CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

Ad S. MAXENTIAM locus Galliae, in Bellovacis inter Compendium Suessionum, Credillumque Bellovacorum oppid. medium: vulgo Pont S. Maixance. Hic [orig: Hîc] ponte iunctus est Isara. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.

S. MAXENTII Monasterium olim in Pictonibus, sic dictum a Maxentio Abbate, qui Chlodoveo [orig: Chlodoveô] Aquitaniam, contra Alaricum, ingresso [orig: ingressô], Monasterium suum a Francis illaesum conservavit: Vulgo S. Maixent. Ei praesuit Abbas Leodegarius, postea Augustodunensis Episcopus, quem Ebroinus iussit interfici. Nunc oppid. est ad fluv. Separim Niortensem, in dioecesi Pictavensi, Coenobio [orig: Coenobiô] illustre, cui incrementa sua accepta refert. Idem.

MAXENTIUS [1] Marcus Aurelius Verus crudelissimus tyrannus, fil. Maximiniani Herculi Imperatoris, viso [orig: visô], Constantini M. imagines Romae circumgestari, Ibidem Caesaris nomen invasit, A. C. 306. neque a Constantino in consortium Imperii, pacis causa [orig: causâ], assumi voluit, statuis eius ubique deturbatis. Severum a Maximiano Galerio Caesare adoptatum praelio [orig: praeliô] fudit, corruptis eius militibus. Annullinoque inprimis praetorii praefecto [orig: praefectô] in suas partes pertracto [orig: pertractô], ac Ravennae obsedit. Qua [orig: Quâ] obsidione durante Maximianus Hercules e secessu suo prodiens, intravit Ravennam, et simulata [orig: simulatâ] cum Severo pace facta [orig: factâ], illum Romam pellectum strangula Tyrannus curavit. Cumque videret Constantino Christianos favere, et ipse talem mentitus, clementiae famam sibi conciliavit, sed Alexandro [orig: Alexandrô], in Africa [orig: Africâ] rebelli, oppresso [orig: oppressô], persona [orig: personâ] deposita [orig: depositâ], illorum hostem seprofessus, saevus et erudelis evasit: Civibus praedae militum indies expositis. Daemones quoque consulere non dubitans, ex praegnantium infantiumque extis, futura venatus est, luxuria [orig: luxuriâ] insuper infamis. Quibus flagitiis Senatus commotus, Constantinum in Italiam invitavit, ut se a tam gravi tyranno liberaret. Qui, licet difficultate negotii territus, nihilominus signo [orig: signô] in aere viso [orig: visô], confirmatus, per Alpes irrupit, victisque compluribus in locis Maxentii copiis, ipsummet aggressus, devicit. Tyrannus fuga [orig: fugâ] sibi consulturus, in Tiberi mersus est, A. C. 311. vel 312. Cadaveri extracto caput demptum, quod in lancea per urbem circumlatum iucundo [orig: iucundô] omnibus spectaculo [orig: spectaculô] fuit, Euseb. in Hist. et vita Constantini. Zosim. l. 2. et 3. Eutrop. l. 10. Idacius, Aur. Victor., Nazarius et Gallicanus, in Paneg. Baron. in Annal. Ab hoc Maxentia, vicus agri Mediolanens. 16. mill. pass. a Mediolano Novariam versus, Mazenta vulgo, dictus.

MAXERA Hyrcaniae fluv. Ptol. Firi hodie, iuxta quem Maxorae populi habitant, in Hyrcanum mare labitur.

MAXIES Africae populi a Troianis, ut ipsi gloriantur, orti, qui dextram partem capitis comatam gestant, sinistram radunt, et corpus minio [orig: miniô] tingunt. Herodot. l. 4.

In MAXILLA comburi stigmati/zesqai in genis, poenae servilis species, apud Radevicum l. 3. c. 26. De more maxillis serarum uncos iniciendi, vide infra Uncae manus: uti de Phoenicino unguento malis destinato, voce Unguentum.

MAXILLA Asini recens occisi Samsoni pro telo, Iudicum c. 15. v. 15. Ille enim e manu Philistaeorum elapsus, ruptis vinculis, quibus captivus detinebatur, cum incidisset in maxillam, ea [orig: eâ] arrepta [orig: arreptâ], mille viros ex iis interfecit. Erat autem illa recens, cuius ossa adhuc succida non adeo facile franguntur, quam cum, exhausto [orig: exhaustô] humore, penitus exaruerunt: Obtulitque eam servo suo Deus, utpote inter hostes nudo et inermi. Cuius proin fiducia [orig: fiduciâ] Samson, non timet omnibus Philistaeorum telis, unam asini maxillam opponere, qua [orig: quâ] mille viros solus, percussit. Post victoriam sic adeptam cecinit carmen hoc e)pini/keon, Maxilla [orig: Maxillâ] asini acervum, duos acervos, maxilla [orig: maxillâ] asini percussi mille viros. Ubi gratia est in allusione, quia in Hebr. vox [gap: Hebrew] et asinum et acervum significat. Ac si quis Graece dixerit, e)n siago/ni o)/nou o)gkhstou= o)/gkon, o)/gkous2. Absoluto [orig: Absolutô] cantico [orig: canticô], proiecit maxillam, atque ex argumento locum vocavit Ramath lechi, i. e. proiectionem maxillae. Qui Philistaeis fatalis fuit, si Iosepho credimus Iud. Ant. l. 7. c. 10. ut in quo ipso fortium Davidis tertius, Igi fil. Sema nomine, Philistaeis ingruentibus, magna [orig: magnâ] animi praesentia [orig: praesentiâ] se opposuit solus, atque alios quidem occidit, alios in fugam vertit, 2. Sam. c. 23. v. 11. et 12. ubi Graeca versio Compluti edita haec ipsa narrat, tamquam facta e)pi\ *siago/na, ad Maxillam. At Samson, hoste profligato [orig: profligatô], siti enectus, exorato [orig: exoratô] mox precibus Dco [orig: Dcô], ut vidit miraculo [orig: miraculô] ex ea uberes manare aquas, abiectam maxillam resumpsit, ut tam exoptatum liquorem avide hauriret: quo [orig: quô] pacto [orig: pactô], ut prius teli loco [orig: locô] contra hostes, ita iam, fontis, contra sitim maxillam habuit. Unde vocatum est nomen eius. En hakkore ascher ballechi, i. e. fons invocantis, qui est in maxilla, in seqq. Quem fontem frustra sunt qui hodieque durare volunt et ostendi in Palaestina; ut inter alios Michael Glycas, qui sub Ioanne Comneno vixit circa A. C. 1120. in Eleutheropolis suburbano conspici et Fontem maxillae nuncupari scribit. Cum enim non soleat Deus miracula exhibere, nisi quantum necesse est; postquam Samson sedavit sitim, et abunde potus ex eo loco discessit, quorsum durasset [orig: durâsset] miraculum et in loco fortasse deserto, nullo [orig: nullô] inspectante, exsudasset [orig: exsudâsset] e maxilla inutilis humor? Sam. Bochart. Hieroz. Part. prior, l. 2. c. 15. Vide quoque infra in voce Mortariolum.

MAXILLAM contingendi ritus apud Sueton. occurrit, in Augusto, c. 94. qui talis erat: Solebant Veteres blandientes puerorum maxillas adprehendere, deinde manum ad os referre. Sic interpretati sunt Critici illud Virg. Aen. l. 1. v. 258.

Ubi Servius, Sane multi, inquit, nolunt intelligi ita, ut summum osculum filiae dederit, i. e. non pressum, sed summa labella contingens: sed ita aiunt, tum hilarus Iuppiter vultus natae libavit, i. e. contigit, scilicet ut nos solemus cum blandimenti; quibusdam

sinistram maxillam contingere liberorum, ac deinde ad os nostrum dextram referre. Ergo libavit merito, quia partem vultus, non totos contigerat: ut oscula dixerit quasi minora et teneriora filiae ora, ut ora, diminutive oscula. Idem Sueton., de eodem blandimenti genere, capiendus in Galba: c. 4. Constat Augustum puero adhuc salutanti se inter aequales apprehensa [orig: apprehensâ] buccula [orig: bucculâ] dixisse, kai\ su\ te/knon th=s2 a)rxh=s2 h(mw=n paratrw/ch|. Longe aliud quid erat adorandi illa ratio, quam Veteres erga Deorum simulacra et imperatorum imagines usurpabant, uti vidimus supra passim, inprimis in phrasi Iacere Oscula, item in Labrata. Vide Salmas. ad Vopisc. in Probo c. 23. et supra in voce Gena.

MAXIMA Hostia apud Festum, ovis dicta, non ab amplitudine corporis, sed ab animo placidiore: at Virgilio l. 2. Georg. v. 146. Maxima taurus victima, quia victimae de maioribus pecudibus dicebantur, hostiae de minoribus. Scaliger apud Bochartum. Atque hinc est, quod, licet optionem haberent Israelitae, ex ovibus et capris, alterutrum eligendi, Exod. c. 12. v. 5. agnum tamen frequentius et libentius obtulerint, tamquam victimam Deo gratiorem: quod maior in ovibus mansuetudo, docilitas ac innocentia est. Sic Sacrificium pro delicto, quamvis hoc gravius esset, quam peccatum (utpote a conscio perpetratum, Graecis plhmme/leia, cum peccatum, Graecis h( a(marti/a, fieret per errorem) non tamen maiore victima [orig: victimâ] peragebatur, uti Sacrificium pro peccato, sed ariete solum oblato [orig: oblatô]. Levitici c. 6. v. 6. Et delictum suum (i. e. Sacrificium pro delicto) offeret Domino artetem integrum de pecore etc. Nempe contraria contrariis curanda, et peccato [gap: Hebrew] , quod superbiam et proterviam habet adiunctam, melius opponebatur ovium placidus et mitis animus; quas qui iubebantur offerre pro delicto, eadem [orig: eâdem] opera [orig: operâ] monebantur, mores suos ita esse componendos, ut huius animalis' docilitatem et simplicitatem referrent. Sam. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 33. et. 50.

MAXIMA Sequanorum Galliae regio apud Sextum Ruffum. Nempe una est, ex quinque purovinciis totius Galliae Belgicae, et quidem ultima post Belgicam 1. et 2. Germaniamque 1. et 2. Sic dicta, non quod esset Galliae provinciarum maxima et amplissima, sed quod una de maximis. Quibusdam Germania tertia non abfurde vocatur: quia Belgae, quibus attributa olim, plerique a Germanis orti sunt. Populi eius sunt Sequani, Helvetii et Rauraci. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall. et infra in voce Sequani.

Metrop Civitas Vesontiensium. Civitas Equestrium Noiodunus. Civitas Helvetiorum Aventicus. Civitas Basiliensium. Castrum Vindonissense. Castrum Ebrodunense. Castrum Rauracense. Portus Abucin.

MAXIME Deus apud Lutatium Commentar. in Stat. Theb. l. 4. est potissimus omnium, seu solus ille verus unicusque kat' e)coxh\n: quo de loco vide Casp. Barthium Advers. Part 2. p. 1129. Sic Male-Deos, pro in malitiam potentibus, dixit Seneca in Thyeste, uti recte interpretatur Scaliger ad Manilium.

MAXIMIANISTAE Secta Donatistarum in Africa. Vide Maximianus diaconus Carthaginiensis,

MAXIMIANUS [1] M. Aurelius Valerius Hercules, Sirmio [orig: Sirmiô] oriundus, ob fortiter res gestas, praecipuis militiae muneribus admotus, et a Diocletiano consors Imperii factus est, A. C. 286. In Gallia Bagaudas dissipavit, cum ducibus eorum Aeliano et Amando, qui Imperatores dici voluerunt. Dein, ob saevitiam in Christianos, eo gratior Imperatori, persecutionem ingentem excitavit, qua [orig: quâ] durante Christianis neque emere neque vendere, imo neque aquam haurire, aut frumentum molendum tradere licuit, nisi prius Idolis, quae in omnibus vicis passim erecta stabant, tura adolevissent. Cum suppliciis Martyrum constantiam frangi non posse videret, ad Thermas, quas Romae Carthagineque exstructum ibat, aedificandas eos condemnavit. Similiter Mediolani, et Aquileiae in Palatio, Veronae in Amphitheatro etc. crigendo occupatos tenuit. Interea Quinquegentianos in Africa domuit et pace ubique victoriis Diocletiani Galeriique Armentarii parta [orig: partâ], omnium [orig: omnîum] in hoc unum conversus labor. Fertur, cum Maximiano [orig: Maximianô] ludos Circenses spectante, populus duodecies succlamasset [orig: succlamâsset], Occidantur Christiani, Praefectum Praetorio Eugenium Hermogenianum persecutionis tam funestae primum fuisse auctorem, quae postmodum Edicto [orig: Edictô] publico [orig: publicô] confirmata, A. C. 302. et 303. Tum Christianorum sanguino inundatus orbis, et in sola Aegypto ultra 144000. Christianorum necata, septingentis milibus in exilium pulsis: Quare etiam nomen illorum exstinctum rati Imperatores, tropaea, cum superbis inscriptionibus, passim erexerunt. Sed A. C. 304. Diocletianus et Maximianus, purpura [orig: purpurâ] deposita [orig: depositâ], ille Nicomediam, hic Mediolanum secessit, et quidem ille sponte, hic tantum non invitus Maritus Eutropiae Syrae, cuius filiam ex priore coniugio susceptam Constantio Chloro despondit, ex illa Maxentium quem tamen Victor, de Caesar, c. 56. ab uxore suppositum fuisse scribit, et Faustam Constantino M. in matrimonium datam, suscepit. Audio [orig: Audiô], Maxentium Imperatorem proclamatum, prodiit denuo, Severo exitii causa: Constantinum quoque per Faustam perditurus, frustra fuit; ab illo tandem Massiliae obsessus, sibi ipsi, desperatis rebus, fauces elisit, A. C. 310. Euseb. l. 8. Eutrop. l. 9. Oros. l. 7. Amm. Marcellin. l. 16. Zosimus l. 2. Socr. l. 1. Theodoret. l. 5. etc.

MAXIMIANUS [2] Galerius, Imperator Romanus cum Constantio, patre Constantini M. Christianis infensissimus. Vide Galerius Armentarius.

MAXIMIANUS [3] Episcopus Constantinopolit. post Nestorium, Concilio Ephesino, A. C. 431. depositum. Pietate et zelo [orig: zelô] inclitus, sed literarum rudis, et ad publice dicendum ineptus. Obiit A. C. 434. Proclo [orig: Proclô] successore. Socr. l. 7. c. 34. et seqq. Item Diaconus Carthaginiens. a quibusdam Donatistis electus Episcopus,

contra Primianum, a quo Maximianus ex communicatus fuerat. Hinc Primianistarum et Maximianistarum, inter Donatistas, nomina turbaeque. Augustin. l. 3. contra Creston. c. 6. et 7. Baron. A. C. 394.

MAXIMILIANUS [1] I. Imperator prudentissimus, Caroli U Caesaris avus paternus, fil. Friderici III. Pacifici Imperatoris. Primus Archiducis titulum sibi sumpsit. Duxit A. C. 1477. Mariam Burgundicam, filiam et heredem Caroli Audacis, Inducias cum Ludovico XI. pactus, minime diuturnas, A. C. 1479. cum illo ad Guinegastum victor conflixit. Orbatus uxore A. C. 1482. a Gandavensibus, eius liberos apud se retinentibus, male habitus est. Rex Romanus vivo [orig: vivô] adhuc patre creatus, ac Aquisgrani coronatus, A. C. 1486. Gandavenses, filio [orig: filiô] illis erepto [orig: ereptô], infestos sensit. Quibus cum reliqua Flandria accederet, ipsemet Brugis A. C. 1488. a civibus detentus est: sed paulo post liber. Annam Britannicam, per Legatum Comitem Nassovium, sibi, A. C. 1489. despondit, quae tamen ipsi a Carolo VIII. in iuste erepta est, remissa [orig: remissâ] insuper ei Margareta filia [orig: filiâ], quam Carolus antea duxerat. Hincirritatus Maximilianus cepit Atrebates, et Audomarum, Ambianum quoque iam ingressus. Post quae pax coiit Silvanecti, A. C. 1493. et successit in imperio Maximilianus, parenti defuncto. Ducta [orig: Ductâ] dein Blanca [orig: Blancâ], sorore Ducis Mediolanensis, iunctus Italicis Principibus, Carolum VIII. ex Neapolitano regno [orig: regnô] in patriam redeuntem ad Fornovam vicit, A. C. 1495. Alberto Saxonico Westfrisiam concessit. Cum Helvetiis infeliciter pugnavit, controversiam Bavaricam prudenter decidit, non acquiescentem Rupertum, Philippi Palatini filium proscripsit, domuit, clementia [orig: clementiâ] prosecutus est. Ad potentiam Venetorum retundendam, foedere cum Iulio, Ludovico XII. Hispano etc. inito [orig: initô], per Anhaltinum illos X. Milibus caesis superavit, plurimaque illis ademit: pace mox facta [orig: factâ], eundem Galliae Regem secundo [orig: secundô] ad Guinegastum praelio [orig: praeliô], calcarium vulgo dicto [orig: dictô], in fugam coniecit. Franciscum I. nimis progredientem coerciturus, a [orig: â] militibus suis desertus et a Borbonio ex agro Mediolanensi pulsus est. Obiit A. C. 1519. Camerae Imperialis fundator, Princeps eximius, sed venator impotens. Undetrequens illi, de se et Iulio II. dicterium: Deus aeterne, nisi vigilares, quam male esset mundo, quem regimus nos, ego miser venator, et sceleratus ille Iulius. Fautor insuper literatorum, ipse quoque poemata, et commentarios vitae suae condidit, P. Iov. in elog. Cuspinian. in Orat. Fun. Guicciard. l. 13. Phil. Cominaeus et Gaguin. in Hist. etc. Ex Blanca, nulla [orig: nullâ] prole suscepta [orig: susceptâ], ex Maria Philippi, qui Austriacam familiam continuavit, Pater fuit, et Margaretae. Ei successit nepos ex filio Carolus V. Coeterum Burgundicae hic domui, Maria ducta [orig: ductâ], eam cum Austriaco coniungens, non parum in crementi primus conciliavit. Unde cum hoc singulare in Hispanis, quibus hodie Austriaci dominantur, notet Hornius, quod ipsorum Monarchia non tam armis, quam coniugiis aucta sit, qui modus acquirendi maxime naturalis ac innocens est, tria inprimis coniugia huic fini inserviisse memorat. I. Maximiliani Caesaris cum Maria, Caroli Burgundiae Ducis unica filia, quae totum Belgium traduxit ad domum Austriacam. II. Philippi I. cum Iohanna, filia [orig: filiâ] Ferdinandi et Isabellae Regum Castellae et Aragoniae, quo [orig: quô] coniugio [orig: coniugiô] Hispania, Belgium et Austriacae provinciae in unum coaluerunt. Hinc nati Carolus V. et Ferdinandus: quorum is mortuo [orig: mortuô] Patre, Rex Cast ellae et Princeps Belgiifactus, Ferdinando Catholico, in Regno Aragoniae, Siciliae, Neapolis et Sardiniae, A. C. 1516. Maximiliano avo, in Imperio Germanico, triennio post successit. Hic (Ferdinandus) latissimas in Germania provincias, atque post fratrem, Imperialem quoque dignitatem nactus est. III. Caroli V. cum Isabella filia Emanuelis Regis Portugalliae, cuius fil. Philippus II. inde ius suum in Portugalliam derivavit. Accessit, sub eodem Carolo, Ducatus Mediolanensis, A. C. 1536. ut de Regno Mexicano, A. C. 1521. Peruviano A. C. 1533. utroque in America: ac in Africa, Tunetano A. C. 1535. subiugatis, nil dicam. Georg. Hornius Orb. Imp. p. 180.

MAXIMILIANUS [2] II. fil. Ferdinandi I. Rex Romanorum electus, A. C. 1562. Hungariae quoque et Bohemiae regnum tenuit, Protestantibus minime infensus; unde et Romam de eo perlatum, quod et Praedicatorem aleret, saepiusque contionantem audiret, qui in pleraque regniloca, communionem calicis introduxisset; neque id Rex interdum dissimulabat, se cenam nisi plenam acciperenon posse Proin et Pius IV. per nepotem suum Marcum Altempsium eum monuit, in fide Catholica [orig: Catholicâ] perstaret, spe ostentata [orig: ostentatâ] Imperii: Cui Rex, se Pontifici, de tam propensa voluntate gratias agere maximas, respondit, sed animae suae salutem rebus omnibus mundanis habere cariorem. Quam formulam loquendi Romanae sedis parasiti idioma Lutheranorum esse dicebant. Petrus Suavis in Hist. Concil. Trid. l. 5. in pace Imperium rexit, Patris A. C. 1564. successor: Bellum Grombachianum. per Augustum Electorem Saxoniae confecit, eiusque defensorem Ioh. Fridericum Ducem Wimariae, Gotha [orig: Gothâ], arce eius, solo aequata [orig: aequatâ], captum ad perpetuos carceres damnavit. Bellum Hungaricum, duce Lazaro [orig: Lazarô] Suendio [orig: Suendiô], contra Iohannem Transylvanum, et Solymannum II. qui in obsidione Sigethi A. C. 1566. obiit, gessit: Vaivoda [orig: Vaivodâ], ademptis omnibus, quae prius ceperat, Pacota [orig: Pacotâ] excepta [orig: exceptâ], coercito [orig: coercitô], et X. Milibus Tartarorum, ex huius exercitu, occisis, fines ad 40. milliaria cis et trans Tibiscum dilatavit. Sigethum amisit, pacem cum Selimo sibi utilem fecit. Pontifici Cosmum, Magnum Hetruriae Ducem creanti, minatus, si Pontifex ulterius imperii iura invaderet, restitit, eundem Pio IV. Regem creare non permisit: Non habet, inquiens, Italia Regem nisi Caesarem; post tamen, Francisco, Cosmi filio titulum Magni Ducis, sed, ut Imperii beneficiario, confirmavit. Coronam Polonicam, ab Henrico Rege desertam, praeventus celeritate Stephani Batorei, non adeptus est. Obiit A. C. 1576. Imperii 12. Ex Maria filia Caroli V. filiorum novem, inter quos Maximilianus Magister Ordinis

Teutonici, et sex filiarum pater. Thuan. Hist. l. 36. 37. 39. 44. 60. et 62. Bodin. de Rep. l. 1 c. 9. Istavan. Hist. Hung. Natalis l. 14. Onuphr. in Chron. Princeps prudens, pius, pacificus: unde et pacem Religionis inviolatam servavit, impium iudicans, conscientiis imperare, cum hoc nihil aliud sit, quam caeli arcem invadere. Ei successit fil. Rudolphus II.

MAXIMILIANUS [3] Archidux Austriae, fil. prioris, frater Rodolphi II. et Matthiae Imperatoris a quibusdam Poloniae proceribus Rex electus, contra Sigismundum, A. C. 1587. ab hoc victus captusque est. Hinc liber, in Hungaria, Mahometi III. qui Agriam cepit, se opposuit, A. C. 1596. egregiae victoriae fructu, militibus nimis avide ad praedandum dilapsis, trustratus. Iavarino [orig: Iavarinô] dein frustra obsesso, obiit: A. C. 1618. Thuan. in Hist.

MAXIMILIANUS [4] Bavariae Dux praelio [orig: praeliô] Pragensi, per Tillium, contra Fridericum Bohemiae Regem victor, hoc [orig: hôc] remoto [orig: remotô], Elector Imperii a Ferdinando II. creatus est, A. C. 1623. Obiit A. C. 1651. aetat. 70. Prudentia [orig: Prudentiâ] inclitus. Ei successit fil. Ferdinandus Maria natus A. C. 1636.

MAXIMILIANUS [5] Habequius Bruxellensis, et Sandaeus, Iesuitae, varia scripserunt, Valer. Andreas m Biblioth. Belg. Phil. Alegambus, de Script. Sac. Item, Vignacurtius, Atrebas: et Urientius, scriptis clari.

MAXIMILIANUS [6] Sfortia Dux Mediolani, praeterito [orig: praeteritô] saeculo [orig: saeculô] celebris fuit. Origo familiae, a Franciso Sfortia, qui humili ortus stirpe, e gregario milite, velut Agathoclesalter, ad summam potentiam ascendit. Hic enim, Philippi Mariae, ex Vice-Comitum familia ultimi, per filiam notham, gener partim vi, partim fraude Ducatu potitus est, Friderico [orig: Fridericô] III. Imperatore, Alphonso [orig: Alphonsô] Rege Siciliae, Caroloque Ludovici Ducis Aurelianensis filio [orig: filiô], frustra obnitentibus. Eius successor Ludovicus Stortia, a Ludovico XI. Gall. Rege Ducatu exutus ac in carcere necatus est; sed tredecim post annis, anno [orig: annô] videl. 1512. Maximilianus I. Imperator Maximilianum Sfortiam, filium Ludovici, restituit, post triennium a Francisco I. Rege Gall. ad Marignanum victore, denuo eversum. Captus enim a Francisco, in carcere expiravit. At A. C. 1522. Carolus V. Franciscum Sfortiam restituit, captumque Franciseum Regem A. C. 1525. renuntiare suo iuri coegit: donec ultimo [orig: ultimô] hoc [orig: hôc] Duce sine liberis exstincto [orig: exstinctô] A. C. 1535. Carolus Imperator Ducatum Mediolanensem, tamquam Imperii feudum, occupavit, atque ad posteros suos, Hispaniae Reges, transmisit. Georg. Hornius Orb. Imper. p. 92. et 151. Ab hoc Maximiliano Helvetii, operae in recuperatione Ducatus A. C. 1512. fortissime navataepraemium acceperunt, A. C. 1513. Praefecturas IV. Italicas seu Transalpinas, quas hodieque possident, videl. Luganensem, Locarneusem, Mendrisianam et Madiae Vallis, de quibus vide suis locis.

MAXIMILIANUS [7] Comes Pappenhemius, Landgravius in Stulingon, fil. Conradi Marescalli et Dn. de Pappenheim, exstincti A. C. 1603. et Catharinae de Lamberg, ex Ursula Maria Leiningensi, non nisi filiam reliquit, Maximilianam Mariam, uxorem Friderici Rudolphi comitis de Furstenberg, atque uxorio [orig: uxoriô] iure, in Stulingen: et defunctus A. c. 1639. clausitlineam suam, cuius conditor Henricus fuerat, fil. secundo-genitus Hauptonis. Filii enim illius, ex eodem matrimonio, Ernestus Fridericus natus A. C. 1609. eodem [orig: côdem] anno, Henricusvero Ludovicus, natus A. C. 1611. A. C. 1633. diem clausere [orig: clausêre]. Phil. Iac. Spenerus Theatr. Part. II.

Franciscus MAXIMILIANUS Comes Furstenbergius etc. in Stulingen, lineae Blombergicae, fil. set Friderici Rudolfi praefati, desuncti A. C. 1654. ex Maximiliana Maria Pappenhemia, quam primam ditionem Stulingensem Furstenbergiae familiae intulisse, paulo ante diximus. Ex uxore Maria Magdalena de Bernhausen liberos habet. Vide eundem Spenerum Theatr. Nobil. Europ. Part. II. p. 313.

MAXIMILLA Montani haeretici scortum, eius cum Priscilla discipula et pseudoprophetissa, opum magnitudine plurimis seductis, ut ipse Montanus, sua [orig: suâ] ipsius industria [orig: industriâ] laqueo vitam finivit. Euseb. l. 5. c. 15. Tertullian. adv. Physic. c. 13. Hieron. ep. 14. ad Marcellam, ep. Ctaesiph etc. Baron. A. C. 173.

MAXIMINIANOPOLIS Aegypti urbs. Lib. Notit. Prius Mageddo, Hermanno Contracto. Thraciae item et Pamphyliae, Amin. Marcellin.

MAXIMINUS [1] Histrio e Syria Romam a Vero adductus. Iul. Capitolinus in Vita eius c. 8. His accessit, quod, quasi Reges aliquos ad triumphum adducerct, sic histriones eduxit e Syria: quorum praecipuus fuit, Maximinus, quem Paridis nomine nuncupavit.

MAXIMINUS [2] Caius Iulius Imperator, Thrax natione, fil. Patris Gothi Micaeae, ex Ababa matre, Alana. Ex pastore miles, hinc Dux, Alexandri Severi mortis conscius, militum clamoribus Imperator dictus est, A. C. 235. Prodigiosa [orig: Prodigiosâ] corporis mole, bibo guloque insignis: Saevus in Christianos, quibus terraemotus aliaque mala Imperium infestantia, adscriptum ibat. Saevus in alios, magnum aliquod regnum non nisi violentia [orig: violentiâ] contineri posse dixit. Busiris, Scyron, Phalaris sui saeculi, in illos inprimis desaeviit, quos natalium suorum conscios nosset [orig: nôsset], neque fidissimis amicorum parcens. Post mortuos Gordianos, qui in Africa Imperium arripuere [orig: arripuêre], viginti Proceres a Senatu lecti sunt, qui Maximino, hosti iudicato, oppenerentur. Quod tantum non in insaniam tyrannum adegit, certe parum abfuit, quin proprium fil. C. Iul. Verum Maximinum, quem Caesarem legerat, interimeret. E Germania itaque in Italiam transgressus, Aquileiam obsedit; qua [orig: quâ] egregie a Civibus defensa [orig: defensâ], ipse a militibus, cum filio, occisus est, A. C. 238. aetat. 65. capitibus Romam delatis corporibusque bestiis obiectis. Filius obiit aetat. 21. Iuvenis egregius, Latine Graeceque doctissimus, a paternis moribus abhorrens, sub Fabilio Poeta, Philemone Grammatico, Modestino ICto Tatiano et Eugamio, qui Rhetor Graecus erat, litteris probe imbutus. Iul. Capitolin, in Maximinis, Euseb. l. 6. Oros. l. 7. Aurel. Victor de Caesar. c. 41. Vide et Iulius.