CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMUS SECVNDVS Literas D, E, F, G, H, I, K, L, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

LYNCUS [1] sive LYNCAEUS aut LYNX Scythiae, alii habent, sicliae Rex im manissimus, qui Triptolemum a Cerere missum, ut hominibus frugum usum commonstraret, hospitio excepit: cumque nomen, patriam, viaeque causam ab eo didicisset, ut tam praeclati inventi gloriam in se transferret, hospitem obtruncare constituit. Cumque iam noctu dormientem aggredi vellet, Ceres indignata in Lyncem feram eum convertit. Ovid. Met. l. 5. v. 650. Rex ibi Lyncus erat, Regis subit ille penates.

LYNCUS [2] urbs Epiri, a Lynceo nominata. Steph. Mons Epiri, in conf. Thessaliae, Pindi pars. Plin. l. 4. c. 8.

LYNIUS s. Leinius, fluv. Saxoniae inf. Leyne vulgo. Oritur iuxta Heyligenstadum, in Eisfalia tractu; dein per Duc. Brunsvi. fluens, Gottingam et Eimbecam rigat, ut et Alfeldam; hinc ad Sarstendam Innerstium amnem recipit, et iuxta Hannoveram et Neostadium fluens, paulo infra in Alleram fluv. cadit.

LYNX [1] Pani olim, cui pellem lyncis Homerus tribuit Hymo in eum, nec non Baccho, sacra. Ovid. passim, inprimis Met. l. 15. v. 413.

Unde obiter colligere est lynces Indicum esse animal. Sed et in Aethiopia esse, apud Plin. habes l. 8. c. 21. Pantherae simile animal esse, probat Bochart. ex Aeliano et Arabicis scriptoribus. Quam utramque feram in Oriente ad venationem institui, his verbis docet Paulus Venetus l. 2. c. 17. Magnus Cham habet cicuratos, leopardos, qui mirum in modum venationi inserviunt, multasque capiunt bestias. Habet et lynces non minus ad venandum industrios. De quo genere venationis multa Arabes, et qui eorum scrinia compilarunt [orig: compilâtunt]. Habet autem Eques Tartarus, ad venationem se conferens, pardum aut lyncem a tergo, qui, si aberraverit, redit ita iratus, ut nonnumquam interficiat institutorem suum: quod idem de pardo refert Albertus Mag. de panthera Leoni X. ab Emanuele Lusitaniae Rege dono missa, Osorius l. 9. etc. Cuius venationis auctorem hunc tradit Damir, Primus ea fer a in venatione usus est Chalib. Wailis fil. Et primus illam in equo tulit Iazid. fil. Muaviae. Et e poetis Abu Musallim Chorasanius ea [orig: eâ] maxime lusit, i. e. hoc venandi genere maxime delectatus est, aut in hoc argumento inprimis se exercuit. Nec obstat, quod a poetis timiditatis et imbelliae nota [orig: notâ] Lyncibus passim inuritur, Horat. Carm. l. 2. Ode 13. v. 40. et l. 4. Ode 6. v. 34. Stat. Achill. l. 2. v. 407. Aliis: quod inde ortum, quia in Amphitheatris illae fugere videbant, quoties cum leonibus et pantheris et ursis et maioribus feris committebatur; nam id ipsum pantheris obicitur, Aristot. de partib. anim. l. 3. c. 4. et Plin. l. 10. c. 15. Bochart. Hieroz. Parte prior. l. 3. c. 8. Vide quoque Salmas. ad Solin. p. 88. et 389. Ceterum perspicacissimi visus sunt, ob hoc Pani adscriptae, uti placet C. Paschal. Coron. l. 9. c. 13. ubi de notis nigris Pilei Ducalis. Iisdem pellis varia. Virg. Aen. l. 1. v. 327.

Qnam varietatem quod ebriorum stultitia ferociaque exprimit, animal hoc Baccho quoque tributum est. Sed quod liberos lynces Bacchi currum comitatos, eum autem traxisse tigres Stat. innuit Theb. l. 7. v. 658.

--- effrenae dextra [orig: dextrâ], levaque sequuntur
Lynces, et uda mero lambunt retinacula tigres.

quodque in marina Bacchi pompa eos itidem liberos vagari facit Claud. in 2. Cons. Stilichonis Carm. 24. v. 368.

Perque mero madidos currunt saliuntque rudentes
Lynces: et insolitae mirantur carbasa tigres.

videntur, ut formosa, et cum mansueverint, admodum festiva animalia, lusui Baccho assignata. Nemesianus Ecloga 3.

Qui etiam Deus ille, Deus, Iove prosatus illo,
Et plantis uvas premit, et de vitibus hastas
Ingerit, et lynci praebet cratera bibenti.

Nec omittendum, quod de lyncurio gemma Plin. sic habet l. 8. c. 38. Lyncum humor --- glaciatur arescitque in gemmas carbunculis similes et igneo colore fulgentes, lyncurium vocatas --- Novere [orig: Novêre] hoc sciuntque lynces, et invidentes urinam terra [orig: terrâ] operiunt. Secutus Aristot. Theophrast. Dioclem, Demostratum, Ovid. Alios. Sed idem ipse falsum id totum se arbittari. ait l. 37. c. 3. nec desunt qui pro lyncurio li/guron vel ligu/rion scribant, ac si sit lapis ex Lyguria allatus. Quin apud eund. Plin. contrendit Sudines, arborem esse, quae lyncurium gignat in Liguria, qua de re vide Bochart. ubi supra. Ut et hoc addam, Lynx Mexicana, animal est vulpi non absimile, sola [orig: solâ] corporis mole minus, at ingenii agilitate, astutia [orig: astutiâ] ac procacitate, longe praecellens. Tam celeri saltu enim ex hominum conspectu rapi dicitur, ut tantum non visum effugiat. Coloris atro cinerei exuvium illius asservatur, in Muses Kircheriano Romae. Vide Georg. de Sepib. in Colleg. Rom. S. I. Museo p. 31.

LYNX [2] urbs Libyae, iuxta Gadira post Atlantem et Ins. Atlantis, vide Steph.

LYRA [1] opp. probe muniium Brabantiae, quibusdam Nivesdum, ad Netham maiorem fluv. Liere Belg. vulgo, Gallis Lire, 2. leuc. a Machlinia in Bor. fere 3. ab Antverpia in Ort. 5. a Lovanio: versus conf. dit. Hollandicae, Sub Hisp.

LYRA [2] loci ad Pontum alicubi, Thyniam inter et Parthenium a mnern, nomen, sic dicti, quod, cum Atgovautae iuxta Stheneli sepulchrum aram Apollini construxissent. super eam post carmina dicta Orpheus lyram posuerit. Quod idem et Promarhidas narrat, super columnam tamen quandam dicens lyram positam et ex eo regionem illam Lyram fuisse nuncupatam.

LYRA [3] instrumentum Musicum, cuius inventio Mercurio tribuitur, qui quumi pedem in aridam testudinem, sic Varroni dictam, quod testa [orig: testâ] tegatur, impegisset, animadvertit sonum reddi ex nervis illius siccitate intensis: quod tamen paulo aliter narratur contigisse, in Hymno Mercurii, qui Homero adscribitur. Proin coepit postea lineas chordas intendere Lyrae, cui Apollini datae, unde fraterna Lyra dicitur Horat. Carm. l. 1. Ode 21. v. 12.

pro lineis chrodis nerveae septem annexae sunt: ex quo Pindaro e(pta/tupos2, et ab eius Scholiaste e(pta/mitos2 est appellata. Octavam dein chordam Aristot. scribit additam: neque propterea tamen eam, quae media vocabatur ante, nomen amisisse. Alii ab Apolline novichordam Lyram scribunt editam, a Musarum numero, ut ait Interpres Arati: Tametsi cum decachordo etiam pingebatur, quippe qui cum Musis ipse esset decimus. Decimam autem ac undecimam adiecisse Timotheus Musicus legitur. Dicta videtur, quasi *lu/tra, quod ea Apollini data fuerit, w(s2 to\ lu/tron, ut pretium, quo iram illius, ob surreptos boves, lenivit. Tangebatur autem, non plectri percussione, sed setarum intentarum attritu, vide Iul. Caes. Scalig. poet. l. 1. c. 48. Quomodo a cithara, Apollinis invento, differat, Idem docet in Notis ad Sphaeram Barbar. Manilii. Alias de Lyra, cithara, chely, poetae unam rem faciunt, cum volunt: Imo et alii. Unde Athen. de Clinia Pythagoraeo, *)ekiqa/rise, inquit, th=| lu/ra|, l. 14. Sed Citharam aliam rem fuisse liquet, ex Lyrae etiam figura, cuius picturam referunt imagines vett. Germanici Arato inditae. Vide de hoc celebri organo plura apud Gerh. Ioh. Voss. l. de Musica. Circumferebatur illa in conviviis Vett. Graecorum post cenam; cuius cum imperitum se Themistocles diceret, verba sunt Tullii, habitus est indoctior: more postmodum ad Christianos quoque delato, ut Clem. 6. Strom. testatur. Quemadmodum et Romanorum epulis fides ac tibias adhibere moris fuisse novimus; Imo et lyram. Unde Lyristriae illae, apud Iuv. Sat. 11. l. 4. v. 160.

ubi Gaditanas puellas, in Romanorum conviviis celebres, quas tinnulas Gades Stat. appell at l. 1. Sylv. 6. v. 71.

intelligit. Sed hac de re infra latius dicemus, ubi de Myrti rami, et Scoliis. Ceterum Lyra [orig: Lyrâ] canebant poetae, quum humiliore stylo res pertractabant, at tuba ad sublimiora utebantur. Unde Stat. Theb. l. 1. v. 32.

Tempus erit, cum Pierio tua fortior oestro
Facta canam: Nunc tendo chelyn, satis arma referre.

Idem. l. 4. Sylv. 8. v. 38. Vide C. Barth. Animadvers. ad eund. Theb. l. 4. v. 37.

etc. Hinc Lyrica poesis, cui proxima Heroicae Maiestati nobilitas: Ode, et me/los2 et molph\ dicta. Neque enim ea sine cantu atque Lyra pronuntiabant, unde et Lyricorum appellario orta, quorum genera multa: Melos sive Ode, quibus curas amatorias decantabant, quod primus excogitasse [orig: excogitâsse] Alcman traditur, aliis Ametor Eleutherneus. Alia genera in laudibus Heroum, locorum laudationibus, rerum gestarum natrationibus: hilaritates, convivia. Isdem numeris etiam Paeanes solis Diis dicti: et Hymni eodem argumento sed stylo demissiore: item ea, quae skolia\ me/lh appellata sunt. Praeterea Dithyrambica, et quae ab auctore Sotadica, et Ithyphallica, et Choriambica, in Cybelem, Bacchum, silenum, Paeana, Faunum, Priapum: et Epipompeutica, quae in pompis accinebantur, cuiusmodi saeculare carmen Horatianum et Epinicia, haud absimilia Paeanibus, de quibus omnibus, vide Auctorem praefat. l. de poet. l. 1. c. 44. et infra in voce Melos, it. Numerilege soluti, Rhythmus. Erant autem Lyricis quoque suae saltationes atque harmoniae, numero tres: Pyrrhichica, Gymnopaedica et Hyporchematica: Canebanturque et ad Lyram et ad Citharam, et ad Barbiton, unde Pindaro dicti *)anacifo/rmigges2 u(/mnoi, Idem c. 48. Praemium, quo donabantur, qui Scolio vicissent, poculum erat, quod ob eam causam w)|do\s2 dictum est, in ceteris certaminibus, iuvenca, quam et immolabant; quemadmodum hircum Tragici, et taurum Epici; Bucolici vero vel vini vel lactis libatione contenti erant, idque Apollini, Musis, Baccho, Iano et Gratiis. Nam cetera praemia a victo auferebant, non ea ab Iudice dabantur. Idem iterum c. 44. Omnium autem Lyricorum opera, uno volumine Graece *lurikw=n teu=xos2 dicto, comprehensa, habuisse olim Eruditos, ex Epigr. Graeco antiquo constat. Sic *ku/klos2 *)epiko\s2, syntagma fuit Mythologicum, ex variis poematis et poetis Herocis collectum, qui Historico more ac simplicissime muqopoii/+an exposuerant; quod syntagma in unum itidem teu=xos2 ab aliquo antiquo Gammatico coactum verisimile est, ut alia pleraque vett. poetarum opera, quae ob similitudinem argumenti pari ratione in unum congesta sunt. Sic Bucolica omnia carmina, in unum corpusculum collecta iam olim fuisse, ex Theocrito, Bione et Moscho, testatur hoc vet. Epigr.

*bwkolukai\ mw=sai spora/des2 po/ka, nu=n d' a(/ma pa=sai
*)enti\ mia=s2 ma/ndras2, enti\ mia=s2 a)ge/las2.

Quinetiam Homeri dispersa olim et per partes dissipata carmina in eum ordinem, quo leguntur hodie, et seriem, collecta esse alibi diximus etc. Alii erant *lurw|doi\, qui viz. Lyrica carmina a Lyricis poetis composita decantabant; quemad modum *(rayw|doi\ dicebantur, qui Heroica carmina, quorum ipsi non Auctores sed

Actores tantum erant, in Theatro recitabant; item Tragoedi et Comoedi, qui fabulas a poetis acceptas similiter agebant. Citharoedi, qui dithyrambica etc. Et quidem Lyroedi ac Citharoedi nomos et cantica, quae poeta Lyricus aut Dithyrambicus ipsis composuerat, sicut erant ab Auctore facta, ad lyram vel citharam canebant. Tragoedi quoque Comoedique nili de suo addebant: haec enim carmina omnia, cuiuscumque tituli aut argumenti essent, perfecta habebantur initio et fine. At qui Epica carmina rhapsodiabant, quia per partes ea sumebant cantillanda, quibus nec finis esset et initium saepe aliunde penderet, ut perfecti operis imaginem haberent, iis plerumque de suo finem aut principium adsuebant, qua de re vide Salmas. ad Solin. p. 851. et seqq. et plura apud Scalig. ubi supra passim, nec non Chabotium Notis in Horat. Carm. l. 1. Ode 1. v. 35. ubi etiam de novem Lyricis poetis apud Graecos celebribus varia. Fuere [orig: Fuêre] et Lyriscae, quae cum Choraulis, Tibicinibus organariis, aliisque Artificibus, sive scenicarum, sive domesticarum oblectationum, in pulpitis sedere [orig: sedêre], atque inde audiri consue vere [orig: vêre]. Vitruv. Archit. l. 5. c. 8. apud Thom. Dempster. Paralip. in Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 5. c. 29. Vide quoque Laur. Pignor. Comm. de Serv. Item Lyristriae, ut vidimus ex Iuv. De Lyra, in annulo Polycratis, vide Clem. Alex. Paedag. l. 3. de Lyra Davidis, supra in voce Cinnor: de Lyra Paridis, adhuc tempore Alex. Mag. superstite; Ioh. Meurs. ad. Lycophr. de Lyra pisce, Ger. Ioh. Voss. l. 4. c. 25. de Orig. et Prog. Idol. Athen. l. 14. p. 628. et seqq. uti de Lyra astra, inter Peruanorum Numina, infra in voce Peruvia.

LYRA [4] signum caeleste, stellarum novem inter genu, et manum sinistram Engonasis situm. Oritur cum Sagittario, occidit autem exoriente Virgine. Ovid. Fast. l. 7. v. 75.

Illa nocte aliquis tollens ad sidera vultus,
Dicet, ubi est hodie, quae Lyra sulsit heri?

Qui poeticam Astrologiam conscripserunt [orig: conscripsêrunt], volunt Lyram hanc esse a Mercurio primum inventam in Cyllene Arcadiae monte, et ab eo Apollini donatam: Ab Apolline autem inventa [orig: inventâ] cithara [orig: citharâ] Orpheo concessam, eoque interempto, a Musis in caelum translatam.

LYRCAE Scythiae pop. qui venatione victitant hoc modo: Conscensis arboribus, quas habent frequentes, insidiantur feris. Singulis adest canis, et equus in ventrem cubare edoctus, humilius subsidendi gratia [orig: gratiâ]: ubi quis feram ab arbore vidit, sagitta [orig: sagittâ] percutit; percussam, si fugiat, conscenso equo persequitur, comitante cane.

LYRCAEUS mons Arcadiae, Lycaeus Virg. Georg. l. 1. v. 16. ubi Lyrcaea urbs erat, teste Paus. quem alii cum Callimacho in Argia locant, ex quo Inachus fluv. profluit. Strabo l. 7. p. 271. Est et fontis nomen. Stat. Theb. l. 4. v. 711.

--- Dominum Lyrceria tellus,
Antraque deprensae tremuerunt [orig: tremuêrunt] conscia culpae.

LYRCIA Peloponnesi urbs, quae antea Lyncea dicebatur. Paus. Vide supra Lynceus Argivorum Rex.

LYRICANTUS vicus ins. Franciae, in Vastiniensi tractu et Dioecesi Senonensi. 15. leuc. a Lutetia in Austr. 2. a Nemusio. S. Mathurin de l'Archant vulgo.

LYRNESSUS opp. Troadis, ab Adramyttio 80. stad. a Thebis 20. patria Briseidis, quam Achilles eversa [orig: eversâ] urbe, secum abduxit, Occiso Mynete eius marito, civitatis illius Principe. Hinc Lyrnessius. Ovid. in Heroid. Ep. 3. Briseis Achilli v. 45.

Alia quoque est Cilicum Strabo l. 13. p. 584. et l. 14. p. 667. Curt. l, 3. c. 4. et Eust. quae et Homala, vel potius Mallos vocatur. Ins. item Sigaeo prom. obiecta. Plin. l. 5. c. 27. 30. et 31. Virg. Aen. l. x. v. 128.

LYSANDER Dux Lacedaemonius invictissimus, cuius Darii Nothi opibus subnixi ductu, Athenienses cum Duce Conone navali pugna [orig: pugnâ] cladem acceperunt [orig: accepêrunt]; Ex quo Athenae semidirutae impositum. que iugum 30. tyrannorum fuit. Dein Samo capta [orig: captâ], domum reversus, Heraclidis regnum ereptum ivit, frustra Oraculis Delphico, Dodonaeo et Ammonio, corruptis. Victus denique est Lysander a Conone ipso Thebanis, Argivis et Corinthiis Athenienses iuvantibus, A. U. C. 358. 96. Olymp. terrestri pugna [orig: pugnâ], et interfectus, ubi Pausanias eius collega in exercitu suspectus, in exilium profectus est. Lysander et rebus geftis. et animi magnitudine Syllae comparatur a Plutarch. in Parallel. Cetera crudelis, luxuriosus, fidei parum tenax. Unde vulpinam Leoninae iungendam, mendacio in occcasione utendum, fide data [orig: datâ] velut astragalis pueri solent, ludendum, interrogatus respondit. Diod. Sic. l. 13. Plutarch. et Corn. Nep. in vita eius. Athen. l. 14. p. 637. Curt. l. 5. c. 5. 6.

7 et 8. Ceterum, eius honori Samios festum agitasse [orig: agitâsse], habet Plutarch. in Vita eius, et Athenagoras in Leg.

LYSANIAS [1] Procurator Abylenes, s. Tetrarcha, memoratur Lucae c. 3. v. 1. ubi Euangelista rerum descriptionem aggressurus, quas Dominus noster toto ministerii sui tempore gessit; temporis circumstantiam, quae erat omnium maximi momenti, accurate sic designavit, ut parem diligentiam non temere alibi sit deprehendere. Hinc potestatis primum civilis, atque eius multiplicis; deinde Sacerdotalis; postremo aetatis Domini Nostri Iesu Christi notis, tempus hoc voluit insignire. Primo itaque Imp. nomen, annumque Imperii illius ponit, Anno 15. Imperii Tib. Caes. Addit statim nomen Procuraroris Caesaris, h(gemoneu/ontos2 *ponti/ou *pila/tou th=s2 *)ioudai/as2, procurante Pontio Pilato Iudaeam: fuit autem is Annus tertius currens procurationis Pilati. Parum hoc Lucae visum, nisi etiam potestatum aliarum nomina adiicetet, quae tum in Iudaea et finitimis regionibus eminebant. Notum enim, amplissimum Herodis regnum mutata [orig: mutatâ] forma [orig: formâ] divisum fuisie, ab Aug. in Ethuarchiastres, quarum maximam et ceteris duabus parem Archelaus, eoque pulso Procurator obtinebat: reliquas duas, Archelai fratres, Herodes Antipas et Phil. Quae causa, quod Imp. statim subiecerit Lucas Procuratorem Iudaeae, huie Tetrarchus. Meminit dei nceps Tetrarchae Lusaniae, kai\ *luani/ou th=s2 *)abilhnh=s2 tetrarxou=ntos2, Et Lysania [orig: Lysaniâ] Abilenae Tetrarcha [orig: Tetrarchâ]. Erat nempe illis temporibus Tetrarchia, quae dicebatur Abilena Lusaniae: quam pro voluntate Imp. vel proprius obtinebat Princeps, vel maior aliquis, accessionis loco, accipiebat. Quoniam igitur ineunte illo acceptabili ac vere magno Anno Ministerii Domini Nostri, quidam Lysanias eum Principatum tenebat; ne hunc quidem Lucas putavit sibi esse praetermittendum: quum praesertim Iudaei non pauci, in Tetrarchae huius ditione habitarent, in finibus Decapoleos, quo venisse Christum atque Euangelium ibi praedicasse [orig: praedicâsse] et Decapolitanos plures ad ipsum ventitasse [orig: ventitâsse] eique maqhteu/sai, testantur Euangelistae. Matth. c. 4. v. 25. Marc. c. 5. v. 20. et c. 7. v. 31. Fuere [orig: Fuêre] autem diversis temporibus Lysaniae duo, eiusdem Principatus [orig: Principatûs] Tetrarchae; quorum prior ex Historia illorum temporum notus est satis: posterior vero alibi satis ex presse nominatus, non reperitur; sed tantum obiter. Ante natalem Domini quadraginta circiter Annis, vivebat in Syria Ptolemaeus Mennaei F. Tetrarcha sive Regulus Ituraeae, regionis parvae in conf. Syriae et Arabiae. Strabo l. 16. p. 763. auctor est, paruisse huic Regulo (cuius et Ioseph. meminit) montana Ituraeae, Marsyam, Heliopolim et Chalcidem urbem Syriae, a qua nomen habuit Chalcidene, Plin. descripta l. 5. c. 23. Hunc Lysanias fil. excepit, qui Iosepho dicitur Patri successisse, in ipsius Dynastia l. 14. c. 23. Cuiusmodi Dynastae dominationes has precario obtinebant, quamdiu gratum erat rerum potentibus Romae. Itaque Dio l. 46. beneficio Antonii Lysaniam hunc factum Ituraeae Regem scribit; et mox ab eodem, ut Cleopatrae gratificaretur, Occisum: quod Ioseph. Antiqq. quoque docet l. 14. c. 5. Hic Lysanias sedem dominationis suae collocavit Abilae; quae urbs Syriae fuit, una ex sex Tetrarchlis Plin. quae urbibus Decapoleos erant immixtae. Quum autem plures in Syria Abamlae fuissent, huic cogn. Lysaniae datum est, ut ab aliis separaretur. Ptol. in descr. Coelesyriae, primam urbem recenset Heliopolim, quam diximus huius Patri paruisse et secundam abilam, Lysaniae cognominatam, *)/abila e)piklhqei=sa *luani/ou. Et ita apud Ioseph. Antiqq. ille Principatus vocatur saepe, Lysaniae Tetrarchia, ut l. 18. et 20. Ab utro vero Lysania id urbi cognomen haeserit, non adeo certum est. Verosimilius tamen Ios. Scalig. a priore sic esse dictam: Namque et Ioseph. An tiqq. l. 15. in reb. Herodis et proximis temporibus a caede Lysaniae prioris, meminit huius cognominis, p. 474. o( oi)=kos2 tou= *luani/ou, ubi oi)=kos2 idem, quod Lucae tetrarxi/a. Vide infra Oecus. Incidit caedes ista, in A. U. C. 719. ante N. C. 33. a quo tempore Dynastiae huius varia fuit administratio. Cleopatta prima eam possedit, exstincto legitimo Domino: postquam illa periit, vide tur Aug. fisco suo eam addixisse et certi pretii imposita [orig: impositâ] pensione, colendam tradidisse Zenodoro cuidam, de quo Ioseph. antiqq. *zeno/dwri/s2 tis2 e)memi/sqwto to\n oi)=kon *lusani/ou. Similes certe Cleopatrae locationes habes, apud Ioseph. antiqq. l. 15. c. 5. ubi Herodes Rex et alius Dynasta Arabs, urbes Cleopatrae donatas ab illo redi munt, pacti annuam certae pecuniae pensionem. Quamdiu Zenodorus Tetrarchiam hanc in potestate habuit, Zenodori Tetrorchia vocata est: quam Herodi ab Aug. fuilsse donatam, Ioseph. Antiqq. l. 15. et Dio l. 54. memorant, A. U. C. 734. ante N. C. 8. Mortuo Herode, Aug. partem illius, Phil. eius filio attribuit; de reliqua parte quid statuerit, neque dicit Ioseph. Antiqq. neque ullus alius Historicus. Sed docet nos Lucas Lysaniam quendam parte praecipua [orig: praecipuâ] illius, atque adeo ipsa [orig: ipsâ] Abilena [orig: Abilenâ], fuisse donatum, vel a Tiberio, vel, quod porius putat Casaub. Aug. Fuisse hunc prioris fil. ex comm unione eiusdem nominis, quidam hariolantur: Sed non fit verisimile, fil. Patri suo post temporis adeo longi intervallum successisse. Nam a caede Lysaniae, ad 15. Annum Imperii Tiberii, Anni intercedunt circiter sexaginta. Proin verius videtur, casu quodam contigisse, ut eadem Praefectura duobus concederetur, modico temporis spatio, qui appellarentur ambo Lysaniae, cuius sugkuri/as2 nonnulla exempla apud Vett. occurrunt. Hic igitur posterior Lysanias, is est, quem Lucas appellat Tetrarcham Abilenae et Anno 15. Tiberii vixisse atque illi parti Coelesyriae esse dominatum, ostendit: qui quo fato Obierit, non constat; illud certum, paulo post, h. e. 10. fere post Annis, rediisse eius Terrarchiam in potestatem siliorum Herodis. Scribit enim Ioseph Antiqq. l. 18. Caium Imp. dedisse Agrippae, inter alia plura, etiam th\n *lusani/ou tetrarxi/an, h. e. Abilenem Tetrarchiam, quam olim Lysanias Ptol. fil. obtinue rat, paulo ante Lysanias Lucae. Non tamen transmisit ad filium Agrippa possessionem eius, sed Agrippa iunior illam a Claud.

LYSANIAS [2] orator Graecus. Alter fuit Arcas, qui Lycaonem regno expulit. Item procurator constitutus a Romanis super Abilenem regionem. Luc. c. 3. v. 1. Nepos Ptol. Mennaei, fil. Lysaniae, a Cleopatra bonis eius inhiante, Occisi. Ioseph Antiqq. l. 14. c. 23. l. 19. c. 4. Euseb. Chron. A. C. 7. Plin. l. 5. c. 18. Item Ptol. Maneti, qui ad Libanum habitavit, fil. Idem.

LYSERUS vel LEISERUS Polycarpus Winanda [orig: Winandâ] Witembergicus, ab Aug. Saxoniae Elect. Witembergae Eccl. Pastor, et reliquarum Superintendens, Professor item Theologiae, constitutus A. C. 1577. variis conventibus theologicis, ob librum Concordiae passim habitis interfuit. Brunsvicum dein vocatus, primum Coadiutoris, inde Superintendentis munere ibi functus est, A. C. 1585. Sed reversus Witembergam, sexennio post Dresdae Contionator Aulicus creatus, A. C. 1594. ibi Obiit A. C. 1610. Aet. 58. cum Sam. Hubero, qui Witembergae de univer sali omnium electione ac reproborum quoque redemptione sparserat, nec non Iesuita Gretzero, perpetuo conflictatus. Scripsit complura, ut videre est, apud Paul. Freher. Theatro Viror. Erudit. Clar. Pater fuit fil. cognominis, Superintendentis Saxonici, et plurium itidem scriptorum Auctoris, Exstincti A. C. 1633. Aet. 47. Nec non Vilhelmi, superintendentis Torgensis et in Acad. Witembergensi Theolog. Prof. Defuncti A. C. 1649. Aet. 57. cuius scripta ut et fratris modo dicti, exhibet Idem ibid.

LYSIADES Atheniensis, Phaedri philosophi fil. homo festivus, Cic. Philip. 5. Item, Archon Athenis, Olymp. 95. An. 4.

LYSIAS [2] Syracusanus genere. Cephali fil. unus e decem Oratoribus, natus Athenis, quo pater se transtulerat. Puer Thurion coloniam migravit, rediit Ann. natus 47. interque principes oratores habitus. De quo Cic. in Bruto, Tum fuit Lysias, inquit, ipse quidem in causis forensibus non versatus, sed egregie subtilis scriptor, atque elegans, quem iam prope audeas oratorem perfectum dicere, etc. Psurimae ipsi Orationes tribuuntur: Apologia item Socratis, praecepta dicendi, et Epistolae. Ferventibus Olympicis ludis, Olymp. 98. Orationem contra Dionysium tyrannum, toties vett. laudatam, conscripsit. Obiit An. Aet. 81. Olymp. 100. Plutarch. de decem Orat. c. 3. Dlonys. de 10 Auct. Suid. Simler. in Epit. Bibl. Gesn. Item Princeps quidam exercitus [orig: exercitûs] Antiochi Epiphanis, qui eum filii sui educationi praefecit. Victos a Maccabaeo, cum illo, Antiocho Eupatore, Mortuo Patri surrogato, foedus postmodum iniit. Occisus cum rEge a Demetrio Sotere, cui Antiochus Epiphan. regnum eripuerat. 1. Macch. c. 3. v. 32. Ioseph. Antiqq. l. 12. Appian. Alex. in Syr. et alius Tribunus cohortis Rom. qui Paulum Ap. turri Antoniae inclusit, dein Felici Gubernatori provinciae transmisit. Vide Act. c. 24. v. 22. Ioseph. Antiqq. l. 20. et de B. l. 2. Nic. Lloyd. Tac. de Oratoribus c. 12.

LYSIAS [3] Arcadiae urbs. Ptol. Crepa Nigro. Est etiam Phrygiae opp. Episcopal. sub Archiep. Synnadensi. Strab. l. 12. p. 576. Syriae quoque circa Apamiam. Ptol. Cariaeurbs Plin. l. 5. c. 29. Vide Ferrar.

LYSICLES cum Charete ab Atheniensibus Dux missus in Boeotiam, adversus adventantem Phil. Olympiad. 110. Ann. 3. Victus ad Chaeroneam, accusante Lycurgo capitis damnatus. An ille est, quem quaestum ovibus vendendis exercuisse notat auctor Scholiorum in Aristoph. Eq.

LYSIDICE Pelopis et Hippodamiae filia, quae Electryoni nupsit, et ex eo Alcumenam Herculis matrem peperit. Plutarch. Alii vero, inter quos est Homeri Commentator, matrem Alcmenes non Lysidicen Pelopis, sed Anaxo Ancaei cuiusdam filiam faciunt.

LYSIMACHE Sacerdos Minervae Annis sexaginta quatuor, inter celeberrima ex aere opera Demetrii, memoratur Plin. l. 34. c. 8. Idem Lysimachum, inter gemmas habet l. 37. c. 10. Lysimachus Rhodio marmori sinilis est aureis venis: politur ex marmore, amplitudine in angustias coeunte, ut inutilia exterantur.

LYSIMACHIA urbs Chersonesi Thraciae ad Isthmum, in ora Hellesponti contra Caridiam, urbem excisam, cui Lysimachia, teste Paus. suffecta est. Episcopal. sub Archiep. Heracleensi, a longis muris s. Macrontico 5. mill. pass. in Austr. Callipolim versus, Ferrar. Hexamili Sophiano. Item urbs Aetoliae. Strabo l. 7. p. 331. et l. 10. p. 460. A Lysimacho conditore nomen habens, teste Paus. Baudr. urbs fuit Aeolidis, iam Plin. l. 4. c. XI. et l. 5. c. 30. P. Mela l. 2. c. 2. Liv. l. 38. c. 16. tempore deleta.

LYSIMACHUS [1] Agathoclis fil e successoribus Alex. Mag. Pergamo praefuit, ubi thesauri Regis fuerunt [orig: fuêrunt]. Hic illustri quidem Macedoniae loco natus, virtute illustrior fuit, amore literarum ac Philosophiae ardens adeo, ut Callisthenem tunc ab Alex. afflictum atque in vinculis habitum, de virtute disserentem saepius audiverit, poculumque ei, ac remedium miseriae optanti propinaverit. Quod aegre ferens Alex. Lysimachum leoni obiecisse dicitur: Sed ille, viribus fretus, rem posteris prodendam fecit. Manum amiculo convolutam in os leonis inferens, abrepta [orig: abreptâ] lingua [orig: linguâ] feram exanimavit; quo facto vehementius postea Alex. dilectus fuit. Plin. l. 8. c. 16. Trogus l. 15. Non assentitur tamen Curt. l. 8. c. 1. Post Obitum Alex. parte Thraciae occupata [orig: occupatâ], ibi regni sedem fixit, urbe Lysimachia [orig: Lysimachiâ] condita [orig: conditâ]. A. U. C. 445. Cassandrum et Seleucum contra Antigonum Demetriumque sequutus, interfuit celebri ad Ipsum praelio. Antipatrum generum, regno suo pulsum, Occidit, filia [orig: filiâ] in vincula coniecta [orig: coniectâ]. A Dromichete Getarum Regulo in pugna captum, fil. Agathocles liberavit: Macedoniae dein regno, post pulsum a subditis Demetrium, potitus est, An. 4. Olymp. 222. A. U. C. 465. Pyrrho, qui aliquam Macedoniae partem tenebat, exturbato. Saevus postmodum in propinquos, Agathoclem inprimis fil. quem ab eius noverca impulsus veneno sustulit, gloriam rerum

gestarum non parum obscuravit. Strabo l. 13. p. 623. Hinc a subditis desertus, in Aisam transiit, in praelio contra Seleucum victus Occisusque, An. Aet. 74. et U. C. 472. Olymp. 224. agnito in rurba a cane, qui illum perpetuo sequebatur, cadavere. Diod. Sic. l. 19. et 20. Iustin. l. 13. c. 4. l. 15. c. 1. 2. et 3. l. 16. c. 2. 3. l. 17. c. 1. et 2. Plutarch. Paus. Herod. l. 8. c. 95. Dexippus, Euseb. etc. Athen. l. 14. p. 614. et 615. Liv. l. 40. c. 8.

LYSIMACHUS [2] natione Acarnan. Alex. Mag. paedagogus, secundas post Leoniden obtinuit, nullo urbanitatis genere praeditus, nisi quod le Phoenicem, Alex. Achillem, Phil. vero Peleum nuncupavit. Plutarch. in Alex. Curt. in Suppl. l. 1. c. 2.

LYSIMACHUS [3] Alexandrinus Historicus, Historiae Aegyptiae, laudatae Ioseph l. 1. c. App. et tractatus [orig: tractatûs] de Agric. Plin. saepe citati auctor. de quo vide Voss. de Hist. Gr. l. 3. p. 384.

LYSIMACHUS [4] Medicus, Hippocratis sectator, Schol. Nicandri in Alexipharm. Item, fil. Aristidis, ab Atheniensibus, ob merita patris, donis excultus. Plutarch. in Arist. Item Summus Sacerdos Iudaeorum, sub Antiocho Epiphane, ingenti vi auri depensa [orig: depensâ] quam frater Menelaus solvere non poterat, factus. Ob violentiam, iniustitiam, rapinas et sacrilegia, a Iudaeis pulsus. 2. Machab. c. 4. v. 29. Torniel. A. M. 3882. et 3883. Plin. l. 25. c. 7.

LYSIMELIA Siciliae palus in agro Syrachsano. Pantanella, teste Fazello cum Aretio. *li/mnh *lusimh/leia Thucyd. l. 7. p. 513. Meminit huius stagni quoque Theocritus Syracusan. Idyll. 16. his versibus,

*kou/rh q' a(su\n matri\ poluklh/rwn *)efurai/wn
*ei)/lhxas2, me/ga a)/stu par' u(/dasi *lusimeleias2.

LYSINAE Asiae civ. circa Pamphyliam, Polyb. in fragm. et Liv. l. 38. c. 15. forte Lysinia. Ptol.

LYSIPPE una filiarum Proeti, soror Iphianassae, et Iphinaes, quae quod se Iunoni praeferre non essent veritae, tanto furore correptae sunt, ut per agros discurrentes, se vaccas esse crederent.

LYSIPPUS clarissimus statuarius, patria [orig: patriâ] Sicyonius, qui ad sexcenta et decem opera fecisse traditur, quorum singula arti claritatem dare potuissent. Hic, teste Quinctiliano, ad veritatem optime accessit, quamobrem etiam Alex. ille Mag. ab uno Lysippo se fingi vo luit, et pingi ab Apelle. Vide quoque Plutarch. Plin. Arrian. Strab. l. 6. p. 278. etc. Horat, ad Aug. Caes. l. 2. Ep. 1. v. 239. et seqq.

Edicto vetuit, ne quis se praeter Apellem
Pingeret, aut alius Lysippo duceret aera,
Fortis Alexandri vultum simulantia. --

Item poeta comicus, cuius fabulas enumerat Athen. Plin. l. 7. c. 37. l. 34. c. 7. et 8.

LYSIS [1] poeta kinaidolo/gos2: quod mimilogiae genus cum Sotades primus auspicatus esset, eum sequntus est Alex. Aetolus: qui ambo pedestri sermone fuere [orig: fuêre] usi. Post eos Lysis et Simus etiam carmine: unde *lusiw|doi\ et *simw|doi\ dicti, de quibus Athen. l. 14. p. 620. I. C. Scalig. poet. l. 1. c. 52. Erat autem Lysiodo idem argumentum cum Magodo, modus diversus, Iste muliebribus personis virilia negotia, ille muliebria virilibus agebat, ille ad tympanum, hic ad cymbalum. Introducta haec quoque inter fabulas a quibusdam, sicut et Mimi et Satyri. Hilarodus a Tragoedo, Magodus a Comico, ubi de Hilarodis. Salmas. vero Lysiodi irsdem, cum Magodis, de qurbus, ut et eorum argumentis, qualia erant, aliquando muliter, moechi et lenones, aliquando vir temulentus ad amicam comessatum vadens etc. quas kwmika\s2 u(poqe/eis2 suo modo moreque tractabant, omnia tur pius et lascivius, quam in comoedia repraesentantes, vide eum ad Solin. p. 108. ut et hic [orig: hîc] passim, inprimis infra, ubi de Vett. Mimilogia.

LYSIS [2] Philosophus quidam Pythagoricus, praeceptor Epaminondae, floruit cum Philistione, Olymp. 98. An versuum aureorum auctor, quae vulgo P ythagorae tribuuntur? An discip. Philolaus? Unam Epistolarum eius ad Hipparchum edidit A. Manutius Venetiis. Vide Voss. de Hist. Gr. Simler. in Bibl. Gesn. p. 559. Nic. Lloyd. Dixit Deum numerum esse ineffabilem, aut maximi intimique numeri summitatem, Origenes. Item Asiae fluv. circa Pamphyliam. Plin. Ceterum Lysidis Phythagorici omnium sunt versus illi qui vulgo Aurea Pythagorae carmina appellantur, in quos pulcherrimus superest Hieroilis Comm. qui hactenus neglectui habitus est, Gerh. Ioh. Voss. de Philosophorum Sectis c. 6.

LYSISTRATES Praetor Athenis, peculator et malitiosus, qui et avaritiae et dwrodoki/as2 nomine traducitur. Quidam poetam tragicum faciunt ignobilem. vide Scholia in Aristoph. Aves.

LYSISTRATUS [2] parasitus sive adulator Atheniensis, cuius meminit Aristoph. Equit. Act. 4. Sc. 1. Meminit item, Acharn. Act. 3. Sc. 4. ubi eum vocat opprobrium cholargicorum. Addunt Scholia fuisse infamem molitie, nec non pauperem et tamen aleae deditum p. 412. c. 2. In Vespis traducitur tamquam scurra; dictus est alibi *xhnalw/phc. Egregie illusit in Vespis Philocleoni, cum enim a Colacreta drachmam pro utriusque mercedula accepisset, et in

piscium macello mutata [orig: mutatâ] drachma [orig: drachmâ] dimidiam partem, tres nempe obolos, Philocleoni tribueret, pro obolis squamas mugisum tres dedit. Alium Lysistratum fuisse, Macarei fil. adnotant Scholia in Aristoph. Crabron. Nic Lloyd: Herod. l. 8. c. 96.

LYSISTRATUS [3] Sicyonius, Lysippi statuarii frater, primus statuas e gypso finxit, crevitque res in tantum, ut nulla signa statuaeve sine argilla fierent. Plin. l. 34. c. 8. et l. 35. c. 12. Curt. in Suppl. l. 1. c. 2. et l. 2. c. 3.

LYSIUS [1] Liberi patris cogn. apud Boeotios, a)po\ tou= lu\ein, h. e. a solvendo impositum. Ferunt enim, Boeotios aliquando a Thracibus deprehensos, partim captos, partim in fugam versos fuisse, ex quibus cum nonnulli ad Trophonii specum confugissent, visum est iis, noctu astantem loci eius Deum, Liberi Patris sibi auxilium promittere. Quo somnio alacriores redditi Thracas ex insidiis adorti sunt, quos cum vino, somnoque obrutos invenissent, nullo negotio superarunt [orig: superârunt], receptisque suis, cum in patriam rediissent, Dionysio cogn. Lysio templum consecrarunt [orig: consecrârunt]. Auctor Heraclides Ponticus. Iulius autem Pollux, Deos omnes, qui averruncandi mali gratia [orig: gratiâ] colebantur, Lysios vocari ait, quos a)lecika/kous2, et a)potropai/ous2 Graeci nominant.

LYSSA urbs Venetae ditionis, morte Georgii Castrioti, s. Scanderbegi, clara: Decessit autem ibi A. C. 1466. relicto filiolo Ioh. Capta [orig: Captâ] dein urbe a Turcis, qui ad nomen Scanderbegi spitantis fugiebant, postmodum ad cineres ossaque eius tanta [orig: tantâ] frequentia [orig: frequentiâ] confluebant, ut felix et probus is fore existimaretur, qui ea videre et tangere; felicior, qui minimam eorum particulam obtinere posset; quas ut reliquias sacratissimas collo appendebant. Mar. Baril. l. 9. c. 10. 11. et 13.

LYSTRA civ. Lycaoniae. Act. c. 14. v. 6. et c. 27. v. 5. Plin. l. 5. c. 32. prorsus eversa.

LYTAE [1] parva reg. Thessaliae, sic dicta, quod Neptunus, dissipatis diluvii aquis, Tempe liberavit. Steph.

LYTAE [2] dicebantur qui, triennio in LL. studio exacto, quartum etiam Annum adiungebant. Imp. ad Antecessores §. 5. Sed quia solitum est Anni quarti studiosos Graeco et consueto quodam vocabulo *lu/tas2 appellari: habeant quidem, si maluerint, hoc cognomen etc. Ita autem vocabantur, tamquam *lutoi\, i. e. solubiles, quasi iamiam a certa illa et praescripta studiorum ratione solvendi, et legendi libertate ac licentia [orig: licentiâ] donandi quasique missionem a magistrorum suorum castris, i. e. scholis, impetraturi. Nam cum ad finem libri Pandectarum 36. perventum esset, qui postremus Anni quarci liber erat, statuit idem Imp. ut reliquos 14. studiosi per se domi legerent, neque ex Praeceptotibus interpretantibus eos audirent, vide eum ubi supra. Turneb. vero *lu/tos2 exponere mavult, quasi Solutores et quaestionum Iuris Interpretes. Ita Additio ad Glossam ad Prooem. ff. Lytas, inquit, habet germana lectio, quae vox Solutores significat, nempe eos, qui civili sapientia [orig: sapientiâ] tantum promoverunt [orig: promovêrunt], ut legum aenigmata possint subtiliter et accurate dissolvere. Quos autem sequenti responso *prolu/tas2 appellant, possit interpretari eos, qui tw=n *lutw=n Antecessores sunt. Vide quoque Alciatum Parerg. 8. c. 10. Ioh. Selden, de Synedriis vett. Hebraeorum l. 2. c. 7. §. 7. Alios: nec non supra, Bacchelarii, et infra Papinianistae. Sic Lyta fuerit, finitore Iuv. Sat. 8. l. 3. v. 50.

LYTARMIS prom. ad Scythicum Oceanum. Plin. Alias Sarmatiae, nunc Moscoviae, in ipso conf. Asiae, ad ostia Carambyces fluv. Oby, et in Sarmatiam Occ. excurrens. 900. mill. pass. in Ort. a prom. Bor. Cap de Noort, prope arcem Wardhuss, et 500. mill. pass. etiam ad Ort. a faucibus maris Albi; Nunc Cap d'Oby dicitur, in Samoieda prov. Moscoviae Bor. Cluv. Sanso, Baudr.

LYTHIRAMBUS Bacchi cogn. inde ei datum, quod ex femore Iovis (cui interempta [orig: interemptâ] matre insertus fuerat) in lucem prodituro identidem Iuppiter inclamaret *lu=qi r(a/mma, h. e. solve futuram.

LYTIERSA Graece *lutie/rshs2, messorum carmen, apud Theocritum, dictum a Lytiersa, fil. notho Midae Regis. Qui cum Celaenas habitasset [orig: habitâsset], agrorumque cultui praeter modum esset deditus, viatores ad convivia invitatos cogere solitus, ut secum essent in opere messorio, pigriores etiam verberibus afficere; imo et, ut nonnulli addunt, defatigatione sopitos obtruncare, eorumque capitibus abiectis, tum inter manipulos conditis cadveribus, canere, legitur. Alii in messe, nimio studio captum atque delaslatum labore interiisse: Quidam ab Hercule interfectum dicunt; quod temporum supputatione redarguitur. Quocumque fato usus sit, illud constat, colonos ad patris solatium lugubrem cantum condidisse, quem posteri anniversario cultu ad aras messorias, apud Phrygas celebrarent. Quemadmodum Maryandeni simile quid fecere [orig: fecêre] in memoriam pueri Borci vel Borimi, Upii Regis filii, qui a messoribus aquarum missus nusquam comparuit. Vetustissimam nempe consuetudinem tenuisse, qua [orig: quâ] priscorum Regum liberi armentorum custodiis apponerentur, palam est ex fabula de Paride et Ganymede; magis, ex Sacra Hist. de Patriarchis. Vide Iul. Caes. Scalig. poet. l. 1. c. 4.