CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

MERULAE [2] icunculae hydraulicae, de quibus vide supra aliquid, voce Mechanice.

MERULANA et MERULANUM Romae locus, de quo vide Dominic, Macrum in voce Baptismus.

MERULIS locus Tusciae, 8. mill. pass. a Populonio: ubi S. Cerbonius Episcopus a Totila Rege seris obiectus est.

MERWAN Chalipharum XXI. dictus est, Asinus Mesopotamiae, eo quod in bello consisteret, bellici asini instar, qui numquam fugore dicitur, uti habet Elmacinus Historia Saracen. l. 1. c. 21. Idem nomen. sub Imperio Saffahi Chaliphae XXII. Aegypti Pro-Regi fuit, qui, cum gulosus esset mirum in modum, tantopere delectabatur tostis ovium renibus, ut, quotieseumque in manus eius incidisset ovis, contmere se non potuerit, quin manum suam, tunicae manica [orig: manicâ] involutam, m ovis ventrem insereret, renesque acciperet et comederet. Tunica [orig: Tunicâ] autem illa [orig: illâ] deinde exuta [orig: exutâ], aliam induebat. Aiuntque eum plures, quam decem mille tunicas reliquisse, quarum manicae pinguedine renum inquinatae erant, Idem Auctor ibid. l. 2. c. 2. et 8. Vide Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 13. et 45.

MERYLLUS in primo Boeoticorum citatur a Plut. in Paral. Min. c. 14. Item in tertio Italicorum c. 28.

MESA [1] Rex Moab 2. Reg. c. 3. v. 4. Fil. item Caleb fratris Ierameel. 1. Paral. c. 2. v. 42.

MESABATENE apud Plinium l. 6. c. 27. et l. 31. c. 3. ubi de Choaspe et Eulaeo fluviis, e quibus solum Parthorum Reges bibere soliti, Susianen ab Elymaide disterminat amnis Eulaeus, ortus ii Media. medioque spatio cuniculo conditus ac rursus exortus, et per Messabatenen lapsus circumit arcem Susorum ac Dianae templum augustissimum illis gentibus et ipse in magna ceremonia. Siquidem Reges non ex alio bibunt et ob id in longinqua portant: regio est Messabatarum, quos Ptolemaeus collocat, ubi Uxios Strabo, in itinere scil. quod a Susis dueit in Persidis interiora. Vide Salmas. ad Solin. p. 700. et in voce Messabatae.

MESABIUS mons Boeotiae, apud Anthedonem oppid. Eutipo imminens Pausan. l. 9.

MESANI Montes a Pharan, quae in intimo recessu sinus Arabici est, ad Iudaeam pertinentes, describuntur Ptolemaeo, ubi de Arabia Petraea. Ad horum occiduum latus, versus Aegyptum Saracenorum regionem praetendi, addit idem.

MESANITES sinus quidam apud Martianum in Persici maris descriptione. Steph.

MESAPHAR vicus, inter castrum Toronum et Paneadem urbem in summis montibus situs. In tribus Nephthalim.

MESE insula Galliae Narbonensis una Stoechadum, quae et Pomponiana. Plin. l. 3. c. 5. Nunc est Portcros, inter Hypaeam ad Ortum et Proren ad Occasum. Eius circuitus est 3. leuc. circiter, vix 1. cum dimid. ab ora Continentis et ab arce Brigansonia in Austrum. Vide Staechades.

MESEMBRIA quae et Menebria Strab. et Mesambria Herodoto, urbs Archiepiscopalis Thraciae maritima, in Mysiae inferioris confinio, in ora maris Euxini inter Anchialum, et Odessum, ad 20. mill. pass. ubi mons Haemus desinit, Mesember Sophiano. Hinc Mesembriacus. Ovid. Trist. l. 1. eleg. 11. v. 37.

MESENE regionis nomen. Strab. l. 12. *me/sh th=s2 *ti/grodos2, ut Steph. ait: Vide Plin. l. 6. c. 27. An Adiabene, an regio, quam cingit Tigris in 2. alveos scissus, quorum dexter Delas, sinister Tigris dicitur?

MESESSI-MORDACUS Babylonis Rex X. Regebelum excepit, an. 56. Aerae Nabon, regnavit ann. 4. sequuto [orig: sequutô], forte ob deficientem stirpem regiam, 8. annorum interregno [orig: interregnô]; qua [orig: quâ] occasione usus Asarhaddon Assyrius Babylonem occupavit, amno [orig: amnô] Manassis Regis 34. et utrumque Assyriorum regnum (quod a Nabonassari tempore duplex fuerat) in unum redegit. Vide Asarhaddon.

MESIUS Gallicanus Praefectus Praetorio, sub Tacito Imperatore apud Vopisc. in Tacit. c. 8.

MESOCHORI Graecis tou= xorou= *korufai=oi, in omnibus Veterib. Choris Symphoniacis erant, coeterisque ad canendum praeibant et modum canendi dabant, pede in eam rem pulpitum aut solum tundere soliti. Pedem enim levantes et cum sono ponentes, aequali semper ac perpetuo [orig: perpetuô] quodam tenore, cantici modulationem temperabant ac moderabantur, quod idem hodieque, sed manu, fit in Musicis Symphoniacorum concentibus, Lucianus de Laconicis Choris, et Tibicine, qui ad Chorum simul stabat et pede terram plaudebat: *kai\ au)lhths2 me\n e)n me/sw| ka/qhtai, e)pantlw=n kai\ ktupw=n tw=| podi/. oi( de\ kata\ stoi=xon a)llh/lois2 e(po/menoi, sxh/mata pantoi=a e)pidei/knuntai pro\s2 r(uqmo\n e)mbai/nontes2, Et tibicen quidem in medio sedet canens et pede sonitum edens; hi vero ordine se invicem sequentes varia schemata exhibent, ad rythmum incedentes. In Theatris itaque, quo clarior sonus esset, illi, qui pede pulpitum percutiebant ad incentivum dandum, ligneas soleas sub pedibus habebant, ad hunc solum usum factas, quas Graeci kroupe/zia, a pedis plausu et percussione dicebant. Vide supra in voce Crupezia, et infra in Scabella. Sed et testarum crepitus, saltantibus Pantomimis, adhiberi solebat, uti vetus Interpres Iuvenalis docet. ad

illud Sat. 11. v. 170. Audiat ille Testarum crepitus. Quomodo autem manibus iidem percuterent, discimus ex Auctore Epistolarum, quae sub nomine Aristaeneti circumferuntur: Digitis scil. dextrae manus contractis et in unum reductis, laevae subiectae palmam percutiebant, ut sic in vicem complosae cymbalorum in modum resonarent. Ita enim is, *(ete/ra de\ toi=s2 a)/|smasin e)pekro/tei kai\ h( decia\ toi=s2 daktu/lois2 u(pestalme/nois2, u(pokeime/nhn th\n a)ristera\n e)/plhtten ei)s2 to\ koi=lon, i(/n' w)=sin ai( xei=res2 eu)/fwnoi sumplhtto/menai tro/pon kumba/lwn, etc. Stabant vero in medio Chori, unde nomen etc. Salmas. ad Vopisc. in Carino c. 19. ubi ex verbis Hesiod. xorw=| eni me/ssw|, Mesochori vocem conflatam esse, addit. Erat autem, qui voce in Choro canebant, palliati vulgo, septemque palliati, apud Vetwres, Chorum faciebant. Hyginus, Fab, 273. Pythaules, qui Pythia cantaverat, septem habuit palliatos. qui voce cantaverunt, unde postea appellatus est Choraules. Quemadmodum Citharoedi pallis erant amicti, inter quae longa erat differentia. Quo [orig: Quô] nomine merito Salmas. illos carpit, qui apud Tertullianum de Pallio Citharistas aut Citharoedos, qui pllis amicti erant, non vero Symphoniacos palliatos, intelligi volunt: Namque nec ipse tibicen, qui tibiis ad chorum canebat, et Choraules inde dicebatur, palliatus esse consuevit, ut Vir illustris docet Notis in loc. p. 469. Vide quoque supra Manuductor, et infra Musicarius.

MESOCHUS Memphitarum in Aegypto Rex III. post Tyrim, praesuit ann. 17. Athote II. apud Thebanos, Cenceme apud Thinitas et Aristarcho [orig: Aristarchô] in inferiore Aegypto regnantibus. Ei successit Soiphis: Ioh. Marshamus Canone Chron. ex Manethone.

MESOCUROS Graece *meso/kouros2, una ex personis Veterum tragicis. Inter has enim cum mulierum essent personae undecim, una famularum dicta meso/kouros2 est, quod in medio rasa esset. Ei frontis summitas tumore castigato [orig: castigatô], candor subpallidus, mediocris canities. Illa [orig: Illâ]. iunior fuit ea, quam difqeri/thn vocabant, fronte tumore vacua [orig: vacuâ]. Duae praeterea, capillorum forma [orig: formâ] diversa [orig: diversâ]. Comatam kata/komon nominabant, comanigr [orig: comânigr] â, pallidam, maesto [orig: maestô] vultu. Altera, quae non esset coma [orig: comâ] pleniore, sed meso/kouros2, Similis tonsura ei, quam pro/sfaton dicebant: quidam recens violatam, alii recens tonsam malunt; nonnulli iuvenculam admodum intelligunt, etc. Scaliger Poetices l. 1. c. 16.

MESOGIA seu MESOIA dicitur Graecis hodiernis planities fertilis, ad Ortum et Meridiem montis Hymetti, in Attico agro, sita, in qua sequentes vici hodie numerantur.

Mitropis. Keratia. Misochori. Chovarades. Marcopoulo. Coursala. Phyglia, olim Phlyea. Carela. Alopeki. Cocla. Balambafi Boura. Arvato-Agoupi. Pikerni. Bati. Lecambafi. Lambriano. Lambrica. Palaeo Lamprica, ubi olim Lampra. Elimbo. Egnapyrghi. Spitia. Vraona. E quibus X. posteriores, tantum non in ruderibus, et proin non nisi Zeugalatia, h. e. praedia, incolis dicuntur. Iac. Sponius Itiner. Graeciae Part. 2. p. 248. et 249.

MESOLA urbs Laconiae, una ex quinque. Steph. Est etiam urbs Arcadiae, quam quidam putant ab Homero Hiram vel Hieram appellatam.

MESOMEDES Cretensis, poeta Adriano principi carissimus, scripsit in laudem Antinoi liberti eius. Suidas. Meminit eius Eusebius quoque in Chron. *mesomh/dhs2 o( *krh\s2 kiqarwdikw=n no/mwn mousiko\s2 poihth\s2 gnwri/zetai, ubi kiqarw|dikw=n no/mwn poihths2, est canticorum scriptor et lyricorum carminum auctor; unde Lyricum eum Capitolin. c. 7. in Antonino Pio. vocat. Salarium ab Hadriano insigne accepit, quod Pius illi postea imminuit. Exstat illius inter vetera Epigrammata carmen Anacreonticum de vitro, quod cum in Trochaicos numeros redegissent Critici sic restituit Salmas.

*ta\n u(/elon e)ko/mize
*ko/yas2 e)rga/tas2 a)nh/r.
*)es2 de\ pu=r e)/qhke bw=lon
*)ws2 si/dhron eu)sqenh=.
*(ai d' u(/elos2 oi(=a khro\s2
*)ecexei=to pamfa/goisi
*floci\n e)kpurou/menos2,
*qau=ma d' h)=n i)dei=n brotoi=s2
*(olko\n e)k puro\s2 r(e/onta,
*kai\ to\n e)rga/thn tre/monta,
*mh\ pesw\n diar(r)ag|h=|.
*)es2 de\ diktu/xwn a)kma\s2
*xeile/wn e)/qhke bw=ltai.

*pw=le qrhi+ki/h ti/ dh/ me
*loco\n o)/mmasi ble/pousa
*nhlew=s2 feu/geis2, doku=s2 de\
*mhde\n ei)de/nai sofo/n;

Sed et eiusdem Poetae aenigma nondum editum, Notis suis ad Capitol. in Pio loc. cit. idem Salmas., hoc inseruit:

*mesomh/dous2.
*(/erpousa petwme/na bebw=sa kou/ra,
*no/qon i)/xnos2 a)rame/na dromai=a li/aina,

MESONAUS Graece *meso/naos2, apud Balsamonem ad can. 74. Trull. medium templi, quod o)mfalo\s2, umbilicus, Mario de dubiis Typici c. 16. ubi crucis in eo ab Imperatore positae meminit. In eodem lectulos seu strata ad suam quietem, delitiasque quosdam collocasse [orig: collocâsse], memorat idem Balsamon, vide quoque infra Umbilicus.

MESOPERSICAE muliebris calceamenti genus, quod Pollucem Onom. l. 7. c. 20.

MESOPOTAMIA regio Asiae latissima, Tigrim habens ab Oriente, Euphratem ab Occidente, a Meridie Babyloniam, a Septentrione Caucasum. Sic dicta, quod sit inter 2. fluv. tigrim et Euphratem: Hinc Arab. Al Gezira, i. e. insula. Ab Hebraeis dicitur Aram Naharaim, i. e. Syria fluviorum scil. duorum, nam dictio ipsa est dualis numeri: Strabo l. 11. Ptol. etc. Olim Seleucia dicta, teste Plinio l. 6. c. 26. Nunc dicitur Halapia, teste Olivario [orig: Olivariô]. Cic. l. 2. De Nat. Deor. c. 52. Mesopotamiam fertilem efficit Euphrates, in quam quotannis quasi novos agros invehit. Stephano Adiabene est: recentiores Azamia habent. Urbes clarae olim, Edessa, Nisibis Nicephorium, Seleucia, etc. Ferrar. Baudrando, pars est Assyriae ad Occidentem nunc proprie Diarbeck, tota sub Turcis. Eius urbes nunc sunt Asanchif. primum Orpha, quae Edessa olim Caramit, alias Amida, Merdin, Marde et Herren, alias Carrae. Maxima eius longitudo est 420. mill. pass. a Circio in Eurum, latitudo 270. Eius incolae vocantur Arriano, l. 3. *(oi e(k th=s2 me/shs2 tw=n potamw=n. Terras Interramnas Mesopotamiam interpretatur Alexander Imperator apud Lamprid. c. 56.

MESOPTICE pars Optices, de qua infra suo [orig: suô] loco [orig: locô].

MESPIEU nomen illustris in Gallia familiae, quae Grolaeae stirpis ramus est. Cum enim Iosselinus, fil. Iacobi Dn. de Grolee, Lugdunensis Senescalli, qui floruit A. C. 1180. Guidonem genuisset et Andream, ab hoc quidem Domini ae Neyrieu, in tres iterum lineas divisi, descendunt: ille vero sevit Dominos de Grolee, de Vassalicu, de Mespieu, de Luys, (qui nunc Comites de Grolee dicuntur) de Chasteaufort, de Auteville. E quibus, lineam Dominorum de Mespieu quod attinet, sic illa habet: Aymarus de Grolee Dn. de Luys et Mespieu, ex Catharina (filia Henrici Dn. du Quart de Gergy) pater fuit Arnoldi Dn. de Mespieu, qui, Francisca [orig: Franciscâ] de Chandieu (Claudio Baron. de Chandieu genita [orig: genitâ] ) sibi uxore iuncta [orig: iunctâ], suscepit ex illa Petrum, Dn. de Mespieu, maritum Artandae d' Arces (filiae Ludovici d' Arces Dn. de Reaumont ) et ex ea patrem Benedicti Dn. de Mespieu: quo [orig: quô], et Sebastiana [orig: Sebastianâ] de Grolee agnata [orig: agnatâ], natus Stephanus de Grolee, ex Ludovica de la Poype (filia Gabrielis de la Poype Dn. de S. Iulin) genuit Gabrielem de Grolee Dn. de Mespieu. Phil. Iac. Spenerus Theat. Nobilitat. Europ. Part. 2. ut et in Indic. ubi de famil. Grolaea.

MESPILA malorum pirorumque generi adnumerata, ut et sorba. Iis, ut Plinius habet, tria genera, anthedon, setania, tertium degenerat, tametsi anthedoni similius est, quod Gall cum vocant. Setaniae maius pomum, candidiusque acini molliore ligno [orig: lignô]: coeteris minus, pomurn, sed odore praestantius et quod diutius servetur. Arbor ipsa de amplissimis. Folia, antequam decidant, rubescunt: radices multae atque altae, et ideo inextirpabiles. Non fuit haec arbor in Italia Catonis aevo [orig: aevô], l 15. c. 20. E quibus id quod shta/nion dictum, ad nostram mespilum melius facere, docet Salmas. ad Solin. p. 270.

MESQUITA seu MESCHITA, apud Rodericum Tolet. de Rebus Hispan. l. 5. c. 16. alibique passim, et in Ep. Alfonsi I. Aragon. Regis p. 789. etc. templum Mahometanorum est; Turcks Messit seu Meszit, quo [orig: quô] nomine proprie appellant templa e lignis fabricata, qualia scil. ab iis exstruebantur. quum nondum Imperii crevissent opes, uti auctor est Leunclavius in Pandecte Turcico num. 20. cum templum e lapidibus Grumam vel Zumam vocent, ut infra videbimus, voce Zuma. Et quidem Constantinopoli primum Saracenorum Templum, in Praetorio Imperatoris exstructum est, Michaele Balbo imperante, uti tradit Constantinus Porphyrogenitus de Admir. Imper. c. 21. Masalmae Saracenorum Principis, qui Constantinopolim obsidebat, rogatu; quo [orig: quô] loco [orig: locô] Templum istud masgi/dion appellat Constantinus, nisi legendum sit *mesxi/dion, ut Meskitam (nam et sicscribitur) intellexerit. Hoc postea dirutum et funditus eversum, in quadam seditione, Alexio [orig: Alexiô] Angelo [orig: Angelô] imperante, auctor est Nicetas Choniates l. 3. sed mox instauratum constat, cum idem tradat a Francis, expugnata [orig: expugnatâ] Urbe, direptum ac incensum. Idem sequenti tempore de novo restauravit Isaacius Imperator in gratiam Saladini, cum quo foedus inierat, uti tradunt Mathaeus Paris. A. C. 1188. p. 104. et Auctor Historiae Hierosolym. in Gestis Dei p. 1159. Quorum hic, Dignum, ait, quod urbs illa solo tenus eversa procumberet. Nam si famae creditur, novis polluebatur Mahumeniis, quas perfidus Imperator indulserat fieri, ut foedus, quod Turcorum coniuratus interat, obligativus confirmaret. Vide Ducam Historiae c. 13. et Oraculum 4. Leonis Imperatoris, aliosque Auctores magno [orig: magnô] numero [orig: numerô]

laudatos Car. du Fresne in Glossario, cui adde Macros Fratres in Hierolexico, ut et supra quae diximus, in voce Mahomeria. De hodiernarum vero Mesquitarum Turcicarum, quae vulgo Moscheae appellantur, ratione adi, si placet, Petrum de Valle Itiner. Tom. 1. et 2. (Apud Persas, quamlihet moscheam habere suum Monteucli, qui illam sartam tectamque conservet, dicemus infra voce Mussini. ) Origo vocis ab Arabico Sagadei. e. incurvavit se. adoravit, rogavit. Hinc enim Masgid et Mesgeda, locus adorationis; vulgo Meschit, corrupte Moschea. Vide Leunclavium Lexic. poster.

MESRIM fil. Cham. Gen. c. 10. v. 6. Hebr. Misraim.. Vide Bochart. Phaleg. l. 4. c. 24. Vide sis etiam Aegyptus.

MESSAA regio Iudaeae. Hieronym. de Loc. Hebr. in qua habitaverunt filii Ioctan. Gen. c. 10. v. 30. Item, nomen viri. 2. Reg. c. 11. v. 6.

MESSABATAE qui MASSABATAE Strab. Persidis populi. Ptol. Sabhat Hebraeis dicti, Ar. Montanus tradit. Horum tractum Castaldus Savas vocat.

MESSAL vel MASSAL, civitas in tribu Aser. Ios. c. 19. v. 26. 1. Paral. c. 6. v, 74.

MESSALA [1] dictus est Val. Corvinus, quia Messanam in Sicilia vicit, et urbis captae in se translato [orig: translatô] nomine Messana primo, paulatimque vulgo permutante literas, Messala dictus est. Unde et Messalarum familia Romae florentissima, ex qua [orig: quâ] Messala Corvinus Orator nobilis ortum habuit. Hic cum provectior foret, biennium antequam moreietur, adeo memoriae sensum amisit, ut vix paucula verba coniungeret, et nominis quoque sui immemor esset. Tandem vero, ulcere ori innato [orig: innatô], sepisam inedia [orig: inediâ] confecit. Crinitus l. 1. c. 12. Is orator fuit, Fabio [orig: Fabiô] teste l. 10. c. 1. nitidus, et candidus, et quodammodo prae se ferens nobilitatem suam, viribus tamen minor. Horat. De Arte,

Vide Martial. l. 10. Epigr. 2. Passeratium in Tibulli Panegyr. ad Messalam, ut et in vocibus Valerius et Vipsanius.

MESSALA [2] Praeses Achaiae, ad quem Decii epistolam habes, apud Treb. Pollionem in Claudio.

MESSALA [4] praenomine Marous, Consul cum Pisone, an. Urb. Cond. 693. Hunc Cicer. l. 1. ad Attic. Ep. 13. Antronianam domum HS. XXXVII. (quod est, sestertio [orig: sestertiô] tricies septies. seu scutatum 92. milibus quingentis) emisse refert. Vide Fred. Gronov. de Pecun. vet. l. 3. c. 16.

MESSALINA Valeria filia Barbari Messalae, consobrini Claudii Imperatoris, cui etiam nupsit: summae libidinis mulier, tandem ab ipso Claudio supplicio [orig: suppliciô] affecta est, cum C. Silio nupsisset. Sueton. in Claudio. c. 26. 29. Prodigiosam huius libidmem lege, apud Iuvenal. Sat. 6. Tacit. l. 11. Annal. c. 26. l. 12. c. 7. et Plin. l. 10. c. 63.

MESSANA urbs Archiepiscopalis Siciliae, Emporium insigne, cum Academia et protu, propinqua Peloro promontorio, a Messeniis Achaiae populis condita, hodie Messina incolis, Messine Gallis. Omnium totius insulae principatum sibi vendicans, amplaque, Graecis dicitur *messh/nh. Unde oppidani Messenii. Sed illa Peloponnesi urbs *messh/nh, unde haec Sicula nomen accepit, Damageto in Epigrammate dicitur *messa/na hoc versu,

Est in valle Demonae, ad Ortum Insulae, cum portu capacissimo. Oblonga, ob montes, quibus premitur: Suburbia habet perampla, pagorum in morem. Munita est quatuor castris et 14. aggeribus. 150. mill. pass. a Panormo in Ortum, et 60. a Catania in Septentrionem, e regione Calabriae citerioris. Haec primum a Normannis, victis Saracenis, recepta est. Ab Anaxilao Rheginorum tyranno conditam scribit Macrob. l. 1. Saturn. c. 11. Hodie sub Gallis est. Huius in colae primum Messanenses dicti sunt, postea vero cum Mamertini Campana gens eo colonos misissent, Mamertini appellabantur. Zancle olim seu falx vocabatur, teste Strabone, l. 6. Hinc Messenius. Ovid. Met. l. 12. Fab. 6. v. 549. et l. 14. v. 17. Vide Cluv. Sicil. Ant. l. 1. c. 6. Nic. Lloydius.

MESSAPIA [1] regio Italiae, Plin. Strab. quae et Salentini Ptol. ac aliis Iapygia, peninsula inter Tarentum, et Brundufrum, Terra d'Otranto Italis, Terre d'Otrante Gallis. Hodie provinc. est regni Neapolitani inter mare Ionium, et Sinum Venetum ad Ortum: Sinum autem Tarentinum ad Occasum. Ibi alias Calabri, inter Apenninum et oram Sinus Veneti extensi: Salentini item, versus Sinum Tarentinum. Vide Hydruntica Terra. A Messapo Italorum duce, qui Turno adversus Aeneam suppetias tulit, dicta. De quo Virgil. Aen. l. 11. Hinc Messapius. Ovid. Met. l. 14. Fab. 11.

MESSARIUS custos messium, unde nomen et vinearum, *)opwrofu/lac in LL. Georgicis tit. 2. §. 3. Item dignitas olim in Ecclesia Cameracensi, cui agrorum custodia incumbebat, apud Car. du Fresne, ex Charta Gerardi Episcopi A. C. 1245.

MESSEIS Thessaliae fons, non procul a Pharsalo. Plin. l. 4. c. 8. Et Strabo l. 9.

MESSENE seu MESSENA, quibusdam civitas Graeciae in Peloponneso, Messeniae caput; ad ostia Balyrae fluv. 13. mill. pass. a Pamiso fluv. in Meridiem. 13. a Corone in Boream, in orannus Messeniaci, cum portu tantisper capaci. Ante ipsam tres Insul. Oenusae sunt. Nunc oppidul. tenue est et nullius nominis, in provinc. Belvedere, sub Turcis. Populi Messenii, qui, ut Hieronym. habet contra Iovin. propter frequentem defectionem, a Spartanis in servitutem redacti, durius quam reliqui servi tractati sunt: Unde Proverbium, Messena [orig: Messenâ] servilior, in eos, qui alieno [orig: alienô] vivunt arbitrio [orig: arbitriô]. Duraverat autem hoc bellum ann. 20. a capta Amphia, usque ad destructam Ittomen, an 1. Olymp. 14. Pausan. in Messen. Strabo, Plin. etc. Ovid. Met. l. 6. Fab. 8.

Hinc Messenius, Ovid. Met. l. 14. v. 17. Item Messeniacus sinus, qui et Messenius, Coronaeus, et Asinaeus Straboni. Vulgo Golfo de Coron, ab urbe adiacente, Sophian. Nautis nunc Golfo de Calamata Baudrand.

MESSENIA provinc. Peloponnesi, versus Austrum inter Laconiam ad Ortum, et Elidem ad Occasum, a Septentrione habens Arcadiam, inter sinus Messeniacum et Cyparissium. Nunc pars est provinc. Belvedere. Sub Turcis.

MESSIA Dea a messe, apud Tertullian. de Spectac. Delphinas Neptuno vomunt columnae: Sessias a sementationibus: Messias, a messibus: Tutelinas a tutelis fructuum sustinent; ubi loquitur de columnis, quae Dearum harum simulacra, in Circo, sustinebant. Numero multitudinis autem istarum nomina enuntiat, veluti innuens, tot Deas esse Sessias, quot sationes: tot Messias, quot messes in diversis locis orbis universi fierent, etc. Aliter eadem Segesta vel Segetia dicitur, a segetibus. Vide Salmas. ad Solin. p. 912. Petiisse autem Messes opimas a Diis suis Ethnicos, etiam Arnob. testis est adu. Gent. l. 6. Et prolixe Ovidius, huius rei curam Diis suis illi (ut rebatur) praesectis his verbis commendat, Fast. l. 1. sub finem. v. 677.

Frugibus immensis avidos satiate colonos,
Ut capiant cultus [orig: cultûs] praemia digna suis.
Vos date perpetuos teneris sementibus auctus,
Nec nova per gelidas usta sit herba nives.
Cum serimus; caelum ventis aperite serenis:
Cum latet; aetherea [orig: aethereâ] spargite semen aqua [orig: aquâ].
Neve graves cultis, Cerealia dona, cavete,
Agmine laesuro depopulentur aves.
---- Crescat semen rubiginis expers,
Nec vitio caeli palleat aegra seges.
Et neque deficiat macie, neque pinguior aequo [orig: aequô]
Divitiis pereat luxuriosa suis.
Et careant loliis oculos vitiantibus agri,
Nec sterilis culto [orig: cultô] surgat avena solo [orig: solô].
Triticeos fetus, passuraque farra bis ignem,
Hordeaque ingenti foenore reddat, ager!

Vide quoque infra in voce Pentecoste, it. Praemetium et Primitiae, ut et ubi de Veter. Cantilenis, Feriis, ac voce Iulus, et Lytiersa, it. Quercus, Saturnus, Tabernac. festum.

MESSIS oppid. Calabriae ulterioris Mesiano; inter Neocastrum 10. et Miletum 6. Hipponio proximum, 12. mill. pass. a Soriano.

MESSOA urbs Laconiae et tribus eiusdem. Steph. Sed pars fuit urbis Spartae, Salmasio, unde Alcmana fuisse, tradit Suidas, *)alkma\n *la/kwn e)k *messo/as2. kata\ de\ to\n *kra/thta tw=| o)/nti *ludo\s2 e)k *sarde/wn, Alcuman Laco ex Messoa, iuxta Cratetem vero revera Lydus ex Sardibus. Nempe revera ille Lydus et oriundo Sardianus, Spartanus me/toikos2, ut ex Alexandro constat. Vide praefatum Salmas. ad Solin. p. 825.

MESSUA [1] vel MESVA, peninsul. Gall. Melae l. 2. c. 5. Mese. Io. Poldo. Forte Mese Plin. l. 3. c. 5. Vide Mesva.

MESTECH vocantur in America, qui ex parentibus Hispanis ac Americanis mixtim nati sunt. Americam enim tria Hispanorum genera incolunt, Hispani, Criolii et Mestecii. E quibus Hispani dicuntur, qui, in ipsa Hispania nati, inde quotannis in Americam mittuntur. Hi omnes fere dignitates ac supremos Magistratus occupant, tam in Politicis, quam in Ecclesiasticis rebus ac reliquos omnes dura [orig: durâ] servitute opprimunt. In iis enim omnem suam fiduciam Rex collocat. Criolii vocantur, qui ex Hispanis parentibus, sed in America [orig: Americâ], geniti sunt. Hi numero [orig: numerô] quidem ac multitudine praevalent, sed numquam pervenire possunt in aliquam maioris momenti dignitatem. Unde implacabile inter Hispanos Europaeos atque Americanos odium, adeo quidem,

ut Hispani hi Americam seu Criolii quamcumque nationem Europaeam lubentes admitterent, dummodo ab oppressione Hispanorum Europaeorum possent liberari. Atque hinc praecipuus Regi Hispaniae metus amittendae Americae, ne aliquando Criolii proprium sibi Regem, Hispanis exclusis, imponant. Mestecii reliqui dicuntur, qui partim ex Hispanis, partim ex Americanis parentibus nascuntur: qui omnes fere contemptim et serviliter habentur ac mixtam quoque ex utraque gente indolem obtinent. Georg. Horn. Orb. Polit. Part. 1. p. 18.

MESTENO in veterib. tabulis nunc Maintenon, locus Galliae, ad Auturam fluv. inter Autricum Carnutum et Novigentum Regis. Hadr. Vales. Notit. Gall.

MESTRA oppid. Italiae, ad Musonem fluvium, 10. milliar. a Tarvisio urbe, 7. a. Venetiis in Occasum, in regiuncula Ducatus Veneti, Mestre Gallis.

MESTREZATIUS Iohannes Theologus insignis. Pastor Ecclesiae Reform. Parisiensis, quae Carentone colligitur; Scripsit inter alia Sermenes in Epist. ad Hebraeos, 4. volum. in octav. Gall. Item nomen Theologi apud Genevenses clarissimi, prioris ex fratre nepotis.

MESTRIANA Antonin. Mestri Lazio, pagus Hungariae, a Sabaria 6. leuc. Hungaric. in Ortum, Aquincum versus.

MESUJUM urbs Germaniae ad Albim in Sazonia [orig: Sazoniâ]. Vide Parthenopolis.

MESYMNIUM Graece *mesu/mnion, inter veras Tragoediae partes. Cum enim Chorus ad quindenos esset Aeschylo reductus, sioque essent paria et zuga\ quina, ex ternis versibus: is qui cantum incipiebat, korufai=os2, proximus parasta/ths2, tertius tritosta/ths2, dicebatur. Et quidem, cum fiebat pa/rodos2, i. e. accessio per paria; terni introducebantur: si autem fieret per versus, quini sese inferebant. Aliquando etiam singulatim fiebat ingressus. Cumque suos quaeque pars haberet modos, in Parodis post decem anapaestica catalecta, catalecticum apponi solitum. Tametsi quidam citius, quidam serius, quidam nusquam eiusmodi pericopas intersseruere [orig: intersseruêre]. Veluti Sapphicis, nullo [orig: nullô] certo [orig: certô] numero [orig: numerô] Adonium: Anapaesticis vero vel illum vel Iambicum. Talia ea quoque fuere [orig: fuêre], quae *)efu/mnia vocitarunt: qualia, *)ih/i+e paia\n: et w)= diqu/rambe, et Hymen o [orig: ô] Hymenaee! Ponebatur autem id post strophen. Si autem strophe insereretur, *mesu/mnion dicebatur. Similia e)fumni/ois2 epiphthegmatica, ut i)w/ moi moi, et Nefas et Heu: quae tamen postrema Critici supervacua fuisse iudicant. Iul. Caes. Scaliger Poetices l. 1. c. 11.

META in Circo, creta erat et terminus, in quo currendi finem faciebant quadrigae et palmam accipiebant: Victoriae nota, Solino, c. 47. quod solae victrices quadrigae, quae metam septimo circumagere anticipassent [orig: anticipâssent], eousque decurrebant praemium accepturae. Eidem locus palmae, at Plinio l. 35. c. 17. Creta, corona [orig: coronâ] enim et palma [orig: palmâ] ibi loci donabantur victores, qui creta [orig: cretâ] praeductus fuit, quique non longe aberat a carceribus. Unde ba/lbi/da Graeci tam initium, quam finem cursus vocant, quia a carceribus, unde exierant, revertebantur et cursum ibidem terminabant, coronabanturque. Pollux, i(/na de\ pau/ontai, te/los2, kai\ te/rma kai\ bath\r, ei)/oi de\ balbi/s2 Fuere [orig: Fuêre] autem tum primae, tum secundae metae, circa quas ambas pariter currebant, et in quarum medio fuit obeliscus. Nisi enim primae metae fuissent, pro lubitu suo agitatores contrahere spatia potuissent et brevioribus gyris cursus circumflectere. Praeterea, nondum aedificatis Circis, quum in patentibus ad littora campis ludi equestres antiquitus celebrarentur, metae semper duae statuebantur (stipites primitus ingentes querni et lapides terminales) una, unde cursus auspicarentur, altera, quam ad finem agerent circumflecterentque: nam ex ultima meta reversi, primam quoque circumibant. Stat. l. 2. Thebaid. de Ludia Equestribus in Archemori honorem celebratis.

Metarum instar erant, hinc nudo robore quercus
Olim omnes exuta comas, hinc saxeus umbo.
Arbiter Agricolis.

Et quidem in Circo Constantinopolitano, Meta ultima dicebatur sfendo/nh: quod ea [orig: eâ] parte Circus in angustias cogeretur, ad instar fundae, quae medio latior est, utrinque strictior. Circum namque utrinque claudiin teretem orbem, dixit Corippus: Quo modo pars prima Circi, ubi primae metae, non minus sfendo/nh appellari meruerit. An potius sfendo/nh Meta illa appellata est, a basis forma, quae instar palae annuli haberet, ita enim et Graeci palam annuli vocarunt [orig: vocârunt]. Ovatae certe formae instar erat; cui similis in Veterib. nummis metarum basis, tresobeliscos sustinens, conspicitur. Graeci autem mentionem non faciunt, in Circo suo describendo, nec primarum, nec ultimarum metarum, sed qu/ras2 opponunt th=| sfendo/nh|. carceres et ostia Circi fundae eiusdem, ubi sfendo/nh, pro ultima meta, seu parte Circi, in qua ultimae metae. Chrysostomus, *ou)k a)po\ leu/khs2 e)pi\ sfendo/nhn miliodromw=n, Non a creta ad fundam spatia decurrens: creta vero ad primas metas. Obtinebant porro, ut Cassiodorus habet, tres summitates metae: et sane in utraque tres velut obelisci ab una basi surgebant ut ex nummis quoque liquet, Graeci, *(oi de\ trei=s2 o)beloi\ th\n tri/stoixon fu/sin dhlou=si. An vero septies eadem meta lustranda esset, an septem metae lustrandae, quaerunt Eruditi? Certe Poetae, Septimae metae meminerunt, et Cassiodorus, septem metis certamen omne peragi, dicit. Sed septima meta Poetis dicitur, pro septimo metae flexu, et Cassiodorus septem metas vocat, quae alii septem spatia, septem curricula, septem orbes, septem vias, ku/klous2, diau/lous2. sta/dia kampth=ras2. Nec obstat, quod Metas Latini numero [orig: numerô] multitudinis dicunt, non Metam; quia in una Meta, uti dictum, tresveluti erant metae: Hinc Metas primas, seu intimas, Metas ultimas, Metas Murcias, quae eaedem cum primis, passim vocant Ausctores; qui tres obeliscos superioris metae vel ultimae, Saturno, Iovi et Marti

dedicatos scribunt: tres in ferioris sive primae, Mercurio, Veneri et Lunae; cum medius obeliscus, qui singularis erat et maximus, Soli esset consecratus. Crepido vero illa sive suggestus, sive agger, qui ab una ad alteram pertinebat, et utramque coniungebat, krhpi\s2 me/sh tou= i(ppodro/mou, Euripi nomine, infima [orig: insimâ] aetate venit, etc. Meta autem ad sinistram erat circumflectenda, in quo proin cum victoria reposita esset, dubium non est, quin maximam ad palmam apiscendam momentum attulerint sinisteriores funales. Quare praestantissimus quadrigae equus et adprime flecti facilis frenoque docilis, ac coeteris doctior, ad funem sinister locabatur. Hinc Silius l. 3. in ludis Scipionis, cum coeterarum quadrigarum unum duntaxat equum nominet eumque ut par est intelligi, funalem sinistrum, in quadriga Iberiagitatoris duos funales nominatim commendavit, Caucasum et Pelorum, versibus quos ita legi iubet Salmasius:

Tertius aequata [orig: aequatâ] currebat fronte Peloro
Caucasus: ipse asper, nec qui cervicis arnaret
Adplausae blandos sonitus, clausumque cruento
Spumeus admorsu gauderer mandere ferrum.
At docilis freni et docilis parere Pelorus
Non unquam offusum sinuabat devius axem.
Sed laevo interior stringebat tramite Metam

Ubi duos, uti dictum, nominat funales in illo eurru, Caucasum dextrum, h. e. decio/seiron, Pelorum sinistrum, numquam demum a meta aberrantem, sed eam interiore orbita [orig: orbitâ] doctum stringere, Eos aequata [orig: aequatâ] fronte currere ambos dicit, quia funalis uterque. In certamine vero ipso obeundo, ubi spes victoriae allubescit, cui incumbendum, tum Pelorum solum alloquitur et animare conatur agitator, ut ex quo victoria potifsimum penderet:

Attonitus tum spe tanta [orig: tantâ], genitore Pelore,
Te Zephyro eductum, nunc nunc ostendere tempus.

Ergo et in coeteris quadrigis, qui soli totius currus [orig: currûs] nomine laudantur, equi, de funalibus finistris audien di sunt, utpote quibus victoriam acceptum referrent victores, spem victi, quantamcumque vincendi habuissent, deberent. Id quod diserte ex Panchate equo colligas, quem solum pro curru secundi agitatoris nomine laudavit:

---- ---- usque ad colla repente
Cornipedum protentus, et in capita ardua pendens,
Concitat ardentem, quo ferret lora secundus,
Panchatem, vocesque addit, cum verbere mixtas.
Tene Astur certante ferat quisquam aequore palmam
Erepto, consurge, vola, perlabere campum.

Ex omnibus unum Panchatem urgens et excitans ad palmam, quia ferebat lora secundus, i. e. quia funalis erat sinisterior etc. Hinc itaque praecipui honoris ac meriti in quadriiugis curribus et Circo destinatis funales sinistri equi fuere [orig: fuêre]. sed et Heroum aevo Meta sinistro gyro circumiri solebat et in ea flectenda sinistri equi prima ac praecipua erat opera Quare etiam tum equus inter coeteros optimus eligebatur, qui sinistrum in curtu locum teneret. Homer. Il. *y. v. 336.

------ a)ta\r to\n decio\n i(/ppon
*ke/nsai o(moklh/sas2, ei)=cai de oi( e(/nia xersi\n
*)ennu/ssh de toi i(/ppos2 a)ristero\s2 e)gxrimfqh/tw.

Quae eadem ars in Circo invaluit, sub postremis Graeciae et Romanorum temporibus etc. Plura hanc in rem vide apud Salmas. ad Solin. p. 898. et seq. ut et hic [orig: hîc] passim, inprimis in Campteres, Missus, Miliarii agitatores, Murcia, Stringere etc. In mola quid meta sit, vide supra Catillus: utialiam vocis notionem infra voce Mota: quid vero in Reagrimensoria significet, dicemus infra ibid. voce Signum.

METABUS Privernatium tyrannus, Camillae pater, qui a suis per seditionem regno pulsus, filiam fugae comitem Dianae consecravit. Virg. Aen. l. 11. v. 540. Item Sisyphi fil. Aeoli nepos, qui Metapontum in Italiae sinibus condidit Steph.

METACOMPSO seu TRCOMPSON. Plin. l. 6. c. 29. Tachempso Melae l. 1. c. 9. urbs Aegypti ad Nilum, iuxta Syenen. Asuan Zeiglero.

METACUM urbs Arabiae Felicis. Ptol. Calaiate Barrosio. In codicib. Graecis Cumacatum legitur. Aliis est Calhat seu Quelbat, oppid. prope ostia fluv. Prim. 450. mill. pass. ab Armuzia in Meridiem aliis autem Matequa. Baudrand.

METADULA urbs Cappadociae, in Ponto Polemoniaco, Ptol. Megaluda, Interpretes.

METAE [2] Caroli apud Wilhelmum Britonem, Pyrenaei montes dicti, quod Carolus M. arma sua victricia ulterius non protulerit. Ita enim is, apud Car. du Fresne, Philippidos l. 1.

---- Terrarum quidquid habetur,
A pelago, quod nos hodie distinguit ab Anglis,
Usque ad Hispanos fines portusque remetos
Qui Caroli metae populari voce vocantur.

METAGEITNIA sacra quaedam, in honorem Apollinis Metageitnii, apud Graecos instituta, quae siebant secundo [orig: secundô] Graecorum mense. Gyraldus l. 17. Hist. Deorum.

METAGENES Comicus ut videtur, Poeta, quem laudat auctor Scholiorum in Aristophanis Aves e)n au)/rais2. p. 582. D. Iterum p. 602. F. e)n *(omh/rw|.

METAGONIUM promontorium Numidiam ab Africa dividens, sic dictum, quod angulare sit. Stephano est urbs Libyae. Capo de tres forcas Castaldo, et Baudrando in ora littorali Garetae, provinc. regni Fezze. In mare mediterraneum protenditur, e regione Alborani Insulae, a qua distat 20. mill. pass. et 160. a freto Gaditano in Ortum: Capo de tres arcas Olivario, Capo de Casasa, Molerio.