CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LIBO [2] legatus Marci Imp. in Syriam, de quo sic Capitolin. in Vero, Haec vitae diversitas, atque alia multa, inter Marcum et Verum simuliates fuisse-indicabat-veruni illud praecipuum, quod cum Libonem quendam patruelem suum Marcus legatum in Syriam misisset, atque ille se insolentius, quam verecundus Senator, efferret dicens ad fratrem se scripturum esse, si quid forte dubitaret, nec Verus praesens pati posset, subitoque morbo interisset --- visum est nonnullis, non tamen Marco, quod eius iraude putaretur Occisus. Vide Casaub. et Salmas. Not. ad loc.

LIBOEUS Hiberniae fluv. Ptol. The bay of Slego, teste Camd. per Connaciam, iuxta Slegum opp. fluens.

LIBONOTRIA eadem Misniae. Vide ibi. Pop. Libonotri, Tac. de morib. Germ. c. 40. Eudoses.

LIBOPHOENICES qui Byzacium incolunt, Plin. l. 5. c. 4. Infra Carthaginem illos locat Ptol. Strabo l. 17.. 835. Imminet autem orae a Carthagine usque Cephalas et Massaesylios Libophoenicum terra, usque ad Getuliae montana, quae iam Africa est. Scylax canqou\s2 *li/bnas2 vocat in Periplo etc. Iac. Gronov. Ep. ad Vilh. Goesium.

LIBORA olim Elbora, Ptol. Hisp. urbs in Carpetanis. Talavera Marianae. Baudr. Talavera la Reyna, urbs Castellae novea. inter Toletum ad Ort. et Talabricam veterem, s. Talavera la Vieia ad Occ. paulo infra confluentes fluv. Alborche in Tagum.

LIBRA [1] signum Zodiaci, quod aequinoctium facit autumnale. Virg. Georg. l. 1. v. 208.

Libra die somnique pares ubi fecerit horas,
Et medium luci, atque umbrae iam dividit orbem.

Nic. Lloyd. Eam Graeci pariter et Latini sic imaginantur quod librile esse cum trutina, placet Scalig. Sed ab antiquo deflexit haec figura, quae, in vetustis libris integrior apparens, duas lances inversas, librili iacente, exprimit. Nec enim recta fingitur in astris, qualis est, quum a libripende tenetur, sed confidens et abiecta, Manil. Astronomic. l. 2.

Taurus depositis collo spitus aratris:
Libra sub emerito considens orbe laborum.

Vide Salmas. ad Solin. p. 1236. Ut et infra in voce Statera. uti de Librae in contractibus, apud Rom. decemvirali Saeculo, ac postea, dominio, infra Next; de Statices parte, a Libra nomen adepta in voce Zygostatica. Porro de Librile, ex quo lances dependent, imitante Capite Zygaenae, piscis cetacei, quae proin Libella vertitur Gazae, dicemus aliquid in Zygaena.

LIBRA [2] Nummaria nomen a pondo cepit, quod libram, quam vocant Troianam, i. e. uncias 12. olim pendebat. Inde Saxonibus punde, Anglis pound. Aestimabatur autem alias solidis, alias denariis, alias oris i. e. unciis. Primo in usum venit Libram numerare. dein cum denarii saepe vel adulterini vel nimium detonsi in publicum proreperent, ad pondus trutinari coepit. Crescente nequitia [orig: nequitiâ], ad examen ignis processum est, ut decocto adulterino simplex redderetur metallum: quem morem non instituit quidem, restituit tamen in Anglia Rogerius Ep. Salisburiensis, sub Henr. I. Unde Arsionis et Librae arsae crebra mentio, de qua, ut et Libra Anglo-Saxonica, Anglo. Normannica, Denariorum, Sterlingorum, Numerata, Pensa, etc. Vide Henr. Spelmann. Gloss. Arch. *li/tra. Siculis pondus et nummus, genuit Libram, quae pro pondere placuit Romanis pro pecunia, eodemque quod As est, non ultra quam As libram pondo fuit; inde pro tantundem in commercio valente aere assem retinuere [orig: retinuêre], qui tandem quarta et vicesima, imo et quadrigesima octava, pars Librae factus est. Duodecima th=s2 li/tras2 o)gki/a, i. e. uncia, ex qua multiplicata constantes th=s2 li/tras2 i. e. Librae partes, pentou/gkion, e(ca/ntion, h(mi/litron, apud Epicharmum et Pollucem reperiuntur, Hinc unica Rom Medias quoque inter summam Libram assemve et imam, eius duodecimam, unciam, partes ad similitudinem quidem Sicularum fabricaverunt [orig: fabricavêrunt] Rom. sed in officina sua etc. Ioh. Frid. Gronov. de Pec. vet. l. 4. c. 17. De Libra vero Farris, indies debitoribus addictis data, apud Rom. supra vide in voce Debitum: Panis et Vini, in Regula Benedictinorum, praescripta in refectionibus: ut et in Regul. Canonicorum in Syn. Aquisgran. c. 122. et in Regula Sanctimonialium ib. c. 13. Vide C. du Fresne in Gloss. Sed et Libra certus agri modus. Hygin. In narbonensi quoque prov. varia sunt vocabula: alii appellant Libram, alii parallelon, in Hisp. centurias, ita sicut in consuetudine regionis alicuius inveniemus, ita renuntiandum: iugera tot, versus tot, sive librae tot, sive quodcumque aliud vocabulum. Pro eodem, Librata terrae, in vett. Chartis. qua [orig: quâ] utraque voce quid proprie indigitetur, non usque adeo liquet. Henr. Spelmann. ait, vetus quoddam computationis genus, memoriae ergo, ab Agrimensoribus excogitatum esse, adeo que illos, acram terrae marcae argenti assimilantes, totidem in hac denarios numerare, quot in illa perticas, in utraque sc. 160. dividentesque perticas, in dimidia et quarterios; his obolos et quadrantes argenteos opponere consuevisse; sic ut acra contineret 160. denarios, 320. obolos, et 640. quadrantes. Cui assentitur Sirmondus, qui Libratam terrae iugerum terrae integrum aut arapennem esse contendit, Not. ad Gaufrid. Vindoc. Alii modum agri aut praedii esse volunt, ad valorem annuum pecuniarii reditus [orig: reditûs] et ad certum librarum monetae currentis exactum et aestimatum: sic ut, qui certum numerum librarum terrae alteri daret ad hoc teneretur arbitrio et iudicio boni viri, certam dare agrorum mensuram, quae in reditu tot nummorum libras valeret; cum, ut est in Consuetud. Turonensi art. 353. apud C. du Fresne in Gloss. in dominicis et praediis nulla fixa sit aestimatro, quia pluris aut minoris aestimantur, pro varietate ipsorum praediorum. Unde est quod voci librata terrae sepe adiungitur vox reditus [orig: reditûs], ut

appareat, non certum ac definitum agri modum hac voce denotari. Vide eum in Gloss. ubi Librae terrae olim aestimatam sortem principalem vicesimo denario, addit ex Charta Rob. Archiep Lugdun. A. C. 1233. ut et Salmas. ad Solin. p. 292. et 683. Uti autem librata, sic et denariata terrae, et obolata, etc. passim occurrit.

Aeris, olim decima pars denarii, nempe assis, fuit Hinc denarius nummus, dum librales fuerunt [orig: fuêrunt] asses, decem valuit asses, quemadmodum dena pondo Gronov. de pec. vet. l. 2. c. 1. Anglica, sive Sterlingica, triens est librae Rom. atque 133. sestertiis respondet, Idem l. 3. c. 8. Argenti, apud Rom. centum denariorum sive drachmarum fuit, adeo que 400. sestertiis aestimata est. Unde duae Librae et selibra mille nummum [orig: nummûm] sestertium [orig: sestertiûm] valuerunt [orig: valuêrunt] Idem l. 1. c. 4. et l. 2. c. 7. Earum sexaginta constituebant talentum Atticum, Idem l. 3. c. 3. Apud Francos quantum valuerit, vide infra. Attica, pars fuit Romanae, unde talentum Atticum, quod 6000. drachmarum vel 60. minis constabat, Prisciano interprete, valuit libras sexaginta, Idem l. 3. c. 3. Auri, valebat decem pondo argenti: Eamque Rom. aestimabant, 4000. sestertium [orig: sestertiûm], s. mille denariis, Ib. Ses sub Imperio CPolitano quatuordecim amplius libris argenti aestimata est. Idem l. 3. c. 8. Denariorum, eadem est cum Libra Sterlingorum, ut patet, ex Not. Angliae, apud Selden. Mari clauso. Idem Gronov. in Addendis. Flandrica, 93. sestertiis trienti respondet. Idem l. 3. c. 8. Francica, fuit viginti solidorum. Ad similitudinem enim solidi aurei, qui sub Constantini Mag. successoribus fuit et 12. milliarensibus vertebatur, percusserunt [orig: percussêrunt] Franci argenteum, quem duodecim aestimabant denatiis Francicis s. Sterlingis, faciebantque 20. solidi Libram argenti, ut Rom. 60. milliarenses Idem l. 3. c. 6. Hinc origo Gallicae et Anglicae pecuniae hodiernae: Proln hodieque Galli Libram vocant 20. solidos, licet tanto minores et solidum in 12. denariolos dividunt: Sicut Britanni 20. solidos sive schellingos, tertia [orig: tertiâ] parte, quam fuerant recisiores Libram Esterlingornm vel Sterlingorum appellant, et schellingum pariter in 12. penningos pro denariolis partiuntur, Idem Ib. Hollandica, sestertii tredecim et triens: sicut Gallica paulo plus 11. Idem l. 3. c. 8. Medica 96. denarios continebat, cum Graeca, tum Romana: Eius enim unciae drachma vel denarius erat octava pars, Idem l. 2. c. 6. Nummaria, constabat apud Rom. 100. denariis sive drachmis, Ib. Occidua, in actis Marcellini Papae, videtur dici simpliciter Romana sive Italica auri, ex ordinatione Constantini in 72. solidos divisa; Cum occiduarum partium prima semper Italia fuerit, Idem l. 4. c. 13. Ponderalis communis, 84. denarios capiebat s. drachmas: quippe cuius unciae pars septima esset drachma vel denarius, testibus Celso et Scribonio, quibus Plin. accedit l. 12. c. 14. Romana Atticae par fuit, 100. nempe denariorum sive drachmarum. Vide supra in voce Argenti libra. item in Nummaria. Septiciana, memorata Mart. l. 8. Epigr. 71. cuius Epigraphe in Postuminaum Initio v. 6. et 12. a loco et agroSepriciano in Hisp. Concordiae Augustae Coloniae unde, eruebatur nomen videtur accepisse. Proin Septicianum argentum, illud ipsum argentum esse videtur, quod Hispanum idem poeta l. 4. Epigr. 89. cuius Epigraphe in dissimulatorem v. 3. vocat, Gronov. l. 4. c. 13. Sterlingorum vel Esterlingorum, triens est Librae Romanae, Marcae semis, 4. argenti uncias complexa, sestertiis respondet 333. assit trienti. Idem l. 3. c. 6. etc. Vide quoque C. du Fresne in Gloss. etc.

LIBRA [3] inter decora Fori Amstelodamensis in quo inprimis se spectanda offerunt Curia, s. Domus Senatoria et Libra. Est hoc aedificium opere elaboratum, forma [orig: formâ] quadrata [orig: quadratâ], peristyliis loricisque ad ambulacri usum altius circumductis. Fores habet quadrifariam patentes, quae quatuor Mundi plagis respondent. In singulis, magnis mitisque lancibus ponderantur merces. quibus circumfusa quottidie vix officio suo par est: unde maxima ex ea vectigalia aerario Urbis provinciaeque accedunt, ut vix illa [orig: illâ] quaestu annuo locupletiorem domum tota [orig: totâ] Europa [orig: Europâ] conspici se credere, scribat C. Barlaeus in Medicea. Ceterum de Libra qua [orig: quâ] pondera expenduntur, vide hic aliquid, ubi de Lancibus, et Ponderibus: de Libra vel nummaria hoc unum addo, in Francia, rationibus ad Libram sublatis, introductam esse rationem numerandi ad Scuta, sub Car. IX. A. C. 1577. uti adnotat C. du Fresne in voce Moneta.

est qui libros transcribit, quod ministerium, ante Typographiam. repertam, frequens ac nobile fuit. Nominis etymon habes apud Hier. l. 1. Ep. 1. quae est ad Nitiam: Ante chartae aut membranarum usum, aut in dedolatis e ligno codicillis, aut in corticibus arborum mutuo epistolarum alloquia missitabant, unde et portitores earum tabellarios, et scriptores ab libris horum Librarios vocavere [orig: vocavêre]. Mentionem eorum servat antiquus titulus, in Museo Carpensi Romae.

IUCUNDUS DOMITIAE BIBULI LIBRAR. AD. MANUM. Munus aliquod Cic. indicat ad Attic. l. 12. Et erit gratius, si non modo libris tuis, sed etiam in aliorum per Librarios tuos Aristophanem reposueris pro Eupoli. Et Cic. fil. ad Tiron. Peto a te, ut quam celerrime mihi Librarius mittatur, maxime quidem Graecus multum enim eripitur mihi operae in exscribendis hypomnematis. An. tiquarios hinc alii. Sidon. Apollin. Scribas et Bibliopolas vocat. Sed et Librarias in ministerio fuisse, discimus ex antiquo Lapide: SEXTIA. XANTA. SCR. LIBRARIA. EM. OL. II. Iuv. Sat. 6. l. 2. v. 475.

Scribit quoque Euseb. Origeni ad manum fuisse Librarios, una cum puellis, quae scite et concinne scriberent, Hist, Eccl. l. 6. c. 17. etc. Quam in rem plura apud Salmas. ad Solin. et Popmam de Op. Serv. ut et infra, ubi de Librariorum Notis, uti de Librariis officicinis aliquid in voce Stationarii. Apud Veget. l. 2. c. 7. occurrunt Librarii, inter castrensia officia, quo nomine ii veniunt, qui rationes ad milites pertinentes in libros referebant. Vide quoque Paternum l. ult. ff. de iure immun. Etiam sic nominatos legas, qui cuiusque possessionem in tabulas publicas regerebant, apud Cic. 2. in Rullum ubi de XV. Viris, quos ille agris dividendis instituere conabatur Sermonem habet. In Charta Henr. III. A. C. 1056. Videlicet ut electionem Primicerii facient, sive Decani Cantoris, Librarii atque Custodis Eccl. S. Steph. Librarius, dignitas Ecclesiastica est, in Ecclesiis Cathedralibus Communionis Rom. eadem forte C. du Fresne, quae Cantoris, qui et Armarius dicitur. Vide eum in Gloss. In Codice Theodos. Librarii dicuntur: qui describendis actis iudicialibus dabant operam, l. 1. de lucr. offic. leg. 1. de Decur. Urb. Romae, apud IC. Symmachum etc. Librarius Cos. Librarius Quaestorius trium decuriar. Librarius Tribunicius, in vett. Inscr. passim.

LIBRI Chartacei non minus ac chartae, in scapum convolvi atque complicari apud Vett. consuevere [orig: consuevêre]: Unde et tomus et volumen, de Libro, h. e. de charta scripta, non minus dicebatur, quam de charta nondum scripta; sed scapus proprie magis de charta, tomus vero et volumen de libro, vide quoque infra Ferula. Si qua vero fuit inter chartae scapum et Libri volumen differentia, haec forte fuit, quod scapus chartas inter se iunctas et compactas certo numero haberet, vicenas puta vel denas: Libri vero, prout breviores aut maiores erant, ita pauciores aut plures schedas continebant. Dicebantur autem proprie Schedae, singulares plagulae, ex scapo chartarum revulsae, quibus committebant, quidquid subita [orig: subitâ] et tumultuaria [orig: tumultuariâ] scriptione essent commentari, quod emendatum postea in mundiorem chartam regerebatur; atque hae in aversa quoque parte, h. e. in tergo scribi et exarari solebant, unde Opistographorum nomen. At Libri emendati et munde scripti in tergo scribi non consuevere [orig: consuevêre], nisi qui nimium longi essent et extra modum traherentur ac mensuram iustam. Arator,

Si tibi, Magne, velim fasces numerare Parentum,
Vix darot in tergo pagina lecta locum.

Scribit in aversae Picens epigrammata charta,
Et dolet, averso quod facit illa Deo, etc.

Nempe Libri chartacei, de quibus hactenus, qui in volumina conrotulabantur et paginis ad paginas adglutinatis ad longam saepe paginarum seriem extendebantur. Aliter in Libris ex membrana: Hi enim ex multiplicibus tabellis et foliis construebantur et compingebantur, haud secus ac nostri libri solent, qui ex multis constant foliis, aliis super alia structis et inter se compactis. Mart. l. 14. Apoph Epigr. 184. cuius Epigraphe Homerus in membranis.

Ilias et Priami regnis inimicus Ulysses
Multiplici pariter condita pelle latent.

Quam brevis immensum cepit membrana Maronem,
Ipsius vultus prima tabella gerit.

Ubi prima tabellae, est to\ prw=ton ptuxi/on, primum folium. Quomodo modo et pugillares componi solebant, ex pluribus tabellis, quae ptuxi/a Gr. unde di/ptuxa. Lat. Duplices etc. Integrum vero corpus membranaceum, multiplici sic tabella [orig: tabellâ] structum, massam vocat idem Mart. Ibid. Epigr. 192. cuius Epigraphe Ovidii Metamorphosis in membranis swmia/tion, Graeci. Atque libri hi, omnia folia sive tabellas membranaceas, ex

utraque parte scriptas habebant, et prope succincteque compacti in non adeo magnam molem assurgebant. Compingebantur autem per quaterniones, quos tetra/das2 Graeci et tetra/dia vocabant, h. e. per quaterna folia simul iuncta. Epiphan. *)upa/tios2 o( th\n metagrafh\n a)po\ tw=n xedari/wn e)n tetra/si poihsa/menos2, apud Salmal. Not. ad Vopisc. in Firmo, ubi plura hanc in rem. Vide quoque hic passim. Libripens, vide Nexi, it. Zygostates.

LIBRORUM Prohibitio sacrorum viz. primum ab Antiocho Epiphane facta legitur, 1. Maccab, c. 1. v. 59. et 60. Post eum a Diocletiano Imp. de quo Euseb. l. 8. c. 2. edicto iussisse ait, sacros codices flammis absumi. Imo eod. c. ait, Sacros divinarum Scripturarum libros in medio foro concremari oculis nostris vidimus. Quin et Praesides provinciarum ubique in vigilabant, ut a Christianis libri sacri traderentur, eosque hoc non tantum urgebant, sed et tormentis crudeliter cogebant. Unde Traditores dicti, quotquot territi atrocitate poenarum, quos apud se habebant, codices traderent. Hunc in libros Haereticorum, perinde ut in personas, saeviendi morem, ab Ethnicis haustum, in Ecclesiam traduxerunt [orig: traduxêrunt] Christiani Impp. Constantinus Mag. Arii libros igni tradi iussit, apud Socratem Hist. Ecl. l. 1. c. 6. idem de Nestorii libris deereverunt [orig: deerevêrunt] Theodosius et Valentinianus Impp. L. Damnato. C. de Haeret. de Eutychis, Valentinianus et Martianus l. Quicunq. §. Nulli et §. Omnes C. de Haeret. Iustinianus autem in descriptores librorum Anthimi, V. Synodo damnati, poenam amputationis manus [orig: manûs] constituit. Et id quidem pro legissatoria sua in Imperio potestate, in vere Haereticos. Verum post A. C. 800. Pontifices Rom. uti Imperatorum alia, sic etiam omne de libris iudicim, ac eos prohibendi potestatem sibi vindicarunt [orig: vindicârunt], unde Indices Expurgatorii enati, de quibus supra dictum. Ab his, in Hispania praesertim. Inquisitoribus in prohibendis libris ingens potestas delata, quae quonsque se extendat, optime discimus ex Franc. Pegna Comm. XXV. in Part. 2. Directorii Inquisitor. Eymerici. At Senatus Venetus, sicut in aliis, ita et hoc maximi momenti negotium illorum potestati minime voluit permissum, teste P. Servita de Inquisit. Veneta c. 29. idque, lite propterea Pontificem inter et Senatum oborta [orig: obortâ], pacto obtinuit, A. C. 1595. Sed et Phil. II. Hisp. Rex ipse, illustre vindicatae Regiae Mai. documentum exhibuit, Baron. Ann. Eccl. Volum. XI. omnibus suiis Regnis prohibito: quod repetitum a Phil. III. A. C. 1610. quia id multa contineret contra famam quorundam Arragoniae Regum, et nominatim contra Ferdinandem, aliosque maiores Regis Siciliae (qui est Rex Hispaniae) tunc Regnum obtinentis. Eousque enim extensam hanc potestatem voluerunt [orig: voluêrunt] Pontifices, ut non tantum libros de Religione, sed de quavis alia materia tractantes, prohibere possint, Principibusque potestatem contra adimant, in suo territorio nullum librum ab ipsis approbatum, qualiscumque tandem sit, prohibendi, uti pluribus docet, praeter Pegnam praef. Phil. a Limburch. Hist. Inquis. l. 2. c. 16. Quid vero iis, qui in eadem Communione libros prohibitos legunt retinentque fiat, diximus retro, ubi de Legentibus Libros huiusmodi. Vide et infra.

LIBROS improbatae lectionis comburendi mos vetus indigitatur Lucillio apud Nonium, Exulatare, Quin totum purges (an impugnes? ) debelles me atque deuras. Nempe qui morem ritusque Maiorum evertere videbantur. Quo nomine Protagorae scripta ab Atheniensibus publica [orig: publicâ] animadversione combusta, Diog. Laertius aliique tradunt, e quibus Theophrastus ad Autol. l. 3. verba Protagorae et animadversionis causam notat. Et Antiochum Epiph. libros Iudaeorum combussisse, in Historia Maccabaeorum legimus. Apud Rom. quoque cura Magistratus [orig: Magistratûs] conquirere libros fatidicos et igne comburere: quo modo et libri Magorum igne aboliti sunt, Act. c. 19. Numae Commentarii, quod sacra recepta convellerent, SC. a Praetore concrematisunt, apud Plutarch. Numa [orig: Numâ], Liv. l. 13. Suet. Aug. c. 31. Alios. Christianorum scripta flammis Diocletiani iussu exstincta, apud Arnob. l. 4. ab ipsis Christianis Haereticorum monumenta ignibus data. l. 6. et. 8. de Haeret. l. 3. C. de sum. trin. etc. quo ipso supplicii genere non paucos Ciceronis libros quosdam dignos censuisse, quod vetustatis sc. auctoritas iis opprimeretur, idem Arnob. habet l. 3. Aut qui alicui infamiam irrogarent: ut apud Scriptores passim videre est. Quo praetextu Scauri orationes, et Labieni libros incensos, Seneca refert Controv. l. 10. Cremutii Cordi Annales, Tac. Ann. l. 4. c. 34. Aruleni item Rustici et Herennii Senecionis libros; quod nimiae libertatis tenaces, et viros ob virtutes dominantibus exosos, Brutum, Cassium, Thraseam, Priscum Helvidium iis laudassent [orig: laudâssent]. Tac. Ann. l. 12. c. 29. Aut qui optimis moribus nocerent; qua de causa Archilochi poetae libros Lacedaemonii damnarunt [orig: damnârunt], quod eorum parum verecundam at pudicam lectionem arbitrarentur, ut loquitur Val. Max. l. 6. c. 4. etc. Imo usitatum in omni Rep. bene constituta monumenta improbatae lectionis comburere, habes apud Ulpianum l. 4. §. 1. D. fam. hercisc. Haec publice et privatim et quae non satis lepida videbantur, igne dempta, legas apud Apuleium Apol. Vide Ioh. a Wower ad M. Minucii Fel. octav. Notis v. 9. et Geverh. Elemenhorst. Comm. ad eund. p. 17. Observationibus it. Arnobianis ad l. 3. p. 69. ubi de libris inprimis, qui religionibus derogabant.

LIBS ventus ab Occasu brumaliflans, adversus Vulturnum. ita dictus, quod a Libya spiret, qua [orig: quâ] ratione et Africus Latinis dicitur. A. Gell. l. 2. c. 22. Plin. l. 2. c. 47. vulgo le Beix.

LIBUM opp. Bithniae, medium inter Nicomediam et Nicaeam, 20. mill. pass. Ant.

LIBUNCA H. Coquo Llanes, opp. Hisp. Tarr. ad Nariifluv. ostium. Aliis Callaciorum Lucensium opp. nunc RivAdeo, urbs Gallaeciae, in limite Asturiae, ad ostia fluv. Navii, iuxta Oceanum Cantabr. 13. leuc. Hisp. ab Oveto in Occ.