CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

MAHLBERGA inter titulos Principum et Marchionum Badensium. Erat autem olim sub propriis Comitibus, quorum inter illustres Brisigaviae familias memoria superest: at quo [orig: quô] fato [orig: fatô] ii desierint, quave [orig: quâve] ratione ipsis Badenses successerint, nobis incertum est. Vide Tob. Pfanner. de praecipuis Germaniae Principp. Gentibus. c. 9.

MAHMORA vulgo quoque Mahmora, urbecula permunita Fezzae provinc. e regione Asgariae provinc. ad ostium fluvii Subae, sub Lusitanis, ab. A. C.1614. cum portu capaci, in ora Oceani Atlantici.

MAHMUDUS Rex Persiae et Indiae, Michaelem filium Selghuci, Ducem Turcarum, vicit ac captivum in Persiam abduxit; quem cum ex Mawaranacharia omnes Turci insequuti, in planitie Chorasan considerent, displicuit id Mahmudo, filiusque eius Masud, Successor Regni, Turcas bello [orig: bellô] lacessere coepit, qui irritati A. C. 1038. Togrul-Bekum, filium Michaelis, Regem crearunt [orig: creârunt], et, occiso Masudo [orig: Masudô], tota [orig: totâ] Persia [orig: Persiâ] potiti sunt. Quae prima Turcici Regni origo, a Scriptoribus Graecis ac Latinis, monstrosis fabulis involvitur. Horn. loc. cit. p. 269. Fuit autem Mahmudus, ex Boiitarum familia, qui genus ducentes ex primis Persarum Regibus, adeo que ab ipso Dario Hystaspis, post Caliphas phas Saracenorum per universam Persiam summo [orig: summô] acquisito [orig: acquisitô] imperio [orig: imperiô] veterum Regum, tot iam saeculis interruptam prosapiam, instaurarunt [orig: instaurârunt], et per ann. circiter 130. fortuna [orig: fortunâ] varia [orig: variâ] praefuerunt: Idem p. 281.

MAHOMADES cognomine Ibne Haben Hamur, vel Alabib Almanzor, Dux Maurus, tutor Hisseni, filii Alhacae, Regis Cordubensis: Terras Christianorum bis et quinquagies invasit, semper felix. Legionem expugnavit, plurimisque aliis. urbibus captis et victoriis obtentis formidabilis longe lateque exstiti. Nihilominus tandem ingenti strage a Varamundo Rege Legion. A. C. 998. victus, spontanea [orig: spontaneâ] inedia [orig: inediâ] vitae taedium finiit. Roderic. Morales et Mariana Hist. Scot.

MAHOMERIA et MACHOMERIA apud Matth. Parisium, Guil. Tyrium, et alios Gestorum Dei Scriptores, Templum Mahometicum dicitur: Gallis Mahomerie. Unde forte iidem Momerie suum habent, pro re ridicula vocem usurpantes; quod preces, clamores, cantusve in eiusmodi Templis a Turcis excitari solitos pro ridiculis haberent. Iidem Mahum et Maho ut plurimum Mahometem appellabant; per quem quod iurarent Mahometani, factum ut Ambianis hodieqe Maboner sit pugnis certare, quod pugnando invicem subinde per Mahometem iurent. Car. du Fresne Glossar. vide infra in Mesquita.

MAHOMETES [1] Arabs, famosus ille Impostor et Pseudopropheta, patre Abdala [orig: Abdalâ] Ethnico [orig: Ethnicô], et matre Emina [orig: Eminâ] Iudaea [orig: Iudaeâ], utroque de vulgi ima faece, natus: ambitiosus, mendax, superbus, perfidus, malignus, ultionis avidus, omnibus tandem sceleribus perdite deditus. Inopia [orig: Inopiâ] pressus, diviti cuidam mercatori Arabi primum serviit, quo mortuo [orig: mortuô], viduam eius Cadicham seu Tadigam uxorem sibi iunxit; hinc opibus affluens, iam urgendi male ausa occasionem quaesiit. Batirae ergo haeretico Iacobitae, Sergio item, Monacho Nestoriano, et Iudaeis quibusdam iunctus, Alcoranum, (Videibi) conflavit, religionemque novam ex Iudaismo variisque haeresibus consacrinatam introduxit, in qua [orig: quâ] corruptae carni indigne blandiens, plurimos brevi asseclas nactus est. Cum his arma cepit, multisque populis, cum Arabia, subactis, quidquid imperium legemque suam agnoscere renuebat, igni ferroque persequutus est: Religionis praetextu usus, ad potentiam augendam. Et quo efficacius suis imponeret, quoties epilepsia [orig: epilepsiâ] correptus est, morbo [orig: morbô] ipsi familiari, columbam habebat sic assuefactam, ut interea autem ipsi vellicaret, quo [orig: quô] discipuli crederent, per Angelum Gabrielem, hunc enim per columbam intelligi volebat, illum divinitus moneri. Ab uno insuper sociorum in puteo abscondito, verum Mahometem Prophetam esse, exclamari curavit. Accessit errori efficacia, et turba vocem admirata est: quam ut confirmatiorem redderet, mox compleri puteum, miserumque intus latentem lapidibus superobrui iussit, ne aliquando fraus proderetur. Arabes ipsum ut plurimum sequebantur, quibusdam nihilominus repugnantibus, quo factum, ut Impostor Mecha [orig: Mechâ] aufugeret, 16. Iul. A. C. 622. Medinam Talnabi, i. e. in urbem Prophetae. Hinc Aera seu Hegira Mahometanorum incipit. Vide Hegira. Obiit A. C. 631. imperii 8. aetat. 63. annorum Arabicorum seu Lunarium: ex pluribus uxoribus, nulla [orig: nullâ] prole suscepta [orig: susceptâ], praeter Fatimam filiam. Post mortem eius secta haec horrenda, longe lateque per Palaestinam, Syriam. Aegyptum, Persiam, Graeciam, etc. una cum imperio Mahometico se diffudit, hodieque toti Orbi formidabilis est. Zonaras et Cedrenus Ioh. Damascenus. Vide Ismael: Vincent. Bellovac. l. 24. c. 4. Petr. Cluniacens. cont. sect. Saracen. Blond. l. 6. dec. 1. Volaterran. in Mahom. Mariana l. 7. de rebus Hispan. Postell. P. de Valle, Itiner. tom. 1. 2. et 3. Polyd. Verg. de invent. rerum l. 7. etc.

MAHOMETES [2] I. Turcarum Sultanus fil. Baiazetis I. a Tamerlane victi, successit fratri Moysi, A. C. 1413. victoriis, iustitia [orig: iustitiâ], constantiaque [orig: constantiâque] dictorum celebre nomen. Caramaniae Principem a Bursae obsidione depulsum, aliquot urbibus exuit: Pontum et Cappadociam ad obsequium reduxit, subiugavit Serviam, Dalmatiae partem, cum Macedoniae parte, occupavit, Valachosque tributum pendere coegit. Sedem Imperii Adrianopolim transtulit. Venetorum terras, ad mare Ionium vastavit, qui vicissim Lampsacum ei, aliaque quaedam loca eripuerunt. Ismaeli, Principi Sinopensi, apud quem Mustafa frater perfugium

habuerat, bellum intulit: gratus in Graecos, qui eum Thessalonicae detinuerant, cum illis foedus initum constantissime servavit. Obiit A. C. 1421. Chalcondylas. Hist. Turc.

MAHOMETES [3] II. Amurathis II. fil. Turcarum Imperat. 9. patri successit, A. C. 1451. Inter Turcas Boiuc, i. e. Magnus, appellatus, terror Europae, et infidelium ab omni aevo felicissimus, Patre Croiaeobsidioni immortuo [orig: immortuô], exercitum in Thraciam reduxit, Adrianopoli throno [orig: thronô] conscenso [orig: conscensô]. Hinc bellum Graeciae illaturus: omnes primo aditus occupavit, unde ipsis auxilia summitti poterant; dein Constantinopolim vi cepit, et expugnavit, A. C. 1453. ubi Constantini Palaeologi Imperatoris caput per ludibrium pilo affixum, et in urbe circumgestatum fuit. Postea Trapezuntino [orig: Trapezuntinô] quoque Imperio [orig: Imperiô] potitus, Regnad duodecim Christianis ademit, 200. urbes cepit, et in his Chalcidem insulam armis, et Scodram deditione Venetis extorsit: quibus peractis Regis titulum cum Imperatorio permutavit. Ab obsidione tamen Belgradi vulnere accepto [orig: acceptô], fortitudine Huniadis et zelo [orig: zelô] Capistrani Christianos ad rem strenue gerendam hortantis, depulsus, in Albaniam transiit, a Scanderbego similiter male habitus, ut et ab Usuncassane Persarum Rege aliquot urbibus exutus; nihilominus Fato [orig: Fatô] sic volente, Hungariam, Persiam, Moesiam, Bosniam, Valachiam, Transylvaniam et Albaniam peragravit victor: Carinthia [orig: Carinthiâ] insuper, Stiria [orig: Stiriâ], sinope, totaque [orig: totâque] Peloponneso [orig: Peloponnesô] potitus, Bellum maritimum annis multis cum nostris maioribus gessit. Rhodum frustra tentavit, Ialiae, capta [orig: captâ] Hydrunte, arma intulit, Egnatius l. 3. A. C. 1463. Rhodum fortem, et Italiam superbam, iuxta Epitaphium, quod ipse sibi Latine scripserat. victoriarum cumulo aliquando additurus. Obiit Nicomediae, cum in Aegyptum moveret A. C. 1481. aetat. 53. Imperii 31. Graece, Latine, Arabice et Persice doctissimus, Astrologiam percalluit, forma [orig: formâ], ingenio [orig: ingeniô], animo [orig: animô] inclitus. Sed luxuriosus et fidei minime tenax: Unde a Dracula, cui vim paraverat, in foemore sauciatus: in Stephanum Bosniae Principem Lesbique, contra fidem Davidi Comneno et filiis datam saevus: Turcicae superstitionis pariter et Christianae fidei irrisor. Ob peponem devoratum, 14. ephebis evisceratis, et foede direpta [orig: direptâ] Constantinopoli, crudelitatis quoque notam meritus. Paul. Iovius in elog. Vigener. contin. Chalcond. Leunclav. Pand. Turc.

MAHOMETES [4] III. fil. Amurathis III. Imperium A. C. 1595. a caede 21. fratrum, decemque praegnantium Patris uxorum, quas in mare praecipitari iusserat, auspicatus, semel solum exercitum duxit. A. Christianis Strigonio [orig: Strigoniô], sub Mansfeldio, Alba [orig: Albâ] Regali sub Mercurio, et inferiori Buda [orig: Budâ], sub Archiepisc. Austriae exutus, plurimas insuper arces locaque magni nominis amisit. A Melitensibus porro, qui Naupactum ceperant, Vaivoda Valachiae, ut et Principe Transylvaniae, victo [orig: victô] Sinane Bassa, superatus: Moldaviam, Valachiam, et Transylvaniam amisit. Mox licet Canisa [orig: Canisâ], Pesto [orig: Pestô] et Alba [orig: Albâ] Regali receptis, pacem frustra petiit; Ignavus et luxuriae immersus. Hinc Ianizaris turbantibus, furori eorum amicorum intimos exponere coactus, matrem, omnium malorum causam creditam, in exilium pellere se simulavit. Strangulato [orig: Strangulatô] tandem primogenito [orig: primogenitô] suo [orig: suô], huiusque matre, ob proditionis suspicionem, mersa [orig: mersâ], peste abreptus obiit, A. C. 1603 aetat. 39. Imperii 8. Baudier. Invent. Hist. Turc. Mezeray, Contin. Hist. Turc.

MAHOMETES [5] IV. A. C. 1642. natus successit A. C. 1648. Ibrahimo I. patri, a Ianizeris strangulato. Leopoldum Imperat. bello [orig: bellô] aggressus, in Hungaria [orig: Hungariâ] Neuheuselium, fortalitium Serini, aliaque loca occupavit: victus, rem strenue gerentibus auxiliariis Gallis, in transitu fluvii Raab. Dein in Creta rem feliciter gessit, Candia [orig: Candiâ] urbe, post memorabile obsidium, tandem aegre, capta [orig: captâ]. Forma [orig: Formâ], ingenio, animi robore excellens, voluptatum que abstinentior. Postmodum Poloniam ingressus, aliquot provincias celeri impetu invasit, arcemque fortissimam Caminiecum cepit; sed ab hodierno Rege Iohanne semel atque iterum victus, pace bellum mutavit: Postmodum induciis, quas cum Leopoldo Augusto in vicennium pepigerat violatis, ac ingentibus copiis Hungaria [orig: Hungariâ] irrupta [orig: irruptâ], ad ipsam penetravit Viennam, eamque acerrime, sed frustra obsedit: Proeliis dein aliquot fractus, et plurimis urbibus munitissimis, ipsa [orig: ipsâ] tandem Buda [orig: Budâ], exutus, a suis throno cedere et Solimanno III. fratri sceptrum tradere coactus est, ab quo tempore in custodia degit, haud pridem exstinctus. Vide et supra voce Achmet.

MAHOMETES [6] Aractaeus vide Albategnius. Idem quoque nomen aliquot Regum Granatensium fuit.

MAHOMETES [7] Bagdedinus Mathematicus, auctor libri, de Superficierum divisionibus. An versio haec Euclidei operis? Vide Voss. de Mathem. c. 16. §. 4.

MAHOMETES [8] Effendi Turca insignis atheus; eo [orig: eô] vecordiae provectus est, ut impietatem suam non alio magis argumento [orig: argumentô] adsereret, quam quod nullum in sese, infensissimum Deitatis hostem, ultionis exemplum Deus edidisset: non adeo [orig: adeô] segni animo [orig: animô] contumeliam tantam laturus, si esset, qui vindicare posset. In qua impietate tantae quoque pervicaciae fuit, ut defendendae huic, uti dicebat, veritati, extremum supplicium alacri animo [orig: animô] susciperet. Testis au)to/pths2 Ricautius Anglus de Statu Imperii Ottomann. l. 1. c. 14. apud Tob. Pfanner. System. Theol. Gentil. c. 2. §. 2.

MAHUTEUS Obeliscus a S. Mahut, quod nomen Orientales S. Bartholomaeo tribuunt, ex Templi Isiaci fundamentis erutus erectusque in Aede S. Bartholomaei Bergomatum Foro, Romae conspicitur. Georg. de Sepibus in Collegii Romani Societ. Iesu Musaeo P. 12.

MAJA [2] Atlantis filia ex Pleione nympha [orig: nymphâ], ex qua [orig: quâ] Iuppiter

Vobis Mercurius pater est, quem candida Maia
Cyllenes gelido [orig: gelidô] conceptum vertice fudit.
At Maiam (auditis si quicquam credimus) Atlas,
Idem Atlas generat, caeli qui sidera tolli.

Nonnulli etiam tradunt, eam Vulcano nupsisse. Significat et obstetricem, ut ait Suidas in Socratis vita [orig: vitâ]. Vide Macrob. l. 1. c. 12. Plut. Ovid. libr. 5. Fast. Est et dea Fauni filia, cui in mellario vase non mel, sed vinum sacrificabant. Item Hellesponti urbs. Steph.

MAJA [3] Insul. parva, in aestuario Fortheae amnis, Edimburgo vicina. The May vulgo. Hic [orig: Hîc] olim celebre coenobium Clericorum Regularium.

MAJACTA Insula fuit de squamis ferreis, quam birretis insutam gestare viri solebant, tempore Friderici II. Imperat. Car. du Eresne ex Chron. Nonantulensi MS.

MAJAGUANA una ex Lucaiis Insulis inter Samanam insulam ad Boream et Hispaniolam ad Austrum in mari Boreali.

MAJATUM castellum Galliae, in Cenomanis, memoratum Orderico Vitali Hist. l. 10. vulgo Maye. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

MAJAVILLA vulgo MAYENFELD, oppid. Rhaetiae cum arce, in foedere decem Iurisdictionum, ultimo [orig: ultimô] loco [orig: locô]: ad Rhenum, planitie patentiore, frumenti vinique iuxta feraci et amoena [orig: amoenâ]. Dictum quasi Maiae villa, a Maia Mercurii matre ibi culta, Munster. l. 3. Guillim. l. 4. Sprech. l. 9. Vel quasi Magnavilla corrupte, ut Vadiano placet. Olim Lupinum. Situm est infra Malantium, 1. hora [orig: horâ] ab ostio Langari fluv. Fuit olim cum Malantio Vatiensium Dominorum, a quibus ad Toggios Comites: inde ad Wolfhardum Brandisium, ob Veronam uxorem e familia Werdenbergica pervenit, circa A. C. 1437. Nihilominus iam tum, salvo [orig: salvô] Brandisiorum iure, cum reliquis 8. iurisdictionibus duae hae postremae, foederibus Rhaetorum duobus se coniunxerunt. Postea Rhaeti has iurisdictiones emerunt, hisque praefectum ab illo tempore mittunt, qui Lupini in arce habitat. Bello [orig: Bellô] inter Maximilianum Suevici foederis caput et Helvetios exorto [orig: exortô], oppidum proditione in Brandisiorum, qui tum a Caesare stabant, potestatem pervenit, praesidiariis Rhaetorum interfectis, A. C. 1499. mox tamen, post victos ab Helvetiis, qui Rhaetis auxilia summiserant, hostes, receptum est, vide Stumpf. l. 10. de Rhaetis, c. 22. Simler. Sprecherum Pall. Rhaet. etc.

MAJELLA mons Aprutii altissimus, ob praecipuam celsitudinem, per ingentia spatia conspicuus, vertice perpetua [orig: perpetuâ] propemodum nive vestito [orig: vestitô]: divisus avulsusque ab Apennino est, cui tamen adiacet, amplitudinis vastissimae, dissicillimo [orig: dissicillimô] asperoque [orig: asperôque] ascensu. Vicina illi undique multa castella vicique, amnes etiam plurimos effundit.

MAJEMONIDES Celebris Rabbinus, pater, R. Abraham, qui congessit Zuaestiones et Responsiones. Vide Moses ben Maiemon.

Donec Honor, placidoque decens Reverentia vultu
Corpora legitimis imposuere [orig: imposuêre] toris.
Hinc sata Maiestas, quae mundum temperat omnem,
Zuaque die Partu est edita, magna fuit.
Nec mora consedit medio sublimis Olympo,
Aurea purpureo conspicienda sinu.

MAJESTAS [2] et Numen, iunctim posita semper legere est de Imperatore; unde illae adeo frequentes in veterib. monumentis subscriptiones, his notis signatae, N. M. Q. E. D. h. e. Numini Maiestatique eius devotus. Et quidem libera [orig: liberâ] stante Republ. non solum Populi Romani Maiestas dicebatur, sed etiam Consulis et praetorum et aliorum maiorum Magistratuum. At sub Imperatorib. numquam nisi de Imperatore ipso nomen illud in usu fuit, nec aliae dignitates sic appellatae Imperator. aevo [orig: aevô]. Nec obstat Treb. Pollio in Gallienis c. 14. cum ait, Fuit eiusdem socius in appetendo Imperio quidam Ceronius sive Cecropius-Valerianus-constat de genere: non tamen satis constat de dignitate, vel, ut coeperunt alii loqui, de Maiestate. Nempe anterioribus quidem temporibus, Maiestas Augusti et Maiestas divinae domus, semper usurpata est, sed eo [orig: eô] sensu, ut pondus et gravitas et magnitudo quaedam coli venerarique digna in Principe, illa [orig: illâ] voce designaretur, et honos quidam eximius cum veneratione iunctus, qui iure meritoque [orig: meritôque] illi potestati deberetur, quae supra omnes potestates esset. nam ut Maiestas populi olim dicebatur, propter Imperii magnitudinem ac dignitatem, quo [orig: quô] tempore Populus Roman. Imperii summam tenebat: sic postquam Imperium ad unum translatum est, Maiestas quoque, quae tanto [orig: tantô] Imperio [orig: Imperiô] dicebatur, simul ad unum illum translata; atque hinc Maiestas Augusti dicta, quae olim Populi Romani fuit. Aetate vero Trebellii; Maiestas proprie vocari coepta est, ipsa Imperii dignitas vel Imperium ipsum, h. e. *basilei/a; quam quihabet, is Imperator et Augustus dicitur, ut dignitas Consularis Consulem facit et Praetoria Praetorem. Dignitas namque de aliis Magistratibus et honoribus, Maiestas de solo Imperio dicebatur. Sed duae tunc erant Maiestates, Caesarea et Augusta: ideo Trebellius h. l. cum diceret, dubitatum esse a multis, de Valeriano Iuniore, utrum Augustus, an Caesar tantum fuerit, non satis de Maiestate eius inter omnes constitisse, scribit; quod alii eum Augustum, i. e. Augusti Maiestate praeditum fuisse, alii Caesareana [orig: Caesareanâ] tantum, quidam neutra [orig: neutrâ], affirmarent. Quo [orig: Quô] sensu Maiestas Augusti et Maiestas Caesaris, pro utriusque dignitate, sumitur. Et sic omnino paulo ante Infulas Maiestatis, dignitatem Imperatoriam appellavit, ut Praefecturae infulas et Consulatus [orig: Consulatûs] et Praeturae, etc. dicebant. Itaque Maiestas Trebellii tempore

dicebatur dignitas Imperatoria, quam *basilei/an Graeci, Imperium recentiores Latini, Galli Regalitatem dixere [orig: dixêre], etc. Priori vero sensu, Maiestas, quae Imperatoribus solis cum Diis communis facta est, Graecis modo megaleio/ths2, modo kaqosi/wsis2, exponitur: sed kaqosi/wsis2 proprie privati devotio est, quae Principis Maiestati debetur etc. Salmas. Not. ad Trebellium loc. cit. nec megaleio/ths2 plus quam Magnificentiam vel Magnitudinem exprimit: unde Maiestatem, quam diserte Plinius Panegyr. c. 42. a Magnitudine separat, unum esse ex iis vocabulis Latinis, quibus nihil in tota Graeca lingua par et ex aequo respondens, eruditus asserit Casaubon. Ibid. Hodie titulum hunc Imperatorum Regumque proprium esse, constat: interim, uti alia, sic etiam hoc axioma, quandoque non Pontifici solum Romano sed et Episcopis ac Archidiaconis tributum a Scriptoribus Ecclesiae Romanae, docet in Glossario Car. du Fresne. Apud eundem, Maiestatis nomine, Bullam Imperialem seu maius Imperatoris sigillum; in quo scil. cum Imperatoria Maiestate exprimitur (unde Germanis Maiestats-Brieff eiusmodi sigillo [orig: sigillô] munitae literae appellantur) quoque insigniri, observat Marquardus Freherus ad Petrum de Andlo et ad Bullam Sigismundi Imp.

MAJI Insul. una Gorgadum in Oceano Atlantico prope oram Orient. Insulae S. Iacobi; satis culta. Ibi salinae magni proventus. Sub Lusitanis; Ilha do Mayo vulgo.

MAILLA species monetae minutioris, in Charta A. C. 1144. apud Car. du Frene in Glossar. contracte ex Medallia, vulgo Maille Gallis. Vide infra passim, inprimis in voce Mallia.

MAIMODINA in Testamento Nunonis Sancii Comitis Ruscinon. A. C. 1241. Item abstuli cuidam Pisain fossa sive apud Romam, 1200. Maimodinas in auro: moneta est Saracenorum Aegyptiorum, aliis Masmodina, vide ibi.

MAINARDUS Tirolis Comes, circa A. C. 1300. quod ambitioni Tridentini Episcopi resisteret, excommunicatus, apologia [orig: apologiâ] conscripta [orig: conscriptâ] in Episcoporum vitam acriter invectus, inter alia scribit: Non sacris Literis, sed liberis dant operam: Liberum amant. Si Antichristi non sunt, quid aliud obsecro sunt? Estne illud pascere oves, amare gregem? regna, opes, aliena appetere. Vide Aventin. Annal. Boi. l. 7.

MAINLANDIA vulgo MAINLANDS, Schetlandicarum Insular. praecipua. Extensa a Septentrione in Meridiem ad 60. mill. pass. Ibi aliquot vici, et plurimi sinus: Sub Danis. Intima eius etiam paulatim incoluntur, sed minori successu. Montes hic [orig: hîc] praealti: Ex his Cliftici montes primores sunt ad Austrum; ad Boream mons est Renisfeltius, insigni in apice pharo [orig: pharô], decoratus. Mainlandia autem Orcadum Insul. aliis dicitur Pomona. Vide ibi.

MAJOMA et MAIONIA, emporium et portus Gazae, distans ab ea viginti stadiis, qui postea Gaza maritima nuncupatus est, in tribu Simeonis.

MAJOR [1] genus quoddam Nobilium apud Germanos, Meyer: ortum a Maioribus villicis, qui ab initio ex plebe erant, postmodum, cum a dominis suis praedia in beneficium, sivefeudum accepissent, Nobilitatem sibi vindicare coeperunt. Temporum dein fluxu, ii Maiores, i. e. villici vocati sunt, qui servinon essent, sed praedia colenda certa [orig: certâ] mercede conduxissent, suo [orig: suô] nomine Coloni dicti. Hodie, apud Germanos ulteriores, omnes colonos, sive liberi sint, sive servi, eo [orig: eô] nomine gaudere, non item Alamannos, docet Goldastus. Apud Gallos Maior villae est Magistratus, et in municipio aliquo iurisdictione fretus: Praetor aliis vel Consul. Sic dictus, quod inter suos Collegas emineat. Regiminis formam a Romanis ductam ostendit Spartian. in Severeo, c. 17. aiens. Alexandrinis ius dedit Buleutarum, qui sine publico consilio, ita ut sub Regibus ante, vivebant, uno iudice contenti, quem Caesar dedisset. Maior pro Magistratu dici apud Anglos demum coepit, sub Richardo I. circa A. C. 1189. Plura de hac voce vide apud Henric. Spelmann. Glossar. Archaeol.

MAJOR Domus [2] in Aula Principum, triplici gradu reperitur. Primo is sic dictus, qui rem in domo curat ad victum solum pertinentem; alias olim Eleater, Praefectus mensae, Architriclinus, Dapifer et Princeps coquorum. Secundo, qui rem omnem familiarem et cum iurisdictione Officiales domesticos moderatur, alias Maior Palatii, Oeconomus, Domesticus, et iuxta recentiorem Hellenismum Megadomesticus. Tertio, qui omnia domini sui negotia intus et foris, bello [orig: bellô] et pace tractat, disponit et exsequitur. Alias Praefectus Palatii, Praefectus Aulae, Comes Palatii, Praefectus item Praetorio, a similitudine Roman. Magistratus, qui ab Imperatorib. inferioris saeculi ad regendas Provincias cum summo imperio missus est. Vide Cassiodor. l. 6. ep. 3. Priorum exempla in Aulis Burgundica, Neustriaca atque Orientalium Francorum, apud Gregor. Turonens. Anglica quoque apud Flor. Wigorniensem, Ingulfum, etc. reperiuntur. Apud Gallos vero, ut primus gradus in secundum irrepsit, ita hic postmodum ita prorupit in tertium, ut, pessundato [orig: pessundatô] Regio [orig: Regiô] fastigio [orig: fastigiô], omnem sibi conflaverit potestatem, tituloque [orig: titulôque] Ducis Ducum, Ducis Franciae et Principis Franciae non acquiescens, nomen demum Regium cum ipso regno involarit [orig: involârit]. Non enim id honoris ulli concessum est, nisi iis, qui et claritate generis et opum amplitudine ceteris eminebant, unde Annales Moguntini et Monachi Laureshemensis, de Carolo Martello: Carolus sub honore Maiordomatus, tenuit regnum Francorum ann. 27. Cuius Epitaphium:

Dux Dominusque Ducum, Regum quoque Rex fore spernit,
Non vult regnare, sed Regibus imperat ipse.

Vide Eginhardum in vita Caroli, Vertustum Scriptorem Annalium Francicorum, a Pithoeo editum, Gregor. Turonens. Histor. Gall. Duchesnium in Hist. Andr. Favinum de primis Ministris Coronae Gall. etc. Primus sic e Maioratu invasit solium, eiecto [orig: eiectô]

Childerico [orig: Childericô] Pipinus: cui succedens filius Carolus, ut, exutis iam prorsus Merovinis, sceptrum genti suae confirmaret, Magistratum istum, novandis rebus adeo minaciter imminentem, aut omnino sustulit, aut terminis longe angustioribus conclusit. Refloruit tamen feralis Regibus hic Magistratus sub Carolo Simplice, qui regnum iniit A. C. 892. cum potentius illum administraret Robertus, Dux et Marchio Francias appellatus. Huic velut iure hereditario [orig: hereditariô] successit Hugo M. atque huic itidiem ex filio nepos Hugo Capetus, qui, post ereptum sine prole, non sine veneni suspicione, Ludovicum V. deficiente Carolinorum stirpe mascula [orig: masculâ], Regnum ex potentia sui Maioratus, A. C. 988. occupavit, et ne hac [orig: hâc] deinceps scala [orig: scalâ] quispiam eveheretur, eum funditus abolevit: partibus eiusdem, quae ad servitium Regis magis videbantur necessariae, civilibus quidem praesertim Senescallo: militaribus Constabulario et Marescallis commissis: quorum dein officia multo claruerunt illustriora, cum e potentia, tum dignitate. Plura vide apud praefatum Spelmann. Sic de Henrico IV. docemur a Grammondo l. 1. numquam in unum contulisse Imperii moelm: a quo cum recessisset Ludovicus XIII. fil. qui Marchioni primum Ancraeo, dein Luynaeo Connestabili, post hunc Richelio Cardinali, nimium tribuerat: hoc [orig: hôc] defuncto [orig: defunctô] sub Ludovico XIV. hodie feliciter regnante Mazarinus Cardin. quidem sub titulo primi Ministri status, idem potentiae nactus est, at eo [orig: eô] mortuo [orig: mortuô] prudentissimus Rex iterum summam rerum in plures sparsit, ipse his omnibus vere Maior. Vide Chr. Becmann. Hist. Oribs Ter. Geogr. et Civ. c. 3. de regno Gall. §. 17. Ex cineribus Maiordomatus prisci in Gallia, quomodo Iustitiariorum in Anglia dignitas suscitata sig, vide suo [orig: suô] loco [orig: locô]. Ceterum Hornio, primo in Gallia instituti ruerunt A. C. 687. quod officium complectebatur totam potestatem Regiam, praeter Titulum et Coronam. In eorum manu, pax et bellum; neque qui ab eo tempore regnaverunt, Reges fuere [orig: fuêre], nisi titulotenus. Quod ergo sub Caliphis Saracenorum fuerunt Sultani, id in Gallia Maiores Domus, qui postea sub Carolingis dicti fuerunt Comites Stabuli; Sed paulatim omnem suam potestatem sic amiserunt, ut tandem non nisi nomen restaret, quod superioribus annis etiam exstinctum est. Maximus ex his Maioribus domus [orig: domûs] fuit Carolus Martellus, Princeps omnium, quos Gallia unquam habuit, pugnacissimus; qui multoties oblatum Regnum, seu potius Regis titulum, animose contempsit, dicens, malle se Dominum Regis, quam Regem esse. At, ultimo [orig: ultimô] Merovingorum Regum Chilperico [orig: Chilpericô] IV. a Zacharia Pontifice exauctorato [orig: exauctoratô], ac in Coenobium detruso [orig: detrusô], a Merovingis ad Carolingos, ex praefato Carolo oriundos, dignitas Regia transiit; donec, sub horum ultimis, orti ex posteris Wittekindi Ducis Saxonum, Hugo Magnus et Hugo Capetus, Comitatum Parisiensem obtinuerunt, cuius ea fere, quae olim Maiorum Domus seu Comitum Stabuli potestas fuit. Tum enim, defuncto [orig: defunctô] Ludovico [orig: Ludovicô] V. seu potius VI. Hugo Capetus exclusa [orig: exclusâ] Caroli M. stirpe, Regnum Franciae occupavit. Georg. Horn. Orb. Imp. p. 106. et 134. Secundum Car. du Fresne, suprema haec Aulae Francicae dignitas, penes quam non Palatii solum, sed totius Regni et Rei publ. cura erat, tum demum coepit, cum imperavit Chlodoveus II. Dagoberti fil. sub quo Regum auctoritas et suprema potestas intercidit. Ab ipsis autem Proceribus Franciae Populoque eligi consuevisse, ex Fredegario c. 54. Aimoino l. 4. c. 15. Eginhardo in Vita Caroli Magni, Aliis, docet idem; et, cum Regnum Francicum in triplicem maxime Monarchiam divisum esset, Franciam nempe, Neustriam, Austriam et Burgundiam, harumque Reges, qui omnes Regis Francorum titulum indivisum retinebant, in suis quique Regionibus, Maiores Domus haberent, eorum seriem, una [orig: unâ] cum nominibus Auctorum, qui illorum meminere [orig: meminêre], exhibet, Ex illo series Maiorum Domus est:

Badegisilus, post modum Episcop. Cenomanensis sub Chlotario I. Gundolandus, sub eodem. Laudericus, sub Chilperico I. et Chlotario II. Gundoaldus, sub Chlotario II. Aega, vel Eganus aut Eganes, sub Dagoberto et Chlodoveo II. Almaricus, sub Chlodoveo II. Grimoaldus, Pipini II. filius. Erchinoaldus, aliis Herginoldus, sub Dagoberto et Chlodoveo II. Leudesius, fil. eius, sub Theodorico. Ebroinus, sub Chlotario filio Chlodovei. Warato sub Theodorico I. Bertharius, gener Waratonis sub eodem. Nordebertus, sub Chlodoveo II. et Childeberto II. Grimoaldus, Pipiniiunioris, fil. sub eodem Childeberto. Theudoaldus, fil. Grimoaldi, sub Dagoberto filio Childeberti. Ragenfredus, sub Dagoberto. Carolus Martellus, sub theodorico, sfilio Dagoberti. Pipinus, Caroli Filius.

Chrodinus Dux, electus Maior Domus Regni Austrasiae, sub Sigeberto I. Gogo, sub eodem. Rado, sub eodem. Florentianus, sub Childeberto. Wlfoadus, sub eodem. Warnacharius sub Theodorico II. Pipinus Senior; sub Chlotario I. Dagoberto II. et Sigeberto II. Martinus, itidem sub Sigeberto II. Grimoaldus, sub eodem. Adalgisus, Dux Palatii, sub Sigeberto III. Pipinus Iunior, fil. Adalgisi, sub Theodorico, filio Chlodovei et sub Chlodoveo.

Warnacharius; sub Theodorico, Childeberti filio Berthoaldus, sub eodem. Protadius, similiter. Claudius, genere Romanus, sub eodem.

Flaocatus, sub Chlodoveo II. Quibus addi possunt. Hermarius, Gubernator Palatii Regis Aquitaniae, etc. robertus, sub Pipino Rege Aquitaniae A. C. 828. Ex hinc, qui Maiores Domus, sub prima et secunda stirpe appellabantur, Senescallos dixere [orig: dixêre] Franci. Sic Theobaldus Comes Blesensis, modo Maior Domus, modo Senescallus, dictus occurrit, etc. Plura hanc in rem, ut et de Maioribus Domus Reginarum; Item de Maioribus Domus Ecclesiae Romanor. Episcoporum quoque (qui non alii forte a Vice Dominis) et Regum Aragoniae, Castellae, Hispaniae: de Maioribus tandem Domus Caesar-augustae, seu tribus Iudicibus Consratriae Mercatorum. Vide apud praefatum Car. du Fresne in Gloss. et Auctores idoneos, magno [orig: magnô] illi numero [orig: numerô] ibidem laudatos.

MAJOR Domus [2] in famulitio urbano, apud veteres Romanos, magni nominis, negotiationis ac dominicae procurationis primas sibi vindicabat, alias Actor dictus. Rabanus Maurus, l. 1. de institut. Cler. Quoniam enim Actor prudens et bonus scit, quid sit Domini sui census, et omnis substantiae modus, et redigit apud se totius possessionis instrumenta originalia. Ubi quem Actorem vocat Aelius Donatus Maiorem Domus appellat. Quod enim apud Terentium Demipho ita Getam alloquitur Phorm., Act. 2. sc. 1.

Id ille sic interpretatur, Columen culmen, an columen columna? Unde columellae apud Veteres dicti servi Maiores Domus. Lucillius:

Servu' neque infidus Domino, neque inutili quoquam
Luceili Columella hic situ Metrophanes.

Quo [orig: Quô] referenda est sanctio Regis Theodorici Regis apud Papinianum, tit. 4. qui pretium occisi Actoris centum solidis taxavit. Neque aliunde fluit Iulii Paulic sententia, existimantis animadvertendum esse severissime in eum, qui Actorem corrupisset, ut qui posset rationes dominicas intercidere vel adulterare, vel etiam rationem sibi commissam turbare, l. ult. ff. de Off. Praec. Vide Laur. Pignorium Comment. de Servis. Sic itaque Maiores Domus, inquit Car. du Fresne, iam Donati aetate servi dicti sunt, qui primatum in familia tenerent: quod officii nomen postea trassatum in Palatia variorum Regum, Francorum inprimis, ut videmus; pro eo, qui in Domo Augusta apud Romanos dicebatur Magister Officiorum, o( praestw\s2 tw=n basilikw=n palati/ou tagma/twn: cui in Aula Constantinop. respondebat Magnus Pappias, vide infra Pappias, item Senescallus. Sed et in singulis Urbibus, oi( prw=toi appellati sunt Maiores illius Urbis. Graeci pro/oikon vocarunt servum maiorem domus, etc. Vide Salmas. ad Solin. p. 1221. et plura de voce Maior, item Maiores, apud Car. du Fresne, et Calvin. Lexic. Iurid.

MAJOR [3] Gradus apud Papin. Stat. Praefat. l. 4. Sylv. ad Marcellum: Plotio Grypho Maioris gradus Iuveni dignius opusculum reddam, sed interim hendecasyllabos, quos Saturnalibus una risimus, huic volumini inserui: Patritiatus est, Barthio Animadversionib. ad l. Vide infra in hac voce.

MAJORAGIUS M. Antonius, fil. Iuliani du Conte, a castro cognomine Maioragii nomen sumpsit, ex una nobilissimarum Mediolani familiarum, oriundus. Aetat. anno [orig: annô] 26. Rhetoricae cathedra [orig: cathedrâ] dignus habitus, postquam illam in patria octennium docuisset, Theologiae se totum sedit, sed studiorum laboribus impar, in flore aetatis obiit, A. C. 1555. Aetat. 42. Scripsit editique plurima, quorum indicem exhibet Anton. Teissier in Elogiis Part. 1. inter illa eminent eius Commentarii in Rhetoricam Aristotelis. Vide Thuanum Histor. Ghilitium Theatr. d'huom. Letter. part. 1. L. Greg. Giraldum de Poet. sui temporis, Possevinum Biblioth. lib. 18. c. 1. ut et aliquid supra ubi de Caelio Calcagnino, et infra.

MAJORENSES Praetoriani Equites Aulae Pontificiae, Cencio Camerario Stimulati, i. e. calcaribus muniti: Forte hodie Cavalieri dello Speron d'oro, quos Papa creare solet. Vide Macros Fratres in Hierolexico.

MAJORES [1] qui ultra Tritavum; summa in veneratione habiti: sic ut etiam plerumque effigiem alicuius ex Maioribus in annulis gestare Veteres solitisint, qui tamen illis, si ab eorum virtute degenerabant, detrahebatur. Valerius Maximus de Africani filio loquens, l. 3. c. 5. Cn. Scipio, inquit, superioris Africani filius Praeturae petitor, candidam togam adeo turpitudinis maculis obsolefactam in campum detulit, ut nisi gratia [orig: gratiâ] Cicerei, qui patris eius Scriba fuerat, adiutus esset, honorem a Populo impetraturus non videretur. Zuamquam quid interfuit, utrum repulsam, an sic adeptam Praetssram domum referret? Insuperque e manu eius annulum, in quo caput africani sculptum erat, detraxerunt. Sic Publ. Lentulus Sura quoque Avi sui imagine, in signando, usus legitur. Cicer. 3 Catilin. tum ostendi tabellas Lentulo ac quaesivi, cognosceretne signum? Annuit. Est vero, inquam, signum quidem notum, imago Avitui clarissimi viri, qui amavit unice Patriam et cives suos, quae quidem te a tanto scelere etiam muta revocare debut. Vide Ioh. Kirchmannum de Annulis c. 12. et supra in Maior-Domus.

MAJORES [2] dicti olim inter Waldenses praecipui eorum. Unde legitur de Waldensibus libro Inquisit. Tholos. quod quosdam sectae suae Maiores habuerint. Et Iohannes Lotharingus sectae illius Maioralis nominatur: Christinus et Iohannes de Chabilone, Miaores, Ibid. Phil. a Limborch Historia [orig: Historiâ] Inquisit. l. 1. c. 8. ubi de Albigensium et Waldensium diversitate.

MAJORIANUS Iulius Valerius Constantino [orig: Constantinô] et Ruso [orig: Rusô] Consulibus, an. U. C. 1210. fit Magister militiae, victoria [orig: victoriâ] de Francis et Alemannis obtenta [orig: obtentâ], Exempto [orig: Exemptô] non multo post Martiano [orig: Martianô]

Imperat. quum et Avitus in Italia [orig: Italiâ] decessisset, apud Ravennam invasit imperium. A. C. 457. consentiente Leone, qui non alium magis idoneum iudicavit contra Vandalos. Nec van augurio [orig: auguriô]: paulo enim post Maiorianus hos ingenti clade vicit, Campaniaque [orig: Campaniâque], quo gensericus iam pervenerat, depulit. Epistola [orig: Epistolâ] dein ad Romanos scripta [orig: scriptâ] severam iustitiae administrationem pollicitus, populos a tributis liberavit. Bello [orig: Bellô] contra Visigothos felix, cum Theodorico horum Rege, pacem fecit. In Atricam transiturus, a Genserico, qui per stratagema 300. naves, in portu Carthagenae Hispa. Ceperat, impeditus: dissimulato [orig: dissimulatô] habitu in Genserici aulam se contulit, huius contra Imperium consilia expiscaturus, tremente, in quo ambo collocuti, loco [orig: locô]. Post quae magna animo [orig: animô] contra Vandalos volvens, Derthonae iuxta Hyram fluv. fraude Richemeris patricii caesus est. an Urb. Cond. 1214. A. C. 461. Literis egregie excultus, et animi fortitudine inclitus. Idac. et Marcellin. in Chron. Cassiodor. et Iornand. Histor. Procopius Maiorinnum appellat, ac de eius virtute multa praeclara memorat in 3. belli Vandalici libro. Sed et Sidon. Apollinaris Panegyrico illius laudes celebrat. Vide quoque Car Sigonium de Imperio occidentali, et Onuphrium Panvinium.

MAJORICA alias Balearis maior, insul. Mallorca incolis, Maiorque Gallis, satis ampla Hispan. in mari Mediterraneo inter Minoricam ad Ortum et Ebusum ad Occidentem, cum quibus regnum Maioricae constituit. Alias Reges habuit proprios, nunc subest Regi Hispan. ut Arogoniae Regi. Circuitus est fere 110. mill. pass. eius praecipua est urbs Palma, Mallorca, Episcopalis sub Archiepiscopo tarraconensi, ampla et permunita, cum portu in ora Occidentali Insulae, in qua etiam Alcudia oppidulum in parte Orientali cum 34. castris seu vicis. Paul. Ferragutus, indigena. Incolae insulae huius habentur piratica [orig: piraticâ] infames, terram sertilem colunt, licet satis illa ad mare cliv osa sit. Sub Romanis olim, dein Pisanis fuit, donec a Saracenis capta est: quibus inde pulsis Arragonii et Castellani hic [orig: hîc] rerum potiti sunt. A. C. 1230. et Iacobus, ex Arragonensi familia [orig: familiâ] regnum hoc tenuit, eo [orig: eô] postmodum exutus: Hodie ut dictum, sub Regibus Hispan. est. Patria Raimundi Lullii, Marescalli Ornani, duorum Magn. Ord. Melit. Magistrorum, ex illustri Cottonerorum familia, etc. Ptol. l. 2. Mela, l. 2. Strabo, l. 3. Plinius, l. 3. c. 5. Florus, l. 3. c. 22. Mariana, Maiernus, Tutquetus, etc. Celebris praeterea insula est commercio [orig: commerciô] nummorum, qui, Reales dicti, ibi cuduntur. Addo, quod sub Iacobo I. cognomine Expugnatore, Insulae Baleares Maiorica et Minorica Saracenis ereptae sunt, quorum ultimum Regem, nomine Retabahig, Iacobus arreptum barba [orig: barbâ] ex latibulo, quemadmodum se facturum iuraverat, protraxit, idem Horn. p. 173.

MAJORINA Pecunia ut et Centenionales, a Constantio prohibita legitur, in Codice Theodosiano: Centenionales quidem (quod centum aereos conficerent, dicti) propter nimiam sui exiguitatem; Maiorina vero, propter nimium pondus. Meminit eius quoque L. sexta de falsa Mon. eod. Cod. quae ex argento et aere conflatam fuisse arguit. Poena enim ibi indicitur inflaturarios, qui Maiorinam pecuniam separato [orig: separatô] argento [orig: argentô] ab aere purgant. Alibi maior moneta dicitur, cuius quidem species fuit Decargyrus, nisi eadem plane fuerit. Ita autem appellatum volunt, aut quod decima tantum eius pars argentum esset, siquidem Maiorina pecunia ex argento et aere conflata, vel potius quod decem, argenteis aestimaretur, quemadmodum Denarium dixerunt Latini, qui decem argenteis valeret: Graeci vero deka/xalkon, quod decem aereis aestimaretur, ita ut Decargyrus species fuerit Maioris pecuniae, decem minutis argenteis aestimata. Vide Car. du Fresne Dissertat. de Inferioris aevi Numismatibus, p. 62. num. 97.

MAJORINI apud Hispanos, iidem videntur fuisse; qui Maiores villarum Francis, penes quos etiam iurisdictio Regia erat; vel certe iidem cum Maioribus Domus [orig: Domûs]. Qui enim apud Ordonium Monachum de Mirac. s. Rudesindi, Episcopi Dumiensis num. 20. Maior domus, appellatur; in alio MS. dicitur Maiorinus, uti Henschenius observat, apud Car. du Fresne Glossar. erant autem alii villarum Maiorini, alii Maiorini maiores; quorum hi saepe subscripsere in Chartis Regum, addito [orig: additô] nomine provinciae, cui praeerant, ut in Charta Ferdinandi I. Castellae Regis aerae 1078. apud Antonium Yepezium in Chron. Ord. Benedict. Tom. I. Felis Maiorinus de Burgos: Sonna Sonaz Maiorinus in Castella, etc. Illorum meminit Lucas Tudensis in Chron. p. 104. Imperator mandavit Maiorino terrae', ut cum rustico veniret ad militem et videret, qualiter ei iustitiam exhibebat et hoc sibi rescriberet. Vide omnino praefatum Car. du fresne ubi supra. Ex Maiorinus, corrupte Merinus, Lusitanis Meirinho Iustitiarius est: cuiusmodi Magistratum apud Iaccetanos etiamnum vigere docet Blanca in Rebus Aragonic. Vitalis vero Oscensi Episcop. Merinos vocatos esse Apparitores et qui Iudicum sententias, exsequutioni mandarent, docet de Veterum in Aragonia Magistratuum nominibus, apud Eund.

MAJORINUS prinis Donatistarum, in Africa, Episcopus, prius domesticus Lucillae, vide ibi, et lector Caeciliani, cui pulso surrogatus erat: unde schismati Donatistarum initium: nihilominus non ipse Maiorinus, sed successor Donatus hisce nomen dedit. Augustin. l 1. contra Parmen. c. 3. l. 3. contr. Crescon. etc. Optat. l. 1. in Parmen.

MAJORUM Religio quantopere cordi fuerit priscis Atheniensibus docet haec lex Draconis. *qesmo\s2 ai)w/nios2 toi=s2 *)atti/da nemome/nois2 ku/rios2 to\n a(/panta xro/non, *qeou\s2 tima=|n kai\ h(/rwas2 e)gxwri/ous2 e)n koinw=| e)mpoini/ois2 no/mois2 patrw/ois2 ktl. Lex est antiquissima aeternaeque auctoritatis in Attica, Venerandos esse Deos atque Heroas patrios publice, secundum patrias sanctiones, etc. Nimirum hoc unice observatum volebant Veteres, ne quid temere immutaretur in sacris caeremoniis Deorum: e)kei=no mo/non e)th/roun, o(/pws2 mhde\n mh/te tw=n patri/wn katalu/swsi, mh/t' e)/cw tw=n nomizome/nwn prosqh/swsqin, inquit Isocrates in Areopag. Quare etiam qui venerandi sanciuntur hac

Lege Dii atque Heroes, patrii fuere [orig: fuêre] atque indigenae, Postea tamen adsciti sunt et invecti Athenas, praeter patrios, omnium pene gentium Dii, ita ut

quod exprobrat alicubi Comicus: sed reclamarunt [orig: reclamârunt] plerique antiqui moris. M. Tullius l. 2. de Legib. Novos vero Deos sio Artsophanes facetissimus poeta veteris Comaediae vexat, ut apud eum Sabazius et quidam alii Dii peregrini iudicati, e civitate eiciantur. Sed frustra: Rei publ. enim huius institutum fuisse videtur, peregrinos et advenas Deos colere; verum id fiebat ex Senatus consulto Areopagitarum, a quibus probati et publice adsciti non minus colendi erant, quam oi( e)gxw/rioi. Hinc ad Areopagitas rapitur B. Paulus Actor. c. 17. v. 18. quod annuntians Atheniensibus *ih)sou=n kai\ *)ana/stasin, peregrinorum Deorum annuntiator videretur. Certe, ne quis novos haberet Deos, sed pareret no/mw| po/lews2, intererat Rei publ. ut est ad Augustum Maecenatis monitum, apud Dionem l. 52. Quod proin egregie caverunt Romani, iam ab ipso urbis natali, e Lege Romuli: e quo fonte haec hausit Cicer. l. 2. de Legib. Suosque Deos aut novos aut alienigenas coli, confusionem habet Religionum et ignotas ceremonias. Vide quoque Livium l. 1. c. 20. Sed et Romanos ad alienas religiones postea exorbitasse [orig: exorbitâsse] insigni loco [orig: locô] Tertullian. docet, ad Nationes l. 1. c. 13. Vos certe estis qui etiam in Laterculum septem Deorum solem recepistis: et ex ipsorum diebus praelegistis, quo [orig: quô] die etc. Et paulo post, Quod quidem facitis exorbitantes et ipsi a vestris ad alienas religiones: Fudaei enim festi, Sabbatha, et cena pura, et quae sequuntur. Vide Sam. Petitium, Commentar. in LL. Atticas l. 1. titi. 1. Cui addo Gev Elmenhorst Observat. ad Arnob. l. 2. p. 60. 61. et Commentar. ad Minucium Fel. p. 14. 15. nec non quae infra dicemus, lemmate Nova religio, item Universum. Quanto potiori iure Maiorum religio inculcata Israelitis, lapidationis etiam excidiique poena [orig: poenâ] sancita [orig: sancitâ] in Prophetam Civitatemque dicentes, Eamus et colamus Deos alienos, Deuteron. c. 13. v. 6. qua cum sensim descivissent postmodum, Veterum (h. e. Magistrorum medii et sequiores aevi) traitionibus adhaerendo, Christus ad primaevae antiquitatis puritatem Legis doctrinam reformavit, Matth. c. 5. v. 21. In Religione Christiana idem obtinet, quae cum non pura sit, nisi quatenus a Maioribus nostris tradita est, Prophetis videl. ac Apostolis, super horum fundamento, manere superstructos; exsistente imo [orig: imô] angulari Lapide Iesu Christo [orig: Christô]. Ephes. c. 2. v. 20. huicque doctrinae; quae Atheniensibus nova visa est, praedicante eam Paulo, Actor. c. 17. v. 19. adicere quidquam aut auferre, religioni ducere, omnino convenit, Apocalyps. c. 22. v. 18. et 19. etc.

MAINADARIUS item Mesnadarius, in Aragonia, est, uti habet Vitalis Episcop. Oscensis, qui de genere Ricorumh minum, saltim ex Patris linea oriundus, inter domesticos Principis aut in eius familiam cooptatus est; a Mosnada, contracte pro Maisonada. Lat. Mansio. Ricorum nempe hominum dignitati proximus erat Mesnaderiorum iste Militaris seu Equester ordo: quibus quae dabantur a Regibus stipendia, ut a prioribus etiam, nomine differrent, Cavallerias de Mesnada seu Mesnaderias, vocari consueverunt, Hieron. Blanca Commentar. Rerum Aragonic. His itaque quae addicta erant praedia, Mesnadae appellatae sunt. Alias Maunada seu Mesnada, apud Scriptores medii aevi, pro militaribus catervis ac sodalitatibus, maxime praedonum ac latrunculorum, qui in familias quodammodo coeunt, non raro occurrit. Unde Masnadum facere, in exercitum ire est, in Bulla Gregorii IX. A. C. 1231. apud Car. du Fresne Glossar.

MAITTAVONIUM Gall. urbs in provincia inter Forum Iulium, et Aquas Sextias. Antonin. Quibusd. Brignole, aliis Cotignac, oppidulum illius tractus; ad Argenteum fluv.

MAJUMA [1] urbs, ubi Venus culta, unde sacra, de quibus infra, Baron. dicta vult. Vide Maioma.

MAJUMA [2] prisca Romanorum celebritas, a Claudio instituta, quam in Calendis Maii, luxuriante iam floribus vere, Maiae, seu Florae Deae, ut campis et arboribus faveret, expedierunt, apud Ostiam, in aede Castorum. Id enim Numen ibi cultum, ventorum marisque causa [orig: causâ]. Ita legitur apud Amm. Marcellin. l. 19. c. 10. in summa frumenti inopia tertullum, qui Praefectus annonae erat, apud Ostiam; in aede Castorum sacrificasse [orig: sacrificâsse], tranquillitatemque maris mollivisse. Alias Floralia, Angl. Maye games. Ovid. Fast. l. 4.

Mille venit variis florum Dea nexa coronis,
Scena ioci morem liberioris habet.
Exit et in Maias festum Florale Calendas, etc.

Sed Floralia turpius peregerunt Romani veteres, quam inferiores Maiumam: eadem tamen fuisse; quod omnes Maiumam floribus celebrent, testis est Gyraldus in hist. Deor. syntagm. I. De ea Sividas: *maiouma=s2 panh/guris2 e)ge/neto e)n th=| *(rw/mh| kata\ to\n *mai=on mh=na, th\n para/lion katalamba/nontes2 po/lin th\n legome/nhn o)sti/an, oi( ta\ prw=ta th=s2 po/lews2 telou=ntes2, h(dukaqei=n h)nei/xonto e)ntoi=s2 qalatti/ois2 u(/dasin a)llh/lous2 e)mba/llontes2, o(/qen kai\ *maiouma=s2 o( th=s2 toiau/ths2 e(orth=s2 kairo\s2 w)noma/zeto. Sed ut in quint Glossae Basilicae ei)s2 timh\n th=s2 mai/as2, in honorem Maiae, quae et Flora a floribus, et xlwri/s2 a viridltate nomen habuit, dicata est. Celebrabatur magno [orig: magnô] sumptu, cum in epulis, tum in oblationibus, ut in Misopogone refert Iulianus. Sed recidente in pristinam spurcitiem, in Trullensi synodo, sub Constantino M. Can. 62. damnatae sunt Calendarum, Panis, Bacchi, et primae diei Maii festivitates. Restituta tamen est, sed caute, ab Arcadio et Honorio, anno [orig: annô] 1. Imperii Cod. lib. 11. Tit. 45. Clementiae nostrae placuit, ut Maiumae provincialibus laetitia reddatur: ita tamen ut servetur honestas, et verecundia castis

moribus perseveret. Verum cum honestas non servaretur, (Meursium loquor) quadriennio post Chrysostomo [orig: Chrysostomô] nitente, iterum abrogarunt [orig: abrogârunt] iidem Augusti, circa A. C. 399. quorum Rescriptum ad Aurelianum Praefectum praetorio, exstat Cod. Theodos. lib. 15 Tit. 6. Sed, deposita [orig: depositâ] turpitudine, mos porrectus videtur ad novissimas aetates, quem tamen non tulit Mediolanense Concil. tertium, A. C. 1573. in quo cavetur, ut abusus de frondibus erigendis Mediolani 5. Calendis Maii abrogatus sit. Apud Anglos hodieque sospitat, cum in plebe, tum in Regis palatio. Solet enim iuventus palum in villis erigere eximiae proceritatis; variis pictum coloribus, floribusque, fasciis et taeniis adornatum; celebritatis quoque dominam ceu Reginam eligere, quaecirca palum choreas ducit. Mane etiam diei ad nemora confluunt, deductisque inde ramis viridibus, aedes tam sacras, quam prosanas, excolunt. Egrediuntur et cum coetu aulico ad nemus, ipse Rex et Regina, frondes atque ramulos referentes. Viguisse bsub Eduardo I. consuetudinem ex eo constat; quod ab uxore Roberti Breucii, fortissimi coronae Scoticae restauratoris, cum apud Anglos captiva teneretur, et de regno desperaret, dictum est A. C. 1306. Futuros ipso Regem et Reginam iis similes, qui choreas ducunt circa palum Maiuma. Non dissimiles multo videantur olim sub Maioribus domus laborantes Reges Franciae, quos in A. C. 662. sic depingit Sigebertus: Nil agere, nil disponere, quam irrationabiliter edere et bibere, domique morari, et Calendis Maii praesidere coram tota [orig: totâ] gente, et salutare, et salutari, obsequia et dona accipere et rependere, et sic secum usque alium Maium habitare, Henr. Spelmann. Glossar, Archaeol. Vide quoque Chrysost. Hom. 7. in Matth. Hom. de Davide et Salomone, etc.

MAJUS [1] mensis a Maioribus dictus est, quia (ut inquit Macrobius l. 1. Saturnal. c. 12.) Maioribus consecratus est, quorum consilio [orig: consiliô] Res publ. qerebatur, sicut Iunius a Iunioribus, qui rem armis gerebant. Postquam enim Romulus populum Roman. in maiores, minoresque divisit, ut altera pars consilio [orig: consiliô], armis altera Rem publ. tueretur, in honorem utriusque partis, hunc Maium, sequentem Iunium vocavit. Ovid. Fast. l. 5.

Hinc sua Maiores tribuere vocabula Maio,
Iunius a Iuvenum nomine dictus adest.

Sunt qui a Maiestate dea [orig: deâ] dictum volunt, quod Flamen Vulcanalis calendis Maii huic Deae rem divinam fecit. Alii a Maia [orig: Maiâ] Mercurii matre, propterea quod hoc mense Mercatores Maiae pariter et Mercurio sacrificare soliti erant. Fuit in Apollinis tutela. Vide Thom. Dempster. Antiq. Rom. l. 4. c. 9, Ceterum, nuptlis infaustus habitus est, unde Proverbium Mense Maio [orig: Maiô] nubunt malae. Ei apud Athenienses Thargelion, apud Hebraeos ex parte Iiar, ex parte Sivan respondit. Vide Fr. Rossaeum Archaeol. Att. l. 2. c. 10. et thom. Godwin. de Ritibus Hebr. l. 3. c. 1.

Kal. Maii Laribus Praestitibus ara a Curibus Sabinis consecrata, et Bonae Deaesacra facta sunt, a Matronis, in aede Pontificis Maximi 2. die, seu 6. Non. CompItalia eratn. 9. die seu 7. Idus, Lemuria celebrata sunt. 12. dieseu 4. Idus, Ludi Martii fiebant in Circo. Idibus Maii, Argeorum scirpea simulacra et oscilla de ponte sublicio in Tiberim praecipitabantur quotannis. Vide infra Sigillaria quoque, ubi simile quid, sed alio tempore, factitatum. Eodem [orig: Eôdem] die Mercatorum festum erat, quod Mercurii aedes illo [orig: illô] dedicata esset: Uberioris tum quaestus gratia [orig: gratiâ] e Mercurii fonte, ad portam Capenam, adspergebant se laureo [orig: laureô] termite immerso [orig: immersô]. 12. Kal. Iunii Agonalia sive agonia erant. 10. Kal. Iunii, Tubilustria celebrabantur. 9. Kal. Iunii seu die 26. Maii erat Regifugium alterum, de quo ita Kalendarium. Q. Rex. C. F. hoc est, Quando Rex comitiavit, fac. Ovid. Fast. l. 5. Quatuor inde notis locus est, quibus ordine lectis vel mos sacrorum, vel fuga Regis inest. Vide quoque infra in voce Martius. 12. Kal. Iunii, seu die 25. Maii, festum erat Consecrationis aedis Fortunae publicae, etc. Apud Athenienses 6. dies, natalibus Apollinis ac Dianae celebris erat, ut et expiatione peccatorum populi, quam fieri credebant, mactatione duorum hominum, qui, velut kaqa/rmata urbis, Diis offerebantur; qua de re supra quoque aliquid dictum, ubi de Expiationis festo; item voce Hostia. die 20. *bendi/deia: 24. plunqh/ria erant, etc.

MAJUS [2] Gallis May, arbor Maialis, quae scil. Kalendis Maiis in compitis vel ad aedes Magnatum aut amicae erigi solet. Sic iidem Maium Typographorum vocabant, le May des Imprimeurs, folium papyri ingens, in Ioannis Euangelistae, Regis, et Typographiae laudes, lingua [orig: linguâ] Hebraea [orig: Hebraeâ], Syriaca [orig: Syriacâ], Graeca [orig: Graecâ], Latina [orig: Latinâ] et Gallica [orig: Gallicâ], ad diem S. Ioannis Portae-Latinae, imprimi solitum: quae consuetudo abolita A. C. 1665. Richel.

MAJUS Monasterium Abbatia Gall. celeberrima, Ordinis Benedictini, prope et extra Turones, in opposita Ligeris ripa, a D. Martino instituta, cum coenobio recenti superbissimo; Marmoutier vulgo.

MAJUSCULUS Dignitas Canonicalis, in Cathedrali Ecclesia ianuensi, Cantoris, in aliis Ecclesiis, dignitati respondens. Macer Hierolex.

MALA Corona cognomen Arnoldi Patriarchae Hierosolymitani apud Guil. Tyrium l. 12. c. 7. item aliorum quorundam, apud Guil. Gemeticensem l. 7. c. 10. et Order. Vitalem l. 3. Sic autem appellabantur olim Clerici, qui Clericatus charactere abutebantur; a Corona, praecipuo [orig: praecipuô] Clericatus [orig: Clericatûs] et Sacerdotii, in Ecclesia Romana insigni. Vide supra in voce Corona.