CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LODABAR Hier. videtur distinguere inter Lodabar et Ladabar. Hinc enim fuisse oriundum Machir, ibi educatum maiphiboseth, cuius dominus Davidis exercitui cibos et necessaria donavit. Est in ribu Gad. 2. Sam. 9. v. 4. Hier. in loc. Hebr.

LODIX lecti operimetum. Mart l. 14. Apoph. Epigr. 148. cuius Epigraphe Lodices:

Lodices enim geminae et coeuntes adhibebantur, ad operiendum lectum cum stragulis. Sed et quoties in campo vel gymnasio sese exercebant Vett. cetera nudi, pudorem campestri velabant: aut si corpore infirmiori erant, gausapam, vel pallam, vel lodiculam, vel sabana sumebant, uri de Aug. legimus apud Suetineo c. 83. Nihil aliud quam vectabatur et deambulabat: ita ut in extremis spatiss subsultim decurreret, segestri vel lodicula [orig: lodiculâ] involutus. Ubi Lodix et segestre iunguntur. quia ambo ad lectorum supellectilem pertinent. Vide Casaub. ad loc. De Lodicibus, loco valli, per ludibrium obtentis, ab Helvetiis, cum Novariae in Italia a Gallis obsessi, muros tormentorum vi iam disiectos vidissent, Paul. vide Iov. Hist. etc. Nomen an a lavando, quod saepe lotae; an a ludis, quasi ludices quod qui de ludi i. e. theatri prostibulo egrediebantur Iuvenes, harum velamento caput et faciem tegerent, ne lupanar ingressos palam fieret? vide Chr. Becmann. de Orig. Ling. Lat.

LODUNUM LOSDUNUM urbs Pictavii, in colle, Loudun. Hinc ager Laudunensis. vulgo Loudunois; Item edictum Lodunense, in gratiam Reformatorum conditum, quod in multis capitibus, incolumitatem Ecclesiarum concernentibus, iam infringi coepit, A. C. 1615. Calvisius in Chron. Vide Iuliodunum.

LOEMIUS Apollinis cogn. quod ei Lydii imposuerunt [orig: imposuêrunt] ob malorum expulsionem, finita [orig: finitâ] pestilentia [orig: pestilentiâ]. Sol enim aera rarefacit, et expurgat. Hinc Seneca in Oedip. Act. 1. v. 108.

LOGARIASTES Graece *logariasth\s2, nomen officii, in aula CPolitana cuius erat numerare milites illisque stipendia persolvere, apud Dom. Macr. in Hierol. vide infra Longaritis.

LOGIA fluv. Hiberniae. Ptol. per oram orientalem ex la cu Shaterwico fluens, ac in mare ad Strangfordiam opp. exiens. Camd. Lough Der vel Lough Foyle in ora Bor. apud urb. Derry. Lough. Coyn vero est, qui apud Strangfordiam exit, in ora Or. in Ultonia.

LOGISTAE apud Athenienses, magistratus erant, forte capti, decem numero, apud quos rationes gesti sui magistratus [orig: magistratûs] referebant cum oi( e)n a)rxh=|, intra 30. ab abdicato magistratu dies. Hos eo sdem cum toi=s2 *eu)qu/nois2, fuisse, putat Auctor Etymologici, diverso ab iis statuit Aristot. Polit. l. 7. c. ult. cui tutius creditur. Non multum tamen diversum utrorumque munus fuisse, videtur. Utrique decem numero erant, sed, ut colligitur ex Polluce l. 8. c. 9. Logistae sorte, Euthyni iudicio, legebantur. Illi, velut novem Archontes erant: isti tamquam Archontum Paredri assidebant Logistis, itaque ubi iudicatum fuit, magistratus potestate decedentes aliquid publico debere Euthyni id ab iis exigebant: *ei)stpra/ttousi kai\ tou\s2 e)/xontas2, i. e. tou\s2 o(fei/lontas2 th=| po/lei, Poll. quare mirum non est, si utrisque eu)qu/nas2 adscribunt. Referebant porro suas u(peu/qunoi magistratus [orig: magistratûs] rationes apud Logistas, hi cum Euthynis iudicabant: aliquando ad populum de iis referebant. Sed ab iis dabatur provocatio ad Iudices: Est quoque, cum Iudicibus traderent iudicandum, si nempe peri\ a)dikhma/twn, i. e. de iniuriis moveretur controversia: nam si tantum peri\ xrhma/twn, h. e. de pecuniis agebatur, apud Logistas disceptatum est. Accusabat autem et nomina apud eos deferebat tw=n u(peuqu/nwn, cui lubebat: Unde solen nis illa prae conii formula, quando magistratus u(peu/qunoi suas referebant rationes: ti/s2 bou/leqai kathgorei=n; cui accusare lubet? apud Aeschin. c. Ctesiph. Oportebatque per dies 30. magistratus munere suo decedentes sistere se certis mensis diebus in designatis locis, ubi praesto essent ad refutandas controversias, quae illis ab accusatoribus apud Logistas movebantur, Ulpian. ad Midianam. Quod si quis se non stitisset, cum accusatorem haberet, ab Apparitore in ius vocabatur ad Senatum Quigentorum, a quibus, si vadimonium desereret, capite minutus notabatur in famia [orig: famiâ], teste Demosthene in Mid. Quomodo vero referendae essent rationes, praescripsit Lex: *)egtrafei=n, o(/ti e)/labon tou=to tw=n th=s2 po/lews2, tou=to a)nh/lwsa. kai\ o(/te e)/labon ou)den tw=n th=s2 po/lews2, ou)/t' a)nh=lwsa, Rationes Ita referunto: Hoc de publico accepi: hoc expendi: vel nihil de publico accepi, nihil expendi. si quis autem nollet suas referre rationes, impingebatur illi a)logi/ou dica: Quique rationes suas nondum retulisset magistratus, suroum nihil bonorum in sua potestate habebat; hinc nec Diis consecrare quidquam aut appendere, nectestamento dare legare; nec in aliam adoptione familiam transire poterat. Idem nec peregre proficiscendi, nec alium geren di magistratum potestatem habebat: Sed nec licebat talem corona [orig: coronâ] donare. Unde lex, *)arxh\n u(peu/qunon mh\ stefanou=n,

magistratus, priusquam rationes retulerit, corona [orig: coronâ] ne donator. Vide Sam. Petit. Comm. in LL. Attic. l. 3. tit. de magistratibus: et supra Forum, ubi alia voce, notio. In vet. Inscr. Logista civitatis splendidissimae Nicomediens. Curator est et Pater Reip. de qua dignitate vide Iac. Cuiac. ad tit. de Excusat l. 15. adl. 30. de Decur. et ad l. 4. c. de Tabular. l. 10.

LOGIUM [1] LOGEUM uti Vitruv. dicitur l. 5. c. 8. Graece *lo/gion, s. *logei=on pulpitum fuit editius, in quo recitabantur Comoediae, non minus pedes 10. nec plus 12. altum. Unde mutuati vocem Galli, Logis appellarunt [orig: appellârunt] primitus superiorem domus [orig: domûs] contignationem, dein toti eam attribuerunt [orig: attribuêrunt] aedificio, aut certe superioribus vel quibusvis partibus sive andronibus, quibus aedificia in vicem iunguntur ac con nectuntur: quemadmodum andronem xytum s. porticum Loggia quoque Itali vocant. Vide C. du Fresne in Gloss. De Logio theatri sic Scalig. poetic. l. 1. c. 21. Orchestre partes erant tres: planities, in qua Chorus caneret et saltaret: pulpitum in quo nihil aliud quam canebant, aut pronuntiabant --- quod appellabant logei=on, propterea quod in eo r(h/mata et alia actuum intervalla recitabantur. Eum locum ab Odeo distinguit Vitruv. ut sit pulpiti pars, in qua canerent, w)|dei=on: altera autem, in qua aut risum, moverent, aut censuram exercerent, aut vitae nosira putareni rationes. Apud Eccl. Rom. Scriptores, Logium, idem quod Manuale, ac Rationale est, quas voces vide.

LOGORAPHI iidem cum Notariis, Tabulariis, Librariis, ex Graeco *logogra/foi, de quibus vide Iac. Cuiac adl. 1. Cod. Theodos. Ne conlatio, ut et hic [orig: hîc] passim. Eadem voce olim dicti Oratores ac Sophistae, quod aliis orationes scriptitarent, uti morem in Graecia increbuisse ex C. Nep. discimus in Lysandro c. 3. qui Orationem, qua [orig: quâ] Lysander persuasurus erat Lacedaemoniis, ut regia [orig: regiâ] potestate dissoluta [orig: dissolutâ], ex omnibus Dux deligeretur ad bellum gerendum hanc ei sumpsisse dicitur Cleon Halicarnassens quod et Plutarch. in eodem confirmat. Post modum cum re in contemptum deducta, vide Cresoll. Theatro Rhetor. l.3. c. 2.

LOGOTHETA [1] Graece *logoqe/ths2, in Gloss. Gr. Lat. Ratiocinator, discussor, disputator, qui rationes accepti et depensi expendit ac discutit; dictus est apud Procop. de Bello Goth. l. 3. c. 1. et 21. magistratus Aulae CPolitanae non unius generis. Duplices enim erant Logothetae, in Imperio, Ecclesiastici, quorum munus describit Codin. de Offic. o( *logoqe/ths2 ei)s2 to\ logografei=n kai\ ei)s2 ta\s2 dhmosiaka\s2 kai\ a)rxontika\s2 u(poqe/seis2 logografei=n: et Politici, qui expendebant rationes cursus [orig: cursûs] publici, Aerarii generalis, Aerarii privati, Aerarii militaris, gregum s. armentorum Imprialium, adeo que in multiplici iterum differentia erant, de quibus videsis Meurs. in *geniko\n, *koura/twr, *logoqe/ths2; item accurate et caute Leonem Allatium Diatriba de Scriptis Simeonum p. 28. et seqq. et cuius ille forte scrinia compilavit, Iul. Caes. Bulenger. de Imp. Rom. et quidem l. 3. c. 22. de Logistis et Logothetis in gen. l. 8. c. 11. de Logothetae magno; 1.8 c. 91. de Logotheta Genico s. Generali; c. 29. de Logotheata Cursus [orig: Cursûs]; c. 30. de Logotheta Secretorunis c.39. de Logotheta gregis, c. 51. de Logotheat tw=n oi)keiaxw=n s. privatorum; c. 57. de Logotheta militaris aerii. Equibus is, quem *logoqe/thn tou= dro/mou, s.cursus [orig: cursûs] appellabant, licet primo officium circa cursum publicum versatum fuerit, idque muneris gesserit. quod Praefectum Postarum hodie vocant; alia tamen, procedente tempore, eius fuit functio: ut qui Edicta et aureas Imperatorum Bullas subscriptione sua [orig: suâ] firmaret, idque munus obiret, quod hodie in principum Aulis Cancellarius obiit: hinc inter megi/stas2 a)rxa\s2 maxima imperia Cedreno. A Graecis, mutuati postea id nomen Latini Principes sunt, uti discimus ex Chronico Casinensi l. 4. c. 68. 117 et 126. ubi Petrus Diacon. Casinensis, a Lothario Imp. constitutus fuisse dicitur Logotheta Italicus, Exceptor, Cartularius et Capellanus Imp. Rom. h. e. Logotheta et Protonotarius, quomodo appellabantur apud Normannos in Sicilia Reges, ut passim videre est in Tabb. Siculis: ubi tamen alia, imo diversa prorsus. a Magni Cancellarii dignitate, eius dignitas fuit. Logotheta enim, Primi a Secretis s. Protosecretarii ibi munus gerebat, et gradu Magno Cancellario maior erat, quamvis alter alteri non subesset, uti docet Ammiratus Stemm. Neapolit. Tom. 1. p. 48. Vide supra de a Secretis. Formulam, qua [orig: quâ] Logothetae hi siculi, in subscription ibus Regiorum diplomitatum, utebantur, C. du Fresne in Gloss. hanc exhibet, ex Waddingo A. C. 1347. n. 8. Data Neapoliper --- Logothetam et Protonotarium Regni Siciliae Anno etc. Vide plura hanc in rem, apud Gerh. von Mastricht IC. Hist. Iuris Eccl. n. 290. et seqq. ubi de Simeone magistro et Logotheta, Gretzerum et Goarum ad Condin. nec non infra, in voce Rationalis.

LOGIUM [2] silva vulgo la Forest aux Loges, priscis Galliae scriptoribus memorata, proxima fuit Monasterio s. Benedicti s. Floriaco ad Ligerim. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

LOGUS [2] fluv. Walliae merid. parvus, una cum Vaga, in Sabrinae ostia, ad striguliam opp. influens, Lug, et Lhygwy. Baudr. Oritur in Com. radnoriae; dein per Com: Herefordiensem in Angliam fluens, paulo infra Herefordiam in Vagam labitur.

LOJOVOGRODUM opp. Volhiniae inf. in Palatinatu Kioviensi, ad dextram Boristhenis ripam, ubi fluv. Soss. recipit. Nobile victoria [orig: victoriâ] insigni Pr. Ianusii Radzivilii, contra Cosaccos, d. 31. Iun. A. C. 1649. Vulgo Loiowogrod.

LOLHARDUS Walterus Missam, extremam unctionem, Satisfactiones proprias pro peccatis, Papae auctoritatem improbavit, A. C. 1315. in Germania contionatus. An et exsecranda illa, Angelos bonos potius inferni poenas, quam Luciferum, mereri, Deum peccata non punire, Baptismum nullius efficaciae, paenitentiam

non necessariam, magistratui non parendum esse, etc. quod quidam tradunt, asseruerit, fides penes illos esto. Vivus exustus est Coloniae A. c. 1322. Vide Moret. Dict. Hist. In Anglia Lothardorum nomen exortum esse sub excessu Eduardi III. atque his impositum, qui Wiclefiana dogmata sunt amplexi, refert Henr. Spelmann. Gloss. Arch. Sic autem illos dictos opinatur Commonachus S. Augustini Cantuar. inl. MS. A. C. 1406. a lolio: quod, sicut lolium, inquit, segetes Domini inficerent. In eius sententiam abiit Lindewodus, sed perperam uterque; Trithemius enim in Chron. ostendit, a praefato Lolhardo originem duxisse. Contra illos autem plurima statuit Thomas Arundelius Archiep. Cant. in Conc. Oxoniensi. Nostro aevo accipiunt alii Lollardos, pro institutae tutae religioni adversantibus, eoque vetus sacramentum Vicecomitum, ad prosequendos Lollardos iuratorum, hodie trahunt Idem Henr. Spelm. in Gloss. Arch.

LOLIGO piscis genus; a volando nomen accepit, quasi voligo, ut visum Varroni de Ling. Lat. l. 4. At non tam volat, quam exilite extra aquas est contenta, qui et delphinis mos Voss. de orig. et progr. Idol. l. 4. c. 19. Quinum [orig: Quinûm] nonnumquam cubitorum magnitudine inveniri, ex Trebio Nigro docet Plin. l. 9. c. 29. Natant autem magno numero sese complexae, ac similiter multae nexae extra aquas volitant, unde periculum ab iis, ne mergant navigia, Ceterum Athenis usque adeo viles erant, ut teuqi/dos2 de/esqai, loliginis parvae indigere, eum dicerent, quem pauperrimum significare volebant, ut videre est apud Aristoph. Acharn. Nam teuqi/des2, minutae loligines sunt, teuqoi\ autem maiores vocantur, Aristot. Hist. Anim. l. 4. c. 1. Hodie vero divitibus sunt in delitiis, modumque eas cum atramento suo coquendi, Rondelet. docet de Piscat. Mar. l. 17. c. 5. Ita nempe vocatur niger sucus, quem in metu de se diffundunt, quique olim atramenti usum praestitit. Unde nigrae sucus loliginis, apud Horat. Serm. l. 1. Sat. 4. v. 100 hodieque Germanis dintenfisch, h. e. Atramenti piscis, appellantur. Quod et sepiam facere idem Plin. testis est l. 9. c. 29. Vide Gerh. Ioh. Voss. de Arte Gramm. l. 1. c. 39. et plura de pisce hoc, apud eund. de Orig. et progr. Idol. l. 3. c. 15. et l. 4. c. 33.

LOLLIA Paullina M. Lollii Consularis filia, a Collisto liberto Claudii ad nuptiarum Imp. spem accensa. Tac. Ann. l. 12. c. 1. ab agrippina eversa et immisso tribuno ad mortem adacta. Ibid. c. 22. et l. 14. c. 12.

LOLLIANUS [1] Cos. cum Arbitrione. A. C. 80. Suet. Tib. Ner. c. 13. Calig. c. 25. Tib. Claud. c. 26.

LOLLIANUS [2] Avitus Cos. cum Gavio Maximo, A. U. C. 896. Alter Cos. cum Pompeiano. A. U. C. 962.

LOLLIANUS [3] Avitus Vir Consularis, memoratur Iul. Capitolin. in Pertin. Sed quum in ea (Grammatica) minus quaestus proficeret, per Lollianum Avitum Consularem virum, patris patronum, ducendi ordinis dignitatem petiit. Idem Cos. fuit sub Pio; de quo vide quoque Appuleium in Apolog. et Ulpian. leg. 3. ff. de Decurion.

LOLLIANUS [4] Gentianus in ead. Vita, Vir itidem Consularis occurrit apud praef. Capitolin. qui ultimo Severi Anno Cos. fuit cum Basso; a quo alius est Lollianus Gentianus, cuius meminit Victor Iunior in Pertinace. Sic enim is per errorem nominat, quem Capitolin. Lollianum Avitum, de quo modo dictum. Casaub. ad l.

LOLLIANUS [5] Sophista Ephesius, discip. Isaiae Assyrii sub Hadriano, varia scripsit Suid. Simler. in Ep. Bibl. Gesn. Item unus ex tyrannis, tempore Galieni, exsortis: Posthumo, in Gallia, victo et caeso imperium invasit, paulo post a militibus Interfectus. Trebellius in trig. Tyrannis.

M. LOLLIUS Caio Caesari Tiberii privigno, Orienti tunc praeposito, comes et rector datus, qui Caium et Tiberium Rhodi agentem clandestinis criminationibus commisit. Vide Tac. Ann. l. 3. c. 48. Suer. Tib. Ner. c. 13. It. in Voce Marcus.

LOLLIUS [1] Professus et Lollius Urbicus, apud Historiae Aug. Scriptores, vide de hoc eund. Capitolin. in Clodio Albini.

LOLLIUS [2] Urbicus Historicus Latinus, Historiam sui temporis condidit. Lamprid. in Diadumeno. Iul. Capitolin. in Antonino Pio.

LOMANDUS LOMUNDUS lacus amplus Leviniae, in Scotia mer. haud procul a monte Grampio: A quo non procul Caledonii pop. quorum urbs Episcopal. Dunkeldinum, Ferr. Baudr. inter methitiam ad Ort. et Argadiam ad Occ. A Sept. extenditur in mer. per 20. mill, pass. Ubi latissimus est, 20. mill. pass. ab Ortu in Occ. est, in aliis locis vix 3. mill. pass. a Dumbritonio in Bor. 4. uti paulo amplius a Glottae aestuario.Loch Lomond Scot. In hoc Ins. fluctuans et pisces sine spinis. Camd. Duchen. Buchan.

LOMBARIUM mel. a, urbs Episcopal. Aquitaniae, in Com. Convenarum, ad amnem Savam, 4. leuc. a Garumna, 8. a Tolosa in Occ. 5. ab Ausciis in Austr. Satis ampla, sed male culta; Lombez vulgo.Castrum nobilissimum, vocatur Petro Hist. Albig. c. 22. positumque est ad flumen Pavam; quo Garumna augetur, ut et Ins. Iordanis s. castellum Ictium, et attribuitur Sammathani Castellaniae, iampridem Convenico Comitatui adnexae. Hic [orig: Hîc] vet. Coenobium monachorum Augustini regulam sequentium Ioh. XXIII. Pont. Rom. A. C. 1317. in Episcopale fastigium evexit, estque hodie ultima sedium Tolosae attributarum, Sincerum et incorruptum loci nomen Hadr. Vales. vult esse, Lumbarium vel Lumberium, unde Gallice Lombers, non Lombes dicendum contendit. Est et in Navarra opp. eiusdem nominis, Lumbier vulgo dictum, Vasconice Irumberri, Latine olim Ilumberi: cuius incolas appellat Plin. l. 3. c. 3. Vide Hadr. Vales. in voce Apamiae.

LOMENSIS Pagus in divisione Regni Lotharii A. C. 870. memoratus, al. Laumensis, item Lossensis, Flandrensibus Loon vel Leon, incolis Lon, Gallis Los, in ditione est Ep. Leodicensis. Caput eius est Los s. Lossense Borchloon vulgo dictum, inter Tungros et

monasterium S. Trudonis: Comitum de Los saepe olim mentio. In pago hoc Cubinium a Car. Calvo Sancti Germanensibus legatum, Fossae opp. Dioeceseos Leodicensis et monasterium, Calvimontis villa, Bronium quoque villa Castro Namurcensi propinqua monasterioque illustris, vulgo Brugne, memorantur. Vide Hadr. Vales. Not. Gall.

Gratum munus erit, scisso nec inutile ventri,
Si clara [orig: clarâ] Stephani balnea luce petes:

kua/mino a)/leuron est Graecis, i. e. fabacea ferina, uti docet Plin. l. 18. c. 12. ubi vide Notas Dalechampii. Eius illitu rugas ventris iam provectiores feminae abscondere tentabant, balnea petentes, ut idem poeta quoque docet l. 3. Epigr. 42. cunus epigraphe illud. Pollae dissuadens, hoc tetrasticho,

Lomento rugas uteri quod condere tentas,
Polla, tibi ventrem, non mihi labra linis.
Simpliciter pateat vitium fortasse pusillum,
Quod tegitur, maius creditur esse malum.

A'lotu, i. e. lavando, hinc hictum, smh=gma. Vide quoque infra Nitrum, item phrasi oblinere os. Sed et coloris genus, Plin. l. 33. c. 13. quod ex caeruleo fit, perficiturque lavando terendove, et est caeruleo candidius --- Ratio in pictura ad incisuras, h. e. umbras dividendas ab lumine, ubi varias eius species recenset.

LOMMINI tergemini fratres Geryonis filii, aedificaverunt [orig: aedificavêrunt] a suo nomine urb. magnam Lomminianam. Berosus.

LONCIUM Norici opp. Ant. In Carinthia Lienez Simlero: inter Iulium Carnicum et Aguntum 16. mill pass.

LONDINUM urbs Angliae ad Tamesin, antiquissima. Tac. Ann. l. 14. c. 33. Ptol. et Ant. Londinium et Longidinium dicitur. Amm. Marcell. l. 27. c. 8. Lundinum et Augusta, Steph. *lindonion. Emporium celeberrimum. Quis primus fuerit conditor, obduxit vetustas, et perpaucae sane sunt urbes, quae suos auctores norunt, cum e parvo sensim excreverint. Verum, uti aliae, ita haec fabulos1a [orig: fabulos1â] origine Troianis se imputavit, Brutum illum Aeneae magni adnepotem conditorem credens, Quicumque autem condiderit, vitali genio constructam fuisse ipsius fortuna docuit, et antiquitate suspiciendam esse, innuit Amm. Marcell. qui suo tempore, ante Annos nimirum mille et ducentos vetustum oppidum appellavit. Quin et Corn. Tac. Neronis tempore copia [orig: copiâ] negotiatorum, et commeatu maxime celebre fuisse prodidit. Vulgo London, Anglis, Lundain et Caerlud Britannis, Londen Germanis, Londra Italis, Gallice Londres. Vide Camden. in Trinobantibus, et omnino virum doctissimum Gul. Burtonum Comm. in Antonin. p. 154. etc. Oblonga, per se maxima, et suburbia habet amplissima, nec non et arcem, Turrim appellant, pulcherrime exstructam, et validissime munitam, a qua non longe lapideum pontem obtinet, longa [orig: longâ] et miranda [orig: mirandâ] operis arcuati serie constructum, super cuius dorso domicilia utrinqu ea [orig: eâ] dispositione ac structura [orig: structurâ] cernuntur, ut perpetui pene vici speciem; non pontis exhibeant. Regia est civitas, ac regni caput; episcopal. sub Archiep. Cantuariensi. In ea Reges diademate insigniuntur, regnoque inaugurantur, Conc. s. Parliamentum ibi etiam celebratur. Moenibus cincta est a Constantino Mag. A. C. 1666. foedo deflagravit incendio, sed reparata, pulchrior evasit, et quae ante tota erat lignea, lapidea nunc est, maiori ex parte. Regium habet palatium, Whitehall i. e. Aula Alba; et in eius suburbiis inest, ut ita dicam, opp. Westmonasterium, ad Thamesin 1. mill. supra Londinum in Occ. cum templo, ubi Reges inaugurantur, et sepultura [orig: sepulturâ] insigni. Baudr. ex Cam. Speedo etc. Administratur autem antiquo Britannorum Regum privilegio a 24. civibus, quos Angli Aldermannos, quasi Seniores vocant, de quorum officio, et dignitate vide Henr. Spelmann. Ex horum numero Praetorem Urbanum, vulgo The Lord Mayor, et Tribunos duos, vulgo The Sherifes vocant, ipsimet annua [orig: annuâ] commutatione eligunt. A Caesare, ut quidem existimant, Augusta Trinobantum, vocatur, Cautiorum civitatem facit Ptol. forsan quia tunc temporis sub eorum ditione fuit. Hic [orig: Hîc] Conc. habito, A. C. 712. ab Ina, leges de matrimoniis Britonum, Scotorum, Saxonumque latae sunt, Beda l. 5. c. 22. imaginesque improbatae: plurima alia ibidem diversis temporibus celebrata, vide apud Harpsteldt. l. 5. c. 14. Hist. Eccl. Angl. c. 10. Moter. Dict. Hist. A. C. 1603. Iacobus Rex primo in Angliam ingressu, decreto facto, de Ecclesiasticis rom. Eccl. tota [orig: totâ] Anglia [orig: Angliâ] pellendis, prius cum Regina Londinum venire voluit, quam exsecutioni id esset mandatum: Quo Facto Synodo hac [orig: hâc] habita [orig: habitâ] Nationali, receptam fidem confirmavit. Vide Thuan. Hist. l. 31. Idem postea, cum, ut Palatinum El. generum suum, a Bohemis Regem creatum, victumque a Ferdinando II. restitueret, sacra Latino more ibidem peragi pateretur, A. C. 1625. die 25. Octobr. huiusque rei initium fieret, in monast. Black freir, domus ruinam traxit, 100. hominibus, inter quos duo monachi, misere contusis. Pater Druerius e suggestu prolapsus collum fregit etc. Quo audito Rex Iesuitas aliosque Ecclesiasticos omnes denuo toto regno excedere, intra 40. dies iussit. Vide Matth. merian. theatr. Eur. Iac. Rev. in Urbano VIII. Chr. Becmann. Hist. Orbis Terr. geogr. et civ. Addo saltem, quod horribilis in hac urbe pestis, sex mensium spatio, 97000. hominum absumpsit A. C. 1665. Sequente dein Anno, a 2. ad 6. diem Sept. gravissimum incendium (iam supra indigitatum) grassatum est, quo 13200. domus absumptae, de cuius auctoribus vide suspiciones quorundam, apud Auctorem Anon. Hist. orb. Terr. Geogr. et Civ.. c. 4. ubi de Regno Angliae, c. 13. Ceterum, in celeberrima hac urbe plures masculos, quam feminas, contrario in agr obtinente, nasci: plures autem mori, quam nasci, quod

iterum ruri non fiat: interim populosam perpetuo manere, eo quod quotannis in urbem ad 6000. hominum ex agro habitatum veniant. Porro funerum ibi singulis Annis 15000. eorum, qui Baptismi aquis tinguntur, 12000. incolarum 384000. familiarum 48000. numerari, adnotavit Ioh. Graunt l. cuit titulus: Natur al and Political obser vations made upon the bills os Mortality.

LONDINUM Novum , NIEW LONDON, urbs novae Angliae, in ora maris Bor. cum portu capaci, versus novum Belgium, recens ab Anglis excitata. Aliter Boston. Crescit indies.

LONDOBRIS ins. parva iuxta Lusitaniam. Ptol. Barlingues, teste Resendio. Barlenga Baudt. in Oceano Atl. vix 5. mill. pass. ab ora litor. cum castro, 40. Mill. pass. ab Ulyssipone in Bor. Ei adiacet alia Ins. minor, barlengota. Cum turri.

LONGA Villa locus Galliae, ad fluv. Sedam la Sie, in Caletis et dioec. Rotomagensi, ab urbe Rotomago 7. leuc. vetere Eccl. s. Fidis, quae Prioratus est Benedictinorum, ac tit. Ducatus [orig: Ducatûs] illustris, vulgo Longueville. item in Campania Remensi, ac pago Porcensi, quae inter villas ad Remense Monasterium S. Remigii pertinentes numeratur. Item in saltu Briegio, inter Pruvinum et Braium, Sequanae adpositum. Item in pago Tardanensi. Longevilla. Vide Hadr. Vales. Not. Gall. De prima: Lineae huius Ducalis auctor Ioh. fuit Aurelianensis C. Dunensis, Lud. Ducis Aure lianensis fil. naturalis, sub Car. VII. Galliae Rege rebus contra Anglos gestis clarissimus. Ex huius posteris Franciscus Aurelianensis C. de Dunois et Longueville, Defunctus A. C. 1491. ex Agnete (filia Lud. Ducis Sabaudiae) genuit Lud. Aurelianensem Ducem Longae Villae; cui nupta Iohanna roetelana (filia Phil. March. Hochbergio-Badensis Com. Roetelani C. de Neufchastel, et Mariae Sabaudae filiae Amadei Ducis) attulit comitatum Novocastrensem s. de Neufchastel, in Helvetia, Germ. Welsch- Nevenburg, tum dominium S. Geogrii in burgundia et praetensionem in Princip. Arausionensem. Idem vero cum ex pactis dotalibus, A. C. 1476. initis per Rudolphum VIII. Phil. Patrem, et A. C. 1486. a Phil. ipso iuramento confirmatis, Matiae Sabaudae eiusque liberis maribus aut femellis, donationis titulo propter nuptias, debitam successionem ditionum reliquarum, inprimis Roetelanum dominium, Susenbergam et Badae-villam sibi vindicaret, in Camera Spirensi iure disceptatum, sed penes Badenses, qui 250000. secundum alios, 225000. aureos Lud. ut omni iure pretenso cederet, numerarunt [orig: numerârunt] A. C. 581. mansit possessio: Longavilleis tamen titulum Marchionis Roetelani ad hunc usque diem servantibus. Obiit autem Lud. praefatus, A. C. 1516. Pater ex Iohanna (quae Decessit A. C. 1543.) Francisci Aureliani March. Roetelani: qui Defunctus A. C. 1548. ex Iacoba Rohanaea (filia Car. de Rohan Dn. de Gie ) reliquit fil. Leonorum Aurelianensem Duc. Longaevillanum: quo (Obiit is A. C. 1573.) et Maria [orig: Mariâ] Borbonia [orig: Borboniâ] (filia [orig: filiâ] Francisci Borbonii Com. de S. Paul, Francisco Borbonio Com. Vindocinensi geniti) natus Henr. I d'Orleans Dux de Longueville, Fato functus est A. C. 1595. superstite, ex Catharina Gonzagea (filia Lud. Ducis Nivernii) filio Henr. II. d'Orleans Duce de Longueville, qui Regis ad Pacificationem Monasterio/ Osnabrugensem Legatus, Obiit A. C. 1663. Pater, ex Maria Anna Genoveva Borbonia (filia Henr. Principis Condei) Ioh. Lud. Ducis de Longueville (nat. A. C. 1646.) Carolae Luisae (nat. A. C. 1647.) et Car. Paris Com. de S. Paul, qui nat. A. C. 1649. in obsidione arcis Sehenckianae periit, A. C. 1672. Vide Phil. Iac. Spener. Theatr. Nobil. Europ. Parte I. p. 153.

LONGAE Coronae memoratae Aristidi Orat. 1. *)ier. *)edo/koun ste/fanon pe/mpein tw=| *qew=| makrw=n, oi( ei)si\n ou(\s2 i)di/a| tw=| *)asklhpiw=| komi/zousi, Videbar coronam mittere Deo ex iis, quae sunt aut dicuntur longae, quas peculiariter Aesculapio offerunt: sunt ex convivialibus Vett. Coronis illae, quae a collo, cui appendebantur ad pectus propendentes, inde ad manus quoque sese extendebant, Hypothymides proprio nomine dictae. Has Diis qouque, Aesculapio potissimum, appendebant, ut eum sc. propitiarent, si quid ex intemperantia conviviali morbi accideret. Vide supra in voce Hypothymides. At de Longis Navibus, Iasonis invento, Salmas. ad ius Attic. et Rom. p. 657. et seqq.

LONGANICUM s. LONGATICUM opp. olim, nunc pagus Norici inter Aquileiam et Aemoniam. Ant. Logitsch, Lazio. Ab Aquileia 45. mill. pass. a Frigido 22. Cubianae finitimus, ad 24. s. 30.

LONGANUS Siciliae fluv. circa Mylas urbem. Ptol. Nunc Fiume di Castro Reale, in ora Bor. 5. mill. a Myle in Austr. In mare Tyrrh. se exonerat. Baudr.

LONGARISTIS Ploas apud Luitphrand. l. 6. c. 5. ubi leg. Logariastes ploas, Graece logariasth\s2 th=s2 plo/as2, officium fuit Aulae CPolitanae qui classis rationes expendebat, C. du Fresne in Gloss. Vide supra Logariastes.

LONGI fratres quatuor, summa cum laude Monasteriis Aegypti praefuerunt [orig: praefuêrunt]; pulsi Alexandria [orig: Alexandriâ], A. C. 403. ab Epiphanio, cuius simplicitate Theophi. abusus fuerat: qui id ipsum apud Eudoxiam impetrare neutiquam poterat. Socr. l. 6. c. 9. 10. et 11. Soz. l. 8. c. 14. etc. nomine eorum Dioscorus, Ammonius, Euthymius et Euseb. apud Georg. Ep. Alex. in Vita Chrysostomi, et Phot. in Biblioth. Vide Dom. Macrum in Hierol.

LONGILEDIUM vulgo LONGLAY, Abbatia Gall. in Cenomanorum, finibus, non procul a castro Damnifrontensi in Passeio. Hadr. Vales. Not. Gall.

LONGIMANUS Artaxerxes, Rex persatum, sic dictus quod manum alteram haberet longiorem. Vide Artaxerxes.

LONGINUS [1] Cos. cum Decio, A. U. C. 1239. LONGINUS Patricius Rom. primus Exarchus Ravennensis, a

Iustino Iun. missus, in Italiam, loco Narsetis, A. C. 567. Longobardis, tum sedes in regione hac quaerentibus, se opposuit, ab Imp. postea revocatus. Rosimundae, quae Occiso Alboino, cum adultero Helmigo Ravennam se contulerat, sidem coniugii dedit, si hunc e medio tolleret, quod cum tentaret, ab ipso venenum haurire coacta periit. Praefuit 16. An. Paul. Diac. l. 1. et 2. de gest. Longob. Blond. Hist. l. 8.

LONGINUS [2] frater Zenonis Imp. ob rapinas et luxum exosus omnibus: a Patritio Pelagio, ne Caesar fieret, ptohibitus. Occisus, iussu Anastasii A. C. 498. Marcellin. in Chron.

LONGINUS [3] an Centurionis nomen, cui sepulchrum CHRISTI commissum, dein conversi et martyris? ut vult Baron. A. C. 94. An idem cum illo, qui prius CRUCIFIXI latus lancea [orig: lanceâ] hauserat? Et Baron. quidem, qui in Historia mortis Christi et eius Centurionis, qui dicitur Christum glorificasse [orig: glorificâsse], Lucae, c. 24. v. 47. duos Longinos commemorat, quorum uterque Centurio ille Romanus fuisse dicitur, cuius in Euangeliis fit mentio: alterum eorum reicit, tamquam ex Apocryphis productum. Sed nec de altero Longino apud tot vett. Euangeliorum Interptetes verbum ullum: uti et apud alios Scriptores altum de eo silentium. In Tragoedia Christus patiens, conversi Centurionis fit expressa mentio: sed nullus ibi Longinus memoratur; a)po\ th=s2 lo/gxhs2, i. e. a lancea, ita dictus. Exstat quidem nomen in Martyrologiis Graecis ac Romanis, sed nec haec, testimonia satis congruunt. Nam Graeca in die 16. Octobris nomen hoc referunt, Romana 15. Martii, et cui notum, quando primum illo nomine facta sint Martyrologia auctiora? Fieri potest, cum Ecclesiastica Historia non unius faciat Longini mentionem, qui martyrium pro Christo subierit, inprimis eius, qui Diocletiani Principatu miles fuit et martyr: ut vel hic vel alius quis sacro Catalogo fuerit adscriptus; qui postea in commentitium istum Longinum abierit. Non ignorant Eruditi, in Manuali, quod exstat inter Augustini opera, Longinum istum Centurionem nominari; verum iam olim recte monuit Erasmus, eum librum Augustini non esse. Metaphrastae, qui vitam et res gestas Longini eius scripsit, iidem tantum tribuunt, quantum ei debetur, qui diligentia [orig: diligentiâ] quidem summa [orig: summâ] sed iudicio nullo in ea collectione sit versatus; neque aliter Baron. Variis in locis iudicat. Namque ut alia eius loca non proferantur, in quibus Metaphrasten, ut anilium fabularum hamaxatium, severe castigat; hac ipsa in Historia sibi ipse non fidit: ac licet hic [orig: hîc] et n. 191. ut aurorem locupletem rerum Longini illum laudet, in Anno tamen 38. quasi ductus paenitentia [orig: paenitentiâ] sic de illo scribit: Si fidem adhibendam putamus Actis Longini Centurionis a Metaphrasse recitatis. Unde apparet, ipsum, cum illa scribebat, iis Actis parum omnino fidei tribuisse, et merito. Nam unde illa prodierunt [orig: prodiêrunt], nisi e libris Apocryphis? atque alterum Longinum respuit Baron. eam ob causam. Et, ut falsitatis apertae non arguatur Metaphrastes, altem apud Antiquitatis intelligentes in suspicionem aliquam fidem eius vocant non pauca, e quibus unum hoc instituto sufficiat, quod in his Actis legimus, Centurionem, hunc, cum veste et cingulo dignitatis, ipsam quoque exuisse militiam. At, aetate Aug. insigne militiae, aut Centurionatus [orig: Centurionatûs] fuisse aliquam vestem nullibi legimus: nisi fortasse de sago intelligat. Cingulum quoque notum commune omnium fuisse, qui castra sequebantur: sed cingulum dignitatis, in Scriptoribus Sec. Augustaei non invenitur; neque insigne Centurionatus [orig: Centurionatûs] illorum temporum aliud occurri, prater vitem etc. Quare commentum id Gelasii Papae temporibus recentius iudicat Calaub. utpote in cuius decreto nulla horum Actorum mentio. Hand multo aliter de Metaphraste pronuntiat Card. Bellatminus. l. de Scriptor. Eccl. Vide praefat. Casaub. Exercit. ad Ann. Eccl. Baron. XVI. n. 131. et 191. ipsumque Card. Baron. passim.

LONGINUS [4] Cassius Philosophus, Porphyrii praeceptor, vir multae eruditionis et Criticus; floruit sub Aureliano Caes. cuius iussu Occisus est, quod zenobiae, cuius Praeceptor quoque habitus est, epistolam admodum acrem dictasset [orig: dictâsset]. Scripsit, de Oratione contra Phidiam, dubitationes homericas, Utrum fuerit Philosopbus Homerus? Quaenam contra Historicam fidem tamquam Historica enarrent Philosophi etc. Suid. Vopisc. in Aurel. Porphyr. in vita Plotini, Simler. in Epit. Bibl. Gesn. Idem cum Dion. Longino. Libellum eius peri\ u(/yous2, sive di sublimi dicendi genere, hodie habemus. Nic. Lloyd. Vide et Dionysius.

LONGOBARDI [1] pop. Germ. quos quidam a longis barbis, alii a telo, quod Alabardam vocant, dictos ferunt, et ab Oceano, Germaniaeque ultimis oris: Becmann. habet, Rugilandia [orig: Rugilandiâ] ad mare venisse, novas sedes quaerentes. Hi patentes primum ad Danubium campos, adulteriorem eius ripam multis Annis incoluere [orig: incoluêre]. Deinde Cunimundo Gepidarum Rege, qui Dalmatiam et Sirmium tenebat, victo; cum Hunni denuo graves essent, relicta [orig: relictâ] ipsis Pannonia [orig: Pannoniâ] a Narsete, quem Sophia Aug. muliebribus probris irritavetat, evocati Italiam, Ostro- Gothis deletis, vacuam occuparunt [orig: occupârunt], eiusque partem Cisalpinam Galliam Longobardiam vocarunt [orig: vocârunt], quod nomen hodieque retinet. Post Duces suos, primum Regem sibi legere Agelm undum, circa A. C. 389. fil. Ducis Aonis; huic post Annos 34. ex concubina fil. Lamisco successit. Hunc excepere [orig: excepêre] Hildehocus, Gudehocus, Ciatto, Tato, Walthan. sub quo iis civitatem Notitorum aliaque in Pannonia loca concessit Iustinianus Imp. illorum opera contra Totilam feliciter usus. Successere [orig: Successêre], Wacho, Audoinus, Albonius; qui a Narsete evocatus in Italiam Ticinum post triennale obsidium expugnavit, et Rex Italiae proclamatus est A. C. 571. Hunc Clepho sequutus est; ultimus Desiderius fuit, a Car. Mag. regno exutus A. C. 774. An. 206. post Natsetis cum Alboino foedus. Post quem cum Rogaldus Foroiulii Dux, regnum invadere niteretur frustra, fuit cum copiis suis caesus. Vide Aimoin. de gestis Franc.. P. Diac. de reb. Longob. Prosp. et Marcell. in Chron. Sigonium de regno Ital. Volat. l. 7. Geo. Lazium Migr. Sept. l. 12. Leandr. Albert. Descr. Italiae, Cluv. Merul. Strab. l. 7. p. 290. etc. Item supra in vocibus Lancobard. et Langobardi, ac infra in Longobardia. De his Nic. Lloyd. ut, inquit,

Celtiberi ex Celtis et Iberis fuit una natio, ita Lingones populi Germ. et Bardi Gall. pop. facta [orig: factâ] unione, gentem unam, et unum nomen admiscuerunt [orig: admiscuêrunt]: Ideoque quidam Lingobardos vocant.

LONGOBARDI [2] LOMBARDI etiam dicti sunt potissimum in Francia mercatores Itali, qui magno numero eo commercii causa [orig: causâ] confluebant, compluribus subinde privilegiis a Regibus usque adeo donati, ut etiam civitatem sibi diligendi, in qua negotia sua ac mercimonia agerent mercesque distraherent, haberent facultatem. Sic exhibet C. du Fresne Chartam A. C. 1278. continentem pactum, cum Rege Franciae initum, a Fulcone Cacio cive Placentino, Capitaneo universitatis Lombardorum et Tuscanorum, habente etiam potestatem et speciale mandatum a Consulibus mercatorum Romanorum Ianuae, Venetiarum, Placentiae, Lucae, Bononiae,Pistorii, Astensium, Albae, Florentiae, Senarum, et Mediolanensium, tractandi cum domino Rege Franciae, super transaltione facienda ad civitatem Nemausensem etc. Cum prius in Monpessulana civ. com mercium exercuissent, a qua excessere [orig: excessêre] A. C. 1268. At. quod ii, non limitibus suis contenti usuras quoque illicitas exercere inciperent, factum est, ut eorum nomen postea in malam partem transiret, universimque Longobardorum, s. potius Lombardorum, appellarione publici Foeneratores ac Usurarii venirent, in quos non semel animadversum a Regibus, ut idem docet C. du Fresne in Gloss. Vide quoque supra Caorcini.

LONGOBARDIA vulgo LOMBARDIA, pars Italiae, Gallis Lombardie, continet maiorem partem Galliae Cisalpinae; dividiturque in sup. et inf. In Longobardia sup. sunt Pedemontium et Ducatus Mediolanensis ac Montis Ferrari. In Longobardia inf. sunt Ducatus mantuanus, Mutinensis, et Parmensis, cum parte Occid. ditionis Venetae, ubi territoria Remense, Bergomense, Brixianum, Veronense, Vicentinum, et Paduanum, de quibus fusius in suis locis) ut et Ducatus Ferratiensis, atque territorium Bononiense, sub dominio Summi Pontificis. Ex his constabat alias regnum Longobardorum a Car. Mag. eversum, post captum ad Ticinum Desiderium eorum Regem ultimum. Dividitur etiam Longoardia in Cispadanam, Lombardia di qua dal Po, ubi ditiones Mutinensis, Parmensis, Monsferratus, pars minor Ducatus [orig: Ducatûs] Mediolanensis, pars Borealior ditionis Pontificiae, et pars Pedemontii: et in Transpadanam, Lombardia di al dal Po, ubi pars Pedemontii; maior pars Ducatus [orig: Ducatûs] Mediolanensis, ditio Veneta, Longobardica, et Ducatus Mantuanus: Estque haec Italiae pars supra reliquas amoena et fertilis. Contra Frid. II. urbes Lombardicas excitavit Innoc. III. In Longobardia postmodum, circa A. C. 1260. ingens Valdensium, ut tum vocabantur, numerus floruit, ubi per ignominiam Credentes dicti sunt, Mornaeus in Myster. Vide supra in vocibus Langobardi et Longobardi.

LONGOFORDIUM vulgo LONGFORD, urbs Hiberniae, in Connacia, Comitatus [orig: Comitatûs] cogn caput, ad amnem Longium, ubi in lacum Eske se exonerat. Vix 5. mill distat ab Ardraco in Bor. 10. a conf. Laginiae, media inter Cavonium in Sept. et Atlonam ad Mer. 20. mill. pass. utrinque distans.

LONGORETUM vulgo LONREY, ubi Sigirannus Monasterium exstruxit, S. Siran en Brenne, in Briona est, pago Galliae in conf. Turonum et Biturigum Cuborum. Ad fluv. Claiam Claise, qui alluit Vandoperam, Barram, Macerias in Briona, Longoretum, S. michaelem in Brionis saltu, Blironem, Bosciacum, Prulliacum, ac demum in Crosam decurrit. Est et Longum Rete, vel Longoretum, locus in dioec. Antissiodorensi, non procul a Ligeri, nomen a situ nactus: insignis vet. Monasterio Longoretensi, quod nunc collegium Canonicorum Saeculatium est. Hadr. Vales. Not. Gall.

LONGOVICUM [1] vulgo LONGWY, opp. munitum Lotharingiae, in conf. Luxemburgensis Ducatus [orig: Ducatûs]. 5. leuc. distat a Monmedio in Ort. 4. ab Orolaunio in Austr. et 5. a Theodonis villa in Occas. estque pars Barensis Ducatus [orig: Ducatûs].

LONGOVICUM [2] Lib. Not. Lanchester, teste Camd. vicus Al bionis, in Northumbria, in territorio Dunelmensi.

LONGULA opp. fuit Latii, in finibus Volscorum, Poluscae et Tarracinae finitimum. Populi Longulani Plin. l. 3. c. 5. Longula altera ex vet. inscriptione, unum ex 4. oppidis et pagis Hetruriae, ex quibus Viterbium urbs conflata est. Liv. l. 2. c. 33.

LONGULARUM villa olim Regia in silva Arduenna, ubi Pippinus bis hiemavit. Nunc Galre, vicus est dioec. Leodicensis, non procul a Monast. S. Huberti, Hadr. Vales. Not. Gall.

LONGUM prom. Siciliae. Ptol. Lognina Fazello: in ora ad Ort. inte Syracusas et ostia orini fluv.

LONGUNTICA Hisp. Tarracon. urbs maritima. Liv. l. 22. c. 20. Guardamar, teste Beuthero: Aliis Oliva, vicus regni Valentini, 2. leuc. a Dianio in Bor. ad ostia fluv. Molinar, in ora Sin. Sucron.

LONGUS [2] sophista, scripsit Pastoralium de Daphnide et Chloe, libros quatuor. Vide Voss. de Hist. Graec. l. 4. Simler. in Bibl. Gesn. Gothfredus Iungermannus recensuit, in Latinum sermonem vertit et notas addidit, Hanoviae A.C 1605. Postea vero Pettus Moll. Snecanus recensuit in latinum sermonem convertit, notis et animadversionibus illustravit. Franekerae A. C. 1660.

LONGUS [3] cogn. Lud. X. Gall. Regis ob staturam eius proceram; aliquando et MAGNUS, Id. vide infra Magnus.

LONGUS [5] vicus vulgo LONG-WI, abest a Satanaco castello cireiter 24000. pass. propinquus Orolauno et Luciliburgo. Huius

incolae cum Satanacensibus et cum tota Verodunensi dioecesi 4. Non. Septemb. celebrant diem festum B. Dagoberti, eiusque loci Eccl. Dagoberti nomine reliquiisque censetur. Hadr. Vales. Not. Gall.

LONGUS [6] fluv. Albionis in ora Scotiae Or. Ptol. hodie Lough. Camd. magis ad Bor. fluit, apud Rossiam Com. Ferrar. est in Occas. ora contra Maleam Ins. in mare exiens apud Epidium prom.

LOPADIUM Nicet. urbs Bithyniae Episcopal. sub Archiep. Sardiniano, ad Rhyndacum fluv. olim Apollonia, apud Olympiam. Lupadi et Ulubat, Turc. Leunclavius. Sponio ad lacum Ascanium. 3. mill. inde distans, a monte Olympo diei itinere abest, hodieque vix mille incolas habet partim Graecos partim Turcas. Iac. Spon. Itin. Parte 1. p. 284.

LOPADUSA ins. parva Africae, et Lampedosa, Merc. In regno Tunetano, 70. mill. ab ora Africae; in mari Meditetr. 100. circiter a Melita in Occ. versus Adrumetum. Ins. non habitata: Interim naufragio classis Car. V. A. C. 1551. et nautarum erga B. Virginem cultu venerabilis. Plin. l. 3. c. 8. Strabo l. 17. p. 834.

LOPEZIUS [2] de Vega Poeta Castellanus, Ep. Avilae, Com. Lemosio, et Duci Albano a secretis. Scriptis ingeniosis inclitus. Obiit A. C. 1635. Laur. Crassus, Elog. hom. literat. tom. 2.

LOPOSAGIUM Aethic. est SOYE, vicus Brugundiae Com. ad Dubim fluv. inter Vesontionem et Epomanduodurum: qui nunc vicus est ad ripam eiusdem fluv. non pocul a castro Piligarda, vulgo mandeurre dictus. Hadr. Vales. Not. Gall. in voce Cambete.

LOPSICA opp. Liburniae marit. Ptol. Selissa Moletio. Inter Seniam ad Occ. et Vegium ad Ort. Pop. Lopsi, Plin. ut supra.

LOPUM stupendum in Bactriana reg. desertum, in quo exploratum habetur, malignos quosdam spiritus, s. daemones degere, qui peregrinis hac iter facientibus multas et varias praestigias immittere solent, quibus ipsi perstricti miserrime pereunt: quod si quis paululum de via deflexcrit, cuiusdam rei necessariae gratia [orig: gratiâ], quod saepe in itinere conficiundo contingere solet, protinus se nomine proprio audit appellari: qua re fretus, eam prosequitur vocem, ac ita a recto calle procul aberrat, ac reverti non est potis. M. Paulus Venetus.

LOQUABARIA vulgo LOCHQUABER, prov. Scotiae, in parte Occid. versus Aebudas. Abria quibusdam. Terminatur a Sept. Rossia [orig: Rossiâ]. et Oceano; ab Or. Moravia [orig: Moraviâ] et Atholia [orig: Atholiâ]; a Mer. Lornia [orig: Lorniâ], ab Occas. tenui freto spearatur a Mula Ins. Ibi Epidii ex parte fuere [orig: fuêre]. Est in parte Transtaana Scotiae s. Bor. cum aliquot opp. et castris.

LOQUI inter Sacra vetitum olim: Itaque Plin. l. 28. c. 2. ne quid verborum praetereatur, aut praeposterum dicatur, de scripio praeire aliquem, rursusque alium custodem dari, qui attendat, alium vero praeponi, qui favere linguis iubeat: tibicinem canere, ne quid aliud audiatur: ubi plura de superstitione Vett. Circa haec. Lavernae inprimis Sacra et precessilentio fieri consuevisse vidimus supra, ubi de ea. Sed nec dum agerentur sollennia Ludorum Sacrorum, temere quidquam loqui licuisse docet C. Paschal. Coron. l. 6. c. 9. Vide hic [orig: hîc] passim, inprimis ubi de Formula vet. Favere linguis, ut et de Silentio sacro. Ceterum Loquela, rationis flumen Democrito et Epicuro; ut enim a fonte flumen, sic a rationis conceptu oratio, ratione quasi stillante in linguam, ut ea plectri instar, aera percutiens, voces efformet conceptuum, qui a ratione sunt, sinificativas Unde merito Sexti Empircii canes, gallinas et similes animantes loqui asserentis opinio exsibilatur nobile Medico patav. de Aquapendente Sed nec ipsis psittacis, picis, corvis, humanum imitantibus sermonem, fermo tribuendus. Nec asina Bileami Num. c. 22. v. 21, 27, 28, 29, 30, et 33. proprie locuta est. sed Angelus in eius ore vocem formavit: quod etiam de serpente, qui parentes primos decepit, dici potest, per quem Satanas loquebatur; uti et anis bovisque Loquentium prodigio, apud Plin. l. 8. c. 41. et 45. Quod vero cani Simonis Magi, tauro Rhodio Iovi sacrato, pico Matieno, columbis Dodonaeis, equo Xantho, Argo navi, ulmo Gymnosophistarum, Causo flumint, sermonem humanum itidem tribuere [orig: tribuêre] Gentiles ceteris ipsorum commentis accedit. Ioh. Voss. de Idol. l. 3. c. 44. Fit autem loquelae hunc in modum: Aer e pulmonibus sursum expressus, et per la/rutga sive asper am arteriam ad palatum delatus, lingua [orig: linguâ], dentibus et labiis sic flectitur, et concinnatur, ut moderatione ea [orig: eâ] fiat vox articulata, quam loquelam dicimus. ubi plura hanc in rem, inprimis de divisione literarum apud Hebraeos, ratione quintuplicis huius instrumenri, in gutturales, palati, linguae, dentium et labiorum. Vide quoque Lactant. de Ira Dei c. 10. et hic [orig: hîc] passim.

LORAII et VIRGATORES, coercendis servis, apud Comicos: horum enim castigatio flagellis, virgis, et loris peragebatur; cum liberi sed tenuiores homines, fustibus caederentur. Vide Salmas. ad Lamprid. in Alex. Sev. et infra Lorum. Scalig. Sparacis nomen Loratio tribuit, poet. l. 1. c. 13. ubi de Comicis personis.

LORATA Vestis Graecis recentioribus lwrwth\, eadem cum veste paragauda: Lorum enim instita vel fascia dicta est, quibus vestes praetexebantur, unde monolores, dilores, usque ad pentelores, tunicae, militibus donatae leguntur, apud Flav. Vopis. in Aurel. Nempe lora, in hoc tunicarum genere, non fila sunt intexta ut nonnulli interpretantur, sed segmenta aurea vestibus adtexi solita, ea maxime, quibus summa ora vestis praetexebatur. Et quidem muliebribus prius

tunicis tantum adsuebantur, postea luxu crescente virilibus quoque vestimentis adtexi coepere [orig: coepêre]; cum antea purpura [orig: purpurâ] tantum praetexerentur viriles tunicae, ut erant praetextae magistratuum et nobilium puerorum. Post Gallieni inprimis tempora passim patagaudae viriles et muliebres in usus fuere [orig: fuêre], ita ut et milites sub Aureliano paragaudas acciperent: quas tamen utrasque Valentinianus et Valens Impp. lege prohibuere [orig: prohibuêre], et privatis ademptas suis gynaeceis rantum fieri voluere [orig: voluêre]. Iustinianus autem earum usum restituit mulieribus, non item viris etc. Graeci lora huiusmodi r(a/bdou=s2, i. e. virgas, dixere [orig: dixêre], vide infra in voce Pannus et plura hanc in rem, apud Salmas. ad Vopisc. A multitudine igitur pannorum vel fasciarum, h. e. lororum, quae vulgo bandas Galli vocant, vestes dilores, trilores et pentelores dictae. De diloribus, intelligeudus Virg. Apud quem praemium victori chlamydatur, Aen. l. 5. v. 250.

Victori chlamydem auratam quam plurima circum
Purpura maeandro duplici Miliboea cucurrit:

Cuiusmodi loris cum primitus tunicae tantum ornarentur, postea et lineae loratae factae sunt: unde apud eund. Vopisc. in brevi munerum, quae Hunilae Bonosi novae nuptae dantur, dilorium interularum mentio est, non item tunicarum. Post Aurelianum vero ex cuius praecepto data sunt haec munera, usque ad pentelores, iam Vopifici aevo, processum est. Hodie, mulierum vestes, inquit idem Salmas. non pentelores tantum, sed usque ad cingulum loratae et zonis sericis, h. e. paragaudis, distinctae gestantur. *lwrwtou\s2 xitw=nas2 huiusmodi vestes vocat Achmes, in Oneirocriticis c. 120. Idem lwrwtou= a)lhqinou= meminit; h. e. purpureae vestis loratae; sed et tw=n a)po\ meta/ch=s2 lwrwtw=n; nam et subsericae vestes paragaudae erant, ut notum ex Claud. Trebellii et paragaudae ipsae vel lora ex serico auto intexto fiebant. Vide eum toto illo c. Imo nec multilores solum vestes, sed vela quoque loris ornabantur ac distinguebantur. Anastas. in Greg. IV. Ibi ipse fecit et alia duo modica vela fundata, quae pendent in circuitu altaris, habentque lora viginti quinque: Ibid.

LOREA allis LAUREA Varroni muliebris apud Rom. fuit potus. Cum enim ex Romuli lege mulieres Romae atque in Latio aetatem abstemiae agere; h. e. vino semper, quod Temetum prisci dixere [orig: dixêre], non minus ac a probro et adulterio, abstinere tenerentur: bibere solitae fuerunt [orig: fuêrunt] a Gell. l. 10. c. 23. Loream, passam, murinam, et quae id genus sapiant potu dulcia, eo quod haec non tam facile inebrient, De Lorea autem ita Varro de Re Rust. l. 1. c. 54. Quae calcatae uvae erant, earum scapi cum folliculis subiciendi sub prelum, ut, si quid reliqui habeant musti, exprimatur in eundem locum. Cum desiit sub pelo fluere, quidam circumcidunt extrema, et rursus premunt, et rursus eum expressum, circumsititium appellant, ac seorsum quod expressum est, servant, quod resipit ferrum. Expressi acinorum folliculi i dolia coniciuntur, eoque aqua additur. Ea vocatur Lora, quod lota acina ac pro vino operariis datur hyeme. Vide et Columellam l. 12. c. 40. et Plin. l. 14. c. 10. nec non infra in voce Temetum.

LORETUM vulgo LOREDO, opp. dit. Venetae, ad Athesim, intra stagna et paludes, vix 5. mill. ab ora litorali maris Hadriat. s. sinus [orig: sinûs] Veneti, in regiunc. Il. Ducato Veneto dicta.

LORGERIL nomen illustris in Gallia Fam. cuius successio domui Rohanensi, matrimonii iure, illata est. Oliverius enim Dn. de Lorgeril et Bodou, ex Margaretha Bodina, fam. Mottay, gulielmum genuit, Annae Espinaeae maritum et patrem Simonis: qui iuncta [orig: iunctâ] sibi Gilletta [orig: Gillettâ] Lanvallaea [orig: Lanvallaeâ] (de Lanvallay filia [orig: filiâ] Car. de Lanvallay dn. de Tressainct ) suscepit Ioh. de Lorgeril Dn. de Repentigne; quo et Maria [orig: Mariâ] Madeuc Dn. de la Tourniole genitus Ioh. Dn. de Lorgeril Obiit A. C. 1483. Pater ex Iohanna Pastenaea, (filia Ioh. Dn. de Pastenay, Partigne et Petrinae Boutellier. Dn. de la Chesnaye ) Guyonnae de Lorgeril, filiae unicae ac heredis, quae nupta Ioh. de Rohan Dn. de Landal et Coairon, ei successionem avitam attulit, Defuncta, A. C. 1502. Phil. Iac. spener. Theatr. Parte 2. p. 40.

LORIA s. LORII VILLA locus Tusciae, in via Aurelia 12. mill. pass. Roma [orig: Româ]. Ant.

LORICA inventum Midiae Messenii, Plin. l. 7. c. 56. Tib. Donato describitur his verbis, ad Virg. Aen. l. 11. v. 770.

Et tetigit, inquit, sepciem, et quomodo facta esset lorica, ostendit. Pelle fuerat tectus ornata ahenis squamis et auro fulgentibus. Squama est proprie serpentis et piscis --- et ordinibus digesta est et viarum plurimarum impressione distincta. Quidquid igitur in hanc similitudinem subtilitatis artificium fingit, squama dicitur. Haec fit ex minutis laminis invicem se retinentibus, quae speciem faciant squamae et sint tali digestione compositae, ut est in avibus pluma, ubi cum una alter am premit, nascitur in aspectu gratia et animum compositio ipsa delectat et pascit. Ad eundem locum Serv. loricas fuisse indicat, operimenta, quae linteo ferreis Laminis, in modum plumae, adnexuerant. Additque, pluma est in armatura, ubi lamina in laminam se indit. Nunc autem pro linteo pellem posuit, et aeneas squamas, aeneas laminas intelligimus, Vide quoqu ad Statti Theb. l. 11. v. 543.

Hadr. Turnebum Advers. l. 11. c. 25. Lips. de Mil. Rom. l. 3. c. 6. etc. Idem Star. alibi subtegmen durum, vocat corium, quod loricae suberat et corpus tegebat intra illam: illud nim. corium crudum, quod pectorale Veteribus fuisse, dicit Varro, et nos supra ubi de Corio crudo. Qui vero hoc operimento tectus erat, sive homo, sive equus, cataphractum vocat Serv. ubi supra. Vide quoque in hac voce, ut et ubi de Clibanariis, item halebergiis. Atque hactenus Loricae ferreae: quales in sacris Timomachi, apud Lacones, praemia fuisse, diximus supra in voce Hyacinthus: uti infra de subulis, quibus defectus earum tentabantur, dicemus aliquid in Subula: et de theca ex corio bubulo, qua [orig: quâ] tegebantur in voce Zaba. Plerique vero militum non habebant Loricas hamatas, sed partem aeris, aut ferri procusam, quae summum pectus regeret, ima ventris satis scuto muniente, uti docet Lips. de Mil. Rom. Sed et Linteae erant. Suet. Galba, 3. 19. Loriam tamen induit linteam, quamquam haud dissimulans, parum adversus tot mucrones profuturam. Cuiusmodi loricis pro thoracibus Vett. usos esse, iam supra diximus, ubi de Linteis libris. Fiebant autem opera [orig: operâ] atque artificio Coactiliorum et *pilopoiw=n, qui linum aceto vel austero vino, cui sal adiectum, probe macerabant; deinde ita cogebant, ut soliditatem ac crassitiem lintei octies decies aut saepius in se complicati haberet. Sic Conradum Imp. sine scuto dimicantem, pro lorica textum quoddam e lino factum adeo firmum adversus ictus habuisse, ut penetrati a nullo telo posset, refert Nicetas Acominatus Rer. Isaaci Angeli l. 1. etc. Vide Lazium de Rep. Rom. l. 8. c. 16. Torrentium ad Galbam Suet. c. 19. Lips. d. l. Dausqueum ad Sill Ital. Pun. Bell. l. 3. v. 270. Villiomanum Adv. Titium l. 2. c. 19. Ferrar. de Re Vest. Casaub. ad haec C. Nep. in Iphicrate c. 1. Idem et pro ferreis atque aeneis loricis linteas dedit, et supra Lintei: adde eund. Casaub. ad Suet. d. l. et plura de Loricis ferreis Vett. apud praefat. Barthium Animadvers. ad Stat. Theb. l. 12. v. 774.

----- tunc qua subtemine duro
Multiplicem tenues iterant thoraca catenae,
Incidit. ---

aliquid etiam infra in voce Trilix. Hinc Loricatus, cogn. Dominici, inter suos pro Sancto habiti, a lorica ferrea, quam per Annos 15. ad carnem detulisse dicitur, ut videre est apud Ptr. Damian. in Vita illius et in Epistolis non semel. Sed et in genere Loricati dicuntur in Communione Rom. Monachi sevetioris vitae, qui pro mortificatione, ut aiunt loricam ferream, super cute nuda, iugiter induere consuevere [orig: consuevêre], de quibus vide Auctores laudatos C. du Fresne in Gloss. uti de alio Loricae genere, in oppugnandis urbibus adhibito, infra in voce Oppugnatio Rationem nominis infra itidem habes, in voce Pellis, it. Thorax. Non a loris, e quibus primitus fiebant, Varr.

LORIUM locus Tusciae, in quo Antoninus Pius educatus, postea palatium ibi exstruxit. Lorios vocat Aurelius Victor: Igitur Aurelius socero apud Lorios Anno vitae post quintum et septuagesimum Mortuo confestim Lucium Verum in societatem potentiae accepit. In Itin. Loria dicitur Via Aurelia a Roma per Tusciam et alpes maritimas Arelatum usque sic: Loria M. P, XII. Ad Turres M. P. X. Sed ibi Lorio scribi iubet Salmas. ex vetusta Peutingerorum tabula. Ab hoc vero Lorio longe diversum Laurentium est, quo Commodus pestis tempore secessit, et in via Hostensi, non longe a Lanuvio. Vet. Tabula, Hostis XVI. Laurento VI. Lavinio XVII. Unde nulla ratio est, cur quidam cum Lorio illud Laurentium confundere cogitent. Vide Casaub. et Salmas. ad Capitolin in Pio.

LORNIA prov. Scotiae, versus Occ. et Aebudas, ubi Stephanodinum opp. praec. Terminatur a Mer. Knapdalia [orig: Knapdaliâ], ob Ortu Argatelia [orig: Argateliâ]; a Sept. Loquabria [orig: Loquabriâ], ad Occas. Oceano Occ. Ibi Epidii olim ex parte. Camd. Vulgo Lorne.

LORUM Graece lw=ron, Balsamoni vinculum capitis est vel diadema s. fascia Imperatoria: quod Phrygium alii dixere [orig: dixêre], ut Auctor Donationis Constantinianae. utrumque nempe sumitur pro vitta capitis vel mitta et tiara Impertiali. Phrygium enim adiectivum est absolute positum, ut in re Vestiaria fieri amat; subintelligitur autem Phrygium pileum, aut phrygium lorum, aut tale aliquid. Similia sunt vitta et fascia; quae et de vinculo capitis et de vestium ornatura, de qua retro diximus in Lorata, usurpata occurrunt. Quemadm odum et Lorum utrumque significat et vestis praetextam et diadema; et pezi/dion, quod proprie oram vestis, vel quod orae adsutum est denotat, ad caput translatum est et pro diademate regio usurpatum, Salmas. ad Vopisc. in Aurel. In specie Lorum appellavit posterior aetas fasciam illam Consularem, quam prior clavum vel subarmalem vocavit; quod Lori s. cinguli formam referret. Leo Gramm. in Basilio, *)enqroni/zetai kai\ e)gkaini/zetai h( e)kklhsi/a, hn(\ e)/ktisen o( basileu\s2 kai\ e)kallw/pise ko/smw pollw=|, para\ *fwti/ou patria/rxou, tou= basile/ws2 e)n tw=| au)th=s2 kainismw=| lw=ron fore/santos2 kai\ xrh/mata polla\ do/ntos2, Dedicatur Eccl. quam excitavit Imp. ornatuque plurimo decoravit, a Photio Patriarcha Imp. in eius dedicatione lorum ferente, et multas pecunias erogante. Ubi Lorum idem quod postea Pallium dictum est, quodque Consulum et Imperatorum gestamen ac habitus primum fuit, C. du Fresne: Graeci w)mwfo/rion appellavere [orig: appellavêre], Latini quoque Superhumerale, quia ad humeros circum volverentur, collumque ambiret. Ideo autem id nominis Consularibus ac Pontificiis isti ornamentis inditum idem ait, quod ea aetas vestium segmenta Lora appellaret, uti diximus, vide omnino eum Dissert. de Numism. Inf. aevi, n. 6. et 7. ubi pallium Pontificium, quod Silvestro inter alia concessum aiunt a Constantino

Mag. simile Consulari loro fuisse, pluribus contendit. Sed nec Consules solum, verum et Consulares feminae, uti Ulpiano vocantur Consulum uxores, eodem ac simili pene perinde habitu sunt usae, quo coniuges; uti colligere est ex iconismo qui in vetustissimo Dioscoridis codice scripto habentur, in Bibliotheca Caesarea: ubi *megaloyuxi/a, Magnanimitas et *fro/nhsis2, Prudentia, habitu muliebri illustrissimae Iulianae assident; ipsa [orig: ipsâ] vero fascia [orig: fasciâ] illa [orig: illâ] ampliore, collum et humeros amplectente et pectus attingente, exornata conspicitur. Eidem muliebri Loro propemodum illud simile videtur, quo usi sunt Impp. Occidentales. Exstat siquidem in Codice Augustano Libri Frid. II. Imp. de Arte Ven. icon eiusdem Imp. sedentis cum paludamento togae superiniecto, dextraque sceptrum liliatum tenetis: supra togam vero pendet a collo fascia latior, gemmis et lapillis distincta, ad pedes, quae baltheo quodam eiusdem ferme latitudinis circa pectus constringitur, quem Faschiam pectoralem s. sthqo/desmon poslumus appellare, ut est in vett. Glossis. Idem ornamentum, in Petro IV. Artagoniae Rege describit Editor. Uti autem progressu temporis Pontificium pallium, apud Latinos praesertim, non fascia fuit libera ac sponte defluens, collumque circumdans, sed ad maiorem commoditatem ita aptata, connexa ac consuta, ut formam suam antiquam servaret, tribus acubus vel aciculis, quas et spinas aut spinulas vocabant, casulae defixa, iu anteriori et posteriori parte, ut et ad humerum sinistrum; in dextra enim acus non figitur: ita a Graecis Augustis Lorum, quod primitus liberum fuit, simplexque fascia collo et corpori circumfusa, postmodum ad maiorem itidem commoditatem, superiori vesti, quam mandu/an s. r(ou=xon nuncupabant, aslutum est; ita tamen, ut lori veteris formam quadantenus servaret. Id quod omnino deprehendere est, in Michaelis et Manuelis Paelaeologi Impp. figuris, apud C. du Fresne delineatis: in quibus non modo nescio quis ornatus collum ambiens describitur, ex quo stolae s. largoris fasciae species ante defluit; umbilicum vero circumagit fascia alia latior, margaritis et lapillis adornata, cum limbo ex opere Phrygio, unionibus perinde ac lapillis pretiosis distincto, ubique fasciam ambiente, cuius pars extrema sinistro Imp. brachio sustentatur, ab eo, ut Consulare Lorum, pendula. Quod genus ornamenti Imperatorii *dia/dhma vocavit posterior aetas uti tradit Codin. ut quod vestes ceteras constringat, etc. vide plura hanc in rem apud praef. C. du Fresne d. Dissertat. n. 8. et 9. adde n. 10. ubi Stolas Sacerdotales in Eccl. Pontificia ex eadem origine arcessit ut et in Gloss. ubi Patriarchas CP. aliosque et Archiepiscopos, maxime Graecos, simile quid, w)mofo/rion pictum, ab Impp. Graecis, accepisse, docet, ac supra, ubi de Consulari habitu, alibique passim. Ut et hoc addam, alicubi Seneca Lora patritia vocat Patritiorum corrigias, quibus illi calceos suos adstringebant. Cum enim calcei olebeii unicam tantum ligulam s. corrigiam haberent, qua [orig: quâ] religabantur. Patritii ac Consulares calcei, utpote plebeiis altiores, et ad medium usque crus pertingentes, quatuor corrigiarum erant, Isid. teste, quae inter se implexae usque ad suras ascendebant. Ita Zonaras Ann. l. 2. Patritiorum calceos insignes fuisse ait, th=|te e)pallagh=| tw=n i(ma/ntwn kai\ tw=| tu/pw tou= gra/mmatos2. Has in calceis Patritiis ac Senatoriis ex nigra fuisse aluta, innuit Horat.

cum ipsi calcei vel albi essent, vel coccinei, vel aurati, vel etiam kenthtoi\ s. ingeniose interpuncti, donec sub Imperatoribus posterioris aevi eorum loco caligas sumerent Senatores s. campagos etc. Vide Alb. Ruben. de Re Vest. l. 2. c. 1. ubi de calceo Senatorio. A loris dicti sunt apud Rom. Lorarii, servi qui apud Plaut. Merc. Act. 5. Sc. 4 v. 43. catenas, et vincula iniciebant conservis vinciendis: Lora enim interpretatur Scholiastes antiquus, quae Iuv. Baltea vocat Sat. 9. l. 3. v. 111. Conservos autem eam operam navasse [orig: navâsse], ex Appuleio quoque probatur, apud quem Met. l. 9. conservi Myrmecen vinciunt, et Sollicitudo Tristitiesque, Veneris ancillae, Psychen misellam flagellis affligunt, ceterisque tormentis excruciant, l. 6. Vide Laur. Pignor. Comm. de Serv. Fuere [orig: Fuêre] haec Lora coriacea, unde falluntur illi, qui lora virgulta esse putant, et quidem ex lauro, ut Donatus existimat: Veteribus enim lorum corium fuit, unde et lura utrem denotat coriaceum. Ita ergo Loris coriaceis servos domini per conservos, quemadmodum virgis nocentes magistratus caecidit. Unde apud A. Gell. l. 1. c. 26. Plutarchus servo suo, nequam homini et contumaci, sed libris disputationibusque Philosophiae aures imbutas habenti, tunicam ob nescio quod delictum detrahi caedique eum loro iussit, vide Iac. Oisel. IC. Notis in loc. uti de loris, a Casilinis comestis, Liv. l. 23. c. 19. de ratione loris naves suendi, supra in voce Liburnae.

LORYMA Doridis urbs. Larumna oppid. et Loryma locum Pomp. vocat, et Plin. l. 5. c. 28. Larymna. Doryma vocat Diod. Sic. l. 14. corrupte. Hanc scribit Porphyrogenneta 20. paulo amplius milia Rhodo abesse: Ex adverso ipsi urbi, ut tradit Liv. l. 37. c. 17. et l. 45. c. 10. Maxi Nigro, urbs Cariae marit. in ora contra Rhodum, Episcopal. sub Archiep. Stauropolitano. Fcrrar. Strabo l. 14. p. 652. et 655.

LOSINGA cogn. Herberti cuiusdam, quem Episcopatum de Tetfordia emisse a Rege, tradit Ioh. Brompton. p. 991. h. e. adulator, ex Gall. Losenge, i. e. adulatio s. falsa laus: unde Italorum Lusinga, C. du Fresne in Gloss.