CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

MUSOLANI Africae populi a Cosso duce exercitus [orig: exercitûs] Octavii Caesaris victi Orosius l. 6. c. 21.

MUSONIUS [1] Philosophus non incelebris, de quo vide Gellium l. 16. c. 1. Amicus erat Apollonii Thyanaei, sub finem 1. et initium 2. saeculi. Exstant utriusque Epistolae. Suid. qui etiam alterius Musonii meminit. Vide Gesner in Biblioth.

MUSONIUS [2] Vulsiniis in Etruria natus, equestris ordinis, studium Philosophiae et placita Stoicorum aemulatus est. Nomina illi C. Musonius Rufus, Supervixit ad imperium Vespasiani. Philostratus l. 7. eum in Gyarum insulam proiectum a Nerone scripsit. Vide Tacit. Hist. l. 2. c. 81. Hunc eundem cum priore tacit Ionsius de Scriptor. Hisior. l. 3. c. 7. nixus auctoritate Taciti Annal. l. 14. c. 59. ubi de Plauto morte a missis percussoribus afficiendo scribit, eum hoc [orig: hôc] nuntio [orig: nuntiô] nihil permotum; dudum enim ei Doctores sapientiae Caeanum Graeci, Musonium Thusci generis, constantiam operiendae mortis pro incerta et trepida vita suasisse. Hinc enim colligit Ionsius, Musonium Stoicum illum Philosophum et Musonium Thuscum sive Tyrrhenum, munitronum Praefectum, ut eum Suidas vocat, unum eundemque fuisse; quandoquidem hic Musonius Stoicus esse cognoscitur, e consilio de morte constanter ferenda. Revocatus est is ab exilio, in quod a Nerone, ob nimiam oris libertatem, eiectus fuerat, teste Xiphilino [orig: Xiphilinô] l. 2. ubi de coniuratione in Neronem: per Vespasianum Imperatorem, ut patet ex Tacito Histor. l. 4. c. 40. Xiphilino et Zonara. Alter quoque Musonius fuit, Iuliani tempore, cuius meminit Eunapius in vita Proaeresii. Vide Anton. Thysium et Iac. Oiselium Notis in A. Gellii l. 1. c. 1. l. 9. c. 2. et l. 16. c. 1. nec non Georg. Hornium Histor. Philos. l. 5. c. 7. ubi, prohibente Iuliano [orig: Iulianô] Christianis Sapientiam profiteri; Proaeresium, Victorium et Musonium suas Romae scholas clausisse, refert, etc.

MUSOPALLA urbs Indiae, intra Gangem. Nunc forte Visapor, caput regni Decani, in tractu Cuncan ubi persaepe regia sedes, ad Mandovam fluv. 5. leuc. Hispaniae a Goa in Caeciam.

MUSSAEA Familia de la Moussaye, inter Galliae illustres, Gobioniae Goyon stirpis ramus est. Alanienim II. fil. Stephanus, cum tres genuisset filios, Bertrandum Dn. de Matignon, Ludovicum Dn. de Launay et Stephanum Dn. de Launay Goyon, a primo descendernnt Comites de Torigny Domini de Matignon; a tertio (mediienim successio defecit) Marchioenes de la Moussaye, Comites de Quintin et de Plover, quourm series haec est: Ludovicus Goyon Dn. de Launay obiit A. C. 1538. ex Ludovica de Chasteaubrient Beaufort, pater Almerici I. Gobionii Baronis de la Moussaye Dn. de Launay: quo [orig: quô] et Catharina [orig: Catharinâ] Madeuc genitus Carolus Gobionius Baro de la Moussaye Comes de Plover, iunxit sibi Claudiam du Chastel atque ex ea suscepit Almericum II. Marchionem de la Moussaye, Catharinae de Champagne maritum atque ex ea Patrem Almerici III. Marchionis de la Moussaye. Huic Henrica Catharina de la Tour (filia Henrici Turrii Ducis Bullionii Principis Sedanensis, defuncti A. C. 1623.) peperit.... Comitem de Quintin et fratres. Vide Phil. Iac. Spenerum Theatr. Nobilit. Europ. Part. 2. p. 114.

MUSSAHIR apud Arabes Scriptores avis est, quae postquam tota [orig: totâ] die in quaerendo victu occupata fuit, totam noctem ducit insomnem et perpetua [orig: perpetuâ] modulatione audientes ita afficit, ut eorum nemo sit, qui de somno cogitet: dicta quasi excitans. Vide Bochart. Hieroz. Parte posteriori l. 6. c. 14. ubi de Avibus fabulos. apud Arabes.

MUSSARE a boum voce mu/ mu/, proprie de hoc animali. Virg. l. 12. Arn. v. 718.

Indead homines translatum, qui cum occulte et depressa [orig: depressâ] voce loquuntur, quod celatum velint, mussare dici coeperunt, Nonio [orig: Noniô] teste. Varro vero a Mutorum sono dictum mavult, cum ait: de L. L. l. 6. Mussare dictum, quod muti non amplius, quam mu= dicunt, a quo idem (Ennius) dicit:

Idem Nonius mussare: et murmurare distinguit, quod hoc apertius, illud magis in occulto fiat. Ennius, In occultis mussabant. Virg. Aen. l. 11. v. 345.

Postmodum Mussare et Mussitare, Engastri mythorum proprium factum est, ut et Vatum Necromanticorum, qui mortuorum umbras evocare se iactant: Hos enim exili et submissa [orig: submissâ] voce loqui, inter alios, Nonnus docet, Dionysiac w=n l. 4. v. 272.

*Kai\ krufi/h| ma/gon u(/mnon a)ne/klage qua/di fwnh=|
*lepto\n e)/xwn o)lo/lugma --------
Et magicum hymnum resonavit occulta [orig: occultâ] voce sacra [orig: sacrâ]
Exile murmur edens.

Qualem etiam Daemonibus vocem tribuunt huius artis e)po/ptai. Psellus de Daemonibus, *)ecepi/thdes2 to\ ge/nos2 tou=to to\n a)mudro\n h)=xon e)pithdeu/ontai, i(/na dia\ th\n a)sa/feian th=s2 fwnh\s2 to\n tou= yeu/dous2 a)podidra/skousin e)/legxon. Data [orig: Datâ] opera [orig: operâ] hoc genus exili sono [orig: sonô] loqui studet, ut per vocis obscuritatem mendacii reprehensionem essugiant. Unde Alcamus. Attahahuido, responsa daemonum, et vocis lenis repercussio; qualis scil. putatur esse daemonum. Item, Alazipbo, vox daemonum, i. e. levis sonus, qui noctu auditur in desertis. A quo monti nomen in Dahua, 12. milliar. a Medina dissito, in quo huiusmodi sibili creduntur saepe audiri. Sic apud Petr. Crinitum de Hon. discipl. l. 6. c. 11. profitetur Hermolaus Barbarus, vocem se Daemonis pertenuem audiisse, qua [orig: quâ] ille de Aristotelis forte Entelechia interrogatus, sibi ipsi et Georgio Placentino responsit ârit. Quod nominatim asserit Procopius de Daemonibus, qui animarum vicem praestant, cum arte Necromantica [orig: Necromanticâ] evocantur: *lepta\ le/gomtes2, kaqa/peo e)pi\ nekromantei/as2 oi( dai/mones2, yuxa\s2 ta\s2 kaloume/nas2 u(pokrino/menoi. Exiliter loquentes ut Daemones, qui simulant se esse animas, quae per Necromantiam evocantur. Itaque etiam Poetae mortuorum umbris tenuem hanc loquelam assignant. Hinc, cum

Et Horat. l. 1. Sat. 8. v. 40. postquam multis descripsit, quibus artibus usae sint Canidia et Sagana Venesicae, ut elicerent animas responsa daturas addit:

Singula quid memorem: quo [orig: quô] pacto [orig: pactô] alterna loquentes
Umbrae cum Sagana resonarent triste et acutum.

Stridere, Graecis est tri/zein, qua [orig: quâ] voce Homerus usus est, in argumento simili, nempe Od. l. ult. fere initio [orig: initiô], ubi procorum animas, quas ad inferos deducebat Mercurius striduisse refert more vespertilionum, quae in intimo magni antri sinu stridentes volant,

------ tai\ de\ tri/zousai e(/ponto.
*(ws2 de\ o(/te nukteri/des2 muxw=| a)/ntrou qespesi/oio
*tri/zousai pote/ontai ------
------ Hae autem stridentes sequebantur,
Ut cum vespertiliones in sinu intimo antri ingentis
Stridentes volant.

Ubi muqikw=s2, ut Eustath. ait, tai=s2 yuxai=s2 e)pele/xqh trismo\s2 oi(=a lo/gou me\n ena/rqrou e)sterhme/nais2, fabulose animabus tribuitur stridor, quia fermone articulato [orig: articulatô] carent, etc. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 3. c. 2. Vide quoque infra Muti.

MUSSIDANUM oppid. Petrocorii, ad Illam fluv. 5. leuc. infra Petrocorium urbem in Gccasum, 4. a Bergeraco in Boream, alias munitum. Mucidan vulgo.

MUSSIPONTUM oppid. Lotharingiae, ad Mosellam fluv. Quibusdam Pons Comasonis. Cum Academia. 5. leuc. a Nanceio in Boream versus Mediomatrices, fere 2. a Nomenio in Occasum, 5. a Tullo in Caecium, 6. a Fano S. Michaelis in Ortum. Alias munitum. 18. leuc. a Mosomio urbe Campaniae; in Eurum. Vulgo Pont a Mousson.

idem quod dulcia, vit. Scholiasti, Solebant enim ante nuptias dulcia recedentibus erogare pro apophoretis. Vide supra. Ex tarina et musto factam placentam, docet Cato R. R. c. 121. ex eoque Domitius et alii.

MUSTAPHA Turcarum Imperator fil. Mahometis III. e carcere a Ianitzaris extractus, ratri Achmeti III. surrogatus est, A. C 1622. Postridie nepotem suum Osmanem e medio sustulit, post imperium unius anni et paucorum mensium, denuo in perpetuum carcerem compactus, A. C. 1623. Amurathe Osmanis fratre illi suffecto [orig: suffectô].

MUSTELA [1] vir, qui Ciceronem plurimum dilexit, ut ipse ad Atticum l. 12. Ep. 5. Alius, gladiator. Cicer. Philip. 2.

MUSTELA [2] inter Numina Thebanorum, apud Clementem Alexandr. Protrept p. 19. *qhbai=oi (tetimh/kasi) ta\s2 gala=s2 da\ to\n *hr(akle/ous2 ge/nesin. Galanthis enim Alcumenae parturienti astutia [orig: astutiâ] sua [orig: suâ] opem tulerat, quapropter ab Herculis noverca Iunone in Mustelam versa est, ut legas apud Ovid. Met. l. 9. fab. 6. Vide quoque Aelian. de Animal. l. 12. c. 5. atque hinc venerationis occasio, Iac. Ouzelius ad Minucium Fel. p. 182. Contra in cibis, apud nonnullos, ut scribit Damit c. de Reptilib. In tecto visa, Romanis infaustum fuit omen, uti Suidas habet ex Telegono. Coeterum animal est feli quadantenus simile, et muribus non minus infestum. Quod vero auribus concipere, et ore parere dicitur, falsum est, eosque qui id asserere ausi, Aristoteles non refellit modo, sed et fabulae originem aperit de Generat Animal. l. 3. c. 6. ubi, postquam mustelae vulvam eodem [orig: eôdem] modo [orig: modô] se habere dixit, quo quadrupedum reliquorum, neque inde fetum ad os posse pervenire, addit, natam esse hanc opinionem, dia\ to\ ti/ktein pa/mpan th\n galh=n smikra\, tw=| de sto/mati polla/kis2 metafe/rein tou\s2 neottou\s2, ex eo quod mustela catulos parit parvos admodum, eosque ore saepe transfert. At Bocharto verisimilius, ad mustelam id translatum, quod in mustelo pisce Veteres observaverunt. Quippe etiam o( galeo\s2 seu Mustelus pescis creditus ore parere. Aelian. l. 2. c. 55. *(o galeo\s2 w/di/nei dia\ tou= sto/matos2 e)n th=| qala/tth|, Mustelus in mari per os parit. Et l. 9. c. 65. *(oi muou/menoi tai=n qeoi=n ou)k a)/n pa/sainto galeou= foi/sin ou) ga\r ei)=nai au)to\n kaqaro\n e)/yin, e)pei\ tw=| sto/mati ti/ktei. Dearum (Cereris nempe et Proserpinae) Sacerdotes aiunt mustelum piscem numquam edere: neque enim mundum esse cibum quia ore parit. Ideo vero is creditur ore parere, quia parvulos suos quandoque in os recipit, unde exeuntes qui vident, hunc partum suum esse putant: Quod ipse Philosophus obiter tangit, cum de mustelis seu galeis piscibus, dicit Histor. l. 6. c. 10. *)ecAsia=si kai\ de/xontai ei)s2 e(autou\s2 tou\s2 neottou/s2 Fetus suos emissos intra se ipsos recipiunt. Nempe in subito metu illis ita consulunt. Idem Aelian. l. 9. c. 65. *ou) ti/ktein de\ au)to\n e)/nioi le/gousin, a)lla\, dei/santa/ ti tw=n e)pibouleuo/ntwn, ta\ skula/kia katati/nein kai\ a)pokru/ptein. *ei)=ta tou= fobh/santos2 paradramo/ntos2, zw=nta au)=qis2 a)nemei=n, Eum nun ore parere quidam dicunt, sed, insidiarum timore perculsum, catulos suos devor are et abscondere: deinde metu ablato [orig: ablatô] vivos rursum evomere. Quod idem de glauco pisce multi referunt, ut videre est apud Oppianum Halieut. l. 1. v. 749. Tzetzes etiam Chil. 4. Hist. 126. glaucum, canem et galeum scribit, in metu catulos abscondere, glaucum et canem in ore, et galeum in ventre, kai\ pa/lin tau=tagenna=n, tou= fo/bou parelqo/ntos2, et eosrursus parere, cum praeteriit timor. E quibus omnino apparat, non th\n galh=n, i. e. mustelam quadrupedem, sed galeo\n, h. e. mustelum piscem, catulos ex ore emittere; quod autverum esse partum, autinstar partus [orig: partûs] se habere creditum. Merito igitur Isidorus Origin. l. 12. c. 3. eos refellit, qui dicunt mustelam

Bochart. Hieroz. Part. prior l. 3. c. 3. Vide quoque Salmas. ad Solin. p. 458. et seqq. et Voss. de Idolol. l. 3. c. 54. 63. nec non supra Martures infra Utlagati.

MUSTHIS Thebaidis in Aegypto Rex XVIII. post Moscherem, praefuit ann. 33. dum Seso chris apud Thinitas, Rataeses apud Memphitas, Use in inferiori Aegypto, sceptra gererent, circa ultima Abrahami Patr. Ei successit Pammos Archondes. Ioh. Marschamus Can. Chron. ex Eratosthene.

MUSTI urbs Africae mediterraneae Episcopalis olim, sub Archiepiscopo Carthaginiensi ad Bagradam fluv. 20. mill. pass. ab Assuro, Carthaginem versus 88. a Sicca 32. a Cirta 198. in Ortum, a Laribus 30. Antonin.

MUSTIUS Fabianus inter Nobiles Romanos, sine causae dictione, iussu Severi, interemptos, memoratur Spartiano in Vita huius Imperatoris c. 13. Et de Mustiorum quidem gente docuerunt ex veteri lapide Viri docti. In Palatino tamen codice, legit Salmas. Masticinum Fabianum: et in veteri editione, Mastium, an Mascium, vel Massium: nam et haec nomina Romana sunt, vide eum Notis ad h. l.

Commisce mustum, struthea coluteaque appara,
Bene ut in scutris concaleat, et calamum inice.

Ubi mulsum alii legunt. Sed ex eo loco Plauti probare satagit Plin. l. 14. c. 13. laudatissima fuisse apud priscos vina odore condita: Mulsum autem per se bibebatur, absque aliorum odorum conditura; vinum siquidem erat et ipsum melle conditum. Adeo que mustum melius legitur. In hoc certe decoquebant ur cotonea mala et alii etiam odores eo ad iciebantur, de qua musti conditura omnino hic [orig: hîc] Plautus agit. Vide Columellam l. 12. v. 19. et 41. oi)=non kudwni/thn Graeci Vocant, qui ex mustio et cydoniis malis sic componebatur; et gleu=kos2 in hac conditura nominant. Igitur mustum in scutris concalere ac fervere Plautus vult, cum strutheis malis; quae de genere sunt cydoniorum, sed pro ipsis hic [orig: hîc] Cydoniis in genere ponuntur. Quid autem coluthea sint. quaerunt Viri docti. Salmas. mavult, strutheaque lutea, h. e. lutei seu aurei coloris: quibus et calamum addi iubet etc. Vide Salmas. modo dictum, ad Solin. p. 709. et 710. et supra Mulsum.

MUSUL quae prisca Ninive nonnullis, ad fluv. Tigrim et totius Asiae ac Saracenorum omnium, qui Muslimi et Musulmanni dicti, ut vidimus, Metropolis atque caput: Bagdad item, ad eund. fluv. in ripa Persica, haud procul a priscae Babylonis ruderibus, exstructa a Califa Saracenorum Abuiapharo, eo fere in loco, ubi olim Selcucia fuit; inter celebres Asiae, ob Mercaturam, hodie Urbes. De qua occupanda tanta [orig: tantâ] contentione, inter Turcas Persasque, continuo certatur, quasi ab hoc cardine Asiae penderet Imperium. Fuit autem sedes Califae sive summi Sacerdotis Muhammedanorum, qui solus ius ac potestatem coronandi ac declarandi Imperatorem Muslimorum, i. e. fidelium habuit, quem ipsi vocabant Emirelmu-Menina; ex quo vocabulo natum est monstrosum illud Admiralii Murmelii, quod in Christianorum historiis freqenter occurrit. Georg. Harnius Orb. Polit. Part. 4. p. 56. Vide de Bagdado ur be suo [orig: suô] loco [orig: locô]. Hinc Musulmanni, tamquam recte credentes, nomen quod maxime Turcae, vel Saraceni potius affectant, teste Leunclavio [orig: Leunclaviô] in Pand. Turcic n. 22. At Musalamiorum, in Libya vel Aegypto, gentis ita dictae, meminit Aur. Victor Schotti inClaudio: a quibus Musulmanni, Aegyptii potissimum, dici potuere [orig: potuêre] veteri nomen clatura [orig: claturâ] ait, Car. du Fresne in Glossar. Vide insuper Meursium in voce *mousoulmani/zein, et supra ubi de Muslimorum secta.

MUSURGIA sive Ars Magna Consoni et Dissoni, qua [orig: quâ] Musicae Theoricae et Practicae doctrina traditur: Consonique ac Dissoni vires essectus que mirabiles in Natura, in omni pene facultate, de. monstrantur; nomen libri, Auctore Athanasio [orig: Athanasiô] Kirchero [orig: Kircherô] in duos Tomos divisi editique Romae a. C. 1650. in fol.

MUTA [1] Dea apud Romanos cuius sacra feralia incidebant in 12. Cal. Martii. Vide Thom. Dempster. Antiq. Rom. l. 4. c. 4.

MUTA [2] monasticae campanulae species, quod forte minus acutum sonum ederet. Vitae Abbatum S. Albani p. 91. Facta nola, cui Muta vel Silla est nomen. Mota dicitur alibi.

MUTA [3] dicebantur sacrificia, in quibus nulla inerant signa: quemadmodum contra illa, quae conspicuas et illustres notas exhibebant, Arguta vocabantur Auspicibus: Regalia vero, quae faventem fortunae vultum, et felicia omnia pollicebantur. Ioh. Rosin. Antiqq. Rom. l. 3. c. 11. Vide quoque supra in voce extispices.

Antarctico. Significationes nempe ac divinat iones ex astrorum motu, obitu atque exortu, Astrologis atque Astronomis peti satis notum est: quae itaque nec oriuntur nobis nec occidunt, nec unquam conspiciuntur, muta plane cen sentur, ut ex quibus nihil significationis aut divinationis possit elici. Sic muta exta vocabant Aruspices, ex quibus nihil div inationis animadvertebant etc. Salmas. ad Solin. p. 660.

MUTATIONES loca in viis regalibus, ubi veredi velanimalia, apud Romanos olim, mutabantur in Cursu publieo, ut et equi ipsi: in LL. 34. 36. 53. 58. 60. de Cursu publ. l. 9. de Tribut. Cod. Theodos. alibique passim: Graecis' *)allagai\, apud Annam Comnenam p. 139. Fiebat autem Mutatio veredorum in singula sex milia. Graeci, *kai\ h( par' h(mi=n e)pinohme/nh ei)s2 u(pourgi/an tw=n basilikw=n prosta/cewn a)llagh\ dia\ tw=n kontou/rwn mi/lia e(/c, h)/goun sta/dia tettara/konta pe/nte. Itaque legitimum erat tres aut quatuor Mutationes fieri in unam Mansionem: at in Itinerario Hierosolymitano, ut plurimum duae Mutationes pro una Mansione recensentur. In Syria ab Antiochia Tyrum usque in milia CLXXIV. mutationes XX. mansiones XI. Et in Italia, fit summa ab ancona usque Capuam milia CCLXXXIX. mutationes XXV. mansiones XIII. Et sub finem, Fit omnis summa ab urbe Roma Mediolanum usque milia CCCCXVI. mutationes XLII. mansiones XXIV. Quo [orig: Quô] pacto [orig: pactô] semel tantum mutare sunt soliti. Alibi triplae numerantur Mutationes ad Mansiones, ut in Gallis: A Burdigala Arelate usque milia CCCLXXI. mutationes XXX. mansiones XI. Item, ab Arelato Mediolanum usque milia CCCLXXV. mutationes LXIII. mansiones XXII. etc. Salmas. ad Solin. p. 495. Vide quoque supra, in voce Mansio. Atapud Scriptores Ecclesiae Romanae Mutationes Presbyteri: quae alias Introitus, Graecis *)enqronistika\, praestationes sunt, domino loci, in quavis mutatione Sacerdotum seu Curionum fieri solitae, uti docet Car. du Fresne in Glossar. Vide supra Enthronisticum.

MUTATORIA apud Udalricum Consuetud. Cluniac. l. 2. c. 13. seu Mutatoriae Vestes, apud Cogitosum in Vita S. Gerardi l. 1. c. 34. e)sqh=tos2 e)callagh\, seu e)callagai\ i(mati/wn, Graecis apud Gregorium Nazianz. in Iulianum Oratione 2. et Pachymerem l. 7. c. 29. vestes sunt quae aliis mutantur; Praesertim vero vestes sunt, quae aliis minoris momenti ac pretii mutantur, de quibus vide infra, ubi de Synthesi et Synthesinis vestibus.

MUTI inter Divinatores , apud Pascasium Ratbert. in Vita Arsenii l. 2. c. 9. iidem forte cum Engastrimythis. Vide supra Mussare.

MUTI Lapides i. e. sine inscriptione vice terminorum positi, vide supra in Bonna.

MUTIA [1] Caesaris uxor, a Clodio amata, vide Suet. in Iulio, c. 50. item nomen legis, quae a L. Licinio Crasso et Q. Mutio Scaevola Pontific. Max. Consulib. an. 658. Urb. Cond. de peregrinis lata belli Italici, quod triennio post exortum est, causa fuit. Vide Ciceron. l. 3. de Offic. pro Balbo. Thom. Dempster. Antiq. Roin. 8. c. 2.

MUTIA Lex quae et Licinia, a Q. Mutio Scaevola Pontif. Maximo et L. Licinio Crasso Consulib. an. 658. Urb. Cond. lata, Claudiae primum, dein Papiae legis tenorem renovavit, iubens, ut in suae quisque civitatis ius redigeretur. Vide supra.

MUTIALIS Collis pars collis Quirinalis, unius ex septem montibus, in quibus Roma condita. Eius reliquae partes sunt Salutaris et Latiaris, Thom. Dempster. Antiq. Rom. l. 1. c. 6.

MUTIANUS discipulus Chrysostomi, Commentarios huius in Epistolas Paulinas, aliaque quaedam Latine vertit. Gesner. in Biblioth. Vide et Licinius.

MUTILANDI occisos mos Veteribus usitatus, memoratur Lycophroni Cassandra [orig: Cassandrâ],

*pa/ntas2 d' a)na/gnois2 xersi\n e)n naw=| ktenei=,
*lw/baisin ai)kisqe/ntas2 o)gkai/ou bo/qrou.
Omnesque cruda caedet in sacris manis
Cereris favissis saucios crudeliter.

Uti Scaliger reddit; Meursius mavult reddere, ignominiose truncatos. Nam ita solebant illis facere, quos e medio sustulissent, ne a Manibus eorum (quos vagari et homines maxime in imicos noctu terrificare credebant) infestarentur; atque id vocabant maxali/zein et a)krwthria/zein. Scholiastes Sophoclis Electr. *ei)w/qasin oi( dra/santes2 e)mfu/lion fo/non a)krwthria/zein tou\s2 a)naireqe/ntas2, e)k panto\s2 me/rous2 tou= sw/matos2 a)potemno/menoi, kai\ peria/ptein e(autoi=s2 ta\ a)/kra sunei/rontes2, dia\ tou/twn wsper th\n du/namin e)kei/nwn a)fairou/menoi, dia\ to\ mh\ paqei=n ei)s2 u(/steron to\ deino\n par' e)kei/nwn e)fo/roun de\ ei)s2 ta\s2 maxa/las2 ta\ a)/kra, o(\ kai\ maxalisqh=nai e)/legon. Solebant ii, qui caedem dolo [orig: dolô] commiserant, occisorum extremitates, e totius corporis unoquoque membro abscindere et collo sibi ita catenatas suspendere, velut adimentes hoc [orig: hôc] pacto [orig: pactô] illis vim, sibi in posterum nocendi -- Id quod maxalisqh=nai dixerunt. *)eca/rgmata i. e. praesegmina, vocat Apollonius l. 4. huiusmodi extreinitates: moremque plene describit Virg. Aen. l. 6. v. 494.

Atque hic [orig: hîc] Priamidem laniatum corpore toto [orig: totô]
Deiphobum vidit, lacerum crudeliter ora:
Ora manusque ambas, populataque tempora raptis
Auribus et truncas inhonesto [orig: inhonestô] vulnere nares.

Vide quoque Stat. Thebaid. l. 1. Terentium Hecyra [orig: Hecyrâ] Act. 1. Sc. 1. Quintilian. Decl. 12. et 14. Sallustium Hist. l. 4. etc. e quibus posterioribus, etiam Romanis id non inusitatum fuisse, colligitur. Sed nec occeisis solum id faciebant Veteres verum et vivis, quos punitos volebant. Iustinus l. 11. c. 14. Inter haec DCCC. admodum Graeci occurrunt Alexandro, qui poenam captivit at is truncata [orig: truncatâ] corporum parte tulerant. Quo pertinet de Zopyro historia;

de Moecho Epigr. 83. Martial. l. 2. ubi naribus auribusque; alibi ubi genitalibus, mutilari id hominum genus consuevisse legimus. De manibus, vide supra. Atque eo [orig: eô] modo [orig: modô] mutilati Laceri dicebantur, Asconius 2. Verr. et Festus etc. Vide plura hanc in rem apud Ioann. Meursium ad Lycophronem d. l. Fabrum Semestr. l. 3. c. 19. Loccenium ad Curt. l. 5. c. 5. et supra ubi de Caedem lustrandi ritu, nec non voce Lacer; uti de quintuplici apud Hebraeos poena in Mutilationibus corporis exsolvi solita, infra voce Talio.

MUTILATI in bello de publico olim Athenis pecuniam accipiebant : ex lege Pisistrari, *tou\s2 phrwqe/ntas2 e)n pole/mw| dhmosi/a tre/fein, Mutilati in bello publice aluntor, quam aemulatione et exemplo Solonis tulit, ut refert Plut. in Solone, ubi Thersippo primum id contigisse, inter alia docet. At non quivis Mutilati sic alebantur: Excipiebantur enim illi, quibus divitiae domi suppeterent: unde Lysiana illa peri\ tou= *)aduna/tou, inter coetera quae adferuntur argumenta, cur non oporteat *)adu/naton lamba/nein to\ para\ th=s2 po/lews2 a)rgu/rion, hoc non parvi momenti legitur, posse eum vivere a)/neu tou= didome/nou tou/tou. Itaque solis illis lex consuluit, quorum reditus annuus erat intra tres minas tantum, Harpocratione teste: quare etiam e)dokima/zonto, apud Quingentorum Senatum, non tantum, an essent Mutilati et revera a)du/natoi, ut videri volebant, sed etiam, an annuus eorum reditus esset intra tres minas seu 300. drachmas, vel maior. Pecunia, quam indies accipiebant oi( a)du/natoi, obolus erat, ut ex Aristotele docet, modo memoratus Auctor, et testatur Lysias loc. cit. Philochorus tamen auctor est, 9. drachmas seu 54. obolos in menses singulos eos accepisse: Alii quoque diurnum illorum duos fuisse obolos contendunt: unde forte colligi potest, subinde mutasse [orig: mutâsse] rationem, et modum huius tw=n a)duna/twn dhmosi/as2 trofh=s2. Vide Sam. Petitum Comm. in LL. Atticas l. 8. tit. 3. Alias Mutilati. inter male ominatos erant: Eunuchi inprimis et claudi; quorum proin occursus mane, aut in quolibet principio infaustus habebatur. Sed et nec Sacerdotes eligi poterant nec victimae, quae integrae non essent, ut alibi vidimus. Vide Herald. Not. ad Martialem l. 7. Epigr. 87.

MUTILIA Prisca, intima Liviae Augustae eiusque in animo valida, per quam, subornato [orig: subornatô] tamen eius adultero [orig: adulterô] Q. Iulio [orig: Iuliô] Posthumo [orig: Posthumô], Seianus Liviam suapte [orig: suâpte] natura [orig: naturâ] potentiae anxiam, insociabilem nurui Agrippinae effecit. Tacit. l. 4. Annal. c. 12.

MUTILIANA castellum in Rheni ripa, a Camillo Sachino, qui Parmensi Duci in Belgio militaverat, excitum, cgregio [orig: cgregiô] ntu: utque creditur, in ipsis Asciburgii vestigiis: nomine patriae, in Parmensi solo, indito [orig: inditô]. Hoc paulo post A. C. 1597. a Mauritio Principe deletum est, irrisa [orig: irrisâ] multum hominis Itali arrogantia [orig: arrogantiâ], qui fundatam animi virtute, et inexpugnabilem arcem, inscripserat, Grotius Histor. l. 6.

MUTILUM oppid. Galliae Togatae in via Aemilia, sive Romandiola, non obscurum. Mutila Iulio Obsequenti; hodie Mutigliano Blondo. Modiana Leandro. Baudrando Modigliana, oppidul. in colle, iuxta Marzanam torrentem, in ea parte Romandiolae, quae M. Duci Hetruriae subest, in confinio ditionis Pontificiae, 10. milliar. in Africum a Foro Livii, 13. a Britinorio in Occasum.

MUTINA Civitas Galliae Cisalpinae in Flaminia, inter Regium Lepidi, et Bononiam, fontibus abundans, ut et porticibus fornicibusque, sed vicis arcta, Strabo. Colonia Romanorum, in qua Antonius D. Brutum obsedit, quam tamen Hirtius et Pansa Consules, victo [orig: victô] Antonio [orig: Antoniô], liberarunt [orig: liberârunt] an. 710. Urb. Cond. Sub Gothis Longobardisque destructa, reparata est, imperantibus Caroli M. filiis. Hic [orig: Hîc] Concilium A. C. 973. ad lites inter quosdam Germ. Principes componendas, habitum. Ptolemaeo *mouti/na Latina [orig: Latinâ] formatione, reliquis vero Graecis omnibus *mouti/nh excepto [orig: exceptô] uno [orig: unô] Polybio [orig: Polybiô] l. 3. apud quem forte rectius *moti/nh, quippe brevem eam syllabam fuisse habitam patet ex poetis. Ovid. Met. l. 15. v. 822.

Vide Plin. l. 2. c. 83. Nic. Lloydius. Modena hodie dicitur incolis. Modene Gallis. Urbs munita intra paludes, cum arce recenti, Episcopalis sub Archiepiscopo Ravennate, sedes Ducum ex familia Atestina; prope Seciam fluv. Caput.

MUTINENSIS Ducatus A. C. 1460. erectus, incolis Ducato di Modena seu il Modenese, Gallis le Modenois; qui provinc. est Longobardiae, sub Duce proprio ex Atestina familia: Cuietiam subsunt Ducatus Regiensis, Principatus Carpensis et Corregiensis, dominium Saxuolense, Friniana et Grafiniana, maiori ex parte. Terminatur Status ex his conflatus, Ital. Il modenese, vel lo Stato di Modena, a Septentrione Ducatu Mantuano [orig: Mantuanô] et Mirandulano [orig: Mirandulanô], ab Ortu Bononiensi agro [orig: agrô] ditionis Pontificiae, a Meridie ditione M. Ducis, ab Occasu Parmensi Ducatus. Ditio autem Mutinensi extenditur a Septentrione in Meridiem ad 60. milliar. ab Ortu in Occasum ad 45. circiter, et alias suberat Duci Ferrariae, ex eadem gente Estensi. Sed Principatus Corregiensis haud pridem factus est iuris Mutinensis, antea sub Principe proprio. Terra omnium rerum, ingeniorum inprimis, fecundissima. Strabo l. 5. Plin. l. 3. c. 15. Mela l. 2. c. 4. Tacit. l. 1. Hislor. c. 50. Appian. debell. Civ. 6. 3. et 5. Leand. alberti descr. Italiae. Origo Mutinensium Principum haec. Azo Atestinus seu Estensis, ducta [orig: ductâ] Cunigunde, Wesfi seu Guelphi III. Bavariae Ducis sorore, Welficum nomen et ius in suam gentem

intulit. Eum quidem ex Caio Actio, qui ex Romanis civis Atestinus fuerit, circa A. C. 390. ortum per Maiores haburisse dicunt: alii Hugonis M. Tusciae filium, Lotharii I. Imperatoris trinepotem, sicque e Caroli M. sanguine oriundum, credunt. Horum quidquid sit, certum est, Azonis consanguineos non obscurae in Italia conditionis fuisse. ex eadem enim prosapia orti Theobaldus, et fil. Bonifacius Regii Lepidi, Parmae, Lucae, Ferrariae et Mantuae Marchiones: quorum hic pater fuit Mathildis, a qua Patrimonium Petri: Ipse Azo secutzs in Germaniam Conradum II. et Henric. III. Augustos, ibi Cunigundem, Guelforum priorum heredem, et post illam, Iuditam, Conradi II. Imperatoris filiam duxit: ex hac pater Azonis II. Estensis seu Atestini Marchionis, a quo longa [orig: longâ] serie reliqui Marchiones, qui, praeter Atesten, Genuam, Mediolanum, Anconem, Veronam, Ferrariam, Mantuam, mutinam, Regium et alia, diversis temporibus, tenuere [orig: tenuêre], descendunt. Ex his Hercules I. Dux Ferrariae creatus, novo [orig: novô] titulo [orig: titulô] domum auxit, qui ad pronepotem Alfonsum II. duravit: hoc [orig: hôc] A. C. 1597. sine masculis heredibus exstincto [orig: exstinctô], successionem sibi deberi praetendit, eiusdem patruelis Caesar Atestinus. Sed quos huius pater Alfonsus ex vilis feminae contubernio ab alfonse I. Duce susceptus diceretur, a Pontifice ea [orig: eâ] exclusus, Imperialia tantum feuda, Mutinae, Regii Lepidi et Carporum obtinuit, vide Thuan. Histor. l. 19. Ab hoc moderni atestini et Duces Mutinae derivantur: qui propter castellum Borselli, Duci mantuano calcarium par praestare tenentur. Iidem ius in ditionem Comacchio, quam Papa possidet, sibi vindicant, unde iis cum Sede Romana controversia. Origo Ducatus secundum alios harc. Triennio [orig: Trienniô] postquam Rudolfus I. Imperator Italiae Urbibus libertatem concessisset, Opizo I. Marchio Atestinus Mutinam et Regium sibi eodem [orig: eôdem] permittente subiecit, Sigon. de Regno Ital. l. 20. et Ioh. Baptista Pigna Hist. Atestinae l. 3. Ex quo discere etiam est, A. C. 1312. Franc. Picum Mirandulanum, ab Henrico VII. Imperatore Mutinae Vicarium constitutum esse: Inde Passarinum et Butironem Boneculfium tyrannos urbem invasisse, ad A. C. 1327. quadriennio [orig: quadrienniô] post [orig: pôst] Manfredum Pium a Iohanne Bohemiae Rege Vicarium Imperii constitutum, Principis nomine assumpto [orig: assumptô], ab hoc dein Urbem Opizoni II. Ferrariae Marchioni concessam A. C. 1336. et in familiae illius Atestinae ditione permansisse, donec A. C. 1510. Iulius II. Pontifex a se captam Maximiliano I. Imperatori cessit: hunc vero illam quarto [orig: quartô] post anno [orig: annô] Leoni X. decem (Guicciardinus l. 12. scribit, quadraginta ) aureorum milibus pignori dedisse, sed iterum ab Alfonso I. Atestino eam recuperatam, A. C. 1527. possessione per auctoritatem ac sententiam Caroli V. Imperatoris confirmata, multum licet fremente Clemente VII. et ex sententia Caesaris oblatam a Ferrariensi pecuniam repudiante. Quo [orig: Quô] tempore eidem idem Carolus 600. auri libris acceptis, Carporum oppidum, de quo diuturna [orig: diuturnâ] lite cum Alberto Pio contenderat, concessit, Guicciard. l. 20. Quae proin Imperialis iuris oppida, cum Alfonso II. A. C. 1597. mortuo [orig: mortuô] coetera Clemens VIII. Papali ditioni reddidisset, Caesari Estensi eiusque posteris a Maximiliano II. primum, dein et a Rodulfo II. Imperatorib. facta [orig: factâ] gratia [orig: gratiâ], remanserunt fiduciario [orig: fiduciariô] iure: pro quo impetrando [orig: impetrandô] numerata Imperatori 200000. scutatorum, foenori a Genuatibus sumpta, ut hodieque cogatur Dux 16000. quotannis in usuram pendere, tradit Auctor Comment. de Principatibus Italiae a Thoma Segetho editus, apud Conringium tract. de finibus Imperii c. 23. In Mutinensi agro statis Vulcano diebus, ignem exire, tradit Plin. l. 2. c. 107. apud Fortun. Licetum de Lucernis l. 1. c. 1.

Brixellum, Brisello. Carpum, Carpi. Castrum novum Grafinianum, Castel nove di Grafagnana. Corregium, Corregio. Finarium, Finale de Modena. Mutina, Modena. Regium Lepidi, Regio.

MUTINES Annibalis ducum unus, memoratur Livio l. 25. c. 40. Duces reliqui prioris belli, et tertius nouns ab Annibale -- missus, Libyphoenicum generis Hipponiates (Mutinem populares vocabant) vir impiger et sub annibale Magistro omnes belli artes edoctus. De cuius praeclare gestis, idem Ibid. Ita pervagatus est hostium agros, ut brevi tempore totam Siciliam impleret nominis sui: nec spes alia maior apud faventes rebus Carthaginensium esset. Hinc invidentes ei duces reliqui duo, Hanno et Epicydes, eo [orig: eô] absente, contra consilium eius, conflixerunt cum Marcell, sed infelici successu, sub fin. libri. quare ipse postmodeum partes adversas amplexus, ob merita erga populum Romanum, Civis Romanus factus est; rogatione ab Tribuno plebis ex auctoritate Patrum ad plebem lata [orig: latâ], l. 27. c. 5.

MUTINUS sive MUTUNUS, Deus Romanis dicebatur, qui Priapus Graecis, super cuius pudendis nupta sedere iubebatur, ut eius pudicitiam Deus prior delibasse [orig: delibâsse] videretur. Lactantius l. 1. c. 20. Arnob. l. 4. Augustin. de Civit. Dei l. 4. c. 11. et l. 6. c. 9. a. mutone, membro virili. Male Mutenus dicitur. Nonnulli Tutunus, apud Arnobium, legunt; idemque Mutinus dicitur in Priapeis, et apud Festum. Erat autem Numen priapw=des2, quod utriusque obsceni appeliationem habuisse, ideoque Mutuni Tutuni nomine a Romanis Matronis cultum, vult Polyhistor Salmas. Quidquid sit, Priapi erat signum, qualem ex aere e Musaeo Parentis exhibet Caspar. Bartholinus Notis in Parentis Thomaelibr. de Puerperio Veter. Sacellum eius Romae fuisse in Veliis, adversum murum mustellinum, indicat, Festus, laudatus ad Arnobium God. Stewechio. Istiusmodi Fascinus, seu Res turpis, in collo ex annulo appensa infantibus, Sagas et stryges pueris insidiantes abigere credita olim est. Idem in poculis eodem [orig: eôdem] metu frequentatum,

more Deabus familiari. Ob turpitudinem enim fascinantium oculos, avertere, ne aspicerent infantes, dicebatur. Idem ibidem.

MUTITARE quando Patricii, quando Plebeii, soliti apud Romanos? Vide supra, ubi de Ludis Megalensibus.

MUTIUS [3] Cordus nobilis Romanus, qui accepta [orig: acceptâ] potestante â. Senatu, in castra Porsenae regis, tum temporis Romanso obsidentis, solus intravit, eo [orig: eô] animo [orig: animô], ut regem occideret; sed cum regem non cognosceret, unum ex purpuratis pro rege occidit. Propter quod comprehensus, et ad regem perductus est: qui cum extrema supplicia ei comminaretur, Mutius iniecta [orig: iniectâ] in focum dextera [orig: dexterâ], sponte sibi dam exussit: partim ut eo [orig: eô] specimine doceret, se vel exquisitissima supplicia facile posse contemnere; partim ut poenam eam a dextera sua exigeret, quae, in caede aberrans, satellitem purpuratum pro rege occidisset. Hinc postea Scaevolae cognomen traxit, quod sinistra [orig: sinistrâ] manu pro dextra uteretur. *skai/an enim Graeci sinistram vocant. Admiratus itaque hominis fortitudinem Porsena, liberum eum dimisit, Cuius beneficii nomine cum regi gratiae aliquid vellet rependere, indicavit illi 300. iuvenes simili modo [orig: modô] in eum coniurasse [orig: coniurâsse]. Quare territus Porsena, acceptis obsidibus, bellum pacemutavit. Martial. l. 1. Epigr. 22.

Cum peteret regem decepta satellite dextra,
Iniecit sacris se peritura focis.
Sed tam saeva pius mir acula non tulit hostis,
Et raptum flammis iussit abire virum.
Urere quam potuit contempto [orig: contemptô] Mutius igne.
Hanc spectare manum Porsena non potuit.
Maior deceptae fama est et gloria dextrae,
Si non errasset [orig: errâsset], fecerat illa minus.

Qui nunc Caesareae lusus spectartur arenae,
Temporibus Bruti gloria summa suit.
Aspicis, ut teneat flamma, poenaque [orig: poenâque] fruatur
Fortis, et attonito regnet in igne manus.
Ipse sui spectator adest, et nobile dextrae
Funus amat: totis pascitur illa sacris,
Quod nisi rapta foret nolenti poena, parabat
Saevior in lassos ire sinistra focos.
Scire piget post tale decus, quid fecerit ante:
Quam vidi satis est hanc mihi nosse manum.

In manutina nuper spectatus arena [orig: arenâ]
Mutius, imposuit qui sua membra focis,
Si patiens, fortisque tibi, durusque videtur,
Abderitanae pectora plebis babes.
Nam cum dicatur tunica [orig: tunicâ] praesente molesta [orig: molestâ];
Ure manum: plus est dicere; Non facio.

Vide Flor. l. 1. c. 10. Livium, l. 2. c. 10. Dionys. Halic. l. 5. c. 21. Val. Max. l. 3. c. 3. Aurel. Vict. de viris Ill. c. 12. etc. Fuerunt praeterea alii Mutii, vel Mucii, quorum historiam multis prosequitur Raphael Volaterranus l. 17. ex Livio, Plutarcho, et aliis. Lloydius.

MUTIUS [4] cognomen datum Gordiano Africae Proconsuli, apud Iul. Capitolin. in gordianis, c. 5. Amatus est, ab Afris, ita ut nemo antea proconsulum: ita ut eum alii Scipionem, Catonem alii, multi mutium, ac Rutilium, aut Laelium dicerenti. Et quldem Mutii in veteri historia Romana multi occurrunt, viri clari et virtutibus insignes: sed hic Q. Mutius Scaevola intelligitur, qui ex Consulatu Asiam nactus tanta [orig: tantâ] eam integritate rexit, ut eius administratio pro exemplo et forma officii coeteris, qui in eam provinciam postea profecti sunt, a Senatu sit proposita. Casaubon. ad l.

C. MUTIUS Scaevola fil. Consulis Romani cognominis, ICtus excellens, scriptis inclutus. Pontifex Maximus, eo [orig: eô] tempore, quo [orig: quô] cum Domitio, bello [orig: bellô] Marii et Sullae fervente, Praetoris Damasippi iussu, confossus est. Velleius Patere. l. 2. c. 26. Vide quoque Mutia lex. et voce Caius.

MUTO Gallice Mouton, item Florin a l' Aignel, species fuit monetae aureae Franciae Regum, de qua vide supra in voce Multo. Item machina bellica, apud Froissardum Volum. 3. c. 102. quae Aries aliis.

MUTONUS vel MUTTUNUS, Numen priapw=des2. Mutuni Tutuni nomine Romanis matronis cultum, quod utriusque obscaeni appellationem videtur habuisse. *mutto\s2 enim, unde turpi huic Deastro nomen, Graecis to\ gunaikei=on proprie significat; quum tamen muttunum et muttonum, ex eo, Latini pro virili tantum usurpent. Huic insidere novas nuptas consuevisse, Arnob. docet l. 4. Etiamne Tutunus, cuius immanibus pudendis horrentique fascino vestras inequitare matronas et auspicabile ducitis et optatis. Et paulo post, Supplices Muttuno procumbimus atque Tutuno. Nempe Satyrica istiusmodi signa. uti Plin. vocat l. 19. c. 4. olim horto dicata, cum villam significaret: postea eadem superstitio duravit, ut horto dicarentur etiam tum, cum aliud hae [orig: hâe] voce significari coeptum est. Salmas. ad Solin. p. 310 Hinc Mutonia, vide supra Gloria.

MUTORUM Poena apud Anglos Panis fortis est. Cum scil. quis de felonia accusatus, accusatori, aut iudici respondere renuit, aut mutum se fingit, vel certe os aperire aut loqui non vult: tum poena ea illi imponitur, donec Iudici satisfaciat, ut in carcerem tetrum coniciatur, in eoque solo [orig: solô] pane, duro [orig: durô] ac mucido [orig: mucidô] alatur. Fortis autem is dicitur, quia adeo ponderosus est et gravis, ut illum ferre aut sustinere reus nequeat: durau vero, quia toto [orig: totô] vitae

tempore non alio [orig: aliô] talis vesci cogitur. Qua de re sic Cowellus Institut. l. 4. tit. 18. § 35. Reus in loco aliquo infero carceris et tenebricoso constituitur nudus super nuda [orig: nudâ] terra [orig: terrâ], pudendis tantum tectis, brachiisque et pedibus fune in quatuor domunculae angulos tractis, supinus extenditur. In hunc modum ligatus, tanto [orig: tantô] ferri saxive pondere pectori impesito [orig: impesitô] oneratur, quantum sine contusione ferre potest. Die scquenti tria panis hordiacei frusta sine potu sumit: nudius tertius totidem aquae haustus quantoscumque, dummodo non profluentis, quae carceri proximae reperitur, sed sine pane: atque itas per vices pane et aqua [orig: aquâ] istiusmodi quottidic vescitur, donec oneris, frigoris atque famis cruciatu exstinguitur, Ad cuiusmodi poenam, Vicarium Wintringhamensem obmtutescentem adiudicatum fuisse, memorat Hieron. Knyghtonus A. C. 1389. apud Car. du Fresne in voce Panis Fortis.

---- At tu (pudet) hostia Regni,
Hostia, nate, iaces, ceu mutus et e grege sanguis:

ignobilis, plebeius est, nullus carmine encomioque [orig: encomiôque] celebratus. Uti apud Horatium, ubi de primis hominibus e terra procedentibus l. 1. Sat. 3. v. 99.

---- prorepserunt primis animalia terris
Mutum et turpe pecus, glandem atque cubilia propter
Unguibus et pugnis, mox fustibus, atque ita porro
Certabant armis.

Nempe, quia tum nulla adhuc erat Nobilitas. Contra sonoram Phocidem idem Statius alibi dixit, quia nebilis erat Oraculo Delphico: et Delon sonantem, ob famae celebritatem, Theb. l. 5. v. 55. etc. Surdus eodem [orig: eôdem] modo [orig: modô] msurpavit, idem Poeta Theb. l. 4. v. 359.

Ad quae loca vide Caspar. Barthium Animadversion. l. 4. passim et Adversarior. l. 13. c. 4.

MUTUSCAE quae et Trebia, ac Trebula, vulgo Trevi, urbs Umbriae, Episcopalis olim, nunc oppid. in colle amplum, inter Fulginium 6. et Spoletium 9. mill. pass. Populi Trebulani et Mutuscaei. Virg. Aen. l. 7. v. 711.

Sed cum Eretum sit in Sabinis, Mutuscas quoque in finibus Sabinorum fuisse crediderim, Trebiamque a Trebula diversam esse. Itaque Mutuscae, M. Leone in Sabinis hodie Ferrario. Oppidanos Mutuscaeos, ut dixi, Plin. vocat l. 3. c. 12. qui addit ibidem et qui Suffenates. Dionys. vero Suffenaus vocat.

MUTUSTRATINI populi Siciliae, Plin. l. 3. c. 8. quorum urbs Mutustrata, nunc Mistretta. Vide Amestrata.

MUZA portus, et emporium Arabiae Felicis, quo appellunt, qui ex Aegypto in Indiam navigant, Gezien Moletio, inter Pudnim et Ocelim.

MUZIRIS urbs et emporium Indiae citerioris. Plin. l. 6. c. 23. Chaul Moletio. Anor vero supra Calicut Dalechampio. Aliis est nunc Calecutum, urbs ampla Malabaris, in ora litorali proprio Regi parens zamorino dicto. Hinc cum aliis mercibus etiam plures margaritas afferri, t4stis est Auctor Peripli, apud Salmas. ad Solin. qui multa de portu hoc et Emporio maxime celebri, habet p. 1285.

MYA insula parva Doridi (quae Cariae regio est) in sinu Ceramico ad Occasum.

MYAGRUS nomen viri, cuius meminit Plin. l. 34. c. 8. Quo [orig: Quô] etiam nomine dictus muscarum deus, qui aliter vocatur Myodes et Achor, ut scribit Plut. Plin. l. 10. c. 28. Invocant et Aegyptii ibes suas contra serpentium adventum; et Elei Myiagron Deum, muscarum multitudine pestilentiam adferente: quae protinus intereunt, qua [orig: quâ] litatum est illi die.

MYCALE [1] Graece *muka/lh, urbs Cariae, et mons, apud Stephanum: *muka/lh, po/lis2 *kari/as2. *di/dumos2 de\ o)/ros2 th\n *muka/lhn fasi/n. *)eklh/qh de\, e)pei\ ai( loipai\ *gorgo/nes2 e)pi\ to/kw| mukw/menai, th\n kefalh\n *medou/shs2 a)nekalou=nto. o(. de\ *muxa/lhn au)th/n fasin, e)pei\ e)n muxw=| kei=tai th=s2 *karikh=s2 a(lo/s2. Vide Barthium Animadversion. ad Stat. Theb. l. 9. v. 281.

Mater erat Mycale: quam deduxisse canendo
Saepe reluctanti eonstabat cornua Lunae.

Est praeterea promontorium in Continenti situm, e regione Sami insulae. Stephano urbs Cariae est, quem vide. Inde Mycalaeus. Claudian. l. 2. in Eutrop. v. 275.

MYCALESSUS urbs mediterranea boeotiae, Thucyd. l. 7. sic dicta, quod vacca, quae Cadmum cum exercitu Thebas duxit, mugitum illic ediderit; hodie Malacasa. Stat. Theb. l. 7. v. 272.

Quos pinigeris Mycalessus in agris
Palladiusque Melas, Hecataeaque gurgite nutrit
Gargaphie. ----

Hinc Ceres Mycalessia dicta, cuius templum iuxta Mycalessum sigulis noctibus ab Hercule aperiri, rursusque claudi putabatur. Quinetiam fama erat, omnes fructus autumno [orig: autumnô] colligi solitos, si ante pedes Mycalessiae Cereris depositi fuissent, toto [orig: totô] anno [orig: annô] integros manere. Est et alia Cariae, item mons e regione Sami. Steph.

MYCENAE urbs Peloponnesi, quam Perseus Danai fil. exstruxit, in qua regnavit Agamemnon. Inde Virg. Aen. l. 6. v. 838.

Pelopeiades Mycenas vocat Ovid. Fast. l. 3. v. 83. quia illic Pelops habitavit, a cuius etiam filio Thyeste Thyesteas vocat Lucan. l. 1. v. 543.

---- Qualem fugiente per ortus
Sole Thyesteae noctem duxere [orig: duxêre] Mycenae.

Inachias vocat Papinius l. 4. Theb. quod iuxta Inachum fluv. positae vid eantur. Agios Adrianos Sophiano. Nigro Charia est, Gerbigm Theveto. Equi Mycenarum in pretio fuere [orig: fuêre], Virg. Georg. l. 3. v. 121.

Consule Penei qualis perfunditur amne
Thessalus, aut patriae quem conspexere [orig: conspexêre] Mycenae
Glaucum. ----

Quid? ferus Andromaches lecto [orig: lectô] cum surgeret Hector,
Bella Mycenaeae non timuere [orig: timuêre] rates?

MYCERINUS Cheopis Aegyptiorum Regis fil. qui postquani patri successit in regnum, ita paterna facta perosus est, ut populo ad extremum calamitatis afflicto res suas agendi fecerit potestatem: quinetiam prae regibus omnibus iustitiam exercuisse dicitur. Herodot. l. 2. Coeterum hunc socerum fuisse Salomonis Israelitarum Regis sapientissimi, testatur in magno suo volumine de temporum aevo Hieron. Vecchietus Italus, sed ab Aegypto cognominatus, quod illam regionem ultra 40. annos in tegros incoluerit, observationibus caelestibus in caelo numquam nubilo, et libris Aegyptiorum Sacerdotum evolvendis eontinuo vacans. Ait enim Orat. Hist. c. 12. Mycerinum hunc Aegypti Regem, fuisse Pharaonem illum, cuius filiam duxit uxorem Salomon: apud Fortun. Licetum de reconditis Antiqq. Lucernis l. 1. c. 13. ubi multiplicem Regis huius Lucernam illam inprimis, quae perpetue ardens ad cadaver alterius filiae, in lignea bove inaurata [orig: inauratâ] sepultae, adstabat, prolixe explicat. Sed vide supra, voce Mencheres.

MYCI populi de quibus Hecataeus in Asia, *)ek *mukw=n ei)s2 *)ara/cino/n pote. Steph.

MYCIBERNA urbs Hellesponti, a Philippo Macedone per proditionem capta. Diodor. Sic.

MYCITHUS Anaxilai Rheginorum tyranniservus, cui cum dominus moriens, et regnum, et liberos suos commendasset [orig: commendâsset], tutelam eorum tam sancte gessit, imperiumque tam clementer obtinuit, ut Rhegini a servo regi non dedignarentur: adultis deinde pueris et bona, et imperium tradidit, ipse parvo [orig: parvô] viatico [orig: viaticô] sumpto [orig: sumptô] profectus est, et Olympiae summa cum tranquliitate consenuit. Macrob. Saturn. l. 1. c. 11. Micythum alii vocant. Iustino l. 4. c. 2. Micalus dicitur.

MYCON Medicus, qui, adversus serpentes, nihil efficacius hippomaratho [orig: hippomarathô] scripsit. Cael. Rhodig. l. 13. c. 29. Item nomen pictoris egregii. Fuerunt autem duo Mycones, unus Atheniensis, Syracusanus alter.

MYCONE seu MYCONOS seu MICONE, insul. maris Aegaei, una Cycladum, sub qua poetae fabulantur sepultos esse Gigantes, postremo ab hercule interfectos: unde Proverb. Omnia sub unam Myconon congerert, quod in eos dici consuevit, qui res natura [orig: naturâ] disiunctas eodem [orig: eôdem] libro [orig: librô], vel titulo [orig: titulô] conantur complecti. Scribit Servius hanc insulam terrae motu diu laborasse [orig: laborâsse]: quo [orig: quô] cessante, e vicinis insulis populos venisse, qui eam tenerent, et incolerent. Insulares Myconii, de quibus literis proditum est, calvos esse solere. Inde Myconius pro calvo Plin-. l. 11. c. 37. Micole hodie Nigro et Sophiano, Micoli Baudrando; Circuitus est 20. milliar. eum arce permunita et duplici portu. Sub Venetis, pluries frustra, a Turcis tentata. Vilis autem insula fuit ac despecta; Unde Stat. l. 2. Achill. v. 204.

---- Placet ire per altas
Cycladas, hinc spretae Mycenos, humilisque Seriphos.

Virg. tamen celsam vocat. Aen. l. 3. v. 76. sed comparative cum Delo eam conferens. Athen. l. 1. Myconios dicit dia\ to\ pe/nesqai kai\ lupra\n nh=son oi)kei=n, e)pi\ glisxro/thti kai\ pleoneci/a| diaba/llessqai. Unde illud Cratini, in hominem sordidum et avarum: *pw=s2 a(\n *)isxoma/xou gegonw\s2 *mukwni/ou filo/dwros2 a)/n ei)/hs2, i. e. Quomodo tu ab Ischomacho Myconio genitus munificus esses? Item Proverb. *muko/nios2 gei/twn, et *mukoni/wn di/khn, in eos, qui non vocati ad convivia seingerebant. Proinde *mu/konos2 Phoenicibus erat Muc on, quasi dixeris censu tenuem. Bochart. l. 1. Chanaan c. 14. Nic. Lloy. dius. Numquam fuisse sub Venetis hanc Insulam, sed forte semel atque iterum excensionem ibi fecisse, docet Cl. Sponius. Sed neque Turcis illa, cum castrum nullum habeat, incolitur, ne piratis illuc saepe appellentibus in praedam cedant. Veniunt tamen illo quotannis triremes Turcarum Imperatoris, qui capitis tributum, quod caratsch appellant, exigant ab incolis, quorum circiter bis mille vicum, qui in tota Insula unicus est, inhabitant. Vide de illorum vestitu, moribus, vivendi genere, praefatum Auctorem Itinerarii Part. I. p. 191. et seqq.

MYCONIUS Oswaldus Lucernas, Ecelesiae Basileen sis Pastor. Hic, post egregiam, in iuventute moderanda, patriae suae probatam operam, praeconis Euangelici munere, Tiguri, sufcepto [orig: sufceptô],

recteque curato [orig: curatô], Ecclesiam Basileensem, post Oecolampadium, annis 20. Verbo [orig: Verbô] veritatis fideliter pavit, ab Antecessoris sui vestigiis nullatenus deflectens. Consensui Wirtembergae A. C. 1539. etiam in capite de S. Cena, inito, cum Luthero, Crucigero, Eugenhagio, Melanchthone et Menio, subscripsit. Eius exstant: Enarratio in Psalm. 101. Bremae 1548. In Esaiam, in Marcum Expositio docta et pia, Basileae A. C. 1538. Vita Zuinglii, etc. Obiit A. C. 1552. aetat. 64. Successit ei Simon Sulcerus.

Posse et postgenitis acceptam lampada Verbi,
Unica, inextinctam tradere. cura fuit.

MYDIA insula, quae etiam Delos dicebatur, una Cycladum, ubi primum ignis in ventus fuit.

*)anti/loxos2 de\ *mu/dwna ba/i) h(nioxo\n qera/ponta
*)esqlo\n *)atumnia/dhn. ----

MYES [1] Graece *mu/es2, appellatio ostrei margaritiseri: in quo genere, qui maiores sunt, mu/akes2 dicebantur, ut minores mui/+skoi vel mui/+skai, Lantine mytili, non musculi, ut quidam reddunt. Unde miratur Salmas. Ennium in Hedypatheticis, cum versus Archestrati verteret, *mu=s2 reddidisse mures, quum sint myes, retenta [orig: retentâ] voce Graeca [orig: Graecâ] vel mytili Latine.

Omnibus ut clupea [orig: clupeâ] praestat musiella marina,
Mures sunt Aenia? aspra ostrea plurima Abydi etc.

Dictae autem mu/es2 conchae sunt. a)po\ tou= mu/ein, quod claudant se atque aperiant, quando libet, ut faciunt omnes conchae duplices ac bipatentes. Inde mu/stron, pro ligula, quod ex istis conchis ligulae ac cochlearia fierent. Item musti/lh et musti/los2, panis cavatus, ad excipiendum et hauriendum iusculum. Grammatici exponunt, koi=lon ywmo\n ei)s2 e)/tnos2 kai\ zwmo\n baqunqe/nta. Eodem [orig: Eôdem] nomine concavum manus [orig: manûs] appellarunt [orig: appellârunt]. Pro mu=s2 vero vel mu/ac. Siculi mu/ttilon dixere [orig: dixêre], nunc Latinorum Myttilum, vel Mytilus, ut dictum. Ab iis diversae pinnae et pectines; unde Salmas. Pinnae, inquit, pectines et myaces, diversae sunt concharum species, in quibus margaritum gigni Veteres prodidere [orig: prodidêre] --- Omnium praestantissimae ad gignendas margaritas habentur eae, quae leves sunt et candidae. Eaedem porro sunt, quas pinnis similes aut pinnas, dixere [orig: dixêre] antiqui. Vide eum ad Solin. p. 1128.

MYGALE pro Numine Athribitis. Strabo l. 17. ubi de Aegyptiis, *ae)to\n *qhbai=oi (timw=si) le/onta de\ *leontopoli/tai ai)=ga de\ kai\ tra/gon *mendh/sioi muga/lhn de\ *)aqribi=tai a)/lloi d' a)/llo ti/. Aquilam Thebani (colunt) leonem Leontopolitani, capr am et hircum Mendesii, mygalem Athribitae, alii aliud. Dicitur autem quasi muoga/lh, uti recte censet Nicandri Scholiastes: sed perperam ex Amynta tradit, sic vocari, quia e)k muo\s2 kai\ galh=s2 gi/nhtai, ex mure et mustela generatur. Cum mure enim mustelam aut felem consuescere, inter quae animantia tantum est dissidium, absurdum. Verisimilius multo, inde hoc nomen esse, quia partim murem, partim mustelam, figura [orig: figurâ] ac colore referat. De eiusdem divino honore, testem etiam habemus Plutarchum Symfosiac. Quaest. l. 4. quaest. 5. ubi in causis tanti honoris caecitatem ait esse, quia tenebras luce antiquiores existiment. Item, quod e muribus quinta nascatur aetate in Novilunio: et quod iecur eius decrescente Luna [orig: Lunâ] deficiat. Unde videmus, qualibus miserae gentes rationibus inductae sint ad colendam pro Conditore creaturam, Gerh. Io. Vossius de Orig. et progr. Idolol. l. 3. c. 74.

MYGDONIA regio Macedoniae in Thraciam vergens, inter Axium, et Strymonem fluv. Plin. l. 4. c. 10. Populi Mygdones, qui in Asiam transgressi, in ea parte Mysiae consederunt, quae Troadi superiacet, Rhyndaco amni, et Dascylitico lacui propinqua, eamque regionem de nomine relictae patriae Mygdoniam appellarunt [orig: appellârunt]. In hac regione nioben natam volunt Poetae. Estitem magnae Phrygiae regio Steph. qui hanc quoque Mychthoniam vocari ait. Hinc Mygdonia mater Deorum. Val. Flac. Arg. l. 3. v. 46.

---- Anticipitem lymphaverat urbem
Mygdoniae Pan iussa ferens saevissima matris.

Perfossique ruunt populo pallente leones,
Quales Mygdonio curru frenare Cybelle
Optat. ----

Porro Mygdoniam terram divitem fuisse patet ex. Horat. apud quem l. 2. Od. 12. v. 22. legimus,

MYGDONIUS [1] fame pressus, mayimam frumenti copiam simulavit, quod stratagema recitat Polyaen. l. 7. c. 36.

MYGDONIUS [2] fluv. Macedoniae Nisibim urbem interfluens. Strabo. An a Mygdone Rege; an a Mygdonibus, populis?

MYGDONUS frater Otrei, teste Porphyrio in Il. 3. mbo fratres Hecubae regis Priami uxoris, et Cissei filii, ambo reges in Thracia: A Mygdono eius filius Coroebus Mygdonides dictus est Virg. Aen. l. 2. v. 341

------ Iuvenisque Chooroebus
Mygdonides, illis qui ad Troiam forte diebus
venerat, insano [orig: insanô] Cassandrae incensus amore.

MYIACORES Graece *muiako/rhs2, apud Plinium l. 29. c. 6i. Deus est muscarum everritor, a)po\ tou= kaqai/rein kai\ korei=n ta\s2 mui/as2, dictus, Eliis in veneratione. Alius ab illo Iove *)apomui/w|, qui Olympiae tantum colebatur, ad expellendas muscas, quae tempore sacri certaminis, propter sacrificia, magna [orig: magnâ] multitudine Olympiam advolabant; quad singulis tanturn lustris solebat sactitari. At Elii sive Elidenses quotannis sacra faciebant Deo *muiako/rh|, ut muscas exterminaret, quarum copia aeris tractum pestilenti spiritu corrumpebat: unde et Arcades Eleis contermini *mui/agron Deum coluere [orig: coluêre], ut importuni et improbi animalis molestia [orig: molestiâ] libirarentur, etc. Salmas. ad Solin. p. 12.

MYIAGRUS [1] seu MUIAGRUS non Myagrus, ut alii scribunt, (myagrus enim non est muscarum venator, sed murium) Graece *mui/agros2, Deus fuit, seu potius Heros, in Elide, apud Plin. l. 10. c. 28. Invocatn Elei Myiagron Deum, muscarum multitudine pestilentiam adferente: quae protinus intereunt, postquam litatum est illi Deo. Ubi tamen Myiacores legi mavult Salmas. ut vidimus; qui Arcadum Numen Myiagrum facit: quam vis non multum repugne,t quo minus et Myiagorem, pro Myiagron, vitioso [orig: vitiosô] et tralatitio [orig: tralatitiô] scribendi genere obrepsisse videri possit. Pausan. tamen in Arcadicis diserte docet, non in Elide, sed Elipheris Arcadiae urbe, hunc Myiagrum fuisse in veneratione. Videntur autem haec sacra translata fuisse, ex Accarone Philistaeorum, ubi Beel-zebub seu Deus Muscae cultus, vide supra.

MYIODES apud Plinium l. 29. c. 6. Nullum animal minus docile existimatur, minorisve intellectus: eo [orig: eô] mirabilius est Olympico [orig: Olympicô] sacro [orig: sacrô] certamine, nubes earum immolato [orig: immolatô] tauro Deo, quam Myioden vocant, extra territoriun id abire: quibusdam idem videtur cum Iove a)pomui/w|, quem cultum apud Eleos tradit Pausan. cit. loc. ut in sacris hisce muscasabigeret. Sed nihil, inquit Salmas. tam contrariae significationis, quam muiw/dhs2 et a)po/muios2. muiw/dhs2 enim proprie locus est, quem muscarum infestat multit udo; a)po/muios2 vero muscarum abigeus, quasi a)pelau/nwnta\s2 mui/as2, Itaque legendum in Plinio putat, quem Apomyon Dia vocant, h. e. *)apo/muion *di/a, aut etiam *muiw=n *di/a, i. e. Iovem muscarum, aut muscarium. Quippe et muscis ipsis Olympiae ante omnia sacrificari solitum, ut inde abirent et in posterum molestae non essent, scribit Antiphanes Comicus apud Athenaeum hisversibus, quos idem in numeros suos ita restituit, ad Solin. d. l.

-------- *ou(=toi de\ tw=n e)n th=| po/lei
*ta\ dei=pn' a)forw=si, kai\ pe/tontai deciw=s2
*)epi\ tau=t' a)/klhtoi, oi(=sin e)k poinw=n e)/dei
*porei=n trofh\n to\n dh=mon, a)ei\ q' w(sperei
*)olumpi/asi fasi\ tai=s2 miui/ais2 poiei=n,
*bou=n toi=s2 a)klh/tois2 protoko/ptein pantaxou=.

Idem in templo Actii Apollinis factum, ex Heraclide tradit Clemens Alexandr. *(hraklei/dhs2 fhsi\n, e)/nqa to\ *)/aktio/n e)stin a)krwth/rion, kai\ tou= *)apo/llwnos2 tou= *)akti/ou to\ i(ero\n, tai=s2 mui/ais2 proqu/esqai bou=n. vide quoque Aelina. l. 11. c. 8.

MYLA seu MYLAS, fluv. parvus Siciliae, in ora Orientali in valle Neetina. Nunc Marcellino, et in mare Ionium se exonerat, 5- milliar. ab Augusta in Meridiem. Plut. Liv. l. 42. c. 54. Thucyd. Baudrand.

MYLAE insulae circa Cretam sunt Plinioi, l. 4. c. 12. Cambrusae Nigro, Pineto vero Gniosa, et Listo. Item Siciliae urbs, Ptol. et Thutya, Malazon, vel Milazzo Fazello, et Aretio hodie appellatur: a Zanclaeis condita. Satis munita, in peninsul. in valle Demonae, in ora Boreali contra Aeolias Insulas, 30. milliar. a Peloro promontor. in Occasum Panormum versus, 17. a Tyndario in Ortum, 55. a Catana in Boream. Hic [orig: Hîc] Solis boves stabulatos fabulantur: quod quaedam ut fimum male olentia, efferantur in littus, Plin. l. 2. c. 98. Sunt etiam Mylae Thessaliae, incola Mylaeus. Steph. Myle Silio dicitur l. 14. v. 203.

MYLANTIA promontorium in Camirio Rhodi. Hinc Dii Mylantii. Fuit autem illic Mylas quidam, qui molae usum primus reperit. Steph.

MYLASA urbs Cariae, a Mylaso Chrysaoris filio; hinc Mylasaeus. Steph. Item liberum Cariae oppidum, a Mylaso Aeoli abnepote. Plin. l. 5. c. 29. Ferrario Mylasa, vulgo Messi, urbs est Cariae, ad oram, a Mileto 30. Pass. in Austrum Bargyliam versus: vel Melaxo seu Melasso, Episcopalis sub Archiepiscopo Stauriopolitano.Sponio hodie Melasso, etiamnum insignis est columna [orig: columnâ] egregia [orig: egregiâ], quam incolae olim in honorem Menandri, nepotis Euthydemi erexerant. Eius inscriptio haec est,

*o *d*h*m*o*s *m*e*n*a*n
*d*r*o*n *o*u*l*i*a*d*o*u
*t*o*u *e*u*q*u*d*h*m*o*u
*e*u*e*r*g*e*t*h*n *t*h*s
*p*a*t*r*i*d*o*s *k*a*i
*e*s *e*u*e*r*g*e*t*w*n
*g*e*g*o*n*o*t*a.

Erat is Euthydemus, Orator celebris, et unus ex primariis urbis huius civibus, quicirca Iulii Caesaristempora floruit. Vide Strabonem l. 14. Sed 60. stadiis ab urbe hodieque visitur Templum Iovis adhuciategrum, cuius iconem, ut et columnae praefatae, habes apud Auctorem lavidatum Itinerar. Part. I. p, 362. et seqq. Mentio huius Templi, in nummo est Hadriani, cui caput Iovis

MYLES fil. Lelegis, antiquissimi Laconiae Regis, fratrer Polycaonis, qui Andamiae regnavit, filium et successorem habuit Eurotam, cuius gener Lacedaemon Sprtam condidit. Vide Eurotas.

MYLIAS [1] urbs Pamphyliae, inter fluv. Eurymedontem ad Ortum et Cestrium ad Occasum, 40. mill. pass. ab ora maris Pamphylii in Boream, 60. a Termesso in Ortum, ac inter Pergas in Circium et Aspendum in Eurum.

MYLIAS [2] magnae Phrygiaepars, sed Lyciae attibuta Arriano in Ind. Item Ptolemaeo. Vide Milyas.

MYLITTA Venus dicta est apud Assyrios, ad cuius templum mulieres indienae semel in vita cum externis hominibus consuetudinem habere lege cogebantur: hospitem vero illum, qui pecuniam in sin um mulieris iniuciebat, dicere oportebat, Tanti ego tibi Deam Mylittam imploro. Herodot l. 1. Subdit *mu/litta de\ kale/ousi th\n *)afrodi/thn *)assu/rioi. Ritum istum Assyriorum, sive Babyloniorum etiam Strabo commemorat l. 16. Est vero *mu/litta, ut arbitratur Voss. a [gap: Hebrew word(s)] Moledeth, hoc est, nativitas, progenies, genitura. Gen. c. 48. v. 6. Ezech. c. 16. v. 3. Bocharto eadem cum Lucina et Ilithyia, ab Hebr. [gap: Hebrew] , quod est liberare, uti multis probat Iohannes Seldenus de Diis Syris, laudatus Bocharto Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 30. et poster. l. 3. c. 16.

MYLON urbs Aegypti. Civis Mylopolites, Steph. et Mylopoliten nomus. Item poeta Comicus apud Helychium.

MYNDUS urbs Cariae maritima, inter Bargyliam et Halicarnassum, Mentese Leunclavio. Plin. l. 5. c. 29. hoc [orig: hôc] tempore primaria regionis et sedes praefecti: Episcopalis sub Archiepiscopo Stauropolitano. Fuit in eadem Caria et alterum eiusdem nominis oppidum, quod postea ad recentioris differentiam Palaemyndum appelavere [orig: appelavêre]. Sancto Pietro hodie dici, scribit in suo Livio Nardus. Diogenes apud Laertium l. 6. c. 57. *ei)s2 *mu/ndon e)lqw\n kai\ qeasa/menos2 mega/las2 ta\s2 pu/las2, mikra\n de\ th\n po/lin, *)/andres2 *mu/ndios2, e)/fh klei/sate ta\s2 pu/las2 mh\ h( po/lis2 u(mw=n e)ce/lqh|. Nic. Lloydius.

MYNES etis, Lyrnessi princeps, maritus Briseidis, quem Achilles capta [orig: captâ] urbe occidit, uxoremque eiusabduxit, quae postea, ab Agamemnone, ei erepta implacabilis inter eos odii causa exstitit. Homer. Il. 3.

MYNIAS fuit quispiam sua [orig: suâ] aetate mortalium ditissimus, qui kprimus thesaurum recondendis pecuniis struxisse fertur.

MYNSINGERUS Ioachimus Stutgardiae cum dente, quod omine non caruit, natus A. C. 1514. fil. Iosephi Cancellarii Caroli V. in Ducatu Wirtembergico, nepos Iohannis Friderico III. Imperatori a Consiliis, in Academia Friburgensi Zasio defuncto A. C. 1535. in Cathedra Iuridica successit; Assessor dein Camerae Imperialis factus A. C. 1548. Principibus Viris mire gratus fuit. Post quae ab Henrico Iuniore Brunsvic. Duce ad Cancellarii munus vocatus, A. C. 1556. et Camerarius hereditarius Brunsvicensis a Iulio Ducefactus, A. C. 1568. Helmstadii in otio vivere coepit, A. C. 1573. Academiae ibi loci erigendae Principi suo suasior, quae proin erecta est, biennio post. Obiit in arce sua Aslebiana, A. C. 1588. 74. Edidit. Poemata, Commentarios in Institutiones et Decretales, Centurias Observation. Cameralium, Decades Consilior. Ordinationem Dicasterii Brunsvic. etc. Melch. Adami Vitis ICtorum.

MYON urbs Locrorum in Epiro. Steph. Myonia Pausan. l. 10. oppid. Phocidis, iuxta fines Locrorum.

MYONNESOS oppid. Ioniae, in peninsula inter Teum et Lebedum. Steph. Sed Thucyd. est Insul. Teiorum, quod melius, Ferrar. Item insula Thessaliae ante Larissam, teste Strabone.

MYOS-HORMOS urbs Aegyptiorum cum portu ad sinum Arabicum, inter Arsinoen, et Berenicen. Cosir eo loco ponit Ramusius. Vide Stuckium ad Arrianum p. 21.

MYRA urbs Lyciae mediterranea, numero [orig: numerô] plurali, Strumita teste Stunica [orig: Stunicâ], apud Limyrum fluv. et Limyram urbem in colle, 20. a littore stadiis, Metropolis olim amplissima, sub qua 36. urbes Episcopal.

MYRAEUM Ptol. Micila, Marmolio urbs Africae mediterraneae a Cirta 30. mill. pass. in Austrum *mu/reon MS. Seldeni.

MYRCENUS oppid. Thraciae, seu Macedoniae in confinio, ad Strymonem fluv. circa Philippos. Myrcinnus Steph.

MYRENAEORUM civitas Phrygiae salutaris meminit Synodus VL. Constantinopol.

MYRIANDRUS civitas Syriae iuxta Phoenieiam, Steph. unde sinus Myriandricus. Sita est, in ora sinus Issici, ad Amani radices in Ciliciae confinio inter Alexandriam et Rhossum, 270. stadiis a portu Ciliciae.

MYRICA [1] Macedoniae civitas eadem quae Amphipolis, Steph. Et alibi, *muri/kh, inquit, insula est in rubro mari.

Fruticis genus est, de quo Plin. l. 13. c. 21. Myricem et Italia, quam alii tamaricen vocant, Achaia autem bryan etc. Conveniens coronamentum illorum olim, qui insigniter essent improbi. Hinc in Legibus Charondae altero [orig: alterô] loco [orig: locô] haec fuit, ut, qui calumniae, dolique mali crimine convicti essent, per urbem circumvectarentur, coronati myrica [orig: myricâ], apud Diodor. Sic. l. 12. ut

omnibus scil. innotescerent, tamquam singulari improbicate insignes. Et Strabo tradit, Sacerdotes Persarum, quoties illas diuturnas diras alicui imprecabantur, tenere solitos fasciculum virgarum myricinarum tenuium, l. 15. Nempe et a)/karpos2 haec planta, et infausti semper ominis habita est. Hinc cum in funere Achillis propositum fuisset certamen cursus, Teucer, qui inibi erat, ut metam attingeret, myrica [orig: myricâ] implicitus lapsusque, victoriam Aiaci tradidit. Q. Calaber l. 4.

------ *to\n ga\r r(a *qeo\s2 ba/len, h)e/ tis2 a)/th
*)/ozon e)s2 a)lgino/enta baqur)r(e/zoio muri/khs2,
*tw(| d' a)r' e)gxrifqei\s2 xama/dis2 pe/se ------
------ Hunc Deus aut sors noxia impegit
In tristem ramum alta [orig: altâ] radice haerentis myrieae:
Hac [orig: Hâc] enim implicitus humi cecidit.

Vates tamen per myricam vaticinatos esse, lege ipsis ab Apolline praescripta [orig: praescriptâ], docet Scholiastes in Theriac. Nicandri. Unde insigne dumetum myricinum ma/ntin, i. e. vatem, dixere [orig: dixêre]. Atque adeo Magi et Scythae, tum in Europa complures, lignum myricinum tenentes, futura praedicebant. In Lesbo quoque Apollo ramos myricae gestavit, unde *murikai=os2 is, h. e. Myricinus, appellatus est. Denique et Aegyptios, in pompa Iovis, ut et Magos. apud Medos, myrica [orig: myricâ] fuisse coronatos, legimus etc. Vid. Car. Paschalium Coronar. l. 7. c. 6. uti de formicis Indicis myricarum ramos in Bengala, lacca [orig: laccâ] circumdantibus, quae proin purissima limpidissimaque, supra voce lacca.

Lascivo [orig: Lascivô] genitus Satyro [orig: Satyrô], nymphaque Myrice
Milichus indigenis late regnarat [orig: regnârat] in oris.

MYRII Graece *mu/rioi, Conventus olim Arcadum dicebatur. Unde verba C. Nepotis de Epaminonda c. 5. Cum in conventum venisset Arcadum, ei)s2 tou\s2 *muri/ous2, exponunt Eruditi. Ita nempe Harpocration, *mu/rioi e)n mega/lh| po/lei. *dhmosqe/nhs2 e)n tw/| kat' *ai)sxo/nou. sune/drio/n e)sti koino\n *)arka/dwn a(pa/ntwn ou(= polla/kis2 mnhmoneu/ousin oi( *(istorikoi/. Vide Xenophontem de Rebus Graec. l. 6. inprimis autern Plut. in Apophthegm.

MYRINA quae et Sebastopolis Plin. l. 4. c. 12. urbs Aeolidis maritima, Marhaeni, teste Leunclavio [orig: Leunclaviô]. Sic a Myrino conditore dicta. Episcopalis sub Archiepiscopo Ephesino, inter Elaeam et Cumam 60. stad. a Larissa 70. Gricona Moletio. Fuit praeterea Homero urbs in Aetolia, et alia in Lemno.Steph. Lemno vulgo, Bellonio. Sita in colle mari imminente: Forum habet, in quo Solstitio montis Athos spargitur umbra, 87, milliar. distantia [orig: distantiâ], licet Sol nondum Occasui sit vicinus. Olim Archiepiscopalis et celeberrima, nunc parum celebris et a paucis habitata. Metel. Item regina Amazonum, quae 30. milia peditum, et 2. milia equitum in exercitu habuisse dicitur. Dion. Halicarn. l. 4.

MYRINES seu MYRRHINES, Graece *muri/nhs2 oi)=nos2, vinum Graecis dictum est, temperatum unguento [orig: unguentô], vel cui superinfundebatur unguentum, o( mu/rw| kekrame/nos2, idem cum murrhina Latinorum. Nam inter dulcia murrinam numerant prisci Comici Latini. Plautus in Pseudolo, Act. 2. sc. 4.

Quod si opus, siet, ni dulce promat indidem, ecquid habet?
Ch. rogas.
Murrhinam passum defrutum melinam mel cuiusmodi.

Quibus versibus citatis Plin. l. 14. c. 13. subicit, quibus apparet, non inter vina modo murrhinam, sed inter dulcia quoque nominatum. Ubi contra se ipsum facit, ut qui murra [orig: murrâ] conditum vinum interpretatur. Atqui notus est amaror myrrhae, quae4 proin deliciosis et dulcibus potionibus numquam admixta est. Quod enim mentio exstat apud Dioscoridem vini murra [orig: murrâ] conditi, cum pipere, iride et anetho, medicamentum id potius, quam vinum est. Nec mustum sic condiebatur, sed vinum. Si in aromatiten vel mur)r(i/nhn nihil myrrhae addebatur, et mustum, non vonum, ita solebant condire. Unde semper dulce manebat, speciebus aromaticis ei dulcedinem servantibus; atqui haec est Murrina, qui Comicis Graecis mur)r(i/nhs2 absolute, vel mur)r(i/nhs2 oi)=nos2 dictus, a)po\ tou= mu/rou, ut mur)r(i\s2 herba et mur)r(i/ths2 li/qos2. Aliud erat vinum murratum seu e)smurnisme/non, quod ex more Iudaeorum ducendis ad supplicium vel in loco suplicii iam consistentibus propinabatur, uti in Euangelio legimus. de quo vide Casaubon. Exercit. 16. ad Annales Baronii. n. 80. Plura hanc in rem vero apud Salmas. ad Solin. p. 11. et supra in vocibus Murina et Murratum Vinum.

MYRINUS Apollinis cognomentum, a Myrina Aeolidis urbe, in qua religiosissime colebatur. Item viri nomen. Marital. l. 12. Epigr. 29.

MYRIOE in urbe Arcadiae, quae dicitur Megalopolis. utitur Demosthenes in oratione contra Aeschinem, de falsa [orig: falsâ] legatione; concilium seu conventus est communis Arcadum, Harpocratio.

MYRIOPHYTOS Libro Concil. Miriofidi, urbs Thraciae in ora Proponitidis, inter Callipolim ad Meridiem 32, et Rhaedestum in Boream 35. mill. pass. Episcopalis sub Archiepiscopo Heracleensi.

MYRIS nomen lacus in Aegypto, inter prodigiosa Regis cognominis opera describitur prolixe Herodoto l. 2. c. 149. Diodoro Sic l. 1. et Straboni l. 17. Graece h( *moi/rios2 kaleome/nh li/mnh, Stagnum Moeris, fuit autem fossa e Nilo in stagnum ducta: in qua Crocodilus, divinis honoribus excultus creditus est mira patrasse [orig: patrâsse], non minus ac Leo, apud Leontopolitas etc. Diodor. Sic. Ibid. vide Moeris,