CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LICHFELDIA urbs Staffordiae, Episcopal. sub Archiep. Cantuariensi. 24. mill. Angl. a Licestria, in Occ. 10. a Staffordia in Afric. 25. a Vigornia in Bor. deficit indies; Lisfelde, vulgo C amd. Descr. Britan.

LICHI nomen suavissimi apud Sinenses fructus [orig: fructûs], qui in variis eius Imperii provinciis, magna [orig: magnâ] copia [orig: copiâ] crescens, circa Hinghoa censetur optimus, et per dispositos hoc fine cursores in Regiam mittitur adhuc recens. Nascitur in magnis procerisque arboribus, quarum folia lauri imitantur, e ramorum summitatib. racemi prodeunt, in quibus ut in uvis fructus est sed rarior ac longioribus pedunculis dependent: fructus [orig: fructûs] figura omnino corculum refert, magnitudine nucem aequat iuglandem. parvum strobulum s. nucem pineam repraesentans, squamoso sed non adeo crasso cortice; quippe qui ad membranae tantum crassitiem accedens, vel sola [orig: solâ] manu facile detrahitur. Intus succulentus est nucleus, albi coloris, saporis ac odoris rosacei suavissimi. Cum maturuit fructus, purpurei est coloris, videnturque ipsae arbores purpureis circumquaque quasi cordibus ornatae, amoenissimo aspectu astantium oculis arridere. Os s. calculum caro intus ambit ac circumdat, qui, quo mole minor est, eo censetur fructus mollior ac praestantior. Regem fructuum merito dixeris, qui, quasi esui et spectantium voluptati natus tantum esset, ita delectat, ut numquam satiet: Nucleo, ad instar tragematis cuiusdam rosacei congelati, ut vulgo vocant, liquescentein ore. Auctor. Anon. Sina et Eur. c. 36.

LICIAE apud Godefrid. Mon. S. Pantaleonis A. C. 1219. Iac. de Vitriaco in Hist. Orient. Ann. eod. Vincentium Bellovac. l. 32. c. 99. Matth. Paris. p. 211. et 213. Alios recentioris aevi Scriptores; *le/ssai, apud Scylitzam p. 381. Lices, Gallis: castrorum sunt urbiumque repagula; a liciis s. staminibus vel suniculis dicta, quod ea ex funibus primum conficerentur, vel quod staminum instar iunctim erigantur. C. du Fresne in Gloss.

LICINIUS [1] Imbrex vet. Comoediarum scriptor, citatur A. Gell. l. 13. c. 22. ubi ex fabula eius Neaera hos versus adducit:

Nolo ego Nearam te vocent, sed Nerienem,
Quum quidem Marti es in connubium data.

Et Festus quidem, Imbrex, inquit, nomen est cuiusdam Comici, atque in voce Obstipum, huius versus ex illo meminit,

Voss. de Poet. Lat. dubitat, num hic idem sit cum Licino Tegula, qui floruit A. U. C. 554. quo carmen scripsit a ter novenis Virginibus decantandum, ut testatur Liv. l. 21. c. 18. cum Imbrex sit incurvum genus tegulae. Unde Plaut. Mil. Glor. Act 2. Sc. 6. v. 24.

LICINIA Lex apud Rom. multiplex fuit: de agris possidendis: de septem iugeris viritim dividendis: de foenore: de sodalitiis: de Tribunnorum comitiis: de triginta assibus, edendi causa [orig: causâ], consumendis, in dies singulos Cal. Nonis et Nundinis Romanis. Sic Licinia Aebusia lex. de legum latoribus. Licinia Cassia, de creatione Tribunorum mil. Licinia Mucia lex, de peregrinis, sonuit. Vide Thom. Dempster. ad Ioh. Rosin Antiqq. Rom. passim. Liv. l. 36. c. 4. l. 7. c. 21. 22. 25. l. 8. c. 16. et l. 10. c. 7.

LICINIACUM castrum Galliae in Pictavensi agro, vulgo Lezignen, vel Lusignan: Unde nobili fam. quae olim in Cypro regnavit, nomen. Item vicus in pago Brigensi, non procul a Braia Comitis Roberti, in dioec. Parisiaca; vulgo Lesigny en Brie. Hadr. Vales. Not. Gall.

LICINIANA opp. Portugalliae, in conf. Extremadurae, Norbae Caesareae finitimum. Ptol. Luzen vulgo [orig: vulgô].

LICINIANUS Poeta Martiali aequalis, et vicinus. Bilbili similiter oriundus: vide hunc l. 1. Epigr. 50. cuius Epigraphe ad Licianum de Hisp. locis v. 3

LICINIUS [2] Caius Valerius Licinianus exrustico Daco genitus, bello fortis et felix, per omnes militiae gradus ad culmen pervenit. Caesar proclamatus a Galerio maximino, A. C. 307. et in Pannonia Anno post ab Exercitu Imp. dictus. Disciplinae rigidus vindex, sed avaritia [orig: avaritiâ] et luxu infamis. Literarum acer hostis, Philosophorum non paucos neci dedit. Constantini Imp. cuius sororem Constantiam duxerat, iram veritus, edictis in Eccl. favorem promulgatis subscripsit, at paulo post utrique bellum indixit, pulsis e fam. sua, et occisis plurimis Christianis. Episcoporum commercium cum Gentilibus, catechesin feminarum coetus sacros prohibuit, acerrime in fideles desaeviens. Qua [orig: Quâ] persecutione motus Constantinus, bis praelio victum Licinium, in Hungaria et Thracia, hac cum Oriente Aegyptoque contentum esse iussit: Iterum arma capientem terraque marique denuo superavit. illius classe tempestate mersa [orig: mersâ]. Obsessus post novam cladem, Nicomediae, uxoris intercessione pacem impetravit, sed ea [orig: eâ] lege, ut Imperio cederet: tandem, cum novos motus

machinaretur, strangulatus est, A. C. 325. Aet. 60. Imp. 14. Socr. l. 1. Eutrop. l. 10. Eus. in Chr. Hist. et vita Constant. Zosim. l. 2. Cedren. in Ann. Cod. Theod. de infirm. his, quae sub tyranno gesta sunt.

LICINIUS [3] Flavius Valerius Licinianus Iunior, fil. prioris Caesar a Patre factus, A. C. 317. An. post Obiit Aet. 14. An quod secessionem moliretur, an Faustae artibus, quae una Crispum sustulit. Idacius, in Fast. Chron. Alexandr. etc.

LICINIUS [4] vel LICINIANUS Caius Iulius Valens Imp. tempore Decii proclamatus, sed brevis imperii. Victor in Decio. Viri Illustres.

LICINIUS [5] Procurator Galliae, qui, referente Dione l. 54. eo malitiae pervenerat, ut quoniam singulis mensibus tributum erat Gallis pendendum, quatuordecim definiret Anni menses.

LICINIUS [7] Caecina Marcelli Epriilacessitor, ut novus adhuc et in Senatum nuper adscitus magnis inimicitiis inclaresceret. Tac. Hist. l. 2. c. 53.

C. LICINIUS [1] Calvus Orator celebris, tempore Cic. fil. Licinii Macri. Vide infra. Quem perotantem interrumpens Vatinius, rogo vos, Iudices, inquit, num si iste disertus est, ideome damnari oportet? Vide et Catull. Carm. 14. Obiit iuvenis admodum: Auctor Epigrammatis contra Pompeium:

Magnus, quem metuunt omnes, digito caeput uno
Scalpit. Quid credas hunc sibi velle Virum?

An. et Ann. auctor, Dion. Halic. l. 2. 4. 5 etc. A. Gell. l. 19. c. 9. Liv. l. 5. c. 12. l. 7. c. 37. Cic. Fabius, Horat. Voss. de Rhet. nat. c. 14. Inst. Or. l. 4. de poet. Lat. c. 1. de Hist. Lat. l. 1. c. 10. Vide et Calviis. Item Cos. A. U. c. 390. cum C. Sulpitio Paetico. Nic. Lloyd. Vide et Publius Plin. l. 7. c. 49. liv. l. 7. c. 9.8

LICINIUS [8] Crassus vide Caius, it. Lucius, et Publius Plin. l. 13. c. 4. l. 14. c. 15.

P. LICINIUS [1] Crassus Pontifex, A. U. C. 554: Item alius Cos. cum L. Aemilio Paulo A. U. C. 586. Plin. l. 7. c. 4. Suet. Ner. Claud. c. 2.

M. LICINIUS [1] Crassus, Cos. A. U. C. 684. et 699. cum Pompeio. Vide et Marcus.

M. LICINIUS [2] Crassus Mutianus, ter Cos. sub Nerone, Galba et Vespasiano: Auctor Historiae alicuius. Tac. Ann. l. 15. c. 33. Suet. Flav. Vesp c. 6. et 13. Plin. xiphilin. Zonar. etc. Vide Voss. de Hist. Lat l. 27.

LICINIUS [10] Gabolus praetura functus, ab Agrippina eversus; post caedem vero eius ordini redditus. Tac. Ann. l. 14. c. 12.

L. LICINIUS [2] Lucullus Cos. cum M. Aur. Cotta. A. U. C. 680. Vide et Lucius, it. Marcus.

LICINIUS [12] Macer egregius sui Sec. poeta, pater C. Lic. Calvi, de quo supra.

LICINIUS [13] Macer linteorum librorum inventor. Liv. l. 4. c. 7. 20. et l. 7. c. 9. 23.

LICINIUS [15] Mucianus ter Cos. a Claudio Lyciae praepositus, cum opes attrivisset: a Nerone Syriam cum quatuor legionibus obtinuit, A. C. 66. Tac. Hist. l. 1. c. 10. et l. 2. c. 5. luxuria [orig: luxuriâ], industria [orig: industriâ], comitate, arrogantia [orig: arrogantiâ] molis bonisque artibus mixtus.

L. Portius LICINIUS Cos. cum P. Claudio Pulchro A. U. C. 570. Vide et Porcius.

LICINIUS [16] Proculus ex intimis familiaribus Othonis, post caedem Galbae a militibus alter Praetorii praefectus constitutus. Tac. Hist. l. 4. c. 6. Post cladem ad Bedriacum a Vitellio in gratiam receptus. Idem Ibid. l. 2. c. 60.

LICINIUS [17] Stolo Trib. Plebis cum L. Sextio, primus e plebe factus, postquam solitudo magistratuum tenuit civitatem quinquennio, legem tulit, ne quis plus quam quinquaginta agri iugera possideret, qua [orig: quâ] lege ipse damnatus est. Liv. l. 6. c. 34. 35. 39. 42. et l. 7. c. 2. et 16.

LICINIUS [19] Sura, 2 Cos. cum Sossio Senecione A. U. C. 854. bonitate Traiani victus.

P. LICINIUS [2] Tegula Comicus Lat. flovit A. U. C. 554. circa tempus, quo contra Phil. Macedonem bellum Romani parabant. Hunc odam tribus Constantem strophis composuisse, quae a novem puellis per urbem cantata, refert Liv. Glandorpio idem est cum Licinio Imbrice, cuius A. Gell. meminit: Et Plauto. Mil. Glor. Act. 2. Sc. 6. v. 24. Mostell. Act. 1. Sc. 2. v. 28. certe, quod meas confregisti imbrices et tegulas dicens, duas hac vocespro synonymis habet. Sed parum firma haec coniectura, cum prior Publii, posterior Caii praenomen habuerit. Quidquid horum sit, Volcatius Sedigitius, Gellio laudatus; Licinio Imbrici, quartum inter poetas Comicoslocum assignat: A. Gell. l. 15. c. 24.

Liv. l. 31. c. 12. Lil. Girald. dial. 8. poet. Glandorp. in Onomast. etc. Nic. Lloyd.

C. LICINIUS [2] Varus Cos. cum P. Corn. Lentulo, A. U. C. 518. Vide et Caius.

ex Germ. puer captus, tantae industriae fuit, ut reliquias cibario. tum inter conservos foeneraret et cui quid credidisset, quasi poterat, chirographo pugillaribus subnotaret: quos cum in ex peditione quadam transiturus flumen in vestimentis recondisiset, C. Iulio Caesari quondam deneganti, ei pugillaribus quicquam annotatum, barbarus lugens eos obt ulit. Statim ad dispensationem admissus, non multo post manumissus est, dein curationi Galliarum ab Augusto praepositus eas spoliavit: et cum flagraret invidia [orig: invidiâ], basilicam sub nomine C. Iulii Caesaris dedicavit. Decessit sub Tiberio, proinde dives, quod Cassii opes etiam exhausisset, et dictus est habuisse nummos, quantum milvi volant. Unde Persius Sat. 2. v. 37.

--- Spem macram supplice voto.
Nunc Licini in campos, nunc Crassi mittit in ades.

Vet. Schol ad Iuv. Sed praeter hunc Caesaris libertum ac tonsorem, et Licinium Stolonem Crassum, et P. Licinium cogn. Divitem. opibus affluxisse, adnotat Cl. Grav.

LICITATIONE factâ exhilarandi convivas mos occurrit apud Suet. Aug. c. 75. Solebat et inaequalissimarum rerum sortes et adversas tabularum picturas in convivio venditare: incertoque casu spem mercantium vel frustarivel explere: ita ut per singulos lectos licitatio sieret et s. iactura s. lucrum communicaretur. Ubi sortes nonnulli male confundunt cum apophoretis, quae gratis dabantur, non venditabantur, uti hae ab Aug. Magis affines sunt illae sortes convivales, de quibus scribit Lamprid. Heliogab. Rei obscurum vestigium in Comm. Graecorum. Athen. l. 13. c. 9. p. 607. *ei)=q' u(/steron pwloume/nhs2 th=s2 au)lhtri/dos2 [ kaqa/per e)/qo/s2 e)sti\n e)n toi=s2 po/tois2 gi/nesqai, ] e)n tw=| a)gora/zein pa/nu [ neanisko\s2 ] h)=|n, kai\ tw=| pwlou=nti a)/llw| tini qa=tton [ praqe/ntos2 ] h)|mfisbh/tei kai\ ou)k e)/fh a)nto\n peprake/nai, kai\ te/los2 ei)s2 pugma\s2 h)=lqen o( sklhro\s2 e)kei=nos2 *filo/sofos2. Vide Casaub. ad Suet. d. l. ut et infra voce Multa, sicut de more elato digito licendi in voce Sector.

LICIUM [1] civ. et prov. Italiae in Regno Neapolit. quae vulgo Lecce dicitur. Anon. Mon. Casin. in Chron. A. C. 1190. Tancredus Comes Licii, qui apud Troiam cum quibusdam aliis iuraverat fidelitatem Constantiae uxori Henr. Regis Teutonicorum, apud Dom. Marcum in Hierol. Vide in voce Aletium.

LICIUM [2] subtemen, tela, stamen quomodo distinguantur, docet locus Hier. l. 1. Ep. 15. Itaque subtemen et stamina, liciaque et telas, quae mihi ad vestram tunicam paraveram, vobis inconfectas transmisi; ut, quidquid mihi deest, vestro texatur eloquio. Nempe Licia propie sunt ligamenta stamini continendo, ut inquit Isid. Orig. l. 19. c. 29. s. quibus stamina ligantur. Hinc apud Petron. Arb. in Satyr. Edit. Gonsali. l. 1. de Salas p. 75. Edit. Bosch. c. 91. Illa de sinu licium protulit varii coloris filis intortum, cervicemque vinxit meam. Paschal. licium interpretatur, non quidem filum laneum, sed stamen filis intertextum, obligando aptum. Namque sic alibi idem: Simulque pannum de carnario detulit furca [orig: furcâ], in quo faba erat ad usum reposita --- ut solvit ergo licio pannum, partem leguminis super mensam effudit. Ubi licio est, qua [orig: quâ] parte erat licium s. funiculus, quo pannus vinciebatur. Non tamen a ligando dicitur, cum primam habeat productam. Virg. Ecl. 8. v. 73.

A lino mavult Martinius deducere, ut licium sit quasi linium. Inde latius extensa vox ad filum quodcumque denotandum: ut ex priore Virg. loco liquet. Sic Stat. Theb. l. 8. v. 382.

Graece mi=tos2, unde opus polu/miton, de quo vide infra, ubi de opere Plumario, ut et in voce Polymitum. Sicut de Furto per lancem et licium concepto supra deque habentibus caput licio laneo cinctum, in Sacris Romanorum infra in voce Velata. Hinc Liciae, quam vocem paulo ante vidimus.

LICORNUS mons Arcadiae, apud Lutatium ad Stat. Theb. l. 1. v. 356. quem etiam agno scit Licornis, nomine Boccatius. Lyceum vero appellat Plin. l. 4. c. 6. de quo vide Barth. Animadv. ad Stat. loc. cit.

LICOSTOMA vicus Bavariae, vulgo Lekhuse, in ipso limite Sueviae, 1. leuc. infra Verdam in Occ. 6. infra Augustam in Bor. Alias munitum.

LICTOR dictus a ligando, iuxta illud, Lictor collig at manus: vel a ligand is fascibus, ut vult Festus; vel a limo s. licio, licio enim transverso, quod limum appellabatur, qui magistratib. praeministrabant, cincti erant. Sed primum placet A. Gellio quem Nonius sequitur, ost endit morem antiquum ligandorum, qui castigandi essent, ex Marco Tullio, cum ait: Lictoris proprietatem a ligando dictam vetustas putat. Isti enim antiquitus carnisicis officio fungebantur: nempe antequam carnifices Romae essent. Valgius apud A. Gellium l. 12. c. 3. quod quum Magistratus P. R. virgis quempiam verberari iussissent, crura eius et manus ligari vincirique a viatore solita sunt; isque qui ex collegio viaterum officium ligandi haberet, Lictor sit appellatus. Gr. *(rabdou=xos2, a

virgis quas gerebant. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 7. c. 3. Hi praeter celeres, de quibus supra, succinctis vestibus et expediti ad plectendos facinorosos, Regibus primum inserviebant, ipsisque curuli sella [orig: sellâ] vect is praeferebant fasciculos virgarum, intra quas obligata securis erat, sic ut iterum in summo fasce extaret. Duodecim erant numero, quem Romulus sumpsit vel e numero avium, quae augurio ipsi regnum portenderant, vel ex Hetruscis finit imis, quod ii ex 12. populis communiter creato Regi singuli Lictores dederint. Postea iisdem usi sunt Cosules, Praetores, Interreges, Dictatores, et si qui alii magistratus non potestatem solum habuerunt [orig: habuêrunt], sed et iam imperium: quemadmodom viatoribus leguntur usi, quorum potestas potius quam imperium exstitit. Eorum munus erat, populum summovere, vide infra Summoto incedere; fores percutere, qua intraturus erat Cos. sontes virgis caedere et securibus ferire, ut ex Liv. patet, qui eos etiam alicubi aditus [orig: aditûs] summotores vocat. Hos in piebe Rom. fuisse idem ostendit, apud quem aliquis ex plebe queritur. 24. Lictores apparere Consulibus et eos ipsos plebis homines. Punico autem bello confecto, qui Magistratibus in prov. apparerent, eos fere Bruttios fuisse, unde Bruttianos dictos, tradit A. Gell. vide Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 7. c. 48. Porro Lictores singulos Curiatis Comitiis, singulis Curis osticii causa [orig: causâ], non autem ut suffragia ferrent, adfuisse. Idem docet l. 6. c. 4. Itdem laureati triumphulem currum antecedebant, teste Plin. l. 35. c. 18. et Cic. Philipp. 1. Vehebatur in essedo Tribunus Pl. Lictores laureati antecedebant. Nec omittendum, Sacerdotibus quoque Lictorem et Apparitorem ex lege antiquitus datum fuisse: Unde Seneca Pater, Non sine causa, inquit, Sacerdoti Lictor apparet. His tamen publici tantum Sacerdotes utebantur, cum Vestalibus, ut Pontifices, Augures, Quindecimviri, Flamines. Quare Liviae, quum Aug. Sacerdos Senatusconsulto [orig: Senatûsconsulto] constituta est, decretum, ut Lictore in sacrificio uti posset, nihil ad vete. tum sacrorum rationem facit, quae ut cetera adulatione depravata fuit. Lictor Pontificum in antiquis Inscr. est apparitor. Fra gementum marmoris in via Appia: Apparitori. Pontificum Parmulario. Iidem Pontificum Calatores dicti, Gloss. vett. e)kbibastai\ i(ere/wn, et Comitia calabant, et a Pontificibus sacra facturis praemittebantur, ut sic ubi viderent artisices adsidentes, opus eorum prohiberent, ne Deorum attaminarent cerimonias, Gutherius de vet. Iure Pontif. urbis Romae l. 20. c. 13. Lucernam sepulchralem, continentem in area sua Aram, inter duos erectos Fasces Lictoreos, exhibet Fortunius Licetus de reconditis Antiq. Lucernis l. 6. c. 103. De discrimine Lictorum et servorum publicorum, vide Tit. Popmam l. de Operis Servor. et plura hanc in rem apud Laur. Pignor. de Servis, et Salmas. ad Lamprid. in Alex. Sev. ubi de Lictorum Proximo, h. e. primo et principe lictorum, quem Graeci *)arxirabdou=xon vocant: nec non infra Mastigophori, Peusinii, Planetae, Rhabduchi; in voce Suedia, ubi de lictoris filia, uxore Erici II. Viator. Apud Papiam, Lictores sunt Eccl. assertores: qui Laici sunt, et in choro inter Clericos in Missa Apostolum legunt: vel quod Subdiacones faciunt, et hi faciunt. Hos Africam vel reliquas regiones habere addit. Vide C. du Fresne in Gloss. ubi de Lictoribus cum omnino agere ait: De Lictoria vero, Decuria Consulari, in l. 1. Cod. Theod. de Lucr. off. I. Gothofredum.

LICUS Fortum. Lycias Ptol. Lech vulgo, fluv. Vindeliciae, inter Sueviam ad Occ. et Bavariam ad Ort. per Augustam in Danubium fluens, infra Verdam.

LIDA vulgo LIDA, opp. Palatin. Trocensis, in Lithuanis. Ubi arx munita, ad amnem Detam, 10. leuc. Pol. a Wilna in Austr. 7. Novogroda in Bor. Cum arce in scopulo. Male habita a Moschis A. C. 1655.

LIDDESDALIA vulgo LIDDISDALE, prov. exigua Scotiae mer. in ipso limite Angliae a Liddalo fluv. dicta, ubi Eremus, castrum munitum. Terminatur a Sept. Teviotia [orig: Teviotiâ], ab Occ. Eskia [orig: Eskiâ], a Mer. et Or. Anglia [orig: Angliâ].

LIDERICUS [1] creditus quibusdam primus Flandriae saltuum praefectus, maritus Rotildae, filiae Dagoberti I. unde Flandriae Comites orti. Sed fabulam hanc refellit Miraeus de Com. Flandr. Vide et S. Marth. Hist. Geneal. Franc.

LIDERICUS [2] Galliae fluv. vulgo le Loir. Oritur e stagnis Monasterii Lidi l'Abbaye du Loir, in Pertico, et Isleras, Alogiam, Bonamvallem, castellum Dunum, Fractamvallem Freteval, Vindocinum, Lavarzinum, Montem Aureum, Vallem Liderici; castrum Liderici, Lusdum in Andibus, Flischiam, Durstallum praeterfluens, in Sartam influit: Sartam autem accipit Meduana ac in Ligerim defert. Lidericum augent Tiro Tiron, Edera Terre, Braium Bray aliique amnes. Alius ab hoc Ledus Sidonii, amnis prov. Septimaniae, Lataram praeterlabens: Item Letia la Lis. Multi Lidum illum appellare malunt. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

LIDKIOPIA urbec. Westrogothiae, in ora lacus [orig: lacûs] Weneri, ad fluv. Lidam. 30. mill. pass. a Mariaestadio in Occ. totidem a Falkopia in Bor. uti et 12. a Scara. 45 a Daleburgo in Ort. Lidkioping vulgo.

LIEBENAU nomen fam. olim illustris, de qua vide aliquid infra in voce Ortenburgum.

LIECHTENBERGA Germ. LIECHTENBERG, castrum Germ. sup. munitum, cum regione adiacente, sub proprio Comite. ex Fam. Hanoviae Comitum illustri, A. C. 1678. a Gallis captum. Accepit autem Liechtenbergium dominium Ioh. Ernestus, s.

potius Phil. Hanoviae Comes, fil. minor natu Reinhardi, qui Obiit A. C. 1451. frater Reinhardi, qui Hanovicum ramum pro pagavit; donec extremos eius palmites, Hanovicum Phil. Lud. A. C. 1641. et Schwartzenfelsium Ioh. Ernestus A. C. 1642. terminarent. Phil. hic itaque novae lineae sic auctor exstiti: cui ex Bipontina sam. Bitschensis et Ochsenstenia (non sine controversia tamen cum Leiningensibus Westerburgiis) hereditas accessit, atque demum ipsa agnatorum successio. Series eorum ita habet: phil. Com. Hanoviae in Liechtenberg, Mortuus A. C. 1538. ex Sibylla Badensi (filia Christophori Marchionis) pater fuit Phil. cogn. Senioris, qui Obiit A. C. 1590. relicto ex Eleonora Furstenbergia (filia Frid. Comitis) fil. Phil. cogn. Iuniore, Exstincto A. C. 1599. Hoc et Margaretha [orig: Margarethâ] Bipontina [orig: Bipontinâ] (filia [orig: filiâ] Iacobi ultimi Com in Zweibrucken et Bitsch ) genitus Ioh. Reinhardus I. qui Decessit A. C. 1627. Pater fuit ex Maria Elisabetha Hohenloica (filia Wolffgangi Com. de Hohenloe in Langenburg ) Phil Wolffgangi, Defuncti A. C. 1641. Hic, ex Maria Oetingensi, (filia Lud. Eberhardi Comitis) suscepit Ioh. Reinhardum, fratresque eius, Frid. Casimirum et Ioh. Phil. cum Agatha Christina Com. Palatina Rheni: e quibus Ioh. Reinhardus solus liberos susccpit, Iahannam Magdalenam (nat. A. C. 1660.) Franciscam Albertinam (nat. A. C. 1663.) Phil. Reinhardum (nat. A. C. 1664.) et Ioh. Reinhardum (nat. A. C. 1665.) Comites Hanoviae etc. lineae Liechtenbergicae, in Bischofsheim, gentis totius unicam spem. Vide saepius laudatum Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobil. Europ. Parte l. p. 156 et in Ind.

LIECHTENECCIA Germ. LIECHTENEK, castrum Germ. in agro Wirtenbergensi, sub proprio olim Comite, ex Fam. vett. Tubingae Comitum, in qua circa A. C. 1000. memoria Adelberti Com. Palatini Tubingae celebris fuit. Lineae fuere [orig: fuêre] plures, sed non diuturnae. Postquam vero Gothfridus et Vilhelmus fratres Tubingam vendidere [orig: vendidêre] Wirtenbergicis Comitibus A. C. 1342. rebus accisis splendori familiae non parumdecessit, quem in dynastia Liechtenek utcumque tuebantur, donec ultimus marium Conradus Vilhelmus lineam clausit, A. C. 1630. unica [orig: unicâ] filia [orig: filiâ] relicta [orig: relictâ], Elisabetha [orig: Elisabethâ] Bernhardina [orig: Bernhardinâ], quae nata A. C. 1614. nupsit Car. Com. Solmensi et Neoburg. ad Aenum. Vide iterum Phil. Iac. Spener. Parte l. p. 88.

LIECHTENSTENIUM nomen Principatus [orig: Principatûs] in Germ. sub proprio Principe: quam Fam. ab Azone, Actiorum gente edito, derivare amant. In Annalibus non infrequens eius occurrit memoria, inprimis affinitates, ex nobilioribus Austriae Domibus quaesitas, observare licet. Progenitores hodierni Principis hi sunt: Georg. Dn. Liechtenstein, ex Hedvige filia Hartneidi Dn de Pottendorf. Georg. genuit, maritum Agnetis de Eckards-Aw et patrem Hartmanni: quo et Iohanna [orig: Iohannâ] de Mayenburg genitus Georg. Hartmannus, suscepit ex Susanna agnata (filia Georgii Liechtenstenii et Magdalenae Polhemiae) Hartmannum, Defunctum A. C. 1585. Huius, ex Anna Maria Ortenburgica (filia Car. Com.) fil. Gundaccarus I. principale axioma primus fam. intulit, et ex Agnete Frisia (filia Ennonis Com. Frisiae Orientalis) Defuncta A. C. 1616. genuit Hartmannum Principem de Liechtenstein, patrem Gundaccari II. qui ex Elisabetha Lucretia Duce Teschinensi, genuit Ferdinandum Ioh. et Mariam Principes Liechtenstenii et Duces Troppavienses. Idem Parte I. p. 51. et Parte 3. p. 86.

LIECHTSTALLUM vulgo LIECHSTALL, Germ. quasi Lucis vallis, opp. satis elegans agri Bafiliensis, supra veterem Rauricam inter Mer. et Occ. uno fere mill. opportuno loco situm, universis iftac per Helvetiam, vel ad Insubres, vel Allobroges proficiscentibus obvium: ad Aergitiam amnem, cuius tractum Arragoviam, ante 7. Saecula nuncupatum sunt qui scribant ex Stumpfio. Paruit olim Homburgiis Comitib. a quibus, eadem prorsus ratione, qua [orig: quâ] cetera, per Episcopos, ad Senatum P. Q. Basiliensem pervenit. Is e civium huius opp. numero quottannis Praetorem constituit, qui, cum assessoribus duodecim, rebus administrandis iurique dicendo praeest. Vide Christian. Urstisium Epit. Hist. Basil. c. 3.

An a lu/w, solvo, quod curis nos liberet, ob rationem mox dicendam; an a lei=os2, laevis, mollis? Plin. l. 11. c. 37. Adnectitur (ventriculo) in sinistro hypochondrio adversus iecori, cum quo locum aliquando mutat, sed prodigiose --- Peculiare cursus [orig: cursûs] impedimentum aliquando in eo --- quamobrem inuritur cursorum laborantibus. Et per vulnus etiam exempto vivere ammalia tradunt. Sunt qui putent adimi simulrisum homini: imtemperantiamque eius constare linis magnitudine etc. Ubi quod de impedimento Cursorum habet, confirmatur ex Plauto qui praeter dicta, in Merc. Act. 1. Sc. 2. v. 14. introducit Acanthium cursorem sic loquentem,

Perii, seditionem facit lien: occupat praecordia.
Perii: animam nequeo vertere etc.

Quod de risu, plur ibus explanat Cael. Rhodigin. Antiq. Lect. l. 4. c. 18. Graece spln. Vide infra Splen, uti de Fisco lieni comparato supra.

LIEN [2] flos Sinicus, crocei coloris, in Hoquaniae, ad Tau civitatem, lacu; alibi aliis coloribus fulgens. Et quidem in prov. Klangsia maxime abundat, per aquas stagnantes, quarum sedimentum limum efficir; crescit ad duos tresve cubitos, aquae superficiem eminens, duris fortioribusque stolonibus adnexus: pluresque flores saepe una radix fert, qui variicoloris, purpurei, albi, mixti rubri et eiusmodi inveniuntur. Lilia nostra magnitudine superant, ac longe magis pulchritudine. cedunt tamen illis odotis, quo carent, fragrantia [orig: fragrantiâ] tulipam maximam diceres, figura [orig: figurâ] non admodum discrepante. Folia stirpis maxima sunt et plerumque figurae rotundioris, aquae superficiei incubantia ad supernatantia, quae ubi exsiccata suerint, olitoribus, scrutariis, aliisque minutiorum mercium propolis, loco

papyracci involveri aut cuculli sunt, quibus merces divenditas infarciunt. Cuiusmodi integros saepe viderelacus floridos, res amoenissima est, vide supra in voce Floridi lacus. Radix floris ipsa quoque praeclara est suumque habet usum; quippe ad brachii humani crassitiem saepe excrescit, duosque aut tres cubitos intra limen subtilissimum delitescit, tota geniculis atque intemodiis distincta. Cum autem exterior eius correx plane integer sit, medulla ipsa s. caro, magnis quasi canalibus intus perforata est, colore maxime albo, carduumque nostratem, licet paulo insipidior sit, refert, atque aestivo tempore, quod frigidiuscula sit, in delitiis ac pretio est. Fructus tandem, qui sigura [orig: sigurâ] plane conica [orig: conicâ] est, et magnitudine palmam manus [orig: manûs] excedit, crassitie pugnum, armatur cortice viridi, molliori tamen, habetque intus nucleum album optimi saporis, quem utpote magnarum ad alimentum virium, debilioribus post aegritudinem convalescentibus, Sinici Medici maximopere commendant. Auctor Anon. Sinae et Eur. c. 31. et 31.

LIENTE vicus Picardiae, non procul a Lauduno Clavato, ante Annos 260. hominum concursu ad B. Mariae fanum et votis celeberrimus. Vulgo Liece. Hadr. Vales. Not. Gall.

LIGA [2] apud Alb. Argentinensem in Chr. A. C. 1337. Marchio cum Mastino Veronensi ligam contraxit etc. confoederatio, foedus est, quo quis cum alio ligatur, vin citurque: Ligue Gallis; apud quos Ligae Sacrae famosum Praet. Sec. exsecunte, nomen fuit. Cum enim laniena [orig: lanienâ] Parisiensi ad desperationem adacti Hugonotae, ut vocant, ab eo tempore ferro et flamma [orig: flammâ] ita devastarent Galliam, ut plures arcium, templorum, monasteriorumque ruinae exstiterint. quam in immani illa laniena homines interfecti ac plane ultio tanto scelere digna sumpta esset; Omnes iterum contra insurrexerunt [orig: insurrexêrunt] Hispani Guisianique, ac icto inter se foedere novo, quod Ligam Sacram dixerunt [orig: dixêrunt], instaurare antiqua bella ac pertinacibus armis exscindere Hugonotas, quorum Dux Henr. erat Rex Navarrae, secum constituerunt [orig: constituêrunt]. Imo ulterius progressi, quoniam Valesia Fam. in Henr. III. ad ultimam orbitatem redacta erat, Guisiani, velut ex Carolingis oriundi, nihil dissimulato ambitu, Regnum ipsum affectarunt [orig: affectârunt]: ipso Henr. socordia [orig: socordiâ] aliisque vitiis in tantum delapso vilipendium, ut merum esset Guisianorum ludibrium. Cuius opprobrio ut animum explerent, in omnibus ad Ligerim oppidis spargi curarunt [orig: curârunt], leprosum esse Regem, ac, ut illa [orig: illâ] peste liberaretur, conquisitis undique formosis pueris, in eorum sanguine abluendum, iamque missos undique conquisitores, qui per universum illum tractum pueros raperent. Sed hic tum demum, velut ex alto furore excitatus, statuit dignas de sceleratissimis hisce poenas sumere. Convocata itaque Blesis Comitia A. C. 1588. in quibus, cum Ducem Guisium ipsiusque fratrem Lud. Card. vultu alacri ac suprbo comparentes vidit; ingredientem conclave suum priorem per satellites pugionibus confodi, postridieque fratrem eius strangulari iussit: Utriusque cadaver igne crematum cineresque in Ligerim dispersi sunt. Hinc acriter detonare Pontifex. excommunicare Regem, pleraque Gallia ad Ligistas deficere: Quare Henr. salutem suam totiusque Regni, in Hugonotarum fide ac virtute unice sitam esse cernens, cum Henr. Navarrae Rege pacefacta [orig: pacefactâ], eum utpote agnatione proximum ac indubium Successorem, licet a Pontifice excommunicatum, Heredem declaravit, ipsiusque exercitu auctus, Ligistarum metropolim Lutetiam obsidere coepit, iamque obsessi laborare fame, cum Iac. Clemens Monachus e Praedicatorum ordine, in Regium cubiculum, sub praetextu literarum arcanarum, admissus eum confodit cultro, d. 1. Aug. A. C. 1589. quo ipso translatum a Valesiis ad Borbonios regnum est, quorum caput Henr. Navarrenus, postquam aliquandiu cum Ligae reliquiis colluctatus esset, illa [orig: illâ] tandem confecta [orig: confectâ] penitus, regnum pacavit, et ad posteros transmisit. Georg. Horn. Orb. Imp. tum Notis L. Ioachimi Felleri, p. 258. et seqq. Vide eund. in Orb. Pol. cum Animadv. Othonis Menkenii p. 71. ubi foedus hoc Papam Rom. inter Regem Hisp. ac Ducem Guisiae initum, sub praetextu haereseos extirpandae: occultam vero veramque causam, translationem regni Galliae a fam. Valesia et Borbonia ad Regem Hisp. vel fam. Lotharingicam fuisse addit. Sed et in Germ. idem nomen inditum est foederi, a Principibus Rom. communionis inito A. C. 1609. Duce Ligae constituto Maximiliano Bavariae Duce postmodum Electore: cui Unionis nomine foedus aliud opposuere [orig: opposuêre] Principes Protestantes, auspiciis Frid. IV. Electoris Palat. quo pacto semina et fundamenta turbarum iacta sunt, quae tandem in atrox bellum erumpentes tricennio integro Germ. gravissime afflixerunt [orig: afflixêrunt], Phil. Iac. Spener. in Fam. Palat. Bav. Simile omnino foedus illud, quod Sanctum appellatum, Heldi Caesarei Legati ministerio, Norimbergae percussum fuerat A. C. 1538. cuius primarii Duces, ex eadem Bavariae Ducum fam. Vilhelmus Alberti V. Pater, et Lud. frater illius, fuere [orig: fuêre], tuendae Religioni Pontificiae, contra Protestantes, Smalcaldico mox bello involutos etc. apud Eund.

LIGANA silva in Cenomanis, apud lacum Benacum, ubi Claudius Imp. A amannos vicit. P. Diacon.

LIGANDI et Solvendi arcanum s. mysterium fundamentale, Theologiae et Iurisprudentiae apud Hebraeos velut Encyclopaedia fuit. Cum enim varii essent inter illos Presbyteri, quidam Iudiciariae facultatis omnimodae, quae iurisdictionis contentionsae esset, sive criminalis, sive civilis, capaces erant, dicebanturque Presbyteri universales, et munere tam docendi in Iure Hebraico ac publice respondendi, quam iudicandi universim, quoties scilicet sussiciendi essent Iudices eiusmodi donabantur. Praeter hos, qui creati et ordinati erant ordinatione summa [orig: summâ], fuere [orig: fuêre] alii etiam cum creati tum non creati, qui Presbyterorum nomlne quoque ac dignitate vulgari qualicumque fruebantur; interim et dignitate et nomine, ut et facultate, et Universalibus illis et inter se, varie impares. Et creatorum huiusmodi, quos Particulares vocare liceat,

quidam iudiciaria [orig: iudiciariâ] quidem facultate, sed quae tantum circa causas civiles s. pecuniarias versaretur, in ipsa creation is formula donabantur; adeo que Synedriis spere [orig: spêre] Trium viralibus solummodo inde idonei. Alii nulla omnino facultate iudiciaria s. id genus Magisterio donabantur, sed illo tantum, quod in docendi et explicandi Iuris Hebraici nodos ac dubia per Responsa quoties consulerentur, s. casus conscientiae extricandi munere publico consistebat; quod itidem interdum erat generale, ad casus eiusmodi omnigenos attinens, interdum etiam adeo particulare, ut ad haec vel illa eiusmodi Casuum singularia genera, pro ordinantium arbitrio restringeretur. Atque hoc idem erat, quod Potestas s. facultas decernendi circa Ligatum et Solutum, ut vocant, s. Vetitum et Licitum, i. e. facult as Ligandi et Solvendi. Quae tamen potestas interdum negata, in ipsa Ordinatione, ei etiam qui alias in plenariam facultatem Iudiciariam, quae Forensis erat ordinaretur; quinetiam tempore subinde ordinario circumscribebatur. Sed nemo huiusmodi ordinationis particularis capax erat, qui non etiam generali satis videretur idoneus, uti quidem Maimonides contendit, ex Gemara utraque Ad Misn. c. 1. tit. San. cum ait: In more positumerat, ordinare quemcumque vellent, ad resparticulares, modo interim ipserebus omnimodis esset idoneus. Sapientem pracellentem, qui idoneus ad decernendum circa Legem universam, fas erat Synedrio ordinare, et dare ei facultatem Iudiciariam (forensem omnigenam) ita tamen us neutiquam Ligandi et Solvendi s. publice in casibus conscientiae respondendi, facultati sese immisceret; aut dare ei facultatem eiusmodi Ligandi et Solvendi, sed minime iudicandi nequidem iudicia civilia s. pecuniaria; aut daret facultatem illam viramque, minime tamen Iudicia criminalia iudicandi; aut criminalia iudicandi; neque tamen solvendi s. responsa publice dandi, de Primogenitorum maculis s. vitiis; aut dare ei facultatem solvendi vota tantummodo, aut intuendi, et sic solvendo aut ligando decernendi, de maculis aliisque quibuscumque similibus. Atque ita fas erat Ordinantibus, dare facultatem tempore praefinit am et dicere Ordinato, sit tibi facult as Iudiciaria s. decretoria illa (circa solvenda et liganda) usque dum huc venerit Princeps etc. Atque illud de [gap: Hebrew word(s)] Ligato et Soluto hoc in sensu, millies apud Talmudicos occurrit. Magister autem aut Schola altera [gap: Hebrew word(s)] Ligat, i. e. illicitum pronuntiat; alla [gap: Hebrew word(s)] Solvit, s. pronuntiar licitum hoc vel illud, circa sanguinem, adipem, fructus, alia esculenta, corporis vitia, id genus innumera, in sacra Lege, occurrentia. Unde etiam libri quamplurimi eodem titulo fruntur, qui plane casuum conscientiae volumina Iudaeis sunt. Inde habentur [gap: Hebrew word(s)] Solutum et Ligatum Rabbi Ionae, Rabbi Nathan, R. Isaac Durensis et perplures eiusm odi alii. Titulus quoque integer in Talmude utroque s. Misna habetur [gap: Hebrew word(s)] Horaijoth s. Decreta aut Canones dictus, qui fusiorem disciplinam, circa illustriora Synedriorum maxime decreta, de casibus conscientiae, adeo que de peccatiex errore et scientia discrimine inde pendente continet. Dicitur vero scientia illa s. facultas Ligandi et Solvendi a Magistris aliquot, Mysterium fundamentale Ligati et Soluti. Unde R. Ioseph Hyssopaeus, in Paropside argent. ad Fil. Versare, inquit, interdum in Grammatica aut in contextu Biblico. Sed magnam partem occupationis tuae pone in Gemara, ut scias Arcanum Fundamenti, Vetitum ac Licitum, et distinctionem inter vitiatum et rectum. Ita vertit Ioh. Mercerus, quod plane inn vit, ac verti potest, Arcanum, s. Mysterium fundamentale Ligandi et Solvendi etc. Ioh. Selden. de Synedr. Parte 2. c. 7. §. 2. Vide quoque infra, in voce Lytae; et de ligandi solvendique in Eccl. potestate Apostolis concessa, a Servatore nostro, Matth. c. 16. v. 19. et c. 18. v. 18. Commentatores sacros. Addam hoc saltem, latere in verbis hisce elegantem metaph. ab antiquissimo ritu nodis (clavium adhuc usu ignorato) claudendi, quae clausa vellent, eorumque solutione aperiendi rursus: ligare enim hic [orig: hîc] idem, quod claudere, et solvere, quod aperire, uti ex locis hisce liquet. Vide infra in voce Lignum, item Nodus. Alia notio vocis est, cum oves apud Hebraeos ligatae, et agni ligati dicuntur: intelliguntur enim obesissimi et pinguissimi, quod animalia saginanda ligari solerent, uti pluribus docet Sam. Bochart. ad l. Gen. c. 31. v. 41. et 42. Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 46. et infra dicemus in voce Pecus de ligatione reorum, vide aliquid supra Lictor. At Ligaturae apud citerioris aevi Scriptores, dicuntur amuleta quaedam ad arcendos et depellendos morbos, aut de collo suspendi, aut circa alias corporis partes alligari solita; qualium magna [orig: magnâ] mole scripta sua refersisse Xenocratem Aphrodisisensem et Pamphilum quendam refert Galen. Simplic. pharmac. l. 6. Vide hic [orig: hîc] passim. inprimis ubide Magica Medicina, et verbo obligare. De Ligulae ligatura, dicemus infra.

LIGARIUS nobilis Rom. quem defendit Cic. oratione ea [orig: eâ], quae pro Qu. Ligario inscribitur.

LIGEA *ligei=a Gr. nympha, Nerei et Doridis filia, a cantus [orig: cantûs] suavitate dicta. Virg. Georg. l. 4. Et quidem una ex tribus Sirenibus, quae postquam in mare se praecipitavere [orig: praecipitavêre], earum Defunctarum corpora variis litoribus ac locis illata sunt; et Parthenopes quidem corpus in ea loca eiectum est, ubi postea Neapolis condita: Leucosiae, ad eam Ins. quae inde nomen accepit; Ligea ad Terinam urben, ubi et sepulta est Lycophr.

*ai/geia| d' ei)st *te/ranan e)knausqlw/setai
*klu/dwna xellu/ssousa, th\n de\ nauba/tai
*kro/kaisi tarxu/sousin e)n parakti/ais2,
*)wkina/rou di/naisi a)gxete/rmona.

Quam Italiae urbem, ins. esse scribit Steph. non minori errore, quam Solin. Ligeam ins. appellatam, abiecto ibi corpore Sirenis, refert. Non enim hoc Ins. ullius, sed Sirenis nomen fuit. Salmas. ad cum p. 62.

LIGER [1] Rutuli cuiusdam nomen, fratris Lucani, quem Aeneas Turni auspicia sequentem interfecit. Virg. Aen. l. 10. v. 576. et 580.

LIGER [2] sive LIGERIS nobilis Celtarum fluv. imo vere fluviorum Galliae Rex, quod de Pado false dixit Virg. in Arvernorum finibus oriens, Heduosque a Biturgibus dividens, non procul a Pictonibus in Oceanum Britannicum influit. Vulgo Loire. Nomen habet a prato, quod slatim a fonteperlabitur, in S. Eulaliae paroecia, in prov. Vivariensi, et in conf. Velauniorum, ad Gerbarii iugirad. prope Clergeacum montem, inter Cemenos, s. montem Cebennam, qua Vellavos ad Helviis discludit 18. supra Anicium. Caput eius proximum est capiti Elaveris. Hinc perVelaunos non procul a Podio capite decurrens, multa Gentis ignobilia loca, inprimis Voluram la Volte et Caput le Chapp praeterlabitur: indeper Forensem pagum defluens, alluit castr. S. Ragneberti S. Rambert; Montem rotundum Montrond, alias Mouron; Forum Segusianorum Feur, Rodumoam Segusianorum Roiianne, tum primum navigabilis: dein Burbonen sem agrum a Cadrellen si dividit, attingitque Marciniacum Marcigni, Denegontium Digoins, ubi Arotium accipit Arou; castrum nobile Burbonem Anselli, Bourbonl'Ansy. atque Dececiam Desixe, ubi Arone augetur; Nivernumque s. Noviodunum Aeduorum, ad Ligeris et Niveris confluentes positum. Infra Nivernum Elaver (Alier ) Ligeri recipitur: quem locum os vel rostrum Elaveris vocant, la bec d'Alier. Sequuntur ad Ligerim Albiniacum, Germaniacum, Caritas, la Charite, veteri Monasterio nobilis: Massava locus tabulae Peutingerianae notus, Masua vieus in pago Autissioderensi dictus in Appendice Fredegarii, Massua in Gestis Ep. Autissiod. Mesve: Paulliacum Peiitlly. Sacrum Caesaris, vel Sincerrium in Biturigib. ad quos Bor. versus tendit, a sinistra ripa Ligeris non procul abest. Iam dextrae ripae fluminis adsident loca Autissiodorensis Dioeceseos, Senonibus olim attributa, Condate Cosne, Cella la Celle, Novus vicus Neuvy, Brivodurum, alias Brioderus Brare; et Giemus vel Giemacim Gien: ad sinistram ripam sunt Bellus locus, et Castellio ad Ligerim cognominatus. His succedunt in Carnutibus Solliacum Sully, Castellum novum, Floriacum Fleury, Monasterio et nomine S. Benedicti insigne, Gargogilum Gergeau vel Iargeau, Genabum Carnutum sive Aureliani, Orleant, supra Ligeritti (Loiret ) et Ligeris confluentes; Clariacum Clery. Magdunum Menu, Balgentiacum Baugenci, Sodobrium Sueure, et quondam castrum, nunc opp. Blesense, Blois, atque Calvus mons Chaumont. Turonum sunt ad utramque Ligeris ripam Ambacia, olim vicus, nunc opp. Amboise, Laudiacum Mont loys, Rupes Corbonis Roche. Corbon, Casarodunum Turonum, Malliacum Maille, Alingavia Langey, Condate Cande, vicus morte Martini Turonici Ep. nobilitatus. In finibus Turonum Ligerim augent navigabiles fluvii, Caris le Char. Carus saepius nuncupatus, Anger vel Andria Indre, et Vingenna la Vienne. Liger tot oppida emensus ac tot spatia terrarem, Andium fines et oppida alluit. Montempsorelli Montsoreau, Salmurum Saumur non longe a Toedi confluente (le Tove ) receptoque Meduana in loco quem os vel buccam Meduanae vocitant, Bouche Maine, attingit Saponarias Savonieres, Rupem fortem Rochefort, Calonnam Chalonne, Montem Ioh. Mont-Iean, opp. S. Florentii, Castrum Celsum Chantoceaux; Andenesium Ancenis in Nannetibus; Portum Nannetum Nates, ubi hinc Ardra, inde Separis Nanneticus cognominatus, la Seure Nantoise in Ligerim cadunt. Tot et tantis auctus incrementis Liger per vicum S. Nazarii, et Cruciacum le Croisic in Oceanum Occidnum devolvitur. Cursus est 200. circiter leuc. per 166. navigabilis, Baudr. s. ut Hadr. Vales. placet, 160. vel 480. mill. pass. a Rodumna Segusianorum, ubi primum navigabilis est, usque ad Oceanum, ac regnum Francorum duas in partes fere aequales dividit. Maior mense campos inundare consuevit, quare infra Aurelianos coercetur molibus manufactis, quas vulgo les Turcies de la Loire vocant. Idem A. C. 1159. in finibus Andium facere aggressus erat Henr. II. Angl. Rex, Dux Normannorum et Aquitanorum, Comes Andicavorum, Turonum et Cenomanorum, urt testatur Trivetus. Flumina recipit 112. quorum praec. sunt Arotius l'Aroux, Elaver l'Allier, magnitudine ipsi non cedens, magisque piscosus, Carus le Cher, Ingeris l'Indre, Vigenna la Vienna, et ex altera ripa Meduana le Mayne. Vide Baudr. et Hadr. Vales. Tibull. l. 1. Eleg. 8. v. 11.

Testis Arar. Rhodanusque celer, magnusque Garumna,
Carnuti et fluvii caerula lympha Liger.

LIGERICINUS quasi parvus Ligeris, vulgo Loiret vel Leret, amniculus Galliae, alluit vicos prae ceteris Olivetum et Mitiacum, vulgo S. Mesmin: ubi in Ligerim defluit, aliquanto infra Aurelianos spatio. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

LIGERULA vide supra. fluv. ex fonte apud Aurelianos, tam copiose effluens, ut statim fiat navigabilis, in Ligerim delabitur.

LIGII populi Germ. quorum regio hodie Silesia, inter Lusatiam ad Occid. et Poloniam ad Ort. Igitur horum posteritas civ. Lignicensis. Strabo ait, lou/gous2 me/ga e)/qnos2, ubi Casaub. ligi/ous2. Apud Ptol. excuduntur lou=toi, qui forte Dithmaro aliisque Lutzici: nonnullis et Luitici; ab his Luitmeritz et Luitzalburg dicta patet.