentes l. 7. Nos monstrum -- iudicamus -- Deum fumo, aut ex roibus exiguis vini, augustiorem fieri, ipsumque sibi ab hominibus ducere satis sancte atque honorifice supplicatum Ubi proprie sic loqui Arnob. animadvertit Herald. Sil. Ital. istis rem illustrans, Punic. Bell. l. XI. v. 30. et seqq.

--- -- Ante omnes ductor honori
Nominis augusto libat carchesia ritu:
Cetera quem sequitur, Bacchique ex more liquorem
Irrorat mensis turba, ardescitque Lyaeo.

LIBANIUS [1] Sophista Antiochenus, Ethnicus, floruit Iuliani Imp. temporibus usque ad Theodosium seniorem. Hic Athenis audivit Diophantum philosophum, deinde in declamationibus se exercuit. CP CPoliin profectus ibidem ludum aperuit, unde propter lascivum in pueros amorem pulsus Nicomediam venit, indeque eandem ob causam reiectus, in patriam reversus est; scripsit Declamationes, Progymnasmata, Orationes, quae subobscurae, et Epistolas, quae landatissimae, item opus de modis dictanid Epistolas. Hic etiam argumenta in omnes Orationes Demosthenis edidit. Quae omnia diligentiae Frid. Morelli, Leonis Allarii, Valesii, etc. debentur. Praeceptor fuit Basilii, ab hoc impense laudatus, in Ep. et Chrysostomi, oblatam a Iuliano Praefecturam Praetorii titulo Sophistae posthabuit: culpatus contra ab Eunapio in Iuliano. Iudicium de eius scriptis, vide apud Phot. Cod. 90. Suid. Volaterr. etc.