CAMENA Early Modern Latin Texts

JOH. JACOBI HOFMANNI SS. Th. Doct. Profess. Histor. et Graec. Ling. in Academ Basil. LEXICON VNIVERSALE, HISTORIAM SACRAM ET PROFANAM Omnis aevi, omniumque Gentium; CHRONOLOGIAM AD HAEC VSQVE TEMPORA; GEOGRAPHIAM ET VETERIS ET NOVI ORBIS; PRINCIPVM PER OMNES TERRAS FAMILIARVM Ab omni memoria repetitam GENEALOGIAM; Tum MYTHOLOGIAM, RITVS, CAERIMONIAS, Omnemque Veterum Antiquitatem, ex Philologiae fontibus haustam; VIRORVM, INGENIO ATQVE ERVDITIONE CELEBRIVM Enarrationem copiosissimam; Praeterea ANIMALIVM, PLANTARVM, METALLORVM, LAPIDVM, GEMMARVM, Nomina, Naturas, Vires, Explanans. EDITION ABSOLVTISSIMA, Praeter Supplementa, et Additiones, antea seorsum editas, nunc suis locis ac ordini insertas, VBERRIMIS ACCESSIONIBVS, IPSIVS AVCTORIS MANV novissime lucubratis, tertia parte, quam antehac, AVCTIOR, LOCVPLETIOR: INDICIBVS ATQVE CATALOGIS REGVM, PRINCIPVM, POPVLORVM, TEMPORVM, VIRORVM ET FEMINARVM ILLVSTRIVM, ANIMALIVM, PLANTARVM; Tum praecipue NOMINVM, QVIBVS REGIONES, VRBES, MONTES, FLVMINA, etc in omnibus terris, vernacula et vigenti hodie ubique lingua appellantur; Caeterarum denique rerum memorabilium, ACCVRATISSIMIS INSTRVCTA. TOMVS TERTIVS Literas M, N, O, P, Q, continens. [gap: illustration] LVGDVNI BATAVORVM, Apud JACOB. HACKIVM, CORNEL. BOVTESTEYN, PETR. VANDER AA, et JORD. LVCHTMANS. MDC XCVIII. Cum peculiari Praepott. D. D. Ordinum Hollandiae et West-Frisiae Privilegio.

NICEPHORUS [6] o( *basila/khs2, sive *basila/kios2, Rhetorices Constantinopoli professor, floruit sub Alexio Comneno, qui patri Michaeli successit A. C. 1131. De quo Nicetas Choniates, l. 7. gestorum Manuelis Comneni, et Ioh. Cinnamus l. 4. Hist. rom. et ex hisce Leo Allatius, in praefation, quam praemisit excerptis Heracliti, Libani, haviusce Nicephori, et aliorum, quos primas Graeceedidit Romae A. C. 1641. Latineque vertit. Ac Basilacae quidem sunt ista: mu=sqoi, dihgh/mata, et h)sqopoii/+ai. Vossius, de Hist. Graec. l. 4. Meminit etiam huius Nicetas Choniates Hist. Manuel. Comneni l. 7. Iohann. Cinnamus, Hist. Rom. l. 4.

NICEPHORUS [7] Blemmidas Monachus Graecus. saecul. 13. Patriarchalem dignitatem recusavit, scripsit varia, Gesner, in Biblioth. Possevin. in appar. etc.

NICEPHORUS [8] Callistus Callisti fil. Xanthopulus; qui inclaruit Hist. Ecclesiasticae, ad Andronicum Palaeologum exaratae, libris 23. quorum 18. superstites sunt a nato CHRISTO, usque ad mortem Imperatoris Phocae, A. C. 610. postremi 5. qui pertigerant, usque ad finem Imperatoris Leonis Philosophi, A. C. 911. perierunt. Condidit hoc opus, quod Ioh. Langius latine vertit. Basileae A. C. 1533. Parisiis 1562. et Frontonis Ducaei cura [orig: curâ] 1630. editum, annum necdum 36. egressus; ut ait ipse in prooemio. Ineptum, et ridiculum scriptorem vocat Beza, videl. propter fabellas complures, et errores non exiguos: quos in eo etiam Baronius, Possevinus, atque alii observarunt [orig: observârunt]. Sed aetatem cogitemus qua [orig: quâ] vixit, pro qua dictione usus est non invenusta [orig: invenustâ]. Alia quaedam ei tribui solita, vide apud Guil. Eisengrin, in Catal. Eccl. Scr. Possevin. in appar. Voss. Hist. Grac. l. 2. c. 29. Bellarmin. Sixtum Sen.

NICEPHORUS [9] Constantinopolitanus iunior Chronographus: de quo vide Vossium Hist. Gr. l. 2. c. 25.

NICEPHORUS [10] Diaconus Phryx inter eos, qui de suiaevi rebus aliquid prodiderunt, memoratura Ioanne Curopalate, et Georgio Cedreno, utroque in Historiae prooemio.

NICEPHORUS [11] Gregoras, praeterquam quod interpretatus est Synesii librum de Insomniis; a Turnebo editum, A. C. 1553. praeter item alia multa, quae in Italiae Bibliothecis asservantur, etiam historiae Byzantinae 11. libros condidit, quibus complexus est res annorum 145. a Theodoro Lascare priore usque ad suam aetatem, sive obitum Andronici Palaeologi posterioris, qui incidit in A. C. 1361. Hunc primus cum tralatione sua publicavit Hieronymus Wolfius, editum Basileae, A. C. 1562. et Genevae. A. C. 1625. Vide Iohannein Cantacuzenum, Hist. l. 4. c. 24. et l. 7. 8. 9. ubi acriter in hunc auctorem invehitur, et Voss. Hist. Graec. l. 2. c. 29. Lips. in not. l. 1. Pol. etc.

NICEPHORUS [12] Philosophus atque orator: cuius oratio funebris exstat de vita Antonii Patriarchae Constantinopolit. quidecessit, A. C. 901. Habes apud Surium Tom. 1. die 12. Febr.

NICEPSOS [1] Rex Aegypti, Scaliger Exer. 266. Circuli decussati atque in quadrantes redacti numeros constituit Petosiris: vel Nicepso. Vide Ncepso.

NICER [1] fluv. Sueviae. Necker German. Oritur ex silva nigra et monte Abnoba, vix 7. mill. pass. a fontibus Danubii, et paule post Rotvilam rigat; dein in Arctos tendens, per Ducatum Wirtemberg. labitur, prope Tubingam, Eslingam. Hailbrunnam, et Wimpinam; tandem per Palatinatum inferiorem fluens, inibi Heidelbergam rigat, et Ladenburgum, et paulo infra Rheno miscetur, iuxta Manhemium. Vide B. Rhenanum Rer. German. l. 3. cum Notis Ottonis ICti p. 416.

NICERATUS [2] pater Niciae Ducis, qui in Sicilia periit. Schol. in Aristophan.

NICEROS [1] Aromatopola celebris, a quo Nicerotiana unguenta, memorata Martiali l. 6. Epigr. 55. v. 1.

Quod semper casiaque cinnamoque,
Et nido niger alitis superbae
Fragras plumbea Nicerotiana etc.

Ubi plumbea vocat, quod in vasis plumbeis in umbra coquerentur, uti docet Plin. l. 13. c. 2. Et l. 10. Epigr. 38. v. 7.

Quippe et lucernis unguenta, quo suavius olerent et arderent sumptuosius, abhibita fuisse, notum. Item Pictor nobilis, apud Plin. l. 35. c. 10.

NICETAS [1] I. Patriarcha Constantinopolitanus, Dalmata, A. C. 766. Obiit A. C. 780. Curopalates et Cedrenus, in Compend.

NICETAS [2] II. dictus Mundanus, successit A. C. 1186. Basilio Camatero, iussu Isacii Angeli Imperatoris deposito. Nactus, ob senium, Leontium successorem. Nicetas Choniates, in Isac. Ang. l. 2. Baron. in Annal.

NICETAS [3] Heracliae Episcopus, ediditin Hiobum Catenam Patrum, ex scriptis scilicet Apollinarii, Athanasii, Basilii, Chrysostomi, Cyrilli Alexandr. Didymi Alexandr. Dionysii Alexandr. Ephrem Syri, Eusebii, Gregorii Nazianz. Greg. Nysseni. Isidori, Iulii Halicarnass. Methodii. Nili. Olympiodori. Origenis. Polychronii. Severi. Theophili Alexandr. Quae exstat Graec. Latin. opera Patricii Iunii Scotiin fol. Londini A. C. 1637. Eiusdem exstant: In Psalmos: in Canticum Cantic. Basileae 1552. in Euangelia Catenae: in Acta similiter, ex diversis Patribus. Vide Guil. Crowaeum Elencho Scriptorum in S. Scripturam.

nuptias, scripto [orig: scriptô] erudito [orig: eruditô] propugnavit, A. C. 1054.

NICETAS [5] Acominatus Choniates, vir Constantinopolitano [orig: Constantinopolitanô] imperio [orig: imperiô] illustris, floruit initio [orig: initiô] saeculi tertiidecimi. Magnis muneribus sub Imperatoribus defunctus, capta [orig: captâ] a Latinis Constantinopoli, A. C. 1204. Nicaeam Bithyniae concessit, ducta [orig: ductâ] ibi puella [orig: puellâ], quam hostibus eripuerat. Libris 21. complexus est historiam annorum 85. nempe ab obitu Alexii Comneni, ubi desierat Zonaras, usque ad annum 1205. quo Balduinus obiit. Diligens fuit Homeri lector ac imitator, adeo ut ob poeticam, atque insolentem dictionem, quandoque durior fiat: cumprimis in praefatione, quae salebrosa est. In ceteris mollius fluit, et videtur ibi ostentare voluisse, quantus logodaedalus foret; quod similiter in historia si fecisset, nae ille multo minus laudis, quam nunchabet, mereretur. Opus hoc vertit Hieron. Wolphius, ediditque Basileae, A. C. 1557. dein Genevae prodiit, A. C. 1593. et A. C. 1647. insertum est Bibliothecae Byzantinae, edit. Lupar. Petrus Morellus Turonensis, vertit praeterito [orig: praeteritô] saeculo [orig: saeculô] 5. priore libros Thesauri fidei Orthodoxae, qui Nicetae attribuuntur: quod opus editum Lutetiae A. C. 1580. Fragmentum quoque eius superest, de eo qui ex Mahometano Christianus fit, etc. Mortuo Nicetae frater Michael Choniates Monodiam scripsit, quam idem Morellus transtulit. Hieron. Wolph. in praef. Voss. de Histor. Gr. l. 2. c. 28. Leo Allatius, de Nicetis, etc. Nic. Lloydius.

NICETAS [6] David sive Paphlago, Photii adversarius. Composuit saeculo [orig: saeculô] 9. vitam Ignatii Monachi, Michaelis Trauli Imperatoris Fil. Patriarchae Constantinop. quo [orig: quô] exacto [orig: exactô] Photius ex senatore factus est Patriarcha. Hanc Fridericus Metius Episcopus vertit: ut et Matthaeus Raderus, Ingolstadii editam, A. C. 1604. Vide Nicephorum Callistum, l. 14. c. 28. Iohan. Curopalatem; Cedrenum, Leonem Allatium, Voss. Hist. Graec. l. 2. c. 25. etc.

NICETERIUM [1] Graece *nikhth/rion, proprie corona dicta est, in signum victoriae olim conferri solita; quod tantae aestimationis fuit, utfactum quandoque sit praemium illorum, quibus ob praeclarissima merita remuneratio dabatur. Hinc Iason edixit, apud Xenophontem Histor. Graec. l. 6. Niceterium, auream coronam fore, si quis e civitatibus bovem ductorem pulcherrimum Deo aleret. Nempe huic, ut victori aliorum omnium, qui id ipsum suscepissent, haec veluti merces amplissima promittebatur, sicutieam vocat Lactantius, ubi de certamine, quod anima adversus carnem instituit, loquitur de vera Sap. l. 4. c. 26. Fuitautem haec corona aurea; unde Sullae Tarenti scrificanti, cum in capite vitulini iecoris similitudinem coronae aureae vidisset, Posthumium Aruspicem respondisse, praeclaram ei victoriam significari, refert Augustin. de Civ. Dei, l. 2. c. 24. Et quidem, prisco [orig: priscô] Graecorum more, qui in bello strenue quidpiam fecisset, primum a commilitonibus suis in exercitu, mox a Magistratibus corona [orig: coronâ] donabatur, uti docet Plato de Rep. l. 5. eaque [orig: eâque] insignis per urbem incedebat, uti indigitat Hieronym. l. 2. Ep. 6. Interdum tamen et laurea erat corona haec nikhfo/ros2, ut vocat Euripides Troad. Actu 2.

*ma=ter pu/kaze kra=t' e)mo\n nikhfo/ron:
Seu kalli/nikos2, ut idem appellat Iphigen. in Taur.
*to\n kalli/nikon ste/fanon *)ili/ou sqe/lwn
*labei=n *)axaiou\s2 ktl.

Vide Car. Paschalium, Coronar. l. 7. c. 5. Sed et Niceteria e collo suspensa, dicemus ubi de Olympionicis, it. voce Trechediora, et Victor.

NICETES [1] Smyrnaeus Sophista, Adriano Imperatori gratiosus, ab eoque Musaeo Aegyptio adscriptus. Quum causas tentaret, foro etiam aptissimus videbatur. Adeo ingenium ad utramque dicendi rationem accommodavit, ut iudiciale sophistica [orig: sophisticâ] quadam [orig: quâdam] facultate exornaverit. Sophisticum vero et umbratile forensibus aculeis roboravit, genusque dicendi antiquum et politum retinuit: lascivus nihilominus, et Dithyrambicus visus, Philostr.

NICHILIANISTAE [1] Haeretici, qui negabant CHRISTUM esse aliquid, quorum auctorem Petrum Abaelardum statuit Gualterus de S. Victore, apud Car. du Fresne Glossar. et Macrum Hierolex.

NICIA [1] et NICAEA vide ibi, nomen 2. urbium, quarum una est Galliae, alia Asiae et Bithyniae metropolis, Strabo l. 4. Nicaeam primus Antigonus Philippi fil. condidit, et Antigonam nominavit: postea Lysimachus a nomine uxoris Antipatri filiae Nicaeam appellavit. Sub Saracenorum postea seu Calipharum imperio fuit: quibus a Trucis pulsis, uti Aleppum, Damascus, Iconium et Ninive proprios habuit Sultanos, quorum primus et ultimus Soliman Sa victus a Bullionaeis in Bello Sacro. Urbis ambitus stadiorum 16. Fuit figura [orig: figurâ] quadrata [orig: quadratâ] in campo sita; habuit 4. portas ad rectos angulos; ex lapide, qui circa medium Gymnasium positus erat, omnes quatuor portae cernebantur. Hic [orig: Hîc], iubente Constantino M. celebris illa Synodus celebrata est 318. Episcoporum, et impium Arii dogma recisum. De ea vetus scriptor a Iacob. Gothofredo editus; *kai\ *niki/as2 me\n po/lews2 sqe/sin duxere/s2 e)s2in e(te/rosqi eu(ri/skein, kano/na de\ nomi/zei tis2 e)pitisqe/nta pa/sh| po/lei, dia\ th\n i)so/thta, kai\ ka/llos2, kai/ e)s2in e)n pa=si kekosmhme/nh, kai\ su/s2atos2. Libanius Orat. Fun. Iul. ka/llei megi/s2hn vocat, et multis locis kalh\n *nikai/an. Nic. Lloydius.

NICIA [2] fluv. Aemiliae in Padum influens. Lenza Nigro, et Leandro; non Nura, ut scribit Gaudentius Merula. Oritur ex Apennino, versus Apuam; dein in Boream tendens ditionem Mutinensem a Parmensi separat.

NICIAE [1] Vicus in Aegypto est, Steph. et Strab. inter Alexandriam 95. et Memphim 48. mill. pass. ex Antonin. Fuoa, teste Leone Africano [orig: Africanô].

NICIAS [1] Atheniensis, fil. Nicerati, opibus, virtute, gente clarus, ad quem, post mortem Periclis, primae partes delatae sunt. Classis praefectus, res egregias gessit, Atheniensibus, ut 50. ann.

inducias cum Spartanis paciscerentur, persuasit: dein missus Imperator una cum Demosthene altero Duce, contra Syracusanos, qui Gilippum Lacedaemonium auxilio [orig: auxiliô] accersiverant, infeliciter pugnantes, ambo a Syracusanis in bello capti sunt; in carceremque coniecti sibi manus attulere [orig: attulêre]. Olymp. 91. Urb. Cond. 441. Thucyd. Hist. l. 4. 5. 6. 7. Diodor. Sic. l. 12. Plut. in vita eius. eum M. Crasso comparat, quod et divitiis abundaverit, et cundem fere exitum hic apud Siculos, ille apud Parthos invenerit.

NICIAS [2] Atheniensis pictor, qui diligentissime mulieres pinxit, Plin. l. 35. c. 11. Hic in artem tanta contentione animi incubuisse dicitur, ut cibum sumere saepe oblitus sit. Aelian. poikil. l. 3. c. 31. Vide Pausan. in Attic. et Stobaeum Serm. 27 Quibus adde Plut. inl. An seni sit gerenda res publica? Qui sic de hoc pictore: *niki/as2 o( zwgra/fos2 ou(/tws2 e(/xaire toi=s2 th=s2 te/xnhs2 e)/rgois2, w(/s2e tou\s2 oi)ke/tas2 e)rwta=|n polla/kis2, ei) le/loutai, h(\ h)ri/s2hken. Fuit etiam Nicias alter Pergaseus, helluo, qui se ipsum interfccit, teste Aeliano [orig: Aelianô] Var. Histor. l. 4. c. 23. Nic. Lloydius.

NICIAS [3] Grammaticus Romae, familiaris Pompeio et Ciceroni, qui eius in ep. 3. l. 7. ad Atticum meminit, item in ep. ad Dolabellam, Tranquillus de Illustrib. Grammat. c. 14.

NICIAS [4] Maleotes, historias vel fabulas reliquisse videtur, Plut. in Paral. minor.

NICIAS [5] Nicenus, consignavit philosophorum historiam, ac successiones, teste Athenaeo [orig: Athenaeô] l. 4. 6. 10. et 13. Vide Ionsium de Hist. Philos. script. p. 340. Fortasse nec alius est Nicias, quem *)arkadika\ literis prodidisse Athenaeus auctor est, l. 14. Etiam Niciam e)n toi=s2 peri\ li/qwn testem adhibent Plut. de Flum. et Stobaeus. An hic Pyrrhi Medicus? Nic. Lloyd. Vide supra.

NICIAS [6] Pyrrhi Medicus, qui olim ad Fabricium veniens ei promisit, Pyrrhum veneno [orig: venenô] necaturum. At ille aversatus facinus. Pyrrho rescripsit, ut a Nicia sibi caveret, Plut. Laudatur in carminibus Theocriti. Stobaeus eius librum, de lapidibus citat. Vixit Olymp. 125. Idem Lloydius.

NICH [1] Villa Aegypti inferioris metropolis, ad Nilum sita, Ptol. Niciae vicum Strabonis esse vult Villanovanus. Hic [orig: Hîc] tamen ad mediterraneum mare a Strabone ponitur, illa vero a Ptolemaeo in mediterraneis. Fuoa, Leoni Afric. urbecula Aegypti inferioris ad Nilum, et satis obscura, 35. milliar. a Cairo in Circium, in praefectura Oubiecti. Baudrand. Vide et Nicii Vicus.

NICLOTUS [1] Dux Sclavorum, piratica [orig: piraticâ] Canos infestantium, A. C. 1161. ab horum Rege Valdemaro, in summas angustias redactus, atque Christianismum suscipere coactus est, Helm. l. 1. c. 85. 88.

NICO [1] unus ex tredecim principibus Tarentinorum, qui coniurarunt [orig: coniurârunt] contra Hannibalem, tandem comprehensus cum Philemone ad Hannibalem deductus est, Liv. Decad. 3. l. 26. c. 39.

NICOCHARES [1] poeta Comicus Graecus, Olymp. 97. Atheniensis, Philonidis filius, coaevus Aristophanis, qui multas fabulas scripsit, Athen. Sttid.

NICOCLES [1] Phocioni amicorum fidelissimus, qui cum Phocionem oraret, ut sineeer se priore loco [orig: locô] pharmacum bibere, rem sane, inquit Phocion, o [orig: ô] Nicocles petis a me gravem et molestam: Verum tamen, quoniam in nulla unquam alia tibi, dum vixi, non morem gessi; hanc quoque tibi concedo.

NICOCLES [2] Salaminiorum Rex, cui cum Stratone Phoenicum rege certamen fuit, uter esset mollior ac effeminatior? uterque autem violenta [orig: violentâ] morte periit. Item Nicocles Cyprius quidam luxuriosus, de quo Aelian. Var. Hist. l. 7. c. 2. De Nicocle Euagorae filio, ita Diodor. Sic. l. 15. *nikokoh=s2, o( *eu)nou=xos2 e)dolofo/nhsen *eu)ago/ran to\n basile/a, Olymp. 101. ann. 3. Eius cadis non meminit omnino Isocrates; sed ex eius silentio, non est damnandus, ut falsus, hoc [orig: hôc] loco [orig: locô] Diodorus. Nam is Rhetor Nicocli adulatur, et ideo potuit praetermittere tam dirum facinus, Theopompus certe l. 12. histor. apud Phot. Eunuchum quendam ait caedem patrasse [orig: patrâsse], sed eum Thrasydaeum nomine, patria [orig: patriâ] Eleum fuisse ait. Occidit autem non solum Euagoram, sed et eius filium Pythagoram, maiorem, ut puto, natu, et forte, ut regnaret Nicocles, ut conicere licet ex illo Theopompi loco, cum hoc Diodori collato, et ex Isocratis silentio, qui de morte Euagorae, nec in Euagora, nec in duabus ad Nicoclem exhortationibus ne verbum quidem fecit. Ideo *nikoklh=s2 kai\ o( *eu)nou=xos2 legit Palmerius. Nic. Lloydius.

NICOCLIS [1] Euagorae filii, meminit [orig: meminît] Xenoph. Item Poetae Comici Graeci, qui Aristophanis tempore vixit, Casaubon. animadvers. in Athen. l. 8. c. 5.

NICOCRATES [1] Cyrenaeorum tyrannus, ab Aretaphila subversus, polyaen. l. 8. c. 38.

NICOCREON [1] Cypriorum tyrannus, qui Anaxarchum philosophum malleis ferreis caedi iussit. Vide Anaxarchus.

NICODEMUS [1] Atheniensis, una cum Hieronymo classi, a Conone, qui ad Artaxerxem compellandum proficisci parabat, praepositus, Diodor. Sic. l. 14.

NICODEMUS [2] Centurapensium, in Italia, tyrannus, a Timoleonte, eiectus, Olymp 110. ann. 2. Diodor. Sic. l. 16.

NICODEMUS [3] nomen viri Pharisaei, Iudaeorum primarii, noctu ad Christum venit, Iohann. c. 3. v. 1. eumque sepeliit, Iohann. c. 19. v. 39. Quidam haeretici Euangelium quoddam ipsi ascribunt. Sixtus Sen. Bibl. Sacr. l. 2.

NICODORUS [1] Mantineus Pyctes, qui ab adolescentia totum se palaestrae dedidit; factus autem senior coepit philosophari, legibusque ac institutis incumbere. Aelian. Var. Histor. l. 2. c. 23.

NICODORUS [2] Archon Atheniensis, Olymp. 117. ann. 4. ut ex Dionysii Halicarn. Dinarcho, atque aliis constat.

Iuchasin, fol. 156. 1. Regina Saba, qua Nicolaa vocabatur, venit ex regno Ieman ad audiendam Sapientiam Solomonis. Vide Bochart. Phaleg. l. 2. c. 26.

NICOLAA [2] Stephana filia Caroli, uxor Iohannis Liebaldi Medici; Eruditione et scriptis praeclarum nomen adepta, Morerius in Dict. Histor. etc.

NICOLAI [2] Panes dicebantur, panes ingentis magnitudinis, seu placentae melle subactae, a Nicolao quodam Damasceno, Iulio Caesari, cui familiaris quam maxime fuisse dicitur, oblati; unde nomen dein omnibus panibus, qui magnitudine reliquos excederent, Suidas. Meminit quoque eorum Palladius in Histor. Lausiaca c. 52. Uvas et mala Punica et ficus et nuces, omnia intempestiva: quin etiam quosdam inventos mellis favos et urnam recentis lactis et Nicolaos panes maximos et mundos et calidos, e regione externa. Athenaeo Palmulae Nicoleae dicuntur l. 14. c. 23. Vide Macros Fratres in Hierolex.

NICOLAITAE [1] quinam fuerit, ex Eusebio discimus Eccles. Hist. l. 3. c. 29, qui ex Clement. Alex. l. 3. Strom. haecrefert. Nicolaus Diaconus, cuius mentionem facit B. Lucas Histor. SS. Ap. c. 6. v. 5. uxorem habens formosissimam, ab Apostolis, quasi zelotypiae morbo [orig: morbô] laborasset [orig: laborâsset], reprehensus fuit. Ille autem, uxo re in medium producta [orig: productâ], cuilibet eam ducendi potestatem fecit, dicens hoc dicto isti consentaneum esse, *(/oti paraxra=sqai th=| sarki\ dei=, h. e. tarne abuti (sive iniuriam ei facere) homines debere. Idem affirmat B. Irenaeus l. 2. c. 27. Reliqui autem eius sectatores, sermonem eius a(tlw=s2 kai\ a)basani/s2ws2 accipientes, a)nai/dhn e)kporneu/ousin, inquit Clemens ubi supra. Sermo autem ille, quo [orig: quô] usus est Nicolaus, et quem non sano [orig: sanô] sensu sectatores eius acceperunt, Sancto Matthiae ab Eusebio attribuitur, videl. *sarki\ me\n ma/xesqai, kai\ paraxra=sqai, kai\ mhde\n au)th=| pro\s2 h(donh\n e)kdido/nai, yuxh\n de\ au)/zein dia\ pi/s2ews2 kai\ gnw/sews2. Et haec, inquit, Nicolai verborum fuit sententia. Quod autem uxorem in medium protulerit, a)pobolh\ pa/qous2, kai\ h( e)gkra/teia tw=n perispouda/s2wn h(donw=n fuisse. dicitur. Cuius veritatis argumento [orig: argumentô] esse potest, quod feminam nullam, praeter uxorem propriam unquam attigerit, ex qua cum liberos suscepisset, illio omnes virginitatem perpetuam conservarunt [orig: conservârunt]. Haec de Nicolao historia sive vera sit, sive falsa, illud saltem certissimum est, Sectatores eius, qui ab Eusebio th\n ai(/resin au)tou= metie/nai dicuntur, atque Apocalyp. c. 2. v. 6. *nikolai/+tai vocantur, a)kaqarsi/as2 abominandae reos fuisse. Docuerunt insuper, IESUM CHRISTUM Deum non esse, sed Divinitatem tantum in carne eius habitasse [orig: habitâsse], Idolothyta licite posse comedi, etc. Nomine postea mutata [orig: mutatâ] Gnostici dicti: etiam in Phibionitas, Stratioticos, Leviticos et Borboritas divisi. Ignat. Epist. ad Trall. et ad Philadel. Iren. l. 1. c. 27. et l. 3. c. 11. Euseb. l. 3. Hist. Epiph. haer. 35. Theodoret. haer. fab. l. 3. Baron. A. C. 68. etc.

NICOLAUS [1] Daniae Rex, ob caedem patruelis Canuti, a filio suo Magno patratam, ab Erico, occisifratre, et Lothario Imperatore frustra oppugnatus: tandem tamen, dum Slesvicenses sibi reconciliare satagit, in regia cum praetorianis caesus est. Successit Ericus, Saxo Grammat. l. 3.

NICOLAUS [2] I. cognomine Magnus, Romanusgente, successit Benedicto III. Papae, coronatus, praesente Ludovico [orig: Ludovicô] II. Imperatore A. C. 858. Michaeli III. Imperatori Orientis, acriter seopposuit, a Photio Patriarcha Constantinopolitano, qui Ignatio Patriarchae pulso surrogatus erat, depositus, quem anathemate feriit. Cum Lothario dein, Lotharingiae Rege ob Valdradam, ei negotium fuit: Iohannem Archiepiscopum Ravennatem coercuit; Caelibatum, in primis in Gallia et Germania, strenue promovit; Restitit tamen illi Huldericus, Episcopus Augustanus, epistola [orig: epistolâ] doctissima [orig: doctissimâ], obtinuitque, ut libertas conigii Sacerdotum intemerata maneret, per annos ferme 200. Obiit, auctoritatis Pontificiae acer assertor, plurimis epistolis, quae in Volu8men coie, editis, A. C. 867. Successit Hadrianus II. Vide Laonic. Chalcond. Martin. Chemnitium, in examine de caelibatu, Platinam, Anastasium Biblioth. Onuphrium, Ciacconium, Papyrium Massonium, Duchesnium, Hincmarum Rem. Possevinum, Gesner. etc.

NICOLAUS [3] II. dictus, Gerhardus Burgundus, Gallus an Sabaudus, successit Stephano X. Senis electus, Iohannem Mincium, fub nomine Benedicti X. a Comite Frascati, sibi oppositum, condemnavit, supplicemque vivere, sed sine sacra functione, permisit. Dein rebus Romae et foris, pacatis, Robertum Gischardum, in possessione Apuliae et Calabriae, Richardum vero in Principatu Capuano confirmavit; Concilio [orig: Conciliô] etiam celebrato [orig: celebratô] Berengarium, metu mortis, ad palinodiam adegit. Obiit A. C. 1061. sedis an 2. mens. 6. Leo Ostiens. l. 3. c. 12. et seqq. Eum excepit Benedictus X.

NICOLAUS [4] III. ex familia Ursinorum, dictus Iohannes Caietanus, successit Iohanni XXII. Viterbii electus, A. C. 1277. Literatus et literatorum fautor, coniurationis Siculanae faber. Carolo Andegavensi, Siciliae Regi Senatoriam dignitatem, Vicariatumque Hetruriae ademit; offensus forte, quod ille regiae stirpis puellamk; nollet Fratri eius elocare, dictitans: Etsi Nicolaus calceo [orig: calceô] rubro [orig: rubrô] uteretur, eius tamen agnatos regii sanguinis puella [orig: puellâ] indignos esse. Foedere dein cum Aragoniae Rege priori ultione non contentus, inito [orig: initô], in causa fuit, ut vesperis Siculis, omnes Galli occiderentur. Obiit A. C. 1280. Villanius l. 7. Platina et Duchesnius in eius vita. etc. Papyrius Massonius, Hist. l. 3. Ei successit Martinus IV.

NICOLAS [1] IV. Franciscanus, dictus Frater Hieronymus, Ascal oriundus, excepit Honorium IV. A. C. 128. postquam sedes vacasset [orig: vacâsset], 11. mens. Dissensiones hic Romae sustulisse, Siciliae Arragoniaeque Reges inter se conciliasse [orig: conciliâsse], Tartarorum Dalmatarumque conversioni operam dedisse, et de recuperanda

terra sancta sollicitus fuisse dicitur. Obiit A. C. 1292. Ei commentarii in S. Scripturam, Magistrumque Sententiar. et Sermones; etc. attribuuntur. Duchesnius in eius vita, Moret. in Dict. Hist. Eius successor fuit Caelestinus V.

NICOLAUS [5] V. prius Thomas dictus, successit Eugenio IV. A. C. 1447. cui Felix V. in Concilio Basiliensi electus, sponte cessit. Fautor literarum, 3000. librorum, in Vaticanam Bibliothecam intulit. Iubilaeum, ob turbam in Tiberino ponte periclitantem, magna [orig: magnâ] clade celebravit. Fridericum III. Imperatorem cum Eleonora Lusitanica, coronavit: Stephani Porcarii seditione, et expugnatione Constantinopoleos, A. C. 1453. non parum turbatus. Obiit A. C. 1455. Magnificus, in Graecos, nobiles, virgines egenas, literatos inprimis, quos undique in aulam suam accivit. Manuscriptis Graecis Latinisque magno [orig: magnô] sumptu collectis, etc. Aeneas Sylv. Philelphus. Poggius, Ioh. Manetius, Aegidius Card. Viterb. Blondus, Platina, Victorellus, Spond. Possevinus, Duchesnius. Ei successit Calixtus III.

NICOLAUS [7] I. ex Mystico, Patriarcha Constantinopolitanus, post Antonium, A. C. 890. a Leone IV. Imperatore quod quartum eius cum Zoe coniugium approbare nollet, pulsus, A. C. 901. ab Alexandro Imperatore restitutus est, A. C. 911. tutor Constantini Porphyrogennitae. Obiit A. C. 930. Curopalat. in Comm. Histor.

NICOLAUS [8] II. dictus Chrysoberges, successit Antonio Studitae, A. C. 981. usque ad an. 995. Idem.

NICOLAUS [9] III. Grammaticus, magni inter Graecos nominis, Eustathium excepit, A. C. 1089. Obiit A. C. 1117. Zonar. in Annal. Theod. Balzamo, in Syn. Tul. c. 63. et in Carth. c. 11. Photius. in Nomoc. tit. 13. c. 2. in Concil. Antioch. c. 3. Codex Iuris Oriental. l. 3. Baronius, in Annal. etc.

S. NICOLAUS Episcopus Myrae, in Lycia, durante Licinii persecutione, in exilium pulsus, mortuo [orig: mortuô] Tyranno [orig: Tyrannô], rediit; in Dioecesi sua Idoleia destruxit, saeculi sui Thaumaturgus: In Niceno Concil. Ario restitit, etc. saecul. 4. Vide Balsamon. Metaphrasten, Surium, die 6. Dec. Baron. in Annal. etc. Hodieque praecipua apud Russos in veneratione est, cui omnes victorias placato, clades itato, adscribunt. G. Hornius Orb. Polit. Part. I. p. 37.

NICOLAUS [10] fil. minimus natu Boleslai V. Ducis Oppoliensis, Hussitarum fautoris; exstinctus A. C. 1463. ex duabus uxoribus Magdalena Lignicia et Elisabetha Brandeburgica, ultimos familiae reliquit: Nicolaum, Iohannem et Henricum. E quibus primus, non satis compos mentis, cum Casimirum Teschinensem Capitaneum Silesiae, et Episcopum Vratislaviensem, in diaeta Principum Neissae habita [orig: habitâ], literas ab illis, in quibus se rebatur accusari, legi conspicatus, ex suspicione cum pugione adortus esset, A. C. 1497. a Scabinis urbicis condemnatus et capite truncatus est. Ita qui solus superste fuerat, Henrico [orig: Henricô] etiam praemortuo [orig: praemortuô], Iohannes, moderati animi Princeps familiam, successore Ducatus Ferdinando [orig: Ferdinandô] I. Imperatore clausit, A. C. 1532. Phil. Iac. Spenerus in Fam. Piastea.

NICOLAUS [11] Aegidius Ludovico XII. a secretis, A. C. 1500. scripsit Annales et Chronica Galliae a Troia destructa, usque ad A. C. 1496. Continuarunt [orig: Continuârunt] Dionysius Silvester, Fr. Belleforcstus, Gabr. Chaputius, etc. Duchenius. Bibl. hist. Gall.

NICOLAUS [12] de S. Albano Benedictinus Anglus, A. C. 1140. scripsit libros 2. de Conceptione Beat. Virginis, et Epistolas, Pitseus, de Scr. Angl.

NICOLAUS [13] Albergatius Cardinalis Episcopus Bononiensis, egregiam Bibliothecam collegit, ab Eugenio 4. missus, ut Concilio Basileensi praesideret, a Patribus non admissus est; in Concilio Ferrariensi, contra Graecos disputavit, etc. Obiit A. C. 1443. Vide Sigon. et Ciacc. in eius vita. Dorland. l. 7. Chrod. Cath. etc.

NICOLAUS [14] de Alcensia Carmelita Germanus, A. C. 1495. Scripsit in Apocalypsin Sermones, etc. Trithem. et Alegrius in Parad. Carmel.

NICOLAUS [15] Alemannius Graecus, Bibliothecae Vaticanae praesectus, eruditione inclitus, Ianus Nicius Erythr. in Pinac. P. I. c. 70.

NICOLAUS [16] Alexandrinus Medicus priscus, Vander Linden, de Script. Med. Iustus, Chron. Med.

NICOLAUS [17] Anglicus et Asto Angli, laudati Pitseo, in append. de Scr. Angl.

NICOLAUS [18] Audetus Cyprius, Generalis Carmelitarum, electus Venetiis, A. C. 1524.

NICOLAUS [19] Aurifex Carmelita, scripsit varia. Vide Alegrium, in Parad. Carmel. Possevin. in appar. Luc. in Bibl. Carmel.

NICOLAUS [20] Baiardus vel Biartus, Dominicanus Anglus, varia in Theologia edidit. Pitseus, Fernandez, Anton. Senensis. etc. A. C. 1410.

NICOLAUS [21] Bernardus Medicus Delphinas, scriptis incluytus. Vander Linden.

NICOLAUS [22] Bertrutius Medicus Bononiensis, Auctor Collelectoris artis metdicae, etc. Idem, A. C. 1250. Iustus, in Chron. Med.

NICOLAUS [23] Bies Gandavensis, Poeta, Philosophus et Medicus, plurima scripsit, Valer. Andreas in Biblioth. Belg.

NICOLAUS [24] Borbonius Poeta et Grammaticus Gallus nobilis, fil. Medici, et nepos alterius Nicolai, qui cum fil. fabri esset ferarii, inter alia ingenii monumenta, descriptionem Ustrinae edidit, sub tit. Nugae, Unde Bellaius:

Paule, tuum inscribis Nugarum nomine librum,
In toto libro nil melius titulo [orig: titulô].

Vide Paul. Iovium, et Scaevolam Sammart. in elog. Obiit A. C. 1644. aetat. 70. postquam Parisiis Graece Regius Professor docuisset. Scripsit volumen operum Latin. Hic Thuani historiam et Iovii elogia dicitur memoriter tenuisse.

NICOLAUS [25] Boslarus Philosophus. et Boslehamus, ambo Carmelitae Angli, scriptis clari, Pitseus, de Scr. Angl.

NICOLAUS [26] Brilhendalius Grammaticus, Brigamus, Poeta, Brunfeldius, Historicus, et Bungeius, qui scripsit Adunationes Chronitorum, Angli. Pitseus, de Scr. Angl.

NICOLAUS [27] Cabasilas Archiepiscop. Thessalonicensis, A. C. 1350. Latinis acriter obstitit, contra Thomam scripsit, expositionem Lithurgiae Graecae edidit, a Gentiano herveto versam. Scripsit quoque de vita in Christo: Orationem, contra foeneratores, etc. Ioh. Cantacuz. l. 3. c. 73. et 99. l. 4. c. 16. et seqq. etc.

NICOLAUS [28] Calaber inquisitioni in Arragonia subiectus, et exustus, A. C. 1359.

NICOLAUS [29] Chantelupius Carmelita Anglus, genere, pietate, scriptis illustris, A. C 1441. Pitseus, de Scr. Angl.

NICOLAUS [30] Claraevallensis discipulus Bernardi, auctor voluminis epistolarum. Vide Mauriquez, in Annal. Cister. A. C. 1145. 48. 51. 71. Vischium, in Bibl. Cister.

NICOLAUS [31] de Clemangis, a secretis Benedicto XIII. Antipapae. Scripsit de corrupto Ecclesiaestatu, etc.

NICOLAUS [32] Clenardus Diesta [orig: Diestâ] Brabantinus, Grammaticus, saecul. praeterito [orig: praeteritô] celebris. In Galliam, Hispaniam, Africamque profectus, ut Arabicam perdisceret linguam, in quam Sacram Scripturam transferre, convertendis populis illis, sibi proposuerat: Obiit in reditu Granatae, A. C. 1542. aetat 47. Valer. Andr. Biblioth. Belg.

NICOLAUS [33] Coeffeteau, Coenomanensis, Vicarius Generalis Ordinis Dominicani. Scripsit contra Jacobum Regem; Mornaeo, de Eucharistia, respondere conatus est, contra M. Ant. de Dominis edidit lib. de S. Monarchia Ecclesia, etc. Porro traduxit Florum, scripsit historiam Romanam, eruditus et eloquens. Obiit A. C. 1622. aetat. 49.

NICOLAUS [34] Copernicus, Mathematicus, Philosophus, Medicus celeberrimus, Thorunii natus, A. C. 1473. Graece insuper doctissimus. Bononiae diu moratus, Romae dein Mathemata docuit; in patriam reversus scripsit de motu Octavae Sphaerae, Philolai et Herachdis Pontici hypothesibus renovatis. Etiam de Revolutionibus opus edidit. etc. Obiit, A. C. 1543. Martinus Cromerus, E piscopus Warm. ei Epitaphium scripsit, A. C. 1581. Gassend. in vita Copernici. Tycho Brahe, Orat. de Math. Ismael Bulliald. in Proleg. Astronom. Philol. Voss. de Scient. Math. c. 16. §. 21. 65. Paul. Iov. melog. doct. cap. ult. Laur. Crassus elog. Literatorum, etc. Vide et Plut. de placitis Philos. l. 3. c. 13.

NICOLAUS [36] Cusanus, Cardinalis magni nominis, ex humili loco in id fastigii evectus, ICtus et Theologus insignis. In Germaniam missus A. C. 1451. tuba belli sacri, Religionis futuram mutationem insignem praedixit. Obiit in Umbria A. C. 1464. aetat. 63. Auctor operum, quae 3. volum. Basileae edita, A. C. 1565. ingentem Bibliothecam collegit. Vide Onuphr. Platinam, Ciaccon. Victorel. in vitis Pontis. Facob. Fabrum, Ioh. Aventinum, etc. Avico Cusa, ubi in lucem editus est, in dioecesi Trevirensi, ad ripam Mosellae, e regione Ursicastri, nomen habuit, Episcopus Brixiensis, et demum Cardinalis factus. Obiit tuderci in Umbaria, Romae sepultus, Labbe.

NICOLAUS [37] Damascenus Historicus et Philosophus, cuius aetas nulli ignota essepotest, qui sciat familiarem fuisse Herodi regi; amicissimum item Augusto Caesari, usque adeo, ut Nicolaorum nomen ab hoc imponeret, sive dactylis, quod est apud Athenaeum. l. 14. Plutarchum *sumpos2. l. 8. c. 4. Isidor. in Glossis, et Adhelmum l. de Virginitate, sive placentae generi, iuxta Serenum Samonicum, Hesychium Milesium, Photium et suidam, quomodo et Palladius usurpat l. de monachis Aegyptiis Histor. l. 8. Meminit Damasceniquoque Euseb. Praep. Euang. l. 9. Fuit autem Philosophus Peripateticus, vir plane summus, et undecumque doctissimus. Scripsit de vita propria, teste Suida [orig: Suidâ], qui et alia multa nominat, quae apud eum legi malo. Ipse ea solum adferam, quae historica sunt. Qualis est historia Assyria, quam ab eo scriptam fuisse, auctor est Photius: Qui etiam putat, fuisse eius Collectanea morum incredibilium. Plane autem censeo, historiam Assyriam fuisse partem universalis historiae. Ea librorum erat 80. iuxta Suidam: 124. iuxta Iosephum: sed fuisse librorum 144. indicat Athen. l. 6. *niko/laos2 o( *damaskhno\s2, ei(=s2 d' h)=n tw=n e)k tou= peripa/tou, e)n th=| polubi/blw| i(s2ori/a| (e(kato\n ga\r kai\ tessara/konta/ ei)si pro\s2 tai=s2 te/ssarsi) th=| e(kkaideka/th|, kai\ e(katosth=| fhsin, etc. Ex l. 96. locum quendam de diluvio, et arca citat Flav. Iosephus Antiq. Iad. l. 1. c. 5. Item alium de Patriarcha Abrahamo, et illius habitatione apud Damascenos, c. 7. eiusce libri. Operae pretium quoque fuerat adire librum 16. huiusce operis, c. 11. ubi ostendit, quantopere eius fides fuerit suspecta in rebus Herodis magni, quo [orig: quô] vivo [orig: vivô] scribebar. Quaedam etiam, quae ad Indiam pertineant, refert ex eo Strabo, l. 15. Etiam geminum eius fragmentum eruditis notis illustravit Ios. Scal. append. operis de emend. Temp. Nicolai Damasceni sunagwgh\n, h. e. Collectanea citat Abba Maximus Eclog. c. 4. indeque alia adducit. Voss. l. 2. de Hist. Graec. c. 4. Nic. Lloyd.

NICOLAUS [38] Dunelmensis, Monachus Cluniacensis Anglus,opus quoddam historicum edidit, A. C. 1169. Matth. Parisiens. in Henr. 2. Pitseus, Voss. l. 2. de Hist. Lat. c. 52. etc.

NICOLAUS [39] Duramus vel Dorhinus, Carmelita Anglus, A. C. 1429. Scripsit in Magistr. Sententiar. Originalia Doctorum, etc. Luc. in Bibl. Carm. Trithem. Pitseus, Alegrtus, etc. Item alius, A. C. 1370. Idem.

NICOLAUS [40] Durandus Villagagno, Eques Melitensis, Caroli 5. in expeditione Algeriana comes, illam descripsit. Dein, in novam

Franciam profecturus, ut in illis locis puriorem religionem propagarct, Geneva [orig: Genevâ] Ministros quosdam, e Gallia vero plurimos fideles abduxit. Verum ibi apostata factus, eosdem crudelissime persecutus est, Vermiliumue, Burdum et Bordaelum, e rupe in Oceanum praecipitavit. Reliqui navibus conscensis, in Europam se receperunt, inter quos Leerius Minister, navigationis huius infaustae Scriptor. Saeculo [orig: Saeculô] praeterito [orig: praeteritô].

NICOLAUS [41] Eremita, dictus von der Flue, vulgo Bruder Clauss, Subsylvano [orig: Subsylvanô] Helvetius. Postquam 5. filios totidemque filias ex coniuge sustulisset, in Eremum concessit, A. C. 1481. in valle Melchtal, supra locum Saxlen dictum, ibique per annos 21. solitarius vixit, meditationibus precibusque intentus: ab omni cibo potuque abstinuit, (radicibus eum victitasse [orig: victitâsse] quidam scribunt) de quo ut certius constaret, populares omnes ad eum aditus sollicite observare soliti sunt, visuri, an quidquam cibi illi afferretur. Precari inter alia frequenter solebat: Domine rape me mihi, et redde me totum tibi. Simplici veste contentus, caput semper pedesque intectos habuit. Ad se certatim conflueates ad paenitentiam hortatus est, animo [orig: animô] semper laeto [orig: laetô], et supra huius mundi vicissitudines erecto [orig: erectô], futura praedixit plurima; Patriam communem Helvetiam, si modo concors maneret, invictam fore, sique incolae a mercenaria militia, peregrinis foederibus, pensionibusque annuis, patriae libertatisque peste certissima, sibi temperantes, terram suam strenuecolerent, monuit. Ab Episcopo Constantiensi tentatus, cibi quiddam aegre admisit, sed sanitatis suae damno [orig: damnô]. Coetera statura [orig: staturâ] excelsa, voce mascula [orig: masculâ], sed paulo tardiore, plus aeris quam sanguinis in venis habens, cellam incoluit sibi congruentem nullaque [orig: nullâque] supellectile instructam, praeter humilia duo scabella, quibus ad quietem forte usus est. Obiit A. C. 1502. sepultus est in templo Saxelensi, quod sacrorum causa [orig: causâ] assidue frequentare, dum in eremo viveret, consueverat. Stumpfius l. 7. de Argovia, c. 4.

Quid peregrina tibi vexilla, et foedera prosunt,
Patria? plura feret, Numine dante, labor.

NICOLAUS [42] Euboicus, Graece Latineque doctissimus. Concilio Florentino interfuit. Scripsit genealogiam Turcarum.

NICOLAUS [43] Everardus Zeelandus, ICtus celebris, librorum liberorumque eruditorum parens. Alius Amstelodami. Vide Valer. Andr. in Bibl. Belg.

NICOLAUS [44] l'Evesque seu Episcopus, Typographus eruditus. Sebusianus, plurima opera insignia edidit, Basileae; ubi, ducta [orig: ductâ] Frobenii filia [orig: filiâ], sedem fortunarum fixerat. Ab Erasmo, qui in eius aedibus degit, Bonifacio Amerbachio, Caelio Secundo Curione, aliisque praeclarissimis saeculi praeteriti viris impense commendatus. Guicheno Hist. Sebus. Vide Episcopius.

NICOLAUS [45] Fachinhamus Anglus Franciscanus, gratus Principibus, auctor diversorum operum. A. C. 1407. Pitseus, de Scr. Angl.

NICOLAUS [46] Faretus Sebusianus, scriptis inclytus, Pelisson. Histor. Academ. Gall.

NICOLAUS [47] Fervehanus Medicus Anglus, saecul. 13. Pitseus, de Seriptor. Angl.

NICOLAUS [48] le Feure seu Faber, cum Guidone Fabro fratre, Normanni, scriptis inclaruere [orig: inclaruêre].

NICOLAUS [49] Fontanus Medicus Amstelodamenfis, varia edidit. Vander Linden, de Script. Med.

NICOLAUS [50] Francus Beneventanus, magninominis, sed Satyricus nimis acer. Claudianum memoriter calluit, verum in Iuvenalem propensior: Petro Aretino Venet iis innoutuit, sed eo prudentior, Principes incessere abstinuit,plurimis ingeniosis scriptis famam et munera meritus, Nihilominus tandem cum Satyra Romae publicata aliquos Magnates offendisset, suspendio [orig: suspendiô] necatus est. Scripsit Epistolas, Dialogos, Poemata, Nova, Vitas Poetarum sui temporis, et c. Laurent. Crassus, elog. homin. literat.

NICOLAUS [51] Gabrinus Romanus, cauponis fil. vel molitoris, tyrannidem Romaearripuit, A. C. 1346. cum sedes Avenionem esset translata. Audax et facundus, oratione ad populum habita [orig: habitâ], bi conciliato [orig: conciliatô], Capitolio [orig: Capitoliô] potitus, Tribunus populi appellari voluit, Principes ad causam coram se dicendam adesse iussit, usus hisce titulis: Candidatus Spiritus samcti miles, Nicolaus Severus et Clemens, Liberator Urbis, Zelater Italiae, Amor orbis, Tribunus Augustus. Postea pulsus Avenionem profugit, ubi a Clemente 6. captus Romamque remissus est, populi miro [orig: mirô] applausu ibi exceptus. Verum anno [orig: annô] post ob saevitiam occisus est, Petr. de rebus fam. in epist. etc. Villanius. l. 12. hist. Naucler. Generat. 45.

NICOLAUS [52] Gorhamus Dominicanus Anglus, Philippo Galliae Regi a confessionibus, saeculo [orig: saeculô] 14. scripsit in varios Scripturae libros. E quibus comment. in Euangelia, Coloniae, A. C. 1537. et in epist. Paulinas, Lutetiae impressi, Pitseus de Scriptor. Angl etc.

NICOLAUS [53] Gruchius Rothomagenus, Philosophus et Philologus, Parisiis, Burdigalae et in Lusitania invitatu Iohannis Regis docuit: Critica [orig: Criticâ] in Sigonium, Historiae Indic. Ferdinand. Lopezii versione etc. inclitus. Obiit rupellae, A. C. 1572. S. Marth. in Elog. l. 2. plura in Elogiis Anton Teissier. part. 1. ubi Scripta eius recenset, et primum Graece Aristotelem interpretatum, ex Thuano refert.

NICOLAUS [55] Hemmingius Danus; patria [orig: patriâ] Lalandensis, pago [orig: pagô] Embolds natus, Canonicus Roschildensis, Theologiae Doctor inter suos celebris. Eius exstant: In Psalmos 21. priore Enarratio in 8. Geneva 1617. In Psalmum 81. Hasniae A. C. 1576. In Ps. 25. 84. In Prophetas minores, Lipsiae A. C. 1568. Ex Euangel. Demonstratio indubitatae veritatis de Iesu Christo, in 8. Hafniae A. C. 1571. In Iohannem Com. fol. Basileae, 1500. Im omnes tam Phuli, quam Canonicas Epist. Comment. fol. Lipsiae 1572. etc. Natus A. C. 1513.

NICOLAUS [56] Herberaeus nobilis Picardus, cloquentia [orig: cloquentiâ] inter primos saeculo [orig: saeculô] praeterito [orig: praeteritô].