CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

MITHRIDATES [3] I. vir regii generis e Persia oriundus ab Antigono Asiae Rege vitae servandae causa [orig: causâ], in Cappadociam profugit, ibique castello [orig: castellô] munito [orig: munitô] regni Cappadociae et Ponti prima sundamenta iecit. Appian. Mithridat. f. 116. Eius ex posteris successor quintus (intermedii enim ignoti) fuit Mithridates II. de quo iam.

MITHRIDATES [4] II. cognomine Euergetes, Romanorum socius; iis contra Carthaginenses bellantibus, navibus aliquot auxilio fuit, Appianus d. l. Ei successit fil. Mithridates Eupator, de quo mox.

MITHRIDATES [5] III. cognomine Eupator seu Dionysius Rex Ponti, vi tanta [orig: tantâ] et animi, et corporis, ut 6. iuges equos regeret, duarumque et viginti gentium ore loqueretur. A Romanis gravisime laesus, cum iustitiam sperare non posset, aggressus foederatos eorum, Nicomedem Bithynia [orig: Bithyniâ], Ariobarzanem Cappadocia [orig: Cappadociâ] expulit. Graeciam, insulasque omnes, excepta [orig: exceptâ] Rhodo [orig: Rhodô], occupavit. Cives Romanos, tota [orig: totâ] Asia [orig: Asiâ] negotiantes, nocte una [orig: unâ] occidendos curavit. Qu. Oppium proconsulem et Apuleium legatum in vincula coniecit: Sed a Sylla, qui Athenas receperat, apud Dardanum fusus, cum L. Lucullo apud Cyzicum, dein cum Pompeio congressus, tanta [orig: tantâ] suorum clade superatus est, ut rebus suis diffidens, ad Tigranem Armeniae regem confugerit: cuius ope cum bellum instaurasset [orig: instaurâsset], a Pompeioomnibus prorsus viribus est exutus, tandemque a Pharnace filio, in regia, absessus, veneno [orig: venenô] vitamabrumpere tentavit. Verum cum ea [orig: eâ] via [orig: viâ] parum proficeret, quod corpus multis antea antidotis adversus venena firmavisset (unde Martial. l. 78. Epigr. 5.

Profecit pota [orig: potâ] Mithridates saepe veneno [orig: venenô],
Toxica ne possent saeva nocere sibi.

Vide Plin. l. 25. c. 2 et Gell. l. 17. c. 16.) immissum percussorem Gallum, auctoritate vultus [orig: vultûs] eius territum revocavit, et in caedem suam manum trepidaotis adiuvit. Hic Mithridates maximae crudelitatis arguitur. Nam Laodicem coniugem et sororem, Praeterea matrem, fatrcmque ac tres filios impuberes, totidemque filias interfecit. Coeterum literatus; et literatorum ingens fautor, ipsemetlibrum, de Arcanis morborum, scripsit, quem inter praecipua triumphi ornamenta, Pompeius Romam detulit, a Lenaeo liberto huius dein Latine redditum. Ab hoc Mithridate quoque Mithridaticum antidotum appcllatum volunt; quod Quintus Sammonicus sic describit:

Bis denum rutae folium, salis et breve granum,
Iuglandesque duas, totidem cum corpore sicus:
Haec oriente die modico conspersa Lyaeo
Sumebat, metuens dederat quae pocula mater.

Pluta de hoc vide apud Appian. de bello Mithrid. Livium l. 77. 78. et seg. Brev. Flor. l. 3. c. 5. Velleium Paterc. l. 2. c. 18. seg. Gell. l. 17. c. 17. Plin. l. 24. c. 2. l. 37. c. 2. Plut. in Sulla, Lucullo, Pompeio. Dion. etc.

In basi statuae, quam Dionysius quidam Atheniensis Gymnasiarcha ei erexit. Fuisse filium hinc discimus Mithridatis Euergetae. amici et foederati Romanorum, de quo sonat in eadem Insul. haec Inscr.

MITHRIDATES [7] alius Bruti epistolas collegit, quae impressae sunt ab Aldo. Item fil. Gazabar. Esdr. c. 1. v. 8. Alius Parthorum Rex, Olymp. 129. Alius Rex Pergami; Olymp. 183. Alius item Parthorum Rex, Olymp. 203. Alius Armeniae Rex, Olymp. 206. Vide Tacit. l. 11. Annal. c. 8. Nic. Lloydius.

MITRA Syriacum Scaligero: ab antiquo mi/w, i. e. mito/w ligo, Eustath. a mi/tos2, i. e. filum, Etymol. Lat. Vitta, Hebr. [gap: Hebrew] funis, xoini/on: proprie significat tegmen muliebris capitis. Et quidem aliquando sonat redimiculum capitis, e quo pendebant fasciolae, quae phylla dicebantur, quod florum instar dependerent: quam notionem deprehendimus, apud Ovid. Ep. Deianirae ad Herculem, Heroid. 9. v. 63.

Ubi pro fascia circa apicem capillos obligante sumitur: Alias integrum capitis tegmen denotat. Sic apud Papinium l. 9. Theb. v. 795. Atlantiades se effeminatum negans ait, haud quaquam deformes vertice Mitras induimus. Forma eius huiusm odifuit, ut e pileo incurvo propenderent vittae quaedam seu taeniae buccas tegentes, ut alt Servius Aen. l. 4. v. 216. Hinc Pollux Mitras et anademata coniunxit. Dionys. Lambinus ad Lucret. l. 4. v. 1122.

Redimicula vocat Virg. Aen. l. 9. v. 616. Baccarum tegmina Lutatius ad Statium d. l. quod redimicula propendentia baccis, h. e. margaritis aliisve pretiosis talibus globulis, plena essent, ita tamen facta, ut circum Mitram involvi possent: Religamina Prudentius Psychom. v. 359.

Ut mitra caesariem cohibens aurata virilem,
Combibat infusam croceo [orig: croceô] religamine nar dem etc.

Coeterum multiplicibus implexae spiris, versicolores fuere [orig: fuêre], teste Plinio l. 35. c. 9. et sub mento redimicula substringebantur, ut discimus ex Claudiano in Eutrop. l. 2. v. 195.

--- --- --- --- --- --- Mitra [orig: Mitrâ] redeunte capillos
Strinxerat.

Diximus, muliebris capitis fuisse tegmen, Hic in viris Mitra usus improbatus, indequeapud Virgilium Aen. l. 4. Aeneae ab Hiarba vestis haec, tamquam minusapta viro, exprobratur. Imo nec femineo [orig: femineô] satis digna sexu, postquam meretricum essecoepit, ut Servius ad locum Virgilii citatum annotavit: Sane quibus effeminatio crimini dabarur, etiam Mitra eis adscribebatur; Multa enim lectio Mitras meretricum esse docet. Hinc et meretricibus tribuit Auctor Copae, quem Virgilium fuisse vult Priscianus,

Copa Syrisca, caput Graia [orig: Graiâ] redimita mitella [orig: mitellâ],
Crispum sub crotalo docta movere latus.

Quo [orig: Quô] loco [orig: locô] non accedit Barthius Scaligero, ex mitra usu anum facienti hanc delicatae nequitiae copam, cum totum Epigramma alia omnia dicat, et mitrarum usum meretricum etiam Iuvenal. firmet, Sat. 3. v. 66.

Ob id, mollissimum habitum Baccho, Bacchantibus et Poetis, qui in Bacchi tutela, Mitras abscripsisse Antiquitatem verinsimile est, ut cohiberentur vini vapores, ne caput peterent, Eusebius Caes. Praepar. Euang. l. 2. c. 2. Seneca in Oedipo Actu 2. in Choro, v. 414.

Te caput Tyria [orig: Tyriâ] cohibere Mitra [orig: Mitrâ],
Hederaque mollem baccifera [orig: bacciferâ]
Religare frontem.

Ubi Lydiam dicit, quia Lydi omnes ac Phryges olim gens utraque mollitiae infamis, mitrati fuere [orig: fuêre]: quibus Arabes addit C. Solinus c. 36. Vide Thom. Dempster. Paralip. in Ioh. Rosini Antrqq. Rom. l. 5. c. 35. et ante eum Car. Paschalium Coronarum l. 4. c. 20. Licuit tamen et Viris ferre Mitram, si non muliebrem, at muliebri similem, sed noctu, et comitem somni. Nimirum Mitra quoque significavit pileum nocturnum, uti colligitur ex Palaephato in Fab. Quia vero muliebribus mitris plerumque addebantur flores, unde polua/nqemoi illae dictae: hinc sactum, ut Mitra, corona plexa e fasciis, imo omnis corona vocaretur. Porro et Mitra, lamina ferri dicta, et baltheus, unde mitrou=sqai, armari, protegi, apud Strabon. l. 3. Imo et fascia seulamina, quae pectus muliebre tuebatur, e filo texta: intra quam ferebatur praegnantibus aerea, in ima parte ventris, maioris securitatis gratia [orig: gratiâ], quam in primo partu Dianae appendebant. Sic apud Apollonium Rhodium l. 3. Medea venenum e radice Promethei.

--- --- quw/dei ka/tqeto mi/trh|,
*(/hte oi( a)mbrisi/oisi pe/ri ste/qessin e)/erto.
odoratae imposuit mitrae,
Quae ei circa divinum pectus conserta erat.

Unde mitrhn lu/ein, mitram, i. e. Zonam solvere dicebantur mulieres primum parturientes. Alcimcde apud eundem l. 1.

--- --- --- --- -- w(=| e)pi\ mou/nw|
*mi/trhn prw=ton e)/lusa --- --- --
sub quo uno
Mitram primum soboi.

Et Medaea, apud eandem, advoluta genibus Aratae, sibi adhuc mitram manere, h. e. virginitatem esse illibatam, ait l. 4.

--- -- *)/eti moi mi/trh me/nei, w(s2 e)ni\ patro\s2
*dw/masin, a)/xrantos2, kai\ a)kh/ratos2 --- ---

Vide Paschalium ubi supra. Hodie in Ecclesia Romana Episcoporum peculiare capitis tegmen, est viridis galerus et Mitra, qua [orig: quâ] nemini alii licebat olim uti, nisi ex privilegio speciali: Proin in Abbatibus eam improbat Petrus Bles. Ep. 90. et S. Bernardus Ep. 42. Est autem mitra haec Episcopalis bicornis et patulo [orig: patulô] superne curvamine hians. respondet pileo cornuto priscorum apud Ethnicos Sacerdotum, quem in Nabide, Ammonis Sacerdote, describit Sil. l. 15. v. 679. ubi inter alia ait.

Casside cornigera [orig: cornigerâ] dependens Infula sacros
Prae se terrores, Divumque ferebat honorem.

Bacchi quoque Mitram cornutam fuisse, meminit Lucianus in Bacch. indeque is *kerasfo/ros2 sive Corniger, cognominatus est. Non tamen eadem omnino est cum Infula, ut quidam volunt, et Silii verba indicare videntur; Infula enim fascia erat lanca, partem capitis capillo [orig: capillô] tectam ad bina tempora aperiens, utrinque adstricta ac dependente vitta [orig: vittâ]; idemque fuit in Pontifice, quod Diadema in Rege. Cum vero Phrygium dicitur Mitra, ut cum Caelestinus I. dicitur misisse S. Cyrillo Phrygium, indigitatur Mitra Phrygio [orig: Phrygiô] opere constans, quali post Constantini temkpora Pontifices Romani usi videntur, cum antea linea esset ac alba. Sequioribus dein seeulis auro [orig: aurô] et attextis gemmis quoque exornari coepit, quod ante annos circiter sexcentos accidisse, scribit Onuphrius in calce libri de vocibus Eccl. Haec Ansel. Solerius l. de Pileo sect. 13. Eius certe usum ante A. C. 1000 vix Pontificibus Episcopisque tribuunt Ecclesiae Romanae Scriptores. Orientales vero Graecique Episcopi sacra faciunt nudo [orig: nudô] capite, excepto [orig: exceptô] Patriarcha [orig: Patriarchâ] Alexandrino [orig: Alexandrinô], qui in capite gerit, quod e(ro\n vocant et mitram vel cidarim reddunt, Sim. Thessalonicensis de Templo et Missa. Rutheni tamen Episcopi mitram ferunt rotundam, variis ornamentis decoratam; ut et Moscorum Episcopi, sed nigri coloris, praeter Episcopum Novogradensem, cuius mitra, adimitationem Latinorum, est alba. In Ecclesia Romana ex concessu Pontificis, Mitras gerebant Cardinales, antequam galerus iis in Concilio Lugd. A. C. 1245. esset assignatus. Sed et postea, ex serico albo Mitram illis, quoties paramentis sacris induti sunt, permisit Paulus II. A. C. 1464. De Episcopis, res nota. De Abbatibus quibusdam, vide supra, in Abbates Mitrati. Sunt praeterea multae Cathedrales, in quibus Canonici vel Dignitates, ut vocant ex Papae Honorii III. indultu, eodem [orig: eôdem] capitis tegmine operiuntur:

ut sunt quatuor Dignitates Ecclesiae Toletanae, Decanus, Archi diaconus, Cantor et Thesaurarius. Similiter Prior Conventualis Ecclesiae Melitensis, item Canonici Cathedrales Ecclesiae in Sicilia Messanensis, mitris ex serico albo utuntur. Porro Dignitates Cathedral. Manfredoniae et Cathedral. S. Michaelis Montis Gargani: Canonici insuper Lugdunenses in Gallia, Comitis titulo [orig: titulô] insignes, in Ecclesia Cathedrali S. Ioannis Baptistae, omnesque Canonici Ecclesiarum Collegiatarum eiusdem Civitatis mitram gestant colore currentis diei. Sic Neapolitanae Cathedralis Canonici ex tela byssina mitram ferunt, uti ex damasceno serico Canonici Lucenses. De Canonicis Ecclesiae in Bohemia Pragensis, cum Archiepiscopo administranti, in Subdiaconatus et Diaconatus officio adsunt: de Babebergensibus, cum summae festivitates imminent; de Pictaviensibus, vide Bullas Urbani et Bonifacii, Anonymum Hansrietanum in Gebhardo Episc. Eystettensi, Alios, laudatos Carolo du Fresne in Glossario. Ut et ista addam, habent praeterea Mitrae privilegium, Praepositus Ecclesiae S. Marci Venctiis, ex indultu Alexandri III. Praepositus Ecclesiae Pragensis in Bohemia, Praepositus Collegiatae Pratensis, Visitator seu Corrector Hospitalis Neapolitani, Capellanus Regis Norvegiae, ex concessione Clemeutis V. et Thesaurarius regiae cappellae Parisiensis, ex privilegio Clementis VII. Ex Religiosis vero Generalis Monachorum Hieronymianorum in Italia, Praepositus Monasterii Chotiesconviensis et Guardianus S. Sepulchri Hierosolymae, in functionibus sollennibus. Quod enim in genere Monachis Mitram tribuit, Ordo S. Victoris Paris. MS. c. 18. et 40. de capparonibus intelligen dum ait Car. du Fresne; quo modo vox sumitur i Iure Feudali Saxonum c. 33. art. 5. Ex Laicis Mitram gessit Vratislaus Bohemorum Dux concedente id Alexandro [orig: Alexandrô] II. A. C. 1008. quod nemini Laicorum contigisse, refert Alexandri successor Gregorius VII. Ep. ad Ducem. Rogerio tamen Siculo idem indulsit Lucius II. apud Ottonem Frising. Sed et Mitram Franci vocabant capitis illud operimentum, quod Imperatorum Regumque coronis solet substerni etc. Coeterum Canonici mitrati omnes, in distributionibus candelarum, cinerum ac palmarum, licet mitram gerant, surgere nihilominus tenentur ac stare; ad discrimen Episcoporum, quibus sedendi ius est. Vide Dominicum et Carolum Macros in Hierolexico. Tandem et pro Diademate quoque non infrequens antiquis Mitrae notio est, Idem Solerius sect. 6. etc. Quid differat a Tiara, vide suo [orig: suô] loco [orig: locô].

MITRAEAS Assyriorum Rex post Sosarmum, A M. 2822. usque ad an. 2848. Euseb. in Chron.

MITRALE nomen libri, a Richardo Episcopo Cremonensi compositi, quem laudat saepius Durandus Mimarensis Episcopus in Rationali.

MITRULA parva Mitra, pro diademate; apud Plinium, et Solinum c. 27. ex Graeco: nam Graecis mi/tra, taini/a, diu/dhma: cuiusmodi sunt Arabum mitrae, nec alia acceptio vocis in tota Graecorum natione. At Latini mitram etiam pro pileo, qualis Phrygum mitra erat, usurparunt [orig: usurpârunt]: unde et Mitrae Episcoporum hodieque censentur, quae pilea sunt. Alias a Diademate pileum multum differt; sed novum non est, ut vocem a Graecis acceptam alia [orig: aliâ] notione adhibeant Latini, quod in sexcentis fecerunt. Vide Salmas. ad Solin. p. 371. et 556. ut et supra in voce Mitellita.

MITTENDARII vox medii aevi, qua [orig: quâ] Palatini insigniri soliti, qui in s Palatio militabant, et in provincias extraordinarie mittebantur a Principe, ut eorum mandata perferrent, cum Comitatenses Palatini in ipso Palatio subsisterent, ut docent Glossae Basilicae in voce, palati=noi. *(oi de\ ei)st ta\s2 e)parxi/as2 pempo/menoi, *metenda/rioi. Senator. l. 4. Ep. 47. Expeditos enim properare Mittendarios volumus, non migrare censemus. Vide l. 2. 5. 7. 8. 22. 23. Cod. Theodos. de Palat. et Pancirollum ad Notit. Imper. l. 1. c. 86.

MITTENTES in veteri Ecclesia, inter lapsos, illi dicebantur, qui incensum in ignem coram idolis mittebant, Gentilium minis adacti, ut fecisse Marcellinum Episcopum Romanum refert Baronius A. C. 253. num. 18. et. 19.

MITTERE Mantilia apud Lamprid. in Alexandro Sev. c. 37. Convivium neque opiparum, neque nimis parcum, sed nitoris summifuit, ita tamen us pura mantilia mitterentur: saepius cocco clavata, aurata vero numquam; non aliud quam sternere est. Pollio in Gallienis, c. 16. Mantilibus aureis semper stravit. Sic in Petroniano convivio dicitur Trimalcio, circa oneratas veste cervices laticlaviam misisse mappam: quod loquendi genus e tricliniis in Circos est translatum. Mittere enim quadrigas vel mappam, saepe apud Livium, aliosque; quod munus fuit olim summi Magistratus, Dictatoris vel Consulis aut Praetoris, etiam sub Imperatorib. sed quod saepe Imperatores infringerent, ut de Nerone, apud Sueton. c. 22. et de Commodo, apud Lamprid. legere est. Vide supra passim, inprimis in vocibus Mappa, Missile, Missio.

MITYLENE et MITYLENAE, plurali numero [orig: numerô], urbs maxima Lesbi iuxta Methymnam, Archiepiscopalis sic dicta a Mitylene Macaris filia. Hodie Metelin, sicut et insula ipsa, quae postquam variis dominis subfuit, Turcis ab Andronico Iuniori A. C. 1338. erepta est, postea sub Venetis fuit, hodie iterum sub Turcis, a tempore Baiazethis II. qui decies octies Insulam agressus, tandem illam occupavit, A. C. 1498. Vide P. Iovium Histor. l. 8. c. 10. Patria fuit Pittaci ex 7. sapientibus unius, item Alcaei poetae, Diophanis oratoris, et Theophanis historici, qui Magno Pompeio admodum familiaris fuit. Dehacscribit Vitruvius l. 1. c. 6. quod magnifice, et eleganter aedificata fuerit, sed non prudenter posita, in qua Auster cum flat, hominesaegrotat, cum Corus, tussiunt, cum Septentrio, restituuntur in salubritatem. Ab hoc oppido etiam tota insula sic dicta fuit, tempore Eustathii. Longus Sophisa Poemenicorum l. 1. *po/lis2 e)sti\ *le/sbou *mitulh/nh, mega/lh, kai\ kalh\. *diei/lhptai ga\r *eu)ri/pois2, u(peisreou/shs2 th=s2 qala/sshs2, kai\,

keko/smhtai gefu/rias2 cestou= kai\ leukou= li/qou, nomi/seis2 ou) po/lin o(ra=|n, a)lla\ nh=son. Pulchrae epitheto [orig: epithetô] quoqueillam ornat Horat. 1. Ep. 11. v. 17. Strab. l. 13. kateskeu/astai de\ toi=s2 pa=si kalw=s2, Cicer. contra Rullum, c. 16. eam vocat urbem et natura [orig: naturâ], et situ, et descriptione aedificiorum, et pulchritudine inprimis nobilem, agros iucundos et fertiles. Cum Rhodo aliquoties a Poetis coniungitur. Vide Horat. l. 1. Carm. Od. 7. et Martial. l. 10. Epigr. 68. v. 1. Hinc adiectivum Mitylenaeus. Lucan. l. 8. v. 109. Utrumque dixere [orig: dixêre] veteres Mytilene, et Mytylene. Sed posteriusinter barbarismi species refert Stephanus, Grammaticus Byzantius, in comm. ad Dionysium Thracem, et *mutilhnai=on dici iubet, addens rationem, a)po\ ga\r tou= *mu/twnos2 tou= kti/stou *mutilh/nh kaleitai. Suffragantur nummi veteres, Voss. in Melam p. 201. Duos habet eximios portus, Geremia et Caloni, hodie dictos. Nic. Lloydius. Vide Mytilene.

MITYS [1] vir quidam, cuius statua, eum, a quo interfectus fuerat Mitys, collapsa oppressit. Aristot. c. 10. de Poetica.

MIXTARABES Iuliano Toletano appellantur, qui alias Mosarabes, Ita enim is., Era [orig: Erâ] 757. die Madii data est civitas Toleti Mauris, sub bac conditione, ut relinquerent Christianis septem Ecclesias, Mixtarabum quas vocant, etc. Infra, Erant autem ipsi Mixtarabes sanctae Iustae, ubi iacentm pace, etc. fuere [orig: fuêre] autem dicti Mosarabes in Hispania Christiani, qui sub Arabum dominatu vivebant, quasi mixti Arabibus, uti censent Stephanus Praecentor Ulysipponensis de Miraculis S. Vinc. c. 1. num. 3. Surita l. 1. Indic. Aragon. aera 752. et ex iis Baronius A. C. 633. n. 87. Quippe Musa Arabibus Christianum significare, docet Blanca A. C. 714. quod etiam etymon Iulianus laudatus attigit. Alii volunt Mosarabes dictos a Muza, Arabum Duce, qui Hispaniam domuit. Iac. de Vitriaco Histor. Hierosol. c. 80. Ilii vero Christiani, qui in Africa et Hispania inter Occidentales Saracenos commorantur, Mosarabes nuncupati, Latinam habent literam et Latino [orig: Latinô] sermone in scripturis utuntur, et Sanctae Romanae Ecclesiae, sicut alti Latini, cum omni humititate et devotione oboediunt, ab articulis fidei vel Sacramentis ab ullo deviantes, etc. Adde Eugenium III. Pontif. Ep. 83. Sanutum l. 3. part. 8. c. 4. Alios. Eorum officium divinum, Mosarabis inde retinuit appellationem, iam olim, et maxime Leandri Hispalensis et Isidori temporibus usitatum. Imo hoc usa est Hispania, usque ad Alfonfum VI. quo [orig: quô] tempore, auctoritate Gregorii VII. Pontificis Romani mutatum est, aera [orig: aerâ] 1109. ut est in Charta Ramirezii Regis Aragoniae descripta [orig: descriptâ] in Histor. Pinnatensi l. 3. c. 16. licet et Toleti adhuc, in sex Parochiis, servetur et in Cathedrali Ecclesia, in sacello Fratris Franc. Ximenii, ac Salmanticae statis diebus, in sacello Doctoris Talabricensis. Ordinem divini huius Officii descripsit et edidit Eupenius Roblesius, ex quo in Bibliothecam Patrum relatus est, tom. 6. ult. Edit. Consule prro de Mosarabico sive Gothico hoc Officio, in aliquot Ecclesiis Hispanicis, Rodericum Toletanum Histor. l. 6. c. 26. 27. Ambrof. Moralem l. 12. c. 19. Marianam l. 9. c. 17. 18. etc. Item Bivarium ad Pseudo --- Chronicon Marci Maximi p. 424. Notas ad Concilia Hispan. A. C. 1068. Gregorii VII. l. 1. Ep. 63. 64. 83. et l. 3. Ep. 18. et l. 9. Ep. 2. Covarruviam Thesaur. Linguae Castell. Alios, Car. du Fresne in Glossar. laudatos et quae dicemus infra voce Mozarabicus.

MIXTUM in Regulis Monasticis, quibusdam est panis vino intinctus; aliis ientaculum. Certe vini certam mensuram et panis certam quantitatem ita appellari, docet Bernardus Monachus in Consuetudinibus Cluniac. MSS. c. 7. apud Car. du Fresne. Estautem consuetudo, quatenus remdutis pannis afferatur scyphus plenus vino [orig: vinô] et dimidia libra panis, dicente Priore post verberationem, Modo date ei mixtum. In libro Usuum Ordinis Cisterc. c. 73. Mensura Mixti sit quarta pars librae panis et tertia pars heminae vini. Quod firmat etiam Beletus c. 119. Statutum est in quibusdam Ecclesiis --- ut illo [orig: illô] die (quo [orig: quô] Communio seu Eucharistia celebratur) panis et vinum in Ecclesia habeatur et cum homines communicaverint, detur statim unicuique panis buccea, priusquam recedant, et paululum vini, ne forte quippiam de Sacramento in ore remanserit, quod expuendo facile emitti queat. Posset enim facile contingere, si non statim cemederetur. Quae sane laudata consuetudo omnibus probatur, sumpsitque originem ex institutione B. Benedicti: instituit namque vir sanctissimus, ob eandem causam, ut illi, qui aliis Flatribus debent in prandio post Communionem ministrare, aliquid comederent. Atque hoc quidem prandium Mixtum appellari solet, etc. Vide Car. du Fresne Glossar. et Macros Fratres in Hierolexico. At in primo Comm. Petri Boaerii in Regulae S. Benedict. c. 38. Mixti seu Mixtones, dicuntur in Monasteriis quibusdam, panes, ex mixtura frumenti et hordei vel siliginis, ita modici, ut quatuor aut quinque uni homini per diem alendo non sufficiant, apud eundem Car. du Fresne in Additionibus. Aliud [orig: Alîud] quid sonat vox, in Historia Abbatiae Condom, apud eund. p. 507. Scripsit manu propria [orig: propriâ] libros Ecclesiasticos, videlicet duo Missalia, duos Graduales sive Iornaria, duo Prosaria et unum Mixtum: Ubi videtur fuisse liber quidam Ecclesiasticus, ex aliis mixtus ac consarcinatus.

MIZALDUS Antonius Gergobia [orig: Gergobiâ] Gallus, Regni illius Aesculapius; Philosophus insuper ac Mathematicus doctissimus, scriptis compluribus Orbi erudito innotuit, de quibus Vide Elogia Teisserii P. I. adde Theatr. d'huom. Letter. Obiit A. C. 1578. Senex.

MKV. in nummis Constantini M. et Licinii, Moneta Karthaginensis. Vide Monetarii nota.

M. M. P. notae sunt apud Paulum Diaconum pro manu, mancipio, potestate. Ulpianus Institut. 6. 2.4 Ei, cuius in potestate,

manu mancipiove est haeres scriptus, legari non potest, apud Ioann. Calvinum Lexic. Iurid.

M. N. in notis antiquis meo [orig: meô] nomine, vel mille nummum [orig: nummûm].

MNE. L. manifestus locus, etc. significat. Franc. Gouldmannus Diction. Lat. Angl.

MNAS pirata, qui temporibus Pompeii Magni oram Italiae proditoria [orig: proditoriâ] classe infestabat.

MNASALCES Poeta Graecus, Plataeensis, an Sicyonius? Epigrammatum auctor, quorum quaedam Athenaeus refert. Eius etiam Strabo meminit.

MNASEAS Phocensis, a Phayllo fratris filio Phalaeco tutor datus, Olymp. 107. an. 1. Vide Aristot. Polit. l. 5. c. 4. Scripsit libros de Libya. Hesych. in *barkai/ois2 o)/xois2. Erant autem tres eiusdem nominis historici, Berytius, qui de Arte dicendi et Atticis verbis scripsit. Colophonius, et Patrensis, de quibus vide Voss. Hist. Graec. l. 1. c. 21. Gesner. in Bibl. Suid. etc.

MNASICLES Cres, inter duces Thymbronis, ab eo ob inaequalem praedae divisionem transfugit ad Cyrenenses, Diod. l. 58.

MNASIPPIDAS Lacedaemonius, qui, tubicinibus noctu classicum canere iussis, multitudinem militum suorum simulavit. Polyaen. l. 2. c. 23.

MNASIPPUS a Lacedaemoniis dux constitutus et cum 65. triremibus, ac 1500. militibus ad occupandam Corcyram missus. Diodor. Sic. l. 15. in eius obsidione a Cresicle occisus.

MNASON Elatensium tyrannus, quipro duodccim Diis dedit Asclepiodoro pictori in singulos mnas trecentas, ac Theomnesto in singulas heroinas mnas centum. Plin. l. 35. c. 10. Item nomen veteris discipuli cuiusdam, prout vocatur Actor. Ap. c. 21. v. 16.

MNASYRIUM locus est in Rhodo insula, non procul a Lyndo oppido, Strab. l. 14.

MNEMON cognomine Artaxersis II. apud C. Nepotem Regibus c. 1. ex Graeco *mnh/mwn; i. e. Memor, seu, ut Hieronym. interpretatur, Recordans. Proprium ei nomen Arsicas fuit, et Artaxerxis regiam appellationem, cum a Patre Dario Rex designatus esset, accepit, teste Plut. quamvis Darsem ferat nuncupatum Dinon. Vide Keuchenium Notis ad Nepotis locum.

MNEMOSYNE [1] Nympha Picria, quae Iovi novem Musas peperit. Hesiod. in Theog. v. 54. Latine Memoriam interpretari possumus, quam ideo Musarum matrem fingunt poetae, quod omnium scientiarum thesaurus memoriae beneficio [orig: beneficiô] acquiratur, et conservetur. Hesiod. loc. cit. Pictutae excellentis Mnesomynes, a Philisco factae, meminit Plin. l. 35. c. 11.

MNEMOSYNE [2] nomen fontis sacri, in Boeotia, e quo bibere tenebantur, qui Trophonii oraculum consulturi erant. Pausan. Boeoticis, ubi Oraculum hoc accuratissime describit: *to\ enteu=qen u(po\ tw=n i(ere/wn ou=k au)ti/ka e)pi\ to\ mantei=on, e)pi\ de\ u(/datos2 phga\s2 a)/getai ai( de\ e)tgu/pata/ ei)sin a)llh/lwn entau=qa dh\ xrh\ pi/ein au)to\n *lh/qhs2 te u(/dwr kalou/menon, i(/na lh/qh ge/nhtai oi( pa/ntwn a(\ te/ws2 e)fro/ntiize. *kai\ e)pi\ tw=de a)\lloau)=qis2 u(/dwr pi/nein *mnhmosu/nhs2, a)po\ tou/tou to\ mnhmoneu/ein ta\ o)fqe/nta oi( kataba/nti. Hinc non statim ad Oraculum a sacrificulis, sed prius ad amnis fontes ducitur (consulturus.) Sunt vero duo inter se proximi. Bibenda est illic Lethes quae dicitur aqua, quo cunctorum ei quae ante illi erant curae, oblivio contingat. Mnemosynes deinae aquas potat, ut ne mens effluat, quo minus quae intra penetralia esset visurus, omnia memoria [orig: memoriâ] contineat. Idem et throni eiusdem nominis ibidem meminit, *to\n de\ a)naba/nta para\ tou= *trofwni/ou, paralabo/ntis2 enqo\s2 oi( i(erei=s2 kaqi/zousin e)pi\ qro/non th=s2 *mnhmosu/nhs2 kalou/menon kei=tai de\ ou) po/r)r(w tou= a(dutou, kaqesqe/nta de\ entau=ta a)nerwtw=sin o(po/sa ei)=de/ te kai\ e)pu/qeto, maqo/ntes2 de\ e)pitre/pousin au)to\n h)/dh toi=s2 prosh/kousin. Consultorem a Trophonio reversum sacrificuli in solio statim collocant, quod Mnemosynes vocant: positum illud est non procul ab adyto. Ab eo perconctantur, quaecumque vel visa vel audita reportarit [orig: reportârit]. Ea ubi accepere [orig: accepêre], iis hominem tradunt, quibus id officii demandatum est.

MNESARCHUS inter principes Philosophorum Ciceroni numeratur, Acad. Qu. l. 4.

MNESIDAMUS Praetor Atheniensium, qui dum contra Heraclidem, Demetrii Praefectum, Athenis coniurat, detecta [orig: detectâ] per Hieroclem conspiratione, interfectus est, Polyaen. l. 5. Idem quoque Mnesidemus, dicitur. Vide ibi.

MNESIDEMUS coniurationis contra Heraelidem Demetrii Praefectum Athenis particeps, occisus est, Polyaen. l. 5. c. 17.

MNESILOCHUS Poetae, ut videtur, Comicus, qui scripsit Pharmacopolam. Vide Scholia in Aves.

MNESIMACHUS poeta Comicus, cuius tres fabulae enumerantur a Suida, Athen. l. 8. 9. et seqq. Vide Voss. de Poetis Graec. c. 7. p. 50. Alius meminit Scholiastes, Apollonii l. 4.

MNESTER Agrippinae libertus, qui Domina [orig: Dominâ] a satellitibus Neronis interempta [orig: interemptâ], ferrose [orig: ferrôse] transfixit, incertum, charitatene in patronam, an metu exitii. Tacit. l. 14. Annal. c. 9. item nomen Pantomimi, Messalinae grati, Id. l. 11. Annal. c. 36.

MNESTHEUS [1] nomen proprium viri Troiani, qui ab Assaraco rege oriundus fuit. Virg. Aen. l. 12. v. 127.

Nonnumquam vero metri causa [orig: causâ] additur e post m. Virg. Aen. l. 10. v. 129.

Nec aliter potest stare versus, ut annotavit Servius. Item Polei fil. 11. Athaniensium rex, an. ante Urb. Cond. 450.