CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LIGUSTRUM arbor eadem cum cypro in Oriente, Plin. l. 12. c. 24. florem gignit mire candidum, cuius frequens olim in coronis usus. Mart. l. 1. Epigr. 116. cuius Epigraphe in Procillum v. 2.

Laurus Apollineae marcescat denique sylca,
Cumque suis baccis alba ligustra cadant

. A ligando dicta videtur, quod vimina eius ligaminibus apta sint: an a legendo, quasi legustrum? Usus illius medicos Plin. exsequitur l. 24. c. 10. plura vide apud Dioscorid. eiusque commentatorem Matthiolum. Addam hoc unum, quod urilissimam tefseris hanc arborem facit idem l. 16. c. 18. ubi tesseras lusorias intelligit Alex. ab Alex. Genial. dier. l. 3. c. 21. aut Dalechampius lignea signa, vinum frumentum, oleum, aut aliud quidpiam eiusimodi significantia et promittentia, quibus in congiariis et publicis largitionibus Impp. olim utebantur, vide infra ubi de Tesseris.

LIGYES Asiae pop. qui cum Xerxe contra Graecos militarunt [orig: militârunt]. Herod. l. 7. urbs eorum Ligystina. Steph. Thucyd. l. 6. p. 410.

LILAEA urbs Phocis. Steph. Ferrar. Lellen ex tab. recent. opp.Achaiae in Doride reg. apud fontes Cephisi fluv. Stat. Theb. l. 7. v. 348.

LILERIUM opp. munitum Artesiae, sub Francia, pace ad Pyenaeos; Lilers vulgo. Ad amnem Navez, 1. leuc. cum dim. ab Aria, Betuniam versus, a qua 2. leuc, distat, 7. ab Atrebato in bor. non longe ab Hamensi Abbatia.

LILAEUS fluv. Bithyniae interioris Plin. *li/llion Arriano. Vide Salmas. ad Solim. p. 880.

LILITH Esai. c. 34. v. 14. Ibiresidet Liliths. Striae et invenietque sibi quietis locum. Aben-Ezrae, nocturna avis; Aquinati animalest, noctu clamans. Sed Spectri genus esse, Vett. summo consensu docent, etsi de specie non constet: multa de eo miraque fabulantibus Iudaeis, E quibus Elias in Thisbi, unam esse ait. ex 4. matribus Daemonum, quam, ut spectrum muliebre noctu apparens, puerisque maximie infestum, describit. itaque, ne quid attentet in infantes nuper editos, in puerperae cubiculo, hodieque carmen scribunt a)potro/paion Iudaei, quale habetur in Festo. Apud Rom. allium, alyssum et res turpis in collo infantum ex annulo appensa, ad insidias huiusmodi abigendas, Thom. Bartholin. de Puerp. Vett. ubi *berseli/an, i. e. matrem puerorum, Coptis dici ait, et de infantibus hoc modo vexatis memorabile exemplum refert, Hist. 9. Cent. 1. Simile quiddam apud Ovid. legimus, de Strigibus, Fast. l. 6. v. 143. et seqq.

In thalamos venere [orig: venêre] Procae, Proca, notus in illis
Praeda recens avium quinque diebus erat:
Pectoraque exsorbent avidis infantia linguis:
Ac puer infelix vagit opemque petit etc.

Vide quoque infra, ubi de Strige, ut et in voce Infans: namque et Striges poetis sunt, alatae mulieres aut nocturnae aves. Nomen certe a [gap: Hebrew] , i. e. nocte deductum, qua [orig: quâ] potissimum ralibus Spectris locus est; adeo que species omnino muliebris spectri voce hac denotari videtur. Sed et Lilith, larvis potuit Furiisque accenseri, in impiae cuiusdam Lilith odium. Reginae [gap: Hebrew] Zmargad. loci in Sabaeis ita dicti, ut videtur, a smaragdorum copia, quam cum valido exercitu in Hiobi greges et servos irruisse, tradit Chaldaeus Interpres, Hiob. c. 1. v. 16. Quo modo Gorgonas et Proserpinam, de solio deturbatas, ad Inferos detrusere [orig: detrusêre] Poetae, Bochart. Hieroz. Parte post p. 831. Vide quoque Bellon. Obersv. l. 2. c. 10. et supra ubi de Caprimulgo.

LILIUM [1] rosae nobilitari proximum, Plin. l. 21. c. 15. de quo sic Frauc. Pomey, Effundit primum ad summam humum bulbosa lilii radix longiorum vim foliorum refusaque perambitum, alia super aliis, videntur huic excitare, quasi solium, florum Regi. E medio foliorum globo, rectus erumpitcaulis politus ac laevis, et aequaliter teres, perpetua [orig: perpetuâ] circum obsitus luxurie foliorum sensim decrescentium, aecrescente et surgente scapo. Is. ubi ad binos, ternosve extulit se ab humo cubitos, apicem coronat viridanti panicula [orig: paniculâ] oblongorum calycum. viriditate, ut augescunt, in candorem sensim abeunte; donec iustam adepti magnitudinem sic albescunt, ut nihil splendidius, speciosius nihil sub aspectum cadere possit. Tum vero singuli dehiscere pedetentim, folia disiungere, evolvere, in latitudinem laxare, resupinare molliter et in orbem diffundere, campanulae in modum, aut effigie calathi. Denique languidum acclinare collum, quo spectentur ipsa flaris intimae, quo tota foliorum foris stratorum pateat magiestas, et amoenius ratilent stantes in medio croci; quorum splendore aureo mire excitatur

argenti nitor circum radiantis, niveique candorsinus [orig: candorsinûs], aquoprodiere [orig: aquoprodiêre] et in quo suaviter micant. De stamine illo viridi s. malleato apice, mediis in crocis exstante, quod dicam, nil habeo: nisi quod si lilium urgentea campanula est --- clava campanulae stamen hoc erit rnalleatum; et odor, esset, ipse quem edit, odor suavissimus, si audiri sonus et olfieri odor posset. Utus est, nemo diffiteatur nisi maligne invidus et Liliorum inimicus, deberi huic uni flori principatum; dignum esse, qui in ceteros omnes dominationem exerceat. Hinc Iunoni olim in delitirs, e cuius lacte ortum fingitur. Sed et in nummis Vett. conspicitur Dea, dextra [orig: dextrâ] lilium praetendens, cum Inscr. SPES. PUBLICI. SPES. AUGUSTA. SPES. P. R. Imo in pallio quoque aureo Iovis, cum diversa animalia, tum ex omnibus florum generibus, lilia inprimis caelata fuisse, apud Paus. legas Hodie Galliae Regum insignia tria Lilia sunt, de quibusaliquid paulo infra: an imitatione priscorum Persiae Regum, quos eodem flore in imperii in signibus fuisse usos, non nulli inde colligunt, quod Regia eorum esset Susa, cuinon a fluv. Suso, sed a voce Hebr. sive Chaldaea susan inditum nomen videtur, Auctor, Anon. Sinae et Eur. c. 33. Certe Etymologici Auctor, *sou=sa, inquit, h( po/lis2, a)po\ tw=n perifuko/twn kri/nwn, kai\ sou=son to\ kri/non u(po\ *frugw=n le/getai, Ut et de usus floris aliquid paucis addam, in coronis olim frequens lilium fuit, cum album tum purpureum. Tertullian de Cor. Mil. Et utrisque liliis et omnibus violis coroneris. Et quidem purpureum quo pacto fiat, docet Constantin Caes. l. 11. c. 21. Iun. gebatur autem rosis, quod eboris ostrique commercium vocat Hier. ad Salis de ser. vid. et in Sapientiae sceptro Prud. praedicat Psychom. v. 882. rosis et apio, ut videre est apud Horat. Carm. l. 1. Ode 36. v. 15. rosis et violis, apud Tertullian. ubi supra et Petron. Arbitr. Edit. Gonsali de Salas p. 72. et Edit. Bosch. c. 87. papaveribus quoque, apud Propert. l. 1. Eleg. 20. v. 37. etc. Eodem flore amicas suas donabant amantes, uti de Polyphemo legas, apud theocrit. Eidyll. 11. Sed et sepulchra, uti hyaeinthis, apud Propert. l. 4. Eleg. 7. v. 31. 32. et 33. sie liliis consperguntur, apud Virg. Aen. l. 6. v. 883. ubi de sepulchro Marcelli etc. Plura hanc in rem, vide apud Plin. l. 21. c. 5. alibique passim, et praeter herbariae rei scriptores, apud C. inprimis Paschal. Coron. l. 3. c. 8. Quod de Galliae Regibus diximus, Lilium, in eorum nummis frequens. Et quidem sub Phil. IV. floreni magni et parvi, Florins d'or grands et petits, cusi sunt A. C. 1302. et 1303. in quorum una parte, S. IOHANNES B. in altora Lilium Florentinum expressum est, cum Inscr. P. DL GRA. FRA. Biennio post, Regales parvi, Gall. Fetits Royaux d'or fin, sub eodem Rege, cusi sunt, ponderis 3. den et 15. gran. in quorum antica Rex sedet in sella, leonis capitibus exornata, inter bina Lilia, cum Inscr. PHILIPPUS D. G. REX FRANCORUM: in postica, crux efficta, inter 4. Lilia, cum verbis. XRC. VINCIT. XRC. REGNAT. XRC. IMPERAT. Sub Phil. VI. varii itidem nummi aurei cusi sunt, in quibus Rex modo in cathedra sedet, sinistra [orig: sinistrâ] scutum liliatum, ensem dextra tenens modo sedet, sub tentorio liliato: modo in campo liliato corona efficta [orig: effictâ] conspicitur etc. inprimis denarii auri puri cum Augelo, Deniers d'or fin a l'Ange, in quibus effictus Angelus togatus et coronatus, draconempedibus premens, dextra [orig: dextrâ] crucem florigeram et laeva [orig: laevâ] scutum tenens, in quo tria Lilia expressa, pond. 5. den. 16. gr. Item alii: in quorum partealtera eques galeatus conspicitur, hastam in serpentem equi pedibus substratum intorquens, in arca liliata, cum Inscr. PHILIPPUS DEI GRA. FRANCORUM REX; in altera, crux in quadricircino, in cuius angulis exurgunt totidem scutula cum tribus liliis et inscr. solita [orig: solitâ], XRC. etc. Sub Ioh. Rege cuius Principatu aurum argento miscebatur, Iterum 4. Lilia occurrunt, in Denariis auri puri cum Agno, Demers a l'Agnel d'or fin: Sed ternarius numerus repetitus, sub Car. VI. in denariis auri puri, Escus a la Couronne dictis, aliisque; qui, licet sub eodem Rege, aliisque aliquod insequentibus, subinde variaverit, tandem tamen obtinuit, hodieque constanter servatur. Vide C. du Fresne in Gloss. in voce Moneta, ubi de Galliae Regum nummis accurate; et Phil. Iac. Spener. de Arte Herald. Parte 2. ubi de Regum horum Insignibus pluribus agit: etiam aliquid lupra in voce Floreni et Gigliati. Hoc unum addo, quod monet Auctor Anon. Sinae et Eur. Matronia Regii sanguinis licere vestem liliis spargere, ceteris omnibus id prohibitum, c. 33. quod est, de Floribus. At Lilium, in Re Architect. Graece, ut apud Anon. in Descr. S. Sophiae quoque *kri/non, ornamentum epistyliorum et aliorum operum est, formam lilii referens. Und opus lilii 1. Reg. c. 7. v. 19. ita ut coronae quae erant super capitulum columnarum, quasi opere liliaceo collocandarum in porticu, uti Vulgatus habet. Vide Leon. Ostiens. l. 3. c. 18. Gregor. Mag. l. 1. Ep. 66. Alios, inprimis C. du Fresne Descr. Aedis Sophiana, n. 59. ut et supra. in voce Crimonia.

LILIUM [2] Ordo militaris Navarrae, a Garcia IV. institutus. A. C. 1048. Constabat ex Equitibus 38. sub Rege, Mag. magistro, horum officium, contra Mauros, regni hostes, fortitsr se gerere. Favin. Hist. Navarr. et theatr. hon. et Eq.

LILIUM [3] machina militaris, de qua vide infra, ubi de Oppugnatione urbium.

LILIUS Gregorius Giraldus Ferrariensis memoria [orig: memoriâ] invicta [orig: invictâ], ingenio excellenti, eruditlone in omni literarum genere eximia [orig: eximiâ] inclitus, Varto sui temporis dici meruit. Opera eius volum. 2. Basileae impraessa: inter quae Historia Deorum Gentil. l. 17. de poetis Graecis et latinis, l. 10. de poetis sui temporis, l. 2. eminent. Obiit podagrae doloribus attritus, A. C. 1552. Leand. Alb. Descr. It. Quenstedt. de patr. ill. Vir. Riceiolus in Chron. etc. Vide Georgius.

LILLOA vulgo Lillo arx probe munita Brabantiae, ad Scaldim, 2. leuc. infra Antverpiam, quo naves tendentes sistere coguntur.

LILYBAEUM et *lilu/bh Diony s. prom. Siciliae, cum urbe eiusdem nominis, olim Episcopal. e cuius a Romanis ex cisae ruderibus Marsala condita est, Libyam spectans. Hic ab Artilio Regulo Poeni mari victi. Nunc Capo Coco, in Occ. maxime extenditur, respectu Pachyni et Pelori prom. Urbs vero. quae nunc Marsala dicitur, est in Valle Mazarae, in ora. 60. miil. pass. a Panormo. 12. a Drepano in Austr. 18. a Mazara in Caec. Baudr. Punice [gap: Hebrew] Lelub, h. e. ad Libyam, vel [gap: Hebrew] Lelubae, ad Libes, quia ad Libyam, et Libes erat obversum. Bochart. Hinc Lilybaius, Virg. Aen. l. 3. v. 706.

Lege Lilybeia. Nic. Lloyd. P. Mela l. 2. c. 7. Plin. l. 3. c. 8. Strabo l. 6. p. 265. 271. et 277.

LIMA [1] s. Civ. Regum, urbs Archieplscopal. Americae Merid. pulcherrima, emporium que celebre. Condita A. C. 1535. a Fr. Pizarro Hisp. in Valle Lima, antea Rimao. Sedes est Proregis, crescitque indies, licet tota sit lignea, et sine muris, in planitie, ad amnem cogn. 1. leuc. a mari pacifico, 2. ab eius portu, vulgo Callao di Lima, uti 120. a Cusco, alias Peruviae primaria in Occ. Ioh. Laet. Sub Hisp. cum toto regno vicino. Hic 3. Concilia habita: quorum 3. A. C. 1583. Professor quidam Theologiae condemnatus est, qui sibi Angelum familiarem esse, a quo omnia edoceretur, saepe cum Deo se colloqui, Papam fore et in Peruvia sedem habiturum, etc. a femina quadam seductus deliravit. Linschor. Descr. Amer. c. 20. Herrera in Amer. c. 19. et 20. Acosta l. 2. de noviss. c. 20.

LIMA [2] vide infra Scabrities, it. Squartia: uti de Auri elimandi arte, supra. Sed et Lima Dea, Limique Dii, apud Arnob. adv. Gentes l. 4. Quis Limentinum, quis Limam custodiam liminum gerere et ianitorum officia sustinere --- Quis curatores obliquitatum Limos (credat.) Ubi tamen pro Limain reponit Ianum herald. ex Tertull. qui Limentino Ianum similiter iungit de Idol. c. 16.

LIMACES sive cochleae nudae, Afris hodie in cibo, teste Brasavolo, a Ferrariensibus suis ita edocto, qui cum Imp. Car. V. Tunetum sunt profecti A. C. 1535. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Orig. et progr. Idol. l. 4. c. 78. Sed et iam olim palato Romanorum fapuere [orig: fapuêre]; apud quos earum vivaria instituit Fulvius Hirpinus, distinctis carum generibus, separatim ut essent Albulae et Illyricae et Africanae et Solitanae. Quin et saginam limacum cochlearumque idem commentus est sapa et farre, aliisque generibus, ut cochleae altiles ganeam implerent. Vide Sam. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 1. c. 5. Ceterum Limacologiam ac. curatam brevi exspecta a I. I. Hardero Basil. Collegii Leopoldini Paeone, de quo supra.

LIMAEA Lusitaniae fluv. Strab. l. 3. p. 153. Plin. l. 4. c. 22. quem Lethen vocat, per fines Bracarum et Limicos pop. inter Durium et Minium, in Ocean, ad Vianam influens. Sil. Ital. Punic. Bell. l. 1. v. 236. l. 1. v. l. 55. fluv. fluv. oblivionis dicitur.

LIMAGUS Helvetiae fluv apud Glaronenses oritur, ac in media ipsorum regione Serniphium, alterum ex altera valle delapsum amnem accipit. Deinde infra Urnas (duorum vicorum nomen est) supra Lateritium (ita vocant) ex lacu Vesenio accepta [orig: acceptâ] aqua [orig: aquâ] Marcham (qui fuit olim Helvetiorum in Rhaetos finis) ac castra Rhaetorum (et huic loco etiamnum manet nomen Gastra ) disterminat. Hinc lacum Tigurinum ingressus, ad ostia eius Tigorum, amplissimam urbem dividit; mox Aquas delabitur, dein haud ita longe Ursa ac Arola miscetur. Huius in undis haud pridem periit I. Henr. Hottingerus, Philologus et Theologus celeberrimus, Tigurinus: de quo funesto casu vere cecinit Amicus:

Deinde paludosus splendenti Limagus unda.
Hospes Adulaa Claronaque incola terrae,
Auctus abit, semperque cavis aptissimus ainis,
Volvitur in gyvos et lenta volumina torquet.

LIMANIA ALIMANIA regiunc. Alverniae inf. admodum rigua et mire prae reliquis Gall. fertilis, in planitie; iuxta Elaverem fluv. ad 12. leuc. circiter a Mer. in Bor. extensa, prope et intra Claromontem. Vulgo Limagne.

At tibi Maeonio fertur circum flus limbo.
Pro meritis Admete chlamys, repetitaque multo
Murice.

vestis erat limbo insignis, cuius perir)r(oh\n his verbis eleganter describit; quemadmodum circum vestem purpuram currere, non minus eleganter Virg. dixit. Aen. l. 5. v. 250.

Nempe subsuebantur vestibus panui vel institae ex purpura, quae extremam earum oram ambiebant et ornabant: Graecis pe/zai dictae et peripe/zea, Latine Limbi, panni, instita. Sed et Limbus Graecis ku/klos2, unde kukla\s2, tunica limbum habens; quae etiam

e)/gkuklos2 kitw\n, item peri/nhson, insigni metaph. quod eam, velut Insulam, circumfluat Limbus, qui peri/klusis2 insuper eodem sensu dictus est. Matronae autem Regiae cycladas gerebant, non purpura [orig: purpurâ] sed auro, circumtextas, cuiusmodi limbos auro intextos paragandias vocarunt [orig: vocârunt], de qua voce dicemus infra. Vide et supra Acanthus, item Agnina. Addam hic saltem, non unum tansum aut alterum Limbum de diversis coloribus textum vestibus adsui, sed pluribus etiam interdum institis, ad pedes usque et ralos descendentibus, imo per circuitum praetexi consuevisse, unde non monolores solum, et dilores, sed et trilores et pentelores vestes paragaudae, militibus a D. Aureliano donatae, leguntur, apud Vopisc. in Auirel. Sed et de baltheo vox, apud eund. Stat. occurrit Theb. l. 6. v. 367.

ubi pictum limbum circa pactora Apollini tribuit. Etiam de fascia frontem puellarum vinciente. Idem Achill. l. 2. v. 176.

ad quae loca vide Casp. Barth. et plura hanc in rem apud A. Tiraquellum LL. Connub. ubi indicem nectit muliebrium ornamentorum, nec non infra in vocibus Lorum et Pannus. in Eccl. Rom. Limbus dicitur frustillum serici panni; quod in parte anteriore et posteriore Albae, ut et in manicis eius, adsui consuevit, ut videre est apud Dom. Macr. in Hierol, de Limbo Patrum ac Infantum, vide Iac. Usserium Archiep. Armach. Disp. pecul. etc. Hinc Limbolarii, sive, ut Nonius, Limborarli, memorati Plauto, ubi feminei luxus [orig: luxûs] insaniam traduxit, Aulul, Act. 3. Sc. 5. cum inter alia ait, v. 45.

dicti fuere [orig: fuêre], qui limbos et institas conficerent, sive limbo vestes ipsas praetexerent ac pingerent. Octav. Ferrar. de Re Vest. Parte 1. l. 3. p. 21. Vide quoque infra Lista, Lorata vestis, Maeandri, Margella, Panni, Periclysis.

a LIMBORCH Phil. Belga Theologiae inter Remonstrantes Professor, scripsit Hist. Inquisitionis l. 4. cui subiunxit Librum Sententiarum Inquisitionis Tholosanae, ab A. C. 1307. Usque ad A. C. 1323. iam primum ab eo in lucem prolatam. Quae ambo Amstelodami typis expressa, A. C. 1692. apud Henr. Wetstenium prostant.

LIMBURGENSIS Duc. le Duche de Limbourch, Belgii prov. satis parva, ceterum sertilis, mineralibus, herbis medicinalibus, aquisque Spadanis inclita, inter Duc. Iuliac. ad Ort. et Bor. acditionem Leodiensem, ad Occ. et Mer. Eius caput est Limburgum, urbec. in rupe, cum arce, ad amnem Weser, in conf. dit. Leod. Capta ab Hollandis, A. C. 1632. sed ab Hisp. recepta, quibus a Gallis erepta est, A. C. 1675. 5. leuc. a Leodio in Ort. uti et 7. a Traiecto ad Mosam, 4. ab Aquiigrano in Austr. Reliqua opp. sunt Rhodia Ducis, sub Hisp. Dalemum autem et Falcomontium sub Hollandis.

LIMEN [1] ab antiqua voce limo, quae transversum significat, transversim enim limina ponuntur; alias limes: haec enim licer exitu et flexionis modo differant, origine tamen et primitiva [orig: primitivâ] notione idem sunt. Isid. l. 15. c. 14. Limites appellati antiquo verbo transversi, nam transversa omnia antiqui lima dicebant, a quo et limina ostiorum, per qua foris et intus itur; et limites, quod per eos foras in agros eatur. Non unum olim erat, uti discimus ex Stat. Theb. l. 3. v. 579.

Ubi primum limen exterius est, ex vett, aedificiorum ratione, quae vestibulis magnis aedes antecapiebat. Virge. Aen. l. 2. v. 469.

Vestibulum ante ipsum, primoque in limine Pyrrhus
Exsultat, tulis et luce coruscus abena [orig: abenâ].

Cuiusmodi domus, ad Romanam consuetudinem exaedificatas, in Germaniae Coloniae inprimis Agrippinae frequenter conspici, notat at Stat. l. c. Barth. Utrique Limantimus Deus praecrat, apud Rom. ficut cardinibus Dea Cardea, et foribus Deus Forculus, quos proin false ridet Augustin. de Civ. Dei l. 4. c. 8. Apud eosdem Sponsa, in mariti aedes intratura, limen non tangebat, quemadmodum hodieque in aliquot Italiae locis fieri solet, ut egrediens paterna [orig: paternâ] domo nupta pedem tollat, neque limen attingat. Cui rel cum alii alias causas assiguent, Scalig. illa propior videtur, ne magicis pharmacis laedi posset. quae sub limine, ad destruendam coniugum vel concordiam vel vim genitalem, defodi solent a veneficis. Certe et Iuno. in limine Alcumenae sedens, manibus pectinatim iunctis genu utrumque amplexa, aliquandiu parturientem Alcumenam morata legitur. Alia ratio fuit Sacerdotum Idoli Asdoditatum Dagonis, quibus limen calcare aedis ei sacrae fuit nefas, ob causam memoratam Iud. c. 5. v. 2. et seqq. Ad quem ritum respici volunt nonnulli Zeph. c. 1. v. 9. Et animadvertam in omnem, qui insilit limen; quasi ac periphrasi idololatriae, Sacerdotum illorum imitatores, denotentur etc. Qua [orig: Quâ] occasione, ut de liminibus Fanorum paulo plura dicam, in ipsia illis superstitio nationum religionem inveniebat, adeo ut exoscularentur ea. Ovid. Met. l. 1. v. 375.

Ut templi tetigere [orig: tetigêre] gradris, procumbis uterque
Pronus humi, gelidoque pavens dedit osculn saxe.

--- Tarpeium limen adora
Pronus, et auratam Iunoni caede iuvencam,
Si tibi contigerit capitis matrona pudici.

In magna praesertim calamitate. Arnob, adv. Gentes l. 1. Zuot milia visltis a nobis debilium vobis ostendi --- nullam omnino retulisse medicinam cum per omnia supplices irent templa, cum Deorum ante ora prostrati, Limina, ipsa converrerent osculis etc. Nempe in eiusmodi perista/sesi statim quum templa ingrederentur, conspecis Deorum simulacris, in ipso limme ad terram sese profundebant et sic ipsi quandopque limini oscalum dabant. Quem morem Christianos quoque imitatos, legimus non paucis apud Chrysostomum Homil. 30.in 2. ad Cor. Hinc Prud. peri\ stef. Hym. 3. v. 518.

vide quoque Arnob. l. 1. Eadem pectore quoque terserunt. Stat. l. 5. Sylv. 1. v. 162.

--- nunc anxius omnibus aris
Illacrymat, signatque fores, et pectore terget
Limina ---

de quo ritu vide Casp. Barthium ad Claud. de Laudib. Serenae Reg. Carm. 29. v. 38. 97. 131. et 215. et Advers. l. 43. Comis item. Lucan. Civ. Bell. l. 2. v. 28. et seqq.

--- Cultus matrona priores
Deposuit: maestaeque tenent delubrae catervae.
Hae lacrimis sparsere [orig: sparsêre] Deos: hae pectora duro,
Afflixere [orig: Afflixêre] sole; lacerasque in limine sacro
Attonitae fudere [orig: fudêre] comas ---

Quod sarou=n ta\ pro\ tw=n new=n Artemidorus vocat l. 2. c. 33. e)kma/ssein de\ qew=n a)ga)lmata, h)\ kaqai/rein, h)/ a)lei/fein h)\ sa/rou=n ta\ pro\s2 to\n qeon kl. Vide plura hic [orig: hîc] passim. Adde B. Brisson. de Form. l. 2. Dan. Heins. ad Sil. Ital. Pun. Bell. l. 8. Besid. Herald. ad Arnob. l. 1. p. 69. I. Lips. ad Tac. Ann. l. 15. et Elector. l. 2. c. 6. Th. Dempster. ad Corippum p. 166. Martinum Roam, Singularum l. 4. c. 2. Alios. Ceterum liminibus Marmor Numidicum sequiori aevo ad hibitum esse, apud Rom. dicemus infra in voce Marmor. etc. Apud medii aevi Scriptores, Limen, pro Eccl. s. Aede sacra, in vet. Inscr. allata a Catello in Hist. Occitan. p. 738.? DO. ET. XPO. MISERANTE. LIM. HOC. C. L. K. T. E. (conlocatum est ) Anno IIII. CS. VALENTINIANO. AUG. IIIKL. D. XVIIII. ANNO. EPUS. PUSTI... Unde Limina Apostolorum, et Limina Sanctorum visitare, dicuntur in Eccl. Rom. qui ad Sanctorum monumenta peregrinationes instituunt, de qua formula vide quae dicit C. du Fresne Descr. Aedis S. Sophiae, ubi de Solea; ut et Savaro ad Sidon. l. 1. Ep. 5. aliique ei in Gloss. laudati. Sed et Limina, pro templis paganos iam olim usurpasse [orig: usurpâsse], patet ex Stat. Mart. Aliis. Vide quoque in Porta.

LIMEN [2] Confessionis Graecis sole/a, ad quod ii, qui Sanctorum sepulchra veniebant visitatum, solebant consistere, pluribus describitur C. du Fresne in Descript. c. 1. Aedis S. Sephiae. Vide quoque infra aliquid in voce Solium.

LIMENARCHUS Cypri in vet. Inscr. 427. 9. Gr. limena/rxhs2, i. e. portus [orig: portûs] Praefectus. Horum meminit Paulus in l. limenarchae, ff. de serv. fugitiv. Limenarchae et stationarii fugitivos deprehensos recte in custodia retineat. Aristot. limenofu/lakas2 eos vocat Polit. l. 6. circa fin. Vide Macros Fratres in Hierol. Ioh. Calvin. Lexic. Iurid. et supra ubi de Litorum Comite, et infra in voce Portulanus, it. Portus. Idem inter Priapi cognomina, vide ubi de eo.

LIMENIA [1] Venus sic dicta, cui apud Hermionios, virgines ante nuptias, et siqua vidua ad maritum rursus accederet, sacra faciebant.

LIMENIA [2] Cypri civ. Strabo l. 14. p. 683. nunc pagus, Limnat, in medit.

LIMENTINUS putabatur Deus, qui liminibus praeerat, sicut foribus Forculus, cardini Cardea vel Carna.

LIMERICUM Gall. Lymerik, Hibernis Loumeath, urbs munita Momoniae, in limite Connaciae, ad Sineum Fluv. pontibus interscissa. Nota fuit ultimis tempp. 45. mill. pass. a Kilkennia in Occ. 35. a Galiva in Austr. Gulielmo III. hodierno Mag. Britanniae Regi haud pridem, postquam acriter obluctata esset, se dedere coacta sicque tota Hibernia in potestatem eius redacta est, d. 13. mensis Octobri A. C. 1691. Hinc Com. Limericensis, vulgo Lymerik Countye, regiunc. Hiberniae, a Connacia Fluv. Sineo in Bor. divisa.

LIMES omnis publico it ineriserviebat, adeo que quot limites, per quos iter populo praebebatur, tot publicae viae fuere [orig: fuêre]. Sed nec unum genus earum, nec una fuit latitudo: aliae pedes 60. aliae 40. aliae 30. aliae 20. aliae 12. aliae 8. latitudinis habuere [orig: habuêre]; quae ultima legitima et minima viae latitudo erat. Distabant autem limites a terminis, quippe qui terminis distinguebantur et agrorum sulcis agebantur, fossae hinc et sulci saepe vocati: proprie enim Limes via cava, hinc inde exstantibus marginibus, vide de his agrorum Limitibus, Salmas. ad Solin. p. 678. et seqq. In Circo Limitem Tertullian. l. de Spectac. proprie vocavit loca illa, quibus pupulus sedebat spectabatque, ut cardines erant in Theatro: recti viz: ac perpetui sedilium ordines, qui per longitudinem

porticus; quam longa fuit, dispositi fuere [orig: fuêre], s. viae inter illos sedilium ordines, instar limitum, perpetuo rigore in cedentium, tres enim porticus tristegae Circum cingebant in speciem amphitheatri: Solumlatus, ubi carceres erant, absque aedificiis et porticu fuit, et sub divo expositum; in inferiore porticus [orig: porticûs] parte sedilia fuere [orig: fuêre] lapidea, in superioribus lignea. Ut minus spatii perderetur, peretua [orig: peretuâ] rectura [orig: recturâ] videntur dispofita, nullis intercisa viis transversariis, ut in theatro. Quam ob causam ordines longos illos subselliorum in Circo, limites Tertullian. lineas Ovid. vocavit, ubi de Circensibus: Amor. l. 3. Eleg. 2. v. 19.

Quid frustra refugis? Cogit nos lineae iungi:
Haec ex lege loci commoda Circus habet.

Vide infra Linea, it. Praeriperee limitem. In Theatro longe secus: ubi Cardines et Cunei dicebantur, quia per cuneosdivisa erant etc. Plura de limitibus cum agrorum, tum Circi, vide apud praefat. Salmas. ad Solin. passim p. inprimis 918. et seqq. Ut de Imperii limitibus aliquid addam, fuere [orig: fuêre] illi duum [orig: duûm] generum: Alibi enim limitibusa natura positis claudebatur, mari sc. h. e. Oceano (nam Mediterraneum, paucis exceptis, circa Pontum et Maeotin, Orbis Rom. totum capiebat) fluminibus magnis, ut Danubio et Euphrate, vel aliquando Rheno et Tigri: Item montibus, ut in Asia Tauro quibusdam locis, alibi aliis; quibus Herodian. addit terras desertas et solas quae locis aliquot Imperium terminarent, l. 2. Alibi terminabatur Fossis, Castris, Arcibus, Concaedibus, Stipitibus, Muris: quae ultima specialiter Limites appellat Spartian. in Hadr. Caes. Et quidem Fossarum, idem Herodian. meminit l. c. ut et Arcium ac Castrerum; quorum insuper meminere [orig: meminêre], Tac. Aur. Victor de Traiano, Amm. Marcell. 1. 28. c. 5. et 6. 7. Cuiusmodi arces et limitaneas ures, non primus instituit dioletian. quod Zosimus vult; sed neglectu priorum Principum collapsas, in integrum saltem restituit. Concaedium mentio, apud Tac. Ann. l. 1. Muris Barbaros submovere, primus instituit Hadr. qui murum in Britannia duxit, de quo quo loco: de Stipitibus, quod munimen non multum ab eo diversum erat, quod conceadibus fiebat, Spartianus agit in eod. Haedr. ad quem vide Casaub. Hos vero Limites qui tuebantur milites, Limitanei dicti sunt vel Ripenses, quibus Numeri, h. e. Legionarii milites, opponuntur passim, apud Hist. Aug. Scriptores: Comitatenses, item in Cod. Theod. quo modo tum dicebantur, qui prius Legionarii, vide Salmas. ad Vopisc. in Probo: ut et supra in voce Arcisinius, Condita, item infra in Terminus.

LIMI iner Deastros Rom. memorantur Arnob. adv. Gentes l. 4. Zuis curatores obliquitatum Limos? Zuis Saturnum praesidem sationis? Zuis --- ad extremum Dearm Pecuniam esse credat?

LIMICA quibusd. Forum Limicorum, opp. Hisp. Tarr. in Callaicis Bracariis. Nunc Puente de Lima, opp. Portugalliae ad Limium fluv. 4. leuc. a Bracara in bor. 5. a Tuede in Austr.

LIMIOSALEUM urbs Germ. nunc in regno Polonico, Archiepiscopal. et Metropolis, Ptol. vulgo Gnesna: inter Posnaniam ad Occ. 7. et Toruniam ad Ort. 12. leuc. in Polonia mai.

LIMNAE locus in arce Athenarum, templum habens Dionysio sacrum, a Theseo Rege exstructum: quo in loco vetustiora Bacchanalia peragebantur die 12. mensis Anthesterionis, qui nostro fere Novembri respondet. Aristoph. in Ranis, et Thucyd. l. 2. p. 34. Item Thraciae Chersonesi urbs, Strabo l. 8. p. 361. iuxta Sextum.

LIMNATIS Diana dicitur Paus. in Messeniacis, Achaicis, et Arcadicis passim, a Limnis opp. in conf. Lacedaemoniorum, et Messeniorum, in Laconicis eiusdem th=s2 *limna/dos2 male pro *limna/tidos2. Idem in Corinthiacis *)arte/midos2 *limnai/as2 meminit. Certe apud Lacedaemonios cultam fuisse Limnatim Dianam ex Tac. discimus Ann. l. 4. c. 43. ubi perperam etiam Limeneditis Dianae, pro Limnetidis, vel Limnatidis, dicitur. *limna/tin etiam Dianam a piscatoribus cultam, ut a venatoribus *)a grate/ran, testis est Artemidor. qui illam a stagno limnh=tin dictam memorat l. 2. Vide Meurs. in Miscell. Laconic. l. 1. c. 2. Nic. Lloyd.

LIMNIADES stagnorum nymphae apud Ethnicos. *li/mnh enim stagnum significat. Vide Nat. Com. l. 5. c. 12.

LIMNIOTA cogn. Georg. Monachi, qui quod pro Imaginum cultu mortem obierit, apud suos pro Sancto habitus est, in Martyrolog. Rom. 24. Aug. et Menolog. Graec. memoratus: ex Graeco limniw/ths2, i. e. stagni habitator.

LIMNOTHALASSA ins. Hisp. adiacens, inter Carthaginem et Sucronem, non procul a Diano. Strabo l. 4.

LIMNUS ins. maris Britannici, inter Cambriam et Hiberniam, Ptol. hodie Ramsey Anglice Camd. Britannice Lymen.

LIMNUTHUM Britanniae Ins. urbs, ubi Iacobus Scot. Rex, in aede sacra a quodam divinitus misso frustra monitus: postea ab Henr. VIII. Angliae Rege ad Fluidonem ingenti clade affectus est, caesis cum ipso Rege XV. M. A. C. 1513. Buchanan. Hist. Scot. l. 13. et 14.

LIMOGIA s. Opus de Limogia in Charta A. C. 1197. apud Ughellum Ital. Sacr. Tom. VII. Duas tabulas aeneaes superauratas de labore Limogiae, et apud alios recentioris aevi Scriptores quasi opus Lemovicinum dicitur, quod Encausticen Vett. Galli Email vocant; ab urbe Limogia s. Lemovicibus, quae gens arte hac multis aliis praecellit, vide C. du Frcsne in Smaltum alibique, et supra in voce Eucaustice.

LIMON locus Campaniae inter Neapolin et Puteolos. Stat. l. 3. Sylv. 1. v. 149.

LIMONIADES Nymphae florum, et pratorum, quas alialiquando mori, ac deficere dixit Aristot: sicut Panes ac Fauni.

LIMONIUS Mons mons Walliae, Palimlimon Gamd. s. Plymllimon Hill. Anglis, Mont Plymlimon, Gallis. Partim est, in Cardigania in Occ. partim in Mongomeriensi tractu ad Ort. ubi Sabrina et Vaga fluv. ex eo scaturiunt. I. Speedus, Sanson, alii.

LIMONUM [1] urbs Pictonum, Ptol. quid hodie sit, ignoratur. Hadr. Vales. Not. Gall. in voce Pictones.

LIMONUM [2] Pictonum opp. in Gallia, Ptol. vulgo Limon. Nunc Potctiers, Pictonum caput, Episcopal. sub Archiep. Burdegalensi, per ampla, ad Clanim fluv. Cluv. Briet. Sansoni. Vide Pictavium.

LIMOSINA dicta est non modo Italis sed et Hispanis praesertim. Lingua illa, quam Romanam Galli vocarunt [orig: vocârunt], Rustica viz. et Semibarbara, dequa retro vide, in voce Latina, et infra suo loco. Ex quo enim exacti ab Hisp. Mauri, redactum est potissimum vulgare idioma ad tres linguas, Vasconicam s. Biscainam, quae in Biscaia Navarra, Guipuscoa et Alva obtinuit: Castellanam alteram (quae rarioris fuit usus [orig: usûs], utpote barbaris aspersa vocabulis, a quibus tum demum purgata est, cum ad unicum Principem tota Hispanorum potestas rediit) usitatam apud Castellanos, Toletanos, Asturienses, Extremadurenses et Granatenses; Item in Gallaecia, Andalusia, Lusitania ac Arragonia, exteris subinde vocabulis, Arabicis, Francicis aliisque intermixtam: actertiam, Limosinam, cuius usus fuit in Catalaunia, in Comitatibus Ruscinonensi et Ceritanensi, in Aquitania, Occitania, atqueAdeo, ut Scriptores Hispani volunt, in ipsa Galliae Regum aula; a Catalaunia, in Valentiae, Maioricae et Minoricae postea Regna transiit, quod ea ad Barcinonenses Principes perinde spectarent. Hanc a Lomovicum Urbe Galliae notissima denominatam, indeque in Catalauniam transiisse, cum Francorum exercitus Pyrenaeos montes transgressi has insidere provincias coepissent, ex variis tum gentibus conflati, maxime ex ea Occitaniae parte, in qua Urbs Catalens sita, tradunt Calça in Catalaniac. 16. escolan. Hist. Valentiae Tem. 1. c. 14. et Andr. Boschus de titul. Honor. Catalan. l. 1. c. 2. §. 4. 5. et l. 2. c. 17. Ut ut sit, constatidem esse fere Catalaunorum idimo, quod Galliae provincialium, quodque in Catalauniam introductum fuisse a Comitibus Barcinonensibus, vero proximum est, ex quo Provinciae Comitatum suis adiunxere [orig: adiunxêre] dominiis. Ea quippe lingua nitida adeo, florida, culta, ac polita est habita, ut nulla fere exstiterit regio, in quam non recepta fuerit, cum maxime in Principum aulis ingenti in pretio haberentur poëtae Provinciales, eorumque poëmata, ut genio quasi dotata singulari, ubique ferme legerentur. Ipsum Petrarcham idiomatis huius vocabulis carmina sua crebro aspersisse, iidem Auctores observant. Ceterum Raimundus Montanerius, qui vixit circa A. C. 1300. Historiam suam eadem lingua [orig: linguâ] exaravit et Carnobellus in Chronico, eiusdem idiomatis tabulas variaque acta descripsit etc. Vide plura hanc in rem, apud C. du Fresne in Gloss. Praef. ubi Chartam, in Ruthenensi Comitatu. ubi Lingua Lemovicina perinde usurpata, circa A. C. 1100. exaratam, et veteris Latii non parum retinentem, curioso Lectori exhibet.

LIMOSIUM urbs Occitaniae, in agro Redensi, belli Albigensis scriptoribus notissima, ad Aracem fluv. 1. leuc. infra Aletam in Bor. 3. a Carcassone in Austr. 6. a Mirapinco in Ort. Parva, sed culta, intra montes, in Dioecesi Aletensi: Limoux vulgo.

LIMPIDARE Lapides, qui poliuntur [correction of the transcriber; in the print polsuntur], sequior Latinitas dixit. Sed et ex li8bris Dolabellae, in Fragmentis Agrimensorum, ita scribitur: Omnis terminus ab oriente limpidum latus habet: ab occid. ruspidum laetus habet; ubi limpidum pro polito et laevigato ponitur. Graecum est la/mpos2, lucidus, unde limpus et limpidus. Poliebantur autem et in nitorem dabantur gemmae attritu limae vel arenae vel rotae vel alterius lapidis scobe. quod facientes, Tritores Lapidum Latinis, Graecis smh=ktai li/qwn et stilbwtai\ dicti sunt. Epiphan. pinaropoiou\s2 vocat in voce e palaestra desumpta, qua [orig: quâ] nitidi et politi eu)pinei=s2 et pinaroi\ dicebantur ab oleo, quo perfusi nitescebant. Unde eu)pi/neia xalkou=, pro nitore ac laevore per tralationem etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 1105.

LIMPURGUM vulgo LIMPURG, castrum germ. unde illustri Fam. nomen, cuius Domini pincernae S. R. Imp. hereditarii sunt et ab antiquo tempore, inter Comites Franconiae (a cuius Ducibus vel et Limburgiis derivari amant) floruere [orig: floruêre]. Sunt vero [orig: verô] duae lineae capitales. Gaildorfiae (quo etiam Schmidelfeld refertur) et Speckfeldia vel Sonthemia: quarum illa a Conrado, haec a Frid. utroque Frid. A. C. 1414. Mortui filiis, descendit. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Parte I. et quamque earum suo loco.

vestis erat, qua [orig: quâ] usque ad pedes tegebantur Poparum (s. Victimariorum in sacrificiis) pudenda. Hanc vestem cinctum appellatam volunt quidam, unde Hygen. de limit. agror. ait, Limum

cinctum ideo votatum, quod purpuram transversam habeat, habebat enim in extremo purpuream limam. Inde succincti Popae. Suet. Calig. c. 32. Succinctus poparum habitus. Et istusmodi veste Cethegos, qui proin Cinctuti dicti, indutos fuisse, sunt qui dicant, vide Octav. Ferrar. de Re Vesi. Parte I. l. 1. c. 9. Eadem lictores quoque usos fuisse, indicat Tiro libertus Cic. apud A. Gell. l. 12. c. 3. ubi Lictorem vel ac limo vel a licio dictum: Licio enim transverso, quod limum appellatur, qui magistratibus praeministrabant, Cinctos fuisse scribit. Cui su ffragatur lsid. l. 15. Orig. c. 14. dicens. Hinc et limus vocabulum accepit, cingulum, quo servi pu. blici cingebantur obliqua [orig: obliquâ] purpura [orig: purpurâ]: et l. 19. c. 33. Limus est \cinctus, quem publici habent servi; et dictus Limus, quia transversas habet purpuras, i. e. limas. Hinc Limocincti voce composita [orig: compositâ] tales dicti sunt, ut legitur in antiqua aerae tabula, apud Caesarem Nichesolam Patricium et Canonicum veronensem: Honori. M. Gravi. M. F. Pob. Squillianii. Eq. pub. IIII. vir. 1. 0. 1111. vir. Ap. ut. Curatori. Vicentinor. Apparitores. et Limocincti. tribunalis. eius. Vide Laur. Pignor. Comm. de servis, et infra in voce Publici.

LIMUSA Pannoniae inf. urbs. Ant. Munsberg Lazio. Baudr. alias opp. Pannoniae, nunc vicus Hung. Wiselburg, primo lapide Altenburgo in Austr. prope ramum dexrum Danubii, Arrabonem versus.

LIMYRA urbs Lyciae, a Limyro fluv. (qui per urbem hanc fluens, in mare Lycium, inter Andriacam et Aperras urbes exit: Lerymus Strab. l. 14. p. 666.) Steph. Episcopal. sub Archiep. Myrensi, inde non longe distans, 20. stadiis ab ora litorali: Hodieque Limyra. Vide Lymira.

LIMYRICA regio Indiae intra Gangem, Ptol. Plin. l. 31. c. 2. Hanc Mercatores petebant, quos navigationem suam ante exortum Canis, aut protinus ab ortu, circa d. 19. Iulii in cepisse; reverti autem consuevisse medio Decembri tradit Auctor Peripli.

LINACER Thomas Anglus, Medicus celebris, floruit Sec. XVI. Is studiis morbisque fractus, et iam morti vicinus, cum Nov. Test. tum primum (Sacerdos quamvis) in manus cepisset, et Matth. c. 5. (ubi inprimis de iuramentis [orig: iurâmentis] ) et 6. ac 7. percurrisset, abiecto iterum (sic Ioh. Chekus Litt. ad Steph. Ep. Vintoniensem) quantum potuit totis viribus libro, iuravit, aut hoc non fuisse Euangelium, aut nos non esse Christianos. Quod hinc proculdubio factum, quia usus frequentissimus temere adversum ipsa verba Christi iurandi, apud Christianos iam illius temporis, admodum grassatus est. Ioh. Selden. de Syned. vett. Hebraeer. l. 2. c. 11. n. 6. Vide et Thomas.

LINCKIA Belgis Linken, Gall. Fort de Link, arx munita Flandriae, in districtu Burburgensi, ad Colmam fluv. 1. leuc. a Burburgo in Eur, 2. ab Audomaropoli in Bor.

LINCOLNIA vulgo LINCOLNE-SHIRE, Comit. Angliae, ubi alias Coritani. Terminatur ab Ortu Oceano Germ. a Sept. prov. Eboracensi, ab Occ. Nottinghamiae Comit. a Mer. Northantoniae et Cantabrigiae Comit. Eius caput est Lincolnia, s. Lindum, iuxta Withamam amnem, 7. mill. a Trenta fluv. In collis dorso. Satis ampla et culta, 22. mill. Angl. a Nottingamia in Eur. 20. ab ora Oceani Germ. in Occ. Vide quoque Lindum.

LINDANUS Gulielmus Damasi fil. Batavus, patria [orig: patriâ] dordracenus, ex illustri Lindanorum s. van der Linden fam. ortus, Ep. primo Ruraemondensis, dein Gendavensis, floruit Sec. Praet. Scripsit in aureum illum Ps. 118. vel secundum alios 119. qui caelestis omnis Philosophiae verissimum est Gymnasium, et saluberrimum animarum nostrarum narthecium, ideoque a S. Patribus Spiritus S. Apetheca merito dicitur: Item in Pfalmos, Argumenta et Scholia: In 30. priores Pfalmos, Paraphrases: in Psalmos Poenit. Fasciculum Poenit. In Canticum Cant. In Epistolaes Domini nostri ad Episcopos in Apocael. etc. Obiit Gandavi A. C. 1588. De eo Swertii distichon hoc ets:

Praesulis huius erat, quod habent haec tempora raro,
Mens sincera, manus larga, pudica caro.

LINDAVIUM , LINDOIA, vulgo LINDAW, urbs libera Imp. et puhra Sueviae ad lacum Brigantinum, Ins. lacus [orig: lacûs] Constantiensis, ponte 290. pass. lapid. unita continentisatis munita, et frustra a Suecis tentata, 5. mill. Germ. a Fano S. Galli in Ort. uti 8. a constantia, 9. a Memminga in Austr. In limite Helvetiorum. A tiliis, quae olim circum monasterium plantatae, nomen nacta, etiam in insignibus viridem tiliam in clypeo gerit. Hic [orig: Hîc] primo coenobium circa A. C. 810. ab Adelberto Rorbacio, Car. Mag. cognato divae Virgini sacratum: ad quod cum multi confluerent, vicus exstructus: ex vico identidem ampliato et aucto opp. factum est, in loco amoeno, commodo et fecundo situm. Hoc primum Abbatissae, dein Sueviae Ducibus subfuit: alii tamen Lindaviam non ad Monasterium, sed ad Comitem Lindaviensem sive Brigantinum pertinuisse, et ab hoc libertate 24. marcis auriargentique empta [orig: emptâ], Imperio se addixisse docent. Privilegia a Rodolpho I. Frid. III. Sigismundo Impp. accepit amplissima. Monasterium ver?, sive Abbatia Lindaviensis, in quatuor pagis zu Reitnan, Schonau, Aeschach, et Rinckenbach, hobas colonarias,

sive curtes s. mansos possidet, quae ibi loci Kellenhoff, s. Mayerhoff, vocari amant, Horum Advocatia, A. C. 1334. a Lud. Imp. ut a parte Monasterii, preatensa, Comiti Hugoni Brigantino, pro 200. marcis argenti; postea A. C. 1364. a Car. IV. Comitibus Helvensteniis, una cum aliis iuribus oppignorata, ab his ad civitatem Ulmensem, A. C. 1382. devenit, quae easdem Wenceslao Imp. cessit, a quo postea A. C. 1394. Schellenbergio pignori data, tandam A. C. 1430. ad ipsam civitatem rediit. Ferd. tandem. II. Hugoni Montfortio, A. C. 1628. Advocatiam istam concessit, qui ex soluto Urbi oppignorationes pretio, non Advocatiam solum, sed etiam pagos, loco hobarum ibi sitarum, occupavit: unde controversia diuturna primo cum Comite, dein cum Austriaca domo, ut et separatim cum Abbatissa orta, quae tandem Pace Monaster. decisa [orig: decisâ], et Urbs in quietam possessio. nem pristini iuris, reddita tamen sorte, immissa est. Incendium urbs passa est ingens, A. C. 1273. Vide Limnaeum Enuc. l. 4. c. 33. et Munster.

LINDISFARNA ins. parva Albionis, orae Northumbriae ad ostia Tuedae fluv. adiacens, cum urbe cogn. olim Episcopal. sub Archiep. Eboracensi, cuius sedes Dunelmum translata est, olim Halig Eiland, nunc Holy Island dicitur, 1. mill. ab ora Northumbriae, accedente aestu maris eique contigua illo recedente. A Lindo fluv. cui obiecta, 4. mill. a Farne Ins. in Bor. Circuitus est 6. mill. Anglic. cum unico oppid. castro et portu.

LINDUM [1] urbs Angliae Episcopal. sub Archiep. Cantuariensi, Lincoln vulgo, Latinis Lindocolnias, et postea per syncopen Lincolnia, urbs olim Coritanorum. Vide Lincolnia.

LINDUM [2] opp. Damniorum, in Scotia, nunc Linlithquo doctioribus, vulgo Lithquo, cum palatio nobili, in Landonia prov. 11. mill. Scot. ab Edimburgo in Ort. 3. a Fortheae aestuario.

LINDUS [2] hodieque Lindo, fluv. Asiae minor. Cariam terminat, et Lyciam. Q. Calaber, Calbis forte Ptol.

LINEA [1] in Circo, apud Ovid. idem, quod apud Tertullian. Limes est, vide supra. Nempe olim in Circo spectabant in tabulatis stantes, quae furcis sustinebantur, Dion. Halic. l. 3. Primus Tarquinius kaqe/dras2 u(poste/gous2 in circuitu Circi ponendas curavit, e quibus populus spectaret: quod opus contectorum subselliorum cum imperfectum reliquisset Priscus, Superbus absolvit postea; qui etiam foros in Circo faciendos curavit publica impensa [orig: impensâ] publicos et mansuros, cum prioris Imperio sibi quisque spectacula per ludos faceret fortuito opere structa, Equites Patresque. Mansere [orig: Mansêre] hi fori spectaculorum, quae et Spectacula dicta, Graece qewrei=a, in Circo usque ad extrema Reip. tempora. Caesar deinde, per ambitum Circi, porticus aedificavit, a quo proin Circum Maximum exstructum fuisse testatur Plin. in his longo ac perpetuo ordine disposita sedilia fuere [orig: fuêre], quae limites Circi Tertullian. lineas Ovid. appellarunt [orig: appellârunt] etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 917. et seqq. ubi etiam pluscula habet de alba Linea Cassiod. At in Olympiacis Circensibus, balbi\s2 s. u(/splhgc linea erat in longum cavata, cui cursores insistebant, ut ex aequo limite prograderentur: ultra quam si qui vellent evagari et limitem praecipere, voce hac praeconis revocari solebant *balbi/d' a)po/dos2, qe\s2 po/da para\, lineam yedde, ad lineam pedem pone. Unde illae apud Tertullian. loquutiones, Lineae insistere, ad lineam dimicare, intra lineas gradum colligere, et similes. Quo etiam referendum, quod Latini Auctores aliquando dicunt, propioribus aut longinquis lineis aliquid factum; ut apud Val. propioribus lineis, ut ita dicam, somnium certe eventu admotum est. Quae tamen metaph. non a lineis Circi, sed a stadio ducta est, in quo primae et propiores lineae, unde initium cursus [orig: cursûs] sumebatur, longinquae et ultimae dicebantur, quae cursum finiebant. Sic in prima linea est, qui aliquid incipit et longe ab ultima; quid initium cuiuslibet rei semper in parato et propinquo est, finis autem saepe longinquus: longis vero et longinquis lineis fieri dicebant, quae trehebantur et moram habebant, etc. Vide hanc in rem pluribus praefat. Salmas. ad solin. p. 922. l. c. et supra Extrema: uti de Linea divite, Mart. memorata [orig: memoratâ], l. 8. Eipgr. 78. v. 7. cuius Epigraphe de Ludis Stellae ut et infra. In libris Linea versus dicitur Senec. de Benef. l. 6. c. 6. Zuomodo si quis scriptis nostris alios, superne imprimat versus, priores literas non tollit, sed abscondit. Vide voque Quintilian. l. 10. c. 2. ductus vero linearum, quae calamo formantur, sulcus, Aus. Ep. 7. v. 49.

Non tamen idem ubique versus, Gr. sti/xos2, quod linea. Unde Auctores, qui denumero versuum cuiusque libriloquuntur, eumque ad initum vel finem Codicum olim ascripserunt [orig: ascripsêrunt], non de lineis, sed de periodis vel earum colis ac commatis, intelligendos esse, docet pluribus Cl. Suicer. Thes. Eccl. in voce *sti/xos2, ubi inter alia, Si in stixometri/a|, inquit, versus lineam significaret, Auctorum et Librariorum requireremus prudentiam ac iudicium: cum enim ad id inventa atque usurpatae fuerit, ut libri puri atque integri ad hominum manus pervenirent, neve liceret aliquid addere aut demere; cumque varia fuerint olim, ut et hodie, chartarumgenera, variaeque --- literarum formae, qui fieripotuit, ut stixometri/a huic usui inserviret. Ad unius tantum codicis usum una stixometri/a fuisset adhibenda; ad alterius vero varietatem altera fuisset recempsenda, et pro modo chartae ac characteris mutanda etc. Plura de Stichometria hac

Vett. Vide apud Salmas. Proleg. ad Solin. nec non infra aliquid in voce Pagina, it. Punctae et Versus: De Linea vero Venatoria, in vocibus, Formido, item Versicolor linea.

LINEA [2] vest is scara in Eccl. Rom. de qua vide in fra; in voce Rochetum. Alias in genere, vestis ex lino, in sacris Vett. multum usitata, et post laneas tandem communiter in vulgarem vestiendi usum recepta: id quod sero apud Rom. Factum. Unde Plin. cum vestium mentionem facit, eas, ubi de lanis agit, exsequitur corporumque tutelam pecori adscribit, et cum de lino agit, nullum lineae vesits usum agnovisse videtur, praecipue in viris: Namque ex Varrone scribit, in Serranorum fam. gentilitium fuisse faminas linea vesie non uti. Plaut. Maenechm. Act. 4. Sc. 5. 96. etiam, licet non semel istiusmodi vestimenta mulieribus adscribit, viris tamen numquam tribuit. Mart. quinetiam, qui omne vestimentorum genus tetigit, nihil de lineis s. linteis. Horat. subuculam l. 1. Ep. 1. v. 95. tritam tunicae pexae opponit, quod in linea veste esse non potest, quare etiam tunicae interiores ex lino olim non fuere [orig: fuêre]. Ovid. de vestis muliebris coloribus, de Arte Am. l. 3. v. 185. et seqq. lanae solum meminit:

Quot nova terra parit, flores cum vere tepente
Vitis agit gemmas pigraque fugit hiems.
Lana tot aut plures sucos bibit, elige certos,
Nam non conveniens omnibus unus erit.

Non igitur nisi sero lini usus in tunica interiore, quo tempore linea tunicae promiscue usurpatae, nec minima pars luxus [orig: luxûs], addita [orig: additâ] iis purpura atque. Lamprid. in Alex. Boni linteaminis appetitor fuit et quidem puri (i. e. sine auro et prupura) Loris item. Et quidem Lineae loratae, sub Aurel. Imp. nondum in usu, sed tunicae tantum. Flav. Vopisc. in Vita eius, Paragaudes vestes ipse primus militibus dedit ----- et quidem aliis monolores, allis dilores, trilores aliis, et usque ad pentelores, quales hodie lineae sunt, Postea vero lineas et interulas etiam multis loris variegarunt [orig: variegârunt], et frequentius quidem quam tunicas, ita ut et quinquelores fierent: tales enim suo tempore lineas fuisse, scribit hic [orig: hîc] Vopisc. Hinc idem in Bonoso, in brevi munerum, quae Hunilae Bonosi novae nuptae dantur, dilorium interularum meminit, non item tunicarum etc. Longe autem ante Aurel. tempora auro et purpura [orig: purpurâ] lineas intexi consuevisse, discimus ex Spartiano, apud quem queritur: Alex. Sev. quod aurum et purpura in lineas mitteretur. Si lineae idcirco sunt, ut nihil asperum habeant, quid opus est purpura. In lineas autem aurum mitti etiam dementiam iudicabat: quum ad asperitatem adderetur rigor. Unde illa distinctio, ut lineaepurae dicerentur, quibus nihil auri vel purpurae esset intertextum, uti vidimus. Idem Vopisc. in Aurel. infra, et lineas Afras et Aegyptias puras etc. Vide Salmas. ad l. c. ministri autem inprimis conviviorum, in tunica, et ferme linea, ministrare soliti sunt. At multum abest, ut cum quibusdam, Cynicis, mollitiem etiam in vestitu omnem aspernantibus, interulam sive subuculam lineam, quae Graecis o)qo/nh|, et sidon aliter, dicitur, attribuamus. Has enim et vestes tenues, et mulierum proprias, fuisse, non Homerus solum testatur, sed et vett. docent Grammatici. Hinc et apud Hebraeos nullus aut rarus linearum usus, praecipue in Christo Domino et Apostolis fuit, qui nullam huiusmodi in cultu mollitiem agnoverunt [orig: agnovêrunt]: nisi quod Sacerdotes, in Sacris, lineis vestibus usi sunt, ut infra dicemus, ubi de Vestibus Sacris. Quorum imitatione, earundem usus, in sacris Aegyptiis, frequens fuit: unde Liniger grex, et Linigera turba, apud poëtas, et lineus amictus Isiacorum, apud Suet. quia omnem vestitum a mortuis animalibus desumptum pro impuro habuere [orig: habuêre] etc. Vide et supra in voce Byssus. Sed et capita linteolis posterioribus temporibus texisse Rom. deprehendimus, quod tamquam mollitiem sapiens, sugillatur ab Hier. ad Pammach. Caput opertum lintea galeam recusat. Idem ad Marcellam, comatos linteatosque iuvenes improbat, qui viz. ementientes sequiorem sexum istiusmodi tegmina assumebat. Imo et lineis calceis ad munditiem iidem aliique usi, quos soccos udonesque dixeris. Unde udones linteos calceos Apuleius appellavit. Atheniensium inprimis Sacerdotes et Alexandrinorum eos adhibuerunt [orig: adhibuêrunt], Phoenices quoque, ut Appian. Alex. docet. l. 5. bell. Civ. paulo post principium, et Herodian. ubi, insanum Antonini luxurn describens, interprete Politiano, ait: Praefecti exercitibus inductitunieas talares, linteis calceamentis utebantur, quemadmodum Vates in lis regionibus consueverunt [orig: consuevêrunt], vide Balduin. de Calceo antiq. c. 14. ut et supra Impilia. ac infra in voce Phaecasia. Addam ex eod. c. 27. Pontificum quoque Rom. primorum calceamenta ex lino fuisse, ut scilicet. quod Gentilium Sacerdotes in profanis suis sacris usurpare solebant: quippe apud quos.

id tanquaem ab iniustis possessoribus vindicarent. Nec defuit ratio: lineus enim ille candor in pedibus maxime decere credebatur sacrorum Antistitem. Quod in lino etiam scriptum olim, dicemus infra in voce Linteilibri: plura vide in fra, in voce Linum. At Linea dives, apud Mart. l. 8. Epigr. 78. cuius Epigraphe de Ludis Stellae, v. 7.

Omnis habet sua donae dies, nec linea dives
Cessat, et in populum multa rapina cadit:

margaritarum linea est, cuius mentio frequens apud Iurisconsultos. Filum margaritarum alii dixere [orig: dixêre], aliilinum; unde monolinum, dilinum, trilinum, i. e. linea margaritarum simplex. duplex, triplex s. triplici linea [orig: lineâ] margaritae insertae, Salmas. adl. vide plura infra, in voce Peninim, it. Perforaculum.