CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LUGIO vel ut legit Simlerus apud Antoninum, qui Batha ex ea facit, Pannoniae inf. opp.

LUGNITIA Vallis, in Rhaetia, unde Glenner fluv. descendens. ab altero Rheni fonte, a dextris, suscipitur.

LUG-PS I. nummis Valentiniani et Eugenii, Lugduni pecisnia signata, vel percussa signata, notat. Vide supra Lugdisnum.

LUGUVALLUM urbs fuit Brigantum, nunc Cumbriae, in Anglia, ad Itnam fluv. Carleolum recentioribus, Vulgo Charlisse; Episcopal. sub Archiep. Eboracensi, satis munita est, cum castro. 5. mill. Scot. a limite Scotiae, uti ab ora maris Hibern. 70. mill. Angl. ab Eboraco.

LUIDA Rhicharedi fil. nothus, Gothorum Rex, insidiis Viterici: s. Dieterici de medio sublatus est, A. C. 601.

LUISINUS Franciscus, Utino Foroiul. Duci Parmensia secrecretis, Mureto magni habitus, eruditione ac probitate morum inclitus, poeta eximius: Obiit A. C. 1563. Aet. 45. Eius praestant, Somm. in Horatium de Arte poetica, Parergon libri X. in quibus tam in Graecis, quam in Latinis Scriptoribus multa loca obscuris declarantur; de Compescendis animi affectibus. Mich. Brut. et Othonis Palear. Ep. I. Greg. Giraldus de poetis sui temp. l. 2. Thuan. Hist. Ant. Teissier in Elog. p. 1.

LUISIUM s. Fanum S. Foh. Luisii, vulgo S. Fean de Luz, opp. Aquitaniae, in Vascitania tractu, cum portu, in ora Oceani. 2. leuc. a conf. Hispaniae et a fonte Rapido. Vide Fanum S. Foh. Luisii, et Lusius vicus.

LUITH mons Lyrano, et Hebraeorum Comm. in Is. e. 15. v. 7. Eusebio autem vicus inter Areopolim, et Ioaram: aliis inter Petram, et Segor. In tribu Ruben.

LUITHBERTUS fil. Cuniberti, Longobardorum in Italia Rex, XIV. A. c. 701. Patri successit infans, 8. post mense throno deturbatus. Paul. Diaconus, Hist. Longob. l. 6. c. 17. successore Ragunberto vel Regemberto, quem vide.

LUITHFRIDUS fil. erat secundogenitus Adalberti Alsatiae Ducis, nepos ex eo Ethici cogn. Adelrici, qui Alsatiae Ducatum a Theodorico Gall. Rege nactus, Ehenhemii habitavit, et uxorem habuit Berswindim, sororem Blidechildis, quae Chilperico II. Regi nupserat. Eius posteritas in Humfrido Com. in Neckergaw et Luithfrido Com. in Suntgaw exstincta est: herede hius lineae Guntramo, Habspurgensi. Vide Phil. Iac. Spener. Syll. Geneal.

LUITHPOLDUS [1] LEOPOLDUS, Dux Bavariae, fil. Arnulphi, a Normannis A. C. 891. caesi, ab Hungaris et ipse occisus est, A. C. 908. Pater Arnulphi, qui Conrado I. vitrico et Henr. Aucupi Impp. aliquoties rebellis, cum illis gravia gessit bella: Unde liberi Ducatu exclusi sunt. Fuerunt [orig: Fuêrunt] autem illi duo filii, duarum stirpium conditores, Eberhardus nempe Austriae vett. Marchionum et Arnulphus, Schirensium Comitum, Palatino-Bavaricae fam. auctorum, e quibus Otho V. Frid. Barbarossae vexillifer, proscripto Henr. Leone, A. C. 1180. Bavariae Ducatum nactus est, postliminio in familiam reducem.

LUITHPOLDUS [2] fil. Eberhardi praedicti, primus Marchio Austriae, Imp. gener fuit. Pater Henr. I. qui frustra ab Henr. II. Imp. Bavariam sibi annisus est vindicare. Ex posteris Luithpoldus III. primus Dux Austriae dictus, Bavariam adversus Welfum III. sibi adseruit: Luithpoldus IV. cogn. Victoriosus, in Palaestina gestis celebris, Stiriam ab Ottocaro genero et alia, ut Comitatus Lintz et Wels, etc. ex lytro Richardi Angl. Regis a se capti empta Austriae suae adiecit, Viennamque novo muro cinxit: Luithpoldus V. Honorabilis dictus, pater fuit Frid. Bellicosi et Henr. de Metlinga, cuius filia Gertrudis nupta Hermanno March. Badensi, in eam fam. ius Austriae intulit: sed fil. Frid. Neapoli decollatus est. Inde inter Ottocarum Boh. Regem Defuncti Frid. ex sorore Margaretha affinem et March. Misniae alterius sororis Constantiae filios, lis fuit: donec Rodolphus I. Imp. Ottocaro caeso, Ducatum Imperio primum, dein familiae suae addixit. Vide quoque Leopeldus.

LUITHPRANDUS [1] Longobardorum in Italia Rex XVII. successit patri Asprando, vel Arisprando, A. C. 713. Pius et liberalis. Cum Car. Martello amicitiam coluit. Thrasimundum Spolet. Ducem cum Godescalco, qui Duc. Beneventanum invaserat, bello aggressus, illis a Greg. III. defensis, Romam obsessurus erat: cum Car. a Papa im ploratus, turbas composuit; Thrasimundo victo, Papae erepta reddidit, Ravennam A. C. 743. obsedit, litem cum Exarcho, componente Zacharia [orig: Zachariâ]. Obiit A. C. 744. Regni 31. Paul. Diacon. Hist. Longob. l. 6. c. 38. Anastas. in vit. Pontif. Successit Hildebrandus nepos, quem vide.

LUITHPRANDUS [2] puer, sub Asprandi Ducis strenui tutela a patre Cuniperto Longobardorum Rege: regnihaeres relictus, A. C. 687. Blond. l. 10. Decad. 1.

LUITHPRANDUS [3] vel Ep. Cremonensis. A Berengario II. Italiae Rege cui a secretis erat, missus A. C. 946. CPolim, ad Constantinum Porphyrogennetam, dein redux ab eodem Episcopatu pulsus. Antapodosin contra illum scripsit: Ab Othone Imp. ad Nicephorum Phocam CPolim secundo ablegatus est, A. C. 968. Opera eius in Fol. Antverpiae impressa, A. C. 1640. cum notis higuerae et Ramiresii Pratensis. Composuit libb. 6. de rebus per Europam gestis: cum Legatione ad Niceph. Phocam. Sigebert. c. 127. descript. Eccl. Trithem.

in Caetal. in Chron. A. C. 892. Lud. Clavitellus, in Ann. Cremon. Voss. Pennot. etc.

LUMBERIUM vulgo LOMBES, mel. LOMBRES, castrum Galliae, Episcopatu clarum, sub Archiep. Tholosano: ad Savam flum. Item locus Navarrae, Lumbier.

LUMBRICATUM Ins. Dalmatiae, Porphyrog. Verdaga Ital. Laucat Slavis, in mari Hadr. Ioh. Lucius.

LUMBRICUS an a, lubricitatie, an a lumbis, vermis intestinorum: cui origo ab excrementis nondum excretis, Gr. e(/lmina. Dividit autem e(/lminqas2 Aristot. Hist. Anim. l. 5. c. 19. in platei/as2. latas, stroggu/las2, rotundas et tri/ton ge/nos2 a)skari/das2, tertium genus, ascarides. Sed omittit quartum genus in stomacho et intestino magno nascentium, ac serpenti similium, observante ibi Iul. Caes. Scalig. Nec modo ex cibi retrimentis, sed etiam potus reliquiis, nascuntur: Imo et ex urina, aceto, ac nive, uti docet Voss. de Orig. et Progr. Idol. l. 4. c. 67. quem vide etiam ibid. et c. 71. ubi de cibo et oculis eorum; c. 82. 86. 87. et 88. ubi de remediis inde aurium, oculorum, membrorumque dolori, vulneribus item, varia.

LUMBUS a lubedine, Isid. virium sedes in animali. Nahum. c. 2. v. 1. confirma lumbos. Et Ps. 69. v. 24. fac ut Lumbi eorum iugiter nutent. Hinc Roboam Idaeis, Minimus, inquit, digitus meus crassior est lumbis patris mei: et elumbis vulgo pro debili. Hos succingere ad iter parati solent. Unde inter quatuor animalia, quorum magnificus incessus est, prov. c. 30. v. 31. [gap: Hebrew] i. e. succinctus lumbos, recensetur: quo nomine Bochart, equum intelligit, animal superbi incessus [orig: incessûs] et lumbos succingi solitum. Idem faciebant Pugiles decertaturi. Homer. Il. y. de Epeo et Euryalo.

Unde Hebraeis verbum [gap: Hebrew] , a nomine [gap: Hebrew word(s)] lumbos denotante, est ad militiam se accingere, quia et milites super lumbos sese accingebant. Iisdem [gap: Hebrew] dicuntur, Lex. c. 3. v. 4. ubi de sacrificio Eucharistico offerre iubetur Sacerdos igne offerendum adipem etc. Praeterea ambos renes eius et adipem, qui erit super illos et, qui ad Ilia [gap: Hebrew] . Ubi voce hac lumbos denotari, docet Bochart. quia illis non solum vicini sunt renes, sed et prorsus incumbunt, iisdem adeps, quo renes ambiuntur, immergitur: videturque ex [gap: Hebrew] i)cu\s2 factum, qua [orig: quâ] voce lumbum Graecis significari notum. Etymologus, h( o)sfu\s2 Et vet. Auctor Isagog. ad Medicin. o)sfu\n kai\ i)cu\n nominariait eam partem, qua [orig: quâ] cingimur et quae spinam excipit, h. e. lumbos. Quae ambae voces postmodum eo extensae, ut partes quoque vicinas, puta ilia, et ossa ilii, adeo que os femoris huic suppositum, atque inde femur ipsum, denotarent. Qua de re vide Sam. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 2. c. 45. de ritu vero sacro, succinctis lumbis, calceatis pedibus et cum baculo in manu (qui viatorum, eorum qui operosum aliquid moliuntur, habitus est) comedendi Agnum Paschalem eod. l. c. 50. uti de lugentium ritu, cilicium lumbis imponendi, in eadem gente, supra ubi de Lugentium Ritibus.

LUMINA publici gaudii in dicium. Suet. de Caes. c. 37. Callici triumphi die --- ascendit Capitolium ad lumina, quadraginta elephantis dextra [orig: dextrâ] atque sinistra [orig: sinistrâ] lychnuchos gestantibus. Quod triumphantibus in primis concessum, uti de Duillio, Cornificio, aliis, legimus. Sed et, sive privatim, sive publice laetialiquid obtigisset, luminibus accensis appensisque gaudium testari, antiquissimi moris fuit; estque eius luxnokaii/+as2 apud Graecos Latinosque Scriptores creberrima mentio. Unius Aeschyli versiculos referemus, in Agamemnone, ubi laetitiam publicam ob nuntium Ilii capti describit.

*)/allh d' a)/lloqen ou)ranomh/khs2
*lampa\s2 a)ni/xei,
*farmassome/nh xre/smatos2 a(gnou=
*malakai=s2 a)do/loisi parhgori/ais2
*pela/nw| muxo/qen *basilei/w|.

Porro in omnibus locis, quibus aliquid religionis tribuebant, Lumina constituebant Vett. unde, ut ait Serv. lueos quidam putarunt [orig: putârunt] dictos, quod sint ibi lumina religionis causa [orig: causâ]: quod etymon etsi aliis criticis non arrideat, morem tamen arguit antiquum. Quin et in tumulis lumina accendebantur. Suet. Aug. c. 98. Masgabae --- tumulum ex triclinio animadvertit, magna [orig: magnâ] turba [orig: turbâ] multisque luminibus frequentari. Quae consuetudo postea ad honorem martyrum a Christianis translata est, ut indicat saepe Hier. vide supra, in voce Cereus. Contra Tib. Nero Suet. in eo c. 19. constantius quod coeperat aggrediebatur, si lucubranti --- -decideret lumen et exstingueretur: confidens ut aiebat, ostento sibi ac maioribus suis in omni ducatu expertissimo etc. Vide plura hanc in rem passim ubi de Facibus, Lucernis, Luminum Festo alibique uti de more Vett. luminibus accensis in puerperio. futuram natorum sortem explorandi, aliquid supra in voce Infans et de phrasi Tertullianaea Conliare lumina, ubi de Inoculandi vestes artificio. Vide et Pictor, it. Pictura.

LUMINARII Gall. Luminiers, in Consuetud. Arvern. c. 2. artic. 7. et c. 22. art. 16. Matricularii dicunter, Procuratores Fabricarum, Syndici: quod peneseos luminarium concinnandorum cura esset, apud C. du Fresne in Gloss.

LUMINOSI Circuli, circa SS. capita, vide supra circuli Sanctorum, et infra Nimbus.